සමාජවාදී තරුණ සංගමය ජාතිවාදයට එරෙහිව විවිධ වැඩසටහන් ක්රියාත්මක කරනවා. ඒ අත්දැකීම් සමඟ ඔබ හිතන විදියට ජාතිවාදයට උත්තර සෙවීම කෙසේ කළ යුතුද?
අපි විශ්වාස කරනවා ජාතික සමගිය වෙනුවෙන් මේ සිස්ටම් එකෙන් උත්තර හොයන්න බැරි බව. ඒකෙන් අපි සමාජයට කියන්නෙ නෑ සිස්ටම් එක ඉවරවෙනකම් බලාගෙන ඉන්න කියලා. ඒ නිසායි අපි අපේ පැත්තෙන් උත්සාහ දරන්නේ. අපි දන්නවා පැවති ආණ්ඩු සහ පවතින ආණ්ඩු ජාතිවාදය තමන්ගේ දේශපාලන උගුලක් ලෙස පාවිච්චි කරනවා. අපි ආණ්ඩුවලට බලපෑම් කරනවා ඔබ යන පාර වැරදියි, ඒ නිසා ජාතික සමගිය වෙනුවෙන් පෙනී ඉන්න කියලා. දෙවැනි එක තමයි අපි සිංහල දෙමළ මුස්ලිම් මිනිස්සුන්ට පෙන්වනවා ඉතිහාසයෙන් ඕනෑ තරම් පාඩම් තියෙන බව. යුද්ධය පටන් අරගෙන අවුරුදු තිහක්. අවසන් වෙලා අවුරුදු අටක්. අපට මැදිහත්වීම් දෙකක් තියෙනවා. ආණ්ඩුවලට බලපෑම් කිරීම සහ ජනතාව සමඟ වැඩ කිරීම. අපි ජනතාව සහ සංවිධාන එක්ක සාකච්ඡුා කරමින් ඉන්නවා කොහොමද සංහිඳියාව ඇති කළ යුත්තේ කියලා. මහින්ද රාජපක්ෂ ජාතිවාදය ඇවිස්සුවා. ඒකේ ප‍්‍රතිඵලය ලෙස මහින්ද රාජපක්ෂට ගෙදර යන්න වුණා. රාජපක්ෂ ආණ්ඩුව පරාජයට පත්වෙද්දී බලයට ආවේ යහපාලන ආණ්ඩුව. මේ ආණ්ඩුව ¥ෂණ වංචා, ආණ්ඩුක‍්‍රමය වගේ සියලූ කාරණා එක්ක සෙල්ලම් කළා. ඒ වගේම ජනවර්ග එක්කත් සෙල්ලම් කළා. ඒ නිසා ජාතිවාදය ඇවිස්සුණා. අම්පාර් සහ දිගන සිදුවීම් ඒවායේ ප‍්‍රතිඵලයක්.
ජාතිවාදය මවන්නේ දේශපාලනය වුණත් එය ඉදිරියට යන්නේ සාමාන්‍ය ජනතාව අතරින් නේද?
ජාතිවාදය අද සාමාන්‍ය ජනතාව අතරට ලීක් වෙමින් තියෙනවා. දිගන සිදුවීම් මෙහෙයවූවත් ඒ සියල්ල කළේ අර සංවිධාන නෙවෙයි. අපට මතකයි අසූතුනේ කළු ජූලිය. පටන්ගත්තේ කෙනෙක්, ඉවරවුණේ කොහොමද. ජාතිවාදය ජනතාව අතර කෙටිකාලීනව හෝ ජයග‍්‍රහණ අත්පත් කරගෙන තියෙනවා. ඒ ජාතිවාදී බලවේග එකතුවෙලා වැඩ කරනවා. එකතුවෙන්නට ඔවුන්ට තියෙන එකම කොන්දේසිය ජාතිවාදය වැපිරීම. හැබැයි ජාතිවාදයට කැමති නැති පුද්ගලයන් අතර විවිධ මතභේද තියෙනවා. ඔවුන් වෙන වෙනම වැඩ කරනවා. අපි හොයන්න උත්සාහ කරන්නේ තම තමන්ගේ දේශපාලන න්‍යායපත‍්‍ර එසේ තියෙන අතරේ ජාතිවාදයට එරෙහිව එකට වැඩක් කරන්නේ කොහොමද කියලා. ඒ වෙනුවෙන් අපි සිංහල, දෙමළ, මුස්ලිම් ජනවර්ගවලට අයිති විවිධ වෘත්තිකයන්, සංවිධාන සමඟ සාකච්ඡුා කරලා නිර්මාණය කරගත්තා ‘එක රටක්, මනු පවුරක්’ කියන වැඩසටහන. ඒක මාස දෙකක වැඩසටහනක්. මාස දෙකෙන් ජාතිවාදය අහවර කරන්න බැහැ. ඒත් දීර්ඝකාලීන වැඩක් හැදෙන්නේ කෙටිකාලීන වැඩ ගොඩක් මැද.
දෙපාර්ශ්ව අතර ගැටුම් කියලා තමයි ජාතිවාදී සිදුවීම් දකින්නේ. සමාජවාදී තරුණ සංගමය මේ සිදුවීම් දකින්නේත් ඒ වගේද? දෙපාර්ශ්වයක් අතර ගැටුම් කියලාද?
ඕනෑම රටක අනිවාර්යයෙන්ම ජාතීන් කිහිපයක් ඉන්නවා නම්, බහුතර ජාතිය විසින් සුළු‍තර ජාතිය පීඩනයට ලක් කරනවා. ඒක අපට මුහුණදෙන්න වෙන යථාර්ථය. අනෙක් පැත්තෙන් මේ සිදුවීම් දෙපාර්ශ්ව අතර ගැටුම් කියලා වාර්තා කරන්නේ මාධ්‍ය ක‍්‍රියාවලිය විසින්. අපි සමහර මාධ්‍ය හැසිරීම් අනුමත කරන්නේ නෑ. අද මාධ්‍ය හැසිරෙන්නේ මුදලාලිලාගේ දේශපාලන අවශ්‍යතා වෙනුවෙන්. හැබැයි අපි දකිනවා ජාතිවාදී මාධ්‍ය ක‍්‍රියාවලිය වගේම ඒකට විරුද්ධව මත පළකරන විශාල පිරිසක් ඉන්න බව. අපි ඔවුන්ව තව තවත් ධෛර්යමත් කළ යුතුයි. අපි දැක්කා දිවියා මැරුවාම මාධ්‍ය කටයුතු කළේ කොහොමද කියලා. ලංකාවේ අලි සිය ගණනක් මිනිස් ක‍්‍රියාකාරමක් නිසා වසරකට මැරෙනවා. හැබැයි ඒවා ගැන කතාකරන්නේ නෑ. දෙමළ කෙනෙක් කළොත් අමුතු සිදුවීමක් විදියට වාර්තා කරනවා.
දෙමළ ජනතාවගේ අපේක්ෂාවන් හරිම සංකීර්ණයි. ස්වයං නිර්ණය අයිතිය, අතුරුදන්වූවන්, මියගිය පුද්ගලයන්ව සැමරීමේ අයිතිය වගේ ඉල්ලීම් දකුණ තේරුම් ගන්නේ තමන්ට විරුද්ධ කුමන්ත‍්‍රණ ලෙස. දෙපාර්ශ්වයම නොරිදවා දෙපාර්ශ්වය අතර අවබෙ ා් ධයක් තනන්නේ කොහොමද?
අපි දන්නවා පොදුවේ ලංකාව ඇතුළේම ගැටලූ ගණනාවක් තියෙනවා. තිස් අවුරුදු යුද්ධය උතුරු නැගෙනහිරට කේන්ද්‍රගත වුණා. එතැන සිදුවුණ ජීවිත දේපළ විනාශය කිසිදා ගණනය කරන්න බෑ. පශ්චාත් යුද ක‍්‍රියාවලියේදී ඔවුන්ගේ ජීවිත ඇතුළේ තියෙන ඛේදවාචකය බරපතළයි. දරුවන්ට මාපියන් අහිමිවීමේ ප‍්‍රශ්නය. ජීවිත නඟාසිටුවාගැනීම ඔවුන්ට විශේෂ ප‍්‍රශ්න විදියට තියෙනවා. ඒ ප‍්‍රශ්නවලට වහා විසඳුම් සෙවිය යුතුයි. මම කලින් කීවා වගේ ජවිපෙ යුද්ධය අවසන් වූ වහාම යෝජනා ඉදිරිපත් කළා ඒ වෙලාවේ සංහිඳියාව වෙනුවෙන් පියවර ගන්න කියලා. ආණ්ඩුව දෙමළ ජනතාව දිනාගන්නට තිබුණු ස්වර්ණමය අවස්ථාවට පයින් ගැහුවා. ඒ වෙලාව තිබුණේ ප‍්‍රභාකරන්ගේ ෆොටෝ එක පෙන්වලා ආතල් ගන්න නෙවෙයි. අපි දැක්කා දකුණු අප‍්‍රිකාව රටක් විදියට නැඟී හිටියේ කොහොමද කියලා. අපි දැක්කා වියට්නාමය කොහොමද නැඟී හිටියේ. අපි කිරිබත් කාලා දෙමළ ජනතාවට වැරදි පණිවුඩයක් යැව්වා. ත‍්‍රස්තවාදය පරාජය කිරීම එක කාරණයක්. එහෙත් ඒකෙන් දෙමළ ජනතාව කොන් කළ යුතු නැහැ. අද දකුණේ වගේම උතුරේ ජනතාවට ලැබුණු දෙයක් නෑ. දැන් තරුණ තරුණියන් අතර මත්ද්‍රව්‍ය දැවැන්තම ප‍්‍රශ්නයක් වෙලා. ඒවාට විසඳුම් නිර්මාණය වෙලා නැහැ. දකුණේත් ප‍්‍රශ්න මේ වගෙයි. දකුණ හිතනවා මේ ප‍්‍රශ්නවලට විසඳුම් හොයන්නට හිට්ලර් කෙනෙක් එන්න ඕනෑ බව. උතුර හිතනවා ප‍්‍රභාකරන් ආයෙමත් එන්න ඕනෑ බව. ලංකාවෙ පහුගිය ඡන්ද ගණනාවකදීම ජාතිවාදය තිබුණේ.
විජයකලා මහේෂ්වරන් මහත්මියගේ ප‍්‍රකාශය දකි න්නෙ කොහොමද?
විජයකලාගේ ප‍්‍රකාශය අනුමත කරන්නේ නෑ. විජයකලාගේ මහත්තයා මැරුවේ එල්.ටී.ටී.ඊ. සංවිධානය. මහත්තයාව මැරුවාට කමක් නෑ, ඡුන්ද ගන්න නම් ප‍්‍රභාකරන්ට සිග්නල් එකක් දෙන්න ඕනෑ බව විජයකලා දන්නවා. ඇයට ඕනෑ නැවත පාර්ලිමේන්තු යන්න. විජයකලාගේ ප‍්‍රකාශයේ ප‍්‍රභාකරන් ගැන කීව කොටස සම්බන්ධයෙන් අපි දෙමළ ජනතාවට කියන්නේ, ඔයාලා ආයෙමත් ඔය ලණුව කන්න එපා කියලා. හැබැයි විජයකලාගේ සම්පූර්ණ ප‍්‍රකාශය ගත්තොත් එතැන තියෙනවා දීර්ඝ කතාවක්. එතැන තියෙනවා ඒ ජනතාව විඳින පීඩනය. මත්ද්‍රව්‍ය ප‍්‍රශ්නය, ඒකට පිළිතුරු නොමැති වීම. විජයකලා අවංකව හෝ නැතිව කියන්නේ ඒ ප‍්‍රශ්නය ගැන. අපි මේ ඇමවල් ගැන පරෙස්සම් වෙන්න ඕනෑ.
ජාතිවාදී ප‍්‍රහාරවල තරුණයන් ඉදිරියෙන් ඉන්නවා නේද?
තරුණයන් අය ආවේගශිලී වීම විද්‍යාත්මකව තේරුම් ගන්න පුළුවන්. අපි කාගේත් වගකීම තමයි ඒ රැුඩිකල් ආවේගය රටේ යහපත් පැත්තට යොමු කරවාගැනීම. ඒවාට මැදිහත්වෙලා ඉන්න කෙල්ලෝ කොල්ලෝ එක්ක වලි දාගෙන වැඩක් නෑ. මේ ආවේගයන් එන්නේ රැුල්ලට. බොරු තොරතුරු මත. තරුණ තරුණියන් එක්ක සාකච්ඡුාව, සංවාදය, ක‍්‍රියාකාරකම් කිරීම ඇතුළේ යථාව තේරුම් කරලා දෙන්න ඕනෑ. අසූතුනේ කළුජූලිය ඇතුළේත් තරුණයන් හිටියා. දිගනේත් තරුණයෝ තමයි ඉදිරියෙන් හිටියේ. සමහර තැන්වල ගැහුවේ නැත්නම් කොන්වෙන තත්වයක් තිබුණා. ජාතිවාදී ක‍්‍රියා නිසා අද හිරේ ඉන්න කිහිපදෙනා බොරුවලට අහුවුණ තරුණයෝ. ඇත්තටම ලංකාවේ ඉතිහාසයේදී ජාතිවාදී හේතු මත ඇතිවුණ යුද්ධ නිසා සිංහල, දෙමළ, මුස්ලිම් දේශපාලනඥයන්ගේ දුවෙක් පුතෙක් මැරිලා නැහැ. මැරිලා තියෙන්නෙ සාමාන්‍ය තරුණයෝ. අපි තරුණයන්ට කියන්නේ මේ ටොපි ආයෙත් කන්න එපා.
සමාජවාදී තරුණ සංගමයේ මැදිහත්වීමෙන් සංහිඳියාව ඉලක්ක කරගනිමින් පොසොන් වැඩසටහන්, රාමසාන් වැඩසටහන්, පහන් දැල්වීම් සංවිධානය වෙනවා. හැබැයි ඒවා ප‍්‍රමාණවත්ද? දිගන පහරදීම් කළ අය තවම නිදැල්ලේ ඉන්න බව ජනතාව කියනවා. නීතිය ක්රියාත්මක නොවෙන බව ඔවුන් විශ්වාස කරනවා. නීතිය ක්රියාත්මක නොවුණේ, පොලීසියේ අය බලාගෙන හිටියේ ඇයිද කියලා බලාගෙන හිටියේ ඇයි කියලා බැලූවේ නැහැ. උතුරේ තැනින් තැන මිනීවළවල් හමුවෙනවා. ඒ මිනීවළවල් ගැන සාකච්ඡාවක් නැහැ. උතුරේ ඉඩම් අයිතිවාසිකම් ප‍්‍රශ්නය, අතුරුදන්වූවන් ගැන ප‍්‍රශ්න තියෙනවා. ජනතා අරගල තියෙනවා. මේ සමස්ත අරගල සම්බන්ධයෙන් දේශප ාලනික මැදිහත්වීමක් අවශ්‍ය නැද්ද?
සටන් කළ යුතුයි. එහෙත් ලංකාවෙ ඉතිහාසයේ හැම මිනීවළක්ම පාවිච්චි කළේ කඳුළු, අහිංසකකම් දේශපාලන අරමුණුවලට පාවිච්චි කිරීම සඳහා. එක මිනීවළකින්වත් සාධාරණය දක්වා ගියේ නැහැ. අපි දේශපාලන බලවේග විදියට ඒවා සම්බන්ධයෙන් මැදිහත් විය යුතුයි. දේශපාලන සිරකරුවන්ගේ ප‍්‍රශ්නයත් දැවැන්ත ප‍්‍රශ්නයක්. අපි විශේෂයෙන්ම දේශපාලන සිරකරුවන්ගේ ගැටලූ‍ව බරපතළ විදියට සාකච්ඡුා කරනවා. මේක තනි ක‍්‍රියාවලියක් ලෙස නැතිව, සාමූහික ක‍්‍රියාවලියක් ලෙස මේ ප‍්‍රශ්නය ගැන කතාකළ යුතුයි. කවුරුන් හෝ වැරැුද්දක් කරලා තියෙනවා නම් නීතිය ක්රියාත්මක විය යුතුයි. හැබැයි අද මිනිස්සුන්ට නඩුවක්වත් නැතිව කාලය ගෙවෙනවා. ජීවිත ඛේදවාචක මැද්දේ තියෙනවා. ඒවා සම්බන්ධයෙන් අපි සටන් කරන්න ඕනෑකම තියෙනවා. දිගන සිදුවීම ඇතුළේත් තියෙන්නේ පැහැදිලිවම රාජ්‍ය මැදිහත්වීම. ඒකට විරුද්ධ සටන දේශපාලන සටනක්. සමහර සිද්ධි පොලීසිය බලාගෙන ඉද්දී සිදුවුණ බව පැහැදිලි කාරණයක්. මේවා පොලිස් නිලධාරීන්ගේ අඩුපාඩු කියලා අපි හිතන්නෙ නෑ. ඒවා කිහිපයක් තැනින් තැන ඇති. හැබැයි දවස් හතක් තිස්සේ පාලනය නොවී සිදුවුණ මේ ක‍්‍රියාවලිය ඉහළින් ආ උපදෙස් මත පාලනය නොවුණ බවයි අපි විශ්වාස කරන්නේ. ඒවාට සහන දෙන්නෙ නැහැ. මේ හැම ක‍්‍රියාවලියක්ම සෙල්ලම් වෙලා. ඕකම තමයි සාලාවේත් වෙන්නේ. මාධ්‍යවලට යමක් කරනවා හැර වෙන කිසිදු දෙයක් නෑ. අපි ඒ වාට විරුද්ධව හැමදාම කටයුතු කරනවා.
