වඩාත්ම සිත්ගන්නාසුලූ කාරණය එයද නොවේ.
මනෝජ් අබයදීරගේ මේ ලිපිය, ඊට පෙර 2018 ජූලි 29 වැනි ඉරිදා ‘මව්බිම’ පුවත්පතේ පළවුණු කමල් මහේන්ද්‍ර වීරරත්නගේ ලිපියේ ‘ෆොටෝ කොපියක්’ වීමයි. ඉහතින් අප උපුටා දක්වා ඇති ඒ ලිපියේ ඇති කරුණු, වචන, වාක්‍ය, පිළිවෙළ සියයට සියයක්ම ඒ විදියටම මනෝජ් අබයදීරගේ ලිපියේ සඳහන් වීම පුදුම සහගතය.
අගෝස්තු 12 ඉරිදා ‘අනිද්දා’ පුවත්පතේ ප‍්‍රධාන සිරස්තලයෙන් හෙළිදරව් කරන ලද්දේ මේ වන විට ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය හමුවේ ඇති භාරත ලක්ෂ්මන් පේ‍්‍රමචන්ද්‍ර ඝාතන නඩුව සම්බන්ධයෙන් වාර්තා කිරීමේදී එක පැත්තකට පමණක් බරව වාර්තා කරන ලෙස කියා තෝරාගත් ජනමාධ්‍යවේදීන්ට අල්ලස් ලබාදීමක් ගැනය.
භාරත ලක්ෂ්මන් පේ‍්‍රමචන්ද්‍ර ඝාතනය සම්බන්ධ අභියාචනයේදී, විත්තිකරුවන්ගේ පැත්තෙන් කියැවෙන කරුණු පමණක් සිය පුවත්පත්වල පළකිරීමත්, පැමිණිල්ල වෙනුවෙන් රජයේ නියෝජ්‍ය සොලිසිටර් ජෙනරාල්වරයා ඉදිරිපත් කරන කරුණු පළනොකර සිටීමත් සඳහා මේ අල්ලස් දීමේ වැඩපිළිවෙළ පසුගිය දිනවල ක‍්‍රියාත්මක වෙමින් පැවති බව අපි හෙළිදරව් කළෙමු. එවැනි එක් මාධ්‍යවේදියකුට ලැබෙන අල්ලස් මුදල රුපියල් ලක්ෂ එකහමාරක් බැගින් වන බවද වාර්තා කළෙමු.
අපේ ප‍්‍රවෘත්තියට අනුව, විත්තිකරුවන්ගේ පාර්ශ්වයේ ධනවත් ව්‍යාපාරිකයන්ගෙන් ඒ සඳහා ලැබුණු මුදල් ජනමාධ්‍යවේදීන් අතර බෙදාදීම සඳහා මැදිහත් වී තිබෙන්නේ රටේ ජාතිවාදය පැතිරවීමට කටයුතු කරන සතිඅන්ත ජාතික පුවත්පතක මාධ්‍යවේදියෙකි.
දැන් මේ කියන්නට යන කතාව, ඒ කතාව හා සම්බන්ධයක් ඇති බවක් කියන්නට අපට නොහැකිය. එහෙත්, පසුගිය සතිවල පත්තර ලෝකයේ සිදුවූ ‘දුමින්ද සිල්වා අහිංසක බව පෙන්වීමේ අමුතු රැුල්ලක්’ ගැන කියන්නට අපට දැන් හැකිය.
ඉන් පළමුවැන්න, 2018 ජූලි 29 වැනි ඉරිදා ‘මව්බිම’ පුවත්පතයි.
එහි 5වැනි පිටුවේ, ‘ගාමිණී මුලින්ම දුමින්දගේ හිසට වෙඩි තැබිමත් සමග බහින්බස්වීම මහා ඛේදවාචකයක් බවට පත්වුණා.’ යන මැයෙන් ලිපියක් පළවී තිබුණි. එහි ලේඛකයා කමල් මහේන්ද්‍ර වීරරත්නය. මීට පෙරත් අප උපුටා දක්වා ඇති පරිදි එම ලිපියේ සඳහන් වන්නේ, දුමින්ද සිල්වාගේ පාර්ශ්වයෙන් අධිකරණයට ඉදිරිපත් කළ කරුණු පමණකි. ඒවායේ සමස්තයෙන් කියැවෙන්නේ දුමින්ද සිල්වා අහිංසකයකු බවත්, භාරත ලක්ෂ්මන් සමග බහින්බස් වීම ආරම්භයේදීම දුමින්දට වෙඩි වැදුණු බවත්, ඒ නිසා ඔහු මේ ඝාතනයන්ට වගකිවයුතු නැති බවත්ය.
කමල් මහේන්ද්‍ර වීරරත්නගේ ලිපියේ උපුටාගැනීම් කිහිපයක් මෙසේය.
‘.. හිඹුටානේදී අහම්බෙන් හමු වූ දෙපිරිස අතර බහින්බස්වීමක් හටගත් අවස්ථාවේදී, භාරතගේ මුහුණට අත තබා ඉවතට තල්ලූ කර දමා දුමින්ද ආපසු හැරී යද්දී, භාරතගේ ආරක්ෂක ගාමිණී නැමැත්තා විසින් හිසට වෙඩි පහරවල් දෙක මගින් දුමින්ද සිල්වා මළකඳක් මෙන් ඇදවැටුණු බවත් හිඹුටාන වෙඩිතැබීම ආරම්භ වූයේ එම සිද්ධියෙන් බවත් නීතිපතිවරයාද පංච පුද්ගල ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ විනිශ්චය මණ්ඩලය හමුවේ පිළිගැනීම මෙම නඩු විභාගයේදී සිදුවූ වඩාත් වැදගත් සිදුවීමක් විය.
දුමින්ද සිල්වාගේ පාර්ශ්වයේ ජනාධිපති නීතිඥ අනුජ පේ‍්‍රමරත්න සිය අවසන් සාක්ෂි සම්පිණ්ඩනය, පංච පුද්ගල ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ විනිශ්චය මණ්ඩලය හමුවේ ඉදිරිපත් කරමින් පෙන්වා දුන්නේ, මහාධිකරණ නඩු විභාගයේදී විත්ති පාර්ශ්වය පමණක් නොව පැමිණිලි පාර්ශ්වය විසින්ද ඉදිරිපත් කරන ලද සාක්ෂිවලින්ද ප්රකාශ කිරීම අනුව නිරවුල්ව තහවුරු වී ඇත්තේ බහින්බස් වීමකින් පමණක් අවසන් වීමට ගිය සාමාන්‍ය සිදුවීමක්, භාරත පාර්ශ්වය විසින් දුමින්ද සිල්වාට වෙඩි තබා මරාදැමීමට උත්සාහ කිරීමත් සමගම ජීවිත ගණනාවක් බිලිගත් බරපතළ ඛේදවාචකයක් බවට එය පත්වූ බවය.
එකී කාරණා පංච පුද්ගල විනිශ්චය මණ්ඩලය හමුවේ පෙන්වා දුන් ජනාධිපති නීතිඥවරයා, නීතිපතිවරයා නියෝජනය කළ නියෝජ්‍ය සොලිස්ටාර් ජනරාල් තුසිත මුදලිගේ වෙත හැරෙමින් විමසා සිටියේ ‘‘එම කරුණු ඔබ ප‍්‍රතික්‍ෂේප කරන්නේද?’’ යන්නය. ඊට ප‍්‍රතිචාර දක්වමින් නීතිපති නියෝජිතයා වූ ඔහු කියා සිටියේ එසේ නොකරන බවය…
.. දුමින්ද පාර්ශ්වය වෙනුවෙන් පෙනීසිටි, ජනාධිපති නීතිඥ… ඇතුළු නීතිඥ මණ්ඩලය, පංච පුද්ගල විනිශ්චය මණ්ඩලය හමුවේ අවධාරණය කර සිටියේ මහාධිකරණ නඩු විභාගයේදී ඉදිරිපත් වූ සාක්ෂිකරුවන් හැට දෙකකගේ සාක්ෂි හා සෙසු පරිවේෂණ සාක්ෂි ද ඇතුළුව ඉදිරිපත් වූ සාක්ෂි 126 අතුරින් දුමින්ද සිල්වා විසින් භාරත ලක්ෂමන් පේ‍්‍රමචන්ද්‍රට වෙඩි තැබූ බවක් හෝ ඒ සඳහා කුමන්ත‍්‍රණය කළ බවක් හෝ සැලසුම් කළ බවක් හෝ ඔහු ඇතුළු ඔහුගේ ආරක්‍ෂකයන් ඒ සඳහා කුමන හෝ කි‍්‍රයාවකට සම්බන්ධ වූ බවට හෝ කරුණු අනාවරණය වී නොමැති බවය. එසේ නොතිබියදීත් විනිසුරුවරියට මෙම විත්තිකරුවන් එකී චෝදනාවන්ට වරදකරුවන් යැයි තීරණය කළේ කුමන පදනමකින් දැයි වටහා ගන්නට එම තීන්දුව ලක්ෂ වාරයක් කියැවූවද කිසිවකුටත් සොයාගත නොහැකි බව පවසා සිටියහ.’
තම ලිපිය ආරම්භයේදීම ලේඛකයා මෙසේ ලියයි. ‘ආන්දෝලනාත්මක වූ ඕනෑම කරුණක් සම්බන්ධයෙන් ඇත්ත නැත්ත ටක්කෙටම දැනගන්නට සලස්වන මව්බිම ඇත්තෙන්ම එකී නඩු විභාගයේදී අධිකරණය හමුවේ අනාවරණය වූයේ කුමක්දැයි ඉකුත් බදාදා දිනයෙන් නිමාවූ එකී නඩු විභාගය පිළිබඳ ‘ඇති තතු’ මෙලෙස පෙළගස්වමි.’
ලේඛකයාට අනුව, ‘ඇති තතු’ නම් දුමින්ද සිල්වා මේ වරදට වරදකරුවකු නොවන බවය. ඔහු අහිංසකයකු බවය. එම නඩුවේදීම පැමිණිලි පාර්ශ්වයෙන් ඉදිරිපත් වුණු සිද්ධිය පිළිබඳ කරුණු හා නෛතික කරුණු ගැන වචනයක්වත් ඔහු ලියා නැත්තේ ‘ඇති තතු’වලට ඒවා අයත් නැති නිසාද? ඉතින්, මේ විදියට ත‍්‍රිපුද්ගල විශේෂ මහාධිකරණයක් විසින් මිනීමැරුමට වරදකරුවකු හැටියට සලකා දඬුවම් නියම කර ඇති පුද්ගලයකු, අහිංසකයකු හැටියට තීරණය කරන්නට මාධ්‍යකරුවකුට පුළුවන් නම්, ඔහුගේ පාර්ශ්වය කියන දේ ‘ඇති තතු’ නම්, රටේ අධිකරණයක් තිබෙන්නේ කුමටද? ඒ ඒ අධිකරණවල තීන්දුවලට එරෙහිව අභියාචන ක‍්‍රියාවලියක් තිබෙන්නේ කුමටද? පත්තර කන්තෝරුවලින්ම නඩු තීන්දු කරන්නට තිබුණි.
මේ ලිපි මෙයින් නවතින්නේ නැත. අගෝස්තු 15වැනි බදාදා, මව්බිම පුවත්පතේ 15වැනි පිටුවේද ඉහත ලිපියේ ඇති කරුණුම අඩංගු, ඒ ලේඛකයාම ලියු ලිපියක් පළවෙයි. ‘නඩු තීන්දුව ලක්ෂ වාරයක් කියෙව්වත් දුමින්ද වරදකරු කර ඇත්තේ කුමන පදනමකින්ද කියා කිසිවකුටත් සොයාගන්නට බැහැ: විත්තියේ ජනාධිපති නීතිඥවරු කියති’ යන සිරස්තලයෙන් යුක්ත, මුළුමනින්ම දුමින්ද සිල්වාගේ අහිංසකකම ගැන ලියා ඇති එම ලිපියේ කිසිම තැනක, පැමිණිල්ල විසින් අධිකරණයට ඉදිරිපත් කරන ලද කරුණු ගැන වචන මාත‍්‍රයක්වත් නැත. හරියට, මහාධිකරණයකින් මේ විත්තිකරුවන් වරදකරුවන් නොකළා වාගේය. හරියට මේ නඩුවේ පැමිණිල්ලක් කියා පාර්ශ්වයක් නැතිවා වාගේ ය.
මේ වාගේ ලිපි එයින් නවතින්නේද නැත. 2018 අගෝස්තු 19වැනි ඉරිදා, සිංහල ජාතික පුවත්පත් දෙකක ද යළිත් ඒ ගැන පළවෙයි. එකක් ඉරිදා දිවයිනය. අනෙක ඉරිදා ලංකාදීපයය.
මෙයින් ඉරිදා දිවයින ලිපිය ඉතාමත් සිත්ගනානාසුලූය. එය ලියා ඇත්තේ, පසුගිය කාලයේ සිය මාධ්‍ය භාවිතාව සම්බන්ධයෙන් බරපතළ ආකාරයෙන් සමාජයේ අවධානයට ලක්වූ මනෝජ් අබයදීර නම් මාධ්‍යකරුය. ‘මුලින්ම වෙඩි වැදුණේ දුමින්දට’ මැයෙන් එහි 8 වැනි පිටුවේ පළවන ලිපියට පසෙකින් යොදා ඇති උපසිරස්තලය වන්නේ, ‘දුමින්ද සිල්වාගේ නීතිඥයන් උසාවියට කී ඇත්ත කතාව’ යන්නයි. අප මීට පෙරද කියා ඇති පරිදි, අධිකරණයක් ඉදිරියේ පාර්ශ්ව දෙකක් සිටින විට, ඒ පාර්ශ්ව දෙකම ඉදිරිපත් කරන්නේ තමන්ගේ වාසියටත්, අනෙක් පැත්තේ අවාසියටත් ඇති කරුණු පමණකි. ඒ දෙපැත්තේම කරුණුවලින් නීතියට අනුව වඩා විශ්වාසදායී ස්ථාවරය කුමක්දැයි තෝරාගන්නේ විනිසුරුවරයා හෝ විනිසුරු මඬුල්ල විසිනි. භාරත ලක්ෂ්මන් නඩුවේ අභියාචනය සම්බන්ධයෙන් ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය තවමත් සිය තීන්දුව ප්රකාශ කොට නැති තත්ත්වයක් යටතේ, මේ මාධ්‍යකරු, දුමින්දගේ නීතිඥයන් කියන්නේ ‘ඇත්තයැ’යි තීන්දු කළේ කෙසේද? එවැනි නිගමනයක් කිරීම අධිකරණයට කරන අපහාසයක් නොවන්නේද? ඒ වාගේම තමන් කැමති තීන්දුවක් දෙන ලෙස අධිකරණයට කරන අනිසි බලපෑමක් නොවේද? මනෝජ් අබයදීර ‘ඇත්ත කතාව’ කියන්නේ නම්, පැමිණිල්ල කියනවා ඇත්තේ බොරුද? ඇත්ත නැත්තේ තීරකයා මේ මාධ්‍යකරුවාද? නැතිනම් දිවයින පුවත්පතද?
වඩාත්ම සිත්ගන්නාසුලූ කාරණය එයද නොවේ.
මනෝජ් අබයදීරගේ මේ ලිපිය, ඊට පෙර 2018 ජූලි 29 වැනි ඉරිදා ‘මව්බිම’ පුවත්පතේ පළවුණු කමල් මහේන්ද්‍ර වීරරත්නගේ ලිපියේ ‘ෆොටෝ කොපියක්’ වීමයි. ඉහතින් අප උපුටා දක්වා ඇති ඒ ලිපියේ ඇති කරුණු, වචන, වාක්‍ය, පිළිවෙළ සියයට සියයක්ම ඒ විදියටම මනෝජ් අබයදීරගේ ලිපියේ සඳහන් වීම පුදුම සහගතය. අප පුවත්පතේ ඉඩකඩ සීමිත නිසා ඒ දෙක වෙන වෙනම දක්වා සංසන්දනය කිරිම අසීරුය. එහෙත්, උනන්දුවක් දක්වන්නන්ට ඒ ලිපි දෙක එකට තබා කියවා, ඒවායේ ෆොටෝ කොපිමය ලක්ෂණ හඳුනාගත හැකිවනු ඇත. මනෝජ් අබයදීර තව ටිකක් නිර්මාණාත්මක වෙමින්, දුමින්දගේ අයියාගේ මාධ්‍ය නාලිකාව වන ‘හිරු’ වෙබ් අඩවියේ පසුගිය කාලයේ පළවුණු ලිපිවල ෆොටෝ කොපියක්ද තම ලිපියට ඇතුළත් කර පිටුවක් පුරාවට ලිපිය ලියා තිබේ. ඒ අතින් එම ලිපිය ‘හිරු’හි පළවුණු ලිපිවලද ෆොටෝ කොපියකි.
දැන් සරල ප‍්‍රශ්නය මෙයයි. මනෝජ් අබයදීර, තමාගේ ලිපිය ලිව්වේ කමල් මහේන්ද්‍ර වීරරත්නගේ ලිපිය හා හිරු වෙබ් අඩවියේ ලිපිය වචනයෙන් වචනය කොපි කරලාද? එහෙම ලිව්වා නම්, ලංකාවේ ජාතික පුවත්පතක සංස්කාරක මණ්ඩලයේ ඉහළම සිටින්නේ, අනුන්ගේ ලිපි වචනයෙන් වචනය කොපි කරන ‘කොපිකැට් මාධ්‍යකරුවෙක්’ද? තමා ලියූ ලිපියක විෂයක් නැවතත් ලියන්නට සිදුවන විට (තමාගේම* මුල් ලිපියේ වාක්‍ය එලෙසම උපුටාගන්නා අවස්ථා අප දැක තිබේ. එහෙත්, අනුන්ගේ ලිපියක් වචනයක් ගානේ කොපිකිරීම කුමන මාධ්‍ය භාවිතාවකට අයත් වන්නේද? එවැන්නක් හැඳින්විය හැක්කේ මාධ්‍ය චෞරකමක් හැටියටය.
එය එසේ නොවේ නම්, විය හැකි අනිත් දේ කුමක්ද? මේ ලිපි දෙකම එකම තැනකින් ලියා, පුවත්පත්වලට එවා තිබීමයි. ඒ ලිපි එවූ තැනට හිතවත්, නැතිනම් වෙනත් යම් ආකාරයක බන්ධනයක්, එකඟතාවක් ඇති ඒ පුවත්පත්වල මාධ්‍යකරුවන් ඒවා තමන්ගේ නමින් තමන්ගේ පුවත්පත්වල පළකිරීමයි. එසේ නොවේ නම්, මේ කාරණය පැහැදිලි කළ හැකි අන් ආකාරය කුමක්ද?
අගෝස්තු 19 ඉරිදාම, ලංකාදීප පුවත්පතේ 26වැනි පිටුවේද දුමින්ද සිල්වා නඩුව ගැන ලිපියක් පළවෙයි. තිළිණි ද සිල්වා හා රංජන් කටුගම්පල විසින් ලියනු ලැබ ඇති, ‘මරණ දඬුවමට එරෙහිව දුමින්දගේ ඇපෑලෙන්’ යන මැයෙන් යුත් එම ලිපිය නම් දෙපැත්තේම කරුණු කාරණා ඇතුළත් කොට තිබුණි. එහෙත්, ඒ දුමින්දගේ පැත්තට හතරෙන් තුනකුත්, පැමිණිල්ල පැත්තට හතරෙන් එකකුත් වන ලෙසටය. ඒ සමගම එහි පාඨකයා නොමග යවන, කරුණු අතින් වැරදි, විකෘති කරන ලද දේද අඩංගුය.
‘ත‍්‍රිපුද්ගල විනිසුරු මඬුල්ලක් හමුවේ පැවැති භාරත ඝාතන නඩුවේදී සභාපති විනිසුරුවරයා ඔවුන් නිදොස් කොට නිදහස් කිරීමටත්, තවත් විනිසුරුවරයකු මතයක් ප්රකාශ නොකර සිටීමටත් ක‍්‍රියාකර තිබියදී, තනි විනිසුරුවරියක් විසින් ඔවුන් සියලූ දෙනා වරදකරුවන් කරමින් මරණ දඬුවම නියම කිරීමට දෙන ලද ඒක පුද්ගල තීන්දුව නීත්‍යනුකූල නොවන බවට විත්තිකරුවන් වෙනුවෙන් පෙනීසිටි ජනාධිපති නීතිඥවරුන් පංචපුද්ගල ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ විනිසුරු මඬුල්ල හමුවේ කරුණු දක්වන ලදි.’ යැයි එහි කියයි.
මෙය මුළුමනින්ම විකෘති කරුණු දැක්වීමකි. විත්තියේ වුණත්, උගත් ජනාධිපති නීතිඥවරුන් අධිකරණය ඉදිරියේ මෙවැනි සාවi අදහසක් පළකළායැයි සිතන්නට අමාරුය.
විනිසුරු මඬුල්ලක් සිටින නඩුවකදී, උදාහරණයක් හැටියට තිදෙනකු සිටින විට, බොහෝ විට තීන්දුව ලියන්නේ එක් විනිසුරුවරයකු වීම සාමාන්‍ය පිළිවෙතකි. අනෙක් විනිසුරුවරු ඊට එකඟ නම් ‘එකඟයි’ කියා අත්සන් තැබීම සම්ප‍්‍රදායයි. ඊට වඩා වෙනස් අදහසක් දරන විනිසුරුවරයෙක් හෝ දෙන්නෙක් සිටිත් නම් වෙනත් තීන්දුවක් ලියන්නට ඔවුන්ට හැකිය. සමහර විට, මුල් කී තීන්දුව සමග එකඟ වනවිනිසුරුවරයකු පවා, එසේ එකඟ වන්නේ වෙනත් කරුණු මත නම්, එම කරුණු ඇතුළත් වෙනම තීන්දුවක් ලිවීමට ඔහුට හැකිය. ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය දක්වා අධිකරණවල සිදුවන්නේ එයයි. වෙනත් බැඳීම්වලින් ඇස් අන්ධ කර නොගත්, උසාවි ගැන දන්නා අය මේ සරල කරුණු හොඳින් දනිති. මෙහි දරුණුම විකෘතිය වන්නේ, ‘තනි විනිසුරුවරියක් දුන් ඒකපුද්ගල’ තීන්දුවක් ගැන කීමයි. ‘තවත් විනිසුරුවරයකු මතයක් ප්රකාශ නොකර සිටීමක්’ ගැන කීමයි. මහාධිකරණ විනිසුරුවරියගේ තීන්දුවට එකඟතාව පළකළ විනිසුරුවරයා, ‘මතයක් ප්රකාශ නොකර සිටියා’ නොවේ. ‘එකඟයි’ කියා ලිවීමෙන් ඔහු අර විනිසුරුවරියගේ තීන්දුව සමග සම්පූර්ණයෙන්ම එකඟවෙයි. ඒ අනුව, එහි පැහැදිලි බහුතරයක් තිබේ. දෙකට එකක් ලෙසය. එවැනි විටෙක, තනි විනිසුරුවරයාගේ වෙනස් තීන්දුවට කිසිම නීත්‍යනුකූල බලයක් නැත. අභියාචනයකදී පවා එවැනි තීන්දුවක් සලකා නොබැලෙයි. මේ පැහැදිලි කරුණු විකෘති කරමින්, එහි වාසිය නඩුවේ විත්තිකරුවන්ගේ පාර්ශ්වයට තල්ලූ කෙරුණේ නොදන්නාකම නිසාද? නැතිනම් වෙනත් හේතුවක් නිසාද?
දැන් තිබෙන්නේ භාරත ලක්ෂ්මන් ඝාතනය පිළිබඳ නඩු විභාගයේ අභියාචන තීන්දුව දෙන්නටය. විය හැකි දේ මොනවාද? එක්කෝ විත්තිකරුවන් සියල්ලන්ම නිදොස් කොට නිදහස් කළ හැකිය. නැතිනම් සමහර චෝදනාවලින් නිදහස් කොට සමහර චෝදනාවලට වැරදිකාරිත්වය ස්ථිර කළ හැකිය. සමහර විට මහාධිකරණයේ තීන්දුව ඒ විදියටම ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය විසින්ද ස්ථිර කළ හැකිය. එසේත් නැතිනම්, නැවතත් මහාධිකරණ නඩු විභාගයක් පවත්වන ලෙස නියම කළ හැකිය. මේ ඕනෑම දෙයක් සිදුවිය හැකි තත්ත්වයක් යටතේ, ‘ඇත්ත කතාව, ඇති තතු’ වැනි ලේබල් ගසමින් නඩුවේ එක පැත්තකින් පමණක් ඉදිරිපත් කළ කරුණු තම මාධ්‍යවල පළකරමින් තමන්ගේ පාඨකයා, ශ‍්‍රාවකයා නොමග ඇරීම කිනම් මාධ්‍ය භාවිතාවක්ද? අනෙක් අතට එය අමුතු රැුල්ලක් හැටියට මාධ්‍ය කිහිපයක් හරහාම හමා යන විට, අප එය තේරුම් ගත යුත්තේ කෙසේද?
අරුණ ජයවර්ධන
