මහින්ද රාජපක්ෂ හා මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේන විසින් ව්‍යවස්ථා විරෝධී ලෙස ආණ්ඩුවක් පිහිටුවිම සඳහා දියත් කල කුමන්ත‍්‍රණය මේ වෙද්දි අසාර්ථක වෙමින් තියෙනවා. කෙසේ වෙතත් මේ කුමන්ත‍්‍රණය නිසා සිදුවූ ආර්ථික බලපෑම අත්හරින්න බැහැ නේද?
මුලින්ම කිව යුතුයි, මේ වෙද්දි රුපියලේ අගය තවත් අඩුවෙලා තිබුණත් කුමන්ත‍්‍රණයට කලින් රුපියල අඩුවෙද්දී කතාකරපු පත්තර දැන් ඒ කතාකරන්නේ නැති බව. අද ජාත්‍යන්තර සමාජය ලංකාව මත තැබූ විශ්වාසය වැඩිවෙනවා වෙනුවට විශ්වාසය කඩාවැටෙමින් තියෙනවා. අනෙක් එක තමයි ලංකාවේ තියෙනවා ඇමෙරිකන් ඩොලර්ස්වලට ජාත්‍යන්තර වෙළෙඳපොළේ තියෙන්නේ. මේ වෙද්දී ලංකාව විසින් ගත්ත ණය ගෙවාගන්න පුලූ‍වන්ද කියන සැකය ජාත්‍යන්තරයට ඇතිවෙලා තියෙනවා. ජනවාරි මාසයේදී අපි ඩොලර් මිලියන 1000ක් සහ ඒකේ පොළිය සහිත ණයක් ගෙවන්න ඕනෑ, ඒවා රාජපක්ෂලාගේ කාලයේ ගත්ත ණයක්. මේ වගේ ක්ෂණික ණය නිසා තමයි ලංකාවේ ණය ප‍්‍රශ්නය උග‍්‍ර වුණේ. පොඩි පොඩි වාරික විදියට නොගෙවා ලොකු වාරික කිහිපයකින් ක්ෂණිකව ගෙවන්න තමයි මේක ගත්තේ. දැන් මේක ගෙවන්න තියෙනවා. ඒ ණය ගෙවාගන්න පුලූ‍වන්ද කියන විශ්වාසය පළවැනිවතාවට කඩාවැටිලා තියෙනවා. විශ්වාසය කඩාවැටෙද්දි අපි ගෙවිය යුතු මුදල වැඩිවෙනවා.

ඊට අමතරව ඩොලර් මිලියන 200 ට කිට්ටු ප‍්‍රමාණයක් පහුගිය සති එකහමාර විතර තුළ ලංකාවෙන් විදෙස් ආයෝජකයන් විසින් ඉවත් කරගෙන ගිහින් තියෙනවා. ඒ වගේ දේවල් රුපියලේ කඩාවැටීම වේගවත් කරනවා. ලංකාව චීන බැංකුවකින් ඩොලර් මිලියන 1000ක ණයක් ගිය සතියේ අරගෙන තියෙනවා. ඒකෙනුත් සෑහෙන ප‍්‍රමාණයක් රුපියල බේරාගැනීමට වැය කරන්න සිද්ධවෙලා. ඒ තරම් මුදලක් රුපියල් බේරාගන්න යට කළත් ලංකාව ගැන විශ්වාසය ගොඩනඟාගන්න බැරිවෙලා තියෙනවා.

අනෙක් පැත්තෙන් ජාත්‍යන්තර ආයතන සහ රටවල් ලංකාවේ නීතිවිරෝධී ආණ්ඩුව පිළිගත්තේ නැහැ. දැන් තියෙන්නේ හරිම ව්‍යාකූල තත්ත්වයක්. පහුගිය සතියේ නීතිවිරෝධී විදේශ අමාත්‍ය සරත් අමුණුගම විසින් විදේශ තානාපතිවරුන්ට ආරාධනා කරලා තියෙනවා. එහෙත් ඒ ආරාධනාව පිළිඅරගෙන ප‍්‍රධාන රටක් විදියට චීනයේ තානාපතිවරයා විතරයි ගිහින් තියෙන්නේ. ඉන්දියාවත් යවලා තියෙන්නේ පහළ තනතුරක් දරන නිලධාරියෙක්. ඒ නිසා පැහැදිළියි, ලංකාව පාලනය කරමින් ඉන්නේ නීතිවිරෝධී කල්ලියක් කියලයි ලෝකය විශ්වාස කරන්නේ. පහුවෙච්ච හැම දවසකම ජාත්‍යන්තරය අපේ රට දිහා බලන්නේ අර්බුදයක් දෙස බලන විදියට. ජනාධිපතිවරයාගේ නීතිවිරෝධී ක‍්‍රියා සහ ඒවාට ලැබෙන ප‍්‍රතිචාරවලින් තත්ත්වය තවත් උග‍්‍ර වෙනවා. ඒ සියල්ල ජාත්‍යන්තර ආයෝජකයන් සහ රාජ්‍යයන්ගේ විශ්වාසය කඩාවැටෙනවා.

ආර්ථික වශයෙන් ජාත්‍යන්තරය මත මේ තරම් යැපෙන්නේ කුමටදැයි කෙනෙක් අහන්න ඉඩ තියෙනවා. රාජපක්ෂලා දේශීය ආර්ථිකයන් ගැන විශ්වාස කරන බව කෙනෙක් කියන්න ඉඩ තියෙනවා..
අපේ රට ජාත්‍යන්තර ආර්ථික ජාලාවේ තදින් බැඳුණ කොටස්කාරයෙක් විදියට තමයි අපි ඉදිරියට අරගෙන එමින් හිටියේ. ඒක බොහොම අමාරුවෙන් කරමින් සිටි දෙයක්. විවිධ අභියෝගවලට මුහුණදුන්නා. අපි අපනයනය වැඩි කරන්න ජී.එස්.පී ප්ලස් අරගත්තා. යුරෝපා සංගමයේ සහාය ගත්තා. ජපානය, චීනය, ඉන්දියාව එක්ක ගණුදෙනු කළා. අපේ ජනාධිපති මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේන මහතාට ඉතා ඉහළ පිළිගැනීමක් තිබුණා. ඒ නිසා තමයි ජාත්‍යන්තර රටවල් අපි දිහා ගෞරවයෙන් බැලූ‍වේ. ඒ නිසා තමයි ඇමෙරිකාවෙන් ඇමෙරිකන් ඩොලර් මිලියන 460ක ප‍්‍රදානයක් අත්සන් කරන්න ලෑස්තිවෙලා හිටියේ. ගිය සතියට කලින් සතියේ තමයි ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදල ඇ.ඩො. මිලියන 350 ක ගිවිසුම අත්සන් කරන්න හිටියේ. ඒ කිසිදෙයක් වුණේ නැහැ. මේ සියල්ල අවසානයේදි ආර්ථික වශයෙන් ලංකාව මුහුණදෙන අභියෝගය ඔක්තෝම්බර් 26 වැනිදා මුහුණදුන් අභියෝගයට වඩා බොහොම සංකීර්ණයි. ඒක බොහොම බැ?රුම් එකක්.

ඒත් මහින්ද රාජපක්ෂලා ආ විගස බදු අඩුකිරීමත්, බඩුමිල අඩුකිරීමත් ඇතුලූ‍ සහන රැසක් දුන්නා නේද?
මේ ව්‍යාකූල තත්ත්වය ඇතුළේ එකපාරම සහන දීලා, බදු අඩුකිරීම කිසිම වගකීමක් නැතිව ගත් තීන්දුවක්. ආර්ථික විද්‍යාව පිළිබඳ අවබෝධයක් තියෙන කෙනෙක් විදියටත්, රජයේ ආර්ථික වැඩපිළිවෙල පිළිබඳව යම්කිසි අවබෝධයක් තියෙන විදියටත් මම ඒක දකිනවා. බඩුමිල කියන එක බලන්න වෙන්නේ මෙහෙම. දේශපාලනඥයන්ගේ විදියට බලනවාට වඩා ආර්ථික විද්‍යාවට අනුව තමයි බලන්න වෙන්නේ. එතකොට අපි බලන්න ඕනෑ උද්ධමනය දිහා. උද්දමනය වැඩි වෙද්දී අමාරුයි. අඩු වෙද්දී හොඳයි. ලංකාවේ මෑත කාලයේ අඩුම උද්ධමනය තිබුණේ මේ කුමන්ත‍්‍රණය සිදුවෙද්දී. 0.9 % ක් දක්වා උද්ධමනය අඩුවුණා. මේ අය මෙහෙම කීවාට ලංකාවේ මෑත කාලයේ වැඩිම උද්ධමනය තිබුණේ 2007 දී විතර මහින්ද රාජපක්ෂ සමයේදී. ඒ කාලේ 29% ක් දක්වා උද්ධමනය ඉහළ නැගලා තිබුණා. දැන් 0.9% උද්ධමනය නිසා තමයි බඩුමිල අඩුවෙනවා කියන්නේ. ඔවුන් තමන්ගේ කාලයේදී තිබුණ ඒවා අමතක කරලා දැන් කතාකරන්නේ. කොහොම වුණත් පහුගිය අවුරුදු දහය ඇතුළේම 10%ට අඩුවෙන් උද්ධමනය තිබුණා. රාජපක්ෂ ආණ්ඩුවටත් ගෞරවයක් විදියට කියන්න සිද්ධවෙනවා. 2007 න් පස්සේ මෑත කාලය ගත්තොත් උද්ධමනය 9.9% දක්වා දෙවතාවක් ආවත්, සමස්ථයක් විදියට උද්ධමනය අධික ලෙස වැඩිවෙන්න ඉඩ නොදී තියාගත්තා. ඒත් අපි තරම් අඩු කරන්න ඔවුන්ට හැකිවුණේ නැහැ. බඩුමිල අඩු කරන්න ඕනෑම ආණ්ඩුවක් උත්සාහ කරනවා. ඒක ප‍්‍රයෝගි කව කරන්න ඕනෑ දෙයක්. ඒත් බඩුමිල අඩු කරන්න ඕනෑ එක් භාණ්ඩයක, දෙකක මිල අඩුකරලා නෙවෙයි. අඩු කරන්න ඕනෑ උද්ධමනය. මේ අවුරුද්දේ මුල හාල් මිල හා පොල් මිල රුපියල් සීයට වඩා වැඩිවෙලා තිබුණා. ඒ වෙලාවේ නියඟය සහ වෙනත් ස්වාභාවික ආපදා එක්ක රටේ ආහාර නිෂ්පාදනය අඩුවුණා. ඒක ඒ භාණ්ඩවල මිලට බලපෑවා. ඒක තමයි පළාත් පාලන මැතිවරණයේදී අපට ලොකු අවාසියක් වුණේ. මිල ඉහළ යද්දී ආණ්ඩුවක් එක්ක මිනිස්සුන්ට තරහ යනවා. ඉතින් බඩුමිල අඩුවෙන් තියාගන්න ආණ්ඩු කැමතියි. අපේ අවාසනාවට පහුගිය කාලයේදී බඩුමිල ඉහළ ගියා. ඒත් මේ වෙද්දී ඒ මිල යළිත් අඩුවෙමින් තිබුණේ. කොහොම වුණත් සමස්ථයක් විදියට ගත්තාම උද්ධමනය තමයි පාලනය වෙන්න ඕනෑ. ඒක අපි කරමින් හිටියේ. රාජපක්ෂලා භාණ්ඩයක, දෙකක මිල අඩුකිරීම ජීවන වියදම අඩුකිරීමක් ලෙස සලක්නන බැහැ. ඔවුන් කරන්න ඕනෑ උද්ධමනය අඩු කරන එක. ඒක එකම එක රැුයකින් කරන්න පුලූ‍වන් දෙයක් නෙවෙයි.

යහපාලන ආණ්ඩුවට බඩු මිල අඩු කරන්න හැකියාවක් තිබුෙ ණ් නැද්ද?
2014 දෙසැම්බර් වෙද්දී දළ දේශීය නිෂ්පාදනයට සාපේක්ෂව රජයේ ආදායම තිබුණේ 10.4% යි. ලෝකයේ කඩාවැටුණු රටවල් කිහිපයක් හැරුණාම, ස්ථාවර රටවල්වල තිබුණු අඩුම ආදායම ඒක. අපි එක්ක තරග කරන අපේ ලෙවල් එකේ රටවල්වල රාජ්‍ය ආදායම 18% – 24% අතර තිබුණා. ලංකාවේ ආදායම මේ තරම් අඩුවෙන්න හේතුවක් තියෙනවා. රජයක ආදායමෙන් වැඩිපුර එන්නේ බදු ආදායම. බදු ආදායම වැඩි නොවුණොත් රජයක් විසින් ජනතාවට ලබාදෙන සහන ලබාදෙන්න බැහැ. අපේ ආණ්ඩුව රජයේ ආදායම 14% දක්වා වැඩි කළා. අපි වක‍්‍ර බදු අඩු කලා. ඍජු බදු වැඩි කළා. අපි බදු ගෙවන්නැයි ජනතාවගෙන් ඉල්ලලා තිබුණා. ඒ නිසා තමයි බදු අඩු ගෙවන්න කියලා ආදායම් බදු දෙපාර්තමේන්තුවෙන් බොහෝ දෙනෙක්ට ලියුම් ඇවිල්ලා තිබුණේ. යම්කිසි බදු ප‍්‍රමාණයක් ගෙවන්න කියලා. ඒ විදියේ ලියුමක් ආවාම ජනතාව බියට පත්වෙනවා බදු ගහනවා කියලා. ඒත් ඒකේ අරමුණ වුණේ සාමාන්‍ය ජනතාව මත පැටවුණ වක‍්‍ර බදු අඩු කරලා ඉහළ බදු උපයන අයගෙන් අයකරන ඍජු බදු අඩු කළේ. ඒකෙන් වගකිවයුතු පුරවැසියෙක් විදියට තමන්ගේ ආදායම සඳහන් කරලා, බදු ගෙවන්න කියලා කොළයක් එවලා තිබුණේ. මොකද ලංකාවේ සෞඛ්‍ය, සමෘද්ධිය, අධ්‍යාපනය ඇතුළු සියලූ‍දේට මේ බදු මුදල් පාවිච්චි කරනවා. මේ රටේ වියදම අහසින් වැටෙන්නේ නැහැ. පුරවැසියෙක් හැටියට යම්කිසි බද්දක් ගෙවන්නට වගකීමක් තියෙනවා. ඒක තමයි අපි කළේ. ඒක බොහෝදුරට සාර්ථක වුණා. අපි වැට් එක පවා අඩු කරන්න තීන්දු කළා. මොකද වක‍්‍ර බදු අඩුකරලා ඍජු බදු වැඩි කරලා තියෙන්නේ. අපි ටියුෂන් මාස්ටර්ලා, වෛද්‍යවරු, නීතීඥවරු වගේ අයට ආදායම සඳහන් කරලා බදු ගෙවන්නැයි අපි කිව්වා. අනෙක් බොහෝ රටවල්වල ඍජු බද්ද මීට වඩා ගොඩක් වැඩියි. ෆෙස්බුක් එකේ එහෙම අපව විවේනය කරන අය ඉන්නවා ලංකාවෙන් පිට බටහිර රටවල. එයාලා 40%ට වඩා ඒ ආණ්ඩුවලට බදු ගෙවන අතරතුර තමයි අපේ බදු ගැන කතාකරන්නේ. දැන් ඍජු බදු අඩු කරනවානම් 15% සිට වැට් එක 20% ට විතර වැඩි කරන්න වෙනවා. නැත්නම් එක්කෝ ණය ගන්න වෙනවා. නැත්නම් නිදහස් අධ්‍යාපනය හෝ සෞඛ්‍ය කපලා දාන්න වෙනවා.

ඒත් යහපාලන ආණ්ඩුවට ආර්ථික වශයෙන් විජයග‍්‍රහණ ලබන්න හැකියාවක් නොතිබුණු බව පිළිගන්න වෙනවා නේද?
මෙතැන තියෙන්නේ මත දෙකක වෙනසක්නේ. මිනිස්සු හිතුවා යූ.ඇන්පි. ආණ්ඩුවක් ආවොත් අත දිගඇරලා වියදම් කරන්න පසුබිමක් හැදේවි කියලා. ඒ මතය හරි. ඒත් අපට හිතපු විදියට වැඩ කරන්න ලැබුනේ නැහැ. අපේ කකුලෙන් ඇද්දා. ආපු දවසේ ඉඳන්. අපි කරන්න හැටපු බොහෝ වැඩපිළිවෙලවල් කරන්න දුන්නෙ නැහැ. සුසිල් පේ‍්‍රමජයන්තලා, අනුර යාපාලා, එස්.බී. දිසානායකලා කැබිනට් එකේ එදා ඉඳන් කටයුතු කළේ ආණ්ඩුව දුර්වල කරන වැඬේ. ප‍්‍රතිපත්ති කඩාකප්පල් කරන වැඬේ. අපෙන් බලාපොරොත්තු වුණ දේවල් ඒ විදියටම කරන්න බැරිවුණේ කකුලෙන් ඇද්ද නිසා. දැන් ඒ ප‍්‍රශ්නය ඉවරයි. ඊළඟට එන්නේ යූඇන්පි ආණ්ඩුවක්. දැන් අපි අපේ ප‍්‍රතිපත්තිවලට වැඩ කරලා ආර්ථිකය තවත් ඉහළට ගෙනැල්ලා පෙන්වන්නම්. අපි දැන් අවස්ථාවක් ඉල්ලන්නේ අපේ ආර්ථිකය ඉහළ දාන්නට.

ඔබ මෑත කාලයේදී නවෝත්පාදනයට අත දෙන ආර්ථිකයක් පිළිබඳව කතා කරමින් හිටියා නේද?
ඒක දිගටම අපි කතාකළා. අපි වැඩිපුරම පහුගි ය කාලයේදි වැඩිපුර උනන්දුව දැක්වුවේ එන්ටප‍්‍රයිස් ශ‍්‍රී ලංකා වැඩසටහනට. අපි නවෝත්පාදනය වෙනුවෙන් උපාධිදාරීන්ට ලක්ෂ 15ක් ණය දුන්නා සතයක්වත් පොලියක් නැතිව. ලක්ෂ 15ක් ණය දුන්නා එක රුපියලක ඇපයක් නැතිව. මොන රජයද එහෙම කළේ. මිලියන 50 වෙනතුරු අපි නවෝත්පාදකයන්ට ව්‍යසායකයන්ට ණය දුන්නා. මේකට පදනම් වුණේ පැරකුම් යුගයක් පිළිබඳ ප‍්‍රතිපත්තිය. අපි පැරකුම් යුගයක් කියා විශ්වාස කරන්නේ ලංකාව ලෝකයත් එක්ක එකතුවීමේ කතාවක්. පරාක‍්‍රමබාහු රජතුමා කළේ ඒක. අපි අපනයන කරන්නෙ නැතිව ජයගන්න බැහැ. වෙනස තියෙන්නේ අපි අපනයන ආර්ථිකයකට යනවාද, රට වටේට තාප්ප බැඳගෙන සංවෘත ආර්ථිකයකට යනවාද කියන එකයි.

කෙටියෙන් දැනගන්න කැමතියි පසුගිය 14 වෙනිදා පාර්ලිමේන්තුවේ මොකද වුණේ කියලා..
ආණ්ඩුව විසුරවාහැරීම පිළිබඳව සහ මැතිවරණය සම්බන්ධයෙන් පසුගි යදා අධිකරණය ලබාදීපු අතුරුතහනම් නියෝගයත් එක්ක සහ පාර්ලිමේන්තුව විසුරවා හැරීම කියන එක නඩු නිමිත්තක් වීම නිසා පාර්ලිමේන්තුව නැවත කැඳවීම සඳහා ජනාධිපතිවරයා විසින් ගසනු ලැබූ ගැස්ට් එක නැවත බලාත්මක වුණා. ඒ අනුව කථානායකවරයා පසුගිය 14වෙනිදා පාර්ලිමේන්තුව කැඳවනු ලැබූවා. අපි පාර්ලිමේන්තු ගියා. අපේ ඉල්ලීම වුණේ පාර්ලිමේන්තුව නැවත කැඳවන්න බහුතරය පෙන්වන්න කියන දේ. ජනාධිපතිවරයා පසුගිය දා බත්තරමුල්ලේ තිබුණ රැලියකදීත් කිව්වා ඔහුට 113ක බහුතර බලය පාර්ලිමේන්තුවේ තිබෙනවා කියලා. අපි දැනගෙන හිටියා ඒක බොරුවක් කියලා. අපි පාර්ලිමේන්තු ගියා. මහින්ද රාජපක්ෂ ප‍්‍රමුඛ කණ්ඩායම ආණ්ඩු පක්ෂය විදිහටත් අපි විපක්ෂයේත් අසුන් ගත්තා. ජනාධිපතිවරයා සැසිය ආරම්භ කිරීමට සහභාගී වුණේ නැහැ. ස්ථාවර නියෝග වලට මුවාවෙලා මේ ඊනියා ආණ්ඩුවට ඕනි වුණා ජනාධිපතිගේ ප‍්‍රකාශයෙන් පස්සේ පාර්ලිමේන්තුව කල් තියාගන්න. ඒ සමගම අපේ විපක්ෂයේ සුමන්තිරන් මන්ත‍්‍රීවරයා යෝජනා කලා ස්ථාවර නියෝග අත්හිටුවා පාර්ලිමේන්තුවේ බහුතර පිළිබඳව විමසා බැලිය යුතුයි කියලා. ඒකටත් මේ ඊනියා ආණ්ඩුව විරුද්ධ වුණා. කථානායකවරයාට සිද්ධ වුණා ඡන්ද විමසීමකට යන්න. එතනිනුත් ඔප්පුවුණා පාර්ලිමේන්තුවේ බහුතරය අපිට කියලා. ඊටපස්සේ මහින්ද රාජපක්ෂ මහතාට විරුද්ධව විශ්වාසභංග යෝජනාවක් පාර්ලිමේන්තුවට විජිත හේරත් මන්ත‍්‍රීවරයා විසින් ගෙනාවා. ඒකට ඡුන්දය විමසුවා. මන්ත‍්‍රීවරු 122කක බහුතරයකින් අපි ඒ අවස්ථාවත් ජයග‍්‍රහණය කලා. අපි අපිට සහාය පලකරන මන්ත‍්‍රීවරුන් 122නෙක්ගේ නාමලේඛනයක් කථානායකවරයාට ලබාදුන්නා. දැන් ඒක කථානයකවරයා විසින් ජනාධිපතිවරයාට යවා තිබෙනවා. ඔහු එයත් පිළිගන්නේ නැති තත්ත්වයක් තමයි දැන් තිබෙන්නේ.

පාර්ලිමේන්තුවේ ස්ථවර නියෝගවලට මුවාවෙලා ඔවුන් මේ තීන්දුවත් පිළිනොගන්නා බවක් තමයි දැන් පෙනෙන්නට තිබෙන්නේ..
ඔව් පාර්ලිමේන්තු සාම්ප‍්‍රදාය කඩකලා, ස්ථවර නියෝග පිළිගත්තෙ නෑ.. කථානායක තමන්ට එවපු ලිපියට අදාළ මන්ත‍්‍රී නාමලේඛනය ටිපෙක්ස් කරලා ඔය ආදී වශයෙන් නොයෙකුත් කෙස් පැලෙන තර්ක ජනාධිපති පාර්ශවයෙන් මේ පාර්ලිමේන්තු තීන්දුව නොපිළිගැනීම සඳහා හේතු විදිහට ගේනවා. අපි කියන්නෙ මෙච්චරයි ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථව මහදහවලේ උල්ලංඝණය කලේ ජනාධිපති. එතුමා කරපු එකම දෙයක් ආණ්ඩුක‍්‍රම සාම්ප‍්‍රධයට ගැලපෙන්නෙ නැහැ. ඒක කථානායකවරයා ජනාධිපතිවරයාට ලියුමකින්ම කිව්වා. පාර්ලිමේන්තුව වාරාවසාන කිරීම අගමැති ඉවත්කර මහින්ද රාජපක්ෂ පත්කිරීම අමාත්‍යාංශ පවරාගැනීම අමාත්‍යවරුන් පත්කිරීම ආයතන පවරාගැනීම මේ සේරම දේවල් ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථා විරෝධියි. ජනාධිපතිවරයා මේ කලේ ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාව උඩ මළපහ කරනවා වගේ වැඩක්. දැන් මේ අය ඒ සේරම අමතක කරලා ස්ථවර නියෝග අල්ලගෙන දඟලනවා.

ඇත්තටම ස්ථවර නියෝග කියන්නෙ මොනවද? ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවෙ තිබෙනවා ස්ථාවර නියෝග තිබිය යුතුයි ඒවා අනුව පාර්ලිමේන්තුව වැඩකරන්න ඕනී කියලා. හැබැයි ඒවා පාර්ලිමේන්තුව සිය අභිමතය අනුව හදාගන්න ඕනී දේවල්. ව්‍යවස්ථාවේ තිබෙන දේවල් නෙවෙයි. අනික් ප‍්‍රධාන කාරණය තමයි පාර්ලිමේන්තුවේ ස්ථාවර නියෝග අත්හිටවනු ලැබූ පළමු අවස්ථාව මේක නෙවෙයි. සාමන්‍යෙන් පාර්ලිමේන්තුවේ විතරක් නෙවෙයි පළාත් සභාවෙත් ස්ථාවර නියෝග අත්හිටුවා වැඩකරපු අවස්ථා තිබෙනවා. මේක හරි සරළ කාරණයක්. මේවා මිනිස්සු දන්නෙවත් නෑ. මෙයාලා උත්සාහ කලේ මේ ස්ථාවර නියෝග පෙන්නලා මේ විශ්වාසභංගය පිළිබඳ යෝජනාව ගේන එක වළක්වාගන්න. අපි කියන්නෙ ස්ථාවර නියෝග අස්සෙ හැංගිලා පාර්ලිමේන්තුවෙන් පැනලා යන්න එපා කියලා. අපි පසුගි ය 14 වැනිදා පාර්ලිමේන්තුවේ කටයුතු කරපු විදිහ ව්‍යවස්ථවට වගේම පාර්ලිමේන්තු සාම්ප‍්‍රදායටත් එකඟයි. දැන් ජනාධිපතිවරයා සහ මේ කල්ලිය මේක පිළිගන්නෙ නැහැ කියලා කියන්නේ ඔවුන් ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය පිළිගන්නෙ නැහැ කියන දේ. ඒකියන්නෙ ජනාධිපතිවරයා දැන් වැඩකරන්නේ ඒකාධිපතියෙක් විදිහට.

දැන් තිබෙන තත්ත්වය අනුව පාර්ලිමේන්තුව අකර්මන්‍යයි. දැන් ඉදිරියට රටතුළ වෙන්න පුලූ‍වන් මොනවාද?..
මේ විදිහට විධායකය දිගටම පිස්සු කෙළින්න වුනොත් රට තවදුරටත් අරාජික වෙයි. ලේ හැලීම් සිද්ධ වෙයි. රට විනාශවෙලා යයි. එතකොට මේ ජනාධිපතිවරයා සහ ඔහුගේ මේ කල්ලිය මෙතනින් ඉස්සරහට මේ රටේ වෙනදේවල්වලට වගකිව යුතුයි. මේ ඊනියා ආණ්ඩුව ලෝකයේ කුමන රටක්වත් පිළිගත්තෙ නෑ.දැනටත් අපි ලෝකයෙන් කොන්වෙලා හුඳකලා වෙලා ඉවරයි. දැන් සමහරු අපෙන් අහනවා ඇයි මැතිවරණවලට බය කියලා. අපි මැතිවරණවලට බය නෑ.. හැබැයි නීතිවිරෝධි ආණ්ඩුවක් යටතේ අපිට මැතිවරණයකට යන්න ඕනිත් නෑ. අනික ඡුන්දය ඉස්සරහට දාගෙන මේ හදන්නේ ජනමතය කොල්ලකන්න.

දැන් මෙයාලගෙ තර්කය මොකද්ද පළාත් පාලන ඡන්දයෙන් ආණ්ඩුව පරාජය වුණ නිසා ආණ්ඩුවට දැන් ජනවරමක් නැහැ කියන කාරණය. ඒ තර්කය නිවැරදිනම් ඉස්සෙල්ලාම යන්න ඕනී ජනාධිපතිවරණයකට. එතුමා ඒ ඡුන්දයෙන් තුවෙනි තැන එතකොට එතුමාට තමයි ජනවරම අහිමි වුණේ. අනික මෙතන තිබෙන ඊළඟ වැදගත්ම කාරණය තමයි සිරිසේන ජනාධිපතිවරයා තමන්ගේ ජනවරම ලබාගත්තෙ මහින්ද රාජපක්ෂට විරුද්ධව. මහින්ද රාජපක්ෂ මේ රට පාලනය කරන්න කිසිසේත්ම සුදුසු නෑ කියන එක තමයි සිරිසේන ජනාධිපතිවරයාගේ මැතිවරණ සටන් පාඨය වුණේ. එතකොට එතුමාට ජනවරම ලැබුණේ ඒකට. දැන් එතුමා මොකද කරලා තිබෙන්නෙ? එතුමා තමයි ජනවරමට පයින් ගහලා තිබෙන්නේ. ඒ අනුව අපේ ජනවරම එහෙම්මම තිබෙනවා. ජනාධිපතිවරයාගේ ජනවරම තමයි නැතිවෙලා තිබෙන්නේ. එතකොට එහෙනම් දැන් ජනාධිපතිවරයාට කරන්න තිබෙන්නේ එලැබෙන ජනවාරි 8 වෙනිදායින් පස්සෙ ජනාධිපතිවරණයකට යන එක. එතකොට එතුමාට නැවත ජනතාව බලය දුන්නොත් අපිට ගැටලූ‍වක් නෑ. ඒකයි වියයුතු දේ.. අනික මෙයාලට අගමැති වෙනස් කරන්න ඕනිනම් ඒ සඳහා බහුතර තිබුණනම් මේවගේ ව්‍යවස්ථා කුමන්ත‍්‍රණ කරන්න ඕනි නෑ. මේ මාසෙ එන්න තිබුණ අයවැය යෝජනාව පරාජය කලානම් ඉවරයි. එහෙම් නැතු මෝඩ විදිහට වැඩකරලා මුළුරටම විනාශ කලා.

දැන් අපිට ඊළඟට ජනමත විචාරණයක් සම්බන්ධයෙන් කරුණු කාරණා ඇහෙනවා…
ඔව්.. ඒත් අපි දන්නෙ නෑ ජනාධිපතිවරයා ජනමත විචාරණයක් තියලා ජනතාවගෙන් මොනවා අහන්න යනවද කියලා. අපේ ව්‍යවස්ථාවට අනුව ජනමත විචාරණ වර්ග දෙකයි තිබෙන්නේ. එකක් තමයි උපදේශනාත්මක ජනමත විචාරණය. එතනදී ජනතාවගෙන් යම්දෙයක් අහන්න පුළුවන් හැබැයි ඔවුන් දෙන පිළිතුර මත යම් දේවල් කරන්න ඕනි කියන නීතිමය බැඳියාවක් නැහැ. ඊළඟට යම් නීතිමය ප‍්‍රශ්නයක් අහන්න පුළුවන්. දැන් මට පේන විදිහට අහන්න යන්නෙ ඡන්දයක් ඕනිද, නැද්ද කියලා. එතකොට නියමිත කාලයට කලින් ඡන්දයක් තියන්න ඕනිනම් ඒ සඳහා පාර්ලිමේන්තුවේ 2/3ක බලයක් ඕනී. එහෙනම් පැහැදිලියි එතකොට මෙතැනදී ව්‍යවස්ථාවෙ වගන්තියක් ඉවත්කල යුතුයි. එතකොට ඒ සඳහාත් 2/3ක බලයක් ඕනී. එතකොට ඡන්දයක් ඕනිද කියලා ජනතාවගෙන් අහන්න කලින් ඒක පාර්ලිමේන්තුවට එන්න ඕනී. ඒ අනුව පැහැදිලියි මේ කිසිදෙයක් පාර්ලිමේන්තුවේ දොර වහගෙන කරන්න බෑ..

1982 ජේ ආර් ජයවර්ධනගේ ජනමත විචාරණය ගැන මොන ගැටලූ‍ තිබුණත් දරුණු ඡන්ද මංකොල්ලයක් ඒකෙදී සිද්ධවුණත් ඒක නියමිත නීති මාර්ගයේ තමයි ගියේ. මුලින්ම කලේ ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවට 4වෙනි සංශෝධනය ගේන එක. පාර්ලිමේන්තුවේ ආයුකාලය දික් කිරීම පිළිබඳ යෝජනාව පාර්ලිමේන්තුව්ට ගෙනල්ලා ඒක 2/3කක බලයකින් අනුමත කරගෙන තමයි ජනමත විචාරණයට යන්නෙ. ඒ අනුව පැහැදිලියි මේ හදන්නෙ කුමන හෝ උප්පරවැට්ටියක් දාගෙන ජනමතය කොල්ලකන්න.

ඡන්ද ඡන්ද කිව්වට ඒකාධිපතිවාදය වුණත් ඡන්දයකින් සුජාතකණය කරන්න පුළුවන් නේද?..
ඔව්.. පැහැදිලිවම ඒක තමයි මේ කරන්න හදන්නේ. ජනතාව බිය වද්දමින් මිනිසුන්ගේ දේශපාලන බලාපොරොත්තු බිඳ දමමින් ජනතාව හිරිවට්ටලා ව්‍යාජ ජනමතයක් හදාගෙන ඒකට නීතිමය මුද්‍රාවක් තියාගන්න තමයි මේ හදන්නේ. මේ රටේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදයට ගරු කරන කවුරු හරි ඉන්නවනම් මේ යක්ෂයා එන්නෙ මොකාටද කියලා අඳුරගන්න ඕනී.. නිකංම ඡුන්ද පොළට ගිහිලා ඡන්දය දෙන ජනතාවක් ඉන්න රටකට මේක ඉතාමත් භයානක වෙන්න පුළුවන්.
ඒත් කියන්න සතුටුයි මේ සතිදෙකක පමණ අරගලය අස්සෙ විශාල වශයෙන් ජනසමාජය අවධිවෙලා තිබෙනවා. ප‍්‍රධාන පෙළේ ජනමාධ්‍ය ස්වං වාරණයක ඉන්නකොට ඔවුන් ජනතාවට නිවැරදි තොරතුරු ගෙන යන්නෙ නැති තත්ත්වයකදී වුණත් ජනතාව මේ ව්‍යවස්ථා විරෝධි ක‍්‍රියාවලිය සම්බන්ධයෙන් ප‍්‍රතිචාර දක්වමින් සිටිනවා. ඒකාධිපතිවාදය තවකාලිකව ජයග‍්‍රහණය කලත් ලෝකයේ සෑම තැනකම ඔප්පු කරලා තිබෙන කාරණය තමයි හැමවිටම ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය ජයග‍්‍රහණය කලා කියන කාරණය. රජ්ජුරුවොයි, පාර්ලිමේන්තුවයි අතර ගැටුමෙන් පාර්ලිමේන්තුව තමයි දිනුවේ. ක්‍රොම්වෙල් සහ චාර්ල්ස් අතර ගැටුමෙන් ක්‍රොම්වෙල් තමයි දිනුවේ. හැමතැනම මහජන අරගල තමයි දිනුවේ. ඒනිසා ලේ වගුරවලා මේ රට විනාශ වෙනකම් නොසිට ජනබලයට ඉඩදිය යුතුයි.

දැන් විධායක කථානායක කියලා කථානායකවරයාට විරුද්ධ මතයක් සමාජගත කරමින් තිබෙනවා…
විධායක කථානායක කියලා දෙයක් නෑ. කරූ ජයසූරිය කියන්නේ ශ්‍රේෂ්ඨ කථානායකවරයෙක්. ඔහු පාර්ලිමේන්තුවේ ගෞරවය ආරක්ෂා කලා. පාර්ලිමේන්තු මන්ත‍්‍රීවරුන්ගේ වරප‍්‍රසාද ආරක්ෂා කලා. පාර්ලිමේන්තු ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය ආරක්ෂා කලා. පාර්ලිමේන්තුව සතු බලය විධායකය පොඩිපට්ටම් කරන්න හදනකොට එතුමා ඒකට ඉඩ දුන්නේ නෑ. ඒවගේම ඔහු පාර්ලිමේන්තු ආඥාදායකත්වයකට ගියෙත් නෑ. දැන් එතුමාට විරුද්ධව මඩගහනවා. දූෂණ වංචා නැති අතලොස්සක් දේශපාලකයින් අතර එතුමාත් කෙනෙක්.

නැවත පාර්ලිමේන්තුව කල්දැමීම පිළිබඳ කතාවක් තිබෙනවා. ජනාධිපතිවරයාට නැවත ඒ සඳහා අවස්ථාව තිබෙයිද?..
ඔව් නැවත පාර්ලිමේන්තුව කල්දැමීමේ හැකියාවක් තිබෙනවා. ඇත්තටම ජනාධිපතිවරයා මොනවා කරයිද කියලා දැන් අපි කාටවත් කලින් කියන්න තියා හිතාගන්න වත් බෑ.. මේ ජනාධිපතිවරයා විශ්වාස කරන්න පුළුවන් නායකයෙක් නෙවෙයි. එයා මොනවා කරයිද කියලා අපිට පූර්ව නිගමනයකට එන්න බෑ.. ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී සමාජයක තිබෙන මූලික කාරණාවක් තමයි, ලක්ෂණයක් තමයි ඔබ මා ඇසුරු කරන සියළු දෙනාම ප්‍රෙඩෙක්ටබල් මිනිස්සු වෙන්න ඕනි කියන දේ. එතනින් තමයි පොලිටිකල් ට‍්‍රස්ට් කියන දේ එන්නෙ. සමාජයට දේශපාලනික විශ්වසනීයත්වය කියන එක ගොඩාක් වැදගත්. අපි හැවෝම සමාජය සමග බැඳෙන්නේ ගිවිසුමකින්. ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය දේශපාලනය කියන්නෙ සම්මුතියක්. ගිවිස ගැනීමක්. එතනදී අපිට දේශපාලන නායකයෝ පොදුවේ මිනිස්සු කවුරුත් ප්‍රෙඩෙක්ට් කරන්න පුළුවන් වෙන්න ඕනී. ඔවුන් හැසිරෙන්නෙ කොහොමද කියලා කල්වේලා ඇතුව දැනගන්න පුළුවන් වෙන්න ඕනී. හැංගිච්ච වැහුණු ගුප්ත ජීවිත තිබෙන අයට මේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය පවත්වාගෙන යන්න බෑ. කියන්න කණගාටුයි අපි ගෙනාපු මේ ජනාධිපතිවරයා අපි මේ කියන ජාතියේ මිනිසෙක්. ඒනිසා අපිට වැඩි වඟකීමක් තිබෙනවා මේ ඒකාධිපති වියරුව පාලනය කරන්න. සමාජය මේකෙන් මුදවා ගන්න.

අරලිය ගහ මන්දිරය කේන්ද්‍රගත කරමින් මේ දැනටත් සිදුවෙන අරගලය එක්ක නායකත්ව මණ්ඩලයක් පිළිබඳව සංවාදයක් ඇතිවුණා එහි අලූ‍ත්ම තත්ත්වය මොකද්ද?
අපේ ආණ්ඩුව සර්ව සම්පූර්ණ නෑ. අපේ අතින් වැරදි අඩුපාඩු ගොඩක් සිද්ධ වුණා. බැඳුම්කරය, සයිටම් වගේ ප‍්‍රශ්නවලදී අපේ ආණ්ඩුව ගත්ත ස්ථාවරයන් යුක්තිසහගත නෑ. නිවැරදි නෑ. ඒක ඇත්ත. ඉතිං අපි හිතනවා අපේ ආණ්ඩුවේ ඉහළින් නායක මට්ටමේ ප‍්‍රතිසංස්කරණ සිද්ධවිය යුතුයි කියලා. අනෙක් පැත්තෙන් ආණ්ඩුකරණය සම්බන්ධ ප‍්‍රතිපත්තීන්ද අපේ බරපතළ විදිහට වෙනස් වෙන්න ඕනී. ඒ සාකච්ඡුාවෙ ප‍්‍රතිඵලයක් තමයි මේ නායකත්ව මණ්ඩලය. ඒක රාජ්‍යය පාලනයට වගේම ඡුන්දයකදී පුළුල් පෙරමුණක් විදිහට එකතුවෙලා අපිට විරුද්ධ බලවේග සමග සටන්කරන්නත් පාවිච්චි කරන්න පුළුවන්. මම හිතන්නේ ඒ සාකච්ඡා සාර්ථකයි.

මේ අවස්ථවේ නැවත සමාජය තුළ බරපතළ සංවාදයක් ඇතිවෙලා තිබෙනවා මේ විධායක ජනාධිපති ක‍්‍රමය වෙනස් විය යුතුයි කියලා. ජාතික හෙළ උරුමයේ දැන් අදහස් කුමක්ද?
මේ ක‍්‍රමය පිළිබඳව අපි තවමත් ඉන්නෙ පරණ ස්ථාවරයේමයි. අපි මේක වෙනස්කල යුතුයි කියලා හිතන්නෙ නෑ. අපි හිතන්නෙ මේක ක‍්‍රමයේ ප‍්‍රශ්නයක් නෙවෙයි. මේක දේශපාලන සදාචාරය සහ සංස්කෘතිය සම්බන්ධ ප‍්‍රශ්නයක්. අපි මේ දේශපාලන සංස්කෘතියයි වෙනස් කරන්න ඕනී. එතනදී අපි මෙතෙක් නොහොතපු සහ නොඇල්ලූ තැන් ස්පර්ශකරන යටි තලයේ දේශපාලනයක් අවශ්‍යයි.

ජනාධිපති සිරිසේන මහතා ඔක්තෝබර් 26දා ආරම්භ කළ සහ නොවැම්බර් 09 දා උත්සන්න කළ ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථා සහ දේශපාලන අර්බුදය දැන් ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය ඉදිරියට ගොස් ඇත. එහි අර්ථය නම් ලංකාවේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය පිළිබඳ සටන පාර්ලිමේන්තුවේ සිට අධිකරණය කරා මාරුවී ඇති බවයි. මෙයද ජනාධිපති සිරිසේන මහතාගේ කි‍්‍රයාවල ප‍්‍රතිඵලයකි.

සිරිසේන මහතාගේ උපායික කි‍්‍රයාවලියේ ප‍්‍රධාන අංග දෙකක් තිබෙන බව පෙනේ. පළමුවැන්න, දේශපාලන හේතු මත ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාව උල්ලංඝනය කර ඉන් පසු, එනම් උල්ලංඝනය කිරීම යන කි‍්‍රයාව කිරීමෙන් පසු, එයට නීත්‍යනුකූලභාවය ලබාගැනීමට තැත් කිරීමයි. දෙවැන්න මැතිවරණයක් කැඳවීම මඟින් තමන් කළ ව්‍යවස්ථා විරෝධී සහ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍ර විරෝධී කාර්යයට ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදයේ සළුව පොරවා එය ආවරණය කර ගැනීමයි.

සිරිසේන මහතාගේ ප‍්‍රචාරකයෝ ඒ මහතා වෙනුවෙන් දැනට ප‍්‍රධාන ‘නීති’ තර්ක දෙකක් ඉදිරිපත් දෙකක් ඉදිරිපත් කරති. ඒවා සරත් සිල්වා ප‍්‍රවේශය සහ විජේදාස රාජපක්‍ෂ ප‍්‍රවේශය යැයි හැඳින්විය හැකිය. මේ දෙදෙනාම කරන්නේ සිරිසේන මහතාගේ ව්‍යවස්ථා විරෝධී කි‍්‍රයා දෙකට නීත්‍යනුකූලභාවය ලබාදෙන ලෙස ව්‍යවස්ථාව පිළිබඳ අර්ථ නිරූපණයක යෙදීමයි.

සරත් සිල්වා ප‍්‍රවේශය
මෙම ප‍්‍රවේශය කරන්නේ ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ වගන්ති සහ වචනවලට හුදෙක් තාක්ෂණික සහ පටු හුදෙකලා අර්ථ සපයමින්, ව්‍යවස්ථාව සාමාන්‍ය නීතියක් මෙන් අර්ථ නිරූපණය කිරීමයි. සරත් සිල්වා සහ ඔහුගේ අනුගාමිකයන් මෙහිදී කරන්නේ ව්‍යවස්ථාවේ තනි වචන සහ වාක්‍ය හුදෙකලාව ගෙන, ඒවාට හිතුවක්කාර සහ නැති අර්ථ සැපයීමයි. අගමැති ඉවත් කිරීම, අලූත් අගමැතිවරයෙකු පත් කිරීම සහ පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හැරීම සම්බන්ධයෙන් ජනාධිපතිට ඇති බලතල සම්බන්ධව ව්‍යවස්ථාවේ වගන්ති සහ විධිවිධාන කිහිපයක්ම තිබේ. එහෙත් සරත් සිල්වා කරන්නේ ඒවා නොසලකා හැර එයින් එකක් පමණක් ගෙන, එය පමණක් සමස්ත විධිවිධානය ලෙස ඉදිරිපත් කිරීමයි. මෙය ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාව හිතාමතාම විකෘති කරමින්, දේශපාලන අවශ්‍යතා මත අවභාවිත කිරීමකි.

විජේදාස රාජපක්‍ෂ ප‍්‍රවේශය
සරත් සිල්වාගේ ප‍්‍රවේශයේ ඉන්නා ගමන්ම විජේදාස රාජපක්‍ෂ තවත් දෙයක්ද කරයි. එය නම්, ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාව උල්ලංඝනය කරමින් ජනාධිපති සිරිසේන කළ දේ ‘‘දේශපාලන අවශ්‍යතාවකි’’ යන තර්කය ඉදිරිපත් කිරීමයි. ‘19 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයේ විධිවිධාන නිසා දැන් දේශපාලන හිරවීමක් (ඩෙඞ්ලොක් එකක්) සිදුවී තිබේ, එය විසඳීමට ව්‍යවස්ථාවට බැරිය, එබැවින් ව්‍යවස්ථාව ඉක්මවා කි‍්‍රයා කිරීමට සිදුවී තිබේ. එය දේශපාලන අවශ්‍යතාවක් නිසා නිවැරදිය’ යනු ඔහුගේ තර්කයයි. මෙය සාමාන්‍යයෙන් ඒකාධිපති පාලකයන් ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාව උල්ලංඝනය කළ විට එය සුජාත කිරීමට ඉදිරිපත් කරන තර්කයකි. දේශපාලන පඹගාල නිර්මාණය කළේ සිරිසේන මහතාම නොවේද යන ප‍්‍රශ්නය ඔහු මෙහිදී සම්පූර්ණයෙන් අමතක කරයි.

සරත් සිල්වා සහ විජේදාස රාජපක්‍ෂ ප‍්‍රවේශ දෙකම, ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාව පැත්තෙන්ද, පුරවැසි අයිතිවාසිකම්ද පැත්තෙන් බලපන විට, භයානක, ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍ර විරෝධී, ලංකාවේ ඒකාධිපති පාලන තන්ත‍්‍රයකට සෘජුවම මාවත විවෘත කරන ඒවාය. එය සිදුවන්නේ මෙසේය.

සරත් සිල්වාගේ ප‍්‍රවේශය, ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථා අර්ථකථනය, නීති විද්‍යාලයේ ප‍්‍රථම වර්ෂයේ ශිෂ්‍ය ශිෂ්‍යාවන් පවා ඉගෙන ගන්නා, අතිමූලික සහ ප‍්‍රාථමික මූලධර්මයක් හිතාමතාම උල්ලංඝනය කිරීමකි. එම මූලධර්මය නම්, ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවක විධිවිධාන තේරුම්ගත යුත්තේත්, අර්ථකථනය කළ යුත්තේත්, එහි ඇති මූලික සංකල්පමය රාමුව සහ අරමුණු ඇතුළතය යන්නයි. ඒ අනුව වචන සහ වගන්ති හුදෙකලාව ගෙන ව්‍යවස්ථාව අර්ථනිරූපණය කිරීම වැරදිය. නිදසුනක් ලෙස 19 වැනි සංශෝධනයේ මූලික සංකල්පමය පදනමක් සහ අරමුණක් වූයේ ඊට පෙර පැවති විධායක ජනාධිපති, පාර්ලිමේන්තුව සහ අගමැති/කැබිනට් මණ්ඩලය අතර සම්බන්ධය, ජනාධිපති ධුරයේ බලය සීමා කරන ආකාරයට සංශෝධනය කිරීමයි. 1978 මුල් ව්‍යවස්ථාව යටතේත්, 18 වැනි සංශෝධනය යටතේත් ජනාධිපති ධුරය සතුවූ හිතුවක්කාර විධායක බලය හරයාත්මක ලෙස සීමාකර, අගමැති, කැබිනට් මණ්ඩලය සහ පාර්ලිමේන්තුව සාපේක්‍ෂ ස්වාධීන ආයතන බවට පත් කිරීමයි. අගමැති පත්වීම සහ අගමැති ධුරයේ පුරප්පාඩු ඇතිවීම, ඇමතිවරුන් පත් කිරීම, අමාත්‍යාංශ පැවරීම සහ අස් කිරීම, පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හැරීම යන කරුණුවලදී ජනාධිපතිගේ බලය 19 වැනි සංශෝධනය යටතේ විශාල ලෙස අඩුකර තිබේ. සරත් සිල්වා මේ සියල්ල නොසලකා හරියි. ඔහු 19 වැනි සංශෝධනය යටතේ ඇති වගන්ති කිහිපයකට අර්ථ සපයන්නේ ඒවාට අදාළ අනෙකුත් හරයාත්මක වගන්තිද සම්පූර්ණයෙන්ම නොසලකා හරිමිනි. ඊටත් වඩා භයානක දෙය නම්, ඔහු 19 වැනි සංශෝධනය යටතේ ඇති වගන්තිවලට අර්ථ දෙන්නේ 19 වැනි සංශෝධනයේ සංකල්ප රාමුව සම්පූර්ණයෙන් අමතක කර, 18 වැනි සංශෝධනයේ සංකල්පමය රාමුව පදනම් කොටගෙනය. මෙය ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථා අර්ථකථනය සම්බන්ධව ඇති සාවද්‍ය පමණක් නොව ‘‘වියරු’’ යැයි කිව හැකි ප‍්‍රවේශයක්ද වෙයි.

විජේදාස රාජපක්‍ෂගේ ප‍්‍රවේශයද එලෙසම සාවද්‍යය. දේශපාලන වශයෙන් ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදයට භයානක ප‍්‍රතිඵල ඇතිකරන්නකි. එය විවෘත කරන දොරටුව වනාහි, ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් යනු බලයේ සිටින පාලකයන්ගේ එක් එක් අවස්ථාවල මතුවන දේශපාලන උවමනාකම් ඉටුකර ගැනීමේ, දේශපාලන උවමනාකම්වලට සේවය කිරීමේ උපකරණයක් බවට ලඝු කිරීමකි. එය රටේ උත්තරීතර මූලික නීතිය ලෙස නොව, පුරවැසි නිදහස සහ අයිතිවාසිකම් ලේඛනගත කර ඇති උත්තරීතර වරපත‍්‍රය නොව, බලයේ සිටින එක් පුද්ගලයකුගේ සිතැඟි සපුරාලන කඩදාසියක තත්ත්වයට ඇද දැමීමකි.

දැන් ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය හමුවේ තිබෙන වගකීමේ එක කොටසක් වන්නේ, ව්‍යවස්ථාව පිළිබඳ මෙවැනි ප‍්‍රවේශවලට ඉඩට දෙනවාද? නැද්ද? යන්නයි. මගේ අදහස අනුව නම් නැත යන්නයි. මන්ද ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය මුල් විග‍්‍රහයේදීත්, අවසාන විග‍්‍රහයේදීත් ගත යුත්තේ පුරවැසි නිදහස, පුරවැසි අයිතිවාසිකම් සහ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදයේත්, ව්‍යවස්ථාවේ වර්තමානයේ බලපත්වන 19 වැනි සංශෝධනයේත් ඇති ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථා මූලධර්ම පද්ධතියේත් පැත්ත පමණක් වන නිසාය. ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදයේත්, පුරවැසි නිදහසේත් පැත්ත වන නිසාය. ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාව හෝ එහි වගන්ති හෝ තනි පුද්ගලයකු ගෙන ඇති හිතුවක්කාර, ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍ර විරෝධී, තීරණ සාධාරණය නොකරනු ඇත යන්න ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයෙන් අපේක්‍ෂා කිරීමට, තම නිදහස අගයන සෑම පුරවැසියෙකුටම වගකීමක් සහ අයිතියක් තිබේ. එයට හේතුව මෙයයි.
විධායකයේ නායකයා, ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදයට හානි පමුණුවන කි‍්‍රයාමාර්ග ගණනාවක්ම ගෙන එම කි‍්‍රයාවන්ට නෛතික සුජාතභාවය ලබාදෙන ලෙස ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයෙන් ඉල්ලා සිටියි. විධායකයේ නායකයාගේ හැසිරීම දෙස බලන විට, ඔහු පුරවැසි නිදහස, ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය, ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී දේශපාලන චර්යාව යන මේවා ගැන කිසිසේත් නොසලකා හරින්නෙකු බව පුරවැසියන්ට පෙනේ. විධායකයේ නායකයා කර ඇත්තේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදයේ වැදගත්ම ආයතනය වන පාර්ලිමේන්තුවේ දොර අගුලූ දා වසා දමා, පසුව එය විසුරුවා හැරීමයි. මේ අනුව පුරවැසියන්ට දැන් ව්‍යවස්ථාදායකයේ පිහිටද ඇත. දැන් අසරණවී සිටින පුරවැසියන්ට, තම නිදහස ආරක්ෂා කර දෙනු ඇතැයි අපේක්‍ෂා කළ හැකි එකම ආයතනය වී තිබෙන්නේ ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයයි. අප සමූහාණ්ඩුවේ විධායකය පුරවැසි නිදහසට මේ තරම් හානිකර කි‍්‍රයාවලීන් ගණනාවක් ගෙන සිටින අවස්ථාවක, පුරවැසි නිදහසේ අවසාන මුරදේවතාවා වශයෙන් ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය ඉටු කරන කාර්යය, තමන්ගේද දේශපාලන ඉරණම තීන්දු කරන තීන්දුවක් වනු ඇත යන්න පුරවැසියෝ හොඳින් දනිති. ගරු විනිශ්චයකාරවරුන්, බලයේ සිටින දේශපාලනඥයන් සම්බන්ධවම නොව පුරවැසියන් සම්බන්ධව විශේෂ වගකීමකින් සිතනු ඇත යන්න පුරවැසියන්ට කළ හැකි එකම යාඥාවයි.

මේ මොහොතේ කළ හැකි හොඳම දෙයක් නම්, ජනාධිපති මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේන, සිය ජනාධිපති ධුරයෙන් ඉල්ලා අස්වීමයි. ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ 38(1) (ආ) ව්‍යවස්ථාව යටතේ, කථානායකවරයා වෙත තමාගේ අත්සනින් යවනු ලබන ලිපියකින් ජනාධිපතිවරයාට තම ධුරයෙන් ඉල්ලා අස්විය හැකිය.
එසේ කියන්නේ, තවදුරටත් ජනාධිපති ධුරයේ රැුඳීසිටින්නට සදාචාරාත්මකවත්, නීත්‍යනුකූලවත් ඔහුට කිසිම හැකියාවක්, අයිතියක් නැති බැවිනි. ඔක්තෝබර් 26වැනිදා පටන් මේ දක්වාම (රට යනු බූරු පිටියක් ලෙස සලකා විය යුතුය) ඔහු ගැසූ හැම තුරුම්පුවක්ම ඔහුවම පාරාජිකා කරමින් ඔහුගේ ඇෙඟ් වැදී තිබේ.

එකක්, තවදුරටත් ජනාධිපති ධුරයේ සිටින්නට ඔහුට සදාචාරාත්මක අයිතියක් නැත. ඒ, 2015 ජනවාරි 8වැනිදා ඔහු මේ ධුරයට පත්කළ ලක්‍ෂ හැට දෙකක ජනතාවගෙන් සාතිශය බහුතරය අද ඔහුත් සමග නැති නිසාය. තමා පත්කර අවුරුදු හතරක් ඉක්මෙන්නට ළං වන විට, ඒ ඡන්දදායකයන් තමා සමග නැතිනම්, එය ඔහු දේශපාලන වශයෙන් අවලංගු වීමකි.
මේ මහජන සහයෝගය ඔහුට නැතිවුණේ, පසු ගිය 26වැනිදා, ඒ ලක්‍ෂ හැට දෙකක ජනතාවගේ හතුරා වුණු මහින්ද රාජපක්‍ෂ අගමැති ධුරයට පත්කිරීම නිසාය. ජනවාරි 8 වැනිදා, ඔහුට ඡන්දය ලැබුණේ, විනාශකාරී මහින්ද රාජපක්‍ෂ පාලනය මෙන්ම රාජපක්‍ෂ සංස්කෘතියද පරදවා දේශපාලන වශයෙන් විනාශ කර දමන්නටය. එහෙත් එය කරනවා වෙනුවට, වසර හතරකදී ඔහු රාජපක්‍ෂවරුන්් සමග දීග කමින් තමන්ට ජනයාගෙන් ලැබුණු වරම පාවාදෙන තත්ත්වයට පත්විය. එවැනි පහත් තත්ත්වයකට ඇදවැටෙන්නට කිසිම සාධාරණ හේතුවක් ජනාධිපති සිරිසේනට තිබුණේ නැත. තිබුණු එකම හේතුව ලෙස පෙනෙන්නේ, ඊළඟ ජනාධිපතිවරණයට ඉදිරිපත්වීමේ අවස්ථාව ලබාගැනීමයි. ඔහු පළමුව ඒ සහාය බලාපොරොත්තු වුණේ එක්සත් ජාතික පක්‍ෂයෙනි. එහෙත්, එජාපය ඔහු ඊළඟ ජනාධිපති අපේක්‍ෂකයා ලෙස තෝරාගැනීම ප‍්‍රතික්‍ෂෙප කළේය. මේ නිසා, ඊළඟ ජනාධිපතිවරණ අපේක්‍ෂකත්වය මහින්ද රාජපක්‍ෂ පිලෙන් ලබාගත හැකියැයි සිරිසේන ජනාධිපතිවරයා කල්පනා කරන්නට ඇත.

ජනාධිපතිවරයා කන්නාඩියක් ඉදිරියට ගොස් කල්පනා කළ යුත්තේ, 2015 ජනවරම දැන් තමා සමග තිබෙන්නේද යන්න ගැනය. 2018 පෙබරවාරි පළාත් පාලන ඡුන්දයෙන් එක්සත් ජාතික පක්‍ෂය පරාජය වුණු බව කියන ජනාධිපතිවරයාට, 2015 ජනවරමෙන් අතිබහුතරය අද තමා සමග නැති බව තේරුම් ගැනීම අපහසු නොවනවා ඇත. මියගිය නිසාම නොවුණත් සෝභිත හාමුදුරුවන් අද ඔහු සමග නැතිවා වාගේම, සෝභිත හාමුදුරුවන්ගේ මූලිකත්වයෙන් මුළුගන්වන ලද කිසිම පක්‍ෂයකට අයත් නොවන මහජනතාවද අද ඔහු සමග නැත. ජනවාරි 8 වන තෙක් ඔහු වේදිකාවක් ගානේ ඔසවාගෙන ගොස් ජයග‍්‍රහණය කරවූ එජාපයේ කිසිවකුත් අද ඔහු සමග නැත. දෙමළ ජාතික සන්ධානය, ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ, ශී‍්‍ර ලංකා මුස්ලිම් කොන්ග‍්‍රසය ඇතුළු ඒ දේදුනු සන්ධානයේ අනෙක් පක්‍ෂ කිසිවක්ද ඔහු සමග නැත. අද ඔහු සිටින්නේ වතුර අහිමි වූ මාළුවකුගේ තත්ත්වයේය. එහි තේරුම ඔහුට දේශපාලන මරණයක් වහාම උරුම බවයි.
ජනාධිපතිවරයාට, තවදුරටත් ධුරයේ රැඳී සිටීමට නීත්‍යනුකූල අයිතියක් නැත්තේ, ඔහු මෙතෙක් කාලයක් සම්පූර්ණයෙන්ම ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාව උල්ලංඝනය කරමින් හෝ එය නොසලකා හරිමින් වැඩ කර ඇති නිසාය. ඔහු අගමැති හැටියට මහින්ද රාජපක්‍ෂ පත්කළේ ව්‍යවස්ථාව උල්ලංඝනය කරමිනි. 19වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය මගින් අගමැතිවරයකු පත්කිරීමේ බලය තවදුරටත් ජනාධිපතිවරයාට තිබෙන නමුත්, අගමැතිවරයකු ඉවත්කිරීමේ බලය ඔහුට නැත. 19 වැනි සංශෝධනයේ අරමුණ වන්නේ ජනාධිපතිවරයාට පාර්ලිමේන්තුව සම්බන්ධයෙන් ඇති අත්තනෝමතික බලතල ඉවත් කිරීමයි. ඒ අනුව, එතෙක් ව්‍යවස්ථාවේ තිබුණු ‘තමාගේ අත්සනින් යවන ලියුමක් මගින් අගමැතිවරයා ධුරයෙන් ඉවත්කිරීමේ බලය’ ජනාධිපතිවරයාගෙන් ඉවත් කරන ලදි. ඒ නිසා, ව්‍යවස්ථාවේ වචනවල පටහැනිව කුමක් සඳහන් වන බව පෙනුණද, (ඇත්ත වශයෙන්ම ඒවා පටහැනි වගන්ති නොවේ.) අගමැතිවරයකු ඉවත්කිරීමේ බලය කිසිසේත් ජනාධිපතිවරයාට අද නැත. ඒ නිසා 2015දී දිමු ජයරත්න ඉවත් කළ ආකාරයට අගමැති රනිල් වික‍්‍රමසිංහ ඉවත් කිරීම කළ නොහැකිය.

අගමැති රනිල් වෙනුවට ඔහු පත්කළ අගමැතිවරයාට මේ වන විට පාර්ලිමේන්තුවේ බහුතරයක් නැති බව පැහැදිලිව ඔප්පුවී තිබේ. ‘ජනාධිපතිවරයා සිතන ආකාරයට පාර්ලිමේන්තුවේ බහුතර බලයක් හිමි මන්ත‍්‍රීවරයා අගමැති ලෙස පත්කළ යුතුයැ’යි ව්‍යවස්ථාවේ සඳහන් වෙයි. එහෙත්, එය වහාම පාර්ලිමේන්තුවේදී පරීක්‍ෂාවට භාජනය කළ යුතුය. ප‍්‍රමාද වී හෝ නොවැම්බර් 14වැනිදා සිදුවුණේ එයයි. මහින්ද රාජපක්‍ෂට බහුතරය නැති බව එම පරීක්‍ෂණයේදී පැහැදිලි විය. ජනපතිගේ උත්සාහය පාර්ලිමේන්තුවේදී පරාජය කරනු ලැබීමෙන් ඔහු නැවතත් අවලංගු කාසියක් බවට පත්විය.
පාර්ලිමේන්තුව වාරාවසාන කිරීමට ඔහුට බලය ඇතත්, එය පාවිච්චි කළේ සම්පූර්ණයෙන්ම පාර්ලිමේන්තුවේ බලය පොඩිපට්ටම් වන අන්දමිනි. එපමණක් නොව, පාර්ලිමේන්තුව තුළ මහජන මන්ත‍්‍රීවරුන්ගේ බලය නොසලකමින් ඔහු පසුව පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හැරියේය. එයද නීති විරෝධී බව මේ වන විට ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය තීන්දු කොට, දෙසැම්බර් 7වනදා තෙක් තහනමක්ද පනවා තිබේ.

ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය දුන් තීන්දුව තාවකාලික තහනමක් බව පැහැදිලිය. ඇත්ත. මූලික අයිතිවාසිකම් නඩුවලදී මුලින් දෙන තහනම් නියෝගයක් නඩුව අවසානයේ ඉවත් කරන අවස්ථා තිබෙන බවද පැහැදිලිය. එහෙත්, මෙවැනි බැ?රුම් තීන්දුවක් නම් ආපස්සට හරවන්නට කිසිම ඉඩක් නැති බව අධිකරණය ගැන සාධාරණ අවබෝධයක් පළපුරුද්දක් ඇති සැවොම දනිති. ජනාධිපතිවරයා විසින් මැතිවරණ පවත්වන්නට දෙන ලද නියමයක් ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය විසින් අත්හිටුවන්නේ එයින් ඇතිවන ආනුෂංග හෙවත් නෛතික ප‍්‍රතිඵල ගැන මනා කල්පනාවක් ඇතිවය. තුන්දෙනකුට වඩා වැඩි විනිශ්චයාසනයක් මගින් මේ තහනම ඉවත්කරවා ගන්නා බවට, ලජ්ජාව වහගන්නට මෙන් ඒකාබද්ධ විපක්‍ෂයේ මන්ත‍්‍රීවරුන් කියතත්, එය ඇත්තක් වන්නට තිබෙන ඉඩ බොහෝ අඩුය.

මේ විදියට එක පැත්තකින් සදාචාරාත්මකව අවලංගු වන අතරේ, අනෙක් පැත්තෙන් නෛතික වශයෙන්ද සිරිසේන ජනාධිපතිවරයා අවලංගු කාසියක් බවට පත්වී ඇත්තේය. එවැනි පුද්ගලයකුට, ජනාධිපති ධුරයේ තවදුරටත් රැුඳීසිටින්නට අයිතියක් නැත. ඔහු එම ධුරයේ රැුඳීසිටිමින් කරන්නේද, අනුන්ගේ ජනවරම ප‍්‍රශ්න කිරීමය. තම පෞද්ගලික වුවමනාව සඳහා රට ගිනි තියමින් ව්‍යවස්ථාව තවදුරටත් උල්ලංඝනය කරමින්, වලග ගිනිගත් හනුමන්තකු ලෙස හැසිරීමය. රටක් මෙවැනි අවදානමකට ඇදදමන්නට එක් පුද්ගලයකුට ඉඩ තිබිය හා ඉඩ තැබිය නොහැකිය.

ඒ නිසා, දැන් ඔහු තමාගේ ජනවරම පරීක්‍ෂා කළ යුතුය. ඔහු කළ යුත්තේ, ඔක්තෝබර් 26වැනිදා සිට මේ දක්වා, තමා කළ සියලූ අනීතික පියවර ආපස්සට හරවමින් අගමැති රනිල් වික‍්‍රමසිංහට බාධාවකින් තොරව පාලනය ගෙනයෑමට ඉඩ සැලසීමය. වික‍්‍රමසිංහ සමග පාලනය ගෙනයා නොහැකි නම් ජනාධිපති මෛත‍්‍රීපාල ධුරයෙන් අස්වී පොළොන්නරුවට යා යුතුය. එසේ නැතිනම්, සත්‍යවාදී බව මනින්නට පැහෙන තෙල් කටාරමකට අතදැමීමේ පරණ ක‍්‍රමය ආදර්ශයට ගනිමින් ඔහුට තමාගේ සත්‍යවාදීත්වය ඔප්පු කළ හැකිය. ඒ මහජනයා ඉදිරියට ගොසින් ජනාධිපතිවරණයක් පවත්වා ජනවරමක් පැතීමෙනි. 2019 ජනවාරි 8 වැනිදාට පසු ඔහුට ඒ අවස්ථාව ලැබේ. එවැනි දෙයකදී ඔහුට හොඳින් සලකන්නට රටේ යුක්තිගරුක මහජනතාව සූදානම්ව සිටින බවට නම් සැකයක් නැත