ඔල්ගා තොකාර්ෂුක් යනු පෝලන්තයේ මේ වන විට වඩාත්ම ඇගයීමකට ලක්ව සිටින සහ වැඩිම අලෙවියක් සහිත සාහිත්‍ය කෘති නිර්මාණය කරන සාහිත්‍යවේදින්ගෙන් අයෙකි. 1962 වසරේ ජනවාරි 29 වැනිදා උපත ලද ඇය, දැනට සාහිත්‍ය කෘති 18 ක් පමණ නිර්මාණය කර ඇති අතර එම කෘති බොහෝමයක් වෙනුවෙන් ඇය දෙස් විදෙස් විශිෂ්ඨ සාහිත්‍ය සම්මානයන්ගෙන් පිදුම් ලබා ඇත. ඇය මෑතකදී ලැබු සාහිත්‍ය සම්මානය වන්නේ 2018 වසර අන්තර්ජාතික මෑන් බුකර් ප්‍රයිස් සම්මානයයි. ඒ ඇය විසින් 2007 වසරේ ලියන ලද Flights නම් කෘතිය සඳහාය.
Flights කෘතිය පිළිබඳ ගාර්ඩියන් වෙබ් අඩවියේ සඳහන් වි ඇත්තේ මෙලෙසය.
“එය කිසිවිටෙක සම්‍ප්‍රදායික කතා කීමක් නොවෙයි.” මෑන් බුකර් ප්‍රයිස් සම්මාන විනිශ්චය මණ්ඩලේ සභාපතිනි ලීසා අපින්නේසි එසේ පවසන්නේ, ලේඛිකා තොකාර්ෂුක් ගේ ලේඛණ කාර්යය පිළිබඳ ඇයම හඳුන්වා දෙන “ තරු මඬලේ නවකතා’ යන යෙදුම සිහිපත් කරමිනි. සහෘද පාඨකයාට අර්ථවත් හැඩතල සොයා ගැනීමට ඉඩ තබමින් ඇය, ඇයගේ කතා කක්ෂයට විසි කරන්නීය. “අපි ඒ කතාවේ හඬට ආලය කළෙමු – එය මුඛරි සහ ප්‍රමුදිත කෙළිලොල් බවේ සිට හැඟීම්බර වියමනකට මාරු වීමකි. එමෙන්ම එ් කතාව තුළ සිත් ගන්නා සුළු අපගනමන වීම් සහ කල්පිතයන් ඇසුරින් ඉතාමත් කඩිනමින් චරිත නිර්මාණය කිරීම ද දැකිය හැක. එම කෘතියේ තේමාව වන්නේ වර්තමාන මිනිසා පෘථිවිය තුළ ගත කරන නොනවතින සංචාරි ජිවිතයයි, බර බද්දර ඔසවා ගෙන තැනින් තැනට යාමට අප තුළ ඇති නොසංසි‍‍‍ෙඳෙන ආශාවයි. එය මිනිස් සබඳතා නිසා හෝ වෙනත් රටකට ඇති අපගේ බැඳිම නිසා සිදුවෙයි.”
මේ අතර සභාපතිනිය ලීසා, කෘතියේ ඉංග්‍රීසි පරිවර්තිකාව වන ඇමරිකානු ජාතික ජෙනිෆර් ක්‍රොෆ්ට් වත් පැසසුමට ලක් කරන්නීය. ජෙනිෆර්, ඔල්ගා තොකර්ෂුක් සමඟ බුකර් සාහිත්‍ය සම්මානයේ සම කොටස් කාරිය ද වෙයි. මෑන් බුකර් සම්මානයේ විනිශ්චය මණ්ඩලයේ සභාපතිනියට අනුව සම්මානය සඳහා කෙටි ලැයිස්තු ගත වූ සෙසු ලේඛකයින්, එනම් ස්පාඤ්ඤ ලේඛක ඇන්තෝනියෝ මොලිනා, ඉරාක ලේඛක අමහද් සාදාවි, ප්රංශ ලේඛිකා වර්ජිනි දෙස්පොන්තෙ නම් ලේඛක ලේඛිකාවන් අතුරින් සුදුස්සා තෝරා ගැනීම ඉතාමත් අසීරු කටයුත්තක් වි තිබුණි. එහෙත් ඇයට අනුව “තොකර්ෂුක් යනු තවමත් ඉංග්‍රීසියට පරිවර්තනය වී නොමැති අසිරිමත් සාහිත්‍ය කෘති බොහොමයක් සම්පාදනය කොට ඇති, පුදුම එළවන සුළු බුහුටි බවක්, පරිකල්පන ශක්තියක් සහ ආකර්ශණිය සාහිත්‍යයික ශෛලියක් ඇති සුවිශේෂි ලේඛිකාවකි.”
පහතින් දැක්වෙන්නේ පෙන් ට්‍රාන්ස්මිෂන් නම් වෙබ් අඩවියේ පළවු, ඔල්ගා තොකර්ෂුක් 2018 වසරේ මැයි මාස‍යේ, එංගලන්තයේදී තිය‍ඩෝරා ඩනෙක් නම් ජනමාධ්‍ය‍වේදිනිය හා සිදු කළ සංවාදයකි.
සාහිත්‍යයට, දේශපාලනය හෝ දේශපාලනික හෝ සාමාජීය ක්‍රියාකාරිත්වය විමසුමට ලක් කිරීම සම්බන්ධයෙන් කිසියම් වගකීමක් පැවරෙනවද, නැතිනම් ඔබට අනුව කලාව සහ සාහිත්‍යය යනු එම විෂය ක්ෂේත්‍රයෙන් වියුක්ත වූ යමක්ද?
සාහිත්‍යයට එවැනි වගකීමක් ඇත්නම් එය සවිංඥානිකව සිදු නොවිය යුතුයි. ලේඛකයෙක් සමාජිය හෝ දේශපාලනික ක්‍රියාකාරිත්වය උදෙසා ලියනවා නම් එය හොඳ කලා කෘතියක් වෙන්න බැහැ. ඔබට මතක නම්, මම හැදී වැඩුණේ කොමියුනිස්ට් පාලනයක් තුළ ශක්තිමත් ප්‍රචාරක යාන්ත්‍රණයක් තුළයි. මම දන්නවා ප්රචාරය ක්රියාත්මක වෙන්නෙ කොහොමද කියන එක – එයට පුළුවනි පොතක, සිතුවමක හෝ සිත්තරුවෙකු තුළ ඇති කලාත්මක ශක්තිය මුළුමනින්ම අවශෝෂණය කරගන්න.
ඔබට හිතෙනවද දැනටත් ඔබ වැඩ කරන්නේ ප්‍රචාරක යාන්ත්‍රණයක් යටතේ කියලා?
පෝලන්තය තුළ මේ මොහොත වෙද්දිත් ශක්තිමත් ප්‍රචාරක යාන්ත්‍රණයක් ක්රියාත්මක වෙනවා. මට ඇත්තටම මේ තරම් ශක්තිමත් ප්‍රචාරක යාන්ත්‍රණයක් ගැන, කොමියුනිස්ට් යුගයේ ගෙවුනු මගේ ළමා කාලය තුළදීවත් මට මතක නැහැ. එම ප්රචාරය, අන්තර්ජාලයේ සහ ව්‍යාජ ප්‍රවෘත්තිවල ශක්‍යතාව යොදා ගනිමින්, වඩාත් ප්‍රබල සහ සංකීර්ණ තත්වයකට පත් වී තිබෙනවා. අපේ ආණ්ඩුවට අවශ්‍ය ප්‍රචාරක මැෂිමක් නිර්මාණය කරන්න. ඔවුන්ට අවශ්‍ය අඳුරු පැති මකා දමමින් ඉතිහාසය නැවත නිර්වචනය කරන්න, අතීතය පිළිබඳ මතක නැවත ලියන්න. අප ජීවත්වන මේ යුගයේ සැබවින්ම ලේඛකයාගේ කාර්යය භාරය සුවිශේෂියි. ලෝකය පිළිබඳ නිවැරදි ආකාරයෙන් ලියන්න නම්, අපට අවංක සහ ශිෂ්ටසම්පන්න මිනිසුන් බවට පත්වීමට සිදු වෙනවා.
ඔබගේ අලුත්ම කෘතිය වන The Books of Jacob තුළින් පිළිඹුබු වෙන්නේ පෝලන්තය විසින් ගොඩ නඟන ලද ඒක භාෂික, ඒකවාර්ගික මිත්‍යාව පිළිබඳව නේද?
මම හිතන්නේ මගේ කෘතිය තුළ කියැවෙන – බහුසංස්කෘතික පෝලන්තය- මේ ඉතිහාසයේ අලුත් ස්වරූපය නිර්මාණය කරන න්‍යායචාර්යවරුන්ට එතරම් පහසු වන්නෙ නැහැ. කෘතිය වාරණයට ලක් වුණා. එය අලුත් කතාන්තරයේ සැකැස්මට ගැලපුනේ නැහැ. වඩාත් සිත් ගන්නා සුලු දෙය නම් වර්තමාන යුද්ධ මෙහෙය වන්නේ මං මාවත් වල හෝ ආයුධ වලින් නොවෙයි, නමුත් වචන වලින් සහ කතාන්තර වලින්. එය අපිට පුටින් සහ රුසියාව සම්බන්ධයෙනුත් දකින්න පුළුවන්. මෙහි ප්‍රශ්නය තිබෙන්නෙ කාටද කතාන්දරය හොඳින්ම කියන්න පුළුවන් කියන එක විතරයි.
මෙහිදි වඩාත් සිත් ගන්නා සුළු කාරණය වන්නේ, ඔබගේ ලේඛණ කාර්යය ඉතිහාසය පාලනය කරන්නේ කවුද, ඉතිහාසය කුමක්දැයි කියා පාන කතාන්දරය අරුත් ගන්වන්නේ කවුද යන්න හා සැබැඳී තිබීමයි?
The Books of Jacob කෘතිය සම්බන්ධයෙන් ගත් විට එය සාමුහික අනන්‍යතාව පිළිබඳ ප්‍රශ්නයක්. ඉතිසාහසයේ අලුත් කතාන්දරය තුළ අපි අපව තේරුම්ගත යුත්තේ ‘ජාතික’ පසුබිමක. අපි දන්නවා මෙය තරමක් කාලෝචිත නොවු දෙයක් කියලා, මන්ද අපිට දැනෙනවා ‘ජාතිය’ කියන සංකල්පය ටිකක් යල් පැන ගිය අදහසක් කියන එක. එයට හැකියාවක් නැහැ ලෝකයේ ජීවත්වන තත්කාලීන මිනිසුන්ගේ අනන්‍යතාව පහදන්න. අපි සාමුහිකව කණ්ඩායමක් හෝ සමාජයක් ලෙස ජිවත්වීම පැහැදිලි කරන වෙනත් අදහස් ගැන විමසා බලන්න ඕනෑ. සැබවින්ම මධ්‍ය – යුරෝපයේ පිහිටා තිබෙන පෝලන්තය, අපි ඉන්නේ සානුවක. හමුදාව නිතරම පෝලන්තය නම් අවකාශය හරහා ගමන් කළා. අපට අපේ රාජ්‍ය අනන්‍යතාව නැති වුනා බෙදී වෙන් වීම නිසා. භයානක අදහසක් වන වාර්ගික වශයෙන් ‘පෝලන්ත’ යැයි හැ‍ඟෙන කිසිම දෙයක් පෝලන්තය තුළ ඔබට අපේක්ෂා කරන්න බැහැ.
ඉතිහාසයෙන් මිනිසුන් නිර්මාණය වෙන්නෙ. එහෙමයි.
ඔව් – මධ්‍ය යුරෝපයේ ලේ ගැන සිතිම පිස්සුවක්. මගේ පොත පෙන්වා දෙනවා පෝලන්තය ශක්තීන් හුවමාරු කරගන්නවා ගොඩක් ජාතින් සහ සංස්කෘතීන් අතර, මුස්ලිම්වරුන්ද ඇතුළුව. මොකද එහි එක් දේශාසීමාවක් මායිම් වෙන්නෙ ඔටෝමාන් අධිරාජ්‍යයෙන්. මගේ පොතේ වීරයෝ යුදෙව්වො. ඔවුන් ඔවුන්ගේ අනන්‍යාතා වෙනස් කරගෙන පෝලන්ත ජාතිකයින් වෙනවා. එහි පෙන්වා දෙනවා පෝලන්ත මෙසියස්වාදය වැනි පෝලන්ත සංස්කෘතික සම්ප්‍රදායේ ඉපැරණි ශේෂයන්. ඉන් කියැවෙන්නෙ මධ්‍ය යුරෝපයේ සියල්ල මුසු වන ස්ථානය අප බවයි. එය ඒ තරම් සරලයි ඒත් ඇත්තයි.
Flights දැන් ඉංග්‍රීසි භාෂාවට පරිවර්තනය වෙලා තිබෙනවා. සමහරු කියනවා ඉන් කියැවෙන්නෙ එක් තැනක ස්ථිර ලෙස පදිංචි වීමේ නොහැකියාවට, නිතරම ගමනේ යෙදීමට සම්න්ධ මනෝභාවය කියලා. නිතරම ගමනේ යෙදීම ඔබගේ සියළුම කෘති තුළ ගැප් වුනා කියලා ඔබට කිව හැකිද?
ඔව්. මම එක් නවකතාවක් ලිව්වා House of Day, House of Night කියලා. එය ස්ථිර ලෙස එක් වාසස්ථානයක ජිවිත් වීම සම්බන්ධයෙන් ලියැවුණු බැති ගීයක් වගෙයි. එහි වීරවරිය නිවසක් මිලයට ගන්නවා, එය එක් තැනක ජිවත්වීම, මුල් බැස ගැනීම කොයිතරම් චමත්කාර දෙයක්දැයි කියා පාන නිර්මාණයක්. මම මේ පොත ලියද්දි මම ජිවත් වුනේ හීනෙක. එය මම පරිකල්පනය කළ සුන්දර නමුත් වේදනාකාරී වු දෙයක්. මම හිතන්නෙ සැරිසැරිම, අක්මුල් ගැලවිම මගේ හිතේ අරක් ගත්, යළි යළිත් මතු වුණු නිර්මාණාවේශයට අවකාශ ලබා දුන් අදහසක්. මගෙ පළමු නවකතාවේ නම වුනෙත් ‘journey’(සංචාරය).
ඔබ ඔබව අතීතයෙදී හැඳින්වුයේ මධ්‍ය- යුරොපීය ලේඛිකාවක් විදියට. ඔබ සිලෙසියා හි ( මධ්‍ය යුරෝපයේ පිහිටි ඓතිහාසික ප්‍රදේශයක්. එහි වැඩි කොටසක් පිහිටා ඇත්තේ පෝලන්තයේය, සෙසු කොටස් ජර්මනියේ සහ චෙක් රිපබ්ලික් යන රටවලට අයත් වෙයි.)සාහිත්‍ය උත්සවයක් පවා සංවිධානය කරනවා. මධ්‍ය යුරෝපීය ලේඛිකාවක් වීම ඔබට දැනෙන්නේ කොහොමද? එය ස්ථානයක්ද ? නැතිනම් අදහසක් පමණයිද?
මට ඇත්තටම කිසියම් අන්තයක් දක්වා ඒ ගැන පැහැදිලි අදහසක් නැහැ, ඒත් මට ඒ ගැන කිසියම් සහජ ඥානයක් තියෙනවා. මම හිතන්නෙ මධ්‍ය – යුරෝපයේ සාහිත්‍යය, බටහිරට වඩා වෙනස් භූමිකාවක් දැරුවා කියන එකයි. උදාහරණයක් විදියට බටහිර යුරෝපයෙ සාහිත්‍යය පැවතුණේ විනෝදාස්වාදය සහ සංතුෂ්ටිය වෙනුවෙන්, මධ්‍යම පාංතිකයන්ගේ ජීවන අත්දැකීම වඩාත් සුපෝෂණය කරන්න.
පළමු දේ තමයි සාහිත්‍ය ආයුධයක් බවට පත් වුණා. එය බෙදී වෙන් වුණු පෝලන්තයේ ජනතාවගේ අනන්‍යාතව තහවුරු කළා. අපි කියමු එය භාෂාවක් පවත්ගෙන යන්න පිටිවහලක් වුණා කියලා. සාහිත්‍ය කියන්නෙ නිතරම අමාරු කාර්යයක්. එය නිතරම දේශපාලනිකයි, දේශපාලනික දේවල් සමඟ නිතරම බැඳී පවතිනවා.
දෙවැනි කාරණය තමයි අපිට සිටියේ දිගු කාලයක සිට පැවත එන මධ්‍යම පංතියක් නෙමෙයි. බෙදීමත් සමඟ පෝලන්තයට ආර්ථික ප්රශ්න වලට මුහුණ දෙන්න සිදු වුණා, ඒවගේම ජර්මානු සහ රුසියානු වැනි අනෙකුත් භාෂාවන්ද කතා කළ මධ්‍යම පංතිය වෙනත් සමාජයන් වල කොටස්කාරයින් වුණා. ඔබට මධ්‍යම පංතියක් නැතිනම් පාඨකයොත් නැහැ! කියවන්න ලියන්න බැරි මිලියන ගණනක ජනතාවක් රටේ ඉන්නවා කියන්නෙ එහි පොත් සඳහා වෙළඳ පොළක් ඒ රටේ නැහැ කියන එකයි. පෝලන්තෙ කවිය හරි ජනප්‍රියයි. අපිට ඉන්නවා කවි වෙනුවෙන් නොබල් සම්මාන ලැබූ ජයග්‍රාහකයින් දෙදෙනෙක්ම. කවිය තමයි අපි කවුද, ලෝකය කුමක්ද කියන එක පැහැදිලි කරන මෙවලම සහ දහරාව. කවිය හදවතින්ම ප්‍රගුණ කරන්න පුළුවන්. ඔබට එය වේදිකාවක නැඟ, හඬ නඟා කියන්නත් පුළුවන්. නවකතාව ඒ අර්ථයෙන් තරමක් මන්දගාමියි.
අනෙක් පැත්තෙන්, පෝලන්තය තුළ ඓතිහාසිකව ක්රියාත්මක වුණු නවකතා අකෘතියක් තිබුනා, නමුත් ඒ කෘති ලියැවුනේ සහෘද සිත් ශක්තිමත් කරන්න. එම කෘති වල පෙන්වා දුන්නෙ ඉතිහාසය කියන්නෙ වීර වික්‍රමාන්විත, එඩිතර, දිරිගන්වන සුළු යමක් විදියට. ඒවායේ අරමුණ වුනේ බොහොම ලස්සන සුරංගනා කතාවක් ගොඩ නඟන එක. ඔබට පේනවානේ සාහිත්‍යයේ විවිධ භූමිකා තියෙනවා. බටහිරින් මා වෙත නිතරම නඟන ප්‍රශ්නයක් තමයි: ඇයි මධ්‍ය – යුරෝපයේ ඔබලා මේ තරම් පරික්ෂණාත්මක කෘති නිර්මාණය කරන්නෙ කියන එක. මට හිතෙන්නෙ යථාර්තය සම්බන්ධයෙන් අපේ හැඟීම වෙනස් කියලා. මම හිතන්නෙ අපේ යථාර්තය එක්සත් රාජධානිය වගේ දූපතක තරම් ස්ථාවර නැහැ කියලා. මෙහෙ(එක්සත් රාජධානිය) හැමදේම එක වගේ. පරණ ගොඩනැඟිලි, පරණ තැබෑරුම්.. ඔබ සම්ප්‍රදායකට ගැට ගැහිලා. ඒත් ඔබ ජිවත්වෙන්නෙ යුද්ධ‍යෙන් මුළුමනින්ම විනාශ වුණු වොර්සෝ වැනි අගනගරයක නම්, සාහිත්‍යයත් එක්ක ඔබට ඕනෑම දෙයක් කරන්න පුළුවන්, මොකද එහි තිබෙන සියල්ල වෙනස් වෙන සුළුයි, ගතිකයි. යථාර්ථයේ ඇති ගතිකය පිළිබඳ හැඟීම සැබවින්ම හරිම ශක්තිමත්.
අපි සම්භාව්‍ය විදියට කතාවක් මුල සිටි අගට කීම එතරම් විශ්වාස කරන්නේ නැහැ. මොකද එය ඇත්ත නොවන නිසා. කිසිම දෙයක් එහෙම බොහොම ලස්සනට රේඛියව සිද්ධ වෙන්නෙ නැති නිසා. කතාවක් කියනවා කියන්නෙ, කතාවක් තේරුම් ගන්නවා කියන්නෙ හතරවටේටම පැන පැන යනවා වගේ වැඩක්, එකිනෙකට පරස්පර පිමි වලින් ගහනයි. ඒ නිසා එය කෘතියේ ස්වරූපයට බලපානවා.
ඒවගේම ඉතිහාසය සරල රේඛීය වෘත්තාන්තයක්ය යන අදහස සැබවින්ම ප්‍රක්ෂේපණයක් නිසා එවැනි ආකාරයේ නිර්මාණ ඉතිහාසය වඩාත් හොඳින් පිළිඹිබු කරනවා. ඔබ හිතන්නෙ මධ්‍ය – යුරෝපීය සහ අනෙක් සාහිත්‍යයන් අතර ඇති වෙනස නම් පැහැදිලිවම එය විනෝදාස්වදාය සඳහා නිර්මාණය නොවුන, සදාචාරාත්මක අරමුණු පෙරදැරිව සමාජයේ නුගුණ විශ්ලේෂණයට සඳහා නිර්මාණ වුවක් කියන එකද?
ඔව් – එය සැබවින්ම ඔස්ට්‍රියානු සාහිත්‍ය සඳහා සත්‍යයක්. හරියට ඔබේ ශරීරයේ සිදුරක් විදිනවා වගේ එය වේදනාකාරියි.එය සමහර විට, මූල බීජය මධ්‍ය- යුරෝපයේ හටගත් මනෝවිශ්ලේෂණය නිසා වන්නට පුළුවන්. ඔබට පුළුවනි නම් මධ්‍ය- යුරෝපයේ සාහිත්‍යය ලෙස එවැනි දෙයක් පිළිබඳ සාකච්ජාවට බඳුන් කරන්න, එය ඉතාමත් ගැඹුරු, අන්ධාකර ඒවගේම මනුෂ්‍යත්වයේ අඳුරුතම පසට ආලෝකයක් එල්ල කරන කිසිවක් විය යුතුයි. මම හිතනවා මධ්‍ය – යුරෝපීය සාහිත්‍යයේ යුදෙව් උරුමය තවත් වැදගත් පාර්ශවයක් කියලා. එය බොහෝ සෙයින් අපගේ සමාජයේ අපගේ සංස්කෘතීන් වල ගැබ් වනවා. ගන්න පෝලන්ත මෙසියස්වාදය සම්බන්ධ කාරණය: පෝලන්ත අනන්‍යතාව නිර්මාණය විමේදි මෙසියස්වාදය සලකනු ලැබුවේ, -එහි තරමක් පරස්පර වීරෝධි අදහස් අඩංගු වුවත්- පෝලන්ත රෝමාන්තික අදහසක් විදියට. ඔබ යුදෙව් අදහස් භාවිතයට ගෙන පෝලන්ත අනන්‍යතාව ගොඩනඟන්නා අතරවාරේ ඔබ යුදෙව්කම පිටු දකිනවා. ඒත් යුදෙව් පැවැත්ම සැබවින්ම ඵලදායක දෙයක්.
අවසාන ප්‍රශ්නය. අපි බෙහෙවින් කතා කළා දේශසීමා මැකී යාම සම්බන්ඛව. පෝලන්ත ලේඛිකාවක ලෙස ඔබව නිර්වචනය වීම ඔබට දැනෙන්නෙ කොහොමද? රටක දේශසීමා විසින් එහි නිර්මාණකරුවන්ව නිර්වචනය කිරිම ඔබට වැදගත්ද? එසේත් නැතිනම් ජාතිය යනු ගොඩනැඟූ අදහසක් නිසා එම නිර්වචනයේ කිසියම් දෝෂයක් ඔබ දකිනවද?
මම තදින්ම විශ්වාස කරන දෙයක් තමයි සාහිත්‍යයට දේශසීමා නැහැ. එක සාහිත්‍යයි තියෙන්නෙ, එහෙත් ඒ තුළ මෙවලම් ලෙස විවධ භාෂා භාවිතයට ගැනෙනවා. ඒ නිසයි පරිවර්තකයින් මේ තරම්ම වැදගත්. ඔවුන් සාහිත්‍යයක් ලෙස එකක් පමණයි පවතින්නෙ කියන එක අපට මතක් කරන, භාෂා අතර ඇති සියුම් අතුනුබහන් විශේෂයක්. මම චීනයේ සාහිත්‍ය කෘතියක් කියවන විට මට ඉතාමත් පෞද්ගලිකව සමීප සහ මාව බෙහෙවින් සසල කරන කිසිවක් මට හමුවන්න පුළුවන්. එය මට ආශ්චර්යක් වගේ. අප තුළ තිබෙනවා පොදු අවිඥානයක් සාහිත්‍ය නිර්මාණවලට පිටිවහලක් සපයන. මම භාෂාවෙන් සහ සංස්කෘතියෙන් පෝලන්ත ලේඛිකාවක් ඒත් මම මා සලකන්නෙ විශ්වීය නිර්මාණාකරියක් විදියට.
සුභාෂිණි චතුරිකා
