No menu items!
29.1 C
Sri Lanka
24 June,2025
Home Blog Page 509

මහජනතාව ව්‍යවස්ථාවට බැඳිලා ඉන්නවා


නීතීඥ ජේ.සී. වැලිඅමුණ

පසුගිය සතියේ ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය විසින් ලබාදුන් තීන්දුවෙහි ගැබ්වෙලා තියෙන වැදගත් කාරණා මොනවද?
ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ මූලික අයිතිවාසිකම් පරිච්ඡේදයට ජනාධිපතිවරයා යටත් වුණා. ඒ වගේම ව්‍යවස්ථාව ආරක්ෂා කරන්න ජනාධිපතිවරයා බැඳිලා ඉන්න බව කීවා. ජනාධිපතිවරයා ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව කඩ කළොත් අධිකරණයට ඒක අභියෝග කරන්න පුලු‍වන් වුණා. තුන්වැනි කාරණය තමයි මේ තීන්දුව සමග ආණ්ඩුවේ ආයතන අතර සංවරණය හා තුලණය ශක්තිමත් වුණා. මුළු ජනතාවම අධිකරණයක ක්‍රියාදාමය ප්‍රායෝගිකව අත්වින්දා. තීන්දුවේ වැදගත් කාරණා රැසක් සඳහන් වුණා. එකක් තමයි ජනාධිපතිවරයාට පූර්ණ මුක්තියක් නැති බව ප්‍රකාශ වීම. මේක රාජාණ්ඩුවක් නොවන බව කීවා. ජනාධිපතිවරයාගේ සමහර තීන්දු අධිකරණයට අභියෝග කළ නොහැකි බව නීතිපතිවරයා විසින් අධිකරණය ඉදිරියේ තර්ක කළානේ. එහෙත් ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ තීන්දුවෙන් කියනවා යුද්ධය ප්‍රකාශ කිරීම, සාමය ප්‍රකාශ කිරීම හැර අනෙක් හැම අවස්ථාවක්ම අධිකරණයේ සුපරීක්ෂාවට භාජනය කළ හැකි බව. එමෙන්ම මැතිවරණ කොමිෂම, ජනාධිපතිවරයා ඇතුළු සියලු‍ම අය නීති සීමාවේ පමණයි කටයුතු කළ යුත්තේ. ඊට පිටින් කටයුතු කරන්න බැහැ.

මේ වෙද්දී අධිකරණ තීන්දුව පිළි නොගන්නා බව ඇතැම් අය කියනවා නේද?
අධිකරණ තීන්දුවක් විද්‍යාත්මක වශයෙන් විවේචනය කරන්න පුලු‍වන්. එහෙත් දේශපාලන වශයෙන්, තමන්ට අවාසිදායක තීන්දුවක් පිළිගන්නට බැරි බව කියනවානම් ඒක අධිකරණයට අපහාසයක් වෙන්න පුලු‍වන්.

ඡන්දයකින් කිසිවෙකුගේ අයිතිවාසිකම් කැඩෙන්නේ නැති බව ඇතැම් අය කියනවා නේද?
ඒක වැරදියි. ව්‍යවස්ථාවක් කියන්නේ බහුතර කණ්ඩායමේ මතය අනුව ක්‍රියාත්මක වෙන ලියැවිල්ලක් නෙවෙයි. බහුරයේ මතය බලලා, ඒක තමයි මේ වෙලාවේ වෙන්න ඕනෑ කියලා කියනවානම් රටකට ව්‍යවස්ථාවක් අවශ්‍ය වෙන්නේ නැහැ. විධායකය, ව්‍යවස්ථාදායකය, අධිකරණය හා මහජනතාව බැඳී සිටින නීතිමය ලියැවිල්ල තමයි ව්‍යවස්ථාදායකය. මේ ලියැවිල්ල අර්ථකතනය කිරිමේ බලය ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයටයි තියෙන්නේ. මේ තීන්දුවෙන් මේ ආයතනවල සීමාවන් ගැන පැහැදිළි කිරීමක් ලැබුණා. ඒ ගැන ජාතියක් විදියට සතුටු වෙන්න ඕනෑ. ඒක පිළිගන්න බැරි අය ඉන්නවානම් ඔවුන් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදීන් හෝ ව්‍යවස්ථාව රකින අය නෙවෙයි. ව්‍යවස්ථාවේ මොනවා තිබුණත් මැතිවරණයක් තියෙන්න ඕනෑ බව කියනවානම්, ඒක වැරදියි. ව්‍යවස්ථාවේ මොනවා තිබුණත්, ජනතාව උත්තරිතරයි කියලා කියන එක වැරදියි. ජනතාවත් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවෙන් බැඳිලා ඉන්නවා. බහුතරයේ මතය විසින් හැමවිටම සියලු‍ ජනතාවගේ අයිතීන් ආරක්ෂා කරන්නේ නැහැ. උදාහරණයක් විදියට, සුළුතර කණ්ඩායම්වල අයිතිවාසිකම් ආරක්ෂා කරන්නේ ව්‍යවස්ථාවෙන්. බහුතර මතයෙන් නෙවෙයි. අහවල් ආගමට, අහවල් ජාතියට ප්‍රමුඛස්ථානය දෙන්න කියලා කියන්න බැරි, ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවට ජනතාව බැඳිලා ඉන්න නිසයි. ව්‍යවස්ථාවට අනුව කිසිදු ජාතියක් ප්‍රමුඛ නැහැ. සියළු ජාතීන් සමානයි. මා හිතන විදියට ජනතාවත් ව්‍යවස්ථාවෙන් බැඳී සිටින බව පුළුල් සංවාදයකට ලක් වෙන්න ඕනෑ.

ජනාධිපතිවරයා ඇතුළු අය කියලා තිබුණා දැන් තියෙන ව්‍යවස්ථාව අනුව පාලනය ගෙනයෑම අපහසුයි කියලා. ව්‍යවස්ථාවේ අඩුපාඩු තියෙන බව කීවා. එසේ ප්‍රකාශ කිරීම ගැන අදහස මොකක්ද?
ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවට අනුව පාලනය කරන්න බැරිනම් ජනාධිපතිතුමා රැකියාවෙන් ඉල්ලා අස්වෙන්න ඕනෑ. මොකද එතුමාත් ඒ තනතුරට පත්වෙද්දී ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව ආරක්ෂා කරන්න බැඳිලා ඉන්නවා. ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ උපලේඛනයේ දක්වනවා. ඔහුගේ පෞද්ගලික කුඹුරක් හාන්නට එයා කැමති ක්‍රමයක් පාවිච්චි කරන්න පුලු‍වන්. ඒත් එයා වාහනයක් ගත්තොත් පාරේ එයා කැමති වේගයෙන් යන්න බැහැ. මොකද උපරිම වේගය ගැන රටේ නීතියක් තියෙනවා.

ජනාධිපතිවරයා විසින් පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවීම වැරැ ද්දක් නොවන බවත් ඒකට විරෝධය දක්වමින් අධික රණයට යෑම වැරදි බවත් තර්ක නැඟෙනවා. ඔය අතරේ අපට දැනග න්නට ලැබුණු අපූරු කාරණයක් තමයි ශ්‍රේෂ්ඨ ාධික රණය ඉදිරියේ පෙනී හිටපු නීතීඥවරුන් මුදල් අය නොකර පෙනි හිටපු බව. ඔබ අධිකරණයට ගියේ ඇයි?
මම දන්නා විදියට පෙත්සම්කරුවන් වෙනුවෙන් පෙනී හිටපු හැම නීතිඥවරයෙක්ම නොමිලයේ තමයි පෙනී හිටියේ. ජ්‍යෙෂ්ඨ නීතීඥවරුන් 10 දෙනෙකු පමණ හිටියා. කනිෂ්ඨ නීතීඥවරු 35ක් පමණ පෙනී හිටියා. ඒ හැමෝම මේ නඩුව ජාතික වැදගත්කමක් ඇති නඩුවක් විදියට සැලකුවා. ජනාධිපතිවරයා ව්‍යවස්ථාව උල්ලංඝනය නොකළානම් මෙවැනි නඩුවක් නොවෙන්න ඉඩ තිබුණා. ව්‍යවස්ථාව කැඩීමයි වැරැද්ද. 19 වැනි සංශෝධනය යටතේ එතෙක් අභියෝග කරන්නට බැරිවෙලා තිබුණු ජනාධිපතිවරයාගේ ක්‍රියා පිළිබඳව අධිකරණයේදී අභියෝග කරන්නට අවස්ථාව ලැබුණා. ඒ අවස්ථාව අරගෙන අධිකරණයට නොගියා නම්, මේ ප්‍රශ්නය විසඳාගන්න තිබුණේ පාරේ. කවුරුහරි කියනවානම් අධිකරණයට ගිය එක වැරදියි කියලා, ඔහු අදහස් කරන්නේ පාරේ ලේ හලාගන්න එක තමයි හරි කියලා.

එහෙත් මැතිවරණයක් පවත්වන්න එපායැයි ඉල්ලමින් මූලික අයිතිවාසිකම් පෙත්සම් ගොනුකිරීම විහිළුවක් බව ඇතැම් අය කියනවා…
මූලික අයිතිවාසිකම් පෙත්සම් ගොනුකළේ මැතිවරණයක් පවත්වන්න එපා කියලා නෙවෙයි. ජනාධිපතිවරයා ව්‍යවස්ථාව උල්ලංඝනය කළා කියලයි. නීත්‍යානුකූල මැතිවරණයක් කියන්නේ සාධාරණ ලෙස පවත්වන මැතිවරණයක් පමණක් නෙවෙයි. කාලයෙන් කාලයට පවත්වන මැතිවරණයක්. එක් මැතිවරණයකින් බලය ලබාදෙන්නේ යම් කාලසීමාවකට. ඒක ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ ලක්ෂණයක්. ඒ නියමිත මැතිවරණවලට පිටින්, මැතිවරණ ඉල්ලන්න බැහැ. මම කලින් කිව්වා වගේ ජනතාවත් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව ආරක්ෂා කරන්න බැඳිලා ඉන්නවා. වැඩිපුර මැතිවරණ ඕනෑනම් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව වෙනස් කරගන්න ඕනෑ.

මේ අධිකරණ ක්‍රියාදාමය නිසා, නීතිපතිවරයාගේ කාර්යභ ාරය පිළිබඳවත් පුළුල් සංවාදයක් ඇතිවුණා නේද? නීතිපතිවරයාගේ කාර්යභාරය ගැන ඔබේ අදහස මොකක්ද?
නීතිපතිවරයාගේ කාර්යභාරය කියන එක වත්මන් නීතිපතිවරයාගේ ක්‍රියාකාරීත්වය ඇසුරෙන් විග්‍රහ කරන්න අමාරුයි. එතකොට අපට වැරදි චිත්‍රයක් මැවෙන්න පුලු‍වන්. ඒ නිසා නීතිපතිවරයාගේ කාර්යභාරය කෙසේ විය යුතුද කියන කාරණය මම වියුක්තව කතා කරන්නම්. 19 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයෙන් පස්සේ නීතිපතිවරයාගේ කාර්යභාරය වෙනස් වුණාද කියන සාකච්ඡාව ඇතිවෙන්න ඕනෑ. නීතිපතිවරයා කියන්නේ ශ්‍රී ලංකා ජනරජයේ ප්‍රධාන නීතිඥයා. ඔහු තමයි ව්‍යවස්ථාවට සහ ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයේ අර්ථනිරූපණයන්ට යටත්ව ආයතනවලට නීතිය අර්ථනිරූපණය කරන්නේ. නීතිපතිවරයා විසින් යම්කිසි තීරණයක් දුන්නාම මුළු රාජ්‍ය යාන්ත්‍රණයම ඒ තීන්දුවෙන් බැඳිලා ඉන්නවා. කෙසේ වෙතත් 19 වැනි සංශෝධනයෙන් පසුව ජනාධිපතිවරයාට එරෙහිව මූලික අයිතිවාසිකම් නඩු ගෙනෙන්න පුලු‍වන්. එහෙම අවස්ථාවක ජනාධිපතිවරයා වෙනුවෙන් පෙනී සිටිය යුත්තේ නීතිපතිවරයා. ඇත්ත වශයෙන්ම ජනාධිපතිවරයාට විරුද්ධව එන නඩුවකදී නීතිපතිවරයාට කර්තව්‍යයන් දෙකක් තියෙනවා. එකක් තමයි ජනාධිපතිවරයා වෙනුවෙන් පෙනී සිටිම‍ දෙවැනි එක තමයි ජනරජයේ ප්‍රධාන නීති නිලධාරියා වශයෙන් කටයුතු කිරීම. ජනාධිපතිවරයා වෙනුවෙන් පෙනී සිටින අවස්ථාවක වුව ඔහුට ජනරජයේ නීතිඥයා කියන වගකීමෙන් මිදෙන්න බැහැ. නඩුවකදී ඔහු ජනාධිපතිවරයාට උපදේශයක් දෙනවානම්, ඒ උපදේශය ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථානුකූල විය යුතුයි. අනෙක ජනාධිපතිවරයා විසින් ගන්නා ඕනෑම තීන්දුවක් නිවැරදි බව අධිකරණයේදී තර්ක කරන්න බැහැ. යම් තීන්දුවක් නීත්‍යනුකූල නොවේ නම්, ඉදිරිපත් නොවී ඉන්න නීතිපතිවරයා කටයුතු කළ යුතුයි. කොහොම වෙතත් නීතිපති දෙපාර්තමේන්තුව පිළිබඳව පුළුල් සමාජ කතිකාවතක් එන්න ඕනෑ.

අතුරුදන්වූවන් පිළිබඳ කාර්යාලයේ වාර්තාවක තිබ ුණා, ඇතැම් අතුරුදන්වීම් සම්බන්ධ වින්දිතයන්ගේ පාර්ශ් වයනුත්, තවත් නඩුවල චූදිතයාගේ පාර්ශ්වයෙනුත් නීතිපතිවරයා අධිකරණයේ පෙනි සිටින බව…
සංකීර්ණ නඩුවලදී ඔය ප්‍රශ්නය එන්න ඉඩ තියෙනවා. මම හිතන විදියට නීතිපතිවරයාගේ කාර්යභාරය සහ අධිකරණය ඉදිරියේ නඩු පැවරීමේ කාර්යභාරය පුද්ගලයන් දෙදෙනෙකුට පවරන්න ඕනෑ. නීතිපති දෙපාර්තමේන්තුවේ නඩු පැවරීමේ අංශය ස්වාධීන කරන්න ඕනෑ. නඩු පැවරිමට සොලිසිටර් ජෙනරාල්වරයෙක් පත් කරන්න ඕනෑ. ඒ අංශයෙන් අපරාධ නඩු ආදිය පවරන්න ඕනෑ. එහෙත් යම් දේශපාලන කාරණාවක් ගැන ව්‍යවස්ථාමය කාරණාවක් ගැන කටයුතු එන්න ඕනෑ නීතිපතිවරයා යටතට. සමස්ථයක් විදියට ගත්තොත් නීතිපතිවරයා ගැන නීති ක්ෂේත්‍රය ගැන ලොකු කතිකාවතක් එන්න ඕනෑ.

පසුගිය කාලසීමාව තුළ ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ විනිසුරුවරුන්ග‍ේ ආගම වගේ දේවල් මත පදනම් වෙලා අධිකරණයට එරෙහ ිව සිදුකළ අදහස් දැක්වීම් දකින්නට ලැබුණා නේද?
එකක් තියෙනවා. කිසිම කෙනෙකුට හැකියාවක් නැහැ, විනිසුරුවරුන් මේ තීන්දුව දුන්නේ කරුණුවලින් පිටයි කියලා මතයක් ඇති කරන්න. මම අවුරුදු තිහක් ශේෂ්ඨාධිකරණයේ තමයි වැඩ කළේ. මට හිතෙනවා මේ ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයේ ස්වර්ණමය යුගයද කියලා. ඕනෑම විනිශ්චයකාරයෙකුට ආගමක් හා ජාතියක් තියෙන්න පුලු‍වන්. ඒත් විනිසුරුවරයෙක් කටයුතු කරන්නේ හෘදයසාක්ෂියට අනුව‍. ඒ හෘදයසාක්ෂියට ගියේ තම තමන්ගේ ආගමික විශ්වාසයන් මතද කියලා මම දන්නේ නැහැ. එහෙත් ශ්‍රී පවන් , ප්‍රියසාද් ඩෙප් සහ නලින් පෙරේරා යන හිටපු අගවිනිසුරුවරුන් යටතේ ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය අතිශය ස්වාධීන තැනකට ඇවිත් තියෙනවා. මේ අගවිනිසුරුවරුන් තිදෙනාම බෞද්ධයන් නොවෙයි. ඉතින්, අපට කන්ණාඩිය ඉදිරියට ගිහින් ස්වාධීන වෙන්නේ කෙසේදැයි නැවත නැවතත් අහන්න වෙනවා. ජාතිය කුමක් වුණත් ඒ අයගෙන් යමක් ඉගෙනගන්න වෙනවා. අපි බය නැතිව කියනවා, මේ ශේෂ්ඨාධිකරණය කිසිම ජාතියකට හෝ ආගමකට විශේෂ සැලකිල්ලක් දක්වන්නේ නැති බව.
වෘත්තිමය නිපුණත්වයක් තියෙන විනිසුරුවරුන් ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයට ගෙන ඒම සඳහා පදනම හැදුණේ 19 වැනි සංශෝධනය තුළින්. ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාව විසින් ඉහළ අධිකරණවලට යෝජනා කළේ දක්ෂ, ස්වාධීන හා අපක්ෂපාතී විනිසුරුවරුන්. එහෙම නැත්නම් අපි හැමදාම දැක්කේ විශ්‍රාම යන්නට මොහොතකට පෙර පත්වෙන විනිසුරුවරුන්ව. ඒ වගේම ජනාධිපතිවරයාත්, කිසිම විශේෂ සැලකිල්ලක් නැතිව දක්ෂ විනිසුරුවරුන්ව තමයි ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයට ගෙනාවේ. ඇතැම් පුද්ගලයන්ව පත් කරන්නැයි දේශපාලන කැන්වසින් ව්‍යාපාර තිබුණා. ඒත් ජනාධිපතිවරයා ඒ යෝජනා පැත්තකට දාලා ස්වාධීන අයව පත්කළා. එතුමාටත් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාවටත් ඒ ගෞරවය දෙන්න ඕනෑ. ජනාධිපතිවරයා විසින් අගවිනිසුරු නලින් පෙරේරාව පත් කරද්දීත් ජ්‍යෙෂ්ඨත්වයෙන් හයවැනි ස්ථානයේ සිටි බව නොතකා, ඔහුගේ දක්ෂතාවය මත පදනම් වෙලා තමයි පත්කිරීම කළේ.

ජනාධිපතිවරණයක් ඕනෑද?

0



ජනාධිපතිවරණයක් ඕනෑ
කථිකාචාර්ය අතුල විතානවසම්

ව්‍යවස්ථාවක් උල්ලංඝනය කිරිම දෝෂාභියෝග යක් ගේන්න තරම් බරපතළ වැරුද්දක්. ඒ වැරැද්ද කරපු ජනාධිපතිවරයා තව දුරටත් මේ ධුරය නොදැරිය යුතුයි. මොකද ව්‍යවස්ථාවට අනුවම ව්‍යවස්ථාව උල්ලංඝණය කිරීම දෝෂාභියෝගය සඳහා හේතුවක්.
සජිත් ප්‍රේමදාස කියා තිබෙනවා ජනාධිපතිවරයාව ඔවුන් ආරක්ෂා කරනවා කියලා. ඒත් ඇත්තටම මේ වෙලාවේ කල යුත්තේ සජිත් ප්‍රේමදාස වගේ මිනිස්සුන්ව නොමග යවන කථා කියන එක නෙවෙයි. මෛත්‍රීපාල සිරිසේන ජනාධිපතිවරයාව කිසිදු පුද්ගලයෙක් තව දුරටත් ආරක්ෂා කල යුතු නැහැ.
ඒත් ප්‍රායෝගිකව දෝශාභියෝගයක් ගෙන ඒම කියන්නේ හිතලු‍වක් වගේ වැඩක්. තුනෙන් දෙකක ඡන්දයක් ලබා ගන්න එක අභියෝගයක්. එහෙත් දැන් තියෙන තත්ත්වය අනුව නීතීයට අනුවයි, සදාචාරයට අනුවයි දෙකම මේ ජනාධිපතිවරයා එම ධුරයට සුදුසු නැහැ. ඒ නිසා ඔහු කල යුත්තේ ජාතියෙන් සමාව ගෙන රටේ ජනාධිපතිධුරයෙන් ඉවත්ව යැමයි.
ඒත් අපටට ඉන්නේ ලැජ්ජාවක් නැති ජනාධිපතිවරයෙක් නිසා ඔහු ඉවත්වන්නේත් නැහැ. දැන් සමහරුන් ජනාධිපතිවරයාගේගේ මොලේ පරික්ෂා කල යුතු බව කියනවා.ඔහු පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණයක් පිළිබඳව කතා කළත් සියළු කාරණා සලකා බලද්දී අපට අවශ්‍ය ජනාධිපතිවරණයක්.■

ජනපතිව විශ්වාස නැහැ
සිවිල් ක්‍රියාකාරික රාජා උස්වැටකෙයියාව

ජනාධිපතිවරයාට 2019 ජනවාරි 08 වැනිදායින් පස්සේ ජනාධිපතිවරණයක් කැඳවන්න ව්‍යවස්ථානුකූලව පුලු‍වන්. වසර පහක් යනතුරු විධායක ජනාධිපති ධූරයේ කටයුතු කරන්නට ජනාධිපතිවරයාට බලයක් තියෙන බව ඇත්ත. එහෙත් ජනාධිපතිවරයා විසින් පහුගිය වකවානුවේදී කරපු ප්‍රජාතන්ත්‍ර විරෝධී ක්‍රියාවන් අපිට අමතක කරන්න බැහැ. රටේ ජනතාවට ජනාධිපතිවරයා කෙරෙහි යම් මට්ටමක විශ්වාසයක් තිබුණා නම් ඒක සම්පුර්ණයෙන්ම මේ වන විට බිඳවැටිලා තියෙන්නේ.
ජනාධිපතිවරයාට 2015 ජනවාරි 08 වෙනිදා ලැබුණ ජනවරම එතුමා විසින්ම සුණුවිසුණු කරලා දාලා තියෙනවා. මා හිතන විදියට කිසිම දේශපාලන පක්ෂයකටවත් ඔහු පිළිබඳ විශ්වාසයක් තැබිය නොහැකියි. පාර්ලිමේන්තුවේ 225 ම අත්සන් කළත් අගමැතිධූරය ලබානොදෙන බවට ඔහු කළ ප්‍රකාශය දිහා බලන්න. මේවා හරිම බරපතළයි. ඔහු කිසිදාක නොකරන්නේයැයි කී දෙයක් ඔහු විසින්ම කරනවා. ඊට පස්සේ කියනවා මම කිවේ පෞද්ගලික මතයක් කියලා.
රනිල් වික්‍රමසිංහ මහත්තයා දෙසැම්බර් 16 වෙනිදා නැවත දිවුරුම් දෙන අවස්ථාවේ ඔහු කල කතාව ඇහුවාම, ඕනැම පුද්ගලයෙකුට තේරුම් ගන්න පුළුවන් රනිල් වික්‍රමසිංහ ඇතුළු එජාපය එක්ක සුහදව වැඩකටයුතු කිරිමට ඔහුට කිසිදු වුවමනාවක් නැති බව. ඔහුගේ එම කතාවේදි එජාපය ඇතුළු අනෙකුත් පක්ෂවලට සහ සිවිල් සංවිධාන වලට බරපතළ චෝදනා ඔහු විසින් එල්ල කරපු ආකාරය දකින්න පුලු‍වන්. ඔහු එම සංවිධාන හැඳින්වුවේ රටට වින කරන සංවිධාන විදියට. එහෙත් ඔහු ඒ සංවිධාන එක්කම ගිවිසුමක් අත්සන් කරලා ජනාධිපතිවරණයේදී ඒ සංවිධානවල සහාය තමන්ට ලබාගත්තා. ඒ සංවිධාන පාවාදීම අතිශය නිර්ලජ්ජිත ක්‍රියාවක්. ඔහුට ඡන්ද ලබාග ැනීම වෙනුවෙන් පෙනී ඉඳපු සංවිධාන විවේචනය කරමින්, ඒ සංවිධානවල ඡන්දයෙන් ධූරයේ රැඳී ඉන්නට ඔහුට කිසිම අයිතියක් නැහැ.■

එකම විකල්පය ජනාධිපතිවරණය
සිනමාවේදී චින්තන ධර්මදාස


මේ වෙද්දි අපිට ඉතිරිවෙලා තියෙන එකම විකල්පය තමයි ජනාධිපතිවරණය. මොකද ජනාධිපතිවරයා ව්‍යවස්ථාව උල්ලංඝනය කරලා තියෙනවා. ජනමතය පාමවාදීලා තියෙනවා. ඔහු කළේ ආණ්ඩු පෙරළීමේ කුමන්ත්‍රණයක් නෙවෙයි. ව්‍යවස්ථාව උල්ලඝණය කරමින් ,අගමැතිවරු පත් කරමින්, ගැසට් ගහමින් රාජ්‍ය කුමන්ත්‍රණයක් කළේ. මේක බරපතළයි.
මිනිස්සුට මේ වෙනකොට තියෙන ප්‍රශ්නය තමයි මේ ජනාධිපතිවරයා යටතේ තව දුරටත් රට පාලනය වෙන්න පුළුවන්ද කියන එක. මේක විධායක බලතල තියෙන ජනාධිපති ධුරයක්. ඒක නිසා ඇත්තටම ලංකාවට අවශ්‍ය ඊලග පියවර වන්නේ විධායක ජනාධිපතිධුරය අහෝසි කිරීම.
එහෙත් මෛත්‍රීපාල සිරිසේන ජනාධිපතිවරයා යටතේ ඒ වැඬේ සිද්ධ වෙන්නේ නැහැ. ඔහු බලන්නේ මොන ගැටේ ගහලා හරි ඔහුගේ ධූරය ආරක්ෂා කරගන්න. ඒ අහෝසි කිරීම සඳහා ජනාධිපතිවරණයක් ඉල්ලීමේ අවශ්‍යතාවයක් තියෙනවා. කෙනෙක්ට අහන්න පුලු‍වන් මහ මැතිවරණයකින් තුනෙන් දෙකක බලයක් ලබාගෙන විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කරන්න පුලු‍වන් නේද කියලා. එහෙත් මේ ජනාධිපතිවරයා සිටින තෙක් ඒක කරන්න බැරි බව පැහැදිළි කාරණයක්.
අනෙක මේ වෙලාවේ කුමන්ත්‍රණයක් කරපු අයට දඬුවම් කරන්නත් නව ජනාධිපතිවරයෙක් අවශ්‍ය වෙනවා. මොන පක්ෂයේ වුණත් බලයට ආවට පස්සේ එක එක ඩීල් දාගන්නවා. ඒක අලු‍ත් කාරණාවක් නෙවෙයි. සජිත් ප්‍රේමද්‍රස ප්‍රකාශයක් කලා ජනාධිපතිවරයාට දෝෂාභියෝගක් ගේන්නේ නැහැ කියලා. මම හිතන විදියට ඔහු එහෙම ප්‍රකාශයක් කලේ ජනාධිපතිවරයා ඉදිරියේ ලකුණු දාගන්න වෙන්න ඇති. එහෙත් මේ වෙලාවේ දෝෂාභියෝග යක් ගෙන ඒම අත්‍යාවශ්‍ය බවත් කියන්නට ඕනෑ. දෝෂාභියෝගයක් දිනනවාද නැද්ද නෙවෙයි දැන් තියෙන ප්‍රශ්ණය. මේ ජනාධිපතිවරයා කල ප්‍රජාත්‍රන්ත්‍ර විරෝධි වැඩ ගැන විරෝධය පළ කරන්නයි ඕනෑ. දෝශාභියෝගයක් ගේන එක ප්‍රජාත්‍රන්තවාදය වෙනුවෙන් හිට ගත්ත පක්ෂවල වගකීමක්.■

ඡන්දයක් ඉල්ලන්නේ එයාමයි
ගී පද රචක රවී සිරිවර්ධන

ලංකාවේ ප්‍රධාන පුරවැසියා තමයි මහජන ඡන්දයෙන් පත්වන ජනාධිපතිවරයා. ඔහුට රටේ මුලික නීතිය සුරක්ෂිත කරන්නට වගකීමක් තියෙනවා. මේ වෙනකොට මේ ජනාධිපතිවරයා රටේ මුලීක නීතිය උල්ලංඝණය කොට රටේ ජනතාවට මුලික අයිතිවාසිකම් අහිමි කළා යැයි රටේ උත්තරීතරම ආයතනය වන ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය ඉතා පැහැදිලිවම කියලා අවසන්.
ලැජ්ජයි. දැන් ලංකාවේ ඉන්නේ රටේ ව්‍යවස්ථාව උල්ලංගණය කරපු, පාර්ලිමේන්තු ප්‍රජාත්‍රන්තවාදය අමු අමුවේ විනාශ කරපු ජනාධිපතිවරයෙක්. කොහෙත්ම මේ ඉන්නේ මේ මොහොතේ ජනතාව විසින් තෝරා පත් කරගත්ත ජනාධිපති නෙවෙයි. දැන් ඔහු මන්තරයක් වගේ මතුරන්නේ ඡන්දයක් ඕනෑ කියන එක. ඉතින්, ඡන්දයක් ඉල්ලන්නේ ඔහු විසින්මයි. ඔහුට පුලු‍වන් ජනවාරි අටවැනිදායින් පස්සේ ජනාධිපතිවරණයක් පවත්වන්න.

මම විශ්වාස කරනවා, ඉතා පැහැදිලිවම ජනමතය විමසිය යුත්තේ ජනාධිවරයා සම්බන්ධවයි. මොකද අද වෙනකොට පාර්ලිමේන්තුවේ කිසි අර්බුදයක් පේන්න නැහැ. එක් කණ්ඩායමක් විසින් බහුතරයක් පෙන්නුම් කරමින් ස්ථාවරබව පෙන්නුම් කලා. එබඳු පාර්ලිමේන්තුවක් සම්බන්ධයෙන් ජනමත විමසීමකට යන්න වුවමනාවක් නැහැ. ඇත්තටම දැන් අර්බුදය තියෙන්නේ ව්‍යවස්ථාදායකයේ නෙවෙයි. විධායකයේ.
මම විශ්වාස කරනවා විධායක ජනාධිපති ධුරය අහෝසි කල යුතුයි කියලා. මේ තනතුරු අතිශයින්ම භයානක තනතුරක්. පාර්ලිමේන්තුවට පනතක් ගෙනල්ලා මේ මොහොතේම සියළු පක්ෂ එකතු වෙලා විධායක ජනාධිපති ධුරය අයින් කල යුතුයි. ඒක කරන්න බැරිවුණොත් ජනාධිපතිවරණයක් පවත්වන්න ඕනෑ.■

ජනාධිපතිවරු ඇති
රංගන ශිල්පිනි කෞශල්‍යා ප්‍රනාන්දු

ජනාධිපතිවරයා විසින් රටේ නීතිය ගැන තකන්නේ නැතිව අත්තනෝමතිනක විධියට හැසිරුණු නිසා අපේ රට අවුරුදු දෙකකින් විතර පසුපසට ගියා. කිසිම දෙයක් රටේ සිද්ද වුනේ නැහැ. රට ව්‍යාකූල වුනා. ජනාධිපතිවරයා කෙරූ ඒ ක්‍රියාව පිළබඳව පාපෝච්චාරණයක්වත් ඔහු විසින් සිදු කල යුතුයි. ඔහු මේ වැරුද්ද කලා කියලා පිළිගත යුතුයි. ඇත්ත වශයෙන්ම ඔහු ජාතියෙන් සමාව ඉල්ලන්න ඕන.
හැබැයි පහුගිය මාස දෙක ගැන පොඩි කාරණයක් කියන්න ඕනෑ. ජනාධිපතිවරයා විසින් රටේ මුලික නීතීය කඩ කරපු වෙලාවේ රටේ ජනතාව ජන අරගල කලා. ඒකට පොලිසියෙන්වත් කිසිදු බාධාවක් එල්ල වුනේ නැහැ. අපි ඒකට පොලිසියට ආචාර කරනවා. රටේ වාසනාවට එහෙම වුනේ. නැතිනම් ජනාධිපතිවරයාගේ වැඩ හින්දා ලොකු ව්‍යසන්‍යක් මේ රටේ ඇති වෙන්න ඉඩ තිබුණා. ඇත්තටම මේ රට යුද්ධ පිටියක් කරන්න වුවමනා බලය තියෙන අයට.
කොහොම වුණත් පහුගිය කාලයේදි ජනතාවගේ තොරතුරු දැනගැනීමේ අයිතිය සීමා වුණා. මාධ්‍ය විසින් ජනතාවට බොරු තොරතුරු ප්‍රචාරය කළා. නීතිය ගැන වැරදි කතා කීවා. ඒ බොහොමයකට ජනාධිපතිවරයා වගකිව යුතුයි. රටට තවදුරටත් ජනාධිපති ක්‍රමය අවශ්‍ය නැහැ. මමනම් කියන්නේ තවත් ජනාධිපතිවරණයක් පැවැත්වීම වෙනුවට විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කරලා දාන්න ඕනෑ බවයි. විසිවෙනි සංශෝධනය කෙසේ හෝ සංශෝධනය කරගන්න ඕනෑ. විධායක ජනාධිපතිවරු නිසා අපේ රටේ ජනතාව දුක් වින්දා ඇති.■

■ රේඛා නිලු‍ක්ෂි හේරත් / තරිඳු උඩුවරගෙදර

‘රටට ආදරය කිරීම’‍ හා ‘පක්ෂයට ආදරය කිරීම’‍

0



2017 මැයි 1 දින මෙන් ම 2018 දෙසැම්බර් 17 දින ගෝල්ෆෙස් පිට්ටනියේ දී වැදගත් දේශපාලන රැස්වීම් දෙකක් පැවැත්විණි. පළමු වැන්න රාජපක්ෂ කඳවුරේ මැයි දින රැලිය වූ අතර දෙවැන්න එක්සත් ජාතික පක්ෂය විසින් සංවිධානය කරන ලද්දකි. දෙසැම්බර් 17 පැවැති රැළියෙන් පසුව ඒ සම්බන්ධයෙන් සමාජ මාධ්‍ය තුළ ප්‍රචාරය කර තිබුණේ ඊට සහභාගී වූ විශාල ජනකාය මගින් නියෝජනය වූයේ ”‍එජාපයට ආදරය කරන”‍ අයගේ ශක්තිය බවයි. මීට පරස්පර ලෙස 2017 මැයි 1වෙනි දා ගෝල්ෆෙස් පිට්ටනියට පැමිණි ජනකාය එම රැළිය සංවිධානය කරනු ලැබූ දේශපාලන කඳවුරේ ප්‍රචාරකයින් විසින් හඳුන්වනු ලැබූයේ ”‍රට වෙනුවෙන් පැමිණි”‍ ජනකායක් ලෙසිනි. දෙවන රැළිය ට සහභාගී වූවාට වඩා දෙගුණයක පමණ ජනකායක් පළමු රැළියට සහභාගී වූ බව මෙහි දී මතක තබා ගැනීම වැදගත් ය. එයින් අදහස් කරන්නේ එජාපයට (පක්ෂයකට) ආදරය කරන ජනකායට වඩා වැඩි පිරිසක් රටට ආදරය කිරීමට ඉදිරිපත් වන බව ද?
කෙසේ වෙතත් මේ දේශපාලන කාව්‍යොක්තීන් පසුපස ඉතා වැදගත් දේශපාලන යථාර්ථයක් ගැබ් වී ඇත. එනම් රාජපක්ෂ කඳවුර දේශපාලන පක්ෂයක් පිළිබඳ අනන්‍යතාවයෙන් ඔබ්බට ගියා වූ දේශපාලන ආමන්ත්‍රණයක් ගොඩ නංවා ගැනීමට සමත් වී ඇති අතර එක්සත් ජාතික පක්ෂයට සම්පූර්ණයෙන් ම එසේ කිරීමට නොහැකි වී ඇති බවයි. මේ දිනවල මහින්ද රාජපක්ෂ මහතා අයත්වන දේශපාලන පක්ෂය වන්නේ ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂය ද, එසේත් නැතහොත් ශ්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණ ද යන්න පිළිබඳ ව පවත්නා අවුල් සහගතභාවය මේ සම්බන්ධයෙන් ඉතාම වැදගත් වේ. ඇත්ත වශයෙන්ම මහින්ද රාජපක්ෂ මහතාට ආකර්ෂණය වන ජනයාට ඔහු කිනම් පක්ෂයකට අයත්වනවා ද යන්න වැදගත්කමක් ඇත්තේ ම නැත. එයින් අදහස් වන්නේ මහින්ද රාජපක්ෂ මෙන්ම ඔහු සංකේතාත්මක නායකත්වය දරන දේශපාලන කඳවුර දේශපාලන පක්ෂ රාමුව ඉක්මවා ගිය දේශපාලන ආමන්ත්‍රණයක් සඳහා හැකියාව අත්පත් කරගෙන තිබේ ය යන්නයි. ”‍රට ට ආදරය කිරීම”‍ නැතහොත් ”‍රට රැ කීම”‍ මෙම දේශපාලන ආමන්ත්‍රණය හකුළා දක්වන වචන යි. ”‍මහින්දගේ නමින් පොල්ලෙල්ලක් ඡන්දයට දැම්මත් දිනනවා”‍ යැයි වරක් උදය ගම්මන්පිල ප්‍රකාශ කළේ මේ සත්‍යය හකුළුවා දක්වනු පිණිස ය.
එක්සත් ජාතික පක්ෂය ද මෙවැනි පක්ෂ රාමුව ඉක්මවා ගිය දේශපාලන කතිකාවක කොටස්කරුවෙක් වී සිටී. එම දේශපාලන කතිකාව වන්නේ මීට පෙර ද මා සාකච්ඡා කර ඇති ආකාරයට ”‍ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය රැකීම”‍ යන්න යි. කෙසේ වෙතත් එජාපය ට ”‍ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය රැ කීම”‍ නියෝජනය කිරීමට ඇති හැකියාවට වඩා ගුණාත්මක වෙනසක් මහින්ද රාජපක්ෂ ප්‍රමුඛ රාජපක්ෂ කඳවුරට ”‍රට රැකීම”‍ පිළිබඳ කතිකාව නියෝජනය කිරීම සඳහා තිබේ. පසු ගිය දිනවල මෛත්‍රීපාල සිරිසේනගේ ඔක්තෝබර් 26 ක්‍රියාවට විරුද්ධව වීදි බට ”‍සිවිල් සමාජය”‍ ලෙස තමුන්ව ම හඳුන්වාගන්නා පිරිස් අත තිබූ සටන් පාඨ පුවරුවක සඳහන් වී තිබුණේ ”‍මේ රනිල් රැකීම සඳහා නොවේ”‍ යන්න යි. ඒ සටන් පාඨය නිර්මාණය කළ අයගේ අභිප්‍රාය වන්නට ඇත්තේ සිය මැදිහත් වීමට රනිල් වික්‍රමසිංහ අගමැති ධුරයෙන් පහකිරීමට විරුද්ධ වනවාට වඩා පුළුල් අරමුණක් ඇති බව අවධාරණය කිරීම විය හැක. එසේ වුව ද එයින් තවත් ද්විතීයික පණිවිඩයක් ද නිකුත්වන බවට තර්ක කිරීමට පුළුවන. එනම් රනිල් වික්‍රමසිංහ සහ ”‍ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය රැකීම”‍ යන සංඝඨක දෙක අතර පරතරයක් පවත්නා බවයි.
මෙවැනි පරතරයක් මහින්ද රාජපක්ෂ හා ”‍රට රැකීම”‍ යන සංඝඨක දෙක අතර ඇත්තේ නැත. වෙනත් ආකාරයකින් කියනවා නම් ”‍මේ මහින්ද රාජපක්ෂ රැ කීම සඳහා නොවේ”‍ වැනි සටන් පාඨයක් රාජපක්ෂ කඳවුර තුළින් ඉදිරිපත් වීම කිසිසේත් ම සිතා ගැනීමට නොහැක්කකි. එයින් අදහස් වන්නේ මහින්ද රාජපක්ෂ මුළුමනින් ම ”‍රට රැකීම”‍ යන සටන් පාඨයත් සමඟ අනන්‍යකරණය වී ඇති බවයි. ඒ දෙක අතර කිසිදු පරතරයක් ඇත්තේ නැත.
මේ වෙනස වෙනත් ආකාරයකට කියන්නේ නම් එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ හා ”‍ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය රැකීම”‍ සඳහා වූ උද්ඝෝෂණයන් අතර වෙනසක් සහ පරතරයක් ඇත. ඔක්තෝබර 26 ක්‍රියාවට දින කීපයකට පසු කොල්ලු‍පිටියේ දී පැවැත්වුණු විරෝධතාව ”‍ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය රැකීම”‍ පිළිබඳ ”‍පුළුල් පෙරමුණ”‍ විසින් සංවිධානය කර තිබුණ කි. ”‍මේ රනිල් රැ කීම සඳහා නොවේ”‍ යන ඉහත සඳහන් කළ පුවරුව ප්‍රදර්ශනය කෙරුණේ එහි දී ය. නමුත් දෙසැම්බර් 17 ගෝල්ෆෙස් රැළිය පැවැතුනේ එජාප රැළියක් ලෙසිනි. මෙවැනි පරතරයක් හෝ වෙනසක් රාජපක්ෂ කඳවුර තුළ දැන් දක්නට ඇත්තේ නැත. රාජපක්ෂ කඳවුරේ දේශපාලනයට අදාළව පක්ෂ අනන්‍යතාව යනු මුළුමනින් ම අහෝසි වී ගිය අනන්‍යතාවකි.■

නිර්මාල් රංජිත් දේවසිරි

මේ ජනාධිපතිත් සමග යා හැකි දුර කොපමණද?

0


ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා කුමන්ත්‍රණයෙන් සම්පූර්ණයෙන් පරාජය ලැබ, අධිකරණය ඉදිරියේද අපවාදයට ලක්වී සිටියා වුණත්, ජනාධිපති මෛත්‍රීපාල සිරිසේන, තමාගේ වෛරී ක්‍රියාකාරිත්වය නවත්වන පාටක් නැත. අගමැති හැටියට රනිල් වික්‍රමසිංහ පත්කළත්, ඒ දිවුරුම් දීමේ අවස්ථාවේ සිටම ඔහු ආණ්ඩුවට කෙනෙහිලි කිරීමේ ව්‍යාපෘතිය පටන්ගත්තේය.
අගමැති ලෙස දිවුරුම් දෙන අවස්ථාවට සහභාගි විය හැකියැ’යි ජනාධිපති කාර්යාලයෙන් දැනුම් දී තිබුණේ පස්දෙනකුට පමණි. අගමැතිවරයාගේ පාර්ශ්වයෙන් ඊට විරෝධය පළ කළ විට, දොළොස් දෙනකුට සහභාගිවීමට අවසර ලැබිණි. එහෙත්, ඒ දොළොස් දෙනා ජනාධිපති කාර්යාලයෙන් නම් කරන ලද අය වූහ. 2014 නොවැම්බර් මාසයේදී පොදු අපේක්‍ෂකයා හැටියට මෛත්‍රීපාල සිරිසේන කරළියට ගෙනඑමින් රාජපක්‍ෂ ආණ්ඩුවෙන් එළියට බට රාජිත සේනාරත්නවත් ඒ ලැයිස්තුවේ සිටියේ නැත. එජාපයේ බලපෑමෙන්, දොළොස් දෙනාගේ ලැයිස්තුව පහළොවක් දක්වා වැඩිකර ගැනීමට හැකිවුණු බව දැනගන්නට ලැබේ. එහෙත්, රාජිත සේනාරත්න දිවුරුම් දීමේ අවස්තාවට සහභාගි වුණේ නැත.
රාජිත සේනාරත්නගේ නම ජනාධිපතිවරයා විසින් කපාදමනු ලැබ තිබීම පැහැදිලි කළ හැක්කේ කෙසේද? ජනාධිපතිවරයාගේ වෛරය ක්‍රියාත්මක වීමක් ලෙස මිස අන් කවරක් ලෙසද?
රටේ නව අගමැතිවරයා නීත්‍යනුකූලව දිවුරුම් දීමේ අවස්ථාව වුණත් එය සජීවීව විකාශනය කිරීමට මාධ්‍යවලට තහනම් විය. මාධ්‍යවලට සිදුවී තිබුණේ ජනාධිපති ලේකම් කාර්යාලය ඉදිරිපිට සිටිමින් ඇතුළට යන එන අය ගැන විස්තර කියන්නටය.
අගමැතිවරයා දිවුරුම්දීමෙන් පසු ජනාධිපතිවරයා කළ කතාව තවත් වෛරී ප්‍රකාශනයක්ම විය.
16වැනි ඉරිදා අගමැතිවරයා පත්කළා නම්, ඊළඟට වහා කළ යුතුව තිබුණේ ඇමති මණ්ඩලය පත්කිරීමයි. ඇමති මණ්ඩලය පත්කිරීම පිළිබඳ විධිවිධාන කෙසේදැයි දිවුරුම් දීමේ අවස්ථාවෙන් පසුව ජනාධිපතිවරයාගෙන් විමසන ලදුව, ලැයිස්තුව එවන්නැයි දන්වනු ලැබිණ. වාර්තා වන අන්දමට, ඒ හමුව අවසන්වී පිරිස පිටතට පැමිණෙද්දී, සජිත් ප්‍රේමදාස මහතාගේ දූරකථනයට ආ ඇමතුමකින් දන්වනු ලැබ තිබුණේ ඇමති මණ්ඩලය පත්කිරීම සඳහා ශ්‍රීලනිපයෙන් සහ එජාපයෙන් ඒකාබද්ධ කමිටුවක් දැමිය යුතු බවය. එහෙත් එජාප පාර්ශ්වයෙන් එයද ප්‍රතික්‍ෂෙප කරනු ලැබ තිබිණි.
කෙසේ හෝ ඇමති මණ්ඩලය පත්කිරීම බ්‍රහස්පතින්දා උදේ වන තුරුත් සිදුවී තිබුණේ නැත. නීති විරෝධී අගමැතිවරයාගේ හා ඇමති මණ්ඩලයේ පත්වීම් අභියාචනාධිකරණය විසින් අත්හිටුවන ලදුව, අගමැති කෙනකු හා ඇමති මණ්ඩලයක් නැතිව රට දෙසැම්බර් 3 වැනිදා සිට ගමන් කළේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා අර්බුදයක් පැවති නිසාය. එහෙත් එය අවසන්වී දෙසැම්බර් 16 වැනිදා අගමැතිවරයකු පත්වීමෙන් පසු, තව දවස් හතරක් යන තුරුත් නව ඇමති මණ්ඩලයක් පත්කර ගැනීමට නොහැකි වුණේ, ජනාධිපතිවරයා දිගින් දිගටම ඒ සම්බන්ධයෙන් කළ අයුතු මැදිහත්වීම් නිසාය. ඒ අයුතු මැදිහත්වීම් හුදෙක් ඔහුගේ පෞද්ගලික වුවමනා එපාකම් මතත්, වෛරයත් මත සිදුවීම, රටක් හැටියට අප මුහුණ දෙන බලවත් ඛේදවාචකයකි.
එක්සත් ජාතික පෙරමුණ විසින් ඇමති මණ්ඩලය සඳහා 36 දෙනකුගෙන් යුක්ත නම් ලැයිස්තුවක් ජනාධිපතිවරයාට යවන ලද බව දැනගන්නට ලැබිණ. ජාතික ආණ්ඩුවක් හැදීමේ මුවාවෙන්ද, ජනාධිපතිවරයාට කැමති නම් ඉවත්කිරීමට ඉඩ තබාද යන්න පැහැදිලි නොවුණි. එහෙත්, ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්‍ෂයෙන් ආණ්ඩුවට එක්වුණු මන්ත්‍රීවරුන්ට ඇමති පදවි නොදෙන බව ජනාධිපතිවරයා අවස්ථා කිහිපයකදීම ප්‍රසිද්ධියේ පැවසීය.
එසේ පැවසීමට ජනාධිපතිවරයාට ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවට අනුවත් දේශපාලන සදාචාරයට අනුවත් කිසිම අවසරයක් නැත.
ඇමති මණ්ඩලය පත්කිරීම පිළිබඳව ව්‍යවස්ථාවේ විධිවිධාන මෙසේය.
‘43(1). අගමැතිගේ අදහස් විමසීම අවශ්‍යයැයි ජනාධිපතිවරයා සලකන අවස්ථාවන්හි අගමැතිගේ අදහස්ද විමසා ජනාධිපතිවරයා විසින් අමාත්‍යවරුන්ගේ සංඛ්‍යාවද, අමාත්‍යාංශ සංඛ්‍යාවද, ඒ ඒ ඇමතිවරුන්ට පවරන විෂය හා කාර්යයන්ද නිශ්චය කළ යුතුය.’
මෙයින් අදහස් වන්නේ, ඇමතිවරුන් සංඛ්‍යාව, ඔවුන්ගේ විෂය හා කාර්යයන් නිශ්චය කිරීමේ බලය ජනාධිපතිවරයා සතු වන බවය. අගමැතිවරයාගේ අදහස් විමසිය යුත්තේ අවශ්‍ය නම් පමණෙකි. එහෙත්, මෙය ජාතික ආණ්ඩුවක් නොවන නිසා, පත්කළ හැකි ඇමතිවරුන්ගේ සංඛ්‍යාව නිශ්චිතය. එනම් 30කි. ඔවුන්ට පැවරිය හැකි අමාත්‍යාංශද පවතින අමාත්‍යාංශ ව්‍යුහය තුළ තීරණය වන නිසා එයද නිශ්චිතය.
ව්‍යවස්ථාව ඊළඟට මෙසේ කියයි. ‘43 (2). ජනාධිපතිවරයා විසින් එසේ නිශ්චය කරනු ලබන අමාත්‍යාංශ භාරව කටයුතු කිරීම සඳහා අගමැතිගේ උපදෙස් මත පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීන් අතුරෙන් ඇමතිවරුන් පත්කළ යුතුය.’
මේ ප්‍රතිපාදනය අනුව, ඇමතිවරුන් පත්කරන්නේ ජනාධිපති වුණත්, එය කළ යුතු වන්නේ අගමැතිගේ උපදෙස් මත පමණෙකි. ඒවා නොසලකා තමාට හිතුමතේ තීරණ ගැනීමට කිසිම ඉඩක් මේ අනුව්‍යවස්ථාවෙන් ජනාධිපතිට පවරන්නේ නැත. ඒ අනුව, අහවල් ඇමතිධුරයට අහවල් මන්ත්‍රීවරයා පත්කළ යුතුයැයි අගමැතිවරයා කියන විට, එය පිළිගන්නට, ඊට පටහැනිව ක්‍රියා නොකරන්නට ජනාධිපතිවරයාට බැඳීමක් තිබේ. ජනාධිපති එසේ නොකළහොත් එය යළිත් ව්‍යවස්ථා විරෝධී හැසිරීමකි.
එහෙත්, ජනාධිපතිවරයා කළේ කුමක්ද? එජා පෙරමුණ විසින් තමා වෙත ඉදිරිපත් කරන ලද ලැයිස්තුවේ සමහර මන්ත්‍රීවරුන් ඇමතිවරුන් ලෙස පත්කරන්නට නොහැකි බව දැනුම් දීමයි. ඔවුන් අතර එජා පෙරමුණේ සරත් ෆොන්සේකා, පාලිත රංගේ බණ්ඩාර සිටින බවද මාධ්‍ය වාර්තා කර තිබුණි.
සරත් ෆොන්සේකාට ජනාධිපතිවරයා අකමැති වන්නට හේතුව කුමක්ද? පසුගිය කාලය පුරාම ෆොන්සේකා, ජනාධිපතිවරයා තදින් විවේචනය කිරීමයි. ඊට පෙරද නීතිය හා සාමය පිළිබඳ අමාත්‍යධුරය ඔහුට දෙන්නට ජනාධිපතිවරයා අකමැති විය. තමා ඝාතනය කරන්නට හැදුවායැයි කියන ඊනියා කුමන්ත්‍රණය සඳහා, මේ වන විට කිසිවකුගේ නූල් සූත්තර අනුව විකාරකාරයකු හැටියට සමාජයේ හැසිරෙන නාමල් පෙරේරා විසින් ෆොන්සේකාගේ නම ගාවා තිබීමද ඊට හේතුවන්නට හැකිය. රංගේ බණ්ඩාරට ඇමතිකමක් දෙන්නට විරුද්ධ වුණා නම් ඒ, පසුගිය දිනවල, රාජපක්‍ෂ ආණ්ඩුවට ඔහු බාගන්නට ජනාධිපතිවරයා ඔහුට කතාකළ දූරකථන ඇමතුම පටිගතකොට මාධ්‍යවලට නිකුත්කිරීම නිසා වන්නට පුළුවන. එවිට මේ නාමයෝජනාලාභීනට ඇමතිකම් අහිමිවීමට ඇති එකම හේතුව, ජනාධිපතිවරයාගේ පෞද්ගලික වෛරයට හා ද්වේෂයට මේ අය ලක්වී තිබීමයි.
ඊළඟට, ශ්‍රීලනිපයෙන් ආණ්ඩුව පැත්තට ආ විජිත් විජයමුනි සොයිසා, පියසේන ගමගේ, ලක්‍ෂ්මන් සෙනෙවිරත්න හා ඒඑච්එම් ෆවුසි යන අයගේද නම් ජනාධිපතිවරයා කපාහැර තිබුනු බව දැනගන්නට තිබේ. තමන්ගේ පක්‍ෂයේ පිරිස් පක්‍ෂය හැරගොස් ආණ්ඩුවට එක්වීම නිසා ඇතිකරගත් පෞද්ගලික ද්වේෂය ඔවුන්ට ඇමතිකම් අහිමිකිරිමට ජනාධිපතිවරයා මුල් කරගත් හේතු බව පෙනෙයි.
ජනාධිපතිවරයාගේ මේ ස්ථාවරය විහිළුවක් බවට පත්වන්නේ මහින්ද රාජපක්‍ෂ මහතා අගමැති හැටියට පත්කොට ඔහුගේ ඇමති මණ්ඩලය පත්කිරීමට ජනාධිපතිවරයා ක්‍රියාකළ ආකාරය සිහිපත් වන විටය. අගමැති හැටියට පත්කළ පසු ඊට පසුදාම මහින්ද රාජපක්‍ෂ මහතා කළේ ශ්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණේ සාමාජිකත්වය ගැනිමයි. ශ්‍රීලනිපයේ අනුශාසකයකුවද සිටිමින්, පොදු ජන පෙරමුණේ සාමාජිකත්වය ගත්විට ඇතිවන තත්ත්වය කෙබඳුද? සාමාන්‍යයෙන් කෙරෙන්නේ, මුල් පක්‍ෂය විසින් ඒ මන්ත්‍රීවරයා සාමාජිකත්වයෙන් නෙරපා හැරීමයි. එහෙත්, ශ්‍රීලනිපය එය කළේ නැත. එසේ නොකළා වුණත්, මහින්ද රාජපක්‍ෂ පොදුජන පෙරමුණේ සාමාජිකයකු වූ වහාම ඔහු ශ්‍රීලනිපයේ සාමාජිකත්වයෙන් ඉවත්වුණා වන්නේය. එක මොහොතක පක්‍ෂ දෙකක සාමාජිකත්වයේ ඉන්නට බැරි බැවිනි. එහෙත්, සිරිසේන ජනාධිපතිවරයා, පොදුජන පෙරමුණේ නායකකම ගත් මහින්ද රාජපක්‍ෂ අගමැතිධුරයෙන් ඉවත්කරන්නට කල්පනා කළේ නැත. ඒ වෙනුවට ඔහුත් සමග පොදුජන පෙරමුණේ සාමාජිකත්වය ගත් බොහෝ දෙනකුට ඇමතිධුර නම් පිරිනමන ලදි.
දැන් පෙනෙන චිත්‍රය කුමක්ද? තමන්ගේ පක්‍ෂය හැරදා ගිය අයකුට එක අවස්ථාවකදී ඇමති ධුර පිරිනමද්දී, එවැනිම ක්‍රියාවක යෙදුණු තවත් අයකුට ජනාධිපතිවරයා සලකන වෙනස් ආකාරයයි. මේ වෙනස් ආකාරයේ සැලකීම පදනම් වී ඇත්තේ මුළුමනින්ම ජනාධිපතිවරයාගේ පෞද්ගලික වෛරය හා ඕනෑ එපාකම් මතය.
තමාගේ වෛරය හා පෞද්ගලික ඕනෑඑපාකම් මත ඇමතිවරුන් පත්කිරීම හෝ නොකිරීම තීරණය කරන නොදියුණු ජනාධිපතිවරයකු සමග එජාපෙයට නොව, රටටම කුමන ඉදිරි ගමනක්ද?
වැදගත්ම කාරණය නම්, අගමැතිවරයා ඉදිරිපත් කළ ලැයිස්තුව අනුව ඇමතිධුර පිරිනොනැමීමෙන්, ජනාධිපතිවරයා යළිත් ව්‍යවස්ථාවේ ඉහත දී දැක්වූ විධිවිධාන චේතනාන්විතවම උල්ලංඝනය කරමින් සිටින බවය.
ඒ අතර තවත් දැනගන්නට ලැබුණේ ජනාධිපතිවරයා නීතිය හා සාමය පිළිබඳ අමාත්‍යාංශය හා රාජ්‍ය මාධ්‍ය තමා වෙත තබාගැනීමට උත්සාහ කරන බවය. එය තවත් ව්‍යවස්ථා විරෝධී වෑයමකි.
19වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයේ අන්තර්කාලීන විධිවිධාන අනුව, (51) එම සංශෝධනය ක්‍රියාත්මක වන්නට පටන්ගන්නා අවස්ථාවේ සිටින ජනාධිපතිවරයාට, හෙවත් ජනාධිපති සිරිසේනට දැරිය හැක්කේ අමාත්‍යාංශ විෂයයන් තුනකි. එනම්, රාජ්‍ය ආරක්‍ෂාව, මහවැලි සංවර්ධනය සහ පරිසරය යන විෂයයන්ය. එකී කාර්යය සඳහා තමා වෙත පවරා ගත යුතු අමාත්‍යාංශ තීරණය කිරීමටද ඔහුට හැකිය.
මේ ව්‍යවස්ථාව සමග කියවන විට නීතිය හා සාමය පිළිබඳ අමාත්‍යාංශය හෝ පොලිසිය හෝ තමා වෙත පවරාගන්නට ඔහුට ඉඩක් නැත. රාජ්‍ය ආරක්‍ෂාවටවත්, මහවැලි සංවර්ධනයටවත් පරිසරයටවත් එම අමාත්‍යාංශය සම්බන්ධයක් නැති නිසාය. නීතිය හා සාමය අමාත්‍යාංශය හෝ ආයතනයක් ලෙස පොලිසිය, ආරක්‍ෂක අමාත්‍යාංශයට අයත් නොවේ. එය සාමාන්‍යයෙන් අභ්‍යන්තර කටයුතු අමාත්‍යාංශය යටතේ පැවැති එකකි. දැන් නීතිය හා සාමය අමාත්‍යාංශය යන වෙනම අමාත්‍යාංශයක් තිබුණත් එය රාජ්‍ය ආරක්‍ෂාවට අදාළ විෂයක් නොවේ. එසේම, රාජ්‍ය මාධ්‍ය ආයතන තමා වෙත පවරා ගන්නටද ජනාධිපතිවරයාට හැකියාවක් නැත්තේ, ඉහත කී විෂයයන්ට හෙවත් ‘එකී කාර්යයන්ට’ එම මාධ්‍ය ආයතන නොවැටෙන බැවිනි.
මතක තබාගත යුතු අනෙක් කාරණය, ජනාධිපතිවරයාට මේ අමාත්‍යාංශ වුණත් තමා වෙත තබාගැනීමට අවස්ථාව ලැබී තිබෙන්නේ 19 සංශෝධනයේ අන්තර්කාලීන විධිවිධාන මත පමණක් බවයි. 19 යටතේ පත්වන මීළඟ ජනාධිපතිවරයාට අමාත්‍යාංශ පිළිබඳ එම බලයවත් අයිති නැත.
ජනාධිපතිවරයා මේ ආකාරයෙන් අසාධාරණ හා අයුක්තිසහගත කේවල් කරන්නේ එක පැත්තකින් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවට පටහැණිව යමිනි. අනෙක් අතට, සම්පූර්ණයෙන්ම දේශපාලන වශයෙන් පරාජයක් ලබා තිබියදී, එයවත් පිළිනො ගනිමිනි.
මේ අන්දමට බලන කල, රනිල් වික්‍රමසිංහ ආණ්ඩුවේ ඉදිරි නිලකාලය තුළ දිගින් දිගටම ජනාධිපතිවරයාගේ කෙනෙහිලිකම් සිදුවනු ඇත. ඔහු ඉන්නේ ආණ්ඩුව ගැනත් වික්‍රමසිංහ අගමැති ගැනත් බලවත් ද්වේෂයෙන් හා වෛරයෙන් දැවෙමිනි. එවැනි පාලනයක් නැති මිනිසකු අතට, විධායක ජනාධිපති ක්‍රමයේ බලයත් එකතුවුණු විට සිදුවිය හැක්කේ කුමක්ද?
දැන් මෛත්‍රීපාල සිරිසේන මෙහෙයවන්නේ මහින්ද රාජපක්‍ෂ ඇතුළු රාජපක්‍ෂ කල්ලිය විසිනි. පසුගිය ව්‍යවස්ථා කුමන්ත්‍රණයෙන් මෛත්‍රීපාල සිරිසේන සමගම එකට පරාජය වුණු ඔවුන්ගේ දැන් වුවමනාව, මේ ආණ්ඩුවට තවත් දුර යන්නට නොදී හැකි පළමු අවස්ථාවේදීම පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හැර මහමැතිවරණයකට යෑමයි. අවුරුදු හතරහමාරක් ඇතුළත විසුරුවා හැරීම ජනාධිපතිට කළ නොහැකි නිසා, දැන් බලාපොරොත්තුව පාර්ලිමේන්තුව තුළින්ම යෝජනා සම්මතයක් ගෙන විසුරුවා හැරීමයි. ඒ සඳහා, ආණ්ඩුව තුළ සිටිමින්ම, ආණ්ඩුවේ ඉදිරි ගමනට හැකි ඉහළම තත්ත්වයෙන් බාධා කොට, හිරවුණු තත්ත්වයකට පත්කළ යුතුය. මෛත්‍රීපාල සිරිසේනට ලැබී ඇති රාජපක්‍ෂ කොන්ත්‍රාතුව එයයි.
මේ තත්ත්වය ආණ්ඩුවට විශාල අභියෝගයකි. විචාරකයන් කවරක් කිව්වත්, මේ ජනාධිපතිවරයා සමග ඉදිරි කාලය තුළ ආණ්ඩුව කිරීමේ අසීරුතාවට පත්වී සිටින්නේ එජාපෙයයි. එහෙත්, ජනාධිපතිට වුවමනා වුවමනා දේ තමන්ගේ ඉඩමෙන් අත්හරින්නට ගියහොත්, ආණ්ඩුවට අභ්‍යාස කරන්නට ආණ්ඩු බලයක් ඉතිරි නොවනවාද ඇත. ආණ්ඩුවට සාර්ථක විය හැක්කේ එක පැත්තකින් ජනාධිපතිගේ බලයට අභියෝග කරන තරමටය. එය ලෙහෙසි පහසු දෙයක් නොවේ.
ඒ අභියෝගයට ආණ්ඩුව මුහුණ දෙන ආකාරය අනුව, එහි දේශපාලන අනාගතයද තීරණය වන බව කිව යුතුය.■

මේ වෙලාවේ විධායක ජනාධිපති හොඳයි


පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රී වාසුදේව නානායක්කාර

විපක්ෂය විදියට ඔබේ කණ්ඩායම ඉදිරියේදී කරන්න බලාපොරොත්තු වෙන්නේ මොනවාද?
පළාත් සභා මැතිවරණයක් ඉක්මනින්ම ලබාගැනීම සඳහා කළ හැකි සියලු‍ දේ කරන්නයි අපේ බලාපොරොත්තුව. ඒ වගේම පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණයක් ඉක්මනින් කැඳවන්නැයි අපි ඉල්ලනවා.

ජනාධිපතිවරණයක් ඉල්ලන්න අදහසක් නැද්ද?
ඉක්මනින් ජනාධිපතිවරණයක් ඉල්ලා සිටීමේ බලාපොරොත්තුවක් අපට නැහැ. එහෙත් ඔක්තෝබර් වෙනකොට ජනාධිපතිවරණයක් කැඳවීමට නියමිතයි. එහෙත් එතරම් කාලයක් අපට වෙනත් මැතිවරණයක් පවත්වන්නට බැරිවුණොත් ජනාධිපතිවරණය කලින් කැඳවන්න වේවි. වෙනත් මැතිවරණයක් නැතිවුණොත් අපට කැඳවන්නට ඉතිරි වී තිබෙන මැතිවරණය තමයි ජනාධිපතිවරණය කියන්නේ.

ආණ්ඩුවක් පිහිටුවීමේ උත්සාහය අසාර්ථක වීමට හේතුව කුමක්දැයි ස්වයං විවේචනයක් තිබෙනවාද?
නැහැ. අධිකරණයේ තීන්දු දෙකක් තමයි මේ තත්ත්වයට ප්‍රධානම හේතුව වුණේ. ඒ වගේම කථානායකවරයාගේ හිතුවක්කාර බලය තමයි අපට ලොකු බාධාවක් වුණේ. මේ කාරණා තුනට මැදිවෙන්නට අපට සිද්ධවුණා. අවසාන වශයෙන් අපට ලොකු ප්‍රශ්නයක් ආවා. ඒ තමයි ජනවාරි මාසයේදී කොහොමද මුදල් වියදම් කරන්නේ කියන එක. ඒ ප්‍රශ්න නිසා අපට සිද්ධවුණා මේක අත්හරින්න. අයවැයක් හෝ අතුරු සම්මත ගිණුමක් නැතිව ආණ්ඩුව ගෙන යන්න බැහැ. රාජ්‍ය සේවකයන්ට පවා වැටුප් ගෙවන්න බැරි වුණා. ඒක රට වෙනුවෙන් බරපතළ වගකීමක්. වියදම් කරන්න මුදල් නැතිව රටක් ගෙනියන්න බැහැනේ.

ඒත් පාර්ලිමේන්තුවේ බහුතර බලයක් නැතිව ආණ්ඩු හදන්න උත්සාහ කිරීම ඔබේ පාර්ශ්වයේ වැරැද්දක්නේ?
බහුතරය අපට හදාගන්න පුළුවන්නේ. දැන් බලන්න 18 වැනිදා පාර්ලිමේන්තුවේදී තුන්දෙනෙක් ආණ්ඩුව පැත්තට ගියා. ඒ වගේ තමයි. ආණ්ඩුව වැඩ පටන්ගත්තාම බහුතරයක් ලබාගැනීම අසීරු දෙයක් නෙවෙයි. ලොකු සංඛ්‍යාවක වෙනසක් තිබුණේ නැහැනේ.

එහෙත් එක්සත් ජාතික පක්ෂ කණ්ඩායම විරෝධය පෑවේ ඔබේ කණ්ඩායම බහුතරය හදාගන්නා තෙක් රටම නැවතී බලාසිටිය යුතු නැති නිසා විය හැකියි. එය ව්‍යවස්ථානුකූල නොවන බව බොහෝ අය විශ්වාස කළ නිසා විය හැකියි. බහුතරය හදාගන්නට පුලු‍වන්කම් තිබුණා නම් අයවැයේදී ආණ්ඩුවක් හදන්නට පුළු‍වන්කම තිබුණා නේද?
අයවැයට කලින් ඔක්තෝබර් 26 වැනිදා අවස්ථාව පෑදුණානේ. ඒ පෑදුණු අවස්ථාව අත්හරින්න බැරිවුණා. රටේ සහ ජනතාවගේ වුවමනාව වුණේ ආණ්ඩුව ගෙදර යැවීම. ආණ්ඩුව යටතේ ඇතිවෙමින් තිබුණේ අනතුරුදායක තත්ත්වයක්. උදාහරණයක් විදියට ඇමෙරිකානු නාවික හමුදාවට ලංකාවේ නාවික හමුදා මධ්‍යස්ථානයක් නිර්මාණය කරන්නට ඉඩකඩ සූදානම් කරලා තියෙනවා.

ඔබ අවසානයට කළ චෝදනාව ඔප්පු වූ චෝදනාවක් නොවෙයි නේද?
නැහැ. එහෙම සූදානමක් තිබුණා. ඒ වගේම අපේ බැංකුවල කොටස් ටික කොටස් වෙළෙඳපොළට දැමිමට යෝජනා කර තිබුණු වැඩපිළිවෙලට. එවැනි යෝජනා බොහොමයක් තිබුණා. ඒ වගේම පළාත් සභා ඡන්දය යටිකූට්ටු විදියට කල් දාලා තිබුණා. ඉතින්, අපි හිතුවා තත්වයේ හැටියට අපි මේ අවස්ථාව අත් නොහැරිය යුතු බව. විශේෂයෙන්ම ජනාධිපතිවරයා මහින්ද රාජපක්ෂ මහතාව අගමැතිවරයා විදියට පත් කරන්න සූදානම් වෙනවානම් ඒ අවස්ථාව අත් නොහැරිය යුතු බව අපි විශ්වාස කළා.

එහෙත් ඔබේ කණ්ඩායම ඇතුළේම මේ ආණ්ඩු හැදීමේ කතාවට විරුද්ධ අය හිටියා නේද?
කණ්ඩායම් දෙකේම ඒ වගේ අය හිටියා. ඒ කියන්නේ මහින්ද පිළේ සහ මෛත්‍රී පිළේ. අපේ කණ්ඩායමේ හිටියා මෛත්‍රීපාල සිරිසේන ජනාධිපතිතුමාට අකමැති අය. මෛත්‍රීපාල සිරිසේන ජනාධිපතිතුමාගේ කණ්ඩායමේ හිටියා මහින්ද රාජපක්ෂ මහතාට අකැමති අය. ඒ අය ඒ බව ප්‍රකාශ කරලා තිබුණා. එහෙත් ප්‍රතිවිරුද්ධ හේතු උඩ තමයි ඒ අකැමැත්ත ප්‍රකාශ වෙලා තිබුණේ. ඒ අකැමැත්ත තිබියදීම ආණ්ඩුවක් හදන්න අපි කටයුතු කළා. ඒ හින්දා තමයි බහුතරය හදාගැනීමත් අපහසු වුණේ.

කෙසේ වෙතත් ආණ්ඩු හැදීමේ උත්සාහය නිසා ඔබේ කණ්ඩායම ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයට, ව්‍යවස්ථාවට හා අධිකරණයට ගරු නොකරන බව මුළු රටටම ඔප්පු වුණා නේද?
එහෙම ගැටලු‍වක් මම නම් දකින්නේ නැහැ. අපි මේ ඉල්ලා අස්වීමෙන් අපි ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී බව ඔප්පු වුණා. අපි අපේ වගකීම තේරුම් අරගෙනයි මේක කළේ. අපි උසාවියේ නඩු තීන්දුවලට අවනත වුණා. අපි පාර්ලිමේන්තුවේ ඉදිරි කාලයේදී වැඩ කරගෙන යන්න නියමිත ආකාරයට තීන්දු කළා. ඒ අනුව අපි ප්‍රජාතන්ත්‍ර විරෝධී බව කියන්න අමාරුයි. විශේෂයෙන්ම අපි මැතිවරණ නියමිත කාලයට පවත්වන අය. අනෙක මේ අවස්ථාවේ අපි ඉල්ලු‍වේ මැතිවරණයක්. තර්ක විතර්කවලින් අපි ප්‍රජාතන්ත්‍ර විරෝධී බවට ඔප්පු කරන එක ලේසි වෙන්නේ නැහැ.

රටට සිද්ධවු ආර්ථික හානියට වගකියනවාද?
ඒකට වගකියන්න ඕනෑ නඩු තීන්දු දීපු උදවිය. නැත්නම් නඩු තීන්දු ලබාගන්නට උසාවි ගිය අය. ජනාධිපතිවරයා අපව පත් කළාම ඒ පැත්තේ අය විපක්ෂයේ කාර්යභාරය බාරගත්තා නම් එහෙම වෙන්නේ නැහැ. එහෙම නැත්නම් නියමිත ආකාරයට විශ්වාසභංග යෝජනාවක් ගෙනල්ලා පාර්ලිමේන්තුවේ කටයුතු කළා නම් ඔය ප්‍රශ්නය ඇති වෙන්නේ නැහැ. එහෙම වුණා නම් නිශ්චිත විදියට ඔය ප්‍රශ්නය විසඳෙන්න තිබුණා. රනිල් වික්‍රමසිංහලා ගණන් බැලු‍වෙත් අපි ආණ්ඩුව ක්‍රියාත්මක කරන්න පටන්ගත්තොත් අපට බහුතරයක් හදාගන්නට පුළුවන් වෙන බව. ඒ නිසා තමයි අපේ ආණ්ඩුවට ක්‍රියාත්මක වෙන්න නොදී පාර්ලිමේන්තුවේදී කටයුතු කළේ. අධිකරණය ඉදිරියට ගියේ. විසුරුවාහැරීම නවත්වලා කැබිනට් මණ්ඩලය තහනම් කරගන්න තමයි ඔවුන් උත්සාහ කළේ.

ඔබේ කණ්ඩායම හදිසියේ ආණ්ඩුවක් නිර්මාණය කරලා, ඊට පස්සෙ බහුතරය හදාගන්නට උත්සාහ කරද්දී, අනෙක් පාර්ශ්වය ඒක වළක්වන්නට උත්සාහ කිරීම වැරැද්දක් යැයි කියන්නට පුළුවන්ද? විශේෂයෙන්ම පාර්ලිමේන්තුව විසිරවීම වැනි ක්‍රියා සඳහා ජනාධිපතිවරයාට බලයක් නැහැ නේද?
මම හිතන්නේ නැහැ. මම හිතන්නේ ජනාධිපතිවරයාට මෙවැනි කාරණා ගැන අවසාන වශයෙන් බලයක් තියෙනවා. ඒ බලය ප්‍රකාශිතව නැහැ. ශේෂ වූ බලයක් ජනාධිපතිවරයාට තියෙනවා. ඇත්තටම එවැනි බලයක් ඕනෑම ආයතනයක ප්‍රධානියෙකුට තියෙනවා. එය ප්‍රකාශිත බලයට අතිරේක බලයක්. අන්න ඒ බලය අනුව තමයි 33 (2) ඇ කියන වගන්තිය ඇතුළත් කරලා තියෙන්නෙ. අනෙක් වගන්ති එක්ක පරස්පරයක් මම දකින්නේ නැහැ. 19 වැනි සංශෝධනය සම්මත වෙද්දී ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය විසින් ඒක අනුමත කළේ ජනාධිපතිවරයාට එවැනි බලයක් තියෙන හින්දා.

එහෙත් ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය විසින් දැනටමත් පැහැදිලිව කියලා තියෙනවානේ, ජනධිපතිවරයාට බලයක් නොමැති බව?
ඒක වෙන්න පුළුවන්. ඒත් ‍19 වැනි ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය විසින් මේ පිළිබඳව දුන්නා වූ නිරීක්ෂණවලට පටහැනි විදියට තමයි පසුගිය සතියේ නඩු තීන්දුව දීලා තියෙන්නේ. මම මේ නඩු තීන්දුව පිළිගන්නේ නැහැ. එය ඉතාම වැරදියි. මම මේ නඩු තීන්දුව සම්පූර්ණයෙන්ම ප්‍රතික්ෂේප කරනවා. ඒකට හේතු දක්වන්න පුළු‍වන් දීර්ඝ වශයෙන්. ඒක මේ වෙලාවේ කරන්න බැහැ. කොහොම වුණත් අපි අධිකරණයට අවනත වෙනවා. මොකද නීතියේ ආධිපත්‍යය පිළිගන්න ඕනෑ බව අපි විශ්වාස කළා. ඒත් අප සමග හිටපු සමහර අය කීවා රාජ්‍ය බලය අනුව අධිකරණ තීන්දුව පිළිනොගෙන ඉදිරියට යමු කියලා. යන එන ගමන් කීවා ඕවා පිළිගන්න ඕනෑ නැහැනේ කියලා. එහෙත් අපි කීවා අද අපි රාජ්‍ය බලය අතට ගත්තොත්, හෙට ඒ බලය අපට විරුද්ධවම එන්න පුළුවන් බව. අපිත් රාජ්‍ය බලයේ හිරකාරයන් වෙන්න ඉඩ තියෙන බව. ට්‍රොට්ස්කි කියපු දෙයක් තියෙනවා. රතු හමුදාව ට්‍රොට්ස්කිවාදීන් අතේ තිබුණු වෙලාවක ට්‍රොට්ස්කිට යෝජනාවක් ආවා ඒ බලය පාවිච්චි කරලා ස්ටාලින්ට විරුද්ධ වෙමු කියලා. ට්‍රොට්ස්කි කිව්වා මේ වෙලාවේ අපි පක්ෂයටත් ස්ටාලින්ටත් විරුද්ධව රතු හමුදාව පාවිච්චි කළොත්, හෙට ඒක අපටම එරෙහිව එන්න ඉඩ තියෙන බව. ඒක මගේ මතකයේ තිබුණා.

විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කිරීම සඳහා 20 වන සංශෝධනය පාර්ලිමේන්තුවේ විවාදයට ලක්වෙනවා. විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කිරිමට ජීවිත කාලය් පුරා හීන දැකපු ඔබ වැනි උදවිය පැහැදිලිවම ඒ යෝජනාවට එකඟ වේවි නේද?
එහෙම එකක් දැනට නැහැ. දැනට තියෙන තත්වය අනුව අපට පෙනී ගියා විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය මේ වෙලාවේ කොච්චර අවශ්‍යද කියලා. මේ වෙලාවේ විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය රටට හොඳයි. මේ අවධිය හරහා යා යුතුයි. කඩඉම පහු කළ යුතුයි. ඒ නිසා 20 වන සංශෝධන යෝජනාව සමඟ එකට ගමන් කරන්න විදියක් නැහැ.

මේ අවධිය නිශ්චිතව පැහැදිලි කළොත්?
මේ කඩඉම. මේ ආණ්ඩුව. මේ ආණ්ඩුව විසින් කරන දේශපාලන හරඹය යම් කෙළවරකට ගෙනයෑමෙන් පසුව තමයි අපට විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කිරීම ගැන හිතන්න වෙන්නෙ. කොහොම වුණත් විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය නෛසර්ගිකව අවශ්‍යද නැද්ද යන කාරණාව ගැන අපේ කණ්ඩායම ඇතුළේ මත දෙකක් තියෙනවා.

ඒ කියන්නේ වාසුදේව නානායක්කාරලා විධායක ජනාධිපති ධූරය ශක්තිමත් කරන තැනට පත්වූ බවද?
ශක්තිමත් කරනවාට වඩා ඔය තිබෙන බලය තිබෙන හැටියටම තියෙන්න ඉඩ හරින්න ඕනෑ කියලයි අපි කියන්නේ.

ශ්‍රීලනිපය සහ පොදුජන පෙරමුණ එකට කටයුතු කරන්නට බලාපොරොත්තු වෙන්නේ කොහොමද?
අපි ඒකාබද්ධ සන්ධානයක් හදන්න යන්නේ. ශ්‍රීලනිපය, පොහොට්ටුව එක්ක මහා සන්ධානයක් හදනවා. දැනට ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පොදුජන පෙරමුණ හැටියට තාවකාලිකව නම් කරලා තියෙනවා. ඒ නම වෙනස් වෙන්න ඉඩ තියෙනවා. සලකුණ ඊතලය. ඉදිරි මැතිවරණවලදී ඒ විදියට කටයුතු කරන්න යෝජනා කරලා තියෙනවා. කෙසේ වෙතත් මේවා අවසාන එකඟතාවන් නෙවෙයි. දැනට යෝජනා මට්ටමේ තියෙන කාරණා.■

අපේ ජනපති මිය ගිහින්


පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රී ආශුබෝධ මාරසිංහ

ඉදිරියේදී ජනාධිපතිවරයා සමඟ ගණුදෙනු කරන්නට පුලු‍වන් වේවිද?

අපි විශ්වාස කරනවා රටේ වර්තමාන දේශපාලන තත්ත්වය ජනාධිපතිවරයා හරියාකාරව තේරුම් ගනීවි කියලා. මොකද ජනාධිපතිවරයාගේ පැත්තෙන් ගත්තාම එතුමා මේ කාලයේදී දැනුවත්ව හෝ නොදැනුවත්ව මහින්ද රාජපක්ෂ මහතාගේ කුමන්ත්‍රණයට අහු වුණා. එතුමා ඒක කළේ දැනුවත්වද නොදැනුවත්වද කියන එක මනින්න වෙන්නේ එතුමාගේ හෘදය සාක්ෂියෙන්. කොහොම වුණත් හෘදය සාක්ෂිය මනින්න තවමත් ක්‍රමයක් හොයාගෙන නැහැ. එතුමා කෙසේ හෝ මහින්ද රාජපක්ෂගේ කුමන්ත්‍රණයට අහුවුණානේ. මහින්ද රාජපක්ෂ කියන්නේ මේ රටේ පහළ වූ බලලෝභීම දේශපාලනඥයෙක්. සාමාන්‍යයෙන් කිසිම රටක ව්‍යවස්ථානුකූලව ජනාධිපතිවරයෙක් දෙවතාවකට වඩා පත්වෙන්න බැරි ව්‍යවස්ථාවක් තියෙනකොට නැවත නැවතත් බලයේ රැඳී ඉන්න කල්පනා කරන්නෙ නැහැ. ඒකෙන්ම මේ කෑදරකම පැහැදිලියි. ඒ නිසා අපි විශ්වාස කරන්නේ මේ තියෙන කුමන්ත්‍රණ නිර්මාණය කරන්නේ මහින්ද රාජපක්ෂ විසින් බව. බලන්න මන්ත්‍රීගේ ඉඳන්, විපක්ෂනායක ධුරයට ආ හැටි. මහින්ද රාජපක්ෂ මහතාට පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීධුරයත් අහිමි වුණොත් ප්‍රාදේශීය සභාවකට යන්න හෝ උත්සාහ කරයි. ඔහු ඉපදුණේත් පාර්ලිමේන්තුවේලු‍. හොල්මන් සංකල්පය ඇත්තක් නම් මහින්ද රාජපක්ෂ මියගියොත් හොල්මනක් වෙලා හරි පාර්ලිමේන්තුවේ ඉඳියි. දැන් අපි දන්නවා රටට හෙණ ගැහුවත් කමක් නැති බව කියලා තමන්ගෙ පුතා පරිණත වෙන තෙක් දේශපාලනයේ නායකයෙක් විදියට රැඳී ඉන්න මහින්ද රාජපක්ෂට ඕනෑ වෙලා තියෙනවා. ඇත්තටම ලංකාවට තියෙන ලොකුම දේශපාලන පිළිලය තමයි මහින්ද රාජපක්ෂ කියන්නේ. මෛත්‍රීපාල සිරිසේන ජනාධිපතිතුමාට මහින්ද රාජපක්ෂගෙන් ගැලවෙන්නට පුළුවන් වුණොත් ප්‍රශ්න ඔක්කෝම විසඳේවි.

එහෙත් මෛත්‍රීපාල සිරිසේන ජනාධිපතිවරයා අගමැති රනිල් වික්‍රමසිංහ දිවුරුම් දුන් අවස්ථාවේ කළ කතාවෙන් හා කැබිනට් මණ්ඩලය පත්කිරීම ගැන කරලා තියෙන ප්‍රකාශවලින් පෙනෙ න්නේ ඔහු වෙනස් වී නොමැති බව නේද?
ඔක්තෝබර් 26 වැනිදා අපි පත් කරගත්ත ජනාධිපතිවරයා සංකල්පීය වශයෙන් මියගිය බව අපි විශ්වාස කරනවා. දැන් මහින්ද රාජපක්ෂ විසින් බිහිකරපු ක්ලෝන් එකක් තමයි තියෙන්නේ. වචන සහ ක්‍රියාමාර්ග සියල්ලේම ඉන්නේ මහින්ද රාජපක්ෂ. ඉතින්, මෛත්‍රීපාල සිරිසේන මහතා ගැන අනුකම්පාවක් තමයි අපට තියෙන්නේ. දැන් තත්වය පිළිබඳව ජනාධිපතිතුමා සත්‍යය අවබෝධ කරගන්න තුරු අපි බලාගෙන ඉන්නවා. දැනටමත් අධිකරණය තීන්දුවක් දීලා තියෙනවා. මෙතැනින් පස්සේවත් ඔහු අධිකරණයට අවනත වේවි කියලා අපි හිතනවා. ඔහු ව්‍යවස්ථාවට පිටින් නැවත කටයුතු කළොත් අධිකරණයට යන්න සිද්ධ වෙනවා. අපට තියෙන එකම ලියැවිල්ල තමයි ව්‍යවස්ථාව. අපි ඕනෑම තැනක වැඩක් කරද්දී තියෙනවා වැඩ කරන්නට පිළිවෙළක්. මාධ්‍යවේදියෙක්ට නම් ආචාරධර්ම පද්ධතියක්. වෛද්‍යවරුන්ටත් තියෙනවා ආචාරධර්ම පද්ධතියක්. කවුරුන් හෝ ඒ ආචාරධර්ම පද්ධතිය කඩකිරීම බරපතළ වැරැද්දක්. රටක් යන්නේ ව්‍යවස්ථාවට අනුව. ඒකට පිටින් වැඩ කරද්දී සටන් කරන්න වෙනවා. ඉදිරියටත් ජනාධිපතිවරයා ව්‍යවස්ථාව පිළිනොගෙන කටයුතු කළොත් ‍ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයේ පිහිට පතන්නට සිද්ධවෙනවා.

ජනාධිපතිවරයාට ගැළපෙන ආකාරයට එක්සත් ජාතික පක්ෂ යට ආර්ථික ප්‍රතිපත්ති වෙනස් කරගන්න සිද්ධවේවි නේද?
අපේ ආර්ථික ප්‍රතිපත්ති ගැන බිල්ලෙක් මවන්නේත් මහින්ද රාජපක්ෂ නඩය විසින් තමයි. අපේ ආර්ථික ප්‍රතිපත්තිය රටට අහිතකර කියන්නේ මහින්දලා. සිංහල බෞද්ධයන්ට අපේ ආර්ථික ප්‍රතිපත්තිය හොඳ නෑ වගේ කතා තමයි කියන්නේ. මේවා හිතලු‍. අද ලෝකය විශ්ව ගම්මානයක්. ලෝකය එක්කයි අපි යන්න ඕනෑ. ලෝකයට ගැලපෙන ආර්ථික ප්‍රතිපත්ති අනුගමනය නොකළොත් අපි පස්සට යනවා. සමාජ වෙළෙඳපොළ ආර්ථිකයක් තමයි අපි පිළිගන්නේ. එතකොට අපි නිදහස් අධ්‍යාපනය හා නිදහස් සෞඛ්‍ය සේවය ආරක්ෂා කරනවා. එහෙත් ලෝකය එක්ක තරග කරන තරගකාරීත්වයක් සහිත වෙළෙඳපොළ ආර්ථිකයක් ඇති කළ යුතුයි. ඒ ගැනයි අපි හිතන්නේ. දැනුම් ආර්ථිකයක් අපි විශ්වාස කරනවා. ඒ ගමන අපි ඉදිරියට යනවා.

ඒ කියන්නේ ආර්ථික ප්‍රතිපත්තිය වෙනස් කරගන්නට අදහසක් නොමැති බවද?
ජනප්‍රිය දේශපාලනයක් කරන්න අපට අදහසක් නැහැ. රටට හෙණ ගැහිලා තියෙන්නේ සුළු පිරිසකගේ ගැලරි දේශපාලනය හින්දා. බොරුව වපුරමින් ඔවුන් කරන දේශපාලනයම කරන්න අපේ කිසි සූදානමක් නැහැ. ඒ නිසා අපි ක්‍රියාත්මක කරන්නේ රටට ගැළපෙන ආර්ථික ප්‍රතිපත්තියක්. අපේ ආර්ථික ප්‍රතිපත්තිය කිසිසේත්ම වෙනස් කරන්නේ නැහැ. ඒ සඳහා කිසිම සාකච්ඡාවක් නැහැ.

එහෙම වුණොත් අනාගතයේදී ප්‍රතිපත්තිමය තීන්දු සම්බන්ධයෙන් එජාපය සහ එජනිසය අතර ලොකු ගැටුමක් ඇතිවේවි නේද? මාධ්‍ය බලයකුත් නැතිව එවැනි මතවාදී ගැටුමකට මුහුණදෙන්න එජාපයට පුළුවන්ද?
අපි මතවාදී අරගලයක ඉන්නවා. ඒත් මාධ්‍ය ගැන ඔබ කී කතාව හරි. ප්‍රධාන ධාරාවේ මාධ්‍ය ගැන විශ්වාසය තැබිය නොහැකියි. එහෙත් සමාජ මාධ්‍ය විසින් ලොකු කාර්යභාරයක් කරනු ඇතැයි අපි විශ්වාස කරනවා. රාජ්‍ය මාධ්‍යවලින් හැර වෙනත් මාධ්‍යවලින් අපි කරන සංවර්ධනයක් ගැනවත් ප්‍රවෘත්තියක් පළ කරයි කියලා අපි හිතන්නේ නැහැ. ඒත් අපි මතවාදී අරගලය සමාජගත කරන්නට විකල්ප ක්‍රම තෝරාග න්නවා. මාධ්‍යවල තත්වය පිළිබඳ කලබල විය යුතු නැහැ. ජනතාව ඔය කට්ටිය කියන හැමදේම පිළිගන්නේ නැහැ. ඒ වගේම අපට විරුද්ධව අදහස් දක්වන සිවිල් සංවිධාන වුණත් රාජපක්ෂලාගේ අල්ලේ නැටවෙන අය. දැන් ජි.එම්.ඕ.ඒ. එක බලන්න. යහපාලන ආණ්ඩුව කාලයේ කෑගැහුව කට්ටිය. පහුගි ය දවස්වල මීක් ගෑවෙ නැහැ. ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ තීන්දුව ගැන සද්දයක් නැහැ. අපට දැනගන්නට තියෙනවා පාදෙණිය මහත්තයා මහින්ද රාජපක්ෂව මුණගැහුණ බව. එවැනි පසුබිමක රජයේ වෛද්‍ය නිලධාරීන්ගේ සංගමය පිළිගන්නට ජනතාවත් සූදානම් නැහැ. දැන් රාජිත සේනාරත්නව පත් කරන්න එපා කියලා රජයේ වෛද්‍ය නිලධාරින්ගේ සංගමය කියනවානේ. දැන් ඔහුව පත් කරන්න එපායැයි ඉල්ලන්නෙ ඇයි. රජයේ වෛද්‍ය නිලධාරීන්ගේ සංගමයට නටවන්න බැරි හින්දා. තමන්ට ඕනෑ දේවල් කරන්නයි ඔවුන් මේ ඉල්ලිම් කරන්නේ. මේවාට අපි ඉඩ තියන්නේ නැහැ. මේ වෙද්දී ස්වාධීන සිවිල් සංවිධාන බොහොමයක් අපි එක්ක ගමනක් යන්න සූදානමින් ඉන්නවා. මතවාදී අරගලයකදී ඔවුන්ගේ සහයෝගය අපට ලැබේවි.

ව්‍යවස්ථාව කඩකිරීමේ වරද ජනාධිපතිවරයා කළ බරපතළ වැරැද්දක්. ඔබ කීවා වගේ වෛද්‍යවරයෙක් විසින් වෛද්‍ය ආචාරධර්ම කඩකිරීමක් වගෙයි. ව්‍යවස්ථාව කඩ කිරීමත් මනුෂ්‍ය ජීවිත සම්බන්ධ බරපතළ වැරැද්දක්. එහෙත් එක්සත් ජාතික පක්ෂය දෝෂාභියෝගයක් ගෙන එන්නේ නැති බව කියනවා නේද? ජනාධිපතිවරයා කරපු වැරැ ද්දෙන් ගැලවෙන්නට අවස්ථාව දෙන්නේ ඇයි?
දෝෂාභියෝගයක් ගෙනැල්ලා මාස හයක් ඒකට රස්තියාදු වීම ඒ තරම් සාර්ථක ක්‍රියාමාර්ගයක් බව අපි විශ්වාස කරන්නෙ නැහැ. ජනාධිපතිවරණයකට තව සුළු කාලයක් තියෙන්නේ. දැන් පහුගිය කුමන්ත්‍රණය නිසාත් රට ආපස්සට ගිය හැටි දැක්කානේ. දෝෂාභියෝගයක් ගෙනාවත් ඇතිවෙන්නේ මෙවැනි තත්වයක්. ඒ ගැන කතාබහ කරන්න, වාද විවාද කරන්න අපි වැය කරන වෙලාව අපරාදේ. අපි දෝෂාභියෝගයකට වඩා කරන්න ඕනෑ, ජනාධිපතිවරයා ව්‍යවස්ථානුකූලව වැඩ කළ යුතු බවට මතයක් හැදීම. ජනාධිපතිවරයා තවදුරටත් ව්‍යවස්ථානුකූලව වැඩ කරන්නේ නැතිනම් ගන්න ක්‍රියාමාර්ග තියෙනවා. ඇත්තටම අපි ලොකු සටනක් කළේ නැති තරම්. අපි හරියට පාරට බැස්සේත් නැහැ. අපි ලෑස්ති වෙලා හිටියේ පාරට බැහැලා, ජනාධිපති කාර්යාලය වැටලීමෙන් හරි මේ ප්‍රශ්ණය විසඳන්නනේ. ඉතින්, ඉදිරියේදීත් ජනාධිපතිවරයා එහෙම කරන්න උත්සාහ කළොත් ඒකට විරුද්ධ වෙනවා.

ඇමෙරිකන් නාවික හමුදාවට ලංකාවේ කඳවුරක් හදන්නට එක්සත් ජාතික පක්ෂය ඉඩ දුන්නාද?
ඒක පට්ටපල් බොරුවක්. වැරදිලාවත් ඒක ඇත්තක් නම් ඒක් ජනාධිපති මෛත්‍රීපාල සිරිසේන මහතාට එරෙහිව එල්ලවෙන බරපතළ චෝදනාවක්. ඔහු ආරක්ෂක අංශ ඒ තරම් දුර්වල කරලා තියෙනවාද. ඔහු ආරක්ෂක ඇමති. ඔහුටත් හොරෙන් ලංකාවේ හමුදා කඳවුරක් හදන්නට වෙන රටක් සමත් වුණා නම් ඒක ජනාධිපතිවරයා කොච්චර දුර්වල පාලකයෙක්ද කියලා තහවුරු වෙන කාරණයක්.

මහින්ද රාජපක්ෂට විපක්ෂ නායක ධුරය ගන්න ඉඩ නො දෙන්නේ ඇයි?
අපට පෞද්ගලික විරෝධයක් නැහැ. එහෙත් මුළු රටම දැක්කා මහින්ද රාජපක්ෂ පොහොට්ටුවේ සාමාජිකත්වය ගත් බව. ඒ කියන්නේ මහින්ද රාජපක්ෂ ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයේ සාමාජිකයෙක් නෙවෙයි. ඒ නිසා පොහොට්ටුවේ සාමාජිකත්වය ගත් අය ස්වාභාවිකවම ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයෙන් අයින් වෙන්න ඕනෑ. මේ අය පත්වුණේ එක්සත් ජනතා නිදහස් සන්ධානයෙන්. එතකොට ඔවුන් එජනිසයේ සාමාජික පක්ෂයක සාමාජිකයන් වෙන්න ඕනෑ. පොදුජන පෙරමුණ කියන්නේ එජනිස සාමාජික පක්ෂයක් නොවන නිසා මේ සම්බන්ධයෙන් ප්‍රශ්නයක් තියෙනවා. ඒක නෛතික ප්‍රශ්නයක්. එයාලාගේ පක්ෂවල අභ්‍යන්තර ප්‍රශ්නයක් නෙවෙයි. නීතිය සම්බන්ධ පොදු ප්‍රශ්නයක්. දැන් කවුරුන් හෝ අධිකරණයට ගිහින් මේ ගැන අර්ථනිරූපණයක් ඉල්ලන්න සිද්ධවෙනවා. එහෙම නැත්නම් මහින්ද රාජපක්ෂ මහතා ප්‍රකාශයක් කරන්න ඕනෑ තමන් පොහොට්ටුවේ සාමාජිකයෙක් නොවන බව. එක්කෝ ඔහු කියන්න ඕනෑ මම විහිළුවටයි පොහොට්ටුවේ සාමාජිකත්වය ගත්තෙ කියලා. නැත්නම් කියන්න පුළුවන් පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවාහැරපු හින්දයි මම සාමාජිකත්වය ගත්තෙ, දැන් පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවාහැරීම නීතිවිරෝධී බව ඔප්පු වූ නිසා පොහොට්ටුවෙන් අයින් වෙලා නැවත ශ්‍රීලනිපයට එන බව. මට පොහොට්ටු සාමාජිකත්වයට වඩා විපක්ෂනායක ධුරයයි පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීධුරයයි ලොකු බව කියන්න වෙනවා.

රනිල් වික්‍රමසිංහ අගමැතිවරයාගේ පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීධූුරය අහෝසි වෙන්න ඕනෑ බවත් ඔහු රජය සමග ව්‍යාපාර කර තිබෙන බවත් චෝදනා එල්ලවෙනවා නේද?
එතැන චෝදනාවක් නැහැ. ආණ්ඩුව සමග ගනුදෙනු කරන සමාගමක් වන ලේක්හවුස් ප්‍රින්ටර්ස් සමාගමේ කොටස් ඔහුට පරම්පරාවෙන් හිමිවෙලා තියෙනවා. ඒත් ඔහු ඒ සමාගමේ අධ්‍යක්ෂවරයෙක් නෙවෙයි. ඔහුගේ මන්ත්‍රීධුරය අහිමිවෙන්නේ රජය සමග ගිවිසුම්ගත සමාගමක අධ්‍යක්ෂවරයෙක් නම්. නැත්නම් කොටස් මිලදී ගැනීමට මන්ත්‍රීවරුන්ට බාධාවක් නැහැ. අනෙක අපි දන්නා විදියට මේ සමාගමේ කොටස්වලින් රනිල් වික්‍රමසිංහ අගමැතිතුමාට කිසිම ලාභයක්වත් එන්නේ නැහැ. ලේක්හවුස් කියන්නේ රනිල් වික්‍රමසිංහ මහතාට පරම්පරාවෙන් ලැබුණු ව්‍යාපාරයක්. මෙවැනි ව්‍යාපාරවල ආරම්භක පවුලට සංකේතාත්මකව සුළු කොටස් ප්‍රමාණයක් හිමිවෙනවා. ඒ ගැනයි ඔය කතාව යන්නේ.■

‘‍ශ්‍රේෂ්ඨ අධිකරණය’ සහ ස්වාධිපත්‍යයේ කඩතිරය

0


අධිකරණයට ශ්‍රේෂ්ඨ විය හැකි බව ඔප්පුවීම සිරිසේන ජනපති සිදුකළ ව්‍යවස්ථාව උල්ලංඝන ක්‍රියාවලිය හා ගැට ගැසුණු ප්‍රජාතන්ත්‍ර වීරෝධිත්වය ට එරෙහිව ලැබුණු විශිෂ්ටතම පිළිතුරයි. අධිකරණ තීන්දුව කරුණු කිහිපයක් නිසා වැදගත්වෙයි. පළමුව එය ඓතිහාසික තීරණයක් වන්නේ අධිබලැති විධායකයේ තීරණය වූ පාර්ලිමේන්තුව විසිරවීම යනු ව්‍යවස්ථාව උල්ලංඝනයක් බවට තීන්දු කිරීම නිසාය. දෙවනුව 1978 ව්‍යවස්ථාව සතු, නමුත් දේශපාලන පද්ධතියේ පවතින ‘දුෂ්ට’ බව නිසා ම වැළලී තිබු බලතල බෙදීමේ ක්‍රියාවලිය තුළ අධිකරණය සිය බලය යළි සක්‍රිය කරගැනීම නිසාවෙනි. තෙවනුව, අධිකරණය විසින් ව්‍යවස්ථානුකුලවාදයට ගරු කරමින් යළි ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය හා දේශපාලන පද්ධතිය අතර පැවතිය යුතු සහසම්බන්ධතාවේ දිශාව පෙන්වා දීම නිසාය.
සමස්තයක් වශයෙන් ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය විසින් අනාගතවාදී තීන්දුවක් ලබා දීම නිසා එමඟින් මෙරට ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ ශක්තිමත්භාවය පෙන්වන අතරම 19 වන ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයේ පරමාර්ථය සම්බන්ධ අනාගතය ද ශක්තිමත් කර තිබේ. මෙම අධිකරණ තීරණ පූර්වාදර්ශය සැබවින්ම විප්ලවීය වන්නේ උක්ත කාරණා හා බැඳුණු යහ දේශපාලනයකට ඉන් ලැබෙන පිටිවහල නිසාය.
දේශපාලන විද්‍යානුකූලව බලන විට ජනපති සිරිසේන කළ ව්‍යවස්ථාව උල්ලංඝනය පසුපස වන ඓතිහාසික ගැටලුවක් මතුකොට ගත හැක. එය නම්, පාලකයාට සිය පාලනය ගෙනයාමේ දී බලය ලැබ දෙන අධිකාරීත්වය කුමක් ද? යන ගැටලු‍වයි. අතීතයේ දී පල්ලියේ මතයට එරෙහිව ක්‍රියා කිරීමට රජුට අධිකාරීත්වයක් නොපැවතිණ. එසේ රජු විසින් ආගමික සංස්ථාව පරයන තීන්දුවක් ගැනුණි නම් එය යුක්ති සහගත කිරීමට සිදුවිය. ජීන් බෝඩින් පෙන්වා දෙන පරිදි පාලකයාගේ තීරණයන් යුක්ති සහගත කිරීමේ මඟ වැටී ඇත්තේ ස්වාධිපත්‍යයේ මාවත දිගේය. එබැවින්, ස්වාධිපත්‍යය යනු පාලකයාට ජනතාව වෙනුවෙන් තීරණ ගැනීමට හා ඒවා ක්‍රියාත්මක කරවීමට පවතින බලයයි. රජයේ ස්වාධිපත්‍යය 1978 ව්‍යවස්ථාව මඟින් කොටස් කිහිපයකට පැහැදිලිවම වෙන් කරන්නට යෙදුණි. ඒ අනුව විධායක බලතල ක්‍රියාත්මක කිරීමේ ස්වාධිපත්‍යය විධායක ජනපති සතුවෙයි.
ජේආර් ජයවර්ධන අර්ථ දැක්වූ දැක්වූ ආකාරයට විධායකය සතු ස්වාධිපත්‍යය නිතරම ක්‍රියාත්මක වීමේදී පාර්ලිමේන්තුව සතු ස්වාධිපත්‍යය අබිබවා යන සෙයක් දිස්විය. ජයවර්ධන ඉතාමත් අවධාරණයෙන් කියා සිටියේ විධායක ජනපති තුළින් මෙරට ජනතාවගේ සැබෑ ස්වාධිපත්‍යය නිරූපණය වූ බවයි. එසේම විධායක යනු එම ස්වාධිපත්‍යයේ ආරක්ෂකයා වශයෙන් ජයවර්ධන විසින් ම අර්ථ දැක්වීම තුළ රටෙ‘ සමස්ත ජනතා ඡන්දයෙන් පත් නොවූ පළමු හා එකම විධායක ජනපති ලෙස ඔහුට ස්වාධිපත්‍යයක් නොතිබූ බවත් එය හුදු වාගාලාපයක් පමණක් වූ බවත් පැහැදිලිය.
වික්‍රමසිංහ අගමැති ලෙස දිවුරුම් දුන් වහාම නාමල් රාජපක්ෂ ඔහුට සුබ පතමින් යැවූ ට්විටර් පණිවුඩය මඟින් ද ස්වාධිපත්‍යය පිළිබඳ ගැටලු‍ව මතුකොට තිබුණි. රාජපක්ෂට අනුව වික්‍රමසිංහට මෙරට ස්වාධිපත්‍යය ආරක්ෂා කිරීමට හැකිවෙනු ඇත්ද? යන්න සංශයාර්ථය දනවන පැනයකි. අනෙක් අතට ස්වාධිපත්‍යය හා ජනතා පරමාධිපත්‍යය යන යෙදුම් වැඩි වශයෙන්ම ජාති(ක)වාදී කඳවුරෙන් ම මතුවීම තුළ හැඟෙන තත්වය වන්නේ ස්වාධිපත්‍යය ආරක්ෂා කිරීමේදී ලිබරල්වාදීන්ට වඩා ජාතිකවාදීන් ඉදිරියෙන් සිටින වගකි.
මෙය සැබෑවක් නම් ජාතිකවාදීන් විසින් උගන්වන ස්වාධිපත්‍යය යනු කුමක්ද? ජාති(ක)වාදීන්ගේ හෝ ඊනියා ජාතිකවාදීන්ගේ ස්වාධිපත්‍යය පදනම් විය හැක්කේ ආගමික නීතියේ පදනම මත මිස ජනතාවගේ එකඟතාව මත නම් නොවෙයි. මෙහි දී ජාතිකවාදීන්ගේ ස්වාධිපත්‍යය ‘දිව්‍යමය නිර්මාණයක්’ වන අතර එය කිසිසේත් ම ප්‍රශ්න කළ නොහැකි සංසිද්ධියක් වෙයි. කෙසේමුත්, ‘ස්වාධිපත්‍යය යනු පාලකයාගේ අධිකාරීත්වයේ ලෞකික, දේශපාලනික පදනම හැඳින්වීම සඳහා භාවිත වන නම’ මිසක එය කිසිසේත් ම ජාතිකවාදී සංකල්පනයට යටත් වන අධ්‍යාත්මීයතාක් නොවෙයි.
අනෙක් අතට රාජපක්ෂගේ පාලනය තුළින් සුරැකුණ හා වික්‍රමසිංහගේ පාලනයෙන් හෝ ජයවර්ධනගේ පාලනයෙන් ස්වාධිපත්‍යයට සිදුවූ තර්ජනයන් අතර සුවිශාල වෙනසක් පැවතිය හැකිද? මෙම දෙපාර්ශ්වය ම මෙරට බාහිර ස්වාධිපත්‍යය සම්බන්ධයෙන් අඩු වැඩි වශයෙන් එකම ප්‍රතිපත්තියක් මත ක්‍රියාකළ බව මගේ නිරීක්ෂණයයි. සිරිසේන පවසන ආකාරයට ‘විජාතිකකරණය’ යනු විශාලතම පාප කර්මය නම් පක්ෂ හා දෘෂ්ටිමය වෙනසකින් තොරවම ඔවුන් සියල්ලන්ටම පොදු වූ එකම නිරයක් හිමිවනු ඇත.
නමුත් ජනතා ස්වාධිපත්‍යය නිසා හිමිවන සමාජීය බලය අවභාවිතාවෙන් ධනවත් වූත්, බලවත් වූත් නුතන මකියවෙල්ලි පාලන තන්ත්‍රය ජනතාවගේ ස්වාධිපත්‍යයේ සැබෑ උදහසට ඍජුවම ලක්විය යුතුව තිබේ.
ජනතාව විසින් සාමූහිකව බිහි කරන ‘පොදුරාජ්‍යයේ’ පැවැත්මට එල්ලවිය හැකි ප්‍රබලතම අභියෝගය එල්ල වන්නේ ‘දේශපාලන ව්‍යකූලත්වය’ තුළින්ය. එබැවින්, ස්වාධිපත්‍යයේ කඩතිරයට මුවාවෙමින් දේශපාලනික අරාජකත්වය ඇතිකරන විධායක ජනපති ක්‍රමය වහා ම අහෝසි කිරීමේ කාලය එළඹ තිබේ.■

අතුලසිරි සමරකෝන්

ගිය සතියේ නඩු තීන්දු සහ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය රැකගැනීමේ නොනිමි අරගලය

0


සති හතකට ආසන්න කාලයක් දේශපාලන සිහිවිකලත්වයේ අතරමං වී තිබුණු ලංකාවේ දේශපාලනය දැන් තරමක් හෝ දුරට දේශපාලන සිහිබුද්ධියේ (Political Sanity) අවධියකට පා තබා තිබේ. මෙම පරිවර්තනයේ කර්තෘකයා වී ඇත්තේ අධිකරණයයි. පසුගිය බ්‍රහස්පතින්දා හා සිකුරාදා ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය දුන් තීන්දු දෙක, අධිකරණයේ එම සාධනීය මැදිහත්වීමේ මාධ්‍යයයි.
මේ සතියේ සිට ලංකාවේ දිගහැරෙන දේශපාලන නාටකයේ අලුත් අවධිය ගැන විචාරණයක ආරම්භය විය යුත්තේ, ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයේ මෙම මැදිහත්වීමේ ඇති බැරෑරුම් අර්ථය විදහා දැක්වීමයි. මගේ තේරුම් ගැනීමට අනුව එහි පහත සඳහන් අර්ථ තිබේ.

  • 2015 ජනවාරි මස සිදුවූ ආණ්ඩු වෙනසින් ආරම්භ වූ සහ 19 වැනි සංශෝධනයෙන් ඉදිරියට ගිය, මෙරට ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ප්‍රතිස්ථාපනය කිරීමේ පුරවැසි සටනේ ප්‍රධාන අරමුණක් වූ ‘ස්වාධීන අධිකරණය’ යන අදහස ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයේ විනිශ්චයකාරවරුන්ගේ ස්වයං-අවබෝධයේත්, සාමූහික සහ ආයතනික විඥානයේත් දැන් මුල් බැසගෙන තිබේ.
  • ඕනෑම රටක අධිකාරවාදී දේශපාලන පරිහාණියේ මූලික ප්‍රවණතාවක් වන්නේ, අධිකරණය විධායකයේ ග්‍රහණයට ගැනීමත්, විනිශ්චයකාරවරුන්, විධායකයේ ප්‍රධානියා ඉදිරිපිට දණින් වැටීමත්ය. ගිය සතියේ සිදුවූයේ ලංකාවේ ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයත්, එහි විනිශ්චයකාවරුත්, මේ ප්‍රවණතාව පැහැදිලිවම පරාජය කිරීමයි.
  • අප රටේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය සහ පුරවැසි නිදහස දේශපාලන බලයේ සිටින පාලකයන්ගේ හිතුවක්කාර ප්‍රහාරයට පත්වූ විට, ඒවා ආරක්ෂා කරගැනීමට කැපවූ පුරවැසියන්ට, අප රටේ ස්වාධීන සහ නිර්භීත අධිකරණයක් තිබෙන්නේය යන විශ්වාසයෙන් යුතුව ජීවත් විය හැකිය, සටන් කළ හැකිය.
    පාර්ලිමේන්තුව විසිරවීම පිළිබඳ මූලික අයිතිවාසිකම් නඩුවේ තීන්දුව ලියා ඇත්තේ අග්‍රවිනිශ්චයකාරතුමාය. අනෙක් විනිසුරුවරුන් හයදෙනාම, එම තීන්දුවට එකඟ වී ඇත. නඩුවේ විසඳිය යුතු ප්‍රධානතම විවාදාත්මක කරුණ වූයේ, ජනාධිපති සිරිසේන මහතා කළ පාර්ලිමේන්තුව විසිරවීම, ව්‍යවස්ථානුකූලද නැද්ද යන්නයි. එම ක්‍රියාව ව්‍යවස්ථානුකූලයැයි කියමින් නීතිපතිතුමාද, මහින්ද රාජපක්‍ෂ මහතාගේ නියෝජිතයන් වෙනුවෙන් අප රටේ ඉහළපෙළේ ජනාධිපති නීතිඥයන්ද ඉදිරිපත් කළ තර්ක, මෙම නඩු තීන්දුවේ සාරාංශ කර තිබේ. ඒවා කියවන කෙනෙකුට පැහැදිලිව පෙනෙන කාරණා දෙකක් තිබේ. පළමුවැන්න, ඒ තර්ක සියල්ලම පාහේ, කෙනෙකුට සිතා ගැනීමටත් බැරි තරමේ වැරදි තර්ක වීමයි. නීතිපතිතුමා පවා මේ තරම් වැරදි තර්ක ඉදිරිපත් කෙළේ, ජනාධිපතිතුමාගේ ක්‍රියාව ව්‍යවස්ථාව අමුඅමුවේ උල්ලංඝනය කිරීමක් බව දැන දැනම, තම ‘ස්වාමියා’ වෙනුවෙන් කරන්නට වෙන විකල්පයක් එතුමාට නොමැති වූ නිසාද යන අදහස කෙනෙකුගේ සිතේ ඇතිවීම වැළැක්විය නොහැකිය.
    අපට නිරීක්‍ෂණය කළ හැකි දෙවැනි කරුණ ඊට වඩා භයානක එකකි. එනම් ජනාධිපති සිරිසේන සහ මහින්ද රාජපක්‍ෂ යන දෙගොල්ලන්ම වෙනුවෙන් ඉදිරිපත් කර ඇති සියලුම තර්කවල මූලික හරය වන්නේ, 19 වැනි සංශෝධනයේ අරමුණ, අර්ථය සහ අධිෂ්ඨානය නොසලකා හරිමින්, 18 වැනි සංශෝධනය පදනම් කොට ගෙන, 19 වැනි සංශෝධනය අර්ථකථනය කිරීමයි. මහින්ද රාජපක්‍ෂ පාර්ශ්වයේ නීතිඥයන් මෙම ස්ථාවරය ගන්නට හේතු දෙකක් තිබෙන්නට ඇත. ඉන් පළමුවැන්න, තම සේවාදායකයන් 19 වැනි සංශෝධනයට විරුද්ධ වූත්, 18 වැනි සංශෝධනයේ නිර්මාපකයනුත් වීමයි. දෙවැන්න, 19 වැනි සංශෝධනයේ ජනාධිපතිවරයාට නැති බලතල, ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයකින් නොව, අධිකරණ තීන්දුවකින් හෝ නැවත ලබාගැනීම, රාජපක්‍ෂ ව්‍යාපෘතිය සාර්ථක කර ගැනීමට, අවශ්‍ය වූ නිසාය. එබැවින් ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය කෙළේ, 18 වැනි සංශෝධනය හොරෙන් පස්සා දොරින් ආපසු ගෙන ඒමේ සිරිසේන-රාජපක්‍ෂ උප්පරවැට්ටිය සහ නෛතික ප්‍රතිවිප්ලවවාදී ප්‍රයත්නය පරාජය කිරීමක් ලෙස අපට දැකිය හැකිය.
    මේ අතර ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ නඩු තීන්දුව කියවන විට කෙනෙකුට කළ හැකි තුන්වැනි නිරීක්‍ෂණයක්ද තිබේ. එය නම්, තීන්දුව වනාහි, ‘ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් යනු කුමක්ද?, ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක වගන්ති අර්ථකථනය කිරීමේ මූලධර්ම මොනවාද?’ යන මුලික කාරණා දෙක පිළිබඳව, නීතිපතිතුමාටත්, නඩුවේ අතරමැදි පෙත්සම්කරුවෙකු වූ ජී.එල්. පීරිස් මහතාටත් දී ඇති පාඩමකට සමානය යන්නයි. එබැවින්, ඉහත කී මාතෘකා දෙකම පිළිබඳවත්, 19 වැනි සංශෝධනයත් පිළිබඳව විශාල මහජන උනන්දුවක් ඇති මේ අවස්ථාවේදී, කළ යුතු දෙයක් වන්නේ, මෙම ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ තීන්දුව සරල සිංහල සහ දෙමළ භාෂාවට පරිවර්තනය කර හෝ සාරංශයක් හෝ අඩු මුදලකට මිලදී ගැනීමට අප රටේ පුරවැසියන්ට අවස්ථාව ලබාදීමයි. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය පිළිබඳ පුරවැසියන්ගේ දේශපාලන විඥානය ඉතා ඉහළ ගොස් ඇති අවස්ථාවක, පුරවැසි දේශපාලන අධ්‍යාපනය සඳහා මෙම ඉතා වැදගත් සේවයක්ද වනු ඇත.

මැතිවරණය
ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ නඩු තීන්දුවේ ඇති තවත් වැදගත් තේමාවක් ගැන කෙටියෙන් හෝ කිව යුතුය. එනම්, පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණයක් සඳහා මහින්ද රාජපක්‍ෂ කඳවුරේ තිබූ ප්‍රධාන ඉල්ලීම පිළිබඳව ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයට දැක්වූ ප්‍රතිචාරයයි. එම ප්‍රතිචාරය සාරංශ කරන්නේ නම් මෙසේය. ව්‍යවස්ථාවෙන් දක්වා ඇති ප්‍රතිපාදන නොසලකා හැර, ඒවාට අනනුකූලව සිදුකරන පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හැරීමත්, මහමැතිවරණයක් පැවැත්වීමත්, මහජන පරමාධිපත්‍යය ආරක්ෂා කිරීමක් නොව උල්ලංඝනය කිරීමකි. මහමැතිවරණයක් පූර්ව කොන්දේසි වන පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හැරීම හෝ එහි ධුර කාලය අවසන් වීම හෝ සිදුකළ හෝ සිදුවිය යුත්තේ, ව්‍යවස්ථාවේ ඇති විධිවිධානවලටත්, නීතියේ ආධිපත්‍යයේ මූලධර්මවලටත් අනුව මිස, ජනාධිපතිවරයාගේ හෝ වෙනත් අයගේ හිතුමතයටවත්, හිතුවක්කාර සිතැඟිවලටවත් අනුව නොවේ. නීතියේ ආධිපත්‍යය අපගේ ව්‍යවස්ථාවේ ඇති අතිමූලික හරයාත්මක මූලධර්මයයි. එය නොතකා මැතිවරණ පැවැත්වීම, මහජන පරමාධිපත්‍යය ආරක්ෂා කිරීමක් නොව උල්ලංඝනය කිරීමකි.

දේශපාලන අර්බුදය
මේ අතර, පසුගිය ඉරිදා වන විට අවසන් වූයේ ලංකාවේ වර්තමාන දේශපාලන අර්බුදයේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාමය පැත්ත පමණි. එම අර්බුදයම අලුත් මුහුණුවරකින් නැවත මතුවීමටත්, දේශපාලන අර්බුදයද නොවිසඳී තියුණු වෙමින් යළි මතුවීමටත් හොඳටම ඉඩකඩ තිබෙන බව ඉරිදා සිට සිදුවන්නා වූ දේවල් දෙස බලා සිටින විට අපට හොඳින්ම පෙනේ. ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයේ මැදිහත්වීමෙන් විසඳුණු ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා අර්බුදයට, දේශපාලන බල අරගලය විසඳීමටද හැකිවනු ඇත්තේ, ජනාධිපති සිරිසේන මහතා, පියවර කිහිපයක්ම පස්සට ගෙන, ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ තිබෙන විධිවිධානවලට අනුව, නව අගමැති රනිල් වික්‍රමසිංහට කැබිනට් මණ්ඩලයක් සාදාගෙන, ආණ්ඩුවක්ද පිහිටුවා සාමාන්‍ය පරිදි ආණ්ඩුව ගෙනයාමට අවකාශ දෙන්නේ නම් පමණි.
එහෙත් ඒ සඳහා ජනාධිපතිතුමා තවමත් සූදානම් නැති බවට සාක්‍ෂි සෑම අලුත් දිනයකට ලැබෙමින් පවතී. තමන් ජනාධිපතිවරයා ලෙස ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ ප්‍රධාන වගන්තියක් උල්ලංඝනය කළ බවට ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය පසුගි ය බ්‍රහස්පතින්දා ඉදිරිපත් කළ විනිශ්චයේ බැරෑරුම්කම සිරිසේන මහතාගේ සිතේ තවමත් කිඳාබැස ඇති බවත් නොපෙනේ. එතුමාගේ චර්යාවෙන් පෙනෙන්නේ, ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය එසේ තීන්දු කළත්, තමන් ව්‍යවස්ථාව උල්ලංඝනය කර නැත යන විශ්වාසය මත එතුමා තවමත් සිතන බවයි.
එය එසේ නම් කැබිනට් මණ්ඩලය පත්කිරීම පිළිබඳව ජනාධිපතිවරයා, අගමැතිවරයාගේ උපදෙස් අනුව ක්‍රියා කළ යුතුයැයි කියන 43 (2) වගන්තිය නොසලකා හැර, 43 (1) වගන්තියේ තමන්ට හිතුමනාපයේ ඒ කාර්යය කිරීමට බලය ලබාදෙන සිදුරක් (ලූප්හෝල් එකක්) ඇතැයි විශ්වාස කරමින්, කටයුතු කිරීමටද හොඳටම ඉඩකඩ තිබේ. එසේ කළහොත් සිරිසේන මහතා තවත් දෙයක්ද කරනු ඇත. එනම් එතුමාට විරුද්ධව දෝෂාභියෝගයක් ගෙන ආ යුතුයැයි එජාපය ඇතුළේ මතුවී තිබෙන තර්කය ශක්තිමත් කිරීමයි.

ගැටුම අවසන් නැත
ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා අර්බුදය ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයේ මැදිහත්වීමෙන් අවසන් වීම ගැන මෙරට පුරවැසියන් මහත් සතුටට පත්විය යුතු වුවද, දේශපාලන ගැටුම අවසන් වී ඇත යන වැරදි නිගමනයට බැසීමට එම සතුට හේතුවක් කරගත යුතු නැති බවද මෙහිදී කිව යුතුව තිබේ. ඇත්තටම සිදුවී තිබෙන්නේ, එම බල අරගල ප්‍රතිවිරෝධතාව තවත් තියුණු වීමයි. සිරිසේන-රාජපක්‍ෂ සන්ධානයට, ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ තීන්දුව වෙතින් ඇතිවූ පසුබෑම මැදහත් සිතින් පිළිගැනීමේ සූදානමක් ඇතැයි තවමත් ප්‍රදර්ශනය වී නැතිවා පමණක් නොව, තියුණු වූ පසමිතුරුතාවෙන් මෙහෙයවනු ලබන එම පාර්ශ්වය, රනිල්ගේ ආණ්ඩුවට ආණ්ඩු කළ නොහැකි තත්ත්වයක් දිගින් දිගටම නිර්මාණය කිරීමේ න්‍යාය පත්‍රයට ප්‍රමුඛත්වය දෙන්නටද පුළුවන.
සිංහල පාලක පන්තියේ පසුගිය කාලයේ මේරූ සහ ධ්‍රැවීකරණය වූ ගැටුම කළමනාකරණය කිරීමට අවශ්‍ය වාස්තවික තත්ත්වයක් දැනට නැති බවද අප සටහන් කළ යුතු තවත් කරුණකි. පළාත් සභා මැතිවරණය ඉක්මණින් පවත්වා එයින් ජයගෙන ඉන්පසුව ජනාධිපති සහ පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණවලින් ජයගැනීමට එජාපය ප්‍රමුඛ බල කඳවුරත්, මහින්ද-සිරිසේන නායකත්වය දෙන අනෙක් බල කඳවුරත් තම ප්‍රමුඛ ව්‍යාපෘතිය ලෙඩ ඉදිරිකාලයේදී සලකනු ඇත. මෙය වනාහි බල කඳවුරු දෙක අතර තරගය තව තවත් තියුණු කිරීමට මිස අඩුකිරීමට තුඩු දෙන සාධකයක් නොවේ.
මේ අතර සිරිසේන මහතා ජනාධිපතිවරයා ලෙස ක්‍රියාකරනු ඇත්තේ රාජපක්‍ෂ පාර්ශ්වයේ නියෝජිතයා ලෙසය. මහින්ද රාජපක්‍ෂ මහතා අගමැති ධුරයෙන් අස් වී කළ කථාවෙන් ඒ බවට පැහැදිලි ඉඟි ඉදිරිපත් කර තිබේ. මෙපරිදි සිරිසේන-රාජපක්‍ෂ සන්ධානයේ හදිසි කාර්යයක් වී තිබෙන්නේ රනිල්ගේ අලුත් ආණ්ඩුවට පාර්ලිමේන්තු බහුතරය ලබාගැනීම වැළැක්වීමයි. ශ්‍රීලනිප මන්ත්‍රීවරුන්, එජාපෙ ආණ්ඩුවට සම්බන්ධ වීම වැළැක්වීමට ජනාධිපති සිරිසේන මහතා කළ හැකි සෑම දෙයක්ම මේ දිනවල කරන බවද පෙනේ.
මේ පසුබිම තුළ ලංකාවේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය පත්වී ඇති අනතුර තවම අවසන් වී නැත. පසුගිය සති හත තුළ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය සහ නිදහස වෙනුවෙන් සටන් කිරීමට ඉදිරියට පැමිණි පුරවැසි ප්‍රජාවන්ට කරන්නට සිදුවන්නේ තම දේශපාලන විමසිලිමත්භාවය ලිහිල් කරගන්නේ නැතිව, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය රැකගැනීමේ සටන්වල නව අවධිවලටද සූදානම් වීමයි.■

දින 51ක අඳුරේ විනාශයට වගකියන්නේ කවුද?


ඔක්තෝබර් 26වැනිදායින් ආරම්භ වී දෙසැම්බර් 16 වැනිදා දක්වා දින 51ක කාලය පුරා ඇදුණු අර්බුදය සම්පූර්ණයෙන්ම ජනාධිපති මෛත්‍රීපාල සිරිසේනගේ නිර්මාණයකි. හුදෙක් සිරිසේන මහතාගේ පෞද්ගලික හිතලු හා ඕනෑඑපාකම් මිස, එවැනි අර්බුදයක් ඇතිකිරීමට හේතුවන පොදු දේශපාලන කරුණු කිසිවක් ඒ වන විට උද්ගතව තිබුණේ නැත. දෙපාර්ශ්වය අතර විවිධ නොගැළපීම් මත වුණත්, ජනාධිපතිවරයා හා අගමැතිවරයා ආණ්ඩුව පවත්වාගෙන ගියහ. ජනාධිපති සිරිසේනගේ මුල පිරීමෙන් උද්ගත වුණේ එක පැත්තකින්, ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාමය අර්බුදයකි. අනෙක් පැත්තෙන් දේශපාලන අර්බුදයකි.
ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාමය අර්බුදය, දෙසැම්බර් 13 වැනිදා ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය දුන් තීන්දුවෙන් පසුව නිමා විය. අභියාචනාධිකරණය හා ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය ඉදිරියේ ඊට අදාළ නිම නොවූ තවත් නඩු කටයුතු තිබෙන නමුත්, ඒවා ඉදිරියට ගෙනයාවියැ’යි සිතන්නට බැරිය.
ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය කිව්වේ, අවුරුදු හතරහමාරක් යන තුරු පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හරින්නට ජනාධිපතිවරයාට බලයක් නැති බවයි. හෙවත් එසේ විසුරුවා හැරීමෙන් ජනාධිපතිවරයා ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව උල්ලංඝනය කර ඇති බවයි. එසේ ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය එසේ කීවා වුවද, තමා තැබූ වැරදි පියවර ආපස්සට ගන්නට ජනාධිපතිවරයා උත්සාහ ගත්තේ නැත. මහින්ද රාජපක්‍ෂ අගමැතිධුරයේත් ඔහුගේ සහචරයන් ඇමති ධුරවලත් කටයුතු කිරීම තහනම් කරමින් අභියාචනාධිකරණය දුන් නියෝගයට එරෙහිව ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයට ඉදිරිපත් කරන ලද ප්‍රතිශෝධන ඉල්ලුමට සිදුවන්නේ කුමක්දැයි ඔහු තවදුරටත් බලාසිටියේය. යම් හෙයකින් එම ප්‍රතිශෝධන ඉල්ලීම විභාග කළ ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයේ ත්‍රිපුද්ගල විනිසුරු මඬුල්ල, මහින්ද රාජපක්‍ෂටත්, ඇමති මණ්ඩලයටත් පනවා තිබුණු තාවකාලික තහනම ඉවත් කළේ නම්, තත්ත්වය මීට වඩා වෙනස් වන්නට තිබුණි. එසේ නම්, නැවත වාරයක් ඔවුන් අමාත්‍යාංශවලට ගොස් වැඩකටයුතු අරඹා අවුල තවදුරටත් වර්ධනය කරනු ඇත.
එහෙත්, ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ විනිසුරු මඬුල්ල අතුරු තහනම ඉවත් කළේ නැත. නීතිපති දෙපාර්තමේන්තුවේ සේවය අවසන්වී ගෙදර යන ගමන් මහින්ද රාජපක්‍ෂ ජනාධිපතිවරයා නිල නිවෙසට කැඳවා තමාට ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ විනිසුරු ධුරයක් ලබාදුන්නේයැයි මීට පෙර අවස්ථාවක පුවත්පතකට ප්‍රකාශ කර තිබුණු විනිසුරු ඊවා වනසුන්දර, විනිසුරු මඬුල්ලේ මූලසනාරූඪ වීම නිසා රාජපක්‍ෂ පාර්ශ්වය විශාල බලාපොරොත්තු තබාගෙන සිටින්නට ඇත. ඒ, ඇය තමන්ට පක්‍ෂපාත තීන්දුවක් දෙනු ඇතැ’යි කියාය. පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හැරීම සම්බන්ධයෙන් පැවැත්වුණු ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ විභාගයටද විනිසුරුවරියක ලෙස ඇය ඇතුළත් නොකිරීම ගැන රාජපක්‍ෂ පාර්ශ්වයට තිබුණේ කනස්සල්ලකි. මුලින් ඒ නඩුව ඇසූ තුන් දෙනකුගෙන් යුක්ත විනිසුරු මඬුල්ල වෙනුවට ඊට වඩා පිරිසක් ඇතුළත් විනිසුරු මඬුල්ලක් ඉල්ලා සිටියේද, තමන්ට පක්‍ෂපාතීයැයි සිතන විනිසුරුවරුන් එම මණ්ඩලයට ඇතුළත් වනු ඇතැ’යි සිතාය.
එහෙත්, අධිකරණය පසුගිය අවුරුදු හතරක පමණ කාලය තුළ කෙතරම් ස්වාධීනත්වය අත්කරගෙන ඇත්දැයි පැහැදිලි කරමින්, මේ එකම විනිසුරුවරයකු හෝ විනිසුරුවරියකගෙන් වත් පෞද්ගලික පක්‍ෂපාතීකම් මත අධිකරණ තීන්දුවක් නොලැබුණි. එක අතකින් ඒ තරමට නීතිය පැහැදිලි විය. 19වැනි සංශෝධනය ඇතුළත් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ ප්‍රතිපාදන පැහැදිලි විය. ඉතා පැහැදිලිව පෙනෙන දෙයක් වෙනුවට පෞද්ගලික හිතමිතුරුකම් පෙරට ගෙන වැරදි තීන්දු දී අපකීර්තිමත් විනිසුරුවරුන් ලෙස ඉතිහාසගත වන්නට බුද්ධිමත් විනිසුරුවරුන් කිසිවකු කැමති නැත. ඒ අනුව, ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ විනිසුරුවරුන් තිදෙනාගෙන්ද රාජපක්‍ෂ-මෛත්‍රීපාල බලාපොරොත්තුව සිටි තීන්දුව නොලැබිණ.
අවසාන බලාපොරොත්තුවද මෙසේ කඩවී ගිය තැන සිරිසේන ජනාධිපතිට ඉතිරිවී තිබුණේ තමාගේ පියවර ආපස්සට ගෙන අගමැතිවරයකු පත්කිරීම හා අලුත් ඇමති මණ්ඩලයක් පත්කිරීම පමණකි.
ඔක්තෝබර් 26වැනිදායින් පසු ආරම්භ වුණු ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාමය අර්බුදය එසේ අවසන් වුණත්, ඒ සමග හටගත් දේශපාලන අර්බුදය තවදුරටත් පවතියි. එහෙත්, විධායකය, ව්‍යවස්ථාදායකය හා අධිකරණය යන ආයතන තුනම පැටලුණු ව්‍යවස්ථාමය අර්බුදය පමණක්වත් මේ ආකාරයෙන් විසඳුමකට පැමිණීම සතුටුදායක තත්ත්වයකි.
ප්‍රශ්නය එය නොවේ. මේ අර්බුදය විසින් ඇතිකරන ලද විනාශයට වගකියන්නේ කවුරුද යන්නයි.
මේ අවුල නිසා, රටේ ආර්ථිකයට සිදුවුණේ සුළුපටු විනාශයක් නොවේ. ඒ ගැන මේ වන විට තොරතුරු වාර්තාවී ඇති අතර, විවිධ කෝණවලින් ඕනෑ තරම් විග්‍රහද සිදුවී තිබේ. රාජපක්‍ෂවරුන්ට හිතැති මාධ්‍ය කර්මාන්තයේ යෙදෙන ව්‍යාපාරිකයකු ලියුම්කරු සමග කීවේ, පසුගිය අවුරුදු හතරක කාලය තුළ දේශීය ආර්ථිකය තුළ තමන්ට දැනෙන පසුබෑමක් තිබුණු නමුත්, ඔක්තෝබර් 26වැනිදායින් ඇරඹුණු කඩාවැටීම නම්, දරාගත නොහැකි තරම් බවය. ඒ, කොටස් වෙළෙඳපොළේ විදේශ වත්කම් නැවත ගැනීම්, ව්‍යවසායකයන් ආපසු හැරීයෑම්, ඩොලරයේ අගය ශීඝ්‍රයෙන් ඉහළ යෑම්, ණය ගෙවීම පිළිබඳ ශ්‍රේණිගත කිරීම්වලින් ලංකාව පහළට වැටීම් වැනි ජාත්‍යන්තර ආර්ථික පසුබැසීම්වලට අමතරවය. සංචාරක ව්‍යාපාරය අවදානමකට මුහුණ පෑ අතර, ලංකාවේ සංචාරය කිරීමේ අවදානම ගැන විවිධ රටවලින් අවවාද නිකුත් විය. රට තිබුණේ සමහර ජාත්‍යන්තර සම්බාධක වැටෙන මුවවිටේය. රාජ්‍ය සේවය මුළුමනින්ම බිඳවැටිණ. කිසිදු ප්‍රතිපත්තිමය තීරණයක් නොගෙන දෙපැත්තට අදිමින් එදා වේල සඳහා රාජ්‍ය සේවය දුවන අවිනිශ්චිත තත්ත්වයක් උදාවිය. ජාත්‍යන්තර වශයෙන්ද රටේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය හා නීතියේ පාලනය ගැන අඳුරු චිත්‍රයක් මැවිණ. මහින්ද රාජපක්‍ෂ මහතා අගමැති හැටියට පත්වී ඉල්ලා අස්වන තුරුත්, චීනය, පාකිස්තානය හා බුරුන්ඩි යන රටවල් තුන හැරෙන්නට වෙනත් කිසිම රටක් ඔහුට සුබ නොපැතීමෙන්ම ඒ බව තහවුරු වෙයි.
එහෙත්, දින 51ක් තුළ රට අඳුරු කරවමින් මේ සා අවුලක් ඇතිකළ මෛත්‍රීපාල සිරිසේන ජනාධිපතිවරයා තවමත් නිරුපද්‍රැතව ජනාධිපතිධුරයේ සිටියි. වෙනත් විදියකට කිවහොත්, තමා කළ අපරාධයට, ඔහුට කිසිම විපාකයක් ලැබී නැත. මේ කියන්නේ ශාරීරික විපාක ගැන නොවේ. දේශපාලන විපාක ගැනය. ඒ නිසා එවැනි වැරදි නැවත නැවත සිදුකිරීමෙන් ඔහු වළක්වාලන කිසිම බලපෑමක් කෙරෙන්නේද නැත.
මේ තත්ත්වය රටකට හිතකරද? හුදෙක් තමාගේ හිතුවක්කාරකම් මත ඇතිකරන දේශපාලන අර්බුදයකින් රටක්ම විනාශ වී තිබියදීත් දේශපාලන නායකයකුට එහි කිසිම විපාකයක් නොවිඳ, තමාගේ පරණ පුරසාරම් නැවත කියමින්, ගැලවී සිටින්නට ලැබීමේ වරදක් නොතිබේද? නැවත වරක් ඔහු එවැනි වරදක් කිරීම වැළැක්වීමට ඇති පියවර කවරේද?
ඒ නිසා ඔහුට දේශපාලන විපාකයක් අත්කර දිය යුතුය. ඒ සඳහා එක්කෝ ඉල්ලා අස්වන ලෙස ඔහුට බලකළ යුතුය. නැතිනම් වහා ජනාධිපතිවරණයක් කැඳවන ලෙස බලකළ යුතුය. එසේත් නැතිනම් ඔහුට එරෙහිව දෝෂාභියෝගයක් ඉදිරිපත් විය යුතුය.■

චේතනාන්විත ව ව්‍යවස්ථාව කැඩීම

0


තවත් කරන්නට කිසිවක් නොතිබුණු තැන ජනාධිපති මෛත්‍රීපාල සිරිසේන, යළිත් අගමැතිවරයා ලෙස රනිල් වික්‍රමසිංහ මහතා පත් කෙළේ ය. ඔහු එය කෙළේ, කිසි ම කැමැත්තකින් නොවේ. අගමැතිවරයා ධුරයේ දිවුරුම් දීමෙන් පසු ඔහු කළ, මීට පෙර කිසි ම ජනාධිපතිවරයකු නොකළ අන්දමේ දේශනයෙන් තවදුරටත් තමා අත නොහැර සිටින වෛරී ස්ථාවරය ඔහු මනා ලෙස විශද කළේ ය.

ඇත්ත වශයෙන් ම ඔහු ඉන්නේ දෝෂාභියෝග යෝජනාවක් ගෙනැවිත් තනතුරෙන් පහ කළ යුතු තරමේ දේශපාලනික හා ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාමය වශයෙන් වරදකාරී තැනක ය. එසේ තිබියදීත්, තවදුරටත් වහසිබස් දොඩවමින් ඔහු හැසිරෙන ආකාරය ද විස්මය ජනක ය. ස්වයංවරදකාරීත්වය පිළිබඳ ශේෂමාත්‍ර හැඟීමක් තිබෙන සාමාන්‍ය සිහිබුද්ධියක් ඇති ගැමියකු වත් මේ අන්දමට නොහැසිරෙනු ඇත.

ජනාධිපතිවරයා ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව උල්ලංඝනය කළ බවට ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය තීන්දු කොට තිබේ. අගවිනිසුරුවරයා ඇතුළු විනිසුරුවරුන් හත්දෙනකුගේ මතය අනුව ය. ලංකාවේ ජනාධිපතිවරයකු එවැනි පහත් තත්ත්වයකට වැටුණේ පළමුවැනි වරට ය.

ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ 38(2) ව්‍යවස්ථාව ජනාධිපතිවරයකුට එරෙහි ව දෝෂාභියෝග යෝජනාවක් පාර්ලිමේන්තුවට ගෙන ආ හැකි අවස්ථා දක්වයි. එහි එවැනි යෝජනාවක් ගෙන ආ හැකි අවස්ථා හයක් දැක්වේ. ඉන් එකක් වන්නේ, චේතනාන්විත ව හෙවත් හිතාමතා ම ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව උල්ලංඝනය කිරීමයි.

පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හැරීම සඳහා නිකුත් කළ නොවැම්බර් 9 දරන ගැසට් පත්‍රය, ජනාධිපති සිරිසේන හිතාමතා ම ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව උල්ලංඝනය කළ බවට ඇති හොඳ ම සාක්‍ෂියයි. එහෙත්, දැන් ඔහු කියන්නේ, තමා සියලු ම ගැසට් පත්‍ර නිකුත් කළේ සද්භාවයෙන් බවත්, ප්‍රවීණ නීතිඥවරුන්ගේ උපදෙස් ඇති ව බවත් ය. සමහර විට දෝෂාභියෝග යෝජනාවක් තමාට එරෙහි ව ඉදිරිපත් වේ ය යන සැකය මත ඔහු මෙසේ තමාගේ සද්භාවය ගැන කතා කරනවා වන්නට පුළුවන.

පුද්ගලයකුගේ සද්භාවය (හෙවත් යහපත් චේතනාව) ගැන හෝ අසද්භාවය ගැන හෝ තීරණය වන්නේ හුදෙක් ඔහු කියන නිසා ම නොවේ. පුද්ගලයකු ඝාතනය කළ අයකු, තමා එම ඝාතනය කෙළේ සද්භාවයෙන්යැ’යි කියූ පමණින් එය පිළි ගත හැකි වන්නේ නැත. ඒ ගැන සලකා බැලිය යුත්තේ, ඔහු ක්‍රියා කර ඇති ආකාරයත්, එහි ප්‍රතිඵලයත් අනුව ය.

ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව අනුව, අවුරුදු හතරහමාරක් යන තුරු පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හැරිය නොහැකි ය යන්න පැහැදිලි හා තීරණාත්මක කාරණයකි. පාසල්වලදී ද ඒ බව උගන්වන අතර, 19 වැනි සංශෝධනය ගැන සඳහන් කරන විට එහි ප්‍රධාන අරමුණක් හැටියට සඳහන් වන්නේ ද එයයි. හිටපු ජනාධිපති මහින්ද රාජපක්‍ෂ පවා ප්‍රසිද්ධ සාකච්ඡාවල දී, මේ බව තහවුරු කොට තිබේ. වෙනෙකක් තබා, පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හැරීමට විරුද්ධ මූලික අයිතිවාසිකම් පෙත්සම් විභාගයේ දී ජනාධිපතිවරයාගේ ස්ථාවරය තහවුරු කරමින් කරුණු දැක්වූ ජනාධිපති නීතිඥ මනෝහර ද සිල්වා සිය ‘බෙදුම්වාදීන්ගේ උපායමාර්ග හා ව්‍යවස්ථා සංශෝධන’ (2017, විසිදුනු ප්‍රකාශකයෝ) නමැති පොතේ 19 වැනි සංශෝධනයේ අරමුණු හැටියට පෙන්වන එක කාරණයක් වනුයේ ද ‘පාර්ලිමේන්තුව අවුරුදු හතරහමාරක් යන තුරු විසුරුවා හැරීමට නොහැකි වන පරිදි විධිවිධාන සකස් කිරීම’යි. (90 පිටුව) මෙවැනි පැහැදිලි තත්ත්වයක් තිබිය දී, තමාට හිතුමතේ පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හරින්නට බැරි බව දැන දැන ම, එය කිරීමෙන් ජනාධිපතිවරයා හිතාමතා ම ව්‍යවස්ථාව උල්ලංඝනය කර තිබෙනවා නොවේ ද?

සිදු වුණු දේ සිතා ගන්නට හැකි ය. මහින්ද රාජපක්‍ෂට පාර්ලිමේන්තුවේ බහුතර බලයක් නැති බව පැහැදිලි වෙද්දී පරාජය භාර ගන්නට නොකැමති වන ජනාධිපතිට, පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හරින්නට වුවමනා විය. 19 සංශෝධනය අනුව ඊට ඉඩක් තිබේ ය යන්න ලංකාවේ සිටි අපකීර්තිමත් ම අගවිනිසුරුවරයා ඔහුට දුන් වැරදි උපදෙස ය. එහෙත් වරද ඇත්තේ නීතිඥවරයාගේ අත නොව, ජනාධිපති අත ය. මිනිසකු මරන්නට නීතිඥයකු උපදෙස් දුන් පමණින් එසේ කරන මිනිසුන් ලොවේ නැත. ■