No menu items!
28.8 C
Sri Lanka
26 June,2025
Home Blog Page 501

ශෂී විමල් ඇත්තටම ඉපදුණේ කවදාද?

0



දේශයේ පංචායුදය. ඒ ජාතික නිදහස් පෙරමුණ සාමාජිකයන් තමන්ගේ නායකයා හඳුන්වා දෙන නමය. ඒ නායකයා වෙන කවුරුත් නොව විමල් වීරවංශය. මේ පුද්ගලයා මේ දේශය රකින්න ආරක්ෂා කරන්නම උපත ලැබූ පුද්ගලයෙකු බව ඔහුම කියයි. ජනතා විමුක්ති පෙරමුණෙන් දේශපාලනයට පැමිණ විමුක්ති දේශපාලනය නිසා සීගිරියට වත් තමන්ට යන්නට නොහැකි වූ බව කියමින් ඔහු කන්කෙඳිරිගානවා අප අසා ඇත. ඒ ඔහුගේ රට හදන්න කැපවීමය. එදා රට හදන්න මාතර සිට කෝච්චියේ කොළඹ ආවායැයි කියන මේ පුද්ගලයා අද මහා ධනප්තියෙකුව සුවිසල් මැඳුරක වාසය කරන්නේය. ඒ රට හදන්න ගොස් ඔහුගේ හිස මත පාත්වූ වාසනාවය. ඒකත් හරියට ඬේසි නෝනාගේ මැණික් මල්ල වාගේය. ඒ මන්ද විමල් වීරවංශ ධනවතෙකු වූවේ කෙසේදැයි එතුමාවත් දන්නේ නැති නිසාය. එතුමාගේ ප්‍රිය බිරිඳ ශෂී වීරවංශය. ශෂීද වර්තමානයේ ධනවත් ව්‍යාපාරික කාන්තාවක්ය. ඇයටද ඇයගේ ධනය කෙලෙස ලැබුණාදැයි කියන්නට බැරි ය. මේ යුවළගේ මේ කුප්‍රකට ඉතිහාස කතාවට දැන් අලු‍ත් පරිච්ඡේදයක් එක්වී ඇත. ඒ කූට ලේඛන සෑදීම නම් පරිච්ඡේදයයි. දෙන්නා දෙමහල්ලෝ තරගයට කූට ලේඛන හදා ඇති බව දැන් අධිකරණයේ ඔප්පුවෙමින් තිබෙන්නේය. ඒ තමන් රට රකින්න මහංසිවී බොරුවෙන් උපයාගත් දේශපාලන බලය අවභාවිත කරමින්‍ ය.

කූට ලේඛන නඩුව
ව්‍යාජ තොරතුරු ඉදිරිපත්කර සකස් කළ ජාතික හැඳුනුම්පතක් උපයෝගී කරගනිමින් සකස් කළ විදේශ ගමන් බලපත්‍රයක් සන්තකයේ තබාගැනීම, කූට ලේඛන සකස් කිරීම ආදි චෝදනා රැසක් යටතේ රහස් පොලිසිය ශෂී වීරවංශට විරුද්ධව කොළඹ ප්‍රධාන මහේස්ත්‍රාත් ඉදිරියේ නඩු පවරා ඇත. පසුගිය ජනවාරි පළවෙනි දින එම නඩුව ප්‍රධාන මහේස්ත්‍රාත් ලංකා ජයරත්න මහත්මිය ඉදිරියේ විභාගයට ගත් අතර එහිදී නවතම තොරතුරු රැසක් අනාවරණය විය.
මෙහිදී සාක්ෂි ලබාදෙමින් විශ්‍රාමික නියෝජ්‍ය රෙජිස්ට්‍රාර් ජනරාල් සුමතිපාල හෙට්ටිආරච්චි ප්‍රකාශකර තිබුණේ දරුවන් දෙදෙනාගේ උප්පැන්න සහතිකවල සඳහන් තමන්ගේ වයස අවුරුදු හතරකින් අඩුකර සංශෝධනය කර දෙන ලෙස ඉල්ලා ශෂී වීරවංශ ඉල්ලු‍ම්පත්‍රයක් ඉදිරිපත්කර තිබූ බවය. එම ඉල්ලු‍ම්පත්‍රය සමග ඇය ඉදිරිපත් කළ ලිපි ලේඛන අතර තිබූ උප්පැන්න සහතිකය ව්‍යාජ එකක් බව පසුව කළ පරීක්ෂණවලදී අනාවරණය වූ බවද එහිදී ඔහු පවසා ඇත. එහිදී මේ නිලධාරියා පවසා ඇත්තේ ශෂී වීරවංශ තම කාර්යාලයට ඉහත කාර්යය සඳහා පැමිණි පසු එවක අමාත්‍ය විමල් වීරවංශ තමන්ට දූරකථනයෙන් අමතා හදිසි කටයුත්තක් නිසා ඉක්මණින් සංශෝධනය කරදෙන ලෙස ඉල්ලා සිටි බවය. ඒ අනුව ඇමති බලය නිසා ඉදිරි වැඩ සිද්ධ වී ඇත.

ආගමන හා විගමන පාලකගේ සාක්ෂිය
පසුගිය අප්‍රේල් 23 වැනි දින මෙම නඩුව විභාගයට ගැනුණු අවස්ථාවේ හිටපු ආගමන හා විගමන පාලක චූලානන්ද පෙරේරා සාක්ෂි වශයෙන් පැවසුවේ මොනවාද? මතක් කරගත යුතුය. එහිදී ඔහු ප්‍රකාශ කළේ ශෂී වීරවංශ රාජ්‍යතාන්ත්‍රික ගමන් බලපත්‍රයක් ලබාගැනීම සඳහා ඉදිරිපත් කරනු ලැබූ අයදුම්පත්‍රයේ උපන්දිනය සහ සාමාන්‍ය ගමන් බලපත්‍රයේ උපදිනය සමාන නොවූ බවය. ඒ අනුව එහිදී තමන් උපන් වර්ෂ දෙකක් නිරීක්ෂණය කළ බවය. එහෙත් මනුෂ්‍යත්වය සලකා තමන් ඒ පිළිබඳව පොලීසියට පැමිණිලි නොකළ බවය. මෙම නිලධාරීන්ගේ මේ මනුෂ්‍යත්වය සාමාන්‍ය මිනිසෙකු ඉදිරියේ පවතීද? එහිදී මේ හිටපු පාලකවරයා පවසා තිබුණේ අයදුම්පත්‍රයේ උපන් වර්ෂය 1971 ලෙස සඳහන් කර තිබුණත් සාමාන්‍ය ගමන් බලපත්‍රයේ උපන් වර්ෂය ලෙස 1967 සඳහන්ව තිබූ බවය. එහිදීද පෙර අවස්ථාවේ පරිදිම එවක අමාත්‍ය විමල් වීරවංශ ආගමන විගමන පාලක අමතා තම බිරිඳට කඩිනමින් රාජ්‍යතාන්ත්‍රික ගමන් බලපත්‍රයක් ලබා දෙන ලෙස ඉල්ලා ඇත. ඒ අනුව මේ නිලධාරියා කියන ‘මනුෂ්‍යත්වය’ පැමිණෙන්නට ඇත.
තම සහෝදරයා පාර්ලිමේන්තු බෝම්බ ප්‍රහාරය සම්බන්ධයෙන් අත්අඩංගුවට ගැනීමෙන් පසුව තම පවුලට තර්ජන එල්ලවීම නිසා, තමන්ගේ සහ පවුලේ ආරක්ෂාව වෙනුවෙන් මෙම දින වෙනස කළ බව එවකදී තමන් සමග ශෂී වීරවංශ පැවසූ බව හිටපු ආගමන විගමන පාලකවරයා මෙම සාක්ෂි දීමේදී පවසා ඇත. ඒ අනුව එතුමාගේ හිත උණුවී ඇත. පාර්ලිමේන්තු බෝම්බ ප්‍රහාරයේ සහ අජිත් කුමාරගේ අත්අඩංගුවට පත්වීමට අදාළ දින වකවානු සහ මේ කියන සාමන්‍ය ගමන් බලපත්‍රය ලබාගත් කාලය වන 2004 වර්ෂය සැසදීමේදී පෙනෙන්නේ මේ කතාව පට්ටපල් බොරුවක් බවය. එය ආගමන විගමන එවක පාලකයාට නොතේරීම කියන්නේ මේ නිලධාරියා මෝඩයෙකු හෝ කපටියෙකු බවය.

පවුලේ බොරුවල ඉතිහාසය
විභූති විශ්වජිත් විමල් ශෂී යුවලගේ පළමු දරුවාය. විභූති උපත ලබන්නේ 1997 අවුරුද්දේය. එහිදී උප්පැන්නය ලියන්න යන්නේ සහ තොරතුරු දෙන්නේ විමල් වීරවංශය. ඔහුගේ තොරතුරු අනුව ශෂී ගේ උපන් දිනය 1967/02/01 දා ය. ඔහුට අනුව ඔහුගේ උපන් දිනය 1965/03/07 ය. මේ තොරතුරු බොරු විය නොහැකිය. ඒ මන්ද කට ඇරියත් බොරු කියන විමල් සේ ප්‍රසිද්ධ මේ පුද්ගලයා තමන්ගේ දරුවාගේ උප්පැන්න සහතිකයට බොරු කියාවියැයි සිතිය නොහැකි නිසාය. එහෙත් 2008 අවුරුද්ද වනවිට විමල් වීරවංශ කියන්නේ දරුවාගේ උප්පැන්න සහතිකයේ සඳහන් තම උපන් දිනය වැරදි බවය. ඊළඟට ශෂී වීරවංශ ඇගේ උපන්දිනය දරුවාගේ උප්පැන්නයේ වෙනස් කරන්නේ 2011 මාර්තු වේදීය. මේවාට සිනා වෙනවා හැර වෙන කුමක් කරන්නද? මේ අවුල් ජාලාව මෙසේම තිබියදී 2001 දී උපදින දෙවෙනි දරුවා වන විමාෂා විශ්වාදරීගේ උප්පැන්න සහතිකයටද පළමු දරුවාගේ උප්පැන්න සහතිකයට දී තිබුණ පසුව ඔවුන්ම වැරදියි ලෙස හඳුනාගත් උපන් දිනම පැමිණිම පුදුම සහගතය.
ඇත්තටම මේ දෙදෙනා ඉපදුණේ කිනම් වර්ෂවලදීද? මොවුන්ගේ ඇත්ත නම් මොනවාද? මේවා තවමත් පැටලිලි සහගතය. ශෂී වීරවංශගේ සාමාන්‍ය ගමන් බලපත්‍රයේ අංකය N1284124ය. ජාතික හැඳුනුම්පත් අංකය 675320233ඩ. ඊට අදාළ උපන්දිනය 1967/02/01. ඇයගේ රාජ්‍යතාන්ත්‍රික ගමන් බලපත්‍රයේ අංකයD3642817ය. ඊට අදාළ උපන්දිනය 1971/02/03ය. ජාතික හැඳුනුම්පත් අංකය 715344696V ය. මෙම අවස්ථා දෙකෙහි ඇයගේ නම් ද එකිනෙකට වෙනස් ය. මුල් අවස්ථාවේදී ඇගේ නම ශිර්ජා උදයන්ති වීරවංශය. දෙවෙනි වර ඇගේ නම රන්දුණු මුදියන්සේලාගේ ෂෙහාසා උදයන්ති රණසිංහය. මේ ඔවුන්ගේ පවුලේ බොරු ඉතිහාසයෙන් බිඳක්‍ ය. නීතිය නිවැරදිව ඩීල්වලට යටනොවී ක්‍රියාත්මක වෙනවා නම් මේ සියල්ල ඉදිරියේදී අධිකරණය ඉදිරියට පැමිණෙනවා ඇත. ■

පාර්ලිමේන්තුවත් ඇමති මණ්ඩලයත් අවනත නැතිනම් විධායක ජනාධිපති අප්‍රාණිකයි

0



විධායක ජනාධිපතිවරයාට සැබැවින්ම අද කළ හැක්කේ හා කළ නොහැක්කේ කුමක්ද යන්න ගැන බොහෝ දෙනෙකු උනන්දුවනුයේ එහි සැබෑ නීතිමය ස්වරූපය අවබෝධ කර ගැනීමටය. නුදුරු අනාගතයේ ඒ ගැන මතුවිය හැකි විධිවිධානමය ගැටලු ගැන ජනතාව දැනුවත් වීම අවශ්‍යය. එසේම ඒ ගැන අප සංවාද කර දුර්මත ඉවත්කර නිවැරදි පණිවිඩ ජනගත කරගත යුතුය. එනිසා මේ ලිපියේද තිබිය හැකි දෝෂ නිවැරදි කිරීමට මතුවන අදහස් අප අගය කළ යුතුය.
ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ 33අ. ව්‍යවස්ථාව අනුව “ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව යටතේද, මහජන ආරක්‍ෂාව සම්බන්ධයෙන් තත් කාලයේ බලපවත්නා නීතිය ඇතුළු යම් ලිඛිත නීතියක් යටතේද ස්වකීය බලතල, කාර්ය සහ කර්තව්‍ය යථා පරිදි ක්‍රියාත්මක කිරීම සහ යථා පරිදි ඉටු කිරීම සම්බන්ධයෙන් ජනාධිපතිවරයා පාර්ලිමේන්තුවට වගකිව යුත්තේය.” මෙය ජනාධිපතිවරයාගේ ව්‍යවස්ථාපිත බැඳීමකි. ඒ අනුව පාර්ලිමේන්තුව කෙරේ ඇති වගකිවයුතු භාවයෙන් මිදී හෝ නොතකා හෝ කිසිදු කාර්යයක් කිරීමට හෝ කිරීම පැහැර හැරීමට ජනාධිපතිවරයාට නුපුළුවන. එම ව්‍යවස්ථාවෙහි දැක්වෙන අයුරින්ම ස්වකීය බලතල, කාර්ය සහ කර්තව්‍ය යථා පරිදි ක්‍රියාත්මක කිරීම සහ යථා පරිදි ඉටු කිරීම කළ යුතු වනුයේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව යටතේද, මහජන ආරක්‍ෂාව සම්බන්ධයෙන් තත් කාලයේ බලපවත්නා නීතිය ඇතුළු යම් ලිඛිත නීතියක් යටතේද වන විධිවිධාන යටතේමය. ඒ හැර 38 (2)(අ)(I) ව්‍යවස්ථාව අනුව “චේතනාන්විතව ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව උල්ලංඝනය කිරීම”, 38 (2)(අ)(IV) ව්‍යවස්ථාව අනුව “ ස්වකීය ධුරයේ බලතල අයුතු අන්දමින් පාවිච්චි කිරීම” ආදි වරද ජනාධිපතිවරයාට එරෙහි දෝෂාභියෝගකට පාදක වන හේතු ලෙස දක්වා තිබීමද ව්‍යවස්ථාපිත බැඳීමක් ඇති කර තිබේ. කෙසේවුවද ජනාධිපතිවරයාට ව්‍යවස්ථාව උල්ලංඝනය කිරීමට නොහැකි බව ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයද තහවුරු කර ඇති නිසා පසුගිය අමිහිරි අත්දැකීම්ද පාදක කර ඉදිරියේදී යළිත් ව්‍යවස්ථා උල්ලංඝනයන් නොකෙරෙනු ඇතැයි දැන් වැඩි විශ්වාසයක් ගොඩ නැගී ඇත.
අගමැතිවරයා පත්කිරීමේදී යළිත් අර්බුදයක් ඇති කර ගැනීමට ගත් උත්සාහය මේ මොහොතේ මගහැරී ගොස් ඇති නිසා තවදුරටත් මුළුමණින් විසඳී නොමැති කරුණුවලට මේ ලිපිය සීමා වීම සුදුසුය.
ඒ අතරින් අමාත්‍ය මණ්ඩලය පත් කිරීමේදී අර්බුදයක් ඇති කර ගැනීමට ජනාධිපතිවරයාට ව්‍යවස්ථානුකූලව අද කළ හැක්කේ කුමක්ද යන්න විමසා බැලීමද කාලෝචිතය.
43(1) ව්‍යවස්ථාව අනුව අමාත්‍ය මණ්ඩලයේ අමාත්‍යවරයන්ගේ සංඛ්‍යාවද, අමාත්‍යාංශ සංඛ්‍යාවද, ඒ ඒ අමාත්‍යවරයන්ට පවරන විෂය සහ කාර්යයද නිශ්චය කරනුයේ ජනාධිපතිවරයාය. එහිදී අගමැතිවරයාගේ අදහස් විමසීම අවශ්‍ය යැයි ජනාධිපතිවරයා සැලකුවහොත් එලෙස අගමැතිවරයාගේ අදහස්ද විමසිය හැකි නමුත් එසේ කිරීමට බැඳීමක් නැත. එනිසා ජනාධිපතිවරයාට ඇති එම අභිමතය කිසිවෙකුට අභියෝග කළ නොහැකි පරම බලයක් බව පෙනේ. 46(1) ව්‍යවස්ථාව අනුව අමාත්‍ය මණ්ඩලයේ අමාත්‍යවරයන්ගේ සංඛ්‍යාව 30ද, අනිකුත් අමාත්‍යවරයන්ගේ සංඛ්‍යාව 40ද නොඉක්මවිය යුතුය. 46(4) ව්‍යවස්ථාව අනුව ජාතික ආණ්ඩුවකට අදාල උපරිම සීමාව පාර්ලිමේන්තුවට තීරණය කළ හැක. කෙසේවෙතත් 43(1) හා 44(2) ව්‍යවස්ථා අනුව එම උපරිමය කඩ නොකළත්, අමාත්‍යවරයන් අතිවිශාල සංඛ්‍යාවක් පත් කළොත්, එහි සම්පූර්ණ චෝදනාව එල්ල වනුයේ ජනාධිපතිවරයාට බවද සලකා එම සංඛ්‍යා අභිමත අයුරින් අවම කිරීමේ පරම බලය ජනාධිපතිවරයාට ඇත.
19 වන ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයට පෙරාතුව පැවති 44(1), 44(3), 48 හා 49 ව්‍යවස්ථා අනුව තම අභිමතය මත අමාත්‍ය මණ්ඩලය පත්කිරීම, මාරුකිරීම, විසුරුවා හැරීම ආදි පරම බලයන්ද, 44(2) ව්‍යවස්ථාව අනුව යම් විෂයයක් හෝ කාර්යයක් තමාටම පවරා ගැනීම ඇතුළු පරම බලයන්ද අද ජනාධිපතිවරයාට නැත.
19 වන ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයට පසු 43 (2) හා 44 (2) ව්‍යවස්ථා අනුව අද ජනාධිපතිවරයා විසින් නිශ්චය කරන අමාත්‍යාංශ භාරව කටයුතු කිරීමට අමාත්‍යවරයන් පත් කළ හැක්කේ අගමැතිවරයාගේ උපදෙස් අනුව පමණි. පත් කළ අමාත්‍යවරයෙකු 46(3) ව්‍යවස්ථාව අනුව ඉවත් කළ හැක්කේ අගමැතිවරයාගේ උපදෙස් අනුව පමණි. ඒ අනුව බැලූබැල්මට ලැබෙන අදහස නම් අගමැතිවරයාගේ උපදෙස් රහිතව අමාත්‍යවරයන් පත් කිරීමට හෝ පත් කිරීමෙන් පසු ඉවත් කිරීමට ජනාධිපතිවරයාට කිසිදු බලයක් නොමැති බවයි.
එනමුත්, 43(3) ව්‍යවස්ථාව අනුව “ජනාධිපතිවරයා විසින් කවර අවස්ථාවකදී වුවද අමාත්‍ය මණ්ඩලය වෙත පවරන ලද විෂය සහ කාර්ය වෙනස් කිරීම සහ අමාත්‍ය මණ්ඩලයේ සංයුතිය වෙනස් කිරීමද කරනු ලැබිය හැක්කේය. ….” ලෙසට ජනාධිපතිවරයාට දී ඇත්තේ පරම බලයක් බව පෙනේ. ඒ අනුව කිසිම අමාත්‍යවරයෙකු ධුරයෙන් පහ කිරීමට ජනාධිපතිවරයාට පරම බලයක් නැතත් ඕනෑම අමාත්‍යවරයෙකුගේ විෂය සහ කාර්ය වෙනස් කිරීමටද අමාත්‍ය මණ්ඩලයේ සංයුතිය වෙනස් කිරීමටද ඇති බලය අර්බුදකාරී ලෙස ජනාධිපතිවරයාට පාවිච්චි කළ හැකි බවක් පෙනේ.
ආණ්ඩුවේ පාලනය අර්බුදකාරී කිරීමට ජනාධිපතිවරයාට ඇති බලය ගැනද ජනතාව දැනුවත් විය යුතුය.
42(1) ව්‍යවස්ථාව යටතේ “ජනරජයේ ආණ්ඩුවේ පාලනය මෙහෙයවීම සහ ඒ පාලනය පිළිබඳ විධානය භාර අමාත්‍ය මණ්ඩලයක් වන්නේය.” යනුවෙන් දැක්වෙතත් ආණ්ඩුවේ පාලනයට අදාල රාජ්‍ය පාලන ව්‍යුහය සැකසීමේදී අමාත්‍ය මණ්ඩලයට පාලනය කළ නොහැකි බලතල කීපයක් ජනාධිපතිවරයාට අයත්ය. “ජනාධිපති ධුරයේ බලතල, කාර්ය සහ කර්තව්‍යය ක්‍රියාත්මක කිරීමේ සහ ඉටු කිරීමේ ලා තමාට සහාය දීම පිණිස තම මතය අනුව අවශ්‍ය වන ලේකම්වරයන් පත් කිරීමටද ….” යනුවෙන් 41 ව්‍යවස්ථාව යටතේත්, “ජනාධිපතිවරයාගේ විධානයන්ට යටත්ව අමාත්‍ය මණ්ඩලයේ කාර්යාලය භාරව කටයුතු කිරීමත්, ජනාධිපතිවරයා විසින් හෝ අමාත්‍ය මණ්ඩලය විසින් හෝ ඔහුට පවරනු ලබන්නා වූ වෙනත් යම් කර්තව්‍යය හෝ කාර්ය ඉටු කිරීමත්…” සඳහා අමාත්‍ය මණ්ඩල ලේකම්වරයා පත් කිරීමට 50 ව්‍යවස්ථාව යටතේත්, තම අභිමතය පරිදි අග්‍රාමාත්‍ය ලේකම්වරයා පත් කිරීමට 51 ව්‍යවස්ථාව යටතේත්, අමාත්‍ය මණ්ඩලයේ සියලු අමාත්‍යාංශ සඳහා අමාත්‍යාංශ ලේකම්වරයන් පත් කිරීමට 52 ව්‍යවස්ථාව යටතේත් ජනාධිපතිවරයාට පූර්ණ බලයක් ඇති බව පෙනේ. එහිදී ජනාධිපතිවරයා කිසිවෙකුගේ උපදෙස් අනුව ක්‍රියා කිරීමට බැඳී නැත. එනිසා රාජ්‍ය පාලනයේ යම් අවුලක් ඇති කෙරෙන අයුරකින් ඉහළ තනතුරු සඳහා පත්වීම් කිරීමට ජනාධිපතිවරයාට හැකියාවක් ඇති බව අප තේරුම් ගත යුතුය.
කෙසේවුවද රාජ්‍ය පාලනයේදී ඉතා වැදගත් කාර්යභාරයක් හිමි 41 (ආ) ව්‍යවස්ථාව යටතේ දැක්වෙන කොමිෂන් සභා නවයේ සභාපතිවරුන් හා සාමාජිකයන් පත් කිරීමේදී හා ඉවත් කිරීමේදී ජනාධිපතිවරයාට කිසිදු අභිමතානුසාරී බලයක් ලබා දී නැත. එනමුත් 41 (ඇ) ව්‍යවස්ථාව යටතේ දැක්වෙන ඉතා බලසම්පන්න තනතුරු පිරවීමේදී විශාල අභිමතානුසාරී බලයක් ජනාධිපතිවරයාට ඉතිරි කර ඇත. එම තනතුරු නම් අග්‍රවිනිශ්චයකාරවරයා සහ ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයේ විනිශ්චයකාරවරයන්, අභියාචනාධිකරණයේ සභාපතිවරයා සහ අභියාචනාධිකරණයේ විනිශ්චයකාරවරයන්, අධිකරණ සේවා කොමිෂන් සභාවේ සභාපතිවරයා හැර අනෙකුත් සාමාජිකයන්, නීතිපතිවරයා, විගණකාධිපතිවරයා, පොලිස්පතිවරයා, ඔම්බුඞ්ස්මන්වරයා හා පාර්ලිමේන්තු මහ ලේකම්වරයා යන තනතුරුය. “41 (ඇ)(1). ජනාධිපතිවරයා විසින් සභාවට කරන ලද නිර්දේශයක් මත, සභාව විසින් අනුමත කර ඇත්නම් මිස, මේ ව්‍යවස්ථාවේ උපලේඛනයේ නිශ්චිතව සඳහන් කිසිම ධුරයකට ජනාධිපතිවරයා විසින් කිසිදු තැනැත්තෙකු පත් කරනු නොලැබිය යුත්තේය.” යන එම විධිවිධානය නිසා ජනාධිපතිවරයා නිර්දේශ නොකරන කිසිවෙකුට එකී කිසිදු ධුරයක් ලැබිය නොහැකිය. එලෙසම ජනාධිපතිවරයාගේ නිර්දේශය සභාව අනුමත නොකළොත් සහ ජනාධිපතිවරයා වෙනත් නිර්දේශයක් නොකරන ස්ථාවරයක සිටියහොත් එකී ධුර හිස්ව තබනවා හැර විසඳුමක් නැත. මෙය වඩාත්ම ප්‍රශ්නකාරී වනුයේ විගණකාධිපති ධුරය හැර අන් කිසිදු ධුරයකට අධ්‍යාපන, වෘත්තිමය, චරිතමය, ප්‍රවීණතාව ආදි කිසිම ව්‍යවස්ථාමය සුදුසුකමක් හෝ නුසුදුසුකමක් දක්වා නොතිබීමය. එබැවින් සෑම අතින්ම නුසුදුසු නමක් නිර්දේශ කර එම ස්ථාවරයේම රැඳී සිට රාජ්‍ය පාලනයේ අවුලක් ඇති කිරීමට ජනාධිපතිවරයාට ඉඩකඩක් ඇති බව අවධානයට යොමුවීම සුදුසුය. මුදල් නීති පනත යටතේ තවත් ප්‍රධානම ධුරයක් වන මහ බැංකු අධිපති තනතුරට පත්කරනුයේ ජනාධිපතිවරයා විසින් වීම මෙහිදී වැදගත් වනුයේ ප්‍රශ්නගත අයෙකු එම ධුරයට පත් කර අවුලක් ඇති කළ හැකි හෙයිනි.
රාජ්‍ය පාලනයේදී විධායක කාර්යයේ මූලිකම අරමුණ වන ජනතාවට රාජ්‍ය සේවය ලබා දීම පිළිබඳව 4(ආ) ව්‍යවස්ථාව මඟින් ජනාධිපතිවරයාද, 42(2) ව්‍යවස්ථාව මඟින් අමාත්‍ය මණ්ඩලයද වගවිය යුතු වේ. එම විධිවිධාන දෙක යටතේ එකී බල අධිකාර දෙකටම විධායක කාර්ය පවරා ඇති අතර එකකට එකක් යටත් කර නැතත්, 4(ආ) ව්‍යවස්ථාව ජනතා පරමාධිපත්‍යයට ඍජුවම බද්ධ වී ඇත. කිසියම් කරුණකට 4(ආ) ව්‍යවස්ථාව යටතේ ජනාධිපතිවරයාද, 42(2) ව්‍යවස්ථාව යටතේ අමාත්‍ය මණ්ඩලයද පරස්පර නියෝග දෙකක් ගැසට් කළහොත් පිළිගත යුත්තේ කුමන නියෝගයද යන්න රාජ්‍ය නිලධාරීන්ට මෙන්ම මහජනතාවටද ගැටලුවක් වනු ඇත. කෙසේවුවද එවැන්නක් රාජ්‍ය ප්‍රතිපත්තිමය කරුණක් නම් පාර්ලිමේන්තු පනතක් හෝ යෝජනා සම්මතයකින් නිරාකරණය වන නමුත් පරීපාලනමය ගැටලුවක් නම් නිශ්චය කිරීම සඳහා පාර්ලිමේන්තුව මැදිහත් නොවනු ඇත.
මෑත කාලයේ රජයේ තීරණ ලෙස නිකුත් වූ ඇතැම් ගැසට් නිවේදන ජනාධිපතිවරයා විසින් තම තනි අභිමතය මත අවලංගු කළ නමුත් ඒවා අර්බුද බවට පත් නොවූවේ අමාත්‍ය මණ්ඩලය ජනාධිපතිවරයා සමඟ ගැටුමකට නොගොස් ජනාධිපතිවරයාට අවනත වූ නිසාය. එය ඉදිරියටත් එසේ නොවීමට ඉඩ ඇත. එහිදී ජනාධිපතිවරයාගේ තනි තීරණයකට වඩා 42(2) ව්‍යවස්ථාව යටතේ ජනාධිපතිවරයා සාමාජිකයෙකු හා ප්‍රධානියා වන අමාත්‍ය මණ්ඩලය ගන්නා සාමූහික වගකීම සහිත තීරණය වඩා ප්‍රබල බවට තර්කයක් මතු කළ හැකිය. එසේම අමාත්‍ය මණ්ඩලය තුළ බහුතර මතය අනුව තීරණ ගැනීමේදී තමාගේ පෞද්ගලික මතය කුමක් වුවද එලෙස ගන්නා සියලු තීරණවලට එකමුතුව සාමූහිකව වගකිවයුතු බවද, අමාත්‍ය මණ්ඩලය තුළ සිටින තාක් කල් අදාළ සියලු විවේචන අමාත්‍ය මණ්ඩලය තුළ මිස පිටත නොකළ යුතු බවද, කිසියම් තීරණයකට එකඟ විය නොහැකි නම් කළයුත්තේ ගෞරවනීය ලෙස ධුරයෙන් ඉල්ලා අස්වීම බවද ශිෂ්ටසම්පන්න ලෝකය පිළිගනී. කෙසේවුවද අමාත්‍ය මණ්ඩලය තුළ සිටිමින් ගත් කිසිදු තීරණයක් අමාත්‍ය මණ්ඩලයෙන් ඉවත් වූ පසුව හෝ දෝෂදර්ශනයට ලක් කර, තමාගේ විරෝධතාව නොතකා එම තීරණ ගත් බව කීමට සාමූහික වගකීමේ ව්‍යවස්ථාපිත විධිධානය යටතේ කිසිම අමාත්‍ය මණ්ඩල සාමාජිකයෙකුට නොහැක. එය ජනාධිපතිවරයාටද, අගමැතිවරයාටද, අනිකුත් අමාත්‍ය මණ්ඩල අමාත්‍යවරුන්ටද එක සේ අදාළය.
ඉහත කරුණු අනුව ආණ්ඩුවක කාර්යක්‍ෂමතාව අඩාල කිරීමට ජනාධිපතිවරයාට ව්‍යවස්ථානුකූලව යම් බලයක් ඇති නමුත් එය ඉතාම සීමිත බව පෙනේ. විශේෂයෙන්ම රාජ්‍ය සේවයට අදාළ රජයේ නිලධාරීන්ගේ පත්කිරීම, උසස් කිරීම, මාරු කිරීම, විනය පාලනය හා සේවයෙන් පහ කිරීම ඇතුළු සියලු කාර්යයන් 55 ව්‍යවස්ථාව මඟින් පවරා ඇත්තේ අමාත්‍ය මණ්ඩලයට හා රාජ්‍ය සේවා කොමිෂන් සභාවට පමණි. තවද අමාත්‍යාංශ ලේකම්වරුන් ස්වඅභිමතය අනුව පත් කරනුයේ ජනාධිපතිවරයා විසින් වුවද 52 ව්‍යවස්ථාව අනුව එම ලේකම්වරු තම “…..අමාත්‍යවරයා භාරයේ ඇති ආණ්ඩුවේ දෙපාර්තමේන්තුද වෙනත් ආයතනද අමාත්‍යවරයාගේ විධානයට හා පාලනයට යටත්ව මෙහෙයවන්නේය.” යනුවෙන් වන විධිවිධානය පිළිපැදිය යුතු හෙයින් ඔවුන් ක්‍රියා කළයුත්තේ ජනාධිපතිවරයාගේ නොව තම අමාත්‍යවරයාගේ විධානයට හා පාලනයට යටත්වය.
සමස්තය දෙස බැලීමේදී පැහැදිලිව පෙනෙන කරුණ නම් පාර්ලිමේන්තුව හා අමාත්‍ය මණ්ඩලය තමාට අවනත නම් පමණක් විධායක ජනාධිපතිවරයාට අතිවිශාල බලයක් අදටත් ඇති බවත්, එසේ නොමැති නම් එම ධුරය බෙහෙවින් අප්‍රාණික බවත්ය. විශේෂයෙන්ම තමාට පාලනය කළ නොහැකි අමාත්‍ය මණ්ඩලයක් ඇති විටෙක එම ධුරය ඉතා අසරණ හා අනාථභාවයකට පත් වේ. තමා වෙත සැබැවින්ම නැති බලයක් ඇතැයි සිතා සිහින මැව්වොත් එයින් සැබෑ වින්දිතයන් බවට අවසානයේ පත්වන්නේ පොදු ජනතාවමය. මේ සියල්ලම නිවැරදි කළ හැකිවන්නේ ඉතා දූරදර්ශීව සැකසූ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයකින් පමණක් බව අප තේරුම් ගත යුතුය.■

■ සරත් සී. මායාදුන්නේ
විශ්‍රාමික විගණකාධිපති හා
හිටපු පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රී

ගංවතුර මැදින් හමුදාව උස්සා සම්බන්ධන්ට ගැරහීම

0



දෙසැම්බර් 21 වැනිදා සිට උතුරු පළාතේ ඇතිව තිබුණු ගංවතුර අතරේ දකින්නට තිබුණු තත්ත්වයක් වන්නේ මාධ්‍ය විසින් හා ජාතිකවාදී බලවේග විසින් හමුදාව ඇතුළු ආරක්ෂක අංශවල මැදිහත්වීම විශේෂ කාරණයක් සේ ඉස්මතු කර තිබීමයි. “තමන්ගේ බත්පත පවා අවතැන් දෙමළ ජනතාවට ලබාදුන් රණවිරු දෙවිවරු” යන හිසින් එක් මාධ්‍ය වාර්තාවක් පළ වී තිබුණි. යුද හමුදාවේ මාධ්‍ය අංශයද පෙර නොතිබූ උනන්දුවක් පෙන්වමින් ගංවතුරෙන් අවතැන් ජනතාවට සහන සැලසීමේ මෙහෙයුම්වලට අදාළ ඡායාරූප නිකුත් කරන්නට පටන්ගෙන තිබුණි. ඇතැම් මාධ්‍ය වාර්තා කර තිබුණේ උතුරෙන් හමුදාව එළවා දමන්නට උත්සාහ කරන දෙමළ දේශපාලකයන් ගංවතුරේදී සහන සඳහා නොපැමිණි මුත් හමුදාව පැමිණි බවයි. හමුදාවේ මෙහෙයුම් සංහිඳියාවේ සංකේතයක් ලෙස අර්ථ ගන්වා තිබුණි.
එක් පුවතක් මෙසේ උපුටා දැක්විය හැකිය.
“ගංවතුරට හසුවූ ජනතාව බේරා ගනිමින්ද, ඒ ජනතාවට අවශ්‍ය ආහාර පාන, නවාතැන් පහසුකම් ඇතුළු සියලුම පහසුකම් ලබා දෙමින් සිටින්නේ රණවිරුවන් විසිනි. ඇතැම් රණවිරුවන් නිරාහාරව දින ගණනක් තිස්සේ අවතැන් වූ ජනතාව බේරා ගනිමින් සිටින බවද සඳහන්.
සිය බත් පත පවා අවතැන් වූ ජනතාවට ලබා දෙමින් ඔවුන් ආරක්ෂා කිරීමට රණවිරුවන් කටයුතු කරමින් සිටීම සැමගේ ම ගෞරවයට ලක් විය යුත්තකි.
උතුරෙන් රණවිරුවන් ඉවත් කිරීමට උත්සාහ කළ සම්බන්ධන්, සුමන්දිරන් ඇතුළු දෙමළ දේශපාලකයන් තවමත් මෙම අවතැන් වූ ජනතාවට සහන සැලසීමට ඉදිරිපත් වී නැති අතර ඔවුන් වෙනුවෙන් සිය ජීවිත පරදුවට තබා කැපවී සිටින්නේ මානුෂීය ගුණයෙන් අනූන රණවිරුවන් පමණකි.”
ලේක්හවුස් ආයතනය ජාතිවාදය වැනි පටු ආකල්පවලට එරෙහිව පටන්ගත් බව කියන ‘රැස’ පුවත්පතේද මෙවැනි තර්ක දකින්නට තිබුණි. යුද සෙබළුන්ගේ කැපවීමේ තරම බොහෝ මාධ්‍ය ඉහළින් පෙන්වා තිබුණි. මේ මාධ්‍ය වාර්තා බැලූබැල්මට මානුෂීය ඒවාය. සාමයට සංහිඳියාවට අත වනන ඒවාය. එවැනි ලිපිවලින් අවිඥානිකවම හමුදා සෙබළුන් සිංහල ජනවර්ගයට අයිති කණ්ඩායමක් ලෙස අර්ථ ගන්වා තිබුණි. හමුදාව, ශ්‍රී ලංකා රාජ්‍ය හමුදාව වෙනුවට ‘සිංහල’ හමුදාවක්යැයි අවිඥානික පිළිගැනීමක් සමඟ එවැනි වර්ණනා ලියැවී තිබුණී. ‘සිංහල’ හමුදාව දෙමළ මිනිස්සුන්ට අනුකම්පාවෙන් උදව් කිරීමත්, එය සංහිඳියාවට මාර්ගයක් බවත් ඔවුන් පෙන්වන්නට උත්සාහ කර තිබුණි.
කෙසේවෙතත් සිංහල හමුදා සෙබළුන් සහ දෙමළ ජනතාව අතර තිබුණු සම්බන්ධයේ ස්වභාවය මේ ජාතිකවාදීන් දන්නේ නැත. ඔවුන් පිළිගන්නා ආකාරයටම යුද හමුදාව තමන්ගේ රාජ්‍යයේ හමුදාව ලෙස පොදු පිළිගැනීමක් දෙමළ ජනතාව අතර නැත. හමුදාව රාජකාරී මට්ටමෙන් දෙමළ ජනතාව මත හිංසනය මුසු බලයක් පතුරුවා තිබුණි. එහෙත් සාමාන්‍ය හමුදා සෙබළුන් සහ සාමාන්‍ය දෙමළ ජනතාව අතර එදිනෙදා ගැටුමක් තිබී නැත.
යුද සමයේදී එල්ටීටීඊ යුද පෙරමුණේ සිටි සෙබළුන් හා යුද හමුදාවේ පෙරමුණේ සෙබළුන් අතර ගනුදෙනු තිබුණු බව ප්‍රසිද්ධ කතාවකි. දෙපැත්ත අතර වෙඩි හුවමාරු නොවෙන මොහොතක කෑම්බීම් පවා හුවමාරු වී ඇත.
උතුරට ගිය ගමන්වලදී ලියුම්කරුට සාමාන්‍ය දෙමළ ජනයා හා සාමාන්‍ය සෙබළුන් අතර මිතුරු බැඳීමක් දකින්නට ලැබුණු අවස්ථා බොහෝවිය. හොඳම උදාහරණය වන්නේ කිලිනොච්චියේ භාරතීපුරම්හි යුද හමුදා කඳවුරේ සෙබළුන් සහ ගම්වාසීන් අතර තිබුණු බැඳීමයි. භාරතීපුරම්හි සිටි ජනතාව අතරින් බහුතරය කළු ජූලියෙන් පසුව දකුණේ සිට උතුරට ගොස් පදිංචිවූ අයයි. ගමේ බොහෝ දෙනෙකුට සිංහලෙන් කතාකළ හැකිය. ඒ හමුදා කඳවුර පෞද්ගලික ඉඩම් මත ඉදිවූ එකකි. එසේ වුව ගම්වාසීහු කඳවුරේ සිටි සෙබළුන් සමග හිතමිතුරු සම්බන්ධයක් පැවැත්වූහ.
ඒ සම්බන්ධතා කෙසේ වෙතත් දෙමළ ජනයාගේ ඉඩම්වල ඇති හමුදා කඳවුරු ඉවත් විය යුතුය යන කාරණයේ වෙනසක් නැත. මීරියබැද්දේ දැවැන්ත නාය යාමක් සිදු වූ මොහොතේ මීරියබැද්දට සහන සේවා සඳහා හමුදා සෙබළුන් ගොස් තිබුණි. එහෙත් මීරියබැද්දේ හමුදා කඳවුරක් තිබුණේ නැත. අරණායක සහන කටයුතු සඳහා හමුදා සෙබළුන් ගියේ අරණායක හමුදා සෙබළුන් සිටි නිසා නොවේ. ලංකාවේ අනෙක් සියලු පළාත්වලට වඩා උතුරේ හමුදා කඳවුරු ප්‍රමාණය වැඩි ඇයි කියා පැනයක් ඇසුවහොත් එයට පිළිතුර වන්නේ ‘ආපදාවකදී සහන සැලසීමේ අවශ්‍යතාව’ නොවේ. එයට පිළිතුර වන්නේ මිලිටරි බලයෙහි සෙවණැලි උතුරු අහස මත තබාග ැනීමේ අවශ්‍යතාවයි.
ගංවතුර හා හමුදාව සම්බන්ධ මාතෘකාව පිළිබඳව මහාචාර්ය ලියනගේ අමරකීර්ති මෙසේ පවසයි.
“හමුදාව කියන්නේ රාජ්‍ය ආයතනයක්. ඒක රාජ්‍යයේ කොටසක්. ඒ ආයතනය කුමන පළාතක වැඩ කළත් වෙනසක් නැහැ. ඒත් උතුරේ වැඩ කරද්දී, ඒක විශේෂයෙන් අගය කරනවා නම් එතැන ගැටලු‍වක් තියෙනවා. හමුදාව දකුණේදී රාජකාරිය කරනවා, ඒත් උතුරේදී හුදු රාජකාරිය කිරීමකට එහා ගිය යුතුකමක් ඉටුකරනවා වගේ අර්ථයක් දෙන්න උත්සාහ කිරීම ගැටලු‍වක්. දකුණේදී රාජකාරිය කරනවා නම් උතුරේදීත් රාජකාරියම තමයි. දකුණේදී සුවිශේෂ රාජකාරියක් කරනවා නම් උතුරේදීත් සුවිශේෂී රාජකාරියක් තමයි.
උතුරේත් ඉන්නේ දකුණේ වගේම පුරවැසියන්. ඔවුන් දකුණේ විශේෂ අනුකම්පාවක් ලැබුණොත් විතරක් සහන ලැබිය යුතු පිරිසක් නෙවෙයි. අනෙක් පැත්තෙන් උතුරේදී රාජ්‍ය හමුදා විසින් හෝ වෙනත් ආයතන විසින් සහන ලබාදීම විශේෂ අනුකම්පාවක් නිසා සිද්ධවෙන දෙයක් විදියට අර්ථ ගැන්වීම භයානක තත්ත්වයක්. මොකද එහෙම වුණොත් ඒ සහන ලැබෙන්නේ විශේෂ අනුකම්පාව තියෙන තෙක් විතරයි. ඒ විශේෂ අනුකම්පාව නැතිවුණ දවසට වෙන්නේ මොකක්ද? ඒ නිසා රාජ්‍ය වගකීමක් ඉටු වෙන්න ඕනෑ ව්‍යුහය මත මිසක් අනුකම්පාව මත නෙවෙයි.”
සුනාමි සහන මණ්ඩලය පිහිටුවූ අවස්ථාව අනුකම්පාව නොමැති අවස්ථාව සඳහා උදාහරණයක් ලෙස සැලකිය හැකිය. සුනාමි සහන මණ්ඩලය පිහිටුවීමට එරෙහිව දකුණේ විශාල දේශපාලන ව්‍යාපාරයක් ඇතිවිය. ඒ තත්ත්වය සහ වත්මන් ගංවතුර තත්ත්වය පිළිබඳව ලංකා ගුරු සංගමයේ ප්‍රධාන ලේකම් ජෝසෆ් ස්ටාලින් මෙසේ අදහස් දැක්වීය.
“සුනාමිය ආපු අවස්ථාවේ උතුරේ ජනතාවට අවශ්‍ය සහන සේවා ලබාදීම සඳහා සුනාමි සහන මණ්ඩලයක් පිහිටුවන්න යෝජනා වුණා. ඒ වෙලාවේ සුනාමි සහන මණ්ඩලය පිහිටුවන්නට විරුද්ධව කතාකළ බලවේගයම තමයි අද උතුරේ ජනතාවට සහන සේවා ලබාදීමට හමුදාව මැදිහත්වීම අගය කරන්නේ. මේ කතාකරන අයට දෙමළ ජනතාවගේ ප්‍රශ්න අදාළ නැහැ. මිනිස්සුන්ට මොනවා වුණත් එයාලාට කමක් නැහැ. අද එල්ටීටීඊය නැහැ. උතුරේ ජනතාවට සහන ලබාදීම රජයේ වගකීමක්. ඒ රජයේ වගකීම ඉටු කිරීම ගැන අමුතුවෙන් කතාකරන්න දෙයක් නැහැ.
මීට පෙර ඉඳන්ම අපට දකින්න ලැබුණ‍ා ආපදා කළමනාකරණය පිළිබඳ රාජ්‍ය ආයතන විසින් ඉටුකළ යුතු වගකීම් හමුදාව විසින් කරන බව. හමුදාවේ සීමාව ඉක්මවා මෙවැනි කටයුතුවලට මැදිහත්වෙන බව. මේක සංස්කෘතියක් බවට පත්වෙලා තියෙනවා. අපි හිතන්නේ උතුරේදීත් දකුණේදීත් හමුදාව වැනි මිලිටරි ආයතනවලට වෙනත් රාජ්‍ය ආයතනවල වගකීම් පැවරීම හොඳ තත්වයක් නෙවෙයි. මේක ගෝඨාභය රාජපක්ෂලා ඇතිකළ සංස්කෘතියක්. දිසාපතිලා, ආණ්ඩුකාරවරු පවා හමුදාවෙන් පත්කරන තත්වයට ඔවුන් පත්වෙලා තිබුණා. මේ ආණ්ඩුවත් ඒක ක්‍රියාත්මක කරනවා.
මේ වෙද්දී දෙමළ ජනතාවගේ සැබෑ අයිතිවාසිකම් පිළිබඳ අරගලය වහලා, හමුදාව විසින් සහන ලබාදීම ඉස්මතු කර පෙන්වන්න උත්සාහ කරනවා. දෙමළ ජනතාවට මේ වෙලාවේ මුහුණදෙන්න සිදුවෙලා තියෙන ආපදා තත්ත්වය ඔවුන්ගේ අරගලයටම එරෙහිව පාවිච්චි කරන්න උත්සාහ කරනවා. අප සිහිපත් කළ යුතුයි මෛත්‍රීපාල සිරිසේන ජනාධිපතිවරයාට උතුරේ ජනතාව ඡන්දය ලබාදුන්නේ ඔවුන්ට තියෙන අතුරුදන්වූවන්, ඉඩම් අයිතිය, දේශපාලන බලය පිළිබඳ ප්‍රශ්න විසඳාගන්නට බව.”
දකුණට අයත් වෙනත් ප්‍රදේශවල ආපදා තත්ත්වයකදී හමුදාවේ සේවය ලබා ගත්තේය. එහෙත් වෙනත් රජයේ ආයතනවලින් ඉටු කළ වගකීම්ද විය. ප්‍රාදේශීය ලේකම් කාර්යාල, සංවර්ධන නිලධාරීන්, ග්‍රාම නිලධාරීන් ඉටු කළ වගකීම් තිබුණි. එහෙත් උතුරේ තත්ත්වය වෙනස්‍ ය. සිවිල් ආයතනවලින් ඉටුකළ වගකීම් බොහොමයක් මිලිටරි ආයතනවලින් පවරාගෙන තිබුණි.
සමස්තයක් ලෙස, උතුරේ ජනතාවගේ දේශපාලන අරගලය අවසාන වී නැත. ඔවුන්ගේ අනවරත අරගලය ඉදිරියට යයි. ඒ අරගලය මේ ගංවතුර නිසා අවසාන වෙන්නේ නැත. දේශපාලන ක්‍රියාකාරිකයෙකු වන විදර්ශන කන්නංගර ඒ ගැන මෙසේ කීය.
“උතුර පිළිබඳව ජාතිකවාදී කණ්ඩායම්වලට තියෙන දැක්මට මේ සිදුවීම සම්බන්ධ කරගැනීමක් තමයි සිද්ධවෙලා තියෙන්නේ. අපි සිහිපත් කරන්න ඕනෑ උතුරේ ජනතාවට තියෙන්නේ හමුදාව කියන ආයතනය එක්ක ප්‍රශ්නයක් නොවන බව. හමුදාව හෝ හමුදා සෙබළු කියන්නේ රාජ්‍යයේ එක් ආයතනයක් විතරයි. උතුරට තියෙන්නේ රාජ්‍ය බලය පිළිබඳ ප්‍රශ්නයක්. උතුරට රාජ්‍ය බලය සඳහා ප්‍රමාණවත් ලෙස සහභාගි වෙන්න අවස්ථාවක් නැහැ. ඒක තමයි මූලික ප්‍රශ්නය. උතුරට එදත් අදත් තියෙන අරගලය ඒක. දේශපාලන අයිතිය පිළිබඳ අරගලය.
රජය ක්‍රියාත්මක කරන සුබසාධන කටයුතු පිළිබඳ ගැටලු‍වක් දෙමළ ජනතාවට නැහැ. ජනතාව හමුදාවේ මැදිහත්වීම ගැන තමන්ගේ අදහස් කියයි. හොඳ නම් හොඳයි කියලා කියයි. උදව් කළ කෙනෙක් ඉන්නවා නම් ස්තූති කරයි. ඒත් ඉන්පස්සේ ආයෙමත් ඔවුන් අර රාජ්‍ය බලය පිළිබඳ ප්‍රශ්නයට මුහුණදෙයි. ඔවුන් රාජ්‍ය බලය වෙනුවෙන් අරගල කරයි.
ඔවුන්ව ඝාතනය කරන්න හමුදාව පාවිච්චි කිරීම ගැන වෙනම සාකච්ඡාවක් තියේවි. ඒත් හමුදාව සිවිල් ජනතාවට සහන සැලසීමේ කටයුතු කිරීමට ඒක සම්බන්ධයක් නැහැ. උතුරේ ජනතාවට හමුදාව ගැන ආන්තික අදහසක් තියෙනවායැයි හිතන්න බැහැ. කොහොම වුණත් ලංකාවේ රාජ්‍යයට උතුරේ වුණත්, දකුණේ වුණත් ස්වාභාවික ආපදාවලට මුහුණදීමේ හැකියාවක් නැති බව පහුගිය කාලයේ සිදුවුණ ආපදාවලින් පැහැදිලි වුණා. ජාතිකවාදීන් විසින් රාජ්‍යය ආරක්ෂා කරගන්නට උත්සාහ කළත්, රාජ්‍යයේ අසමත්කම ඒ සිදුවීම්වලින් පැහැදිලි වුණා.”■

■ අනුරංග ජයසිංහ

මේ වෙලාවේ විධායක ක්‍රමය අහෝසි කරන්න ඕනෑ


නීතිඥ ජාවිඞ් යූසුෆ්

ගෙවුණු වර්ෂය මුල සිට අග දක්වා දකින්න ලැබුණු තත්ත් වය තමයි යහපාලන ආණ්ඩුවේ කඩාවැටීම. පාර්ශ්ව දෙකේ සමඟිය බිඳීගියා..
ඒක ඇත්ත. ගිය අවුරුද්ද යහපාලන ගමනේ පසුබෑමක්. විශේෂයෙන් ජනාධිපතිතුමාත් එජාපයත් අතර ගැටුම් ඇතිවුණා. ඒක වැඩිවුණේ පළාත් පාලන මැතිවරණ සමයේදී. ජනාධිපතිතුමාම මැතිවරණ වේදිකාවල එජාපයට විවේචන එල්ල කළා. එහෙත් යහපාලන ආණ්ඩුව පටන්ගත් දවසේ ඉඳන්ම එජාපය පැත්තෙන් ජනාධිපතිතුමාට ලැබිය යුතු ගෞරවය ලබාදුන්නා. එයාලා තමන්ගේ නායකයන් දෙපළ විදියට ජනාධිපතිතුමාව සහ අගමැතිතුමාව සැලකුවා. අගමැතිතුමාගේ ඉඳන් මන්ත්‍රීවරුන් දක්වා ඒ ගෞරවය තිබුණා. එහෙත් ශ්‍රීලනිපයේ හිටපු මන්ත්‍රීවරුන් එහෙම කළේ නැහැ. පළාත් පාලන මැතිවරණයේදී ජනාධිපතිතුමාම එජාපයට පහර දෙනකොට සමහර එජාප මන්ත්‍රීවරුන් ජනාධිපතිතුමා විවේචනය කරන්න පටන්ගත්තා. ඒත් අගමැතිතුමා ඒකට විරුද්ධ වෙලා තිබුණා. ජනාධිපතිතුමාට පිළිතුරු නොදෙන්න කියලා පසුපෙළ මන්ත්‍රීවරුන්ට උපදෙස් දුන්නා. අද වුණත් එහෙමයි. ජනාධිපතිතුමාගේ චෝදනාවලට අගමැතිතුමාගේ පැත්තෙන් ප්‍රතිචෝදනා එන්නේ නැහැ. තමන්ගේ කණ්ඩායමටත් උපදෙස් දීලා තියෙනවා ජනාධිපතිතුමාව දැන් විවේචනය කරන්න එපා කියලා.
ඇත්තටම ඔක්තෝබර් 26 සිද්ධිය කවුරුවත් බලාපොරොත්තු නොවුණ දෙයක්. මාස දෙකක් විවිධ දේවල් සිද්ධවුණා. ඒත් අන්තිමේදී අධිකරණ තීන්දුව නිසා අගමැති ලෙස යළිත් රනිල් වික්‍රමසිංහව පත් කරන්න සිද්ධවුණා. එහෙත් අගමැතිතුමා දිවුරුම් දුන් අවස්ථාවේ කළ කතාව ඇත්තටම අවාසනාවන්තයි. ඒක ආණ්ඩුවේ එකිනෙකා අතර සම්බන්ධතා හරිගස්සාගන්නට තිබුණු අවස්ථාවක්. හැබැයි ඒ කතාවෙන් ඒ සම්බන්ධතාව ඇතිකරගැනීමට තවත් බාධාවක් වුණා. ඒ විවේචනය ප්‍රසිද්ධියේ කළ නිසා, එය අගමැතිතුමාව ප්‍රසිද්ධියේ නින්දාවට පත් කිරීමක් වුණා. එකට වැඩකටයුතු කිරීමේ උත්සාහයක් ජනාධිපතිතුමාගේ පැත්තෙන් ගත්තේ නැහැ.

සමස්තයක් ලෙස යහපාලන ආණ්ඩුවේ ගෙවුණු වසර තුනේ ප්‍රගතියක් තිබුණාද?
ආයතන ශක්තිමත් වෙලා තියෙනවා. අධිකරණය විතරක් නෙවෙයි, පොලිසිය පවා ශක්තිමත් වුණා. ඔක්තෝබර් 26 වැනිදා ඉඳන් පොලීසිය ස්වාධීනත්වය පවත්වාගෙන ගියා. රවීන්ද්‍ර විජේගුණරත්න අත්අඩංගුවට ගත්තේත් මේ කාලසීමාවේදී. නිශාන්ත සිල්වා මාරු කරන්නට උත්සාහ කරද්දී එයට එරෙහිව පොලිස් නිලධාරීන් කතාකළා. අනෙක් පැත්තෙන් අධිකරණයේ ස්වාධීනත්වය පෙනෙන්නට තිබුණා. ඇත්තටම රාජපක්ෂ මහත්තයාගේ කාලයේ ඉඳන්ම ඇතැම් විනිසුරුවරුන් එඩිතර තීන්දු ලබාදුන්නා. ඒත් යහපාලන ආණ්ඩුව සමයේදී රාජ්‍යය පැත්තෙනුත් අධිකරණයේ ස්වාධීනත්වයට පසුබිම සැලසුවා. එක පැත්තකින් සුළු ජාතිකයන්ට තිබුණු බාධා ඉවත් වුණා. 2012න් පස්සේ මුස්ලිම් ජනතාවට තර්ජන එල්ලවුණා. ඒත් යහපාලන ආණ්ඩුව ආවාට පස්සේ පොලීසිය ජාතිවාදීන්ට එරෙහිව ක්‍රියාකළා. යහපාලන ආණ්ඩුව සමයේ තිබුණු නිදහස ජාතිවාදීන් ප්‍රයෝජනයට ගත් බව ඇත්ත.

එහෙත් යහපාලන ආණ්ඩුව කඩාවැටුණා නේද?
ගැටලු‍ව වුණේ ජනාධිපතිතුමාත් එජාපයත් අතර වැඩ කරන්න රාමුවක් තනාගත්තේ නැති එක. අනෙක් පැත්තෙන් යහපාලනයට විරුද්ධව වැඩ කළ අයත් ජනාධිපතිතුමා ළඟට ඇවිත් ඔහුගේ අදහස් වෙනස් කළා. කොහොම වුණත් මේ අත්දැකීමෙන් ලබන්න පුළුවන් ලොකුම පාඩමක් තියෙනවා. ඒක තවමත් මිනිස්සුන්ට තේරෙන්නේ නැහැ. ඒ තමයි විධායක ජනාධිපති ක්‍රමයේ තියෙන භයානකකම. මොන පුද්ගලයෙක් ඒ පුටුවේ ඉඳගත්තත් ඒ පුද්ගලයාගේ ඇස් බලයෙන් අන්ධ වෙන්න පුළුවන්. ජනාධිපති මෛත්‍රීපාල සිරිසේන මේ අසුනේ ඉඳගත්ත අවස්ථාවේදී ඔහු තමන්ගේ බලතල අඩු කරන්නට හැකි තරම් උත්සාහ ගත්ත කෙනෙක්. ඔහු තමන්ගේ ධුර කාලය අවුරුදු හතරකට අඩු කරවාගන්නයි උත්සාහ කළේ. අගමැතිතුමා ඇතුළු වෙනත් අය තමයි අවුරුදු පහක් කරන්න කියලා කිව්වේ. ඒත් කල් යද්දී නොයෙකුත් බලපෑම් නිසා ඔහු වෙනස් වුණා. කෙසේ වෙතත් පහුගිය අවුරුදු තුනේ සිද්ධවෙච්ච හොඳ දේවල් බොහොමයක් අපි ආරක්ෂා කරගන්නයි ඕනෑ. ඒ හොඳ දේවල් ටිකත් නැති කරගන්න බැහැ.

මේ වෙද්දී පෙනෙන්න තියෙන තත්වයක් තමයි ජාතිවාදී අදහස් මත ඉදිරි කාලයේ දේශපාලනය හැඩගැහෙන බව. ජාතිවාදය ඉදිරි කාලයේ දේශපාලනයේ තීරණාත්මක කාර්යභ ාරයක් ඉටු කරන්න ඉඩ තියෙනවා නේද?
ලොකුම ගැටලු‍ව තමයි ජාතිවාදයට විරුද්ධ කොටස් විසින් ජාතිවාදයට පිළිතුරු දක්වන ආකාරය හරිම දුර්වල වීම. යහපාලන හිතවාදී කණ්ඩායම පුළුල් විදියට ජාතිවාදී අදහස්වලට පිළිතුරු දෙන්න ඕනෑ. එහෙත් සිංහල ජනතාව ළඟට පණිවුඩය අරගෙන යන්න ඔවුන් සූදානම් නැහැ. මේ ව්‍යවස්ථාව හදනකොට දෙමළ ජාතික සන්ධානයයි ආර්. සම්බන්ධනුයි පැහැදිලිව කිව්ව දෙයක් තියෙනවා. ඒ තමයි ඔවුන් ෆෙඩරල් ක්‍රමයට කැමතියි, ඒත් ප්‍රධාන පක්ෂ දෙක මධ්‍යස්ථ විසඳුමකට ආවොත් ෆෙඩරල් ක්‍රමය අත්හරින්නට කැමති බව. ඒ වගේම ඔවුන් කීවා බලය බෙදීමේ විසඳුම රට නොබෙදිය හැකි, ඒකීය එකක් වෙන්න ඕනෑ බව. ඒ වගේම ඒ විසඳුම එක් ජනකොටසක් සෑහීමට පත්වෙන ක්‍රමයක් නොවන බව. මේ පණිවුඩය හරියට සමාජගත වෙන්නේ නැහැ. මොකද විමල් වීරවංශලා හැමදාම කියනවා දෙමළ ජාතික සන්ධානය රට බෙදන බව. අනෙක සම්බන්ධන් මහත්තයා පාර්ලිමේන්තුවේදී කීවා දෙමළ ජනතාව ලොකු වරදක් කළ බව. ආයුධ සන්නද්ධ අරගලය වැරදීමක්, දේශපාලන වශයෙන් ක්‍රියා කළා නම් වඩා ඵලදායී වෙන්න තිබුණු බව ඔහු කීවා. නැවත ආයුධ සන්නද්ධ අරගලයකට රට නොයා යුතු බව ඔවුන් කීවා. මේක හොඳ ප්‍රගතියක්. ඒත් මේ පණිවුඩය සමාජයට අරගෙන යන්න බැරිවෙලා තියෙනවා.
ඒ නිසා තමයි, මම හිතන්නේ ඒ කාලය තුළදී ව්‍යවස්ථාවකට යන එකට වඩා විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කරන්නට සංශෝධනයක් ගෙනෙන එක හොඳ බව. මේ වෙලාවේ ජාතික ප්‍රශ්නයට විසඳුමක් දෙන්න නම් සමාජයට ලොකු දැනුමක් ලබාදෙන්න සිද්ධවෙනවා. ඇත්තටම ගත්තොත් සම්බන්ධන් මහතා ජීවතුන් අතර සිටියදී තමයි බලය බෙදීම ගැන එකඟතාවක් ඇතිකරගන්නට පුළුවන් වෙන්නේ. පිළිගත හැකි විසඳුමක් ලබාදෙන්නට මේක හොඳ අවස්ථාවක්. ඒත් මේ වෙලාවේ ඒ විසඳුම පිළිබඳ පණිවුඩය ජනතාව අතරට ගෙනියන්න පුළුවන්ද කියන එක ප්‍රශ්නයක්. ඒ නිසා මේ වෙලාවේ විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කිරීම තමයි වැදගත්ම දේ. ඒ සඳහා ජනතා අනුමැතිය ලබාගැනීම අසීරු දෙයක් නොවෙයි.

එසේ වුණත්, විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කිරීම රනිල් වික්‍රමසිංහට වාසිදායක නිසා මේ මොහොතේ එයට එකඟ විය නොහැකි බව වාසුදේව නානායක්කාර වැනි අය කියනවා නේද?
විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කළාම රනිල් වික්‍රමසිංහට විතරක් නෙවෙයි හැමෝටම වාසියි. මහින්ද රාජපක්ෂට හා චන්ද්‍රිකා කුමාරතුංගට රටේ නායකයා වෙන්න පුළුවන්. මෛත්‍රීපාල සිරිසේනටත් අගමැති වෙන්න පුළුවන්. විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කළ ගමන් රනිල් වික්‍රමසිංහට අගමැතිධුරය ලැබෙන්නේ නැහැනේ. ඡන්දයකින් පසුව තමයි අගමැතිවරයෙක් පත්වෙන්නේ.

එහෙත් විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කරලා පවත් වන පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණයකදී අගමැති ධුරයේ රනිල් වික්‍රමසිංහ ඉඳීම නිසා එයට එකඟ විය නොහැකි බව කියනවා.
එහෙම බයක් තිබුණා නම් ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයට වගන්ති කිහිපයක් එකතු කරන්න පුළුවන්. ඡන්දය පැවැත්වෙන කාලසීමාවේදී ආණ්ඩුව ජනාධිපතිවරයා යටතට පැවරෙන බවට වගන්ති එකතු කරන්න පුළුවන්. මෙතැන තියෙන්නේත් මම ජාතිවාදය ගැන කළින් කියපු ප්‍රශ්නය. ඇතැම් කොටස් ස්වභාවයෙන්ම ජාතිවාදීයි. ඒත් තව බහුතරයක් ජාතිවාදී නැහැ. සාමාන්‍ය සමාජයේ කතාබහට ලක්වෙන දේවල් නිසා තමයි ඔවුන් ජාතිවාදී අදහස් පිළිගන්නේ. එයාලාට සාධාරණ බියක් තියෙනවා. ඒ බිය දුරු කරන්න පුළුවන් නිවැරදි තොරතුරු සමාජගත වුණොත්. විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය ගැන තියෙන දුර්මත තුරන් කිරීමත් අසීරු දෙයක් නොවෙයි. දැන් මතයක් තියෙනවා විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය නිසා රට නවයකට බෙදෙන්න පුළුවන් බව. විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කිරීම පිළිබඳ සාකච්ඡාවේදී සම්බන්ධන් මහත්තයා ඇතුළු කණ්ඩායමත් එකඟවෙලා තියෙනවා නාමික ජනාධිපතිවරයාට රාජ්‍යයේ නායකයා විදියට බලතල ලබාදෙන්න. යම්කිසි පළාතක් වෙන්වෙන්නට උත්සාහ කළොත් ඒකට විරුද්ධව කටයුතු කරන්න බලය දෙන්න එකඟවෙලා තියෙනවා. මිනිස්සු ඒවා දන්නේ නැහැ.
ලංකාවේ භික්ෂූන් වහන්සේලා සෑහෙන පිරිසක් ව්‍යවස්ථාවට විරුද්ධයි. භික්ෂූන් වහන්සේලා අතරින් සෑහෙන පිරිසකට බිය පොවලා තියෙනවා. අවුරුදු විස්සක් තිස්සේ මමත් සහභාගි වෙන සමුළුවක් තියෙනවා. බෞද්ධ හිමිවරුන් ඒකට සහභාගි වෙනවා. එක්තරා ගෞරවනීය බෞද්ධ හිමිනමක් සති දෙකකට පෙර පැවති සාකච්ඡාවකදී කීවා විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කරලා රට බෙදන්නට ඉඩ නොදිය යුතු බව. මේ හිමිනම බොහොම පුළුල් මනසක් තියෙන ස්වාධීන හිමිනමක්. එතකොට මම ඒ හිමිනම සමග සාකච්ඡා කරලා, විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කිරීමෙන් රට බෙදෙන්නේ නැති බව පැහැදිලි කළා. මට තේරුම් ගියා ඒ හිමිනමගේ මතයේ යම් වෙනසක් සිද්ධවුණ බව. එක පැත්තක අදහස් විතරක් සමාජගත වෙද්දී තමයි බිය සමාජගත වෙන්නේ.

වික්‍රමසිංහ අගමැතිවරයා ඇතුළු‍ කණ්ඩායම ජාති වාදයට එරෙහිව සෘජුව පෙනීඉන්නට බියක් දක්වන වාද?
මෑත දවසක අපි දැක්කා උතුරු සංවර්ධනය පිළිබඳ විෂය ඔහු බාරගත් බව. ඒක හොඳයි. ඒකෙන් සංකේතවත් වෙනවා උතුරේ සංවර්ධනය ජාතික අවශ්‍යතාවක් බව. මම යෝජනා කරන්නේ නැගෙනහිර සංවර්ධනයත් අගමැතිවරයාට බාරගන්න කියලා. ඇත්තටම රනිල් වික්‍රමසිංහට බියක් නැහැ. එහෙත් ඔවුන්ගේ පණිවුඩය සමාජගත වෙන්නේ නැත්නම් කොච්චර නිර්භීත වුණත් වැඩක් නැහැ.

එසේ වුණත් එක්සත් ජාතික මණ්ඩලයේ අනාගත නායක යන් වන නවීන් දිසානායක, සජිත් ප්‍රේමදාස වගේ අය පවා යහපාලන අදහස් වෙනුවෙන් පෙනී ඉන්නෙ නැහැ නේද?
ඒ අය තීරණයක් අරගෙන නැති එක තමයි ප්‍රශ්නය. කොහොම වුණත් එජාප පසුපෙළ මන්ත්‍රීවරුන්ගේ කතාවක් ඇහුවත් පෙනෙන්නට තියෙන දේ තමයි ඔවුන් ජාතිවාදය පැත්තට නොයන බව. ඔවුන් ජාතිවාදයට එරෙහිව ප්‍රබල හඬක් නැඟු‍වේ නැතත්, ජාතිවාදී නොවීමම හොඳ දෙයක්. ඇත්තටම එජාපයේ ඉහළම නායකයන් කිහිපදෙනා විසින් හරි න්‍යාය පත්‍රයක් අරගෙන මන්ත්‍රීවරුන්ට කීවොත් මේ න්‍යාය පත්‍රය තමයි අපි සමාජගත කරන්න ඕනෑ කියලා, ඔවුන් ඒක කරයි.

කෙසේ වෙතත් විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කිරීම වගේ වෙනසක් කරන්නට දැන් ප්‍රමාද වැඩි නැද්ද?
මුල ඉඳන්ම ආණ්ඩුවේ තිබුණු දුර්වලතාව තමයි කල් මැරීම. ව්‍යවස්ථාව විතරක් නෙවෙයි. දැන් දූෂණ වංචා පිළිබඳ නඩු දිහා බලන්න. විශේෂ අධිකරණ තුන ගෙනාවේ අවසන් මොහොතේ. ඒ උසාවි අතරිනුත් එක් උසාවියක් විතරයි පටන්ගත්තේ. ඒකත් හරිහැටි නඩු අහන්න පටන්ගෙන නැහැ. බොහෝ සිදුවීම් සම්බන්ධයෙන් නඩු පැවරීම පවා සිද්ධවෙලා නැහැ. යහපාලන ආණ්ඩුව පත්වූ විගස සජින් වාස් ගුණවර්ධනට තියෙන චෝදනා සම්බන්ධ පරීක්ෂණ පටන්ගත්තා. ඒ පටන්ගත් හැටියට මේ වෙද්දී නඩුව ඉවරවෙන්න ඕනෑ. ඒත් දැන් ඒ පරීක්ෂණය ගැන සද්දයක්වත් නැහැ. දැන් කියනවා ඒ සිදුවීම නීතිපති දෙපාර්තමේන්තුවේ හිරවෙලා තියෙනවා කියලා. එහෙම බාධාවක් තියෙනවා නම් ඒක ඉවත් කිරීම ආණ්ඩුව පැත්තෙන් විය යුතු දෙයක්. අනෙක් පැත්තෙන් මම අද උදේ කල්පනා කරපු දෙයක් තමයි 2012 තමයි වැලිකඩ ඝාතන සිදුවුණේ. දැන් 2019 උදාවෙනවා. එහෙත් තවම යුක්තිය ඉටුවෙලා නැහැ. ඒක අසාධාරණයි. මේ ආණ්ඩුවත් ඒකට වගකියන්න ඕනෑ. මේවා ඉක්මනින් ඉටු කරන්නට තිබුණු බාධා ඉවත් කිරීම ආණ්ඩුවේ වගකීමක්ව තිබුණා.

මුස්ලිම් කොංග්‍රසය හා සමස්ත ලංකා මක්කල් කොංග්‍රසය වගේ පක්ෂ පවා පහුගිය කාලය තුළ ප්‍රගතිශීලී ස්ථා වරයක හිටියා නේද?
මගේ විවේචනයක් තිබුණා ඒ පක්ෂ දෙක ගැන. එක් පැත්තකින් එහෙම පක්ෂ අනවශ්‍ය බව මම හිතනවා. අනෙක් පැත්තෙන් ඔවුන්ගේ අවස්ථාවාදී දේශපාලනය ගැන මට විවේචනයක් තිබුණා. එහෙත් ඔක්තෝබර් 26 වැනිදා සිදුවීමෙන් පස්සේ ඔවුන් ප්‍රතිපත්ති තුළ හිටියා. මම ඇත්තටම පුදුම වුණා ඔක්තෝබර් 27 වැනිදා අරලියගහ මන්දිරයේ ඔවුන් හිටපු බව දැකලා. ඉන් පස්සේ මුස්ලිම් නායකයන් සහ සිවිල් සමාජය නිතර මුණගැහුණා. අපි ඔවුන්ට පැහැදිලි කළා ඔවුන් නිවැරදි දේ කළ යුතු බව. අපි කිව්වා මහින්ද රාජපක්ෂට වුණත් ඔබ එක්ක තරහා වෙන්න බැරි බව. මොකද ඔවුන් කරන්නේ පක්ෂපාතී වීමක් නෙවෙයි. ඔවුන් කරන්නේ හරි දේ. කොහොම වුණත් නායකයන්ට බියක් තිබුණා පක්ෂය නිල වශයෙන් නොගියාට මන්ත්‍රීවරුන් මහින්ද පිළ එක්ක එකතුවේවි කියලා. ඒ නිසා තමයි මන්ත්‍රීවරුන් රැගෙන මක්කම යන්න තීරණයක් ගත්තේ. සාමාන්‍යයෙන් හැම පැත්තම ෂේප් කරන්නට උත්සාහ කරන කණ්ඩායමක් විදියට ඔවුන් ප්‍රසිද්ධයි. ඒත් මේ අවස්ථාවේදී ඔවුන් කෙළින් හිටියා.■

කඩාකප්පල්කාරී ජනාධිපතිවරයකු සමග මොන සුබ අලු‍ත් අවුරුදුද?

0



සතුට සාමය හා සෞභාග්‍යයෙන් යුත් පිරිපුන් යුගයක අරුණලු‍ උදාකරවන සුබ නව වසරක් වේවා’යි ඉංග්‍රීසි අකුරෙන් ලියූ සිංහල සුබ පැතුමක් ජනාධිපතිවරයා විසින් අලු‍ත් අවුරුද්ද නිමිත්තෙන් එවා තිබිණි. සුබ යන වචනය වෙනුවට එහි යොදා තිබුණේ සුභ යන වැරදි යෙදුමයි. ඉංග්‍රීසියෙන් එවා තිබුණ නිසා අරුණලු‍ කෙසේ ලියුවාදැයි නොදනිමි. කෙසේ වෙතත් අලු‍ත් අවුරුද්දේ මේ රටේ මිනිසුන් වැඩිදෙනෙකුගේ අරුණ, අළු කර දැමීමට මෙම ස්පෑම් පණිවුඩය හේතු වූ බව නිසැක ය.
දේශපාලනිකව ගත් කල ජනාධිපතිවරයා පිරිපුන් යුගයක් ඇති කිරීමෙහි ලා සිය හැකියාව පෙන්වා නැත. ඔහු රටේ සාමය හා සෞභාග්‍යය ඇති කිරීමට ක්‍රියා කරන පුද්ගලයකු ද යන්න සැක සහිත ය. රටක පළමු පුරවැසියා වන ගමන් ම රටේ ආණ්ඩුක්‍ර‍ම ව්‍යවස්ථාවට ම යුද්ධ ප්‍ර‍කාශ කරන පුද්ගලයකුට සාමය ගැන කතා කරන්නට හෝ අයිතියක් නැත. මේ දිනවල රටේ යම් සාමයක් දකින්නට ලැබෙන්නේ ඇත්ත වශයෙන් ම ජනාධිපතිවරයාගේ රාජ්‍ය විරෝධී කුමන්ත්‍ර‍ණය පරාජය වූ නිසා ය. විධායක ජනාධිපති බලය හේතුවෙන් ඔහුට එරෙහිව ක්‍රියා කිරීමේ ශක්තිය ශ්‍රී ලංකා රාජ්‍යයට නැත. ඉතා ඉක්මණින් ඔහු නැවත කුමන්ත්‍ර‍ණ ආරම්භ කරන්නට ඉඩ තිබේ. සුබ අලු‍ත් අවුරුද්දක් නැත. ජනතාව ලෙස අප ඔහුගේ ඊළඟ ගේම දෙස අවදියෙන් බලා සිටිය යුතු ය.
ජනවරමට එරෙහිව යමින් හා ආණ්ඩුක්‍ර‍ම ව්‍යවස්ථාව උල්ලංඝනය කරමින් කටයුතු කළ ජනාධිපතිවරයා ඉල්ලා අස් විය යුතු ය. එහෙත්, ඒ වෙනුවට ඔහු දැන් අලු‍ත් ගේමක් ගසමින් සිටින්නේ කඩිනම් ජනාධිපතිවරණයක් කැඳවා නැවත තේරී පත්වීමට බව පෙනේ. එහිදී ඔහු පාවිච්චි කරන්නට උත්සාහ කරන්නේ ශ්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණේ හා රාජපක්ෂ පවුල ඇතුළේත්, එක්සත් ජාතික පක්ෂයේත් පවතින අවුල් වියවුල් සහ බල අරගලයි. ඒවා නිසා තමන් කිසියම් වාසිදායක තත්වයක සිටින බව ඔහු සිතන බව පෙනේ. කෙසේ වෙතත්, කඩිනම් ජනාධිපතිවරණයක් පැවැත්වීම නරක නැත.
රටේ පවතින තත්වය මත ශ්‍රී ලංකාවට දැඩි දේශපාලන ස්ථාවරත්වයක් අවශ්‍ය ය. ඔක්තෝබර් 26 කුමන්ත්‍ර‍ණය නිසා සිදු වූ එක් යහපත් දෙයක් තිබේ. එනම්, ශ්‍රී ලංකාවේ ප්‍ර‍ජාතන්ත්‍ර‍වාදය හා අධිකරණය, පාර්ලිමේන්තුව, රජය ඇතුළු පද්ධතිවල අවංකභාවය, පරිපූර්ණත්වය හා විශ්වසනීයත්වය පිළිබඳ දේශීය හා ජාත්‍යන්තර වශයෙන් අලු‍ත් විශ්වාසයක් ගොඩනැගීමයි. ලංකාවේ සමාජ ක්‍ර‍මයට ප්‍ර‍ජාතන්ත්‍ර‍ විරෝධී කුමන්ත්‍ර‍ණවලට මුහුණ දී පරාජය කිරීමේ හැකියාවක් තිබෙන බව පෙන්වා දීම ආයෝජක විශ්වාසය, ජාත්‍යන්තර වෙළඳාම වැනි ආර්ථික සාධක සම්බන්ධයෙන් වැදගත් ය. එහෙත්, ශ්‍රී ලංකාවේ දේශපාලකයන් හා විශේෂයෙන් ම ජනාධිපතිවරයා දේශපාලන ස්ථාවරත්වය සුරක්ෂා කරනු ඇතැයි විශ්වාස කළ නොහැකි ය.
2019 වසරේ මහ බැංකු මූලෝපායන් ප්‍ර‍කාශයට පත් කරමින් මහ බැංකු අධිපති ඉන්ද්‍ර‍ජිත් කුමාරස්වාමි ආණ්ඩුවෙන් දැඩි ලෙස ඉල්ලා සිටියේ රාජ්‍ය මූල්‍ය විනය රැකගන්නා ලෙස හා යථාර්ථය තේරුම් ගන්නා ලෙසයි. මැතිවරණ වර්ෂයක් වූ පළියට රාජ්‍ය මුල්‍ය ප්‍ර‍තිපත්ති ලිහිල් කිරීමේ හැකියාවක් ආර්ථිකයට නැති බව ඔහු පෙන්වා දුන් කාරණයයි. ”‍අපි වැරදි අවබෝධයන් නිවැරදි කරගත යුතුයි. මෙය වෙනස් සුසමාදර්ශයක්. එකම වරද නැවත නැවත කරන්නට අපට හැකියාවක් නැහැ”‍ යි ඔහු පැවසී ය.
ඔක්තෝබර් 26 දින ආරම්භ වූ දේශපාලන අර්බුදයේ ප්‍ර‍තිඵල ඉදිරියේදී නිකුත් වන 2018 වසරේ සිව්වන කාර්තුවේ ආර්ථික වර්ධන දත්ත මගින් නිරූපණය වනු ඇති බව ඔහු පෙන්වා දුන්නේ ය. එ අනුව ශ්‍රී ලංකාවේ ආර්ථික වර්ධනය 2018 වසරේදී 3% දක්වා පහත වැටෙන්නට ඉඩ ඇතැයි ද ඔහු පැවසී ය.
ආර්ථික වශයෙන් ගත් කල 2019න් උදා වන්නේ පසු ගිය වකවානුවේ ලබාගත් ණය ආපසු ගෙවන්නට සිදු වන කාල පරිච්ඡේදයකි. ඉදිරි වසර කීපයේදී ණය හා පොලී ලෙස ශ්‍රී ලංකා රජය අවුරුද්දකට ඩොලර් බිලියන හතරක් පමණ ගෙවිය යුතු ය. මේ ණය ගෙවන ආකාරය මහජනතාව අවබෝධ කරගත යුතු ය. ජනවාරි මාසයේ මැදදී කල් පිරෙන, මහින්ද රාජපක්ෂ පාලන සමයේදී ලබාගත් ඩොලර් බිලියනයක බැඳුම්කර සඳහා ආපසු ගෙවීම සඳහා යොදාගන්නට යන්නේ හම්බන්තොට වරාය ඒකාබද්ධ ව්‍යවසායෙන් ලබා ගත් ඩොලර් බිලියන 1.1ක මුදලෙහි දෙවන කොටස ලෙස ලැබෙන ඩොලර් මිලියන 650න් සහ චීනයෙන් ලබා ගන්නා තවත් ණයකිනි. රනිල් වික්‍ර‍මසිංහ ආණ්ඩුව රාජ්‍ය දේපල විකුණනවා ය යන චෝදනාව නිරන්තරයෙන් එල්ල වුව ද, එසේ කරන්නට සිදු වී තිබෙන සංදර්භය මෙයයි.
මේ වන විට ජාත්‍යන්තර ණය දර්ශකවල ශ්‍රී ලංකාවේ ශ්‍රේණිගත කිරීම පහළ වැටී තිබේ. ඔක්තෝබර් 26 අර්බුදය ඇති නොවී ශ්‍රී ලංකාව ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදල සමග කාර්ය මණ්ඩල මට්ටමේ එකඟතාවකට පැමිණ, එම අරමුදල මගින් සපයමින් සිටි තුන් අවුරුදු ණය පහසුකමේ අවසන් කොටස ලබාගත්තා නම් ණය දර්ශකවල පහළට වැටීම වළක්වාගත හැකිව තිබුණු බව කුමාරස්වාමි පෙන්වා දුන්නේ ය. 2018 මාර්තු මාසයේ සිට බැංකුවලට මුදල් පොම්ප කිරීම හරහා විදේශ සංචිත අහිමි කරගැනීම ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදලේ ණය වැඩසටහන නවත්වා දැමීමට හේතු විය. එහෙත්, දේශපාලන අර්බුදය හේතුවෙන් ඒ සම්බන්ධයෙන් ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදල සමග කාර්ය මණ්ඩල මට්ටමේ එකඟතාවක් ඇති කරගැනීමට නොහැකි විය. ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදලේ තුන් අවුරුදු ණය පහසුකම 2019 අප්‍රේල් වන විට අවසන් වීමට නියමිත ය. එම සහන ණය ලබා දී තිබුණේ මූල්‍ය විනය පවත්වාගැනීමට අවශ්‍ය ආර්ථික ප්‍ර‍තිසංස්කරණ සිදුකිරීමේ කොන්දේසි මත ය. පාඩු ලබන රාජ්‍ය ව්‍යවසාය විකුණා දැමීම, සහන කප්පාදුව, බදු ඉහළ නැංවීම, ඉන්ධන මිල සූත්‍ර‍ය ආදිය පැමිණෙන්නේ එහි ප්‍ර‍තිඵල ලෙසයි.
දේශපාලන අර්බුදය නිසා ප්‍රාග්ධනය රටින් පිටතට ගලා යාම වේගවත් වීම නිසා විනිමය අනුපාතිකයේ ඇති වූ ගැටලු‍ මැද නැවත වතාවක් ගෙවුම් ශේෂ අර්බුදයක හිර වී සිටින ශ්‍රී ලංකාව දැන් ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදලේ ණය පහසුකම් තවදුරටත් දීර්ඝ කරගැනීමට කල්පනා කරමින් සිටින බව මහ බැංකු අධිපති ඉන්ද්‍ර‍ජිත් කුමාරස්වාමි පැවසී ය. ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදලේ සහන ණය ලැබෙන්නේ මූල්‍ය විනය සම්බන්ධ දැඩි කොන්දේසි මත ය. එම කොන්දේසි ක්‍රියාත්මක වන්නේ රටේ ජනතාවට දැනෙන ආර්ථික පීඩනයක් ඔස්සේ ය. ඇත්තෙන් ම එය වනාහි රටේ පවතින සත්‍ය ආර්ථික පීඩනයයි.
එහෙත්, දේශපාලකයන් කරන්නේ මේ සත්‍යය වසන් කරමින් තමන් ජනතාවට සෞභාග්‍යය රැගෙන එන සුර දූතයන් පිරිසක් ලෙස පෙනී සිටින්නට උත්සාහ කිරීමයි. සත්තකින් ම ඔවුන් ජනතාව වෙත ගෙන එන සෞභාග්‍යයක් නැත. ඒ වෙනුවට ප්‍ර‍ජාතන්ත්‍ර‍වාදයේ නාමයෙන් දේශපාලකයන් කැලතක් ද, සුබසාධනයේ නාමයෙන් අති දැවැන්ත රජයක් ද නඩත්තු කිරීමේ බර පමණක් මහජනයා මත කඩා පාත් වේ.
ණය අර්බුදය කළමනාකරණය කර ගනිමින්, ඍජු විදේශ ආයෝජන ආකර්ෂණය කර ගනිමින්, දේශීය නිෂ්පාදනය ඉහළ නංවා ගනිමින් හා විදේශ විනිමය උත්පාදන මාර්ග වැඩි කර ගනිමින් මිස ශ්‍රී ලංකාවට මෙම අර්බුදය ජය ගත නොහැකි ය. කඩාකප්පල්කාරී ජනාධිපතිවරයකු රාජ්‍ය නායකත්වයේ තබාගෙන මේ කිසිවක් කළ නොහැකි ය. ශ්‍රී ලංකාවට දේශපාලනික ස්ථාවරත්වය අත්‍යවශ්‍ය ය. රජයන් වෙනස් වුවත්, ආර්ථික ප්‍ර‍තිපත්ති හා මූලෝපායන් වෙනස් කිරීමේ ලොකු නිදහසක් ණය අර්බුදයක කර වටක් එරී සිටින ශ්‍රී ලංකාවට නැති බව අප වටහා ගත යුතු ය. ■

■ අජිත් පැරකුම් ජයසිංහ

ටෙලිකොම් සභාපති මල්ලී හා ඇමති අයියා



අග්‍රාමාත්‍යවරයාගෙන් විමසා අමාත්‍ය මණ්ඩලය පත්කළ යුතුය යන ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා ප්‍රතිපාදනය කඩකළ ජනාධිපතිවරයා ඉන්පසු අග්‍රාමාත්‍යවරයා සමග කිසිදු සාකච්ඡාවකින් තොරව අමාත්‍යාංශවලට අයත් විෂය පථයන්ද ගැසට් මඟින් ප්‍රකාශයට පත්කර තිබේ.
අමාත්‍ය මණ්ඩලයට පත්කිරීම සඳහා අග්‍රාමාත්‍යවරයා විසින් නම් කරන ලද බොහෝ අයට ජනාධිපතිවරයා අමාත්‍ය තනතුරු නොදුන් බවද ඔහුට අභිමත අයට පමණක් අමාත්‍ය තනතුරු දුන් බවද ඒ අනුව ප්‍රකාශ වේ. මෙසේ අමාත්‍ය තනතුරු නොලැබුණා යැයි කියවෙන අය අතරින් හිටපු අමාත්‍ය සරත් ෆොන්සේකා කියන්නේ ජනාධිපතිවරයාගේ එම අත්තනෝමතික ක්‍රියාවට එරෙහිව අධිකරණ ක්‍රියාමාර්ග ගන්නා බවය.
ඒ අතරම තනි ආණ්ඩුවකට අමාත්‍ය තනතුරු සංඛ්‍යාව 30ක් වුවද ඊට ජනාධිපතිවරයා හා අගමැතිවරයා අයත් නොවන බවත් එම ගැටලුව විසඳාගැනීමට නීතිපතිවරයා විමසා ඇති බවත් එජාපය කියයි. ඊට පෙර එජාපයේ උත්සාහය වූයේ පාර්ලිමේන්තුවේ එක් මන්ත්‍රීධුරයක් හිමි ශ්‍රී ලංකා මුස්ලිම් කොංග්‍රසය සමග ජාතික ආණ්ඩුවකට එළඹ තනි ආණ්ඩුවක තිහකට සීමාවූ අමාත්‍යධුර සංඛ්‍යාව ඉක්මවා තනතුරු පිරිනැමීමටය. එම උත්සාහය පාර්ලිමේන්තුව ආරම්භවීමෙන් පසු එජාපය නොගන්නවා ඇතැයි සිතිය නොහැකිය. තිහක අමාත්‍ය මණ්ඩලයක් පත්කිරීම සඳහා 35ක් හෝ 37ක ලැයිස්තුවක් ජනාධිපතිවරයාට එජාපය යොමු කිරීම එම උත්සාහයේ එක් පියවරක් විය හැකිය.
එම උත්සාහය තුළ ඇති බරපතළම ප්‍රශ්නය වන්නේ අවශ්‍ය කරන්නේ තිහක අමාත්‍ය මණ්ඩලයක් නම් ඊට වැඩි සංඛ්‍යාවක නම් යවා එජාපය ඒ අතරින් තේරීමක් කිරීමේ අවස්ථාව ජනාධිපතිවරයාට ලබාදීමේ මෝඩ තකතීරු වැඬේ කිරීමය. පත්කළ යුතු සංඛ්‍යාව තිහක් නම් එජාපය යැවිය යුතුව තිබුණේ ඔවුන්ට අවශ්‍ය එම තිහේ ලැයිස්තුවය. එයින් නම් කිහිපයක් ප්‍රතික්‍ෂේප කළේ නම් එජාපයට පැහැදිලි තර්කයක් තිබෙන්නේය. දැන් නම් එවැනි පැහැදිලි තර්කයක් තිබේද යන්න සැක සහිතය.
අනෙක් පැත්තෙන් එජාපය කල්පනාවට ගත යුතුව තිබෙන්නේ ජනාධිපති මෛත්‍රීපාල සිරිසේනගේ හා මහින්ද රාජපක්‍ෂගේ ව්‍යවස්ථා විරෝධී කුමන්ත්‍රණය පරාජය කිරීම එජාපයේ තනි ජයග්‍රහණයක් නොවන බවය. එය එජාපද නොවන, පක්ෂ දේශපාලනයේද නොයෙදෙන ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයට ගරුකරන මේ රටේ හෘදය සාක්ෂියක් ඇති මිනිසුන්ගේ සාමූහික ජයග්‍රහණයක් බවය.
මේ ජනයා කිසිවිටෙකවත් තිහට වැඩි තබා තිහකින් යුත් කැබිනට් අමාත්‍ය මණ්ඩලයකටවත් කැමති අය නොවෙති. මේ කුඩා රටට ඔරොත්තු නොදෙන කැබිනට් මණ්ඩලයකට ජනයා කැමති නැත. ඇත්තෙන්ම ඇමතිධුර සංඛ්‍යාව 20ක් වුවත් ප්‍රමාණවත්ය. වැඩි මිස අඩු නැත. අමාත්‍යාංශයක් යනු විසල් එකකි. එය රජයේ දෙපාර්තමේන්තු කිහිපක් සංස්ථා, මණ්ඩල, අධිකාරි හා රජයේ සමාගම් අයත් එකක් විය යුතුය. එහෙත් අද අමාත්‍යාංශ යනු විහිළු සපයන ඒවා පමණය. ඒවාට ඇත්තේ බරසාර නම් පමණය. එම නම්වලට අදාළව වැඩකටයුතු කිරීමට ඉහත කී ආකාරයේ රාජ්‍ය දෙපාර්තමේන්තු හෝ රාජ්‍ය ආයතන හෝ රාජ්‍ය සමාගම් නැත. කැපවීම යහපාලනයට නම්, මෙතෙක් එය ක්‍රියාත්මක කිරීමට නොහැකිවූයේ ජනාධිපති මෛත්‍රීපාල සිරිසේන සමග වූ ජාතික ආණ්ඩුව නිසා නම්, රටට ඔරොත්තු දෙන කැබිනට් මණ්ඩලයක් පත්කර ආදර්ශයට ආරම්භයක් ගන්නට එජාපයට හැකියාව තිබුණි. එහෙත් එවැන්නක් සිදුවූයේ නැත.
රනිල් වික්‍රමසිංහ නායකයෙකු වශයෙන් එජාපය තුළ ස්ථාවර නම් අප පත්කරන්නේ මෙපමණ කැබිනට් මණ්ඩලයක් පමණයි, ඊට කවුරුත් එකඟවිය යුතු බව කියන්නට තිබුණි. එවැන්නක් කියන්නට තරම් එජාපය තුළ රනිල් වික්‍රමසිංහට හයියක් නැති තරම්ය. එහි කල්ලි කණ්ඩායම් වැහිවැහැලාය. ඔහුගේ නායකත්වයේ ඒකමතිකත්වය පිළිගන්නේ නැත. ඔහු මෙතෙක් දුර ආවේ සටකපටකම තුළ තමාගේ කල්ලි කණ්ඩායමට බර තබා ක්‍රියාකිරීමෙන්ය. අමාත්‍ය මණ්ඩලය පත්කිරීමේදීත් රනිල් වික්‍රමසිංහට ඇති එම දුර්වල නායකත්වය පෙන්නුම් කර ඇත. හොරුන්ට, අසාර්ථක වූ අයට, විශ්‍රාම සුවයට ළංවී ඇති අයට තනතුරු නොදෙන බව කියන්නට ඔහුට හැකිවී නැත. මහා බැංකු බැඳුම්කර හොරුන් ආරක්ෂා කිරීමෙන්ද, අසාර්ථකත්වයෙන්ද, විශ්‍රාම සුවයට ළංවීම අතින්ද ඔහු කප් ගසා ඇති බැවින්ය. ‘ඔවා දෙනු පරහට, තමා සම්මතයේ පිහිටා සිට’ යන්න වික්‍රමසිංහට අදාළ නොවීම ඊට හේතුවය.
2018 දෙසැම්බර් 28 දින සහිතව අමාත්‍යාංශ විෂයන් වෙන්කිරීම සම්බන්ධයෙන් ජනාධිපතිවරයා නිකුත් කර ඇති අතිවිශේෂ ගැසට් පත්‍රයට අවධානය යොමුකිරීමේදී දැකගත හැකි ප්‍රධාන කරුණු කිහිපයක් ඇත. ඉන් කැපී පෙනෙන ප්‍රධානතම කරුණ වන්නේ ජනාධිපතිවරයා ඔහු යටතේ ඇති ආරක්ෂක, මහවැලි සංවර්ධන හා පරිසර යන විෂය ක්‍ෂේත්‍රයන්ට කොහෙත්ම අදාළ නැති ආයතන ගණනාවක්ම නිල වශයෙන් හා නොනිල වශයෙන් යටතට ගෙන ඇති බවය.
ඒ අනුව ජනාධිපතිවරයා නිල වශයෙන්ම යටතට ගෙන ඇත්තේ ශ්‍රී ලංකා පොලිස් දෙපාර්තමේන්තුව, රජයේ මුද්‍රණ දෙපාර්තමේන්තුව හා ජාතික මාධ්‍ය මධ්‍යස්ථානයයි. මින් යහපාලන ආණ්ඩුව යටතේ පොලිස් දෙපාර්තමේන්තුව, නීතිය හා සාමය අමාත්‍යාංශය යටතේ පැවති අතර අලුත් ආණ්ඩුවේ එනමින් අමාත්‍යාංශයක් නැති නිසා එය අභ්‍යන්තර කටයුතු අමාත්‍යාංශය යටතට පත්කළ හැකිය. (2015 ජනවාරි 08 දිනෙන් පසු එම වසරේ සැප්තැම්බර් අලුත් අමාත්‍ය මණ්ඩලය පත්කරන තෙක් පොලිස් දෙපාර්තමේන්තුව පැවතියේ අභ්‍යන්තර කටයුතු අමාත්‍යාංශය යටතේය.) පොලිස් දෙපාර්තමේන්තුව ජනාධිපතිවරයා යටතට ගැනීම ගැන එජාපය කියන්නේ මාසයක කාලයකට ජනාධිපතිවරයා පොලිසිය ඔහු යටතට ඉල්ලූ බවයි. එම කාලයෙන් පසු ජනාධිපතිවරයා පොලිසිය ඊට අයත් අමාත්‍යාංශයට ලබා නොදුන්නොත් එජාපය කරන්නේ කුමක්ද?
ජනාධිපතිවරයා යටතට ගෙන ඇති අනෙක් ප්‍රධාන ආයතනය රජයේ මුද්‍රණ දෙපාර්තමේන්තුවයි. (රජයේ මුද්‍රණාලය) එයද ජනාධිපතිවරයාට අයත් විෂයන්ට අදාළ ආයතනයක් නොවේ. එහෙත් පසුගිය කාලය පුරා නීති උපදෙස් ගෙන ගැසට් මගින් රට පාලනය කිරීමේ පුරුද්දක් තිබූ නිසා ඔහු එයට විශේෂ ආශාවක් දැක්වූවාදැයි කිව නොහැක.
අනෙක් ප්‍රධාන කාර්යාලය වන්නේ ජාතික මාධ්‍ය මධ්‍යස්ථානයයි. යහපාලන ආණ්ඩුව යටතේ එය අග්‍රාමාත්‍යවරයා යටතේ පැවති අතර, සිරිසේන-රාජපක්‍ෂ කුමන්ත්‍රණ ආණ්ඩුව බිහිවූ සැණින්ම සිරිසේන- රාජපක්‍ෂවාදීන් ජාතික මාධ්‍ය මධ්‍යස්ථානයට කඩා වැදී රූපවාහිනී නාලිකා මඟින් ප්‍රචාරය කළේ මඩ පුවත් ප්‍රචාරය කරන ස්ථානයක් වැටලූ බවය. ජනාධිපති මාධ්‍ය ඒකකයක් පවතිද්දී තවත් මාධ්‍ය ඒකකයක් ජනාධිපතිවරයාට අවශ්‍ය වූයේ ඇයි? එය සමහර විට ඉදිරි මැතිවරණ ඉලක්ක කරගෙන විය හැකිය.
වෙනත් විෂය පථයන්ට අයත් එම ආයතනවලට අමතරව ජනාධිපතිවරයාගේ ආරක්ෂක විෂය පථයට ආරක්ෂක මාණ්ඩලික ප්‍රධානී කාර්යාලය අලුතෙන් එකතු වී ඇත. ඊට අමතරව මෙතෙක් තිබුණේ කොසේදැයි නොදන්නා ආරක්ෂක පර්යේෂණ හා සංවර්ධන මධ්‍යස්ථානය හා ශ්‍රී ලංකා ජාතික ආරක්ෂක අධ්‍යයන ආයතනය යන ආයතන ආරක්ෂක අමාත්‍යාංශය යටතට පත්වී ඇත.
ඒ මඟම යමින් මහවැලි සංවර්ධන හා පරිසර අමාත්‍යාංශය යටතට තිරසර සංවර්ධන සභාව, දේශගුණික විපර්යාසයන්ට අනුහුරුවීම සඳහා වූ ඒකාබද්ධ ජල කළමනාකරණ ව්‍යාපෘතිය, පරිසර පද්ධති සංරක්ෂණ හා කළමනාකරණ ව්‍යාපෘතිය, මහවැලි සුරක්ෂිත ආයෝජන වැඩසටහන හා මහවැලි ගංගා දෝණි ආශ්‍රිත ගොවි ජනපදවල කෘෂිකාර්මික ප්‍රජාව දේශගුණික විපර්යාසවල අහිතකර බලපෑම්වලට අනුහුරුකරවීමේ ව්‍යාපෘතිය යන ව්‍යාපෘති පත්කර තිබේ.
අමාත්‍යාංශවලට විෂයයන් වෙන් කිරීමේදී ජනාධිපතිවරයාගේ ඇත්ත ස්වරූපය හෙළිදරව්වන්නේ ඒ ආකාරයට නිල වශයෙන්ම ඔහු අත්කරගෙන ඇති ආයතනවලින් නොවේ. වෙන කිසිදු අමාත්‍යාංශයකට පවරා නොදීමෙන් ඔහු යටතට පත්වෙන ආයතන දෙස බැලීමේදීය. හැමදාමත් ගුවන්සේවා විෂය යටතේ තිබූ ශ්‍රී ලන්කන් ගුවන් සමාගම හා ඊට අයත් පාලිත සමාගම් මෙවර එම විෂය යටතට පත්කර නැති අතර, ඒ අනුව කිසිදු අමාත්‍යාංශයක් යටතට පත්කර නැති ආයතන ජනාධිපතිවරයා යටතට පත්වීමේ නියමයට අනුව ශ්‍රී ලන්කන් ගුවන් සමාගම ජනාධිපතිවරයා යටතේ පවතී.
ශ්‍රී ලංකා ටෙලිකොම් ආයතනයට ද ඒ දෙයම ජනාධිපතිවරයා සිදුකර ඇති අතර එම ආයතනය, මෙතෙක් පැවති ඩිජිටල් යටිතල පහසුකම් හා තොරතුරු තාක්ෂණ අමාත්‍යාංශයට හෝ කැබිනට් නොවන අමාත්‍යාංශයට ලබාදී නැත. ඒ අනුව කුමාරසිංහ සිරිසේන මල්ලී සභාපතිත්වය දරන ශ්‍රී ලංකා ටෙලිකොම් ආයතනය ඇත්තේ මෛත්‍රීපාල සිරිසේන ජනාධිපති අයියා යටතේ බව කරුණාවෙන් සලකන්න. එසේම 2015 ජනවාරි 08 ජයග්‍රහණයෙන් පසු අමාත්‍ය මණ්ඩලය දිවුරුම් දීමටත් පෙර කුමාරසිංහ සිරිසේන නම් වූ ජනාධිපති මල්ලී ශ්‍රී ලංකා ටෙලිකොම් සභාපති පුටුවේ වාඩි වූ බවද සිහි තබාගන්න.
දැන් ජනාධිපතිවරයා පොලීිසියද, මාධ්‍ය මධ්‍යස්ථානද, මුද්‍රණාලද, දුරකථන සමාගම්ද, ගුවන් සමාගම්ද, තමා යටතේ තබාගෙන මේ සැරසෙන්නේ කුමකටද? ඉදිරි මාස කිහිපයේදී එය සැබැවින්ම අපට දැක ගැනීමට හැකි වනු ඇත.■

පුළුවන් තරම් බලය බෙදන්න ඕනෑ

0


බැසිල් රාජපක්‍ෂ
ශ්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණ


ජනාධිපති මෛත්‍රීපාල සිරිසේන හදිසි ජනා ධිපති වරණය ක් කැඳෙව්වොත් ශ්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණේ සහායෝගය දෙනවාද?
අපි එහෙම තීන්දුවක් අරගෙන නැහැ. මම හිතන්නේ මේ වෙලාවේ ජනාධිපතිවරණයකට යෑම ඒ තරම් සුදුසු නැහැ. දැන් සමහරු කියනවා මහින්ද රාජපක්ෂ මැතිතුමා ගත්ත තීරණය වැරදියි කියලා. මම ඒ තීරණයේ හරි වැරැද්ද ගැන අදහසක් කියන්නේ නැහැ. එහෙත්, එහෙම සාකච්ඡාවක් තියෙන වෙලාවක හදිසි ජනාධිපතිවරණයක් කැඳවීම අවාසියක් වේවි. අනෙක ජනතාව මෛත්‍රීපාල සිරිසේන ජනාධිපතිවරයාට ඡන්දය ලබාදුන්නේ වසර හයක් සඳහා. ජනාධිපතිවරයා වසර පහකට ඒ කාලය සීමා කරගත්තා. ඊටත් ඉහා ගිහින් තවත් කාලය සීමා කරගැනීම සුදුසුයි කියලා මම හිතන්නේ නැහැ. කෙසේ වෙතත් 2019 අග ජනාධිපතිවරණයක් පැවැත්විය යුතුයි.

පොදුජන පෙරමුණට 2019 අවුරුද්දේ තියෙන සැලසුම් මොනවාද?
ජනාධිපතිවරණයට අපේ රට සූදානම් කිරීම තමයි මූලිකම වැඬේ. ඒ අතරේ ඇල්පිටිය පළාත් පාලන ආයතනයේ මැතිවරණය පැවැත්විය යුතුයි. ඊට අමතරව පළාත් සභා තුනක මැතිවරණ දැනටමත් අවුරුද්දයි මාස දෙකක් තිස්සේ කල් දාලා තියෙනවා. මේ වර්ෂය අවසාන වෙද්දී පළාත් සභා නවයේම මැතිවරණ පැවැත්විය යුතුමයි. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ගැන ඉහළින් කතාකරන එජාපයටත්, වැඩි වැඩියෙන් බලය බෙදන්නැයි ඉල්ලන දෙමළ ජාතික සන්ධානයටත් පළාත් සභා කල් දාන්න බැහැ. ඒ නිසා මැතිවරණ රැසකට මේ වර්ෂයේදී මුහුණදෙන්නට සිදුවේවි. ඉදිරි කාලය තුළ මේ රටේ ජනතාවගේ මතය ප්‍රකාශ කිරීමට අවස්ථාවක් තියෙනවා. ලංකාවේ වැඩිම මහජන නියෝජිතයන් පිරිසක් ඉන්න දේශපාලන පක්ෂය විදියට අපි රටේ ප්‍රධාන ප්‍රශ්න කිහිපයකට අවධානය යොමුකරලා තියෙනවා. ඒ ප්‍රශ්නවලට විසඳුමක් ලබාදෙන වැඩපිළිවෙළක් එක්ක එන්න බලාපොරොත්තු වෙනවා. ඒ වැඩපිළිවෙළ සකස් කිරීම තමයි කරන්න බලාපොරොත්තු වෙන්නේ.
ලංකාවේ දේශපාලනයට අලු‍ත්ම දැක්මක් අවශ්‍යයි. නීතියේ ආධිපත්‍යය අද නැහැ. දූෂණය ඉහවහා ගිහින් තියෙන්නේ. මම මේ කියන්නේ යහපාලන ආණ්ඩුව නිසා මේක වුණා වගේ පටු කතාවක් නෙවෙයි. ඒක ලංකාවේ කාලාන්තරයක් තිස්සේ තිබුණු ප්‍රශ්නයක්. ඒ වගේම ලංකාවේ කාන්තා හිංසනය ඉහළ තත්ත්වයකට ඇවිල්ලා තියෙනවා. මම කියන්නේ ගෙවල් ඇතුළේ තියෙන අඬදබර ගැන නෙවෙයි. කාන්තාවකට පාරේ යන්න බැරි රටක් බවට ලංකාව පත්වෙලා. මම සංචාරක අමාත්‍යාංශයේ හිටපු කාලයේත් ඒ තත්වය දැක්කා. ලංකාව ඉතාම අශීලාචාර පිරිසක් ඉන්න රටක් ලෙස හඳුන්වන තැනකට පත්වෙලා. මත්ද්‍රව්‍ය පාවිච්චිය වැඩිවෙලා. අද අපට වසවිස නැතිව ආහාර වේලක් ගන්න බැරි තත්වයට පත්වෙලා. කන ආහාර ටික ගැන විශ්වාස කරන්න බැහැ. ළිඳකින් වතුර බොන්න බැරි තරම් ජලය දූෂණය වෙලා. ඒ මැද්දේ ලංකාව නිෂ්පාදනය පැත්තෙන් දුර්වල රටක් වෙලා තියෙනවා. බොහෝ ක්ෂේත්‍රවල නිෂ්පාදනයන් තිබුණු රටක් අද හැමදේම පිටරටින් ගෙන්වන තැනට පත්වෙලා. අලු‍ත් අදහස්, අලු‍ත් මුහුණු හා අලු‍ත් වැඩපිළිවෙළක් තියෙන රජයක් බිහිකරන්න මේ වර්ෂයේදී අපි උත්සාහ කරන්න ඕනෑ.

ශ්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණ සහ මහින්ද රාජපක්ෂ අතර තියෙන සම්බන්ධය මොකක්ද?
පැහැදිලිවම අතිසමීප සම්බන්ධයක්. මහින්ද රාජපක්ෂ ජනාධිපතිතුමා හා පොදුජන පෙරමුණ අතර සම්බන්ධය ඈත් කරන්න බැහැ. ආරම්භයේ පටන්ම එතුමා තමයි පක්ෂයේ පරමාදර්ශී නායකයා. එතුමාගේ නායකත්වයෙන් තමයි සියලු‍ දේ කළේ. එතුමාගේ දැක්ම තමයි අපේ පක්ෂයේ දැක්ම. ළඟදී සාමාජිකත්වය සම්බන්ධයෙන් ඇතිවුණ ප්‍රශ්නය දේශපාලනික වශයෙන් අපේ පක්ෂයට වැදගත්කමක් නැහැ. එතුමාගේ සාමාජිකත්වය තියෙනවාද නැද්ද කියන එක සලකන්නේ නැහැ. එතුමා වෙනුවෙන් තමයි මේ පක්ෂය බිහි කළේ. එතුමාගේ අනුගාමිකයින් තමයි මේ පක්ෂයේ ඉන්න සියලුදෙනාම. සාමාජිකත්වය සම්බන්ධව දැන් අර්බුදයක් තියෙන්නේ ව්‍යවස්ථාමය පසුබිම නිසායි. එහෙත් පහුගිය කාලයේ අපේ පක්ෂයේ සියලු කටයුතුවලට සම්බන්ධ වුණ මහජන නියෝජිතයන් බොහෝ දෙනෙක් නිල වශයෙන් පක්ෂයේ සාමාජිකත්වය අරගෙන තිබුණේ නැහැ. නීතිමය රාමු ඇතුළේ ඉඳන් දේශපාලනය ගැන බලන්න බැහැ. එජාපයේත් නිල සාමාජිකත්වය නොගෙන පක්ෂයේ නායක මට්ටමේ ඉන්න පුද්ගලයො ඉන්නවානේ. ඒ නිසා මම මොහොතකටවත් ඒ ගැන කතාකරන්න කැමති නැහැ.

පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හැරීමෙන් පසුව මහින්ද රාජපක්ෂ මහතා පොදුජන පෙරමුණට එක්වේවිද?
අනිවාර්යයෙන්ම එහෙම වේවි. මේ පක්ෂය බිහිවෙද්දී ඔක්කෝම හිටියේ ආණ්ඩුවේ. නිල වශයෙන් එජාපය හා ශ්‍රීලනිපය හිටියා. නොනිල විදියට ජවිපෙ හා දෙමළ ජාතික සන්ධානයත් ඒ පැත්තේ හිටියා. විරුද්ධ පක්ෂයක් තිබුණේ නැහැ. අපි කියන්නේ, දේශපාලන මඩ ගොහොරුවක තමයි නෙළුම් පොහොට්ටුව පිපුණේ. අපේ අඩුපාඩු නැතිවම නෙවෙයි. අපි කියන්නේ නැහැ අපි හැම අතින්ම විශිෂ්ටයි කියලා. අපි අනිවාර්යයෙන්ම සිවිල් සමාජය ශක්තිමත් කිරීම, නීතියේ ආධිපත්‍යය ඇතිකිරීම, ආණ්ඩුක්‍රම ප්‍රතිසංස්කරණ ගැන වැඩිපුර හිතන්න ඕනෑ. ජාතීන්, ආගම්, කුල භේදවලින් මිදිලා වැඩ කරන්න බලාපොරොත්තු වෙන්න ඕනෑ. අනෙක් හැම කොටසක්ම එකතු කරගන්න ඕනෑ. මොනවා වුණත් ශ්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණ තමයි ප්‍රධාන දේශපාලන බලවේගය වෙන්න ඕනෑ.
තවත් කාරණයක් තියෙනවා. අපි ආණ්ඩුවක් ගන්නවා නම් පැහැදිලි ජනවරමක් අවශ්‍යයි. එහෙන් මෙහෙන් කට්ටිය එකතු කරන්න බැහැ. කොන්දේසිවලට යටවෙලා ආණ්ඩු කරන්න බැහැ. අපට හරි බලයක් ඇතිව ආණ්ඩුවක් ගන්න ඕනැ. හරියට වැඩ කරන්න බැරි නම් ආණ්ඩුවක් අරගෙන වැඩක් නැහැ.

ශ්‍රීලනිපය හා පොදුජන පෙරමුණ අතර තියෙන සම්බන්ධය මොකක්ද?
ශ්‍රීලනිපය අපේ පක්ෂයට ආසන්නම පක්ෂයක් විදියට සලකන්න පුළුවන්. ශ්‍රීලනිප බීජයෙන් තමයි අපි හටගත්තේ. ඒ නිසා ඒ පක්ෂයත් එක්ක වැඩි සමීපභාවයක් තියෙනවා. ඒ නිසා ශ්‍රීලනිපය සමඟ අපි සන්ධානගත වීමේ ඉඩක් තියෙනවා.

පොදුජන පෙරමුණ බිහිවූ වෙලාවේ ශ්‍රීලනිපය හිටියේ එජාපය එක්ක යහපාලන ආණ්ඩුවේ. එතකොට ඔබලාගේ දේශපා ලන බලවේගයට දේශපාලන පක්ෂයක් අවශ්‍ය බව හිතන්න පුළුව න්. එහෙත් දැන් ශ්‍රීලනිපය ආණ්ඩුවෙන් ඉවත්වෙලා. රාජපක්ෂවරු සමඟ එක්වෙන්න මෛත්‍රීපාල සිරිසේන ජන පති වරයා කැමති වෙලා. ඉතින්, පොදුජන පෙරමුණකට දැන් අවශ්‍යතාවක් තියෙනවාද?
ශ්‍රීලනිපය යුගයේ අවශ්‍යතාවට අනුව වෙනස් වෙලා නැහැ. මම ඉහතින් පෙන්වපු නවීන තත්වයන්ට ශ්‍රීලනිපය සූදානම් වෙලා නැහැ. ඒ නිසා අපේ පක්ෂය යුගයේ අවශ්‍යතාවක් වෙලා තියෙනවා. කෙනෙක්ට කියන්න පුළුවන් අද ශ්‍රීලනිපය අවශ්‍යද කියලා. මම හිතන්නේ ශ්‍රීලනිපයටත් ඓතිහාසික කාර්යභාරයක් තියෙනවා. ඒ නිසා ඒ පක්ෂය තියෙන්න ඕනෑ. ඒත් අවශ්‍ය ප්‍රමාණයට තමන්ගේ කාර්යභාරය කරන එක ඒ නායකයන්ගේ වගකීමක්. ඒ ගැන මම කතාකරන්නේ නැහැ.

ඔබ ඉහතින් පෙන්වූ නවීන අදහස් ගැන පොදුජන පෙරමුණේ සාමාජිකත්වය තියෙන බොහෝ දෙනෙක් සංවේදී නැති බවයි අපට පෙනෙන්නේ. පොදුජන පෙරමුණේ අද ඉන්නේ එජනිසය සමඟ සිටි කණ්ඩායම. ඔවුන්ගේ පරණ අදහස් වෙනස් වී ඇති බව පෙනෙන්නේ නැහැ..
ඒක තමයි අපටත් තියෙන අභියෝගය. අපි ගෙයක් හදනවා කියලා හිතමු. හිස් ඉඩමක අලු‍ත්ම ගෙයක් හදනකොට හරි ලේසියි. ඒත් තියෙන ගෙයක් නවීන විදියට අලු‍ත්වැඩියා කරන්න ගියාම වියදමත් වැඩියි, කරදරත් වැඩියි. ලංකාවේ දේශපාලනය තුළ මුල් බැසගත් මත, සම්ප්‍රදායන් තියෙනවා. ඒවා වෙනස් කරන්න අමාරුයි. එහෙත් හොඳ නායකත්වයක් තිබුණොත් ඒවා කරන්න පුළුවන්. අපි උත්සාහ කරන්නේ ඒක කරන්න තමයි.

ඔබ ජාතිභේද නැතිව දේශපාලනය කිරීම ගැන කීවත්, පෙ ාදුජන පෙරමුණේ ඉන්න බොහෝ අය උත්සාහ කරන්නේ සිංහල ජාතිකවාදය වඩ වඩාත් ශක්තිමත් කරමින් බලයට එන්නයි.
ඒක නම් වෙනස් කරගත යුතුමයි. කවුරු මොනවා කිව්වත්. මම නම් ඒකට කැමතිම නැහැ. මම කියන්නේ නැහැ කිසිම ජාතියකට අසාධාරණයක් වෙන නීති හදන්න ඕනෑ කියලා. සමානත්වය ඇති කරන්න නීතිමය පසුබිම හදන්න ඕනෑ. මගෙනුත් අහන අය ඉන්නවා, ලංකාවේ වෙන ජනවර්ගවලට තියෙන ප්‍රශ්නය මොකක්ද කියලා. හැමෝටම සමාන අයිතීන් තියෙනවා නේද කියලා. ඒත් සුළු ජාතිකයෙකුට තියෙන ප්‍රශ්න මොනවාද කියලා ලේසියෙන් පැහැදිලි කරන්න බැහැ. තමනුත් සුළුතරය බවට පත්වුණොත් තමයි ඒ අමාරුව තේරුම් ගන්නේ. මම වෙනත් රටවල සුළුතරය විදියට ඉඳලා ඒ අත්දැකීම් ලබලා තියෙනවා. යම්කිසි කෙනෙක් දේශපාලනයෙන් බලයට එන්න ඒක යොදාගන්නවා නම් මම අනුමත කරන්නේ නැහැ.

පොදුජන පෙරමුණ නියෝජනය කරනවා යැයි ඔබ කියන නවීන අදහස්, පක්ෂයේ දේශපාලන නායකයන්ට එන්නත් කරන්නට සැලසුමක් තියෙනවාද‍?
අපි පහළ මට්ටමෙන්ම ජනතා සහභාගිත්වය ගත්තොත් හුඟ දෙනෙක් මේ සංකල්ප පිළිගනීවි. ඊට විරුද්ධ මතයක් ජනතාවටත් නැති බව පෙනෙනවා. එන්න එන්නම මධ්‍යස්ථ ඡන්ද වැඩිවෙනවා. තරුණ ඡන්ද වැඩිවෙනවා. එදාට වඩා අද මාධ්‍ය වෙනස්වෙලා. අද පත්තරයක්වත් නොකියවන තරුණයෝ ඉන්නවා. ඒත් ඔවුන්ට රටේ වෙන දේවල් ගැන ලොකු දැනුමක් තියෙනවා.

බොරු කතා පතුරුවලා එයාලාගේ සහයෝගය ගන්න බැහැ..
බැහැ බැහැ. එයාලා දන්නවා හැමදේම. අපේම ඉතිහාසය ගැන අපටත් වඩා හොඳට එයාලා කියනවා. ඒ නිසා අපි ඒ අය එක්ක දේශපාලනය කරන්න සූදානම් වෙන්න ඕනෑ.

බලය බෙදීමේ අවශ්‍යතාව සුළුතර ජනවර්ගවලින් නිතර මතු කරනවා. එහෙත් පොදුජන පෙරමුණ ඒ ගැන සංවේදීද?
ඉදිරි කාලයේදී අපේ පක්ෂය ගමින් ගමට යන්න බලාපොරොත්තු වෙනවා. ගම්මාන 25,000ක විතර පිළිසඳර කියලා සාකච්ඡා මාලාවක් කරනවා. ඒ අයගේ අදහස් ගන්න බලාපොරොත්තු වෙනවා මේ ප්‍රශ්නයට විසඳුම් සෙවීම සඳහා. ජාත්‍යන්තර රටවලින් උදාහරණ ගන්නවා. අපේ පක්ෂයේ උපායමාර්ගික කාරණා ගැන වෙනම අංශයක් ඉන්නවා. බලය ජන සන්තක කරන්නේ කොහොමද කියලා අපි හොයනවා. බලය බෙදීම කියන්නේ ජාතියක් වෙනුවෙන් විය යුතු දෙයක් නෙවෙයි. මම නම් කියන්නේ බලය පුළුවන් තරම් බෙදන්න ඕනෑ. බලය බෙදීම කියන්නේ ජනතාවගේ වැඩ කටයුතු කරන්න ජනතාවට අයිතියක් දෙනවා කියන එක.■

■ තරිඳු උඩුවරගෙදර / රේඛා නිලු‍ක්ෂි හේරත්

ජනවාරිය නොපැමිණීම සහ ඉතිහාසයේ සරදම

0


කොන්ස්ටන්ටයින් අධිරාජ්‍යයේ බිඳවැටීම නිසා ඉතාලියට පැරණි ග්‍රීසියේ සුන්බුන් සොයා ගත හැකිවිය. ප්‍රංශය ධනවත් වීමට ද ග්‍රීසියෙන් ලැබුණු වටිනා සම්පත් හේතුවිණි. අනෙක් අතට විද්‍යාව සහ කලාවේ ඇතිවූ පුනරුදය සමාජීය චින්තන විප්ලවයකට හේතුවිය. රූසෝගේ චින්තනයට අනුව සමාජයේ භෞතික අවශ්‍යතා සැපිරෙන විට නැතිනම් සමාජ ශරීරයේ පදනම වන නීතිය, ආරක්ෂාව සහ සාමුහික යහපැවැත්ම නිර්මාණය වීම නිසා ඒ සමඟම සමාජීය මනස වන විද්‍යාවන්, කලාවන්, ලේඛනයන් ඈ අනෙකුත් චින්තනමය ක්‍රියාකාරකම් වර්ධනය විය. මේ අනුව ‘මනස සහ ශරීරය‘ යන ද්වයම සාමාජයක පැවැත්ම සඳහා අවශ්‍ය වේ.
රාජපක්ෂ පාලනය තුළින් ‘සමාජීය ශරීරය‘ නැතිනම් රාජ්‍යයේ භෞතික අවශ්‍යතා පිළිබඳව වැඩි අවධානයක් ලැබුණු බවට පිරිසක් තර්ක කරති. ඔවුන්ට අනුව ආර්ථික වර්ධන වේගයේ ඉහළ යාම සහ ලංකාවට පහළ මධ්‍යම පන්ති කලාපයේ ආදායම් සීමාවට අවතීර්ණ වීමේ හැකියාව ලැබීමට රාජපක්ෂ ආර්ථික උපාය හේතුවිණ. එහෙත් රූසෝවියානු අර්ථයෙන් බලනවිට රාජපක්ෂ පාලනය තුළ වර්ධනය වූ ‘ශරීරය සහ මනස‘ යන කලාප දෙකම ‘ආඥාදායක‘ විය. එම නිසාම ජනතාවට එම සංවර්ධනය තුළ උරුම වුණේ ‘වහල්භාවය‘ ය. එම වහල් ජීවිතයට එරෙහිවූ සිවිල් සමාජය රාජපක්ෂට එරෙහිව දියත් කළ ‘විප්ලවය‘, සමහරෙකුට අනුව එය ‘ඊනියා‘ එකක් වුවත්, මෙරට දේශපාලන ඉතිහාසයේ සංධිස්ථානයක් වෙයි. 2015 ජනවාරි 08 සලකුණු කළේ එම වහල්භාවයට එරෙහි සටනේ ජයග්‍රහණය යි.
එහෙත්, ආපසු හැරී බලන විට ජනවාරි විප්ලවයෙන් අවසන් වූ වහල්භාවය කුමක් ද? නැතිනම්, වහල්භාවය සහ දූෂණය අවසන් කිරීමට පැමිණි පාර්ශ්වයන් අද කරමින් සිටින්නේ කුමක් ද? ඔවුන් රාජපක්ෂ පාලනයේ සුන්බුන් මතින් කොතරම් පොහොසත් වුවා ද? වැනි ගැටලු ගණනාවක් මතුකළ හැකිය. එහෙත් ඉන් අපට නිර්මාණය කරගත හැකි අර්ථදායි කතාබහක් පවතී ද? සාම්ප්‍රදායික දේශපාලන කඳවුරු දෙකම තීරණාත්මක අර්ථයෙන් පුපුරවා දැමීමෙන් තොරව මෙරට ‘සමාජීය ශරීරය සහ මනස’ විප්ලවයකට බඳුන් කළ හැකිද? නැතිනම් ‘රූසෝ ගේ විප්ලවය’ වර්තමානය තුළ නැවත කියවා ගත හැක්කේ කෙසේද?
අපගේ සමාජයේ ‘ශරීරය’ නිර්මාණය කිරීමේ කාර්යය භාර කළ යුත්තේ කුමන පාලකයන්ට ද? මෙරට ජනයා ආණ්ඩු පත්කරන්නේ පාලකයාගේ බාහිර ලක්ෂණ විමසා බලා බව පෙනේ. ‘මිනිසාගේ පොහොසත්භාවය සහ ඔහුගේ රසවින්දනය ඔහුගේ ඇඳුම් තුළින් ප්‍රදර්ශනය විය හැකි මුත් එම මිනිසාගේ ශරීර සෞඛ්‍ය සහ ශක්තිය එමගින් දැක ගත නොහැකි වග’ රූසෝ කියයි. ඔහුට අනුව සමාජීය ශරීරය ඔසවා ගත හැකි සැබෑ ශක්තිමත් මිනිසුන් සිටින්නේ සාමාන්‍ය ජනයා අතරේය. ඒ අනුව ආටෝපකාරී බාහිර ආයිත්තම්වලින් සැරසී සිය දුර්වල ‘ශරීරයන්, සහ දූෂිතභාවයන්’ සියල්ලක්ම වසන් කරගෙන අප හමුවට පැමිණෙන ගතානුගතික පාලකයා වෙනුවට අප විසින් නායකත්වයට ගෙනා යුත්තේ ශක්තිමත් කම්කරුවන්, ගොවියන්, ධීවරයන් ආදි සැබෑ ලෙසටම සමාජීය සිරුරේ බර උසුලන මිනිසුන් හා ගැහැනුන් ය.
පාලකයන් පත් කිරීමේ දී තම කතිරය සැබෑ ශරීරවලට ලබා දෙන ලෙස ජනතාවට අපට සරලව ආයාචනය කළ හැක. නමුත් දිගින් දිගටම අප අසමත් වී ඇත්තේ ඒ සැබෑ ‘ශක්තිමත්‘ පාලක පිරිස සොයා ගැනීමට බව පැහැදිලිය. එක් අතකින් ‘ශිෂ්ට ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ කඩතිරය‘ විසින් මෙරට ජනයා දිගින් දිගටම මුලා කරනු ලැබ තිබේ. ‘ස්වාභාවික ලෝකයෙන් සංස්කෘතික‘ ලෝකයට පැමිණෙන විට අපගේ සමාජීය ‘ආත්මය සතුව පැවති ශක්තිය’ අපට නැතිව ගොස් ය. ‘බාහිරින් ඇඳගත් ආයිත්තම්’ අපගේ ‘සධාර්මිකභාවයට’ ආගන්තුකය. හොඳ පාලකයාට පවතින තත්වයන් සමඟ සටන් කරමින් ජනතාව විමුක්තියේ මාවතට ගෙනයාමට හැකිවිය යුතුය. එහෙත්, ‘දුර්වල හා දූෂිත’ පාලකයා අපට දිගින් දිගටම ආගමික යහපත්භාවය හෝ යහපාලනික ශිෂ්ටත්වය පෙන්වමින් අප සතු ස්වාභාවික ශක්තියේ, සැබෑ විප්ලවීය ජවයේ බලය අපගෙන් උදුරා ගනිමින් සිටියි. යහපාලන විප්ලවය අසාර්ථක වන්නේ සහ එය තවමත් නොපැමිණි විප්ලවයක් වන්නේ එමගින් මතුකළ ඊනියා ලිබරල් ශිෂ්ටත්වය තුළ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය පිළිබඳ ජනතාව විශ්වාස කළ විප්ලවීය ජවය ඔවුන්ට එමඟින් අහිමි කළ නිසාය. 2019 දී දූෂණ විරෝධී සටන යළි අරඹන බවට සිරිසේන ජනපති ප්‍රකාශ කරන විට ඉතිහාසය පුනරුච්චාරණය විය හැක්කේ ‘සරදමක්’ වශයෙන් පමණක් බව ඔහු අපට සිහිකර දෙයි. ජනතා ශක්තිය පමණක් විශ්වාස කරන ඊනියා ශිෂ්ටත්වයට එරෙහි විප්ලවයක අවශ්‍යතාව මතුව තිබේ.■

අතුලසිරි සමරකෝන්

ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ආණ්ඩුකරණයේ ගැටලු ගැන තවදුරටත්



ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා අර්බුදය අවසන් වීමෙන් පසුව දින හැරෙමින් පවතින ක්‍රියාවලීන් තුළ, ලංකාවේ ප්‍රජාතාන්ත්‍රික ආණ්ඩුකරණයේ අලුත් ගැටලු මතුවීමද, පැරණි ගැටලු යළි මතුවීමද සිදුවෙමින් පවතී. ලංකාවේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය කොයිතරම් ශක්තිමත්ද?, දුර්වලද? අර්බුදවලට මුහුණ දීමට සමත්ද? යන ප්‍රශ්න ඉදිරි දින, සති සහ මාස කිහිපය තුළ නිරන්තරයෙන්ම මතුවීම වැළැක්විය නොහැකිය.
ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ආණ්ඩුකරණය මුහුණ දෙන බරපතළම ක්‍ෂණික අභියෝගය වනු ඇත්තේ අගමැති රනිල් වික්‍රමසිංහගේ ආණ්ඩුවත්, ජනාධිපති සිරිසේන මහතාත් අතර සහයෝගතා ආණ්ඩුකරණ රාමුවක් නිර්මාණය කරගෙන, එහි කොන්දේසි සහ එකඟතා උල්ලංඝනය නොකර ආණ්ඩුව ඉදිරියට ගෙන යාමයි. එසේ නොවුවහොත් සිදුවන්නේ, ආණ්ඩුව නැවත වරක් අර්බුදයකට තල්ලුවීම පමණක් නොවේ. නිර්-ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී විකල්ප නියෝජනය කරන, අධිකාරවාදී බලවේග ශක්තිමත් කිරීමක්ද වනු ඇත.
සිරිසේන ජනාධිපති සහ වික්‍රමසිංහ අගමැති යන දෙදෙනා ඉදිරියේ ඇති ඉහත කී අභියෝගයේ ප්‍රධාන අංගය වන්නේ පසුගිය මාස කිහිපය තුළ තියුණු වී, එළියේ පිපිරුණ ඔවුන්ගේ පසමිතුරු ප්‍රතිවිරෝධතාව පාලනය කරගෙන, නැවත පිපිරී යාමට එයට ඉඩ නොතබන සහයෝගතා ආණ්ඩුකරණ රාමුවක්ද, එවැන්නක් සඳහා අවශ්‍ය වූ පුද්ගලික සම්බන්ධතා යළි ගොඩනැගීමත්ද සාක්ෂාත් කර ගැනීමයි. මෙය ලංකාවේ 2002-2004 තිබුණු තත්ත්වයට තරමක් සමානය. එම අවස්ථාවේදී චන්ද්‍රිකා කුමාරතුංග ජනාධිපති සහ රනිල් වික්‍රමසිංහ අගමැති යටතේ පැවැතියේ දේශපාලන වශයෙන් පසමිතුරු කණ්ඩායම් දෙකකට “එකට ආණ්ඩු කිරීමේ” රාමුවක් සොයා ගැනීමට නොහැකිවීමයි.

සහයෝගතා ආණ්ඩුකරණය?
සහයෝගතා ආණ්ඩුකරණ රාමුවක් සොයා ගැනීම ජනාධිපති-රනිල් දෙදෙනාටම පහසු නැත. 2019 මැතිවරණ වසර තුළ ජනාධිපති සිරිසේන ඉදිරියේ තිබෙන්නේ ඉතා සංකීර්ණ දේශපාලන අභියෝග මාලාවකි. තම දේශපාලන පැවැත්ම සහ අනාගතය ඔහුගේ ක්‍ෂණික න්‍යාය පත්‍රයේ ඇති ප්‍රධාන අංගයයි. එතුමාගේ දේශපාලන පැවැත්ම සහතික වන්නේ, රාජපක්‍ෂ පාර්ශ්වය සමග ඇතිකරගත් සන්ධානයේත්, රාජපක්‍ෂ පවුලේත් න්‍යාය පත්‍රය අනුව වැඩ කළහොත් පමණි. එජාප පෙරමුණු ආණ්ඩුව දුර්වල කිරීම, ව්‍යාකූල කිරීම, මහජන අප්‍රසාදයට පත් කරන පියවර ගැනීම සහ එම ආණ්ඩුවට ක්‍රියාත්මක විය නොහැකි ආකාරයට පත්කිරීම ඔවුන්ගේ න්‍යාය පත්‍රයේ තිබෙනවාට කිසිදු සැකයක් නැත. එය සාමාන්‍ය විරුද්ධ පක්‍ෂ දේශපාලනයයි.
අගමැති රනිල්ට සහ එජාප පෙරමුණු ආණ්ඩුවේ නායකයන්ට ඒ වෙතින් දැඩි අභියෝගයක් එල්ලවේ. එනම් තම ජනාධිපති ධුරයට ඇති මෙන්ම නැති බලතලද තවමත් පාවිච්චි කරන ජනාධිපතිතුමා සමග පසුගිය මාස දෙක තුන ගොඩනැගුණු පසමිතුරු ප්‍රතිවිරෝධතා සමනය කර ගැනීමයි. ඒ සමගම එජාපයට රිද්ද වීමට ජනාධිපතිතුමා කරන ලාමක ක්‍රියාවලට කෝප වී ප්‍රතිචාර නොදක්වමින්, දැනට පවතින ගැටුම් උත්සන්න නොවන පරිදි පාලනය කර ගැනීමයි.

පළිගැනීමේ දේශපාලනය
මේ පසුබිම තුළ සහ මෙම දෙපාර්ශ්වයටම දුෂ්කර කාර්යය ඉටුකිරීමට දෙපාර්ශ්වයම සතු හැකියාව පිළිබඳ සැක මතුකළ යුතු තත්ත්වයක් තුළ, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ආණ්ඩුකරණයේ එක් යහගුණයක් ගැන එම පාර්ශ්ව දෙකටත්, අනෙකුත් සියලු දෙනාටත් මතක් කර දීම වටී. එම යහගුණය නම්, දේශපාලන ප්‍රතිවිරෝධතා නිර්-පුද්ගලික කිරීමත්, දේශපාලන ආයතනවලට හා භාවිතයන්ට, ඒවා සතු කාර්යයන් කිරීමට බාධා නොකිරීමත්ය යන්නය. ඔක්තෝබර් 26 දා පිපිරෙන්නට පටන්ගත් අර්බුදයේ තිබුණු එක් බරපතළ පැත්තක් නම්, දේශපාලන ප්‍රශ්න පෞද්ගලිකකරණයට පාත්‍ර කිරීමත්, පුද්ගලික රුචි අරුචිකම් හා ගැටලු දේශපාලනීකරණය කිරීමත්ය. මේ ලක්ෂණය වඩාත්ම ප්‍රකාශ වූයේ ජනාධිපතිතුමාගේ පැත්තෙනි. එය ‘පළිගැනීමේ දේශපාලනයක්’ දක්වා දැන් වර්ධනය වී තිබෙන බව පෙනේ. ජනාධිපති සිරිසේන මහතා සම්බන්ධයෙන් එජාපය පැත්තෙන්ද එවැනිම ප්‍රතිචාරයක් ගොඩනැඟී තිබේ.
‘පළිගැනීම’ දේශපාලන චර්යාවේ සාමාන්‍ය දෙයක් වුවත්, එය පරෙස්සමෙන් පාලනය කරගත යුතු දේශපාලන මනෝභාවයකි. ‘පළිගන්නා’ ලෙස පහළ මට්ටම්වලින් එන පීඩනය පාලනය කිරීමේ අභියෝගය අගමැතිවරයාත්, ‘පළිගන්නා’ ලෙස තමාගේම හදවතින් එන පීඩනය පාලනය කර ගැනීමේ අභියෝගය ජනාධිපතිවරයාත් ඉදිරියේ තිබේ. ඒ දෙදෙනාම එම පීඩනයන් පාලනය කර නොගතහොත්, මෙම ආණ්ඩුවේ විශාල අර්බුදයක් අලුතෙන් ඇතිවීමට හොඳටම ඉඩ තිබේ. එයින් විය හැකි නව ව්‍යාකුලත්වය, ලංකාවේ සමස්ත දේශපාලනයම තවත් අර්බුදයකට තල්ලු කරනු ඇත. එය තම දෙපාර්ශ්වයටම අවැසි මිස ඒක පාක්ෂික වාසි ගෙනදෙන තත්ත්වයක් නොවන බව, සිරිසේන හා වික්‍රමසිංහ යන නායකයන් දෙදෙනා වටහා ගත යුතුය.

ප්‍රබුද්ධ ස්වාර්ථය
එවැනි වටහා ගැනීමක පදනම වන මූලධර්මයක් දේශපාලනයේ තිබේ. එය ඉංග්‍රීසියෙන් හඳුන්වන්නේ Englightened Self-interest ප්‍රවේශය කියාය. එහි අර්ථය නම්, දේශපාලන නායකයන්, තම පුද්ගලික ආවේග මෙන්ම පහළ මට්ටම්වල පීඩනයත් වෙතින් තමන්ට ලබා දෙන දේශපාලන තෝරාගැනීම් (Political Choices) ඇස්තමේන්තු කිරීමේදී ‘ප්‍රබුද්ධ ස්වාර්ථය’ යන මිනුම් දණ්ඩ භාවිත කිරීම වඩාත් බුද්ධිමත්ය යන්නයි. ලිබරල් දේශපාලන දර්ශනයේ ආචාර්ය ධාර්මික මූල ධර්මයක් වන ‘සබුද්ධික විචක්ෂණත්වය’ (Prudentiality) යනුවෙන් අදහස්වන්නේ මීට සමාන මූලධර්මයකි.
ජනාධිපති සිරිසේන සමග දිගින් දිගටම ආරවුල්වල පැටලී, තම ආණ්ඩුව දුර්වල, දුබල සහ ව්‍යාකූල කර ගැනීම, මැතිවරණ තුනක්ම අබියස තිබෙන වසරක, එජාපයේ හා එජාප පෙරමුණේ ‘ප්‍රබුද්ධ ස්වාර්ථයට’ සේවය කරන ක්‍රියාමාර්ගයක් නොවේ. එහෙත් එවැනි ආරවුල්වලට වැටලීමෙන් වැළකී සිටීම පහසු දෙයක් නොවේ. එයට හේතුව රනිල්ගේ අලුත් ආණ්ඩුවට සාමකාමී, සුමුදු සහ සුවදායක කාලයක් දීමේ අධිෂ්ඨානයක් ජනාධිපතිතුමාට නැති වීමයි. එමෙන්ම, දේශපාලන වශයෙන් දුර්වලව සිටිමින්, තවත් පාර්ශ්වයක බළල් අතක් ලෙස ක්‍රියාකරමින්, පළිගැනීමේ දේශපාලනයේ දිගටම යෙදීම ජනාධිපති සිරිසේනගේ දේශපාලන අනාගතය අන්ධකාරයට පමණක් තල්ලු කරන ක්‍රියාමාර්ගයක් වනු ඇත. දරුණු පරාජයක තුවාල අතගාමින් සිටින එතුමාට ඒ බව වටහා ගැනීමද පහසු නැත. මේ දෙපාර්ශ්වයටම තිබෙන්නේ ‘සබුද්ධික විචක්ෂණත්වය’ යන චර්යාධාර්මික ධර්මයේ පිහිට පැතීමයි. එහෙත් ඒ විකල්පය කරා යාමට දෙපාර්ශ්වටම නොහැකිය.

කළ යුතු දෙයක්
මෙම පසුබිම තුළ සිරිසේන වික්‍රමසිංහ දෙපාර්ශ්වයම කළ යුතු ප්‍රධාන දෙයක් නම් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවටත්, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ මූලධර්මවලටත්, පාර්ලිමේන්තුවේ ස්ථාවර නියෝග සහ සම්ප්‍රදායවලටත් අනුව පමණක් තම දේශපාලන මනෝභාවයන් දේශපාලන ක්‍රියාමාර්ග බවට පරිවර්තනය කිරීමයි. ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව තමන්ගේ සිතැඟිවලට අනුව නම්‍යශීලී කරමින් ඇමතිවරුන් සංඛ්‍යාව වැඩි කර ගැනීමේ දේශපාලන දූෂණ ක්‍රියාව වහාම අත්හැරීමට අගමැතිවරයා ඉදිරිපත් විය යුතුය. ‘ව්‍යවස්ථාවන්ට අනුව කැබිනට් ඇමතිවරු 32කට ඉඩ තිබේ’ යන අලුත් අර්ථකථනය යෝජනා කිරීම මඟින්ම, එජාපය පෙන්නුම් කර ඇත්තේ, තම දේශපාලනය ස්වාර්ථයට සේවය කරන පරිදි ව්‍යවස්ථා විධිවිධාන අවභාවිත කිරීමට එජාපය මැළි නොවන බවයි. ඒ අතර, ජනාධිපතිතුමා පසුගිය සති දෙක තුළද පෙන්නුම් කර ඇත්තේ, ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයෙන් තහවුරු කළ මූලික ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා මූලධර්මයක් වන ‘ජනාධිපතිවරයාට ඇත්තේ සීමිත බලයකි.’ යන අදහස එතුමා පිළිනොගන්නා බවයි. ව්‍යවස්ථාව පිළිබඳ මේ ප්‍රවේශ දෙකම වැරදිය. ජනාධිපති ධුරයේත් මෙම ආණ්ඩුවේම කැබිනට් ඇමතිවරයෙකුත්, කැබිනට් මණ්ඩලයේ ප්‍රධානියාත් ලෙස සිටින ගමන්ම, විරුද්ධ පක්‍ෂයේ නිල නොවන නායකයා ලෙස කටයුතු කිරීම, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය අවඥාසගතව විකෘති කිරීමක් බව එතුමා සිතන බවත් නොපෙනේ. එය වනාහි, බැඳුම්කර වංචාව සම්බන්ධයෙන් අගමැති රනිල් වික්‍රමසිංහට එතුමා කරන චෝදනාව තරම් බරපතළ චෝදනාවක් තවත් වරක් එතුමාට එල්ලවීමට පාර කැපීමකි.
මේ අතර පසුගිය සති හතක අර්බුදයෙන් ගොඩ ආ පසු, කිසි දෙයක් නොසිදුවූ ආකාරයකින්, දේශපාලන දූෂණය මැදිකරගත් පරණ දේශපාලන ක්‍රීඩාවටම බැස සිටින රනිල් වික්‍රමසිංහ පෙන්නුම් කරන්නේ එම අර්බුදයෙන් සහ අරගලයෙන් යෝජනා වූ ප්‍රජාතාන්ත්‍රික ආණ්ඩුකරණය පරණ සරල පාඩම් පවා ඔහු නොසලකා හරින බවයි. “පරණ විදියටම පරණ දේශපාලනයම කරගෙන යෑම” ඔහුගේ තේරීම වී ඇති බව පෙනේ. එය, මෙම ආණ්ඩුව අවුලෙන් අවුලට පත්කිරීමට, ජනාධිපතිවරයාට තව තවත් අවකාශ සැපයීමක් ද වී ඇත. දැනට පෙනෙන ලකුණුවලට අනුව, එජාප ආණ්ඩු කිරීමට නොහැකි ලෙස පරිපාලනමය හිරවීම් ඇති කිරීම්, ජනාධිපතිවරයාගේ ප්‍රධාන උපක්‍රමයක් වී තිබේ. ඒවායින් බේරීමටද ආණ්ඩුවට පහසු නැත.

අලුත් පෙරමුණු
මේ අතර අලුත් දේශපාලන පෙරමුණු ගොඩනැග ීමට නැතහොත් තිබෙන පෙරමුණු පළල් කර ගැනීමට, එජාපය, ශ්‍රීලනිපය සහ පොහොට්ටු පක්‍ෂය උත්සහා ගන්නා බවට වාර්තා වී තිබේ. මේවා වනාහි ජනාධිපති සහ පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණ ජයගැනීම ඉලක්ක කර ගන්නා “මැතිවරණ” පෙරමුණුය. ඒවා සාමාන්‍ය දේශපාලනය තුළ සිදුවන දේවල්ය. ඒ අතර ලංකාවට අද ඒවාට වෙනස්, අලුත් දේශපාලන පෙරමුණක්ද අවශ්‍ය වී තිබේ. එය වනාහි ‘පරිවර්තනීය දේශපාලනයක’ යෙදෙන පරිවර්තනීය දේශපාලන ඉදිරි දැක්මක් ඇති පෙරමුණකි. එම පෙරමුණ 2015 ජනවාරි ආණ්ඩු වෙනස තුළ සංකේතවත් වූ සහ පසුව අත්හරින ලද එහෙත් වලංගුතාව තවමත් පවත්නා, පරිවර්තනීය න්‍යාය පත්‍රයත්, ඔක්තෝබර් 26 දායින් පසු උද්දීපනය වූ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී පරිවර්තනීය න්‍යාය පත්‍රයත්, සමාජ සාධාරණත්වය සඳහා අප රටේ නිරතුරුවම සිදුවන අරගලවල ඇති දේශපාලන ජීවගුණයත් යළි එකට ගෙන එන සන්ධානයක් විය යුතුය. ඒ සඳහා අවශ්‍ය දේශපාලන අවකාශය අද විවෘත වී තිබේ.
අප රටේ තිබෙන දේශපාලන බලවේග අතරින් එවැනි නව පරිවර්තනීය දේශපාලන සන්ධානයක් සඳහා හවුල් නායකත්වය දිය හැකි දේශපාලන පක්‍ෂ දෙකක්ද තිබේ. ඒවා නම් ජවිපෙ සහ ද්‍රවිඩ ජාතික සන්ධානයයි. මේ පක්ෂ දෙකම පසුගිය මාස දෙකෙහි දිග හැරුණු ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අරගලයේ ඉදිරියේම සිටියහ. මෙම වසරේ මැතිවරණ ආශ්‍රිතව, රාජපක්‍ෂ කඳවුරෙන් උත්සන්න කිරීමට ඉඩ තිබෙන අන්ත ජාතිවාදී සහ පසුගාමී දේශපාලනයට අභියෝග කිරීමේ හා එය පරාජය කිරීමේ නව ප්‍රයත්නයකට ඒකාබද්ධ නායකත්වය දීමටද ජවිපෙ සහ ටීඑන්ඒ දෙකෙහිද, අනෙකුත් වාමාංශික හා සුළු ජාතික පක්‍ෂවලද පුළුල් සන්ධානයක් අත්‍යවශ්‍ය වේ. එයට අවශ්‍ය ප්‍රධාන දේශපාලන සටන් පාඨ කිහිපයක් දැනටම මතුවී තිබේ. ජනාධිපති ධුරය අහෝසි කිරීම, ආණ්ඩුක්‍රමයේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී පදනම් පුළුල් කිරීම, අන්තර් වාර්ගික සහයෝගතාව හා සහෝදරත්වය සහ සමාජ සාධාරණත්වවාදී ආර්ථික ප්‍රතිසංස්කරණ ඒ අතර ප්‍රධාන ඒවායි.
ඉදිරි කාලයේ ලංකාවේ දේශපාලන වෙනස්කම් සිදුකිරීමේ කතෘකයන් වන්නේ තනි දේශපාලන පක්‍ෂ නොවේ. අන්තර් – පක්‍ෂ සන්ධානයයි. ජවිපෙට තනි පක්‍ෂයක් ලෙස කළ හැකි කාර්යයකට වඩා බහුවාර්ගික ප්‍රජාතන්ත්‍රීය සන්ධානයක හවුල් නායකත්වය ගෙන ඉටුකළ හැකි දේශපාලන කතෘක කාර්යභාරය ඉහළය.
අවසාන වශයෙන් කිව යුත්තේ, අලුත් අවුරුද්ද එජාපෙ ආණ්ඩුවට එතරම් සුභ එකක් නොවීමට බොහෝ විට ඉඩ තිබෙන බවයි. ජනාධිපති සිරිසේන සමග ඇති ගැටුම අලුත් සහ තියුණු අවධියකට දැනටමත් ළඟාවී තිබෙන බව පෙනේ. මුළු රටම අලුත් දේශපාලනdeadlock එකකට ඇදවැටෙමින්ද තිබේ.■

ජනාධිපති සිරිසේන ඉල්ලා අස්විය යුත්තේ ඇයි?

0



ජනාධිපති හා මහින්ද රාජපක්‍ෂ කුමන්ත්‍රණකාරී ලෙස ආණ්ඩු බලය ලබා ගැනීම සඳහා ගත් ක්‍රියා මාර්ගය සිවිල් යුද තත්වයකින් කෙළවරවීමේ අවදානමට පත්ව තිබියදී ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය විසින් දුන් තීන්දුව හේතුකොට ගෙන එම අර්බුදය සමනය වී ඇති නමුත්, එම ක්‍රියාවලිය තුළින් මතුවූ දේශපාලන අර්බුදය සමනය වී නොමැත. පාර්ලිමේන්තුවක් පත් වීමෙන් පසු පළමුවන වසර 4 1/2 තුළ එම පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හැරීමට ජනාධිපතිට බලයක් නොමැති බවට හා පාර්ලිමේන්තුව එම කාලය තුළ විසුරුවා හැරිය හැක්කේ පාර්ලිමේන්තුවේ 2/3ක බහුතරයකින් සම්මත කරනු ලබන යෝජනාවක් මගින් පාර්ලිමේන්තුව ඉල්ලා සිටි අවස්ථාවක දී පමණක් බව ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ අදාළ විධිවිධාන අර්ථ නිරූපණය කරමින් නිගමනය කර ඇත.
ජනාධිපති විසින් රනිල් වික්‍රමසිංහ අගමැති ධුරයෙන් ඉවත් කිරීම, මහින්ද රාජපක්‍ෂ අගමැති වශයෙන් පත් කිරීම, පාර්ලිමේන්තුව කල් දැමීම හා පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හැරීම ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව උල්ලංඝනය කරමින් කර ඇති ක්‍රියාවලියක් වේ. ජනාධිපති තම ධුරයට පත් වීමේදී දෙන ලද ප්‍රතිඥාව වන්නේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව ආරක්‍ෂාකොට අනුගමනය කරන බවටය.
ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ ජනාධිපතිවරයාට අගමැති ඉවත්කිරීමේ බලයක් පවරා නොමැත. ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ 42(4) ව්‍යවස්ථාව යටතේ ජනාධිපතිවරයාගේ මතය අනුව පාර්ලිමේන්තුවේ විශ්වාසය උපරිම වශයෙන් ඇති පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීවරයා ජනාධිපතිවරයා විසින් අග්‍රාමාත්‍යවරයා ලෙස පත් කළ යුතුව ඇත. මෙහි ජනාධිපතිවරයාගේ මතය යන්න මනඃකල්පිත මතයක් විය නොහැකි අතර එය පාර්ලිමේන්තුවේ යථා තත්වය මත පදනම් වූ වාස්තවික මතය විය යුතුය. එමගින් ජනාධිපතිවරයාට පරම අභිමතයක් නොපැවරේ. කෙසේ වෙතත් එම අභිමතය භාවිත කිරීමෙන් පසුව එම අභිමතය අවසන් වන අතර එසේ පත් කරනු ලබන අග්‍රාමාත්‍යවරයා ඉවත් කිරීමට ජනාධිපතිට බලයක් පැවරී නොමැත.
අග්‍රාමාත්‍යවරයෙකු පත් කිරීමෙන් පසුව එම තැනැත්තාගේ අගමැති ධුරය අවසන් වන්නේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ දක්වා ඇති අවස්ථාවලදී පමණකි.
ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ 46(2)(අ) ව්‍යවස්ථාව යටතේ අගමැතිවරයා සිය ධුරයෙන් ඉල්ලා අස්වුවහොත් හා 46(2)(ආ) ව්‍යවස්ථාව යටතේ තවදුරටත් පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීවරයෙකු නොවුවහොත් පමණක් අගමැති ධුරය අහිමිවන අතර එම ව්‍යවස්ථාව අනුව ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ විධිවිධාන යටතේ එම ධුරය දරන්නේය.
අගමැතිවරයාගේ ධුරය අහිමිවිය හැකි අනෙක් විධිවිධානය ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ 48(2) ව්‍යවස්ථාවේ දක්වා ඇති අන්දමට පාර්ලිමේන්තුව විසින් ආණ්ඩුවේ ප්‍රතිපත්ති ප්‍රකාශනය හෝ විසර්ජන කෙටුම්පත (අයවැය) හෝ ප්‍රතික්ෂේප කළහොත්, එවිටද ආණ්ඩුව කෙරෙහි විශ්වාසභංග යෝජනාවක් සම්මත කළහොත් පමණි. ඒ අනුව රනිල් වික්‍රමසිංහ අගමැති ධුරයෙන් ඉවත් කිරීම හා මහින්ද රාජපක්‍ෂ අගමැති ලෙස පත් කිරීම ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව හිතා මතා උල්ලංඝනය කිරීමකි.
ජනාධිපතිවරයාගේ මෙම ක්‍රියාවලියේ මීළඟ පියවර වශයෙන් පාර්ලිමේන්තුව කල් තැබීමද ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ භාවාර්ථය උල්ලංඝනය කිරීමකි. පාර්ලිමේන්තුව කල් තැබීමේ බලය ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ 33(2)(ඇ) ව්‍යවස්ථාව යටතේ ජනාධිපතිවරයා වෙත පවරා ඇත. එය පාර්ලිමේන්තුව කල් තැබීම සඳහා පවරා ඇති මූලික බලය වේ. එහෙත් එම බලය භාවිත කිරීමේදී පිළිගත් පාර්ලිමේන්තු ක්‍රමයේ සම්ප්‍රදායන් වලින් පාලනය වේ. ලෝකයේ පිළිගත් දියුණු පාර්ලිමේන්තු ක්‍රමයක් ඇති බි්‍රතාන්‍යයේ පාර්ලිමේන්තුව කල් තැබීම පිළිබඳ සම්ප්‍රදායක් පිළිගැනීම අපගේ ද සම්ප්‍රදාය වී ඇත. ඒ අනුව පාර්ලිමේන්තුව කල් තබනු ලබන්නේ පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීවරුන්ට දීර්ඝ සැසිවාරයකින් පසුව විවේකයක් අවශ්‍ය විටකදී හා පාර්ලිමේන්තුවේ න්‍යාය පුස්තකය සාකච්ඡාවට ගෙන නොමැති නොයෙකුත් යෝජනාවලින් පිරී ඇති විටකදී එම න්‍යාය පුස්තකය හිස් කර නව සැසිවාරයක් තුළින් අලුත් න්‍යාය පුස්තකයක් මත ආරම්භ කිරීමටය. ඒ අනුව බි්‍රතාන්‍යයේ, ඉන්දියාවේ මෙන්ම අප රටේද පාර්ලිමේන්තු සම්ප්‍රදාය වී ඇත්තේ එම හේතු මත පාර්ලිමේන්තුව කල් තබන අවස්ථාවක දී අගමැතිගේ උපදෙස් මත කථානායකවරයා ද විමසීමෙන් පසුව එය සිදු කිරීමය.
එසේ නොමැතිව ඕනෑම අවස්ථාවක දී තමාගේ අභිමතය පරිදි පාර්ලිමේන්තුව කල් දැමීමේ බලයක් ජනාධිපතිවරයා වෙත පැවරී ඇති බවට පළල් අර්ථ නිරූපණයක් පිළිගතහොත් ජනාධිපතිවරයාට පාර්ලිමේන්තුව කල් දැමීමේ බලය භාවිත කර පාර්ලිමේන්තුව ක්‍රියා කිරීම අඩපණ කරනු ලැබිය හැකිය. එවැනි අර්ථකථනයක් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවෙන් පිළිගෙන ඇති ජනතාවගේ පරමාධිපත්‍යය උල්ලංඝනය කිරීමය.
අපගේ පොදු නීතිය යටතේ කිසිදු බලධරයෙකු වෙත පරම අභිමතයක් පැවරෙන්නේ නැත. බලධරයෙකු මත පවරා ඇති අභිමතය ඔහු වෙත එම අභිමතය පැවරීමේදී බලාපොරොත්තු වූ අරමුණ ඉටු කර ගැනීම සඳහා පමණක් භාවිත කරනු ඇතැයි යන විශ්වාසය මත පවරනු ලබන අභිමතයකි. එම අභිමතය වෙනත් අරමුණු ඉෂ්ට කර ගැනීම සඳහා භාවිතා කළ නොහැක. මෙය අපගේ නීතියේ ‘භාර සිද්ධාන්තය’ ලෙස සැලකේ. ජනාධිපතිවරයා පාර්ලිමේන්තුව කල් තබන ලද්දේ පාර්ලිමේන්තුව විසින් ඉතා වැදගත් පනතක් වන විසර්ජන කෙටුම්පත සාකච්ඡාවට ලක් කිරීමට ආසන්නව තිබියදීය. පාර්ලිමේන්තුව මෙම අවස්ථාවේදී කල් තබන ලද්දේ මහින්ද රාජපක්‍ෂට ආණ්ඩුව ගෙනයෑම සඳහා අවශ්‍ය මන්ත්‍රී සංඛ්‍යාව වන මන්ත්‍රීවරුන් 113ක් සොයා ගැනීම සඳහා අවස්ථාව සැලැස්වීමට බවට සැකයක් නොමැත. මහින්ද රාජපක්‍ෂ ආණ්ඩුවට මන්ත්‍රීවරුන් 113ක් සොයා ගැනීමට නොහැකි වූයේ මන්ත්‍රීවරුන් තමන්ගේ මිල රුපියල් මිලියන 500 දක්වා ඉහළ දැමීම නිසා බවට ජනාධිපතිවරයා කළ ප්‍රකාශයෙන් මෙය පැහැදිලි වේ.
එහෙයින් පාර්ලිමේන්තුව කල් තැබීම නීති විරෝධී ක්‍රියාවක නිරතවීම සඳහා ලබාදුන් අවස්ථාවක් බව පැහැදිලිය. මෙය ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා විරෝධී, බලය අනිසි ලෙස භාවිත කිරීමකි.
මහින්ද රාජපක්‍ෂ ආණ්ඩුවට අවශ්‍ය මන්ත්‍රීවරුන් සොයාගත නොහැකි බව පෙනී ගිය විට ජනාධිපතිවරයා පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හැරියේය. මෙය ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව හිතා මතා උල්ලංඝනය කිරීමකි. ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයේ නඩු තීන්දුවෙන්ද මෙය සනාථ වේ.
රනිල් වික්‍රමසිංහ අගමැති ලෙස පත් කරන ලෙස මුළු පාර්ලිමේන්තුවේ මන්ත්‍රීවරුන් 225 දෙනා ඉල්ලා සිටියත් තමන් රනිල් වික්‍රමසිංහ අගමැති වශයෙන් පත් නොකරන ලෙසට ජනාධිපතිවරයා විසින් කළ ප්‍රකාශය ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව හිතාමතාම උල්ලංඝනය කරන බවට කළ තර්ජනයකි. මෙම ක්‍රියාව ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව උල්ලංඝනය කිරීමේ බරපතළ ක්‍රියාවක් ලෙස සැලකිය යුතුව ඇත.
එපමණක් නොව ජනාධිපතිවරයා එක්සත් ජනතා නිදහස් සන්ධානයේ නායකයා බව ප්‍රකාශ කර සිටී. මහින්ද රාජපක්‍ෂ විපක්‍ෂ නායක ලෙස පත් කරන ලෙසට ද ඉල්ලා සිටී. එයට අමතරව ජනාධිපතිවරයා යටතේ අමාත්‍යාංශ 3ක් එනම් පරිසර, මහවැලි සංවර්ධන හා ආරක්‍ෂක අමාත්‍යාංශ පවතී. ජනාධිපති ඇත්ත වශයෙන්ම ප්‍රධාන විපක්‍ෂයේ නායකයා, කැබිනට් ඇමති ධුර දරන්නෙකු මෙන්ම කැබිනට් මණ්ඩයේ සභාපති ද වේ. මෙම තනතුරු දැරීම පැහැදිලිවම ගැටුම් සහිත තත්වයකි. එහෙයින් මෙය ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව හිතාමතා උල්ලංඝනය කිරීමකි.
ඉහත කරුණු හේතුවෙන් ජනාධිපතිවරයාට එම තනතුරේ රැඳී සිටීමේ සදාචාරාත්මක අයිතියක් නොමැත. මේ ආකාරයට ජනාධිපති ධුරයේ රැඳී සිටීම රට තුළ යහපත් පාලනයක් ගෙන යෑමට බාධාවක් වේ. එහෙයින් ජනාධිපතිවරයා සිය තනතුරෙන් ඉවත් වී ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව ගරු කරනු ලබන පාලනයක් ගෙන යෑම සඳහා අවස්ථාව සැලසිය යුතුය.■

■ අධිනීතිඥ ලාල් විජේනායක