2015 ජනවාරි 08 වැනිදා ජනාධිපතිවරණය අවසන්ව වසර හතරක් ගතවී තිබේ. පොදු අපේක්ෂාවක් මත පදනම්ව 2015 ජනවාරි 08 වැනිදා ජනාධිපතිවරණයට ඉදිරිපත් වූ මෛත්‍රීපාල සිරිසේන මේ වෙද්දී පොදු අපේක්ෂාවෙන් ඉවත්වී හමාරය. ගෙවුණු වසර හතර පිළිබඳව සිවිල් ක්‍රියාකාරිකයන් කිහිපදෙනෙකුගෙන් අදහස් විමසුවෙමු.

විධායකය විධා-යකා වුණා
මහාචාර්ය චන්ද්‍රගුප්ත තේනුවර

සතුටු වෙන්න කාරණා ගණනාවක් තියෙනවා. පහුග ිය අර්බුදය අවස්ථාවේදීත් පෙනෙන්නට තිබුණා, අපි 2015 දී ඇතිකළ වෙනස බලපෑ ආකාරය. 19 වැනි ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයේ බලපෑම මොනතරම් වැදගත් වුණාද කියන එක අර්බුදයක් අවස්ථාවේදී පෙනුණා. ආයතන ස්වාධීන ලෙස කටයුතු කළා. ඒ තමයි අපේ බඩට කෙළින්ම නොදැනුණත්, අපි ලබපු ජයග්‍රහණ.
අනෙක් පැත්තෙන් අපි නොසතුටට පත්වෙන්න ඕනෑ මේ තුළ තිබුණු මජර දේශපාලනය ගැන. අපට දේශපාලකයා වෙනස් කරගන්නට නොහැකි වුණා. අපි තෝරාගත් අපේක්ෂකයාගේ පවා සුද පෙනුණේ ඔහු ඉගිලෙන්නට පටන්ගත් අවසන් මොහොතේදී. වසර හතරක් අවසාන වෙද්දී විධායකය කියන්නේ විධා-යකා බව අවසානයේදී ඔප්පුවෙලා තියෙනවා. ව්‍යවස්ථාව ගැන තීන්දු ගනිද්දී පරස්තාව ගැන තීන්දු ගන්නවා වගෙයි ඔහු වැඩ කළේ. ඉතින් මේ අවස්ථාව උදාවෙලා තියෙන්නේ ව්‍යවස්ථාව වෙනස් කරන්නට. විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කරන්නට. ඔක්තෝබර් 26 වැනිදා ජනාධිපතිවරයා ගත්ත තීන්දුව නිවැරදිද, නැත්නම් 2015 ජනවාරි 08 වැනිදා ගත්ත තීන්දුව නිවැරදිද කියලා බලන්න කාලය හරි. ඒ නිසා වසර හතරක් ගෙවෙන තැන ජනාධිපතිවරයා විසින් ජනාධිපතිවරණයක් කැඳවිය යුතු බවයි මම හිතන්නේ.■

ආර්ථික ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය නැහැ
දේශපාලන ක්‍රියාකාරිනී ගීතිකා ධර්මසිංහ

ජනවාරි 8 අභිලාෂ විසින් නියෝජනය කරන්නේ රාජපක්ෂ පාලනයේ අත්තනෝමතිකත්වයට’ තිත තැබීමක්. එය පවුලක් වටා ගොඩ නැගුණ, ජාතිකවාදය ජාතිවාදී නපුරෙන් පාලනය කළ, ආර්ථික ලිබරල්කරණය විදේශීය ණයවලින් පුරවා දැමූ රෙජීමයක්. නිදහස පිළිබඳ අදහස තිබුණේ රාජපක්ෂ රෙජීමයේ සපත්තුවේ සීමාවටත් යටින්.’2009 දී යුද්ධය අවසන් කිරීමෙන් පසුව උතුරු නැගෙනහිර ජනතාව හා සුළු‍ ජාතික ප්‍රජාවන් මත රාජපක්ෂ රජයේ අත්තනෝමතික ත්‍රස්තය මුදා හැරියා.
එහෙත් මෙම රජය විසින් අප වෙත ගෙන ආවේ කුමක්ද? එහි නිදහස පිළිබඳ අර්ථය ඔවුනගේ ආර්ථික ප්‍රතිපත්ති ප්‍රශ්න කරන තැනින් අවසන් වුණා. ජනවාරි 8න් ආණ්ඩුව වෙනස් වීමට අමතරව යමක් සිදු වුණාය යන්න මිථ්‍යාවක් (බොරුවක් නොවේ) බවට පත් වී අපව නිමක් නැති තර්කයේ අගාධයකට යොමුකරන නිසා මහජන අරගලයට පක්ෂපාතීව අපි කියන්නේ මේ ආණ්ඩු දෙකටම පොදු ගුණාකාරය වුණේ ආර්ථික ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය මග හැර යාම හා කිසිදු ජනතා අරගලයකට හෝ යුක්තිය ස්ථාපිත කිරීම වෙනුවෙන් කිසිත් නොකිරීමයි. විශේෂයෙන් යහපාලන ආණ්ඩුව ආර්ථික ප්‍රජාතන්ත්‍රීකරණය වෙනුවෙන් හෝ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය පිළිබඳ පුළුල් අදහසක් ස්ථාපිත කිරීම වෙනුවෙන් කිසිදු ශක්තිමත් ව්‍යුහාත්මක පියවරක් ගත්තේ නැහැ. රාජපක්ෂ ආණ්ඩුවේ මර්දනය හෙලු‍වැල්ලක් සේ පැහැදිලි වූ අතර ඊට වෙනස්ව මේ ආණ්ඩුව මර්දනය ව්‍යවස්ථාපිත කිරීමට පියවර ගත්තා. එයට කදිම උදාහරණය නම් මේ ආණ්ඩුව විසින් ගෙන ආ ප්‍රති-ත්‍රස්ත පනත. එය විසින් අපගේ නිදහස පිළිබඳ අදහස පවා ත්‍රස්තවාදයකට සීමා කළා. මම හිතන්නේ ඔක්තෝබර් 26 සිදු වූ ව්‍යවස්ථා විරෝධී අත්තනෝමතිකත්වය ජනවාරි 8 අභිලාෂ රාජපක්ෂ රෙජීමය පැන්නීමෙන් ඔබ්බට ස්ථානගත නොවුණු නිසා සිදුවූවක් කියලයි. ඒ අනුව අපිට ඉතිරි වී තියෙන්නේ වඩා පුළුල් අභිලාෂ වෙනුවෙන් අරගල කිරීම කියලායි මම හිතන්නේ.■

සමරන්න දෙයක් නැහැ
ආචාර්ය හරිනි අමරසූරිය

ගෙවුණු අවුරුදු හතර එකම සිදුවීම් මාලාවක ගලායෑමක් විදියට මම දකින්නේ නැහැ. ඇත්තටම 2015 ජනවාරි 08 වැනිදාට මේ මොහොතේ වලංගුතාවක් තියෙන බව මම දකින්නේ නැහැ. ඒ සන්ධිස්ථානයෙන් යම්කිසි දෙයක් සිද්ධවුණා. ඒකෙන් ඉතිරිවුණේ ඒ වෙලාවේ තිබුණු රාජපක්ෂ ආණ්ඩුව වෙනස් වීම. ඒ ආණ්ඩු වෙනස තුළින් යම්කිසි දේවල් කිහිපයක් සිද්ධවුණා තමයි. ඒත් බරපතළ වෙනසක් ගැන හිතන්න බැහැ. අනෙක පහුගි ය මාස කිහිපයේ සිදුවීම් එක්ක සම්පූර්ණයෙන්ම වෙනස් දේශපාලන පසුබිමක් නිර්මාණය වෙලා තියෙනවා. ඒ නිසා ජනවාරි 08 වැනිදායින් පසු තත්වයට වඩා ඔක්තෝබර් 26 වැනිදාට පසු තත්වය තමයි වඩා වැදගත් වෙන්නේ. ඒ නිසා 2015 ජනවාරි 08 වැනිදාට අවුරුදු හතරක් ගෙවෙන තැන මට සමරන්න කිසිම දෙයක් නැහැ.■

අසමගියක් පෙන්නුවා
ප්‍රවීණ ලේඛක ජයතිලක කම්මැල්ලවීර

සමාජයක් හැටියට ගෙවුණු වසර හතරේදී පිමි ගණනක් ඉදිරියට හා පිමි ගණනක් පසුපසට ගියා. මම ධනාත්මක කාරණා දෙකක් දකිනවා. එක් පැත්තකින් අධිකරණය ස්වාධීනත්වයට පත්වෙලා තියෙනවා. ඒක ලංකාව ලැබූ ලොකු ජයග්‍රහණයක්. අනෙක් පැත්තෙන් ප්‍රකාශනයේ නිදහස පුළුල් වුණා.
එසේ වුණත් 2015 ජනවාරි 08 වැනිදා බලය ලබාගත්ත කණ්ඩායමට ආණ්ඩු බලය ලබාගත් පසුව රට පාලනය කිරීම සඳහා යම් ප්‍රතිපත්ති මාලාවක් තිබුණත්, ඒවාට අනුව කටයුතු කිරීම සඳහා සංවිධාන යාන්ත්‍රණයක් තිබුණේ නැහැ.
අද මෛත්‍රීපාල සිරිසේන ජනාධිපතිවරයා කියනවා රනිල් වික්‍රමසිංහගේ ප්‍රතිපත්තිය සමග එකඟවෙන්න බැරි බව. එහෙත් රනිල් වික්‍රමසිංහ කියන පුද්ගල නාමයට ප්‍රතිපත්තියක් නැහැ. එක්සත් ජාතික පක්ෂයට තමයි ප්‍රතිපත්ති තියෙන්නේ. අවුරුදු 50ක දේශපාලන අත්දැකිම් ඇතැයි කියන මෛත්‍රීපාල සිරිසේන ජනාධිපතිවරයා එජාපයේ ප්‍රතිපත්ති නොදැන හිටියා වෙන්න බැහැ. ඒවා දැන දැනමයි එජාපය සමග එක්වුණේ. කෙසේ වෙතත් මේ දෙපාර්ශ්වය තීරණ ගැනීමේදී ලොකු අසමගියක් පෙන්වුවා.
ඒ හේතුව නිසා ගතවුණු වසර හතරක කාලය තුළ තීරණ ගැනීමේ ක්‍රියාවලිය අතිශය දුර්වල වෙලා තිබුණා. යහපත් තීරණ ගැනුණේ විවිධ කණ්ඩායම්වල බලපෑම් නිසා. විශේෂයෙන්ම සිවිල් සමාජයේ බලපෑම නිසා. ඒ අතරේ මෛත්‍රීපාල සිරිසේන ජනාධිපතිවරයා මුලින් කී අන්දමේ දූෂණයට එරෙහි, ජාතිවාදයට එරෙහි ප්‍රතිපත්තියක අවංකව නොහිටපු බව දකින්නට ලැබුණා. ඔහුට දූෂණයට හා ජාතිවාදයට එරෙහි සැබෑ ස්ථාවරයක් තිබුණේ නැහැ. එහෙම ස්ථාවරයක් තිබුණා නම් ඔහුගේ මුවින්ම දූෂිත, ජාතිවාදී බව කී පුද්ගලයන් සමග ලැජ්ජා නැතිව එකම වේදිකාවක ඉන්න බැහැ.■

පුරවැසියන් බලය පවරාගත යුතුයි
සිනමාවේදී චින්තන ධර්මදාස

යහපාලන ආණ්ඩුවට අවුරුදු තුනක් සම්පූර්ණ වෙද්දීම යහපාලන ආණ්ඩුව බිහිකිරීමට මැදිහත්වූ සිවිල් කණ්ඩායම්වල බලාපොරොත්තු කඩවෙන තත්ත්වයට පසුබිම නිර්මාණය කරලා තිබුණා. අන්තිම වෙද්දී නාගරික මධ්‍යම පන්තික ජනතාවට හිතාගන්න බැරි තත්වයක් තිබුණේ මහින්ද රාජපක්ෂ ආණ්ඩුව හා රනිල් – මෛත්‍රී ආණ්ඩුව අතර වෙනස මොකක්ද කියලා. ජනතාව ඒ විදියේ අතීරණයක හිටපු මොහොතක ඔක්තෝබර් 26 වැනිදා කුමන්ත්‍රණයකින් අගමැතිධුරය මහින්ද රාජපක්ෂට ලබාදෙන්න මෛත්‍රීපාල සිරිසේන ජනාධිපතිවරයා තීන්දු කරලා තිබුණා. ඔක්තෝබර් 26 කුමන්ත්‍රණය නිසා 2015 ජනවාරි 08 විප්ලවයට දායක වූ ජනතාව නැවත නැඟී හිටියා. ඔක්තෝබර් 26 වැනිදා රාජපක්ෂලා නැවත තමන්ගේ සංස්කෘතිය ගෙනාවා. ජනතාවට නැවත රාජපක්ෂ යුගය සිහිගැන්වෙන සිදුවීම් වුණා. ජනතාවට තමන් අත්පත් කරගෙන තිබුණු නිදහසේ තරම වැටහුණා. ඇත්තටම ඒ නිදහස ඇතිවුණේ යහපාලන ආණ්ඩුව නිසා නෙවෙයි. පුරවැසියන්ගේ ක්‍රියාකාරීත්වය නිසා. යහපාලන ආණ්ඩුව කළේ ඒ නිදහස ක්‍රම ක්‍රමයෙන් දුර්වල කරපු එක. උදාහරණයක් විදියට යහපාලන ආණ්ඩුව විසින් මහින්ද රාජපක්ෂ කියන අධම පාලකයාගේ අධම ක්‍රියා සම්බන්ධයෙන් නීතිය ක්‍රියාත්මක වෙන්න දුන්නේ නැහැ. ඒවාට බාධා එල්ලකළා. ඒවා නිසා තමයි මහින්ද රාජපක්ෂලා නැවත ශක්තිමත් වුණේ. මේ අත්දැකීම්වලින් පැහැදිලි වෙන්නේ පුරවැසියන් විසින් තමන්ගේ අයිතිවාසිකම් දිනාගෙන, ඒවා රැකගැනීම සඳහා අරගල කළ යුතු බවයි. එහෙත් දේශපාලන නායකයන් ගැන විශ්වාසය නොතැබිය යුතු බවයි. බලය පුරවැසියන් පවරාගත යුතුයි.■

යහපත් හැඟීමක් නැහැ
රංගන ශිල්පිනී කෞශල්‍යා ප්‍රනාන්දු

යහපාලන ආණ්ඩුව ගැන කිසිම යහපත් හැඟීමක් නැහැ. ඔවුන් මිනිස්සුන්ගේ මූලික අවශ්‍යතා ගැනවත් ටිකක් හොයලා බලලා, කාර්යක්ෂම ක්‍රියාවලියක යෙදෙන්න තිබුණා. ගේම් ගහන්න, ඩීල් දාන්න බලාගෙන බලයට එයි කියලා අපි බලාපොරොත්තු වු‍ණේ නැහැනේ. අඩු තරමේ ප්‍රවාහනය, අධ්‍යාපනය, සෞඛ්‍යය, බලශක්තිය වගේ මූලික ක්ෂේත්‍ර ටිකේ වෙනස්කම් කරන්නවත් උත්සාහ කළේ නැහැ. මම දන්නේ නැහැ වැඩ කළේ නැද්ද, කතා කරමින් හිටියාද කියලා. අවුරුදු හතරක් ඩීල් දාන්න, ගේම් ගහන්න පාවිච්චි කළ වෙලාව වැඩ කරන්න යෙදෙව්වා නම්. ජනාධිපතිවරයා පැත්තකින් තියමු. රනිල් වික්‍රමසිංහ අගමැතිවරයා ඔය කියන විදියේ බුද්ධිමත්, උගත් කෙනෙක් නම් ඔහුට තිබුණා මේවා කරන්න. ඔහුට දක්ෂ කණ්ඩායමක් හිටියා. කිහිපදෙනෙක් හරි. එහෙත් ජනතාව රැවැට්ටුවා. මිනිස්සු ගහමරාගත්තා. ඒවා දකින්න තමයි සිද්ධවුණේ. මේ පාලකයන් හිතන්නේ එයාලාගේ පවුල හෝ ගෙදර පාලනය කරනවා කියලයි. මෙතැනින් එහාට කිසිම බලාපොරොත්තුවක් නැහැ. දේශපාලනය කියන්නේ අශික්ෂිතම පුද්ගලයෝ ඉන්න තැනක් කියලයි හිතෙන්නේ. මේක අපි හැමදාම කියනවා. අහලාත් එපාවෙලා ඇති. ඒත් අපට ආයෙත් කියන්න වෙන්නේ ඒකම තමයි. පොදු ජනතාවගේ පාලනයක් ඇති කරන එක තමයි අපට තියෙන විකල්පය.■

අසම්පූර්ණයි
කථිකාචාර්ය ටෙරන්ස් පුරසිංහ

සමස්තයක් විදියට ගත්තාම අසාර්ථකයි. හේතුව තමයි, ලංකාවේ ප්‍රධාන පක්ෂ දෙක ප්‍රතිපත්තිමය වශයෙන් වෙනසක් නොතිබුණත් ඒ පක්ෂවල සමාජ පදනම් එකිනෙකට වෙනස් වීම. ශ්‍රීලනිපය සිංහල, ගැමි, ගොවි සමාජ පදනමක් තියෙන පක්ෂයක්. ඒ නිසා ශ්‍රීලනිපයේ මතවාදය මූලික වශයෙන් ජාතිකවාදීයි. ඒ නිසා තමයි මේ ආණ්ඩුවේ ගැටුම ඇතිවුණේ. පක්ෂවල ප්‍රතිපත්තිවල ප්‍රශ්න නිසා නෙවෙයි. පක්ෂ දෙකේ සමාජ පදනම් අතර තියෙන වෙනස නිසා. මේ ආණ්ඩුවේ ගමන අවුරුදු තුනහමාරකට සීමා වුණේ ඒ නිසා.
කෙසේ වෙතත් මේ ආණ්ඩුව යටතේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය සඳහා වූ ප්‍රතිසංස්කරණ රාශියක් වුණා. විශේෂයෙන්ම 19 වැනි සංශෝධනයෙන් ජනාධිපතිවරයාගේ බලතල සිමා කිරීම. ඒ වගේම තොරතුරු දැනගැනීමේ අයිතිය පිළිබඳ පනත, ජාතික විගණන පනත වගේ පනත් සම්මත වුණා. ඒවායින් රටේ විනිවිදභාවය හා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය තහවුරු වෙන්න හේතුවුණා.
අනෙක් පැත්තෙන් රටේ විදේශ සම්බන්ධතා සක්‍රිය වුණා. උතුරු නැගෙනහිර පළාත්වලට යම්කිසි සහනයක් ලබාදීමට යහපාලන ආණ්ඩුව කටයුතු කළා. ඒක සම්පූර්ණයෙන්ම ඉෂ්ට වුණේ නැහැ. ඊට අමතරව අධිකරණය ස්වාධීන වුණා. යහපාලන ආණ්ඩුව පත්කරන්නට හේතුවුණ බලාපොරොත්තු සම්පූර්ණයෙන්ම ඉෂ්ට කරන්නට ආණ්ඩුව අසමත්වුණා.■

පොරොන්දුවලින් අඩක්වත් සම්පූර්ණ නැහැ
කථිකාචාර්ය සාමිනාදන් විමල්
විශේෂත්වය දකින්න ඕනෑ ඉතිහාසයේ පළමු වතාවට ප්‍රධාන දේශපාලන පක්ෂ දෙක එකට එක්ව ආණ්ඩුවක් විදියට. මම දකින්නේ ඒ විදියට බිහිකරගත්ත ආණ්ඩුව ඉතාම අමාරුවෙන් අවුරුදු තුනකට ටිකක් වැඩි කාලයක් පාලනය අරගෙන ගියා කියලයි.
හුදු දේශපාලන පොරොන්දු වෙනුවට ප්‍රතිපත්ති මත ආණ්ඩුවක් පත්වුණාට පසුවත්, ඒ ප්‍රතිපත්තිවලින් හරි අඩක්වත් සම්පූර්ණ කරගන්නට නොහැකිවීම තුළින් පෙන්නුම් කරන දේශපාලන පාරිහානිය ගැන කල්පනා කළ යුතුයි.
දෙමළ ජාතික සන්ධානයේ ක්‍රියාකාරීත්වය රැඳී පැවතුණේ ප්‍රධාන පක්ෂ දෙක එකට කටයුතු කිරීම වැදගත්ය කියන සාධකය මත. එවැනි එකතුවක් තුළින් ජනවාර්ගික ප්‍රශ්නයට විසඳුමක් ලබාගත හැකිය කියන සාධකය මත. ඒ නිසා සමහර අවස්ථාවන්වලදී ඒ අපේක්ෂාව මත ඉඳගෙනම ඒ අපේක්ෂාවෙන් බැහැර වූ ක්‍රියාදාමයන්ගේදී පවා දෙමළ ජාතික සන්ධානය ආණ්ඩුවට සහාය දක්වලා තියෙනවා. ඒ සහයෝගය දැක්වුවේ දෙමළ සමාජය තුළින් බැරෑරුම් විවේචන එල්ලවෙද්දීයි. ඔවුන් කල්පනා කළේ ප්‍රධාන පක්ෂ දෙක එකතුවීමෙන් පමණයි ජනවාර්ගික ප්‍රශ්නයට විසඳුමක් ලබාගත හැක්කේ කියන තත්වය.
කෙසේ වෙතත් ප්‍රධාන පක්ෂ දෙක විරසක විම නිසා දෙමළ ජාතික සන්ධානයට වඩා යහපත් වෙන්නේ කුමන ක්‍රියාමාර්ගයද කියලා කල්පනා කරන්න සිදුවුණා. රටේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ආරක්ෂා වෙන විසඳුමක් තුළින් පමණක් ජනවාර්ගි ක ප්‍රශ්නයට විසඳුමක් ලැබිය යුතුය කියන තර්කය මත තමයි පසුව ඔවුන් කටයුතු කළේ. සමස්තයක් විදියට රටේ ගොඩක් අය බලාපොරොත්තු වුණ දේශපාලන ප්‍රතිසංස්කරණ ගැන බලාපොරොත්තු බිඳවැටීමේ දිගුවක් විදියටම තමයි දෙමළ ජනතාවගේ බලාපොරොත්තු බිඳවැටීමත් සලකන්නට සිදුවෙන්නේ.■

ජාතිවාදය පැරදුවේ නැහැ
රංගන ශිල්පිනී සමනලී ෆොන්සේකා

දැන් හැරිලා බලද්දී ඒ වෙනසෙන් යම් නිදහසක් මිස, තව කිසිම දෙයක් ලැබිලා නැහැ. ලැබුණු නිදහස ධනාත්මක විදියට පාවිච්චි කරන්නත් බහුතරයක් කටයුතු කළේ නැහැ. මීට වඩා ලොකු පෙරළියක් බලාපොරොත්තු වුණා. රාජපක්ෂලාට එරෙහිව කටයුතු කරන්නට අපව පොළඹවපු ප්‍රධානම හේතුව වුණේ ඔවුන් වගා කරමින් සිටි ජාතිවාදය. දූෂණය වගේ දේවල් ගැන විරෝධයක් තිබුණත් ඒවාට දඬුවම් කරන්න හෝ පුළු‍වන්. ඒත් ජාතිවාදය විසක් වගේ සමාජය මත පැතිර ගියා. එහෙත් රාජපක්ෂ ආණ්ඩුව පරාජය වුණාට පස්සේත් ජාතිවාදී දේශපාලනයක යෙදුණා. ඒ අදහස් පරාජය කරන්නට අපි මතවාදී සටනක් කළත්, ආණ්ඩුව ඒ මතවාදී සටනට ප්‍රමාණවත් දායකත්වයක් දුන්නේ නැහැ. මංගල සමරවීර ඇමතිවරයා පමණක් වරින් වර අදහස් දැක්වීම් කරලා තිබුණා. ජනාධිපතිවරයාවත්, අගමැති රනිල් වික්‍රමසිංහවත් ඒ මතවාදී සටනට ප්‍රමාණවත් සහයෝගයක් ලබාදුන්නායැයි විශ්වාස කරන්න බැහැ.■

අපේක්ෂා සුන්වෙලා
ආචාර්ය අමින්ද මෙත්සිල පෙරේරා

අපි 2015 ජනවාරි අටවැනිදා අපි බලාපොරොත්තු වුණ අපේක්ෂාවන් සුන්වුණ කාලයක් ලෙස සැලකිය හැකියි. ජනතාව මීට වඩා ලොකු දෙයක් බලාපොරොත්තු වුණා. එක පැත්තකින් ආර්ථික වර්ධනය ගැන. අනෙක් පැත්තෙන් සමාජ සංවර්ධනය ගැන.
යම් තරමකට සමාජ සංවර්ධනය පැත්තෙන් බලාපොරොත්තු වුණ දේවල් ඉටු වුණා. නිදහස, සාමය, සමානාත්මතාව වගේ පැතිවලින් දියුණුවක් තිබුණා. එහෙත් ඒ පැත්තෙන් වුණත් අපි බලාපොරොත්තු වුණ තත්වයට වඩා ගොඩක් පිටිපස්සෙන් තියෙන්නේ. ආර්ථික වශයෙන් දැවැන්ත අපේක්ෂා භංගත්වයක් තමයි පෙනෙන්න තියෙන්නේ. එජාපය බලයට එද්දී වේගවත් ආර්ථික සංවර්ධනයක් බලාපොරොත්තු වුණ පිරිසක් හිටියා. ප්‍රතිපත්ති, වචන, සංකල්ප ගොඩක් සාකච්ඡාවට ලක්වුණා. එහෙත් ඒවා ප්‍රායෝගිකව ක්‍රියාත්මක කළ නොහැකි බව මේ ආණ්ඩුව පෙන්වුවා. පොදුවේ පිළිගන්න ඕනෑ දේවල් කිහිපයක් තියෙනවා. දූෂණය, වංචාව, නාස්තිය සාපේක්ෂව අඩු වුණා. අලාභ ලබන ආයතන ගොඩක් ලාභදායී ආයතන බවට පරිවර්තනය වුණා. ඒක සාපේක්ෂව යම් වර්ධනයක් වෙන්න පුළුවන්. එහෙත් අපි බලන්න ඕනෑ 2015 ජනවාරි 08 වැනිදා තිබුණු බලාපොරොත්තුවලට සාපේක්ෂව. එහෙම බලද්දී ලොකු කඩාවැටීමක් තමයි තියෙන්නේ.■

අවුල්ම පාලනයක්
රංගන ශිල්පිනී ලංකා බණ්ඩාරනායක
මම නම් දකින්නේ ලංකාවේ තිබුණ කිසිම ආණ්ඩුවකට නොතිබුණු විදියේ අවුල්ම සහගත පාලනයක් තමයි පහුගිය ආණ්ඩුව ගෙනගියේ. දේශපාලනඥයන්ගේ බලය පිළිබඳ පටු අරමුණුවලට, පුළුල් දේශපාලන යටකළ ආණ්ඩුවක් විදියටයි පහුගිය ආණ්ඩුව මම දකින්නේ. ආණ්ඩුව පත් කරන්නට හේතුවුණ කාරණා ලැයිස්තුවක් හැදුවොත් ඒවායින් අඩක්වත් ඉටු නොකළ ආණඩුවක්.
ඡන්දය දුන්න ජනතාවට දැන් බලාපොරොත්තුවක් නැහැ 2015 පොරොන්දු අතරින් එකක් හෝ දැන් ඉටු කරයි කියලා. අවශ්‍යතාවක් තියෙනවා නම් ලෙහෙසියෙන්ම ඉටු කරන්න පුළුවන් පොරොන්දුව තමයි විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කිරීම කියන මූලික පොරොන්දුව. ඒ පොරොන්දුව ඉටු කරනු ඇතැයි විශ්වාස කරන්න බැහැ. පුදුම විදියට බලයට කෑදර, වල් සත්තු ටිකක් එක්කයි දේශපාලනය කරන්න සිද්ධවෙලා තියෙන්නෙ. රට ගැන තියාගන්න පුළු‍වන් එකම බලාපොරොත්තුව තමයි ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය වෙනුවෙන් සටන් කරන්නට එකතුවුණ මිනිසුන් කණ්ඩායම. පුරවැසියන් නිහඬ නැහැ. රට ඉස්සරහට ඇදගෙන යෑමේ අමාරු කටයුත්ත කරන්නේ රට ඉදිරියට රැගෙන යන්නට හඬ නඟන මිනිස්සු.■

■ තරිඳු උඩුවරගෙදර / රේඛා නිලු‍ක්ෂි හේරත්

විධායක ජනාධිපතිවරයාට සැබැවින්ම අද කළ හැක්කේ හා කළ නොහැක්කේ කුමක්ද යන්න ගැන බොහෝ දෙනෙකු උනන්දුවනුයේ එහි සැබෑ නීතිමය ස්වරූපය අවබෝධ කර ගැනීමටය. නුදුරු අනාගතයේ ඒ ගැන මතුවිය හැකි විධිවිධානමය ගැටලු ගැන ජනතාව දැනුවත් වීම අවශ්‍යය. එසේම ඒ ගැන අප සංවාද කර දුර්මත ඉවත්කර නිවැරදි පණිවිඩ ජනගත කරගත යුතුය. එනිසා මේ ලිපියේද තිබිය හැකි දෝෂ නිවැරදි කිරීමට මතුවන අදහස් අප අගය කළ යුතුය.
ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ 33අ. ව්‍යවස්ථාව අනුව “ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව යටතේද, මහජන ආරක්‍ෂාව සම්බන්ධයෙන් තත් කාලයේ බලපවත්නා නීතිය ඇතුළු යම් ලිඛිත නීතියක් යටතේද ස්වකීය බලතල, කාර්ය සහ කර්තව්‍ය යථා පරිදි ක්‍රියාත්මක කිරීම සහ යථා පරිදි ඉටු කිරීම සම්බන්ධයෙන් ජනාධිපතිවරයා පාර්ලිමේන්තුවට වගකිව යුත්තේය.” මෙය ජනාධිපතිවරයාගේ ව්‍යවස්ථාපිත බැඳීමකි. ඒ අනුව පාර්ලිමේන්තුව කෙරේ ඇති වගකිවයුතු භාවයෙන් මිදී හෝ නොතකා හෝ කිසිදු කාර්යයක් කිරීමට හෝ කිරීම පැහැර හැරීමට ජනාධිපතිවරයාට නුපුළුවන. එම ව්‍යවස්ථාවෙහි දැක්වෙන අයුරින්ම ස්වකීය බලතල, කාර්ය සහ කර්තව්‍ය යථා පරිදි ක්‍රියාත්මක කිරීම සහ යථා පරිදි ඉටු කිරීම කළ යුතු වනුයේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව යටතේද, මහජන ආරක්‍ෂාව සම්බන්ධයෙන් තත් කාලයේ බලපවත්නා නීතිය ඇතුළු යම් ලිඛිත නීතියක් යටතේද වන විධිවිධාන යටතේමය. ඒ හැර 38 (2)(අ)(I) ව්‍යවස්ථාව අනුව “චේතනාන්විතව ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව උල්ලංඝනය කිරීම”, 38 (2)(අ)(IV) ව්‍යවස්ථාව අනුව “ ස්වකීය ධුරයේ බලතල අයුතු අන්දමින් පාවිච්චි කිරීම” ආදි වරද ජනාධිපතිවරයාට එරෙහි දෝෂාභියෝගකට පාදක වන හේතු ලෙස දක්වා තිබීමද ව්‍යවස්ථාපිත බැඳීමක් ඇති කර තිබේ. කෙසේවුවද ජනාධිපතිවරයාට ව්‍යවස්ථාව උල්ලංඝනය කිරීමට නොහැකි බව ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයද තහවුරු කර ඇති නිසා පසුගිය අමිහිරි අත්දැකීම්ද පාදක කර ඉදිරියේදී යළිත් ව්‍යවස්ථා උල්ලංඝනයන් නොකෙරෙනු ඇතැයි දැන් වැඩි විශ්වාසයක් ගොඩ නැගී ඇත.
අගමැතිවරයා පත්කිරීමේදී යළිත් අර්බුදයක් ඇති කර ගැනීමට ගත් උත්සාහය මේ මොහොතේ මගහැරී ගොස් ඇති නිසා තවදුරටත් මුළුමණින් විසඳී නොමැති කරුණුවලට මේ ලිපිය සීමා වීම සුදුසුය.
ඒ අතරින් අමාත්‍ය මණ්ඩලය පත් කිරීමේදී අර්බුදයක් ඇති කර ගැනීමට ජනාධිපතිවරයාට ව්‍යවස්ථානුකූලව අද කළ හැක්කේ කුමක්ද යන්න විමසා බැලීමද කාලෝචිතය.
43(1) ව්‍යවස්ථාව අනුව අමාත්‍ය මණ්ඩලයේ අමාත්‍යවරයන්ගේ සංඛ්‍යාවද, අමාත්‍යාංශ සංඛ්‍යාවද, ඒ ඒ අමාත්‍යවරයන්ට පවරන විෂය සහ කාර්යයද නිශ්චය කරනුයේ ජනාධිපතිවරයාය. එහිදී අගමැතිවරයාගේ අදහස් විමසීම අවශ්‍ය යැයි ජනාධිපතිවරයා සැලකුවහොත් එලෙස අගමැතිවරයාගේ අදහස්ද විමසිය හැකි නමුත් එසේ කිරීමට බැඳීමක් නැත. එනිසා ජනාධිපතිවරයාට ඇති එම අභිමතය කිසිවෙකුට අභියෝග කළ නොහැකි පරම බලයක් බව පෙනේ. 46(1) ව්‍යවස්ථාව අනුව අමාත්‍ය මණ්ඩලයේ අමාත්‍යවරයන්ගේ සංඛ්‍යාව 30ද, අනිකුත් අමාත්‍යවරයන්ගේ සංඛ්‍යාව 40ද නොඉක්මවිය යුතුය. 46(4) ව්‍යවස්ථාව අනුව ජාතික ආණ්ඩුවකට අදාල උපරිම සීමාව පාර්ලිමේන්තුවට තීරණය කළ හැක. කෙසේවෙතත් 43(1) හා 44(2) ව්‍යවස්ථා අනුව එම උපරිමය කඩ නොකළත්, අමාත්‍යවරයන් අතිවිශාල සංඛ්‍යාවක් පත් කළොත්, එහි සම්පූර්ණ චෝදනාව එල්ල වනුයේ ජනාධිපතිවරයාට බවද සලකා එම සංඛ්‍යා අභිමත අයුරින් අවම කිරීමේ පරම බලය ජනාධිපතිවරයාට ඇත.
19 වන ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයට පෙරාතුව පැවති 44(1), 44(3), 48 හා 49 ව්‍යවස්ථා අනුව තම අභිමතය මත අමාත්‍ය මණ්ඩලය පත්කිරීම, මාරුකිරීම, විසුරුවා හැරීම ආදි පරම බලයන්ද, 44(2) ව්‍යවස්ථාව අනුව යම් විෂයයක් හෝ කාර්යයක් තමාටම පවරා ගැනීම ඇතුළු පරම බලයන්ද අද ජනාධිපතිවරයාට නැත.
19 වන ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයට පසු 43 (2) හා 44 (2) ව්‍යවස්ථා අනුව අද ජනාධිපතිවරයා විසින් නිශ්චය කරන අමාත්‍යාංශ භාරව කටයුතු කිරීමට අමාත්‍යවරයන් පත් කළ හැක්කේ අගමැතිවරයාගේ උපදෙස් අනුව පමණි. පත් කළ අමාත්‍යවරයෙකු 46(3) ව්‍යවස්ථාව අනුව ඉවත් කළ හැක්කේ අගමැතිවරයාගේ උපදෙස් අනුව පමණි. ඒ අනුව බැලූබැල්මට ලැබෙන අදහස නම් අගමැතිවරයාගේ උපදෙස් රහිතව අමාත්‍යවරයන් පත් කිරීමට හෝ පත් කිරීමෙන් පසු ඉවත් කිරීමට ජනාධිපතිවරයාට කිසිදු බලයක් නොමැති බවයි.
එනමුත්, 43(3) ව්‍යවස්ථාව අනුව “ජනාධිපතිවරයා විසින් කවර අවස්ථාවකදී වුවද අමාත්‍ය මණ්ඩලය වෙත පවරන ලද විෂය සහ කාර්ය වෙනස් කිරීම සහ අමාත්‍ය මණ්ඩලයේ සංයුතිය වෙනස් කිරීමද කරනු ලැබිය හැක්කේය. ….” ලෙසට ජනාධිපතිවරයාට දී ඇත්තේ පරම බලයක් බව පෙනේ. ඒ අනුව කිසිම අමාත්‍යවරයෙකු ධුරයෙන් පහ කිරීමට ජනාධිපතිවරයාට පරම බලයක් නැතත් ඕනෑම අමාත්‍යවරයෙකුගේ විෂය සහ කාර්ය වෙනස් කිරීමටද අමාත්‍ය මණ්ඩලයේ සංයුතිය වෙනස් කිරීමටද ඇති බලය අර්බුදකාරී ලෙස ජනාධිපතිවරයාට පාවිච්චි කළ හැකි බවක් පෙනේ.
ආණ්ඩුවේ පාලනය අර්බුදකාරී කිරීමට ජනාධිපතිවරයාට ඇති බලය ගැනද ජනතාව දැනුවත් විය යුතුය.
42(1) ව්‍යවස්ථාව යටතේ “ජනරජයේ ආණ්ඩුවේ පාලනය මෙහෙයවීම සහ ඒ පාලනය පිළිබඳ විධානය භාර අමාත්‍ය මණ්ඩලයක් වන්නේය.” යනුවෙන් දැක්වෙතත් ආණ්ඩුවේ පාලනයට අදාල රාජ්‍ය පාලන ව්‍යුහය සැකසීමේදී අමාත්‍ය මණ්ඩලයට පාලනය කළ නොහැකි බලතල කීපයක් ජනාධිපතිවරයාට අයත්ය. “ජනාධිපති ධුරයේ බලතල, කාර්ය සහ කර්තව්‍යය ක්‍රියාත්මක කිරීමේ සහ ඉටු කිරීමේ ලා තමාට සහාය දීම පිණිස තම මතය අනුව අවශ්‍ය වන ලේකම්වරයන් පත් කිරීමටද ….” යනුවෙන් 41 ව්‍යවස්ථාව යටතේත්, “ජනාධිපතිවරයාගේ විධානයන්ට යටත්ව අමාත්‍ය මණ්ඩලයේ කාර්යාලය භාරව කටයුතු කිරීමත්, ජනාධිපතිවරයා විසින් හෝ අමාත්‍ය මණ්ඩලය විසින් හෝ ඔහුට පවරනු ලබන්නා වූ වෙනත් යම් කර්තව්‍යය හෝ කාර්ය ඉටු කිරීමත්…” සඳහා අමාත්‍ය මණ්ඩල ලේකම්වරයා පත් කිරීමට 50 ව්‍යවස්ථාව යටතේත්, තම අභිමතය පරිදි අග්‍රාමාත්‍ය ලේකම්වරයා පත් කිරීමට 51 ව්‍යවස්ථාව යටතේත්, අමාත්‍ය මණ්ඩලයේ සියලු අමාත්‍යාංශ සඳහා අමාත්‍යාංශ ලේකම්වරයන් පත් කිරීමට 52 ව්‍යවස්ථාව යටතේත් ජනාධිපතිවරයාට පූර්ණ බලයක් ඇති බව පෙනේ. එහිදී ජනාධිපතිවරයා කිසිවෙකුගේ උපදෙස් අනුව ක්‍රියා කිරීමට බැඳී නැත. එනිසා රාජ්‍ය පාලනයේ යම් අවුලක් ඇති කෙරෙන අයුරකින් ඉහළ තනතුරු සඳහා පත්වීම් කිරීමට ජනාධිපතිවරයාට හැකියාවක් ඇති බව අප තේරුම් ගත යුතුය.
කෙසේවුවද රාජ්‍ය පාලනයේදී ඉතා වැදගත් කාර්යභාරයක් හිමි 41 (ආ) ව්‍යවස්ථාව යටතේ දැක්වෙන කොමිෂන් සභා නවයේ සභාපතිවරුන් හා සාමාජිකයන් පත් කිරීමේදී හා ඉවත් කිරීමේදී ජනාධිපතිවරයාට කිසිදු අභිමතානුසාරී බලයක් ලබා දී නැත. එනමුත් 41 (ඇ) ව්‍යවස්ථාව යටතේ දැක්වෙන ඉතා බලසම්පන්න තනතුරු පිරවීමේදී විශාල අභිමතානුසාරී බලයක් ජනාධිපතිවරයාට ඉතිරි කර ඇත. එම තනතුරු නම් අග්‍රවිනිශ්චයකාරවරයා සහ ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයේ විනිශ්චයකාරවරයන්, අභියාචනාධිකරණයේ සභාපතිවරයා සහ අභියාචනාධිකරණයේ විනිශ්චයකාරවරයන්, අධිකරණ සේවා කොමිෂන් සභාවේ සභාපතිවරයා හැර අනෙකුත් සාමාජිකයන්, නීතිපතිවරයා, විගණකාධිපතිවරයා, පොලිස්පතිවරයා, ඔම්බුඞ්ස්මන්වරයා හා පාර්ලිමේන්තු මහ ලේකම්වරයා යන තනතුරුය. “41 (ඇ)(1). ජනාධිපතිවරයා විසින් සභාවට කරන ලද නිර්දේශයක් මත, සභාව විසින් අනුමත කර ඇත්නම් මිස, මේ ව්‍යවස්ථාවේ උපලේඛනයේ නිශ්චිතව සඳහන් කිසිම ධුරයකට ජනාධිපතිවරයා විසින් කිසිදු තැනැත්තෙකු පත් කරනු නොලැබිය යුත්තේය.” යන එම විධිවිධානය නිසා ජනාධිපතිවරයා නිර්දේශ නොකරන කිසිවෙකුට එකී කිසිදු ධුරයක් ලැබිය නොහැකිය. එලෙසම ජනාධිපතිවරයාගේ නිර්දේශය සභාව අනුමත නොකළොත් සහ ජනාධිපතිවරයා වෙනත් නිර්දේශයක් නොකරන ස්ථාවරයක සිටියහොත් එකී ධුර හිස්ව තබනවා හැර විසඳුමක් නැත. මෙය වඩාත්ම ප්‍රශ්නකාරී වනුයේ විගණකාධිපති ධුරය හැර අන් කිසිදු ධුරයකට අධ්‍යාපන, වෘත්තිමය, චරිතමය, ප්‍රවීණතාව ආදි කිසිම ව්‍යවස්ථාමය සුදුසුකමක් හෝ නුසුදුසුකමක් දක්වා නොතිබීමය. එබැවින් සෑම අතින්ම නුසුදුසු නමක් නිර්දේශ කර එම ස්ථාවරයේම රැඳී සිට රාජ්‍ය පාලනයේ අවුලක් ඇති කිරීමට ජනාධිපතිවරයාට ඉඩකඩක් ඇති බව අවධානයට යොමුවීම සුදුසුය. මුදල් නීති පනත යටතේ තවත් ප්‍රධානම ධුරයක් වන මහ බැංකු අධිපති තනතුරට පත්කරනුයේ ජනාධිපතිවරයා විසින් වීම මෙහිදී වැදගත් වනුයේ ප්‍රශ්නගත අයෙකු එම ධුරයට පත් කර අවුලක් ඇති කළ හැකි හෙයිනි.
රාජ්‍ය පාලනයේදී විධායක කාර්යයේ මූලිකම අරමුණ වන ජනතාවට රාජ්‍ය සේවය ලබා දීම පිළිබඳව 4(ආ) ව්‍යවස්ථාව මඟින් ජනාධිපතිවරයාද, 42(2) ව්‍යවස්ථාව මඟින් අමාත්‍ය මණ්ඩලයද වගවිය යුතු වේ. එම විධිවිධාන දෙක යටතේ එකී බල අධිකාර දෙකටම විධායක කාර්ය පවරා ඇති අතර එකකට එකක් යටත් කර නැතත්, 4(ආ) ව්‍යවස්ථාව ජනතා පරමාධිපත්‍යයට ඍජුවම බද්ධ වී ඇත. කිසියම් කරුණකට 4(ආ) ව්‍යවස්ථාව යටතේ ජනාධිපතිවරයාද, 42(2) ව්‍යවස්ථාව යටතේ අමාත්‍ය මණ්ඩලයද පරස්පර නියෝග දෙකක් ගැසට් කළහොත් පිළිගත යුත්තේ කුමන නියෝගයද යන්න රාජ්‍ය නිලධාරීන්ට මෙන්ම මහජනතාවටද ගැටලුවක් වනු ඇත. කෙසේවුවද එවැන්නක් රාජ්‍ය ප්‍රතිපත්තිමය කරුණක් නම් පාර්ලිමේන්තු පනතක් හෝ යෝජනා සම්මතයකින් නිරාකරණය වන නමුත් පරීපාලනමය ගැටලුවක් නම් නිශ්චය කිරීම සඳහා පාර්ලිමේන්තුව මැදිහත් නොවනු ඇත.
මෑත කාලයේ රජයේ තීරණ ලෙස නිකුත් වූ ඇතැම් ගැසට් නිවේදන ජනාධිපතිවරයා විසින් තම තනි අභිමතය මත අවලංගු කළ නමුත් ඒවා අර්බුද බවට පත් නොවූවේ අමාත්‍ය මණ්ඩලය ජනාධිපතිවරයා සමඟ ගැටුමකට නොගොස් ජනාධිපතිවරයාට අවනත වූ නිසාය. එය ඉදිරියටත් එසේ නොවීමට ඉඩ ඇත. එහිදී ජනාධිපතිවරයාගේ තනි තීරණයකට වඩා 42(2) ව්‍යවස්ථාව යටතේ ජනාධිපතිවරයා සාමාජිකයෙකු හා ප්‍රධානියා වන අමාත්‍ය මණ්ඩලය ගන්නා සාමූහික වගකීම සහිත තීරණය වඩා ප්‍රබල බවට තර්කයක් මතු කළ හැකිය. එසේම අමාත්‍ය මණ්ඩලය තුළ බහුතර මතය අනුව තීරණ ගැනීමේදී තමාගේ පෞද්ගලික මතය කුමක් වුවද එලෙස ගන්නා සියලු තීරණවලට එකමුතුව සාමූහිකව වගකිවයුතු බවද, අමාත්‍ය මණ්ඩලය තුළ සිටින තාක් කල් අදාළ සියලු විවේචන අමාත්‍ය මණ්ඩලය තුළ මිස පිටත නොකළ යුතු බවද, කිසියම් තීරණයකට එකඟ විය නොහැකි නම් කළයුත්තේ ගෞරවනීය ලෙස ධුරයෙන් ඉල්ලා අස්වීම බවද ශිෂ්ටසම්පන්න ලෝකය පිළිගනී. කෙසේවුවද අමාත්‍ය මණ්ඩලය තුළ සිටිමින් ගත් කිසිදු තීරණයක් අමාත්‍ය මණ්ඩලයෙන් ඉවත් වූ පසුව හෝ දෝෂදර්ශනයට ලක් කර, තමාගේ විරෝධතාව නොතකා එම තීරණ ගත් බව කීමට සාමූහික වගකීමේ ව්‍යවස්ථාපිත විධිධානය යටතේ කිසිම අමාත්‍ය මණ්ඩල සාමාජිකයෙකුට නොහැක. එය ජනාධිපතිවරයාටද, අගමැතිවරයාටද, අනිකුත් අමාත්‍ය මණ්ඩල අමාත්‍යවරුන්ටද එක සේ අදාළය.
ඉහත කරුණු අනුව ආණ්ඩුවක කාර්යක්‍ෂමතාව අඩාල කිරීමට ජනාධිපතිවරයාට ව්‍යවස්ථානුකූලව යම් බලයක් ඇති නමුත් එය ඉතාම සීමිත බව පෙනේ. විශේෂයෙන්ම රාජ්‍ය සේවයට අදාළ රජයේ නිලධාරීන්ගේ පත්කිරීම, උසස් කිරීම, මාරු කිරීම, විනය පාලනය හා සේවයෙන් පහ කිරීම ඇතුළු සියලු කාර්යයන් 55 ව්‍යවස්ථාව මඟින් පවරා ඇත්තේ අමාත්‍ය මණ්ඩලයට හා රාජ්‍ය සේවා කොමිෂන් සභාවට පමණි. තවද අමාත්‍යාංශ ලේකම්වරුන් ස්වඅභිමතය අනුව පත් කරනුයේ ජනාධිපතිවරයා විසින් වුවද 52 ව්‍යවස්ථාව අනුව එම ලේකම්වරු තම “…..අමාත්‍යවරයා භාරයේ ඇති ආණ්ඩුවේ දෙපාර්තමේන්තුද වෙනත් ආයතනද අමාත්‍යවරයාගේ විධානයට හා පාලනයට යටත්ව මෙහෙයවන්නේය.” යනුවෙන් වන විධිවිධානය පිළිපැදිය යුතු හෙයින් ඔවුන් ක්‍රියා කළයුත්තේ ජනාධිපතිවරයාගේ නොව තම අමාත්‍යවරයාගේ විධානයට හා පාලනයට යටත්වය.
සමස්තය දෙස බැලීමේදී පැහැදිලිව පෙනෙන කරුණ නම් පාර්ලිමේන්තුව හා අමාත්‍ය මණ්ඩලය තමාට අවනත නම් පමණක් විධායක ජනාධිපතිවරයාට අතිවිශාල බලයක් අදටත් ඇති බවත්, එසේ නොමැති නම් එම ධුරය බෙහෙවින් අප්‍රාණික බවත්ය. විශේෂයෙන්ම තමාට පාලනය කළ නොහැකි අමාත්‍ය මණ්ඩලයක් ඇති විටෙක එම ධුරය ඉතා අසරණ හා අනාථභාවයකට පත් වේ. තමා වෙත සැබැවින්ම නැති බලයක් ඇතැයි සිතා සිහින මැව්වොත් එයින් සැබෑ වින්දිතයන් බවට අවසානයේ පත්වන්නේ පොදු ජනතාවමය. මේ සියල්ලම නිවැරදි කළ හැකිවන්නේ ඉතා දූරදර්ශීව සැකසූ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයකින් පමණක් බව අප තේරුම් ගත යුතුය.■

■ සරත් සී. මායාදුන්නේ
විශ්‍රාමික විගණකාධිපති හා
හිටපු පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රී