ශ්‍රීලනිප මහලේකම් දයාසිරි ජයසේකර

අවුරුදු සමය අවසාන වුණාට පස්සේ ජනාධිපති මෛත්‍රීපාල සිරිසේන හදිසි ජනාධිපතිවරණයක් කැඳවනු ඇතැයි දේශපාලන ආරංචියක් තියෙනවා. ඒ ආරංචිය ඇත්තක් වේවිද?
එහෙම එකක් ගැන පක්ෂය විදියට සාකච්ඡා කරලා නැහැ. ඒ නිසා ඒ ගැන කිසිවක් කියන්න මට හැකියාවක් නැහැ.

ඉදිරියේදී ශ්‍රීලනිපයට තියෙන දේශපාලන සැලසුම් මොනවාද?
අපි මැයි දින රැළිය සඳහා සැලසුම් සියල්ල හදලා තියෙනවා. සියල්ලන්වම දැනුවත් කරලා තියෙනවා. ඉතාමත් දැවැන්ත හා සාර්ථක මැයි දිනයක් පවත්වන්න සියලු කටයුතු සූදානම් කරලා තියෙනවා. ශ්‍රීලනිප මැයි රැළියට විශාල ජනකායක් සහභාගී වේවි කියලා බලාපොරොත්තු වෙනවා.

ශ්‍රීලනිපය හා පොදුජන පෙරමුණ අතර සන්ධානයක් ගැන සාකච්ඡා පවතිද්දී වෙනම මැයි රැළියක් පැවැත්වීම සාකච්ඡාවලට බාධාවක් වේවිද?
එහෙම කිසිම බාධාවක් වෙන්නේ නැහැ. අපි පක්ෂය විදියට අපේ අනන්‍යතාවය තියාගෙන ඉදිරියට ගමන් කරන්න හිතනවා. අවශ්‍ය නම් සන්ධානගත වෙන්නත්, එහෙම නැතිනම් තනිව තරඟ කරන්නත් අපි ලෑස්තියි. ඕනෑම මැතිවරණයකදී ශ්‍රීලනිපය විදියට ජනබලය උරගා බලන්නත් අපි සූදානම්.

තනිව තරඟ කරන්නත් ඉඩ තියෙනවාද?
ඕනෑ නම් තනියෙන්ම තරඟ කරන්නත් අපට පුලුවන්. එකමුතුවෙලා තරඟ කරන්නත් පුලුවන්. කෙසේවෙතත් පක්ෂයේ අනන්‍යතාවය ආරක්ෂා කරගෙන අපි ඉදිරියට යන්න ඕනෑය කියන දැඩි මතයේ තමයි ඉන්නේ.

ශ්‍රීලනිපයට තනිව තරඟ කරලා සැලකිය යුතු ජයග්‍රහණයක් ලබාගන්න පුලුවන් වේවිද?
අපට පුලුවන්. කිසි ප්‍රශ්නයක් නැහැ. අපි ඒකට සූදානම්. අපි අන්තිමට තිබුණු ඡන්දයේදී තනිවම තරඟ කරලා ඡන්ද ලක්ෂ 15ක් පමණ ලබාගත්තා. ප්‍රාදේශීය සභා දෙකක බලය අපට තියෙනවා. ඒකෙන් පැහැදිළියි තනියම වැඩ කරන්න පුලුවන් ශක්තියක් අපේ පක්ෂයට තියෙනවා. ඒ ශක්තිය තවත් වර්ධනය කරගැනීම තමයි අපේ අපේක්ෂාව.

තනිව මැතිවරණයට ආවොත් 2018 පළාත් පාලන මැතිවරණයට වඩා වෙනස් ප්‍රතිඵලයක් ලැබේවිද?
පහුගිය අවුරුදු තුනහමාරක කාලයේදී ජනාධිපති මෛත්‍රීපාල සිරිසේන මහතා ශ්‍රීලනිප කණ්ඩායම සමඟ හිටියත් රාජ්‍ය පාලනයට වැඩිපුර අතගැහුවේ නැහැ. එතුමාට ජනාධිපතිවරණයේදී ලබාදුන් සහයෝගයට කළගුණ සැලකීම සඳහා එතුමා රනිල් වික්‍රමසිංහ පාර්ශ්වයට රාජ්‍ය පාලනය කරගෙන යන්න ඉඩ දුන්නා. අපි දැක්කා ඒකෙන් රටට විශාල අගතියක් සිද්ධවුණ බව.

පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීවරුන් අතරින් බහුතර බලයක් නැති එකම ජනාධිපතිවරයා බවට පත්වෙන්න සිද්ධවුණේ මෛත්‍රීපාල සිරිසේන ජනාධිපතිතුමාට. ඒක සුළුකොට තැකිය යුතු තත්වයක් නෙවෙයි. එතුමාගේ පොරොන්දු ඉටු නොකළ බවට චෝදනා ලබන්නත් ඒ නිසා සිද්ධවුණා. ඒ අස්සේ තමයි 2018 පළාත් පාලන මැතිවරණය තිබුණේ. ජනාධිපතිතුමාට බලයක් නොතිබීම රටේ අවාසනාවක්. ජනාධිපතිතුමාට 2015 ඉඳන් පාර්ලිමේන්තුවේ බලයක් තිබුණානම් මෙතෙක් සිද්ධවුණ දේවල් මීට වඩා බොහෝ වෙනස් වෙන්න සිද්ධවුණා. අද තත්වය වෙනස්. බලයක් නැතිව වුණත් එතුමා සෑහෙන වැඩ කොටසක් සිදුකරනවා. විශේෂයෙන්ම එතුමා මත්ද්‍රව්‍ය සම්බන්ධයෙන් ගෙනයන වැඩපිළිවෙලට විශාල ආකර්ශණයක් තියෙනවා. ඒ නිසා අපි කියන්නේ එදා 2018 පෙබරවාරි 10 වැනිදා තිබුණාට වඩා දැවැන්ත ජනබලයක් හා ජන ආකර්ශණයක් ජනාධිපතිතුමා සහ ශ්‍රීලනිපය වටේට තියෙනවා.

ඇතැම් අය කියනවා ශ්‍රීලනිපය තනිවම ඉදිරිපත් වුණොත් පොදුජන පෙරමුණ සමඟ සන්ධානගත වී ලබන ප්‍රතිඵලයටත් වඩා හොඳ ප්‍රතිඵලයක් ලැබේවි කියලා..
පැහැදිළිවම. පොදුජන පෙරමුණේ ඉන්න කණ්ඩායම 2015 මහමැතිවරණයේදී ශ්‍රීලනිප මන්ත්‍රීවරුන්ට අත්කරලා දුන්න ඉරණම නිසා අදත් ඒ මන්ත්‍රීවරුන් ඉන්නේ අවිශ්වාසයෙන්. ඒ නිසා පක්ෂයේ ශක්තිමත් මතයක් තියෙනවා. එකමුතුව පොදුජන පෙරමුණ එක්ක දේශපාලනය කළත් ඡන්දයට වෙනම ඉදිරිපත් විය යුතු බව කියනවා. ඒක පක්ෂය ඇතුලේ කතාබහට ලක්වෙන තවත් එක මතයක්.

ශ්‍රීලනිප පොහොට්ටු සන්ධානයක් ගැන සාකච්ඡා වල තත්වය කොහොමද?
අපි කරුණු 25ක් ගැන එකඟතාවයකට ආවා. ඒ කරුණු 25 වටේට තමයි සියලුදෙනා එකතුවෙන්නේ. ඉන්පස්සේ ප්‍රතිපත්තිමය රාමුව සාකච්ඡා කරලා අවසන් කරන්න ඕනෑ. එතැනින් පස්සේ කරන්න කාරණා ගණනාවක් තියෙනවා.

ඒ කරුණු 25 මොනවාද?
ආණ්ඩුකරණය පිළිබඳ වූ ප්‍රතිපත්තිමය කාරණා ගැන තමයි එකඟ වුණේ. ඒ කාරණා මොනවාද කියලා දැන්ම ප්‍රසිද්ධියේ කියන්න බැහැ.

ඊළඟ සාකච්ඡාවට දින යොදාගත්තාද?
මැයි 09 වැනිදා තමයි ඊළඟ සාකච්ඡාවට දින යොදාගෙන තියෙන්නේ.

අයවැයේදී ශ්‍රීලනිපය ඡන්දය ප්‍රකාශ නොකර සිටීම මේ සාකච්ඡා වලට බාධාවක් නෙවෙයිද?
අපි පැහැදිළිව පක්ෂය විදියට ජනාධිපතිතුමා එක්ක සාකච්ඡා කරලා තමයි ඒ තීන්දුව ගත්තේ. අපි කරුණු සහිතව තීන්දුව ගැන පෙන්වාදුන්නා. පළවැනි කාරණය තමයි මේක පරද්දන්න පුලුවන් ඡන්දයක් නෙවෙයි. දෙවැනි කාරණය තමයි මේ අයවැයේදී ජනාධිපතිතුමාගේ වැය ශීර්ෂයත් අයවැය එක්ක බද්ධ වෙලා තිබුණා. ඉතින් අපේම පක්ෂයේ සභාපතිවරයාගේ වැය ශීර්ෂය ඇතුලත් වෙච්ච අයවැය පරාජය කරන්න අපට හැකියාවක් නැහැ. ඒ නිසයි අමාරුවෙන් වුණත් සමස්ත අයවැයට විරුද්ධ වෙන ගමන් ඡන්දය පාවිච්චි නොකර ඉන්න තීන්දු කළේ. අපි පක්ෂව ඡන්දය දුන්නේ නැහැනේ. ඒකෙන් අපි අයවැයට එකඟ නැති බව පැහැදිළියිනේ. අපි අයවැයට පොදුවේ විරුද්ධයි. අපි කළේ විරුද්ධව ඡන්දය නොදී ඉන්න එකනේ. කලින් කිව්ව හේතුව මිසක් වෙන කිසිම හේතුවක් ඒකට නැහැ. දැන් අපට එජාප හිතවාදීන් කියලා සමහරු චෝදනා කරන බව ඇත්ත. ඒත් මහින්ද රාජපක්ෂ මහතාට අගමැතිධූරය ලබාදුන්නේත් අපේ ජනාධිපති මෛත්‍රීපාල සිරිසේන මහතාම තමයි. පාර්ල්මේන්තුවේදී ආණ්ඩුව පරාජය කරන්න ප්‍රායෝගිකව පුළුවන් අවස්ථාවක් ආවොත් අපිත් එකතුවෙනවා. ප්‍රශ්නයක් නැහැ. එදා මහින්ද රාජපක්ෂ මහතාව අගමැති කරපු වෙලාවේ 113 හදාගෙන එජාපය පරාජය කරන්න බැරිවුණේ කවුරු නිසාද කියන එකයි අපට තියෙන ප්‍රශ්නය. පත්වුණ අගමැති සහ අනෙකුත් සියලුදෙනා එකතුවෙලා 113 හදාගත යුතුව තිබුණානේ.

ශ්‍රීලනිපය අයවැයේදී ඡන්දය ප්‍රකාශ නොකර හිටපු නිසා නැවතත් එජාපය හා ශ්‍රීලනිපය අතර හිතවත්කම වැඩිවෙලා, ජාතික ආණ්ඩුවක් ඇතිවීමේ ඉඩක් ගැනත් අදහස් පළවුණා….
ඒ ගැන කිසිම සාකච්ඡාවක් සිද්ධවෙලා නැහැ. අපි හිතන්නෙ නැහැ එහෙම දෙයක් වේවි කියලා. ඔය තියෙන්නේ එකිනෙකා පළ කරන අදහස් තමයි.

ආණ්ඩුවට සහාය පළ කරන ශ්‍රීලනිප මන්ත්‍රීවරුන් සම්බන්ධයෙන් ශ්‍රීලනිපය කරන්නේ මොනාවද?
අපි ඔවුන් සමඟ කතාකරමින් යනවා. ඔවුන් ජනාධිපතිතුමා සමඟ සීයට සීයක් ඉන්නවා. ඒත් ඔවුන් පක්ෂය ගන්න තීන්දු එක්ක ඉන්නේ නැහැ. ඒක අපට ප්‍රශ්නයක් තමයි. ඒත් ඉදිරියේදී ඔවුන් එක්ක යම් එකඟතාවයක් ඇති කරගෙන වැඩ කරන්න පුලුවන් වේවි කියලා හිතනවා.

දැන් ශ්‍රීලනිප සාමාජිකයන් විදියට එජනිසයෙන් පාර්ලිමේන්තු ආ මන්ත්‍රීවරුන් ගණනාවක් ප්‍රසිද්ධියේ පොදුජන පෙරමුණේ සාමාජිකයන් විදියට කටයුතු කරනවා. ඔවුන් සම්බන්ධයෙන් විනය පියවර ගැනීමේ බලාපොරොත්තුවක් නැද්ද?
දැනට ඉතින් එහෙම දේශපාලන වාතාවරණයක් නැහැ. ඒක විපක්ෂ බලවේග දුර්වල කිරීමක් විදියටයි අපි දකින්නෙ. කොහොමහරි සියලුමදෙනාව එකතු කරගෙන පක්ෂය ශක්තිමත් කරන්න අපි හිතන්නෙ. අපි දැන් ගන්නා තීන්දුවෙහි හොඳ ප්‍රතිඵල අනාගතයේදී දකින්න ලැබේවි කියලා මම හිතනවා. මේ වෙලාවේ තාක්ෂණික වශයෙන් හා ව්‍යවස්ථාව පැත්තෙන් නොබලා ප්‍රායෝගිකව දේශපාලනය පැත්තෙන් ඒ ප්‍රශ්න දෙස බලන්නයි අපි හිතන්නෙ.

ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ජනාධිපතිවරණ අපේක්ෂකයා ලෙස ඉදිරිපත්වීම ගැන අදහස මොකක්ද?
ඒ ගැන දැන්ම මොකුත් කියන්න බැහැ. ඒක අනාගයේදී කියන්න ඕනෑ දෙයක්. දැන් ඔය ගැන අදහස් පළකිරීම සුදුසු නැති බව මම හිතනවා.

ශ්‍රීලනිපය ගෝඨාභය රාජපක්ෂට සහයෝගය ලබාදේවිද?
ඒක ගැන අපට කියන්න බෑනෙ. කවුරුහරි පක්ෂයක් හෝ කණ්ඩායමක් තනිවම අපේක්ෂකයෙක් ඉදිරිපත් කළාම ඒකට සහයෝගය දෙන්න හැකියාවක් තවත් පක්ෂයකට නැහැ. ජනාධිපතිතුමාත් එක්ක කතාකරලා දේශපාලනික වශයෙන් තීන්දුවකට ආවොත් අපට හිතාබලන්න පුලුවන්. අපේ මතය තියෙන්නේ මෛත්‍රීපාල සිරිසේන ජනාධිපතිතුමා නැවත ඉදිරිපත් වෙන්න ඕනෑ බවයි. ඒත් ජනාධිපතිතුමා තවමත් අපි එක්ක ඔහුගේ අදහස කියලා නැහැ. නිසි වෙලාවට එතුමා තීන්දුවක් ගනීවි කියලා අපි හිතනවා. ඔහුගේ තීන්දුව මත පක්ෂය තෝරාගැනීමක් කරන්න ඕනෑ.

එක් දරදඬු පාලකයෙක් ඇවිත් රට ගොඩගන්න ඕනෑ බව කියද්දී, ඒ ගැන ඔබේ ප්‍රතිපත්තිමය අදහස මොකක්ද?
රටට දැඩි පාලනයක් සහිත නායකයෙක් අවශ්‍ය බව කියන්නේ වෙන හේතුවක් නිසා නෙවෙයි. රටේ මිනිස්සු සූදානම් නැති නිසා. ලංකාව දියුණු නොවෙන්නේ ලංකාවේ ජනතාවගේ ප්‍රශ්නයක් නිසා. පාලකයා දරදඬුද නැද්ද කියන එකට වඩා වටින්නේ රටට එන ජනතාවගේ හැදියාව, විනය, ඔවුන් රටට ආදරය කරනවාද කියන කාරණය. ඒක රටේ බහුතරයකට නැති හැඟීමක්. එහෙම අයව බලහත්කාරයෙන් අල්ලාගෙන හිට්ලර් වගේ දරදඬු පාලනයක් ඇති කරනවානම් ඒකෙන් කරන්න වෙන්නේ සීමා සහිත වැඩපිළිවෙලක් තමයි. හිට්ලර්ලාව ගේන්න ගියොත් වෙන්නේ වැඩිකල් නොගිහින් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අරගල රට ඇතුලෙන් මතුවෙන එක. ඉන්පස්සේ සිවිල් යුද්ධ හා ඒ පාලකයාගෙන් රට බේරාගැනීමේ සටනක් ආපහු පටන්ගන්න වේවි. ඇත්තටම කරන්න ඕනෑ මිනිස්සු වෙනස් වෙන එකයි. මිනිස්සු තමන්ගේ යුතුකම් කොටස රට වෙනුවෙන් වැඩ කරන තැනට පත්වෙන්න ඕනෑ. රට හදන්නට ඕනෑ වෙන්නේ දරදඬු පාලකයන්ව නෙවෙයි. යහපත් පුරවැසියන්ව. හොඳ පුරවැසියෝ බිහිවුණොත් ඔවුන් හොඳ පාලකයෙක්ව තෝරාගනීවි. මේ තියෙන මජර ක්‍රමයෙන් ඉවත් වෙනවානම්, විනයක් සහිත දේශපාලන පක්ෂ බිහිවෙනවානම්, ඒ පක්ෂවලින් බලයට පත් කරන්නේ හොඳ නායකයන්ව නම් ඉබේම රට හැදෙනවා. රටක් දියුණු කිරීම හා පාලකයෙක්ව අන්ධානුකරණයෙන් අනුගමනය කිරීම අතරේ ලොකු වෙනසක් තියෙනවා.

විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කිරීම ගැන ශ්‍රීලනිපයේ මතය මොකක්ද?
අපි මේ ගැන පැහැදිළිව අදහස් ඉදිරිපත් කළා. ඒ අලුත් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් ගැන යෝජනා ඉදිරිපත් කළ වෙලාවේ. අපි කිව්වා විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කිරීම ගැන ප්‍රශ්නයක් නැති බව. ඒත් අපි පෙන්වුවා පළාත් සභාවල බලය සම්බන්ධයෙන් ප්‍රශ්නයක් තියෙන බව. බැරිවෙලාවත් වර්ධරාජා පෙරුමාල් වගේ කෙනෙක් ඇවිත් වෙනම රාජ්‍යයක් ප්‍රකාශයට පත්කළොත් ඒකට තියෙන විසඳුම මොකක්ද කියලා අපි ප්‍රශ්න කළා. එහෙම වුණොත් පියවර ගැනීම සඳහා ඒකීය බල කේන්ද්‍රයක් තියෙන්න ඕනෑ බව අපි කීවා. අපි තවම ඉන්නේ ඒ අදහසේ.
ඔබ කීව ප්‍රශ්නයට විසඳුම් ඉදිරිපත් වුණොත් 20 වැනි සංශෝධන යෝජනාවට එකඟ වෙනවාද?
ඒක අනාගතයේදී ගත යුතු තීන්දුවක්. ඒ ගැන අපි සියලුදෙනාම සාකච්ඡා කරමින් ඉන්නවා. අවශ්‍ය වෙලාවට ජනාධිපතිතුමාගේ අදහස එක්ක තීන්දුව ගන්නවා.

ඒ තීන්දුව ගන්නේ විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය ගැන ප්‍රතිපත්තිමය කාරණා මතද? ප්‍රායෝගික දේශපාලන තත්වය මතද?
දේශපාලන තත්වය ගැන සලකා බලන්නම වෙනවා. අපි යමක් කරනවා වගේම ඒකේ දේශපාලන පසුබිම ගැනත් හිතන්න ඕනෑ. මේ යෝජනාව ගෙනාවේ ඇයි, ඒකෙන් ඇතිවුණ දේශපාලන තත්වයන් මොනවාද කියලාත් හිතන්න ඕනෑ.

ඔබ එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ හිටපු ප්‍රබලයෙක්. ඊළඟ ජනාධිපතිවරණයට එජාප අපේක්ෂකයා විදියට රනිල් වික්‍රමසිංහ මහතාව ඉදිරිපත් කිරීමේ යෝජනාව ගැන පෞද්ගලික මතය මොකක්ද?
පහුගිය කාලයේදී රනිල් වික්‍රමසිංහ මහත්තයා ඍජුව ජනාධිපතිවරණවලට ඉදිරිපත් වුණේ නැහැ. එතුමා කර හැරියා. අපි දන්නවා පක්ෂයේ අර්බුදය වසාගැනීම සඳහා එතුමා ජනාධිපතිවරණවලට ඉදිරිපත් නොවී සිට බව. ඒක හැමදාම කරන්න බැහැනේ. ඔහු නිසා එජාපය පහුගිය කාලයේ විශාල පාඩුවලට මුහුණදුන්නා. එක් පැත්තකින් පක්ෂයේ අලුත් නායකයන්ට උඩට එන්න අවස්ථාව ලැබුණේ නැහැ. නායකයෙක්ව හදාගන්න අසමත් වුණා. ඒ නිසා 2015 දී එජාපයට ලැබෙන්නට ඉඩ තිබුණු ජනාධිපති ධූරයත් අහිමිවුණා. ඔවුන්ගේ පැත්තෙන් ගත්තොත් ඒක ලොකු ප්‍රශ්නයක්. ඒ සියල්ලෙන්ම එජාපයේ නායකත්වයේ දුර්වලතාවය තමයි පැහැදිළි වෙන්නේ. අද රනිල් වික්‍රමසිංහ ගැනත්, එජාපය ගැනත් මහජන විශ්වාසය බිඳවැටිලා.

රනිල් වික්‍රමසිංහට විකල්පව යෝජනා වෙන්නේ සජිත් ප්‍රේමදාස මහතාගේ නම. ඒ ගැන අදහස මොකක්ද?
සජිත්ව ගෙන එන්නට ගොඩක් අය සටන් කළා. කැරළි කිහිපයක්ම ආවා. මුලින් ඒවාට නායකත්වය දුන්නු සජිත් ප්‍රේමදාස අවසානයේදී කර හැරියා. ඒකෙන් ගොඩක් අයගේ බෙලි කැපුණා. අවසානය දක්වා සටන් නොකර, බාගෙට වැඩකරලා අනෙක් මිනිස්සුන්ව අමාරුවේ දැම්මාම පක්ෂයත් ඉවරයි. අරගලයත් ඉවරයි. තරුණ නායකයෝත් ඉවරයි. මාව කැපුණේත් ඒ විදියට. තවත් නායකයන් බොහෝ දෙනෙක්ට කැපෙන්න සිද්ධවුණා මේ කැරළි හින්දා. සජිත් ප්‍රේමදාස මහත්තයා දැන් හිතනවාලු තවත් ටිකක් කල් ඉවසන්න ඕනෑ බව. ඔය අදහසේ කලින් ඉඳලාම හිටියානම් තවත් නායකයන් කිහිපදෙනෙක්ව බේරාගන්න තිබුණා. ඔතැනින් එහාට මම කිසි දෙයක් කියන්නෙ නැහැ. මම වෙන පක්ෂයක මහලේකම්වරයෙක්. මම හැමදාම මම ඉන්න පක්ෂයට වැඩ කළා. මම එජාපයෙන් අයින් වුණ මොහොතේදී පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීධූරය අත්හැරලා තමයි ඒක කළේ. ඉතින්, මම ඒ ගැන සන්තෝස වෙනවා. එජාපය ගැන දුක් වෙනවා.

මෙවර මගේ ලිපියේ මාතෘකාව බර වචනවලින් නිර්මාණය වී තිබුණද, එයින් සාකච්ඡා වන්නේ, ලංකාවේ පුරවැසියන්ගෙන්, කොළඹ නගරයේ ජීවත්වන්නන් හැර අන් සියලු දෙනාම මේ දිනවල අත්විඳින සරල දෙයකි. එය, මගේම අත්දැකීම වචනවලින් ප්‍රකාශ කරමින් මෙම ලිපිය ආරම්භ කරමි.

ඊයේ, අඟහරුවාදා, කැලණිය විශ්වවිiාලයේ තිබි වැඩ මුළුවකට සහභාගි වී සවස දෙකට පමණ ගෙදර පැමිණි විට, මගේ භාර්යාව මෙවැනි පැමිණිල්ලක් කළාය. ‘ඔන්න, ඕගොල්ලන්ගෙ ආණ්ඩුවේ වැඩ. අද මේ ගිනිගහන රස්නෙ 1.15ට ලයිට් කැපුවා නේ.’ දෙහිවල-ගල්කිස්ස ඇතුළු අපේ පළාතට වෙනදා හවස දෙකට කරන දේ, විදුලි බල මණ්ඩලය ඊයේ, කාටවත් නොදන්වා, විනාඩි 45ක් කල් තියා කර තිබිණි.

‘අද එහෙනම් හතරයි කාලට ලයිට් ඒවිනේ. වෙනදා වගේ පහ පහමාර වෙනකල් ඉන්න ඕනෑ නෑනේ’යැයි සිතමින් මම හිත හදාගත්තෙමි.

එහෙත් ලයිට් නැවත පැමිණියේ හැන්දෑවේ 6.15ටය. මෙම ලයිට් කැපීමේ කාල රාමුවට හසුවන ලක්‍ෂ සංඛ්‍යාත වැසියන්, ඊයේ පැය පහක්ම එක දිගටම, මේ දිනවල පවතින අසාමාන්‍ය ග්‍රීෂ්මය මැද්දේ, මේ ආණ්ඩුවටත්, පසුගිය ආණ්ඩුවලටත් ශාප කරමින්, දවස ගෙවන්නට ඇත.

අධිකතාප තත්වය

ලංකාවේ දශක ගනනාවක් තිස්සේ සිදුවන පරිදි, විදුලිය විසන්ධි කිරීම සිදුවන්නේ පෙබරවාරි-අප්‍රියෙල් සහ ජුනි-අගෝස්තු යන ග්‍රීෂ්ම මාසවලය. සමහර විට, ලෝකයේ දැනට සිදුවන කාලගුණ විපර්යාස නිසා දෝ, පසුගිය සති කිහිපය තුළ අප රටේ දවල් කාලයේ උෂ්ණත්වය අංශක 40ට පමණ ඉහළ යයි. සමහර දිනවල හැන්දෑවේ මා ජීවත්වන දෙහිවල ප්‍රදේශයේ උෂ්ණත්වය කොතරම් ඉහළ යන්නේද යත්, මට මතක් වන්නේ, අප්‍රියෙල්-අගෝස්තු මාසවල උතුරු ඉන්දියාවේ සහ පකිස්තානයේත් තිබෙන අධික උෂ්ණත්වයයි. කාලගුණ විද්‍යාඥයකු නොවුණත්, උතුරු ඉන්දියාවේ දිල්ලි නුවර කලක් ජීවත් වූ කෙනකු හැටියට මට සිතෙන්නේ, අපේ කාලගුණ විiාඥයන් අපට නොකිව්වත්, අප රටේ ද අධිකතාප තත්ත්වයක් ඇතිවෙමින් තිබෙන බවයි.
හැම වසරකම අප්‍රියෙල් සහ ජුලයි මාසවලදී, ‘ගිය අවුරුද්දේ නම් මේ තරම් රස්නයක් තිබුණේ නැතැ’යි මැසිවිලි කීම අපේ සාමාන්‍ය පුරුද්දකි. මෙවර නම් එය මැසිවිල්ලක් නොව යථාර්ථයකි. පසුගිය දශක කිහිපය තුළ බලයේ සිටි සෑම ආණ්ඩුවකටම, සෑම විදුලි බල ඇමතිවරයකුටම, විදුලි බල මණ්ඩලයේ සියලු ඉංජිනේරුවන්ටම ස්තුති වන්නට, මෙවර ලංකාවේ පුරවැසියෝ අධිකතාපයකින්ද, නිර්දය ලෙස, හදවතේ කිසිදු තෙතමනයක් නැතිව කරන පැය ගණනාවක් එකට පවතින, විදුලි විසන්ධි කිරීමෙන්ද දුක් විඳිති. දුප්පත් සහ මධ්‍යම පන්තික අප වැනි පුරවැසියන්ට ගිනි ගහන දවාලට විදුලිය අවශ්‍ය වන්නේ වායුසමන යන්ත්‍ර ක්‍රියාත්මක කිරීමට නොවේ. ගෙදර විදුලි පංකාවක් දෙකක් ක්‍රියාත්මක කර ගැනීමටය.

මෙම මූලික මනුෂ්‍ය අවශ්‍යතාවද දශලක්‍ෂ සංඛ්‍යාත පුරවැසි පිරිසකට අහිමි කර ඇති පාලක පිරිසක්, ආණ්ඩුවක්, නිලධරතන්ත්‍රයක් සහ රාජ්‍යයක් ගැන පුරවැසියන් ප්‍රතිචාර දැක්විය යුත්තේ කෙසේද? මීට අවුරුදු දෙක තුනකට පෙර, කොළඹ හැව්ලොක් පිටියේ පැවැති රාත්‍රි සංගීත සංදර්ශනයක සංවිධායකයන්ට සැලකිය යුත්තේ මෙසේ යැයි අපේ ජනාධිපතිතුමා කියූ දෙයම, අපේ පුරවැසියන් අප රටේ සියලු පාලකයන් ගැනද කිව්වොත්, අප පුදුමයට පත්විය යුතු නැත.

අසංවේදීත්වය

මෙම විදුලි කප්පාදුවත්, එයට තුඩු දී ඇති පසුබිමත්, ඒ පිළිබඳව තමන්ගේ ඇඟ බේරාගැනීමට ආණ්ඩුවේ ඉහළම පාලකයනුත් කියන දේ අසා සිටින විට, කෙනකුට බොහෝ දේ සිතෙනු ඇත. මගේ ගෙදර ජනයා ඇතුළු, පුරවැසියන් සෑහෙන දෙනකුගේ ප්‍රතිචාර ගැන තරමක් බැරෑරුම්ව කල්පනා කරන විට, මට පෙනුණ කරුණක් නම්, ලංකාවේ රාජ්‍යයත්, ආණ්ඩුත්, පාලකයනුත්, දේශපාලනඥයනුත්, නිලධරතන්ත්‍රයත්, මහජනයා දෛනිකව විඳින දුක්ගැහැට, හිරිහැර ගැන පුදුමාකාර අසංවේදී සහ නිර්වින්දන තත්ත්වයකට පත්වී ඇති බවයි. අප රටේ පවතින්නේ පුරවැසි දුක පිළිබඳ අසංවේදී, නිර්වින්දනමය රාජ්‍යයකි, ආණ්ඩුවකි, පාලන තන්ත්‍රයකි, දේශපාලන නායකත්වයකි, නිලධරතන්ත්‍රයකි.

මේ සියලු දෙනාම මේ දිනවල පවත්නා පුරවැසියන්ගේ දුක ගැන කෙතරම් අසංවේදීද යන්න පෙනෙන තවත් කරුණක් නම්, කොළඹ නගර සීමාව තුළ විදුලිය කිසිදු බාධාවකින් තොරව පැය විසිහතරක්ම සැපයීමයි. ආර්ථික සහ පරිපාලන කේන්ද්‍රස්ථානය වන අගනුවරට විදුලිය සැපයීම නොකඩවා සිදුකිරීම රජයේ වගකීම යැයි විදුලි බල මණ්ඩලය සහ ආණ්ඩුව පැත්තෙන් කියනු ඇත. එම සාධාරණීකරණය පිටුපස තිබෙන්නේ, වෙනත් යථාර්ථයකි. එනම්, රටේ පාලක පන්තියත්, ප්‍රභූ තන්ත්‍රයත්, නිලධරතන්ත්‍රයත් නිල වශයෙන් ජීවත් වන කොළඹ නගරයට විශේෂ සැලකිල්ලක් දැක්විය යුතුය යන සමාජ සහ මානුෂික වශයෙන් අසංවේදී මනෝභාවයකින්, අප රටේ ඉහළ ස්තරය පෙළෙන බවයි.

ග්‍රීෂ්ම වෙහෙස

ගිනි ග්‍රීෂ්මයේ, ෆෑන් එකක්වත් නැතිව, දහඩිය දමමින් පැය ගණනක් ගෙදර ගත කරන විට, තරමක් වයසක කෙනකු වන මා ශාරීරික මෙන්ම මානසික වශයෙන් අධික වෙහෙසට පත්වන බවද, දවල් 1.30න් පමණ පසුව බුද්ධිමය ශ්‍රමයෙන් මා කරන සියලුම කාර්යයන් ඇනහිටින බවද, මුළු සැන්දෑ කාලයම ඊට පසු ගතකරන්නේ, කළකිරීමකින් සහ ආත්මානුකම්පාවකින් බවද, කොළඹ සිටින මගේ මිත්‍රයකුට ළඟදී දවසක මම දැනුම් දුන්නෙමි. මගේ ඊමේල් පණිවුඩයෙන් කම්පාවට පත්වූ මගේ මිතුරා, වහාම මට දන්වා සිටියේ, කොළඹ විදුලිය කැපීමක් නැති බවත්, ඔහුගේ කාර්යාලයේ මට වැඩ කිරීමට කාර්යාලයක් වෙන් කර දිය හැකි බවත්, මට දෙහිවල සිට කොළඹට පැමිණීමටත්, ආපසු ගෙදර ඒමටත්, වායුසමනය සහිත මෝටර් රථයක් එවිය හැකි බවත්ය. මගේ මිතුරාගේ ත්‍යාගශීලිත්වයට ස්තුති කළ මම, එම වරප්‍රසාදය පිළිනොගත්තෙමි. ගෙදර භාර්යාවද, අනෙක් අයද, මුණුබුරාද, බල්ලාද, බළලාද, ග්‍රීෂ්මයේ තනිකර දමා, පැය කිහිපයක් ග්‍රීෂ්මයෙන් බේරී සිටීමේ අවස්ථාව පිළිගැනීමට තරම් හිත හදා ගැනීමට මට නොහැකි වීම ඊට හේතුවයි. ග්‍රීෂ්මයේ දුක් විඳීම, අපේ පාලක සහ නිලධර තන්ත්‍ර අපට දී ඇති, පොදු, දෛනික ඉරණමයි. එය අපේ රාජ්‍යය මේ දිනවල අප මත පවත්වන දෛනික කුරිරුකමයි.

විදුලි බිස්නස්

මේ අතර, ගෘහ ඒකකවලට සුදුසු කුඩා විදුලි ජනක යන්ත්‍රද, බැටරියෙන් ක්‍රියාත්මක වන පංකාද මේ දිනවල විශාල ලෙස අලෙවි වන බවට ආරංචි තිබේ. එය බලාපොරොත්තු විය යුත්තකි. විදුලි බල මණ්ඩලයට සම්බන්ධ අයම මේ විදුලි ජනක යන්ත්‍ර සහ බැටරියෙන් වැඩකරන ෆෑන් නිෂ්පාදනය කරන සහ ආනයනය කරන ව්‍යාපාරවලට සම්බන්ධ නම් අප පුදුම විය යුතු නැත. ඒ ධනවාදයේ සාමාන්‍ය ලක්‍ෂණයයි. ඉන්දියාවේ විශාල නගරවල ඇති අතිමහත් වායු දූෂණයට හේතුවන මෝටර් රථ, ත්‍රීවීලර් රථ, ලොරි සහ ට්‍රක් රථ නිෂ්පාදනය කරන කර්මාන්ත ශාලාද, නගරවල තිබෙන වායු දූෂක කර්මාන්ත ශාලාද, ඉන් පසුව ගෘහ වාතය පිරිසිදු කරන යන්ත්‍රද නිෂ්පාදනය කර ලාභ ලබන්නේ එකම කාර්මික ධනේශ්වර පන්තියකි. මීට අවුරුදු දෙකකට පෙර දෙසැම්බර් මාසයේ දිල්ලි නුවර වාතය කොපමණ දූෂණය වී තිබිණිද යත්, උදේ ගෙදර බැල්කනියේ ව්‍යායාම කරමින් සිටින මට, කැස්ස නවත්වා ගැනීමට නොහැකි විය. ඒ අසා සිටි අල්ලපු ගෙදර මහතා මට දුන් අවවාදය නම්, ‘අදම වායු පිරිසිදු කරන යන්ත්‍රයක් ගෙදරට හයිකරගන්න’ කියාය. දිල්ලි නුවර වාතය අපිරිසිදු කරන කර්මාන්ත හිමියන්ටම අලුතෙන් සතයක්වත් දීම මම ප්‍රතික්‍ෂෙප කෙළෙමි.

පොදු ප්‍රශ්න- පුද්ගලික විසඳුම්

මේ වෙතින් ධනවාදයේ එක් විනාශකාරී ලක්‍ෂණයක් අපට හඳුනාගත හැකිය. එය නම්, පොදු ප්‍රශ්න ඇතිකර, ඒවාට පොදු විසඳුම් නොව, පුද්ගලික විසඳුම් සොයා යාමට සමාජය දිරිගැන්වීමයි. මීට අවුරුදු කිහිපයකට පෙර කොළඹ පැවැති උත්සවයකදී, මහාචාර්ය සිරි හෙට්ටිගේ මහතා අපේ ජනාධිපති මෛත්‍රී ඉදිරියේ පෙන්වා දුන් පරිදි, අප රටේ ඇති, ගමනාගමන අර්බුදය, මේ පිළිබඳ ඇති අනෙක් නිදසුනයි. අතිශයින්ම පරිහාණියට පත් මහජන ගමනාගමන ක්‍රමය පොදු, ජාතික අර්බුදයකි. එහෙත්, එයට කල් පවත්නා විසඳුම් දෙනවා වෙනුවට සෑම ආණ්ඩුවක්ම කරන්නේ මෝටර් රථ ආනයනය ඉහළ නංවමින්, පොදු ප්‍රශ්නයකට පුද්ගලික විසඳුම් සොයා යන ලෙස අපේ පුරවැසියන් උනන්දු කරවීමයි. මෝටර් රථයක් හිමිකර ගැනීමේ පරිභෝජනවාදී ආශාවෙන් පෙළෙන අපේ රටේ සියලු අතක් මිටක් ඇති පුරවැසියෝ, මෝටර් රථ එක දෙක බැගින් තම නිවෙස්වලට මිලදී ගත්හ. දැන් සිදුවී තිබෙන්නේ කුමක්ද? පොදු ප්‍රශ්නයකට පුද්ගලික විසඳුම් සොයා ගන්නට ගොස්, අපේ නගර ජීවත්විය නොහැකි තත්ත්වයකට පත්කර ගැනීමයි. මහපාරවල් වාහනවලින් පුරවා, හිර කර ගැනීමයි. ගමනාගමන ප්‍රශ්නය විසඳිය නොහැකි අවුල් ජාලයක් බවට පත්කර ගැනීමයි.

දැනට තිබෙන විදුලිය කප්පාදුව ගැන අපේ දේශපාලන නායකයන් කරන්නේ එක්කෝ එකිනෙකාට චෝදනා කර ගැනීමයි. නැත්නම් අමාත්‍යාංශ ලේකම්ට හෝ ඉංජිනේරුවන්ට හෝ පාරිභෝගික අධිකාරියට හෝ පුද්ගල බලශක්ති ව්‍යාපාරිකයන්ට වරද පටවා, තමන් නිදොස් වීමයි. පුරවැසියන් වන අප කරන්නේ, රාජ්‍යය අප වෙත දක්වන දෛනික කුරිරුකමට ස්වේච්ඡාවෙන් පාත්‍ර වෙමින්, අපටම දොස් කියා ගැනීමයි. තව මාස කිහිපයකින්, මෙම පාලක පන්තියේම සුදු ඇඳගත් නායකයන් බලයට පත් කිරීමට අපේ පුරවැසියන් නැවත වරක් සතුටින් ඉදිරිපත් වෙනු ඇත.

කථිකාචාර්ය සුමිත් චාමින්ද


වාමාංශික දේශපාලන සංවාදය තුළ ඔබලා අලුතෙන් මතු කරන්නට උත්සාහ කරන්නේ මොනවගේ කාරණාද?

අපි කාරණා කිහිපයක් සාකච්ඡා කරන්න උත්සාහ කරනවා. එකක් තමයි ලංකාවේ වාමාංශික සහයෝගීතාවයක් ඇති කරගැනීමේ අවශ්‍යතාවය. ලංකාවේ දැනට තියෙන බල අරගලය දිහා බැලුවාම කිසිම දක්ෂිණාංශික පක්ෂයකට මේ ගැටලුවලට විසඳුමක් නැති බව පේනවා. කිසිම දක්ෂිණාංශික පක්ෂයකට පාර්ලිමේන්තු බහුතරය ලබාගන්න බැරිවෙලා. මේකෙන් ප්‍රකාශ වෙන්නේ ලංකාවේ පාලක පැලැන්තිය කාලයක් තිස්සේ මුහුණදෙමින් ඉන්න ව්‍යුහාත්මක අර්බුදයක්. ඒ තමයි නව ලිබරල්, නිදහස් වෙළඳපොල ආර්ථිකයෙන් ඇතිකරපු ප්‍රතිවිරෝධතා හා අර්බුදය කළමණාකරණය කරගන්නට බැරිවීම. මේක ළඟදී විසක්‍ෂෙන ප්‍රශ්ණයක් නෙවෙයි. ඒ නිසා ලංකාවේ වාමාංශික දේශපාලනයට අවකාශයක් තියෙනවා කියලා අපි විශ්වාස කරනවා. ඒත් ඒ අවකාශය ප්‍රයෝජනයට ගන්න පුලුවන් වාමාංශික පක්ෂ, බුද්ධිමතුන් ඇතුළු කණ්ඩායම් අතර සහයෝගීතාවයක් ඇතිකරගන්න ඕනෑ.

ලංකාවේ අද කතාබහට ලක් නොවුණත්, අද ගෝලීයව විශාල කතාබහකට ලක්වෙන පරිසර විනාශය ඇතුලු ධනවාදී සංවර්ධනය සමස්ත ජීවගෝලයම විනාශයට රැගෙන යාම ගැන සාකච්ඡාවක් ඇති කරන්න අපි උත්සාහ කරනවා. ලෝක මට්ටමෙන් මේ මාතෘකාව සාකච්ඡාවට ලක්වුණත්, ලංකාවේ වැඩිපුර මේ මාතෘකාව කතාකරන්නෙ නැහැ. ලංකාවේ දේශපාලන මාතෘකාවක් ලෙස දේශගුණික විපර්යාසය ගත්තේ නැතත්, ප්‍රායෝගිකව දේශගුණික විපර්යාසයට අපි මුහුණදෙනවා. ඇත්තටම අද මේ පවතින දැඩි රස්නය දේශපාලන ප්‍රශ්ණයක් නොවීම පුදුමයක්. එක්සත් ජාතීන්ගේ සංවිධානයම 2017 දී නිකුත් කරපු කාලගුණික අවදානම් දර්ශකය නම් දර්ශකයෙහි දේශගුණික විපර්යාසයෙහි අවදානම වැඩිපුරම බලපෑ හැකි රටවල් තුනක් නම්කරලා තිබුණා. පෝර්ටො රිකෝ, ඩොමිනිකා හා ශ්‍රී ලංකාව තමයි ඒ රටවල් තුන.
තුන්වැනියට අපි බලාපොරොත්තු වෙනවා කාලයක් තිස්සේ අපි අතරේ න්‍යායික වශයෙන් සාකච්ඡාවට ලක් කරපු රැඩිකල් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය පිළිබඳ අදහස ඉදිරියට ගේන්නට. අපි විශ්වාස කරන්නේ ලංකාවේ බහුවිධ ප්‍රජාතාන්ත්‍රික පරිවර්තනයක් සිදුවිය යුතු බව. ලංකාවේ අද ක්‍රියාපටිපාටීමය ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ස්ථාපිත වෙලා තිබෙන බව පිළිගන්න ඕනෑ. ක්‍රියාපටිපාටිමය ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය කියලා කිව්වෙ මැතිවරණ පැවැත්වීම, අධිකරණ පද්ධතියක් ක්‍රියාත්මක වීම, දේශපාලන පක්ෂ ක්‍රමය වගේ දේවල්. ක්‍රියාපටිපාටිමය ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය තිබුණත් හරයාත්මක ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයක් නැතිවීම ප්‍රශ්නයක්. අපේ සමාජ සම්බන්ධතාවල, මිනිසුන්ගේ දෛනික සම්බන්ධතාවල ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයක් නැතිවීමේ ප්‍රශ්ණය. ඉතින්, අපි හරයාත්මක ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයට යා යුතුය කියන අදහසේ ඉන්නවා.

සිව්වැනි කාරණය තමයි ධනවාදී සංවර්ධනය පිළිබඳ ගැටලුව. මේ ගැටලුව දැන් ලෝකය පුරා සාකච්ඡාවට ලක්වෙන එකක්. ඉස්සර වාමාංශිකයන් අතර විශ්වාසයක් තිබුණා ධනවාදී සංවර්ධනය එක්තරා අවස්ථාවක් දක්වා වර්ධනය වෙලා, ඒක පුපුරා ගොසින් සමාජවාදී සමාජයක් බිහිවේවි කියලා. ඒත් දැන් ඒ සංකල්පය පිළිගැනීමට අපහසුයි. දෙයාකාරයකින් පෙනෙන්නට තිබෙනවා ධනවාදය අවසාන වෙන්නේ සමාජවාදී සමාජයකින් නෙවෙයි, මනුෂ්‍ය වර්ගයාගේ විනාශයෙන් කියලා. එකක් තමයි සොබාදහමට හා පරිසර පද්ධතියට සංවර්ධනය දරාගැනීමට නොහැකි නිසා ඇතිවන දේශගුණික විපර්යාසය. අනෙක තමයි ලෝකය පුරා නැඟී එන දක්ෂිණාංශික ජනප්‍රියවාදය. ඒක අපි ඩොනල්ඞ් ට්‍රම්ප්ගේ ඉඳලා බ්‍රෙක්සිට් දක්වා සිදුවීම් ගණනාවකින් දකිනවා. 20 සියවස මුලදී ආපු නාසිවාදය වගේම තත්වයක් විදියට අපි මේක දකිනවා. අපි හිතන්නේ මේ ගෝලීය දේශපාලනික හා න්‍යායික සංවාදය ලංකාවේ වාමාංශික කතිකාව තුලට නැවත රැගෙන ආ යුතු බව.

ලංකාවේ ජනප්‍රිය වාමාංශික දේශපාලන පක්ෂ විවිධ ජාතීන්ගේ අයිතිවාසිකම්, පුද්ගල නිදහස වගේ සංකල්ප ගැන ප්‍රතිගාමී තැනක ඉඳීම ගැන ඔබේ අදහස මොකක්ද?

ලංකාවේ වාමාංශය ඔබ පෙන්වන විදියේ ග්‍රාම්‍ය දෘෂ්ඨිවාදයට අවනත වෙලා, ඒ දෘෂ්ඨිවාදයේ ප්‍රකාශකයෙක් බවට පත්වීම සිද්ධවුණේ 1960 දශකයෙන් පස්සේ. ජවිපෙ මුල්වෙලා ලංකාවේ ග්‍රාමීය තරුණ ප්‍රජාව වාමාංශික ව්‍යාපාරයේ සමාජ පදනම බවට පත්කළා. ඒ වගේම සුළු ජාතික සහයෝගීතා පදනම වාමාංශයට අහිමි වුණා. ඉන්පස්සේ සුළු ජාතිකයන් රැඩිකල් ජාතිකවාදී ව්‍යාපාරයක් විදියට සංවිධානය වෙලා ආයුධ ගත්තා. දකුණේ ජවිපෙ ආයුධ ගත්තා. මේක යම් ඓතිහාසික තත්වයන් යටතේ ඇතිවුණ දෙයක් කියලා අපි හිතනවා.

මේ තත්වයේ ප්‍රතිඵලයක් වශයෙන් ලංකාවේ ග්‍රාමීය වාමාංශය සමාජ ප්‍රතිසංස්කාරකයෙකුගේ භූමිකාව ඉටු කරන්නට අසමත් වුණා. ග්‍රාමීය සමාජයේ මෙතෙක් කාලයක් ප්‍රබල තරුණ ව්‍යාපාර ගොඩනඟපු වාමාංශික ව්‍යාපාරයක් තිබුණානම්, ඒ ග්‍රාමීය සමාජයේ කුල ක්‍රමය, ආගමික සංස්ථාවේ බෙදීම්, පුරුෂාධිපති ආකල්ප, මිත්‍යාවට එරෙහිව අරගලයක් ඇතිවෙන්න ඕනෑනේ. උදාහරණයක් විදියට ඉන්දියාවේ, නේපාලයේ වගේ ග්‍රාමීය වාමාංශික ව්‍යාපාර එවැනි ප්‍රතිසංස්කරණ කරලා තියෙනවා. ඒත් ලංකාවේ එහෙම වෙලා නැහැ. මේ ප්‍රශ්නය විසඳිය යුතුයි. අපි විශ්වාස කරන විදියට වාමාංශික ව්‍යාපාරයට අනාගතයක් තියෙන්නේ ඔවුන් සමාජ ප්‍රතිසංස්කාරකයෙකුගේ කාර්යභාරය ඉටු කළොත් පමණයි. ඒත් මේක තනි පක්ෂයක් විදියට කරන්න ගියොත් නැවතත් සිද්ධවෙන්නෙ කල්ලිවාදය මතුවීම. ඒ නිසා අපි විශ්වාස කරන්නෙ සහයෝගීතාවය කියන පදනම මත මේක සිද්ධවිය යුතුයි කියලා.

පහුගිය කාලයේදී ඔබලා වැඩිපුර පෙරටුගාමී සමාජවාදී පක්ෂයට හිතවත්ව කටයුතු කළ බවත්, මේ වෙද්දී ජවිපෙට හිතවත්ව කටයුතු කළ බවත් නිරීක්ෂණය කළ හැකියි. මේ දේශපාලන පක්ෂ ගැන අදහස මොකක්ද?

අපි අදටත් පෙරටුගාමී සමාජවාදී පක්ෂය සමාජවාදය පිළිබඳ පරමාදර්ශය ආරක්ෂා කරන කඳවුර වශයෙන් සලකනවා. ඒත් ඒක මම කියන්නෙ න්‍යායික ප්‍රවේශයකින්. සමකාලීන වාමාංශික දාර්ශණිකයෙක් වන ස්ලේවෝයි ශිෂෙක් වාමාංශික ව්‍යාපාරය ගැන කියූ කතාවක් තියෙනවා. අසූ ගණන් වෙනතුරුම මිනිස් වර්ගයා තෝරාගත යුතු අනාගත දේශපාලන ක්‍රමය ගැන සංවාදයක් තිබුණානේ. ධනවාදය හා සමාජවාදය අතර ගැටුම ලෙස සරලව සලකන්න පුලුවන්. ඒ ගැන දැවැන්ත විවාදයක් තිබුණා. ඉන්පස්සේ සෝවියට් රුසියාව කඩාවැටුණා. ඉන්පසු සමයේදී අප මුලින් කී විවාදය අවසන් වුණාය කියන අදහසෙන් ෆ්‍රැන්සිස් ෆුකුයාමා නම් විචාරකයා ඉතිහාසය අවසාන බව ප්‍රකාශ කරලා තිබුණා. ඒ අදහස වාමාංශිකයන් පවා යටිහිතින් පිළිගන්නට පටන් අරගෙන තිබෙන බව ශිෂෙක් පෙන්වනවා. ඔහු කියන්නේ ඒ අර්ථයෙන් ඉතිහාසය අවසානයැයි මතුපිටින් පෙනෙන්නට තියෙන බව. ඉතින්, එහෙම පසුබිමක විකල්ප දේශපාලන ක්‍රමයක් පැවතිය හැකිය කියන පරමාදර්ශී අදහස ආරක්ෂා කිරීමත් අසීරු කාරණයක්. ඒ අතින් පෙරටුගාමී සමාජවාදී පක්ෂය ඉදිරියෙන් ඉන්න බව අපි විශ්වාස කරනවා. ඔවුන් එතරම් ජනප්‍රිය නොවන දේශපාලන තීන්දු ගැනීම තුළ ඒ ලක්ෂණය තියෙනවා. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය පිළිබඳව ලංකාවේ තියෙන සාකච්ඡාව ඉතාම පටු සාකච්ඡාවක්. ඒකෙදී ආර්ථික ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ගැන සාකච්ඡා කරන්නෙ නැහැ. අද ලංකාවේ ආර්ථිකය ගැන තීන්දු තීරණ ගන්නේ කොහොමද. කවුද. මේ තීන්දු කිසිසේත්ම මහජනතාවගේ සාකච්ඡාවට ලක්වෙන්නෙ නැහැ. ඒ තීන්දු ගනිද්දී ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයක් නැහැ. ලංකාවේ ව්‍යවස්ථා ප්‍රතිසංස්කරණ, නීතිරීති වෙනස්කිරීම වගේ සීමිත තැනකට අද ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය පිළිබඳ සාකච්ඡාව ඇවිත්. මේ සීමිත බව පෙරටුගාමී සමාජවාදී පක්ෂය පෙන්වනවා. ඒත් අපි පෙන්වාදෙන්නේ ඔවුන් අද හෙජමොනික දේශපාලනයට ප්‍රවේශ විය යුතු බව.

හෙජමොනික දේශපාලනය යන්න විස්තර කළොත්..

සරලව විස්තර කරනවානම්, තමන් නියෝජනය කරන සමාජ බලවේගයේ අපේක්ෂාවන්වලට සීමා වෙන්නෙ නැතිව ඉන් ඔබ්බෙහි ඇති සෙසු සමාජ බලවේගවල පිරිස් තමා වෙත දිනාගන්නේ කෙසේද කියන ප්‍රශ්ණය ගැන සැලකිලිමත් විය යුතුයි. එතැනදී අපි ඔවුන්ගේ අඩුවක් දකිනවා. අද ජවිපෙ හෙජමොනික දේශපාලනයේ නිරත වෙනවා. ඔවුන් පුළුල් මහජනතාවට ආමන්ත්‍රණය කරනවා. ඒත් ඔවුන් එසේ කරන්නට යෑමේදී දක්ෂිණාංශික දේශපාලනයට මාරුවේවිද කියන ප්‍රශ්ණය අපට තියෙනවා.

ලංකාවේ සිටින සිවිල් සංවිධාන, විශ්ව විද්‍යාල ආචාර්යවරුන්, නීතීඥවරුන් ප්‍රමුඛ ලිබරල්වාදී සිවිල් සමාජය ගැන ඔබේ කණ්ඩායමේ අදහස විස්තර කළොත්..

මම හිතන්නේ ඔවුන් එක්ක අපට තියෙන්නේ සාධනීය විවේචනාත්මක සම්බන්ධයක්. ලංකාව වගේ රටක බහුවිධ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අයිතීන් පිළිගෙන ආරක්ෂා කිරීම ගැන ලිබරල් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ඇතිකරපු වටිනාකම් තියෙනවා. ඒ වටිනාකම් අපි පිළිගන්නවා. එහෙත් ඒ සමඟම ආර්ථික අසමානාත්මතාවය පිළිබඳ ප්‍රශ්නය ඔවුන් අතහරිනවාඒ කාරණයේදී ඔවුන් හා අපි අතර වෙනසක් තියෙනවා. අනෙක් පැත්තෙන් ලංකාවේ ලිබරල් සිවිල් සමාජය ජාතිකයි කියලා මම හිතනවා. මම ජාතික යන්නෙන් අදහස් කළේ ජාතිකවාදීයි කියන එක නෙවෙයි. ඔවුන් සමකාලීන ලෝක දේශපාලනයෙහි ප්‍රවණතාවයන් ගැන සංවේදීයි කියලා මම හිතන්නෙ නැහැ. අද තියෙන්නේ 90 දශකයේ තිබුණු ලෝකය නෙවෙයි. ලංකාවේ ලිබරල්වාදීන් අද වාමාංශිකයන්ව විවේචනය කරන්නේ 90 දශකයේ තිබුණු සංවාදවල තිබුණු අංගෝපාංගවලින්. 90 දශකයේදී තමයි ඉතිහාසයේ අවසානය, පශ්චාත් නූතනවාදය වගේ අදහස් ජනප්‍රිය වෙලා තිබුණේ. 2008 න් පස්සේ මේ සංවාදයන් වෙනස් වෙලා. මම කලින් කීවා වගේ ධනවාදය දේශගුණික විපර්යාසය හා දක්ෂිණාංශික ජනප්‍රියවාදය ඇතිකරලා තියෙනවා.

ඉතින්, 2008 න් පස්සේ ලෝකයේ දේශපාලන සංවාදය වෙනස්. 2008 පහුවෙද්දී චීනයේ නැඟී ඒම නිසා ආර්ථික වශයෙන් ඇමෙරිකාවට තිබුණු බලය දුර්වල වෙලා. ලෝකයේ ආර්ථික බලය චීනය ප්‍රමුඛ ආසියානු ආර්ථික බලවතුන් අතට මාරුවෙද්දී ඉබේම දේශපාලන බලයත් ඔවුන්ට ලැබෙනවා. ඒක ඉතිහාසය පුරාම සිද්ධවුණ දෙයක්. ඒ නිසා ඉදිරියට එන ධනවාදයේ ස්වරූපය මොකක් වේවිද කියන එක ප්‍රශ්නයක්. දැන් තියෙන ප්‍රවණතාවය අනුව ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී නොවන, ඒකාධිපති ස්වරූපයේ ධනවාදයක් තමයි ඉදිරියට ලෝකයේ පුරා බලවත් වෙන්නට නියමිත වෙන්නේ. ඒ කියන්නේ නැගෙනහිර ආසියාතික මොඩලයේ ධනවාදයක්. ඉස්සරනම් ධනවාදයත්, ලිබරල්වාදී දේශපාලන සංකල්පත් අතර දීගයක් තිබුණා.

දීගය යනුවෙන් අදහස් කළේ, අයි.එම්.එෆ් එකෙන් ණය ගනිද්දී ඔවුන් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ප්‍රතිසංස්කරණ ගැන කොන්දේසි පැනවුවත්, යුරෝපා සංගමය සමඟ මත්ස්‍ය ගණුදෙනු කරන්නටත් ඔවුන් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය පිළිබඳ කොන්දේසි පැනවුවත්, චීනයෙන් ණය ගනිද්දී එහෙම කොන්දේසියක් පනවන්නේ නැතිවීම වගේ තත්වයන්ද?

ඔබ පෙන්වුවේ ඒ තත්වයේ මතුපිට ප්‍රකාශණයක්. ඇත්තටම අයි.එම්.එෆ්. වගේ බටහිර මූල්‍ය ආයතනවලිනුත් කෝන්දේසි පනවන්නේ ඒ ආයතනය ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය නිසා නෙවෙයි. ඒ ආයතන නිලධාරීවාදයෙන් පිරුණු ආයතන. ඒත් ඒ ආයතනවලට බටහිර රටවල්වල සිවිල් සමාජයෙන් බලපෑමක් රනවා. අපේ බදු සල්ලිවලින් මේ රටවල්වලට ණය ලබාදෙනවානම් මේ විදියේ ප්‍රතිසංස්කරණ කරන්න ඕනෑය කියලා බලපෑමක් එල්ලවෙනවා. ඒ නිසා තමයි කොන්දේසි එන්නේ. ඒත් චීනයට එහෙම බලපෑමක් නැහැ. දැන් තියෙන ප්‍රශ්ණය තමයි මොන විදියේ ධනවාදයක් අනාගත ලෝකයේ ඇතිවේවිද කියන එක. අද ගෝලීය ධනවාදී ලෝකයේ දේශපාලන බලය හොබවන නායකයන් තමයි ඇමෙරිකාවේ ඩොනල්ඞ් ට්‍රම්ප්, චීනයේ ක්ෂි ජින් පින්, රුසියාවේ ව්ලැඞ්මීර් පුටින් හා ඉන්දියාවේ නරේන්ද්‍ර මෝඩි වගේ ජාතිකවාදී නායකයන්. මේක අහම්බයක් නෙවෙයි.

ඉදිරියේදී ලිබරල් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය හා ධනවාදය අතර තිබුණු කසාදය අවසාන වෙලා නැගෙනහිර ආසියාතික මාදිලියේ ධනවාදයක් ඇතිවෙන්න නියමිතයි. ඒකාධිපතිවාදය සමඟ අතිනත ගත් නිදහස් වෙළඳපොල ක්‍රමයක් ඇතිවෙන්නට නියමිතයි. මේක තමයි 2008න් පස්සේ නවීන සාකච්ඡාව. නූතන ලිබරල්වාදීන් අතරත් ධනවාදී ආර්ථිකය අතරත් තියෙන්නෙ සුබවාදී සම්බන්ධයක් නෙවෙයි. ඒත් ලංකාවේ ලිබරල්වාදීන් තවමත් වරනඟන්නේ 90 දශකයේ සංවාදය. ලිබරල්වාදීන්ගේ ඇගයීමට ලක්වෙන දේශපාලඥයෙක් තමයි මංගල සමරවීර. ඔහු මෑතකදී කියා තිබුණා සිංහරාජය කපලා, එතැන ඉදිකිරීම් කරන එක ඔහුට ප්‍රශ්ණයක් නොවෙයි, ඒත් වාමාංශිකයන් විරුද්ධ වෙනවා කියලා. ඇත්තටම මෙවැනි කතා දැන් ලෝකයේ ලිබරල්වාදී නායකයන් කියන කතා නෙවෙයි. අද ලෝක දේශපාලනය තුළ දේශගුණික විපර්යාසයන් ප්‍රතික්ෂේප කරමින් පරිසර හානිය අනුමත කරන මෙවැනි කතා කියන්නේ ඩොනල්ඞ් ට්‍රම්ප් වැනි දක්ෂිණාංශික අන්තවාදී නායකයන් විතරයි.