පෝද්දල ජයන්ත
‘පෝද්දල ජයන්ත’ නම දැනසිටියද, ඔහු කවුදැයි හරිහැටි නොදන්නා අය බොහෝය. ඔහු හඳුනානොගත් අයද බොහෝය. ඒ බව වැටහුණේ මෑත දිනයෙක ඔහුට එරෙහිව සමාජ මාධ්‍යවල පැතිර ගිය අදහස් දකිද්දීය. ලංකාවට පැමිණි ඇසිල්ලක පෝද්දල ජයන්ත හමුවූ අපි, ඔහු කවුදැයි සොයන්නට උත්සාහ කළෙමු.
‘මම කම්කරු පවුලක දරුවෙක්. අපි හරිම දුප්පත්. පුංචි කාලයේ ඉඳන්ම දුප්පත්කමට හේතුව විදියට අපේ ඔළුවට දැම්මේ කරුමය කියන වචනය. අපි රබර් සෙරෙප්පු දෙක දාගෙන ඉස්කෝලෙට යද්දී තවත් කෙනෙක් සපත්තු දානකොට අප දෙන්නා අතර වෙනස හැඳින්නුවේ ලැබීම කියන වචනයෙන්. ඒ දරුවාට ලැබීම තියෙනවා. මට ලැබීම නෑ. අපේ තාත්තා කම්කරුවෙක් වෙද්දී, අපේ අම්මා දලූ කඩද්දී තවත් දරුවෙක් පැෂන් ෆෘට් මිරිකලා බෝතලයක දාගෙන එන්නේ ලැබීම නිසා නොවේය කියන එක මට තේරුණා. කවුරුත් මට ඒ ගැන කියාදුන්නේ නැහැ. ඒත් මම හය වසරට යද්දී සමාජ අසාධාරණය ගැන වැටහුණා. මගේ දෙමාපියන් කම්කරුවන් වෙන්න හේතුවුණේ ඇයිද කියන එකත්, කම්කරුවන් වුණාට පස්සේ ඔවුන්ගේ ශ‍්‍රමයට වටිනාකමක් නොලැබෙන්නේ ඇයිද කියන එකත් මට ප‍්‍රශ්නයක් වුණා.
මට පාසල් කාලයේදී මාධ්‍යවේදියෙක් වීමේ හීනයක් තිබුණා. කලා අංශයෙන් තමයි උසස්පෙළ කළේ. මම විජය පුවත්පත් ආයතනයේ සභාපති රංජිත් විජේවර්ධන මහත්තයාට ලියුමක් ලීවා රැුකියාවක් ඉල්ලලා. එන්න කියලා ටෙලිග‍්‍රෑම් එකක් එව්වා. මම මුලින්ම මොකක්හරි රස්සාවක් ඉල්ලූවේ. මට කිව්වා දැනට තියෙන්නේ සෙකියුරිටි රස්සාවක්, ඒක කරන්න කියලා. සෙකියුරිටි විදියට ඉන්න අතරේදීත් මම විජය පත්තරේට පුංචි ලිපි ලිව්වා.
පස්සේ රංජිත් විජේවර්ධන මහත්තයා මාව ටයිප්සෙටින් අංශයට දැම්මා. ඒ කාලයේ තිබුණු ලක්දිව, යුක්තිය, රාවය වගේ පත්තර කියවපු මට මේ ටයිප් කරන්නේ මොනවාද කියලා වැටහුණා. මේ ලියන්නේ මොනවාද කියලා හිතුණා. එතැන වැඩ කරන අතරේදීම මම හිතුවා මම ලියන්න ඕනෑ කියලා. ඒත් මේ සරල දේවල්වලින් මිදිලා ගැඹුරින් දෙයක් ලියන්න ඕනෑ කියලා හිතුවා. විජය ආයතනයේ ටයිප්සෙටින් එකේ ඉන්න අතරේම මම රාවයට ෆ‍්‍රීලාන්සර් කෙනෙක් විදියට ලියන්න පටන්ගත්තා. උඩින් පල්ලෙන් අතගාපු අය එතැනත් හිටියා. ඒත් එතැන හිටපු තවත් අය වඩා ගැඹුරින් ලියන්න ඕනෑය කියන අදහස දුන්නා. රාවයේ ලියපු මම පස්සේ කාලෙක ලේක්හවුස් එකේ සිළුමිණ පත්තරේට ගියා.’
xxxxxxx
පෝද්දල ජයන්ත ප‍්‍රකට ගවේෂණාත්මක මාධ්‍යවේදියෙකි. ඇත්තෙන්ම ගවේෂණාත්මක මාධ්‍යවේදියෝ දුලබය. එහෙත් වත්මනෙහි පඳුරකට පයින් ගැසුවද ගවේෂණාත්මක මාධ්‍යවේදීන් ලෙස හඳුන්වාගන්නා හෝ වෙනත් අය එළියට විසිවෙති.
‘අද අපරාධ පරීක්ෂණ දෙපාර්තමේන්තුව සිදුකරන පරීක්ෂණයක තොරතුරු ටික ලියන මාධ්‍යවේදීන්ව ගවේෂණාත්මක මාධ්‍යවේදීන් විදියට හඳුන්වන පුරුද්දක් තියෙනවා. ඒත් වංචා, ¥ෂණ, අපරාධ ගැන යමක් ලීව ගමන් ගවේෂණාත්මක ජනමාධ්‍යවේදියෙක් බවට පත්වෙන්නේ නැහැ. අපට මතුපිටින් පෙනෙන දෙයක ගැඹුර හෙළිදරව් කිරීම තමයි ගවේෂණාත්මක මාධ්‍යකරණය කියන්නේ. ගවේෂණාත්මක මාධ්‍යවේදියාට වැය කරන්න වෙන කාලය හා වෙහෙස සීමාවක් නැහැ. ඒ කරන වැඩවලට ලැබීම් නැහැ. මම ලියපු සමහර වාර්තාවල මූලබීජය තිබුණේ පුංචි පත්තර කැබැල්ලක වෙන්න පුළුවන්.
පත්තරේ පුංචියට තියෙන වෙළඳ දැන්වීම වෙන්න පුළුවන්. සමහර වෙලාවක ගෙදරට දරුවාට මිදි ටිකක් අරගෙන ගිය බෑග් එක විගණන වාර්තාවකින් ඔතලා තිබුණු අවස්ථා තියෙනවා. ඒකේත් කාරණාවක් තියෙන්න පුළුවන්.
ඕනෑ මාධ්‍යවේදියෙකුට මොකක්හරි ඉලක්කයක් තියෙන්න ඕනෑ බව මම හිතනවා. මගේ ඉලක්කය තමයි ලංකාවේ පොදු යහපත සඳහා වියදම් කළ යුතු ධනය රැුස්වෙන තැන්වලට හරියාකාරව ඒ ධනය එන්න ඕනෑ, එමෙන්ම ඒ ධනය හරියාකාරව සුරක්ෂිතව සමාජ සංවර්ධනය වෙනුවෙන් යොදවන්න ඕනෑ කියන එක. ඒ අනුව ආදායම් බදු එකතුකරන දේශීය ආදායම් දෙපාර්තමේන්තුව, රේගුව, සුරාබදු දෙපාර්තමේන්තුව ආදි ආයතනවලට මගේ විෂය පථය යොමුවුණා.
මම අවුරුද්දකට වතාවක් ආදායම් දෙපාර්තමේන්තුවේ අයිතිකාරයා වගේ කලෙක්ෂන් එක හරිද කියලා බලනවා. ලංකාවේ මෑත ඉතිහාසයේ සිද්ධවුණ දැවැන්තම වංචාවක් වන වැට් බදු වංචාව ගැන හෙළිදරව් කරන්න මට හැකිවුණේ ඒ විදියට කරපු හොයාබැලීම්වලදීයි. ආණ්ඩුවේ පත්තරේ වන සිළුමිණේ ඉඳගෙන මම ආණ්ඩුවට විරුද්ධව ලීවා. මුලින්ම මම ලීවේ කෝටි 50ක වංචාවක් ගැන. ඒත් ආණ්ඩුවේ කිසිම ප‍්‍රධානියෙක් ඒ ගැන හෙව්වේ නැහැ. අන්තිමේ කෙටි කාලයක් ගිහිල්ලා ආයේ බලද්දී ඒ වංචාව කෝටි 350ක් දක්වා ගිහින්. මම ආයෙමත් ඒ තත්වය ලිව්වා. මම මුලින්ම කියපු වෙලාවේ ඒ ගැන හෙව්වා නම් අඩු තරමේ කෝටි 300ක් ඉතුරු කරගන්න තිබුණා. අන්තිමේදී මම ඒ ගැන පැමිණිල්ලක් දැම්මා. ඒත් හෙව්වේ නැහැ. වංචාව නතර වුණේ කෝටි 1200කින්.‘
xxxxxxx
ජීවිත තර්ජන මුලින්ම පෝද්දලගේ ජීවිතයට ආවේ ඒ හෙළිදරව් කිරීම් නිසාය. එහෙත් තර්ජන ගැන බරපතළ ලෙස ඔහු කල්පනා කළේ නැත.
‘බිරිඳගෙන් මට බලපෑමකුත් ආවේ නැහැ. ඒ නිසා තර්ජන කියන එක මට එදිනෙදා දෙයක් වුණා. මම තර්ජන ගැන එතරම් හිතුවේ නැහැ. මම මගේ විෂයට ආරූඪ වෙලා හිටියේ. හැම දේකම නොපෙන්වන දේ පෙනෙන්න ගන්නවා. ඒකට අභ්‍යාස කරන්න ඕනෑ. ඒ අභ්‍යාසය ලැබුණාට පස්සේ විනෝද චාරිකාවක් ගියත් දේවල් පෙනෙන්න ගන්නවා. මං ජර්නලිසම්වලට ඇබ්බැහි වුණා. හැමදේකම ඍණාත්මක පැත්ත ගැන කතාකරද්දී සමහරු කියන්න පටන්ගත්තා යන යන තැන ඒ විදියට බලන්න එපා කියලා. ඒත් දැන් හැරිලා බලද්දී මම හිතනවා ඒ තර්ජන ගැන මීට වඩා සැලකිලිමත් වෙලා, මම ආරක්ෂාකාරී වෙන්න තිබුණා කියලා. උපක‍්‍රමශීලීව මේ වැඬේ කරන්න ඕනෑ. උපක‍්‍රමශීලී නොවුණොත් අපි කරගෙන යන වැඬේ හැමදාම කරගෙන යන්න බැහැ. මගදී නවත්වන්න වෙනවා. ජීවිතයත් පූජා කරන්න වෙනවා.’
එසේ පැවසීමෙන් ඔහු වැරැුද්දක් කළ බව කියැවෙන්නේ නැත. වරදකරුවෝ ඔහුට තර්ජනය කොට, පහරදුන් අයය. ඔහු පැහැරගෙන තිබුණේ වෘත්තීය ජනමාධ්‍යවේදීන්ගේ සංගමයේ ලේකම්වරයා ලෙස ඔහු කළ කී දෑ නිසාය.
‘මම මුලින්ම වෘත්තීය ජනමාධ්‍යවේදීන්ගේ සංගමයේ තනතුරු බාරගත්තේ මාධ්‍යවේදීන්ගේ සුභසාධනය වෙනුවෙන් යමක් කරන්න ඕනෑ බව හිතාගෙනයි. ඒත් අපට සිද්ධවුණේ මාධ්‍යවේදීන්ට එරෙහි පහරදීම්, මාධ්‍ය ආයතන ගිනිතැබීම් ආදි දේවල් ගැන සටන් කරන්නයි. ඒවායින් මාධ්‍යවේදීන්ගේ සුභසාධනය ගැන කරන්න හිතපු දේවල් ගොඩක් සිද්ධවුණේ නැහැ. මාධ්‍යවේදීන්ට මරනකොට, ගිනි තියනකොට, අතුරුදන් කරනකොට අපට සිද්ධවුණා සටන් කරන්න.‘
එකල ආරක්ෂක අමාත්‍යාංශයේ ලේකම්වරයාව සිටි ගෝඨාභය රාජපක්ෂට පෝද්දල ජයන්තලාගේ සටන් වහකදුරු වී තිබුණි. ඒ යුගය අද අප සිහිනයක් මෙන් අතීතයට තල්ලූ කර දමා ඇත. ඒ නිසා ඒ යුගය මතකයට නඟාගත යුතුය. එකල රාජපක්ෂවරුන් කරන ඕනෑම දෙයක් සාධාරණය කිරීමේ හැකියාවක් ඔවුන්ට තිබුණි. වෘත්තීය ජනමාධ්‍යවේදීන්ගේ සංගමයේ ප‍්‍රධානීන් ලෙස පෝද්දල ජයන්ත හා සනත් බාලසූරිය ගෝඨාභය රාජපක්ෂ කැඳෙව්වේය.
‘අපි දෙන්නා ලේක්හවුස් එකේ වැඩකළේ. ඒ කාලේ ලේක්හවුස් සභාපති බන්ධුල පද්මකුමාර තමයි එයාගේ කාර් එකෙන් අපව එක්කගෙන ගියේ. අපි ලේක්හවුස් සේවකයන් නිසා ඔහු එක්ක ගියා. ගෝඨාභයගේ කාර්යාලයට එදා ජාතික මාධ්‍ය මධ්‍යස්ථානයේ ප‍්‍රධානියා වූ ලක්ෂ්මන් හුළුගල්ලේත් ආවා. අපේ මූණටම කිව්වා අපේ උද්ඝෝෂණ නවත්වන්න කියලා.
‘උඹලා දෙන්නා තමයි මේවා සංවිධානය කරන්නේ. මේවා සුනන්ද කියන බල්ලා පිටරටවලට යවනවා’ කියලා කිව්වා. ‘අපට ඒ මිනිස්සු කතාකරනවා. මේක ලොකු හිසරදයක්. මේක නවත්වන්න’ කිව්වා. නැවැත්තුවේ නැත්නම් බලාගන්න පුළුවන් කියලා කිව්වා. අපි ඇහුවා, නැවැත්වුවේ නැත්නම් මොනවද කරන්නේ කියලා. ‘ඒ වැඬේ ඒ ඒ තැන්වලින් බලාගනීවි’ කියලා අපේ මූණටම කිව්වා.
කුණුහරුපෙන් අපට බැන්නා. ඒත් අපිත් ඒ හැමදේටම උත්තර දුන්නා. සමහර දේවල්වලට සනත් උත්තර දුන්නා. තවත් දේවල්වලට මම උත්තර දුන්නා. ඔහුට ඒ ප‍්‍රතිඋත්තර බැඳීම දරාගන්න බැරිවුණා. මොකද රටේ බලවත්ම මිනිස්සු පවා එයාට සර් කියාගෙන නැවෙනවා. අපි එහෙම නැතිව උත්තර බඳිනවා. මේක දරාගන්න බැරිම තැන ඔහු ලක්ෂ්මන් හුළුගල්ලේ දෙසට හැරිලා කිව්වා, ‘මුං කාට ජාතක වෙලාද දන්නෙ නැහැ’ කියලා.
මම නැගිට්ටා. මම කිව්වා මගේ අම්මයි තාත්තයි කුඹුරු කොටනවා, තේ දලූ කඩනවා. අපි දුප්පත්. ඒත් අපි මැදමුලනේ වළං හෝදලා නැහැ කියලා. අපි යමු යන්න සනත්, මෙයත් එක්ක කතාවක් නෑ කියලා කිව්වා. සනතුත් නැඟිට්ටා. අපි එළියට බැස්සා. ඒකෙන් පස්සේ අපි කොටුව පොලීසියේ පැමිණිල්ලක් කරන්න ගියා. ඒ පැමිණිල්ල බාරගත්තේවත් නැහැ. ඒ සිද්ධියෙන් මාස කිහිපයකට පස්සේ තමයි මාව පැහැරගත්තේ.’
ඒ යුගය ගැන මොහොතකට සිහියට නඟාගෙන මේ සිදුවීම ගැන කල්පනා කළ යුතුය. ගෝඨාභය රාජපක්ෂගේ මුහුණට එලෙස කතාකරන්නට තරම් ශක්තියක් ඔවුනට එදා තිබුණි. එතැනින් එළියට බැස පෝද්දල ජයන්තලා නොනවත්වාම උද්ඝෝෂණ කළෝය. ඒ වෙද්දී තර්ජන වැඩිවූ නිසා ඔවුන් සමඟ සිටි ඇතැම් සටන් සගයන් ලංකාව අත්හැර ගොස් තිබුණි. ඒත් පෝද්දල ලංකාව අත්හැර යන්නට අකැමති විය. ඒ ලංකාවේ ඔහුට සුරසැප තිබුණු නිසා නොවේ. කරමින් සිටි සටන් මඟ අත්හැරිය නොහැකි වූ නිසාය. අවසානයේදී ඔහු සුදුවෑන් රියකින් පැහැරගැනිණ. පහරදී අයිඞීඑච් පැත්තේ අඳුරු පාරකට විසිකර දමා තිබුණි.
‘අහම්බෙන් මාව ත‍්‍රීවීලර් රියැදුරෙක් දැක්කා. ඒ මනුස්සයාගේ ළමයාව අයිඞීඑච් උණ රෝහලට අරගෙන ගිහින්. දරුවාව නවත්වලා. ඒ දරුවාට අවශ්‍ය අඩුම කුඩුම අරගන්නට ත‍්‍රීවීල් එකෙන් ආපහු එනකොට කෙටි පාරකින් ඇවිල්ලා. එතකොට ගුලියක් පෙරළෙනවා දැක්කාලූ. මට එතකොට බාගෙට සිහිය තිබුණා. මම කෑගහනවාලූ. ඊට පස්සේ ඒ මනුස්සයා තවත් දෙන්නෙක්ව එක්කාගෙන ඇවිත් මගේ බැමි කපලා මගෙන් කවුද කියලා අහලා තිබුණා. මම කිව්වා පෝද්දල ජයන්ත කියලා. එතැන හිටපු කෙනෙක් මාව අඳුනගත්තා. ඒකෙන් මගේ ජීවිතය බේරුණා. ඒත් ඒ සිදුවීමෙන් පස්සේ ජීවිතය කියන්නේ වචනවලින් විස්තර කරන්න බැරි සදාකාලික වේදනාවක්.
මම තාම වධ විඳිනවා. මගේ කකුල තැන් දෙකකින් කැඩුවා. වළලූකරින් කඩලා තියෙන්නේ. තහඩුවලින් තමයි කැඩුණු අස්ථි බද්ධ කරලා තියෙන්නේ. මට අද පඩිපෙළක් නැගගන්න අමාරුයි. මේක මරණයකට වඩා පීඩාවක්. මේ දැන් මාව මරලා දායි කියන හැඟීම ඒ මොහොතේ හිතට ආවා. අදටත් ඒ හැඟීම හිතින් ගිහිල්ලා නැහැ. කවදාවත් ඒ හැඟීම අයින් වෙන්නේ නැහැ. හැමවෙලාවේම ඔළුවේ ඒ බය තියෙනවා. මට නිව්යෝර්ක් නගරයේ පාරක යද්දීත් සුදුපාට වෑන් එකක් දැක්කාම බයයි. ගෙදර හිටියත් ජනෙල් රෙද්ද ඈත් කරලා බලනවා. යළි යළිත් ඒ බය මතුවෙනවා. ඒ නිසායි මම අපරාධ පරීක්ෂණ දෙපාර්තමේන්තුවට පැමිණිලි කරලා මාව පැහැරගැනීම ගැන පරීක්ෂණ කරන්න කියලා ඉල්ලන්නේ. ඇමෙරිකාව වගේ රටවල පැහැරගෙන යෑම, වධහිංසා පැමිණවීම, අතුරුදන් කරවීම වගේ දේවල් මිනීමැරුම්වලට සමාන අපරාධ වරදක්. මොකද මේක ඝාතනය කිරීමක් වගේමයි.
එදා මට තර්ජනය කළ ගෝඨාභය රාජපක්ෂව ජනාධිපති පුටුවේ ඉන්දන විදිය ගැන අද කතාකරද්දී මට මොනවා දැනෙනවා ඇතිදැයි කල්පනා කරලා බලන්න. ඒ මිනිස්සු අදත් කරළියේ හිනාවෙනවා. ජඩමාධ්‍යවේදීන් ඔවුන්ට සර් කියාගෙන ප‍්‍රශ්න අහනවා. මට දැනෙන්නේ හිරිකිතයක්.’
xxxxxxx
ඒ සියල්ලෙන් මාස කිහිපයක් ගතවෙන තුරුද ඔහු ලංකාවේ සිටියේය. එහෙත් අවදානම මැද්දේ ජීවත්වීම වෙනුවට ලංකාවෙන් පිටුවහල්වීම තෝරාගන්නට සිදුවිය. ඔහු අද ලංකාවෙන් පිටමංව සිටින්නේ එලෙසය. මෑත කාලයේදී පෝද්දල ජයන්ත සමාජ මාධ්‍ය ක‍්‍රියාකාරීන්ගේ වාග් ප‍්‍රහාරයකට ලක්ව තිබුණි. ඒ වාග් ප‍්‍රහාර මැද, පෝද්දලට පහරදීම හොඳ දෙයක්යැයි ඇතැමුන් කියා තිබුණි. ඔහුට මුහුණදෙන්නට සිදුවූ අත්දැකීම කෙතරම් භයානක, අමානුෂික එකක්දැයි සුළු මොහොතකට හෝ කල්පනා කර ඇති බවක් ඒ වාග් ප‍්‍රහාරවල දකින්නට තිබුණේ නැත.
‘මේවා දකිද්දී සමාජ පරිකල්පනය මොනතරම් දිළිඳුද කියලයි මට හිතෙන්නේ. මට අනේ කියලා හිතෙනවා. සමාජ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය හදන්න අපි මොනතරම් දැඟලිල්ලක් කළාද. ඒත් මට කරපු අපරාධය ගැන ඔවුන් දකින්නේ මොනතරම් සැහැල්ලූවෙන්ද? සමහරු ෆෙස්බුක් එකේ ලියලා තිබුණා මූව එදා මැරුවේ නැත්තේ ඇයිද කියලා. සමහරු කියලා තිබුණා මාව මැරුවේ නැති නිසා ගෝඨාභය ගැනත් මරන්න තරහයි කියලා. මේ වගේ සමහර දේවල් ලියලා තිබුණේ හොඳට අධ්‍යාපනය ලබලා ඉහළ තනතුරුවලට ගිය අය. අද ඇතැම් අය නීතියක් අවශ්‍ය නැති බව විශ්වාස කරනවා. අවනීතිය නීතියක් කියලා හිතනවා. සමාජය යන්නේ අගාධයට.‘
xxxxxxx
ඔහු නැවත ලංකාවට පැමිණීමට මොනතරම් ආශාවකින් සිටිනවාද යන්න අපි හොඳින් දනිමු. ඔහු ලංකාවෙන් පිටවූ මොහොතේ කෙබඳු හැඟීමක් දැනෙන්නට ඇතිද?
‘මම යමක් කළාය කියන හැඟීමෙන් මම ලංකාවෙන් ගියා. මට තිබුණු එකම ප‍්‍රශ්නය මම තවත් බොහෝ දේ කරන්න තියෙද්දී, ඒවා නොකර යන්න සිදුවීම ගැන මට තිබුණු වේදනාව. මම නැවත ලංකාවට එන්න ඕනෑ. ඒත් අපට කළ අපරාධවලට කිසිම පියවරක් අරගෙන නැහැ. මොන ආරක්ෂාවක් යටතේද අපි එන්නේ. අද අපරාධකරුවන් ඉන්නේ ඔල්වරසන් මැද. ඉතින් ලංකාවට එන්නේ කොහොමද? ඒත් මම එහේ ඉන්නේ ආසාවකින් නෙවෙයි. මහා වේදනාවකින්. මම ඇමෙරිකාවේදී කරන්නේ මාධ්‍ය ක්ෂේත‍්‍රයට කිසිසේත්ම අදාළ නැති රැුකියාවක්. ඒත් මම ජර්නලිසම්වලට ඇබ්බැහි වෙලායි ඉන්නේ. තවම මගේ ඇබ්බැහිය ඉවර නැහැ. මම ජර්නලිසම් නැතිව අමාරුවෙන් නලියමින් ඉන්නේ. ලංකාවට ආපු ගමන් මම ආයෙමත් සාමාන්‍ය මිනිස්සුන්ගේ බදු මුදල් රැුකගැනීමේ අරමුණෙන් ජර්නලිසම් කරනවා.’x
