No menu items!
22.3 C
Sri Lanka
2 September,2025
Home Blog Page 430

මරණයෙන් නැගිටින්න අත දෙන්න

0
dav
dav

‘ ප‍්‍රාණපරිත්‍යාගය කියන්නේ දෙවියන් වෙනුවෙන් ජීවිතය දීම. ප‍්‍රාණය පුජා කිරීම. හැවෝම එකම සිතුවිල්ලක හිටියේ. උත්තාන මංගල්‍ය දවසේ පුජාවේ දිව්‍ය සත්ප‍්‍රසාදය ලබාගෙන. මේක දෙවියන් වහන්සේගේ නිවස තුළම සිද්ධ වුණ දෙයක්. දෙවියන් වහන්සේගේ ආදරය වෙනුවෙන් සාක්ෂි දැරීමක් විදිහට තමයි අපි මේ ප‍්‍රාණපරිත්‍යාගය දකින්නේ ’ – සමීන්ද්‍ර රොඩ‍්‍රිගු සහායක පියතුමන්, කටුවපිටිය මීසම

විශාලාව වන් කටුවපිටියට අපි නැවත ගියෙමු. හැමතැනම තවමත් සුළඟක්ව වෙලී තිබෙන්නේ වේදනාවය. ප‍්‍රියන්ගෙන් වෙන්වීම දුකක් ය. ඒ වෙන්වීම අදහාගත නොහෙන ලෙස සිදුවූ වියෝවක් වෙනවිට, ඒ වෙන්වීම මහා දුකක් ය. ඉතිං බොහෝ නිවෙස් තවමත් මේ වේදනාවට කඳුළට හායි ගා දොර කවුළු හැර දාය. අප ඒ කවුළු තුළින් ඇතුලත බැලීමු. මේ උත්සාහය අප අත් විඳි ඒ වේදනාව අකුරු කිරීමය. අපේ‍්‍රල් 21 පාස්කු ප‍්‍රහාරයට දැන් මාස දෙකක් සරි වීමට ළඟය.

ගොඩනැගෙන දේවස්ථානය


කටුවපිටිය ශාන්ත සෙබෙස්තියන් පුදබිම සිය 150 වැනි ජුබිලිය සමරණ්නේ පසුගිය ජනවාරි 20 වැනි දිනය. ‘ ශාන්ත සෙබෙස්තියන් මුනිතුමා ප‍්‍රසිද්ධ ලෙඩ රෝග සුව කිරීම සම්බන්ධව තමයි. දඳ, කුෂ්ඨ, පැපොල, ඔය වගේ ලෙඩ ගොඩාකින් සුවය පතා කතෝලිකයෝ බවුද්ධයෝ මෙතනට එනවා. ජලය ආසිරි ගන්වපු ළිඳක් වගේම නාන ළිං තිබෙනවා. ඉතිං බැතිමතුන් භාරහාර වෙලා පුදපූජා පවත්වලා දානය දීලා මේ ළිං වලින් දිය නාගෙන රෝග සුවය බලාපොරොත්තු වෙනවා. මේ අවුරුදු 150ක මුලූ ඉතිහාසයේම මෙතන එහෙමයි. මේ සාන්තුවරයාගේ තිබෙන ප‍්‍රාතිහාර්‍ය බලය ගැන මේ පල්ලිය ප‍්‍රසිද්ධයි‘. කටුවපිටිය මීසම භාර සහායක පියතුමන් දේවස්ථානයේ ඉතිහාසය පිළිබඳව සිය කතාව ආරම්භ කළේ එලෙසය. සාන්ත සෙබෙස්තියන් මුණිදුන්ගේ ප‍්‍රාතිහාර්‍ය බලය අන්තගාමී මුසල්මානු ආගමිකයෝ පිරිසක් ප‍්‍රශ්න කළ දවස අපේ‍්‍රල් 21 දාය. ඒ ප‍්‍රශ්න කිරීම වළකා ගන්නට හෝ ව්‍යාර්ථ කරන්නට එදා ශාන්ත සෙබස්තියන් මුනිතුමානන්ට නොහැකි විය. එනිසාම අද එතුමාගේ අනුගාමික බැතිමතුන් බොහෝ පිරිසක් දුක වෙදනාව බිය සමග සිය ජීවිත ඉස්සරහට තල්ලූ කරගන්නට වෙහෙසෙමින් සිටිති.

‘ පල්ලියේ ප‍්‍රථිසංස්කරණ කටයුතු කරන්නේ ශ‍්‍රී ලංකා යුද්ධ හමුදාව. දැන් ප‍්‍රථිසංස්කරණයන් වලින් බොහෝ ප‍්‍රමාණයක් වැඩ ඉවරයි. මේ මාසේ 30වෙනිදා තමයි අපිට භාර දෙන්න නියමිත. ඒත් උඩ ජනෙල් විදුරු ගේන්නේ පිටරටින්. ඒක දැන් ටෙන්ඩර් දාලා අවශ්‍ය කටයුතු කරලා තිබෙනවා. ඒත් තව මාස දෙකක් විතර ඒ ජනේල ටික නිමකරන්න යයි කියලා තමයි කියන්නේ. අපි මේ දේවස්ථානය ඉදිරිපිට ස්මාරකයක් හදනවා. ඒකෙ වැඩනම් තවමත් පටං ගත්තේ නැහැ. මරාගෙන මැරෙන බෝම්බකරුවා බෝම්බය පුපුරවා ගත්ත ස්ථානයේ අපි ටයිල් 4ක ප‍්‍රමානය ටයිල් කරන්නේ නැහැ. ඒක විඳුරුවක් දාලා එහෙම්මම ඉතුරු කරනවා. බිත්තියේ සිඳුරු වුණ සහ ලේ පැල්ලම් සහිත එක ස්ථානයක් පුරා විද්‍යා සහායෙන් අපි සංරක්ෂණය කරන්න පියවර අරං තිබෙනවා.

ඒ වගේම උත්තාන සුරුවමේ තිබෙන ලේ පැල්ලම් ඇමරිකාවෙන් රසායනිකයක් ගෙන්නලා ඒක එම සුරුවමේ ගල්වලා සංරක්ෂණය කරන්න කටයුතු කරලා තිබෙනවා‘ කටුවපිටිය දේවස්ථානය සිය ව්‍යසන අතීතය අනාගතයට ඉතුරු කරන්නේ කෙලෙසදැයි සහායක පියතුමන් විස්තර කළේ එලෙසින් ය. යුද්ධ හමුදාවේ අවසරය පිට අපි දේවස්ථානය තුළට ගියෙමු. යකඩ පලංචි සෑම තැනය. සෙබළුන් කඩියන් සේ ය. එදා 21 දා බෝම්බය පිපිරී මොහොතකට පසු මෙම ස්ථානයට මේ ලියුම්කරු පැමිණියේ ය. ඒ වේදනාත්මක මතකය සමග ගොඩනැගෙන දේවස්ථාන පීනික්ස් කුරුල්ලා දෑසින් දැක ගතිමි. එහෙත් තැන තැන වැටී සිය අවසන් සුසුම් වාතලයට මුසුකර සිටි මිනිසුන් ගැන වූ ඡුායාරූප මතකය සිතට අරගෙන එන්නේ දරා ගන්නට බැරි වේදනාවක්මය.ඒ වේදනාව කටුවපිටිය හැමතැනමය. පල්ලිය අලූත් ඇඳුමකින් සැරසී සිටියි. එහෙත් එදා මේ බිමේ ලේ සුවඳ තවමත් එලෙසම ඇතිබව හැෙඟ්. රුධිරයෙන් පෙඟුණු බිම ටයිල් මතින් ලස්සන වී ඇත. යකඩ බෝල මතින් සුනු වූ බිත සුදු පිරියමින් පිරියම්වී ඇත. එහෙත් යකඩ බෝල සිඳුරු කළ හදවත් කෙතරම් ද?

වේදනාවේ බර


‘ මේ ප‍්‍රහාරය නිසා මේ වෙනකොට මේ දේවස්ථානයට අදාළව 114ක් දෙනෙකුට සිය ජීවිත අහිමි වෙලා තිබෙනවා. අවසාන මරණය සිද්ධ වුණේ පහුගිය ජූනි 17වෙනිදා. සුරේෂ් කියලා වයස 28ක තරුණයෙක් තමයි කොළඹ දැඩි සත්කාර ඒකකයෙ ඉඳලා සිය ජීවිතය අතහැරියේ. මේ මරණයට පත් පිරිස අතරේ දරුවෝ 27දෙනෙක් ඉන්නවා. ඊට අමතරව 168 දෙනෙකුට තුවාල සිද්ධ වුණා. බරපතළ තුවාල තිබෙන දෙදෙනෙක් තවමත් කොළඹ දැඩි සත්කාර ඒකකයේ ප‍්‍රතිකාර ලබාගනිමින් ඉන්නවා. ඊට අමතරව වයසක පුද්ගලයෙක් වැඩිහිටි නිවාසයක බොහෝම දුෂ්කර තත්ත්වයක ඉන්නවා. මීට අමතරව මේ කම්පනය දරාගන්න බැරිව මානසිය සුවය අහිමි වුණ විශාල පිරිසක් මේ මීසමෙනුත් ඉන් පිටතත් ඉන්නවා. ඔවුන් ඉන්නේ දැඩි කම්පන තත්ත්වයක‘. මෙලෙස අදහස් දක්වන සහායක පියතුමන් කියන ලෙස කටුවපිටිය මීසමේ පවුල් 1400ක ප‍්‍රමානයේ දැනට සිය ජීවිතය සුරක්ෂාකරගෙන සිටින බොහෝ දෙනෙක් දැන් සිටින්නේ කම්පනයෙන් ය. ඊට අමතරව කදිරාණ, බෝලවලාන, කුරණ, කටාන ආදී මේ ආසන්න ඉම්වල බොහෝ දෙනෙක් ද තවමත් කම්පනයෙන් ය.

‘අපි මේ කම්පනය දරාගන්නේ කොහොමද කියලා උගන්නන්න මෙහේ තරුණ තරුණියන් දහම් පාසල් ගුරුවරුන් එක්කරගෙන ගියා මන්නාරමට. එද සංගිලියන් කියන දෙමළ රජතුමා මරාදමනු ලැබූ කතෝලික බැතිමතුන් සිටි ගමට අපි මේ තරුණ තරුණියන් අරගෙන ගිහිං දවසක් ඒ ගමේ අයත් එක්ක ගතකලා. ප‍්‍රාණපරිත්‍යාගය ගැන හොඳ අවබෝදයක් වගේම ඔවුන්ට හිතේ ඇවිලෙන ගින්න නිවාගන්නත් ඒක උපකාරයක් වෙන්න ඇති කියලා හිතනවා‘ සහායක පියනම මේ මිනිසුන්ගේ මානසික කම්පනය ප‍්‍රානපරිත්‍යාගය නම් කතෝලික අදහස මතින් දියකර හැරීමට ගත් එක උදාහරණයක් අනාවරණය කළේ එලෙසය.

රජය මේවනවිට මරණයට පත්වූ එක් පුද්ගලයෙක් වෙනුවෙන් රුපියල් ලක්ෂ 10ක මුදලක් ලබා දී ඇත. ඒ පවුලේ ඉතිරි සමාජිකයින් සියල්ල අත එම මුදල බෙදී යන ලෙසය. ඊට අමතරව තුවාල සිදුවූ පුද්ගලයින්ට ඒ හානියේ තරමට අනුව රුපියල් ලක්ෂයේ සිට ලක්ෂ 5ක් දක්වා මුදලක් පිරිනමා ඇත. ප‍්‍රහාරය සිදුවූ දින කඩිමුඩියේ පුද්ගලික රෝහල් තුළින් බෙහෙත් ගත් පිරිසටම මෙම මුදල් ආධාරය නොලැබුණ බවට වූ මැසිවිල්ලක්ද අසන්නට ලැබුණි. ඊට පසුව මේ මිනිසුන්ගේ මානසික සුවය වෙනුවෙන් රජය කිසිදු මැදිහත්වීමක් සුදුකර නොමැත. එහෙත් එම අඩුව කොළඹ අගරදගුරු නිවසින් නිර්මානය කරනු ලැබූ වැඩසටහන් ගොන්නක් මගින් මගහරින බව පියතුමන්ලා සහ කන්‍යා සොහොයුරියන් කීවත් එම වැඩසටහන්වල ලොකු අඩුපාඩු ඇත.

‘නිවාස නැති 168 දෙනෙක්ට සම්පූර්ණ නිවාස ලබාදීමේ වැඩපිළිවෙලක කොළඹ අගරදගුරු පදවියෙන් පටං අරං තිබෙනවා. ඉඩම් නැති අය ඉන්නවා. ඒ අයට ඉඩම් ලබාදීමේ වැඩපිළිවෙලකුත් අපි පල්ලිය ක‍්‍රියාත්මක කරනවා. ඊට අමතරව මුදල් අගහිගතා තිබෙන අයට මුදල් දීමනාවක් ලබා දෙන්න වයිද්‍ර්‍ය ප‍්‍රතිකාර අවැසි අයට එය ලබාදෙන් අපි සෙත් සෙවන කියලා විශේෂ තැනක් පටං අරං තිබෙනවා. ඊටත් අමතරව මානසික සුවය ප‍්‍රතිකාර අවශ්‍ය අයට කුඩා දරුවන්ට ඒ සඳහා එම්මාව්ස් කියලා ආයතනයක් ස්ථාපනය කරලා තිබෙනවා. අපි එතනින් මානසික සුවය සඳහා උපදේසන සේවයක් පටං අරං තිබෙනවා‘. සහාය පියතුමන් කොළඹ අගරදගුරු පදවිය මේ බිමේ වේදනාවෙන් මිරිකී සිටින මිනිසුන්ට සහනය සාදන ආකාරය ගැන තවතවත් කතාකරයි. අපි පල්ලියෙන් එළියට බසින්නෙමු.

ශාන්ත සෙබෙස්තියන් දෙව්මැඳුරු ප‍්‍රධාන ගේට්ටුවෙන් එළිය බලන කල එදා ඒ ප‍්‍රහාරකයා මේ මග හරහා ඒ මහත් විනාශයට කලින් ඇවිදගිය අයුරු නැවත නැවතත් මතකයට නැගේ. ඒ සීසීටීවී දර්ශන එය අපගේ සිත් පතුලටම කිමිඳ ඇති නිසා ය. ගෙට්ටුවෙන් දෙපස තාප්පය පුරා ඇත්තේ ප‍්‍රාණ පරිත්‍යාග කළ ඒ මිනිසුන්ගේ ගැහැනුන්ගේ ඡුායාවන් රැුගත් බැනරයන් ය. අපි ඒ බැනරයන් කියවාගන්නට උත්සාහ ගත්තෙමු. අහෝ!! විනාශයක තරම..

ඔවුන් සොයා ගියෙමු


රංග ප‍්‍රනාන්දු, ධනාදරී කුරුප්පුආරච්චි, ෆැබියොලා ප‍්‍රනාන්දු, ලියෝනා ප‍්‍රනාන්දු, සෙත් ප‍්‍රනාන්දු එකම පවුලේ ය. දියණියන් දෙදෙනා ද පුංචි පුතා ද අම්මා සහ තාත්තා සමගින් එකම බංකුව හිඳ දිව්‍යපුජාවට සහභාගිවී ඇත. මෙම ප‍්‍රහාරයෙන් ඔවුන් සියල්ලෝම පවුලක් ලෙසම අවසන් ගමන් ගොස් ඇත. මෙම පිරිසගේ ඡුායා රූප රැුගත් බැනරලයට යාබද බැනරයේ සිටින්නේ දියණියන් දෙදෙනෙක් සමග එකටම අවසන් ගමන් ගිය පියෙකු ය. ඔහුගේ නම සම්පත් විශ්ව කීර්තිය. දැන් බිරිඳ හැඬූ කඳුළින් තනිවෙලා ය. බාල්දි හන්දියේ සුසන්ත මහතාට මෙම ප‍්‍රහාරය නිසා ප‍්‍රිය බිරිඳ, දරුවන් තිදෙනා ද, අහිමිවී ඇත. අද ඔහු සිටින්නේ දැඩි කම්පනයකින් ය. එකම පවුලේ දෙදෙනා තිදෙනා බැගින් අවසන් ගමන් ගිය ඒ, අවාසනාවන්ත ඉරණමට මුහුන දුන් පවුල් ප‍්‍රමානය බොහෝ ය. කටුවපිටිය මීසමට අයිති ග‍්‍රාමසේවක වසම් 3කි. එහි 93සී, කරදියාන වසම තුළ අප සැරිසැරුවෙමු.

මෙම වසම තුළ මරණ ප‍්‍රමානය 20ක් ය. ඒ අතර ළමයි 11ක් ය. චන්දිමා නිරංජනී දැන් සිටින්නේ දරාගත නොහැකි කම්පනයකින් ය. ඇයගේ සැමියා සහ දරු දෙදෙනා මෙම ප‍්‍රහාරයෙන් සමුගෙන ඇත. ඔවුන් පල්ලිය තුළ එකම බංකුවක හිඳ සිට ඇත. ඇය පමණක් ඉතිරි වූ කරුමය කිමක් දැයි ඇය ප‍්‍රශ්න කරන්නීය. ලක්ෂ්මන් පිල්ලේ සිය රෝගාතුර දියණිය, බිරිඳ, සහ නැන්දම්මා සමග එකම බංකුවක සිට ඇත. මෙම සිද්ධියෙන් ඔහුගේ බිරිඳ මරණය තෝරා ගන්නා අතර ලක්ෂ්මන් පිල්ලේ සිය රෝගී දියණිය සමග අන්ත අසරණ අඩියකට වැටී ඇත.


ඇඟලූම් කර්මාන්ත ලෝකයේ හොඳ රැුකියාවක් කළ රුක්ලාන්ති එමගින් සිය අවුරුදු 14ක් වන දියණියද, අවුරුදු 8ක් වන පුතු ද රෝගී තත්ත්වයෙන් පෙළෙන සිය සැමියාද නඩත්තු කළාය. මෙම සිද්ධියෙන් රැුක්ලාන්ති සිය ජීවිතයට සමුදුන් අතර එනිසා පවුලේ අනෙක් පිරිස දැන් සිටින්නේ දැඩි අසරණ තත්ත්වයකය. මිල මුදල් යහමින් තිබෙන උදිත අප්පුහාමි සිය බිරිඳ සහ අවුරුදු 10/7/4 වයස් සීමාවල පසුවුණ තම දරුවන්ද සමග එදින පාස්කු ඉරිදා දේවමෙහෙයට සහභාගිවී සිට ඇත. එහිදී මෙම සිද්ධියත් සමග දරු තිදෙනාද බිරිඳද ඔහුට අහිමි වන්නේය.

ඔහු දැන් සිටින්නේ හුදකලාවේ දැඩි කම්පනයකින් ය. කටුවපිටිය පල්ලිය අවට ජූඞ් මාවත, ශාන්ත සෙබෙස්තියන් මාවත ආදී වූ කටුවපිටිය මීසමට අත්මේ බොහෝ ප‍්‍රදේශවලි මෙවැනි කතා බොහෝමයක් අහුලා ගැනුම අමාරු නැත. තම දරුවන් බිරිඳ නැති සොවින් වෙදනාවෙන් පෙළෙන පියවරුන්ද එවැනිම මව්වරුන්ද තම දෙමාපියන් සහෝදරයින් අහිමිව වේදනාවෙන් දුක් විඳින ළමයින්ද දැන් කටුවපිටියට හිග නැත. ඔවුන් බොහෝ දෙනෙකුට තවමත් මේ ප‍්‍රහාරය ගැන කිසිත් සිතාගන්නට බැරිය. එය කොහොම කෙළෙස වූවාදැයි දන්නේ දෙවියෝ පමණි. මෙම තත්ත්වය තුළ මේ මිනිසුන්ගේ මනස සුවපත් කිරීමට කතෝලික ආගමික වැඩපිළිවෙලට අමතරව විශාල වැඩපිළිවෙලක් අවැසිමය. එය රජය සහ සවුඛ්‍ය අමාත්‍යාංශය මැදිහත්ව වහාම සම්පාදනය කළ යුතුය.

අයීසීසීපීආර් පනත අපයෝජනය

0

මේ දවස්වල අයිසීසීපීආර් යන අකුරුවලින් හැඳින්වෙන පනත ගැන නොදන්නා කිසිවෙක් නැත. ඒ එම පනතේ ආවේණික යහපත හෝ එය යොදා ගන්නා සදාචාරවත් හා සාධාරණ ආකාරය නිසා හෝ නම් නොවේ.  ත‍්‍රස්තවාදය වැළැක්වීමේ පනත හැරුණු විට, මේ තරම් එකිනෙකා විසින් අපයෝජනයට ලක් කරන වෙනත් නීතියක් මෑත කාලයේ දකින්නට නොමැති නිසා ය.  උත්ප‍්‍රාසය නම්, ත‍්‍රස්තවාදය වැළැක්වීමේ පනත එහි මුහුණුවරින් ම මර්දනීය එකක් වෙද්දී, අයිසීසීපීආර් පනත මහජනතාවගේ අයිතිවාසිකම් ආරක්‍ෂා කිරීමට ගෙන එන ලද්දක් වීම ය.

1948 සම්මත කරගන්නා ලද එක්සත් ජාතීන්ගේ මානව අයිතිවාසිකම් පිළිබඳ විශ්ව ප‍්‍රකාශනය බැඳීම් සහගත ආකාරයේ එකක් නොවී, හුදු ප‍්‍රකාශනයක් පමණක් වීම නිසා, එම ප‍්‍රකාශනයේ එන අයිතිවාසිකම් ආරක්‍ෂා කිරීමට සාමාජික රටවල් බැඳ තබනු සඳහා එම සංවිධානය, විශ්ව ප‍්‍රකාශනයේ තිබෙන අයිතිවාසිකම් වර්ග දෙකකට බෙදා, 1966දී ගිවිසුම් දෙකක් ඇති කෙළේ ය. එකක් සිවිල් හා දේශපාලන අයිතිවාසිකම් පිළිබඳ ජාත්‍යන්තර ගිවිසුමයි. අනෙක, ආර්ථික, සමාජීය හා සංස්කෘතික අයිතිවාසිකම් පිළිබඳ ජාත්‍යන්තර ගිවිසුමයි. මේ ගිවිසුම් දෙක අත්සන් කළා වුව ද, ඒ ඒ සාමාජික රට එම ගිවිසුම්වලට අදාළ නීති තම රට තුළ පනවන තුරු, සාමාන්‍යයෙන් ඒ ගිවිසුම්වල අන්තර්ගතය ඒ ඒ රට තුළ නීතිමය වශයෙන් බල පවත්වන්නේ නැත. ලංකාව, ඒ නිසා, සිවිල් හා දේශපාලන අයිතිවාසිකම් පිළිබඳ ජාත්‍යන්තර සම්මුතිය පනත නීතිගත කෙළේ ය.

ඒ පනතෙන් බලාපොරොත්තු වුණේ, ජාතීන් අතර විරසකය ඇතිකරන වෛරී ප‍්‍රකාශ, වරදක් බවට පත් කිරීම ය. ඒවාට දඬුවම් දීම ය. එහෙත්, මෑත කාලය පුරා සිදු වන්නේ, පනත එහි අරමුණට වඩා සම්පූර්ණයෙන් ම පරස්පර අරමුණක් සඳහා අපයෝජනය කරන බව ය.

වෛරී ප‍්‍රකාශ කෙළේ යැයි ‘පොලිසිය සිතන’ පුද්ගලයන්ට එරෙහි ව පොලිසිය විසින් අයිසීසීපීආර් පනත යටතේ චෝදනා ගොනු කරනු ලැබීම දැන් දිගින් දිගටම සිදු වේ. දවස් අසූ ගණනකට පෙර තරුණ කෙටිකතාකරුවකු මේ නීතිය යටතේ අත්අඩංගුවට ගෙන මේ වන තුරු රක්‍ෂිත බන්ධනාගාරගත කොට තිබේ. මේ වන විට පුවත්පත්වලට බාහිර ලිපි සපයන්නකුට ද නවකතා පොතක් ලියූ නීතිඥවරයකුට ද එරෙහිව මේ නීතිය යටතේ පොලිසිය ක‍්‍රියාත්මක වෙමින් පවතියි.

මේ සෑම සිදුවීමක ම පොදු ලක්‍ෂණය නම්, කිසියම් ආගමික පූජ්‍ය-පූජක කණ්ඩායම් පැමිණිලිකරු වශයෙන් ක‍්‍රියා කිරීමයි. ඔවුන්ගේ බලපෑම නිසා පොලිසිය කරන්නේ, වෙනත් සාමාන්‍ය නීති යටතේ චෝදනා ඉදිරිපත් කළ හැකි වුණත්, එය නොකර අයිසීසීපීආර් පනත යටතේ ම චෝදනා ගොනු කිරීමයි.

ශක්තික සත්කුමාරට එරෙහි ව සාමාන්‍ය නීතිය යටතේ පමණක් චෝදනා ගොනු කළ හැකිව තිබියදී, ඊට සූදානමක් ද තිබියදී, පොල්ගහවෙල ප‍්‍රදේශයේ භික්‍ෂූන් පිරිසක් කළ බලපෑමට යටත් ව, ‘මහජනන කැළඹිල්ලක්’ ඇතිවේයැ’යි කියමින්, අසිසීසීපීආර් පනත යටතේ චෝදනා ගොනු කළේ පොලිසියයි. එහිදී, සාමාන්‍ය නීතිය යටතේ හෝ අයිසීසීපීආර් පනත යටතේ හෝ චෝදනා ගොනු කිරීමේ බලය ඇත්තේ පොලිසියට ය. පොලිසිය කළේ, භික්‍ෂූන්ගේ බලපෑම මත, වඩා දැඩි නීතියෙන් චෝදනා ගොනු කිරීමයි.

අයිසීසීපීආර් පනත යටතේ මහේස්ත‍්‍රාත් අධිකරණයෙන් ඇප ලබා ගත නොහැකි අතර, මහාධිකරණයෙන් ලබා ගත යුතු ය. ඊට ගත වන සාමාන්‍ය කාලය නිසා, අඩු ම වශයෙන් මාස දෙකකට ආසන්න කාලයක් ඇප නැති ව සැකකරු රිමාන්ඞ් බන්ධනාගාරගත කර තැබීමට පොලිසියට අසාධාරණ බලයක් ඒ මගින් ලැබේ.

අඩු ගණනේ, තමන්ට පැමිණිල්ලක් ලැබුණු විට ඒ ගැන තොරතුරු අධිකරණයට වාර්තා කර, ඉන්පසු තව දුරටත් කටයුතු කිරීමට නීතිපති දෙපාර්තමේන්තුවෙන් උපදෙස් ගන්නා ක‍්‍රමයක් පවතී නම් තත්ත්වය මේ තරම් නරක් වන්නේ නැත. ඒ වෙනුවට පොලිසිය මුලින් ම කරන්නේ පුද්ගලයා අත්අඩංගුවට ගැනීම ය. අධිකරණයට ඉදිරිපත් කොට රිමාන්ඞ් බන්ධනා ගාරගත කිරීම ය. නීතිපතිගේ උපදෙස් පතන්නේ ඉන් පසු ව ය. යම් හෙයකින් නීතිපතිවරයා, අදාළ අවස්ථාවේ අයිසීසීපීආර් පනත යටතේ නඩු පැවරිය නොහැකි යැයි නිගමනය කළත්, ඒ වන විටත් සැලකිය යුතු කාලයක් අදාළ පුද්ගලයා රිමාන්ඞ් භාරයේ ගත කර හමාර ය. ඒ වරද ආපසු හරවන්නේ කවුද?

පසුගිය දිනවල අයිසීසීපීආර් පනත යටතේ සැලසුම් සහගත ව පැමිණිලි කරනු ලබන්නේ, තමන්ට එරෙහි කිසිවකු මර්දනය කිරීමට, ඇප නැති ව කාලයක් බන්ධනාගාරයේ තැබීමට, වුවමනාවක් තිබෙන ආගමික අන්තවාදීන් විසිනි. එවැනි පැමිණිල්ලක් ලැබුණු විට, එය අයිසීසීපීආර් පනත යටතට නොවැටේ යැයි කියන්නට පොලිසියට නොහැකි වන්නේ, පොලිසිය ද බොහෝ විට පැමිණිලි පාර්ශ්වයට හිතවත් නිසා ය. අඩු ගණනේ, අයිසීසීපීආර් යටතට නොවැටෙන බව මහේස්ත‍්‍රාත්වරයා තේරුම් ගෙන, ඒ අවස්ථාවේදීවත් මුදා හැරීමක් සිදු වන්නේ නම් එය ද යහපත් තත්ත්වයකි. එහෙත්, පෙර නඩු තීන්දුවලින් ද කියා ඇති පරිදි, අපේ බොහෝ මහේස්ත‍්‍රාත්වරු, පොලිසිය ඉල්ලන ඉල්ලන නියෝග නොවළහා නිකුත් කරන, ‘පොලිසියේ රබර් මුද්‍රා’ වැනි පිරිසකි.

මේ සියල්ලන්ගේ ම හැසිරීම අවසන් වන්නේ, අයිසීසීපීආර් පනත තවත් මර්දනීය නීතියක් බවට පත් වී අපයෝජනයට ලක් වීමෙනි.

කළ යුත්තේ කුමක්ද?

0

පසුගිය දිනක මම සිහිනයක් දුටිමි. වඩාත් නිවැරදි ව කිවහොත් එක සිහිනයක් නොව එක දිගට සිහින හතක් දුටුවෙමි. එදිනට පෙර දින රැුයේ මා නින්දට ගියේ, අප රට මුහුණ දී සිටින මේ අර්බුදකාරී තත්වයෙන් මිදීමට කළ යුත්තේ කුමක් ද, යන උභතෝකෝටික ප‍්‍රශ්නය පිළිබඳ සිතිවිලිවල නිමග්න වෙමිනි.

පළමු සිහිනයේ දී මා දුටුවේ අප හිතවත් මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේන ජනාධිපතිතුමා 2015 වර්ෂයේ බලයට එද්දී හා පූජ්‍ය සෝභිත හිමියන්ගේ දේහය හමුවේ දුන් ප‍්‍රතිඥා සිහි වී පවත්නා දේශපාලන ව්‍යුහය පිළිබඳ ව ම ඇති කලකිරීමෙන් ඒවායේ නිස්සාරත්වය අවබෝධ කොටගෙන ජනාධිපති ධුරය හැර දමා ජනතා උත්තමාචාර මැද, වියතුන්ගේ ගෞරවාදර මැද සමුගන්නා විලාසයයි. ජනපති දියණිය චතුරී ස්වකීය පියාගේ මේ කැපවීම අගයා, සිය ‘ජනාධිපති තාත්තා’ කෘතියෙන් ද ඉ`ගි කළ සේ පිය ගුණ මුව නොසෑහෙන සේ වර්ණනා කරනු, සතුටු සිතින් මම බලා උන්නෙමි.

දෙවෙනි සිහිනයේ දී ජනාධිපති ක‍්‍රමයේ බලතල අඩු කර පාර්ලිමේන්තුවට වැඩි බලතල හිමි කර දීම සඳහා වූ, ජේවීපීය විසින් පාර්ලිමේන්තුවට ඉදිරිපත් කළ 20 වෙනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය සාර්ථක වී ඒ හා සමග ම රට ම පුළ පුළා බලා සිටින මහාමැතිවරණයක් සඳහා ජනතාව ඉතා උද්‍යෝගයෙන් ලහි ලහියේ සූදානම් වන බව සිහිනෙන් මට දැකගත හැකි විය.

තුන් වෙනි සිහිනයේ දී මා දුටුවේ පොදු එක`ගතාවෙන් වයස 65 ඉක්මවූ පුද්ගලයන් ක‍්‍රියාකාරී පාර්ලිමේන්තු දේශපාලනයෙන් ඉවත් වීම සඳහා පනතක් සම්මත කරගැනීමයි. එසේ ම අපේක්ෂකයන් ඡුන්දයට ඉදිරිපත් වන්නේ පක්ෂ දේශපාලනික නියෝජිතයන් වශයෙන් නොවේ. එසේ ම වසර 5ක දේශපාලනයෙන් පසු විශ‍්‍රාම වැටුපක් ලබාගැනීම ප‍්‍රතික්ෂේප කිරීමත් මා මෙහි දී සිහිනෙන් දුටු සුවිශේෂ සිදුවීමකි. එමෙන් ම තම වත්කම් බැරකම් පිළිබඳ වාර්තාවක් පාර්ලිමේන්තු දේශපාලනයට පිවිසීමට නාම යෝජනාපත‍්‍රය භාරදීමේ දී ම ලබා දීමට කටයුතු කරනු පෙනිණි. එසේ ම කල් වෙලා නොමැති නිසා පවතින ඡුන්ද ක‍්‍රමයට ම වැඩි ම මනාප හිමිකරගන්නා අනුපාත ක‍්‍රමයකට අපේක්ෂකයන් තෝරා පත් කරගැනීමේ ක‍්‍රමවේදය ම අනුමත කරනු ද දුටුවෙමි. අවිචාරවත් ලෙස පුද්ගලයන් ක‍්‍රියාකාරී දේශපාලනයට පිවිසීම වැලැක්වීම සඳහා අපේක්ෂකයකු වශයෙන් ඉදිරිපත් වන විට රුපියල් ලක්ෂයක ඇප මුදලක් තැබීමටත් ඡුන්ද 10,000ක අවමයක් වත් ලබා නොගත්තේ නම් ඇප මුදල රාජසන්තක කිරීමටත් ඉදිරි වර්ෂ 10ක පමණ කාලයක් සඳහා ක‍්‍රියාකාරී දේශපාලන ක්ෂේත‍්‍රයට පිවිසීම තහනම් කිරීමටත් අවශ්‍ය නෛතික පසුබිම සැකසෙනු මේ තෙවෙනි සිහිනයෙන් දුටිමි.

හතර වෙනි සිහිනයෙන් මා දුටුවේ අප වැනි කුඩා ජනගහනයක් සිටින රටකට උපරිමය 25 දෙනකු වන ඇමති මණ්ඩලයක් සිටිය යුතු බවට සම්මතයක් ඇති වන බවයි. ඒ ඇමති ධුර දෙන්නේ වැඩි ම ඡුන්ද ප‍්‍රතිශතයක් හිමි පුදගලයන්ටයි. එසේ ම එහි යටත් පිරිසෙයින් ලක්ෂයක් වැනි අවම ඡුන්ද සීමාවක් ද පනවාගෙන තිබිණි. අධ්‍යාපනය, සෞඛ්‍යය, පරිසරය, ආර්ථිකය, ආරක්ෂාව සහ නීතිය යන ක්ෂේත‍්‍රවල ප‍්‍රවීණයන්, ප‍්‍රාමාණික උගතුන් කැඳවා අදාළ විෂය පිළිබඳ ප‍්‍රඥප්තියක් සකසා ගැනීමට පත් වන ඇමතිවරුන් ක‍්‍රියා කරනු ද සිහිනෙන් දුටිමි.

පස් වන සිහිනයේ දී මා දුටුවේ කෘෂිකර්මය පිළිබඳ සිහිනයකි. මේ රටේ භූගෝලීය ස්වභාවය අනුව සශ‍්‍රීක ව භවභෝග සරුවට වැවී තිබෙන අතිසුන්දර දර්ශනයක් මා හමුවේ දර්ශනය විය. පාරම්පරික දේශීය කෘෂිකර්මාන්තයට පණ පොවා මෙරටට ආවේණික ගුණදායක රසවත් ආහාර වර්ග වගා කිරීමට කෘෂිකර්ම විෂය භාර අමාත්‍යවරයා සුදුසු හා උචිත පියවර ගෙන තිබෙනු සැනසුම් සුසුම් හෙළමින් මම සිහිනෙන් නැරඹූවෙමි. සංකර ආහාර රටාවකට හුරු පුරුදු ව සිටි මට ද පොල් සම්බෝලයක් සමග උණු උණු සුවඳැල් හාලේ බත් රිසි සේ කන්නට හීනෙන් ම හැකි විය. එය කොතරම් රසවත් ද කියතොත් පස් වන සිහිනෙන් නොමිදී ඒ රසවත් දේශීය කෑම ම කකා සිටීමට ඇත් නම් කොපමණ හොඳ ද කියා මට සිතිණි.

පස් වෙනි සිහිනයෙන් මිදී මම හය වෙනි සිහිනයක් ද දුටිමි. රටේ පාලකයන් තෝරා පත් කරගන්නා ක‍්‍රමවේදය කොතරම් අඩුලූහුඬුකම්වලින් පිරී ඇද්ද, අපේක්ෂකයන් කොතරම් මුදලට බලයට කෑදර ද, වත්මන් දේශපාලනය කොතරම් ජරා ජීර්ණ වී ඇද්ද යනුවෙන් සිතමින් කලකිරී, පවත්නා ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී ක‍්‍රමයේ දුර්වලතා ගැන ලතැවෙමින් ඊට විසඳුම් සොයමින් මා ඇතුළු බොහෝ දෙනා සිටින අයුරු සිහිනෙනුත් මම දුටිමි. මේ ක‍්‍රමයේ දුර්වලතා ක‍්‍රමයෙන් වර්ධනය වෙමින් පැමිණ අප රට තුළ වර්තමානය වන විට මුස්ලිම් ආගමික ස්වරූපයකින් හිස ඔසවා ඇති ඛෙදජනක ත‍්‍රස්තවාදයක් මතු ව ඇති බව සිහිනෙන් පවා ස්ඵුට වන සත්‍යයකි.  එවන් පසුබිමක මෙරට ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී මානව අයිතිවාසිකම් විශේෂයෙන් ම මූලික ව මෙරට මුස්ලිම් පිරිමින්ට සාපෙක්ෂ ව මුස්ලිම් කාන්තාවන්ට පිරිමින් 4 දෙනකු විවාහ කරගැනීමේ අයිතියක් නොමැති ව එසේ ම එහි සංකූලතා අනෙකුත් බහුතර සිංහල ජාතික පිරිමින්ට හා දෙමළ පිරිමින්ට ද උරුම වෙමින් මේ අසාධාරණ නීති වෙනස් වී විවාහ වීමේ පොදු නීතිය, මෙරට ස්ත‍්‍රී පුරුෂ සෑම පුරවැසියකුට ම එක සමාන ලෙස බලපවත්වන අයුරින් සැකසී ඇති පසුතලයක සමාජ සාධාරණත්වය තරමක් දුරට හෝ ඉටු වනු මම සිහිනෙන් දුටිමි.

බොහෝ මුස්ලිම් කාන්තාවන්ට ආර්ථික, සමාජීය ආදී අංශවලින් කෙසේ වෙතත් බාල වියේ දී ම විවාහ වී තොරතෝංචියක් නැති ව දරුවන් බිහි කිරීමට සිදු වීමෙන් ඔවුන්ගේ සෞඛ්‍යයට වී විය හැකි හානිය නම් සුළු පටු නොවන බව දැක වෛද්‍යවරයකු වශයෙන් සිහිනෙන් මම අතිශය කම්පා වීමි. කෙටිකාලීන හා දිගුකාලීන විසඳුම් මගින් මේ තත්වය මගහැරවීම කළ යුතු ම බවට මම සිහිනෙන් ම දේශනයක් දුනිමි. මෙහි දී මගේ ආදරණීය මුස්ලිම් වෛද්‍ය ගෝලයකු, අසරණ මුස්ලිම් කාන්තාවන් ගැන සිතා දරුවන් ගණන 3 දෙනකුට වත් සීමා කරන ලෙස සඳහන් කරමින් ලියූ වෛද්‍ය විද්‍යාත්මක ග‍්‍රන්ථයෙහි එක ම පිටපතක් වත් අලෙවි කරගත නොහැකි වූ බව ඔහු ඉතා සංවේගයෙන් මට පැවසූ අයුරු සිහිනෙන් පවා මට සිහිපත් විය. මෙහි දී රටක ඉදිරි යහ පැවැත්මට සංස්කෘතියට හා කලාවට කොතරම් වැදගත් මෙහෙයක් කළ හැකි ද කියා, මට සිතිණි.

හත් වෙනි සිහිනයේ දී කදිම ගැටලූවක් මතු විය. ‘කෑමෙන් බීමෙන්, ඇඳුමෙන්, ගෙයින් දොරින්, යස ඉසුරෙන් තෘප්තිමත් වූ සමාජයක් ද අපේ අවසාන ඉලක්කය, යනුවෙනි ඒ. සැබෑ තෘප්තිය එය නොවන බව අපට පසක් කර දුන්නේ, මව් කිරිත් සමග අප වැළඳගත් බෞද්ධ ධර්මයෙනි. ධර්මයේ සුන්දරත්වය ම පරම සන්තුෂ්ටිය වන බව කියවෙයි. ඒ අන් ධර්මයක් නොව පරම නිර්මල බුද්ධ ධර්මයයි. සත් වෙනි සිහිනයෙන් මට ඒත්තු ගැන්වූයේ කුමන හේතුවකට හෝ මා ජන්ම ලාභය ලැබූ මේ හෙළ රන් දෙරණේ පවතින උතුම්ම වස්තුව වන්නේ, අප අවුරුදු 2600ක් තිස්සේ විවිධ දුෂ්කරතා මධ්‍යයේ රැුකගත් නිර්මල බුදුදහම ම බවයි. වර්තමානයේ බුද්ධියට මුල් තැන දෙන බහුතර ලෝකවාසී ජනතාවගේ අවධානය යොමු වී ඇති මේ නිර්මල දහම ම තමා අපට ලොවට දිය හැකි උතුම් ම දායාදය වන්නේත්. ඒ දායදය රුවනක් සේ රැුකගෙන ලෝකයට දහම් කිරණ පතුරුවාලිය යුතු බව මා දුටු හත් වන සිහිනයේ හරයයි.

මගේ සිහිනය ඔබට දකින්නට ද ඉඩ හරිමි.x

x කාලෝ ෆොන්සේකා

සංස්කෘතික උත්පේ‍්‍රක්‍ෂාව සහ දේශපාලනීකරණයේ සංස්කෘතිය

0

මේ යුගයේ අප හමුවේ ඇති බොහෝ ගැටලූවල මූලය උත්පේ‍්‍රක්ෂාව (ඉවසීම* නොමැතිකම බවට වන මතියක් පවතින බව ස්ලාවෝ ජිජැක් පෙන්වාදෙයි. සමාජය තුළ පවතින ‘අසමානතාව, සූරාකෑම, අසාධාරණය’ වැනි තත්වයන් තවදුරටත් අපගේ ගැටලූවල මූලය වශයෙන් හඳුනා ගන්නා දේශපාලනය වෙනුවට ප‍්‍රමුඛතාවට පත්ව ඇත්තේ ‘උත්පේ‍්‍රක්ෂාව සහ බහු සංස්කෘතිකවාදය‘ පෙරටුකොටගත් සංස්කෘතිය පිළිබඳ කතිකාවකි.


මෙම තත්වය දේශපාලනයේ ‘සංස්කෘතිකකරණය‘ වශයෙන් ජිජැක් පෙන්වා දෙයි. දේශපාලනයේ පවතින ප‍්‍රධාන දෘෂ්ටිවාදීමය කියවීම් වන සමාජවාදය සහ ධනවාදය අතර වන විභේදනය හෝ සමාජීය අසමානත්වය සහ අසාධාරණය තුළින් මතුවන දේශපාලනය අද වන විට ‘සංස්කෘතික වෙනසක්’ බවට වඩාත් සාමාන්‍ය තත්වයට පත්ව ඇති වග පෙන්වාදෙනු ලැබේ.

මෙම සංස්කෘතිකකරණයේ දෘෂ්ටිවාදය අපට උගන්වන්නේ සමාජීය ආර්ථික, දේශපාලන අර්බුදයන් ජයගැනීමට වෙනුවට ඒවා උත්පේ‍්‍රක්ෂාවෙන් දරාගන්නා ලෙසයි.


දේශපාලනය සංස්කෘතිකකරණය වීමේ දී බලපා ඇති ප‍්‍රධානම හේතුව නම් දේශපාලනය පිළිබඳ ගැටලූ, එනම් සුබසාධනය, සමාජවාදය ආදිය, තවදුරටත් දේශපාලනික විසඳුම් වශයෙන් නොදැකීමයි. දේශපාලනය වෙනුවට අද ‘උත්පේ‍්‍රක්ෂාව’ පශ්චාත් දේශපාලනික ව්‍යාජයක් වශයෙන් අධිනිශ්චය වෙමින් පවතී.


‘දේශපාලනය විසින් පෙන්නුම් කරන පසුබැසීම සහ අසමත්කම සමඟ වඩාත් සාධාරණ සමාජයක් නිර්මාණය කර ගැනීමේ දේශපාලනය වෙනුවට උත්පේ‍්‍රක්ෂාව ඉදිරියට පැමිණීම නිසා පුරවැසිභාවය, බලය සහ සමස්ත දේශපාලන ජීවිතයම අදේශපාලනික වී තිබේ.’ මෙලෙස ලිබරල් බහු සංස්කෘතිකකරණය හරහා උගන්වන උත්පේ‍්‍රක්ෂාවේ දේශපාලනය තුළ එක් පසෙකින් බොහෝ වාමාංශික කණ්ඩායම් විපිළිසර කරන අතරම පුරවැසි දේශපාලනය බල ගැන්වීමේ ක‍්‍රියාවලිය අඩපණ වේ.


කෙසේමුත් ‘සංස්කෘතික‘ අනෙකාගේ පැවැත්ම තර්ජනයට ලක්ව ඇති අද දවසේ ‘සංස්කෘතිය මඟින් සහමුලින්ම තීරණය වන ජීවිත ගතකරන පිරිස්‘ සහ ‘සංස්කෘතික වරණය’ හිමි පිරිස අතර පවතින ප‍්‍රතිපාර්ශ්වීයතාව අවබෝධ කරගත යුතුය. ජිජැක් දක්වන ආකාරයට අපගේ සංස්කෘතික අනන්‍යතාව විසින් සිදුකරන මූලික ක‍්‍රියාවක් වන්නේ අනෙකාගේ සංස්කෘතිය පිළිබඳ ව ඇතිකරන නොඉවසිලිමත්කමයි. අවසන් අර්ථයෙන් සංස්කෘතිය යනුම මේ අනුව ‘ම්ලේච්ඡුත්වයේ මාධ්‍යයක්‘ වන වග ජිජැක් පෙන්වාදෙයි.
ජිජැක්ට අනුව සංස්කෘතික පාලනය පිළිගන්නා සහ සංස්කෘතිය තෝරාගැනීමට නිදහසක් පවතින ප‍්‍රජාව අතර වන වෙනස ‘සාමූහික’ සහ ‘පුද්ගලික’ යන අවකාශයන් දෙක තුළ බහා කියවාගැනීමට ද පුළුවන.

‘සංස්කෘතිය එහි අර්ථය විසින්ම සාමූහික වෙයි; එසේම එය සුවිශේෂී, ප‍්‍රාදේශීය, සහ අනෙකා බැහැරකරනසුලූ ප‍්‍රපංචයකි.’ විශ්වයටම පිළිගත හැකි එකුදු සංස්කෘතියවත් පවතීද? යන පැනය මෙහි දී අසනු රිසිවෙයි. අනෙක් අතට ජිජැක් ට අනුව ‘විශ්වීය වශයෙන් ගත හැක්කේ කේවල පුද්ගලයා ය.’ මන්ද, පුද්ගලයාට සුවිශේෂී සංස්කෘතීන්ගෙන් වෙන් වූ පැවැත්මක් සදා ගත හැක, නැතිනම් සංස්කෘතිය තෝරාගත හැක.


නමුත්, සෑම තනි පුද්ගලයකුම ‘සුවිශේෂීත්වයට පත්වන’ බැවින් පුද්ගලයා ‘පුද්ගලික සහ සාමූහික‘ යන අවකාශයන් ද්වයම තුළ එකවිට සැරිසරයි. මෙහි දී, පවුල තුළ ‘පෞද්ගලික වීමටත්‘ සහ සිවිල් සමාජීය අවකාශය තුළ ‘සාමූහික’ වීමටත් පුද්ගලයාට හැකිවේ.


ලිබරල්වාදය විසින් පුද්ගල නිදහස පිලිබඳ විශේෂ අවධානයක් ලබාදෙයි. ලිබරල් සංස්කෘතිකත්වය පවතින්නේ ‘පෞද්ගලීකරණය’ වූ සීමාවක් තුළය. ‘ජීවන ක‍්‍රමයක්, විශ්වාසයන් සහ භාවිතාවන් සමූහයක්‘ වශයෙන් ලිබරල් සංස්කෘතිය පවතින්නේ සාමූහික ප‍්‍රතිමානවලට ඉහළින් පෞද්ගලිකත්වයට ඉඩ සදමිනි. සංස්කෘතිය යනු මේ අන්දමට එකවිට සාමූහික බලපෑමක් සේම පුද්ගලික විකාරයන්ට ඉඩදෙන තත්වයක් ද බව ජිජැක් පෙන්වාදෙයි.


මේ තත්වය පැහැදිලි කරගැනීමට සංස්කෘතිය හා කාන්තාව දෙසට ජිජැක් අපව යොමුකරයි. ලිබරල් සංස්කෘතිය තුළ පවා පවතින ලිංගිකමය ශ‍්‍රම විභාජනය තුළ නැවතත් කාන්තාව පුද්ගලික සංස්කෘතික අවකාශයට එනම් පවුලට හා ගෘහයට සීමාවනු පෙනෙයි. පොදු අවකාශයේ පවතින ස්වායත්ත නිදහස, තරගය ආදිය තුළ පිරිමියා ප‍්‍රමුඛ වෙයි. අනෙක් අතට නූතන බටහිර ධනවාදය ‘සාමූහික සංස්කෘතියට‘ නැතිනම් ‘සමාජීය එක්සත්භාවය, සබඳතා, වගකීම්‘ ආදි ක්ෂේත‍්‍ර සියල්ලටම ඉහළින් පවතින අතරම ‘බටහිර ධනවාදී සංස්කෘතියට‘ ප‍්‍රමුඛතාව පිරිනමන බවද අප අමතක නොකළ යුතුය.


මුස්ලිම් කාන්තාවක හිස් ආවරණයක් පැළඳීම සාමූහික බලපෑමට යටත් සහ එබැවින්ම සංස්කෘතික පසුගාමීත්වයකි. නමුත් කාන්තාවක ස්ව කැමැත්තෙන්ම හිස් ආවරණ පැළඳීම ‘පුද්ගලික’ සහ නිදහස් වරණයකි. ඓතිහාසිකව විවිධ සංස්කෘතීන් හුරුවී සිටින සංස්කෘතික පුරුදු පිළිබඳව අනෙකුත් සංස්කෘතීන්ට පවතින්නේ කුකුසකි. මුස්ලිම් සංස්කෘතිය හෝ වෙනත් සංස්කෘතියක පැවතිය හැකි ඊනියා අසංස්කෘතිකතාවන් පිළිබඳවද වන ලිබරල් ධනවාදය, ධනවාදය තුළ ස්ත‍්‍රිය ලිංගික උගුලකට සිරකොට, ඇයගේ සිරුරම වෙළඳ භාණ්ඩයක් බවට පත්කොට තිබීමත්, රුපලාවන්‍ය සැත්කම් මිථ්‍යාව තුළ ඇය සිරකොට සිටීමත් අප විසින් අවබෝධ කරගතයුත්තේ සංස්කෘතික දේශපාලනයේ ස්වරූප දෙකක් වශයෙන් ද නැතිනම් එකම තත්වයක්් ලෙසද?


ලිබරල් බහුසංස්කෘතික ඉවසීම නිරන්තරයෙන්ම ප‍්‍රායෝගික නොවන තත්වයක් වන්නේ එය බටහිර ධනවාදී සංස්කෘතික මෙවලම්වලින් එහා පවතින තත්වයන් අවබෝධ නොකර ගන්නා බැවින්ය. මුස්ලිම් රාජ්‍යයන් ගණනාවක්ම විනාශයට පත්කළ යුද්ධය පිළිබඳ සැහැල්ලූ මනෝභාවයක් නොපැවතිය හැක. ‘පොදු සංස්කෘතිය’ට එරෙහිව ප‍්‍රවර්ධනය කළ භීෂණයන් තුළ අප ගැටලූගත කළ යුත්තේ ‘සංස්කෘතික උත්පේ‍්‍රක්ෂාවේ’ පවතින දේශපාලනයයි.

ලක්ව ඇති අද දවසේ ‘සංස්කෘතිය මඟින් සහමුලින්ම තීරණය වන ජීවිත ගතකරන පිරිස්‘ සහ ‘සංස්කෘතික වරණය’ හිමි පිරිස අතර පවතින ප‍්‍රතිපාර්ශ්වීයතාව අවබෝධ කරගත යුතුය. ජිජැක් දක්වන ආකාරයට අපගේ සංස්කෘතික අනන්‍යතාව විසින් සිදුකරන මූලික ක‍්‍රියාවක් වන්නේ අනෙකාගේ සංස්කෘතිය පිළිබඳ ව ඇතිකරන නොඉවසිලිමත්කමයි. අවසන් අර්ථයෙන් සංස්කෘතිය යනුම මේ අනුව ‘ම්ලේච්ඡුත්වයේ මාධ්‍යයක්‘ වන වග ජිජැක් පෙන්වාදෙයි.


ජිජැක්ට අනුව සංස්කෘතික පාලනය පිළිගන්නා සහ සංස්කෘතිය තෝරාගැනීමට නිදහසක් පවතින ප‍්‍රජාව අතර වන වෙනස ‘සාමූහික’ සහ ‘පුද්ගලික’ යන අවකාශයන් දෙක තුළ බහා කියවාගැනීමට ද පුළුවන. ‘සංස්කෘතිය එහි අර්ථය විසින්ම සාමූහික වෙයි; එසේම එය සුවිශේෂී, ප‍්‍රාදේශීය, සහ අනෙකා බැහැරකරනසුලූ ප‍්‍රපංචයකි.’ විශ්වයටම පිළිගත හැකි එකුදු සංස්කෘතියවත් පවතීද? යන පැනය මෙහි දී අසනු රිසිවෙයි. අනෙක් අතට ජිජැක් ට අනුව ‘විශ්වීය වශයෙන් ගත හැක්කේ කේවල පුද්ගලයා ය.’ මන්ද, පුද්ගලයාට සුවිශේෂී සංස්කෘතීන්ගෙන් වෙන් වූ පැවැත්මක් සදා ගත හැක, නැතිනම් සංස්කෘතිය තෝරාගත හැක.


නමුත්, සෑම තනි පුද්ගලයකුම ‘සුවිශේෂීත්වයට පත්වන’ බැවින් පුද්ගලයා ‘පුද්ගලික සහ සාමූහික‘ යන අවකාශයන් ද්වයම තුළ එකවිට සැරිසරයි. මෙහි දී, පවුල තුළ ‘පෞද්ගලික වීමටත්‘ සහ සිවිල් සමාජීය අවකාශය තුළ ‘සාමූහික’ වීමටත් පුද්ගලයාට හැකිවේ.


ලිබරල්වාදය විසින් පුද්ගල නිදහස පිලිබඳ විශේෂ අවධානයක් ලබාදෙයි. ලිබරල් සංස්කෘතිකත්වය පවතින්නේ ‘පෞද්ගලීකරණය’ වූ සීමාවක් තුළය. ‘ජීවන ක‍්‍රමයක්, විශ්වාසයන් සහ භාවිතාවන් සමූහයක්‘ වශයෙන් ලිබරල් සංස්කෘතිය පවතින්නේ සාමූහික ප‍්‍රතිමානවලට ඉහළින් පෞද්ගලිකත්වයට ඉඩ සදමිනි. සංස්කෘතිය යනු මේ අන්දමට එකවිට සාමූහික බලපෑමක් සේම පුද්ගලික විකාරයන්ට ඉඩදෙන තත්වයක් ද බව ජිජැක් පෙන්වාදෙයි.
මේ තත්වය පැහැදිලි කරගැනීමට සංස්කෘතිය හා කාන්තාව දෙසට ජිජැක් අපව යොමුකරයි. ලිබරල් සංස්කෘතිය තුළ පවා පවතින ලිංගිකමය ශ‍්‍රම විභාජනය තුළ නැවතත් කාන්තාව පුද්ගලික සංස්කෘතික අවකාශයට එනම් පවුලට හා ගෘහයට සීමාවනු පෙනෙයි. පොදු අවකාශයේ පවතින ස්වායත්ත නිදහස, තරගය ආදිය තුළ පිරිමියා ප‍්‍රමුඛ වෙයි. අනෙක් අතට නූතන බටහිර ධනවාදය ‘සාමූහික සංස්කෘතියට‘ නැතිනම් ‘සමාජීය එක්සත්භාවය, සබඳතා, වගකීම්‘ ආදි ක්ෂේත‍්‍ර සියල්ලටම ඉහළින් පවතින අතරම ‘බටහිර ධනවාදී සංස්කෘතියට‘ ප‍්‍රමුඛතාව පිරිනමන බවද අප අමතක නොකළ යුතුය.


මුස්ලිම් කාන්තාවක හිස් ආවරණයක් පැළඳීම සාමූහික බලපෑමට යටත් සහ එබැවින්ම සංස්කෘතික පසුගාමීත්වයකි. නමුත් කාන්තාවක ස්ව කැමැත්තෙන්ම හිස් ආවරණ පැළඳීම ‘පුද්ගලික’ සහ නිදහස් වරණයකි. ඓතිහාසිකව විවිධ සංස්කෘතීන් හුරුවී සිටින සංස්කෘතික පුරුදු පිළිබඳව අනෙකුත් සංස්කෘතීන්ට පවතින්නේ කුකුසකි. මුස්ලිම් සංස්කෘතිය හෝ වෙනත් සංස්කෘතියක පැවතිය හැකි ඊනියා අසංස්කෘතිකතාවන් පිළිබඳවද වන ලිබරල් ධනවාදය, ධනවාදය තුළ ස්ත‍්‍රිය ලිංගික උගුලකට සිරකොට, ඇයගේ සිරුරම වෙළඳ භාණ්ඩයක් බවට පත්කොට තිබීමත්, රුපලාවන්‍ය සැත්කම් මිථ්‍යාව තුළ ඇය සිරකොට සිටීමත් අප විසින් අවබෝධ කරගතයුත්තේ සංස්කෘතික දේශපාලනයේ ස්වරූප දෙකක් වශයෙන් ද නැතිනම් එකම තත්වයක්් ලෙසද?


ලිබරල් බහුසංස්කෘතික ඉවසීම නිරන්තරයෙන්ම ප‍්‍රායෝගික නොවන තත්වයක් වන්නේ එය බටහිර ධනවාදී සංස්කෘතික මෙවලම්වලින් එහා පවතින තත්වයන් අවබෝධ නොකර ගන්නා බැවින්ය. මුස්ලිම් රාජ්‍යයන් ගණනාවක්ම විනාශයට පත්කළ යුද්ධය පිළිබඳ සැහැල්ලූ මනෝභාවයක් නොපැවතිය හැක. ‘පොදු සංස්කෘතිය’ට එරෙහිව ප‍්‍රවර්ධනය කළ භීෂණයන් තුළ අප ගැටලූගත කළ යුත්තේ ‘සංස්කෘතික උත්පේ‍්‍රක්ෂාවේ’ පවතින දේශපාලනයයි.

ගල්ගසා මරන්නට කියන, පෙති කපා මරන බව කියන අස්ගිරියේ නාහිමියන්ට බුදුදහම ඉගැන්විය යුතුය

0

‘අහන්නට ලැබුණා අපට ආරංචියක්. අනාගතයේ ජනාධිපතිතුමා බවට පත් වෙනවා කියලා අපේ චමල් රාජපක්ෂ මැතිතුමා. ඒක අපි දැනගෙන හිටියේ නැහැ. අපි බොහොම සන්තෝෂ වෙනවා..’

‘..මාත් කියනවා ඒ කඩවල්වලට (මුස්ලිම්* යන්න එපා. ඒ කඩවල්වලින් කන්ට බොන්ට එපා කියලා. මොකද ඒක ප‍්‍රසිද්ධ කාරණයක්. අපිට අපේ ජනතාවට වස විස දීපු, අපේ ජනතාව විනාශ කරන්න උත්සාහ ගත්ත පිරිසක් කියන එක ඉතා පැහැදිලිව පේනවා. ඒ නිසා, අපේ බෞද්ධ ජනතාව ආරක්ෂා වෙන්න  ඕනෑ. ඒ කඩවල්වලට යන්නත් එපා. ඒවා ගන්ඩත් එපා. ඒවා කාපු බාල පරම්පරාවට මං හිතනවා අනාගතයේ ¥ දරුවො නැතිවෙයි කියලා..’

‘.. ඒ වගේ ම අර මාතලේ දොස්තර මහත්තයෙක් කරපු වීර ක‍්‍රියාව පිළිබඳව කවුරුත් දන්නවා. ලක්ෂ ගාණක් අපේ දරුවෝ විනාශ කරලා. ඔය වාගේ ජාති ද්‍රෝහීන්ට නිදහසේ ඉන්න දෙන්න හොඳ නෑ. අර කවුද උපාසක අම්මලා වගයක් කිව්වා ගල් ගහලා මරන්න  ඕනෑ කියලා. මම ඒක කියන්නේ නෑ. නමුත් කළ යුත්තේ ඒක තමයි. ඒ විදිහේ වැරැුද්දක් කළා නම් අපේ මනුස්සයෙක් අපි පෙති ගහලා දානවා. ඔය නීතිරීති  ඕවා හරියන්නෙ නෑ.’

පසුගිය ජූනි 15 වන දා දොඩම්වල දියකෙළිනාවළ කිත්සිරිමෙවන් රජ මහ විහාරස්ථානයේ පැවති උත්සවයක් අමතමින් සියම් නිකායේ අස්ගිරි පාර්ශ්වයේ මහානායක වරකාගොඩ ඥානරතන හිමි දැක්වූ අදහසකි ඒ.

මේ ප‍්‍රකාශයෙන් අස්ගිරි නාහිමි කියන දේ මෙසේ සාරාංශ කළ හැකිය.

1. චමල් රාජපක්‍ෂ ජනාධිපති වේ නම් සතුටකි. 2. මුස්ලිම් කඩවලට නොයා යුතුය. 3. මුසල්මානුවෝ බෞද්ධයන් විනාශ කරන්නට සිටින පිරිසකි. 4. මුස්ලිම් කඩවලින් කෑ පසු වඳවෙයි. 5. දොස්තර ෂාෆි ලක්‍ෂ ගණනක් දරුවන් විනාශ කර ඇත. 6. (අන්‍යාගමික* ජාතිද්‍රෝහීන්ට ගල්ගසා මැරිය යුතුය. 7. (බෞද්ධාගමික* ජාතිද්‍රෝහීන් පෙති ගසා මරා දැමිය යුතුය. 8. එවැනි දඬුවම් දීම හැර නීතියේ පාලනයක් රටට නො ගැළපෙයි.

බෞද්ධ මහානායකවරයකුට මෙවැනි බිහිසුණු ප‍්‍රකාශයක් කළ හැකිදැයි කිසිවකු විමතියට පත්විය යුතු නැත. දැන් තිබෙන්නේ එවැන්නන්ගේ බුද්ධාගමක් නිසාය.

මහානායක හිමියන්ගේ මේ වෛරී ප‍්‍රකාශයෙන් කියැවෙන්නේ, ඔහු බුද්ධ ශාසනයේ මහානායක ධුරයක් දැරීමට තබා අඩු ගණනේ බුද්ධ චීවරයවත් දැරීමට නුසුදුසු පුද්ගලයකු බව පමණක් නොව, බුද්ධ ශාසනය නමින් දැන් ඇති ආයතනය රටේ යහපැවැත්මට එරෙහිව කරන්නාවූ මහා විනාශයේද තරම නොවේද?

වරකාගොඩ ඥානරතන හිමි, නූගත්, රට ලෝකය ගැන අවබෝධයෙන් හීන, හුදෙක් සංඝ පරම්පරාවේ ජ්‍යෙෂ්ඨත්වය නිසා මහානායක ධුරයට පත්, රාජපක්‍ෂවරුන්ගේ දේශපාලනයෙන් මෙහෙයැවෙන පුද්ගලයකු වන්නට පුළුවන. එවැනි පුද්ගලයකුගෙන් චමල් රාජපක්‍ෂට, මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේනට හෝ රනිල් වික‍්‍රමසිංහට ආවැඞීමක් බලාපොරොත්තු විය හැකිය. එවැනි විටෙක, අහවල් භික්‍ෂුව අහවල් පක්‍ෂයේ, අහවල් දේශපාලකයාගේ ගැත්තෙකි’යි කියා ඒ ගැන නොසලකා හැරීමටද අපට හැකිය. එහෙත්, බුදුදහමේ මූලික ඉගැන්වීම්වලට පවා එරෙහිව කෙරෙන මෙවැනි ප‍්‍රහාරයක් නම් රටේ බෞද්ධයන් ඉවසිය යුතු නැත.

බුදුදහම මුළුමනින්ම පාහේ අහිංසාවාදය මත ගොඩනැගුණු, සියලූ සතුන්ට මෛත‍්‍රිය පැතිරවීම පදනම් කරගත් දහමකි. සියලූ සත්ත්වයෝ නිදුක් වෙත්වා කියනු මිස, මිනිසුන් ගල් ගසා මැරීමේ ක‍්‍රමයක් එහි දැක්වෙන්නේ නැත. ප‍්‍රාණඝාතයෙන් වැළකීම දෛනික ශීලයේ පළමුවැන්න බව කියන එහි, මිනිසුන් පෙති ගසා මරා දැමිය යුතුයැ’යි කියැවෙන්නේ ද නැත.  සියලූ සත්වයන් දඬුවමට, මරණයට බිය බව කියන බුදුදහම, සිය ශ‍්‍රාවකයන්ට උපදෙස් දෙන්නේ තමා උපමා කොට ඝාතනයෙන් වැළකී සිටින ලෙසය. දැන් මේ මහානායක භික්‍ෂුව දෙසන්නේ ඒ මූලික බෞද්ධ ඉගැන්වීම්වලට සපුරා පටහැණි කතාවකි.

නියම බෞද්ධ ශාසනයක් රටේ පවතිනවා නම්, එවැනි භයානක කතාවක් මහා සභාවක දෙසන භික්‍ෂුවකට, සිය ශාස්තෘවරයාගේ මූලික ඉගැන්වීම්වලටම පටහැණි දෙයක් කීවේය යන චෝදනාව නැගිය යුතු නොවේද? භික්‍ෂු හාසනයේ වගකීම් දරන අන් සියලූ භික්‍ෂූන් ඉදිරිපත්ව මෙවැන්නන්ගෙන් බුදුදහම බේරා ගැනීම සඳහා විනය ක‍්‍රියාමාර්ග ගත යුතු නොවේද? ඔහුට අඩු ගණනේ චීවරයවත් දැරීමට ඇති අයිතිය ගැන ප‍්‍රශ්න කළ යුතු නොවේද? බුදුදහම දිනෙන් දින පිරිහෙමින් පවතින්නේ මෙවැන්නන්ගේ දායකත්වය නිසාත් බව අවබෝධ කරගත යුතු නොවේද?

අස්ගිරිය විහාර පාර්ශ්වයේ මහානායක හිමි අද මෙවැනි ප‍්‍රකාශයක් කරන විට, තකට තක ලෙස, අස් ගිරිය පාර්ශ්වයේ අනුනායක වෙඬරුවේ උපාලි හිමි, රට පාලනය කරන්නට ඉල්ලන්නේ මිනීමරු හිට්ලර් කෙනෙකි. ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂට මිනීමරු හිට්ලර් කෙනෙකු වී හෝ රට සංවර්ධනය කර දෙන්නටයැයි එහිමියන් ආරාධනා කළේ, මීට හරියටම අවුරුද්දකට පෙර 2018 ජුනි මාසයේදීය. අස්ගිරිය ලේඛකාධිකාරි මැදගම ධම්මානන්ද භික්‍ෂුව මේ පෙරහැරේ ඊළඟ සාමාජිකයාය. අලූත් ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවක්, සුළුතර වාර්ගික ජනතාව සමග බලය බෙදාහදාගැනීම,  වැනි ඉදිරිගාමී පියවරවලට සම්පූර්ණයෙන්ම විරුද්ධ මැදගම ධම්මානන්ද හිමි, කවදා හෝ රාජපක්‍ෂවරයකු රටේ නායකයා කිරීමට මහන්සිවී වැඩ කරන්නෙකි.

අස්ගිරි පාර්ශ්වය කෙතරම් පසුගාමී ප‍්‍රතිපත්තියක සිටින්නේදැයි පැහැදිලි වන තවත් සරල උදාහරණයක් වන්නේ, දළදා මාලිගාව ඉදිරිපිටින් දිවෙන ඒ26 මාර්ගය විවෘත කිරීමට ඔවුන් දක්වන මාරාන්තික විරෝධයයි. එම මාර්ගය වසා තිබීම නිසා මහනුවර ඇතිවී තිබෙන බරපතළ පරිසර ¥ෂණයත්. ජනජීවිතයට ඇති අවහිරයත්, පාසල් ළමුන් පවා රෝගීන් බවට පත්කරන භයානක තත්ත්වයත් ගැන නොඇසූ කන් ඇතිව සිටින අස්ගිරි පාර්ශ්වය, ඒ26 මාර්ගය විවෘත කිරීමට ඇති එකම බාධකයයි. ‘බහුජන හිතාය බහුජන සුඛාය’ පිණිස හැසිරෙන ලෙස බුදුන් නියම කළ භික්‍ෂු ශාසනයේ වර්තමාන පොල්මඃක්කාරයන් ලෙස හැසිරෙන අස් ගිරි මහානායක ඇතුළු නායකකාරකාදින්ගේ බහුජන විරෝධී පිළිවෙත එසේය. සියම් නිකායේ අනෙක් පාර්ශ්වය වන මල්වතු පාර්ශ්වයේ මහානායක හිමියන් ඇතුළු එම පාර්ශ්වය  එදා සිට අද දක්වාම ඒ26 මාර්ගය විවෘත කර මහජනතාවට සිදුවී ඇති අපහසුතාව නැතිකළ යුතුය යන ස්ථාවරයේ සිටින බව ඔවුනට ගෞරවය පිණිස සටහන් කළ යුතුය.

පුදුමය නම්, මහින්ද රාජපක්‍ෂ ආණ්ඩු කාලයේ අස්ගිරියෙන් මෙවැනි ශාසනමාමක කාහලයක්  පිට නොවීමයි. මහින්ද රාජපක්‍ෂගේ පුත‍්‍රයන් දළදා මාලි ගාව ආසන්නයේ කාර් රේස් පදින්නට සූදානම් වන විට, එවකට අස්ගිරි මහානායක උඩුගම බුද්ධරක්ඛිත හිමි හීන් හඬක් නැගූ මුත්, අවසානයේ නාමල් රාජපක්‍ෂගේ කාර් රේස් ව්‍යාපෘතිය නිරුපද්‍රැතව පවත්වන්නට ධර්මානුකූලව සහාය දුන්නේය.

මහානායක හිමියන්ගේ මේ අදහස් අනුව, අස් ගිරිය මුස්ලිම් විරෝධයේ පුරෝගාමියෙකි. මුසල්මානුවන් හා බෞද්ධයන් ගල් ගසා මැරීමේ, පෙති ගසා මැරීමේ තිරශ්චීන දඬුවම් නැවත ක‍්‍රියාත්මක කළ යුතුයැයි සිතන පන්සලකි. ජනාධිපති සමාවෙන් නිදහස් වී සිටින මුස්ලිම් විරෝධයේ තාරකාව හැටියට සැලකෙන ගලගොඩඅත්තේ ඥානසාර භික්‍ෂුවගේ අන්තවාදී අදහස් ප‍්‍රසිද්ධියේ අනුමත කළ බෞද්ධ ආයතනයක් වේ නම් ඒ අස්ගිරිය පාර්ශ්වයයි. 2017 දී ප‍්‍රසිද්ධ නිවේදනයක් නිකුත් කරමින් අස්ගිරි කාරක සංඝ සභාව කීවේ, ‘ගලගොඩ අත්තේ ඥානසාර භික්ෂුවගේ ආවේගකාරී හැසිරීම් රටාව සහ අදහස් ප‍්‍රකාශන ශෛලිය කිසිසේත් අනුමත නොකරන නමුත් උන්වහන්සේගේ මතවාදය බැහැර නොකරන’ බවයි. ඥානසාර හිමියන්ගේ ‘මතවාදය’ කුමක්ද? මුස්ලිම් විරෝධයයි. සිංහල බෞද්ධ අන්තවාදයයි. බුරුමයේ විරතු නමැති සාහසික භික්‍ෂුව අනුගමනය කරන මානව විරෝධී පිළිවෙතයි. අස්ගිරිය බැහැර නොකරන්නේ ඒ ෆැසිස්ට් මතවාදයද?

ඥානසාර භික්‍ෂුව බුද්ධ චීවරය දරන්නට නුසුදුසු වන්නේ යම් සේද, ඥානසාර භික්‍ෂුව හා සමාන මනසකින් මෙහෙයැවෙන අස්ගිරිය මහානායක, අනුනායක, ලේඛකාධිකාරී වැන්නන්ද එසේම චීවරයට සුදුසු වන්නේදැයි සොයාබලන්නට ධර්මධර, විනයධර භික්‍ෂූන් හා බෞද්ධයන් පෙරට ආ යුතුය.x

(බෝයි)කොට උඩ දේශය

0

ලංකාව ක‍්‍රිකට් ටෙස්ට් වරම් ලද්දේ 1982 වසරේ ය. ඒ ජාත්‍යන්තර ක‍්‍රිකට් කවුසන්ලය හා දිගු කලක සිට කළ අයදුම් පත‍්‍ර ක‍්‍රියාවලියක ප‍්‍රතිඵලයක් ලෙස ය එම වරම අප ලද්දේ. ටෙස්ට් වරම් ලද තොස සමරනු වස් හාහාපුරා කියා ටෙස්ට් තරගයක් අප ක‍්‍රීඩා කළේ එංගලන්තය සමග ය. එහිදී අප කඩුලූ හතකින් පැරදුණි. එහෙත් එම වසරේ ම ක‍්‍රිකට් සම්බන්ධයෙන් රටේ පමණක් නොව ලොවේ ද වඩා අවධානයක් ලංකාව වෙත යොමු වුණේ ආන්දෝලනාත්මක අඩව්වක් නිසා ය. ඒ නායක බන්ධුල වර්ණපුර ඇතුළු කණ්ඩායමේ බහුතරයක් ‘කැරලි කණ්ඩායමක්’ ලෙස එවකට ලොවේ කවුරුත් සෙල්ලම් නොකරන දකුණු අප‍්‍රිකා කණ්ඩායම හා සෙල්ලම් කරනට ගිය නිසා ය. දකුණු අප‍්‍රිකාවේ සුදු සුළුතරය කළු බහුතර ජන කොටස් පාගා ගෙන ගිය අසාධාරණ ‘අපාතයිඞ්’ පාලනයට විරෝධයක් ලෙස ක‍්‍රීඩාව ඇතුළු ක්ෂේත‍්‍ර ගණනාවක් බොහෝ රටවල් ‘බෝයිකොට්’ කළේ ය. එවන් තත්ත්වයක් තුළ අපේ ‘කැරලි කණ්ඩායමේ’ සියලූ සාමාජිකයන්ට සිය ජීවිත කාලය පුරා ම ක‍්‍රිකට් ගැසීමේ තහනමක් පැනවිණ. ඒ ඔවුන් ‘බෝයිකොට්’ කළ යුතු දෙයක් නොතකා හළ නිසාවෙනි.


ඉංග‍්‍රීසියෙන් බෝයිකොට් * යන යෙදුම වර්ජනයට කිට්ටු වුණත් මුල් අදහස ම සම්පූර්ණයෙන් පරිවර්තනය කෙරෙන්නේ නැත. බෝයිකොට් යන්නෙන් අදහස් කරන්නේ දඬුවමක හෝ විරෝධයක සංකේතයක් ලෙස යම් වාණිජ, සමාජ හෝ ආයතනික මට්ටමේ සම්බන්ධතාවක් නොපැවැත්වීම ය.


කලක සිට හෙමින් හෙමින් කරමින් සිටිය ද අයිතිකරුවන් මුස්ලිම් වන ව්‍යාපාර ආයතනවල භාණ්ඩ හා සේවා මුස්ලිම් නොවන ජනකොටස් විසින් බෝයිකොට් කිරීම නැවත උග‍්‍ර ව පැන නැගුණේ අපේ‍්‍රල් 21 සිදුවීම්වලින් පසු ව ය. මුස්ලිම් ජනකොටස් ද යම් ව්‍යාපාර ස්ථානවලට පැමිණීමේදී මුහුණ දුන් අක‍්‍රමිකතා ගැන චෝදනා නිසා මුස්ලිම් ජනකොටස් ද ඒ ව්‍යාපාර, විශේෂයෙන් එක්තරා සුපර් මාරකැට්ටුවක්, බෝයිකෝට් කරන්නට පටන් ගෙන ඇතැයි සැල වේ. ජනවාර්ගික පදනම මත සිදුකරන මෙම බෝයිකොට් රැල්ල මාළු ලෑල්ල, සිල්ලර කඬේ, හන්දියේ හෝටලේ සිට විශාල ව්‍යාපාර දක්වා පැතිර ඇත.


බෝයිකොට්හි ඊළඟ පියවර සැන්ක්ෂන් හෙවත් සම්බාධක පැනවීම ය. මෙය සිදුවන්නේ ස්වෙච්ඡුා පදනමකින් නොව නිල හා සම්මත මට්ටමකින් ය. බොහෝ විට රටක් විසින් තවක් රටකට ආර්ථික තලයේ සම්බාධක පැනවීම සිදු කෙරේ. බෝයිකොට් හා සැන්ක්ෂන් මිශ‍්‍රිත ප‍්‍රකාශයක් රටේ මුදල් ඇමති, සෞඛ්‍ය ඇමති හා තවත් මන්ත‍්‍රීවරයෙකුට නොබෝ දිනකදී කළෝ ගම්පහ සඟ නායක රුවනක් ය. අදාළ මැති ඇමති වරුන්ගේ පිළිගත නොහැකි කියුම් කෙරුම් නිසාවෙන් ගම්පහ ආශ‍්‍රිත බල සීමාවේ වැඩ වසන භික්ෂුහු ඉහත කොටස්වලට ආරාධනා නොකරන බවත් ඔවුන් යම් හෙයකින් පැමිණියහොත් තමන් වහන්සේ එම ස්ථානවලින් නික්ම වැඩම කරන බව ද දැන්වූ හ. මෙම බෝයිකොට් කිරීමට භාජනය වූ එක් ඇමැත්තෙකු ඊට ප‍්‍රතිප‍්‍රකාශ එල්ල කිරීම නිසා බෝයිකොටය දිග් ගැස්සෙමින් තිබේ. පාරවල් වල නම් ද හිටි අඩියේ වෙනස් වේ. එංගලන්තයේ ඇසූ ලිංගික අපචාර නඩු හබ ගැන තතු ද හෙළිවෙමින් තිබේ. බෝයිකොටයක් ගිය දුර !


කණපිට බෝයිකොට හෙවත් රිවර්ස් බෝයිකොට රැුල්ලක් ද මේ අතර හෙමිහිට හමනු දැකිය හැක. කණපිට බෝයිකොට් යන්නෙන් මා අදහස් කරන්නේ යමක් වර්ජනය කිරීම නොව යමක් වඩ වඩා පරිභෝජනය කිරීම යි. ඒ පිළිබඳ ව තලූ මර මර කතා කිරීමයි. මේ රැුල්ල යම් මාංශ වර්ගයක් අනුභව කරන භවතුන් පිරිසක් විසින් (සයිබර්* සමාජයේ ජනප‍්‍රිය කිරීමට උත්සාහ කරනු පෙනේ. ඒ මාංශ වර්ගය එක්තරා ජනවාර්ගික කොටසක් ආගමික හේතුන් මත අනුභව කරන්නේ නැති වීම නිසා ඉහත රැුල්ල අහම්බයක් ලෙස දැකිය නොහැක. නීතියෙන් තහනම් කර නොමැති ඕනෑම ආහාරයක් පාරිභෝජනයට ඇති අයිතිය අප පිළිගත යුතු ය. එහෙත් යමක් කුමන හේතුවක් නිසා හෝ පරිභෝජනය කරනට අරුචි තවත් සහෝදර ජන කොටසකගේ මුහුණේ එය උලිච්චි කර කෑම පහත් හා අසංවේදී ක‍්‍රියාවක් ය.
නිෂ්පාදනයේ හා බෙදාහැරීමේ දී සැපයුම්-දාම ඉතා වැදගත් ය.

අප කන කෑමක, අඳින ඇඳුමක නිෂ්පාදන හා බෙදාහැරීමේ ක‍්‍රියාවලියේ විවිධ අදියර විවිධ පාර්ශ්ව විසින් කරනු ලැබේ. එම පාර්ශ්ව ජනවාර්ගික ලෙස හඳුනාගෙන බෝයිකොට් කොරන්නට ගියහොත් අපට කන්නට අඳින්නට දෙයක් ඉතිරි වන්නේ නැත. නිෂ්පාදනය, බෙදාහැරීම, අලෙවිය / මිල දී ගැනීම හා පාරිභෝජනය ආර්ථීකයක අඩිතාලම යි. බෝයිකොට් කරන්නට යාමෙන් වැටෙන්නේ ඉලක්ක කරන ජනවාර්ගික කණ්ඩායම පමණක් නොව සමස්ත ආර්ථිකය යි.


කුමන ජනකොටසක විසින් කළ ද මේ බෝයිකොට් කිරීම් සිදුවන්නේ ඕපපාතික ව නොවේ. ඒ පසුපස සංවිධානාත්මක යාන්ත‍්‍රණයක් ඇත. යම් රටක්, ආයතනයක්, කණ්ඩායමක් හෝ පුද්ගලයෙකු බෝයිකොට් කිරීම සාමාන්‍යයෙන් සිදුකරන්නේ අවසාන තුරුම්පුව ලෙස ය; ‘ලාස්ට් රිසොර්ටය’ ලෙස ය. ඒ වෙන කිසිවක් ම කළ නොහැකි බවට හොඳට ම ඒත්තු ගැන්වී ගිය පසු ය. අප රටේ නම් මුලින් ම ගහන කොලය බෝයිකොටය බව පෙනේ.
බෝයිකොට නාඩගමේ නවත ම සන්නියට වෙස් බැඳ සිටින්නෝ වෙන කවුරුවත් නොව අප ජනපති ය.

එතුමෝ බෝයිකොට් කරන්නෝ කැබිනෙට්ටුව ය. එය ලෙහෙසි පහසු බෝයිකොටයක් නොවේ. එවන් බෝයිකොටයක් විධායකය හා ව්‍යවස්ථාදායකය අතර ගැටුමකට හා එය දුරදිග ගියහොත් එම වැදගත් උපස්තම්භක ද්වය, තෙවැන්න වන අධිකරණය සමග සමස්ත ක‍්‍රමය පවත්වාගැනීමේ අඩිතාලම බිඳ වැටෙන්නේ ය. බෝයිකොට රැුල්ල දැන් දැන් නැගෙන ආකාරයට කැබිනෙට්ටුවත් බැරිවෙලාවත් ජනපති ව බෝයිකොට කරනට ගියහොත් කුමක් වේ ද යි සිතීම පවා භයංකර ය. අපට එතකොට කියන්නට වෙන්නේ ‘ ඕ..බෝයි..’ කියා ය.x


x උදන් ප‍්‍රනාන්දු

රුසිරු කොමල සුරතලී..

0

නමසිය විසි ගණන්වල රේල්ලූව හපුතලේ පහු කරලා බණ්ඩාරවෙලට එද්දිත්, ඒ කියන්නෙ උඩරට දුම්රිය මාර්ගය මහඑළිය තැන්නට සමාන්තරව පහළ දෙණියෙ වාටිය දිගට ටිකෙන් ටික ඇදිලා ඇවිත් බදුල්ලට දුවද්දිත්, සපරගමුව පහු කරාන ආව කරත්ත පාර කැපිලා තිබ්බා. සුද්දා කෝපි පටවන්න හිතාගෙන කපාපු, පස්සෙ තේ කර්මාන්තෙ සැපයුම් මාර්ගය වගේම, ඉවසන්න බැරි තරමට පුසුඹ හමන සිලොන් තේ කුඩු කොළඹ වරායෙන් නැව් ගත කරන්න පටවගෙන ගියපු කරත්ත පාරෙ මුලින්ම සුද්දො අශ්ව කෝච්චියෙ ගියා. කල්ලන්ට නැඩ ගොන්නු බැඳපු බක්කි කරත්ත, තිරික්කල තිබුණා. එහෙම ගිහිල්ල වුවමනා නම් ඕපනායකදි ආයෙම කෝච්චිය අල්ලගන්න පුළුවන්. තව සමහරු මේ කරත්ත පාරෙ පල්ලම් බැස්සෙ නෑ කන්ද නැගලා හපුතලේට, බණ්ඩාරවෙලට ගියාම අඟුරු කෝචිචිය අල්ලගන්න පුළුවන්කම තිබ්බ හින්දා.

කෝපි කාලෙ කරත්ත දිව්ව පාරෙ තේ යුගය වෙද්දි ලොරි එක දෙක දුවන්න පටන් අරගෙන තිබුණා. හැබැයි ඒ අද මේ පාරෙ උඩ පහළ දුවන ටාටා හරි ලේලන්ඞ් හරි ලොරි නෙවෙයි ජර්මනියෙ හදාපු නියම බෙන්ස් ලොරි කියලා පරණ මිනිස්සු තවම කියන්නෙ හරිම උජාරුවෙන්. ඒ දවස්වලත් පිටරත්මලේ, ග්ලෙනනෝර්, දඹේතැන්න, කේ‍්‍රග්, උඩවේරිය වගේ වතුවල තේ කොළඹ වෙන්දේසිවල උඩින් ලංසු දිනාගත්තා. මේ කාලෙ කොස්ලන්ද පැත්තෙ රබර්, කොකෝවා, කෝපි වවපු වතු ටිකක් එක්ක අලි කැලෑලූ තිබුණේ. ඒ දවස්වල බණ්ඩාරවෙලටත් වැඩිය ලොකු ටවුමක් හපුතලේ. සුද්දා සැපට ඉන්න හදපු හපුතලේ තානායමේදි තමයි අලි ඇත්තු සිය ගාණක් මරපු සුද්දෙකුට හෙණ වැදිලා මැරෙන්න වුණෙත්. ඒ කාලෙ හැටියට හල්දුම්මුල්ලත් ලොකු ටවුමක්. සුද්දන්ට විනෝද වෙන්න සමාජ ශාලාවක් පවා තිබ්බ ටවුමක්. ඇත්තටම මේ කතා වෙනිං දවසක රහ කර කර කියන්න තරම් රස කතා. කොහොමද කලූපහන ඩබල් බි‍්‍රජ් හරියෙදි මී විතකිනුත් සප්පායම් වෙලා ලංකා ඇල්ලෙන් බඹර කන්දෙන් පහළට ඇදිලා එන සීතල වීදුරු වතුරෙ බැහැලා අවුරුදු සීයක් පරණ ඒ කතා බෙදාගන්න තියෙනවානම්. කවුරුහරි ළඟ ඉන්න වෙනවා සැරින් සැරේ ඉඟුරු දාලා හදපු ප්ලේන්ටි වක් කරලා දෙන්න. හරි ඒ කතා වෙනිං දවසක කියන්න පොරොන්දු වෙන්නම්.

පරණ කඩ කතාන්දර


මුලින් ගල් අල්ලලා කරත්ත දුවන්න හදලා තිබ්බ මේ පාර හරියට පරණ වතු පාරක් වගේ තියෙන්න ඇත්තෙ. ඒකනෙ කරත්ත කාරයින්ට හපුතලේ කන්ද දැකලා බඩ දන්න පටන් ගත්තෙ. ඒ මිනිස්සු තමන්ගෙ බඩ රස්සාවට උරිහ දුන්න ගොන් පුත්තුන්ගෙ දුක ගැනත් තැවුණෙ බෙරගලින් උඩහට අදින්න වෙන කන්ද දැකලා. පස්සෙන් පහු කාලෙක කරත්ත වෙනුවට ලොරි ආවමත් අඩ කොටයක් අතින් ගත්ත ලොරියෙ ගෝලයා කන්දත් එක්ක වංගුව තියෙනවා නම් බැහැලා පස්සෙන් ආවා. ඩ‍්‍රයිවර් මහත්තුරුන්ගෙ උරපතු ඇදුම් කන්න ගත්ත ලොරි උඩ පල්ලෙහා ගෙනිච්චම. ඒ දුක නිවන්න තමයි අතරමග කෝපි කඩ තිබ්බෙ. පීල්ලකින් සීතල වතුර ටිකක් නාගෙන කෝපි කෝප්පයක් බීලා බත සප්පායම් වෙන්න කලියෙං සීල් අරක්කු වඩියක් දෙකක් බිව්වම තමයි හැම දුකම නිවුණෙ. ලෝ ලෙවල් පාරෙ හරියටම හැතැක්ම අනූ නමයක් ආවම හම්බ වෙන 99 කඩෙත් එහෙම තැනක්. කෝපි කාලෙ ගෙවිලා තේ යුගය ඇවිත් ලොරි දුවද්දිත් ඒ පරණ බත් කඬේ එහෙමම තිබ්බා. කරත්ත පාර, තාර පාරක් වෙලා අවුරුදු පහළවකට විතර ඉස්සර කාපට් පාරක් වෙලා අද ඊයෙ වෙනකම්ම ලොරි කාරයො බත් කෑවෙ එතනින්. 99 කඬේ ලොක්කා අතුල අයියා වල් ඌරු මස් ටිකක් එහෙම හම්බු වුණාම පණිවිඩ එව්වා දන්න කියන ඈයින්ට.

සබරගමුව විශ්වවිද්‍යාලයේ උගන්වන හිනිදුම සුනිල් සෙනෙවි එහෙම ඔය අසපුවේදි මට නිතර මුණ ගැහිලා තියෙනවා. ඒත් දැන් එතැන අපිට කිරි හොදි, නයි මිරිස් සම්බල බෙදපු කඬේ නැහැ. අතුල අයියලටත් කාලයේ විප්ලවයට මුහුණ දෙන්න වෙලා. හැබැයි තවම සුද්දා හිටවපු 99 ගල් කණුව එතැන තියෙනවා. සුද්දගෙ කාලෙ හල්දුම්මුල්ලෙ හිටවලා තිබ්බෙ චීනච්චට්ටි ගෑස් ලාම්පු කණු. එහේ ප‍්‍රාදේශීය සභාවෙ හිටපු සභාපති කෙනෙක් තමයි ඒ වටිනා කියන උරුමෙ ගලවලා හොරෙන්ම විකුණ ගත්තෙ.


ඉතිං තෙත බරියං වෙච්ච කළු, වළවේ දෙගං නිම්න පහු කරලා වළාකුළු වියන බලාගෙන උඩහ නගිද්දි විඩා නිවන්න තිබ්බ ඒ පුරා උරුම කඩපලවල් අද නැතිවට විස්සෝප වෙන්න වුවමනා නෑ. තැනින් තැන තවම කටට රහට කන්න මොනවහරි දෙන තැන් තියෙනවා. ඒවා පෝයකටවත් වහන්නෙත් නෑ. බෙලිහුල්ඔය, පුවක්ගහවෙල පහු කරලා ටිකක් දුර කන්ද නැග්ගම තියෙන සරත් අයියගෙ රොටී කඩෙත් ඒ වාගේ තැනක්. ඒ කඬේ පැය විසි හතරම ඇරලා. දවසකට පාන් පිටි මුට්ට තුන හතරකට මුහු වෙන්න පොල් ගෙඩි පනහක්වත් ගෑවෙනවා ඇති. හැම වෙලාවෙම දර ළිප උඩ පත තැටියක පලංගානක් තරම් ලොකු පොල් රොටී බුදියගෙන ඉන්නවා හරිම පුසුඹයි.

කට්ටිය වැඩ කරන්නෙ සේවා මුරවලට. රොටී කන්න ගැට පොළොස් ඇඹුල්, අලකොළ මාළු තියෙනවා හරියට අර කඩුගන්නාවෙ වගේ. හැබැයි පොල් රොටී කන්න උඩහ මිනිස්සු කැමතිම කොස් මාලූ හරි වට්ටක්කා හරි තියෙනවානම්. ඒක වෙනම කලාවක්. සරත් අයියගෙ කඬේ ඔය කොයි දේටත් වැඩිය වටින්නෙ කටයි බඩයි දෙකම දාගෙන ගිහිල්ලා ඇස්වලින් කඳුළු පනින්න තරම් සැර ලූණු මිරිස. ඒක හදන්නෙ නයි මිරිසුයි කරපිංචයි අඹරලා. බාගවිට සුදු ලූනුත් දානවා. බණ්ඩාරවෙල ඉඳලා එලවළු ලොරි එක්ක පල්ලම් බහින ඩ‍්‍රයිවර් මහත්තුරුන්ගෙ ඇස් පියවෙන්න නොදී තව හැතැක්ම කීපයක් යන්න නම් ඒ වගේ කට පිච්චෙන ලූණු මිරිසකුයි ඉඟුරු කහටයි ඕනෙමයි. රොටියක් කන්න කලිං වටපිට විපරම් කෙරුවොත් යස පීල්ලකින් නාගන්නත් පුලූවන්. රොටී කන්න කලූපහනට යනවනම් ගං දියේ ගිලෙන්න හරි අද්දර පීල්ලට එබෙන්න හරි පුළුවන්. මේ කොතැනත් නයි මිරිස් නම් වරදින්නෙ නෑ.

සුරතලිය තවම එතැන


හල්පෙ පහු වුණ හැටියෙ තමයි සබරගමුව ඌවෙන් වෙන් වෙන්නෙ. හරියටම කියනවා නම් සුරතලී ඇල්ලට එපිටින්. සුරතලී අයිති සබරගමුවට. එයාගෙ මුල් නම දන්න කවුරුවත් මට නම් අද වෙනකම් මුණ ගැහිලා නෑ. මේ කියන නම සුරතලී, දිය ඇල්ලෙ උප්පැන්නෙ ලියවිලා තියෙන්නෙ සිංහල චිත‍්‍රපට කර්මාන්තෙ හින්දා. කොහොමත් මේ අඩවිය ඒ කාලෙ චිත‍්‍රපට රූපගත කිරීම් කිහිපයකටම යොදාගත්තා. ඒවායින් බෙලිහුල්ඔයට වැඩිම කීර්තියක් ගෙනාවේ ලෙස්ටර් ජේම්ස් පීරිස් මහත්තයාගෙ ‘සංදේශය’ චිත‍්‍රපටය.

හැබැයි මේ දිය ඇලි කොමලිට නම ලැබුණෙ සිරිල් පී අබේරත්න මහත්තයා හින්දා. ජබීර් ඒ කාදර් මහත්තයා නිෂ්පාදනය කරපු සිරිල් පී අබේරත්නගෙ ‘සුරතලී’ චිත‍්‍රපටය මුලින්ම පෙන්නුවෙ 1956 සැප්තැම්බර් 09 වෙනිදා. ලීනා ද සිල්වා, රවීන්ද්‍ර රූපසේන වගේම ඒ දවස්වල බණ්ඩාරවෙල සෙන්ට් ජෝශප් විද්‍යාලයේ ඉංග‍්‍රීසි මාස්ටර් කෙනෙක් වෙලා හිටපු ආනන්ද ජයරත්න මේ බයස්කෝප් එකේ රඟ පෑවා. මතකද ධර්මදාස වල්පොල ගයන ‘සුරතලී’ ගීතය.

ඇයි ජෝතිගෙ මුල්ම සිංදුව ‘සිරියා මෙ සාරා’ තිබ්බෙත් මේ චිත‍්‍රපටයෙ. ඉතිං මේ චිත‍්‍රපටයෙ දර්ශනවල පෙන්නපු නිසාලූ දිය ඇල්ලටත් සුරතලී කියන නම වැටුණෙ. මොනව වුණත් ඒක තමයි ගැළපෙනම නම. මොකද මේ දිය ඇල්ල හරිම කොමල පෙනුමක් තියන ඇල්ලක්. එක පැත්තකින් හැත්තෑ ගණන්වලින් මෙපිට වවාපු පයිනස් කැලෑව. ඒ රූප රාමුව හරියට නොර්වේ වගේ ධ‍්‍රැවාසන්න රටක් සිහිපත් කරනවා. ඒත් මං හිතන්නේ වැඩිය ලස්සන වෙන්න ඉඩ තිබ්බා ස්වාභාවික පතන තිබුණා නම්. කොහොම වුණත් අනතුරක් නැතිව මේ ඇල්ලෙ පාමුලට යන්නත් උඩිස්සට ගොඩ වෙන්නත් පුළුවන්. හැබැයි වැහි කාලෙට වතුර වැඩියි ටිකක් ලිස්සනවා. ඒ හින්දා පරිස්සම් වෙන එක ඇඟට ගුණයි.


සුරතලී ඇල්ල අසබඩට පුංචි අඩි පාරෙ යද්දි තමයි මගේ ජීවිතේට දැක්ක විශාලම එරබදු ගහ දැක්කෙ. ඒක බදන්ඩ තියා හිතන්ඩවත් බැරි තරම් විශාලයි. කූඩැල්ලො නම් එකෙක් දෙන්නෙක් ඉන්නවා තමයි. ඒත් ගලක් මත්තට ගොඩ වුණාම උන්ගෙන් කරදරයක් නැහැ. බදුල්ල කොළඹ මහ පාර අත ගාව තියෙන මේ දිය ඇල්ලෙ සර සරය එක්ක අනන්තය හොයන්න පුළුවන්. මං හිතන්නෙ ඒකට හොඳම තැන මුදුන් ඉම.

x ලසන්ත ද සිල්වා

රුසිරු කොමල සුරතලී..

0

නමසිය විසි ගණන්වල රේල්ලූව හපුතලේ පහු කරලා බණ්ඩාරවෙලට එද්දිත්, ඒ කියන්නෙ උඩරට දුම්රිය මාර්ගය මහඑළිය තැන්නට සමාන්තරව පහළ දෙණියෙ වාටිය දිගට ටිකෙන් ටික ඇදිලා ඇවිත් බදුල්ලට දුවද්දිත්, සපරගමුව පහු කරාන ආව කරත්ත පාර කැපිලා තිබ්බා. සුද්දා කෝපි පටවන්න හිතාගෙන කපාපු, පස්සෙ තේ කර්මාන්තෙ සැපයුම් මාර්ගය වගේම, ඉවසන්න බැරි තරමට පුසුඹ හමන සිලොන් තේ කුඩු කොළඹ වරායෙන් නැව් ගත කරන්න පටවගෙන ගියපු කරත්ත පාරෙ මුලින්ම සුද්දො අශ්ව කෝච්චියෙ ගියා. කල්ලන්ට නැඩ ගොන්නු බැඳපු බක්කි කරත්ත, තිරික්කල තිබුණා. එහෙම ගිහිල්ල වුවමනා නම් ඕපනායකදි ආයෙම කෝච්චිය අල්ලගන්න පුළුවන්. තව සමහරු මේ කරත්ත පාරෙ පල්ලම් බැස්සෙ නෑ කන්ද නැගලා හපුතලේට, බණ්ඩාරවෙලට ගියාම අඟුරු කෝචිචිය අල්ලගන්න පුළුවන්කම තිබ්බ හින්දා.

කෝපි කාලෙ කරත්ත දිව්ව පාරෙ තේ යුගය වෙද්දි ලොරි එක දෙක දුවන්න පටන් අරගෙන තිබුණා. හැබැයි ඒ අද මේ පාරෙ උඩ පහළ දුවන ටාටා හරි ලේලන්ඞ් හරි ලොරි නෙවෙයි ජර්මනියෙ හදාපු නියම බෙන්ස් ලොරි කියලා පරණ මිනිස්සු තවම කියන්නෙ හරිම උජාරුවෙන්. ඒ දවස්වලත් පිටරත්මලේ, ග්ලෙනනෝර්, දඹේතැන්න, කේ‍්‍රග්, උඩවේරිය වගේ වතුවල තේ කොළඹ වෙන්දේසිවල උඩින් ලංසු දිනාගත්තා. මේ කාලෙ කොස්ලන්ද පැත්තෙ රබර්, කොකෝවා, කෝපි වවපු වතු ටිකක් එක්ක අලි කැලෑලූ තිබුණේ. ඒ දවස්වල බණ්ඩාරවෙලටත් වැඩිය ලොකු ටවුමක් හපුතලේ. සුද්දා සැපට ඉන්න හදපු හපුතලේ තානායමේදි තමයි අලි ඇත්තු සිය ගාණක් මරපු සුද්දෙකුට හෙණ වැදිලා මැරෙන්න වුණෙත්. ඒ කාලෙ හැටියට හල්දුම්මුල්ලත් ලොකු ටවුමක්. සුද්දන්ට විනෝද වෙන්න සමාජ ශාලාවක් පවා තිබ්බ ටවුමක්. ඇත්තටම මේ කතා වෙනිං දවසක රහ කර කර කියන්න තරම් රස කතා. කොහොමද කලූපහන ඩබල් බි‍්‍රජ් හරියෙදි මී විතකිනුත් සප්පායම් වෙලා ලංකා ඇල්ලෙන් බඹර කන්දෙන් පහළට ඇදිලා එන සීතල වීදුරු වතුරෙ බැහැලා අවුරුදු සීයක් පරණ ඒ කතා බෙදාගන්න තියෙනවානම්. කවුරුහරි ළඟ ඉන්න වෙනවා සැරින් සැරේ ඉඟුරු දාලා හදපු ප්ලේන්ටි වක් කරලා දෙන්න. හරි ඒ කතා වෙනිං දවසක කියන්න පොරොන්දු වෙන්නම්.

පරණ කඩ කතාන්දර


මුලින් ගල් අල්ලලා කරත්ත දුවන්න හදලා තිබ්බ මේ පාර හරියට පරණ වතු පාරක් වගේ තියෙන්න ඇත්තෙ. ඒකනෙ කරත්ත කාරයින්ට හපුතලේ කන්ද දැකලා බඩ දන්න පටන් ගත්තෙ. ඒ මිනිස්සු තමන්ගෙ බඩ රස්සාවට උරිහ දුන්න ගොන් පුත්තුන්ගෙ දුක ගැනත් තැවුණෙ බෙරගලින් උඩහට අදින්න වෙන කන්ද දැකලා. පස්සෙන් පහු කාලෙක කරත්ත වෙනුවට ලොරි ආවමත් අඩ කොටයක් අතින් ගත්ත ලොරියෙ ගෝලයා කන්දත් එක්ක වංගුව තියෙනවා නම් බැහැලා පස්සෙන් ආවා. ඩ‍්‍රයිවර් මහත්තුරුන්ගෙ උරපතු ඇදුම් කන්න ගත්ත ලොරි උඩ පල්ලෙහා ගෙනිච්චම. ඒ දුක නිවන්න තමයි අතරමග කෝපි කඩ තිබ්බෙ. පීල්ලකින් සීතල වතුර ටිකක් නාගෙන කෝපි කෝප්පයක් බීලා බත සප්පායම් වෙන්න කලියෙං සීල් අරක්කු වඩියක් දෙකක් බිව්වම තමයි හැම දුකම නිවුණෙ. ලෝ ලෙවල් පාරෙ හරියටම හැතැක්ම අනූ නමයක් ආවම හම්බ වෙන 99 කඩෙත් එහෙම තැනක්. කෝපි කාලෙ ගෙවිලා තේ යුගය ඇවිත් ලොරි දුවද්දිත් ඒ පරණ බත් කඬේ එහෙමම තිබ්බා. කරත්ත පාර, තාර පාරක් වෙලා අවුරුදු පහළවකට විතර ඉස්සර කාපට් පාරක් වෙලා අද ඊයෙ වෙනකම්ම ලොරි කාරයො බත් කෑවෙ එතනින්. 99 කඬේ ලොක්කා අතුල අයියා වල් ඌරු මස් ටිකක් එහෙම හම්බු වුණාම පණිවිඩ එව්වා දන්න කියන ඈයින්ට.

සබරගමුව විශ්වවිද්‍යාලයේ උගන්වන හිනිදුම සුනිල් සෙනෙවි එහෙම ඔය අසපුවේදි මට නිතර මුණ ගැහිලා තියෙනවා. ඒත් දැන් එතැන අපිට කිරි හොදි, නයි මිරිස් සම්බල බෙදපු කඬේ නැහැ. අතුල අයියලටත් කාලයේ විප්ලවයට මුහුණ දෙන්න වෙලා. හැබැයි තවම සුද්දා හිටවපු 99 ගල් කණුව එතැන තියෙනවා. සුද්දගෙ කාලෙ හල්දුම්මුල්ලෙ හිටවලා තිබ්බෙ චීනච්චට්ටි ගෑස් ලාම්පු කණු. එහේ ප‍්‍රාදේශීය සභාවෙ හිටපු සභාපති කෙනෙක් තමයි ඒ වටිනා කියන උරුමෙ ගලවලා හොරෙන්ම විකුණ ගත්තෙ.


ඉතිං තෙත බරියං වෙච්ච කළු, වළවේ දෙගං නිම්න පහු කරලා වළාකුළු වියන බලාගෙන උඩහ නගිද්දි විඩා නිවන්න තිබ්බ ඒ පුරා උරුම කඩපලවල් අද නැතිවට විස්සෝප වෙන්න වුවමනා නෑ. තැනින් තැන තවම කටට රහට කන්න මොනවහරි දෙන තැන් තියෙනවා. ඒවා පෝයකටවත් වහන්නෙත් නෑ. බෙලිහුල්ඔය, පුවක්ගහවෙල පහු කරලා ටිකක් දුර කන්ද නැග්ගම තියෙන සරත් අයියගෙ රොටී කඩෙත් ඒ වාගේ තැනක්. ඒ කඬේ පැය විසි හතරම ඇරලා. දවසකට පාන් පිටි මුට්ට තුන හතරකට මුහු වෙන්න පොල් ගෙඩි පනහක්වත් ගෑවෙනවා ඇති. හැම වෙලාවෙම දර ළිප උඩ පත තැටියක පලංගානක් තරම් ලොකු පොල් රොටී බුදියගෙන ඉන්නවා හරිම පුසුඹයි.

කට්ටිය වැඩ කරන්නෙ සේවා මුරවලට. රොටී කන්න ගැට පොළොස් ඇඹුල්, අලකොළ මාළු තියෙනවා හරියට අර කඩුගන්නාවෙ වගේ. හැබැයි පොල් රොටී කන්න උඩහ මිනිස්සු කැමතිම කොස් මාලූ හරි වට්ටක්කා හරි තියෙනවානම්. ඒක වෙනම කලාවක්. සරත් අයියගෙ කඬේ ඔය කොයි දේටත් වැඩිය වටින්නෙ කටයි බඩයි දෙකම දාගෙන ගිහිල්ලා ඇස්වලින් කඳුළු පනින්න තරම් සැර ලූණු මිරිස. ඒක හදන්නෙ නයි මිරිසුයි කරපිංචයි අඹරලා. බාගවිට සුදු ලූනුත් දානවා. බණ්ඩාරවෙල ඉඳලා එලවළු ලොරි එක්ක පල්ලම් බහින ඩ‍්‍රයිවර් මහත්තුරුන්ගෙ ඇස් පියවෙන්න නොදී තව හැතැක්ම කීපයක් යන්න නම් ඒ වගේ කට පිච්චෙන ලූණු මිරිසකුයි ඉඟුරු කහටයි ඕනෙමයි. රොටියක් කන්න කලිං වටපිට විපරම් කෙරුවොත් යස පීල්ලකින් නාගන්නත් පුලූවන්. රොටී කන්න කලූපහනට යනවනම් ගං දියේ ගිලෙන්න හරි අද්දර පීල්ලට එබෙන්න හරි පුළුවන්. මේ කොතැනත් නයි මිරිස් නම් වරදින්නෙ නෑ.

සුරතලිය තවම එතැන


හල්පෙ පහු වුණ හැටියෙ තමයි සබරගමුව ඌවෙන් වෙන් වෙන්නෙ. හරියටම කියනවා නම් සුරතලී ඇල්ලට එපිටින්. සුරතලී අයිති සබරගමුවට. එයාගෙ මුල් නම දන්න කවුරුවත් මට නම් අද වෙනකම් මුණ ගැහිලා නෑ. මේ කියන නම සුරතලී, දිය ඇල්ලෙ උප්පැන්නෙ ලියවිලා තියෙන්නෙ සිංහල චිත‍්‍රපට කර්මාන්තෙ හින්දා. කොහොමත් මේ අඩවිය ඒ කාලෙ චිත‍්‍රපට රූපගත කිරීම් කිහිපයකටම යොදාගත්තා. ඒවායින් බෙලිහුල්ඔයට වැඩිම කීර්තියක් ගෙනාවේ ලෙස්ටර් ජේම්ස් පීරිස් මහත්තයාගෙ ‘සංදේශය’ චිත‍්‍රපටය.

හැබැයි මේ දිය ඇලි කොමලිට නම ලැබුණෙ සිරිල් පී අබේරත්න මහත්තයා හින්දා. ජබීර් ඒ කාදර් මහත්තයා නිෂ්පාදනය කරපු සිරිල් පී අබේරත්නගෙ ‘සුරතලී’ චිත‍්‍රපටය මුලින්ම පෙන්නුවෙ 1956 සැප්තැම්බර් 09 වෙනිදා. ලීනා ද සිල්වා, රවීන්ද්‍ර රූපසේන වගේම ඒ දවස්වල බණ්ඩාරවෙල සෙන්ට් ජෝශප් විද්‍යාලයේ ඉංග‍්‍රීසි මාස්ටර් කෙනෙක් වෙලා හිටපු ආනන්ද ජයරත්න මේ බයස්කෝප් එකේ රඟ පෑවා. මතකද ධර්මදාස වල්පොල ගයන ‘සුරතලී’ ගීතය.

ඇයි ජෝතිගෙ මුල්ම සිංදුව ‘සිරියා මෙ සාරා’ තිබ්බෙත් මේ චිත‍්‍රපටයෙ. ඉතිං මේ චිත‍්‍රපටයෙ දර්ශනවල පෙන්නපු නිසාලූ දිය ඇල්ලටත් සුරතලී කියන නම වැටුණෙ. මොනව වුණත් ඒක තමයි ගැළපෙනම නම. මොකද මේ දිය ඇල්ල හරිම කොමල පෙනුමක් තියන ඇල්ලක්. එක පැත්තකින් හැත්තෑ ගණන්වලින් මෙපිට වවාපු පයිනස් කැලෑව. ඒ රූප රාමුව හරියට නොර්වේ වගේ ධ‍්‍රැවාසන්න රටක් සිහිපත් කරනවා. ඒත් මං හිතන්නේ වැඩිය ලස්සන වෙන්න ඉඩ තිබ්බා ස්වාභාවික පතන තිබුණා නම්. කොහොම වුණත් අනතුරක් නැතිව මේ ඇල්ලෙ පාමුලට යන්නත් උඩිස්සට ගොඩ වෙන්නත් පුළුවන්. හැබැයි වැහි කාලෙට වතුර වැඩියි ටිකක් ලිස්සනවා. ඒ හින්දා පරිස්සම් වෙන එක ඇඟට ගුණයි.


සුරතලී ඇල්ල අසබඩට පුංචි අඩි පාරෙ යද්දි තමයි මගේ ජීවිතේට දැක්ක විශාලම එරබදු ගහ දැක්කෙ. ඒක බදන්ඩ තියා හිතන්ඩවත් බැරි තරම් විශාලයි. කූඩැල්ලො නම් එකෙක් දෙන්නෙක් ඉන්නවා තමයි. ඒත් ගලක් මත්තට ගොඩ වුණාම උන්ගෙන් කරදරයක් නැහැ. බදුල්ල කොළඹ මහ පාර අත ගාව තියෙන මේ දිය ඇල්ලෙ සර සරය එක්ක අනන්තය හොයන්න පුළුවන්. මං හිතන්නෙ ඒකට හොඳම තැන මුදුන් ඉම.

x ලසන්ත ද සිල්වා

මට ඕනෑ කතාවක් කියන්න පමණයි

0

ඉසබෙල් අයියන්දේ

ඉසබෙල් අයියන්දේගේ අලූත්ම නව කතාව වනLargo pétalo de Marස්පාඤ්ඤ භාෂාවෙන් පසුගිය මැයි මාසයේ විසිඑක් වැනිදා එළි දැක්වුණේය. ඇයම කියන පරිදි ලොව පුරා වෙසෙන, ඉංග‍්‍රීසි භාෂාවෙන් තමාගේ කෘති කියවන පාඨකයන්ට එම කෘතිය රසවිඳීමට අවස්ථාව උදා වන්නේ, 2020 වසරේ මුල් භාගයේදීය. සිංහල පාඨකයාට තම මව් බසින් එම කෘතිය කියවීමේ අවස්ථාව උදාවීමට තවත් කාලයක් ගත වෙනු ඇත. මෙහි දැක්වෙන්නේ, විශේෂයෙන් එම කෘතිය පිළිබඳ පාඨකයා දැනුවත් කිරීමේ අරමුණින් ඍ්චචබැඅිගජදප වෙබ් අඩවියේ ජනමාධ්‍යවේදිනියක විසින් ඉසබෙල් අයියන්දේ සමඟ, එම කෘතිය එළිදැක්වීමට ප‍්‍රථම කරන ලද සම්මුඛ සාකච්ඡුාවකින් ගත් උපුටනයක පරිවර්තනයකි.

මේ සංවාදය අපි ඔබගේ අලූත් පොතෙන්ම පටන් ගනිමු. මොකක්ද පොතේ නම?
මගේ අලූත් නව කතාව මැයි මාසෙ නිකුත් වෙනවා ස්පාඤ්ඤ භාෂාවෙන්. ඉංග‍්‍රීසි පොතේ නම ් ඛදබට ඡුැඒක දෙ එයැ ීැ්. එය, චිලී දේශය මුහුදේ, වයින් සහ හිමේ දිගු දල පතක් ලෙස විස්තර කෙරෙන, පැබ්ලෝ නෙරූදාගේ කියමනකින් උපුටා ගත්තක්. අපි ඉන් කොටසක් විතරක් යොදා ගත්තා.

පොතේ තේමාව කුමක් ගැනද?
පොත ආරම්භ වන්නේ ස්පාඤ්ඤයේ සිවිල් යුද්ධයේ අවසාන කාලයෙන්. ඒ 1939 වසර.. ස්පාඤ්ඤය, ෆ‍්‍රැන්කෝගේ පාලනයට නතු වුණාට පස්සේ, මිලියන භාගයක් විතර ජනතාව බාසිලෝනාවලින් පැන ගිහින්, ශිශිර සෘතුවේ ඉතාමත් නරක කාලගුණ තත්ත්වයන් යටතේ ප‍්‍රංශ දේශසීමාව දක්වා ඇවිද ගියා. එහෙත් ප‍්‍රංශය, මිලියන භාගයක් තරම් සරණගාතයන් සංඛ්‍යාවක් කොහෙත්ම බලාපොරොත්තු වුණේ නැහැ, ඔබට එය හිතා ගන්න පුළුවන්. ඔවුන් දේශ සීමාව වසා දැම්මා. දින තුනක් තිස්සේ ඔවුන් කෑම සහ වතුර නැතිව සීතලේ එතැන හිර වෙලා හිටියා. ඒත් අන්තිමේදි ප‍්‍රංශුවන් ඔවුනට එන්න දුන්නා. ඔවුන්ව රඳවා තැබුවේ දේශපාලන සිර කඳවුරක, ඒත් ඒ කඳවුර කියන්නේ, කටු කම්බිවලින් වට වුණු මුහුද වෙරළක්. එතන වැසිකිළිවත්, හෙවණක්වත්, කෑමවත් වෙන කිසිම පහසුකමක්වත් තිබුණේ නැහැ, ගොඩක් මිනිස්සු, විශේෂයෙන් කුඩා ළමයි බොහෝ දෙනෙක් මිය ගියා.


මේ කාලයේ, චිලියානු කිවියෙකු වන පැබ්ලෝ නෙරූදා, ආණ්ඩුවත් එක්ක ගිවිසුමකට ආවා, සරණාගතයන් දෙදාහක් චිලී රටට ගෙනෙන්න. බඩු ප‍්‍රවාහනය කරන නැවක් සොයාගෙන, එය 2000ක පිරිසක් ප‍්‍රවාහනය කළ හැකි ආකාරයෙන් සකසා, ඔහු සමත් වුණා ඔවුන්ව අත්ලන්තික් සාගරය, පැනමා ඇළ, පැසිෆික් මුහුද හරහා චිලි රටට ගෙනෙන්න. ඒ සරණාගතයන් 2000 චිලී රට වෙනස් කළා. ඔවුන් චිලී වෙත යුරෝපය ගෙන ආවා, නිර්මාණය කළා. ඔවුන් මෙන්ම ඔවුන්ගෙන් පැවත එන්නන්, චිලී දේශය තුළ ශ්‍රේෂ්ඨ කලාකරුවන්, බුද්ධිමතුන්, පොත් ප‍්‍රකාශකයන්, මුද්‍රණකරුවන් බවට පත් වුණා. මේ වන විට පහලොස්දහසක් පමණ වී ඇති ඔවුන්ගෙන් පැවත එන්නන් අපූරු මිනිස්සු, ඔවුන් සැබවින්ම රට තුළට සංස්කෘතිය, කලාව, බුද්ධිය වගේ හැම එකක්ම ගෙන ආවා.


ඉතින් මේ පොත සරණාගතයෝ ගැන. සැබවින්ම එක් සුවිශේෂ සරණාගතයෙක්, එනම් එක් මිනිහෙක් ගැන. ඉන් අවුරුදු ගණනාවකට පස්සේ මේ මිනිසුන් චිලී රටේ පැළපැදියම් වෙලා එහි පුරුවැසියෝ වුණාට පස්සේ, 1953 දී හමුදා කුමන්ත‍්‍රණයක් සිදු වුණා. අවුරුදු ගණනාවකට කලින් ඒ දේම තමයි ස්පාඤ්ඤයේත් සිද්ධ වුණේ. ඔන්න ආයෙත් පලා යෑම. මගේ යාළුවාට සිද්ධ වුණා වගේ, එය තමයි මගෙ යාළුවාගේ ඉරණම. ඔහු දෙවන වතාවටත් සරණාගතයෙක් වුණා. ඒත් ඔහු අවුරුදු එකසිය තුනක් වෙනකල් ජිවත් වුණා, ඔහුගේ දීර්ඝ ජීවිත කාලය තුළදී, ඔහුගේ දීර්ඝ ගමන් චක‍්‍රය වැසී ගියා, ඉතින් ඔහු ආපසු චිලී රටට ගිහින් එහි දී මිය ගියා. ඒක තමයි කතාව.

මම කියවලා තියෙනවා.. පොතක් ලිවීම ආරම්භ කරද්දි එහි අවසානය කුමක්දැයි යන්න පිළිබඳ ඔබට කිසිම අදහසක් නැහැ කියලා.. එය ඇත්තක් යැයි මම විශ්වාස කරන්නේ නැහැ.
ඔව් එය ඇත්ත. මට නොපැහැදිලි අදහසක් තිබුණත් එකෙන් එච්චර වැඩක් වෙන්නේ නැහැ. ඒත් මම අලූත් පොතක් ලිවීම ආරම්භ කරනවා එක් නිශ්චිත දිනයක. ඒ ජනවාරි අට වැනිදා. ඇයි? විනය නිසා. මට වැඩ ආරම්භ කරන්න නිශ්චිත දවසක් අවශ්‍ය වුණා, එවිට මට මගේ ලිවීමේ කාර්යය සැලසුම් කරගත හැකියි. මම එසේ නොකළා නම්, මම මගේ මුළු කාලයම සම්මුඛ සාකච්ඡුා කරමින්, හිත වෙනතක යොමු කරන විවිධ දේ කරමින් ඉඳීවි, මම කවදාවත් එවිට ලියන කාර්යය කරන එකක් නැති වේවි. ලිවීම ආරම්භ කරන්න දිනයක් තිබීම මට වැදගත්. මම ඒ දිනය වෙනුවෙන් සූදානම් වෙනවා. ජනවාරි අට වෙනිදා මම ලියන්න ඉඳගනිද්දි, එය පිටපතක්ම නොව, එය මොන වගේ දෙයක්ද කියන එක ගැන දළ අදහසක් තියෙනවා, එහෙත් එය පැහැදිලි අදහසක් නොවෙයි. මට ඒ වෙද්දි කිසිම චරිතයක් නැහැ, කතාවකුත් නැහැ. මට කිසිම දෙයක් නැහැ. මට තියෙන්නෙ ලිවීමේ උවමනාව විතරයි. පළමු සති කිහිපය දුෂ්කරයි, මම වංකගිරියක් ඇතුළෙ එහෙ මෙහා යනවා, මට එහි රිද්මය සොයා ගන්න බැහැ, මම එක් චරිතයකින් ආරම්භ කරනවා, ඒත් පසුව මම ඒ චරිතයට කැමති නැහැ, ආයෙත් මුල ඉඳන්ම පටන් ගන්නවා. එය ක‍්‍රියාවලියෙම කොටසක්.


එය හරියට මලල ක‍්‍රීඩකයෙකු පුහුණු වෙනවා වගේ. ඔබට ක‍්‍රීඩා කරන්න ඕනෑ නිසා ඔබ පුහුණු වෙනවා. කවුද පුහුණු වෙනවා දකින්නේ? කවුද පුහුණු වීම ගැන කරදර වෙන්න? ඔබ විතරයි. ලිවීමේදිත් එසේමයි. මම ලියනවා, ලියනවා. එය පුහුණුවක්. එක් මොහොතකදී මම එය ලබා ගන්නවා. ඉන් පසු කතාන්දරය තුළට ලේසියෙන්ම යනවා. ඒත් එයට ටික කාලයක් ගතවෙනවා.

ඔබ මෙම අලූත් පොත ලිවීම ආරම්භ කරන විට එය මොන වගේද? දැනට වඩා තිබුණු වෙනස කුමක්ද?
ඔව්. අලූතින් නිකුත් වෙන පොත ගැන කතා කළොත්, එහි කතාව තරමක් දුරට පැහැදිලියි මොකද එහි ඇති ඓතිහාසික කාරණා නිසා. පර්යේෂණය ආරම්භයේදී මට අමුද්‍රව්‍ය ගොඩක් ලැබුණා, එයින් මට කතාව ගොඩනැඟිය හැකි වුණා. එය හරියට කෝකියෙකුගේ කාර්යයක් වගේ. ඔබට හොඳ කළමනා ලැබෙනවා නම් හොඳට උයන්න පුළුවන්. ඒත් කළමනා හොඳ නැතිනම්, ඔබ හොඳ කෝකියෙකු වුණත් ඔබට මොනම දෙයක් වත් කරගන්න බැරිව යනවා. එකම දේ තමයි ලිවීමේදීත් වෙන්නෙ. මේ එයම විසින් නැඟී සිටින කතාවක්. මිනිසුන් කණ්ඩායමකට හැබැහින් සිදුවෙන සිදුවීමක්. එය ඉතාම කාලෝචිතයි, සරණගාතයන්ගේ ශතවර්ෂයක දැන් අපි ජීවත් වෙන්නේ. ඉතින් එය අතීතයේ පමණක් සිදුවුුණු දෙයක්වත්, අද දවසේ පමණක් සිදු වෙන දෙයක්වත් නොවෙයි. මිලියන 68.5ක් මිනිසුන්ට එය සිදු වෙනවා. වෙන කවරදාටවත් වඩා වැඩි සරණාගතයෝ සංඛ්‍යාවක් අද ඉන්නවා. දෙවැනි ලෝක යුද්ධයෙන් පස්සෙ, යුරෝපය විනාශ වෙද්දී, යුදෙව් සංහාරයෙන් පස්සේ මිලියන එකොළහක් සරණාගතයෝ හෝ අවතැන්වූවන් සිටියා. දැන් පවතින සංඛ්‍යාව දිහා බලන්න.

මම නිවැරදිව තේරුම් අරගෙන තියෙනවා නම්.. ඔබ ස්ත‍්‍රීවාදය ගැන බොහොම උනන්දු වෙනවා?
මම ස්ත‍්‍රීවාදිනියක්. මම මගේ මුළු ජිවිතයම ගතකරලා තියෙන්නෙ ස්ත‍්‍රිවාදිනියක් විදියට. මම ඒ ගැන ආඩම්බර වෙනවා.

ඉතින් ඔබ ස්ත‍්‍රීවාදය ලෙස තේරුම් ගන්නේ කුමක්ද?
ලෝකයේ වෙසෙන කාන්තාවන්ගේ තත්වය වෙනස් කිරීමේ අරගලයක්. මම එක්දහස් නවසිය හතළිස් ගණන්වල චිලියේ ඉපදුණේ. යන්තමින් හෝ වෙනස් වීමට නොකැමැති, සමාජීය වශයෙන් ගතානුගතික රටක, කතෝලික, පුරුෂ්‍යාධිපත්‍යය රජ කරන පවුලක් තුළ මම ඉපදුණේ. කුඩා කාලයේදීම මට තේරුම් ගියා හැමදේම වෙනස් වෙන්න ඕනෑ කියලා. ඉතාමත් නරක ලෙස අසාධාරණය රජ කළා. ඒ නිසා මම ස්ත‍්‍රීවාදය කියන්නේ මොකක්ද කියලා දැනගන්නත් කලින් මම ස්ත‍්‍රීවාදිනියක් බවට පත් වුණා. මම ඒ වෙද්දී ඒ ගැන කිසිවක් කියවලා තිබුණේ නැහැ. ඒත් මගෙ නව යොවුන්වියේදී, තරුණවියේදී ඔය වැනි සමාජ ව්‍යාපාරයක් තියෙනවා කියලා මම සොයා ගත්තා. මිනිස්සු ඒ ගැන ලියලා තියෙනවා, ලෝකෙ පුරා ඒ ව්‍යාපාරය වටා කාන්තාවන් එක් රොක් වෙනවා කියලා මම දැනගත්තා.


ඉන්පසු මම කියවන්න ගත්තා, තවත් ඒ තුළ කාර්ය බහුල වුණා. මම අයිති වෙන්නේ චිලියේ පළමු ස්ත‍්‍රීවාදී පරම්පරාවට. ඊට කලින් කාන්තා ජන්ද අයිතිය වෙනුවෙන් හඬ නඟපු හුදෙකලා කාන්තා චරිත චිලියේ ඉඳලා තියෙනවා, ඒත් මගේ පරම්පරාව චිලි රටට ස්ත‍්‍රීවාදය ගෙන ආවා සහ චිලියේ කාන්තා නිදහස් ව්‍යාපාරය බිහිකළා. ඉතා ළාබාල වයසේදීම මම පුවත්පත්කලාවේදිනියක් බවට පත් වුණේ එහෙමයි. මගේ මුළු ජිවිතයම කාන්තාවන්ට උදව් කිරීම සහ පුරුෂාධිපත්‍යය නිමා කිරීම සහ ගැහැනුන් සහ මිනිසුන්ට සමාන ලෙස සලකන වඩාත් සමබර ලෝකයක් නිර්මාණය කිරීම සමඟයි බැඳී තියෙන්නෙ.

ඔබගේ ලිවීම සමාජ ක‍්‍රියාකාරිත්වයේ ස්වරපෑයක්ද? ඔබ සමාජ ක‍්‍රියාකාරිනියක්ද?
නැහැ. නැහැ. මම ලියන විට මට ඕනෑ කරන්නේ කතාවක් කියන්නයි. මට ඕනෑ එයම පමණයි. මට පාඨකයාට ළං වෙලා මෙහෙම කියන්න ඕනෑ. ‘මෙන්න මේ අහන්න, මම මෙහෙම දෙයක් දන්නවා. මට ඕනෑ මේ කතාව ඔයාලත් එක්ක බෙදා ගන්න’. මට ඕනෑ එච්චරයි. මම දේශනා කරන්න උත්සාහ කරන්නේ නැහැ. මිනිස්සු කියනවා මගේ පොත් දේශපාලනිකයි, ස්ත‍්‍රීවාදියි කියලා. ඒ මම ඒ විදිය නිසායි. ඉතින් මම කියන පුද්ගලයා, මම ලියන හැමදේකම වදන් පේළි අතරින් පරාවර්තනය වෙනවා.


මම බොහෝ විට අර්ධනාගරික ගෘහණිය, සුදු, වරප‍්‍රසාදිත, ධනවත් අය ගැන ලියන්නේ නැහැ, මොකද ඒ අය මගේ සිත්ගන්නේ නැහැ. ඒ අයට විරුද්ධ කිසිවක් මා තුළ තිබෙන නිසා නොව, එවැනි කතා මගේ සිත් ගන්නේ නැති නිසා. ඉතාමත් දුෂ්කර තත්ත්වයන් යටතේ මෙක්සිකෝව හරහා ඇවිද යන ගෝතමාලවේ ඉන්දියානු කාන්තාවක් දේශසීමා තරණය කිරීම, ඇමරිකාව තුළ සූරකෑමකට ලක්වීම, එය මගේ සිත් ගන්නා කතාවක්. එය නොනැසී පැවැතීම පිළිබඳ කතාවක්, ජිවිතය සඳහා අරගල කළ යුතු, ආන්තීකරණය වූ පුද්ගලයෙකුගේ කතාවක්. තමන් සතුව පවතින බවවත් නොදන්නා, තමන් තුළ සැඟවුණු ශක්තියක් පිටතට ගෙන ආ යුතු බව කියැවෙන කතාවක්. මා ආකර්ෂණ වන්නේ එවැනි කතාවකට. එවිට ඒ පිරිමියෙක් වේවා, ගැහැනියක් වේවා, දරුවෙක් වේවා, මා නොනවත්වා ලියන්නේ එවැනි දේවල් ගැන. ඒ සඳහා ස්වරූප බොහෝමයක් තිබිය හැකියි. ඔහු හෝ ඇය දේශපාලන සරණාගතයෙක් සංක‍්‍රමණිකයෙක් වෙන්නම අවශ්‍ය නැහැ, ඕනෑම හේතුවක් නිසා ආන්තීකරණයට ලක් වූ පුද්ගලයෙකු වෙන්න පුළුවන්. අපි හිතමු ඔවුන්ව අවතැන් කරනු ලබන කිසියම් ශාරීරික ආබාධයක් තිබෙනවා, නැතිනම් වාර් ගික ආගමික කාරණාවක් තියෙනවා ඔවුන්ව පිටස්තරයන් බවට පත් කරන. ඒ වගේ මිනිසුන් මගේ සිත්ගන්නවා.

ඔබගේ අලූත් පොතෙන් පාඨකයා කුමක් උකහා ගනීවියැයි ඔබ බලාපොරොත්තු වෙනවාද?
කුමක් උකගා ගත්තත් මට කමක් නැහැ. ඒක මගේ වැඩක් නෙමෙයි. මගේ වැඬේ තමයි කතාව කියන එක. එකිනෙක පුද්ගලයා ඒක කියවලා තමන්ට ඕනෑ ආකාරයට අරුත් ගන්වපුවාවේ. සමහර මිනිස්සු කියාවි ‘ඔන්න ආයෙමත්. සරණාගතයෝ ගැන කියනවා.’ තවත් කෙනෙක් කියාවි, ‘ඒත් මේ විදිය ගැන මම හිතුවේ නැහැ.’ පාඨකයාට දැනෙන්නේ මොකක්ද, එයාලා පොතින් කුමක් උකහා ගන්නවාද කියන එක අධීක්ෂණය කරන්න මට බැහැ, මොකද එය මට අයත් රාජකාරියක් නොවන නිසා. මට එහෙම කරන්න කිසිම අදහසකුත් නැහැ. මිනිස්සු මේ විදියට හෝ අර විදියට හිතන්න ඕනෑ කියලා මම හිතන්නේ නැහැ. මම කතාව ඉදිරිපත් කරනවා විතරයි. මට කරන්න පුළුවන් එච්චරයි. පොත එළිදැක්වුණාම එය භාෂා 42කට පරිවර්තනය වෙනවා, එය ලෝකය පුරා පැතිරෙනවා. එය වියට්නාමයේ ජිවත්වෙන මිනිසුන් කියවයිද? එයාලා කියවන්නේ පින්ලන්තෙ මිනිසුන් ඒ පොත කියවන විදියටමද? මම දන්නේ නැහැ.

මම පැබ්ලෝ නෙරූදාගේ ප‍්‍රබල රසිකයෙක්. මම ඔහුගේ හැම කවියකටම ආදරය කරනවා. ඔබගේ අලූත් පොතට පදනම් වෙලා තියෙන්නේ ඔහුගේ කවියක පද වැලක් නැතිනම් ඔහු ලියූ වැකියක්. ඒත් මම ආසන්න කාලයකදී කොහේදි හෝ කියෙව්වා, ඔහු කාන්තාවක් ¥ෂණය කළ සිදුවීමක් ගැන ඔහුගේ මතක සටහන් දැක්වෙන කෘතියේ සඳහන් කරලා තියෙනවා කියලා.
එය සැබවින්ම චිලියේ මතභේදයට තුඩු දෙන කරුණක්. ඔහු එය පිළිබඳ දෙවරක් ලියලා තියෙනවා. මුලින්ම චිලියේ ස්ත‍්‍රීවාදිනියන් ඔහුත් එක්ක කෝපයෙන් සිටියේ. ඒත්. ඔබට දේවල් විනිශ්චය කරන්න වෙන්නෙ අදාළ සන්දර්භය ඇතුළේ. ඔබ අතීතයට ගිහින්, ශේක්ස්පියර් හෝ ඩිකන්ස් හෝ වෙන කාගේ හරි ජිවිතය විශ්ලේෂණය කරනවා නම් ඔවුන් ජීවත් වූ කාලය නම් සන්දර්භය ඇතුළේ, එය අපිට අද දවසේ ප‍්‍රතිමානයන්ට අදාළ කරන්න බැහැ. ඒ නිසා මම හිතන්නේ නෙරූදාගේ නිර්මාණ සාපේක්ෂයි. ඔහුද අපි වගේ ම පළුදු සහිත මිනිහෙක්. එහෙම කියලා ඔහුගේ නිර්මාණ අහක දාන්න බැහැ. එය ඒ පුද්ගලයාව අපෙන් බැහැර කළත් නිර්මාණවලට එහෙම කරන්න බැහැ.


අපි කියමු ඔබ සමලිංගිකත්වයට විරෝධය දක්වන්නෙක්. ඉතින් ඔබ ඔස්කා වයිල්ඞ් කියවනවා. ඔබ ඔහුගේ නිර්මාණ විනිශ්චය කරන්නේ ඔහු සමලිංගිකයකු වීම සලකලාද නැතිනම් ඒ නිර්මාණය විශ්ලේෂණය කරලාද? අනික් ඒ කාලය ගැනත් අපිට හිතන්න වෙනවා. ඇයි ඔහු සැඟවුණු සමලිංගිකයෙකු වුණේ? එංගලන්තයේ ඔහු ජිවත් වුණු කාලයේ එය සම්මත සමාජය විසින් පිළිනොගැනුණක්. ඉතින් ඔබගේ විනිශ්චය පිළිබඳ සෑහෙන්න ප‍්‍රවේශම් වෙන්න වෙනවා. විශේෂයෙන් නිර්මාණකරුවෙකු විනිශ්චය කරන විට.

මගේ අවසාන ප‍්‍රශ්නය. ඔබ ලියන්නේ කොහොමද? ඔබ ලියන විට විශේෂයෙන් ඔබ කරන අනෙක් දේවල් මොනවදා? උදාහරණයක් විදියට ඔබ සංගීතයට සවන් දෙනවාද?
නැහැ, මට නාන කාමරයක් නැතිනම් ගබඩා කාමරයකට වෙලා උනත් ලියන්න පුළුවන්. මට ලියන්න මගෙම කාමරයක් නොතිබුණ මුල් කාලෙ මම එහෙම තමයි ලිව්වෙ. ඒත් දැන් මට අවශ්‍ය හැම පහසුකමක් ම තියෙනවා. මට කාලය තියෙනවා. ලියන්න තැනක් තියෙනවා. මම වේලාසනින් අවදි වෙලා,මගෙ සුරතල් බල්ලාත් ඒක්ක ඇවිදින්න යනවා, පසුව ගෙදර ඇවිත්, මට තියෙනවා අට්ටාල කාමරයක්. මට ගොඩක් ඉඩ අවශ්‍ය නැහැ. එතන තියෙනවා මගෙ පරිගණක, මගේ ශබ්දකෝෂ, වෙන මුකුත් නැහැ. කුඩා උස් වේදිකාවක් මත මගේ දෙමව්පියන්ගේ මගේ ආච්චි සීයාගේ සහ පෝලාගේ පිංතූර තබා තියෙනවා. මට වෙන මොනවද එතනට ඕනෑ? එච්චරම දේවල් අවශ්‍ය නැහැ. මම පබළු ටිකක් තියාගෙන ඉන්නවා. මම යම් තැනක හිර වුණා වගේ දැනුණාම, මම පබළු අමුණනවා. එය මගේ මනස නිරවුල් කිරීමට හේතුවක් වෙනවා. ඉන්පසු මම ආයේ ලියන්න පටන් ගන්නවා. ඒත් මම සංගීතයට නම් සවන් දෙන්නේ නැහැ. මම තේ එකක් බොනවා නැතිනම් ඇපල් ගෙඩියක් කනවා. ඒත් මම සාමාන්‍යයෙන් ලියද්දී කෑම ගන්නේ නැහැ. මම හුදකලාව සහ නිහැඬියාවක තමයි ඒ කාලය ගත කරන්නේ. අවුරුදු කීපයකට කලින් අපේ ගෙදර මිනිස්සුන්ගෙන් පිරී තිබුණ කාලෙ, මම ලිව්වෙ පිහිනුම් තටාකයට අයත් කුටියක. කුඩා දරුවෝ එයාලගේ යාළුවො එක්ක පිහිනුම් තටාකයේ කෑගහනවා. මට එයලාව ඇහෙන්නේ නැහැ. මම සම්පූර්ණයෙන්ම මගේ ලෝකෙ. ගේ ඇතුළ අවුල් ජාලාවක්, මම එය දන්නේ නැහැ, මට ඒවා ඇහෙන්නේ නැහැ. ඒත් දැන් මට ඉඩක් සහ නිහඬතාව තියෙනවා, එය මම වින්දනය කරනවා. x

x සුභාෂිණි චතුරිකා

මට ඕනෑ කතාවක් කියන්න පමණයි

0

ඉසබෙල් අයියන්දේ

ඉසබෙල් අයියන්දේගේ අලූත්ම නව කතාව වනLargo pétalo de Marස්පාඤ්ඤ භාෂාවෙන් පසුගිය මැයි මාසයේ විසිඑක් වැනිදා එළි දැක්වුණේය. ඇයම කියන පරිදි ලොව පුරා වෙසෙන, ඉංග‍්‍රීසි භාෂාවෙන් තමාගේ කෘති කියවන පාඨකයන්ට එම කෘතිය රසවිඳීමට අවස්ථාව උදා වන්නේ, 2020 වසරේ මුල් භාගයේදීය. සිංහල පාඨකයාට තම මව් බසින් එම කෘතිය කියවීමේ අවස්ථාව උදාවීමට තවත් කාලයක් ගත වෙනු ඇත. මෙහි දැක්වෙන්නේ, විශේෂයෙන් එම කෘතිය පිළිබඳ පාඨකයා දැනුවත් කිරීමේ අරමුණින් ඍ්චචබැඅිගජදප වෙබ් අඩවියේ ජනමාධ්‍යවේදිනියක විසින් ඉසබෙල් අයියන්දේ සමඟ, එම කෘතිය එළිදැක්වීමට ප‍්‍රථම කරන ලද සම්මුඛ සාකච්ඡුාවකින් ගත් උපුටනයක පරිවර්තනයකි.

මේ සංවාදය අපි ඔබගේ අලූත් පොතෙන්ම පටන් ගනිමු. මොකක්ද පොතේ නම?
මගේ අලූත් නව කතාව මැයි මාසෙ නිකුත් වෙනවා ස්පාඤ්ඤ භාෂාවෙන්. ඉංග‍්‍රීසි පොතේ නම ් ඛදබට ඡුැඒක දෙ එයැ ීැ්. එය, චිලී දේශය මුහුදේ, වයින් සහ හිමේ දිගු දල පතක් ලෙස විස්තර කෙරෙන, පැබ්ලෝ නෙරූදාගේ කියමනකින් උපුටා ගත්තක්. අපි ඉන් කොටසක් විතරක් යොදා ගත්තා.

පොතේ තේමාව කුමක් ගැනද?
පොත ආරම්භ වන්නේ ස්පාඤ්ඤයේ සිවිල් යුද්ධයේ අවසාන කාලයෙන්. ඒ 1939 වසර.. ස්පාඤ්ඤය, ෆ‍්‍රැන්කෝගේ පාලනයට නතු වුණාට පස්සේ, මිලියන භාගයක් විතර ජනතාව බාසිලෝනාවලින් පැන ගිහින්, ශිශිර සෘතුවේ ඉතාමත් නරක කාලගුණ තත්ත්වයන් යටතේ ප‍්‍රංශ දේශසීමාව දක්වා ඇවිද ගියා. එහෙත් ප‍්‍රංශය, මිලියන භාගයක් තරම් සරණගාතයන් සංඛ්‍යාවක් කොහෙත්ම බලාපොරොත්තු වුණේ නැහැ, ඔබට එය හිතා ගන්න පුළුවන්. ඔවුන් දේශ සීමාව වසා දැම්මා. දින තුනක් තිස්සේ ඔවුන් කෑම සහ වතුර නැතිව සීතලේ එතැන හිර වෙලා හිටියා. ඒත් අන්තිමේදි ප‍්‍රංශුවන් ඔවුනට එන්න දුන්නා. ඔවුන්ව රඳවා තැබුවේ දේශපාලන සිර කඳවුරක, ඒත් ඒ කඳවුර කියන්නේ, කටු කම්බිවලින් වට වුණු මුහුද වෙරළක්. එතන වැසිකිළිවත්, හෙවණක්වත්, කෑමවත් වෙන කිසිම පහසුකමක්වත් තිබුණේ නැහැ, ගොඩක් මිනිස්සු, විශේෂයෙන් කුඩා ළමයි බොහෝ දෙනෙක් මිය ගියා.


මේ කාලයේ, චිලියානු කිවියෙකු වන පැබ්ලෝ නෙරූදා, ආණ්ඩුවත් එක්ක ගිවිසුමකට ආවා, සරණාගතයන් දෙදාහක් චිලී රටට ගෙනෙන්න. බඩු ප‍්‍රවාහනය කරන නැවක් සොයාගෙන, එය 2000ක පිරිසක් ප‍්‍රවාහනය කළ හැකි ආකාරයෙන් සකසා, ඔහු සමත් වුණා ඔවුන්ව අත්ලන්තික් සාගරය, පැනමා ඇළ, පැසිෆික් මුහුද හරහා චිලි රටට ගෙනෙන්න. ඒ සරණාගතයන් 2000 චිලී රට වෙනස් කළා. ඔවුන් චිලී වෙත යුරෝපය ගෙන ආවා, නිර්මාණය කළා. ඔවුන් මෙන්ම ඔවුන්ගෙන් පැවත එන්නන්, චිලී දේශය තුළ ශ්‍රේෂ්ඨ කලාකරුවන්, බුද්ධිමතුන්, පොත් ප‍්‍රකාශකයන්, මුද්‍රණකරුවන් බවට පත් වුණා. මේ වන විට පහලොස්දහසක් පමණ වී ඇති ඔවුන්ගෙන් පැවත එන්නන් අපූරු මිනිස්සු, ඔවුන් සැබවින්ම රට තුළට සංස්කෘතිය, කලාව, බුද්ධිය වගේ හැම එකක්ම ගෙන ආවා.


ඉතින් මේ පොත සරණාගතයෝ ගැන. සැබවින්ම එක් සුවිශේෂ සරණාගතයෙක්, එනම් එක් මිනිහෙක් ගැන. ඉන් අවුරුදු ගණනාවකට පස්සේ මේ මිනිසුන් චිලී රටේ පැළපැදියම් වෙලා එහි පුරුවැසියෝ වුණාට පස්සේ, 1953 දී හමුදා කුමන්ත‍්‍රණයක් සිදු වුණා. අවුරුදු ගණනාවකට කලින් ඒ දේම තමයි ස්පාඤ්ඤයේත් සිද්ධ වුණේ. ඔන්න ආයෙත් පලා යෑම. මගේ යාළුවාට සිද්ධ වුණා වගේ, එය තමයි මගෙ යාළුවාගේ ඉරණම. ඔහු දෙවන වතාවටත් සරණාගතයෙක් වුණා. ඒත් ඔහු අවුරුදු එකසිය තුනක් වෙනකල් ජිවත් වුණා, ඔහුගේ දීර්ඝ ජීවිත කාලය තුළදී, ඔහුගේ දීර්ඝ ගමන් චක‍්‍රය වැසී ගියා, ඉතින් ඔහු ආපසු චිලී රටට ගිහින් එහි දී මිය ගියා. ඒක තමයි කතාව.

මම කියවලා තියෙනවා.. පොතක් ලිවීම ආරම්භ කරද්දි එහි අවසානය කුමක්දැයි යන්න පිළිබඳ ඔබට කිසිම අදහසක් නැහැ කියලා.. එය ඇත්තක් යැයි මම විශ්වාස කරන්නේ නැහැ.
ඔව් එය ඇත්ත. මට නොපැහැදිලි අදහසක් තිබුණත් එකෙන් එච්චර වැඩක් වෙන්නේ නැහැ. ඒත් මම අලූත් පොතක් ලිවීම ආරම්භ කරනවා එක් නිශ්චිත දිනයක. ඒ ජනවාරි අට වැනිදා. ඇයි? විනය නිසා. මට වැඩ ආරම්භ කරන්න නිශ්චිත දවසක් අවශ්‍ය වුණා, එවිට මට මගේ ලිවීමේ කාර්යය සැලසුම් කරගත හැකියි. මම එසේ නොකළා නම්, මම මගේ මුළු කාලයම සම්මුඛ සාකච්ඡුා කරමින්, හිත වෙනතක යොමු කරන විවිධ දේ කරමින් ඉඳීවි, මම කවදාවත් එවිට ලියන කාර්යය කරන එකක් නැති වේවි. ලිවීම ආරම්භ කරන්න දිනයක් තිබීම මට වැදගත්. මම ඒ දිනය වෙනුවෙන් සූදානම් වෙනවා. ජනවාරි අට වෙනිදා මම ලියන්න ඉඳගනිද්දි, එය පිටපතක්ම නොව, එය මොන වගේ දෙයක්ද කියන එක ගැන දළ අදහසක් තියෙනවා, එහෙත් එය පැහැදිලි අදහසක් නොවෙයි. මට ඒ වෙද්දි කිසිම චරිතයක් නැහැ, කතාවකුත් නැහැ. මට කිසිම දෙයක් නැහැ. මට තියෙන්නෙ ලිවීමේ උවමනාව විතරයි. පළමු සති කිහිපය දුෂ්කරයි, මම වංකගිරියක් ඇතුළෙ එහෙ මෙහා යනවා, මට එහි රිද්මය සොයා ගන්න බැහැ, මම එක් චරිතයකින් ආරම්භ කරනවා, ඒත් පසුව මම ඒ චරිතයට කැමති නැහැ, ආයෙත් මුල ඉඳන්ම පටන් ගන්නවා. එය ක‍්‍රියාවලියෙම කොටසක්.


එය හරියට මලල ක‍්‍රීඩකයෙකු පුහුණු වෙනවා වගේ. ඔබට ක‍්‍රීඩා කරන්න ඕනෑ නිසා ඔබ පුහුණු වෙනවා. කවුද පුහුණු වෙනවා දකින්නේ? කවුද පුහුණු වීම ගැන කරදර වෙන්න? ඔබ විතරයි. ලිවීමේදිත් එසේමයි. මම ලියනවා, ලියනවා. එය පුහුණුවක්. එක් මොහොතකදී මම එය ලබා ගන්නවා. ඉන් පසු කතාන්දරය තුළට ලේසියෙන්ම යනවා. ඒත් එයට ටික කාලයක් ගතවෙනවා.

ඔබ මෙම අලූත් පොත ලිවීම ආරම්භ කරන විට එය මොන වගේද? දැනට වඩා තිබුණු වෙනස කුමක්ද?
ඔව්. අලූතින් නිකුත් වෙන පොත ගැන කතා කළොත්, එහි කතාව තරමක් දුරට පැහැදිලියි මොකද එහි ඇති ඓතිහාසික කාරණා නිසා. පර්යේෂණය ආරම්භයේදී මට අමුද්‍රව්‍ය ගොඩක් ලැබුණා, එයින් මට කතාව ගොඩනැඟිය හැකි වුණා. එය හරියට කෝකියෙකුගේ කාර්යයක් වගේ. ඔබට හොඳ කළමනා ලැබෙනවා නම් හොඳට උයන්න පුළුවන්. ඒත් කළමනා හොඳ නැතිනම්, ඔබ හොඳ කෝකියෙකු වුණත් ඔබට මොනම දෙයක් වත් කරගන්න බැරිව යනවා. එකම දේ තමයි ලිවීමේදීත් වෙන්නෙ. මේ එයම විසින් නැඟී සිටින කතාවක්. මිනිසුන් කණ්ඩායමකට හැබැහින් සිදුවෙන සිදුවීමක්. එය ඉතාම කාලෝචිතයි, සරණගාතයන්ගේ ශතවර්ෂයක දැන් අපි ජීවත් වෙන්නේ. ඉතින් එය අතීතයේ පමණක් සිදුවුුණු දෙයක්වත්, අද දවසේ පමණක් සිදු වෙන දෙයක්වත් නොවෙයි. මිලියන 68.5ක් මිනිසුන්ට එය සිදු වෙනවා. වෙන කවරදාටවත් වඩා වැඩි සරණාගතයෝ සංඛ්‍යාවක් අද ඉන්නවා. දෙවැනි ලෝක යුද්ධයෙන් පස්සෙ, යුරෝපය විනාශ වෙද්දී, යුදෙව් සංහාරයෙන් පස්සේ මිලියන එකොළහක් සරණාගතයෝ හෝ අවතැන්වූවන් සිටියා. දැන් පවතින සංඛ්‍යාව දිහා බලන්න.

මම නිවැරදිව තේරුම් අරගෙන තියෙනවා නම්.. ඔබ ස්ත‍්‍රීවාදය ගැන බොහොම උනන්දු වෙනවා?
මම ස්ත‍්‍රීවාදිනියක්. මම මගේ මුළු ජිවිතයම ගතකරලා තියෙන්නෙ ස්ත‍්‍රිවාදිනියක් විදියට. මම ඒ ගැන ආඩම්බර වෙනවා.

ඉතින් ඔබ ස්ත‍්‍රීවාදය ලෙස තේරුම් ගන්නේ කුමක්ද?
ලෝකයේ වෙසෙන කාන්තාවන්ගේ තත්වය වෙනස් කිරීමේ අරගලයක්. මම එක්දහස් නවසිය හතළිස් ගණන්වල චිලියේ ඉපදුණේ. යන්තමින් හෝ වෙනස් වීමට නොකැමැති, සමාජීය වශයෙන් ගතානුගතික රටක, කතෝලික, පුරුෂ්‍යාධිපත්‍යය රජ කරන පවුලක් තුළ මම ඉපදුණේ. කුඩා කාලයේදීම මට තේරුම් ගියා හැමදේම වෙනස් වෙන්න ඕනෑ කියලා. ඉතාමත් නරක ලෙස අසාධාරණය රජ කළා. ඒ නිසා මම ස්ත‍්‍රීවාදය කියන්නේ මොකක්ද කියලා දැනගන්නත් කලින් මම ස්ත‍්‍රීවාදිනියක් බවට පත් වුණා. මම ඒ වෙද්දී ඒ ගැන කිසිවක් කියවලා තිබුණේ නැහැ. ඒත් මගෙ නව යොවුන්වියේදී, තරුණවියේදී ඔය වැනි සමාජ ව්‍යාපාරයක් තියෙනවා කියලා මම සොයා ගත්තා. මිනිස්සු ඒ ගැන ලියලා තියෙනවා, ලෝකෙ පුරා ඒ ව්‍යාපාරය වටා කාන්තාවන් එක් රොක් වෙනවා කියලා මම දැනගත්තා.


ඉන්පසු මම කියවන්න ගත්තා, තවත් ඒ තුළ කාර්ය බහුල වුණා. මම අයිති වෙන්නේ චිලියේ පළමු ස්ත‍්‍රීවාදී පරම්පරාවට. ඊට කලින් කාන්තා ජන්ද අයිතිය වෙනුවෙන් හඬ නඟපු හුදෙකලා කාන්තා චරිත චිලියේ ඉඳලා තියෙනවා, ඒත් මගේ පරම්පරාව චිලි රටට ස්ත‍්‍රීවාදය ගෙන ආවා සහ චිලියේ කාන්තා නිදහස් ව්‍යාපාරය බිහිකළා. ඉතා ළාබාල වයසේදීම මම පුවත්පත්කලාවේදිනියක් බවට පත් වුණේ එහෙමයි. මගේ මුළු ජිවිතයම කාන්තාවන්ට උදව් කිරීම සහ පුරුෂාධිපත්‍යය නිමා කිරීම සහ ගැහැනුන් සහ මිනිසුන්ට සමාන ලෙස සලකන වඩාත් සමබර ලෝකයක් නිර්මාණය කිරීම සමඟයි බැඳී තියෙන්නෙ.

ඔබගේ ලිවීම සමාජ ක‍්‍රියාකාරිත්වයේ ස්වරපෑයක්ද? ඔබ සමාජ ක‍්‍රියාකාරිනියක්ද?
නැහැ. නැහැ. මම ලියන විට මට ඕනෑ කරන්නේ කතාවක් කියන්නයි. මට ඕනෑ එයම පමණයි. මට පාඨකයාට ළං වෙලා මෙහෙම කියන්න ඕනෑ. ‘මෙන්න මේ අහන්න, මම මෙහෙම දෙයක් දන්නවා. මට ඕනෑ මේ කතාව ඔයාලත් එක්ක බෙදා ගන්න’. මට ඕනෑ එච්චරයි. මම දේශනා කරන්න උත්සාහ කරන්නේ නැහැ. මිනිස්සු කියනවා මගේ පොත් දේශපාලනිකයි, ස්ත‍්‍රීවාදියි කියලා. ඒ මම ඒ විදිය නිසායි. ඉතින් මම කියන පුද්ගලයා, මම ලියන හැමදේකම වදන් පේළි අතරින් පරාවර්තනය වෙනවා.


මම බොහෝ විට අර්ධනාගරික ගෘහණිය, සුදු, වරප‍්‍රසාදිත, ධනවත් අය ගැන ලියන්නේ නැහැ, මොකද ඒ අය මගේ සිත්ගන්නේ නැහැ. ඒ අයට විරුද්ධ කිසිවක් මා තුළ තිබෙන නිසා නොව, එවැනි කතා මගේ සිත් ගන්නේ නැති නිසා. ඉතාමත් දුෂ්කර තත්ත්වයන් යටතේ මෙක්සිකෝව හරහා ඇවිද යන ගෝතමාලවේ ඉන්දියානු කාන්තාවක් දේශසීමා තරණය කිරීම, ඇමරිකාව තුළ සූරකෑමකට ලක්වීම, එය මගේ සිත් ගන්නා කතාවක්. එය නොනැසී පැවැතීම පිළිබඳ කතාවක්, ජිවිතය සඳහා අරගල කළ යුතු, ආන්තීකරණය වූ පුද්ගලයෙකුගේ කතාවක්. තමන් සතුව පවතින බවවත් නොදන්නා, තමන් තුළ සැඟවුණු ශක්තියක් පිටතට ගෙන ආ යුතු බව කියැවෙන කතාවක්. මා ආකර්ෂණ වන්නේ එවැනි කතාවකට. එවිට ඒ පිරිමියෙක් වේවා, ගැහැනියක් වේවා, දරුවෙක් වේවා, මා නොනවත්වා ලියන්නේ එවැනි දේවල් ගැන. ඒ සඳහා ස්වරූප බොහෝමයක් තිබිය හැකියි. ඔහු හෝ ඇය දේශපාලන සරණාගතයෙක් සංක‍්‍රමණිකයෙක් වෙන්නම අවශ්‍ය නැහැ, ඕනෑම හේතුවක් නිසා ආන්තීකරණයට ලක් වූ පුද්ගලයෙකු වෙන්න පුළුවන්. අපි හිතමු ඔවුන්ව අවතැන් කරනු ලබන කිසියම් ශාරීරික ආබාධයක් තිබෙනවා, නැතිනම් වාර් ගික ආගමික කාරණාවක් තියෙනවා ඔවුන්ව පිටස්තරයන් බවට පත් කරන. ඒ වගේ මිනිසුන් මගේ සිත්ගන්නවා.

ඔබගේ අලූත් පොතෙන් පාඨකයා කුමක් උකහා ගනීවියැයි ඔබ බලාපොරොත්තු වෙනවාද?
කුමක් උකගා ගත්තත් මට කමක් නැහැ. ඒක මගේ වැඩක් නෙමෙයි. මගේ වැඬේ තමයි කතාව කියන එක. එකිනෙක පුද්ගලයා ඒක කියවලා තමන්ට ඕනෑ ආකාරයට අරුත් ගන්වපුවාවේ. සමහර මිනිස්සු කියාවි ‘ඔන්න ආයෙමත්. සරණාගතයෝ ගැන කියනවා.’ තවත් කෙනෙක් කියාවි, ‘ඒත් මේ විදිය ගැන මම හිතුවේ නැහැ.’ පාඨකයාට දැනෙන්නේ මොකක්ද, එයාලා පොතින් කුමක් උකහා ගන්නවාද කියන එක අධීක්ෂණය කරන්න මට බැහැ, මොකද එය මට අයත් රාජකාරියක් නොවන නිසා. මට එහෙම කරන්න කිසිම අදහසකුත් නැහැ. මිනිස්සු මේ විදියට හෝ අර විදියට හිතන්න ඕනෑ කියලා මම හිතන්නේ නැහැ. මම කතාව ඉදිරිපත් කරනවා විතරයි. මට කරන්න පුළුවන් එච්චරයි. පොත එළිදැක්වුණාම එය භාෂා 42කට පරිවර්තනය වෙනවා, එය ලෝකය පුරා පැතිරෙනවා. එය වියට්නාමයේ ජිවත්වෙන මිනිසුන් කියවයිද? එයාලා කියවන්නේ පින්ලන්තෙ මිනිසුන් ඒ පොත කියවන විදියටමද? මම දන්නේ නැහැ.

මම පැබ්ලෝ නෙරූදාගේ ප‍්‍රබල රසිකයෙක්. මම ඔහුගේ හැම කවියකටම ආදරය කරනවා. ඔබගේ අලූත් පොතට පදනම් වෙලා තියෙන්නේ ඔහුගේ කවියක පද වැලක් නැතිනම් ඔහු ලියූ වැකියක්. ඒත් මම ආසන්න කාලයකදී කොහේදි හෝ කියෙව්වා, ඔහු කාන්තාවක් ¥ෂණය කළ සිදුවීමක් ගැන ඔහුගේ මතක සටහන් දැක්වෙන කෘතියේ සඳහන් කරලා තියෙනවා කියලා.
එය සැබවින්ම චිලියේ මතභේදයට තුඩු දෙන කරුණක්. ඔහු එය පිළිබඳ දෙවරක් ලියලා තියෙනවා. මුලින්ම චිලියේ ස්ත‍්‍රීවාදිනියන් ඔහුත් එක්ක කෝපයෙන් සිටියේ. ඒත්. ඔබට දේවල් විනිශ්චය කරන්න වෙන්නෙ අදාළ සන්දර්භය ඇතුළේ. ඔබ අතීතයට ගිහින්, ශේක්ස්පියර් හෝ ඩිකන්ස් හෝ වෙන කාගේ හරි ජිවිතය විශ්ලේෂණය කරනවා නම් ඔවුන් ජීවත් වූ කාලය නම් සන්දර්භය ඇතුළේ, එය අපිට අද දවසේ ප‍්‍රතිමානයන්ට අදාළ කරන්න බැහැ. ඒ නිසා මම හිතන්නේ නෙරූදාගේ නිර්මාණ සාපේක්ෂයි. ඔහුද අපි වගේ ම පළුදු සහිත මිනිහෙක්. එහෙම කියලා ඔහුගේ නිර්මාණ අහක දාන්න බැහැ. එය ඒ පුද්ගලයාව අපෙන් බැහැර කළත් නිර්මාණවලට එහෙම කරන්න බැහැ.


අපි කියමු ඔබ සමලිංගිකත්වයට විරෝධය දක්වන්නෙක්. ඉතින් ඔබ ඔස්කා වයිල්ඞ් කියවනවා. ඔබ ඔහුගේ නිර්මාණ විනිශ්චය කරන්නේ ඔහු සමලිංගිකයකු වීම සලකලාද නැතිනම් ඒ නිර්මාණය විශ්ලේෂණය කරලාද? අනික් ඒ කාලය ගැනත් අපිට හිතන්න වෙනවා. ඇයි ඔහු සැඟවුණු සමලිංගිකයෙකු වුණේ? එංගලන්තයේ ඔහු ජිවත් වුණු කාලයේ එය සම්මත සමාජය විසින් පිළිනොගැනුණක්. ඉතින් ඔබගේ විනිශ්චය පිළිබඳ සෑහෙන්න ප‍්‍රවේශම් වෙන්න වෙනවා. විශේෂයෙන් නිර්මාණකරුවෙකු විනිශ්චය කරන විට.

මගේ අවසාන ප‍්‍රශ්නය. ඔබ ලියන්නේ කොහොමද? ඔබ ලියන විට විශේෂයෙන් ඔබ කරන අනෙක් දේවල් මොනවදා? උදාහරණයක් විදියට ඔබ සංගීතයට සවන් දෙනවාද?
නැහැ, මට නාන කාමරයක් නැතිනම් ගබඩා කාමරයකට වෙලා උනත් ලියන්න පුළුවන්. මට ලියන්න මගෙම කාමරයක් නොතිබුණ මුල් කාලෙ මම එහෙම තමයි ලිව්වෙ. ඒත් දැන් මට අවශ්‍ය හැම පහසුකමක් ම තියෙනවා. මට කාලය තියෙනවා. ලියන්න තැනක් තියෙනවා. මම වේලාසනින් අවදි වෙලා,මගෙ සුරතල් බල්ලාත් ඒක්ක ඇවිදින්න යනවා, පසුව ගෙදර ඇවිත්, මට තියෙනවා අට්ටාල කාමරයක්. මට ගොඩක් ඉඩ අවශ්‍ය නැහැ. එතන තියෙනවා මගෙ පරිගණක, මගේ ශබ්දකෝෂ, වෙන මුකුත් නැහැ. කුඩා උස් වේදිකාවක් මත මගේ දෙමව්පියන්ගේ මගේ ආච්චි සීයාගේ සහ පෝලාගේ පිංතූර තබා තියෙනවා. මට වෙන මොනවද එතනට ඕනෑ? එච්චරම දේවල් අවශ්‍ය නැහැ. මම පබළු ටිකක් තියාගෙන ඉන්නවා. මම යම් තැනක හිර වුණා වගේ දැනුණාම, මම පබළු අමුණනවා. එය මගේ මනස නිරවුල් කිරීමට හේතුවක් වෙනවා. ඉන්පසු මම ආයේ ලියන්න පටන් ගන්නවා. ඒත් මම සංගීතයට නම් සවන් දෙන්නේ නැහැ. මම තේ එකක් බොනවා නැතිනම් ඇපල් ගෙඩියක් කනවා. ඒත් මම සාමාන්‍යයෙන් ලියද්දී කෑම ගන්නේ නැහැ. මම හුදකලාව සහ නිහැඬියාවක තමයි ඒ කාලය ගත කරන්නේ. අවුරුදු කීපයකට කලින් අපේ ගෙදර මිනිස්සුන්ගෙන් පිරී තිබුණ කාලෙ, මම ලිව්වෙ පිහිනුම් තටාකයට අයත් කුටියක. කුඩා දරුවෝ එයාලගේ යාළුවො එක්ක පිහිනුම් තටාකයේ කෑගහනවා. මට එයලාව ඇහෙන්නේ නැහැ. මම සම්පූර්ණයෙන්ම මගේ ලෝකෙ. ගේ ඇතුළ අවුල් ජාලාවක්, මම එය දන්නේ නැහැ, මට ඒවා ඇහෙන්නේ නැහැ. ඒත් දැන් මට ඉඩක් සහ නිහඬතාව තියෙනවා, එය මම වින්දනය කරනවා. x

x සුභාෂිණි චතුරිකා