ඉසුරු චාමර සෝමවීර සමග
කවිය සහ කෙටිකතාව ගැන කතාබහක්
කවියෙකූ ලෙස පාඨක විචාරක අවධානයට ලක් වූ ඉසුරු චාමර සෝමවීර නුදුරේදී ම සිය දෙවන කෙටිකතා එකතුව ‘ගැහැනු පිරිමි මල් පලතුරු’ පළ කිරීමට කාර්යබහුලව සිටින මොහොතක මෙවර අනිද්දා සමඟ සංවාදයට එකතු විය.
ඔබ කවියෙක් විදිහටයි බොහෝ දෙනා හඳුනන්නේ. ඇතැම් කවියෝ කවියෙන් පිටත වෙනත් කලා මාධ්‍ය ඇසුරු කරන්නේ නැහැ. ඔබ කවි ලියන අතරෙම කෙටිකතා ලියන්න පෙළඹෙන්නේ ඇයි.?
මාව තනි වචනෙකින් හඳුන්වලා දෙන්න කිවුවොත් මං කැමතියි මාව කවියෙක් කියලා හඳුන්වලා දෙන්න. මොකද මගේ ප‍්‍රකාශන මාධ්‍යවලින් මාව වැඩිය වින්දනයට ලක් වෙන්නේ කවිය හරහා. ඊට අමතරව මං තවත් කලා මාධ්‍යවලත් නිරත වෙනවා. ඡුායාරූපකරණය, චිත‍්‍ර ඇඳීම වගේ දේවලූත් මම කරනවා. නමුත් ඒවා වැඩිය මහජන අවකාශයට ගියේ නැහැ.
කවිය ගොඩාක් සියුම් මාධ්‍යයක්. මං හිතන්නේ භාෂාවේ කූඨය වගේ තැනක තමයි කවිය තියෙන්නේ. කෙටිකතාව ඊට වැඩිය වෙනස්. කෙටිකතාවත් සියුම් මාධ්‍යයක් උනාට කවිය තරම් සියුම් නැහැ. කෙටිකතාවෙදි ගොඩක් පැතිරුණු වපසරියක් අල්ලන්න පුළුවන්. ඉතින් මගේ සමහර අත්දැකීම් බෙදා හදා ගනිද්දී මං හිතුවා ඒකට කවියට වඩා කෙටිකතාව උචිතයි කියලා. ඉස්සර ඉඳලා මගේ අතින් කෙටිකතා කිහිපයක් ලියවුණා මගේ අත්දැකීම් එක්ක. ඒ සමහර කෙටිකතා මං බෙදා හදා ගත්තාට පස්සේ මට පොඩි හැඟීමක් ඇති උනා මට කෙටිකතා යම් පමණකට ලිවීමේ හැකියාවක් තියෙනවා කියලා. පස්සේ මං දිගටම කෙටිකතා ලිවුවා. හැබැයි තාමත් මම කෙටිකතාවක් ලිවුවාට වඩා වැඩිය තෘප්තියට පත් වෙනවා කවියක් ලිවීම හරහා.
ඔබේ පළමු කෙටිකතා සංග‍්‍රය ‘මලක් කතා කරයි’. මෙහි එන ‘මාළුවා’ වැනි කෙටිකතා කොතරම් දුරට කෙටිකතාවක් වෙනවාද කියලා මට එය කියවීමේ දී හිතුණා. ඒ කෙටිකතා එකතුවේ දී තමන්ගේ අත්දැකීම් කෙටිකතාවක් විදිහට ඔසවා තබන්න අවශ්‍ය ශිල්පීය පක්ෂයේ දුර්වලකම් තිබුණා කියලා ඔබ හිතනවාද?
ඔබේ ප‍්‍රශ්නයට මට පැහැදිලි උත්තරයක් තියෙනවා. කෙටිකතාවක් වෙන්නේ කුමක්ද නොවන්නේ කුමක්ද කියන කාරණය පිළිබඳ මට විධිමත් හැදෑරීමක් නැහැ. මම විද්‍යාව ඉගෙනගත්ත මනුස්සයෙක්. මගේ විෂය කීට විද්‍යාව. ඒ නිසා සාහිත්‍යය ගැන මට විධිමත් හැදෑරීමක් නැහැ. නමුත් ලේඛකයෙක් විදිහට ඒක මට නිදහසට කාරණයක් නෙමෙයි. මම අවිධිමත් ආකාරයෙන් සාහිත්‍යය ඉගෙනගන්න උත්සාහ කරනවා. අපි සාහිත්‍යය ඉගෙනගත්තාට ඒක එක්තරා තැනකදී අත්හරින්න ඕනෑ කියලා අපි පිළිගන්නවානේ. ඉතින් සමහර කාරණා අපිට නිර්මාණයේ ස්වභාවයට අනුව අත්හරින්න වෙනවා කියලා මං විශ්වාස කරනවා.
දැන් ඔය මාළුවා කෙටිකතාව ගැන ඔය ප‍්‍රශ්නය මගෙන් අහපු පළවෙනියාත් ඔබ නොවෙයි. විශ්වවිද්‍යාල පද්ධතියෙන් ආපු දෙන්නෙක් මගෙන් ඇහුවා මේක කෙටිකතා ලක්ෂණ සහිත කෙටිකතාවක් ද කියලා. ඉතින් මං හිතනවා කෙටිකතාවක් වෙන්නේ කුමක්ද නොවන්නේ කුමක්ද කියන එක ලේඛකයෙක් විදිහට මට අදාළ නැහැ කියලා. මම කෙටිකතාව හදාරනවා. හැබැයි මට ඕනෑ දේ කියවුණා නම්, එතෙන මම තෘප්තිමත් නම් ඒක තමයි මගේ දේ. ඒක පාඨකයාට ප‍්‍රක්ෂේපණය උනා නම් එච්චරයි. ඒක න්‍යායාත්මකව කෙටිකතාවක් ද නැද්ද කියන කාරණය අනදාලයි. මොකද න්‍යායන් වෙනස් වෙනවා. මේක සජීවී දෙයක්. කලාව වැවෙනවා. දැනට අවුරුදු බොහෝ ගණනකට පෙර තිබ්බ කලා අඩිකෝදු මේ මොහොතේ ජීවිත ගැන කතා කරන කලාවක් සඳහා වලංගු ද?
ඔබ පොත විකුණන්නේ කෙටිකතා පොතක් කියලා නේද?
මෙහෙමයි. මං ගොඩක් වලාවට ”ඔන්න මං දැන් කෙටිකතා පොතක් ලියනවා. මං ඒක විකුණනවා” කියන ටාගට් එකෙන් නෙමෙයි ලියන්නේ. ඒ කෙටිකතා මං තුළ සෙල්ෆ් ඩයලොග් එකක් ඇතුළේ මම ලියනවා. ලියලා යම්කිසි කාලයක් ගිහිල්ලා මම හිතනවා ඒක තව කෙනෙක් කියෙවුවා නම් හොඳයි කියලා. එතකොට ඒක ප‍්‍රකාශකයෙක් හරහා ප‍්‍රකාශයට පත් කිරීම තමයි ගොඩක් වෙලාවට වෙන්නේ. විකිණීම ගොඩක් වෙලාවට ප‍්‍රකාශකයාගේ වගකීම. ඔබේ ප‍්‍රශ්නයට අදාළ උත්තරයද දන්නේ නැහැ මම දුන්නේ. ඒ කියන්නේ මම ඕඩියන්ස් එකක් බලාගෙන කෙටිකතා ලියන්නේ නැහැ. ඒකෙන් අදහස් වෙන්නේ නැහැ මට ඉලක්ක පාඨකයෙක් නැහැ කියලා. මම ඉලක්ක කරන පාඨක පිරිසක් ඉන්නවා. ඒ ඉලක්ක පාඨකයා වෙමින් තමයි මම ලියන්නේ. ඒවා හැමෝටම රීච් වෙනවාද කියන්න මම දන්නේ නැහැ. මම බහුතරයක් පිනවීම සඳහා ලියන්නේ නැහැ පැහැදිලිවම.
පළමු කෙටිකතා සංග‍්‍රහය නිකුත් වෙලා දැනට වසර කිහිපයක් ගත වෙලා තියෙනවා. මේ වෙනකොට කෙටිකතාව පිළිබඳ ඔබේ හැදෑරීම කොහොමද?
මම කෙටිකතා ගොඩාක් කියවන්න කැමතියි. විශේෂයෙන් වෙනත් රටවල කෙටිකතා කියවන්න කැමතියි. ලංකාවෙත් පබ්ලිෂ් වෙන හැම කෙටිකතාවම කියවන්න වෙලාවක් නැතත් ඉඩ ලැබෙන වෙලාවට හොඳ නිර්මාණ කියලා හිතෙන ඒවා කියවනවා. මං ඉන්දියානු කෙටිකතාවලට ලොකු ඇඩික්ට් එකක් තියෙනවා. ඒක මහා අවකාශයක පැතිරිලා තියෙනවා. ගොඩක් විෂයන් ස්පර්ශ කරනවා සහ තාක්ෂණික වශයෙන් ගොඩක් විචිත‍්‍රයි. ඒ වගේම වෙනත් රටවල කෙටිකතාත් අහුවෙන අහුවෙන විදිහට මං කියවනවා. හැබැයි ඊට අමතරව කෙටිකතා සම්බන්ධයෙන් ලියවුණ පොත්පත් මං කියවනවා.
විශේෂයෙන්ම මං මේ වෙලාවෙදි ලියනගේ අමරකීර්ති මහත්මයව මතක් කරන්න ඕනෑ. මොකද ඔහු සාහිත්‍යයට අදාළ තාක්ෂණික කාරණා සරලව සුගමව පොත් මඟින් ඉදිරිපත් කරලා තියෙනවා. අපි වගේ ඇකඩමික් හැදෑරීමක් නැති අයට ඒක විශාල ආලෝකයක්. අපි දන්නේ නැතුව ලියන සමහර දේවල් ඒ සාහිත්‍ය ඇතුළේ ඒක ඉදිරිපත් වෙන්නේ කොහොමද ආදි දේවල් ඔහු ලියනවා. ඒකෙන් අදහස් වෙන්නේ නැහැ ඒ අඩිකෝදුවලට ලියන්න කියලා. එයාගේ ගොඩක් ලිවීම් ඇතුළේ ලියන අයට එයා ලොකු අවකාශයක් හදනවා වගේම එයා කියනවා මේකට අඩිකෝදුව මේක. මේකට අඩිකෝදුව මේක. හැබැයි අඩිකෝදු පාවිච්චි කිරීම අත්‍යවශ්‍ය නැහැ. වඩා වැදගත් වෙන්නේ ඔබේ නිර්මාණය කියන එක මං ඔහුගේ ලිවීම් ඇතුළේ දකිනවා. විශේෂයෙන් සිංහල සාහිත්‍යය ඇතුළේ කෙටිකතා ගැන ලියන කීප දෙනෙක් ඉන්නවා. කීර්ති වැලිසරගේ මහත්මයා කෙටිකතාවල තාක්ෂණික පැත්ත සම්බන්ධයෙන් පොත් සම්පාදනය කරලා තියෙනවා. ඒ වගේ අයගේ පොත්පත් ඇසුරු කරමින් මම අවිධිමත් ආකාරයෙන් කෙටිකතාව ඉගෙන ගන්නවා. ඒ වගේම කෙටිකතා කියවන එක ඒ ගැන ඉගෙන ගන්න හොඳ විදිහක්. මම කෙටිකතා කියවන්න ඇබ්බැහි උන කෙනෙක්.
ඔබ ආභාසය ලබාගන්න කෙටිකතාකරුවෝ ඉන්නවාද?
මම ප‍්‍රිය කරන කෙටිකතාකරුවෝ ගොඩක් ඉන්නවා. හැබැයි මම ඔවුන්ගෙන් ආභාසයක් ලබනවාද කියන්න මම දන්නේ නැහැ. විශේෂයෙන් මම ජයතිලක කම්මැල්ලවීර මහත්මයාගේ කෙටිකතාවල උග‍්‍ර රසිකයෙක්. ඔහුගේ මෑත කාලීන කෙටිකතා ඉතාම සංක්ෂිප්තයි සහ ඒවා හුළඟ වගේ. බැලූබැල්මට බරක් නැහැ. හැබැයි ඒවා කවි වගේ ආයි ආයි කියවනකොට වෙන වෙන අහුමුලූ අපිට පේන්න ගන්න උගුලක් වගේ ඒ කෙටිකතා. ඉතින් මේ මොහොතේ මං කියවන අයගෙන් ඔහුගේ කෙටිකතාවලට මං කැමතියි. ඊළඟට දමිත් උදයංග දහනායකගේ කෙටිකතාත් මං ගොඩාක් රසවිඳිනවා. එක එක වර්ණ ගොඩක් තියෙන කෙටිකතා අපිට ගොඩක් තියෙනවා. ඒ වගේම මේ ළඟදි මම සරද කියලා පුද්ගලයෙක්ගේ කෙටිකතා පොතක් කියෙවුවා. ඒ වගේ ගොඩක් අයගේ කෙටිකතා පොත් මම රසවිඳිනවා. හැබැයි මම කොයි වෙලාවකවත් ඒ ස්ටයිල් අනුකරණය කරන්න යන්නේ නැහැ.
අපි දකිනවා ඔබේ පොත පළ කරන්නත් කලින් ඒකෙ පිටපත් වෙන් කරගන්න පුළුවන් කියලා මුහුණු පොතේ ප‍්‍රචාරය වෙනවා. පොත අතට අරගෙන එහි පෙරවදන, පසුවදන හෝ එහි අන්තර්ගතය ගැන සියුම් හෝ විපරමක් නොකර ඇයි අපි ඒ පොත වෙන් කරගත යුතු? ඒ ඔබ කවුරුත් දන්නා හඳුනන ඉසුරු චාමර සෝමවීර කියන කවියා වීම නිසා ද?
මමත් ආසයි ඇත්තටම රසිකයෙක් හැටියට මං නොදන්න කෙනෙක්ගේ උනත් පොතක් පෙරළලා බළලා ගන්න. එහෙම පොතක් ගන්න තියෙනවා නම් හොඳයි. ඒකට මං කැමතියි. ඔයා කියන එක තමයි ගොඩක් වෙලාවට මං කරන්නේ. මං අද වෙනකන් කවදාවත් පොතක් ඔන්ලයින් ඕඩර් කරලා නැහැ. මම බුක් ෂොප්ස්වලින් තමයි ගන්නේ. හැබැයි මේක මගේ ප‍්‍රකාශකයාගේ විදිහ සහ ඒක ඔහුගේ අයිතිය. දැන් මම පොත ඔහුට දුන්නා පබ්ලිෂ් කරන්න. ඊට පස්සේ ඒක බෙදාහැරීමේ කාර්යය එයාට බාරයි. එයා පොත් කඩවලටත් දානවා. කැමති අයට එහෙම ගන්නත් පුළුවන්. නැත්තං මගේ කතා ගැන විශ්වාසයක් හෝ කැමැත්තක් තියෙන කෙනකුට ඔන්ලයින් ගැනීමේ නිදහසත් එයා දීලා තියෙනවා. දැන් ඉතින් ඕනම දෙයක් ඔන්ලයින් ගන්න පුළුවන්. ඒක දැන් එන ටේරන්ඞ් එකක්. මට එහෙම කරන්න එපා කීමේ අයිතියක් හෝ හැකියාවක් නැහැ. පුද්ගලිකව මමත් රසිකයෙක් විදිහට පොත් කඬේකට ගිහිල්ලා දන්නේ නැති පොත් අතගාලා බලලා පොත් ගැන තේරීමක් කරලා ගන්නේ. මට ඇත්තටම ඔන්ලයින් කියවන්නත් බැහැ. කොච්චර ඉන්දියානු පොත් ඔන්ලයින් කියවීමේ හැකියාව තිබුණත් මම තවම ඒ පොත් හොයාගෙන මරදාන පැත්තේ ඇවිදිනවා. මම දන්නේ නැහැ ඒ මං තාමත් පරණ තාලේ විදිහට හිතන්නෙක් නිසාද කියලා. නමුත් මං වැඩිය කැමතියි අර විදිහට. ඒකෙන් මං කියන්නේ නැහැ ඔන්ලයින් පොත් ඕඩර් කරන්න එපා කියලා.
කර්තෘ ප‍්‍රකාශනයක් ලෙස පළ කෙරුණු ඔබේ ‘තාණ්ඩව’ කියන කවි එකතුව නැවත මුද්‍රණය කරන්නේ නැහැ කියලා ඉන්න පසුබිමක ඔබ ‘ගැහැනු පිරිමි මල් පලතුරු’ කියලා අලූතින් කෙටිකතා එකතුවක් පළ කරනවා. පොත් ප‍්‍රකාශකයන් කවියට සහ කෙටිකතාවට දක්වන උනන්දුවේ වෙනසක් ඔබ දකිනවද?
තාණ්ඩව පොතට ඇත්තටම ලොකු රසික අවධානයක් තිබුණා. ලංකාවේ පොතක් ප‍්‍රකාශයට පත්කරගැනීම හරිම අවුල් සහගත දෙයක්. විශේෂයෙන් අපි වගේ වෘත්තීය නොවන ලේඛකයන්ට. අපිට ඇත්තටම ගැටලූවක් තියෙනවා අපේ පොත විකුණගන්නේ කොහොමද කියන එක ගැන. එතකොට අපිට ප‍්‍රකාශකයෙක් ළඟට යන්න වෙනවා. සමහර ප‍්‍රකාශකයෝ හරිම මිත‍්‍රශීලියි. හැබැයි කවිය සම්බන්ධයෙන් ඕක අනදාලයි. ලංකාවේ ගොඩක් ප‍්‍රකාශකයෝ කවි පොත් විකුණන්න කැමති නැහැ. ඉතින් මගේ පොත බෙදාහරින්න අවශ්‍ය නිසා මං ගොඩක් ප‍්‍රකාශකයෝ ළඟට ගියා. ගොඩක් අය කට ඇඹුල් කරලා කිවුවා මේ කවි පොත් නං විකිණෙනවා අඩුයි කියලා. ඉතින් මට ලොකු දුකක් දැනුණා. ඉතින් මං ඒක කර්තෘ ප‍්‍රකාශනයක් හැටියට කළා. ප‍්‍රකාශකයෙක් නැතුව රස්සාවක් කරන ගමන් එවැනි දෙයක් කරන එක ඇත්තටම අමාරුයි. ඉතින් මගේ පොත් ඇත්තටම විකිණුනේ බුක් ෆෙයාර් එකේදී. කඩවල්වලත් යම්කිසි ප‍්‍රමාණයක් විකිණුනා. කොහොම උනත් ඒ මුද්‍රණය කරපු ඔක්කොම පොත් ටික ඉතාම ඉක්මනින් විකිණුනා. ඒකයි මං හිතුවේ ආයි දෙවැනි මුද්‍රණයකට යන්නේ නැතුව මේක ඕනෑ අය ඉන්නවා නම් ඔවුන්ට පීඞීඑෆ් විදිහට මේක ලබා දෙන්න. මගේ පළවෙනි අරමුණ ලාභ ලැබීම නොවෙයි. ඒ පොත තව ටිකක් සමාජගත කරන්න මට ඕනෑ උනා. .
කෙටිකතාවලටත් ඒ ප‍්‍රශ්නයම තියෙනවා. ඒක ඇත්තටම සම්මාන උළෙලවලත් මම දකිනවා. ඔවුන් තෑගි දීමේදී නවකතාවලට ටිකක් ලොකු කුට්ටියක් දෙනවා. කෙටිකතාවට පොඩි කුට්ටියක්. කවියට අනේ පොඩිම කෑල්ල. නමත් වෙනස්නේ. අරක ස්වර්ණ පුස්තක. මේක රජත පුස්තක. කවියට මං දන්නේ නෑ යකඩ පුස්තක ද කියලා. නිර්මාණකරුවෙක් තමන්ට අවංක වෙලා තමන්ගේ නිර්මාණයක් එළියට දානකොට සයිස් එකෙන්වත්, බරෙන්වත්, අකුරු ගාණෙන්වත්, වචන ගාණෙන්වත්, ඒක අයිති ශානරයෙන්වත් නිර්මාණයක් මනින්න බැහැ. අපි පාඨකයාට දෙන දේ කොච්චරද කියන එක මත තමයි නිර්මාණයේ වටිනාකම තීරණය වෙන්නේ. ඉතින් කෙටිකතාවට සහ නවකතාවට කුඩම්මාගේ සැලකිලි ලැබීම දුකයි. මේවගේ තත්වෙකදී අලූතින් කොච්චර හොඳ නිර්මාණයක් කළත් ඒක ප‍්‍රකාශ කරගන්න අමාරුයි. නමුත් යම්කිසි ජනප‍්‍රියත්වයක් උපයා ගත්තාට පස්සේ ඒක යම් තරමකින් හෝ පහසු වෙනවා.
ඔබ වඩාත් ජනප‍්‍රිය කවියෙක් විදිහටනේ. ඔබේ පරපුරේ කවිය ගැන කෙටියන් ගුණදොස් දැක්වීමක් කළොත්..
කවිය ඉදිරිපත් වෙන ආකාර තියෙනවානේ. පොත් හැටියට, ෆෙස්බුක් කවි හැටියට, බ්ලොග් කවි හැටියට, පුවත්පත් පිටුවල කවි හැටියට ආදි නොයෙක් ආකාරයට කවි එනවානේ. කවියේ සංඛ්‍යාත්මකව ලොකු වර්ධනයක් අපිට පේනවා. ගොඩක් අය තමන්ගේ ප‍්‍රකාශන මාධ්‍ය විදිහට කවිය තෝරගෙන තියෙනවා. ඒක ඇත්තටම සුබවාදී දෙයක් කියලා මම දකිනවා. හැබැයි ඒ කවිවලින් කොච්චරක් කවිද කියන එක සහ ඒවායේ ගුණාත්මකභාවය සම්බන්ධයෙන් මට පොඩි තිගැස්මක් සහ බයක් තියෙනවා. ඒ වගේම මේ දේත් කියන්න ඕනෑ. මේ මොහොතේ කවිය හරිම විචිත‍්‍රයි. එක එක ආරවලින් ලියන කවියෝ ගොඩාක් ඉන්නවා. එක එක වර්ණ සහිත කවියෝ. දැන් රුවන් බන්දුජීවගේ කවි එක විදිහක්. දමිත් උදයංග දහනායකගේ කවි වෙනමම විදිහක්. රණවීර, රත්නශ‍්‍රී, නන්දන වැනි අපේ ජ්‍යෙෂ්ඨ කවියන් තාමත් ඉතාම ආලෝකමත් හිතාගන්න බැරි කවි ලියනවා. රණවීර මහත්මයලාගේ කවිය හරි දුර්ලභයි. ගොඩක් දෙනා තමන්ට දැනෙන පේ‍්‍රමය, විරහව එදිනෙදා සිද්ධි, බය, කේන්තිය හෝ නිකම්ම වචනවලින් පිට කරනවා ඇර ඒක කවියක් වෙනවද, ඒක කවිය වෙන්නේ කොතැනදි ද කියන එක සම්බන්ධයෙන් මීට වැඩිය කියවනවා නම් හොඳයි කියලා මං හිතනවා. x
x හිරුණි කුරුප්පුආරච්චි
