No menu items!
30.5 C
Sri Lanka
13 May,2025
type here...
Home Blog Page 397

අවසානයක ඇරඹුම

By
සංස්කාරක
-
0

(අලියා, ගුස් වැන් සාන්ට් කියන ඇමෙරිකානු සිනමාකරුවා ලියා අධ්‍යක්ෂණය කළ 2003 අවුරුද්දේ, නිදහස් වුණු සිනමා පටයක්. මේ සිනමා පටයට 2003 අවුරුද්දේ කාන් සිනමා උළෙලේ හොඳම සිනමා කෘතිය සඳහා පිරිනැමෙන ගෝල්ඩන් පාම්’ සම්මානය පිරිනැමුණා. වොට් උසස් පාසල නම්, ප‍්‍රබන්ධ පාසලක් සහ චරිත වටා ගොඩ නැගුණු මේ සිනමා පටයේ එන සිදුවීම්වලට පාදක වන්නේ 1999 ඇමෙරිකාවේ කොලොම්බයින් උසස් පාසලේ සිදුවුණු සමූහ ඝාතන වෙඩිතැබීම. පාසල් ළමුන් දෙදෙනෙකු කළ මේ වෙඩිතැබීම නිසා එම පාසලේ සිසු දරුවන් සහ ගුරුවරුන් ගණනාවක් මිය ගියා.

මේ සිදුවීම ම පාදක කරගන 2002 අවුරුද්දේ මයිකල් මුවර් කියන ඇමෙරිකානු වාර්තා චිත‍්‍රපටකරුවා Bowling for Columbine කියලා චිත‍්‍රපටයක් කළා. එහි දී මයිකල් මුවර් මූලික වශයෙන් උත්සාහ කළේ මෙවැනි අරාජික වෙඩි තැබීමකට හේතු විය හැකි කාරණා සහ ඇමෙරිකානු තුවක්කු සංස්කෘතිය පිළිබඳ කතිකාවක් ඇති කරගන්න. 2002 අවුරුද්දේ හොඳම වාර්තා චිත‍්‍රපටයට හිමි ඇකඩමි සම්මානය (ඔස්කාර්ත්, කාන් චිත‍්‍රපට උළෙලේ 55 වෙනි සංවත්සරය වෙනුවෙන් පිරිනැමෙන විශේෂ සම්මානයත් ඇතුළු සම්මාන රැුසක් මේ සිනමා කෘතියට හිමි වුණා. කොලොම්බයින් වෙඩි තැබීම සිදුවුණේ මීට අවුරුදු 20කට කලින්. මේ සිදුවීමත් ඒ වටා බිහිවුණු සිනමා නිර්මාණත් මතකයට නැගුණේ මෑතකදී එක දිනක පැය කිහිපයක් ඇතුළත තිස් දෙනෙකුට වඩා වැඩි පිරිසකට මරු කැඳවමින්, ඇමෙරිකාවේ ටෙක්සාස්හි එල් පැසෝවලත් ඔහායෝහි ඩෙටොන්වලත් සිදුවුණු සමූහ ඝාතන වෙඩි තැබීම් වාර්තා වීමත් සමඟයි. ජනාධිපති ඩොනල්ඞ් ට‍්‍රම්ප්, එහි වගකීම ‘තුවක්කුවක් දැරීමට නුසුදුසු’ මානසික රෝගීන් දෙදෙනෙකු මත පටවන විට හිටපු ජනාධිපති බැරක් ඔබාමා කීවේ වෙනස් කතාවක්. ඔහු පවසා සිටියේ එය මෑතක සිට ඇමෙරිකාව පුරා පතුරුවා හැරෙන වාර්ගික මතවාදයන්ගේ පෙළැඹවීමෙන් ඇති වුණු දරුණු ප‍්‍රවණතාවක දිගුවක් බවයි.

අයිසිස් වැනි වාර්ගික ත‍්‍රස්තවාදී කණ්ඩායම්වල මතවාදයන් සමඟ ‘සුදු අධිශ්‍රේෂ්ඨවාදීන් වෙබ් අඩවිවල පතුරුවන දෑ ඔබාමා සිය ට්වීට්ප‍්‍රකාශයේ සංසන්දනය කර තිබුණා. වාර්ගික හැඟීම් සාමාන්‍යකරණය කරන, එමෙන්ම, බිය සහ වෛරය අවුළුවන භාෂාවන් මුවින් පිටකරන කවර හෝ නායකයෙකු ස්ථිර ලෙසම ප‍්‍රතික්ෂේප කරන්න යයි ඔබාමා ඇමෙරිකානු ජනතාවගෙන් ඉල්ලා සිටියා. ඔහු නිශ්චිත නායකයෙකු ගැන නොකිවුවත් නොකියා කියන්නේ කා ගැනද යන්න පැහැදිලියි. ‘සංක‍්‍රමණික මෙක්සිකානුවා’, ට‍්‍රම්ප් සිය ජනප‍්‍රියත්වය පවත්වාගන යාම සඳහා මවන බිල්ලායි.


සමූහ ඝාතන වෙඩි තැබීමට විනාඩි කිහිපයකට පෙර ඝාතන සැකකරු පළකළ වෙබ් පෝස්ටුවක සඳහන් කර තිබුණේ සුළුජාතීන් විසින් කෙරෙන (සුදු මිනිසුන්ගේ* ‘මහා ප‍්‍රතිස්ථාපනය‘ ප‍්‍රතිචාරයක් ලෙස මේ ඝාතන කරන බවයි. ‘මට දකින දකින මෙක්සිකානුවන්ට වෙඩි තියන්න හිතුණා’. අත්අඩංගුවට පත් 22 හැවිරිදි එල් පැසෝ වෙඩික්කරුවා ප‍්‍රකාශ කර සිටියේ එහෙම. ඔහු තම සමාජ ජාලා ගිණුම්වල දිගින් දිගටම හිස්පැනිකුන් -ස්පාඤ්ඤ බස කතාකරන ලතින් ඇමෙරිකානුවන්ට විරුද්ධව වෛරී ප‍්‍රකාශ කරමින් සිටි කෙනෙක්. ට‍්‍රම්ප්ම හඳුන්වන ‘තුවක්කුවක් දැරීමට නොසුදුසු’ තරුණයාගේ මානසික රෝගය කුමක් දැයි පැහැදිලියි. ඒ රෝගය කොලොම්බයින් ඝාතකයන්ගේ රෝගයෙන් වෙනස්. නවසීලන්තයේ ක‍්‍රයිස්ට්චර්ච් සමූහ ඝාතනය ද ඇතුළු ලොව පුරා ඇතිවූ මේ ඝාතන රැුල්ල එකම මානසික (රෝගී* ප‍්‍රභවයකින් පැන නගින්නක්. එය නම් වර්ගවාදයයි.


ඇමෙරිකාව ඇතුළු දියුණු යැයි කියැවෙන රටවල කටයුතු එසේ සිදුවෙද්දී, අපේ සිරි ලංකාවත් ලහිලහියේ චන්දයකට කඳවුරු බඳිමින් සිටිනවා. චන්දෙ කිට්ටු වෙනකොට, එක එක දේශපාලන බලකොටුවල සටන් පාඨ එළියට එනවා. 2015 ජනවාරි චන්දෙ පැරදුණු දා ඉඳලම හිටපු ජනාධිපති මහින්ද රාජපක්ෂ ඇතුළු පාර්ශ්වයේ ප‍්‍රධාන සටන් පාඨයක් වුණේ යුද්ධය දිනා සහතික කළ ‘ජාතික ආරක්ෂාව අනතුරේ‘ කියන එක. ඒත් යුද්ධයෙන් දෙමළ ත‍්‍රස්තවාදී බිල්ලා පරාජය කළාට පසු දා පටන්, බයවෙන්න බිල්ලෙක් නැතුව බෝරින් වෙලා හිටිය ජනතාවට බයවෙන්න මුස්ලිම් බිල්ලෙක් හදන ව්‍යාපෘතිය පටන් අරගෙනයි තිබුණේ. 2015 අලූතින් පත්වුණු රජයේ මූලිකම පොරොන්දුවක් වුණේ රට තුළ සිටින විවිධ ජන කොටස් අතර සංහිඳියාව සහතික කරන එක. තමන් අදහන ආගම නිසා, අඳින ඇඳුම නිසා, කන කෑම නිසා, දරන දේශපාලන මතය නිසා තව කොටසකගේ බියවැද්ද වීමකට, තර්ජනයකට, පහර දීමකට ලක් නොවී මහපාරේ ගමන් කරන්නට තියෙන නිදහස සහතික වෙයි කියන බලාපොරොත්තුව කා තුළත් තිබුණා. එහෙත් 2015 බලයට පත්වුණු ආණ්ඩුවට ඒ සහතිකය දෙන්නට පුළුවන් වුණේ නැහැ.


අලූත් ආණ්ඩුව නීතිය ක‍්‍රියාත්මක කරනු ඇතැයි බියවී වර්ගවාදීන් මුළුගැන්වී සිටියේ ටික දවසයි. ජාතිවාදී, ආගම්වාදී, යක්ෂ, ගෝත‍්‍ර බලකායන් ජනතාව නිදහසේ බිය වද්දන්නට පටන් ගත්තා. සුදු අධි-ශ්‍රේෂ්ඨවාදී වියරුව වගේ, ලංකාවෙත් සිංහල බෞද්ධ අධි-ශ්‍රේෂ්ඨවාදී මැර මෙහෙයුම් නිදහසේ ක‍්‍රියාත්මක වුණා.


සුළු ජාතිකයන් විසින් සුදු මිනිසුන් ප‍්‍රතිස්ථාපනය කරන භීතිකාවට වඩා භයානක සංවිධානාත්මක භීතිකාවන් මෙහේ පතුරවමින් තිබෙනවා. සිංහල ජාතියේ ‘වඳ භීතිකාව’ එවැන්නක්. දිනෙන් දින හීන වෙනවා යැයි සිතන සිංහල ජාතිය බෝ කිරීම සඳහා පුළුවන් තරම් දරුවන් හදන ප‍්‍රචාරක ව්‍යාපෘතියක් දැනටමත් ක‍්‍රියාත්මක වෙනවා. ‘පින් ඇති දරුවන් ලබන්නට’ දෙවියන් බුදුන් සිහි කරගන සංසර්ගයේ යෙදෙන්නැයි ‘වෛද්‍ය’ උපදෙස් පවා ලැබෙනවා. දෙවියන් බුදුන් සිහිකරගන කෙනෙකුට සංසර්ගයේ යෙදෙන්න පුළුවන් නම්, හේ විකෘති කාමුකයෙක්. !


ප‍්‍රකාශනයේ නිදහසින් මේ මැර කණ්ඩායම් උපරිම ප‍්‍රයෝජන ගනිද්දී, කෙටිකතාවක, ගුවන් විදුලි නාට්‍යයක, පුවත් පත් කොලමක, නිර්මාණාත්මක සංකල්පයක්, නිදහස් මතයක් පළකළ අයට විරුද්ධව නීතිය ක‍්‍රියාත්මක වුණා. සමහර පළාත්වල මුස්ලිම් කාන්තාවන්ට පාරේ බැහැල යනකොට තිත්ත කුණුහරුප සංග‍්‍රහ ලැබෙන බව සමාජ ජාලාවල පළවුණා. මීගමුවේ ශාන්ත සෙබස්තියන් ප‍්‍රතිමාවකට ගල් ගහලා. ගල් ගහපු එකා මොකාදවත් දන්නේ නැතුව ගල්ගහපු උන්ගේ වර්ගයට විරුද්ධව මිනිසුන් නැගිටින්න හැදුවා. මුස්ලිම් මිනිස්සුන්ට ගෙවල්වලට වැදී දොරවල් වහගන ඉන්න වුණා. ඇති වුණු නොසන්සුන්තාව මැඬලන්න ලහිලහියේ කාදිනල්තුමාට මීගමු යන්න වුණා. සුනන්ද දේශප‍්‍රිය දේශනයකදී කිවුවා වගේ අපේ මිනිස්සු නැගිටින්නේ ‘අසාධාරණය’ට විරුද්ධව නෙවෙයි. ‘අනෙකා’ට විරුද්ධවයි.


ඒ අස්සේ ඊළඟ ජනාධිපතිවරණය කටඋඩ තියාගන, 2020 රට බාර ගන්න පෙරුම් පුරන සජිත් පේ‍්‍රමදාස ඇමතිතුමා, දරුවෙකු සාසනයට දෙන පවුලකට රුපියල් ලක්ෂ 25ක් දෙන්න පොරොන්දු වෙනවා. රට පුරා වෙහෙර 10,000ක් හදන්න පොරොන්දු වෙනවා. බලයට එන්න අපේක්ෂා කරන හැමෝම කෙළ හලන්නේ සිංහල-බෞද්ධ කේක් ගෙඩියට. ඒත් මේ කේක් ගෙඩියේ ලොකු කොටසක් තමන් සතු කරගන්න හදන කෙනෙකුගේ අවසාන තුරුම්පුව වෙන්නේ අන්‍යාගමිකයන්ට, ජාතීන්ට එරෙහිව කරන වෛරී ප‍්‍රකාශ. එල් පැසෝ තුවක්කුකරුවාගේ මානසික රෝගය දැනටමත් අපේ බොහෝ දෙනෙකුට වැළඳිලා ඉවරයි. වාසනාවකට අපේ කඩමන්ඩිවලට තාම තුවක්කු කඩ ඇවිත් නැහැ.


අගෝස්තු 6 වෙනිදා දේශපාලන පළිගැනීම්වලට ලක් වුණු යූඑන්පී සාමාජිකයන් 1800කින් 500කට වන්දි ලබා දෙන උත්සවයකදී අගමැතිතුමා, ‘දේශපාලන පළිගැනීම් සහ ජාතිවාදී කෝලාහල නැති සැබෑ දියුණු රටක් සඳහා ඉලක්කගත ගමන ආරම්භ කළා’ යැයි පැවසූ බවක් පත්තරවල වාර්තා වුණා. අපේ අගමැතිතුමාට මතක නැති වෙලාද දන්නේ නැහැ, ඒ ගමන ආරම්භ කරන්න තමයි මිනිස්සු 2015 මේ ආණ්ඩුව බලයට පත් කළේ කියලා. එහෙම ඇරඹුණා නම් මේ වෙනකොට ගමන අවසන් කරන්න තිබුණා. අඩුම තරමින් ඒ ගමනේ සෑහෙන දුරක් යන්නටවත් තිබුණා. තමන්ට ඒ ගමන යන්නට බලය දීපු කොටස්ම ගමනේ ඉතුරු ටිකත් යන්න බලය දෙන්නට ඉඩ තිබුණා. දැන් අගමැතිතුමාට ආරම්භ කරන්නට ඉතිරිව ඇත්තේ අවසානයක ඇරඹුම පමණයි.x

x අශෝක හඳගම

මම ජනපති නාඩගමේ පොතේගුරා විතරයි

By
තරිඳු උඩුවරගෙදර
-
0


මාලින්ද සෙනෙවිරත්න

මාලින්ද සෙනෙවිරත්න ‘ද නේෂන්‘ පුවත්පතේ හිටපු කතුවරයෙකි. ඉංග‍්‍රීසි පුවත්පත්වල මාධ්‍යවේදියෙකු ලෙස රැුකියා කළ ඔහු වරින් වර දේශපාලන ක‍්‍රියාකාරිකයෙක්ද විය. පුවත්පත්වලට දේශපාලන විචාරකයෙකු ලෙස ඔහු කාලයක් තිස්සේ ලිපි සපයමින් සිටියි. මෑත කාලයේ ජනාධිපතිවරණ තොග ගණනින් හමුවෙයි. එහෙත් 2020 ජනාධිපතිවරණයට ඉදිරිපත් වෙන බව ප‍්‍රසිද්ධියේ මුලින්ම කීවේ මාලින්දය. එහෙත් පසුව ඒ ගැන පැහැදිලි කරමින් ඔහු කියා තිබුණේ එය විහිළුවට කී කතාවක් බවයි.


x x x x x x


ඔහු කතාව ඇරඹුවේ ඉංග‍්‍රීසි මාධ්‍යවේදියෙකු වීමට පසුබිම විස්තර කරමින්ය.
‘මගේ අම්මායි අප්පච්චියි විශ්වවිද්‍යාලයේ ඉංග‍්‍රීසි සාහිත්‍යය තමයි ඉගෙනගත්තේ. අම්මා ගුරුවරියක්. ඇගේ ගම කුරුණෑගල. ඉගෙනගත්තේ ශුද්ධ වූ පවුලේ කන්‍යාරාමයේ. ඇය ගුරුවරියක් ලෙස ඉංග‍්‍රීසී සාහිත්‍යය ඉගැන්වුවේ. අප්පච්චි පරිපාලන සේවයේ සිටි කෙනෙක්. ඔහුගේ ගම කඳාන. නම ගාමිණී සෙනෙවිරත්න. ඔහුත් කඳාන ද මැසනඞ් විද්‍යාලයේ ඉගෙනගත්තේ. ඉංග‍්‍රීසියෙන් කවිපොත් පවා ලියලා තියෙනවා. ඔහු සිංහලෙන් පවා ලියපු කෙනෙක්. මේවා නිසා අපේ ගෙදර ඉංග‍්‍රීසි හා සිංහල පොත්පත් තිබුණා.


මම ඉගෙනගත්තේ රාජකීය විද්‍යාලයේ. පාසල් අධ්‍යාපනයේදී සිංහලෙන් ඉගෙනගත්තා. ඉස්කෝලේදී කතාකළේත් සිංහලෙන්. විශ්වවිද්‍යාලයේදී ඉංග‍්‍රීසි මාධ්‍යයෙන් ඉගෙනගත්තාට යාලූවෝ කතාකළේ සිංහලෙන්. අදටත් මම බොහෝවිට කතාකරන්නේ සිංහලෙන්.


ඒ වුණත් මම ලියද්දී සිංහලෙන් ලියපු රචනා ආදිය හැරුණාම ඉංග‍්‍රීසියෙන් තමයි ලියන්න පුරුදුවුණේ. විශ්වවිද්‍යාලයෙන් පස්සේ මම පිටරට අධ්‍යාපනය ලබද්දීත් ඉංග‍්‍රීසිය පාවිච්චි කළා. ඒ නිසා ලිවීමේදී නම් මම ඉංග‍්‍රීසියට බරයි. පසුකාලීනව අයිලන්ඞ් පත්තරේ ඉන්න අතරේ මම සිංහලෙනුත් ලියා තියෙනවා. ඒත් සිංහලෙන් ලිව්වේ හරිම අමාරුවෙන්. හුරු නැති හින්දා.‘


x x x x x x


ඔහු පුවත්පත් කලාවට ආවේ අහම්බයකිනි.
‘මම ඉගෙනගත්තේ සමාජ විද්‍යාව. මට ඕනෑ වුණේ විශ්වවිද්‍යාලයේ උගන්වන්න. ඒත් පිටරට උපාධිය කරලා ලංකාවට ඇවිල්ලා ඉන්න අතරේදී සන්ඬේ අයිලන්ඞ් කර්තෘ විදියට හිටපු මනික් ද සිල්වා මහත්තයා මට පත්තරේට කතාකළා. අපේ වයසේ සුදුසුකම් තියෙන අය අඩු හින්දා උඹට අනාගතයක් තියේවි කියලා ඔහු කීවා. ඒ වෙද්දී දිනපතා අයිලන්ඞ් පුවත්පතේ උපකර්තෘ ප‍්‍රභාත් සහබන්දු. ඔහු මාත් එක්ක පේරාදෙණිය විශ්වවිද්‍යාලයේදී එකට ඉගෙනගත්තා. කොහොමහරි මම පැරෂුට්කාරයෙක් වගේ බොහොම ඉක්මනින් මාධ්‍ය ක්ෂේත‍්‍රයේ ඉදිරියට ආවා. රනිල් වික‍්‍රමසිංහ එජාප නායකයා වුණා වගේ තමයි.


මම ජනමාධ්‍ය ගැන ඉගෙනගත්තේ පත්තරවල වැඩකරලාම තමයි. එහෙම ඉන්න අතරේදීත් මට මේක තමයි මගේ වෘත්තිය කියලා දැනුණේ නැහැ. අයිලන්ඞ් එකේ අවුරුදු කිහිපයක් ඉඳලා මම අයින්වෙලා ගියා. නැවත පත්තරවලට ආවේ වෙන කරන්න රස්සාවක් නොතිබුණු නිසායි. මගේ හැඳුනුම්පතේ මාව මාධ්‍යවේදියෙක් කියලා හැඳින්වුවත්, මට තවම හිතාගන්න බැහැ මම ඒකද කරන්නේ කියලා.


නේෂන් පත්තරය පටන්ගත්තේ 2006 දී. ඇත්තටම එකල හිටපු විධායක නිලධාරී ක‍්‍රිෂාන්ත කුරේ මට ආරාධනා කළේ නේෂන් කර්තෘ වෙන්නයි. ඒත් මම ඒක ප‍්‍රතික්ෂේප කළා. මොකද මට ඒ වෙද්දීත් පත්තර ගැන අත්දැකීම් නැහැ. ඒ පාර මාව නියෝජ්‍ය කර්තෘ කළා. කතුවැකිය හෙම ලීවේ මම. එතැන කර්තෘ එක්ක භාවිතය ගැන ගැටලූ ඇතිවෙලා මම අයින්වෙලා ගියා. නැවත 2011දී මට කර්තෘ විදියට කතාකළා. 2015 වෙද්දී මට යන්න වුණා. දැන් මම පත්තරවල නැහැ. මම ෆ‍්‍රීලාන්සර් කෙනෙක්.‘


x x x x x x


මාලින්දගේ එක් අනන්‍යතාවක් වන්නේ අනෙකුත් ප‍්‍රකට ඉංග‍්‍රීසී මාධ්‍යවේදීන් හා කතුවරුන්ට වඩා පෙනුමෙන් වෙනස් වීමයි. ඉංග‍්‍රීසි භාෂාව සමාජ තත්වය හා ධනය පෙන්වන සංකේතයක් වෙද්දී මාලින්ද බැලූ බැල්මට සරල පෙනුමක් සමඟ ජීවත්වෙන්නට උත්සාහ කරන්නෙකි.


‘මම නේෂන් කර්තෘවරයා වෙලා හිටපු කාලයේදී හිටපු කර්තෘවරුන් රාත‍්‍රී ආහාරයකට වතාවක් එකතුවුණා. එතැනදී කර්තෘලා මේ රැුකියාවේ තියෙන අමාරුකම් ගැන කතා කරන්න පටන්ගත්තා. පහසුකම් නැතිකම වගේ දේවල් කතාකරද්දී මාතෘකාව විදියට ආවා. හරියට නින්දක් නෑ, නාගන්න විදියක් නෑ වගේ දේවල් කතාවට ඇදුණා. මම කිව්වා මට නම් එහෙම ප‍්‍රශ්නයක් නැහැ කියලා. මම හොඳට නිදාගන්නවා, නාගන්නවා කියලා. එතකොට මම වැඩකරපු ආයතනයේම හිටපු සිංහල පත්තරේ කර්තෘවරයා ඇහුවා ඒ කොහොමද කියලා. මම කිව්වා මම ඩ‍්‍රයිවර්ලාගේ නාන කාමරෙන් නාගන්නවා. එයාලාගේම කාමරයේ නින්දක් දාන්නත් පුළුවන් බව. ගොඩක් වෙලාවට මම ඔෆිස් එකේ නිදාගන්නවා. මම පත්තර රස්සාව ඇතුළේ ජීවත්වුණ විදිය ඒකයි.
මම කියන්නේ නැහැ ඒක තමයි හරි ක‍්‍රමය කියලා. ඒක විශේෂයි කියලාත් මම හිතන්නේ නැහැ. ඒ මගේ හැටි.


මම හිතන්නේ කර්තෘ කෙනෙක්ව මනින්න ඕනෑ මාධ්‍ය භාවිතය, වෘත්තීයමය හැකියාව හා නොහැකියාව මතයි. සමහර කර්තෘවරුන් කතාකරන්නේ නැහැ. සමහරු දරදඬුයි. සමහරු බයයි. සමහරු විනෝදකාමීයි.‘


x x x x x x


පුවත්පතක් යනු කර්තෘවරයාගේ කලාවකි. පුවත්පත තුළ මාධ්‍යවේදීන් මොනවා ලීවද අවසාන නිෂ්පාදනයෙහි ඇත්තේ කර්තෘවරයාගේ දැක්මයි. මාලින්දගේ පුවත්පත් දැක්ම ගැන අපි විමසුවෙමු.


‘මට උපාධිය කරන කාලයේ ලියන්න තිබුණේ පිටු විසි ගණන්වල දීර්ඝ ලේඛන. ඉතින්, මම මුල්ම කාලයේ පත්තරවලට ලියපු ලිපි වචන දහස් ගණන් දිගයි. කල් යද්දී තමයි මම අවබෝධ කරගත්තේ වචන තුන්දාහකින් කියන දේ හයසීයකිනුත් කියන්න පුළුවන් බව. ඒ විතරක් නෙවෙයි. හරියට වචන පෙළගැස්සුවොත් ඒ කතාවම වචන හයකින් කියන්නත් පුළුවන් බව.
මම පුංචි කාලයේ ඉඳන් පත්තර කියවලා තියෙනවා. මම පුංචිම කාලයේ අම්මාගේ ගම වුණ කුරුණෑගලට යනවා. අපේ අත්තා හිටියේ එහේ. ඔහුගේ ඇස් පෙනෙන්නේ නැහැ. ඉතින්, මම ඔහුට ඇහෙන්න ඬේලි නිව්ස් පත්තරේ සිරස්තල ඔක්කෝම කියවන්න ඕනෑ. ඒ අතරින් ඔහු තෝරාගන්නා ලිපි සම්පූර්ණයෙන් කියවන්න ඕනෑ. දේශපාලන ප‍්‍රවෘත්ති, විදෙස් ප‍්‍රවෘත්ති වගේ විවිධාකාර දේවල් කියවන්න වුණා. ඒක ආසාවෙන් කරපු දෙයක් නෙවෙයි. මට ඕනෑ ක‍්‍රීඩා පිටුව බලන්න විතරයි. ඒත් අකැමැත්තෙන් මට පත්තර බලන්න වුණා.


ඒ විදියට ප‍්‍රවෘත්ති කියවලා තිබුණත් මම පත්තරවල ප‍්‍රවෘත්ති ගැන අත්දැකීම් තිබුණු කෙනෙක් නෙවෙයි. නේෂන් කර්තෘ වෙද්දීත් මම ප‍්‍රවෘත්ති පැත්තෙන් අත්දැකීම් අඩු කෙනෙක්. ඒත් මම ප‍්‍රවෘත්ති ලියන විදිය ගැන ඉගෙනගත්තා. කියෙව්වා.


මම මනික් ද සිල්වා මහතාගෙනුත්, ගාමිණී වීරකෝන් මහතාගෙනුත් ඉගෙනගත් දෙයක් තියෙනවා. තමාගේ මතවාදය කෙසේ වෙතත් කර්තෘ කෙනෙක් ලිබරල් වෙන්න ඕනෑ. මාධ්‍ය භාවිතය ලිබරල් වෙන්න ඕනෑ. සරලව කීවොත් හැම අදහසකටම ඉඩක් තියෙන්න ඕනෑ. අනෙක් අතට වැරදීමක් වුණොත්, ඒ වැරදීම පිළිගන්න ලෑස්තිවෙන්න ඕනෑ.


මම යද්දී නේෂන් පත්තරය මහලූ මඩමක් වගෙයි තිබුණේ. මම කාගේවත් වයසට අගෞරව කරනවා නෙවෙයි. ඒ අයත් වැදගත්. ඒත් එතැන සිටි බොහෝ අය ලේක්හවුස් වගේ ආයතනවල වැඩකරලා විශ‍්‍රාම ගිය අය. පත්තරේකට ජවය වැදගත්. උනන්දුව වැදගත්. ඒත් ඔවුන් ජවය හා උනන්දුව ඇති කාලය පහුකරපු අය. ඒ නිසා මම තරුණයන්ව පත්තරේට ගත්තා. අත්දැකීම් නැති අය.’


x x x x x x


මාලින්දගේ තීරණ ගැනීමට බලපා තිබුණු එක් ප‍්‍රධාන සාධකයක් වී තිබුණේ චෙස් ක‍්‍රීඩා කිරීමයි.
‘මම පොඩි කාලයේ ඉඳන්ම චෙස් ගැහුවා. අප්පච්චි අයියාට චෙස් උගන්වද්දී බලාගෙන ඉඳලයි මම චෙස් ඉගෙනගත්තේ. මම ඉස්කෝලේ චෙස් කණ්ඩායමේ නායකත්වයත් දැරුවා. දැන් මම රාජකීය විද්‍යාලයේ අවුරුදු නවයේ දහයේ අයට චෙස් උගන්වනවා. මම කැමතියි ඒ වයසේ අයට උගන්වන්න. දැනටත් මම නිතරම අන්තර්ජාලයේ වෙබ් අඩවිවල චෙස් සෙල්ලම් කරනවා. ගෙවුණු වසර කිහිපයේදී මම චෙස් ගේම් 16,000ක් විතර සෙල්ලම් කරලා තියෙනවා.‘


x x x x x x


ඔහු පේරාදෙණිය විශ්වවිද්‍යාලයේ ශිෂ්‍යයෙකි. පේරාදෙණියට ගියේ දකුණේ දේශපාලන කැරැුල්ලක් පැවති අසූගණන්වල දෙවැනි භාගයේදීය. එකල ඔහු රංගන ශිල්පියෙක්ද විය.


‘අසූපහේදී විතර මම ගිය කාලයේ ජේවීපී කියලා කියන්නත් බහුතරය ලැජ්ජයි. ඒත් අසූනවය විතර වෙද්දී ජේවීපී නොවන කෙනෙක් හොයාගන්න නැතිවුණා. මම ගෙදරදී මාක්ස්වාදී පොතපත කියවලා තිබුණු හින්දා ජවිපෙ වාමාංශිකයි කියලාවත්, මාක්ස්වාදීයි කියලාවත් හිතන්න හේතු තිබුණේ නැහැ. ඒ නිසා මම ඒකට එරෙහිවුණා.


අපි දේශපාලනික වශයෙන් ක‍්‍රියාකාරී වුණේ ගාමිණී හත්තොටුවේගම මහත්තයාගේ වීදිනාට්‍ය කණ්ඩායමේ සහ අපේ මිත‍්‍ර කණ්ඩායමක් ඇසුරේයි. විශ්වවිද්‍යාල මට්ටමෙන් අපි වීදිනාට්‍ය කළා. අසූපහේ ඉඳන් අනූව දක්වා පේරාදෙණියේ කරපු සියලූම නාට්‍යවල පාහේ මම රඟපෑවා. ඇතැම් අවස්ථාවල හොඳම නළුවා වෙන්නත් පුළුවන් වුණා.


ඒ කාලයේ අපේ වීරයෙක් වෙලා හිටියේ රංජිතම් ගුනරත්නම්. ඔහුගේ වීරත්වය ගැන තමයි අපි නොයෙකුත් කතාන්දර ඇහුවේ. ඒත් අද හැරිලා බලද්දී අපි දන්නවා එහෙම වීරයෝ ඔය කාලයේ හිටියේ නැති බව. හොඳ මිනිස්සු හිටියා. ඒත් හොඳ චින්තකයෝ හිටියේ නැහැ. සංවිධානාත්මක හැකියාවක් තිබුණු අය හිටියා. රංජිතම් කියන්නේ එහෙම සංවිධාන හැකියාවක් තිබුණු කෙනෙක්. මම දැකපු තවත් ඒ වගේ කෙනෙක් තමයි රතන හාමුදුරුවෝ. රතන හාමුදුරුවන් ජේවීපී එකට ටිකක් හිතවත් විදියට, ඒත් ඔහුගේ දේශපාලන කටයුතු සංවිධානය කළා.


අනූගණන්වල මුල, කැරලි අහවර වුණාම රතන හාමුදුරුවන් වගේ දේශපාලනයේ ක‍්‍රියාකාරීව සිටි අය එක්ක කතාකරන්නේත් නැහැ. ඔය කාලයේදී තමයි මම රතන හාමුදුරුවන්ව, චම්පික රණවකලා එක්ක වැඩ කරන්න පටන්ගත්තේ. ඔය කාලයේදී මම මාක්ස්වාදය විශ්වාස කිරීම අත්හැරියා. මාක්ස්වාදය එපාවෙන්නට චම්පික හා රතන හිමි වගේ අය හේතුවුණා. බෞද්ධ දර්ශනය මගේ දැක්මට පදනම හැදුවා.‘


x x x x x x


මාලින්ද 2020 ජනාධිපතිවරණයට ඉල්ලන බව කීවේය. එහෙත් ඔහු ඊට පෙර පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණයකටද ඉදිරිපත් වූවෙකි.
‘මම පිටරට ගිහින් ආචාර්ය උපාධිය කරලා නැවත ලංකාවට ආවාට පස්සේ තමයි නැවත රතන හිමි ඇතුළු අය සිහල උරුමය හදලා තිබුණේ. අනූව දශකයේදී තිබුණේ සිංහල හෝ බෞද්ධ කීවොත් ජාතිවාදීන් විදියට අපව හංවඩු ගහපු කාලයක්. ඒක මහා අවුලක්. මම සිංහලයෙක්නේ. ඒ බව කියන්න බැරිවීම ගැන මට සෑහෙන රිදුණා. ඔය අස්සේ මම සිහල උරුමය වෙනුවෙන් යාපනෙන් ඡුන්දය ඉල්ලූවා. ඒක වුණේ අහම්බයක් විදියට. කොහොමහරි එතැනින් පස්සේ අයිලන්ඞ් පත්තරේට ගියාම මම පක්ෂ දේශපාලනයට සම්බන්ධ වුණේ නැහැ.‘


x x x x x x


ඔහු 17 වැනි සංශෝධනය ශක්තිමත් කිරීම වෙනුවෙන් දීර්ඝ කාලයක් තිස්සේ ලීවේය. ඉන්පසුව මහින්ද රාජපක්ෂලා ගෙන ආ 18 සංශෝධනයට විරුද්ධව දැඩි අදහස් පළකළේය. 2015 ජනාධිපතිවරණයේදී මහින්ද රාජපක්ෂට එරෙහිව මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේනට සහාය පළකළේය. මේ වෙද්දී ඔහු කියන්නේ වත්මන් ආණ්ඩුවට කිසිදු සහයෝගයක් නොදෙන බවය.

ඔහු ජනාධිපතිවරණයට ඉදිරිපත් වෙන බව කීවේද වත්මන් ආණ්ඩුව විවේචනය කරමින්ය. කෙසේවෙතත් ඔහු පසුව පැහැදිලි කර තිබුණේ උපහාසයට මිස, ජනාධිපතිවරණයට ඉදිරිපත් වෙන බව ඔහු කීවේ සැබෑ ලෙසම ජනාධිපතිවරණයට ඉදිරිපත් වීමේ අපේක්ෂාවෙන් නොවන බවය.
‘කෙනෙක් දාලා තිබුණා ඔයා නේද මුල්ම ජනාධිපතිවරණ අපේක්ෂකයා කියලා. මම කිව්වා නාඩගමේ ප‍්‍රධාන චරිත එන්නේ පස්සේ. මුලින්ම පොතේගුරා එනවා කියලා. මම ජනාධිපති නාඩගමේ පොතේගුරා විතරයි. දැන් කවුරුත් මට ජනාධිපති වෙන්න කතාකරන්නෙ නෑ. ජනාධිපති නාඩගමේ සැබෑ ප‍්‍රධාන චරිත දැන් රඟපානවා.‘


x x x x x x


මාලින්දගේ වත්මන් බිරිඳ ඔහුගේ දෙවැනි විවාහයයි. පළමු විවාහය ගැන ඔහු සිහිපත් කළේ, ලංකාවේ විවාහයකින් පසු දෙදෙනෙකු වෙන්වීම කෙතරම් අසීරුදැයි සිහිපත් කරමින්ය.


‘ඇයව මුණගැහුණේ විශ්වවිද්‍යාල කාලයේදී. ලංකාවේ විවාහ වීමේ සම්ප‍්‍රදායේ ඛේදවාචක තියෙනවානේ. විවාහ වෙද්දී විවාහ වෙන දෙන්නාට වඩා පිටින් ඉන්න අයට අවශ්‍ය දේවල් තියෙනවානේ. විවාහ වුණාම ආපහු හැරෙන්න බැහැ. අපි කසාද බඳින්නේ පුද්ගලයෙක් නෙවෙයි. සමාජ සම්බන්ධතා, රැුකියා, දේපළ, පුද්ගලයෝ ඇතුළු බොහෝ දේ. කොහොමවුණත් අද හැරිලා බලද්දී අපි දෙන්නාම තීරණය කරලා තියෙන්නේ වෙන්වීමේ තීරණය නිවැරදියි කියලයි. එදා වෙන්වීමේ තීරණය ගත්තේ පහසුවෙන් නෙවෙයි. අඬලා දොඩලා ගත්ත තීන්දුවක්. ඒත් ඒක නිවැරදියි. දැන් බිරිඳත් පේරාදෙණිය විශ්වවිද්‍යාලයේම කෙනෙක්. ඇය සමඟ අදටත් ජීවත්වෙනවා.‘


මාලින්ද දියණියන් දෙදෙනකුගේ පියෙකි. පියෙකු වීමේ අසීරුවත් දියණියන් ගැනත් පරිණත ජීවිතාවබෝධයක් ලබන්නට ඔහු උත්සාහ කරයි.
‘ඒගොල්ලන්ගේ වයසේ හැටියට එයාලාගේ ලෝකයට හසු නොවෙන මානයක මම ඉන්නේ. ඒක සාමාන්‍යයයි. මම ඔයාට ආදරෙයි කියන එක එයාලා අහන්න කැමති මගෙන් නෙවෙයි. වෙන කාගෙන් හරි. ඉතින්, මම ඒක වරින් වර නොකියා ඉන්න උත්සාහ කරනවා. තාත්තා කෙනෙකු වීමේ පාඩුවක් තමයි ඒක. ඒත් සමහර වෙලාවට එයාලා මගේ හිරකරුවන් වෙනවා. එයාලාව වාහනයෙන් එක්කාගෙන යනකොට මගේ වාහනය ඇතුළේ එයාලා යන්නේ. එහෙම වෙලාවක මම කතාබහ කරනවා. අපි කවුරුවත් දැන්ම එයාලාගේ ලෝකවල සම්පූර්ණ පියවරු වෙන්නේ නැහැ. ඒත් මැරුණාට පස්සේ මතක් වෙන දේවල් එක්ක අම්මලා තාත්තලා පරිපූර්ණ විදියට සිහිවෙනවා. ඒත් ජීවත්වෙද්දී දෙමාපියන් කියන්නේ මහ ඇණයක්. ඒ දේවල් අපි තේරුම් ගන්න ඕනෑ. කොහොමවුණත් තාත්තෙක් වීම මට සෑහෙන සතුටක්. ඊට එහා සතුටක් මට මතක් කරගන්න බෑ.‘


x x x x x x


අද මාලින්ද නිදහස් වෘත්තිකයෙකි. එනම් ෆ‍්‍රීලාන්සර් කෙනෙකි. එහෙත් ඇතැමුන් එය තේරුම් ගන්නේ රැුකියා විරහිත වීමක් ලෙසය.


‘රැුකියා විරහිතයි කියලා කියන්නේ අපි ෆ‍්‍රීලාන්ස් හින්දා. ෆ‍්‍රීලාන්සර් කෙනෙක්ව තේරුම් ගන්න එක විදියක් තමයි රැුකියා විරහිතයි කියන එක. අනෙක වැඩක් කරන්නේ නොමිලේ කියලාත් හිතනවා. අපි මාර විවේකීව ඉන්නවා කියලත් සමහරු හිතනවා. ඒ වුණාට මම රැුකියා විරහිත කෙනෙක් නෙවෙයි. විවේකී කෙනෙකුත් නෙවෙයි. මම ෆ‍්‍රීලාන්සර් කෙනෙක් විදියට සෑහෙන වැඩ කරනවා. මම පුවත්පත් ක්ෂේත‍්‍රයේ රැුකියාවලට ආරාධනා ගණනාවක් ප‍්‍රතික්ෂේප කරලා තියෙනවා. විශේෂයෙන්ම ආණ්ඩුවේ පත්තර. මෑත කාලයේ පටන්ගත්ත සන්ඬේ මෝනින් පත්තරේ කර්තෘ වෙන්නට ආරාධනා ලැබුණා. ඒත් මගේ මිත‍්‍ර උවිඳු කුරුකුලසූරිය කිව්වා මචං ඕක බාරගන්න එපා කියලා. ඉතින්, මම ඒක ප‍්‍රතික්ෂේප කළා. ඕවා නොකළා කියලා අපි මැරෙන්නේ නැහැනේ.‘x

ගොම රිති මතු කරන ජනපි‍්‍රය දේශපාලනය

By
සංස්කාරක
-
0

විධායක ජනාධිපති ක‍්‍රමය අවසන් කිරීම, යහ පාලනය ඇති කිරිම තරමටම දේශපාලනයේ පුද්ගල ජනපි‍්‍රයත්වය පිළිබඳ ප‍්‍රබල සංවාදයක් අවශ්‍ය වේ. ලංකා ජනපි‍්‍රය දේශපාලනය බරපතල අර්බුදයකි. වරක් ජේ.ආර් මරමු (ජේ.ආර් මරමු* කියාද, පසුව, මේ කවුද මොකද කරන්නේ (මේ කවුද මොකද කරන්නේ* කියාද පෝස්ටර් දෙකක් රටේ තාප්ප බිත්තිවල ඇලවිණ. ඒ එජාපයට එරෙහි ජනපි‍්‍රය පුද්ගල ව්‍යාපාරයකි. ඒ හරහා ලැබූ ජයග‍්‍රහණ හරහා ඇද වැටුණ එක්සත් ජාතික පක්‍ෂයට අදත් නැගිටිමක් නැත.


1995 වනවිට විශිෂ්ට මිනිසුන්ගේ දේශපාලනය වඳ වෙමින් තිබිණ. එ දවස නායකයන්ට තිබුණේ භක්තියකි. ගෞරවයකි. එය තීන්දු වුණේ ඔහුගේ කි‍්‍රයා කලාපය අනුවය. ඒ කාලයේ පාලකයන් ජනපි‍්‍රයත්වය පසුපස ගියේ නැත. ගොවි ජනපද ව්‍යාපාර ඞී.එස්. සේනානායකගේ ව්‍යාපෘතියකි. එදා විපක්‍ෂයේ මාක්ස්වාදීන් එය දුටුවේ කාක්කන් වැනි මැලේරියා මදුරුවන්ට මිනිසුන් බිලි දීමක් ලෙසය. ජාතියේ බත්පතවූ ගොවි ජනපද ව්‍යාපාර වර්ගවාදි යුද සමයේ මායිම් ගම්මානවල සකි‍්‍රය ආරක්‍ෂක පවුරද විය. සැබෑ නායකත්වය එහෙමය. හිතූ පරිදි මගීන් ගසා කන නිසා, ත‍්‍රීවිලර්වලට මීටර් සවි කිරිමට ගත් තීන්දුව රටේ ජනාධිපති නතර කළේය. හේතුව දස ලක්‍ෂය ඉක්මවූ ත‍්‍රීවිලර්කරුවන් සතු විසි ලක්‍ෂයක ඡුන්ද ප‍්‍රමාණයයි.

ගෝනවල සුනිල්ට සහ කතරගම මනම්පේරි ඝාතනයේ දෙවන විත්තිකරුට ජනාධිපති සමාව ලැබිණ. ඒ ඡුන්ද ගැන හිතලාය. එල්ලූම් ගහට නියමවූ කෙනෙකුට ජනාධිපති ලබා දීමට පිරිසක් විලියම් ගොපල්ලව හමුවිය. විස්තර ඇසූ නාමික ජනාධිපති කීවේ මම මේකා ගැන දන්නවා. මූ නිදහස් කළොත් මගෙ වලටත් හෙණ ගහයි කියා ය. පාලකයන් හෘදය සාක්‍ෂියට අවනත වෙනවා කියන්නේ එහෙමය.


රටක අවශ්‍යතා ඡුන්දයෙන් යටපත් කිරීම අපරාධයකි. මැලේරියාව උග‍්‍රවූ නවසිය හැට ගණන්වල ආණ්ඩුව මාර්ග බාධක දමා බලෙන් මිනිසුන්ට මැලේරියා පෙති ගිල්ලවිය. ඒ ඡුන්ද ගැන නොව මිනිස් ජීවිතවල ආරක්‍ෂාව සැලකිල්ලට ගෙනය. හඳෙන් හාල් ගෙන දීමට ජනතාව පත් කළ ආණ්ඩුවක් යටතේ මිනිස්සු කුසට අහරක් නැතිව පාරේ මිය ගියහ. පරමාර්ථ දේශපාලනය සහ ජනපි‍්‍රය දේශපාලනය හැඩරුව එසේය.


දිළින්දෙකු ලෙස මියගිය ආචාර්ය සී.ඩබ්ලිව්.ඩබ්ලිව්. කන්නන්ගර නිදහස් අධ්‍යාපනයේ පියාය. 1936 රාජ්‍ය මන්ත‍්‍රණ සභාවට පත් වූ හෙතෙම, 1947දී මුහුණ දුන් සිය දෙවන මැතිවරණයෙදී පරාජය විය. ජනාධිපති පේ‍්‍රමදාස මහපොළ අරමුදල නිර්මානය කළ ලලිත් ඇතුලත් මුදලි එජාපයෙන් නෙරපීය.


1956දී පැය 24න් සිංහල රාජ්‍ය භාෂාව කිරිම පල් බොරුවකි. සිංහල භාෂාව අදටත් අධිකරණ පද්ධතියේ නිල භාෂාව නොවේ. ලේ සොලවා රට කළඹා වාහනවලට යෙ¥ ශී‍්‍ර අකුරත් රටේ සංහිඳීයාවත් දෙකම නැත. බොහෝ ජනපි‍්‍රය දේ පල නොදරති. හානිකරය. ශ‍්‍රී ලංකා රාමඤ්ඤ මහා නිකායේ භාරකරු ඩි.එස්.සේනානායක හේන්පිටගෙදර ඤාණසිංහ හිමියන්ට භික්‍ෂු අභ්‍යාස විද්‍යාලයක් සඳහා රජයේ මුදල් යෙදවීමට කැමති නෙවීය. හාමුදුරුවරුන්ට එජාපය එපාවිම 56 පෙරළියට මුල් විය. භික්‍ෂුන් රජ කරවූ බණ්ඩාරනායක භික්‍ෂුවක් අතින් මැරුම් කෑවේය. අදටත් ඞී.එස්. ජාතියේ පියා මෙන්ම මහාමාන්‍ය සේනානායක වෙති. බණ්ඩාරනායක සෙවල බණ්ඩාය. ඩඞ්ලි කපන්න කපන්න සුවඳ හමන සඳුන් ගසකි. ජනපි‍්‍රය දේශපාලනය පල නො දරති. හානිකරය. අද ආර්. පේ‍්‍රමදාස ගැන කතා කරන්නේ සජිත් පමණකි.


1968-70 කාලයේ ඇමති ආර්. පේ‍්‍රමදාසගේ පූට්ටු පාලම් ව්‍යාපෘතිය ජන රැුල්ලක පාවිය. එය දුටු ඩඞ්ලි දේශපාලනඥයෙක් විදියට මෙහෙම පිම්බෙන්න පේ‍්‍රමදාසට ලජ්ජා නැද්ද කියා කැබිනට් මණ්ඩලයේදී ඇසීය. එදා පරමාදර්ශී විශිෂ්ටයන් පිළිකුල් කළ ඒ ලජ්ජා නැති ජනපි‍්‍රයකම අද වන විට රටම විනාස කරමින් සිටි. ඩඞ්ලි දුටු පේ‍්‍රමදාසගේ ලජ්ජා නැති දේශපාලනය ආමර් වීදියෙන් අවසන් විය. අනේ අපොයි කී අය අඩුය. ජානගත දෝෂයක් නිසා පේ‍්‍රමදාසගේ පුතා වර්තමානයේ රටේ පෙළ ගැස්ම අවුල් කරමින් සිටියි. යුද්ධය දිනු මහින්ද එපාවුණේ ජනපි‍්‍රය වීමට රටේ නීතිය කැඞීම නිසාය.

ඔහුගේ සිල් රෙදි බෙදිල්ලෙන් ජනාධිපති ලේකම් හිරේ ගියේය. නියමවූ දඩ ගෙවන්න පිණ්ඩපාතික පාත්තර ගෙන භික්‍ෂුන් පාරට බැසිමෙන් භික්‍ෂුත්වය කම්බස් විය. යුද්දේ අවසන් කළ නිසා හොරකම් කළත් කමක් නැත යයි බෞද්ධ භික්‍ෂුන් අනුදැන වදාලේ කාර් පර්මිට් වාසිය නිසාය. ඒ අල්ලස් දුන්නේ ආණ්ඩුවේ අරමුදලෙනි. උසාවියට අපහාස කොට හිරේ ගිය මහනෙකු වීරයෙකු වුණේ ද, ජනපි‍්‍රය දේශපාලනය නිසාය.


වේඬරුවේ උපාලි නා හිමියන් යතීන්ද්‍ර පූජා (යතීන්ද්‍ර පූජා* උත්සවයේදී සුදු අඳින සියලූ දෙනා පිරිසිදු චරිත ඇති අය බවට විශ්වාස නැති බව කීහ. තම චරිත කිළිටි කරගත් බොහෝ දෙනා සැගවෙන්නේ සුදු ඇඳුම තුළ බවත් එවන් සමාජයක කතානායක කරු ජයසුරිය දුර්ලභ ගණයේ උතුම් චරිත ලක්‍ෂණ වලින් හෙබි සැබෑ ලෙසම මනුෂ්‍යත්වය අර්ථවත් කළ නායකයෙකු බව උන්වහන්සේ ප‍්‍රකාශ කළහ. ඒ කතාවට ගල්මුල් වැදුණේද නැත.

උන්වහන්සේ නීතියක් නැති රටට හිට්ලර් වර්ගයේ පාලකයෙකු ඉල්ලා සිටි විට ගල්මුල් එල්ල විය. ලංකාවේ දේශපාලනයේ පවත්නා විකෘතිවූ ජනපි‍්‍රයත්වයට තවත් උදාහරණ උවමනා නැත. අගමැති ඞී.එස්. සේනානායකට 1951දී විදේශ සංචාරයට් සඳහා ලංකාණ්ඩුව පවුම් 150ක් නිකුත් කළේය. සංචාරය අවසානයේ අගමැති වරයා අත ඉතිරි, පවුම් 101ක මුදලක් ආපසු රජයට භාර දුන්නේය. බෝතලේ වලව්වේ සුරක්‍ෂිතව ඇති ගමන් බල පත‍්‍රයේ මේ සටහන දැකිය හැකිය.

යු.බි.වන්නිනායක මුදල් ඇමති ලෙස වරක් ලෝකු බැංකුවේ සැසිියක සභාපති ලෙස පත්විය. එකී තනතුර වෙනුවෙන් ත්‍යාග කළ මෝටර් රියේ වටිනාකම ලංකා රජයට බැර කරන ලෙස එතුමා බලධාරින්ට දැන්වීය. ඒ අවස්ථාවේ ලෝක බැංකුව කියා සිටියේ එකී සිහිවටන ත්‍යාගය උක්කු බණ්ඩා වන්නිනායකට මිස ලංකාණ්ඩුවට නොවන බවය. එදා වන්නිනායක කියා ඇත්තේ රැුස්විමට පැමිණියේ ලංකාවේ මුදල් ඇමති මිස වන්නිනායක නොවන බවය. එ දවස පාර්ලිමේන්තුවේ මාල හොරු සිටියේ නැත. ඉහත කී සිද්ධින්ට තටු ලැබී ඉගිළ පෝස්ටර් ලෙස ඇලවුණේ නැත. එසේම රජයෙන් නිකුත් සියථ කාර් පර්මිට් පෙරළා රජයට භාරදුන් කරු ජයසුරියගේ කතාව තටු ලැබී ඉගිළී පෝස්ටර් ලෙස ඇලවුණේ නැත. එහෙත් රට ඉල්ලන්නේ ආණ්ඩුවේ මුදල් අයථා ලෙස යොදා දෙමාපියන්ගේ සොහොන් කොත් තැනූ පාලකයන් නම්………? ලංකා දේශපාලනය ජනපි‍්‍රයත්වය ඩැහැ ගැනීමට ඉඩදිය යුතු නැත.


ඩුබායි හී පැවති එළිය සංවිධාන සාකච්ඡුාවේ මැදගොඩ අභයතිස්ස හිමි සමග වාඩිවි සිටියේ උදයංග වීරතුංග නම් ජාත්‍යන්තර වරෙන්තුකාරයාය. උදයංග වීරතුංගලා සමග ගෝඨාභයලා අභයතිස්සලා පෙළ ගැසීම රටේ පාලනය තක්කඩි පවුලකට බිලිවන බවට සහතිකයකි. තක්කඩින් සුද්ධ කරන්නේ ජනපි‍්‍රය දේශපාලනඥයන් සමග හිඳ ගත් විට සියලූ වරෙන්තුකරුවන් අපරාධකාරයන් නිදොස් කොට නිදහස්ව සුදු ඇන්ද කීර්තිමතුන් බවට පත්වේ.
වැලිකඩ හිරගෙදර විසි ගණනක් පෝලිම් ගස්වා ඝාතනය කිරිම, ලසන්ත වික‍්‍රමතුංග තාජුදීන් ඝාතන, ප‍්‍රදීප් එක්නැලිගොඩ අතුරුදන් කිරිම, කලක් යටපත්ව තිබීමද, තංගල්ලේ ස්තී‍්‍ර ¥ෂණ මිනි මරුම් සිද්ධිය මහා බි‍්‍රතාන්‍ය බලපෑම නිසා යටපත් නොවීම, මහ බැංකු මංකොල්ලය, ව්‍යාජ පාස්පෝර්ට් එකක් සමග හසුවූ විමල් වීරවංශ බේරා ගැනීම ආදි යහ පාලන සිද්ධින්ද රාජපක්‍ෂවාදින්ට ප‍්‍රශ්න නොවේ. එහෙත් යහපත් රටක් අපේක්‍ෂා කරන මධ්‍යම පන්තිකයන්, බුද්ධිමතුන් ඒ අතීතය ගැන දරන මතය කුමක්ද?

ජනපි‍්‍රයත්වයෙන් අන්ධව එක එකා පසුපස යා යුතු නැත.
ආමිස ලාභයෙන් අන්ධවූ මුරුත්තෙට්ටුවේ ආනන්ද භික්‍ෂුව හොරකම් කළත් යුද්ධය අවසන් කළා නේද කියා මහින්ද රාජපක්‍ෂට දුන් සහතිකයෙන් පේ‍්‍රමවතී මනම්පේරි ඝාතකයන්ද නිර්දෝෂී වේ. බෞද්ධ භික්‍ෂුවක් එසේ අපරාධ කාරයන්ට ආශීර්වාද කළාට, ස්වභාවික යුක්තිය යටපත් නොවේ. මනම්පේරි නඩුවේ පළවෙනි චුදිත ලූතිනන් ඇල්ප‍්‍රඞ් විජේසුරිය හෘදයාබාධයක් වැළඳී ජම්පරය පිටින් මිය ගියේ ය. දෙවන චුදිත සැරයන් රත්නායක හිරෙන් නිදහස් වුවද, 1988 භීෂණ යුගයේ පිහි ඇනුම් කා වෙඩි කා මිය ගියේය. විශිෂ්ඨයන් පැවැත්මෙන් ජනපි‍්‍රය වෙති. අශිෂ්ඨයන් ජනපි‍්‍රයවීමට නීතිය හසුරුවති. නූරියේ අතකොටාත්, ලලිත් වීරතුංගත්, හම්බන්තොට පිස්තෝල ප‍්‍රනාන්දුත්, ගලගොඩඅත්තේ භික්‍ෂුවත් දේශපාලනයට ගොදුරු වූ අපරාධ කරුවෝ වෙති. ජනවාරියේ සමාජගතවූ රණවිරු වියරුව නිල ඇඳුමට මිනී මැරීමට දුන් සහතිකයකි. අශිෂ්ඨත්වය නීතිගත කිරිමකි. ජනපි‍්‍රයකම පසුපස යමින් මිනිසුන් පුම්බන ජන මතය හැමදාම එකී පාපයෙන් දුක් විඳිති. විඳවති. සාරුව සුනිල්ට බිලිවූ අකුරැුස්සේ බොහෝ දැරියන්ගේ බොහෝ දෙමාපියන් රාජපක්‍ෂ වාදිහූ වෙති.


ඞී.එස්.සේනානායක උපන් ගම්පහ ජනතාවගේ 86 වසරක දේශපාලන හැසිරීම ජනපි‍්‍රය දේශපාලනයට බිලි වී හමරය. 1924 ව්‍යවස්ථාදායක සභාවට ඞී.එස්.සේනානායක නිතගයෙන් පත් වුණේ නිතරගයෙනි. ඔහු මිය යන තෙක්ම ගම්පහට මීරිගමට ආඩම්බරයක් ගෞරවයක් විය. 1931 දී ඞී.එස්. මෙන්ම ඩි.බි.ජයතිලක නිතරගයෙන් පත් විය. 1936දී ඇස්.ඩබ්ලිව්.ආර්.ඞී. බණ්ඩාරනායකද ඊට එක් කළහ.


2010 අපේ‍්‍රල් 8 වෙනි දින මහ මැතිිවරණයේදී ගම්පහ එජාප ඡුන්දදායකයන් මනාප 88850ක් දී දිස්ත‍්‍රික් ප‍්‍රථමයා ලෙස රුවන් විජේවර්ධනද, මනාප 88135ක් දී පබා හෙවත් උපේක්‍ෂා ස්වර්ණමාලී දෙවැන්නා ලෙසද, 60310ක්දී පබාටත් පැරදුණු කරු ජයසුරිය නිර්මානය කළහ. නිළියක නිසා පාර්ලිමේන්තු ගිය පබා, එකී පස් වසර තුළ සිය පෞද්ගලික ජීවිතයට බොහෝ දේ එකතු කර ගත්තාය. 2015දීද නථවෙකු නිසාම, ගම්පහ මිනිස්සු රන්ජන් රාමනායකට මනාප 216463ක් දෙමින්, අර්ජුන රණතුංගලා,රුවන් විජේවර්ධනලා, සවුත්තු කළහ. වර්තමානයේ අර්ජුන රණතුංගට රුවන්ට සාපේක්‍ෂකව රන්ජන්ගේ භූමිකාව කෙසේද? 2010දී ගම්පහින් තුන්වැනියා වූ දේශබන්දු කරු ජයසුරිය පුද්ගලික මන්ත‍්‍රී යෝජනාවක් ලෙස 2010.09.23. දින ගෙනා තොරතුරු ලබා ගැනීමේ නිදහස පනත් කෙටුම්පත අද එය ශක්තිමත් අයිතිවාසිකමකි.

2001දී සම්මත වූ 17 වෙනි සංශෝධනයට කරු ජයසුරිය මුල් විය. 2018 ඔක්තෝබර් කුමන්ත‍්‍රණය රටේ යහපතට කළමනාකරණය කළ අයෝමය පුරුෂයා 2010දී පබාටත් පැරදුණු කරු ජයසුරිය යි.ගම්පහ උදාහරණයට ගත්තාට රටේ සාමාන්‍ය මිනිස්සු සිය සර්ව ජන ඡුන්ද බලය පාවිච්චි කළේ එසේය. දේශපාලනයේ ජනපි‍්‍රය භාවය පිළිබඳ සත්‍යය ජනතාව තේරුම් ගත යුතුවේ. කරු ජයසූරිය 17 වෙනි සංශෝධන විවාදයට එක් වෙමින් 2001.09.24. දින කළ දීර්ඝ කතාවේ මෙසේ දැක්වේ. ‘‘ අප රාජ්‍ය සේවක ඔබට මෙසේ කියනවා. ඔබට පඩි ගෙවන්නේ මහජන මුදලින් මිස, බලයේ සිටින පාලක පැලැන්තියේ සාක්කුවෙන් නොවේ.

සෑම විටකම ඔබ තම යුතුකම ඉෂ්ඨ කරන්න. තම රාජකාරි කටයුතු වලදී ආත්ම ගෞරවය රැුක ගන්න.තම හෘදය සාක්‍ෂියට එකගව කි‍්‍රයා කරන්න.ඔබගේ දක්‍ෂතා හා කැපවීම මත රැුකියා උස්සවීම් ලැබෙන ක‍්‍රමයක් ස්වාධීන කොමිෂන් සභා වලින් නිර්මානය කරනු ඇත. එහෙයින් උසස්වීම්, මාරුවීම් හෝ අනෙකුත් සේවා කරුණු සම්බන්ධයන් බලවතුන්ට කත් අදින යුගය අවසන් විය යුතුවේ.’’කරු ජයසූරියලා අපේක්‍ෂා කරන්නේ මෙවැනි ජනතාවාදි දේශපාලනයකි. එහෙත් තවමත් රට එතනට ළ`ගාවී නැත.
අයහපත් දේශපාලනය යනු කරු ජයසූරිය අබිබවා උපේක්‍ෂා ස්වර්ණමාලිද, අර්ජුන රණතුුංග අබිබවා රන්ජන් රාමනායකද ඉස්මතු කිරිමය. කෙනෙකු චරිතවත් නොවේ නම් සුදු ඇන්දාට ජනපි‍්‍රය වුණාට පලක් නැත යයි වේඬරුවේ නා හිමියන් කීම මෙතැනට ගැලපේ. ජනපි‍්‍රය දේශපාලකයන් සමග වාඩිවන පල් හොරුන් සිල්වතුන් වේ. එක ජාතියේ කුරුල්ලන් එක අත්තේ වහනවා වාගේ ය. ඩුබායිහිදී උදයංග වීරතුංග මැදගොඩ අභයතිස්ස හිමි සමග එකට වාඩි වී සිටියේ ඒ නිසාය.


මුල් යුගයේ පාලකයන් තීරණ ගත්තේ රට වෙනුවෙනි. මිනිසුන් එල්ල කොට යමක් කළේ නැත. රට ශක්තිමත්වූ විට මිනිසුන් ඉබේම ශක්තිමත් වෙති. ජනපි‍්‍රය දේශපාලනඥයා වංචනිකයෙකි. මධ්‍යම පළාතේ ප‍්‍රකට එතනෝල් ව්‍යාපාරික දේශපාලනඥයෙකු සිය ධනය යොදා ප‍්‍රදේශයේ දිළිඳු වැඩිහිටියන් සිද්ධස්ථාන වන්දනාවේ ගෙන යති. ආර්.පේ‍්‍රමදාස යුගයේ තැනූ උදාගමකට ගිය එජාප මන්තී‍්‍රවරයෙකු හැම ගෙදරකම එල්ලා තිබුණ අර එතනොල්කාරයාගේ පින්තූරය ගැන විමසූ විට ලැබුණ පිළිතුර මෙසේය.


‘‘අපි අවුරුද්දකට සැරයක් වට වන්දනාවේ යන්නේ මේ උත්තමයා.’’ පිළිතුර ඇසූ අය උනුන් මුහුණ බලා නිහඬ වූහ. එතනෝල් සමග මුන් සිද්ධස්ථාන පමණක් නොව රටද විකුණති. සජිත් පේ‍්‍රමදාස වෙහෙසෙන්නේ විධායක ක‍්‍රමය අහොසි කිරිම හෝ සංහිඳීයාව ගැන නොවේ. චෛත්‍ය 2000ක් ගැනය. අර එතනෝල්කාරයාගෙත් පේ‍්‍රමදාසගේ පුතාත් අතර ඇති වෙනස කුමක්ද? 1911 ව්‍යවස්ථාදායක සභාවට ලාංකික කොට්ඨාසය වෙනුවෙන් පැවති තරගයේදී (ඡුන්ද 981 ලැබූ* දකුණේ දොස්තර මාකස් ප‍්‍රනාන්දු පරදවා (ඡුන්ද 1645දී * උතුරේ පොන්නම්ලම් රාමනාදන් වැඩි ඡුන්ද 664ක් තෝරා යැවූ ලාංකික ජනතාව අද සිටින්නේ කොතැනද? x



x නීතිඥ චන්ද්‍රසිරි සෙනෙවිරත්න



කල් ඉකුත් වන නායකයෝ තිදෙනෙක්

By
සංස්කාරක
-
0
Former Sri Lankan President Mahinda Rajapaksa (L), Sri Lankan Prime minister Ranil Wickremesinghe (2L) and Sri Lankan president Maithripala Sirisena look on during the funeral of the Legendary Sri Lankan Film Director Lester James Peiris at Colombo, Sri Lanka on Wednesday 2 May 2018. (Photo by Tharaka Basnayaka/NurPhoto via Getty Images)


දේශපාලනයේ කොයිතරම් කපටි හා උපායශීලී ලෙස නියැළුණා වුවද, පළපුරුදු වුවද, තමාගේ පාලනය ගිලිහී ගොස් දේශපාලන වශයෙන් හුදෙකලා වන අවස්ථාවලට මුහුණ දීමට දේශපාලකයන්ට සිදුවෙයි. පහළ දේශපාලන ස්තරවල නායකයන්ට තමන්ගේ හුදෙකලාවීම් එතරම් සාංකාවක් ඇතිකරන්නේ නැත. ඔවුන් සිටින උස අඩු නිසාය. එවැනි අවස්ථා බලවත් ලෙස බලපෑම් කරන්නේ දේශපාලන ස්තරවල ඉහළින්ම සිටින නායකයන් වෙතය. එවැනි නායකයන්ට ඒ නිසා විඳදරාගැනීම අපහසු වන බලවත් සාංකා ඇතිකරයි.


මේ මොහොතේ, බැලූ බැල්මට එලෙස නොවේයැයි පෙනෙතත්, එලෙස නොවන බවට ඔවුන්ද හැෙඟව්වත්, ජනාධිපති මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේනත්, අගමැති රනිල් වික‍්‍රමසිංහත්, විපක්‍ෂ නායක මහින්ද රාජපක්‍ෂත් සිටින්නේ එවැනි දේශපාලන වශයෙන් හුදෙකලාවීමේ, එකම ඉරණමක සමාන කොටස්කාරයන් බවට පත්වී ය.


සිරිසේන ජනාධිපතිවරයා, ඉහළින්ම සිටින ඒ ඉරණමේ කොටස්කරුවාය. 2015 ජනවාරියේ ජනාධිපති ධුරයට පත්වී නොබෝ දිනකින් ශ‍්‍රී ලංකා නිදහස් පක්‍ෂයේ නායකකම මහත් උද්දාමයෙන් භාරගත් සිරිසේන මහතා, අවුරුදු පහක් ගතවන විට ශ‍්‍රීලනිපයට අත්කර දී තිබෙන්නේ මහා විනාශයකි. අද ශ‍්‍රීලනිපයක් නැත. පක්‍ෂයක් ලෙස ඊට කළ හැකි කිසිවක්ද නැත. ඒ බව ජනාධිපති සිරිසේනත්, දැනට ඔහු වටා ඉතිරිව සිටින අතලොස්සක් දේශපාලනඥයන් පිරිසත් වුවද හොඳින්ම දන්නවා ඇත. පුද්ගලයන් හැටියට අද ශ‍්‍රීලනිපයේ ඉතිරිවී සිටින්නේ, සභාපතිත්, ලේකම් හා මධ්‍යම කාරක සභාවේ පිරිසත්, මන්තී‍්‍රවරුන් පිරිසත් පමණය. ඉතිරි සියල්ලෝම ජනාධිපති සිරිසේන අතහැරදමා ගොස්ය. මධ්‍යම කාරක සභාවේ සාමාජික සමහරුන්ද ඇත්ත වශයෙන්ම ශ‍්‍රීලනිපයේ නැත. ඉදිරියටත් එයින් එකිනෙකා ඉවත්ව යනු ඇත.


හොඳම උදාහරණය ආචාර්ය සරත් අමුණුගමය. මාසයකට පෙර, රටේ ආරක්‍ෂාව පිළිබඳ උපදෙස් දීමට ජනාධිපතිවරයා පත්කළ විශේෂ කමිටුවේ සභාපති ධුරය දුන්නේද ආචාර්ය අමුණුගමටය. මොනවා වුණත්, මේ දක්වාම ඔහු ජනාධිපති සිරිසේනගේ පැත්තේ සිටිනු දකින්නට හැකිවිය. එහෙත්, අද වන විට ඔහුද සිටින්නේ පොහොට්ටුව පැත්තේය. අගෝස්තු 11 වැනිදා ඔහුද, ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ ජනාධිපති අපේක්‍ෂකයා කරන සමුළුවෙහි මුල් පෙළේම වාඩිවී සිටියේය.


ඇයි ශ‍්‍රීලනිපයට 2018 පළාත් පාලන ඡුන්දයේ සිටි ලක්‍ෂ 14? ඒ අය ශ‍්‍රීලනිපය සමග රැුඳී සිටිනවා නොවේද? නැත. ඊළඟ මොහොතේ ඒ පිරිසද ශ‍්‍රීලපනිපය අතහැර පොහොට්ටුවේ සුවඳ ඉවකරමින් යනු ඇත. ජනාධිපතිවරණය පැවැත්වෙන බවට ප‍්‍රකාශයට පත්කිරීමේ සිට මේ පිරිස ක‍්‍රම ක‍්‍රමයෙන් පොහොට්ටුව සමග එකතු වන ආකාරය අපට ඉදිරියේදී දැකගත හැකිවනවා ඇත.


කිසිවකු මුහුදේ රැුල්ල පාගන විට, තමාගේ දෙපා වැල්ලේ එක තැනක තිබියදී, දෙපතුල්වලට යටින් වැලි මුහුද දෙසට ගසාගෙන යනු දැනෙන්නට ගනියි. ජනාධිපති සිරිසේන අද අත්විඳිමින් සිටින්නේද එවැනි දෙයකි. සභාපතිවරයා හැටියට ඔහු ශ‍්‍රීලනිපයේ ඉහළම සිටියද, ඔහු නොදැනීම, ඔහුගේ දෙපා යටින් ශ‍්‍රීලනිපය පොහොට්ටුව පැත්තට ගසාගෙන යමින් තිබේ. එය වැළැක්වීමට සිරිසේන ජනාධිපතිවරයා සමත් නැත.


සිරිසේන මහතාට පක්‍ෂ නායකත්වය භාරදුන් මහින්ද රාජපක්‍ෂ නොබෝ දිනකින්ම අලූත් පක්‍ෂයේ වැඩ පටන්ගත්තේය. මුල් කාලයේ එහි මහජන රැුස්වීම්වලට ඔහු ඈතින් සිට අත වනා පමණක් සහාය පළකෙළේය. ඒ, විනය විරෝධී චෝදනා තමා වෙත පටවන්නට ශ‍්‍රීලනිප නායකත්වයට ඉඩ නොදීම සඳහා විය හැකිය. පක්‍ෂයට පිටතින් මෙලෙස විවිධ දේශපාලන ක‍්‍රියාකාරකම්වල යෙදී මහින්ද රාජපක්‍ෂ උත්සාහ කෙළේ, ඊට නරක ප‍්‍රතිචාරයක් පක්‍ෂය වෙතින් එනවාද නැද්ද යන්න ගැන මුට්ටිය දමා බැලීමටය.

ඔහු හිතුවා හරිය. ජනාධිපති සිරිසේන එවැනි අවස්ථාවල කිසිම එදිරිවාදී ප‍්‍රතිචාරයක් දැක්වූයේ නැත. එහි ප‍්‍රතිඵලය, තමා කුමක් කළද, ඊට එදිරි වන්නට ශ‍්‍රීලනිපයට පෞරුෂයක් නැති බව මහින්ද රාජපක්‍ෂට තහවුරු වීමයි.
ඒ අතර 2017 නොවැම්බරයේ ඔහු ප‍්‍රසිද්ධියේ පොහොට්ටු පක්‍ෂයේ සාමාජිකත්වය ගත්තේය. එහෙත් කිසිවක් ශ‍්‍රීලනිපය පැත්තෙන් කෙරුණේ නැත. අද මහින්ද රාජපක්‍ෂ මහතාට, ශ‍්‍රීලනිපයේ හා එක්සත් ජනතා නිදහස් සන්ධානයේ සාමාජිකයකු හැටියට සිටින අතරේම, ඒ දේශපාලන පෙරමුණු දෙකේ සිටීම නිසා ලැබෙන විපක්‍ෂ නායකකමත් භුක්ති විඳින අතරේම, තවත් පක්‍ෂයක් තනා එහි නායකත්වය භාරගැනීමට තරම් හයියක් ලැබී තිබේ. එක පක්‍ෂයක සාමාජිකත්වය දරමින්, ඒ නිසාම පාර්ලිමේන්තුවේ විපක්‍ෂ නායකකමත් දරමින්, ඊට සතුරු පක්‍ෂයක නායකකමද දරන දේශපාලකයන් ලංකාවේ මිස අන් කිසිම ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී රටක සිටින බවක් අප දන්නේ නැත.

මෙවැන්නක් ඕනෑම පක්‍ෂයක ව්‍යවස්ථාව අනුව විනය විරෝධී ක‍්‍රියාවක් බව පැහැදිලිය. එවැනි විනය විරෝධී තත්ත්වයකදී වුවත්, මහින්ද රාජපක්‍ෂට එරෙහිව කිසිවක් කරන්නට සභාපති සිරිසේනටවත් අන් කිසිම පක්‍ෂ නිලධාරියකුටවත් නොහැකි වී තිබේ. දයාසිරි ජයසේකර වැනි ජවසම්පන්න දේශපාලකයකු ඒ තත්ත්වයට එරෙහිව හැකි තරම් ප‍්‍රතිචාර දැක්වුවද, පක්‍ෂ නායකත්වය වෙතින් ඒ කිසිවක් ගැන කොළ එළියක් දැල්වෙන පාටක් නැත.
අවශ්‍ය අවස්ථාවලදී අවශ්‍ය නිර්භය ථීන්දු තීරණ ගැනිම වෙනුවට තමාගේ පෞද්ගලික දේශපාලන න්‍යාය පත‍්‍රය දෙස බලා තීන්දු නොගෙන සිටීමෙන් හා වැරදි තීන්දු ගැනීමෙන්, මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේන මහතා, ශ‍්‍රීලනිපය අන්තයටම දිය කර හැරි නායකයා බවට ඉතිහාසගත වන්නේය. අද ඔහුට යන්නට තැනක් නැත. තවත් මාස කිහිපයකින් නිල කාලය අවසන්වූ පසු, කුමන දේශපාලන භූමිකාවක යෙදුණද සිරිසේන මහතාට උරුම වන්නේ දේශපාලනයේ කුණුබක්කිය මිස අන් කිසිවක් නොවේ.


පොහොට්ටුව පැත්තට යන්නටත් බැරි, සභාපති සිරිසේන සමග සිටින කිහිප දෙනාට කළ හැකි දෙකක්් තිබේ. එකක් නම්, වෙනම කණ්ඩායමක් හැටියට එක්සත් ජාතික පෙරමුණ සමග එකතු වීමයි. ඔවුන්ට තවදුරටත් දේශපාලන ඉඩක් හැදෙනු ඇත්තේ එවැනි තීරණයකින් පමණය. දෙවැන්න, තවදුරටත් ශ‍්‍රීලනිපය ගැන බලාපොරොත්තු තබාගනිමින්, බිංදුවේ සිට ශ‍්‍රීලනිපය ඔසවන ස්ථාවරයකට යෑමයි. එවිට යම් දිනෙක යළිත් ශ‍්‍රීලනිපය හිස එසෙව්වොත්, අසීරු මොහොතේ, ශ‍්‍රීලනිපය අතනොහැර සිටියාය යන ආස්වාදය සමග එහි දේශපාලන බලයද හිමිකරගැනීමට ඔවුන්ට හැකිවනවා ඇත.

සභාපති පුටුවෙන්ද වෙනත් තනතුරුවලින්ද සිරිසේන මහතා ඉවත් වී පක්‍ෂයේ සම්පූර්ණ ආධිපත්‍යය දුමින්ද දිසානායක, දයාසිරි ජයසේකර වැනි ජවසම්පන්න අලූත් නායකයන්ට භාර විය යුතුය. එය පහසු දෙයක් නොවේ. ජනාධිපතිවරණයටත් වඩා ඒ අපහසුව දැනෙනුු ඇත්තේ ඊළඟ මහමැතිවරණයේදීය. ශ‍්‍රීලනිපය ගොඩනැගීමේ වැඩසටහනක් ඉදිරියට ගන්නට අවශ්‍ය දේශපාලන බලය, එනම් මන්ත‍්‍රීධුර ඔවුන්ට ලැබෙන්නේ ඊළඟ මහමැතිවරණයෙනි. තනි ශ‍්‍රීලනිපයකින් ඡුන්දය ඉල්ලීමෙන් ඒ බලය නොලැබෙන නිසා, අනිවාර්යයෙන්ම ඔවුන්ගේ තෝරාගැනීම විය යුත්තේ, එක්සත් ජාතික පෙරමුණ සමග වැඩ කිරීමය.


දෙවැනි හුදෙකලා වන නායකයා අගමැති රනිල් වික‍්‍රමසිංහය. අද ඔහු පත්වී තිබෙන්නේද, දෙපා යටින් පක්‍ෂය තමා වෙතින් ඉවතට ඇදී යන ඉරණම් මොහොතකටය. සජිත් පේ‍්‍රමදාස බලවේගය නවත්වන්නට හැකියාවක් දැන් නම් නැති බව පැහැදිලිව පෙනෙයි. මනුවර්ණට ආරංචි වන පරිදි, කුමන හේතුවක් නිසාවත් පියවරක් පස්සට ගන්නට අකැමති ස්ථාවරයක සජිත් පේ‍්‍රමදාස මහතා පසුවෙයි. හුදෙක් එය ඔහුගේ පෞද්ගලික වුවමනාවට පමණක් නොවේ. ඔහු පිටිපස සිටින මංගල, මලික්, කබීර් වැනි මැති ඇමතිවරුන්ගේ බලපෑමත්, ඊට පිටතින් සිටින මහරාජා, ටිරාන් අලස් වැනි බලවේගවල වුවමනාවත් නිසාය.


සජිත් පේ‍්‍රමදාසගේ, රනිල් විරෝධී කැරැුල්ල වනාහි, අතීතයෙන් පාඩම් ඉගෙනගෙන ගැසූ, මනා සේ සැලසුම් කළ කැරැුල්ලකි. මීට පෙර, පක්‍ෂයේ නායකකම සඳහා සජිත් පේ‍්‍රමදාස තමාම ඉදිරිපත් වී මෙන්ම, කරු ජයසූරිය වැනි දේශපාලකයන් ඉදිරියට දමමින්ද ගැසූ කැරලි පහසුවෙන් පරාජය කරන්නට රනිල් වික‍්‍රමසිංහ පක්‍ෂ නායකයා සමත්විය. විවිධාකාරයෙන් කල් මැරීම, තීරණ ගත යුතු අවස්ථාවල තීරණ නොගැනීම, විරෝධතා ගණන් නොගෙන සිටීම වැනි ක‍්‍රියාමාර්ග හරහා ඒ හැම කැරැුල්ලක්ම පරාජය කර, තත්ත්වය තමාට වාසිදායක වන ලෙස හසුරුවා ගන්නට වික‍්‍රමසිංහ මහතා සමත් විය. ඒ කාලයේ ඇතැම් දේශපාලන කණ්ඩායම් රනිල්ගේ ‘තීරණ ගත යුතු අවස්ථාවල නොගෙන සිටීමේ පුරුද්ද’ සැලකුවේ දේශපාලන පරිණතකමක් හැටියටය. ඒ හැම අවස්ථාවකදීම පක්‍ෂය තුළ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී පිළිවෙත් නොසලකා, තමාට වුවමනා හැටියට සියලූ දේවල් හසුරුවා ගන්නට රනිල් සමත්විය. අවසානයේ සිදුවුණේ, කැරලි ගැසූවන්, එලෙස කළාදැයි තමන්වත් නොදන්නා තරමට නිශ්ශබ්දතාවක් පක්‍ෂය තුළ ගොඩනැගීමයි.


එහෙත්, මෙවර එම අතීතයෙන් සජිත් පේ‍්‍රමදාස (පාර්ශ්වය* පාඩම් ඉගෙන ගෙන ඇති බව පෙනේ. ඔවුන්ගේ මුළු සටනම, පක්‍ෂයේ බලසීමාවට පිටින් පවත්වාගෙන යෑමෙන් ඒ බව පැහැදිලි වේ. කෙටියෙන් කිව්වොත්, මෙවර කැරැුල්ල, ලොක්කාට අත පොවන්නට බැරි මානයේ සිට ගැසූ එළියේ කැරැුල්ලකි. බදුල්ලේ රැුලියත්, මාතරදී පවත්වන්නට යන එහි දෙවැන්නත් සංකේතවත් කරන්නේ, ඒ ‘එළියේ සටන’යි. ඒවාට අත පොවා පහර දෙන්නට හෝ එය නොදුටාවා සේ සිටින්නට හෝ දැන් නායක රනිල්ට නොහැකිය. ඒ එළියේ කැරැුල්ලෙන්, පක්‍ෂය තුළට මෙන්ම පිටතටද කළ හැකි විශාල බලපෑමක් කරන්නට සජිත් පාර්ශ්වය සමත්වී තිබේ. බදුල්ලේ රැුලියට පෙර කිසිසේත් සජිත් නොඉවසූ සමහරුන්, ඉන් පසු අඩු ගණනේ ඔහු ගැන ‘සලකා බලන’ තත්ත්වයකටවත් පත්වී තිබෙන බවද පෙනේ. එය අගමැතිවරයාගේ ආධිපත්‍යයට කළ බලවත් පහරදීමකි. කෘත්‍යාධිකාරි මණ්ඩලයේ වැඩි බලයක් හා වැඩි පිරිසකගේ ඉල්ලීමක් තමාට තිබෙන්නේයැයි කියමින් ප‍්‍රයෝගකාරී ලෙස ඊට එරෙහිව යන්නට රනිල් වික‍්‍රමසිංහට දැන් නම් ඉඩක් නැත. ඇත්ත වශයෙන්ම ඔහු වටා සිටින අතලොස්සක් හැරෙන්නට, කිසිවෙකු ඊළඟ ජනාධිපතිවරණයේදී ඔහු අපේක්‍ෂකයකු විය යුතුයැ’යි කියන්නේ නැත. මේ තත්ත්වය යටතේ අගමැතිවරයාට ඇත්තේ ගෞරවනීය ලෙස පැත්තකට වී සිටීමේ ස්ථාවරය තෝරාගැනීමට පමණකි.


එහෙත්, ඉහත කී කිසිවකින්, ඊළඟ ජනාධිපතිවරණය දිනාගැනීමේ ‘සූත‍්‍රයක්’ සජිත් පේ‍්‍රමදාස මහතා සතුව ඇතැ’යි නොහැඟවෙන බවද සටහන් කර තැබිය යුතුය.


මේ මොහොතේ, බලවත් උද්දාමයකින් සිටින බව පෙනෙන, නමුත් කිසිසේත් එසේ නොවන මහින්ද රාජපක්‍ෂ, මේ ඉරණමට ගොදුරුවූ තුන්වැන්නාය. ඔහු අගෝස්තු 11 වැනිදා වන විට ගත්තේ පහසු තීරණයක් නොවේ. තමා මීට අවුරුදු ගණනකට පෙර සිට සැලසුම් කළ අනාගත දේශපාලන ක‍්‍රියාදාමය සම්පූර්ණයෙන්ම ආපස්සට හරවන තීරණයකි. 2009 යුද්ධය අවසාන කොට, 2010දී මහමැතිවරණයත් ජයගෙන, ඒ වර්ෂයේදීම 18 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය මහින්ද රාජපක්‍ෂ ගෙනාවේ, ඉතා පැහැදිලි අනාගත සැලසුමක් සහිතවය. තමා හැකි තරම් කාලයක් ජනාධිපති ධුරයේ සිටීමත්, එය කළ නොහැකි වන අවස්ථාව වන විට නාමල් රාජපක්‍ෂ ඒ සඳහා සූදානම් කිරීමත් ඔහුගේ උපායමාර්ගය විය. එවිට රටේ දේශපාලන බලය ‘රාජපක්‍ෂවරුන්’ අත නොව ‘මහින්ද රාජපක්‍ෂ පවුල’ තුළම පවතිනු ඇත. පසුගිය සතියේත්, ‘19 වැනි සංශෝධනය ගෙනාවේ මා ජනාධිපතිවරණයට ඉල්ලන එක වළක්වන්නටත්, නාමල් ඉල්ලන එක වළක්වන්නටත්’ බව මහින්ද රාජපක්‍ෂ මහතා කියන්නේ, මේ මානසිකත්වයේ ප‍්‍රකාශනයක් හැටියටය.


දැන් හොඳින් හෝ නරකින් අපේක්‍ෂකත්වය ගෝඨාභයට ලැබී තිබේ. ඔහුට ජනාධිපති වන්නට අවස්ථාවක් ලැබුණොත්, නැවත මහින්ද රාජපක්‍ෂ පවුලට දේශපාලන බලයක් ඔහුගෙන් නොලැබෙන බව පැහැදිලිය. 2005දී ගෝඨාබය රාජපක්‍ෂ, මහින්ද රාජපක්‍ෂගේ දේශපාලන ව්‍යාපාරයට සහාය වීමට ලංකාවට පැමිණියාක් මෙන්, මේ වන විට අමෙරිකාවේ සිටින ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂගේ පුතාටද, ජනාධිපති තාත්තාගෙන් පසුව අනුප‍්‍රාප්තිකයා වීමේ වුවමනාවක් ඇතිවුණොත් පුදුමයක්ද නැත. කිසිම දේශපාලන පසුබිමක් නැති වුවද, ගෝඨාභයගේ පුතා ඊළඟට කර තබාගෙන යෑමට පොහොට්ටුවේ වහල් මානසිකත්වයෙන් හෙබි සියලූ දෙනාම එක පයින් එකතු වනු ඇත. ඊට ගැළපෙන තර්ක නිපදවනු ඇත. එවිට නාමල් රාජපක්‍ෂට සමකාලීන එකම පවුලේ බලවත් තරගකාරයෙක්, එනම් තවත් ජනාධිපති පුතෙක්, හමුවෙයි. ඒ වන විට නාමල් තල්ලූකරගෙන යන්නට මහින්ද රාජපක්‍ෂ කෙනකු බලගතු දේශපාලනයේ නොසිටිනු ඇත.


මහින්ද රාජපක්‍ෂගේ දේශපාලන රේඩාර් තිරයට මේ සියල්ල හසුවී නොතිබෙන්නට හැකියාවක් නැත. එහෙත්, ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ හැර වෙනත් දිනන අස්සයකු පොහොට්ටුවට නැත. රාජපක්‍ෂ මුද්‍රාව නැති වෙනත් අපේක්‍ෂකයකු එම පාර්ශ්වය විසින් නිර්මාණය කරනු ලැබ තිබුණේද නැත. ඉතින්, දැන් එළඹී ඇත්තේ මහින්දගේ ආධිපත්‍යය ගෝඨාභය වෙත මාරු වන අවස්ථාවයි. ගෝඨාභයගේ ප‍්‍රචාරක පෝස්ටර්වල මහින්ද රාජපක්‍ෂගේ පින්තූරය ක‍්‍රමයෙන් කුඩාවෙමින්, ගෝඨාභයගේ පින්තූරය විශාල වෙමින් පෙන්වන්නේ මේ අනාගත දේශපාලන ඉරණමයි. මහින්ද රාජපක්‍ෂගේ කල් ඉකුත්වීමේ කලාවයි.x

එහෙනම් අපි වහල්ලූ වෙන්න ඕනෑ

By
තරිඳු උඩුවරගෙදර
-
0

ශ‍්‍රීලනිප මහලේකම් දයාසිරි ජයසේකර



ශ‍්‍රීලනිපයට තවමත් ඉන්නේ ඉදිරි ජනාධිපතිවරණයට අදාලව අවසන් තීන්දුවක් නොගත් පසුබිමකයි. ඔබ හිතනවිදියට ශ‍්‍රීලනිපය මේ තත්වයට පත්වෙන්නට හේතුව මොකක්ද?


පක්ෂයේ අර්බූදයක් මුල ඉඳලාම තිබුණා. ඒක ශ‍්‍රීලනිපයේ නායකයන් බිහිනොකිරීම නිසා ඇතිවුණ අර්බූදයක්. ශ‍්‍රීලනිපය ඇතුලේ අලූන් නායකයන්ට මතුවෙන්න අවස්ථාවක් තිබුණේ නැහැ. එජාපයේ තිබුණු තත්වයක් ඕක තමයි. රනිල් වික‍්‍රමසිංහ මහතා 1994 සිට යූඇන්පීයට නායකයන්ව බිහිකළේ නැහැ. අද ඔවුන්ට ඒක ප‍්‍රශ්නයක්. මීට කලින් ශ‍්‍රීලනිපයට සිරිමාවෝ බණ්ඩාරණායක මැතිණියගේ කාලයේදීත් ඔය තත්වයට මුහුණදෙන්න සිද්ධවුණා. ඒ කාලයේදී ශ‍්‍රීලනිපය කෑලිවලට කැඩුණා. පරාජිත දුර්වල පක්ෂයක් බවට පත්වුණා. එහෙත් ඉන්පසුව බණ්ඩාරණායක පවුලේම කෙනෙක් වන චන්ද්‍රිකා මැතිණිය යටතේ ශ‍්‍රීලනිපය නැවත දින්නා. ඉන්පසුව 2005 දී කැමැත්තෙන් හෝ අකැමැත්තෙන් බණ්ඩාරණායක පවුලෙන් පිට කෙනෙකුට නායකත්වය දෙන්නට චන්ද්‍රිකා මැතිණියට සිද්ධවුණා. ඒ අතින් බැලූවාම චන්ද්‍රිකා මැතිණියගෙන් පස්සේත් නායකයෙක් බිහිවුණා. මහින්ද රාජපක්ෂ මහතා බලයට ආවේ ඉන් පසුවයි.


මහින්ද රාජපක්ෂ මහතා යටතේ ශ‍්‍රීලනිපය පක්ෂයක් විදියට ජයග‍්‍රහණ රැුසක් ගත්තා. ඒත් පක්ෂයේ අභ්‍යන්තර දේශපාලන අර්බූද උග‍්‍ර වුණා. ඒකේ ප‍්‍රතිඵලය තමයි පක්ෂය ඇතුලේ දෙවැනි පෙළ නායකයන් නිර්මාණය නොවීම. කෙසේ හෝ මහින්ද රාජපක්ෂ යටතේ ඇතිවූ අභ්‍යන්තර නායකත්ව අර්බූදයෙහි ප‍්‍රතිඵලයක් ලෙස ශ‍්‍රීලනිපයේ බෙදීමක් හැදිලා ජනාධිපතිවරණයේදී ශ‍්‍රීලනිපය පරාජය වුණා. ඉන්පස්සේ පක්ෂය මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේන මැතිතුමාට බාරදුන්නාම එතුමාට ආණ්ඩුව ගෙනියන්න සිද්ධවුණේ තම පක්ෂයේ ආණ්ඩුවක් සහිත පාර්ලිමේන්තුවක් යටතේ නෙවෙයි. එතුමාට සිද්ධවුණා එජාපයට බලය ඇති පාර්ලිමේන්තුවක් යටතේ ආණ්ඩුව ගෙනියන්න. මීට කලින් ජනාධිපතිවරුන්ට තිබුණේ තමන්ගේම පාර්ලිමේන්තු. ඒ නිසා ඔවුන්ට ඕනෑ දෙයක් කරන්න පුලූවන් වුණා. ඒත් මෛත‍්‍රී ජනාධිපතිතුමාට තම බලය රඳවාගන්න ක‍්‍රමයක් තිබුණේ නැහැ. ඒ නිසා පක්ෂය දෙකට බෙදුණා. ඒකට හේතුවක් තිබුණා. එතැන රික්තකයක් තිබුණා. ඒ රික්තකය පුරවන්නට මහින්ද රාජපක්ෂ මහතාට තමන්ගේම ශ‍්‍රීලනිපය කඩන්න සිද්ධවුණා. මහින්ද රාජපක්ෂලා නොකළානම් ඒ ඉඩ පුරවන්නට වෙනම පක්ෂයක් මතුවෙන්නත් ඉඩ තිබුණා.


මහින්ද රාජපක්ෂලාට වෙන්වෙන්න පුලූවන් වුණේ අභ්‍යන්තර ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය ඉහළින්ම තියෙන හින්දා බවත් අමතක කරන්න හොඳ නැහැ. මුලින්ම දිලූම් අමුණුගම මහත්තයා නුවරදී රැුස්වීමට නැගපු වෙලාවේ පක්ෂයෙන් එළෙව්වානම් ඕක වෙන්නේ නැහැ. මීට කලින් මංගල සමරවීර, ශ‍්‍රීපති සූරියආරච්චි වගේ අයව මහින්ද රාජපක්ෂ මහත්තයා එලෙව්වා. එහෙම වුණානම් කැමැත්තෙන් හෝ අකැමැත්තෙන් ශ‍්‍රීලනිප පාර්ලිමේන්තු කණ්ඩායමේ මන්ත‍්‍රීවරු 95 දෙනෙක් ඉන්නවා.


ශ‍්‍රීලනිපය නිහඬව ඉන්න හේතුව අභ්‍යන්තර ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය විතරමද? පක්ෂයේ විනය රැුකීම ගැන උනන්දුවක් තිබුණේ නැද්ද?


පක්ෂයේ අභ්‍යන්තර ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය නිසා, ජනාධිපතිතුමාගේ දුර්වලතාවය නිසා, ජනාධිපතිතුමා මේ රික්තකය පුරවන්න තවත් පක්ෂයක් එන එක වැළැක්වීමට තමන්ගේම පක්ෂය විපක්ෂයට ගිහින් කටයුතු කිරීම දැකීමේ කැමැත්තෙන් වැඩකිරීම නිසා ඔවුන්ට විපක්ෂයේ ඉන්න ඉඩ දුන්නා විය හැකියි. විවිධ හේතු බලපාන්න ඇති. එහැබැයි එතැනින් පක්ෂය සම්පූර්ණයෙන්ම අවසන් වූ බව මම විශ්වාස කරන්නේ නැහැ. මම හිතන්නේ ශ‍්‍රීලනිපය පක්ෂයක් විදියට තවමත් මේ රටේ පැරණිම පක්ෂයක්. යම් යම් කඩාවැටීම් තිබුණත් හැමදාම ශ‍්‍රීලනිපය නැගිට්ටා. ශ‍්‍රීලනිපය තුළම කෙතරම් බෙදීම් තිබුණාද. ජනවේගය තිබුණා, මෛත‍්‍රී පිළ තිබුණා, මහජන පක්ෂය තිබුණා. එජාපයේත් විවිධ කල්ලි හිටියා. පේ‍්‍රමදාස මහත්තයා කැඞී ගිහින් නැවත ආවා. රාජාලියා පක්ෂය ආවා. ඒත් ප‍්‍රධාන පක්ෂ දෙක හැමදාම තිබුණා.


දැන් ශ‍්‍රීලනිපයට තියෙන තෝරාගැනීම මොකක්ද?


අද අපට තියෙන්නේ ශ‍්‍රීලනිපය වර්තමාන දේශපාලනයට ගැලපෙන පක්ෂයක් බවට පත්කිරීමේ අභියෝගය. 21 වැනි සියවසේ තෙවැනි දශකය එළැඹෙන්න ලඟයි. ඒකට ගැලපෙන මැද මාවතේ පක්ෂයක් බිහි කරන්න ඕනෑ. එක පැත්තකින් අන්ත ලිබරල් ධනවාදය තියෙනවා. රනිල් වික‍්‍රමසිංහ මහත්තයාගේ. අනෙක් පැත්තෙන් අන්ත ජාතිවාදය තියෙනවා. ඒවා පරදවලා සිංහල, දෙමළ, මුස්ලිම් ජාතිවාදයට ඉඩ නොදෙන පක්ෂයක් හැදෙන්න ඕනෑ. ශ‍්‍රී ලාංකික ජාතිකත්වයක් මත හැඩගැහුණු නවීන අදහස් මත පදනම් වූ මැද මාවතේ ජාතික පක්ෂයක් බවට ශ‍්‍රීලනිපය නැවත පත් කළ යුතුයි. ඒ සටන තමයි මේ සියලූ කාරණාවල තියෙන්නේ. වර්තමානයේ තියෙන පොදුජන පෙරමුණ හෝ වෙනත් දේශපාලන පක්ෂයක් එක්ක සන්ධානගතවීමට වඩා බරපතල තේරීමක් ශ‍්‍රීලනිපය කරන්න ඕනෑ. වඩා සංකීර්ණ තේරීමක් කරන්න ඕනෑ. අද පොදුජන පෙරමුණේ ඉදිරිපෙළේ ආකර්ශණීය චරිත දෙකක් ඉන්නවා. මහින්ද රාජපක්ෂ හා ගෝඨාභය රාජපක්ෂ. ඒකම නිශ්චිතව මේ මොහොතේ අපට අවාසියක්. ඔව්. ජනාධිපතිවරණයේදී ඔවුන් ශක්තිමත්. ඒත් අපි හරියට නිරීක්ෂණය කළොත් වෙනස් තත්වයක් පෙනේවි. අපි හරියට බැලූවොත් සැබෑව පෙනේවි. ඔවුන්ගේ ශක්තිය ලෙස පෙනෙන මේ චරිත දෙකම ඔවුන්ට අවාසියක්. ඔවුන් දෙදෙනාගෙන් පස්සේ තවත් නායකයන් නැහැ.


ඔවුන් දෙදෙනාම වයස අවුරුදු 70ට වැඩියි නේද?


ඒක තමයි. ඔවුන් දෙදෙනාගෙන් පස්සේ මොකද වෙන්නේ. පොදුජන පෙරමුණට ඉන් පස්සේ නැගිටින්න පුලූවන්ද. එතැනදී හැදෙන රික්තකය පුරවන්නට ඉදිරි අවුරුදු දෙක ඇතුලේ ශ‍්‍රීලනිපයට හොඳ නායකයන් පිරිසක් හදාගන්නයි ඕනෑ. හරි ප‍්‍රතිපත්තියක් ඉදිරිපත් කරන්නයි ඕනෑ. කෙළින් හිටගන්නයි ඕනෑ. ශ‍්‍රීලනිපයට අනන්‍ය වූ ගමනක් තියෙනවා. අපි මහින්ද රාජපක්ෂට හා ගෝඨාභය රාජපක්ෂට ගරු කරන බව ඇත්ත. විවේචනත් තියෙනවා. අපි පොදුජන පෙරමුණත් එක්ක ගණුදෙනු කරන්නේ කොහොමද කියන එක අතිශය තීරණාත්මකයි. අපේ පක්ෂයේ අනාගතය තියෙන්නේ ඒ ගණුදෙනුව මත. අපට පොදුජන පෙරමුණේ ගිලෙන්න බැහැ. දැනට පොදුජන පෙරමුණ ශ‍්‍රීලනිපය සතුව තිබුණු බොහෝදේ ගිලගෙන හමාරයි. අපේ මහජන නියෝජිතයන්, පාක්ෂිකයන් ගිලගෙන හමාරයි. වසර ගණනාවක් තිස්සේ ශ‍්‍රීලනිපය ගොඩනඟාගත් බොහෝ දේ ඔවුන් ගත්තා. දැන් අපට තියෙන තෝරාගැනීම පක්ෂයේ ඉතිරි ටිකත් පොදුජන පෙරමුණට පුද දෙනවාද නැද්ද කියන එකයි.


එහෙත් මීට පෙර දැවැන්ත පක්ෂවලින් වෙන්වී හදපු පක්ෂවලට වඩා පොදුජන පෙරමුණ ශක්තිමත් නේද? එය ශ‍්‍රීලනිපය පිළිගත යුතු නැද්ද?


කොමියුනිස්ට් පක්ෂය හා සමසමාජ පක්ෂයට ඔයවගේ තේරීමක් තිබුණානේ. ඒවා කලෙක ලංකාවේ ප‍්‍රධානම දේශපාලන පක්ෂ. ඒත් ඔවුන් කළේ ඔය තෝරාගැනීම. අද ඒ පක්ෂ ඉන්නේ රාජපක්ෂවරුන්ගේ දේශපාලනයට ඇස්කන් පියාගෙනයි. ඔවුන් ගැන මට ගෞරවයක් තියෙනවා. මම මේ කතාකරන්නේ ඔවුන්ගේ ගෞරවය විනාශ කරන්න නෙවෙයි. අද වාමාංශික දේශපාලන බලවේග එතැන ඉන්නවා. සන්ධානය ඇතුලේ එයාලා කතාකරන බව කීවාට කතාකරන්නේ නැහැ. ඒ වෙනුවට ඔවුන් අර පක්ෂ ඇතුලේ දියවෙලා යනවා. මහාචාර්ය තිස්ස විතාරණ, වාසුදේව නානායක්කාර, ඩිව් ගුණසේකර වගේ දැවැන්ත දේශපාලන චරිත ඒක ඇතුලේ දියවෙනවා. ඔවුන්ගේ මතවාද ප‍්‍රබලයි. ඒත් ඔවුන් රාජපක්ෂවරුන්ගේ වුවමනාවල ගිලිලා ඉන්නවා.

ශ‍්‍රීලනිපයත් ඒක ඇතුලේ ගිලෙනවාද නැද්ද කියලයි කල්පනා කළ යුත්තේ. ෙ
සමහරු හිතන්නේ මම කියන මේ කතාවලින් ඔවුන්ට අගෞරව කරනවා කියලයි. මම කරන්නේ මේ කියන කිසිදු චරිතයකට අගෞරව කිරීම නොවෙයි. මම කරන්නේ මම දකින තත්වය පෙන්වාදීම. අද සමහරු හිතන්නේ ඔවුන් ගැන විවේචන ස්වරයෙන් කතාකරන එක කෙනෙකුට ගල් ගහලා මරන්න තරම් අපරාධයක් කියලයි. ඒත් මම ඒකට එකඟ නැහැ. මට තියෙන්නේ මතවාදීමය ප‍්‍රශ්නයක්. ඒක තේරුම් නොගැනීමයි ප‍්‍රශ්නය. පුද්ගලවාදී ප‍්‍රශ්නයක් අපට නැහැ. රාජපක්ෂවරුන් ගැන මට පෞද්ගලික තරහක් හෝ ක්‍රෝධයක් නැහැ. මම ඔවුන්ට ගරු කරනවා. ඔවුන්ගේ දේශපාලන ක‍්‍රියාකාරීත්වයන් ගැන මට යම් යම් විවේචන තියෙනවා. ඒත් අපි එක වගේ මතවාදයක හිටිය පළියට තවත් පක්ෂයකට ගිලෙනවාද කියන එකයි ප‍්‍රශ්නය.


කෙසේවෙතත් ශ‍්‍රීලනිපයට ජනාධිපතිවරණයකදී කිසිම ඔප්ෂන් එකක් නැහැ නේද?


අපට ජනාධිපතිවරණයකදී ඔප්ෂන් නැතිවෙන්න පුලූවන්. එහෙනම් අපි වෙනම ඉල්ලන්න ඕනෑ. ඒකෙන් යූඇන්පී එකට වාසි වේවි. ඕනෑනම් මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේන ජනාධිපතිවරයාව දාන බව දැනටමත් කියන්න පුලූවන්. අපි ඒක කරන්නේ නැහැ. අපි උත්සාහ කරන්නේ ගෞරවණීය විදියට මේකට මුහුණදෙන්න ලෑස්ති වීමයි. ඒක තේරුම් නොගෙන අපව දෙකේ කොළේට දාලා ගේ එක ළඟට ගෙන්වාගෙන ඇතුලට දාගෙන දොර වහගන්න හදන උත්සාහයට අපි විරුද්ධයි. අපි කියන්නේ අපේ පක්ෂයට ගරු කරන්න කියලයි. අපට ඡුන්ද ලක්ෂ 15ක් තිබුණා. අපට ආසන සංවිධායකවරු 160ක් ඉන්නවා.

තුන්වැනි බලවේග විදියට ප‍්‍රාදේශීය සභා මන්ත‍්‍රීවරුන් විශාල ප‍්‍රමාණයක් ඉන්නවා. අපේ පක්ෂයේ පැහැදිළිව හිටගන්න පාර්ලිමේන්තු මන්ත‍්‍රීවරුන් 19 දෙනෙක් ඉන්නවා. ජනාධිපතිවරයෙක් ඉන්නවා. ඒ සියලූ කාරණාවලට සලකන්න කියලයි අපි කියන්නේ. එහෙම පක්ෂයකට මේ විදියට සලකන්න එපා කියලයි අපි කියන්නේ. අපි ඒ කාරණා ගැන කතාකරන්නේ නැත්නම් තේරුම මොකක්ද. එහෙනම් අපි වහල්ලූ වෙන්න ඕනෑ. අපි යූඇන්පීයටත් දිගට හරහට ගහනවා. ඔවුන්ගේ ආර්ථික ප‍්‍රතිපත්ති, ඇමෙරිකන් ගිවිසුම් ගහලා රටට කරන විනාශය, ලිබරල් ධනවාදී ප‍්‍රතිපත්තිවලින් රටට කරන හානිය, මුස්ලිම්වරුන්ව රවටමින් ජනතාව කොටවන්න කරන වැඩ නිසා යූඇන්පීය ගැන අපට විශාල විරෝධයක් තියෙනවා. දැන් අපට මතවාදීමය වශයෙන් එක පැත්තක් එක්ක සටන් කරද්දී, දෘෂ්ඨිවාදී වශයෙන් තවත් පැත්තක් එක්ක සටන් කරන්න සිද්ධවෙලා තියෙනවා.


පක්ෂ දෙකේ කණ්ඩායම් සාකච්ඡුා කරලා වැඩක් නැති බවත්, නායකයන් දෙදෙනා සාකච්ඡුා කොට තීන්දුවක් ගත යුතු බවත් ඔබ කියා තිබුණා නේද?
අනිවාර්යයෙන්ම. අපි මධ්‍යම කාරක සභාවේ සම්මත කරගත් යෝජනාව අනුව කතාවුණේ පක්ෂ සියල්ල එකතුවෙලා සන්ධානයක් හදන්නයි. ඒ සන්ධානය විදියට අපේක්ෂකයාව ගේන්න ඕනෑ කියලයි අපි කීවේ. ඒ අපේක්ෂකයා අපේ වෙන්න ඕනෑ බව අපි කීවේ නැහැ. ගෝඨාභය රාජපක්ෂව වුණත් වෙන කෙනෙක්ව වුණත් සන්ධානයක අපේක්ෂකයා විදියට ගේන්න ඕනෑ කියලයි අපි කීවේ. ලයිට් කණු වගේ අත් උස්සලා තීන්දු ගන්න නෙවෙයි.

අපේ පක්ෂයේ නායකයා රටේ ජනාධිපතිනේ. ඉතින් ඒකයි අපි කීවේ සන්ධානයක් හදලා අපේක්ෂකයාව පත්කරමු කියලා. පොදුජන පෙරමුණ අපේ නායකයා කියලා කෙනෙක්ව පත් කරගත්තාට පස්සේ අපට කරන්න තියෙන්නේ මොනවාද. එක්කෝ එයාලා පත්කරපු කෙනාට වැඩකරන්න ඕනෑ. නැත්නම් වැඩ නොකර ඉන්න ඕනෑ. ඒක විතරයි අපට තියෙන තේරීම. ඒ නිසා මේ සාකච්ඡුාවලින් වැඩක් නැති බවයි මම කීවේ. ඒ වෙනුවට ජනාධිපතිතුමා සාකච්ඡුා කරන්න ඕනෑ කියලයි මම කීවේ.


පොදුජන පෙරමුණ එක්ක ඉන්න අනෙක් පක්ෂවලටත් සිද්ධවෙලා තියෙන්නේ ගෝඨාභයව පිළිගැනීමේ එකම තෝරාගැනීම කරන්න නේද?


දැන් ඉතින් පොහොට්ටුවේ තීන්දුව හැම පක්ෂයම සම්මත කරනවා හැර වෙන මොනවා කරන්නද. මොකෝ දිනේෂ් ගුණවර්ධනව දාන්නද. දිනේෂ්ගේ නමට කවුරුහරි සටන් කළාද. නමට හතරදෙනෙක් ඉන්නවා කියලා කියනවා. ඒ හතරදෙනා කවුද කියලා අපි දන්නේත් නැහැ. අන්තිමේදී මහින්ද රාජපක්ෂ තීන්දුව ගත්තාම ඒක අනුමත කරන බව කියනවා. එකම එක ගෙයක් විතරයි තියෙන්න පුලූවන්. අවට තියෙන කූඩාරම් සියල්ල කඩලා ඉවර කරනවා.
මේ වෙලාවේ ප‍්‍රායෝගිකව කල්පනා කරලා ශ‍්‍රීලනිපය පොදුජන පෙරමුණට එක්විය යුතු බව නිමල් සිරිපාල ද සිල්වා වැනි අය ප‍්‍රසිද්ධියේ කියා තිබුණා නේද?
දේශපාලනයේ අවසන් ජවනිකාවේ ඉන්න සමහර නායකයෝ කල්පනා කරනවා කොන්දේසි විරහිතව පොහොට්ටුවට යන්න ඕනෑ බව.

ඉන්පස්සේ දෙන දෙයක් අරගෙන ඉන්නයි ඔවුන් හිතන්නේ. පක්ෂයේ අනාගතයටත් වඩා ඔවුන් හිතන්නේ තමන්ගේ ආත්මාර්ථය ගැනයි. මම කල්පනා කරන්නේ මගේ දේශපාලන ගමන් මාර්ගය ගැන නෙවෙයි. මගේ ගමන ගැන කල්පනා කළානම් මට පොහොට්ටු වේදිකාවට නැගලා කෑගහලා වීරයෙක් වෙන්න පුලූවන්. මම කියන්නේ ඔක්කෝම එකට සටන් කරමු කියලයි. ඒත් අපේ පක්ෂයේ ආසන සංවිධායකවරුන්ට අත්වෙන ඉරණම මොකක්ද කියලා අපි කල්පනා කරන්න ඕනෑ. ප‍්‍රාදේශීය සභා මන්ත‍්‍රීවරුන්ට අත්වෙන ඉරණම මොකක්ද කියලා කල්පනා කරන්න ඕනෑ. අපේ නායකයාට අත්වෙන ඉරණම මොකක්ද කියලා කල්පනා කරන්න ඕනෑ. අපව ඇතුලට දාගෙන දොර වහගත්තාම මොකද වෙන්නේ කියලා අපටවත් පේන්නේ නැහැ. ඇතුලට දාගෙන අපට ගැහුවත් අපි දන්නෙ නෑ. අපට වෙඩි තියන්න එනකොට වගේ කොන්දේසි විරහිතව අත් දෙක උස්සාගෙන යන්න බැහැනේ. අපි කියන්නේ ජාතික වැඩපිළිවෙලක් ගැන කතාකරමු කියලයි.


ඔබ යෝජනා කරන ජාතික වැඩපිළිවෙල මොකක්ද?


අවුරුදු 70ක ලංකාවේ දේශපාලඥයන් ගැන මිනිස්සු කළකිරිලා ඉන්නේ. හැම පක්ෂයක්ම ගැන කළකිරිලා ඉන්නේ. ඒ නිසා සමහරු හිතනවා පාර්ලිමේන්තුවේ 225ම නැතිව වෙන කෙනෙක්ව ගේන්න ඕනෑ කියලා. දේශපාලඥයන්ගෙන් වැඩක් නැති බව හිතනවා. ගෝඨාභය රාජපක්ෂව ගේන්නත් පදනම් වුණේ ඒ තර්කනය. මේ තර්ක කිරීම මවපු එකක්නේ. මෙච්චර කාලයක් ඔබේ පුවත්පතෙන් හෙම හැම දේශපාලඥයාටම පහරදීමේ ප‍්‍රතිඵලයක් විදියටයි මේක වෙලා තියෙන්නේ. දේශපාලඥයන් ඕනෑ නැහැ. දේශපාලඥයන්ට මේක කරන්න බැහැ කියලා තමයි මතවාදය හැදුවේ.

දේශපාලඥයන් අතර සිටින හොඳ මිනිසුන්ව ප‍්‍රවර්ධනය නොකර වෙන වෙන මිනිස්සුන්ව ඉහළට ගෙනාවා. ඉන්පස්සේ දේශපාලඥයෝ ඕනෑ නැති බව කියලා 225ම බෝම්බ ගහන්න ඕනෑ බව කියන තැනට සමාජය පත්වුණා. දැන් පිටින් දේශපාලනයට පුද්ගලයන්ව ගේන්න යනවා. ඒකට හේතුව වරින් වර ආණ්ඩු මාරු වෙද්දී මාරුවෙන දේශපාලන ප‍්‍රතිපත්ති. අපි එතැනින් වෙනස් වෙන්න ඕනෑ. ඉදිරි අවුරුදු 50දී මොනවාද කරන්නේ කියන එක ගැනයි අපට ප‍්‍රතිපත්ති තියෙන්න ඕනෑ. ඉදිරි අවුරුදු 5දී කරන්නේ මොනවාද කියලා නෙවෙයි. ඒ අවුරුදු 5න් රටවල් ගොඩගන්න හිතන්නේ ඔල්මාදකාරයෝ. රටට තිබුණු ප‍්‍රශ්නය ඒකනේ. අවුරුදු 50ක 60 වැඩපිළිවෙලක් අපට තියෙන්න ඕනෑ. දැන්වත් දීර්ඝකාලීන වැඩපිළිවෙලක් හැදුවේ නැත්නම් මේ සන්තෑසියම තමයි අත්වෙන්නේ. ඒ නිසා අපි පුද්ගල හෝ පක්ෂ සාධකවලට වැඩිය බලන්නේ වැඩපිළිවෙල මොකක්ද කියන එක ගැනයි.


මීට පෙර ජනාධිපති අපේක්ෂකත්වය එක් පක්ෂයකටත්, අගමැති අපේක්ෂකත්වය අනෙක් පක්ෂයටත් ලැබෙන පරිදි පොදුජන පෙරමුණ එක්ක ඇති කරගත යුතු බව කී එකඟතාවය අදටත් වලංගුද?


දැන් ඒ කතාව එහේමෙහේ වෙලා තියෙන්නේ. මම කලින් කීවේ ජනාධිපති එක් පක්ෂයකින් එද්දී අගමැති තවත් පක්ෂයකින් එන්න ඕනෑ කියලයි. එතකොට සමබරතාවයක් තියෙනවා. ඒත් දැන් ඒකත් වෙනස් කරලා අපේක්ෂකයන් පත්කිරීම තනි අතට අරගෙනයි තියෙන්නේ. එතකොටයි කොන්දේසි විරහිතව එකතුවෙන්නට සමහර දේශපාලඥයන් කල්පනා කරන්නේ. අපව බිත්තියට හේත්තු කරන තරමට හරි,හරි මොනවහාරි කරමු කියන්න බැහැනේ. අපි ඉන්නේ බිත්තියට හේත්තු කළාම අනෙක් පැත්තට නැගිටින්නයි. මම ඉන්නේ එතැනයි. අපට කරන්න ගොඩක් දේවල් තියෙනවා. ඔප්ෂන් ගොඩක් තියෙනවා. ඔප්ෂන් නැති බව කවුරුහරි හිතනවානම් ඒක වැරදීමක්.

ජනතාව එක පැත්තක, පාලකයන් තවත් පැත්තක?

By
ගාමිණි වියන්ගොඩ
-
0

මෙය, ජනප‍්‍රිය සමාජවාදී කියමනකි. ලංකා සමසමාජ පක්ෂය සහ ශ‍්‍රී ලංකාවේ කොමියුනිස්ට් පක්ෂය වැනි සාම්ප‍්‍රදායික වාම පක්ෂත්, රෝහණ විජේවීර ඇතුළු නායකයන් පෙරමුණ ගත් විකල්ප මාක්ස්වාදී පක්ෂත් මේ කාරණය චිරාත් කාලයක් තිස්සේ අවධාරණය කොට තිබේ. ඒ අනුව, පාලක පංතියට විරුද්ධව තමන් ජනතාව සමග පෙළගැසෙන බව ඔවුන් කියන විට, මැතිවරණවලදී වෙනස් ආකාරයකින් හැසිරුණත්, සාමාන්‍ය ජීවිතයේදී බොහෝ විට පොදු ජනතාව ළෙන්ගතුකමක් පෑවේ සමාජවාදී කඳවුර කෙරෙහි ය. එසේ වෙතත්, විශේෂයෙන් 1960 ගණන්වලින් පසුව මේ කියන චින්තනය දේශපාලනික මෝස්තරයකට වැඩි දෙයක් වී නැත. ඒ අරුමෝසම් මෝස්තරය කෙතෙක් ප‍්‍රබල වීද යත්, ලංකාවේ නූතන ධනවාදයේ පියා වශයෙන් බොහෝ දෙනා සලකන ජේ. ආර්. ජයවර්ධන පවා ලංකාවේ ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාව හැඳින්වීමට ‘සමාජවාදී’ විශේෂණ පදය යොදාගැනීමට අමතක නොකෙළේය.

පාලකයා ධනවාදියෙකු වුවත්, සමාජවාදියෙකු වුවත්, ජනතාව පාලනය කිරීම සඳහා බලය අභ්‍යාස කිරීමේදී එක කාරණයක් සම්බන්ධයෙන් සමානයෝ වෙත්. එනම්, ජනතාව ඉල්ලා සිටින න්‍යාය පත‍්‍රයක් යටතේ කටයුතු කිරීමට වඩා, ජනතා සුභසිද්ධිය සඳහා අවශ්‍ය වෙතැයි තමන් සිතන තමන්ගේ න්‍යාය පත‍්‍රයක් යටතේ කටයුතු කිරීමට, බලයට පත්වූ පසු ඔවුන් පියවර ගැනීමයි. බොල්ෂෙවික් විප්ලවයෙන් පසු ස්ටැලින්ගේ පාලන තන්ත‍්‍රයත්, චීන විප්ලවයෙන් පසු මා ඕ සේතුංගේ පාලන තන්ත‍්‍රයත් කටයුතු කෙළේ ඒ විදිහටයි. ඒ සඳහා ඒ දෙරටේමත්, ඔවුන්ගේ මතවාදය අනුව කටයුතු කළ කාම්බෝජය වැනි ලෝකයේ සමාජවාදී වෙනත් බොහෝ ස්ථාවලත් ජනතාවට ගෙවීමට සිදු වූ මිල ඉතා අධික බව ඉතිහාසය විසින් ඔප්පු කොට ඇත.

මෙය, ධනවාදී රටක සිදුවීම අපට පහසුවෙන් තේරුම්ගත හැකිය. මන්ද යත්, ධනපතියා හැම විටකම කටයුතු කරන්නේ තමන්ගේ ලාභය සඳහාම බව, නැවතත් ජනප‍්‍රියවාදීව, අප සිතන බැවිනි. එහෙත්, ජනතාව සහ පාලකයන් අතර මේ නොපෑහීම සමාජවාදී පාලන තන්ත‍්‍රයන් සම්බන්ධයෙනුත් ඇති වුණේ ඇයි? ස්ටැලින්වාදය විස්තර කරන ට්‍රොට්ස්කි එය හඳුනාගත්තේ, ජනතාව (පංතිය* පාලකයන් බවට පත්නොවී, ජනතාව වෙනුවට වෙනත් පිරිසක් පාලන තන්ත‍්‍රයට ආදේශ වීම නිසා ඇති වූ විකෘති තත්වයක් වශයෙනි. හෙවත් නිලධර තන්ත‍්‍රයක් විසින් කම්කරු පංති බලය ඩැහැගැනීමක් වශයෙනි.

එය අර්ධ සත්‍යයකටත් අඩු සත්‍යයකි. එනම්, තරමක් විශාල බොරුවකි. හැම දාම සිදුව ඇත්තේත්, මතුවට හැම දාම සිදුවනු ඇත්තේත්, ජනතාව වශයෙන් සැලකෙන ‘අල ගෝනියට’ පාලකයන් වීමට නොහැකි වීමයි. ජනතාව පාලකයා බවට පත්වීමක් අපේක්ෂා කිරීමම, අර්ථ-සිද්ධිභාවයෙන්ම, මුග්ධ වූත්, පරස්පර වූත් අපේක්ෂාවකි. ඒ නිසා, හැම දාම හැම තැනකම ජනතාව වෙනුවට ආදේශක සපයා ගැනීමට රටකට සිදුවෙයි. එම ආදේශකය රනිල් වික‍්‍රමසිංහ/සජිත් පේ‍්‍රමදාස/කරූ ජයසූරිය ප‍්‍රමුඛ එක්සත් ජාතික පක්ෂය විය හැකිය. රාජපක්ෂ පවුල ප‍්‍රමුඛ පොහොට්ටුව විය හැකිය. අනුර කුමාර දිසානායක, ලාල් කාන්ත ඇතුළු ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ විය හැකිය. මේ පක්ෂ සහ පුද්ගලයන් අතරේ දෘෂ්ටිවාදීමය වශයෙන් සහ වෙනත් නොයෙක් ආකාරයේ බරපතළ වෙනස්කම් ඇතත්, ඒ සියල්ලන්ම ජනතාව සමග ‘ගනුදෙනු’ කරනු ඇත්තේ, ඊනියා ජනතා න්‍යාය පත‍්‍රයකට අනුව නොව, ජනතා න්‍යාය පත‍්‍රයක් වශයෙන් ගන්නා තමන්ගේ න්‍යාය පත‍්‍රයකට අනුව ය. ඔවුන් කවුරුත් එකී තමන්ගේ න්‍යාය පත‍්‍රය ‘ජනතා න්‍යාය පත‍්‍රයක්’ වශයෙන් නම් කරනු ලැබීම වෙනම කාරණයකි. විශේෂයෙන් ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ වැනි පක්ෂයකට, මේ කියන න්‍යාය පත‍්‍රය වඩාත් ජනතාවට ආසන්න වැඩපිළිවෙළක් වශයෙන් ඉදිරිපත් කිරීමේ හැකියාව තිබේ. එසේ වන්නේ, බලයට පත්වීමට ඔවුන්ට ඇති ඉඩකඩ දුරස්ථ බැවිනි. ඒ නිසා, ජනතාව ඉල්ලති’යි ඔවුන් සිතන බොහෝ දේවල් දෙන බවට ජනතාවට පොරොන්දු වීමට ඔවුන්ට පිළිවන. උදාහරණයක් වශයෙන්, පෞද්ගලික විශ්වවිද්‍යාල වසා දැමීම, බටහිර ගැති නොවී සිටීම, වෙළඳපොළ බලවේග පරාජය කිරීම ආදි බොහෝ දේවල් කරන බවට ඉතා පහසුවෙන් ඔවුන්ට පොරොන්දු විය හැකිය.

අනිත් පැත්තට, ජනතාව යනු, සෑම දෙයක්ම ඉල්ලා සිටින පිරිසකි. පොහොර සහනාධාර සහ ‘සමෘද්ධියේ’ සිට, රාජ්‍ය සේවය යනු ජනතා සේවය සඳහා නොව, ජනතාව විසින් නඩත්තු කරනු ලබන නිෂ්ඵල ශ‍්‍රම බලකායක් වශයෙන් පවත්වාගෙන යාම තමන්ගේ ජන්ම උරුමයක් වශයෙන් දිවි හිමියෙන් ආරක්ෂා කරගත යුතුව ඇතැයි සිතන රාජ්‍ය-කේන්ද්‍රීය පන්නයේ ‘ජනතාවාදී’ බොහෝ දේවල් එම න්‍යාය පත‍්‍රය තුළ තිබේ. මගේ තර්කය වන්නේ, ගෝඨාභය රාජපක්ෂ හෝ එක්සත් ජාතික පක්ෂ අපේක්ෂකයෙකු පමණක් නොව, ඊළඟ ජනාධිපතිවරණයකින් ජනතා විමුක්ති පෙරමුණු අපේක්ෂකයා ජයගත්තත්, එවැනි අත්‍යන්ත ජනතා අපේක්ෂාවකට අනුගතව වැඩ කිරීමට ඒ කිසිවෙකුට නොහැකි වන බවයි. එය ඔවුන්ගේ වරදක් නොව, ජනතා අපේක්ෂාව සහ ප‍්‍රායෝගික රාජ්‍ය පාලනය අතර විශාල පරතරයක් නිසගයෙන්ම ඇති බැවිනි.

මේ පැහැදිලි කිරීම ඉදිරිපත් කිරීමට සිදුවුණේ, ඊළඟ ජනාධිපතිවරණයට ඉදිරිපත් වීමට බලාපොරොත්තු වන ප‍්‍රධාන අපේක්ෂකයන් දෙදෙනාම මෙතෙක් ජනතා අභිලාෂයක් වශයෙන් පැවති ප‍්‍රධාන කාරණයක් ඉටු ‘නොකිරීමට’ දැන් තියාම තීරණය කොට ඇති බව පෙන්වා දීමටයි. (සජිත් පේ‍්‍රමදාස එක්සත් ජාතික පක්ෂ අපේක්ෂකයා වීමට ඉඩ ඇතැයි යන උපකල්පනය මත මෙය පදනම් වෙයි*. මෙය, 1994න් පසු පළමු වතාවට දක්නට ලැබෙන ආපසු ගමනක් පිළිබඳ සේයාවකි. එය ‘ආපසු ගමනක්’ වන්නේ, 1994 සිට මේ දක්වා ප‍්‍රධාන අපේක්ෂකයන් දෙදෙනාම පොරොන්දු වී ඇති ‘ජනාධිපති ක‍්‍රමය අහෝසි කිරීම’ යන තේමාව මෙවර ප‍්‍රධාන අපේක්ෂකයන් දෙදෙනාගෙන් කිසිවෙකුගේ ‘මහජන න්‍යාය පත‍්‍රවල’ මේ දක්වා දකින්නට නැති බැවිනි.

මේ මගින් අපට එළැඹිය හැකි නිගමනය කුමක්ද? ඉහතින් විස්තර කළ පරිදි, ජනතා අපේක්ෂා සහ පාලකයන්ගේ අවශ්‍යතා අතර පවතින්නා වූ පංති නොපෑහීමක් හෝ ජනතා අපේක්ෂාව සහ පාලනයේ ප‍්‍රායෝගික කොන්දේසි අතර පවතින අනිවාර්ය නොපෑහීමක් නිසා ඇති වන තත්වයක්ද, එය?

ඊට පිළිතුරු සොයා ගැනීම සඳහා තවත් පැහැදිලි කිරීමක් අවශ්‍ය කෙරේ.

ජනාධිපති ක‍්‍රමය අහෝසි කිරීමේ ‘ජනකාන්ත’ ඉල්ලීම, අනවශ්‍ය කාලයක් තිස්සේ කුරුවල් කෙරුණි. ඒ කුරුවල් වීම තදින් කැපී පෙනුණේ ‘යහපාලනය’ යටතේ ය. එහිදී මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේන සෘජුවමත්, රනිල් වික‍්‍රමසිංහ වක‍්‍රවත්, ඊට දායක වූහ. අනුර කුමාර දිසානායක, එය අහෝසි කිරීම සඳහා තමන්ම ගෙනා 20 වැනි සංශෝධනය සම්බන්ධයෙන් කටයුතු කෙළේ ‘ආසයි බයයි’ ප‍්‍රතිපත්තියක පිහිටා ය. ඒ කාරණයට අමතරව, යහපාලනය යනු අවුලක් යන අදහස ජනප‍්‍රිය ව්‍යවහාර තුළ තදින් සනිටුහන් විය. එවිට, වෙනත් කාරණා දෙකක අවශ්‍යතාව එක විට ඉස්මතු වෙයි. එකක් වන්නේ, නොවැනෙනසුලූ, සෘජු, දැඩි පුද්ගලයෙකුගේ අවශ්‍යතාවයි. දෙවැන්න වන්නේ, එවැනි පුද්ගලයෙකුට නිදහස්ව සහ නිර්බාධීව කටයුතු කළ හැකි ආකාරයේ පාලන ක‍්‍රමයක අවශ්‍යතාවයි. ගෝඨාභය රාජපක්ෂ හෝ සජිත් ප්‍රේමදාස සමග දැඩි අධිකාරීවාදී විධායක ජනාධිපති ක‍්‍රමයක් අනුකූල වන තත්වයක් ඇතිව තිබෙන්නේ ඒ තතු යටතේ ය. ගෝඨාභය ගැන කවුරුත් දන්නා නිසා ඔහු මොහොතකට පැත්තකින් තියමු. එහෙත් සජිත් පේ‍්‍රමදාසත්, ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය පැත්තකින් තැබීමටත්, මානව හිමිකම් පැත්තකින් තැබීමටත් ඇති සිය කැමැත්ත මේ වන විට ප‍්‍රකාශ කොට ඇත.

1994 සිට රැුකගෙන ආ උත්කර්ෂවත් ජනතා අභිලාෂයක් ඉවතලීම ජනතාව විසින්ම අනුමත කරගනු ලැබීමක් ඉදිරි ජනාධිපතිවරණයකදී මේ දෙන්නාගෙන් එක්කෙනෙකු ඔස්සේ අත්පත් කරගැනුණොත්, එය මේ රටේ අනාගත ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය හැකිලීමටත්, අධිකාරීවාදී හෝ බොහෝවිට ඒකාධිපති ප‍්‍රවණතාවක් ගන්නා පාලන මාදිලියක් මේ රටේ පැලපදියම් වීමටත් මග පෑදෙනු නියති.

දැන් මේ ලිපියේ මුලට අප ආපසු ගියොත් චිත‍්‍රය මෙසේ ය:

එක පැත්තක සිටි ජනතාවට වෙනත් පැත්තක සිටි පාලක පංතිය තමන්ගේ ග‍්‍රහණයට නතුකර ගැනීමට, 1994 සිට වසර 25 ක් වැනි දීර්ඝ කාලයක් තිස්සේ පවා නොහැකිව තිබේ. අවසානයේදී, ඉතිහාසයේ බොහෝ විට සිද්ධ වන්නා සේ, පාලකයන් විසින් තමන්ගේ කෝව තුළට ජනතාව ආම්බාන් කරගෙන තිබේ. මේ කාරණය සම්බන්ධයෙන් ගත් විට ඒ පාලක කෝව කුමක්ද? ජේ. ආර්. ජයවර්ධන කී පරිදි, ‘පාර්ලිමේන්තුවේ ඕනෑ එපාකම්වලට යට නොවන, දැඩි පුද්ගල නායකත්වයක් යටතේ රට්ටුන්ව මට්ටු කළ හැකි කාර්යක්ෂම’ පාලන ක‍්‍රමයකි.

ඒ නිසා ජේ. ආර්. ජයවර්ධනගේ හමට තඩිබාන මෝස්තරය නතර කිරීමට දැන්වත් අප පුරුදු විය යුතුව තිබේ.

වගකීමෙන් ඔබ්බට රාජකාරී කිරීමේ රාජපක්ෂ යුග අත්දැකීමක්

By
ලසන්ත රුහුණගේ
-
0


පසුගිය අගෝස්තු 11 වැනිදා කොළඹ සුගතදාස ගෘහස්ථ ක‍්‍රීඩාංගණයේදී පැවති ශ‍්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණේ ඉදිරි ජනාධිපතිවරණ අපේක්ෂකයා වශයෙන් නම් කිරීමෙන් පසු ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ඔහුගේ කථාවේදී මේ රටේ ජනතාව සැලකිල්ලට ගත යුතු කරුණක් කීවේය.


ඒ විසි වසරක් වූ ඔහුගේ හමුදා ජීවිතයේදීත්, දස වසරක් වූ ඔහුගේ අමාත්‍යාංශ ලේකම් ජීවිතයේදීත් තමාට පැවරුණු රාජකාරිය ඔහු සීමාවෙන් ඔබ්බට ගොස් ඉටුකර ඇති බවය.


පසුගිය රාජපක්ෂ පාලන කාලයේ ඔහුගේ කටයුතු පිළිබඳව දන්නා අය වාගේම ඊටත් පෙර පේ‍්‍රමදාස යුගයේදී හෙවත් 88/89 භීෂණ සමයේදී මාතලේ ප‍්‍රදේශයේ අත්දැකීම් ඇති අය ඒ ගැන හොඳටම දන්නවා ඇත.


රාජපක්ෂ පාලන කාලයට අදාලව රාජකාරි වගකීමෙන් ඔබ්බට ගොස් ඔහු කළ වික‍්‍රමයන්ගේ ලැයිස්තුව ඉතා දිගුය. හමුදා බලඇණි යොදවා කොළඹ කොම්පඤ්ඤවීදිය රේල් පාර දෙපස ජනතාවගේ නිවාස කඩා බිඳදමා පැය කිහිපයකින් මහමගට ඇදදැමීම, රතුපස්වල උද්ඝෝෂකයන්ට වෙඩිතැබීම, එහිදී ආරක්‍ෂාව පතා වැලිවේරිය කතෝලික දේවස්ථානයේ සැඟවුණු ප‍්‍රදේශවාසීන්ට දේවස්ථානය තුළටම ගොස් හමුදා සාමාජිකයන් දියත් කළ අමානුෂික ප‍්‍රහාරය, කටුනායක වෙළඳ කලාප සේවකයන්ට වෙඩි තැබීම, හලාවත ධීවරයන්ට වෙඩි තැබීම ආදිය එහිදී සිහියට ඒම වැළැක්විය නොහැකිය.


විශේෂයෙන්ම ලියුම්කරු නියෝජනය කරන ජනමාධ්‍ය ක්ෂේත‍්‍රයට එරෙහිව දියත් කළ ඝාතන, පහරදීම්, ගිනිතැබීම් හා තර්ජනයන් අමතක කළ නොහැකිය. එවක ශ‍්‍රී ලංකා වෘත්තීය ජනමාධ්‍යවේදීන්ගේ සංගමයේ සභාපති හා ලේකම් වශයෙන් කටයුතු කළ සනත් බාලසූරිය හා පෝද්දල ජයන්ත කැඳවා ඔවුන්ගේ මාධ්‍ය සංගම් ක‍්‍රියාකාරීත්වයන් නවත්වන ලෙසට කළ ‘සොඳුරු ආඥා’ පැවරුණු රාජකාරී වගකීමෙන් ඔබ්බට ගොස් කටයුතු කළ ආකාරයට හොඳම නිදසුන්ය.


දැනට අධිකරණ හමුවේ කරුණු ගොනුකර ඇති සන්ඬේ ලීඩර් කර්තෘ ලසන්ත වික‍්‍රමතුංග ඝාතනය, රිවිර කර්තෘ උපාලි තෙන්නකෝන්ට පහරදීම, ද නේෂන් නියෝජ්‍ය කර්තෘ කීත් නොයාර් පැහැරගෙන ගොස් වදහිංසා කිරිම, මාධ්‍යවේදී ප‍්‍රගීත් එක්නැලිගොඩ අතුරුදන් කිරීම ආදි සිද්ධීන්වලට වගකිව යුතු යැයි නම්කර ඇති යුද හමුදා බුද්ධි අංශ සාමාජිකයන් එම සාපරාධී කටයුතු සඳහා ඔවුන්ට අණ ලැබුණේ කාගෙන්දැයි කියනවා නම් මේ රාජකාරී වගකීමෙන් ඔබ්බට ගොස් කටයුතු කිරීම පිළිබඳ උදාහරණ ගොන්න තවත් දිගු කළ හැකිය.


එහෙත් මේ සිද්ධීන්වලට සම්බන්ධ යුද හමුදා බුද්ධි සාමාජිකයන්ගේ මුනිවත රැුකීමෙන් පෙනෙන්නේ ඔවුන් ඉහළ අණ පිළිබඳ කට ඇරීමට සූදානම් නැති බවයි. නමුත් එම හමුදා බුද්ධි අංශ සාමාජිකයන්ට ලසන්ත වික‍්‍රමතුංග ඝාතනය කිරීමට, උපාලි තෙන්නකෝන්ට පහරදීමට, කීත් නොයාර් පැහැරගෙන ගොස් වධහිංසා කිරීමට හෝ ප‍්‍රගීත් එක්නැලිගොඩව අතුරුදන් කිරීමට තරම් පුද්ගලික හේතු තිබුණායැයි අපට විශ්වාස කළ නොහැකිය.
අප මේ කියන්නට යන සිදුවීමද රාජපක්ෂ පාලන කාලයේ සිදුවූ මාධ්‍ය මගින් ප‍්‍රචාරය නොවූ, ලියුම්කරුටද සම්බන්ධ රාජකාරී වගකීමට ඔබ්බෙන් මාධ්‍ය සම්බන්ධයෙන් එකළ වූ සිදුවීමක්ය.


පොළොන්නරුවේ සිදුවීම


මේ සිදුවීමට ස්ථාන දෙකක් සම්බන්ධය. එකක් පොළොන්නරුව ගිරිතලේ ඩියර් පාක් හෝටලය ය. 2014 මැයි 23,24 හා 25 දිනවල උතුරු හා නැගෙනහිර පළාත්වල දෙමළ මාධ්‍යයෙන් කටයුතු කරන මාධ්‍යවේදීන් සඳහා පුහුණු වැඩසටහනක් ට‍්‍රාන්පේරන්සි ඉන්ටර්නැෂනල් ආයතනය සංවිධානය කර තිබුණි. අපටද සම්පත් දායකයෙකු ලෙස ඊට ආරාධනා කර තිබුණි. ඊට පෙර එම වැඩසටහන් මාලාවේම සිංහල මාධ්‍යයෙන් කටයුතු කරන මාධ්‍යවේදීන් සදහා වැඩ සටහන් දෙකක් පවත්වා තිබුණි. ඉන් එකක් මේ කියන ඩියර් පාක් හෝටලයේදීම ඊට පෙර පවත්වා තිබුණි.


පුවත්පතේ වැඩ අවසන් කර රාත‍්‍රී බසයක නැගී අප පොළොන්නරුවට ළඟාවූයේ මැයි 24 වැනිදා උදෑසනය. ඩියර්පාක් හෝටලයට යනවිටත් එදිනට නියමිත පුහුණු වැඩසටහන ආරම්භ වී නොතිබුණි. එවක ට‍්‍රාන්ස්පේරන්සි ඉන්ටර්නැෂනල්හි සේවය කළ එම වැඩසටහන බාරව සිටි ශාන් විජේතුංගත්, සම්පත්දායකයෙකු ලෙස පැමිණ සිටි නීතිඥ ජගත් ලියනආරච්චිත්, පුහුණුව සඳහා පැමිණි මාධ්‍යවේදීනුත් සිටියේ හෝටලයේ ආලින්දයේය. වැඩසටහන පවත්වන බවත් පෙනෙන්නට තිබුණේ නැත.


විස්තර විමසූ විට දැනගන්නට ලැබූයේ මෙවැන්නකි. මැයි 23 දින, එනම් පෙරදින සවස වැඩසටහන ආරම්භ කර ආරම්භක සැසිය පවත්වා ඇත. ඉන්පසු පසුදින පැවැත්වෙන පළමු සැසිය සඳහා පැවරුම් සහභාගිකයන්ට ලබාදී පළමු දින වැඩසටහන නිමා කර ඇත.


එදින රාත‍්‍රියේ වැඩසටහන බාරව සිටි ශාන් විජේතුංගට හෝටලයේ කළමනාකරුගෙන් ¥රකථන ඇමතුමක් ලැබී ඇති අතර ඒ අනුව ශාන් විජේතුංග හා ජගත් ලියනආරච්චි ලොබියට ගොස් කළමනාකරු හමුවී ඇත. කළමනාකරු කියා ඇත්තේ වැඩමුළුව නවත්වන ලෙස තර්ජනය කරමින් ඔහුට නිර්නාමික ඇමතුමක් ලැබී ඇති බවත් ඊට අමතරව මේජර් ජෙනරාල් ලාල් පෙරේරා නැමැත්තෙකුගෙන්ද වැඩසටහන නවත්වන ලෙස උපදෙස් ලැබී ඇති බවත්ය. (මේජර් ජෙනරාල් ලාල් පෙරේරා යනු එවකට නැගෙනහිර පළාත් භාර සන්නාහ බුද්ධි අංශ ප‍්‍රධානියාය. ගිරිතලේ ඇති සන්නාහ බුද්ධි අංශ කඳවුර ඔහුගේ මූලස්ථානයය. මාධ්‍යවේදී ප‍්‍රගීත් එක්නැළිගොඩ පැහැරගෙන ගොස් රඳවා තිබී ඇත්තේද ගිරිතලේ මෙම බුද්ධි අංශ කඳවුරේය.*


හෝටලයේ කළමනාකරු වැඩිදුරටත් දන්වා ඇත්තේ හෝටලයේ හිමිකරු වන නියෝජ්‍ය අමාත්‍ය සිරිපාල ගම්ලත් උඩුමහලේ සාකච්ඡුාවක නිරතව සිටින බවත් ඔහු සමඟද සාකච්ඡුා කර අවසන් තීරණයක් ගත යුතු බවත්ය. ඉන්පසු ශාන් විජේතුංගගේ ¥රකථනයට වැඩසටහන නවත්වන ලෙස තර්ජනය කරමින් ¥රකථන ඇමතුමක් ලැබී ඇත. නියෝජ්‍ය අමාත්‍ය සිරිපාල ගම්ලත්ද ලොබියට පැමිණ ඇති අතර කෙටි සාකච්ඡුාවක් අතරදී හෝටලයේ කළමනාකරු ¥රකථන ඇමතුමක් ලබාගෙන නියෝජ්‍ය අමාත්‍යවරයාට ලබාදී ඇත. මඳක් ඉවතට ගොස් එම ඇමතුම අවසන් කර පැමිණ ඇති නියෝජ්‍ය ඇමතිවරයා පවසා ඇත්තේ වැඩසටහන නවත්වන ලෙස මේජර් ජෙනරාල් ලාල් පෙරේරා උපදෙස් දුන් බැවින් හෝටලයේ වැඩසටහන පැවැත්වීමට ඉඩදිය නොහැකි බවයි. එමෙන්ම ආරක්ෂක අමාත්‍යාංශයේ ලේකම්වරයා සමග සාකච්ඡුා කර අවසර ලබාගෙන වැඩසටහන පවත්වන ලෙසයි. තවද මේජර් ජෙනරාල් ලාල් පෙරේරා වැඩසටහන පවත්වන ලෙස උපදෙස් දුනහොත් හැර වැඩසටහන පැවැත්වීමට ඉඩ ලබානොදෙන ලෙස නියෝජ්‍ය අමාත්‍යවරයා කළමනාකරුට උපදෙස් දී ඇත.


මේ සිදුවීම් එවක ට‍්‍රාන්ස්පේරන්සි ඉන්ටර්නැෂනල් සභාපති ජේ.සී. වැලිඅමුණට හා එහි විධායක අධ්‍යක්ෂ එස්. රනුග්ගේට දන්වා තිබූ අතර රනුග්ගේ මහතා මේජර් ජෙනරාල් ලාල් පෙරේරාගේ ¥රකථන අංකය ලබාගෙන ඔහුට කථා කර තිබුණි. එහිදී මේජර් ජෙනරාල් ලාල් පෙරේරා රනුග්ගේ මහතාට දැනුම් දී තිබුණේ වැඩසටහන ගැන ඔහුගේ විරෝධයක් නොමැති බවයි. රනුග්ගේ මහතා නියෝජ්‍ය අමාත්‍ය සිරිපාල ගම්ලත්ද අමතා තිබුණු අතර ගම්ලත් මහතාගේ පිළිතුර වී තිබුණේ මේජර් ජෙනරාල් ලාල් පෙරේරාගේ උපදෙස් මත වැඩසටහන නැවැත්වූ බවත්, මේජර් ජෙනරාල්වරයාගේ විරුද්ධත්වයක් නොමැති නම් ඔහුගේද විරුද්ධත්වයක් නැති බවත්ය. එම පණිවිඩ රනුග්ගේ මහතා දැනුම්දුන් අතර එය හෝටල් කළමනාකරුට සැලකිරීමෙන් පසු ඔහු මේජර් ජෙනරාල් ලාල් පෙරේරාට ඇමතුමක් ගෙන නැවත ප‍්‍රකාශ කරනු ලැබුයේ මේජර් ජෙනරාල්වරයාගේ තීරණයේ වෙනසක් නොමැති බවයි.


මේ ¥රකථන ඇමතුම් අතර කාලයේදී එවක යුධ හමුදා මාධ්‍ය ප‍්‍රකාශකවරයාටද, යුධ හමුදාපතිවරයාගේ මාධ්‍ය අධ්‍යක්ෂ බි‍්‍රගේඩියර් ජයනාත් ජයවීරටද අප ඇමතුම් ලබාගෙන මෙම වැඩසටහන නැවැත්වීමට යුධ හමුදාවේ තීරණයක් තිබේදැයි විමසනු ලැබුවත් ඔවුන්ගේ පිළිතුරු වූයේ එවැන්නක් පිළිබඳ ඔවුන් නොදන්නා බවයි.


අප වැඩසටහන නවත්වා පිටත්ව යනවාද නැද්ද යන්න සහතික කරගැනීම සඳහා යුද හමුදා බුද්ධි අංශ සාමාජිකයන් පිරිසක් හෝටලය තුළ සැරිසරමින් සිටිනු දක්නට ලැබුණු අතර පසුව ට‍්‍රාන්ස්පේරන්සි ඉන්ටර්නැෂනල් ආයතනයට හෝටල් කළමනාකාරීත්වය ඊමේල් මගින් දැනුම්දී තිබුණේ ආරක්ෂක අමාත්‍යාංශයේ උපදෙස් මත වැඩසටහන පවත්වාගෙන යෑමට ඉඩදිය නොහැකි බවයි. ඒ අනුව වැඩසටහන නොපවත්වා සහභාගිකයන් පිටත්කර යැවීමට අපට සිදුවිය.


මීගමුවේ සිදුවීම


උතුරු නැගෙනහිර පළාත්වල දෙමළ මාධ්‍යයෙන් කටයුතු කරන මාධ්‍යවේදීන් සඳහා පොළොන්නරුවේ පවත්වන්නට නොහැකි වූ වැඩසටහන නැවත එම වසරේ ජුනි 6 සිට 8 දින දක්වා මීගමුව ගෝල්ඞ් සෑන්ඞ් හෝටලයේදී පවත්වන්නට නියමිතව තිබුණි. අපද ඊට සම්පත්දායකයෙකු ලෙස සහභාගි වුණෙමු.


වැඩසටහනේ පළමු දිනයට ප‍්‍රශ්නයක් නොවූ අතර දෙවන දිනයේදී එනම් ජුනි 7 දින සවස 50ක 60ක පමණ පිරිසක් සටන්පාඨ පුවරු හා ඩිජිටල් බැනර් අතැතිව හෝටලයේ ආලින්දයට කඩා පැන වැඩසටහනට එරෙහිව උද්ඝෝෂණයක් පවත්වන්නට වූහ. එම උද්ඝෝෂකයන් පැමිණීමට පෙරම පොලිස් නිලධාරීන් කිහිපදෙනෙකු හෝටලයේ ආලින්දයට පැමිණ තිබූ අතර සිදුවීම පිළිබඳව ක්ෂණිකව 119 හදිසි ¥රකථන අංකයට පැමිණිලි කරනු ලැබීය. ඉන්පසුව මීගමුව පොලිස් ස්ථානාධිපති, සහකාර පොලිස් අධිකාරී හා පොලිස් අධිකාරී ඇතුළු පිරිසක් එහි පැමිණෙන ලදි.


පොලීසිය අපට කීවේ වැඩමුළුව නවත්වා පිටව යන ලෙසයි. අප ඉල්ලා සිටියේ අප නීති විරෝධී කාර්යයක නිරත නොවන බැවින් උද්ඝෝෂකයන්ගේ බාධා ඉවත්කර දෙන ලෙසයි. අප පොලීසියට පැවසුවේ නීති විරෝධී කටයුත්තක් සිදුකරනවා නම් එම චෝදනාව කරන පුද්ගලයාගෙන් පැමිණිල්ලක් සටහන් කරගෙන ඒ පිළිබඳ මූලික විමර්ශනයක් කර අධිකරණයට කරුණු වාර්තා කර වැඩසටහන නැවැත්වීමට නියෝගයක් ලබාගැනීම නීත්‍යනුකූල ක‍්‍රමවේදය බවයි. එහෙත් පොලීසිය කීවේ ඔවුන්ට කිසිසේත්ම අපගේ ආරක්ෂාව තහවුරු කළ නොහැකි බවත් වැඩසටහන නවත්වා හෝටලයෙන් පිටවී යන ලෙසත්ය.
උද්ඝෝෂකයන් අතර තිබූ ඩිජිටල් බැනර්වල සම්පත් දායකයන් ලෙස කටයුතු කළ අපද ඇතුළු කිහිපදෙනෙකුගේ ඡුායාරූප මුද්‍රණය කර තිබූ අතර එක් බැනරයක වූයේ ඇමෙරිකානු කොඩියකින් සැරසූ තොප්පියක් දමාගෙන සිටින කෝට් ඇඳගත් පුද්ගලයෙකු අපට ඩොලර් මිටියක් ලබාදෙන අයුරුත් එම ඩොලර් මිටිය එක් අතකින් ලබාගන්නා අප අනෙක් අතේ ඇති පිහියෙන් ලංකාව හැඩයට සැකසූ කේක් ගෙඩියක් කපන ආකාරයත්ය.


මේ උද්ඝෝෂකයන් කිසිවකුත් මීගමුව ප‍්‍රදේශයේ ජනතාව නොවීය. සිදුවීම පිළිබඳව දැනුවත් කිරීමෙන් පසු අපගේ මිතුරන් වන ධීවර සංගම් නායකයන්ද, සිවිල් සමාජ ක‍්‍රියාකාරිකයන්ද එහි පැමිණි අතර ඔවුන් එම තහවුරු කිරීම අපට කරනු ලැබීය. හෝටල් පරිශ‍්‍රයක් තුළට කඩා වැදී උද්ඝෝෂණය කරමින් අපට තර්ජනය කළ පිරිස පිටස්තර පුද්ගලයන් වූ අතර ඒ අතර සිටි සමහරුන් ආරක්ෂක අංශවලට සම්බන්ධ පිරිස් යැයි අනුමාන කළ හැකි විය. පොලීසියේ හැසිරීමෙන්ද එය තවදුරටත් තේරුම් ගන්නට අපට හැකි විය.


වැඩසටහන නවතා රාත‍්‍රී නවාතැන් ගැන යෑමට අප තීරණය කළද එහිදී අපගේ ආරක්ෂාව තහවුරු කළ නොහැකි බව පොලීසියේ මතය විය. උතුරු නැගෙනහිරින් පැමිණි දෙමළ මාධ්‍යයෙන් කටයුතු කරන මාධ්‍යවේදීන් එම අනාරක්ෂිත තත්වය තුළ රාත‍්‍රියේ පිටත් කරන්නේ කෙසේද යන්න අපට ප‍්‍රශ්නයක් විය. ඒ නිසා එම මාධ්‍යවේදීන් පසුදා පිටත්කරන තුරු කොළඹ රැුගෙන ගොස් බාහිර පාර්ශ්වයකට බලපෑමක් කළ නොහැකි යැයි අප උපකල්පනය කළ ජාත්‍යන්තර හෝටල් ජාලයකට අයත් කොළඹ ගලදාරී හෝටලයේ නවාත්වනු ලැබීය. ආරක්ෂාව සඳහා එම මාධ්‍යවේදීන් ගලදාරී හෝටලයේ නැවැත්වුවද හෝටලයෙන් රාත‍්‍රී ආහාර සපයාදීමේ හැකියාවක් නොතිබූ නිසා අපිද ශාන් විජේතුංගද ඔවුන්ට ආහාර රැුගෙන ඒම සඳහා පිටතට ගියෙමු. ඒ අතරවාරයේදී හෝටලයේ නවාතැන්ගෙන සිටි අයගෙන් අපට ¥රකථන ඇමතුමක් ලැබුණි. හෝටල් කළමනාකාරීත්වය දැනුම්දී තිබුණේ වහාම ඔවුන්ට හෝටලයෙන් පිටත්වී යන ලෙසයි. අප නැවත හෝටලයට පැමිණ ඒ ගැන හෝටල් කළමනාකාරීත්වයෙන් විමසුවෙමු.

හෝටලයට කිසියම් පුද්ගලයෙකු ¥රකථන ඇමතුමක් ලබාදෙමින් දන්වා ඇත්තේ අපට නවාතැන් පහසුකම් නොදෙන ලෙසයි. ඒ කවුදැයි විමසුවත් හෝටලය ඒ බව අපට කීවේ නැත. සිදුවූයේ තරු හෝටලයක ‘චෙක් ඉන්’ වී විනාඩි කිහිපයකින් ‘චෙක් අවුට්’ වීමේ ඛේදවාචකයකට මුහුණදෙන්නට අපට සිදුවීමය.
තරු හෝටලකට ¥රකථන ඇමතුමක් මගින් එවැනි නියෝගයක් ලබාදීමට හැකි හා එම නියෝගය තරු හෝටලය පිළිගැනීමට තරම් වූ දුරකථන ඇමතුම ලබාදුන් බලවතා කවුද? මෙහිදී පැවරුණු වගකීමෙන් ඔබ්බට ගොස් ක‍්‍රියාකර ඇත්තේ අදාල හෝටල්ද නැතහොත් දුරකථන ඇමතුම් ලබාදුන් පුද්ගලයන්ද?

පුරවැසිභාවය සඳහා ගෝඨාභය ගැසූ ගැට

By
සංස්කාරක
-
0

ද්විත්ව පුරවැසිභාවය ලැබීමත්, එය අත්හැරීමත්,
ලංකාවේ පුරවැසිභාවය ලැබීමත් අවුල ජාලයක්


ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ ලොස් ඇන්ජලීස් සිට ලංකාවට ආවේ 2005 සැප්තැම්බර් 4 වැනිදාය. ඒ වන විට ඔහු ශ‍්‍රී ලංකාවේ පුරවැසියෙක් නොවේ. 2003 ජනවාරි 31 වැනිදා, ඔහු උපතින්ම ගෙනා ශ‍්‍රී ලංකාවේ පුරවැසිකම අත්හැර තිබුණු නිසාය. ඒ ඔහු අමෙරිකානු පුරවැසියකු බවට පත්වීමෙනි. යම් පුද්ගලයකු වෙනත් රටක පුරවැසිකම ලබා ගත් විට ඔහුගේ මුල් රටේ පුරවැසිකම ස්වයංක‍්‍රීයවම අවලංගු වේ. එකී වෙනත් රටේ පුරවැසියකු බවට පත් වේ. නැවතත් මුල් රටේ පුරවැසිකම ලැබෙන්නේ, එකී මුල් රටේ ද්විත්ව පුරවැසිකම විශේෂයෙන් ඉල්ලා ලබාගත හොත් පමණකි. නැතහොත්, දෙවැනි රටේ පුරවැසිකම අතහැර, ඒ බව මුල් රටට දන්වා නැවතත් මුල් රටේ පුරවැසිකම ඉල්ලා සිටියහොත් පමණි.
2003 අමෙරිකානු පුරවැසියකු බවට පත්වීමෙන් පසු ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ කිහිප වරක් ලංකාවට පැමිණ තිබේ. එහෙත් ඒ කිසි අවස්ථාවක ඔහු ද්විත්ව පුරවැසිභාවය සඳහා ඉල්ලූම් කළේ නැත. අමෙරිකානු පුරවැසිභාවයද තබාගෙන ලංකාවේ පුරවැසියකුටත් හිමි අයිතිවාසිකම් හා වරප‍්‍රසාද භුක්ති විඳීමට නම්, ඔහු ද්විත්ව පුරවැසිභාවය ලබාගෙන තිබිය යුතුය.


ඒ අතර, රාජපක්‍ෂ අමෙරිකානු පුරවැසියන් සඳහා ශ‍්‍රී ලංකාවෙන් පිරිනැමෙන ‘ඔන් අරයිවල් හොලිඬේ වීසා’ හෙවත් රටට පැමිණි විට වීසා ලබාගැනීමේ අවස්ථාව සඳහා වරප‍්‍රසාදලාභියෙක් වූයේය. ඔන් අරයිවල් වීසා පිරිනැමෙන්නේ සංචාරකයන් සඳහාය. එනම්, හුදෙක් සංචාරය කිරීම සඳහා පමණක්ම ලංකාවට පැමිණෙන පිරිසය. එවැනි වීසා එකක් ලබාගෙන වෙනත් කිසිම කටයුත්තක ලංකාව තුළදී නියැලීම නීතියෙන් වරදකි. ඒ වීසා ලැබෙන්නේද දින 30ක කාලයකට පමණකි.


2005 සැප්තැම්බර් 4 වැනිදාත් ඔහු ලංකාවට ආවේ දින 30ක් සඳහා සංචාරකයන්ට පමණක් ලැබෙන සංචාරක වීසාවක් ලබාගෙනය. ඒ අනුව ඔහුට ලංකාව තුළ කළ හැක්කේ සංචාරය පමණකි.
එහෙත්, තමා අත්අඩංගුවට ගැනීමෙන් වළක්වාලන නියෝගයක් ඉල්ලමින් ඔහු 2005දී ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයට ඉදිරිපත් කළ පෙත්සමට අමුණා තිබූ දිවුරුම් ප‍්‍රකාශයේ, තමා ඇත්ත වශයෙන්ම 2005 සැප්තැම්බර් 4 වැනිදා ලංකාවට ආවේ ඇයිදැයි සඳහන් කර තිබේ. ඒ මෙසේය.


‘මා (දිවුරා* කියා සිටින්නේ, මගේ සහෝදරයා 2005 ජනාධිපතිවරණයට අපේක්‍ෂකයකු ලෙස ඉදිරිපත්වී සිටීම නිසා, ඔහුගේ මැතිවරණ ව්‍යාපාරයට සහාය දීමට මම අමෙරිකාවේ සිට ලංකාවට පැමිණි බවය.’
තමාගේ වචනවලටම අනුව, දින 30ක් සඳහා ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ වෙත ලැබී තිබෙන වීසා බලපත‍්‍රයේ කොන්දේසි ඔහු කඩකර තිබේ. සැක හැර ගැනීම සඳහා කියතොත්, වීසා නීතිවල දැක්වෙන්නේ, ‘නිවාඩුවක් ගතකිරීම සඳහා නොවන වෙනත් කාර්යයක් සඳහා ශ‍්‍රී ලංකාවට පැමිණෙන්නකු පූර්ව අයැදුමක් කර වීසා ලබාගත යුතු බව’ය. ඒ ශ‍්‍රී ලංකා තානාපති කාර්යාලයෙන් හෝ කොන්සියුලේට් කාර්යාලයෙනි.


යම් පුද්ගලයකු වීසා කොන්දේසි කඩකරමින් ශ‍්‍රී ලංකාවට ඇතුළුවන්නේ නම් හෝ නැවතී සිටින්නේ නම් ඔහු ආගමන හා විගමන පනතේ 45(1* (ඒ* වගන්තිය උල්ලංඝනය කරන අතර, වරදකරුවකු වන විට අවුරුදු 1 සිට 5 දක්වා කාලයක් සඳහා සිරදඬුවම් නියම කළ හැකිය.
ඒ අතර, 2005 ජනාධිපතිවරණයේදී භාවිත කළ ඡුන්දදායක ලැයිස්තුව සඳහා ශ‍්‍රී ලාංකික පුරවැසියකු නොවන ඔහුගේ නම ඇතුළත්වූූයේ කෙසේද යන්නද ප‍්‍රශ්නයකි.


2005 ඡුන්දදායක ලැයිස්තුව නිරීක්‍ෂණය කරන විට පෙනීයන්නේ, මුල්කිරිගල ආසනයේ මැදමුලන ඡුන්ද කොට්ඨාසයේ ඔවුන්ගේ ලිපිනයෙහි එක් ඡුන්දදායකයකු වශයෙන් ඔහු ලියාපදිංචි වී ඇති බවයි. එහෙත්, ඔහු ඒ වන විට ශ‍්‍රී ලංකාවේ පුරවැසියෙක් නොවේ. ඡුන්දදායකයකු වීමට නම් අනිවාර්යයෙන්ම ඔහු හෝ ඇය ශ‍්‍රී ලංකාවේ පුරවැසියකු විය යුතු බවට ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාව නියම කරයි.


මැදමූලන නිවසේ ඡුන්දදායකයකු ලෙස ලියාපදිංචි වී ඇති තවත් කෙනකු නම් අයෝමා උදේනි රාජපක්‍ෂ (අංක 130* හෙවත් ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂගේ බිරිඳයි. ඇයට ශ‍්‍රී ලංකාවේ ද්විත්ව පුරවැසිභාවය ලැබෙන්නේ 2006 පෙබරවාරි 09 වැනිදාය. ඒ වින විට ඇගේ ස්වාමි පුරුෂයා වන ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ ආරක්‍ෂක අමාත්‍යාංශයේ ලේකම්වරයාය. ඇගේ ද්විත්ව පුරවැසිභාවය පිළිබඳ සහතිකයට අත්සන් කර තිබෙන්නේ ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂය.


දැන් ප‍්‍රශ්නය මෙයයි. 2006 පෙබරවාරි 9 වැනිදා, ද්විත්ව පුරවැසිභාවය ලබාගත් අයෝමා රාජපක්‍ෂ, 2005 මුල්කිරිගල ආසනයේ ඡුන්ද ලැයිස්තුවේ ඉන්නේ කොහොමද යන්නයි. ඒ වන විට ඇය ශ‍්‍රී ලංකාවේ පුරවැසියෙක් නොවේ.
මේ අනුව බලන කල එම නිවසේ ගෘහ මූලිකයා ලෙස පෙනෙන චමල් ජයන්ත රාජපක්‍ෂ, සිය නිවසේ සිටින, ඡුන්දය පාවිච්චි කිරීමට හැකියාව ඇති අය ලෙසට, එවැනි හැකියාවක් නැති අයද ලැයිස්තුගත කිරීමෙන් ලංකාවේ ඡුන්ද නීතිය උල්ලංඝනය කර තිබේ. සාමාන්‍යයෙන් ගෘහ මූලිකයා විසින් පුරවන ඡුන්දදායක ලැයිස්තුවේ අවසානයේ ගෘහමූලිකයා අත්සන් කරන්නේ, අසත්‍ය හා වැරදි කිසිවක් තමා මේ පෝරමය පිරවීමේදී නොකී බවට සහතික කරමිනි. දැන් රාජපක්‍ෂවරුන් සිය නිවසේ සිටම ඡුන්ද නීති කඩකර ඇති බව පෙනෙයි.
රට හදන්නට බලය ඉල්ලන්නේ තමන් වසන නිවසේ සිටම නීතිය කඩමින්, එය බල්ලාට දමමින් ජීවත්වන පිරිසක් බව පෙනේ.


වීසා කොන්දේසි ඒ වන විටත් කඩකර තිබුණත්, තමා ලංකාවට පැමිණ සිටින්නේ සංචාරක වීසා ලබාගෙන දින 30ක කාලයකට පමණක් අවසර ඇතිව බව හොඳින්ම දන්නා ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ, සහෝදරයාගේ ජනාධිපතිවරණ ප‍්‍රචාරක ව්‍යාපාරයේ නොනැවතී නියැලී සිටියත්, එම දින 30 ඉක්මයෑමට පෙර, එනම් හරියටම 30 වැනි දිනයේ, එනම් 2005 ඔක්තෝබර් 4වැනිදා, ලංකාවෙන් ඉන්දියාවට පිටත්ව යන්නේය. ඒ දිගු කාලයකට නොවේ.


ඉන්දියාවට ගොස් දිනකට පසු, එනම් ඔක්තෝබර් 6 වැනිදා ඔහු නැවතත් ලංකාවට එයි. ඔක්තෝබර් 7 වැනිදා, ජනාධිපතිවරණය සඳහා මහින්ද රාජපක්‍ෂ නාමයෝජනා භාරදුන් දිනයයි. කාලය අපතේ නොයවාම ඔහු යළිත් (වීසා කොන්දේසි කඩකරමින්* සිය වැඩිමහල් සහෝදරයාගේ මැතිවරණ ව්‍යාපාරයට එක්වන්නේය. මේ සමග පළවෙන, 2005 ඔක්තෝබර් 7 වැනිදා, මහින්ද රාජපක්‍ෂ නාමයෝජනා දුන් පසු පැවැත්වුණු දේශපාලන රැුලියක ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ මහතාද සිටිනු පෙනෙයි.


නොවැම්බර් 17 වැනිදා පැවැති ජනාධිපතිවරණයෙන් මහින්ද රාජපක්‍ෂ මහතා ජයගත්තේය. 18 වැනිදා ඔහු ජනාධිපති ධුරයේ දිවුරුම් දුන්නේය. ඒ වන තුරුම ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ මහතා ද්විත්ව පුරවැසිභාවය සඳහා ඉල්ලූම් කළේ නැත. ‘සන්ඬේ ඔබ්සර්වර්’ පුවත්පත විමර්ශනය කළ පරිදි, ආගම විගමන දෙපාර්තමේන්තුවේ ‘ද්විත්ව පුරවැසියන්ගේ ලියාපදිංචි ලේඛනය’ අනුව හා ඊට අදාළ පරිගණක දත්ත අනුව, ඔහු ද්විත්ව පුරවැසිභාවය සඳහා ඉල්ලූම් කරන්නේ නොවැම්බර් 18 වැනිදාය. එදින සිකුරාදා දවසකි. 19, 20 සති අන්තයයි. 21වැනි සඳුදාම ද්විත්ව පුරවැසිභාවය සඳහා අවශ්‍ය මුදල් ඔහු තැන්පත් කරයි.


2005 වන විට, ද්විත්ව පුරවැසිභාවය සඳහා කළ ඉල්ලීම් හා ලිපිගොනු තිබුණේ, බම්බලපිටියේ ආගමන විගමන දෙපාර්තමේන්තු කාර්යාලයේය. ඒ ඉල්ලීම් සමග විවිධ ලේඛන ඉදිරිපත් කළ යුතුය. එනම්, අධ්‍යාපන සුදුසුකම් සනාථ කළ හැකි ලියවිලි, උපත් හා විවාහ ලියාපදිංචි කිරීමේ සහතික, ලංකාව තුළ යම් දේපළක් අයිති බවට වූ සහතික හෝ විදේශ මුදල් හා දිවුරුම් සහතිකයකි. මේ ලේඛන සලකා බැලීමෙන් පසු පොලිසියෙන් හා බුද්ධි අංශ වෙතින් නිෂ්කාෂණ වාර්තා ලබාගැනේ. එම නිෂ්කාෂණ වාර්තා අමාත්‍යාංශ නිලධාරීන් විසින් විමර්ශනය කෙරෙන අතර, දීර්ඝ ක‍්‍රියාවලියකට පසුව, අමාත්‍යාංශය විසින්, ද්විත්ව පුරවැසිභාවය ලබාදිය යුතුද නැද්ද යන්න ගැන තීරණය කෙරේ.
එහෙත් ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ ද්විත්ව පුරවැසිභාවය ලබාගැනීමේ අත්දැකීම මේ සාමාන්‍ය ක‍්‍රියාවලියෙන් සම්පූර්ණයෙන්ම පිට පැන සිදුවුණකි. සන්ඬේ ඔබ්සර්වර්, ආගමන හා විගමන දෙපාර්තමේන්තුවෙන් තොරතුරු දැනගැනීමේ අයිතිය යටතේ කරන ලද ඉල්ලීමකින් දැනගන්නට ලැබුණේ, ගෝඨාභය රාජපපක්‍ෂගේ ද්විත්ව පුරවැසිභාවය අයැදුම් කිරීමට අදාළ ලිපිගොනු දෙපාර්තමේන්තුව භාරයේ නොපවතින බවයි.


දෙපාර්තමේන්තු නිලධාරියකු ඊට හේතුව හැටියට පැවසුවේ, ද්විත්ව පුරවැරසිභාවය පිළිබඳ කටයුතු අමාත්‍යාංශ මට්ටමෙන් සිදුවීමයි. එහෙත්, සන්ඬේ ඔබ්සර්වර් ස්වාධීනව කළ සොයාබැලීමකින් තහවුරු කරගෙන ඇත්තේ, බොහෝ ද්විත්ව පුරවැසියන්ගේ ලිපිගොනු, ආගමන විගමන දෙපාර්තමේන්තුවේ සුරක්‍ෂිතව තිබෙන බවයි. කොච්චර ද කියනවා නම්, ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂගේ බිරිඳ අයෝමා රාජපක්‍ෂගේ ද්විත්ව පුරවැසිභාවය පිළිබඳ ලිපිගොනුවද එහි සුරක්‍ෂිතව තිබුණි.


නිසි ලෙස අදාළ ලිපිගොනු නඩත්තු නොකරන තත්ත්වයක් යටතේ, මේ ගැන සොයාබැලීමට ඇත්තේ මූලාශ‍්‍ර දෙකකි. එකක් නම්, ආගමන විගමන දෙපාර්තමේන්තුව පවත්වාගෙන යන ද්විත්ව පුරවැසියන් ලියාපදිංචි කිරීමේ ලේඛනයයි. දෙවැන්න ආගමන විගමන දෙපාර්තමේන්තුවේ පරිගණක දත්තයි. මේ මූලාශ‍්‍ර දෙකටම අනුව, ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂගේ ද්විත්ව පුරවැසි අයැදුම එක වැඩකරන දිනයකට පසුව, එනම් නොවැම්බර් 21වැනිදා, සඳුදා පිළිගෙන තිබේ. එහෙත්, ඒ, ඊට පෙර 2005 ජුනි මාසයේ සිට ද්විත්ව පුරවැසිභාවය සඳහා කර තිබුණු ඉල්ලීම් පෝලිමේ පස්සට දමමිනි.


සන්ඬේ ඔබ්සර්වර් පුවත්පතට ද්විත්ව පුරවැසියන් ලියාපදිංචි කිරිමේ ලේඛනය දකින්නට ලැබිණ. එහි ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ මහතාගේ අයැදුමට අදාළ කොටසේ යම් වෙනස්කම් කළ බවට සලකුණු දකින්නට ලැබිණ. ඔහුගේ උපන් දිනයට අදාළ කොටුව තිබුණේ හිස්ව ය. ඒ වගේම බොඳවුණු සලකුණු සහිතවය. ඔහුගේ ‘අයැදුම් පත‍්‍රයේ අංකයට’ අදාළ කොටුව තුළ, වෙනත් පෑනකින් යළිත් උඩින් ලියා තිබිණ. ඒ වාගේම කෙටි අත්සන හා නිලධාරියාගේ සටහන් සඳහා ඇති කොටු ද වෙනස්කම්වලට භාජනය කොට තිබිණ.
ද්විත්ව පුරවැසිභාවය සඳහා ඉල්ලූම් පත‍්‍රය, සහායක ලිපි ලේඛන, ආරක්‍ෂක නිෂ්කාෂණ වාර්තා, සහතිකවල පිටපත් ඇතුළත් ලිපිගොනුව අතුරුදහන්ව ඇති තත්ත්වයක් යටතේ, ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂට ද්විත්ව පුරවැසිභාවය ප‍්‍රදානය කළ බවට ඇති එකම සාක්‍ෂිය වන ලියාපදිංචි ලේඛනයේ මේ සැකසහිත සටහන් සහ පරිගණක දත්ත පැහැදිලි කරන්නේ, ද්විත්ව පුරවැසිභාවය සඳහා වූ අයැදුම්පත පිළිගෙන ඇත්තේ, 2005 නොවැම්බර් 30 වැනිදා බවයි.


ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ මහතාට ද්විත්ව පුරවැසිභාවය ප‍්‍රදානය කැරුණු 2005 නොවැම්බර් 24 වැනිදා වන විටත් ඔහු ආරක්‍ෂක, මහජන ආරක්‍ෂාව, නීතිය හා සාමය පිළිබඳ අමාත්‍යාංශය සඳහා ලේකම්වරයා ලෙස පත්කර තිබිණි. එනම් 2005 නොවැම්බර් 4 වැනිදා, ජනාධිපති මහින්ද රාජපක්‍ෂ සින් නිකුත්කරන ලද අති විශේෂ ගැසට් පත‍්‍රයට අනුව ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ ඉහත කී අමාත්‍යාංශයේ ලේකම් ධුරයට පත්කෙරිණ. ආගමන විගමන දෙපාර්තමේන්තුව සහ ‘විදේශිකයන් ඇතුළුවීම පාලනය කිරීම හා නිති විරෝධී ආගමනයන් පාලනය කිරීම’ද ඇතුළත් පුරවැසිභාවය පිළිබඳ විෂය ඔහුගේ අමාත්‍යාංශය යටතට පත්කර තිබිණි.


නොවැම්බර් 24 වැනිදා, ඒ වන විටත් අමෙරිකානු පුරවැසියකු පමණක් වූ ගෝඨාභය අමාත්‍යාංශ ලේකම් ධුරයට පත්වී දින 6කට පසුවය, ඔහුට අමෙරිකාවේ සහ ශ‍්‍රී ලංකාවේ ද්විත්ව පුරවැසි තත්ත්වය ලැබෙන්නේ. ඒ ඔහුගේ අමාත්‍යාංශය යටතේම වූ දෙපාර්තමේන්තුවක් විසිනි. එය, 2005 දෙසැම්බර් 20 වැනි දින ඔහු ආරක්‍ෂක අමාත්‍යාංශ ලේකම්වරයා හැටියට ශ‍්‍රී ලංකා රාජ්‍ය තාන්ත‍්‍රික ගුවන් ගමන් බලපත‍්‍රය ලබාගන්නා විට, ‘දරන්නා ද්විත්ව පුරවැසියෙකි’ යන සටහන ලැබීමට උදව් වෙයි.


ද්විත්ව පුරවැසියන් ගමන් බලපත‍්‍රයක් අයැදුම් කරන විට, අයැදුම්කරු සිය ද්විත්ව පුරවැසිභාවය පිළිබඳ සහතිකය ඉදිරිපත් කිරීම අවශ්‍ය වෙයි. එහෙත්, ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ මහතා ගමන් බලපත‍්‍ර 5ක්ම ලබාගනිද්දීත් (ඉන් තුනක් රාජ්‍යතාන්ත‍්‍රික ගමන් බලපත‍්‍ර වන අතර දෙකක් සාමාන්‍ය ගමන් බලපත‍්‍රය.* කිසිම අවස්ථාවක ඔහු ද්විත්ව පුරවැසිභාවය පිළිබඳ සහතිකය ඉදිරිපත් කළ බවට දෙපාර්තමේන්තුව සතු ලිපිගොනුවල කිසිම සාක්‍ෂියක් නැත. ඒ හැම අවස්ථාවකම ජ්‍යෙෂ්ඨ ආගමන නිලධාරියකු ඔහුගේ අයැදුම්පතේ ඒ වන විටත් ඔහු ද්විත්ව පුරවැසියකු බවට සටහන් යොදා ඇත.


ඔහුගේ 2009 රාජ්‍යතාන්ත‍්‍රික ගුවන්ගමන් බලපත‍්‍රය පෙන්වන්නේ, ආගමන විගමන දෙපාර්තමේන්තුවේ සියලූම නීති ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂට වාසි වන ආකාරයට කෙතරම් හැසිරවීද යන්නයි. ඒ වන විට, ගමන් බලපත‍්‍රවල ඉල්ලූම්කරුවන්, ජේ්‍යෂ්ඨ රජයේ නිලධාරියකුගෙන් චරිත සහතිකයක් ලබාගෙන ආගමන විගමන පාලක ජෙනරාල් වෙත ඉදිරිපත් කළ යුතුව තිබුණු අතර, ඔහු ඉදිරියේ තමාගේ අයැදුම්පත අත්සන් කළ යුතුවද තිබුණි.


2009 රාජපක්‍ෂ සිය දෙවැනි රාජ්‍යතාන්ත‍්‍රික ගමන් බලපත‍්‍රය ඉල්ලූම් කරන විට ආගමන විගමන පාලක ජෙනරාල් වූයේ පීබී අබේකෝන් මහතාය. (ජනාධිපති සිරිසේන පත්වුණු විගස ජනාධිපති ලේකම් වුණේ ඔහුය.* ගෝඨාභය චරිත සහතිකයක් නැතිවම තම ඉල්ලූම්පත‍්‍රය ඉදිරිපත් කළ අතර, ඊට අදාළ අයැදුම්පතේ කොටස, ‘රාජපක්‍ෂ මහතා තමා අවුරුදු හයක් තිස්සේ පටන් අඳුනන බව’ට සටහන් කරමින් පුරවන ලද්දේ අබේකෝන් මහතා විසින්මය.
මේ ආකාරයට බලන විට, ඔහුගේ ගුවන්ගමන් බලපත‍්‍ර ඉල්ලීම්, ඔහුගේම සුවිශේස වරප‍්‍රසාදිත පවුලේ අනෙක් සාමාජිකයන්ට පවා වෙනස් බව පෙනේ. ඔහුගේ බිරිඳ, අයෝමා උදේනි රාජපක්‍ෂ සිය ද්විත්ව පුරවැසිභාවය ලබාගත්තේ සාමාන්‍ය නීතිය යටතේය. 2006දී ඉදිරිපත් කරන ලද ඇගේ ඉල්ලූම්පත‍්‍රය, ඊට සහායක ලේඛන සහ ඇගේ ද්විත්ව පුරවැසිභාවය පිළිබඳ සහතිකයේ පිටපතක් අදාල ලිපි ගොනුවේ සුරැුකිව තිබේ.


ඇය ශ‍්‍රී ලංකා ගමන් බලපත‍්‍රයක් ලබාගැනීමට අයැදුම් කළ සෑම අවස්ථාවකදීම, සිය ද්විත්ව පුරවැසිභාවය පිළිබඳ සහතිකය ඉදිරිපත් කර තිබේ. පසු දිනයකදී ද්විත්ව පුරවැසිභාවය ලබාගත් බැසිල් රාජපක්‍ෂද එසේය. ද්විත්ව පුරවැසිභාවය පිළිබඳ අයැදුම්පත‍්‍රය අතුරුදන් වී ඇත්තේ ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂගේ පමණකි.
පසුගිය දිනවල තම පුරවැසිභාවය අත්හැරීම ගැන විවිධ සහතික ඉදිරිපත් වුණු අවස්ථාවෙහි, ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ මාධ්‍යවලට කීවේ, තමා තවදුරටත් ද්විත්ව පුරවැසියකු නොවන බවටත්, මේ අවුරුද්දේ මැයි මාසයේ අලූත් ශ‍්‍රී ලංකා ගමන් බලපත‍්‍රයක් ලබාගත් බවත්ය. මේ ප‍්‍රකාශය ආගමන විගමන දෙපාර්තමේන්තුව තුළත්, ස්වදේශ කටයුතු අමාත්‍යාංශය තුළත් විමතියක් ඇතිකිරීමට හේතුවී තිබේ. ද්විත්ව පුරවැසියකු හැටියට සිටියදී එවැනි ගමන් බලපත‍්‍රයක් තමන්ගේ නහය යටින් රිංගා ගොස් ලබාගෙන ඇත්තේ කෙසේදැයි ආගමන දෙපාර්තමේන්තුවේ නිලධාරීහු කල්පනා කරති.


ආගමන නිලධාරීන්ට අනුව, ලංකාවේ සාමාන්‍ය පුරවැසියන් බවට පත්වීමට බලාපොරොත්තු වන ද්විත්ව පුරවැසියන්, ඒ සම්බන්ධයෙන් ස්වදේශ කටයුතු භාර ඇමතිවරයාට (දැන් වජිර අබේවර්ධන* ඉල්ලීමක් ඉදිරිපත් කළ යුතුය. පිටරටක පුරවැසිභාවය අත්හළ යම් ඉල්ලූම්කරුවකුට ලංකාවේ පුරවැසිභාවය ප‍්‍රදානය කරනවාදැයි යන්න පිළිබඳ ඇමති විසින් සලකා බැලෙන්නේ පැහැදිලි මහජන ප‍්‍රතිපත්තියක් මතය.


එහෙත්, ඇමතිවරයාට එවැනි ඉල්ලීමක් ගෝඨාභය විසින් තවමත් කර ඇති බවට කිසිම සාක්‍ෂියක් නැත.
මේ සම්බ්න්ධයෙන්ද ෂෝට්කට් එකක් සොයාගැනීමට ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ සමත්වී තිබේ. තමාගේ පැරණි ජාතික හැඳුනුම්පතෙන් ඔහු එම ගමන් බලපත‍්‍රය සඳහා ඉල්ලීම කළේ නම්, ගමන් බලපත‍්‍ර පාලක පරිගණක පද්ධතිය ඔහු ද්විත්ව පුරවැසියකුු බව හඳුනාගන්නවා ඇත. ඒ වාගේම ඔහුගේ ගමන් බලපත‍්‍රය ත‍්‍රිපුද්ගල විශේෂ මහාධිකරණය විසින් සිය භාරයට ගෙන ඇති බවද එහි දැක්වෙනවා ඇත. (ඞීඒ රාජපක්‍ෂ කෞතුකාගාරය ඉදිකිරීමට මහජන මුදල් භාවිත කළේය යන චෝදනාව මත එම විශේෂ මහාධිකරණය ඔහුට විරුද්ධව නඩුවක් විභාග කරන අතර, ගමන් බලපත‍්‍රය එම අධිකරණය භාරයේ පවතියි.*


ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ අලූත් ජාතික හැඳුනුම්පතක් ලබාගත්තේය. එහි ඇත්තේ අලූත් අංකයකි. ඒ නිසා, එම හැඳුනුම්පත් අංකය සමග ඔහුගේ පරණ ඉතිහාසය ඈඳෙන්නේ නැත. එම ජාතික හැඳුනුම්පත යොදා ලබාගත් ගමන් බලපත‍්‍රයෙනි ඔහු බයිපාස් සැත්කමක් සඳහා සිංගප්පූරුවට යන්නේ.
ආගමන විමර්ශකයන් සැකකරන්නේ, ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ නීතියට පිටින් ගත් ගමන් බලපත‍්‍රය ලබාගෙන ඇත්තේ දේශපාලන බලපෑමකින් විය හැකි බවයි. සිය අමෙරිකානු පුරවැසිභාවය අත්හැරීමට ප‍්‍රථම ඔහුට ශ‍්‍රී ලංකා පුරවැසිභාවය ලබාගත හැකි වන්නේ ඒ ක‍්‍රියාවලිය සම්පූර්ණයෙන්ම ඇමතිවරයාගේ තීරණය මත රඳාපවතින නිසාය.


ඇමතිවරයාගේ අභිමතය අවශ්‍ය වන අනෙක් අවස්ථාවලදී මෙන් නොව, මේ අවස්ථාවේදී ද්විත්ව පුරවැසිභාවය ලබාදීම හෝ ඉවත්කිරීම, හෝ පුරවැසිභාවය ආරම්භ කිරීම සම්බන්ධයෙන් විෂය භාර ඇමතිවරයාගේ අභිමතය ගැන අධිකරණය ඉදිරියේ අභියෝග කිරීම ඉතාම දුෂ්කර කාර්යයකි. හේතුව, පුරවැසිභාවය පිළිබඳ පනතෙන්, ඇමතිවරයාගේ මේ තීරණය, අවසානාත්මක හා කිසිම අධිකරණයකදී ප‍්‍රශ්න කළ නොහැකියැයි සඳහන් වන නිසාය.


මේ විස්තර අපට පැහැදිලි කරන්නේ තමන්ට වුවමනා විදියට නීතිය නවමින් පුරවැසිභාවය පිළිබඳ ජිමික් දමමින් ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ රට රවටන බව නොවේද?x

2019 අගෝස්තු 11 වැනිදා,
සන්ඬේ ඔබ්සර්වර් පුවත්පතේ
‘හෙල්පින් ගෝඨාභය’ නමින් පළවූ
මනෝජ් කොළඹගේගේ
හෙළිදරව්ව පදනම් කරගෙන ලියූවකි.

x අරුණ ජයවර්ධන

හොරුන්ට හා මිලිටරියට රට භාර දෙමුද?

By
සංස්කාරක
-
0


■ මහාචාර්ය මැදගොඩ අභයතිස්ස භික්‍ෂුවට එහා පැත්තේ ඉඳගන්නේ මහා පරිමාණ වංචාවක චුදිතයෙකි.
■ අභයතිස්ස හිමිට මෙවැනි පුද්ගලයකු සමග එකට වාඩිවී සිටින්නට කිසිම හිරිකිතයක්, ලජ්ජාවක් නැත.
■ ගෝඨාභයගේ මෙවැනි පැරාහමුදාවක් සමාන වනු ඇත්තේ හිට්ලර්ගේ ගෙස්ටාපෝ මිනීමරු පොලිසියටය.

පසුගිය සතියේ එනම් අගෝස්තු 2 වැනිදා, ඩුබායිහිදී, ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ ජනාධිපති කරවීම සඳහා තිබෙන ‘එළිය’ සංවිධානයේ රැස්වීමක් පැවැත්විණි. ඊට මහාචාර්ය මැදගොඩ අභයතිස්ස භික්‍ෂුවද, හිටපු මහබැංකු අධිපති අජිත් නිවාඞ් කබ්රාල් ද ලංකාවෙන් ගොස් සිටියෝය. රැස්වීමේදී මේ දෙදෙනාට තවත් අමුත්තකු එහිදී මුණගැසී තිබිණ. ඉහත ඡායාරූපයේ මැදගොඩ අභයතිස්ස භික්‍ෂුවට එහා පුටුවේ වාඩිවී සිටින හේ උදයංග වීරතුංගය.


මේ අමුත්තා රුසියාවේ හිටපු ලංකා තානාපතිවරයෙකි.
තවදුරටත් හැඳින්වුවහොත්, ලංකාවේ ගුවන් හමුදාවට 2006 වසරේදී, මිග් 27 වර්ගයේ ප්‍රහාරක ජෙට් යානා හතරක්, රුසියානු සමාගමක් වන යුක්රින් මාෂ් වෙතින් මිලදී ගැනීම සඳහා අතරමැදියකු හැටියට කටයුතු කරමින්, අමෙරිකානු ඩොලර් මිලියන 7ක වංචාවක් කිරීම සම්බන්ධයෙන් ලංකාවේ මුදල් විශුද්ධිකරණ පනත යටතේ චෝදනා ලබා තිබෙන ප්‍රධාන පෙළේ වංචනිකයෙකි ඔහු. ඒවාගේම රාජපක්‍ෂ පවුලේ සමීපතම ඥාතියෙකි.


පසුගිය පෙබරවාරි 4 වැනිදා ඔහු ඩුබායි ගුවන් තොටුපොළෙහිදී එරට පොලිසිය විසින් අත්අඩංගුවට ගෙන මුදාහරිනු ලැබ තිබේ. ඒ ඔහු අත්අඩංගුවට ගන්නා ලෙස ලංකාවේ අධිකරණය නිකුත් කර තිබුණු ජාත්‍යන්තර වරෙන්තුවක් අනුව යමිනි. ඔහු ලංකාවට ගෙන්වා ගැනීමට විවිධාකාර උත්සාහයන් ලංකාවේ නීතිය ක්‍රියාත්මක කරන ආයතන වෙතින් ගැනුණත් මේ වන තුරු ඒ කිසිවක් සාර්ථක වී නැත. වරින් වර ඊමේල් හරහා ඔහු, ‘තමා නිර්දෝෂී බවත්, ලංකාවට පැමිණ නඩු විභාගයට මුහුණ දෙන්නට කිසිම බයක් නැති බවත්’ නිවේදනය කළත් මේ වනතුරුත් පිටරටක සැඟවී සිටිනවා විනා නීතියට මුහුණ දීමට ලංකාවට ආවේ නැත.


මහාචාර්ය මැදගොඩ අභයතිස්ස භික්‍ෂුවට එහා පැත්තේ ඉඳගන්නේ එවැනි මහා පරිමාණ වංචාවක චුදිතයෙකි. උදයංග වීරතුංග එම ඩුබායි එළිය රැස්වීම සංවිධානය කිරීමෙහි ලාද මූලිකත්වය ගෙන ක්‍රියාකළෙකි. මැදගොඩ අභයතිස්ස වනාහි පසුගිය කාලය පුරාම වර්තමාන ආණ්ඩුවේ හොරකම්, වංචා දූෂණ ගැන මහත් ආවේගයෙන් කතාකළ, විශේෂයෙන් මහබැංකු බැඳුම්කර වංචාවේ ප්‍රධාන චුදිත අර්ජුන් මහේන්ද්‍රන් පිටරටක සැඟවී සිටීම ගැන ආවේගයෙන් කතාකළ, අනාගතයේ ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ මහතා රටේ ජනාධිපතිවරයා වන එකම හීනයක් දකින භික්‍ෂුවකි.


මීට පෙර ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ ආරක්‍ෂක අමාත්‍යාංශ ලේකම්වරයා හැටියට සිටි කාලයේ, මේ හිමියන්ගේ පන්සල වන කොළඹ, පැපිලියාන, සුනේත්‍රාදේවි විහාරයේ සියලු ගොඩනැගිලි ඉදිකිරීම් කටයුතු මෙන්ම, පන්සලට අයත්, බොරලැස්ගමුව මංසන්ධියේ ඉඩමක දෙමහල් සුපර් මාර්කට් සංකීර්ණයක් ඉදිකිරීම සඳහාද සම්පූර්ණයෙන්ම නාවික හමුදාවේ ශ්‍රමය යොදවාගත්තේය. ඒ ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ හරහා ඔහුගේ ඇණවුම මතය. මනුවර්ණ දන්නා තරමට, ත්‍රිවිධ හමුදාවට මෙලෙස රජයේ සහ පෞද්ගලික ගොඩනැගිලි ඉදිකිරීම් සඳහා ශ්‍රමය සැපයෙන කාර්යය පැවරෙයි. එය සිදුවන්නේ ආරක්‍ෂක ඇමතිවරයා හෝ ආරක්‍ෂක අමාත්‍යාංශයේ ප්‍රධානියකු හරහාය. ආරක්‍ෂක හමුදාවලින් සැපයෙන මේ ශ්‍රමය හා වෙනත් ඉංජිනේරුමය සේවාවන් සඳහා සතපහක්වත් ඒ හමුදාවලට රජයෙන් හෝ එම සේවය ලබාගන්නා පුද්ගලික ආයතනයෙන් හෝ ගෙවනු නොලැබේ. රජය හැරුණු විට පුද්ගලික අංශයෙන් මේ සේවා ලබාගන්නේ පන්සල්, පල්ලි වැනි ආගමික ස්ථාන විසිනි. වෙන විදියකට කිවහොත්, රජයේ හෝ වේවා පන්සලක් පල්ලියක් හෝ වේවා, හමුදාවෙන් මේ සේවය ලබාගන්නේ නොමිලයේය. පසුගිය රාජපක්‍ෂ ආණ්ඩුව මේ ආකාරයෙන් හමුදාව නිමක් නැති ඉදිකිරීමේ කාර්යයන් සඳහා යෙදවීය. මේ ආණ්ඩුව ඒ තරම් හමුදාව ඒ සඳහා යොදවාගන්නේ නැති වුණත්, ජනාධිපතිවරයාගේ ‘පිබිදෙමු පොලොන්නරුව’ සංවර්ධන ව්‍යාපෘතිවල ශ්‍රමය සම්පූර්ණයෙන්ම පාහේ සැපයෙන්නේ හමුදාවෙනි. පොලොන්නරුව දිස්ත්‍රික්කයේ පන්සල්වල, ජනාධිපතිගේ අනුග්‍රහයෙන් ඉදිවෙන දානශාලා හා වෙනත් ගොඩනැගිලි සඳහා ශ්‍රම දායකත්වය දෙන්නේද මෙලෙස, හමුදාවයි.


මැදගොඩ අභයතිස්ස හිමි සිය පන්සලට අයිති සුපර්මාකට්ටුව ගොඩනැගීම සඳහා මෙලෙස පසුගිය ආණ්ඩුව කාලයේ නාවික හමුදාව නොමිලේම යොදාගත් අතර, එම හමුදා ශ්‍රමිකයන්ට ආහාරපාන සැපයීමේ ‘පින්කම’ද පන්සලේ දායක දායිකාවන්ට බෙදා දී නොමිලේම කරවා ගත්තේය. පුදුමය නම්, අදත් ඒ පන්සලේ විහාර මන්දිරය ඉදිකෙරෙන්නේ හමුදා සෙබළුන් විසින් වීමය.


හැම අතින්ම නොඅඩුව මිලමුදල් ආධාර ලැබෙන පැපිලියානේ ප්‍රකට විහාරස්ථානයක ගොඩනැගීම් සඳහා මහජන බදු මුදලින් නඩත්තු වන රජයේ හමුදා නොමිලේ යොදාගැනීම වූ කලි ඒ මහජන මුදල් මහදවාලේ කොල්ලකෑමකි. අවභාවිතයකි. ඒ අතර, මේ භික්‍ෂුව මේ ආණ්ඩුවේ වංචා දූෂණ ගැන වැදි බණ කියයි.


2006 වසරේදී ගුවන් හමුදාවට මිග් 27 යානා හතරක් මිලදී ගන්නා විට එක් ප්‍රහාරක යානාවක මිල ඇමරිකානු ඩොලර් 2,462,000ක් විය. මිග් 27 වර්ගයේ යානා හතරක් මිලදී ගැනීම සඳහාත්, ඒ වන විට (2000දී මිලට ගෙන) ගුවන් හමුදාව සතුව තිබූ මිග් 27 යානා හතරක් අලුත්වැඩියා කිරීම සඳහාත් ගෙවනු ලැබූ මුදල, එහි සැපයුම්කරු වන යුක්‍රේනයේ රජය සතු ‘යුක්රින් මාෂ්’ සමාගමට නොගෙවා, ‘බෙලිමිස්සා හෝල්ඩිංග්ස් සමාගම’ නමැති තුන්වැනි පාර්ශ්වයකට ගෙවා තිබුණි. ලංකාවේ ගුවන් හමුදාව හා යුක්රින් මාෂ් අතර ඇතිවූ ගිවිසුමෙහි, මුදල් ගෙවිය යුතු පාර්ශ්වය හැටියට දක්වා තිබුණේ බෙලිමිස්සා සමාගමයි.


එම බෙලිමිස්සා සමාගම සැබෑ ව්‍යාපාරික සමාගමක් නොව හොර ගනුදෙනු සඳහා පවත්වාගෙන යන ලද, හොර සමාගමකි. ලන්ඩන් නගරයේ එම සමාගමට අදාළ නිල ලිපිනයේ තිබුණේ දූරකථන කුටියක් පමණකි. එවකට ආරක්‍ෂක අමාත්‍යාංශයේ ලේකම් ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂගේ අනුමැතිය මත සිදුවූ මෙම ගනුදෙනුවෙන් ඩොලර් මිලියන 7ක් ලෙස වංචා කර ඇත්තේ මේ රටේ මහජනතාව බදු හැටියට ගෙවන මුදල්ය. ඒ නිසා ඒ වංචාව පොදු දේපළ මංකොල්ල කෑමකි. අවභාවිතයකි.


මේ ගනුදෙනුව ගැන සන්ඬේ ලීඩර් පුවත්පතෙන් කරුණු හෙළිකළ එහි කර්තෘ ලසන්ත වික්‍රමතුංගට ඒ ‘වරද’ සඳහා මහදවාලේ හමුදා ඝාතකයන්ගෙන් පහර කා මියයන්නට සිදුවිය.
අගෝස්තු 2 වැනිදා ඩුබායිහි පැවැති ‘එළිය’ රැස්වීමේදී මැදගොඩ අභයතිස්ස හිමි සමග ඉදිරි පෙළ අසුන්ගෙන සිටියේ ඩොලර් මිලියන 7ක වංචාවක් කළ බවට චෝදනා ලැබ, ඊට අදාළ නඩු විභාගයට මුහුණ නොදී රටින් පලාගොස් සැඟවී සිටින්නෙකි. අභයතිස්ස හිමිට මෙවැනි පුද්ගලයකු සමග එකට වාඩිවී සිටින්නට කිසිම හිරිකිතයක්, ලජ්ජාවක් නැති බව අලුතෙන් කිවයුතු නැත. චීවරයක් දැරුවද අභයතිස්ස හිමිද, මහජන මුදල් අවභාවිතයේ යෙදුණු, තවමත් යෙදෙන කෙනකු නිසාය.


ප්‍රශ්නය ඇත්තේ, එතැන නොවේ. මේ පිරිස රටේ ඊළඟ ජනාධිපතිවරයා ලෙස පත්කරගැනීමට ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ කර මත තබාගෙන යෑමයි. යම් හෙයකින් ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ රටේ ජනාධිපති වුවහොත්, රාජ්‍ය බලයත් තමන්ගේ පැත්තේ නිසා, මැදගොඩ අභයතිස්ස හිමිගේ මේ මහජන මුදල් අවභාවිතය වැඩිවනු මිස අඩුවනු ඇත්ද? උදයංග වීරතුංග වැනි මහා පරිමාණ වංචා ගැන චුදිත රාජපක්‍ෂ පවුලේ ඥාතීන් නිරුපද්‍රැතව ලංකාවට පැමිණ නීතියට ඔච්චම් කරමින් කිසිදු දඬුවමක් නැතිව නිදහසේ සිටිනු නැද්ද?


ඒ අතර, ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂගේ ආරක්‍ෂාවට ස්වේච්ඡා බල ඇණියක් තනන මුවාවෙන් හැම ඡන්ද කොට්ඨාසයකටම 50ක පිරිසකගෙන් යුක්ත, හිටපු හමුදා සාමාජිකයන්ගෙන් සමන්විත පැරාමිලිටරි හමුදාවක් නිර්මාණය කෙරෙමින් පවතින බව පොහොට්ටුවේ අයගේම ප්‍රසිද්ධ ප්‍රකාශවලින් පැහැදිලි වෙයි. එක් ඡන්ද කොට්ඨාසයකින් 50ක් වන විට, ඡන්ද කොට්ඨාස 160 කින් හැදෙන මේ හමුදාවේ ප්‍රමාණය 8000කි. මේ ලේසි පහසු අවදානමක් නම් නොවේ. මෙවැනි පැරාහමුදාවක් සමාන වනු ඇත්තේ හිට්ලර්ගේ ගෙස්ටාපෝ මිනීමරු පොලිසියටය. ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂගේ ‘ආරක්‍ෂාවට සිටින’ මේ පනස් දෙනා බැගින් වන සන්නද්ධ පුහුණුව ලත් පිරිස, ඊළඟ මොහොතේ ක්‍රියාත්මක වනු ඇත්තේ, මිනීමරු පැරා හමුදාවක් හැටියට නොවේද?


2015ට පෙර ලංකාව මිලිටරි රාජ්‍යයක් කිරීමට ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ සැලසුම් කළ හැටි අප කිසිවකුට අමතක නැත. විශ්වවිiාල සිසුන්ට පවා හමුදා පුහුණුව ලබාදෙමින්, විදුහල්පතිවරුන්ට බ්‍රෙවේ කර්නල් පදවි ලබාදෙමින්, එළවළු විකිණීමටත් හමුදාව යොදවමින්, හෝටල් පවත්වාගෙන යෑම හමුදාවට පවරමින්, අකුරුගොඩ හමුදා රාජධානියක් ඉදිකරමින්, පළාත් ආණ්ඩුකාරවරුන් හා ප්‍රධාන සිවිල් තනතුරුවලට හිටපු හමුදා නිලධාරීන් යොදවමින්, ආණ්ඩුවේ විවේචකයන් පැරාමිලිටරි කණ්ඩායම් හා සුදුවෑන් යොදවා පැහැරගෙන විත් අතුරුදන් හා ඝාතනය කරමින්, රට තුළ මහා මිලිටරි රාජ්‍යයක් බිහිකිරීමේ කාර්යයේ යෙදී සිටියේ ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂය. යම් තරමකට හෝ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ගැන විශ්වාසය තබන ජනාධිපති මහින්ද රාජපක්‍ෂට පවා ඒ හමුදාකරණයට එරෙහිව කළ හැකි කිසිවක් තිබුණේ නැත. යම් හෙයකින් මේ මිලිටරි මනසැති හා හිතුවක්කාර තැනැත්තා රටේ ජනාධිපති වුවහොත් කුමක් විය හැකිද? ඔහුට බලපෑමක් කළ හැකි කිසිදු බලවේගයක් නොපවතින තැනට වැඩ සිදුවනු ඇත. රාජපක්‍ෂ පවුලේ මහින්ද වැනි අය පවා සම්පූර්ණයෙන් වැටෙනවා ඇත්තේ පොට්ට කාසි තත්ත්වයටය.


එවැනි විටෙක පවතිනු ඇත්තේ එක පැත්තකින්, මිලිටරි ආධිපත්‍යයයි. අනෙක් පැත්තෙන් උදයංග වීරතුංග වැනි මහා පරිමාණ අපරාධ චුදිතයන්ගේ හවුල්කාරිත්වයයි. තවත් පැත්තකින් ඔවුන්ගේ ආරයටම මහජන මුදල් සිය පන්සල්වල පරිහරණය සඳහා අවභාවිත කරනා මෙන්ම සියලු අපරාධකරුවන් සමග හිරිකිතයක් නැතිව එකට සිටගන්නා මැදගොඩ අභයතිස්ස භික්‍ෂුව වැනියවුන්ගේ අවස්ථාවාදී ආගමික සංස්ථා දායකත්වයයි.
මේ සියල්ල එකතු වුණු කල බිහිවනු ඇත්තේ කුමන ශ්‍රී ලංකාවක්ද?■

මකුළු මිනිසා, ජාත්‍යන්තර කුමන්ත්‍රණ සහ අපේ සිනමාව..!

By
සංස්කාරක
-
0


මේ කොලමේ සිනමාව ගැන නොලියන්නයි හිතාගන හිටියේ. ඒත් චිත්‍රපට බෙදාහැරීමේ අයිතිය ‘ජාතික චිත්‍රපට සංස්ථාවට’ පවරාගැනීම පිළිබඳ උද්දාමයෙන් කෙරෙන ඇතැම් කතා අහගන කිසිවක් නොකියා ඉන්න එක හරි මදි වගේ හිතුණා. එහි ආසන්නම උත්තේජනය, අනුර කුමාර දිසානායක පාර්ලිමේන්තුවේ කළ කතාව. පත්තර එම කතාව වාර්තා කර තිබුණේ ‘චිත්‍රපට බෙදා හැරීමේ ක්‍රියාවලියට තානාපති කාර්යාල මැදිහත් වෙලා (අද)’, ‘චිත්‍රපට ආනයනකරුවන් දෙදෙනෙකු විසින් සිනමා මාෆියාවක් ඇතිකරලා (දිවයින)’ ආදි වශයෙන්. මෙයින් ගම්‍ය වන අදහස නම්, අනෙක් හැම අලකලංචියක් වගේම ලංකාවේ සිනමාවේ අර්බුදයත් ‘ජාත්‍යන්තර කුමන්ත්‍රණයක’ ප්‍රතිඵලයක් බවයි.! අපේ රටට හැම හෙණයක් ම පාත් වන්නේ ජාත්‍යන්තරය නිසාය. ජාත්‍යන්තරය නොතිබෙන්නට මේ රට කේතුමතී රාජධානියක් වන්නට තිබුණේය!


ලංකාවේ චිත්‍රපට කර්මාන්තය ජාතික චිත්‍රපට සංස්ථාව හරහා රජයට පවරා ගන්නේ 1971 අංක 47 දරන ශ්‍රී ලංකා ජාතික චිත්‍රපට සංස්ථා පනත යටතේයි. එතෙක් ලංකාවේ චිත්‍රපට බෙදාහැරීම මෙන්ම නිෂ්පාදනය ද කෙරුණේ, සිලෝන් තියටර්ස්, සිනමාස් ආදි පුද්ගලික සමාගම් අතින්. කවුරු කොහොම කිවුවත් මේ සමාගම් චිත්‍රපට නිෂ්පාදනය කළා. (ඒ අතර ලෙනින් මොරායස්ගේ වගේම ලෙස්ටර්ගේ චිත්‍රපටත් තිබුණා). ඔවුන් දිවයින පුරා සිනමා ශාලා හැදුවා. (ඒවා තමයි, 83 ජාති ආලෙන් ගිනි ගත්තේ). 1970-1977 අතර කාලය ලංකාවේ ආර්ථික ප්‍රතිපත්තිය රාජ්‍ය මූලික ‘සංවෘත’ එකක්. ඒ යටතේ සියලුම මහා පරිමාණ කර්මාන්ත හා සේවාවන් රාජ්‍ය සංස්ථා යටතට පවරා ගැනුණා. ඒ, ඒ කාලේ ආර්ථික මොඩලය. මේ මොඩලය අකාර්යක්ෂම සහ අසාර්ථක එකක් වූ බව නොරහසක්.


1977, මේ ආර්ථික ප්‍රතිපත්තිය සංවෘත එකකින් විවෘත එකකට විතැන් වුණාට පස්සේ බොහෝ දේවල වෙනසක් ඇති වුණා. සිනමා ක්ෂේත්‍රය තුළත් මේ වෙනස ඇති විය යුතුව තිබුණත්, එය එසේ වුණේ නැහැ. සංස්ථාවේ ආරම්භක සභාපති හැටියට තමන්ගේ භූමිකාව අවසන් බව දැනගත්, සිනමාව මෙන්ම ලෝක ආර්ථික ප්‍රවණතා පිළිබඳත් හොඳින් දැනුවත් ආචාර්ය ඩීබී නිහාල්සිංහ 1978 සංස්ථා සභාපතිධුරය අත හැර ගියා. සංස්ථාවෙන් ගිහින්, ඒ වෙනකොට ලංකාවේ දොරට තට්ටු කරමින් තිබුණු ටෙලිවිෂන් වැඩසටහන් නිෂ්පාදන කර්මාන්තයට අත ගැහුවා. ලංකාවේ පළවෙනි ටීවී ප්‍රොඩක්ෂන් කොම්පැනිය වන ටෙලිසිනෙ එක පටන් ගත්තා. ලංකාවේ පළවෙනි ටෙලි නාට්‍යය දිමුතු මුතු ඇතුළු ‘ටෙලි’ ගණනාවක් හැදුවේ මේ කොම්පැනියෙන්.


ලංකාවේ සිනමාවේ තිබුණු ආරක්ෂණ ප්‍රතිපත්ති නිසා අපේ සිනමාවට ඕනෑ වුණේ නැහැ, ඒ වනවිටත් ලෝකයේ සිදුවෙමින් තිබුණු තාක්ෂණික දියුණුව උකහා ගන්න. ශාලාවේ ‘ලවුඞ්ස් පීකර’වලින් අමිහිරි හඬ පටයක් ඇහෙන කොට මිනිස්සු ගෙවල්වල ඉඳන් ‘ස්ටීරියෝ’ සවුන්ඞ් ඇහුවා. දුඹුරු පාට දූවිලි බැඳුණු තිරේ අඳුරු රූප පතිත වෙනකොට පුංචි වුණත් ටීවී එකේ කොලිටි රූප දැක්කා. චූ ගඳ ගහන ශාලාවල දුක් විඳ විඳ ෆිල්ම් බලන එක මිනිස්සු අත හැරියා.


මේ අර්බුදයත් එක්ක තව දුරටත් චිත්‍රපට කර්මාන්තයට ඉදිරියට යන්න පුළුවන්කමක් තිබුණේ නැහැ. අලුත් ආයෝජන සිනමාවට ගලා ආවේ නැහැ. ලංකාවේ විනෝදාස්වාදන කර්මාන්තය ඇතුළේ සංස්ථාවට තිබුණු වෙළඳ පංගුව එන්න එන්න හැකිළුණා. මේ වාතාවරණය ඇතුළේ තමයි, තිස්ස අබේසේකර සංස්ථාවේ සභාපති හැටියට පත් වුණේ. ඔහු අපේ සිනමාවේ ගරුකටයුතු පුද්ගලයෙක්. උගතෙක්. වාමාංශික නැඹුරුවක් සහිත කෙනෙකු වුණත් සිනමාවේ ආර්ථික යථාර්ථය අවබෝධ කරගන්න තරම් විවෘත මනසක් තිබුණු කෙනෙක්. 2001 අවුරුද්දේ ඔහු සංස්ථා ඒකාධිකාරිය යටතේ තිබුණු චිත්‍රපට බෙදාහැරීම පුද්ගලීකරණය කළා. එය බුද්ධිමත් තීරණයක් වුණත් ක්‍රියාත්මක වීම හරි හැටි වුණේ නැහැ. සංස්ථා යාන්ත්‍රණය තුළ ‘අධීක්ෂණ’ සහ ‘නියාමන’ කටයුතු හරිහැටි නොවීම නිසා ‘රාජ්‍ය ඒකාධිකාරයක්’ යටතේ තිබුණු බෙදා හැරීම, පුද්ගලික බෙදාහරින සමාගම් දෙක තුනක් අතට සංකේන්ද්‍රණය වුණා. වත්මන් සිනමාවේ ගැටලුව ඇත්තේ එතනයි. ඊට විසඳුම යළි අකාර්යක්ෂම සංස්ථාව අතට බෙදා හැරීම පත්කිරීම නෙවෙයි. චිත්‍රපට බෙදා හැරීම තවදුරත් නිදහස් කිරීමයි.


ලංකාවේ සිනමාව එක්තරා සංක්‍රාන්ති සමයකුයි පසු කරමින් ඉන්නේ. දැනට තිබෙන ශාලා ආකෘතිය සිනමාවේ තිබෙන විවිධාංගිකරණයට ගැළපෙන විදියට නෙවෙයි සකස් වෙලා තියෙන්නේ. තනිතිර ශාලා ආකෘති වෙනුවට බහුතිර ශාලා ආකෘති සැකසිය යුතුයි. එවැනි ශාලා සංකීර්ණ ඇතිවෙමින් තිබුණා. එක තිරයක් තියෙන ශාලාවකට චිත්‍රපට තුනක් හතරක් ඔබන්න ගියාමයි, එක චිත්‍රපටයකට වත් වැඩක් නැත්තේ. ඒ වෙනුවට චිත්‍රපට හතරක් පෙන්වන ශාලාවක් හැදුණොත්, වෙනස් වෙනස් ශානරවල චිත්‍රපට ඒ ශාලාවේ පෙන්වන්න පුළුවන්. කොළඹ සිටි සෙන්ටර් එකේ තියෙන ස්කෝප් සිනමා සංකීර්ණය එහෙම එකක්. මැජෙස්ටික්, කෑගල්ල මිලානෝ, ගම්පහ රීගල් එහෙම තැන්. එවැනි ආකෘතියේ ශාලා හෙමින් බිහිවෙමින් තිබෙන වාතාවරණයකයි, සංස්ථාව ආයේ ‘බෙදාහැරීම’ අතට ගන්න හදන්නේ. සංස්ථාව මේ මොහොතේ කළ යුත්තේ බෙදා හැරීමට කරගහන එක නෙවෙයි. බෙදා හැරීම නිදහස් කරලා ‘නියාමනය’ හරියට කරන එකයි. සිනමාව ප්‍රවර්ධනය කරනවා නම් කරන්න වැඩ ඕනෑ තරම් තිබෙනවා. ඒවා හරියට කරන එකයි.


එදත් අදත් කවදත් ලංකාවේ මිනිස්සු ෆිල්ම් බලන්නේ විනෝද වෙන්න. ලෝකෙත් එහෙමයි. අපි මහා ලොකුවට පුරසාරම් දොඩවන ‘ස්වර්ණමය’ යුගයේත් එහෙමයි. සිනමාව කලාවක් විදියට රසවිඳින්න ෆිල්ම් බැලුවේ ටික දෙනයි. සිනමා ශාලාවේ දවස නඩත්තු කරන්නවත් සෙනඟ එන්නේ නැත්නම්, ඒ ෆිල්ම් එක තියාන ඉන්න එකේ තේරුමක් නැහැ. ‘සෙනඟ එන්නේ නැත්නම් ෆිල්ම් එක තියන් ඉඳලා බම්බු ගහන්න ද ?’ කියලා ශාලා හිමියන් අහන්නේ ඒකයි. අඩුම තරමින් සෙනඟ එන ෆිල්ම් එකකට ලොකු ශාලාවකුත් සෙනඟ අඩු ෆිල්ම් එකකට පොඩි ශාලාවකුත්, ආනයනය කළ ‘බ්ලොක් බස්ටර්‘ එකකට තව එකකුත් වශයෙන් තිර තුනක් වත් තියන සිනමා සංකීර්ණ හැම නගරයකම හැදුණොත් තමයි මේ වලෙන් ගොඩ එන්න පුළුවන්. එතකොට ඒක ලාබ ලබන ආයෝජනයක්. ඒ වගේ ව්‍යාපෘතියකට රජයක් ආයෝජනය කරන්න ඕනෑ නැහැ. පුද්ගලික අංශය ආයෝජනය නොකරන, රජයක් ආයෝජනය කළයුතු, වෙන ‘පොදු සේවා’ ඕනෑ තරම් තියෙනවා.


චිත්‍රපට සංස්ථාව මැදිහත් විය යුත්තේ සිනමාව කලාත්මක අංගයක් ලෙස ප්‍රවර්ධනය කරන වැඩසටහන්වලට. ලංකාවේ සිනමාවට ජාත්‍යන්තර අනන්‍යතාවක් හදා ගන්න. වාණිජ වශයෙන් ආනයනය නොකෙරෙන, වැදගත් කලාත්මක චිත්‍රපට ලංකාවේ ප්‍රේක්ෂකයනට නරඹන්නට අවස්ථාව සලසන්න. වාර්ෂික ජාත්‍යන්තර සිනමා උළෙලක් සංවිධානය කරන්න. එහෙම නැතිව ‘ෆිල්ම්’ බිස්නස් කරන්න නෙවෙයි. ලෝකේ පුරාම ෆිල්ම් බිස්නස් කරන්නේ පුද්ගලික අංශය. රජය නෙවෙයි.


අනුර කුමාර මන්ත්‍රීතුමා තම පාර්ලිමේන්තු කතාවේ කියනවා ‘2019 ජූනි 19 දින මුදාහැරීමට නියමිත වූ ීචසාැරප්බ ත්‍්ර ්අ්හ ්‍යදපැ ආනයනය කළ ස්කෝප් සිනෙමා ආයතනය, අධිකරණ තීරණයට එරෙහිව යමින් ඔවුන්ගේ අභිමතය පරිදි සිනමා ශාලා සඳහා බෙදා හරිනු ලැබ තිබුණා’ කියා. ඒ චිත්‍රපටය ආනයනය කළ සමාගම කවුරු වුණත් චිත්‍රපටයේ ජාත්‍යන්තර බෙදාහරින්නන් එය මෙරට නියෝජිත ආයතනයකට ප්‍රදර්ශන අයිතිය ගිවිසුමකින් විකුණුවාට පස්සේ, එහි ඩිජිටල් සිනමා පැකේජය සහ යතුර එවන්නේ ඒ ගිවිසුම්ගත පාර්ශ්වයට මිසක් සංස්ථාවට නෙවෙයි. ඒ වගේ චිත්‍රපටයක ප්‍රදර්ශන ඒජන්ත කෙනෙක් වෙන්න මූලික සුදුසුකම් ගණනාවක් සපුරන්න වෙනවා. ඒ සඳහා ලයිසන් එක ගන්න ලොකු මූල්‍යමය ආයෝජනයක් කරන්නත් වෙනවා. උසාවි නියෝගයක් නිසා ඒජන්සි එක සංස්ථාවට නිකං ලැබෙන එකක් නෙවෙයි. බෙදාහැරීමේ බලය සංස්ථාවට පවරන අධිකරණ නියෝගය එන විටත් ීචසාැරප්බ ෆිල්ම් එකේ ලෝක මංගල දැක්මට සමගාමීව ලංකාවේ ප්‍රදර්ශනය සැලසුම් වෙලයි තිබුණේ. ප්‍රවර්ධන කටයුතු කෙරිලයි තිබුණේ. ඉදිරි දර්ශන වාර සඳහා ප්‍රවේශ පත්‍ර විකිණිලයි තිබුණේ. එහෙමයි ඊකදජනඉමිඑැර චිත්‍රපට නිදහස් වෙන්නේ.


අනුර කුමාර වගේ වගකීම් සහගත මන්ත්‍රී කෙනෙක් අනුන් ලියා දෙන කතා පාර්ලිමේන්තුවේ කියවනකොට මීට වඩා පරිස්සම් විය යුතුව තිබුණා. රටේ ප්‍රශ්නවලට හැඟීම්බර නොවී සබුද්ධික මැදිහත් වීමක් ජවිපෙන් මිනිස්සු බලාපොරොත්තු වෙනවා. මේ වගේ කතාවලින් හෙළිදරවු වන්නේ සමහර ක්ෂේත්‍ර පිළිබඳ ජවිපෙ අනවබෝධයයි. ඉදිරි දැක්මේ තියෙන ව්‍යාකුල ස්වභාවයයි.■

■ අශෝක හඳගම

1...396397398...618Page 397 of 618

අනිද්දා පබ්ලිෂර්ස් (ගරන්ටි) ලිමිටඞ් | 2021 | Powered by BLUESKY.LK