විජේදාසගේ විනාශකාරී ව්‍යවස්ථා සංශෝධන
පාර්ලිමේන්තු මන්ත‍්‍රී විජේදාස රාජපක්ෂ විනාශකාරී ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධන පනත් කෙටුම්පත් දෙකක් පාර්ලිමේන්තුවට ඉදිරිපත්කොට තිබේයැයි මාධ්‍ය වාර්තා කර තිබුණි. එම පනත් කෙටුම්පත් දෙක දෙසැම්බර් 27 වැනිදා ගැසට් පත‍්‍රයේ පළ කර තිබේ. ඒවා 21 හා 22 වැනි ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධන පනත් කෙටුම්පත් හැටියට හැඳින්වෙයි.
ඔහුගේ 21 වැනි ව්‍යවස්ථා
සංශෝධන පනත් කෙටුම්පතට අනුව, මහ මැතිවරණයකදී
ආසනයක් ලබාගැනීම සඳහා සුදුසුකම් ලැබීමට දේශපාලන පක්ෂයක් හෝ ස්වාධීන කණ්ඩායමක්
ලබාගත යුතු අවම ඡුන්ද ප‍්‍රමාණය දිස්ත‍්‍රික්කයේ මුළු ඡුන්ද ප‍්‍රමාණයෙන් විස්සෙන්
එකක්ය යනුවෙන් මේ වන තෙක් තිබුණු අවශ්‍යතාව අටෙන් එකක් දක්වා ඉහළ දමන්නට යෝජනා කර
තිබේ.
22 වැනි ව්‍යවස්ථා
සංශෝධන පනත් කෙටුම්තේ යෝජනා තුනකි.
පළමුවැන්න වන්නේ, අභියාචනාධිකරණයේ
සභාපති ඇතුළු අභියාචනාධිකරණයේ විනිසුරුවරුන්,
අගවිනිසුරු ඇතුළු ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයේ විනිසුරුවරුන් පත්කිරීමේදී ජනාධිපතිවරයා
අධිකරණ සේවා කොමිෂන් සභාවේ අදහස් විමසීමෙන් පසුව කළ යුතු බවයි.
දෙවැන්න, නීතිපතිවරයා, විගණකාධිපතිවරයා, පොලිස්පතිවරයා, පරිපාලන කටයුතු පිළිබඳ පාර්ලිමේන්තු කොමසාරිස්වරයා (ඔම්බුඞ්ස්මන්*, පාර්ලිමේන්තුවේ මහ ලේකම්වරයා යන ඉහළ නිලධාරීන් පත්කිරීමේදී ජනාධිපතිවරයා අගමැතිවරයා විමසීමෙන් පසුව කළ
යුතු බවයි.
තුන්වැන්න, ‘ජනාධිපතිවරයා
ආරක්ෂක අමාත්‍ය ධුරය දැරිය යුතු අතර, වෙනත් යම්
අමාත්‍යාංශ ද ඔහු යටතේ පවත්වාගෙන යා හැකි
ය.’ යන්නයි.
විජේදාස රාජපක්ෂ මහතා මේ සංශෝධන දෙක ඉදිරිපත් කර ඇත්තේ පෞද්ගලික මන්ත‍්‍රීවරයකුගේ
පනත් කෙටුම්පත් වශයෙනි. පෞද්ගලික මන්ත‍්‍රීවරයකුගේ පනත් කෙටුම්පතක් අපේ රටේ ව්‍යවස්ථාව
අනුව, නීතියක් බවට පත්වීම, ඒ කියන්නේ පාර්ලිමේන්තුවේ සම්මත වීම දක්වා ගමන් කිරීම ප‍්‍රායෝගිකව පහසු
නැත. ඒ අනෙක් පනත් කෙටුම්පත්වලට නැති දුෂ්කර මාර්ගයක් හරහා ඒවා ගමන් කළ යුතු
බැවිනි. එහෙත්, එම පෞද්ගලික
මන්ත‍්‍රීවරයාගේ පනත් කෙටුම්පතට ආණ්ඩුවේ පූර්ණ ආශීර්වාදය තිබෙන්නේ නම් එය නීතියක්
බවට පත්කර ගැනීම එතරම් අපහසු නොවේ.
මහින්ද රාජපක්ෂ ආණ්ඩුව කාලයේ පාර්ලිමේන්තු මන්ත‍්‍රී කරු ජයසූරිය ඉදිරිපත්
කළ තොරතුරු දැනගැනීමේ අයිතිය පිළිබඳ පනත් කෙටුම්පත ඉදිරිපත් වුණේ පෞද්ගලික මන්ත‍්‍රීවරයකුගේ
පනත් කෙටුම්පතක් වශයෙනි. අවස්ථා කිහිපයකදීම එම කෙටුම්පත ඉදිරියට ගෙනයෑම රාජපක්ෂ
ආණ්ඩුවේ බලහත්කාරය නිසා කළ නොහැකි විය. අවසාන අවස්ථාවේදී, කරු ජයසූරිය මහතා පනත් කෙටුම්පත ඉදිරිපත් කළ විට, බැසිල් රාජපක්ෂ මහතාගේ මැදිහත්වීමෙන්, කරු ජයසූරියට එම පනත් කෙටුම්පත ඉදිරිපත් කිරීමට ඉඩ දිය යුතුදැයි යන්න ගැන
පාර්ලිමේන්තුවේ ඡුන්ද විමසීමක් පවත්වා,
වැඩි ඡුන්දයෙන් කරු ජයසූරිය මහතාගේ ප‍්‍රයත්නය ව්‍යර්ථ කළේය.
විජේදාස රාජපක්ෂ මහතාගේ පනත් කෙටුම්පත් දෙක විශේෂතා කිහිපයක් අත්කරගනියි.
එකක්, මේ දිනවල ජනාධිපති
ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂත්, ඔහුගේ ආණ්ඩුවත්
19 වැනි සංශෝධනය ආපස්සට
හැරවිය යුතුයැයි නිතර නිතර මතුරමින් සිටින අවස්ථාවකි. එහෙත්, ජනාධිපතිවරයාවත්, ආණ්ඩුවේ
කිසිවකුත් 19 වැනි සංශෝධනය ආපසු
හැරවිය යුත්තේ ඇයිදැයි, සංයුක්තව 19හි ඇති ව්‍යවස්ථා එකින් එක අරගෙන
පැහැදිලි කර නැත. බොහෝ අය 19හි ඇත්තටම
ඇත්තේ මොනවාද කියාවත් නොදනිති. තවත් සමහරු,
19ට විරුද්ධව ඡුන්දය දුන් සරත් වීරසේකර පාර්ලිමේන්තු මන්ත‍්‍රීවරයාට ප‍්‍රශංසා
කරන නමුත්, ඔහු 19ට විරුද්ධ වුණේ ඇයිදැයි නොදනිති. අඩු ගණනේ සරත් වීරසේකරවත් පැහැදිලිව, සංයුක්තව 19හි ඇති වැරදි
මොනවාදැයි කියා නැත. ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ජනාධිපතිවරයා යන මාර්ගයක 19 සඳහන් කළ විශාල කළුගලක් ඇඳ බාධාවක් බව පෙන්වන සමහර කාටුන්කාරයන්ද 19 ගැන මෙලෝ දෙයක් නොදන්නා බව සහතිකය.
19 සංශෝධනය
සම්පූර්ණයෙන්ම අහෝසි කිරීම සඳහා ඉදිරි මහ මැතිවරණයේදී තමා තුනෙන් දෙකක
පාර්ලිමේන්තු බලයක් මහජනතාවගෙන් ඉල්ලා සිටින බව කියන ජනාධිපති ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂවත් 19හි ඇති වැරදි සංයුක්තව මෙතෙක් කියා නැත.
හැමෝම ‘19 නරකයි, 19 නරකයි’
කියන නමුත් හරියට කිසිවක් කියන්නේ නැත.
එවැනි පසුබිමක, විජේදාස රාජපක්‍ෂගේ
22 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධන
පනත් කෙටුම්පතෙන් 19න් ඉවත් කළ
යුත්තේ මොනවාදැයි යන්නට යම් ආකාරයක යෝජනාවක් කෙරෙයි. ඔහු පවා, 19 වැනි සංශෝධනය සම්පූර්ණයෙන් ඉවත් කිරීමක් ගැන
කතා නොකර එහි කොටස් පමණක් මෙලෙස ආපස්සට හරවන්නට උත්සාහ කිරීම තවත් විශේෂයකි.
දෙවැනි කාරණය, විජේදාසගේ
මුවෙන් මේ ඉදිරිපත් වන්නේ ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ජනාධිපතිගේ හඬද යන්න ගැන සාධාරණ සැකයක්
මතුවීමයි. විජේදාස රාජපක්ෂ වැනි කෙනකු මෙවැනි අවස්ථාවක තම තනි මතයට මෙවැනි පනත්
කෙටුම්පතක් ඉදිරිපත් කරාවියැයි යන්න සිතිය නොහැකිය. ඒ නිසා, අලූත් රාජපක්ෂ ආණ්ඩුවට අවශ්‍ය වී තිබෙන යම් දේවල් මේ කෙටුම්පත්වලින් ප‍්‍රකාශ
වෙතැයි ද සිතිය හැකිය.
කොහොම වුණත්, මේ කෙටුම්පත්
දෙකම විනාශකාරී, ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍ර
විරෝධී, යළිත් ඒකාධිපති පාලනයක්
කරා රට ගෙනයන නීති වෙනස්කම් බව පැහැදිලිව කිව යුතුය.
21 වැනි සංශෝධනය
යටතේ ඔහු යෝජනා කරන්නේ පාර්ලිමේන්තුවේ ආසනයක් ලබාගැනීමට සුදුසුකම් ලැබීමට දැනට
තිබෙන 20න් 1ක ඡුන්ද සංඛ්‍යාව (සියයට 5* 8න් 1 දක්වා (සියයට 12.5* ඉහළ දැමීමටය.
1978 ආණ්ඩුක‍්‍රම
ව්‍යවස්ථාවේ මුලින් තිබුණේ මේ සියයට දොළහක සීමාවයි. ඒ සීමාව තුළ කුඩා දේශපාලන පක්ෂ
හා ස්වාධීන කණ්ඩායම්වලට පාර්ලිමේන්තු ආසනයක් ලබා ගැනීම ඉතාම දුෂ්කර වීම නිසා, ආර් පේ‍්‍රමදාස මහතා ජනාධිපතිව සිටි කාලයේ ගෙන ආ ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයක් මගින්
එම සීමාව පහෙන් එකක් දක්වා පහත හෙළන ලදි. ඒ නිසා, තමන්ගේ මතය පාර්ලිමේන්තුව තුළ නියෝජනය කිරීමට කුඩා දේශපාලන පක්ෂ හා
කණ්ඩායම්වලට හැකියාව ලැබිණ. මෙය ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදයේ පැත්තෙන් යහපත් ලක්‍ෂණයකි.
ජනාධිපති තනතුරට සුළුතර දේශපාලන මත දරන්නවුන්ට ඉදිරිපත් වන්නට තිබෙන අපහසුතාව නිසා, දිස්ත‍්‍රික් පදනම මත ආසනයක් ලබාගෙන පාර්ලිමේන්තු නියෝජනයක් ලබා ගැනීමට
ඔවුන්ට අගනා අවස්ථාවක් හිමිව තිබිණ. එහෙත්,
විජේදාස රාජපක්ෂ මහතාගේ මේ සංශෝධනයෙන් එවැනි පක්ෂ, ජාතික දේශපාලනයෙන් අතුගා දැමීම කෙරෙයි.
කුඩා දේශපාලන පක්‍ෂවලට විරෝධයක් පසුගිය කාලයේ පැනනැගුණේ, ඔවුන් මහ පක්ෂ පාලනය කරමින් රජුන් තනන්නන් හැටියට කටයුතු කිරීම තුළ නගුට
විසින් බල්ලා වැනීම කරනවායැයි කියන අදහසෙනි. ඒ අදහස එන්නේ, රටක පැවතිය යුත්තේ ප‍්‍රධාන දේශපාලන පක්ෂ පමණක් බවත්, පාලන ආධිපත්‍යය තිබිය යුත්තේ ඔවුන්ට පමණක් බවත් කියැවෙන ‘මහජාතික’ ප‍්‍රවාදයයි.
දැන් එය, වාර්ගික හෝ ආගමික සුළුතර
පක්ෂ හෝ කණ්ඩායම්වලට ඒ බලය නොදිය යුතුය යන කෝණයෙන් සමාජගත වී තිබේ. වාර්ගික
බහුතරයේ පාලනය, වාර්ගික සුළුතරය
විසින් පාලනය කෙරෙන්නේ යැයි පසුගිය කාලයේ ඉස්මත්තට ගෙන එන ලද මේ ප‍්‍රවාදය අනුව
වාර්ගික බහුතරයට තමන්ට වුවමනා විදියට පාලනය ගෙනයාමට මේ සුළුතර පක්ෂ දේශපාලන චිත‍්‍රයෙන්
අතු ගා දැමීමට අවශ්‍යය. බොහෝ විට විජේදාස රාජපක්ෂ මේ සංශෝධනයේදී මෙහෙයැවෙන්නට
ඇත්තේ එකී ප‍්‍රවාදය විසින්යැයි සිතන්නට හැකිය.
එකී කෙටුම්පත විනාශකාරී වන එක් ආකාරයක් එයයි.
දෙවැනි ආකාරය ඊටත් වඩා විනාශකාරීය.
ඉහත දැක්වුණු ආකාරයට, විජේදාස රාජපක්ෂ
මහතා කියන්නේ අගවිනිසුරු ඇතුළු ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ විනිසුරුවරුන් හා අභියාචනාධිකරණයේ
සභාපති ඇතුළු අභියාචනාධිකරණ විනිසුරුවරුන් පත්කිරීමේදී ජනාධිපතිවරයා අධිකරණ සේවා
කොමිෂන් සභාවෙන් විමසිය යුතු බවයි.
ඊට අමතරව ඉහත සඳහන් නිලධාරීන් පත්කිරීමේදී අගමැතිවරයාගෙන් විමසිය යුතු
බවයි.
මේ සංශෝධනයෙන් 19 වැනි ව්‍යවස්ථා
සංශෝධනයෙන් හා ඊට පෙර 17 වැනි
සංශෝධනයෙන් ව්‍යවස්ථාවට එකතු කරන ලද ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී ප‍්‍රතිසංස්කරණ දෙකක්, බරපතළ විදියට ආපස්සට හරවන බව පැහැදිලිය.
ඉන් පළමුවැන්න අධිකරණයේ ස්වාධීනත්වය හා අපක්‍ෂපාතිභාවයයි.
එය පැහැදිලි කර ගැනීමට 19 වැනි ව්‍යවස්ථා
සංශෝධනයෙන් ඇතිකරන ලද වෙනස්කම සැලකිල්ලට ගත යුතුය. ඊට අනුව, එම විනිසුරු ධුර සඳහා යෝජනා කරන නම් ජනාධිපති විසින් ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථා
සභාව වෙත යැවිය යුතුය. ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාව විසින් එම නම් අනුමත කළහොත්
පමණක් ජනාධිපතිවරයාට විනිසුරු තනතුරට ඒ අය පත්කළ හැකිය.
මෙය, ජනාධිපතිවරයාට ඉහළ
අධිකරණ විනිසුරුවරුන් පත්කිරීමට තිබෙන තනි බලය (1978 ව්‍යවස්ථාවෙන් ලබාදුන්* සීමා කරන ප‍්‍රතිපාදනයකි. එය අවශ්‍ය වුණේ, විධායක ජනාදිපති ධුරයේ බලතලවල අත්තනෝමතික ස්වභාවය සීමා කිරීමට ගත් දීර්ඝ
කාලීන උත්සාහයක ප‍්‍රතිඵලයක් වශයෙනි. මේ ප‍්‍රතිපාදනය නිසා, ඉහළ අධිකරණ විනිසුරුවරුන්ගේ ස්වාධීනත්වය හා අපක්‍ෂපාතිභාවය රැුකුණු අතර, අධිකරණය සමස්තයක් වශයෙන් ස්වාධීන ආයතනයක් විය.
2015න් පසු මේ
දක්වා එම ප‍්‍රතිපාදනය නිසාවෙන් අධිකරණයේ ස්වාධීනත්වය හා කීර්තිනාමය ආරක්ෂා වුණු
බව නොරහසකි. රාජපක්‍ෂවරුන්ද ඒ බව ප‍්‍රසිද්ධියේ කියා තිබේ.
විජේදාසගේ මේ යෝජනාවෙන් කරන්නේ
ජනාධිපතිට තනි කැමැත්ත පරිදි යළිත් ඉහළ අධිකරණ විනිසුරුවරුන් පත් කිරීමට අවස්ථාවක්
ලබාදීමය.
මහින්ද රාජපක්ෂ විසින් ජනාධිපතිවරයා ඊවා වනසුන්දර විනිසුරුවරිය පත්කරන
ලද්දේ හුදෙක් තමන්ගේ පෞද්ගලික යාළුකම මත බව ප‍්‍රසිද්ධියේම කීවේ ඊවා වනසුන්දර
මහත්මියමය. එවැනි පත්වීමක් ලද ඇය, ගෝඨාභය රාජපක්ෂ
මහතා අත්අඩංගුවට ගැනීම වළක්වමින් දුන් තහනම් නියෝගය මේ දක්වාම ජීවමාන වීමෙන් ඒ
පත්කිරීමේ ‘ස්වාධීනත්වය’ මැනැවින් තහවුරු වෙයි.
එහිදී ‘අධිකරණ සේවා
කොමිෂන් සභාවෙන් විමසිය යුතුයැ’යි විජේදාස
රාජපක්ෂ මහතා දක්වා ඇත්තේ බොරුවටය. බොරු ස්වාධීනත්වයක් ආරෝපණය කිරීමටය. ඒ හරහා
යම් තරමක් හෝ ස්වාධීනත්වයක් වත් ඇතිවිය හැකියැයි සිතිය හැක්කේ, මේ සංශෝධනය යටතේ පළමුවැනි විනිසුරුවරයා පත්කිරීමට ‘පෙර’ අවස්ථාව දක්වා පමණකි. මේ
සංශෝධනය යටතේ පත්වන විනිසුරුවරුන්ගෙන් සමන්විත වන අධිකරණ සේවා කොමිෂන් සභාවක්, ඉන්පසු ජනාධිපතිගේ කැමැත්ත අනුව හැසිරෙන්නට උත්සාහ ගන්නා නිසාය.
මේ සංශෝධනයට නීතිඥ ප‍්‍රජාව මෙන්ම අධිකරණ වෘත්තික ප‍්‍රජාවද එක හෙළා
විරුද්ධ විය යුතුයැයි මනුවර්ණ සිතයි. පසුගිය කාලයේ රටේ වැදගත් ප‍්‍රශ්නවලදී
ඉදිරියට පැමිණ අදහස් පළකළ ශ‍්‍රී ලංකා නීතිඥ සංගමයේ සභාපති කාලිංග ඉන්ද්‍රතිස්ස
වහාම මේ ගැන සිය සංගමයේ අදහස පළ කළ යුතුයැයිද මනුවර්ණ යෝජනා කරයි.
ආචාර්ය ශිරානි බණ්ඩාරනායක මහත්මිය අගවිනිසුරු ධුරයෙන් ඉවත්කිරීම සඳහා
මහින්ද රාජපක්ෂ ආණ්ඩුව කටයුතු කළ අවස්ථාවේ නීතිඥ සංගමයේ සභාපතිකම දැරුවේ විජේදාස
රාජපක්ෂ මහතාය. අධිකරණයේ ස්වාධීනත්වය ගැන විශාල ආන්දෝලනයක් ඇතිව තිබුණු, නීතිඥ ප‍්‍රජාවෙන් සාතිශය බහුතරයක් ඊට එරෙහිව නැගී සිටි ඒ කාලයේ සංගමයේ
සභාපතිවරයා ඒ විරෝධතාවලට එකතුකර ගැනීම,
කිසිවකු ස්නානයට ගෙනයනවා වැනි දෙයක් විය. පසු ගියදා මියගිය ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ
විනිසුරු ප‍්‍රසන්න ජයවර්ධන, නීතිඥ සංගමයේ
උපසභාපති හැටියට ඒ වෙලාවේ සභාපති වෙනුවට ඉදිරියට පැමිණ වැඩ නොකරන්නට සංගමය
මරනින්දේය. පසුව තල්ලූකරගෙන ආ විජේදාස රාජපක්ෂ මුල් පුටුවේ හිඳුවා දෝෂාභියෝගයට
විරුද්ධ යෝජනාවක් සම්මත කරගත හැකිවිය.
දැන් ඒ විජේදාස රාජපක්‍ෂගේ නියම වර්ණය එළිදැක්වී තිබේ. ඔහු දැන් උත්සාහ
කරන්නේ ඉහළ අධිකරණ දෙකම ජනාධිපතිවරයාගේ අන්තේවාසිකයන්ගේ රඟමඬලක් කරන්නටය.
ජනාධිපතිවරයා විසින් මේ විදියට පත්කෙරෙන ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ විනිසුරුවරුන්
තිදෙනකු සාමාජිකයන් හැටියට පත්වන අධිකරණ සේවා කොමිෂන් සභාවෙන් පාලනය වන මහාධිකරණය, දිසා අධිකරණය හා මහේස්ත‍්‍රාත් අධිකරණය යන පහළ අධිකරණද ඉන්පසු එවැනිම
අන්තේවාසික රඟමඬලක් වනවා නියතය. අවසානයේ 2015 සිට මේ වන
තෙක් අමාරුවෙන් රැුකගෙන ආ අධිකරණයේ ස්වාධීනත්වය, වළ දැමීමට විජේදාස රාජපක්‍ෂගේම මැදිහත්වීම සිත්ගන්නාසුලූය.
පොලිස්පති, නීතිපති ඇතුළු
ඉහත සඳහන් අනෙක් නිලධාරීන්ද, 19 වැනි
සංශෝධනයේදී ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාවේ අනුමැතිය ඇතිව පත්කළ යුතුයැයි නියම කෙළේ, එම තනතුරුවල ස්වාධීනත්වය ආරක්ෂා කිරීමටය. දැන් විජේදාස රාජපක්ෂ කියන්නේ ඒ
තනතුරුවලට ජනාධිපති හා අගමැති එකතුව පත්කළ යුතු බවයි. මේ ක‍්‍රමය අනුව, දැන් වාගේ එක පවුලේ දෙන්නකු නොව,
එකම පක්‍ෂයකින් අගමැති හා ජනාධිපති පත්වන කල වුවද, මේ ඉහල නිලවලට පත්කරන පුද්ගලයන් පත්කෙරෙන්නේ දේශපාලන වුවමනාවන් අනුව වන බව
පැහැදිලිය. 19න් බලාපොරොත්තු වුණ
ස්වාධීන රාජ්‍ය සේවය වළපල්ලට යැවෙන්නේ එලෙසිනි.
විජේදාස රාජපක්‍ෂගේ තුන්වැනි යෝජනාව ජනාධිපති ආරක්ෂක ඇමතිධුරයත්, තමන් කැමති වෙනත් ඇමතිධුරත් දැරිය යුතු බවයි.
වැදගත් කාරණය නම්, විධායක
ජනාධිපතිවරයා ඇමතිධුර දැරීම, එම ධුරයේ ව්‍යුුහමය
විශේෂත්වයට පටහැනි බවයි. ජේආර් ජයවර්ධන ජනාධිපතිවරයා විධායක ජනාධිපති ධුරය ඇති
කෙළේ, අගමැති මෙන් නොව, වෙනම හිඳිමින් රටේ විධායකයේ ආයතන තමාගේ පාලනයට යටත්කර ගැනීමටය. එය ‘යහපත්’ අර්ථයකින්
ගතහොත්, ජනාධිපතිවරයාට පරිපාලන
දැලෙහි නොපැටලී, විධායකයේ සියලූ
ආයතන හා පුද්ගලයන් අධීක්‍ෂණය හා නියාමනය කිරීමේ හැකියාව ඉන් ලැබේ. ඇමති ධුර
දැරීමෙන් වන්නේ, එලෙස පිටතින්
සිටිමින් විධායකයේ සියලූ ආයතන අධීක්‍ෂණය කළ යුතු පුද්ගලයා, ඇමතිධුරයක, අමාත්‍යාංශයක
වගකීම දරමින් තමන්ද එම පරිපාලන දැලෙහි
පැටලීමය.
දියුණු රාජ්‍ය පරිපාලන ක‍්‍රමයක වැදගත් ලක්‍ෂණයක් වන්නේ එසේ නොපැටලී
සිටීමයි. එවැනි රාජ්‍ය කළමනාකරණයක් රටේ ඇතිකරනවා යැයි කියමින් බලයට ආ ගෝඨාභය
රාජපක්ෂ මහතා, යළිත්
පරිපාලනයෙහි පටලවා, ‘විධායකයේ සියලූ
ආයතන අධීක්‍ෂණය කිරීමේ වගකීමෙන්’ ඔහු ගලවා ගන්නට
විජේදාස රාජපක්ෂ කටයුතු කරන බවක් පෙනෙයි.
අනෙක් අතට, ආරක්ෂක ඇමතිකම
හා වෙනත් ඇමතිකම් ජනාධිපති දැරිය යුත්තේ ඇයි?
ආරක්ෂක ඇමතිධුරය වෙනත් ඒ පිළිබඳ විෂය දන්නකුට පවරා ඔහුගේ වැඩ කටයුතු අධීක්‍ෂණය
කිරීමේ වගකීම ජනාධිපතිවරයාට පැවරීමෙන් වන හානිය කුමක්ද? ගෝඨාභය රාජපක්ෂ නොවන කෙනකු ජනාධිපති ධුරයේ සිටින අවස්ථාවක නම්, විජේදාස රාජපක්ෂ මෙවැනි යෝජනාවක් ගෙනේවිද? එවැනි අවස්ථාවකටත් මේ සංශෝධනය ගැළපේද?
ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතා කිව්වේ, තමා ක‍්‍රියාත්මක
කරන්නට පොරොන්දු වුණු ප‍්‍රතිපත්ති ප‍්‍රකාශය අවුරුදු තුන හතරක කාලයක් තිස්සේ
වියතුන් හා විෂය ප‍්‍රාමාණිකයන් එකතුවී සකස් කරන ලද්දක් බවයි. එවැනි දියුණු
වැඩපිළිවෙළක් විසින් ජනාධිපතිවරයා සියල්ල අධීක්‍ෂණය කිරීමේ වගකීමෙන් ගලවා පරිපාලන
දැලෙහි පැටලීමේ උගුලක සිරකරන්නට යෝජනා කරතියි සිතන්නට නොහැකිය.
ඒ අර්ථයෙන් ගත්විට ජනාධිපතිවරයා කැමති වේයැයි සිතා, විජේදාස රාජපක්ෂ මහතා ඉදිරිපත් කර ඇති මේ සංශෝධන, ඔහු නැවතත් නිමක් නැති අමාත්‍යාංශ කාර්යභාරයක පටලවා. ඔහු අසාර්ථක කරවන්නට
ගත් උත්සාහයක්දැයි සැකයක්ද ඇතිවිය හැකිය.
එකම යහපත් දේ නම්, මේ සංශෝධන
සම්මත කරගන්නට අවශ්‍ය තුනෙන් දෙකක පාර්ලිමේන්තු බලය ලැබේද නොලැබේද යන්න ගැන තිබෙන
සැකයයි.x
