No menu items!
29.8 C
Sri Lanka
14 August,2025
Home Blog Page 338

බර්නි සෑන්ඩර්ස් කියන්නේ කවුද?

0



ඇමෙරිකානු ජනාධිපතිවරණයට ඩිමොක‍්‍රටික් පක්ෂයේ අභ්‍යන්තර ඡුන්ද ආරම්භ කරන්නට පෙර, ඩොනල්ඞ් ට‍්‍රම්ප්ට එරෙහිව ජනාධිපතිවරණයට ඉදිරිපත් වීමේ වැඩි ඉඩක් තිබුණු අපේක්ෂකයා වුණේ ජෝ බයිඩන්. ඔහුට පසුපසින් බර්නි සෑන්ඩර්ස් හා එළිසබෙත් වොරන් සිටියා. එහෙත් අයෝවා සහ නිව් හැම්ප්ෂයර් ප‍්‍රාන්ත දෙකේ අභ්‍යන්තර මැතිවරණවලින් ජෝ බයිඩන් හා එළිසබෙත් වොරන් යන අපේක්ෂකයන් දෙදෙනාම පසුපසට ඇදී ගියා. පෙර මැතිවරණ දෙකේදීම ඉහළ ඡුන්ද ප‍්‍රතිශතයක් වාර්තා කරමින්, ඩිමොක‍්‍රටික් අපේක්ෂක සටනේ ඉදිරියෙන් ඉන්නේ බර්නි සෑන්ඩර්ස්.


ජයග‍්‍රාහී ලකුණු


බර්නි සෑන්ඩර්ස්ගේ මැතිවරණ ව්‍යාපාරය ස්වේච්ඡුා ක‍්‍රියාකාරීන්ගෙන් සැදුණු ව්‍යාපාරයක්. එම මැතිවරණ ව්‍යාපාරයට ලැබෙමින් තිබෙන ප‍්‍රතිචාර ගැන සලකද්දීම, ඔහු වැඩි වාසි ඇති අපේක්ෂකයා බව පෙනී යනවා. වෙබ් අඩවියක් හරහා පොදු මහජනතාවගේ ආධාරවලින් ඔහුගේ මැතිවරණ ව්‍යාපාරයට මුදල් එකතු කරනු ලබනවා. 2019 දී ඔහු ජනාධිපතිවරණයට ඉදිරිපත් වෙන බව කියා ගෙවී ගිය මුල් සති හය තුළ පමණක් ඔහුගේ මැතිවරණ ව්‍යාපාරයට ඇමෙරිකන් ඩොලර් මිලියන 18ක් එකතු වී තිබුණා. ඒ ජයග‍්‍රාහී තත්වය තවත් තීව‍්‍ර කරමින් 2020 ජනවාරි මාසයේදී ඔහුගේ ප‍්‍රචාරක ව්‍යාපෘතියට ආධාර ලෙස ඇමෙරිකන් ඩොලර් මිලියන 25ක් එකතු වී තිබුණා. එය වාර්තාගත මුදල් ප‍්‍රමාණයක්. ඇමෙරිකානු පොදු මහජනතාව ඔහුගේ අපේක්ෂකත්වය වටා පෙළගැසෙමින් සිටිනවා. ඔහුගේ ප‍්‍රචාරක ව්‍යාපාරයේ ස්වෙච්ඡුා ක‍්‍රියාකාරිකයන් ලෙස කටයුතු කිරීමට මිලියන ගණනක තරුණ ප‍්‍රජාවක් දැනටමත් එකතු වී සිටිනවා. එම තරුණ ප‍්‍රජාව ක‍්‍රමයෙන් වැඩිවෙමින් පවතිනවා.


නිල සමීක්ෂණ අනුව ඩිමොක‍්‍රටික් පක්ෂයේ ජනාධිපතිවරණ අපේක්ෂකයන් අතරින් ජනප‍්‍රියත්වයෙන් අංක එකට බර්නි සෑන්ඩර්ස් පැමිණ සිටිනවා. මෙතෙක් අංක එකේ සිටි ජෝ බයිඩන් තෙවැනි තැනට ඇදවැටී තිබෙනවා. ඔවුන්ගේ සමීක්ෂණ අනුව මේ වනවිට වැඩිම මාධ්‍ය ආවරණයක් ලැබෙන ඩිමොක්‍රොටික් අපේක්ෂකයා වන්නේද බර්නි සෑන්ඩර්ස්.


ඇමෙරිකානු ජනාධිපතිවරණය


2020 වසර අගදී 2021 ජනවාරි සිට 2024 දෙසැම්බර් දක්වා වසර හතරක කාලසීමාවක් සඳහා ඇමෙරිකානු ජනාධිපතිවරයා තෝරාගැනීමේ මැතිවරණය පවත්වනවා. රිපබ්ලිකන් පක්ෂයෙන් හා ඩිමොක‍්‍රටික් පක්ෂයෙන් අපේක්ෂකයන් දෙදෙනෙකු ජනාධිපතිවරණයට ඉදිරිපත් වේවි.
ප‍්‍රධාන පක්ෂ දෙකේ අපේක්ෂකයා තෝරාගැනීම සඳහා එම පක්ෂ දෙකෙන්ම ප‍්‍රාන්ත මට්ටමේ අභ්‍යන්තර මැතිවරණයක් පවත්වනවා. යම් පක්ෂයක අපේක්ෂකත්වය බලාපොරොත්තු වන අයෙකු, නිල වශයෙන් නාමයෝජනා ලබාදී තම පක්ෂයේ අභ්‍යන්තර මැතිවරණයට ඉදිරිපත් විය යුතුයි. අප ඉහත කී අන්දමේ තරගයක් පවතින්නේ ඩිමොක්‍රොටික් පක්ෂයේ අපේක්ෂකයා තීන්දු කිරීමටයි.


රිපබ්ලිකන් පක්ෂයේද අභ්‍යන්තර මැතිවරණයක් පවත්වනවා. එහෙත් වත්මන් ජනාධිපති ඩොනල්ඞ් ට‍්‍රම්ප් එම අභ්‍යන්තර මැතිවරණයට ඉදිරිපත්ව සිටින නිසා, ඔහුට එරෙහිව ප‍්‍රබල සටනක් දිය හැකි කිසිම අපේක්ෂකයෙකු ඉදිරිපත් වී නැහැ. රිපබ්ලිකන් පාක්ෂිකයන් අතර ජනප‍්‍රියම අපේක්ෂකයා ඔහු. දැනට පවත්වා ඇති අයෝවා හා නිව් හැම්ප්ෂයර් අභ්‍යන්තර මැතිවරණවලදී සීයට 80ට වැඩි ඡුන්ද ප‍්‍රතිශතයක් ලබමින් ඔහු ජයගෙන සිටිනවා.


පක්ෂ අභ්‍යන්තරයේ ජනප‍්‍රියත්වයක් තිබුණත් මේ වනවිට ඩොනල්ඞ් ට‍්‍රම්ප්ගේ ජනප‍්‍රියත්වය ජාතික මට්ටමෙන් පහළ වැටී ඇති බව පැහැදිලියි. ප‍්‍රගතිශීලී මාධ්‍ය ආයතන මෙන්ම හොලිවුඩයේ ජනප‍්‍රිය තරු පවා ඔහුට එරෙහිව විවෘතව අදහස් දරන තැනට පත්ව සිටිනවා. ඇමෙරිකාවේ ජනප‍්‍රියම රාත‍්‍රී හාස්‍යමය වැඩසටහන් ඉදිරිපත් කරන්නන් සියලූදෙනා ට‍්‍රම්ප්ට එරෙහිව පෙනී සිටිනවා. ජාතික මට්ටමෙන් ට‍්‍රම්ප්ට සහයෝගය දෙන්නේ ‘ෆොක්ස්’ නාලිකාව පමණයි. සමීක්ෂණවලදී ඩොනල්ඞ් ට‍්‍රම්ප්ට ඇති අනුමැතිය තවත් අඩුව ඇතැයි තහවුරු වී තිබෙනවා. එම සමීක්ෂණ අනුව ට‍්‍රම්ප්ට එරෙහිව ඉදිරිපත් වන අපේක්ෂකයා මැතිවරණය ජයගැනීමේ සැලකිය යුතු ඉඩක් තිබෙනවා.


එමර්සන් ආයතනයේ සමීක්ෂණ අනුව බර්නි සෑන්ඩර්ස් හා ඩොනල්ඞ් ට‍්‍රම්ප් ජනාධිපතිවරණයට ඉදිරිපත් වුවහොත් බර්නි සෑන්ඩර්ස් ජනාධිපතිවරණය ජයගැනීමේ වැඩි ඉඩක් තිබෙනවා. ඒ සියල්ල සලකද්දී 2021න් පසු ඇමෙරිකානු ජනාධිපතිවරයා වීමේ වැඩිම ඉඩක් තිබෙන පුද්ගලයා බර්නි සෑන්ඩර්ස්. දැන් විමසිය යුතු පැනය වන්නේ ඇමෙරිකාවේ ඊළඟ ජනාධිපති විය හැකි බර්නි සෑන්ඩර්ස් කවුද යන කාරණාව. ඔහු ඇමෙරිකන් ජනාධිපතිවරයා වුවහොත්, රටේ කෙබඳු වෙනසක් සිදුවේදැයි සලකා බැලීමත් වැදගත්.


2016 ජනාධිපතිවරණය


ඇමෙරිකානු දේශපාලනයේ බර්නි සෑන්ඩර්ස් චරිතය තීරණාත්මක ලෙස මතුවුණේ 2015 දී. එවකට ඔහු ඇමෙරිකාවේ කුඩා ප‍්‍රාන්තයක් වන වර්මොන්ට්හි සෙනෙට් සභිකයෙක්ව සිටියා. ඔහු විශාල වශයෙන් කෑගැසූ කෙනෙක්. තමන් 2016 ජනාධිපතිවරණයේ ඩිමොක්‍රොටික් අපේක්ෂකත්වයට තරග කරන බව 2015 දී බර්නි සෑන්ඩර්ස් මුලින්ම ප‍්‍රකාශ කළා.


2020 ජනාධිපතිවරණයට ඉදිරිපත් වෙන බව බර්නි සෑන්ඩර්ස් ප‍්‍රකාශ කළේ 2019 වර්ෂයේදී. 2019 බර්නි සෑන්ඩර්ස්ට වඩා 2015 බර්නි සෑන්ඩර්ස් වෙනස්. අද ඔහු ජනාධිපතිවරණ සටනේ ඉදිරිපෙළ අපේක්ෂකයෙක්. එහෙත් 2015 දී ඔහු ජාතික මට්ටමෙන් අඩු හඳුනාගැනීමක් තිබුණු, සාපේක්ෂව පසුපසින් සිටි අපේක්ෂකයෙක්. එහෙත් ඔහුගේ හඬ අතිශයින් වෙනස්. අදහස් හරිම වෙනස්. ඔහුගේ කෑගැසීම්වලට ජාතික වශයෙන් මිනිසුන් ඇහුම්කන් දෙන්නට පටන්ගත්තා.
‘ඇමෙරිකාවේ ආර්ථිකය පාලනය කරන්නේ සුළුතර ධනවතුන් පිරිසක්. අපේ සමාජයේ ආර්ථික පහසුකම් බෙදී යෑම අසමානයි. ආර්ථික අයිතීන් යනු මූලික අයිතීන් අතරින් එකක්. සමාන ලෙස ආර්ථික අයිතිවාසිකම් බෙදාදිය යුතුයි. වෝල් ස්ටී‍්‍රට් එකට රට පාලනය කිරීමට ඉඩ නොදිය යුතුයි. නොමිලයේ සියලූදෙනාටම සෞඛ්‍යය ලබාදිය යුතුයි. අධ්‍යාපනය සඳහා ඉහළ මිලක් අයකිරීම නැවැත්විය යුතුයි.’


ඇමෙරිකාව මින් පෙර අසා නැති එවැනි අදහස් ඔහු ඉදිරිපත් කරන්න පටන්ගත්තා. ඔහුගේ අදහස් එතැනින් නවතින්නේ නැහැ. එය ලොව අලූතින්ම මතුව ඇති අංක එකේ ගැටලූව වන දේශගුණික අර්බුදයටත් ඇදී ගියා. ‘දේශගුණික අර්බුදය සැබෑවක්. අපි එයට එරෙහිව පෙළගැසිය යුතුයි.’ ඔහු කීවා. ඔහු මෙවර ජනාධිපතිවරණයේදීත් ඉදිරිපත් කරන්නේ වෙනසක් නැතිවම ඒ අදහස්.
බර්නි සෑන්ඩර්ස් ඇමෙරිකානු ජනතාවට අලූත් යෝජනාවලියක් ගෙන එන බව අලූතින් බලන කෙනෙකුට පෙනෙනවා. තම ඉතිහාසය පුරාවට ඇමෙරිකාව විශ්වාස කළේ නිදහස් වෙළඳපොළ ක‍්‍රමය. සෞඛ්‍යය, අධ්‍යාපනය ආදි පොදු සේවාවන් මුදල් ගෙවා ලබාගැනීමට ඔවුන් පුරුදු වී සිටියා. සෞඛ්‍යය සඳහා රක්ෂණ ක‍්‍රම පාවිච්චි කිරීමටත්, අධ්‍යාපනය සඳහා ශිෂ්‍ය ණය ලබාගැනීමටත් ඔවුන් පුරුදු වී සිටියා. එහෙත් ප‍්‍රායෝගිකව එම ක‍්‍රමය අසමත් බව 2015 වෙද්දීත් තහවුරු වෙමින් තිබුණා. බොහෝ අයට රක්ෂණාවරණයක් ලබාගත නොහැකි වුණා. ශිෂ්‍ය ණය ලබාගත් උදවිය එම ණය ගෙවාගත නොහැකිව පීඩා වින්දා. ඇමෙරිකානු සමාජයේ විශාල අසහනයක් පැවතුණා. අසහනයට හේතුව ඇමෙරිකාවේ පවතින ආර්ථික ක‍්‍රමයෙහි අඩුපාඩු බව බර්නි තර්ක කළා.


(2016 ජනාධිපතිවරණයේදී ඩොනල්ඞ් ට‍්‍රම්ප් ජයගත්තේද එම අසහනයේ ප‍්‍රතිඵලයක් ලෙස. මේ අසහනයට හේතුව ලෙස ඩොනල්ඞ් ට‍්‍රම්ප් ජනාධිපතිවරයා පෙන්වුවේ විදේශ රටවලින් ඇමෙරිකාවට ආ සංක‍්‍රමණිකයන්.*


බර්නි සෑන්ඩර්ස් මේ යෝජනාවලිය දැන් පවතින තත්වය සලකා බලා අලූතින් ඉදිරිපත් කළ එකක් නොවෙයි. ඔහු අවුරුදු 40ක් තිස්සේ ඔහු මේ යෝජනාවලිය ඉදිරිපත් කරනවා. අවුරුදු 40කට පෙරත් ඔහු දැවැන්ත පෞද්ගලික සමාගම් විවේචනය කරමින් දැක්වූ අදහස් රැුගත් වීඩියෝ ප‍්‍රකටවී තිබුණා.


බර්නි කොමියුනිස්ට්වාදියෙක්ද?


ඇතැමුන් ඔහුගේ මේ අදහස් සමාජවාදී අදහස් ලෙස සලකනවා. ඇමෙරිකානු සමාජය වඩාත්ම අප‍්‍රිය කරන වචන අතර සමාජවාදය, කොමියුනිස්ට්වාදය, මාක්ස්වාදය වැනි අදහස් පවතිනවා. සීතල යුද්ධය සමයේ සමාජවාදී රටවලට එරෙහිව පැවති ගැටුම් නිසා, සමාජවාදියා යන යෙදුම ඇමෙරිකාවේ දේශපාලනඥයන් අනෙකාට චෝදනා කරන්නට පාවිච්චි කරන යෙදුමක්ව තිබෙනවා.


1981 දී බර්නි සෑන්ඩර්ස් බර්ලින්ටන්හි නගරාධිපතිවරයා බවට පත්වුණා. එය ජාතික මට්ටමේ ප‍්‍රවෘත්තියක් බවට පත්වුණේ, කොමියුනිස්ට්වාදියෙකු එම නගරයේ නගරාධිපතිවරයා බවට පත්වූ බව ජාතික මාධ්‍යවලින් වාර්තා කළ නිසා. සීතල යුද්ධ පසුබිමේ කොමියුනිස්ට්වාදියෙක් නගරාධිපතිවරයෙක් වීමේ කතාව සෝවියට් රුසියාව ඇමෙරිකාවේ බලය ඇල්ලූ තරම් බරපතළ කතාවක් ලෙස ඉස්මතු කෙරුණා.


එහෙත් බර්නි සෑන්ඩර්ස් යනු රැුඩිකල් කොමියුනිස්ට්වාදියෙකු නොවෙයි. ඔහුට සමාජවාදී දැක්මක් ඇති බව සැබෑවක්. සාමාන්‍ය මහජනයා පෙරටු කොටගත් දැක්මක් තිබුණු බව ඇත්ත. එහෙත් ඔහු බර්ලින්ටන් නගරයේ ධනවතුන් එළවා දැම්මේ නැහැ. ධනවතුන් එලෙසම සිටියා. ඔහු ධනවතුන් සමග ගනුදෙනු කරමින් නගරය සාර්ථකව පවත්වාගෙන ගියා. ඔහු නගරය වෙනස් කළා. කලාවට වැඩි බරක් තැබූ ඔහු, සංස්කෘතික වෙනසක් කළා. නගරාධිපති ලෙස ඔහුගේ භාවිතාවෙන් පෙනෙන්නේ ඔහු කොමියුනිස්ට්වාදී අදහස් ක‍්‍රියාත්මක කරන නායකයෙකු නොවන බව. ඒ වෙනුවට ඔහු පොදු ජනතාවගේ කෝණයෙන් දේශපාලනය කරන කෙනෙකු බව.


සෑන්ඩර්ස් 1990දී නියෝජිත මන්ත‍්‍රී මණ්ඩලයට ස්වාධීන පක්ෂයක සාමාජිකයෙකු ලෙස තරග කොට ජයගත්තා. 2006 දී වර්මොන්ට්හි සෙනෙට් සභිකයෙකු වන්නට ඔහුට හැකිවුණා. ජාතික මට්ටමේ දේශපාලන පක්ෂ දෙකක් පමණක් ඇති රටක, ස්වාධීන දේශපාලනඥයෙකු ලෙස ඔහුව සැලකුවා. ඩිමොක‍්‍රටික් පක්ෂය ප‍්‍රගතිශීලී පැත්තේ සිට මැදට ගමන් කරද්දී, ප‍්‍රගතිශීලී අන්තයේ ස්ථාවරව සිටගත්, අවස්ථාවාදීව තමන්ගේ අදහස් වෙනස් කර නොගත් දේශපාලනඥයෙකු ලෙස ඔහු ඉස්මතු වුණා. ඩිමොක‍්‍රටික් පක්ෂය සාම්ප‍්‍රදායික අදහස් අනුව කටයුතු කරද්දී ඔහු එරෙහි වුණා. අතිශය තරුණ කාලයේ වියට්නාම් යුද්ධයට එරෙහිවූ ඔහු, පසුකාලීනව ඉරාක යුද්ධයට එරෙහි වුණා. මේ වෙද්දී ඉරානය සමඟ ඇමෙරිකාව ඇති කරගන්නා උණුසුම් ගැටුම්වලට ඔහු එරෙහි වෙනවා. ඇමෙරිකානු ජීවිත දහස් ගණන් විනාශ කරමින්, ඩොලර් ටි‍්‍රලියන ගණන් විනාශ කරමින් අනුන්ගේ රටවල්වල යුද්ධ කිරීම ගැන ඔහු විරෝධය පළ කරනවා. ඔහු කියන්නේ අත්‍යවශ්‍ය මොහොතකදී හැරුණු කොට, යුද්ධ නොකර ඇමෙරිකාව රාජ්‍යතාන්ත‍්‍රිකව කටයුතු කළ යුතු බව.


බර්නිට පිස්සු නෑ


බර්නි සෑන්ඩර්ස් 2016 ජනාධිපතිවරණයේදී ඩිමොක‍්‍රටික් අපේක්ෂකත්වය ඉල්ලා තරග වැදුණා. එහෙත් එම තරගයෙන් ජයගත්තේ හිලරි ක්ලින්ටන්. නොසිතූ ලෙස දෙවැනි ජනප‍්‍රියම අපේක්ෂකයා වන්නට බර්නි සෑන්ඩර්ස් සමත් වුණා. ඔහු පාක්ෂිකයන් අතරින් සීයට 43.1ක ඡුන්ද ප‍්‍රතිශතයක් ලබාගත්තා. 2016 දී නැගී එන කැරලිකාරයා වූ ඔහු, මෙවර ඩිමොක‍්‍රටික් අපේක්ෂක සටනට පැමිණියේ වඩා ජනප‍්‍රියම අපේක්ෂකයෙකු ලෙස. එම තත්වය ගැන ඔහු මෙසේ කියා තිබුණා.


‘එය වෙනස් ආකාරයෙන් දැනෙනවා. අපි වසර හතරකට කලින් සංකල්ප ඉදිරිපත් කළා. සෞඛ්‍ය සේවය කියන්නේ වරප‍්‍රසාදයක් නොවෙයි මූලික අයිතියක්. අවුරුදු හතරකට කලින් එය රැුඩිකල් අදහසක් ලෙස සැලකුවා. එහෙත් දැන් එහෙම නැහැ. එය හුදු සංකල්පයක් නෙවෙයි, පොදු පිළිගැනීමක් බවට පත්වෙලා. මේ වගේ පොදු පිළිගැනීමක් බවට පත්වූ අදහස් බොහෝයි. ඔබ සතියකට පැය 40ක් වැඩ කළොත් අඩු තරමේ ඩොලර් 15ක්වත් පැයකට උපයන්න ඕනෑ. ඔබ දුප්පත් විය යුතු නැහැ. අපේ රටේ පොදු විද්‍යාල හා විශ්වවිද්‍යාල ගාස්තු රහිත කළ යුතුයි. එමෙන්ම ශිෂ්‍ය ණය ප‍්‍රමාණය අඩු කළ යුතුයි. අවුරුදු හතරකට කලින් හැමෝම කීවා බර්නිට පිස්සු.

ඇමෙරිකාවේ කවුරුත් ඔය අදහස්වලට සපෝට් කරන්නේ නැහැ කියලා. අවුරුදු හතරක් ගෙවිලා ගියා. දැන් ඇමෙරිකාවේ බහුතර ජනතාවගේ සහයෝගය ඒ අදහස්වලට ලැබෙනවා.
පොඩි ප‍්‍රශ්නයක් තියෙනවා. අපේ රට පාලනය කරන්නේ පොඩි පිරිසක්. අපි වෝල් ස්ටී‍්‍රට් එකට අභියෝග කළ යුතුයි. ඖෂධ සමාගම්වලට අභියෝග කළ යුතුයි. රක්ෂණ සංස්ථාවලට අභියෝග කළ යුතුයි. ලෝක විනාශයෙන් ආරක්ෂා වෙන්න නම්, ෆොසිල ඉන්ධන සමාගම්වලට අභියෝග කළ යුතුයි. මිලියන ගණනක් ජනතාව නැගී සිට අපි කවදාවත් සටන් නොකළ ආකාරයට සටන් කළ යුතුයි.‘


ඔහු එසේ කියනවා. ඔහුගේ අදහස්වලට ආකර්ෂණය වූ තරුණයන් මෙන්ම සුළුතර ජනකොටස් ප‍්‍රමාණය විශාලයි.


‘මම හිතන විදියට මේ තරුණ පරම්පරාව තමයි ඇමෙරිකා එක්සත් ජනපද ඉතිහාසයේ ප‍්‍රගතිශීලීම පරම්පරාව. ඔවුන් ලිංගවාදය, ජාතිවාදය, සමකාමී විරෝධය, විදේශිකයන් කෙරෙහි නුරුස්නා බව ඉවසන්නේ නැහැ. ඒ වගේම මේ පරම්පරාව ආර්ථික වශයෙන් අසීරු තත්වයක ඉන්නවා. ඔවුන් දැන් පවතින ක‍්‍රමය වෙනස් කරන්නේ නැත්නම් තම මාපියන්ගේ පරම්පරාවට වඩා අසීරු තත්වයන් යටතේ ජීවත් වෙන්න සිදුවේවි. සීයට එකක පිරිසක් වෙනුවෙන් නොවෙයි, සියල්ලන් වෙනුවෙන් කටයුතු කරන ආණ්ඩුවක් ඕනෑ බව ඔවුන් හොඳින්ම දන්නවා.
අපි කළ යුත්තේ ඇමෙරිකානු ජනතාව පෙළගැස්වීම. අපේ රටේ රක්ෂණාවරණ නොමැති මිලියන 30ක ජනගහනයක් ඉන්නවා. අපි සෞඛ්‍ය සේවය සඳහා එක් ඒකකයක් වෙනුවෙන් ලෝකයේ වෙනත් ඕනෑම රටකට වඩා වැඩි මිලක් ගෙවනවා. සිව්දෙනෙකුගේ පවුලක සෞඛ්‍ය වෙනුවෙන් ඩොලර් 28,000ක් අපි වියදම් කරනවා. එය දරාගත නොහැකි තරම් දැවැන්ත මුදලක්. අපි ඖෂධ වර්ගවල මිල සීයට 50කින් පමණ අඩු කරන බව කියනවා. එය රැුඩිකල් අදහසක් නෙවෙයි. ලොව අනෙකුත් රටවල් ගෙවන්නේ ඒ මිල. අපි ඖෂධ සමාගම්වල තණ්හාව නිසා පීඩා විඳිමින් ඉන්නවා. දැන් අපේ රටේ සෞඛ්‍ය සේවය පවතින්නේ වැඩි පිරිසකට සේවය සැපයීම වෙනුවෙන් නෙවෙයි. රක්ෂණ සමාගම් සහ ඖෂධ සමාගම්වලට ලාභය වෙනුවෙන්. හරියට කීවොත් යුනයිටඞ් හෙල්ත් ඉන්ෂුවරන්ස් නම් ආයතනයේ ප‍්‍රධානියා 2018 වසර තුළ ඩොලර් මිලියන 83ක ලාභයක් ලැබුවා. දැවැන්තම ඖෂධ සමාගම් පහට ඩොලර් බිලියන 50ක ලාභයක් ලැබුණා. කවුරුන් හෝ ඔවුන්ට අභියෝග කළ යුතුයි. ඔවුන් අපරාධකරුවන්. ජනතාව පීඩා විඳිනවා. අපි සැමට සෞඛ්‍යය ලබාදීම දක්වා ගමන් කළ යුතුයි.


ආර්ථික අයිතීන් කියන්නේ මූලික අයිතීන්. මම මගේ හදවතින් විශ්වාස කරනවා සෞඛ්‍ය සේවය මූලික අයිතියක් බව. අපේ රට ලෝක ඉතිහාසයේ ධනවත්ම ආර්ථිකය හිමි රට. ලොව ධනවත්ම පුද්ගලයාව සිටි ඇමසන් ආයතනයේ හිමිකරුවා කිසිම බද්දක් නොගෙවා ඩොලර් බිලියන 11ක් ලාභයක් 2018 දී ලැබුවා. එය විකාර සහගත තත්වයක්. මම විශ්වාස කරනවා මූලික අයිතීන් අතරට හොඳ රැුකියාවක්, ලාභදායී නිවෙසක්, සෞඛ්‍යය, අධ්‍යාපනය වගේම පිරිසිදු පරිසරයක් වෙනුවෙන් එකතු විය යුතු බව.’


බර්නි සෑන්ඩර්ස්ගේ වයස අවුරුදු 78යි. ඔහු ඉදිරි ජනාධිපතිවරණය ජයගතහොත් ඇමෙරිකානු ඉතිහාසයේ වියපත්ම ජනාධිපතිවරයා බවට පත්වේවි. වයස වැඩි වුවද ඔහුගේ මැතිවරණ ව්‍යාපාරය පුරා මහා ජවයක් පෙනෙන්නට තිබෙනවා. අනෙක් අතට ඔහුගේ අදහස් අතිශය තරුණයි. අනෙක් අතට ජනාධිපතිවරණයෙන් ඔහු ජයගත්තත්, පරාජය වුණත් ඇමෙරිකානු සමාජය පුරා වේගයෙන් පැතිර යන ඔහුගේ අදහස් නැවැත්විය නොහැකි බවත් සිහි තබාගත යුතුයි.

අනුරංග ජයසිංහ

අධිකරණයට ජනවරමක් නැද්ද?

Sri Lanka's presidential candidate of Sri Lanka Podujana Peramuna and former defence secretary Gotabaya Rajapaksa poses at his residence in Colombo, Sri Lanka on 31 October 2018. (Photo by Tharaka Basnayaka/NurPhoto via Getty Images)


මොන්ටිසෝරියක දරුවන්ගේ විවිධ ප‍්‍රසංගයකදී, හැම දරුවෙක්ම සිතන්නේ අනෙක් සියලූ ඉදිරිපත් කිරීම්වලට වඩා තමන්ගේ ඉදිරිපත් කිරීම සුවිශේෂ බවය. ඒ නිසා අනෙක් හැමෝටම වඩා තමන්ගේ ඉදිරිපත් කිරීමට අවධානය යොමුවිය යුතු බවය. උදාහරණයක් ලෙස සාමූහික ගායනයකදී දරුවන් එකිනෙකා අබිබවමින් වැඩිපුර දඟලමින්, වැඩිපුර ශබ්ද නගමින් ගයන්නේ තමන් වෙත වැඩි අවධානයක් ලබන්නටය. ළමයා නොදන්නාකමට එසේ සිතුවත්, හැම ඉදිරිපත් කිරීමම එක සේ වැදගත්ය.


ඇතැම් රටවල විධායකයේ ප‍්‍රධානීන් මොන්ටිසෝරි දරුවන් මෙන් හැසිරෙන අවස්ථා ඇත. රටේ එකම වැදගත් කටයුත්ත කරන්නේ තමන් බවත්, අනෙක් හැමෝම එයට ඉඩ දිය යුතු බවත් ඇතැම් නායකයෝ කල්පනා කරති. ඒ බව ප‍්‍රසිද්ධියේ කියති. එහෙත් ඇත්තටම රටක ව්‍යවස්ථාදායකය, විධායකය හා අධිකරණය යන ආයතන තුනටම ඇත්තේ සමාන වැදගත්කමකි. ගැටලූව වන්නේ එසේ සිතන නායකයන්ගේ ක‍්‍රියාකාරීත්වය මොන්ටිසෝරි දරුවන් තරම් අහිංසක නොවීමය.


ශ‍්‍රී ලංකා නීතිඥ සංගමය වාර්ෂිකව සංවිධානය කරන ජාතික නීති සම්මේලනයේදී දේශනයක් කළ ජනාධිපති ගෝඨාභය රාජපක්ෂ තමන්ට ඇති ජනවරම ගැන සිහිපත් කළේය. එම ජනවරමට අධිකරණය බාධා නොකළ යුතු බව කීය.


ජනාධිපතිවරයාගේ කතාවෙන් කොටසක්, ජනාධිපති මාධ්‍ය අංශයේ මාධ්‍ය නිවේදනයෙන් උපුටා දැක්වුවහොත් මෙසේය.


‘විධායකය හෝ ව්‍යවස්ථාදායකය හෝ නීතිමය ක‍්‍රියාවලියට සහ අධිකරණයට මැදිහත් වුවහොත් එය ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදයට හානිකරය. ඒ හා සමානව විධායකයේ සහ ව්‍යවස්ථාදායකයේ ක‍්‍රියාකාරිත්වයට අධිකරණය අනවශ්‍ය ලෙස මැදිහත් නොවීම ද වැදගත්ය.


විධායකය හා ව්‍යවස්ථාදායකය ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී ක‍්‍රියාවලියක් ඔස්සේ ජනතාව විසින් තෝරාපත් කර ගැනේ. විශේෂයෙන් විධායකයට ජනතාවගේ අවශ්‍යතා සපුරාලීමට ජනවරමක් ඇත. එබැවින් ජනතාවගේ යහ පැවැත්ම සහ සමෘද්ධිය වෙනුවෙන් විධායකය ගනු ලබන සංවර්ධන ප‍්‍රයත්නයන් සදහා අධිකරණය බාධා නොකිරීම වැදගත් බව ද ජනාධිපතිතුමා පෙන්වා දුන්නේය.
සමෘද්ධිමත් අනාගතයක් නිර්මාණය කිරීමට රජය ගෙන යන ක‍්‍රියාවලියට නීති ප‍්‍රජාවේ සාමාජිකයන්ගෙන් පූර්ණ සහාය අපේක්ෂා කරන බව ද ජනාධිපති රාජපක්ෂ මැතිතුමා සඳහන් කළේය.‘


බැලූ බැල්මට ඔහු ඉහත කතාවෙන් කියන කාරණය එතරම් බරපතළ එකක් නොවේ. අධිකරණය අනවශ්‍ය ලෙස මැදිහත් නොවීම වැදගත් බව ඔහු කියා ඇත. අනවශ්‍ය ලෙස මැදිහත් වීම යන්නෙහි ඇත්තේ අහිංසක අර්ථයක් බව කෙනෙකුට තර්ක කළ හැකිය. එය කතාව මැද්දේ කී කරුණක් පමණක් ලෙස සැලකිය හැකිය. එහෙත් ජනාධිපතිවරයාගේ මෙම අදහස, එලෙස සුළුවෙන් නොතැකිය යුතු බව අපගේ අදහසය. ඔහු තමන්ට ඇති ජනවරම ගැන ඉස්මතු කරමින්, තමන් කරන්නට සූදානම් වෙන කටයුතුවලට සුජාතභාවයක් ලබාගැනීමට උත්සාහ කරන බව බැලූ බැල්මට පෙනේ. ඒ සුජාතභාවය නිසා, අධිකරණයට පවා තමන්ගේ කටයුතු ප‍්‍රශ්න කළ නොහැකි බව ඔහු අදහස් කරන බව පෙනේ.


තමන්ට ඇති ජනවරම ගැනත්, එම ජනවරමට බාධා නොකළ යුතු බවත් නිදහස් දිනයේ කළ කතාවේදීද ජනාධිපතිවරයා කියා තිබුණි.


ඉහත කතාවෙන් ජනාධිපතිවරයා කරුණු කිහිපයක් කියන්නට උත්සාහ කරන බව පෙනේ. ව්‍යවස්ථාදායකයට සහ විධායකයට ජනවරමක් ඇති බව ජනාධිපතිවරයා පවසන්නේය. එයින් අධිකරණයට ජනවරමක් නැති බව ජනාධිපතිවරයා අදහස් කරන්නේදැයි අපහැදිලිය. එහෙත් ඔහුගේ කතාවෙන් ඉඟි කරන්නේ එය බව පෙනේ. අධිකරණය මහජනතාව සමඟ සම්බන්ධයක් නැති තෙවැනි ආයතනයක් ලෙස උලූප්පා පෙන්වීමට ඔහු උත්සාහ කර ඇති බව එම කතාවෙන් පෙනෙන්නට ඇත.


එහෙත් මේ රටේ ජනවරමක් තිබෙන්නේ ව්‍යවස්ථාදායකයට හා විධායකයට පමණක් නොවේ. වරින් වර මැතිවරණ පවත්වා අලූත් නොකළත්, අධිකරණයද කටයුතු කරන්නේ ජනතා පරමාධිපත්‍යය වෙනුවෙනි. සරල බසින් කීවොත් ජනතා අපේක්ෂාවන් වෙනුවෙනි.
ශ‍්‍රී ලංකාවේ ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ තුන්වැනි ව්‍යවස්ථාවෙහි මෙසේ සඳහන්ව ඇත. ‘ශ‍්‍රී ලංකා ජනරජයේ පරමාධිපත්‍යය ජනතාව කෙරෙහි පිහිටා ඇත්තේය. පරමාධිපත්‍යය අත්හළ නොහැක්කේය. පරමාධිපත්‍යයට පාලන බලතල, මූලික අයිතිවාසිකම් සහ ඡුන්ද බලයද ඇතුළත් වන්නේය.‘


හතරවැනි ව්‍යවස්ථාවෙන් විස්තර කර ඇත්තේ ජනතාවගේ පරමාධිපත්‍යය ක‍්‍රියාත්මක වීම හා භුක්ති විඳීම සිදුවන ආකාරයය. හතරවැනි ව්‍යවස්ථාවේ ඇ කොටසෙහි මෙසේ සඳහන්ය.
‘නීතිය අනුව පාර්ලිමේන්තුව විසින්ම ක‍්‍රියාත්මක කළ හැකි පාර්ලිමේන්තුවේ සහ එහි මන්ත‍්‍රීවරයන්ගේ වරප‍්‍රසාද, පරිහාර හා බලතල සම්බන්ධයෙන් විනා ජනතාවගේ අධිකරණ බලය, ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවෙන් ඇතිකොට පිහිටුවන ලද හෝ ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවෙන් පිළිගන්නා ලද නැතහොත් වෙනත් යම් නීතියකින් ඇතිකොට පිහිටුවන ලද අධිකරණ, විනිශ්චය අධිකාර සහ අයතන මගින් පාර්ලිමේන්තුව විසින් ක‍්‍රියාත්මක කළ යුත්තේය.‘


ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ නව වැනි පරිච්ෙඡ්දයෙහි 105 වැනි ව්‍යවස්ථාවේ ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය, අභියාචනාධිකරණය, මහාධිකරණය ඇතුළු අධිකරණ ආයතන ගැන මෙසේ සඳහන් කර ඇත.
‘මේ ආයතන ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ විධිවිධානවලට යටත්ව ජනතාවගේ අයිතිවාසිකම් ආරක්ෂා කරන්නා වූ, තහවුරු කරන්නා වූ සහ බලගන්වන්නා වූ යුක්තිය පසිඳලන ආයතන වන්නේය.‘


ඉහත උපුටා දැක්වීම්වල පැහැදිලිව සඳහන්ව ඇති පරිදි, අධිකරණ බලය අයිති ජනතාවටය. එය අධිකරණයෙන් ක‍්‍රියාත්මක කරයි. එය ජනතාව ව්‍යවස්ථාවෙන් අධිකරණයට පවරා ඇති කටයුත්තකි. ඒ අයිතිය ප‍්‍රශ්න කළ නොහැකිය.


අනෙක් අතට සංවර්ධනය යන්නෙන් අදහස් වන්නේ ගොඩනැගිලි ඉදි කිරීම නොවේ. සංවර්ධනය පුළුල් අර්ථයකින් සැලකුවොත් අධිකරණයද සංවර්ධනයට ප‍්‍රගතිශීලී ලෙස මැදිහත් වන්නේය. ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාව ආරක්ෂා කිරීම අතිශයින් වැදගත් සංවර්ධන කටයුත්තකි.
විධායකයේ යම් කටයුත්තක් සංවර්ධන කටයුත්තක්ද නැද්ද යන්න පිළිබඳව විධායකයට වෙනම අර්ථකතනයක් තිබිය හැකිය. විධායකයට මොන අර්ථකතනය තිබුණත්, එම කටයුත්ත පුරවැසියන්ගේ මූලික අයිතීන් සීමා කරන, ව්‍යවස්ථා විරෝධී කටයුත්තක් නම් එය නැවැත්වීමේ බලය අධිකරණයට ඇත. ඒ බලය පවරා ඇත්තේ ජනතාවය.


ඒ නිසා ජනතා අවශ්‍යතාව ඉටු කරන්නේ තමන් පමණක් බව කියන්නට උත්සාහ කිරීම විධායකයට ගැළපෙන්නේ නැත. විධායකය ඉටු කරන්නේ ජනතා අවශ්‍යතාවෙන් කොටසක් පමණි. තමන්ගේ කොටස, තමන්ගේ සීමා තුළ ඉටු කිරීම විධායකයේ කාර්යභාරයයි. එසේ නැතිව, අනෙක් ආයතනවලට වක‍්‍ර බලපෑම් කිරීම යහපත් ප‍්‍රවණතාවක් නොවේ.
මීට පෙර ලෝක ඉතිහාසයේදී ජනතා අවශ්‍යතාව ඉටු කරන්නේ තමන් පමණක් බව කියමින් අධිකරණය තමන්ට බලපෑම් නොකළ යුතු බව කී පාලකයන් ගමන් කර ඇත්තේ අධිකාරිවාදී ඒකාධිපති දේශපාලන ගමනකය. ඒ නිසා ජනාධිපතිවරයා කළ කතාවෙන් වහනය වෙන්නේ අධිකාරිවාදී දුර්ගන්ධයකි.

ආණ්ඩුව ආපස්සට හරවන්නට හදන සයින්දමර්දු

0

පසුගිය දා ආණ්ඩුව හොඳ වැඩක් කළේ ය. ඒ සයින්දමර්දු ප‍්‍රදේශය නගර සභාවක් බවට පත්කර එයට අදාළ ගැසට් පත‍්‍රය නිකුත් කිරීමය. ආණ්ඩුවේ එම තීරණයත් සමග එම ප‍්‍රදේශයේ ජනතාව රතිඤ්ඤා පත්තුකර සිය සතුට පළ කළෝය. නගර සභාව ප‍්‍රකාශයට පත් කිරීමත් සමග ආණ්ඩුවේම සමහර කොටස් මෙම තීරණයට විරුද්ධව අදහස් දක්වනු පෙනිණි. එම විවේචන නිසා දෝ දැන් ආරංචි වන්නේ ආණ්ඩුව මෙම තීරණය ආපසු හැරවීම පිළිබඳව සිතා බලමින් සිටින බවය.


මෙම ලියුම්කරු මේ පිළිබඳව අදාළ අමාත්‍ය ජනක බණ්ඩාර තෙන්නකෝන්ගෙන් කරුණු විමසීමට උත්සාහ කළත් එය අසාර්ථක විය. කෙසේ වුණත් සයින්දමර්දු ප‍්‍රදේශය නගර සභාවක් බවට පත් කරන්න යන යෝජනාව බොහෝ කලක පටන් සාකච්ඡුා වෙමින් තිබුණ යෝජනාවක් බව කිව යුතුය.


යම් ප‍්‍රදේශයක් නගර සභාවක් බවට පත් කිරීමට තිබිය යුතු සුදුසුකම් සියල්ල එම අධික ජන ඝනත්වයක් සහිත ප‍්‍රදේශය සපුරා ඇතැයි දැනගන්නට ඇත. 99.9%ක් මුස්ලිම් වාසභූමියක් වන මෙම ප‍්‍රදේශය 2019 පාස්කු ප‍්‍රහාරයේ නිර්මාතෘ සහරාන් හෂීම්ගේ ක‍්‍රියාකාරීත්වයේ තිඹිරිගෙය වීම නිසා බොහෝ සිංහල මිනිසුන් මෙම ප‍්‍රදේශය දැක්කේ මුස්ලිම් අන්තවාදයේ අගනුවර ලෙසය. එනිසා සිංහල ඇහැකින් මෙම තීරණය දෙස බැලූ විට එය ප‍්‍රතික්ෂේප කිරීම හැර වෙන දෙයක් කරන්නට හිතෙන්නේ නැත. එහෙත් සහරාන්ලා ක‍්‍රියාත්මක වූ පමණින් එම ප‍්‍රදේශයේ මිනිසුන්ට නගර සභාවක් තුළ ජීවත්වන්නට තිබෙන අයිතියට බාධා කරන්නට අපට හැකියාවක් නැත.


නුවරඑළිය දිස්ත‍්‍රක්කයේ අඹගමුව ප‍්‍රාදේශීය සභාව අඹගමුව, මස්කෙළිය, නෝවුඞ් ලෙස පළාත් පාලන ආයතන තුනකට පසුගිය කාලයේදී බෙදා වෙන්කළ අතර ඒ පිළිබඳව මෙවැනි හාහූවක් පැතිර ගියේ නැත. එහෙත් ශ‍්‍රීපාදය පාලනය පිළිබඳව (දෙමළ ප‍්‍රාදේශීය සභාවක් කොහොමද ශ‍්‍රීපාදය පාලනය කරන්නේ?* යම් මතභේද තත්ත්වයක් ඇතිවිය. එහෙත් මෙලෙස ප‍්‍රාදේශීය සභා බල ප‍්‍රදේශ කැඞීම නව පළාත් පාලන ආයතන බිහි කිරීම අමුතු දෙයක් නොව අවශ්‍යතාව අනුව සිදුවන දෙයක් ය. එහෙත් අවශ්‍යතාව පැමිණියත් යම් යම් වාර්ගික ප‍්‍රශ්න පැමිණි විට එම ආයතන ගැසට් කිරීම ප‍්‍රමාද වෙයි. සයින්දමර්දුවලටද වන්නට ඇත්තේ එයයි.


සයින්දර්මර්දු යන්නේ තේරුම ‘නැමුණු ගස’ යන්නයි. මෙම සුවිශේෂ භූමි කලාපය මෙම ගැසට් කිරීමට ප‍්‍රථම අයත්ව තිබුණේ කල්මුණේ නගර සභාවටය. ඒ ග‍්‍රාම සේවා වසම් 17ක් ලෙසය.
පසුගිය කාලයේ පළාත් පාලන ආයතන බලසීමා නිර්ණයට මෙම ප‍්‍රදේශයට ආගිය එම කොමිසමේ ඉහළ නිලධාරියෙකුගෙන් මේ ලියුම්කරු සයින්දර්මර්දු පිළිබඳව විමසීමේදී ඔහු ප‍්‍රකාශ කළේ, 99%ක් මුස්ලිම් වන මෙම කලාපය සුවිශේෂ බවය. එය කල්මුණෙන් සුවිශේෂ වන්නේ ඇයි? සමහරුන් කියන්නේ කල්මුණේ මුස්ලිම්වරුන් තරමක් හෝ නවීන නම්, මෙහි මුස්ලිම්වරුන් අන්ත ගෝත‍්‍රවාදී බවය. මෙය මේ ලියුම්කරුගේ සමහර මුසල්මානු මිතුරන්ගේද අදහසයි. ‘අපොයි ඕකුන් හරිම අන්තවාදී’යි ඔවුහු කියන්නෝය. මුස්ලිම් රැුඩිකල්කරණය පිළිබඳව කතාකරන විටද මෙම කලාපය සුවිශේෂය. මෙම පුංචි ¥පතක් වන් කෑල්ලේ දේශපාලනය ගත්තත් එයද සුවිශේෂය. එහි දේශපාලන කේවල් කිරීමේ බලය පසුගිය කාලයේ පැවතියේ සහරාන් හෂීම්ට යන්න ඇත්තකි.
පසුගිය වර පළාත් පාලන ඡුන්දයේදී කල්මුණේ මහා නගර සභාව සඳහා සයින්දමර්දු ප‍්‍රදේශයට අදාළ කොට්ඨාස හයම ජයග‍්‍රහණය කළේ ස්වාධීන කණ්ඩායමක් ය. ඔවුන්ගේ මන්ත‍්‍රීවරු 9 දෙනෙක් කල්මුණේ නගර සභාවට තේරී පත්වූහ. ඔවුන්ගේ මැතිවරණ පොරොන්දුව වුණේත් මෙම ප‍්‍රදේශය නගර සභාවක් බවට පත් කිරීමය. බොහෝ දෙනෙකු කියන්නේ මෙම කණ්ඩායම පිටුපස සිටියේ සහරාන් කල්ලිය සහ ඔවුන්ගේ හිතවතුන් බවය. තවත් පිරිසක් කියන්නේ මෙම පිරිසේ දේශපාලන බලය රිෂාඞ් බදියුදීන් බවය. කෙසේ හෝ මෙම කණ්ඩායමේ ඉල්ලීම, දැන් ආණ්ඩුව ඉටුකර ඇත. එය හොඳ දෙයක් ය. එහෙත් මේ හරහා නැගෙනහිර උඩු දුවමින් තිබෙන මුස්ලිම් ප‍්‍රාදේශීයවාදයට උඩගෙඩි නොදිය යුතුය. එය නීතිය බලාත්මක කිරීම මත පාලනය කළ යුතු දෙයක් ය. මෙම තීරණය හරහා නැවත මුස්ලිම් රැුඩිකල්කරණය උඩට පැමිණෙනවා නම් එය පාලනය සඳහා පියවර ගැනීම ආණ්ඩුවේ වගකීමය. අනෙක් පැත්තෙන් නැගෙනහිර ත‍්‍රිකුණාමලයට එක විදිහකට, දිගාමඬුල්ලට තව විදිහකට යැයි කියමින් දෙමළ මුස්ලිම් වාර්ගික ආතතීන් වුණත් මේ ගැසට් කිරීම හරහා උඩට පැමිණිය හැකිය. ඒ පිළිබඳවද ආණ්ඩුව සැලකිලිමත් විය යුතුය. ඒ මන්ද ත‍්‍රිකුණාමලය ප‍්‍රදේශය තුළද දෙමළ ප‍්‍රජාවගෙන් මෙවැනි ඉල්ලීම් ඇත.


මෙම වාර්ගික ආතතිය දිගාමඬුල්ල තුළ සිංහල මුස්ලිම් ප‍්‍රජාවන් දෙක අතර ද ඇත. එයට පරිපාලනමය අවුල් සහගත බවද හේතුවක් වී ඇත. කල්මුණේ අතිරේක දිසාපති කාර්යාලය දිගාමඬුල්ල දිස්ත‍්‍රික්කය කල්මුණේ සහ නොවන ලෙස දෙකට නොනිල වශයෙන් බෙඳන බව බොහෝ දෙනෙක්ගේ මතයයි. මෙවැනි සැකසංකා මිනිසුන් තුළ ඇති නොවෙන ලෙස පරිපාලන ඒක ඇති කිරීම ප‍්‍රතිපත්ති සම්පාදකයන්ගේ වගකීමය.

අනෙක් පැත්තෙන් නැගෙනහිර පළාතේ මුස්ලිම් ජන විවිධත්වය සැලකීමේදී පානම පොතුවිල් සීමාවේ සිට මුලතිව් සීමාවට යන තෙක්ම සිටින මුස්ලිම්වරුන් එක එක අනන්‍යතා සහිත වෙනස් ජන විවිධත්වයක් පෙන්වන ජන ප‍්‍රජාවන් සමූහයක් ය. මෙම සමූහයේ සිතැඟියාවන් අනුව කටයුතු කිරීම බොහෝම සුපරීක්ෂාවෙන් කළ යුතුය. ඒ මන්ද කරනු ලබන සුළු වෙනස්කමකින් එම මහා මුස්ලිම් සමාජය බිඳී යා හැක. ඔවුන් දැනටම ඇඳුමින් පැළඳුමෙන්ද දෙවියන් අදහන ක‍්‍රමයෙන් ද විවාහ සිරිතෙන් ද ආදි වූ ලෙස බොහෝ වෙනස්කම් දරාගෙන එකට ජීවත්වෙන ප‍්‍රජාවක් ය. මෙම ලියුම්කරුද බලය බෙදාහදාගෙන ජීවත්වෙන ලෝකයකට මනාපය. බලය බෙදාගෙන ජීවත්වීම ලංකාව උරුමකරගෙන තිබෙන නූතන ප‍්‍රශ්න ගොඩකට විසඳුමය. එහෙත් වාර්ගික පදනම් අස්සේ තිබෙන පටු ගෝත‍්‍රික සීමාවන් අපගේ බලය බෙදාගැනීමේ ක‍්‍රමය තුළට අප වද්දාගත යුතු නැත. පටු ආගමික හැසිරීම් දරන කුලකයක් යන පදනමින් හෝ පටු කුලවාදී පදනමින් හෝ බලය නොබෙදිය යුතුය. එය ඊට එහාට දියුණු සීමාවකට ගෙන යා යුතුය. කෙසේ හෝ බලය බෙදාහදාගෙන ජීවත්වීම ඒ ඒ ජාතීන්ට තමන්ගේ අයිතීන් ලබාදීම යන පදනමින් සයින්දමර්දු ප‍්‍රදේශය නගර සභාවක් කිරීම යුක්ති යුක්තය. එය බොහෝ හොඳ ආපස්සට නොඇදිය යුතු තීරණයක් ය.

විධායකය වැඩ කරන්න ඕනෑ ව්‍යවස්ථාව අනුවයි

ආචාර්ය ජයම්පති වික‍්‍රමරත්න


උසාවිය විධායකයේ කටයුතුවලට අනවශ්‍ය විදියට බාධා කරන්නේ නැහැ. උසාවියට විධායකයේ වැඩවලට බාධා කරන්න බැහැ. විධායකයේ කටයුත්තකට උසාවිය මැදිහත් වෙන්නේ යම් ක‍්‍රියාවක් නීති විරෝධී වුණාමයි. එයින් ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාව උල්ලංඝනය වුණාමයි. එවැනි මොහොතක අධිකරණයට කටයුතු කිරීම සඳහා ඉඩ තියෙන්න ඕනෑ. බාධා කරන්න එපා කියලා කීවත්, අධිකරණයට තියෙන ඉඩ අහිමි කරන්න බැහැ. වැදගත් වෙන්නේ අධිකරණය අනවශ්‍ය බලපෑම් නොකළ යුතු බව කීමෙන් දෙන පණිවිඩය මොකක්ද කියන එක. ඒ පණිවුඩය තමයි කිසිම දෙයක් කරන්න එපා කියන එක. කියපු දේ ඒ විදියට ගත්තොත් බාධා කරන්න එපා කියන අර්ථය එනවා තමයි. එහෙත් යථාර්ථයේදී ලැබෙන පණිවුඩය තමයි විධායකයට ඕනෑ විදියට වැඩ කරන්න දෙන්න කියන එක. එහෙම වැඩ කැරන්න බැහැ. විධායකය වැඩ කරන්න ඕනෑ ව්‍යවස්ථාව අනුවයි. විධායකයේ ක‍්‍රියාවලින් ජනතාවගේ අයිතිවාසිකම් සහ ව්‍යවස්ථාව උල්ලංඝනය වෙනවා නම් එවැනි මොහොතක අධිකරණය ඉදිරියට යෑම හැර ජනතාවට වෙන පිහිටක් නෑ.

අධිකරණයටත් ජනවරමක් තියෙනවා


ජනාධිපති නීතිඥ මනෝහාර ද සිල්වා


අධිකරණය, ව්‍යවස්ථාදායකය හා කියලා ආණ්ඩුවේ කොටස් තුනක් තියෙනවා. ඒ හැම ආයතනයටම සීමාවක් තියෙනවා. එහෙත් ලංකාවේ ව්‍යවස්ථාදායකය විධායකයේ කටයුතු කරන්න යන අවස්ථා තියෙනවා. උදාහරණයක් විදියට දැන් ලංකාවේ පත්වීම් ලබාගැනීම සඳහා මන්ත‍්‍රීවරුන් ළඟට යෑමේ සංස්කෘතියක් තියෙනවා. එහෙත් පාර්ලිමේන්තු මන්ත‍්‍රීවරයෙකුගේ කාර්යභාරය නීති හැදීම මිසක් රැුකියා ලබාදීම නෙවෙයි.


අධිකරණය බලන්නේ මිනිස්සුන්ගේ අයිතිවාසිකම් උල්ලංඝනය වෙනවාද කියන එක. විධායකය කරන්නේ රජයක් ගෙනයෑම. ජනාධිපතිවරයා කළ කතාවෙන් අදහස් කරන්න ඇත්තේ ඒ ඒ ආයතනවල කාර්යභාරය හඳුනාගත යුතු බව වෙන්න ඇති.


ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ හතරවැනි ව්‍යවස්ථාව අනුව ඇත්තටම අධිකරණ බලය දීලා තියෙන්නේ පාර්ලිමේන්තුවට. පාර්ලිමේන්තුව හරහා තමයි අධිකරණයට බලය පවරන බව කියන්නේ.
ව්‍යවස්ථාවේ මෙසේ සඳහන් කිරීම සඳහා විද්‍යාත්මක පසුබිමක් තියෙනවා. හතරවැනි වගන්තිය පදනම් වන්නේ තුන්වැනි වගන්තිය යටතේ පරමාධිපත්‍යය ජනතාව සතුයි කියන අදහස අනුව. ව්‍යවස්ථාදායකය හා විධායකය ජනතා ඡුන්දයෙන් පත්කරන නිසා ඒ ආයතනවලට ජනතා පරමාධිපත්‍යය ලැබෙන ආකාරය පැහැදිලියි. ඒත් අධිකරණයට ජනතා පරමාධිපත්‍යය ලැබෙන්නේ කොහොමද කියලා කෙනෙකුට අපැහැදිලි වෙන්න පුළුවන්.


ඇමෙරිකාව වගේ රටවල අධිකරණ විනිසුරුවරුන් ඡුන්දයෙන් පත්කරගන්න අවස්ථා තියෙනවා. ඒත් ලංකාවේ විනිසුරුවරුන් ඡුන්දයෙන් පත් කරගන්නේ නැහැ. ඒ නිසා පුරවැසියාත්, අධිකරණයත් එකිනෙකා සම්බන්ධ වෙන්නට ක‍්‍රමවේදයක් ඕනෑ. ඒ නිසා තමයි ජනතාව සතු ව්‍යවස්ථාදායකය හා අධිකරණ බලය පාර්ලිමේන්තුවට දීලා, පාර්ලිමේන්තුව ඒ බලය අධිකරණයට ලබාදෙන බව කියන්නේ. අධිකරණ බලය අධිකරණයම ක‍්‍රියාත්මක කරන බව සඳහන් නොකර, ව්‍යවස්ථාදායකය හරහා අධිකරණයට ලැබෙන බව සඳහන් කරන්නේ. පරමාධිපත්‍ය බලය ජනතාව සතු නම් එය අධිකරණයට පවරන්න ක‍්‍රමයක් පැවතිය යුතු නිසා.
ජනාධිපතිතුමාගේ කතාවෙන් අදහස් කරන්නට ඇත්තේ හතරවැනි ව්‍යවස්ථාවේ තියෙන කාරණය වෙන්න ඇති. අධිකරණයට වෙන කොහෙන්වත් බලය ලැබුණා නෙවෙයි. ජනතා පරමාධිපත්‍යයම තමයි අධිකරණයටත් තියෙන්නේ. ප‍්‍රජාන්ත‍්‍රවාදය කියන්නේ මිනිස්සු පාලනය කිරීම. එහෙනම් මිනිස්සු බලය දෙන්න ඕනෑ. ඒක පාර්ලිමේන්තුව හරහා අධිකරණයට ලැබිලා තියෙනවා. ඒ අනුව අධිකරණයටත් ජනවරමක් තියෙනවා.

විධායකයට නඩු තීන්දු දෙන්න බෑ


නීතිඥ ජාවිඞ් යූසුෆ්


ඇත්තටම කියනවා නම් විධායකය, ව්‍යවස්ථාදායකය හා අධිකරණය කියන අංශ තුනම වෙන් වෙන්ව ස්වාධීනව ක‍්‍රියා කළ යුතුයි. ව්‍යවස්ථාවෙන් හා වෙනත් නීතිරීතිවලින් තමන්ට සඳහන් කරලා තියෙන රාමුව තුළ ක‍්‍රියා කළ යුතුයි. අධිකරණයට විධායකයේ හෝ ව්‍යවස්ථාදායකයේ ක‍්‍රියා පටිපාටිය නවත්වන්න බැරි බව යම් කෙනෙක් කියනවා නම්, ඒක ප‍්‍රශ්න සහගතයි.
අධිකරණයේ වගකීම වෙන්නේ යම්කිසි ප‍්‍රශ්නයක් මතු වුණාම ඒක නීතිය අනුව තීන්දුවක් දීම. ඒ තීන්දුව විධායකයේ කටයුත්තට බාධාවක් වෙනවාද නැද්ද කියන එක අදාළ නැහැ. සාමාන්‍ය පුරවැසියෙක්ට ආණ්ඩුවෙන් යම්කිසි හානියක්, අසාධාරණයක් වෙනවා නම් ඒ ප‍්‍රශ්නය විසඳාගන්න පුරවැසියා යන්නේ උසාවියට. අධිකරණය රටේ නීතිය අනුව පුරවැසියාත්, ආණ්ඩුවත් අතර තියෙන ප‍්‍රශ්නය රටේ නීතිරීති අනුව විග‍්‍රහ කරලා විසඳුමක් දෙනවා. අධිකරණ තීන්දු විධායකයේ සංවර්ධන අරමුණුවලට පටහැණි විය හැකියි. ඒක ප‍්‍රශ්න කරන්න බැහැ.

සංවර්ධන කටයුතු හා අධිකරණය පිළිබඳ කතාකරද්දී දිවිනැගුම පනත පිළිබඳව දුන් නඩු තීන්දුව සහ ඉන්පසුව ආණ්ඩුව දැක්වූ ප‍්‍රතිචාරය මතක් කරගැනීම වැදගත්. දිවිනැගුම පනත ව්‍යවස්ථාවට එක්ක ගැටෙන නිසා පාර්ලිමේන්තුවේ සරල බහුතරයකින් එය සම්මත කරගන්න බැරි බව කියලා ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය නඩු තීන්දුවක් දුන්නා. ඒක පිළිගන්නේ නැතිව ශිරාණි බණ්ඩාරනායක අගවිනිසුරුවරියට දෝෂාභියෝගයක් ගෙනාවා. එය ඉතාම වැරදි ක‍්‍රියාවක්.


රාජ්‍යයෙහි විධායකය, ව්‍යවස්ථාදායකය සහ අධිකරණය කියන අංශ තුන තියෙනවා. ඒ අංශ තුනම තමන්ගේ නීතියේ සඳහන් කරලා තියෙන රාමුවේ කටයුතු කිරීමෙනුයි රටට යහපතක් වෙන්නේ. උදාහරණයක් වශයෙන් ව්‍යවස්ථාදායකයට නඩු තීන්දුවක් දෙන්න බෑ. විධායකයට නඩු තීන්දු දෙන්න බෑ. අධිකරණයට විතරයි ඒ කටයුත්ත කරන්න පුළුවන්. ඒත් අධිකරණයට නීති පනවන්න බැහැ. විධායකයටත් නීති පනවන්න බෑ.


ඒ නිසා මේ ආයතන තුනෙන් එක් ආයතනයක් තමන්ගේ රාජකාරිය ඉටු කිරීම අනෙක් ආයතනයට බාධාවක් වෙන බව පිළිගන්න බෑ. අධිකරණයේ රාජකාරිය තමයි පුද්ගලයන් අතර හෝ පුරවැසියන් හා රාජ්‍යය අතර තියෙන ආරවුල් විසඳීම.

අධිකරණයට ඇති අයිතිය මැඬපවත්වන්න දෙන්න බෑ


ආචාර්ය මේනක හරන්කහ


මහ මැතිවරණයකදී හෝ ජනාධිපතිවරණයකදී ජනාධිපතිවරයාට හෝ පාර්ලිමේන්තුවට ලැබෙන ජනවරම කඩුවක් වගේ ඊළඟ අවුරුදු පහ තිස්සේ ඒ මේ අත වනන්න බෑ. ජනවරම කියන්නේ එහෙම දෙයක් නෙවෙයි. යම් ආයතනයකට ජනවරමක් ලැබෙන්නේ ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවෙන්. ව්‍යවස්ථාව ඒ ඒ ආයතනයට පවරලා තියෙන කාර්යභාරයන් ජනතාවගේ යහපත උදෙසා පාවිච්චි කරන්නයි ජනවරම ලැබෙන්නේ.


අධිකරණයේ බලය වෙනම සාකච්ඡුා කළ යුතු දෙයක්. ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ හතරවැනි වගන්තියට අනුව ජනතා පරමාධිපත්‍යය ආකාර තුනකින් භුක්ති විඳින්න පුළුවන්. ව්‍යවස්ථාදායක පරමාධිපත්‍යය, විධායක පරමාධිපත්‍යය හා අධිකරණයෙන් පාවිච්චි කරන බලය වශයෙන්.
එක් ආයතනයකින් අනෙක් ආයතනය අබිබවා යන්නේ නැහැ. අධිකරණය නිදහසට පෙර සිටම අපේ රටේ ස්වාධීන ආයතනයක් විදියට ක‍්‍රියාත්මක වුණා. අධිකරණය මෙතෙක් ඉතිහාසයේ ක‍්‍රියාකලාපයන්හිදී සංවර්ධන කටයුතුවලට හෝ විධායකයේ තීන්දු වලට හිතාමතා බලපෑම් කළ බවක් පෙනෙන්නේ නැහැ. අධිකරණයේ කාර්යභාරය වෙන්නේ විධායකය හෝ ව්‍යවස්ථාදායකය ගන්න තීන්දුවක් ව්‍යවස්ථානුකූලද කියලා සලකා බලන්න.


පාර්ලිමේන්තුවේ යම් පනතක් සම්මත කරන්න උත්සාහ කරද්දී ඒ පනත ව්‍යවස්ථානුකූලද කියා සලකා බැලිය හැකියි. යම් රාජ්‍ය නිලධාරියෙකු ගන්න තීන්දුවක් ව්‍යවස්ථානුකූලද, අදාල පාර්ලිමේන්තු පනත්වලට අනුකූලද, ජනතා පරමාධිපත්‍යයට අනුකූලද කියා සොයාබැලීමක් කළ හැකියි. එවැනි කටයුත්තකදී යම් ආයතනයක් ගත් තීන්දුවක් ප‍්‍රශ්න කිරීමට ලක් විය හැකියි.
එසේ නැතිව අධිකරණය හිතාමතා විධායකයේ කටයුත්තකට බාධා කරන්න උත්සාහ කරන්නේ නැහැ. මෑතකාලීන ලංකා ඉතිහාසයේ විධායකයේ තීන්දු සලකා බැලිය හැකියි. මම දකින ආකාරයට අධිකරණය ආර්ථික හෝ රටේ සංවර්ධනයට බලපාන තීන්දු හිතාමතා මඬින්න උත්සාහ කරලා නෑ. ඇතැම් අවස්ථාවක, පුරවැසියන් ගැන සලකමින් තීන්දු දීලා තියෙනවා.


උදාහරණයක් විදියට ආණ්ඩුව සමහර පුරවැසියන්ගේ ඉඩම් වන්දි නොගෙවා බලහත්කාරයෙන් රජය අත්පත් කරගන්න උත්සාහ කරපු අවස්ථාවකදී මාක් ප‍්‍රනාන්දු අගවිනිසුරුවරයා දුන්න තීන්දුව සැලකිය හැකියි. එතුමා කීවේ සංවර්ධන කාර්යය කෙතරම් විශාල වුණත්, රජය වියදම් කරන මුදල මිලියන ගණන් වුණත් පුරවැසියාගේ අයිතිය වැදගත් බව. ඉතාම අහිංසක සාමාන්‍ය මිනිහෙකුට මුදලින් සිදුවන හානිය රජයේ ව්‍යාපෘතිය සඳහා වියදම් කරන මිලියන ගණන්වලට සාපේක්ෂව අඩු වුණත්, ඒ වෙනස මත තීන්දු ගන්න බැරි බව ඔහු කීවා. රජය මෙතරම් විශාල මුදලක් ආර්ථික සංවර්ධනයට කරන නිසා පුද්ගලයාට සිදුවන හානිය අවම බව තර්ක කරමින් ඉඩම් පවරාගැනීම සුළු කොට නොතැකිය යුතු බව එහිදී කීවා. ඒ අනුව සංවර්ධන කටයුත්තකට ඉඩම් පවරාගනිද්දී සාධාරණ වන්දියක් ගෙවලා තමයි එය කරන්න පුළුවන්. පුරවැසියන්ගේ අයිතිය පැත්තෙන් අධිකරණයේ එම මැදිහත්වීම සුවිශේෂයි.


විධායකයේ හෝ ව්‍යවස්ථාදායකයේ ජනතා විරෝධී ක‍්‍රියාවලට මැදිහත්ව පුරවැසියන්ගේ අයිතීන් රැුකීම සඳහා අධිකරණයට ඇති අයිතිය මැඬපවත්වන්නට ඉඩදෙන්න බෑ. එය අධිකරණයට උරුම අයිතියක්. ඒක විධායකය හෝ ව්‍යවස්ථාදායකය නැවත තමන්ට ඕනෑ මොහොතක ලබාගැනීමේ බලාපොරොත්තුවෙන් තාවකාලිකව පවරාදුන් දෙයක් නෙවෙයි. ඒ ආයතනයට ලැබිලා තියෙන අයිතියක්.

විධායකයේ ක‍්‍රියාකාරකම් නියාමනය කළේ අධිකරණය


නීතිඥ උපුල් කුමරප්පෙරුම


ජනවරමක් ගැන කතාකරන්නට වෙන්නේ ව්‍යවස්ථාව මත පදනම්ව. ව්‍යවස්ථාව ඇතුළෙන් තමයි ජනවරම ගැන අදහස මතුවෙන්නේ. මේ ජනාධිපතිවරයා බිහිවෙන්නේත් ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ ප‍්‍රතිපාදන අනුව. ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාව ආරක්ෂා කරන බවට ජනාධිපතිවරයා දිවුරුම් දීලා තියෙනවා. ඒ නිසා ව්‍යවස්ථාවෙන් පිට ගිහින් කටයුතු කිරීමේ හැකියාවක් ජනාධිපතිවරයාට නැහැ.
මම දකින විදියට විධායකය කරගෙන යන කටයුතුවලට බාධා කරන්න එපා කියලා ප‍්‍රකාශ කිරීම අධිකරණයට කරන බලපෑමක්. ජේ.ආර්. ජයවර්ධන ජනාධිපතිවරයාගේ කාලයේ ඉඳන්ම විධායක ජනාධිපතිවරුන්ගේ ඉතිහාසය පුරාවට විධායකයේ පුරවැසි විරෝධී ක‍්‍රියාකාරකම් නියාමනය කළේ අධිකරණය.


එයට හොඳම උදාහරණයක් තමයි එප්පාවල පොස්පේට් නඩුව. සංවර්ධනය යැයි කියමින් පරිසරය විනාශ කරන්න බැරි බව එහිදී අධිකරණය පැහැදිලිව කියනවා. මෙවැනි අවස්ථාවලදී විධායකයේ ක‍්‍රියාවන් සම්බන්ධයෙන් අධිකරණයේ සුපරීක්ෂාකාරීත්වය පවතින්න ඕනෑ. අධිකරණය පිහිටුවලා තියෙන්නේ ඒ කාරණය වෙනුවෙන්. අධිකරණය කියන්නේ ජනතාවගේ පරමාධිපත්‍යය ක‍්‍රියාත්මක කරන තැනක්. ව්‍යවස්ථාදායකය, අධිකරණය හා විධායකය කියන ආයතන තුනම ජනතාවගේ පරමාධිපත්‍යයෙන් තමයි ක‍්‍රියාත්මක වෙන්නේ. ජනතා අවශ්‍යතා තමයි ඒ හැම ආයතනයක්ම ඉටු කරන්නේ.


පාර්ලිමේන්තුව කියන්නේ රටේ නීති සම්පාදනය කරන ආයතනය. ලංකාවේ පාර්ලිමේන්තු මන්ත‍්‍රීවරුන් මොන විදියේ විකාර වැඩ කළත් ඔවුන්ව හඳුන්වන පොදු ජාත්‍යන්තර යෙදුම තමයි නීති සම්පාදකයන් කියන යෙදුම. ඒ යෙදුම අපේ පාර්ලිමේන්තුවේ 225ටම අදාළයි. ජාත්‍යන්තර පිළිගැනීම අනුව ඔවුන් නීති සම්පාදනය කරන්නේ රටේ යහපත් පැවැත්ම වෙනුවෙන්. විධායකය කියන්නේ රටේ යහපැවැත්ම වෙනුවෙන් එම නීති ක‍්‍රියාත්මක කරන ආයතනය. අධිකරණය කියන්නේ ඒ නීතියට අනුව තමන්ගේ තීන්දු දෙන්න බැඳී සිටින ආයතනය.


රටේ ජනාධිපතිවරයාට හෝ වෙන කාටවත් ඒ පවතින නීති සම්ප‍්‍රදායෙන් එහා මෙහා ගිහින් එක් එක්කෙනාගේ අවශ්‍යතාව අනුව කටයුතු කරන්න කියලා කියන්න බෑ. ජනාධිපතිවරයා ව්‍යවස්ථාවෙන් බැඳුණු කාරණා තියෙනවා.


තවත් වැදගත් දෙයක් සිහිපත් කළ යුතුයි. ජනාධිපතිවරයාට ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවෙන් මුක්තියක් ලැබෙනවා. 19 වැනි සංශෝධනයෙන් පස්සේ ඔහුට යම් කාරණාවලට අදාලව නඩු පැවරිය හැකි බව ඇත්ත. එහෙත් සාමාන්‍ය පුරවැසියෙක්ට සාපේක්ෂව ඔහුට තවමත් මුක්තිය තියෙනවා. ඔහුට එලෙස මුක්තිය ලැබෙන්නේ ඔහු නීතිය රකින බව පූර්ව නිගමනයක් ඇතිව. ඒ නිසා අනෙක් හැම පුරවැසියෙක්ටම වඩා නීතිය රැුකීමේ වගකීමක් ඔහුට තියෙනවා.

අපට මුහුද ගැන බයයි පේසාලෙයි ධීවරයන්ගේ කතාව


‘අපට අලූතින් මොනාවත් ඕනෑ නැහැ. යුද්ධය නිසා නැතිවුණ, ඊට කලින් තිබුණ දේවල් ටික විතරක් දෙන්න. අපි රජයෙන් ඉල්ලන්නේ ඒ ටික විතරයි. ඒත් අපට ඕනෑ දේවල් වෙනුවට ඕනෑ නැති දේවල් දෙන්න උත්සාහ කරන එක තමයි සිද්ධවෙන්නේ.‘ මේ පේසාලෙයි ප‍්‍රදේශයේ ධීවර සමිතියේ නියෝජිතයෙකු නිර්නාමිකව අප සමග කී කතාවකි. ඔහු ඒ කතාව කීවේ පේසාලෙයි ධීවර වරාය ගැන කතාකළ මොහොතේය.


මන්නාරම් අර්ධද්වීපයේ කෙළවර තලෙයිමන්නාරමය. ඊට මඳක් පහළින් පේසාලෙයි ඇත. මන්නාරම් අර්ධද්වීපයේ අනෙකුත් සෑම ප‍්‍රදේශයක මෙන්ම පේසාලෙයි ප‍්‍රදේශයේ ප‍්‍රධාන ආදායම් මාර්ගය වන්නේද ධීවර රැුකියාවය. අප එහි ගියේ, පේසාලෙයි ප‍්‍රදේශයෙහි ධීවර වරායක් ඉදිකිරීම සඳහා ධීවර හා ජලජ සම්පත් අමාත්‍යාංශය ක‍්‍රියාත්මක කළ ව්‍යාපෘතිය ගැන විමසීමටය. එම ව්‍යාපෘතිය විදේශ ණය ආධාර යටතේ 2017 දී ආරම්භ කර තිබුණු ව්‍යාපෘතියකි. එම ව්‍යාපෘතිය 2018 වනවිට නවත්වා තිබුණි. ව්‍යාපෘතිය නවත්වන විට එහි කාර්යසාධනය ගැන කිසිවක් සඳහන් කර තිබුණේ නැත. අප පේසාලෙයි ප‍්‍රදේශයට ගියේ, ව්‍යාපෘතිය නැවතීම ගැන ධීවරයන්ගේ පැත්තේ කතාව අසන්නටය. ඇත්තෙන්ම පේසාලෙයි ධීවරයන් කීවේ උතුරු පළාතට අදාලව ශ‍්‍රී ලංකාවේ මධ්‍යම රජය ක‍්‍රියාත්මක වන ආකාරය ගැන සංවේදී කතාවකි.
වැසුණු කටවල්

පේසාලෙයි ධීවරයන් මුලින් අප සමඟ කතාකිරීමට කැමැත්තක් දැක්වුවේ නැත. ඔවුන් ඉන්නේ දැඩි බියකින්ය. කැමරා රැුගත් සිංහල ජාතිකයන් තම ප‍්‍රදේශයට පැමිණීම ගැන ඔවුන්ට ඇත්තේ සැකයකි. කෙසේ වෙතත් අප ඔවුන් සමඟ දෙමළ බසින් කතාකළ නිසාත්, අපගේ අරමුණ මිත‍්‍රශීලීව පැහැදිලි කිරීමට හැකිවූ නිසාත් ප‍්‍රදේශයේ ධීවර සමිතියේ නායකයන් කිහිපදෙනෙක් නිර්නාමිකව අප සමඟ කතාකිරීමට එකඟ වූහ.


‘ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහත්තයා ජනාධිපතිවරණය දිනලා ඉන්නේ. අපි දන්නේ නැහැ ඔහුගේ ආණ්ඩුව මොන විදියට වැඩ කරයිද කියලා. මාධ්‍යවලට කතාකරලා, අපට හමුදාවෙන් කරදර වේවිද කියලා කවුද දන්නේ.‘ තමන්ගේ විවෘතව කතා නොකිරීම ගැන ඔවුන් හේතු කීවේ එසේය.
ඇත්තෙන්ම ඔවුන් එසේ කියන්නට සාධාරණ හේතු ඇත. එක් පැත්තකින් මහින්ද රාජපක්ෂ ආණ්ඩුව පැවති සමයේ ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතා ආරක්ෂක අමාත්‍යාංශයේ ලේකම්වරයාව සිටියදී ලැබූ අත්දැකීම් ඇත. අනෙක් අතට 2015ට පෙර සිටියාක් මෙන්ම ප‍්‍රදේශයේ තැනින් තැන හමුදා සෙබළුන් සැරිසරන හැටි අපටද දකින්නට ලැබුණි. අප පේසාලෙයි යන මාර්ගයේ මගදී දුටුවේ වෙළඳසැල්වලට ගොස් ඒවා පරීක්ෂා කරන යුද සෙබළුය. තැනින් තැන හමුදා මුර කපොලූය. සිවිල් වශයෙන් පරීක්ෂා කිරීම් කරන්නට ඕනෑ නම් පොලීසියට එම පරීක්ෂා කිරීම් කළ හැකිය. තුවක්කු රැුගත් හමුදා සෙබළුන් ඒ මේ අත සැරිසරද්දී, පීඩිත ජනවර්ගයක් වන දෙමළ ජාතිකයන් අපහසුතාවට හා බියට පත්වීම පුදුමයක් නොවේ.


වරාය ව්‍යාපෘතිය


පේසාලෙයි ධීවර වරාය ඉදිකිරීමේ ව්‍යාපෘතිය ආසියානු සංවර්ධන බැංකුවෙන් ලබාගත් ණය මුදලක් අනුව ක‍්‍රියාත්මක කිරීමට නියමිත විය. ණය ගිවිසුම ප‍්‍රකාරව, ධීවර හා ජලජ සම්පත් සංවර්ධන අමාත්‍යාංශය ව්‍යාපෘතියේ විධායක නියෝජිතායතනය හා ක‍්‍රියාත්මක කිරීමේ නියෝජිතායතනය වේ.


ධීවර කර්මාන්තයේ යටිතල පහසුකම් තිරසර උපයෝජනය සඳහා වන ධීවර වරාය, නැංගුරම් ස්ථාන හා ගොඩබෑම් ස්ථාන පිළිබඳ විස්තරාත්මක සැලැස්මක් සිදු කිරීම ව්‍යාපෘතියේ අරමුණ වේ. අතර ධීවර වරාය, නැංගුරම් ස්ථාන හා ගොඩබෑම් ස්ථාන පිළිබඳ විස්තරාත්මක සැලසුම් සිදුකිරීම ව්‍යාපෘතියේ කාර්යයන්ය.


ණය ගිවිසුම ප‍්‍රකාරව, ව්‍යාපෘතියේ ඇස්තමේන්තුගත මුළු පිරිවැය රුපියල් මිලියන 242.43කට සමාන ඇමෙරිකන් ඩොලර් මිලියන 1.59කි. ඉන් රුපියල් මිලියන 198.11ක් හෙවත් ඇමෙරිකානු ඩොලර් මිලියන 1.30ක් ආසියානු සංවර්ධන බැංකුව ලබාදීමට නියමිතව තිබුණි. ඉතිරි රුපියල් මිලියන 44.32ක මුදල ශ‍්‍රී ලංකා රජය දැරිය යුතු විය. ව්‍යාපෘතියේ කාර්යයන් 2017 මාර්තු 20 දින ආරම්භ කර තිබුණි. 2018 ජුලි 01 දින වනවිට නිම කිරීමට නියමිත විය.


ව්‍යාපෘතියෙහි ප‍්‍රධාන කටයුතු ලෙස පේසාලෙයි හා පේදුරු තුඩුව ධීවර වරායන් ඉදිකිරීම තිබුණි. පසුව පේසාලෙයි වරාය ඉදිකිරීම ව්‍යාපෘතියෙන් ඉවත් කර ඇත. ඒ රුපියල් මිලියන 10.39ක් වියදම් කිරීමෙන් පසුවය. රුපියල් මිලියන 10.39ක් වියදම් කළ බව සඳහන්ව ඇත්තේ විගණකාධිපති දෙපාර්තමේන්තුවේ වාර්තාවක පමණය. ධීවර අමාත්‍යාංශයේ වාර්ෂික වාර්තාවල ඒ ගැන සඳහන්ව නැත.


2017 වර්ෂයේදී මෙම ව්‍යාපෘතියේ කාර්යසාධනය ගැන විගණකාධිපති දෙපාර්තමේන්තුව පෙන්වාදී ඇත. පේසාලෙයි සහ පේදුරු තුඩුවේ බැතිමෙටි‍්‍රක් සහ ටොපෝග‍්‍රැෆික් නම්වූ සමීක්ෂණ ව්‍යාපෘති දෙකක් රුපියල් මිලියන 3ක වියදමක් දරමින් සිදුකර ඇතැයි එහි සඳහන්ය. ටොපෝග‍්‍රැෆිකල් අධ්‍යයනයක් යනු, යම් ප‍්‍රදේශයක බිම් මට්ටම ගණනය කිරීම සඳහා කරන අධ්‍යයනයකි. එහිදී, එම ප‍්‍රදේශයෙහි ඇති ස්වාභාවික හා කෘත‍්‍රිම ද්‍රව්‍ය සියල්ල පිළිබඳ තොරතුරු එකතු කරනු ලබයි. බැතිමෙටි‍්‍රක් අධ්‍යයනයක් යනු යම් ජල කලාපයක ගැඹුර සහ ජලයට යටින් ඇති සියලූ ද්‍රව්‍යයන් අධ්‍යයනය කිරීමයි. මෙම වාර්තා පිළිබඳ අධ්‍යයනයකින් පසු විගණකාධිපති දෙපාර්තමේන්තුව සිය වාර්තාවේ සඳහන් කර ඇත්තේ එම අධ්‍යයනයන් ව්‍යාපෘතියේ කටයුතු සඳහා අදාළ නොවූ සමීක්ෂණ බවය.


පාර්ලිමේන්තුවට ඉදිරිපත් කර ඇති ධීවර හා ජලජ සම්පත් සංවර්ධන අමාත්‍යාංශයේ 2017 වර්ෂයේ වාර්ෂික වාර්තාවෙහි එම ව්‍යාපෘතියට කිසිදු මුදලක් වෙන්කළ බව සඳහන් කර නැත. එපමණක් නොව, එම ව්‍යාපෘතියෙහි කාර්යසාධනය ගැනද කිසිදු සඳහනක් නැත.


2018 වසරේ කෘෂිකර්ම, ග‍්‍රාමීය ආර්ථික කටයුතු, පශු සම්පත් සංවර්ධන, වාරිමාර්ග සහ ධීළුර හා ජලජ සම්පත් සංවර්ධන අමාත්‍යාංශයේ වාර්ෂික වාර්තාවෙහිද මේ ගැන සම්පූර්ණ කරුණු සඳන්ව නැත. එම ව්‍යාපෘතිය වෙනුවෙන් ආසියානු සංවර්ධන බැංකුවේ ආධාරවලින් වෙන්කර ඇති මුදල රුපියල් ලක්ෂ 5කි. එයින් වියදම් කර ඇත්තේ රුපියල් 71,075ක් පමණි. ශ‍්‍රී ලංකා රජයෙන් වෙන්කර ඇත්තේ රුපියල් 37,000ක් පමණි. එයින් වියදම් කර ඇත්තේ රුපියල් 30,938ක් පමණි. ඒ අනුව මෙම ව්‍යාපෘතියෙන් කර ඇත්තේ කුමක්දැයි අපැහැදිලිය.


මේ පිළිබඳව කළ විමසීමකදී ධීවර හා ජලජ සම්පත් සංවර්ධන අමාත්‍යාංශයේ නිලධාරියෙකු කීවේ එම ව්‍යාපෘතිය ධීවරයන්ගේ විරෝධය නිසා නැවැත්වූ බවයි. ආණ්ඩුව වෙනස් වී ටික කාලයක් වන නිසා එම ව්‍යාපෘතිය ගැන වැඩිදුර අදහස් පළකිරීමට ඔවුන් කැමැත්තක් දැක්වූවේ නැත.


ධීවරයන්ගේ විරෝධය


මෙම ව්‍යාපෘතියට තමන් එරෙහි වුණේ ඇයිදැයි පේසාලෙයි ධීවරයන් විස්තර කරන්නේ මෙසේය.
‘පේසාලයි ගමේ පවුල් 3000ක් විතර ඉන්නවා. ඒ පවුල්වලින් 2000ක් ධීවර පවුල්. ඒ නිසා අපට ධීවර හා ජලජ සම්පත් සංවර්ධන අමාත්‍යාංශය කරන දේවල් ඉහළින්ම බලපානවා. අපේ ගමේ ධීවර වරායක් හදන්න මුලින් යෝජනාව ඉදිරිපත් කළාම අපි කැමැත්ත පළකළා. මන්නාරම දිස්ත‍්‍රික් ලේකම් කාර්යාලයේ ඒ ගැන තිබුණු රැුස්වීම්වලට අපිත් ගියා.


ධීවර අමාත්‍යාංශයෙන් ඇවිත් අපෙත් එක්ක කතා කළා. මුහුදු රළවලින් බෝට්ටු ආරක්ෂාවෙන ආකාරයේ බැම්මක් හදලා දෙන බව ඔවුන් කිව්වා. ආසියානු සංවර්ධන බැංකුවේ ආධාර ලැබෙන බවත් ඔවුන් කීවා. අපේ කැමැත්ත ඇතිව ඔවුන් ඇවිත් පරීක්ෂණ කිහිපයක් කළා. නිලධාරීන් පරීක්ෂණ අවසාන වෙන තුරු ටික දවසක් හිටියා. පරීක්ෂණවලින් පසුව කාලයක් තිස්සේ කවුරුත් ආවේ නැහැ.


මන්නාරම් මුහුද කියන්නේ ලංකාවේ අනෙක් මුහුදවල් වගේ රළු මුහුදක් නෙවෙයි. මුහුදු රළ අඩුවෙන් තියෙන මුහුදක්. අපි අවුරුද්ද පුරාම මුහුදු ගිහින් මාළු අල්ලනවා. නොවැම්බර් -දෙසැම්බර් මාසවල විතරයි මාළු රස්සාව කරන්න අමාරු විදියට මුහුද සැර වෙන්නේ.
මාස හයකට විතර පස්සේ ධීවර අමාත්‍යාංශයේ නිලධාරීන් රැුස්වීමක් තියෙලා කිව්වා මේ ව්‍යාපෘතිය තව ටිකක් පුළුල් කරන්න වුවමනා බව. ව්‍යාපෘතියට යන වියදම වැඩිකරන බවත් කීවා. අපි හිතුවේ අපේ ධීවර රස්සාවට උදව් කරන්න මේ නිලධාරීන් මහන්සි වෙන බව. නිලධාරීන් ආයෙත් මුහුද පරීක්ෂා කරනකොට අපි සතුටින් බලා හිටියා.


ඒත් පසුව අපට සැක හිතුණා. නිලධාරීන් කීවේ වරාය හදන්න නම් මුහුද හාරන්න ඕනෑ බව. මේ කලාපයේ මුහුද හාරන එක එච්චර හොඳ වැඩක් නෙවෙයි. ඒ නිසා අපට මේ ව්‍යාපෘතිය ගැන සැකයක් ඇතිවුණා. අපේ ධීවර සංගම්වල හිටපු සාමාජිකයන් අපිව ප‍්‍රශ්න කළා. ඒ අය අපට කීවේ මේ ව්‍යාපෘතිය ගැන අපි හොයලා බලන්න කියලා. අන්තිමේ අපි ලංකාවේ විවිධ තැන්වල තියෙන ධීවර වරායවල් 22න් 19කට ගිහින් බැලූවා. ඒ ධීවරයන්ගෙන් වරාය ගැන ඇහුවා. ඔවුන්ගේ වරායවල් හදන්න මුහුද මීටර් හතරක් විතර හාරලා තිබුණා. වැලි ටිපර් 18,000ක් විතර මුහුදෙන් ගොඩ අරගෙන තිබුණා. මුහුද හාරන එකට අපි කැමති නෑ.


අපේ මුහුද ගොඩක් රළු නැහැ. ඒ නිසා වරාය බැම්මක් අපට අත්‍යවශ්‍ය නැහැ. ඒක නැතත් කමක් නැහැ. අපේ මුහුද සම තත්වයේ තියෙනවා. ලංකාවේ ඉඳන් ඉන්දියාවට ඇවිදගෙන යන්න පුළුවන් බව කියන්නේත් ඒ නිසා. ගැඹුරු නැති මේ මුහුදේ ඉස්සෝ අස්වැන්න වැඩියි. වැලිවලට මිලිමීටර් භාගයක් විතර උඩින් ඉස්සෝ බිත්තර දානවා. බිත්තරේ ආයුකාලය දවස් 110ක් විතර. ඒ නිසා මුහුදේ තියෙන වැලි නොසෙල්වී තියෙන්න ඕනෑ. මුහුදු පතුලේ කලබල සිද්ධවෙන්න බැහැ.
දැනටමත් අපේ මුහුදු පතුලේ කලබල සිද්ධවෙනවා. හැමදාම ඉන්දියන් ට්‍රෝලර් එනවා. ට්‍රෝලර් එකෙන් වෙන්නේ යකඩ දැලක් මුහුදු පතුල දිගේ ඇදගෙන යෑම. එතකොට යට තියෙන මාළු, මුහුදු පැළෑටි, බිත්තර ඔක්කෝම දැලට අහුවෙනවා. ඉස්සන්ගේ බිත්තර පවා එයින් විනාශ වෙනවා. මේ විදියට තව අවුරුදු කිහිපයක් යද්දී අපට ඉස්සෝ අස්වැන්නක් නැතිවේවි.


ඇත්තටම ආණ්ඩුව කරන්න ඕනෑ අපට තියෙන ඒ ප‍්‍රශ්නය විසඳන එක. අපට තියෙන මුහුදු පතුල තවත් හාරන එක නෙවෙයි. ඒ නිසා මේ ව්‍යාපෘතිය අපට ගැළපෙන්නේ නැති බව හිතුවා. අපි විද්‍යාඥයෝ නෙවෙයි. ඒත් අපි මුළු ජීවිත කාලෙම මේ මුහුද එක්ක ඔට්ටු වුණා. යුද්ධය තිබුණු කාලයේ පොඩි කාලසීමාවකට මෙහේ ගොඩක් පවුල් ඉන්දියාවේ රාමේෂ්වරම්වලට ගිහින් හිටියා. ඒ පොඩි කාලසීමාව හැරුණාම අපි වැඩිපුර ජීවත්වුණේ මේ මුහුද එක්ක. අපි මුහුද ගැන දන්නවා.
අපි ධීවරයන් 1100ක් අත්සන් කරලා ව්‍යාපෘතිය නවත්වන්න කියලා ආසියානු සංවර්ධන බැංකුවේ ලංකාවේ කාර්යාලයට ලියුමක් බාරදුන්නා. අපි හිතන විදියට ආසියානු සංවර්ධන බැංකුව අපට ඇහුම්කන් දුන්නා. මිනිසුන්ට ඕනෑ නැති ව්‍යාපෘතියක් කරන්න ඔවුන් කැමති නොවෙන්න ඇති.


අපි පාවිච්චි කරන්නේ පුංචි බෝට්ටු. අපට බෝට්ටු නවත්වන්න ලොකු වරායක් ඕනෑ නැහැ. ඒත් අපේ බෝට්ටු පරණයි. අපේ උපකරණ කැඩිලා ගිහින්. යුද්ධයෙනුයි, ඉන්දියන් ට්‍රෝලර්වලිනුයි අපේ සමහර උපකරණ විනාශ වෙලා. අපට ඕනෑ ඒ අඩුපාඩු සම්පූර්ණ කරගන්න ක‍්‍රමයක්. ඊළඟට අපේ අස්වැන්නට හානි කරන ඉන්දියන් ට්‍රෝලර් නවත්වන්න ඕනෑ.


නාවික හමුදාවෙන් අත්අඩංගුවට ගන්නේ ලංකාවට එන ට්‍රෝලර්වලින් සුළු ප‍්‍රමාණයක්. ඒවායින් බොහොමයක් රාජ්‍යතාන්ත‍්‍රික සාකච්ඡුාවලින් නිදහස් කරනවා. මේක දේශපාලන ප‍්‍රශ්නයක්. ලංකාවේ ආණ්ඩුව අපට වඩා ඉන්දියානු රජයට ළැදියි.‘


පේසාලෙයි මුහුදු වෙරළේ එක් බෝට්ටුවකින් යැපෙන පවුල් අටක් පමණ සිටිති. ඒ අතර සැමියා අහිමි වැන්දඹු කාන්තාවෝද බොහෝය. ගොඩබිමට මත්ස්‍ය අස්වැන්න ගෙන ආ පසුව ඒවා බෙදා වෙන්කරන අය, කරවල වේලන අය ආදි වශයෙන් පවුල් ගණනාවක් එක බෝට්ටුවකින් ජීවත්වෙති. සැමියා අහිමි වැන්දඹු කාන්තාවක් මෙසේ කීවාය.


‘යුද්දෙට කලින් ගෑනු ධීවර රස්සාවට ආවේ නැහැ. ඒකට සම්බන්ධ කිසිම දෙයක් කළේ නැහැ. ඒත් යුද්ධය ඉවරවෙලා, අවතැන් වුණාට පස්සේ අපිත් ධීවර රස්සාවට සම්බන්ධ වෙනවා. මුහුද අයිනට ඇවිත් පොඩි පොඩි රස්සා කරනවා. මාළු අස්වැන්න අඩු වුණොත් අපට රස්සා නැති වෙනවා.


අපිට පිහිටකට තියෙන්නේ මුහුද විතරයි. යුද්ධයෙන් අපිට හානි වුණා. ඉන්පස්සේ රජයෙන් අපිට කිසිම සහනයක් ලැබුණේ නැහැ. මුහුද විතරයි අපිට සහනයකට තිබුණේ. ඒ නිසා අපි මුහුදට මොනවා හරි වේවි කියලා බයයි.‘


පේසාලෙයි ධීවරයන් ඉන්නේ තමන්ගේ මත්ස්‍ය සම්පත විනාශ වෙතැයි බියකිනි. ඒ බිය ඔවුන්ට පමණක් නොව, උතුරේ ධීවරයන් බොහෝ දෙනෙකුට පවතින බියකි. උතුරේ ධීවරයන් පාවිච්චි කරන්නේ සාම්ප‍්‍රදායික යාත‍්‍රා හා කුඩා ප‍්‍රමාණයේ එක්දින ෆයිබර් බෝට්ටුය. ඉන්දීය ධීවරයන් සමඟ ඒවායින් හැප්පෙන්නට ඔවුන්ට බැරිය. වත්මන් ආණ්ඩුව හෝ ඉන්දීය ට්‍රෝලර් ප‍්‍රශ්නය විසඳා දෙනු ඇතැයි ඔවුහු බලාපොරොත්තු වෙති.

අසම්පූර්ණ ගනුදෙනු විසඳන වයිල්ඩර් – ෆියුරි සටන

0



‘මං ජීවත්වෙන්නෙ ඩියොන්ටේ වයිල්ඩර්ගේ ඔළුවේ. සීයට සීයක් කුලියක් ගෙවන්නේ නැතිව.’ අපරාජිත බොක්සින් ක‍්‍රීඩක ටයිසන් ෆියුරි එසේ කීවේ, ලෝක බොක්සින් කවුන්සිලයේ ශූරයා වන අපරාජිත ක‍්‍රීඩක ඩියොන්ටේ වයිල්ඩර්ට එරෙහි සටන ගැන අදහස් දක්වමින්. මේ දෙදෙනා බොක්සින් කවුන්සිල ශූරතා බඳපටය වෙනුවෙන් පෙබරවාරි 22 වැනිදා සටන් වැදීමට නියමිතයි.
නෙවාඩාහි ලාස් වේගාස් නුවර එම්.ජී.එම්. ග‍්‍රෑන්ඞ් නම් දැවැන්ත ක‍්‍රීඩාංගණයෙහි මෙම තරගය පැවැත්වීමට නියමිතව තිබෙනවා. මේ සටන මෑත ඉතිහාසයේ දැවැන්තම බොක්සින් සටන් අතරින් එකක්. බොක්සින් ලෝකයම කුතුහලයෙන් මේ සටන දෙස බලා සිටිනවා.


34 හැවිරිදි ඩියොන්ටේ වයිල්ඩර් හා 31 හැවිරිදි ටයිසන් ෆියුරි යන දෙදෙනාම අපරාජිත බොක්සින් ක‍්‍රීඩකයන්. එහෙත් මේ දෙදෙනාගේම නම්වලට ඉදිරියෙන් එකම එක ජය පරාජයෙන් තොර තරගය බැගින් සටහන්ව තිබෙනවා. ඒ ජය පරාජයෙන් තොර සටන ඒ දෙදෙනා එකිනෙකා 2018 වර්ෂයේදී මුණගැහුණු බොක්සින් තරගය.


මේ දෙදෙනාම රාත්තල් 200 ඉක්මවු යෝධයන්. දෙදෙනාම නූතන බොක්සින් ඉතිහාසයේ විශිෂ්ටතමයන් ලෙස ඉතිහාසගත වීමට නියමිතයි. එහෙත් මේ දෙදෙනාට එකිනෙකා අතර අවසන් නොකළ ගනුදෙනුවක් විසඳාගන්නට තිබෙනවා. ඒ නිසාම මේ සටන හඳුන්වා ඇත්තේ අසම්පූර්ණ ගනුදෙනු විසඳන සටනක් ලෙස.


ප‍්‍රතිවාදියා වන ටයිසන් ෆියුරි පවා ගරුකරන ඩියොන්ටේ වයිල්ඩර්ට අදාල කාරණාවක් තියෙනවා. ඒ වයිල්ඩර්ගේ තරග 43න් 41ක්ම ප‍්‍රතිවාදියා නොකවුට් කිරීම හෙවත් නැවත නැගිටීමට නොහැකි ලෙස බිම වැට්ටීමෙන් ජයගෙන තිබෙනවා. ඒ නිසාම ඩියොන්ටේ වයිල්ඩර් නොකවුට් රජෙක් ලෙස සැලකෙනවා.


ප‍්‍රධාන පෙළේ ලෝක බොක්සින් ක‍්‍රීඩකයන් අතරින් අපරාජිත ක‍්‍රීඩකයන් වන්නේ මේ දෙදෙනා පමණයි. අනෙක් ප‍්‍රධාන බොක්සින් ශූරයා වන ඇන්තනි ජොෂුවා තරග පරාජය වී තිබෙනවා. ඒ නිසා මේ දෙදෙනා අතර පැවැත්වීමට නියමිත සටන ලොව සිටින අපරාජිත ශූරයන් අතරින් එක් ජයග‍්‍රාහකයෙකු තීන්දු කරන සටනක් වනු ඇති.


ටයිසන් ෆියුරි අයර්ලන්ත ජාතිකයෙක්. ජිප්සි කිංග් යන අන්වර්ථ නාමයෙන් ඔහු හඳුන්වනවා. ඩියොන්ටේ වයිල්ඩර් ඇමෙරිකානුවෙක්. බ්‍රෝන්ස් බොම්බර් යන අන්වර්ථ නාමයෙන් ඔහු හඳුන්වනවා. මෑත ඉතිහාසයේදී ලොව ප‍්‍රමුඛ බොක්සින් හෙවිවේට් ශූරතාවක් දිනාගත් එකම ක‍්‍රීඩකයා වයිල්ඩර්. ඒ නිසා ලාස් වේගාස්හි එම්.ජී.එම්. ග‍්‍රෑන්ඞ් පිටියේදී, බොහෝ රසිකයන් වයිල්ඩර් පසුපස සිටගනු ඇති. එහෙත් හේතු ගොඩක් නිසා ලෝක රසිකයන් ටයිසන් ෆියුරි පසුපස සිටගනු ඇති.


මේ තරගයට අදාළව එක් වැදගත් කරුණක් වන්නේ වයිල්ඩර්ගේ වයස. ඔහුගේ වයස අවුරුදු 34ක්. ටයිසන් ෆියුරි කියා ඇත්තේ වයිල්ඩර්ගේ උපරිමය දැකිය හැකි වයස දැන් අවසන් බව. ඔහු වයස ගෙවෙද්දී දුර්වල වන බව. 2018 දී තමන්ට හමුවූ වයිල්ඩර් දැන් නැති බව ටයිසන් ෆියුරි කියනවා.


මේ සටනේදී ටයිසන් ෆියුරි බලාපොරොත්තු වන්නේ වයිල්ඩර් සතු ශූරතාව. ලෝකයේ බොක්සින් ශූරතා බඳපටි අයත්වන ප‍්‍රධාන ආයතන කිහිපයක් තියෙනවා. ඒ ආයතන අතරින් එක ශූරතාවක් හෝ තිබෙන අයෙකු ලෝක ශූරයා ලෙස හැඳින්විය හැකියි. ප‍්‍රධාන හෙවිවේට් කිරුළු අතරින් ටයිසන් ෆියුරි කිසිදා ජයග‍්‍රහණය කර නැත්තේ දැනට ඩියොන්ටේ වයිල්ඩර් සතුව තිබෙන ලෝක බොක්සින් කවුන්සිලයේ හෙවිවේට් ශූරතාව පමණයි.


නිල වශයෙන් මෙම තරගය ලෝක බොක්සින් කවුන්සිල ශූරතාව වෙනුවෙන් පවත්වනවා. වයිල්ඩර් පරාජය කළොත් එය ඔහුට ලද හැකියි. අනෙක් පැත්තෙන් ෆියුරි පරාජය කළොත් වයිල්ඩර්ට ලැබෙන ශූරතාවකුත් තිබෙනවා. එයත් මේ තරගයට අදාළ කතාවේ එක් වැදගත් කොටසක්.


ෆියුරිගේ බොක්සින් ජීවිතය ඉතා රළු එකක්. ඔහු 2016 – 2018 කාලසීමාවේ බොක්සින් ලෝකයෙන් ඉවත්ව අසීරු කාලයක් ගතකළා. ඊට පෙර ඔහු බොක්සින් ලොව ඉහළම තත්වයකට පැමිණ සිටියා. ඔහු ඉවත්වීමට පෙර ටයිසන් ෆියුරි 2015 දී විචාරකයන් පුදුම කරමින් ලෝක බොක්සින් සංගමය, අන්තර්ජාතික බොක්සින් ෆෙඩරේෂනය, ලෝක බොක්සින් සංවිධානය, අන්තර්ජාතික බොක්සින් සංවිධානය, ද රිංග් සඟරා ශූරතාවය හා ලිනියල් ශූරතාවය යන ලොව ප‍්‍රධාන බොක්සින් කිරුළු හයක් එකවර ජයගත්තා. ඒ ඉතා තරුණ ක‍්‍රීඩකයෙකුව සිටියදී.
එහෙත් 2016 වනවිට මානසික තත්වයේ කඩාවැටීම් මෙන්ම මත්ද්‍රව්‍ය පාවිච්චිය නිසා ඒ කිරුළු රැුකගැනීම සඳහා තරගවලට සහභාගි වීමට ඔහුට නොහැකි වුණා. ආතතිය නිසා ඔහු නිසියාකාරව පුහුණුවීම්වලට එක්වී තිබුණේ නැහැ. මත්ද්‍රව්‍ය පාවිච්චි කර තිබුණේත් ඒ නිසාමයි. ඔහුගේ සිරුර අසාමාන්‍ය ලෙස තරබාරු වී තිබුණා. ෆියුරි ශාරීරිකව හා මානසිකව දුර්වල වී කඩාවැටුණා. ඔහු සතුව තිබුණු ලෝක බොක්සින් සංගමය, අන්තර්ජාතික බොක්සින් ෆෙඩරේෂනය, ලෝක බොක්සින් සංවිධානය, අන්තර්ජාතික බොක්සින් සංවිධානය යන ආයතනවල ශූරතා ඔහුගෙන් ඉවත් කරනු ලැබුවා.


එසේ සියල්ල අහිමිවූ ෆියුරි ඉතා අසීරු කාලයක් ගතකොට නැවත බොක්සින් තරගයකට එක්වන්නේ 2018 දී. ඒ වයිල්ඩර්ට එරෙහිව අප පෙර සඳහන් කළ තරගයට. එයින් පසුව ඔහු වතාවක් ඩබ්ලිව්.ඩබ්ලිව්.ඊ. ආයතනයේ රෙස්ලින් වැඩසටහන්වලටද සහභාගි වුණා. දැන් ඔහු තමන් තුළ ඇති ආතතිය ආදි පීඩාවන් ජයගනිමින් ක‍්‍රමයෙන් බොක්සින් ලොව නැගී සිටිනවා. මීට පෙර ශූරතා බඳපටි ඉණේ සහ කරේ ඉල්ලාගෙන සිටි සිටි ඔහුට, අද එක ශූරතා බඳපටියක්වත් අද නැහැ.


බඳපටියක් නැතත් ටයිසන් ෆියුරි තවම ලිනියල් බොක්සින් ශූරයා ලෙස සලකනවා. එනමින් හඳුන්වන්නේ නිශ්චිත බොක්සින් ආයතනයක බඳපටයක් නොවෙයි. ලිනියල් බොක්සින් ශූරතාව සංකල්පයක් පමණයි. මීට පෙර බොක්සින් ලෝකයේ සිටි විශිෂ්ටයා පරාජය කළ පුද්ගලයා ලිනියල් ශූරයා ලෙස හඳුන්වනවා. මෙලෙස සංකල්පීය ශූරතාවක් බිහිවීමට හේතුවක් තිබෙනවා.
අප කලිනුත් පෙන්වූ පරිදි බොක්සින් බඳපටියක් දිනාගන්නට මීට පෙර සිටි ශූරයා පරාජය කළ යුතුම නැහැ. යම් ශූරයෙකු තම බඳපටිය රැුකගැනීම සඳහා තරගවලට සහභාගි වීමට අසමත් නම් ඒ ආයතනය ශූරතාව ශූරයාගෙන් ඉවත්කොට හිස්වූ ශූරතාව වෙනුවෙන් තරගයක් පවත්වනවා. අයහපත් සෞඛ්‍ය තත්වය, හදිසි අනතුරු, තහනම් උත්තේජක පාවිච්චිය, අපරාධවලට සම්බන්ධ වී නීතියෙන් දඬුවම් ලැබීම, මත්ද්‍රව්‍ය පාවිච්චිය ආදි නොයෙකුත් හේතු නිසා ශූරයෙකුගෙන් ශූරතාව ඉවත් කළ හැකියි. එවැනි මොහොතක අලූතින් බිහිවන ශූරයා පෙර සිටි ශූරයා පරාජය කර නැහැ.
එම තත්වයට ප‍්‍රතිචාර ලෙස බොක්සින් ක‍්‍රීඩාවේ රසිකයන්, ක‍්‍රීඩකයන්, මාධ්‍ය ඇතුළු පුද්ගලයන් සාමූහිකව ලිනියල් ශූරතාව නම් සංකල්පයක් පවත්වාගෙන යනවා. මොහොමඞ් අලි වැනි ක‍්‍රීඩකයන්ගේ කාලයේ සිට, පෙර සිටි ශූරයා පරාජය කළ ක‍්‍රීඩකයා ලිනියල් ශූරයා ලෙස හඳුන්වනවා. ඒ අනුව 2016 දී බොක්සින් ආයතනවල බඳපටි ටයිසන් ෆියුරිගෙන් ඉවත් කළත්, තවම ෆියුරි ලිනියල් ශූරයා ලෙස හැඳින්විය හැකියි. වයිල්ඩර් ෆියුරි පරාජය කළොත් වයිල්ඩර් ලිනියල් ශූරයා ලෙස හඳුන්වනවා.


ද්වන්ද්ව සටන් ක‍්‍රීඩා ආවරණය කරන ද රිංග් සඟරාවෙන් තමන්ගේම බොක්සින් ශූරතා බඳපටයක් පවත්වාගෙන යනවා. ඔවුන් එය ලබාදෙන්නේ ලිනියල් ශූරයා යැයි ඔවුන් සංකල්පීයව හඳුනාගන්නා ශූරයාට. 2016 දී ෆියුරි ඉවත්වූ නිසා ඔවුන්ගේ බඳපටය කිසිම ශූරයෙකුට ලබාදුන්නේ නැහැ. ෆියුරි සහ වයිල්ඩර් අතර තරගයෙන් ජයගන්නා ක‍්‍රීඩකයාට ද රිංග් සඟරාවේ ශූරතා බඳපටයත් හිමිවනු ඇති.


2016 දී ටයිසන් ෆියුරිගෙන් ඉවත් කළ ශූරතා අතරින් ලෝක බොක්සින් සංගමය, අන්තර්ජාතික බොක්සින් ෆෙඩරේෂනය, ලෝක බොක්සින් සංවිධානය, අන්තර්ජාතික බොක්සින් සංවිධානය යන ආයතනවල ශූරතා සියල්ල දැන් තිබෙන්නේ ඇන්තනි ජොෂුවා නම් බි‍්‍රතාන්‍ය ජාතික බොක්සින් ක‍්‍රීඩකයා සතුව. ෆියුරි එම ශූරතා අත්හැරීමෙන් පසු හිස්වුණ ශූරතා ඇන්තනි ජොෂුවා අතට පත්ව තිබෙනවා. මේ තරගයෙන් ජයගන්නා ක‍්‍රීඩකයා ඉදිරි දිනයක ජොෂුවා පසුපස හඹායනු ඇති.


මේ සටනේ සටන්කරුවන් දෙදෙනාටම ප‍්‍රතිවාදියා සමග සටන් කිරීමට අමතරව තමන්ගේම ආත්මීය සටනක් කරන්නට සිදුවීම සුවිශේෂයි.


වයිල්ඩර් තමන්ගේ වයස පිළිබඳ අභියෝගය ජයගත යුතුයි. ටිකෙන් ටික අසමත් වන තමාගේ සිරුර එකලස් කොට, සටනට මුහුණදීමේ අභියෝගය ඔහුට තිබෙනවා. පුහුණුවීම්, නිසි පෝෂණය ආදිය වයසෙහි අභියෝගය ජයගැනීමට ඔහුට පාවිච්චි කරන්නට සිදුවෙනවා.
අනෙක් පැත්තෙන් ටයිසන් ෆියුරි තමන්ගේම මානසික ආතතිය පරාජය කළ යුතුයි. ප‍්‍රතිවාදියාගේ මුෂ්ටි ප‍්‍රහාරයකින් නොකවුට් වීමේ අවදානමට අමතරව තමන්ගේම මානසික පීඩනය සමග ගනුදෙනු කිරීමේ අභියෝගයක් ෆියුරිට තියෙනවා.


ලොව පුරා බොක්සින් රසිකයන් බලා ඉන්නේ මේ අපරාජිතයන් දෙදෙනා තමන්ගේම අභ්‍යන්තර සටන් ජයගෙන, ප‍්‍රතිවාදියා පරාජය කරනු ඇතිද කියායි.

අනුරංග ජයසිංහ

විස්ස තිහ අතර මතකය ජෙලි එකක් වගේ අපැහැදිළියි

ඉන්ද්‍රචාප ලියනගේ



නවයොවුන් කාලයේ ඔබේ මිතුරු කණ්ඩායමේ සිටි කෞෂල්‍ය කුමාරසිංහ, සමනලී ෆොන්සේකා, විදර්ශන කන්නංගර, අසංක සායක්කාර, චරිත් සේනාධීර, චාමර ගුරුගේ ඇතුළු පිරිස ලංකාවේ තරුණ පරම්පරාවේ විකල්ප සංස්කෘතියක් සඳහා විශාල බලපෑමක් කර තිබෙනවා. ඒ මිතුරන් ඔබට බලපෑවේ කොහොමද?


ඔබ කීවා වගේ අපේ කණ්ඩායම අවුරුදු 17 වගේ වෙනකොට කණ්ඩායම්ගත වෙලා හිටියා. ඒත් අපි එකතුවුණේ තේරුමක් තියෙන වැඩක් කරන්න ඕනෑ කියන අදහසෙන් නෙවෙයි. වල් වැදෙන්න වුණත් එකතු වුණේ අපි. අපි එකිනෙකාගේ ආශ‍්‍රය ප‍්‍රියකළා. එකිනෙකාව විඳීමෙන් අපි ආස්වාදයක් ලැබුවා. මම ආනන්දයට ගියාම නාට්‍ය කරන පිස්සුවක් ආවා. ඒක තමයි මුලින්ම අපි වැඩක් විදියට පටන්ගත්තේ. මම ඒ නාට්‍යවල රඟපෑවා. අපි පාසල් නාට්‍ය විතරක් නෙවෙයි කළේ. පාසලේ කරපු නාට්‍ය එතැනින් එහා දුරකට ගියා. යොවුන් නාට්‍ය උළෙල, රාජ්‍ය නාට්‍ය උළෙල, වේදිකාවෙන් මහපොළොවට වගේ තැන්වලට අපේ නාට්‍ය ගමන් කරන්න ගත්තා. අපිත් එක්ක හිටපු එකම කාන්තා නිළිය තමයි සමනලී. ඇය බොහෝවිට හිටියෙ අපේ ඉස්කෝලේ. අපේ නාට්‍යවලට සංගීතය කළේ කසුන් කල්හාර. චාමර ගුරුගේ වගේ අය නාට්‍ය ලීවා. අපි හැමෝටම මොනවාහරි ලිවීමේ වුවමනාවකුත් තිබුණා. හැමෝම ළඟ පොඩි ඩයරි කෑලි තිබුණා. ඇත්තටම අපි කිසිවක් ඉලක්කගත කරලා නෙවෙයි කළේ. හිටපු ගමන් විහාරමහාදේවී පාක් එකේ වැටිලා හිටියා. දේවල් කුරුටු ගෑවා. බීච් වල ගිහින් කයිවාරු ගැහුවා. හරිත නිම්නයේ ඇල්බමයට පදනම වැටුණේත් ඒ ආශ‍්‍රයම තමයි.


පැවති සමාජය ගැන ඒ කණ්ඩායමේ සිටි අය අතර විරෝධයක් තිබුණු බවත්, ඒ විරෝධය ඔබ කරපු දේවල්වලට බලපෑව බවත් පේනවා නේද?


මමයි කසුනුයි ඒ කාලයේ තිබුණු වට්ටෝරුවේ සිංදු කීවේ නැත්තේ ඒ විරෝධය නිසා. ඒ වෙනකොට මාලිනී බුලත්සිංහල ආන්ටිත් ජීවතුන් අතර හිටියා. එයාගේත් උදව් අරගෙන අපට මැච් එකක් ගහන්න තිබුණා. අපට සංගීත කොම්පැණියක් දාන්න තිබුණා. ඒත් ඒ වෙනකොටත් අපේ හිත් තුළ විකල්පය ගැන අදහසක් තිබුණා. කෞෂල්‍ය කුමාරසිංහ, විදර්ශන කන්නංගර, සුදන්ත මාධව වගේ අය විකල්ප සංස්කෘතියක් ගැන හිතමින් වැඩකළා. ඒ අය දර්ශනය හැදෑරීමේ වුවමනාවෙන් කියැවීම් කව පටන්ගත්තා. අපි අතර පවා විවේචන තිබුණා. එකිනෙකාගේ සාරය එකිනෙකා මත බලපෑවා. ඒ නිසා තමයි ඒ රස්තියාදු කල්ලියේ හිටපු අය කරපු දේවල්වල අදටත් බරක් තියෙන්නේ. කසුන්ගේ සහ මගේ සංගීතයේ ඒක තිබුණා. අපි මහා විදග්ධ සංගීතයක් පාවිච්චි කළේ නැහැ. මහා සම්ප‍්‍රදායේ තිබුණු බටහිර සම්භාව්‍ය සංගීතය හෝ උත්තර භාරතීය සම්භාව්‍ය සංගීතය අපි පාවිච්චි කළේ නැහැ. සරල සංගීතය පාවිච්චි කළේත් නැහැ. අපේ වැඬේ වෙනම පොප් හැඩයක් ගත්තා. අපිත් සංගීතය අහමින්, ඇබ්බැහි වෙලා හිටපු පොප් සංගීතයක් තිබුණා. පොප් සංගීතයට අලූත් අර්ථකතනයක් අපට තිබුණා.


ඔබේ පවුලේ අයව ඔබේ ජීවිතයට බලපෑවේ කොහොමද?


සරල භාෂාවෙන් කීවොත් අපේ තාත්තා සහ අයියා කලාවේ හිටපු අය. සෞම්‍ය අයියා මට වඩා අවුරුදු දහයක් වැඩිමහල්. ඒ කාලයේ වේදිකාවේ හිටපු දැවැන්තයා ඔහු. රාජිත දිසානායක, පියල් කාරියවසම්, බුද්ධික දමයන්ත වගේ අයගේ නාට්‍යවල ඔහු හිටියා. ඒ නිසාම අපේ ගෙදර සංගීතය අහන පරිසරයකුත් තිබුණා. අයියා නාට්‍ය කරන්නත් කලින් ඉඳලා සංස්කෘතික මධ්‍යස්ථාන, ගම්ලත්ගේ පංති වගේ තැන්වලට ගිය කෙනෙක්. ඔහු ඉන්දීය සම්භාව්‍ය සංගීතයට තමයි කැමති. කැසට් අරගෙන ඇවිල්ලා දාගෙන අහනවා. තාත්තා අඩියක් හෙම දාගෙන කියනවා මොකක්හරි කැසට් එකක් අහමු කියලා. ඒවා තමයි මමත් ඇහුවේ. ඔය කාලයේ මගෙත් කැමැත්ත ඉන්දියන් ක්ලැසිකල් ශෛලියට තමයි තිබුණේ. මම තනිවම ඒ වගේ ගායනා කළා. මටත් ඕනෑ වුණා උච්චස්වරයෙන් ගයන ගායකයෙක් වෙන්න. මටත් ඒ විදියට සිංදු කියන්න පුලූවන් කියලා තමයි එදා හිතුවේ. දැන් තමයි දන්නේ ඊට වඩා ස්කේල් දෙකක් විතර අඩු ස්වරයකින් ගයපු බව. කොහොම වුණත් මම මාපියන් එක්ක හිටපු කාලේත් සංගීතය කරන්න හිතුවා.


එයට ගෙදරින් ලැබුණ ප‍්‍රතිචාරය මොකක්ද?


මගේ අම්මා හරිම අහිංසක කාන්තාවක්. ඇයට මගේ සුරක්ෂිතභාවය ගැන බයක් තිබුණා. මම හිතන විදියට තාත්තාගේත් හිතේ තිබුණේ උපාධිය ඉවරවුණාම මාව පරිපාලන සේවයට වගේ යවන්න. ඒත් ඔහු ඒක කෙළින් කීවේ නැහැ. ඒත් මම රස්සාවකට අයදුම්පතක්වත් දැම්මේ නැහැ. සංගීතය කරන්නමයි හිතුවේ. මේක තමයි මගේ ආස්වාදය. මට කිසිම අනාරක්ෂිත බවක් දැනුණේ නැහැ. මම යාළුවෝ එක්ක හතරවටේ සැරිසරමින් හිටියා. ජීවිතේ ගැන ප්ලෑන් ගොඩක් නැහැ. සංගීතය කරමින් ඉඳලා මෙහෙමම මැරිලා යන එක තමයි එකම ප්ලෑන් එක. තාත්තාට මගේ කැමැත්ත තේරුණා. ඔහු මාව අතෑරලා දැම්මා. ආදරණීය සම්බන්ධය තියාගත්තා. ඒත් මට ඕනෑ දෙයක් කරන්න ඉඩහැරියා. අමාරුවෙන් වුණත් අම්මාත් ඒකට එකඟ වුණා. ඒ නිසා මට සෑහෙන ලිහිල් තරුණ වයසක් ලැබුණා. මොනතරම් ලිහිල්ද කීවොත් මට තරුණ වයස මතකත් නෑ.

ඒ තරම් සිහින ලෝකෙක හිටියේ. අඩි ගැහුවා. සංගීතය ගැන කතාකළා. වැටිලා හිටියා. ඇත්තටම වයස අවුරුදු විස්ස තිහ අතර මතකය ජෙලි එකක් වගේ අපැහැදිළියි. ඉරි බෙදලා, වෙන් කරලා කියන්න බැරි මිශ‍්‍ර මතකයන් ගොඩක්. ඒ කාලය සම්පූර්ණයෙන්ම අතිශය සුන්දර නැහැ. වැරදුණ තැන් තියෙනවා. කළයුතු වුණත් නොකළ දේවල් තියෙනවා. ඉහළ යෑම්, පහළ යෑම් තිබුණා. ඒත් ඒ කාලය නිදහසේ වැඩකරන තැනට ගෙදරින් ලණුව කපලා දුන්නා. එහෙම නැත්නම් මම අමාරුවෙන් ලණුව කපාගත්තා. තාත්තාගේත්, අයියාගේත් කලා ලෝකය එක්ක මම සම්බන්ධ වුණේ නැහැ. අදටත්, ප‍්‍රසිද්ධ වැඩසටහනකදී වුණත් මට ඔවුන්ගේ නම් සඳහන් කිරීම පොඩි ලැජ්ජාවක් වගේ. අහවල් ලියනගේගේ පුතා හෝ මල්ලි කියලා මාව හැඳින්වීම ගැන මගේ කැමැත්තක් නෑ. එයාලා එක්ක ගැටලූවක් තියෙන හින්දා නෙවෙයි. මට ඕනෑ වුණේ ඒ අය ගැන සඳහන් නොකර ඉන්න.


කසුන් කල්හාර හා ඔබ අතර වෙනස ඇතිවුණේ කොහොමද?


කසුන් එක්ක මම අවුරුදු හතරක් පහක් එකට වැඩ කළා. මම ආපස්සට හැරිලා බලද්දී ඒ කාලයේ පටන්ම අපි දෙදෙනාගේ සංගීත භාවිතයේ වෙනසක් තිබුණා. අපි කටහඬ පාවිච්චි කරපු විදිය, ඉදිරිපත් කිරීම් කරපු විදිය එකිනෙකට වෙනස්. අපි දෙන්නාම එක විදියකට සිංදු කීවානම් දෙන්නෙක් ඕනෑ නැහැනේ. අපි දෙදෙනා අතර හැමදාම එකට වැඩකිරීමේ සැලසුමක් තිබුණේ නැහැ. ඒ වෙනකොට ලංකාවේ ජනප‍්‍රිය සංගීතයේ යුගල ගායන කණ්ඩායම් දෙකක් තිබුණා. රනිල් සහ හර්ෂ කියන යුගලය හිටියා. භාතිය සහ සන්තුෂ් කියන යුගලය හිටියා. විශේෂයෙන්ම භාතිය හා සන්තුෂ් අතර එකඟතාවයක් හා සැලසුමක් තිබුණා. ඔවුන් අදටත් ව්‍යාපාරික අතින් සාර්ථක වෙලා ඉන්නේ ඔවුන් දෙදෙනා එකට වැඬේ ඉදිරියට ගෙනයෑම සඳහා ඇති කරගත් එකඟතාවය හින්දා. ඒක් කසුන් සහ මා අතර ඒ වගේ එකඟතාවයක් තිබුණේ නැහැ. අපි මේක කළේ සංගීත ව්‍යාපාරයක් විදියට ඉදිරියට ගෙනියන්න නෙවෙයි.


ඔබ දෙදෙනා එදා ඉඳන් අද වෙනතුරු එහෙම වැඩ කළානම් දෙන්නාටම මීට වඩා ධනවත් වෙන්න තිබුණා නේද?


අපට එහෙම ඕනෑ වුණේ නැහැ. මම දැන් කරමින් ඉන්න ගායනා ශෛලියට මම කැමතියි. ඒ ශෛලිය එදාත් අංකුර විදියට මා තුළ තිබුණා. කසුන් බැලූවේ වෙන විදියකට. ඒ නිසා අපි දෙන්නා වෙනස් පාරවල් තෝරාගත්තා. මම විශ්වවිද්‍යාලයට යෑම මගේ වෙනසට පෙළඹුමක් ඇති කරන්න ඇති. ඒ ඇතුළේ මම අලූතින් හිතන්න පටන්ගත්තා. සංගීතය එක්ක සමාජය ගැනත් මම හිතුවා. හුදු විනෝදාස්වාදයෙන් එහා දෙයක් කරන්න හිතුවා. මම රොක් ශානරය පැත්තට ටිකක් ඇදිලා ගියේ ඒ විදියට. ඒත් අදටත් කියනවා මම රොක් ගායකයෙක් නොවන බව. ඇත්තටම මගේම සද්දෙ හොයාගැනීම තමයි මට තිබුණු අභියෝගය. ඒ සඳහා මූලිකාංග විවිධ ශානරයන්ගෙන් ගත්තා. රොක් සංගීතය කියන ශානරයේ ලක්ෂණ ආවේ එහෙම.


ඔබ දෙපළගේ මුල්කාලීන ගීතවලට ජනප‍්‍රිය සංස්කෘතියේ ලොකු ඉඩක් වෙන්වෙලා තිබුණා. ඒ කාලයේ ලංකාවේ ප‍්‍රකට නොවුණ ගායන ශෛලියකට එකවර මාරුවෙන්න බයවුණේ නැද්ද?


මම හිතන්නේ මම කරපු වැඩෙන් යම් විකල්ප රසයක් හැදුණු බව. කසුන් කරන වැඬේ ඒ විදියටම යනකොට මම වෙනස් වුණා. එදා මම කියපු ආදර මල් වගේ සිංදු කියන්න අද අමාරුයි. මම පුරුදු වෙලා ඉන්නේ වෙන විදියකට. මට ආයේ ආදර මල් කියන්න ඕනෑ නැහැ. ඒ නිසා මට කණගාටුවක් නෑ. මගේ ගායනය වෙනස් වෙන්න පටන්ගත්ත මුල් කාලයේ යාළුවෝ කීවා ඔහොම කියන්න එපා කියලා. ඒ වෙනකොට චිත‍්‍රාල්ගේ නදී ගංගා තරණයේ ගීතය තිබුණා. ඊට අමතරව ලංකාවේ එදිනෙදා සංගීතයෙහි මා වගේ ගායනා කරන අය හිටියේ නැහැ. ඒ නිසාම සිංහලෙන් මෙහෙම සිංදු කියන්න පුලූවන්ද කියලා සමහරු ඇහුවා. මේක පට්ට කැතයි කියලා සමහරු කීවා. ඒත් මේ ශෛලිය මට ලස්සනයි. ලංකාවේ ජනප‍්‍රිය සංස්කෘතියේ තියෙන සීමා ඇතුළේ මගේ කටහඬ හිර කරගන්න ඕනෑ නැහැ. ඒ නිසා මම වෙනස් වුණා. අද මම ආදර මල් වගේ සිංදු කියන්න බයයි. මට දැන් ඉන්න පොඩි රසික පදනම නැතිවේවි කියලා. මම කරපු වෙනසට කැමති පිරිසක් ඉන්නවා. මට නැතිවෙන්න දෙයක් තිබුණේ නැහැ. අපි එදාත් පැවති ක‍්‍රමයට වඩා වෙනස් දෙයක් තමයි කළේ. අපි අනන්තයට යන පාර දිගේ වගේ ගීත කළේත් පැවති ජනප‍්‍රිය ආකෘතියට වෙනස් කරමින්. අපි එදා පැවති අධිපති සංගීතයට එකතු වුණානම්, හොඳට මුදල් හම්බ කරමින් ඉන්න තිබුණා. පසුකාලීනව මම ගත්ත තීරණ පවා කිසිදු බයකින් ගත්ත එකක් නෙවෙයි.


ලංකාවේ සමාජයේ අත්දැකීම් මත සමහරු හිතන්නේ පෞද්ගලික තරහකින් ඔබ දෙපළ වෙන්වුණා කියලයි..


ඇත්තටම මුල් කාලේ සමහරු ඇහුවා තරහ වෙලාද කියලා. සල්ලි බෙදාගන්න බැරිවුණාද කියලා ඇහුවා. ඒත් එහෙම එකක් තිබුණේ නැහැ. මම අලූත් විදියට මුල්ම ගීතය කරනකොට කසුන් තමයි ඒකේ තනුව හැදුවේ. සර්පිනාවකින් තනුව දාලා දුන්නේ. ඔහුට මේක වැඩ කරයිද කියලා දෙගිඩියාවක් තිබුණා. ඒත් මම මේ පාරේ යන බව කීවා.


ඔබත් ඔබේ බිරිඳ සමනලී ෆොන්සේකාත් අධිපති සමාජ ක‍්‍රමය ගැන විවේචනයක් තියෙන දෙපළක්. ඔබ ආදරය හා විවාහය ගැන දකින්නේ කොහොමද?


මම විවාහයට කලින් ජීවත්වුණ විදියක් තිබුණා. වඩා නිදහස් ජීවිතයක්. පසුව මම අවුරුදු ගාණක් ලිවින් ටුගෙදර් හිටියා. ඒවා ඒ ඒ යුගයේ තෝරාගැනීම්. ඒ හැම යුගයකම මම ආදර සම්බන්ධතා පවත්වාගෙන ගිය හැඩයක් තියෙනවා. විවාහය කියන්නේ සම්බන්ධතාවයක් පවත්වාගෙන යන එක් හැඩයක් විතරයි. මම විවාහ වුණේ යුතුකමකට නෙවෙයි. සමනලීත් මමත් ඉදිරි ජීවිතය ගෙනයන්නට සුදුසු ආකෘතිය විදියට විවාහය තෝරාගත් නිසා. විවාහ වුණත් නැතත් එකිනෙකා අතර ආදරය සහ අනුරාගය තියෙවානම් දෙන්නෙක්ට ඕනෑම ක‍්‍රමයකට ජීවත්වෙන්න පුලූවන්. මනුෂ්‍යයන් විදියට අපි අවංකව පේ‍්‍රම කිරීම තමයි වැදගත් වෙන්නේ. ඒ පේ‍්‍රමය තුළ හිංසනය තියෙන්න හොඳ නැහැ. අපට එකට ඉන්න බැරිනම් වෙන්වෙන එක අපේ තීරණයක්. වෙන්වුණාට පස්සේ වෛරයෙන් කටයුතු නොකර සාමයෙන් ජීවත්වීම වැදගත්. මමත් සමනලීත් මගේ කලින් පෙම්වතියන් එක්ක අදටත් හොඳින් කතාකරනවා. මම සමනලීගේ කලින් පෙම්වතුන් එක්ක හොඳින් ඉන්නවා. අපට අපේ පෙර සම්බන්ධතා එක්ක වෛරයක් නැහැ. අපි අදටත් මිතුරන්.

සමනලීගේ පෙර විවාහයේ දික්කසාදයේ තීන්දුව දවසේ උසාවියට ඇතුළේ ගියේ ඇගේ පෙර සැමියා සහ මම. සමනලී වාහනයට වෙලා හිටියා. ඔවුන් දෙදෙනාගේ සම්බන්ධය එක්තරා තැනකදී නැවතුණා තමයි. එහෙත් එහි අදහස ඔවුන් දෙදෙනා වෛර කළ යුතු බව නෙවෙයි. ඔවුන් දෙදෙනා අතර සම්බන්ධය ඒ ස්වරූපයෙන් සම්බන්ධය ගෙනියන්න බැරි බව විතරයි. ඒත් අහවලා තමයි ඔක්කොටම මුල කියලා කියමින් ගැටෙන්න ඕනෑ නැහැ. සාමකාමීව වෙන්වෙන්න, ඉන්පස්සේ සාමකාමීව එකම සමාජයක ජීවත්වෙන්න, වෙනස්කම් තේරුම්ගන්න අපට පුලූවන් වෙන්න ඕනෑ. එහෙම වුණාම හරිම ලේසියි. එතැනින් දියුණු සමාජයකට යන්න පුළුවන්.


දියුණු දේශපාලන අවබෝධයක් තියෙන පිරිමියෙකුට විවාහයෙන් පස්සේ තමන්ගේ බිරිඳව පීඩාවට පත් නොකර, ඇයට හිමි තැන ලබාදීමේ වගකීමක් තියෙනවා. ප‍්‍රායෝගික භාවිතාවේදී සැමියන් බිරිඳව පීඩාවට පත්කරන අවස්ථා බොහොමයි. ඔබට සැමියෙකු වීමේ වගකීම දැනෙන්නේ කොහොමද?


මම කොහොමත් ස්ත‍්‍රියව ටිකක් උඩින් තියන්න කැමතියි. කුමන වරදක් මත වුණත්, මම පසුබහින්න කැමතියි. යම් ප‍්‍රමාණයකට අඩිය පසුපසට ගන්න පුළුවන්. ඒත් හැමවිටම අපි නිවැරදි නැහැ. අපි වැරදි කරන අවස්ථා තියෙනවා. අපි දේශපාලනිකව නිවැරදි වෙනවා කියන්නේ හැම තත්පරයේදීම සීයට සීයක් නිවැරදි වෙන එකට නෙවෙයි. සමාජය ගැන, දේශපාලනය ගැන අවබෝධයකින් සිටීම. තමන්ගේම ක‍්‍රියාකාරකම් මොනතරම් දේශපාලනිකව නිවැරදිද කියලා තේරුම් ගැනීම. ස්ත‍්‍රිය ගැන කුමන කතාව කීවත්, අපි සාම්ප‍්‍රදායික පිරිමින් වෙන අවස්ථා ඕනෑතරම්. සරල උදාහරණයක් මම කියන්නම්. පිරිමි කැමති නැහැ මන්දපෝෂණයෙන් පෙළෙන, ඒත් ඒ නිසා විකෘති වුණ පෙනුමක් තියෙන කාන්තාවක විවාහ කරගන්නට. හැමෝම කැමති බ්ලොන්ඞීස්ලාට. ඇමෙරිකාවෙන් හදපු සුන්දර කාන්තාව යැයි කියන පෙනුමට අපි කැමතියි. ඒ තමයි අපේ ලෝකය. ලස්සන කැත බෙදීම් හදලා තියෙනවා. අපි ඒවා ගැන අවබෝධයකින් ජීවත් වෙන එක තමයි වඩා වැදගත්.

ලිංගික ශ‍්‍රමිකයෙක් වීම අපරාධ වරදක් නොවෙයි කොටුව මහේස්ත‍්‍රාත්ගේ තීන්දුවෙන් මතුවූ කතාව



ශ‍්‍රී ලංකාවේ දැනට පවතින නීතිය අනුව ලිංගික ශ‍්‍රමිකයෙකු වීමත්, ලිංගික ශ‍්‍රමිකයෙකු ලෙස තමන්ම ආදායමක් උපයාගැනීමත් වරදක් නොවන බව කොටුව මහේස්ත‍්‍රාත් රංග දිසානායක නඩු තීන්දුවකින් ප‍්‍රකාශ කර තිබේ. ඒ 2015 දී කොල්ලූපිටිය ප‍්‍රදේශයේදී ගණිකා නිවාසයක් පවත්වාගෙන ගියේ යැයි අත්අඩංගුවට ගත් කාන්තාවන් අතරින් එක් කාන්තාවක නිදහස් කරමින්ය.


ශ‍්‍රී ලංකාවේ පවතින නීතියද, පෙර නඩු තීන්දුද පෙන්වමින් මහේස්ත‍්‍රාත්වරයා පෙන්වාදුන්නේ ලිංගික ශ‍්‍රමිකයෙකු ලෙස ලංකාවේ කටයුතු කිරීම අපරාධ වරදක් නොවන බවය. මේ තීන්දුව සමාජ අවධානයට යොමු වුණේ ලිංගික ශ‍්‍රමිකයෙකු ලෙස කටයුතු කිරීම නීතිමය වරදක් නොවන බව එතෙක් සමාජයේ පුළුල් අවබෝධයක් නොතිබුණු නිසාය.


කෙසේ වෙතත් තතු දන්නා අය, ලිංගික ශ‍්‍රමිකයෙකු වීම අපරාධ වරදක් නොවන බව පෙර සිටම දැන සිටි බව කිව යුතුය. ශර්මි කුමාර් නම් තරුණිය තමන් ලිංගික ශ‍්‍රමිකයෙකු බව ප‍්‍රසිද්ධියේ ප‍්‍රකාශ කළත් ඇය අත්අඩංගුවට ගැනීමට නොහැකි වුණේ ඒ නිසාය. පසුව පොලිස් නිලධාරීන් පිරිසක් ඇය අත්අඩංගුවට ගෙන තිබුණේ වෙනත් තරුණියන් දෙදෙනෙකු ලිංගික ශ‍්‍රමිකයන් ලෙස වෘත්තියේ යෙදවීමේ චෝදනාව මතය. එනම්, ගණිකා නිවාසයක් පවත්වාගෙන යෑම යන චොද්නාව මතය.


පසුගිය සතියේ කතාබහට ලක්වූ නඩුවේ පසුබිම මෙසේය.


ගණිකා නිවාසයක රැුඳී සිටිමින් ලිංගික ශ‍්‍රමිකයෙකු ලෙස ලැබෙන ඉපැයීම්වලින් සම්පූර්ණයෙන් හෝ කොටසක් වශයෙන් නම් ජීවිකාව පවත්වාගෙන යාම පිණිස රැුඳී සිටීමෙන් 1841 අංක 04, 1947 අංක 20, 1978 අංක 02 දරන පනත්වලින් සංශෝධිත පාදඩ ආඥා පනතේ 09 (අ* වන වගන්තිය උල්ලංඝනය කිරීමෙන් දඬුවම් ලැබිය හැකි වරදක් සිදුකර ඇතැයි කොල්ලූපිටිය පොලීසිය මෙම සිද්ධියට අදාළව තායිලන්ත කාන්තාවන් හය දෙනකු සහ මෙරට සැකකරුවන් තිදෙනකු සම්බන්ධයෙන් අධිකරණයට වාර්තා කර තිබුණි.


මෙහිදි තායිලන්ත කාන්තාවන් හය දෙනා එම චෝදනාවට වරද පිළිගෙන තිබුණි. අනෙක් සැකකරුවන් තිදෙනා එම චෝදනාවට තමන් නිවැරදිකරුවන් කියා සිටීම නිසා නඩු විභාගයක් පැවැත්විණි. මෙම නඩුවේ තායිලන්ත ජාතික තුන්වැනි සැකකාරිය ලිංගික ශ‍්‍රමිකයෙකු ලෙස කටයුතු කළ නිසා අත්අඩංගුවට ගෙන තිබුණි.


නඩු විභාගය 2016 ඔක්තෝබර් මස 06 වැනිදා ආරම්භ වූ අතර චුදිත කාන්තාව වෙනුවෙන් අධිකරණයේ පෙනී සිටි නීතිඥ සංජීව ගමගේ ලිඛිත දේශන ඉදිරිපත් කරමින් ඉල්ලා සිටියේ, ශ‍්‍රී ලංකාවේ පවතින නීතියට අනුව මෙම චුදිත සම්බන්ධ නඩුව ඉදිරියට පවත්වාගෙන යා නොහැකි බැවින් ඇය නිදොස් කොට නිදහස් කරන ලෙසය.


මෙම නඩුවේ තීන්දුව ප‍්‍රකාශයට පත් කරමින් නඩුවේ තුන්වැනි චුදිත කාන්තාව නිදොස් කොට නිදහස් කළ අධිකරණය ගණිකා වෘත්තිය ශ‍්‍රී ලංකාව තුළ වරදක් නොවේයැයි 1923 ජුලි මස 27 වැනිදා ප‍්‍රකාශයට පත් කරන ලද සායිබු එදිරිව චෙල්ලම් නඩු තීන්දුවේ ප‍්‍රකාශ කර ඇති බව පෙන්වා ඇත. එම නඩු තීන්දුවෙන් පසුව කිසිදු පනතක් මගින් ලිංගික ශ‍්‍රමිකයෙකු ලෙස කටයුතු කිරීම වරදක් ලෙස දක්වා නැතැයි තීන්දුවේ සඳහන් කර ඇත.


මීට අමතරව ලිංගික ශ‍්‍රමිකයන්ට අදාළව පොලීසිය පාවිච්චි කරන අයාල ආඥා පනත 1841 වර්ෂයේදී හඳුන්වා දී ඇති බවත් එය අවසාන වශයෙන් සංශෝධනය වී ඇත්තේ 1947දී බවත් මහේස්ත‍්‍රාත්වරයා පෙන්වාදී ඇත. මුල් පනතේදී හෝ පසුව සිදුකළ සංශෝධනයේදී ලිංගික ශ‍්‍රමිකයෙකු වීම වරදක් ලෙස කිසිදු ස්ථානයක හඳුන්වා නැතැයි මහේස්ත‍්‍රාත්වරයා සඳහන් කර ඇත.


ලිංගික ශ‍්‍රමිකයන්ගේ අයිතිවාසිකම් සඳහා මධ්‍යස්ථානයේ ජාතික සංවිධායක නීතිඥ සේනක පෙරේරා එම නඩු තීන්දුව ගැන මෙසේ අදහස් පළ කළේය.
‘ඇත්තටම මේ නඩුව දාලා තිබුණේ ගණිකා නිවාසයක් පවත්වාගෙන යෑමේ චෝදනාව මත කාන්තාවන් කිහිපදෙනෙක්ට. එහෙත් මෙතැන සිටි එක් කාන්තාවක් තමන්ගේ ජීවිතය ගෙවන රැුකියාව ලෙස තමන්ගේම ලිංගික ශ‍්‍රමය අලෙවි කරන කාන්තාවක් පමණයි. ඇය එම ස්ථානයේ කළමනාකරණයට සම්බන්ධ නැහැ. ශ‍්‍රී ලංකාවේ නීතිය අනුව තමන්ගේ ලිංගික ශ‍්‍රමය අලෙවි කිරීම අපරාධමය වරදක් නොවෙයි. එසේ කිරීමට නීතිමය වගකීමක් නෑ.


ශ‍්‍රී ලංකාවේ ගණිකා නිවාස ආඥා පනත කියන පනත අනුව එවැනි ස්ථානයක් කළමනාකරණය කිරීම අපරාධ වරදක්. එවැනි ස්ථානයකට ගොඩනැගිල්ලක් කුලියට දීම වරදක්. එහෙත් ලිංගික ශ‍්‍රමික කාන්තාවකට අදාළව එහි සඳහනක් නෑ. ඇත්තටම එය අපරාධ වරදක් යැයි සඳහන් කිරීමත් වරදක්. මිනිසුන් තමන්ගේ ශරීරය සනසාගැනීම අපරාධ වරදක් බවට පත්කරන්න බැහැ.
මේ කාරණාව ගැන අපි මීට කලින් ඉඳලාම පෙන්වලා තියෙනවා. එහෙත් අධිකරණයෙන් මෙය ප‍්‍රකාශ වීම යහපත්. එය මේ ගැන සමාජ දැනුම වැඩි කරන්නට ඉවහල් වේවි.


ලිංගික ශ‍්‍රමිකයන්ට අදාළව නීතියක් නැතත්, මේ වනවිට පාරේ හිටගෙන ඉන්න ලිංගික ශ‍්‍රමිකයන් පීඩාවට පත්කිරීම සඳහා පාවිච්චි කරන නීතියක් තියෙනවා. ඒ අයාල ආඥා පනත. මෙය ඉංග‍්‍රීසි ජාතිකයන් ලංකාවේ ඉන්න කාලේ පාවිච්චි කරපු ඉතාම පැරණි නීතියක්. ඇත්තටම ඒ නීතිය පැනවූවේ ලංකාවට ඉන්දියාවෙන් ගෙනාපු වතු කම්කරු ශ‍්‍රමික ජනතාවට අදාළව. ඒ මිනිස්සු අතරින් සමහරු තමන්ගේ පීඩාව දරාගත නොහැකිව වතුවලින් පැනගියා. එහෙම පැන යන අයව අල්ලාගන්නට තමයි ඒ වගේ නීතියක් දාලා තිබුණේ. ඒ අනුව හේතුවක් නැතිව යම් තැනක රැුඳී ඉන්නකොට අයාලේ ගියා සේ සලකලා අත්අඩංගුවට ගන්න පුළුවන්. අනන්‍යතාව ඔප්පු කළත්, අත්අඩංගුවට ගන්න පුළුවන්. ඒ අනුව එය පටු අරමුණක් වෙනුවෙන් පාවිච්චි කරපු පැරණි නීතියක් බව පැහැදිලියි.


පසුකාලීනව ශ‍්‍රී ලංකා පොලීසියෙන් මේ නීතිය බස් හෝල්ට්වල ? දොළහට ඉන්න කාන්තාවන් අත්අඩංගුවට ගන්න පාවිච්චි කළා. මේ නීතියේ කිසිම සඳහනක් නැහැ පාරේ ඉන්න කාන්තාවන් අත්අඩංගුවට ගැනීම සඳහා මේ නීතිය පාවිච්චි කළ යුතු බව. ඕනෑ නම් පාරේ ඉන්න පිරිමියෙක්ව වුණත් අයාලේ ගියා කියලා මේ නීතිය යටතේ අත්අඩංගුවට ගන්න පුළුවන්. ඒත් පිරිමින්ව නෙවෙයි, ගැහැනුන්ව විතරයි මේ නීතිය යටතේ අත්අඩංගුවට ගන්නේ.


දැන් බස් හෝල්ට්වල ඉන්න කාන්තාවන් අයාල ආඥා පනත යටතේ අත්අඩංගුවට ගන්නවා. ඒ බස් හෝල්ට් එකේම ඉන්න පිරිමියාව අත්අඩංගුවට ගන්නේ නැහැ.


සාමාන්‍යයෙන් ලිංගික ශ‍්‍රමික කාන්තාවන් මේ නීතිය යටතේ අත්අඩංගුවට අරගෙන උසාවියට ඉදිරිපත් කළාම වරද පිළිගන්නවා. වරද පිළිගත්තොත් රුපියල් 100ක දඩයක් ගෙවා නිදහස් වෙන්න පුළුවන්. එතකොට නඩුව ඉවරයි. මේ කාන්තාවන් තෝරාගන්නේ ඒක. ඇත්තටම මේ කාන්තාවන් නීත්‍යනුකූලව තමන් අත්අඩංගුවට ගැනීමට එරෙහිව අභියෝග කළොත්, නැවත නැවතත් තමන්් වින්දිතභාවයට පත්වීමේ ඉඩක් ඇතැයි ඔවුන් බියක් දක්වනවා.


ඒත් ඔවුන් වෙනුවෙන් තර්ක කළොත්, ඔවුන් අත්අඩංගුවට ගන්න බෑ. අයාල ආඥා පනතේ කුමක් සඳහන් වුණත් ලංකාවේ මූලික අයිතිවාසිකම් අතර තමන් කැමති තැනකට යෑමේ අයිතිවාසිකම තියෙනවා.


මේ කර්මාන්තයත්, එය පැවතීමේ අවශ්‍යතාවත් අපට බැහැර කළ නොහැකියි. මොන තරම් නීති දැම්මත් ඕනෑම සමාජයක මේ කර්මාන්තය පවතිනවා. මිනිස් ශිෂ්ටාචාරය ඇරඹුණු දා පටන් එය පවතිනවා. එහෙත් දියුණු සමාජයක එම කර්මාන්තයෙහි පැවැත්ම යථාර්ථයක් ලෙස පිළිගෙන, එයට නීතිමය පිළිගැනීමක් ලබාදී, එයට අදාළ නියාමන කටයුතු කරනවා. එසේ කිරීමෙන් තමන්ගේ සමාජයේම කොටසක් වන මේ කර්මාන්තයේ යෙදෙන ශ‍්‍රමිකයන්ගේත් පාරිභෝගිකයන්ගේත් ආරක්ෂාව තහවුරු කරනවා. මෙය හොරෙන් කරන කටයුත්තක් වෙද්දී තමයි ආරක්ෂාව අභියෝගයට ලක්වෙන්නේ.


ඇත්තටම අපි ගණිකාව කියන වචනයවත් පාවිච්චි කරන්නේ නැහැ. අපි පාවිච්චි කරන්නේ ලිංගික ශ‍්‍රමිකයන් කියන වචනය. මෙවැනි කාන්තාවන්ට හැම භාෂාවේම අපහාසාත්මක වචන තියෙනවා. දියුණු රටවල් එවැනි වචන පාවිච්චි කරන්නේ නැහැ. ඉංග‍්‍රීසි භාෂාවෙන් පවා සෙක්ස් වර්කර් කියන වචනයයි පාවිච්චි කරන්නේ.


අපි දිගින් දිගටම ඉල්ලා සිටින්නේ මෙම කාන්තාවන්ගේ අයිතිවාසිකම් තහවුරු කරන්නට නම් මේ කර්මාන්තයට නීතිමය පිළිගැනීමක් ලැබෙන්න ඕනෑ බව. මෙය ඇතත් නැතැයි කියමින් සඟවන්න ඕනෑ කර්මාන්තයක් නෙවෙයි. දියුණු සමාජයක මේ කර්මාන්තයේ යෙදෙන අයට බලපත‍්‍රයක් ලබාගත හැකියි. ඊට අමතරව වෛද්‍ය සහතිකයක් ලබාගත යුතුයි. ඒ අනුව ඔවුන්ට ලිංගික වශයෙන් බෝවන රෝග තිබෙනවාද නැද්ද කියලා පැහැදිලිි කරගන්න පුළුවන්. දැන් සිද්ධවෙන්නේ පාරිභෝගිකයාත් බොරු හැඳුනුම්පත් අංක දීලා, හොරෙන් සහ බියෙන් ලිංගික ශ‍්‍රමිකයන්ගේ සේවය ලබාගැනීම.‘


ඒ අනුව කොටුව මහේස්ත‍්‍රාත්වරයාගේ තීන්දුවෙන් අඳුරු කලාපයකට නව ආලෝකයක් එල්ලවී ඇත. ඉදිරියේදී ලිංගික ශ‍්‍රමිකයන් තමන්ගේ අයිතිවාසිකම් වෙනුවෙන් අධිකරණයේදී පෙනී සිටින තත්වයක් ඇතිවුවහොත්, පොලීසිය වැනි ආයතන තමන්ගේ පටු සදාචාරවාදී ආකල්ප මත තමන්ව පීඩාවට පත්කිරීම නැවැත්විය හැකිය. සදාචාර සීමාවල සිර නොවූ, දියුණු සමාජයක් වෙනුවෙන් එය යහපත් පියවරකි.

විස්ස තිහ අතර මතකය ජෙලි එකක් වගේ අපැහැදිළියි

ඉන්ද්‍රචාප ලියනගේ



නවයොවුන් කාලයේ ඔබේ මිතුරු කණ්ඩායමේ සිටි කෞෂල්‍ය කුමාරසිංහ, සමනලී ෆොන්සේකා, විදර්ශන කන්නංගර, අසංක සායක්කාර, චරිත් සේනාධීර, චාමර ගුරුගේ ඇතුළු පිරිස ලංකාවේ තරුණ පරම්පරාවේ විකල්ප සංස්කෘතියක් සඳහා විශාල බලපෑමක් කර තිබෙනවා. ඒ මිතුරන් ඔබට බලපෑවේ කොහොමද?


ඔබ කීවා වගේ අපේ කණ්ඩායම අවුරුදු 17 වගේ වෙනකොට කණ්ඩායම්ගත වෙලා හිටියා. ඒත් අපි එකතුවුණේ තේරුමක් තියෙන වැඩක් කරන්න ඕනෑ කියන අදහසෙන් නෙවෙයි. වල් වැදෙන්න වුණත් එකතු වුණේ අපි. අපි එකිනෙකාගේ ආශ‍්‍රය ප‍්‍රියකළා. එකිනෙකාව විඳීමෙන් අපි ආස්වාදයක් ලැබුවා. මම ආනන්දයට ගියාම නාට්‍ය කරන පිස්සුවක් ආවා. ඒක තමයි මුලින්ම අපි වැඩක් විදියට පටන්ගත්තේ. මම ඒ නාට්‍යවල රඟපෑවා. අපි පාසල් නාට්‍ය විතරක් නෙවෙයි කළේ. පාසලේ කරපු නාට්‍ය එතැනින් එහා දුරකට ගියා. යොවුන් නාට්‍ය උළෙල, රාජ්‍ය නාට්‍ය උළෙල, වේදිකාවෙන් මහපොළොවට වගේ තැන්වලට අපේ නාට්‍ය ගමන් කරන්න ගත්තා. අපිත් එක්ක හිටපු එකම කාන්තා නිළිය තමයි සමනලී. ඇය බොහෝවිට හිටියෙ අපේ ඉස්කෝලේ. අපේ නාට්‍යවලට සංගීතය කළේ කසුන් කල්හාර. චාමර ගුරුගේ වගේ අය නාට්‍ය ලීවා. අපි හැමෝටම මොනවාහරි ලිවීමේ වුවමනාවකුත් තිබුණා. හැමෝම ළඟ පොඩි ඩයරි කෑලි තිබුණා. ඇත්තටම අපි කිසිවක් ඉලක්කගත කරලා නෙවෙයි කළේ. හිටපු ගමන් විහාරමහාදේවී පාක් එකේ වැටිලා හිටියා. දේවල් කුරුටු ගෑවා. බීච් වල ගිහින් කයිවාරු ගැහුවා. හරිත නිම්නයේ ඇල්බමයට පදනම වැටුණේත් ඒ ආශ‍්‍රයම තමයි.


පැවති සමාජය ගැන ඒ කණ්ඩායමේ සිටි අය අතර විරෝධයක් තිබුණු බවත්, ඒ විරෝධය ඔබ කරපු දේවල්වලට බලපෑව බවත් පේනවා නේද?


මමයි කසුනුයි ඒ කාලයේ තිබුණු වට්ටෝරුවේ සිංදු කීවේ නැත්තේ ඒ විරෝධය නිසා. ඒ වෙනකොට මාලිනී බුලත්සිංහල ආන්ටිත් ජීවතුන් අතර හිටියා. එයාගේත් උදව් අරගෙන අපට මැච් එකක් ගහන්න තිබුණා. අපට සංගීත කොම්පැණියක් දාන්න තිබුණා. ඒත් ඒ වෙනකොටත් අපේ හිත් තුළ විකල්පය ගැන අදහසක් තිබුණා. කෞෂල්‍ය කුමාරසිංහ, විදර්ශන කන්නංගර, සුදන්ත මාධව වගේ අය විකල්ප සංස්කෘතියක් ගැන හිතමින් වැඩකළා. ඒ අය දර්ශනය හැදෑරීමේ වුවමනාවෙන් කියැවීම් කව පටන්ගත්තා. අපි අතර පවා විවේචන තිබුණා. එකිනෙකාගේ සාරය එකිනෙකා මත බලපෑවා. ඒ නිසා තමයි ඒ රස්තියාදු කල්ලියේ හිටපු අය කරපු දේවල්වල අදටත් බරක් තියෙන්නේ. කසුන්ගේ සහ මගේ සංගීතයේ ඒක තිබුණා. අපි මහා විදග්ධ සංගීතයක් පාවිච්චි කළේ නැහැ. මහා සම්ප‍්‍රදායේ තිබුණු බටහිර සම්භාව්‍ය සංගීතය හෝ උත්තර භාරතීය සම්භාව්‍ය සංගීතය අපි පාවිච්චි කළේ නැහැ. සරල සංගීතය පාවිච්චි කළේත් නැහැ. අපේ වැඬේ වෙනම පොප් හැඩයක් ගත්තා. අපිත් සංගීතය අහමින්, ඇබ්බැහි වෙලා හිටපු පොප් සංගීතයක් තිබුණා. පොප් සංගීතයට අලූත් අර්ථකතනයක් අපට තිබුණා.


ඔබේ පවුලේ අයව ඔබේ ජීවිතයට බලපෑවේ කොහොමද?


සරල භාෂාවෙන් කීවොත් අපේ තාත්තා සහ අයියා කලාවේ හිටපු අය. සෞම්‍ය අයියා මට වඩා අවුරුදු දහයක් වැඩිමහල්. ඒ කාලයේ වේදිකාවේ හිටපු දැවැන්තයා ඔහු. රාජිත දිසානායක, පියල් කාරියවසම්, බුද්ධික දමයන්ත වගේ අයගේ නාට්‍යවල ඔහු හිටියා. ඒ නිසාම අපේ ගෙදර සංගීතය අහන පරිසරයකුත් තිබුණා. අයියා නාට්‍ය කරන්නත් කලින් ඉඳලා සංස්කෘතික මධ්‍යස්ථාන, ගම්ලත්ගේ පංති වගේ තැන්වලට ගිය කෙනෙක්. ඔහු ඉන්දීය සම්භාව්‍ය සංගීතයට තමයි කැමති. කැසට් අරගෙන ඇවිල්ලා දාගෙන අහනවා. තාත්තා අඩියක් හෙම දාගෙන කියනවා මොකක්හරි කැසට් එකක් අහමු කියලා. ඒවා තමයි මමත් ඇහුවේ. ඔය කාලයේ මගෙත් කැමැත්ත ඉන්දියන් ක්ලැසිකල් ශෛලියට තමයි තිබුණේ. මම තනිවම ඒ වගේ ගායනා කළා. මටත් ඕනෑ වුණා උච්චස්වරයෙන් ගයන ගායකයෙක් වෙන්න. මටත් ඒ විදියට සිංදු කියන්න පුලූවන් කියලා තමයි එදා හිතුවේ. දැන් තමයි දන්නේ ඊට වඩා ස්කේල් දෙකක් විතර අඩු ස්වරයකින් ගයපු බව. කොහොම වුණත් මම මාපියන් එක්ක හිටපු කාලේත් සංගීතය කරන්න හිතුවා.


එයට ගෙදරින් ලැබුණ ප‍්‍රතිචාරය මොකක්ද?


මගේ අම්මා හරිම අහිංසක කාන්තාවක්. ඇයට මගේ සුරක්ෂිතභාවය ගැන බයක් තිබුණා. මම හිතන විදියට තාත්තාගේත් හිතේ තිබුණේ උපාධිය ඉවරවුණාම මාව පරිපාලන සේවයට වගේ යවන්න. ඒත් ඔහු ඒක කෙළින් කීවේ නැහැ. ඒත් මම රස්සාවකට අයදුම්පතක්වත් දැම්මේ නැහැ. සංගීතය කරන්නමයි හිතුවේ. මේක තමයි මගේ ආස්වාදය. මට කිසිම අනාරක්ෂිත බවක් දැනුණේ නැහැ. මම යාළුවෝ එක්ක හතරවටේ සැරිසරමින් හිටියා. ජීවිතේ ගැන ප්ලෑන් ගොඩක් නැහැ. සංගීතය කරමින් ඉඳලා මෙහෙමම මැරිලා යන එක තමයි එකම ප්ලෑන් එක. තාත්තාට මගේ කැමැත්ත තේරුණා. ඔහු මාව අතෑරලා දැම්මා. ආදරණීය සම්බන්ධය තියාගත්තා. ඒත් මට ඕනෑ දෙයක් කරන්න ඉඩහැරියා. අමාරුවෙන් වුණත් අම්මාත් ඒකට එකඟ වුණා. ඒ නිසා මට සෑහෙන ලිහිල් තරුණ වයසක් ලැබුණා. මොනතරම් ලිහිල්ද කීවොත් මට තරුණ වයස මතකත් නෑ.

ඒ තරම් සිහින ලෝකෙක හිටියේ. අඩි ගැහුවා. සංගීතය ගැන කතාකළා. වැටිලා හිටියා. ඇත්තටම වයස අවුරුදු විස්ස තිහ අතර මතකය ජෙලි එකක් වගේ අපැහැදිළියි. ඉරි බෙදලා, වෙන් කරලා කියන්න බැරි මිශ‍්‍ර මතකයන් ගොඩක්. ඒ කාලය සම්පූර්ණයෙන්ම අතිශය සුන්දර නැහැ. වැරදුණ තැන් තියෙනවා. කළයුතු වුණත් නොකළ දේවල් තියෙනවා. ඉහළ යෑම්, පහළ යෑම් තිබුණා. ඒත් ඒ කාලය නිදහසේ වැඩකරන තැනට ගෙදරින් ලණුව කපලා දුන්නා. එහෙම නැත්නම් මම අමාරුවෙන් ලණුව කපාගත්තා. තාත්තාගේත්, අයියාගේත් කලා ලෝකය එක්ක මම සම්බන්ධ වුණේ නැහැ. අදටත්, ප‍්‍රසිද්ධ වැඩසටහනකදී වුණත් මට ඔවුන්ගේ නම් සඳහන් කිරීම පොඩි ලැජ්ජාවක් වගේ. අහවල් ලියනගේගේ පුතා හෝ මල්ලි කියලා මාව හැඳින්වීම ගැන මගේ කැමැත්තක් නෑ. එයාලා එක්ක ගැටලූවක් තියෙන හින්දා නෙවෙයි. මට ඕනෑ වුණේ ඒ අය ගැන සඳහන් නොකර ඉන්න.


කසුන් කල්හාර හා ඔබ අතර වෙනස ඇතිවුණේ කොහොමද?


කසුන් එක්ක මම අවුරුදු හතරක් පහක් එකට වැඩ කළා. මම ආපස්සට හැරිලා බලද්දී ඒ කාලයේ පටන්ම අපි දෙදෙනාගේ සංගීත භාවිතයේ වෙනසක් තිබුණා. අපි කටහඬ පාවිච්චි කරපු විදිය, ඉදිරිපත් කිරීම් කරපු විදිය එකිනෙකට වෙනස්. අපි දෙන්නාම එක විදියකට සිංදු කීවානම් දෙන්නෙක් ඕනෑ නැහැනේ. අපි දෙදෙනා අතර හැමදාම එකට වැඩකිරීමේ සැලසුමක් තිබුණේ නැහැ. ඒ වෙනකොට ලංකාවේ ජනප‍්‍රිය සංගීතයේ යුගල ගායන කණ්ඩායම් දෙකක් තිබුණා. රනිල් සහ හර්ෂ කියන යුගලය හිටියා. භාතිය සහ සන්තුෂ් කියන යුගලය හිටියා. විශේෂයෙන්ම භාතිය හා සන්තුෂ් අතර එකඟතාවයක් හා සැලසුමක් තිබුණා. ඔවුන් අදටත් ව්‍යාපාරික අතින් සාර්ථක වෙලා ඉන්නේ ඔවුන් දෙදෙනා එකට වැඬේ ඉදිරියට ගෙනයෑම සඳහා ඇති කරගත් එකඟතාවය හින්දා. ඒක් කසුන් සහ මා අතර ඒ වගේ එකඟතාවයක් තිබුණේ නැහැ. අපි මේක කළේ සංගීත ව්‍යාපාරයක් විදියට ඉදිරියට ගෙනියන්න නෙවෙයි.


ඔබ දෙදෙනා එදා ඉඳන් අද වෙනතුරු එහෙම වැඩ කළානම් දෙන්නාටම මීට වඩා ධනවත් වෙන්න තිබුණා නේද?


අපට එහෙම ඕනෑ වුණේ නැහැ. මම දැන් කරමින් ඉන්න ගායනා ශෛලියට මම කැමතියි. ඒ ශෛලිය එදාත් අංකුර විදියට මා තුළ තිබුණා. කසුන් බැලූවේ වෙන විදියකට. ඒ නිසා අපි දෙන්නා වෙනස් පාරවල් තෝරාගත්තා. මම විශ්වවිද්‍යාලයට යෑම මගේ වෙනසට පෙළඹුමක් ඇති කරන්න ඇති. ඒ ඇතුළේ මම අලූතින් හිතන්න පටන්ගත්තා. සංගීතය එක්ක සමාජය ගැනත් මම හිතුවා. හුදු විනෝදාස්වාදයෙන් එහා දෙයක් කරන්න හිතුවා. මම රොක් ශානරය පැත්තට ටිකක් ඇදිලා ගියේ ඒ විදියට. ඒත් අදටත් කියනවා මම රොක් ගායකයෙක් නොවන බව. ඇත්තටම මගේම සද්දෙ හොයාගැනීම තමයි මට තිබුණු අභියෝගය. ඒ සඳහා මූලිකාංග විවිධ ශානරයන්ගෙන් ගත්තා. රොක් සංගීතය කියන ශානරයේ ලක්ෂණ ආවේ එහෙම.


ඔබ දෙපළගේ මුල්කාලීන ගීතවලට ජනප‍්‍රිය සංස්කෘතියේ ලොකු ඉඩක් වෙන්වෙලා තිබුණා. ඒ කාලයේ ලංකාවේ ප‍්‍රකට නොවුණ ගායන ශෛලියකට එකවර මාරුවෙන්න බයවුණේ නැද්ද?


මම හිතන්නේ මම කරපු වැඩෙන් යම් විකල්ප රසයක් හැදුණු බව. කසුන් කරන වැඬේ ඒ විදියටම යනකොට මම වෙනස් වුණා. එදා මම කියපු ආදර මල් වගේ සිංදු කියන්න අද අමාරුයි. මම පුරුදු වෙලා ඉන්නේ වෙන විදියකට. මට ආයේ ආදර මල් කියන්න ඕනෑ නැහැ. ඒ නිසා මට කණගාටුවක් නෑ. මගේ ගායනය වෙනස් වෙන්න පටන්ගත්ත මුල් කාලයේ යාළුවෝ කීවා ඔහොම කියන්න එපා කියලා. ඒ වෙනකොට චිත‍්‍රාල්ගේ නදී ගංගා තරණයේ ගීතය තිබුණා. ඊට අමතරව ලංකාවේ එදිනෙදා සංගීතයෙහි මා වගේ ගායනා කරන අය හිටියේ නැහැ. ඒ නිසාම සිංහලෙන් මෙහෙම සිංදු කියන්න පුලූවන්ද කියලා සමහරු ඇහුවා. මේක පට්ට කැතයි කියලා සමහරු කීවා. ඒත් මේ ශෛලිය මට ලස්සනයි. ලංකාවේ ජනප‍්‍රිය සංස්කෘතියේ තියෙන සීමා ඇතුළේ මගේ කටහඬ හිර කරගන්න ඕනෑ නැහැ. ඒ නිසා මම වෙනස් වුණා. අද මම ආදර මල් වගේ සිංදු කියන්න බයයි. මට දැන් ඉන්න පොඩි රසික පදනම නැතිවේවි කියලා. මම කරපු වෙනසට කැමති පිරිසක් ඉන්නවා. මට නැතිවෙන්න දෙයක් තිබුණේ නැහැ. අපි එදාත් පැවති ක‍්‍රමයට වඩා වෙනස් දෙයක් තමයි කළේ. අපි අනන්තයට යන පාර දිගේ වගේ ගීත කළේත් පැවති ජනප‍්‍රිය ආකෘතියට වෙනස් කරමින්. අපි එදා පැවති අධිපති සංගීතයට එකතු වුණානම්, හොඳට මුදල් හම්බ කරමින් ඉන්න තිබුණා. පසුකාලීනව මම ගත්ත තීරණ පවා කිසිදු බයකින් ගත්ත එකක් නෙවෙයි.


ලංකාවේ සමාජයේ අත්දැකීම් මත සමහරු හිතන්නේ පෞද්ගලික තරහකින් ඔබ දෙපළ වෙන්වුණා කියලයි..


ඇත්තටම මුල් කාලේ සමහරු ඇහුවා තරහ වෙලාද කියලා. සල්ලි බෙදාගන්න බැරිවුණාද කියලා ඇහුවා. ඒත් එහෙම එකක් තිබුණේ නැහැ. මම අලූත් විදියට මුල්ම ගීතය කරනකොට කසුන් තමයි ඒකේ තනුව හැදුවේ. සර්පිනාවකින් තනුව දාලා දුන්නේ. ඔහුට මේක වැඩ කරයිද කියලා දෙගිඩියාවක් තිබුණා. ඒත් මම මේ පාරේ යන බව කීවා.


ඔබත් ඔබේ බිරිඳ සමනලී ෆොන්සේකාත් අධිපති සමාජ ක‍්‍රමය ගැන විවේචනයක් තියෙන දෙපළක්. ඔබ ආදරය හා විවාහය ගැන දකින්නේ කොහොමද?


මම විවාහයට කලින් ජීවත්වුණ විදියක් තිබුණා. වඩා නිදහස් ජීවිතයක්. පසුව මම අවුරුදු ගාණක් ලිවින් ටුගෙදර් හිටියා. ඒවා ඒ ඒ යුගයේ තෝරාගැනීම්. ඒ හැම යුගයකම මම ආදර සම්බන්ධතා පවත්වාගෙන ගිය හැඩයක් තියෙනවා. විවාහය කියන්නේ සම්බන්ධතාවයක් පවත්වාගෙන යන එක් හැඩයක් විතරයි. මම විවාහ වුණේ යුතුකමකට නෙවෙයි. සමනලීත් මමත් ඉදිරි ජීවිතය ගෙනයන්නට සුදුසු ආකෘතිය විදියට විවාහය තෝරාගත් නිසා. විවාහ වුණත් නැතත් එකිනෙකා අතර ආදරය සහ අනුරාගය තියෙවානම් දෙන්නෙක්ට ඕනෑම ක‍්‍රමයකට ජීවත්වෙන්න පුලූවන්. මනුෂ්‍යයන් විදියට අපි අවංකව පේ‍්‍රම කිරීම තමයි වැදගත් වෙන්නේ. ඒ පේ‍්‍රමය තුළ හිංසනය තියෙන්න හොඳ නැහැ. අපට එකට ඉන්න බැරිනම් වෙන්වෙන එක අපේ තීරණයක්. වෙන්වුණාට පස්සේ වෛරයෙන් කටයුතු නොකර සාමයෙන් ජීවත්වීම වැදගත්. මමත් සමනලීත් මගේ කලින් පෙම්වතියන් එක්ක අදටත් හොඳින් කතාකරනවා. මම සමනලීගේ කලින් පෙම්වතුන් එක්ක හොඳින් ඉන්නවා. අපට අපේ පෙර සම්බන්ධතා එක්ක වෛරයක් නැහැ. අපි අදටත් මිතුරන්.

සමනලීගේ පෙර විවාහයේ දික්කසාදයේ තීන්දුව දවසේ උසාවියට ඇතුළේ ගියේ ඇගේ පෙර සැමියා සහ මම. සමනලී වාහනයට වෙලා හිටියා. ඔවුන් දෙදෙනාගේ සම්බන්ධය එක්තරා තැනකදී නැවතුණා තමයි. එහෙත් එහි අදහස ඔවුන් දෙදෙනා වෛර කළ යුතු බව නෙවෙයි. ඔවුන් දෙදෙනා අතර සම්බන්ධය ඒ ස්වරූපයෙන් සම්බන්ධය ගෙනියන්න බැරි බව විතරයි. ඒත් අහවලා තමයි ඔක්කොටම මුල කියලා කියමින් ගැටෙන්න ඕනෑ නැහැ. සාමකාමීව වෙන්වෙන්න, ඉන්පස්සේ සාමකාමීව එකම සමාජයක ජීවත්වෙන්න, වෙනස්කම් තේරුම්ගන්න අපට පුලූවන් වෙන්න ඕනෑ. එහෙම වුණාම හරිම ලේසියි. එතැනින් දියුණු සමාජයකට යන්න පුළුවන්.


දියුණු දේශපාලන අවබෝධයක් තියෙන පිරිමියෙකුට විවාහයෙන් පස්සේ තමන්ගේ බිරිඳව පීඩාවට පත් නොකර, ඇයට හිමි තැන ලබාදීමේ වගකීමක් තියෙනවා. ප‍්‍රායෝගික භාවිතාවේදී සැමියන් බිරිඳව පීඩාවට පත්කරන අවස්ථා බොහොමයි. ඔබට සැමියෙකු වීමේ වගකීම දැනෙන්නේ කොහොමද?


මම කොහොමත් ස්ත‍්‍රියව ටිකක් උඩින් තියන්න කැමතියි. කුමන වරදක් මත වුණත්, මම පසුබහින්න කැමතියි. යම් ප‍්‍රමාණයකට අඩිය පසුපසට ගන්න පුළුවන්. ඒත් හැමවිටම අපි නිවැරදි නැහැ. අපි වැරදි කරන අවස්ථා තියෙනවා. අපි දේශපාලනිකව නිවැරදි වෙනවා කියන්නේ හැම තත්පරයේදීම සීයට සීයක් නිවැරදි වෙන එකට නෙවෙයි. සමාජය ගැන, දේශපාලනය ගැන අවබෝධයකින් සිටීම. තමන්ගේම ක‍්‍රියාකාරකම් මොනතරම් දේශපාලනිකව නිවැරදිද කියලා තේරුම් ගැනීම. ස්ත‍්‍රිය ගැන කුමන කතාව කීවත්, අපි සාම්ප‍්‍රදායික පිරිමින් වෙන අවස්ථා ඕනෑතරම්. සරල උදාහරණයක් මම කියන්නම්. පිරිමි කැමති නැහැ මන්දපෝෂණයෙන් පෙළෙන, ඒත් ඒ නිසා විකෘති වුණ පෙනුමක් තියෙන කාන්තාවක විවාහ කරගන්නට. හැමෝම කැමති බ්ලොන්ඞීස්ලාට. ඇමෙරිකාවෙන් හදපු සුන්දර කාන්තාව යැයි කියන පෙනුමට අපි කැමතියි. ඒ තමයි අපේ ලෝකය. ලස්සන කැත බෙදීම් හදලා තියෙනවා. අපි ඒවා ගැන අවබෝධයකින් ජීවත් වෙන එක තමයි වඩා වැදගත්.

කවි කියන්නේ මගේ මත්වීම : යේෂා ෆර්නෑන්ඩු

0
යේෂා ෆර්නෑන්ඩු ෆේස්බුක් අවකාශයේ දහසකුත් කවියන් අතර කවිකම් ප‍්‍රකට කරන කිවිඳියක්. ඇගේ හයිකුමය කවිතාව අප කවිය මතටම අලවනවා. එහෙම ඇලිලා රහ විඳින්න පුළුවන් කවි ලියන්නන් දුලබ ෆේස්බුක් අවකාශයක යේෂාමය කවි අමුතු වෙනවා. පහුගිය දවසක ඇගේ කාව්‍යාවලිය පොතකට අරගෙන ‘ලිලැක්’ නමින් අපට තිළිණ කළා. සැරින් සැරේ ඩිජිටල් අවකාශයක කියවපු මේ කවි මුද්‍රිත අවකාශයකට ඇවිත්, එකදිගට කියවගෙන යනකොට හිතුණා, ඇය සමග කවිමය සල්ලාපයකට යන්න ඕනෑ කියලා.

‘හිතවත් රෝස මල
කටුවක් දිය හැකිද කුලියට..?
බඹරෙකු එන බව කිව්වා
හවසට’


මම කැමතියි දැනගන්න, හයිකු කවි වගේ ලියැවෙන මේ රෝමාන්තික කවි පොකුරු ඉපදෙන තැන. ඒ මෙතන කියලා පෙන්වන්න පුළුවන්ද?


ඔව්, ඒ මෙතන, බෙල්ලට පොඞ්ඩක් පහළින් පපුවේ වම් පැත්ත, ඒ මගේ හදවත. හදවත කියන්නේ මනස. හදවතට, දුකක්, දැඩි පීඩාවක්, අග‍්‍ර ගණයේ සතුටක්, තනිකමක්, පාළුවක් දැනෙන හැම වෙලාවකම වගේ ඒ සිතුවිලි මගෙන් පිටවෙන්නේ, මේ වගේ කවිවලින්. මගේ කවි කෙටියි, හේතුව මම දිගු පැහැදිලි කිරීම්වලට අකමැතියි!. කියන්න හුඟක් දේ තියෙනකොට තමයි මම ඒ කවිවලට කෙටි සටහනකුත් එකතු කරන්නේ. මේ රෝමාන්තික කවි පොකුරු ඉපදෙන තැන, තවත් විටෙක මගේ ඇස් දෙක. දෙනෙතින් දකින යම් සිද්ධියක්, නැත්නම් ආදරණීය රූපයක්, පරිවර්තන ග‍්‍රන්ථයක එක සුන්දර වචනයක්, සමහර වෙලාවට මගේ අතින් මුළු කවියක්ම යුනිකෝඞ් කරවනවා.


කැපචිනෝ, අයිස්කොෆී, ලිලැක් මල්, මේ වගේ වෙස්ටනීය වචන සෑහෙන්න මල් වගේ පිපෙන කවි තමයි ඔබගේ මේ කවි කෙරුවාව අස්සේ තියෙන්නෙම. මේ වචන ක‍්‍රීඩාව ගැන ටිකක් කතාකරමුද?


ඔව්, ඒක ක‍්‍රීඩාවක්, හැබැයි සාම්ප‍්‍රදායික පාසල් ඇතුළේ කියලා දෙන ක‍්‍රීඩා වගේ අධි විනයකින් යුතු ක‍්‍රීඩාවක් නෙමේ. අපූරු ජපන් ඉස්කෝල වගේ මට මං වෙන්න ඉඩ දෙන ක‍්‍රීඩාවක්. මම කිසිම දවසක ලංකාවෙන් පිටට අඩියක් තියලා නැහැ, ඒත් මේ හැම වෙස්ටනීය දෙයක්ම මං විඳලා තියෙනවා කියලා හැඟීමක් මට තියෙනවා. ඉතිං මට මගේ කියලා දැනෙන, ඒ ඉඬේ මං එයාලව මගේ සෙල්ලමට ලේසියෙන්ම ඇදගන්නවා. මං සාම්ප‍්‍රදායික එළිසමය හෝ අක්ෂර වින්‍යාස හෝ වචනවල නිවැරදිභාවය තකන්නියක් නොවන නිසා, මං මගේ කවි ඇතුළේ ඔබ්බලා තියෙනවා මගෙම වචන. ඒවා ඇතැම් වෙලාවට මට කියන්න ඕනෑ සිංහල වචනේ වෙනුවට, ඒ වචනයම ප‍්‍රංශ නැත්නම් ස්පාඤ්ඤ භාෂාවෙන් කියවෙන විදිහ බලලා ඒක සිංහල සමඟ හයිබි‍්‍රඞ් කරලා හදන වචන.

රූමි වගේ කවියෙකුගේ කවි අස්සේ නළියන පිපිරෙන්න බලන් ඉන්න ඒ ශාන්තකම මම ඔබගේ කවිවල දකිනවා. පොඩි වදන් හෑල්ලක් රිද්මයකට අමුණලා, අපිට හැඟීමක් එක්කම හිතේ සිතුවමක් අඳින මිකැනිසම් එක කොහොමද ඉගෙනගත්තේ..

රූමි සොබාදහමෙන් ආශීර්වාද ලත් මනුස්සයෙක්, විශිෂ්ටයෙක්. මමත් ආශීර්වාදලත් ගැහැනියක්, ජිවිතේ අප‍්‍රමාණ ගැටලූවලින්. පුංචි කාලේ ඉඳලාම මගේ පවුලේ හිටපු කළු තාරාවා මම. මගේ දඩබ්බරකම්, වෙඩි වගේ වචන, ඇතැම්විට මගේ සමේ කළු පැහැය නිතරම මාව මගේ නෑදෑයන්, අසල්වැසියන් අතරදිත් තනිකරලා තිබ්බා. ‘දෙනෝදාහක් සෙනඟ අතරේ මහා තනියක් මට දැනේ’ කියන තනිවීම මට දැනෙන්නේ මේ වැඩිහිටිවියේදී විතරක් නෙමේ. ඉතිං මගේ සිතුවිලි, මං කිව්වේ මං එක්කමයි, මම මගේම ඇතුළට නැඹුරු වුණ හිතක් දරනවා, ඒ සංයමය වෙන්න පුළුවන් ඔබට ‘කවි අස්සේ නළියන පිපිරෙන්න බලන් ඉන්න ඒ ශාන්තකම‘ විදිහට හැෙඟන්නේ. ‘හැඟීමක් එක්කම හිතේ සිතුවමක් අඳින මිකැනිසම්‘ එක මා සතු බව ඔබ කියනවනම් මං පිළිගන්නම්. ඒත් ඒ මිකැනිසම් එක මෙහෙමයි කියලා විග‍්‍රහ කරන්නනම් මට තේරෙන්නේ නැහැ. ඒ සමහර විට කවි එක්ක ඉමැජිනේෂන් කියන්නේ ලියන මායි කියවන ඔබයි යන දෙපිරිසම එකට එකතු වෙලා කරන ටීම් ප්‍රොජෙක්ට් එකක් නිසා වෙන්න ඇති.


ඔබ ආදරය, විවාහය, ලිංගිකත්වය වගේ මාතෘකා ගැන තියුණු කවි ලියනවා. මේ කවි අස්සේ ඉන්න යේෂා කියන ගැහැනියයි, මම ඉස්සරහ ඉන්න යේෂා කියන ගැහැනියයි දෙබිඩිද?


ප‍්‍රශ්නවලින් වෙඩි තියනවා කියන්නේ මේකට වෙන්නැති. හොඳයි, මං ඔබේ උණ්ඩෙට ලිලැක් කවි පොතේ 40 වෙනි පිටුව පළිහක් විදිහට අල්ලනවා.
‘ඒත් දැන් මං බොන්න ආසයි. ඒ කෙමිකල් ඉන්බැලන්ස් වීම කියලා උගන්වන්නේ සදාචාරවත්, දැමුණු, සුහික්මුණු නහර ඇතුළේ බලෙන් හිරකරන් ඉන්න හැඟීම්, වචන, ආදරය ඇල්කොහොල් එක්ක විප්ලවීයව සන්ධානගත වුණාම ඒ හිරගේ කඩාගෙන තමන් ඉන්න ඕනෑ තැනට එන නිසා. එතකොට හැබෑ සිහියෙන් ඉද්දි මේ ඉලව් සමාජේ ඉස්සරහ දමලා ගහන්න බැරි මගේ නිදහස අසිහියෙන් ඉද්දි මං භුක්ති විදින නිසා. එතකොට සමාජය ඒක බොල් ණයක් ලෙස කපා හරින හින්දා. ‘අහ් දෙකක් වැදිලානේ හොඳ සිහියෙන් නෙමේනේ‘ කියලා එයාලාගේ මහ ලොකු නිහතමානී පණ්ඩිතකමින් ඒක බැහැර කරලා දාන නිසා. ඒත් එයාලා දන්නවාද හොඳ සිහියෙන් ඉද්දිත් මට හැසිරෙන්න ඕනෑ මේ විදිහට තමයි කියලා? හොඳ සිහියෙන් ඉද්දිත් මට මෙන්න මේ භාෂණයේ නිදහස, හිරකරන්, ගුලිකරන් ඉන්න හැඟීම් මේ විදිහටම බෝම්බ වගේ අතාරින්න ඕනෑ කියලා.’

කවි කියන්නේ මගේ මත්වීම. මත්වුණු හැමවෙලාවකම එතන ඉන්නේ සැබෑම මනුස්සයා හෝ ගැහැනිය!

මම දැක්කා වැලන්ටයින් දවසට කලින් දවසේ ‘ආදරයත් දේශපාලනිකයි’ කියලා ඔබලා සංවාදයක් ලෑස්ති කරලා තිබෙනවා. ආදරයේ සහ ලිංගිකත්වයේ දේශපාලනය මනුස්සයෙක් විදිහට ඔබ අල්ලාගන්නේ කොතැනින්ද?


නිවැරදි විය යුතුයි, ‘ආදරයත් දේශපාලනිකයි?’ ලෙස. එය ප‍්‍රශ්නාර්ථයක්. ලිංගික සම්බන්ධතාවක් ඇතුළේ දේශපාලනය සහ බලය ගලා යෑම තියෙන්න පුළුවන්, ඉරියව්වක පවා. නමුත් මිත‍්‍රයා ආදරය කියන්නේ නිදහසේ ගලා යායුතු දෙයක්. ආදරය ඇතුළට දේශ+පාලනය කියන වචනය එනවාත් එක්කම ඒක වෙනස් වෙනවා. ඉතිං එතකොට එතැනින් එහාට තියෙන්නේ ආදරය නෙමේ, ආදරය කියලා ලේබල් ගහපු වෙන මොකක්දෝ එකක්. මං ආදරය කියන්නේ ඒ බල අරගලයෙන්, අයිතිවාසිකම් කීමෙන්, නිදහස සීමා කිරීමෙන්, පාලනය කිරීමෙන් සහ කොටු කිරීමෙන් තොර සැබෑ ආදරයට. ඔබ අහයි ඒක කොච්චර දුරට ප‍්‍රායෝගිකද, එහෙම මිනිස්සු ඉන්නවාද කියලා. ඔව් ඉන්නවා. ඒ සැබෑ ආදරය විඳින්නන්ට තමා ‘මල් දරුවන්‘ නැත්නම් ‘හිපි‘ කියන්නේ. මං තවම ඉන්නේ ඊට සෑහෙන මෙහායින්. ඒ නිසා මං හිතන්නේ අපි ආදරය විඳින්නේ යමෙකුට ආදරෙයි කියලා ආදරේ ප‍්‍රකාශ කරන්න කලින් ඔහුට හෝ ඇයට හිතින් ආදරේ කරන කාලේදී, එහෙම නැත්නම් හිමිකරගන්න බෑ කියලා පැහැදිලිව පෙනෙන කෙනෙකුට කොටුවෙන් පිට පැනලා ආදරේ කරන කාලේදී විතරයි. එතැනින් එහා හිමි කරගැනීම් ඇතුළේ සුළු වශයෙන් හෝ තියෙන්නේ දේශපාලනය මිස සැබෑ ආදරය නොවෙයි.

ඔබ කාන්තාවක් වීම සහ ඔබ කවිකාරියක් වීම සෑහෙන්න රෝමාන්තිකකරණය කරලා තිබෙනවා. මුහුණු පොත වගේ තැන්වල. යේෂා කියන කෙල්ල සාම්ප‍්‍රදායික ගැහැනියට ප‍්‍රතිවිරුද්ධව තමා හිටවලා තියෙන්නේ. ගැහැනියක් හරි, පිරිමියෙක් හරි එහෙම හිටවලා බලං ඉන්න නිශ්චිත තැනක් තියේද?


මට අනුව නැහැ. ඔබ ගහක් ගලක් නොවෙයිනේ භෞතිකව හෝ මානසිකව හෝ නිශ්චිත එක තැනක ඉන්න. ඔබ ගැහැනියක් වේවා, පිරිමියෙක් වේවා ඔබට නිශ්චිත තැනක් තියෙනවා කියන්නේ ඔබට නඩත්තු කරන්න වෙනවා කියන එක. නඩත්තු කරන්න වෙනවා කියන්නේ අමතර වෙහෙසක්. පිටින් ඉඳන් ලියන නිසා ඔබට අවශ්‍ය නම් මාව සම්ප‍්‍රදායට විරුද්ධ රෝමාන්තික ගැහැනිය වගේ නිශ්චිත තැනක තියන්න පුළුවන්. ඒත් ඉස්සරහට මම රෝමාන්තික කවි සම්පූර්ණයෙන්ම බැහැර කරලා සමාජ විරෝධාකල්ප කවි ලියන්න ගන්න පුළුවන්. ඉතිං එතකොට? මට නම් මම හෝ වෙනත් ගැහැනියක් හරි පිරිමියෙක් හරි එහෙම හිටවලා බලං ඉන්න නිශ්චිත තැනක් නැහැ, ඔවුන් වෙනස් වෙනවා, ගලා යනවා.

‘ලිලැක්‘ එළියට දාපු විදිහත් ටිකක් අමුතුයි. අද කවි පොත් එළියට එන්නේ දේශන, ජනගත කිරීම් වගේ සංදර්ශනීය අවකාශයක. මාර්කටින් තමයි ගොඩාක් තැන්වල තියෙන්නේ. කවි පොත විකුණාගැනීම වගේම කවියෙකු විදිහට සෑහෙන්න ඉදිමිලා සමාජය ඉස්සරහට එන්නේ කොහොමද කියන එක තමයි ඒ ගොඩාක් සල්පිල් වගේ උත්සවවල තිබෙන්නේ..


මම ඇත්තටම සයිබර් අවකාශයේ කිසිම කල්ලියකට හෝ කල්ට් එකකට අයිති කෙනෙක් නෙමේ. මම තනියි. ඉතිං එතකොට මගේ පොත් එළිදැක්වීමකට එන්නේ ඔවුන් නෙමෙයි. මං කොහේ මොනා කළත් ඒ ගැන ගැටලූවක් නැති, සමහරවිට මං වුණත් පළමුවෙනි පාරට අඳුනාගන්න පිරිසක්. ඉතිං බිත්ති හතරක් ඇතුළට ‘ලිලැක්’ කියන නිදහස කොටු කරලා, බර දේශනා තියලා ඒ කල්ට් එකකට කොටු නොවුණු මිනිසුන්ව ඈනුම් ඇරවන්න මට ඕනෑ වුණේත් නැහැ. ලාභ ලැබීමේ චේතනාවක් තිබුණේ නෑ පොතක් කරනවාය කියන හීනයක් හැබෑවීමක් මිස. දුවිලි සුවඳ දැනෙන මහපාරක පදික වේදිකාවක නිදහස් එකෝස්ටික සංගීතයක් එක්ක, පොඩි කප් කේක්, චොකලට්, අයිස් කොෆී වගේ බටහිර කෑම රසත් මුහුකරලා පොතක් රසවිදින්න මෙතෙක් නොලැබුණු ඉතාම ස්වාභාවික ඉඩක් ලබාදෙන්නයි මට ඕනෑ වුණේ. ග‍්‍රීන් පාත් එකේ සිතුවම් කලාවට, සාහිත්‍යමය එළිදැක්වීමක් මුහුවුණේ පළවෙනි වතාවට වුණාට, හැබෑවටම පොතක් රසවිඳින්න එතැනට ආපු මිනිස්සු එකිනෙකාව අඳුනාගනිමින් ඒ තරම් නිදහසේ ඒ හැන්දෑව ගතකළේත්, ඒ ලබාදුන් නිදහස නිසාමයි කියලා මං විශ්වාස කරනවා. ලියපු පොත ඔවුන්ට බලලා තමන්ගේ රසය විඳින්න පුළුවන්කම තියෙද්දී, දේශනා තියලා, වැනුම් වනාගෙන අනුන්ගේ අදහස් ඔළුවට ඔබ්බලා කියවන්න යන රසිකයාට පොතට රාමුවක් හදලා දෙන්නේ මොකටද?

අද මුහුණු පොතේ කවිකාරයෝ කවිකාරියෝ වැහිවැහැලා. කෙනෙකුට කියන්න පුළුවන් කාව්‍යක්කාරකම මේ හරහා පහළට වැටිලා කියලා. තවත් පිරිසක් මේක තාගෝර්මය බුද්ධි ඇසකින් නරඹමින් සතුටු සාද පවත්වන්න පුළුවන්. ඇත්තටම වර්තමාන කවිය කියන ප‍්‍රකාශන මාධ්‍ය ගැන ඔබගේ අදහස සහ කියවීම මොකද්ද?.


මං කවිය කියන ප‍්‍රකාශන මාධ්‍යය දකින්නෙත් අනෙක් ප‍්‍රකාශන මාධ්‍ය දකින විදිහටමයි. එයින් කරන්නේ ඔබේ අදහස් නිදහස් කිරීම සහ එය පිරිසක් අතරට යෑමට සැලැස්වීම. මේ හැම ප‍්‍රකාශන මධ්‍යයකදීම වගේම කවියේදීත් රසවින්දන මට්ටම් සහ අවබෝධය සඳහා බුද්ධිය කියන එක බලපානවා. හැම කෙනෙක්ටම රූමිව, මායා ඇන්ජලෝව, පැබ්ලෝ නෙරූදාව හෝ මහගම සේකරව තේරෙන්නේ නැහැ. ඉතිං එහෙම අය තමන්ට ඉතාම සරලව දැනෙන පද ගැළපුම්වලට (ඇතැම් විට නොගැළපුණත්* කවි කියනවා. ඒවා ලියන අයව කවියන් විදිහට හඳුන්වනවා. එහෙම නැත්නම් ඔවුන් තමාගේ මිතුරෙක් නිසා, නැත්නම් හැමෝම කියන නිසා එහෙමත් නැත්නම් ඔවුන් තමාගේ කල්ලියට අයත් නිසා වැනි විවිධ කාරණා නිසා කවියක් කියා එවැනි කෙනෙක් ඉදිරිපත් කරන ඕනෑම දෙයක් ඔන්න ඔය කියන පිරිස බල්ටි ගහලා, විසිල් දාලා පිළිගන්නවා. අන්න එතැනදී කවි ලිවීම ඔස්සේ ලබා ගත හැකි පේජ් ලයික්ස්, සමාජ අවධානය, ආකර්ෂණය වගේ යම් යම් ලාබ අරමුණු ඔස්සේ කවි ලිවීම ටෙ‍්‍රන්ඞ් එකක් වෙද්දී කවියන් සහ කිවිඳියන් කියන පිරිස වැහි වැහලා ඉන්නවා කියන ඔබේ කතාව මං පිළිගන්නවා. නමුත් ඒක අපේ රසවින්දනයට අනුව සාපේක්ෂයි. ඒ නිසා මුහුණු පොතේ කවියන් සහ කිවිඳියන් ලෙස පෙනී සිටිනා 1000ක් ඉන්නවනම් එතැනින් මගේ රසවින්දනයට අනුව මං කවියන් සහ කිවිඳියන් ලෙස පිළිගන්න පිරිස 50ටත් අඩුයි. එතකොට කවිය කියන ප‍්‍රකාශන මාධ්‍ය ඇතුළෙන් මට සැබෑ රසයක් දිය හැකි කවියන් සහ කිවිඳියන් තවම නම් වැහි වැහැලා නැහැ. ඒ නිසාම මට අනුව නම් කවිකම කියන්නේ තවම දුර්ලභ සහ වටිනාකම් අහිමි නොවූ දෙයක්.