“ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය කියන එක හරියට වැඩ කරනකොට, ආණ්ඩුවක් කරන්නේ ජනතාව ඉල්ලන දේවල්. එතන තියෙන ප්‍රශ්නේ තමයි, ජනතාව දහජරාවල් ඉල්ලන එක! ජනතාව තණ්හාධිකයි. ස්වයං-කේන්ද්‍රීයයි! ඔව්, අන්තිමේදී ගත්තහම, ප්‍රශ්නයේ අරටුව මේකයි: ශ්‍රේෂ්ඨ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී රටක් තවම බිහි වෙලා නැහැ, මොකද, ශ්‍රේෂ්ඨ ජනතාවක් තවම බිහි වෙලා නැති නිසා!”: ස්ටීව් ටොල්ට්ස් (ඕස්ටේ්‍රලියානු ජාතික නවකතාකරුවෙක්)

රාජපක්ෂ ජයග්‍රහණයේ බර අඩු කර දැක්වීමට රාජපක්ෂ-විරෝධීන් කටයුතු කිරීම සාමාන්‍ය දෙයකි. පරාජිතයා තමන්ගේ පරාජයේ බර හැකිතාක් අඩු ලංසුවෙන් පෙන්නුම් කිරීමට උත්සාහ කිරීමත් ඒ කාසියේම අනිත් පැත්තයි. ජනතා විමුක්ති පෙරමුණේ පරාජය හමුවේ එම පක්ෂයේ එක් කලාකරුවෙකු කියා තිබුණේ, ආසන තුන ගැන තමන් සෑහීමට පත්වන බවකි. මෝඩ ස්වයං-වින්දනයක් වශයෙන් එවැනි ප්‍රකාශයක වරදක් නැත. එහෙත්, පරාජයේ සැබෑ හේතුකාරක සොයාගෙන ඒවා ඉදිරියේදී නිවැරදි කරගැනීමට එවැනි බොළඳ මනෝභාවයක් බාධකයක් වනු සිකුරුයි.

මේ ලිපිය, රාජපක්ෂවාදයේ ජයග්‍රහණය හෑල්ලු කිරීමට ගන්නා තැතක් නොවේ. මුලින්ම, අප අන්ත පරාජයකට මුහුණදී ඇති බව පිළිගත යුතුය. එසේ නොකොට කිසි දවසක, මේ පරාජය ආපස්සට හරවා ගැනීමේ ප්‍රයත්නයක් ගැන සිතාගැනීමේ ඉඩක්වත් අපට ඉතිරි නොවනු ඇත. මේ පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණය තුළ රාජපක්ෂ පවුල ලද ජයග්‍රහණය, පසුගිය නොවැම්බරයේ ගෝඨාභය රාජපක්ෂගේ ජයග්‍රහණයත් සමග ගලේ කෙටී තිබුණු ඉරණමකි. එය නතර කළ හැකි මගක් තිබුණේ නැත. එහෙත්, එය මෙතරම් ‘දැවැන්ත’ වෙතැයි, රාජපක්ෂලා පවා සිතා නොතිබුණි. ඔවුන්ගේ ජයග්‍රහණය ‘දැවැන්ත’ එකක් බවට පත්කෙළේ, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය කෙරෙහි තෙහෙට්ටුවට පත්, උකටලී වූ යහපත් මිනිසුන් විසින් බව පෙන්වා දීමයි මේ ලිපියේ අරමුණ වන්නේ. එය, එක්සත් ජාතික පක්ෂය, සමගි ජන බලවේගය සහ ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ කෙරෙහි ඇති වූ පොදු කලකිරීමක් වශයෙන් පෙන්වා දීමට කෙනෙකු යුහුසුලු විය හැකි වෙතත්, ඇත්තෙන්ම බිම් මට්ටමින් ගත් විට, එය ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය කෙරෙහි ඇති වූ කලකිරීමකි. අවසානයේදී, මුහුණ සමග තරහ වී නහය කපාගන්නා තත්වයට අප අද පත්ව ඇත. 

ලංකාවේ මැතිවරණ සිතියම තුළ පොහොට්ටුවේ 69 ලක්ෂයක ඡන්ද ප්‍රමාණයක් පාර්ලිමේන්තුව තුළ සාමාන්‍යයෙන් නිරූපණය විය යුත්තේ, ආසන 115-120 වැනි සංඛ්‍යාවකිනි. එහෙත්, මෙවර එය ආසන 145 ක් දක්වා ඉහළ අගයක් ගත්තේය. හේතුව, පොහොට්ටුවේ 69 ලක්ෂයක ඡන්ද ප්‍රමාණය තුලනය කිරීමේ සහ මෙල්ල කිරීමේ හැකියාව තිබූ එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ ලක්ෂ 20 කට අධික ඡන්දදායකයන් සංඛ්‍යාවක් හිතාමතා ඡන්දය දීමෙන් වැළැකී සිටීමයි. (මේ සමීකරණය සඳහා ජනතා විමුක්ති පෙරමුණේ පරාජය සැලකිල්ලට නොගැනේ. එය වෙනම සාකච්ඡා විය යුතු මාතෘකාවකි).

ජනාධිපතිවරණයේදී ගෝඨාභය රාජපක්ෂ වෙනුවෙන් ඡන්දය පාවිච්චි කළ සමස්ත ඡන්දදායක සංඛ්‍යාව 69 ලක්ෂයකි. මෙම මැතිවරණයේදීද ඔහුගේ පාර්ශ්වය වන පොහොට්ටුව වෙනුවෙන් ඒ ප්‍රමාණයම ඡන්දය පාවිච්චි කොට තිබේ. පසුගිය ජනාධිපතිවරණයේදී සජිත් ප්‍රේමදාස වෙනුවෙන් ඡන්දය පාවිච්චි කළ සමස්ත ඡන්දදායක සංඛ්‍යාව 55 ලක්ෂයකි. එහෙත් මෙවර ඔහු වෙනුවෙන් ඡන්දය පාවිච්චි කොට ඇත්තේ 27 ලක්ෂයක් පමණි. ජනාධිපතිවරණයේදී ඔහුගේ කඳවුරේ සිටි එක්සත් ජාතික පක්ෂය සහ දෙමළ ජාතික සන්ධානය මෙම මැතිවරණයේදී වෙනම පක්ෂ වශයෙන් ඡන්දයට ඉදිරිපත් වී තිබුණි. ඒ අනුව, එක්සත් ජාතික පක්ෂය ඡන්ද ලක්ෂ 3 ක්ද, දෙමළ ජාතික සන්ධානය ඡන්ද ලක්ෂ 3 ක්ද වශයෙන් ලබාගෙන ඇත. දැන්, ඒ දෙපාර්ශ්වය පැත්තකින් තිබ්බත්, ජනාධිපතිවරණයේදී සජිත් ප්‍රේමදාස වෙනුවෙන් ඡන්දය පාවිච්චි කළ පිරිසෙන් ලක්ෂ 22 ක් මෙවර මහ මැතිවරණයේදී ආගිය අතක් පෙනෙන්ට නැත. ඔවුන් ජනතා විමුක්ති පෙරමුණට හෝ පොහොට්ටුවට මෙවර ඡන්දය පාවිච්චි කරන්නට ඇතැයි සිතිය හැකි තත්වයක්ද නැත. එසේ නම්, අපට අනුමාන කළ හැක්කේ ඔවුන් ඡන්ද පොළට පැමිණ නැති බවයි. 69 ලක්ෂයක් වෙනුවෙන් සාමාන්‍යයෙන් ලැබිය යුතුව තිබූ ආසන 115-120 තරම් වූ ආසන සංඛ්‍යාව, ආසන 145 ක් දක්වා වර්ධනය කොට දී ඇත්තේ, මේ කියන (බොහෝ විට එක්සත් ජාතික පාක්ෂිකයන් විය හැකි) රාජපක්ෂ-විරෝධීන් ය. පාර්ලිමේන්තු ආසන සංඛ්‍යාව සම්බන්ධයෙන් ගත් විට රාජපක්ෂලා ලද ‘දැවැන්ත’ ජයග්‍රහණය සනිටුහන් කෙරුණේ ඔවුන්ගෙනි.

පසුගිය දිනවල මුහුණුපොතේ ඇතැම් පුද්ගලයන් ඡන්දය වර්ජනය කරන ලෙස ඉල්ලා හුදෙකලා ව්‍යාපාරයක් ගෙන ගිය බව පෙනුණි. ඔවුන්ට අනුව, පවතින තත්වයන් යටතේ, වඩාත් ‘රැඩිකල්’ දේශපාලනය එය විය. එහෙත් එය රැඩිකල් වන්නේ කෙසේදැයි ඒ කිසිවෙකු පැහැදිලි කර තිබුණේ නැත. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ආරක්ෂා කරගත හැක්කේ ඒ මගින් පමණකැයි තවත් කෙනෙක් කියා තිබුණි. එහිදීත්, ඒ කෙසේදැයි එම පුද්ගලයා කියා තිබුණේ නැත. ඇත්ත වශයෙන්ම, ලංකාව වැනි රටක, විශේෂයෙන් මේ මැතිවරණය පැවති වටපිටාව තුළ ඡන්දයක් වර්ජනය කරන්නැයි ඉල්ලා සිටීම, අතිශය ප්‍රතිගාමී සහ භයානක සටන් පාඨයක් වන බව තේරුම්ගැනීමට, රොකට් ඥානයක් කෙනෙකුට අවශ්‍ය නැත. මුලින්ම, මුහුණු පොත යන වේදිකාව ගන්න: මේ මුහුණුපොතේ පොදුවේ ගත් විට සිටින්නේ තමන්ගේ ‘මිතුරන්’ ය. ඔවුන් ‘මිතුරන්’ වී ඇත්තේ, බොහෝ දුරට සමාන අදහස් දරන අයවළුන් වන නිසාවෙනි. (තමන්ගේ අදහසට වෙනස් අදහසක් දැරුවත්, තමන්ට ඉවසා සිටිය හැකි විසම්මුතික අදහස් දරන පුද්ගලයන්ද, කෙනෙකුගේ මුහුණුපොතේ සිටිය හැකිය. මගේ මුහුණුපොතේ රාජපක්ෂවාදීන් සෑහෙන ප්‍රමාණයක් සිටියත්, ජාතිවාදීන් හෝ උග්‍ර ආගම්වාදීන් කිසිවෙකුත් නැත). මෙවර ඡන්දය වර්ජනය කරන්නැයි ඉල්ලා සිටි, මගේ මුහුණුපොතේ සිටින සියල්ලන්, රාජපක්ෂ-විරෝධීන් ය. දැන්, ඡන්දය වර්ජනය කරන්නැයි ඔවුන් තමන්ගේ මුහුණුපොතේ ‘මිතුරන්ගෙන්’ ඉල්ලා සිටින විට, ඒ ‘මිතුරන්’ ඔවුන්ගේ ඉල්ලීමට යම් හෙයකින් කන්දුන්නොත්, එහි ප්‍රතිඵලයක් වශයෙන් වර්ජනය කෙරෙන සමස්ත ඡන්ද ප්‍රමාණය රාජපක්ෂ-විරෝධී ඡන්ද ප්‍රමාණයකි. එහි අදහස වන්නේ, ඒ මගින් රාජපක්ෂවාදී ජයග්‍රහණය තවත් මුවහත් වනු ඇති බවයි. ඇත්ත වශයෙන්ම රාජපක්ෂ-විරෝධී මතවාදීමය අවකාශයක් තුළ එය අන්ත ප්‍රතිගාමී දේශපාලනයක් මිස මොන ආකාරයක හෝ රැඩිකල් වැඩක් වශයෙන් සැලකිය නොහේ.

කෙසේ වෙතත්, ඡන්දය දීමෙන් මිනිසුන් වැළැකී සිටියේ (මෙය ‘වර්ජනයක්’ වශයෙන් හැඳින්වීම සාවද්‍ය ය), මෙවැනි පුද්ගලයන් එසේ කරන්නැයි ඉල්ලා සිටි නිසා නොවේ. රාජපක්ෂ-විරෝධී දේශපාලන අවකාශය තුළ නිර්මාණය වී තිබූ බරපතළ අසහනකාරීත්වයක් සහ අපේක්ෂා-භංගත්වයක් නිසා ය. එක්සත් ජාතික පක්ෂය කෙරෙහි, විශේෂයෙන් පසුගිය ජනාධිපතිවරණයෙන් පසුව ඇති වුණු බරපතළ කලකිරීම ඉන් ප්‍රධානයි. වෙනත් විදිහකින් කිවහොත්, ඒ වනාහි, රනිල් වික්‍රමසිංහ සහ සජිත් ප්‍රේමදාස යන දෙන්නාවම එක විට ප්‍රතික්ෂේප කරන අතරේ, තමන්ගේ ඡන්දය රාජපක්ෂවාදීන් හෝ ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ වැනි පාර්ශ්වයක් සඳහා පාවිච්චි කිරීමට සූදානමක්ද නැති ඡන්දදායක පිරිසකි.  

මෑතකාලීන ලංකා ඉතිහාසය වෙනස් කළ කේන්ද්‍රීය ලක්ෂ්‍යය වන්නේ, 2005 ජනාධිපතිවරණය මහින්ද රාජපක්ෂ ජයග්‍රහණය කිරීමයි. එය යාන්තමින් ඩැහැගත් ජයකි. ‘ඩැහැගත්’ යැයි කියන්නේ, කොටි සංවිධානයට මිලියන ගණනින් අල්ලස් දීමේ ප්‍රතිඵලයක් වශයෙන් එම ජනාධිපතිවරණයෙන් මහින්ද රාජපක්ෂ ඉතා සුළු වැඩි ඡන්ද සංඛ්‍යාවකින් ජයගනු ලැබීය යන කාරණයයි. එදා උතුරු නැගෙනහිර ඡන්දය කොටි සංවිධානයේ නියෝගය මත වර්ජනය කෙරුණි. එකල මංගල සමරවීරගේ සමීපතම අනුග්‍රාහකයෙකු වශයෙන් සිටි ටිරාන් අලස්, රාජපක්ෂ කඳවුර වෙනුවෙන් එම ඡන්ද වර්ජනය සඳහා කොටි සංවිධානයට මුදල් අල්ලස් දුන් බව පසුව ප්‍රසිද්ධියේ පිළිගත්තේය. එයින් අප උගත් පාඩම මෙයයි: උතුරු නැගෙනහිර ජනතාවගේ ඡන්ද අයිතිය නැති කොට, දකුණේ ජනතාවගේ අභිමතය මත පමණක් සමස්ත රටට ජනාධිපතිවරයෙකු පත්කර ගත් බව ය.

දේවල් සිදුවන ස්වභාවය විටෙක හරි පුදුමාකාරයි. තමන්ගේ පැවැත්ම සඳහා ගන්නා ක්‍රියාමාර්ගවලින්ම තමන්ගේ විනාශය සිදු කරගන්නා අවස්ථාවකට අගනා උදාහරණයක් වශයෙන් මේ සිද්ධිය ගත හැකිය. එදා වේලුපිල්ලේ ප්‍රභාකරන් සිතුවේ, සාමවාදී රනිල් වික්‍රමසිංහ කෙනෙකුට වඩා යුදවාදී මහින්ද රාජපක්ෂ කෙනෙකු බලයට ගැනීමෙන්, තමන්ගේ පැවැත්මේ සුජාතභාවය ලෝකයාට පෙන්නුම් කිරීමට අවස්ථාවක් ලබාගත හැකි බව ය. අවසානයේදී සිදු වුණේ, රාජපක්ෂලාගෙන් අල්ලසක් ලබාගෙන  තමන් විසින් බලයට පත්කරගත් රාජපක්ෂ ආණ්ඩුව විසින්ම තමන්ව සමූලඝාතනය කිරීමේ ඉරණමට ප්‍රභාකරන් ඇතුළු කොටි සංවිධානය මුහුණදීමයි.

මෙවර රාජපක්ෂලා ජයග්‍රහණය කෙළේ 2005 දී මෙන් මුදල් අල්ලසක් සැපයීමෙන් නොව. මතවාදීමය අල්ලසක් සැපයීමෙනි. පසු අවස්ථාවක සාකච්ඡාවට ගත යුතුව ඇති එය, දැනට, දළ වශයෙන්, ජාතිකවාදය තුළ ඇති කෙරෙන විනයගත සමාජයක අවශ්‍යතාව වශයෙන් හැඳින්වීම ප්‍රමාණවත් ය. එසේම මෙහිදී, 2005 දී මෙන්, තමන්ට භාවිත විය හැකිව තිබූ විශාල ඡන්ද ප්‍රමාණයක් පාවිච්චි වීම වැළැක්වීමට මැදිහත් වුණේ රාජපක්ෂලා නොවේ. ඔවුන් වෙනුවෙන් ඒ කාර්යභාරය මෙවර, රනිල් වික්‍රමසිංහ සහ සජිත් ප්‍රේමදාස මැදිහත් වී ඉටු කර දුනි. මා ඉහතින් සඳහන් කළ ඡන්දදායකයන් 22 ලක්ෂය, මොවුන් දෙන්නාට විරුද්ධව ගෙදරට වී සිටි කැරලිකරුවන් ය.

දේවල් සිදු වන ආකාරය හරි අපූරුයි. 2005 දී කොටි සංවිධානයට අල්ලස් දීමෙන් උතුරේ ඡන්දය වර්ජනය කිරීමේ ප්‍රධාන පහසුකම්කරුවා වුණේ මංගල සමරවීරයි. එසේ බලයට පත්කර ගත් රාජපක්ෂ පවුල් පාලනයේ රඟ සොබාව තේරුම්ගැනීමට මංගල සමරවීරට අවුරුදු දෙකක් ගත විය. එහි ප්‍රතිඵලය වුණේ එම ආණ්ඩුවෙන් ඔහු එළියට වීසි වීමයි. මෙවර, රනිල් සහ සජිත් අතර බල අරගලය, යම් නිශ්චිත මොහොතකදී සජිත්ගේ වාසියට පරිවර්තනය කළ පෙරගමන්කරුවා වුණේද මංගල සමරවීරයි. එක්සත් ජාතික පක්ෂයකින් තොරව පවතින සජිත් පිළක රුදුරු රඟ සොබාව තේරුම්ගැනීමට මෙවර මංගල සමරවීරට අවුරුදු දෙකක් ගියේ නැත. මා (ප්‍රතිපත්තිමය කාරණා මත) ගරු කරන සහ විටෙක ආදරය කරන දේශපාලඥයන් දෙතුන් දෙනාගෙන් කෙනෙකු වන මංගල සමරවීර ඓතිහාසික පාඩම් ඉගෙනගෙන ඇත්තේ, අශ්වයා ඉස්තාලයෙන් පැනගිය පසුවයි. එතරම් උද්‍යෝගයෙන්, තම මැදිහත්වීමෙන් කරලියට ගෙනා සජිත් පිළෙන්, රනිල්ට විරුද්ධව මාතරට ඉදිරිපත් වූ මංගල, අවසානයේ සිය අපේක්ෂකත්වයෙන් ඉවත් වී ජනතා විමුක්ති පෙරමුණේ සුනිල් හඳුන්නෙත්තිට ඡන්දය දෙන්නැයි සජිත් පාක්ෂිකයන්ගෙන් ඉල්ලා සිටියේය. සුනිල් හඳුන්නෙත්ති පැරදුණේය.

මේ සියල්ලෝ (අනුපිළිවෙළින් රනිල්, සජිත්, මංගල), ජනාධිපතිවරණය සහ මහ මැතිවරණය අතරතුර කාලයේ සිදුව ඇති රාජපක්ෂ-විරෝධී ඡන්ද ඛාදනයේ කර්තෘකයෝ ය. ඔවුන්ගේ ඒ වළංකඬේ හැසිරීම නොවන්නට, වාසුදේව වැනි අපතයෙකු ගෙදර නතර කොට, හිරුනිකා වැනි වින්දිත ගැහැනියක ඉතා පහසුවෙන් පාර්ලිමේන්තුවට යැවිය හැකිව තිබුණි. රනිල්ට සහ මංගලටත් ඒ පාර්ලිමේන්තුවේම අසුන් ගත හැකිව තිබුණි. 

(ප.ලි: මේ ගණනය කිරීම් තිතට නිවැරදි යැයි නොසිතන්න. එසේම, අවලංගු වූ ඡන්ද 8 ලක්ෂය මෙහිදී සැලකිල්ලට ගෙන නැත. මේ ලිපියේ පරමාර්ථය, අහිංසක පුරවැසි ප්‍රවණතාවක් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයට නොව, ප්‍රජාතන්ත්‍ර-විරෝධයට රුකුලක් විය හැක්කේ කෙසේද යන්න පෙන්වා දීම පමණි).■

“ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය කියන එක හරියට වැඩ කරනකොට, ආණ්ඩුවක් කරන්නේ ජනතාව ඉල්ලන දේවල්. එතන තියෙන ප්‍රශ්නේ තමයි, ජනතාව දහජරාවල් ඉල්ලන එක! ජනතාව තණ්හාධිකයි. ස්වයං-කේන්ද්‍රීයයි! ඔව්, අන්තිමේදී ගත්තහම, ප්‍රශ්නයේ අරටුව මේකයි: ශ්‍රේෂ්ඨ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී රටක් තවම බිහි වෙලා නැහැ, මොකද, ශ්‍රේෂ්ඨ ජනතාවක් තවම බිහි වෙලා නැති නිසා!”: ස්ටීව් ටොල්ට්ස් (ඕස්ටේ්‍රලියානු ජාතික නවකතාකරුවෙක්)

රාජපක්ෂ ජයග්‍රහණයේ බර අඩු කර දැක්වීමට රාජපක්ෂ-විරෝධීන් කටයුතු කිරීම සාමාන්‍ය දෙයකි. පරාජිතයා තමන්ගේ පරාජයේ බර හැකිතාක් අඩු ලංසුවෙන් පෙන්නුම් කිරීමට උත්සාහ කිරීමත් ඒ කාසියේම අනිත් පැත්තයි. ජනතා විමුක්ති පෙරමුණේ පරාජය හමුවේ එම පක්ෂයේ එක් කලාකරුවෙකු කියා තිබුණේ, ආසන තුන ගැන තමන් සෑහීමට පත්වන බවකි. මෝඩ ස්වයං-වින්දනයක් වශයෙන් එවැනි ප්‍රකාශයක වරදක් නැත. එහෙත්, පරාජයේ සැබෑ හේතුකාරක සොයාගෙන ඒවා ඉදිරියේදී නිවැරදි කරගැනීමට එවැනි බොළඳ මනෝභාවයක් බාධකයක් වනු සිකුරුයි.

මේ ලිපිය, රාජපක්ෂවාදයේ ජයග්‍රහණය හෑල්ලු කිරීමට ගන්නා තැතක් නොවේ. මුලින්ම, අප අන්ත පරාජයකට මුහුණදී ඇති බව පිළිගත යුතුය. එසේ නොකොට කිසි දවසක, මේ පරාජය ආපස්සට හරවා ගැනීමේ ප්‍රයත්නයක් ගැන සිතාගැනීමේ ඉඩක්වත් අපට ඉතිරි නොවනු ඇත. මේ පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණය තුළ රාජපක්ෂ පවුල ලද ජයග්‍රහණය, පසුගිය නොවැම්බරයේ ගෝඨාභය රාජපක්ෂගේ ජයග්‍රහණයත් සමග ගලේ කෙටී තිබුණු ඉරණමකි. එය නතර කළ හැකි මගක් තිබුණේ නැත. එහෙත්, එය මෙතරම් ‘දැවැන්ත’ වෙතැයි, රාජපක්ෂලා පවා සිතා නොතිබුණි. ඔවුන්ගේ ජයග්‍රහණය ‘දැවැන්ත’ එකක් බවට පත්කෙළේ, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය කෙරෙහි තෙහෙට්ටුවට පත්, උකටලී වූ යහපත් මිනිසුන් විසින් බව පෙන්වා දීමයි මේ ලිපියේ අරමුණ වන්නේ. එය, එක්සත් ජාතික පක්ෂය, සමගි ජන බලවේගය සහ ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ කෙරෙහි ඇති වූ පොදු කලකිරීමක් වශයෙන් පෙන්වා දීමට කෙනෙකු යුහුසුලු විය හැකි වෙතත්, ඇත්තෙන්ම බිම් මට්ටමින් ගත් විට, එය ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය කෙරෙහි ඇති වූ කලකිරීමකි. අවසානයේදී, මුහුණ සමග තරහ වී නහය කපාගන්නා තත්වයට අප අද පත්ව ඇත. 

ලංකාවේ මැතිවරණ සිතියම තුළ පොහොට්ටුවේ 69 ලක්ෂයක ඡන්ද ප්‍රමාණයක් පාර්ලිමේන්තුව තුළ සාමාන්‍යයෙන් නිරූපණය විය යුත්තේ, ආසන 115-120 වැනි සංඛ්‍යාවකිනි. එහෙත්, මෙවර එය ආසන 145 ක් දක්වා ඉහළ අගයක් ගත්තේය. හේතුව, පොහොට්ටුවේ 69 ලක්ෂයක ඡන්ද ප්‍රමාණය තුලනය කිරීමේ සහ මෙල්ල කිරීමේ හැකියාව තිබූ එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ ලක්ෂ 20 කට අධික ඡන්දදායකයන් සංඛ්‍යාවක් හිතාමතා ඡන්දය දීමෙන් වැළැකී සිටීමයි. (මේ සමීකරණය සඳහා ජනතා විමුක්ති පෙරමුණේ පරාජය සැලකිල්ලට නොගැනේ. එය වෙනම සාකච්ඡා විය යුතු මාතෘකාවකි).

ජනාධිපතිවරණයේදී ගෝඨාභය රාජපක්ෂ වෙනුවෙන් ඡන්දය පාවිච්චි කළ සමස්ත ඡන්දදායක සංඛ්‍යාව 69 ලක්ෂයකි. මෙම මැතිවරණයේදීද ඔහුගේ පාර්ශ්වය වන පොහොට්ටුව වෙනුවෙන් ඒ ප්‍රමාණයම ඡන්දය පාවිච්චි කොට තිබේ. පසුගිය ජනාධිපතිවරණයේදී සජිත් ප්‍රේමදාස වෙනුවෙන් ඡන්දය පාවිච්චි කළ සමස්ත ඡන්දදායක සංඛ්‍යාව 55 ලක්ෂයකි. එහෙත් මෙවර ඔහු වෙනුවෙන් ඡන්දය පාවිච්චි කොට ඇත්තේ 27 ලක්ෂයක් පමණි. ජනාධිපතිවරණයේදී ඔහුගේ කඳවුරේ සිටි එක්සත් ජාතික පක්ෂය සහ දෙමළ ජාතික සන්ධානය මෙම මැතිවරණයේදී වෙනම පක්ෂ වශයෙන් ඡන්දයට ඉදිරිපත් වී තිබුණි. ඒ අනුව, එක්සත් ජාතික පක්ෂය ඡන්ද ලක්ෂ 3 ක්ද, දෙමළ ජාතික සන්ධානය ඡන්ද ලක්ෂ 3 ක්ද වශයෙන් ලබාගෙන ඇත. දැන්, ඒ දෙපාර්ශ්වය පැත්තකින් තිබ්බත්, ජනාධිපතිවරණයේදී සජිත් ප්‍රේමදාස වෙනුවෙන් ඡන්දය පාවිච්චි කළ පිරිසෙන් ලක්ෂ 22 ක් මෙවර මහ මැතිවරණයේදී ආගිය අතක් පෙනෙන්ට නැත. ඔවුන් ජනතා විමුක්ති පෙරමුණට හෝ පොහොට්ටුවට මෙවර ඡන්දය පාවිච්චි කරන්නට ඇතැයි සිතිය හැකි තත්වයක්ද නැත. එසේ නම්, අපට අනුමාන කළ හැක්කේ ඔවුන් ඡන්ද පොළට පැමිණ නැති බවයි. 69 ලක්ෂයක් වෙනුවෙන් සාමාන්‍යයෙන් ලැබිය යුතුව තිබූ ආසන 115-120 තරම් වූ ආසන සංඛ්‍යාව, ආසන 145 ක් දක්වා වර්ධනය කොට දී ඇත්තේ, මේ කියන (බොහෝ විට එක්සත් ජාතික පාක්ෂිකයන් විය හැකි) රාජපක්ෂ-විරෝධීන් ය. පාර්ලිමේන්තු ආසන සංඛ්‍යාව සම්බන්ධයෙන් ගත් විට රාජපක්ෂලා ලද ‘දැවැන්ත’ ජයග්‍රහණය සනිටුහන් කෙරුණේ ඔවුන්ගෙනි.

පසුගිය දිනවල මුහුණුපොතේ ඇතැම් පුද්ගලයන් ඡන්දය වර්ජනය කරන ලෙස ඉල්ලා හුදෙකලා ව්‍යාපාරයක් ගෙන ගිය බව පෙනුණි. ඔවුන්ට අනුව, පවතින තත්වයන් යටතේ, වඩාත් ‘රැඩිකල්’ දේශපාලනය එය විය. එහෙත් එය රැඩිකල් වන්නේ කෙසේදැයි ඒ කිසිවෙකු පැහැදිලි කර තිබුණේ නැත. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ආරක්ෂා කරගත හැක්කේ ඒ මගින් පමණකැයි තවත් කෙනෙක් කියා තිබුණි. එහිදීත්, ඒ කෙසේදැයි එම පුද්ගලයා කියා තිබුණේ නැත. ඇත්ත වශයෙන්ම, ලංකාව වැනි රටක, විශේෂයෙන් මේ මැතිවරණය පැවති වටපිටාව තුළ ඡන්දයක් වර්ජනය කරන්නැයි ඉල්ලා සිටීම, අතිශය ප්‍රතිගාමී සහ භයානක සටන් පාඨයක් වන බව තේරුම්ගැනීමට, රොකට් ඥානයක් කෙනෙකුට අවශ්‍ය නැත. මුලින්ම, මුහුණු පොත යන වේදිකාව ගන්න: මේ මුහුණුපොතේ පොදුවේ ගත් විට සිටින්නේ තමන්ගේ ‘මිතුරන්’ ය. ඔවුන් ‘මිතුරන්’ වී ඇත්තේ, බොහෝ දුරට සමාන අදහස් දරන අයවළුන් වන නිසාවෙනි. (තමන්ගේ අදහසට වෙනස් අදහසක් දැරුවත්, තමන්ට ඉවසා සිටිය හැකි විසම්මුතික අදහස් දරන පුද්ගලයන්ද, කෙනෙකුගේ මුහුණුපොතේ සිටිය හැකිය. මගේ මුහුණුපොතේ රාජපක්ෂවාදීන් සෑහෙන ප්‍රමාණයක් සිටියත්, ජාතිවාදීන් හෝ උග්‍ර ආගම්වාදීන් කිසිවෙකුත් නැත). මෙවර ඡන්දය වර්ජනය කරන්නැයි ඉල්ලා සිටි, මගේ මුහුණුපොතේ සිටින සියල්ලන්, රාජපක්ෂ-විරෝධීන් ය. දැන්, ඡන්දය වර්ජනය කරන්නැයි ඔවුන් තමන්ගේ මුහුණුපොතේ ‘මිතුරන්ගෙන්’ ඉල්ලා සිටින විට, ඒ ‘මිතුරන්’ ඔවුන්ගේ ඉල්ලීමට යම් හෙයකින් කන්දුන්නොත්, එහි ප්‍රතිඵලයක් වශයෙන් වර්ජනය කෙරෙන සමස්ත ඡන්ද ප්‍රමාණය රාජපක්ෂ-විරෝධී ඡන්ද ප්‍රමාණයකි. එහි අදහස වන්නේ, ඒ මගින් රාජපක්ෂවාදී ජයග්‍රහණය තවත් මුවහත් වනු ඇති බවයි. ඇත්ත වශයෙන්ම රාජපක්ෂ-විරෝධී මතවාදීමය අවකාශයක් තුළ එය අන්ත ප්‍රතිගාමී දේශපාලනයක් මිස මොන ආකාරයක හෝ රැඩිකල් වැඩක් වශයෙන් සැලකිය නොහේ.

කෙසේ වෙතත්, ඡන්දය දීමෙන් මිනිසුන් වැළැකී සිටියේ (මෙය ‘වර්ජනයක්’ වශයෙන් හැඳින්වීම සාවද්‍ය ය), මෙවැනි පුද්ගලයන් එසේ කරන්නැයි ඉල්ලා සිටි නිසා නොවේ. රාජපක්ෂ-විරෝධී දේශපාලන අවකාශය තුළ නිර්මාණය වී තිබූ බරපතළ අසහනකාරීත්වයක් සහ අපේක්ෂා-භංගත්වයක් නිසා ය. එක්සත් ජාතික පක්ෂය කෙරෙහි, විශේෂයෙන් පසුගිය ජනාධිපතිවරණයෙන් පසුව ඇති වුණු බරපතළ කලකිරීම ඉන් ප්‍රධානයි. වෙනත් විදිහකින් කිවහොත්, ඒ වනාහි, රනිල් වික්‍රමසිංහ සහ සජිත් ප්‍රේමදාස යන දෙන්නාවම එක විට ප්‍රතික්ෂේප කරන අතරේ, තමන්ගේ ඡන්දය රාජපක්ෂවාදීන් හෝ ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ වැනි පාර්ශ්වයක් සඳහා පාවිච්චි කිරීමට සූදානමක්ද නැති ඡන්දදායක පිරිසකි.  

මෑතකාලීන ලංකා ඉතිහාසය වෙනස් කළ කේන්ද්‍රීය ලක්ෂ්‍යය වන්නේ, 2005 ජනාධිපතිවරණය මහින්ද රාජපක්ෂ ජයග්‍රහණය කිරීමයි. එය යාන්තමින් ඩැහැගත් ජයකි. ‘ඩැහැගත්’ යැයි කියන්නේ, කොටි සංවිධානයට මිලියන ගණනින් අල්ලස් දීමේ ප්‍රතිඵලයක් වශයෙන් එම ජනාධිපතිවරණයෙන් මහින්ද රාජපක්ෂ ඉතා සුළු වැඩි ඡන්ද සංඛ්‍යාවකින් ජයගනු ලැබීය යන කාරණයයි. එදා උතුරු නැගෙනහිර ඡන්දය කොටි සංවිධානයේ නියෝගය මත වර්ජනය කෙරුණි. එකල මංගල සමරවීරගේ සමීපතම අනුග්‍රාහකයෙකු වශයෙන් සිටි ටිරාන් අලස්, රාජපක්ෂ කඳවුර වෙනුවෙන් එම ඡන්ද වර්ජනය සඳහා කොටි සංවිධානයට මුදල් අල්ලස් දුන් බව පසුව ප්‍රසිද්ධියේ පිළිගත්තේය. එයින් අප උගත් පාඩම මෙයයි: උතුරු නැගෙනහිර ජනතාවගේ ඡන්ද අයිතිය නැති කොට, දකුණේ ජනතාවගේ අභිමතය මත පමණක් සමස්ත රටට ජනාධිපතිවරයෙකු පත්කර ගත් බව ය.

දේවල් සිදුවන ස්වභාවය විටෙක හරි පුදුමාකාරයි. තමන්ගේ පැවැත්ම සඳහා ගන්නා ක්‍රියාමාර්ගවලින්ම තමන්ගේ විනාශය සිදු කරගන්නා අවස්ථාවකට අගනා උදාහරණයක් වශයෙන් මේ සිද්ධිය ගත හැකිය. එදා වේලුපිල්ලේ ප්‍රභාකරන් සිතුවේ, සාමවාදී රනිල් වික්‍රමසිංහ කෙනෙකුට වඩා යුදවාදී මහින්ද රාජපක්ෂ කෙනෙකු බලයට ගැනීමෙන්, තමන්ගේ පැවැත්මේ සුජාතභාවය ලෝකයාට පෙන්නුම් කිරීමට අවස්ථාවක් ලබාගත හැකි බව ය. අවසානයේදී සිදු වුණේ, රාජපක්ෂලාගෙන් අල්ලසක් ලබාගෙන  තමන් විසින් බලයට පත්කරගත් රාජපක්ෂ ආණ්ඩුව විසින්ම තමන්ව සමූලඝාතනය කිරීමේ ඉරණමට ප්‍රභාකරන් ඇතුළු කොටි සංවිධානය මුහුණදීමයි.

මෙවර රාජපක්ෂලා ජයග්‍රහණය කෙළේ 2005 දී මෙන් මුදල් අල්ලසක් සැපයීමෙන් නොව. මතවාදීමය අල්ලසක් සැපයීමෙනි. පසු අවස්ථාවක සාකච්ඡාවට ගත යුතුව ඇති එය, දැනට, දළ වශයෙන්, ජාතිකවාදය තුළ ඇති කෙරෙන විනයගත සමාජයක අවශ්‍යතාව වශයෙන් හැඳින්වීම ප්‍රමාණවත් ය. එසේම මෙහිදී, 2005 දී මෙන්, තමන්ට භාවිත විය හැකිව තිබූ විශාල ඡන්ද ප්‍රමාණයක් පාවිච්චි වීම වැළැක්වීමට මැදිහත් වුණේ රාජපක්ෂලා නොවේ. ඔවුන් වෙනුවෙන් ඒ කාර්යභාරය මෙවර, රනිල් වික්‍රමසිංහ සහ සජිත් ප්‍රේමදාස මැදිහත් වී ඉටු කර දුනි. මා ඉහතින් සඳහන් කළ ඡන්දදායකයන් 22 ලක්ෂය, මොවුන් දෙන්නාට විරුද්ධව ගෙදරට වී සිටි කැරලිකරුවන් ය.

දේවල් සිදු වන ආකාරය හරි අපූරුයි. 2005 දී කොටි සංවිධානයට අල්ලස් දීමෙන් උතුරේ ඡන්දය වර්ජනය කිරීමේ ප්‍රධාන පහසුකම්කරුවා වුණේ මංගල සමරවීරයි. එසේ බලයට පත්කර ගත් රාජපක්ෂ පවුල් පාලනයේ රඟ සොබාව තේරුම්ගැනීමට මංගල සමරවීරට අවුරුදු දෙකක් ගත විය. එහි ප්‍රතිඵලය වුණේ එම ආණ්ඩුවෙන් ඔහු එළියට වීසි වීමයි. මෙවර, රනිල් සහ සජිත් අතර බල අරගලය, යම් නිශ්චිත මොහොතකදී සජිත්ගේ වාසියට පරිවර්තනය කළ පෙරගමන්කරුවා වුණේද මංගල සමරවීරයි. එක්සත් ජාතික පක්ෂයකින් තොරව පවතින සජිත් පිළක රුදුරු රඟ සොබාව තේරුම්ගැනීමට මෙවර මංගල සමරවීරට අවුරුදු දෙකක් ගියේ නැත. මා (ප්‍රතිපත්තිමය කාරණා මත) ගරු කරන සහ විටෙක ආදරය කරන දේශපාලඥයන් දෙතුන් දෙනාගෙන් කෙනෙකු වන මංගල සමරවීර ඓතිහාසික පාඩම් ඉගෙනගෙන ඇත්තේ, අශ්වයා ඉස්තාලයෙන් පැනගිය පසුවයි. එතරම් උද්‍යෝගයෙන්, තම මැදිහත්වීමෙන් කරලියට ගෙනා සජිත් පිළෙන්, රනිල්ට විරුද්ධව මාතරට ඉදිරිපත් වූ මංගල, අවසානයේ සිය අපේක්ෂකත්වයෙන් ඉවත් වී ජනතා විමුක්ති පෙරමුණේ සුනිල් හඳුන්නෙත්තිට ඡන්දය දෙන්නැයි සජිත් පාක්ෂිකයන්ගෙන් ඉල්ලා සිටියේය. සුනිල් හඳුන්නෙත්ති පැරදුණේය.

මේ සියල්ලෝ (අනුපිළිවෙළින් රනිල්, සජිත්, මංගල), ජනාධිපතිවරණය සහ මහ මැතිවරණය අතරතුර කාලයේ සිදුව ඇති රාජපක්ෂ-විරෝධී ඡන්ද ඛාදනයේ කර්තෘකයෝ ය. ඔවුන්ගේ ඒ වළංකඬේ හැසිරීම නොවන්නට, වාසුදේව වැනි අපතයෙකු ගෙදර නතර කොට, හිරුනිකා වැනි වින්දිත ගැහැනියක ඉතා පහසුවෙන් පාර්ලිමේන්තුවට යැවිය හැකිව තිබුණි. රනිල්ට සහ මංගලටත් ඒ පාර්ලිමේන්තුවේම අසුන් ගත හැකිව තිබුණි. 

(ප.ලි: මේ ගණනය කිරීම් තිතට නිවැරදි යැයි නොසිතන්න. එසේම, අවලංගු වූ ඡන්ද 8 ලක්ෂය මෙහිදී සැලකිල්ලට ගෙන නැත. මේ ලිපියේ පරමාර්ථය, අහිංසක පුරවැසි ප්‍රවණතාවක් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයට නොව, ප්‍රජාතන්ත්‍ර-විරෝධයට රුකුලක් විය හැක්කේ කෙසේද යන්න පෙන්වා දීම පමණි).■