හැමෝම හෘදය සාක්ෂියට මුහුණදෙනවා – විසාකේසචන්ද්‍රසේකරම්
පාංශු චිත්‍රපටිය ගැන කතාබහක්
පාංශු චිත්‍රපටියේ තේමාව අසූනවයේ භීෂණ සමයේදී අතුරුදන් වූ පුතෙක් වසර පහකට පසුත් සොයන, ඒ වෙනුවෙන් පොලීසිවල හා අධිකරණවල රස්තියාදුවන බබානෝනා නම් කාන්තාවක් ගැන. චිත්‍රපටියෙන් බබානෝනාට යුක්තිය ඉටු වූ බව හිතනවාද?
විසාකේස චන්ද්‍රසේකරම් (අධ්යක්ෂ): අපි අපේ විශ්වාසයන්, ෆැන්ටසි අමතක කරලා බලන්න ඕනෑ බබානෝනාගේ යථාර්ථය මොකක්ද කියලා. ඇගේ යථාර්ථය තමන් සතු එකම සාරිය ඇඳගෙන උසාවි ගාණේ රස්තියාදු වීම. ඇයට අනුව මේ චිත්‍රපටියේ අවසානය යුක්තිය ඉටුවීමක් විදියට නොසලකන්න පුළුවන්.
අපි යුක්තිය කියලා පිළිගන්නේ යටත් විජිත පාලනයෙන් දුන් යුක්තිය පිළිබඳ සංකල්පය. එහෙත් අපි විමසන්න ඕනෑ යුක්තිය කියන්නේ ඒක විතරද කියලා. ඒ යුක්තිය ප්‍රමාණාත්මක, සෑහීමට පත්විය හැකි ආකාරයට සිද්ධවෙනවාද කියන එකත් බලන්න ඕනෑ. ඒකේ ප්‍රමිතිය මොකක්ද? යුක්තිය ඒක විතරක් නෙවෙයි නම්, යුක්තියෙහි වෙනත් මාදිලි තියෙනවාද? බබානෝනා ඒ ප්‍රශ්න විමසනවා. ඇය මුලින්ම විමසන්නේ මේකද යුක්තියෙහි ප්‍රමිතිය කියලා. එයා මේකද යුක්තිය කියන එකත් විමසනවා.
ඒ වගේම ඇය තවත් තැනකට යනවා. ඇය සාප කරනවා. මගේ අර්ථයෙන් සාප කිරීම යුක්තියේ තවත් මාදිලියක්. තවත් ප්‍රශ්නයක් තමයි යුක්තිය මේ ජීවිතයට විතරද? තවත් ජීවිතයක යුක්තියක් තියෙනවාද? බබානෝනාට ඔය වගේ ප්‍රශ්න ගොඩක් තියෙනවා. ඇය පටන්ගන්නේ අතුරුදන් වූ ළමයා කොහේ හරි හංගාගෙන ඇති කියලා හිතමින්. එහෙත් ඇයට පසුව දරුවාගේ ආත්මය ගැනත් කල්පනා කරන්න වෙනවා.
අපි නූතන මානසිකත්වයකින් බැලුවාට ඒ ප්‍රශ්නවලට මුහුණදුන් අයගේ ජන විඥානය හරිම වෙනස්. මම මගේ අම්මාට, ආච්චිට කිට්ටුයි. මා අතුරුදන් වුණා නම්, මම තවත් ගැබක් හොයාගන්න බැරිව ගන්ධබ්බ ආත්මයක ඉන්නවා කියලා අම්මා හිතුවොත්, එයාගේ මූලික ඉලක්කය වෙන්නේ පිනක් දහමක් කරලා මගේ ආත්මයට ශාන්තියක් අත්කරලා දෙන එක. දකුණු ආසියාතික අයිතිවාසිකම් අරගලවලදී අපි අමතක නොකරන පැත්ත ඕකයි.
ඒ මානසික තත්වයට පත්වෙන්නේ ආගමික පසුබිම නිසා විතරක්ද?
විසාකේස: මම දකින තව පැත්තක් තමයි අපේ වැඩවසම් මනස. උපතින් ලැබෙන හිමිකම් තියෙනවා. උපතින් නොලැබෙන හිමිකම් තියෙනවා. උපතින් සමහර දේවල් ලැබිලා නැත්තේ පෙර කරුමයක් නිසා. ඒ අනුව උපතින් සමහර හිමිකම් නොලැබෙන කෙනෙක්ට යුක්තිය ඉටු කරගන්නට වෙනත් තැනකට යන්න වෙනවා. මම ඒකයි දකින්නේ.
නීටා ප්‍රනාන්දු: මම මේ ගැන බබානෝනා කියන අම්මාගේ පැත්තෙන් කතාකරන්න කැමතියි. මේ කතාවට තේමා වෙන්නේ අම්මාගේ වේදනාව හා දුක. සාමාන්‍යයෙන් මේ වගේ දෙයක් සිද්ධවුණාම ඇයට හිතවත් අය ඇයට පොලීසියට යන්න කියලා උපදෙස් දෙන්න පුළුවන්. එතැනින් පස්සේ අම්මා කෙනෙක් විවිධ ආයතනවලට යනවා ඇති. ඉවරයක් නැති ගමනක්. අන්තිමේදී තමාගේ දරුවාගේ ජීවිතයත්, යුක්තිය පිළිබඳ හිත පිරෙන හැඟීමක් නොලැබෙන්න පුළුවන්. බබානෝනා කවුරු වෙනුවෙන්ද සටන් කරන්නේ. රට වෙනුවෙන්ද, ජාතිය වෙනුවෙන්ද, තමා වෙනුවෙන්ද කියලා ඇයට හිතෙනවා ඇති. ඇයට එපාවෙලා වෙන්න ඇති.
ගමේ අනෙක් අයත් මේ අම්මලා යුක්තිය හොයනවාට කැමති නැහැ. උතුරේ යුද්ධ කරන්න ඉන්න හමුදා සෙබළුන්ට චෝදනා කරලා, ඔවුන් උසාවි ගාණේ රස්තියාදු කරනවා කියන චෝදනාවත් බබානෝනා වගේ අම්මලාට ආවා..
නීටා: ඒක තමයි. ඒ වගේ ගම ඇතුළේ පීඩනයත් එනවා. මේ සියල්ල එක්ක බබානෝනාට අභ්‍යන්තර අරගලයක යෙදෙන්න වෙනවා ඇති. ඇයි මම සටන් කරන්නේ කියලා ඇය හිතනවා ඇති. අතුරුදන් වූ පුතා තමන්ගේ පණ නම්, ඇගේ ආදරය ඔහු නම් ඇය පතන්නේ ඔහුගේ යහපත ගැන විතරයි. ඇය රට ජාතිය වෙනුවෙන් සටන්කරන කෙනෙක් නෙවෙයි. යුක්තිය වෙනුවෙන් සටන් කිරීම ගැන ඇය දන්නේත් නැහැ. ප්‍රේක්ෂාගාරය බබානෝනාගේ තීන්දු තීරණ එක්ක එකඟ වෙන්නේ නැතිව ඇති. මොකද ප්‍රේක්ෂාගාරය බලන්නේ අපරාධයට දඬුවම් කරලා යුක්තිය ඉටුකිරීම ගැන. ඒත් බබානෝනාගේ අවශ්‍යතාව ඒක නෙවෙයි.
විසාකේස: අසූනවයෙන් පස්සේ අපරාධකාරයා, වින්දිතයා මේ දෙපිරිසේ පවුල්වල උදවියට එකම තැන ජීවත්වෙන්න වෙලා තියෙනවා. එක්කෙනෙක්ට අපරාධකාරයෙක්, තවත් කෙනෙක්ට වින්දිතයෙක් විදියට පෙනෙනවා. මේ චිත්‍රපටියේ චරිත පවා එහෙමයි. එක් කෝණයකින් වින්දිතයෙක්, තවත් පැත්තකින් අපරාධකාරයෙක්. ලයනල් කියන හමුදා සෙබළා පවා එහෙමයි. ඔහු රාත්‍රියට මෙට්ටය තෙමාගන්න කෙනෙක්. මේ හැමදේම බැඳිලා තියෙන්නේ හෘදය සාක්ෂිය එක්ක. බබානෝනා, හමුදා සෙබළා ඇතුළු හැමෝම හෘදය සාක්ෂියට මුහුණදෙනවා.
නීටා: බබානෝනාට තමාගේ පුතා කළ දේවල් ගැන පවා ප්‍රශ්නයක් තියෙනවා. ඒ ගැන ඇය ප්‍රශ්න කරනවානේ.
මේ චිත්‍රපටියේ අවසානයේදී කියනවා මෙවැනි අපරාධ ගැන ආණ්ඩුව පැත්තෙන් මෙන්ම ජේවීපී වැනි විප්ලවවාදී අරගලවල යෙදුණු කණ්ඩායම් පවා වගකීම බාරගත යුතු බව. අවුරුදු තිස් එකකට පස්සේ 2020දී ජේවීපිය ඒ වගකීම බාරගන්න ඕනෑ බව යෝජනා කරන්නේ ඇයි?
විසාකේස: මේ තරම් කාලයක් ගතවෙලා ඕක කියන්න හේතුවක් තියෙනවා. අපි අසූනවයේදීත්, ඉන් පසුවත් හිංසනය දැකලා තියෙනවා. මට අවුරුදු 50ක්. ඒ කාලයේ මම එල්ටීටීඊ සැකකරුවන් කියලා ගෙනා අය නීතිඥයෙක් ලෙස මුණගැහුණා. කළුතර බන්ධනාගාරයේදී එක දවසට විස්සක් විතර කතාකළා. අපි අහනකොට හැමෝටම ගහලා. නිකන්ම පහරදීලා නෙවෙයි. කළ හැකි සියලුම දේවල් කරලා. බ්ලේඞ්තලවලින් සූරලා. කමිසය උස්සනකොට තුවාල තියෙනවා. අදටත් ඒවා සිහිපත් කරනකොට මා හැඟීම්බර වෙනවා. මෙවැනි සිදුවීම්වලට ජවිපෙ මොනතරම් වගකිව යුතුද? මගේ අදහස එවැනි අපරාධවලට කිසිම වෙනසක් නැතිව ආණ්ඩුව සහ සන්නද්ධ කණ්ඩායම් එක අර්ථයෙන් වගකියන්න ඕනෑ. එල්ටීටීඊය හා ජේවීපීය එතැනට වැටුණේ මොකද කියන එක සලකන්න ඕනෑ බව ඇත්ත. එහෙත් ඒ කණ්ඩායම් නියෝජනය කළ අය එක වටිනාකමක් ඇතිව වගකිව යුතුයි.
මම මේක අවුරුදු 11කට කලින් වේදිකා නාට්‍යයක් විදියට ලීව එකක්. කවුරුත් උනන්දු නොවූ නිසාත්, විදේශගතව සිටි මට කරන්න නොහැකි වූ නිසාත් මේක පැත්තකට දාලා හිටියා. එහෙත් 2009 දී නැවත මම කම්පනය වුණා. ඒ අවුරුද්දේ මුලතිව්වලට කොටුවෙච්ච දස දහස් ගාණක් මැරුවා. මම කල්පනා කළේ මේක නැවතත් වෙන්නේ ඇයිද කියලා.
2009දී නැවත ඒක වෙන්නේ 1989 ප්‍රශ්නය අවසානයකට ආවේ නැති නිසා. අසූනවයේදී මොන තරම් අශිෂ්ට විදියටද අපේ ප්‍රශ්න විසඳාගන්න හැදුවේ කියන එක විවෘතව කතාකරන්න තිබුණා. ඒක කතාකරන්න අසීරු නැහැනේ. එතැනදී දෙමළාට සිංහලයාත්, සිංහලයාට දෙමළාත් වශයෙන් බෙදීමක් තිබුණේ නැහැනේ. එතැන මරාගත්තේ එකම ගම්මානවල හිටපු අපේම අය. ඒ ප්‍රශ්නය විසඳාගන්න බැරි අපි වාර්ගික අනෙකා එක්ක ප්‍රශ්නය විසඳාගන්නේ කොහොමද? අපි අල්ලපු ගෙදර මනුස්සයාට මේ තරම් සාහසික වුණේ කොහොමද කියන ප්‍රශ්නයට විසඳුම් හොයලා නැහැ. සිදුවෙච්ච වැරැද්ද ගැන සමාව ඉල්ලීමක් වෙලා නෑ. මට බයක් තියෙනවා, කලින් ප්‍රශ්න විසඳාගෙන නැති නිසා ආයෙමත් ඒ දේශපාලන සාපය මතුවෙන්න පුළුවන් බවට.
නීටාට බබානෝනා චරිතය භාරගැනීම අභියෝගයක් වුණාද?
නීටා: විසාකේස සහ මම මුහුණට මුහුණ හම්බවෙලා නැතිවුණාට මෙහෙම චරිතයක් තියෙන බව විසාකේස දූරකථනයෙන් කීවා. මම අසූනවය කාලයේ ලංකාවේ හිටියේ නැතත්, මම සිද්ධවෙච්ච දේවල් ගැන දැනගෙන හිටියා. ඒ නිසා මේ වගේ අතුරුදන් වූ දරුවා හොයන අම්මා කෙනෙක් කියන පසුබිම විස්තර කළාම මම චරිතයට කැමති වුණා. ඒත් මට පීනන්න සිද්ධවෙන බව කීවා. මට පීනන්න බැහැ. ඒත් ඔහු කීවා කොහොමහරි ඒක ඉගෙනගනිමු කියලා. කොච්චර ඉගෙනගත්තත් පීනන්න බැරිවුණා. මාස හයකට විතර පස්සේ මම ඉතා දුකින් විසාකේසට කීවා, මට පිහිනන්න ඉගෙනගන්න බැරි නිසා චරිතය කරන්න අමාරුයි කියලා. ඊට පස්සේ විසා කීවා, අවුලක් නෑ උඩුබැලි අතට පීනන්න පුළුවන් වුණොත් ඇති කියලා. ඊට පස්සේ කොහොම හරි ඒ විදියට පීනන්න ඉගෙනගත්තා.
ඊට පස්සේ ඔහු ස්ටෝරිබෝඞ් එකක් අරගෙන මා මුණගැහුණා. පැය කිහිපයක් වැය කරමින් බබානෝනාගේ චරිතය සම්පූර්ණයෙන් විග්‍රහ කළා. ඊට පස්සේ චිත්‍රපටියේ සම්පූර්ණ කණ්ඩායමට එකතු කරලා වැඩමුළු පැවැත්වුවා. ඔහු තමන්ගේ අදහස කීවා. ඊට පස්සේ ඒ ඒ චරිතය ගැන අපේ අදහස ඇහුවා. උදාහරණයක් විදියට විසාකේස මගෙන් ඇහුවා බබානෝනා පොඩි කාලයේ මොන වගේ කෙනෙක්ද කියලා. මට හිතෙන දේ මම කීවා. අම්මලා රෙදි හෝදන තුරු වැව ළඟ ගලක ඉඳගෙන කකුල් හොල්ලමින් හිටපු දැරියක් වෙන්න ඇති කියලා. ඔහු ඒ ගැන සෑහීමට පත්වෙන්න ඇති. චිත්‍රපටියේ පිටපතේ තියෙන සමහර දර්ශනයකට කලින් සහ ඒ සිදුවීමට පසු සිදුවීම් අපට රඟපාලා පෙන්වන්න කියලා ඔහු කීවා. එතකොට නළුනිළියන් තමන්ගේ අදහස් එක්ක ඒ සිදුවීම් නිර්මාණය කළා.
රඟපෑම අසීරු වුණාද?
නීටා: කිසිම අසීරුවක් තිබුණේ නැහැ. ගල්ගමුවේ රූගත කිරීම්වලදී අව්ව, පහසුකම් අඩු වීම වගේ බාහිර ප්‍රශ්න තිබුණා. එහේ මිනිසුන්ට වතුර පවා තිබුණේ නෑ. ඒ හැරුණාම අපි කලින් පුහුණු වූ නිසා රඟපෑම අසීරු වුණේ නැහැ. මේ චරිතයට ලේසියෙන් ඇතුළුවෙන්න මගේ පෞද්ගලික අත්දැකීමක් බලපෑවා. හැත්තෑඑකේ මගේ මල්ලීව මේ චිත්‍රපටියේදී වගේම අරගෙන ගියා. ගෙදරට ඇවිත් අරගෙන යනකොට අම්මා ජීප් එක පිටිපස්සෙන් දුවගෙන ගියා. මල්ලිගේ ජීවිතය අහිමිවුණේ නෑ. එහෙත්, ඒ කාලසීමාවේ අම්මාගේ හැසිරීම මට මතක් වුණා.
විසාකේසගේ මුල් චිත්‍රපටිය වන ‘සයපෙති කුසුම’ චිත්‍රපටියට වඩා සිනමාත්මක භාෂාව අතින් පාංශු දියුණු බව කීවොත්…
විසාකේස: මටත් එහෙම දැනෙනවා. ඒකට එක හේතුවක් තමයි සම්පත් වැඩිපුර තිබීම. පළවැනි චිත්‍රපටිය ඉතා අඩු වියදමකින් කළ එකක්. ඒ චිත්‍රපටියේ හිටපු හැමෝම පාහේ නවකයන්. මම, සංස්කාරක, කැමරා අධ්යක්ෂ ඇතුළු හැමෝම ආධුනිකයි. අත්දැකීම් තිබුණේ වේෂ නිරූපණය කළ කෙනාට විතරයි. අපි පාංශු චිත්‍රපටියේදී වගේම සයපෙති කුසුම චිත්‍රපටියේදීත් කලින් හැම දර්ශනයක්ම සැලසුම් කරලා, වැඩමුළු කරලා තමයි වැඬේට බැස්සේ. එහෙත් එතැනදී බොහෝ දේවල් මගේ ආධිපත්‍යයට යටවෙලා තිබුණේ. මම ඇදගෙන ගියා වැඩියි.
පාංශු චිත්‍රපටියේදී මා මූලික සැලසුම් සකස් කළාට, අනෙක් අයගේ දායකත්වය වැඩියි. මම දර්ශනතලයේ සිටියත්, සමහර දර්ශන රූගත කරනකොට ටිකක් ඈතින් ඉඳගෙන හිටියා විතරයි. අපි හැමදේම කලින් සැලසුම් කළාට පස්සේ බොරුවට දඟලන්න දෙයක් තිබුණේ නෑ. චිත්‍රපටියේ මුල්ම අදියරේ ඉඳලා මමත්, කැමරා අධ්යක්ෂ දිමුතු කාලිංග දහනායකත්, සංස්කාරක සිතුම් සමරජීවත් වයිට්බෝඞ් එකක රූප අඳිමින් හැම දර්ශනයක්ම සැලසුම් කළා. එතකොට ඔවුන්ගෙන් හැම දර්ශනයක් ගැනම අදහස් ආවා. සංස්කාරක සිතුම් මුල් අදියරේදීත්, රූගත කිරීම්වලදීත් හිටියා. ඔහුට එතැන කරන්න දෙයක් තිබුණේ නැතත්, ඔහු හිටියා. එහෙම හිටපු නිසා සංස්කරණය කිරීමේදී ප්‍රමිතිය සම්පූර්ණ වුණා.
රූප භාෂාව පොහොසත් වෙන්න විශේෂ හේතුවක් තමයි කැමරා අධ්යක්ෂ දිමුතු කාලිංග දහනායකගේ දායකත්වය. බොහෝ අය දන්නේත් නැතිව ඇති, දිමුතු චිත්‍ර ශිල්පියෙක් හා සංගීතය ගැන දන්න කෙනෙක්. ඒ කලා ක්ෂේත්ර ප්‍රගුණ කළ කෙනෙකුට කැමරාව දුන්නාම ඔහු හැමදේකම රිද්මයක් අල්ලගන්නවා. හැම රූපයකම කලාත්මක බව දකිනවා. කලා අධ්‍යක්ෂණය සඳහා අත්දැකීම් සහිත කලා අධ්‍යක්ෂවරුන් පස්දෙනෙක් දායක වුණා. ඊට අමතරව චිත්‍රපටියේ වැදගත් දර්ශන හැම එකක්ම නිර්මාණය කළා. මේ ප්‍රමිතිය චිත්‍රපටියෙන් පෙනෙන්නට තියෙන බව මටත් හැඟෙනවා.
චින්තක ජයකොඩිගේ සංගීතයත් රූපයට අපූරුවට මුසු වුණා නේද?
නීටා: චිත්‍රපටියේ තියෙන නැළවිලි ගීතවලින් ආභාසය ලැබූ සංගීතය හරිම ලස්සනයි. රෙදි වනන තැන දර්ශනවලට ඒ සංගීතය එකතුවෙද්දී තමයි ඒ රූප සම්පූර්ණ වෙන්නේ.
විසාකේස: ඔහු ආවාට ගියාට සංගීතය කළේ නැහැ. අපි ගොඩාක් කතාකළා. මමත් ඔහු පටිගත කිරීම්වලදී ගිහින් බලාගෙන හිටියා. ඇත්තටම සයපෙති කුසුම චිත්‍රපටියේ සංගීතයට මගේ ආධිපත්‍යයක් තිබුණා. ඒකේ සමහර තනු හැදුවේ මම. සංගීතය හැදෑරුවේ නැතත්, මම තනු හදලා තියෙන නිසා මගේ මැදිහත්වීම ඒ වෙලාවේ ආවා. එහෙත් පාංශු කරනකොට හිතාමතාම මම තනු පිළිබඳ අදහස් ඉදිරිපත් නොකර ඉන්න වගබලාගත්තා.
පාංශු චිත්‍රපටිය සාමාන්‍ය සමාජයට දැනෙන්නේ නීටාගේ චිත්‍රපටිය කියලයි. ඉන්දියාවේත් මෑත ඉතිහාසයේ කාන්තාවන් ප්‍රධාන චරිත රඟපාන චිත්‍රපටි දකින්න ලැබුණා. රංගන ශිල්පිනියක් ලෙස ඔබේ මුහුණ සහිත පෝස්ටරයක් එක්ක එළිදැක්වෙන චිත්‍රපටිය ගැන දැනෙන්නේ මොකක්ද?
නීටා: මට හැදුණ ප්‍රේක්ෂකයන් සංඛ්‍යාවක් ඉන්නවා. මා කරලා තියෙන චිත්‍රපටි අතර සන්ධිස්ථාන කිහිපයක් තියෙනවා. ‘දුහුළු මලක්, පවුරු වළලු’ සහ ‘පාංශු’ කියන්නේ තීරණාත්මකම සන්ධිස්ථාන තුනක්. පහුගිය චිත්‍රපටිවල මගේ රංගනය එක්ක නීටා ඊළඟට මොනවාද කරන්නේ කියලා ප්‍රේක්ෂකයන් බලනවා ඇති. මේ චිත්‍රපටියේදීත් කලින් වගේම ආදරය තමයි මතුවෙලා තියෙන්නේ. දුහුළු මලක් එකේ තිබුණේ අසම්මත ආදරයක්. මට මතකයි කවුරු හරි කියලා තිබුණා, දුහුළු මලක් එකේ ‘වල්’ චරිතය බොහොම ‘වැදගත්’ විදියට මම කරලා තියෙනවා කියලා. පවුරු වළලු චිත්‍රපටියේත් තියෙන්නේ පළමු පෙම්වතා නැවත මුණගැහිලා එක්ක ප්‍රේමයෙන් බැඳිලා, ගැබ්බර වෙන කතාවක්. එතැන තියෙන්නේත් ආදරය. ඒ වගේම පාංශු චිත්‍රපටියේත් තියෙන්නේ දරුවාට තියෙන ආදරය. ප්‍රේක්ෂකයන් මොන විදියෙන් හරි මගෙන් ආදරය බලාපොරොත්තු වෙනවා ඇති.
විසාකේස: නීටාගේ මට්ටමේ වෙනත් රංගන ශිල්පිනියක් ලංකාවේ ඉන්නවාද කියලා මම කල්පනා කරනවා. ඇය ජාත්‍යන්තර සම්මාන ගත්තා. ඉතා ආන්දෝලනාත්මක චරිත රඟපෑවා. එහෙම රංගන ශිල්පිනියන් ඉතාමත් අඩුයි. ඒ නිසා මේක නීටාගේ චිත්‍රපටිය කියා කියන්නට සුදුසුකම් ඇය සතුයි. චිත්‍රපටිය නිර්මාණය කිරීමේ ක්‍රියාවලියේ නීටා ඉතා වැදගත් භූමිකාවක් කළා. අම්මා කෙනෙක්, අක්කා කෙනෙක් වගේ ඇය නායකත්වය ගත්තා. රූගත කිරීම්වලදී ඕනෑ කණ්ඩායමක යම් මත ගැටුම් ඇතිවිය හැකියි. ඒවා කළමනාකරණය කරගැනීම හරි වැදගත්. නීටා මධ්‍යයේ ඉඳීම එවැනි තත්වයන්වලදී ධනාත්මක විදියට බලපෑවා. ඇය වෙනුවට තමන්ටම අවධානය දිනාගන්න උත්සාහ කරන කෙනෙක් හිටියා නම් රූගත කිරීම් සම්පූර්ණයෙන් වෙනස් වෙන්න තිබුණා. ඒ වෙනුවට ක්‍රියාවලිය පුරා සම්පූර්ණයෙන් සියල්ල සමබර කරන චරිතය වුණේ නීටා. ඇයට තිබුණු විනය, අධ්යක්ෂ ඇතුළු අනෙක් අය කෙරෙහි තිබුණ ගෞරවය චිත්‍රපටියේ රූගත කිරීම්වල සාර්ථකත්වයට බලපෑවා. මම මුලින් බබානෝනා චරිතයට නීටා ගැන කල්පනා කළත්, ඇයට කතාකරන්න හිතුවේ නැහැ. මා හිතුවේ ඇය අපට ඈත වැඩියි කියලා. එහෙත් රංගන ශිල්පී ජෙහාන් ප්‍රනාන්දු තමයි කීවේ, නීටාට කතාකරලා බලන්න කියලා. ඒ වෙලාවේ කතාකිරීම ගැන අද මම සන්තෝස වෙනවා. දැන් නීටාත් මමත් හොඳම මිතුරන් වගෙයි.■
