No menu items!
28.8 C
Sri Lanka
16 September,2025
Home Blog Page 247

ආණ්ඩුවේ තකතීරු තීන්දුව කාර් ප්‍රමුඛතා මංතීරු

0

කොළඹ හා අවට මාර්ගවල ක්‍රියාත්මක වූ බස් ප්‍රමුඛතා මං තීරුවෙහිම ත්‍රීරෝද රථ සහ යතුරු පැදි ද ධාවනය කරවීමේ නීතිය ක්‍රියාත්මක වූයේ සැප්තුම්බර් 21 වන සඳුදා සිටය. ඊට පෙර සතියේ සැප්තැම්බර් 14 වන සඳුදා සිට සිකුරාදා දක්වා ඒ සඳහා පෙරහුරුවක් ක්‍රියාත්මක විය.

පෙරහුරුව ක්‍රියාත්මක කර දින දෙකකට පසුව 16 වන දා මාධ්‍ය සාකච්ඡාවක් පවත්වමින් නියෝජ්‍ය පොලිස්පති ලාල් සෙනෙවිරත්න ප්‍රකාශ කළේ ඉදිරි දින තුන යතුරු පැදි හා ත්‍රීරෝධ රථ පාරේ වම් පස පළමු මං තීරුව වන බස් ප්‍රමුඛතා මං තීරුව පමණක් භාවිත කළ යුතු බවයි. බස් රථ, ත්‍රීරෝධ රථ හා යතුරු පැදි පාර පුරා ඇති මං තීරු සියල්ලේම ගමන් කරන නිසා මාර්ග තදබදය ඇති වන බවත් එහිදී ඔහු සඳහන් කළේය. උදෑසන 6 සිට පෙරවරු 9 දක්වාත් පස්වරු 4 සිට රාත්‍රී 8 දක්වාත් බේස්ලියින් පාර, හයිලෙවල් පාර, නුවර පාර, ගාලු පාර හා ශ්‍රී ජයවර්ධනපුර වන ප්‍රධන මාවත්වල මේ නීතිය ක්‍රියාත්ම විය.

ඔහුගේ ප්‍රකාශයට අනුව විනයක් නැතිව මාර්ගයේ ගමන් කරන්නේත් මාර්ග තදබදය ඇති කරන්නේත් මගී ප්‍රවාහන බස් රථ, ත්‍රී රෝධ රථ හා යතුරුපැදි කරුවන්ය. ඒ අය එක ගොඩට දැම්මාම ඔක්කෝම හරිය.

මෙය තකතීරු තීන්දුවකි. ප්‍රවාහනය ගැන මූලික දැනුමක් ඇති අයෙකුට පවා මෙය අසාර්ථක වන, මෝඩ තීන්දුවක් බව ක්ෂණිකව වැටහේ. යම් ක්ෂේත්‍රයක ප්‍රවීණයන් වෙනුවට හැම තීන්දුවක්ම ‘හමුදාකාරයන් හා පොලිස්කාරයන්’ ගන්නට ගියාම වෙන හදිය මේ මංතීරු නීතිය ක්‍රියාත්මක කිරීමට ගත් උත්සාහ යෙන් පැහැදිලි විය.

මීට පෙර කොළඹ නගරයේ මාර්ග තදබදය සඳහා බස් ප්‍රමුඛතා මංතීරු ක්‍රමයක් අත්හතා බලා තිබුණේ අහසින් කඩා පාත් වූ අදහසක් ලෙස නොවේ. එය අමල් කුමාරගේ වැනි අපේ කලාපයේ සිටින විශිෂ්ඨම ප්‍රවාහන විශේෂඥයන්ගේ යෝජනා මත ක්‍රියාත්මක කළ එකකි. එය විධිමත් සැලසුම් ඇතිව ඉදිරිපත් කළ යෝජනාවකි. එය කොළඹට පැමිණෙන මගීන්ගේ පහසුව ගැනත්, තදබදය අවම කිරීම සඳහාත් සකස් කළ ක්‍රමයකි.

බස් රථයකට පාරේ වෙන්වන ඉඩ මෝටර් රථ දෙකකින් ආවරණය කරයි. ලංකාවේ අමුතු වාහන සංස්කෘතියක් ඇත. සමාජ තත්වය පෙන්වන්නට පැජරෝ, මොන්ටෙරෝ, ඩිෆෙන්ඩර්, වී8 වැනි වාහනය ගැනීම සම්ප්‍රදායකි. සමහරවිට එක් මගියෙක් පමණක් එවැනි වාහනයක හරි බරි ගැහී ගමන් කරයි. එහෙත්, වෑන් රියක ඉඩකඩ මහපාරෙන් අල්ලාගනියි.

මාර්ග තදබදය අවම කිරීම යනු මාර්ගයේ පවතින ඉඩකඩෙන් සම්පූර්ණ ප්‍රයෝජන ගැනීමයි. නගරයට පෞද්ගලික වාහන ඇතුළුවීම හැකි තරම් අවම කොට, පොදු ප්‍රවාහනයට යොමු කිරීමයි. සාමාන්‍ය ගාස්තු මත සාමන්‍ය මගීන් ගමන් කරන අතර, ඉහළ වියදමක් දැරීමට හැකි අයට සුඛෝපභෝගී පොදු ප්‍රවාහන ක්‍රම ආරම්භ කිරීමත් සුදුසුය.

බස් රථවලට වෙනම, විශේෂ මංතීරුවක් ලැබෙන විට බස් රථයක යන අයට ඉක්මනින් ගමනාන්තයට යා හැකිය. එවිට මගීන් ඉක්මන තකා පෞද්ගලික වාහනය ගෙදර තබා බස්රියෙන් පැමිණෙයි.

සතියේ දිනවල කොළඹ නගරයට වැඩිම පිරිසක් පැමිණෙන්නේ බස් රථ, ත්‍රීරෝද රථ හා යතුරුපැදිවලිනි. මේ වාහන සියල්ල එක මං තීරුවකට හිර කර ඉතිරි මං තීරුවේ හෝ මං තීරු දෙකේ මෝටර් රථ ඇතුළු සුඛෝපභෝගී වහානවලට පහසුවෙන් ගමන් කිරීමන් කිරීමට මේ ආණ්ඩුව පසුගිය සතියේ ක්‍රියාත්මක කළ ක්‍රමවේදය අනුව ඉඩ කඩ විවර කර තිබුණි.  එක් මං තීරුවක බස්, ත්‍රීරෝද රථ හා යතුරුපැදිකරුවන් සිර වී බලා සිටියදී මොටර් රථ ඉතා පහසුවන් තමන්ට පමණක් වෙන් කළ මං තීරුවේ ගමන් කළේය. බැලූ බැල්මටම එය අදායම් මට්ටම් දෙකක මිනිසුන්ට දෙආකාරයකට සැලකීමක් ලෙස පෙනෙන්නට තිබුණේය. පෙරහුරු අවස්ථාවේදීම මෙම ක්‍රමවේදය ත්‍රීවීල් හා යතුරුපැදි කරුවන්ගේ හා බස්වල ගමන් කළ මගීන්ගේ දැඩි දෝෂාරෝපනයට හේතු විය.

ඇත්තටම මේ ක්‍රමය හදා ඇත්තේ මගීන්ගේ ප්‍රවාහන අරමුණු ගැන සිතා නොවේ. මාන්නයෙන් පිරි, මහපොළොවේ නැති ඉහළ පාන්තික අදහසකිනි. කරදරකාරයන් ටික එක ගොඩට දැම්මාම හරි කියා කිසිම විද්‍යාත්මක පදනමක් නැතිව කල්පනා කරමිනි.

සමස්ථ ලංකා පෞද්ගලික බස් හිමියන්ගේ සංගමයේ සභාපති ගැමුණු විජේරත්න සඳහන් කළේ මේ මංතීරු නීතිය ගෙන ආවේ මාර්ග තදබදය අවම කිරීමට හෝ කොළඹට පැමිණෙන බහුතරයක් පුද්ගලයින්ගේ සුව පහසුව සැලසීමට නොව කාර්වලින් පැමිණෙන ඉහළ පංතියේ අයට පහසුකම් සැලසීමේ අරමුණින් බවය.

පෙරහුරු සතිය අවසන් වී 21 වන සඳුදායින් පසුව මේ නීතිය කඩ කරන්නන්ට එරෙහිව නීතිය ක්‍රියාත්මක කරන බව සැප්තැම්බර් 20 වන ඉරිදා මාධ්‍ය සාකච්ඡාවක් පවත්වමින් ජාලිය සේනාරත්න සඳහන් කළේය. මේ තීරණයේ ඇති බරපතල අවුල සම්බන්ධයෙන් ඇති වූ දැඩි විවේචන හේතුවෙන් මේ නීතියෙහි සංශෝධනයක් කළ බව 22 වන දා පොලිස් මූලස්ථානයේ දී යළිත් මාධ්‍ය සාකච්ඡාවක් පවත්වමින් පොලිස් මාධ්‍ය ප්‍රකාශක ජාලිය සේනාරත්න 23 වන දා සිට මං තීරු නීතිය සංශෝධන සහිතව ක්‍රියාත්මකවන ආකාරය පැහැදිලි කළේය.

ඒ අනුව බස් ප්‍රමුඛතා මං තීරුවෙන් ත්‍රීරෝද රථ හා යතුරුපැදි ඉවත් කර බස් ප්‍රමුඛතා මං තීරුවෙහි මගීන් ප්‍රවාහනය කරන ලංගම හා පෞද්ගලික බස්වලට අමතරව පාසල් ළමුන් ප්‍රවාහනය කරන වෑන් හා බස්රථද, කාර්යාල සේවක සේවිකාවන් ප්‍රවාහනය කරන බස් රථ හා වෑන් රථද ගමන් කළ යුතු බව හා යතුරු පැදි, ත්‍රීරෝද රථවලට දෙවන මං තීරුවෙහි ගමන් කළ හැකි බව සඳහන් කළේය.

ඉහළ සිටින පුද්ගලයන්ට මහමගදී සාමාන්‍ය මගියෙකු විඳින පීඩාව ගැන වැටහෙන්නේ නැතිවා විය හැකිය. සාමාන්‍ය මගියෙකුගේ ජීවිතය සම්පූර්ණයෙන්ම පාහේ මහමගට ගෙවෙයි. ඔවුන්ට විවේකයෙන් සැහැල්ලුවෙන් ඉන්නට තිබෙන කාලය දහදිය දමමින් බස් රියක සිර වී ගත කරන්නට සිදුවෙයි. යතුරුපැදිකරුවන් අස්සෙන් දමමින් වාහන පැදීම නරක බව ඇත්තය. එහෙත්, ඉක්මනින් ගමනාන්තයට යෑමේ අරමුණෙන් ඔවුන් බරැති යතුරු පැදියක් එහේ මෙහේ කරන්නේ විනෝදයට නොවේ. තෙහෙට්ටුවෙන් පිරි, සැහැල්ලුවක් නැති ශ්‍රම බලකායක් බිහිවීමට දුර්වල ප්‍රවාහනය ප්‍රධාන හේතුවක් වී තිබේ. පසුගිය රජයේ කුමන අඩුපාඩු තිබුණත් ප්‍රවාහනයේ අඩුපාඩු පුරවන්නට විද්වතුන්ගේ උපදෙස් මත සැලසුම් සකස් කර තිබුණි. සැහැල්ලු දුම්රිය ව්‍යාපෘතියක් පටන්ගන්නට සිටියේත් ඒ අනුවය. මහා වියදමක් දරමින් දුර බැහැර ගමන් යන්නට අධිවේගී මාර්ග හදන මේ ආණ්ඩුව අගනගරයේ ප්‍රවාහන අර්බුදය විසඳන්නට මෙවැනි අසාර්ථක උත්සාහයන් ගැනීම කණගාටුවට කාරණයකි. මං තීරු නීතිය නිසා වඩාත් පීඩාවට පත් වූවන් අතර රැකියා සඳහා යතුරු පැදිවලින් කොළඹට පැමිණෙන පුද්ගලයින් ප්‍රමුඛය. මං තීරු දෙකක නිදහසේ වේගයෙන් සුඛෝපබෝගී මෝටර් රථ ඉගිල යන විට වැස්සේ තෙමෙමින්, අව්වේ වේලෙමින් එදෙස බලා සිටියේ ඔවුන්ය. මේ නීතිය ක්‍රියාත්මක කළ පළමු දවසේම එය ඉහළ පැලැන්තියේ අයට මාර්ගයේ ප්‍රමුඛතාවක් ලබාදීමට කළ වැඩක් බව පෙනෙන්නට තිබුණු බව පවසන්නේ සමස්ථ ලංකා යතුරුපැදි කරුවන්ගේ සංගමයේ සභාපති චිරන්ත අමරසිංහය.

‘මෙතන ප්‍රශ්නය තියෙන්නේ නීතිය ක්‍රියාත්මක කරන ආයතනය ප්‍රායෝගික නොවීම. යතුරුපැදිකරුවෝ විනයානුකූල වෙනවා. පොලීසිය යෝජනා කරන දේ නිවැරදි නෙවෙයි.  දැන් ආයෙත් දාලා තියෙනේ දෙවැනි මං තීරුවේ ත්‍රීරෝද රථ හා යතුරු පැදි ධාවනය කළ යුතුයි කියලා. මම ඊයේ දැක්කා මං තීරු තුනේම කාර්. මේකේ ප්‍රධාන ප්‍රශ්නේ කාර් නිසා ඇති වෙලා තියෙන්නේ. රෝද හතරේ වාහන හොඳටම වැඩියි. මේ වැඩෙන් වුණේ මාර්ග නීති සම්බන්ධයෙන් රියදුරන්ගේ මනසේ තිබුණු අවබෝධය සම්පූර්ණයෙන්ම අවුල් වීම විතරයි. ඒ ඇතිවෙන අවුල ලිහන්න ඉදිරියේදි මේ අයට සෑහෙන වෙහෙසක් ගන්න සිද්ධ වෙනවා.’

සමස්ථ ලංකා ත්‍රීරෝද රථ රියදුරන්ගේ වෘත්තීය සමිතියේ සභාපති ලලිත් ධර්මසේකර ඒ පිළිබඳව පවසන්නේ මෙවැනි අදහසකි.

‘පාරේ ප්‍රශ්නයක් තියෙනවා. අපි ඒක පිළිගන්නවා. එය විසඳා ගැනීම සඳහා පාර භාවිතා කරන අයයි, පරිපාලනය කරන අයයි හැමෝම කැප වෙන්න ඕනෑ. හැබැයි ඒ ගැන අපි සංවේදීයි. මාර්ග නීති සැමට එක සේ  ක්‍රියාත්මක විය යුතුයි. පැවතිච්ච තත්වය ඇතුළේ ත්‍රීරෝද රථ සහ යතුරු පැදි වෙට්ටු දාලා තමන්ගේ ගමන ගියා. අවුලේ ප්‍රයොජනය ගත්තේ ත්‍රීවීල් හා යතුරුපැදි කියමුකෝ. අපේ තමයි විනයක් නැත්තේ කියලා අදහසක් සමාජයේ තියෙනවා. ඒ තත්වය නැතිකරන්න නම් අමුතුවෙන් කවුරුවත් නීති දාන්න ඕනෑ නෑ. තියෙන නීති රට පුරාම හරියට ක්‍රියාත්මක කළාම ඇති.’

2017 වසරේදී මුලවරට බස් ප්‍රමුඛතා මංතීරු ක්‍රමය හඳුන්වා දීමේදී ඒ ක්‍රියාවලියට දායක වූ මහාචාර්ය අමල් කුමාරගේ මං තීරු සම්බන්ධයෙන් අද උද්ගත වී ඇති තත්වය පිළිබඳ දැඩි ලෙස කණගාටුවන බව පැවසීය. කොළඹ කිලෝමීටර් 30 ක් පමණ දුරක් තුළ අත්හදා බැලීම් කර, පර්යේෂණ කර, ඊට අවශ්‍ය නීති සම්පාදනය කිරීමෙන් හා අදාල පුද්ගලයින් පුහුණු කිරීම්වලින් පසුව බස් ප්‍රමුඛතා මං තීරු ක්‍රමය ක්‍රියාත්මක කළ බවත් ක්‍රමවේදයේ ඇති වූ ගැටලු දින කිහිපයකින් විසඳා බස් රථවල වේගය තරමක් වැඩි කර ගැනීමට හැකි වූ බවත් මහාචාර්යවරයා පෙන්වා දුන්නේය. සෙසු වාහනවලටත් ඉන් යම් පහසුවක් සැලසුණු අතර පහුගිය සතිය වන තුරුම ක්‍රියාත්මක වුයේ ද ඒ ක්‍රමයයි.

‘බස් ප්‍රමුඛතා මං තීරු ක්‍රම ලෝකයේ රටවල් 200 ක පමණ විවිධ මට්ටම්වලින් ක්‍රියාත්මක වෙනවා. රටක ආර්ථික ක්‍රියාවලියේදී වැදගත් වෙන්නේ වාහන නෙමෙයි. එන මිනිස්සු ප්‍රමාණයයි. ඒ නිසයි දියුණු රටවල් මං තීරු ක්‍රම වගේ සංකල්ප භාවිතයට ගන්නේ. ප්‍රමිතියෙන් යුතු බස් රථ ධාවනයේ යොදවන්නේ. එතකොට වෙන්නේ බස් එක වෙලාවට යනකොට මෝටර් රථයේ එන මනුස්සයා, මෝටර් සයිකලයේ එන මනුස්සයා බස් එකේ එන්න ගන්නවා.

දැන් තියෙන තත්වය අනුව කොළඹ නගරයට දවසකට ලක්ෂ 10 ක් විතර පුදගලයින් ඇතුල් වෙනවා. බස් ගමන් වාර 10,000 යි. පෞද්ගලික වාහන ලක්ෂ 4 ක් කොළඹට එනවා. ඒවායේ ලක්ෂ 6 ක් පුද්ගලයින් එනවා. තදබදයට මූලික හේතුව ඒ පුද්ගලික වාහන. ඒ වාහන ලක්ෂ 4 න් ලක්ෂයක් අඩු  කරගන්න හැකි වුණොත් මේ තදබදය විශාල ලෙස අඩු වෙනවා. බස් ප්‍රමුඛතා මංතීරුවට වෙනත් වාහන ඇතුළ් කළාම බස් ගමනාගමනය අඩාල වෙනවා. පහුගිය දවස්වල අපි දැක්කේ කාර් ප්‍රමුඛතා මං තීරු ක්‍රමයක්.

මේ මං තීරු නීතිය අපේ රටේ මෝටර් රථ ආඥා පනතේ මුල ඉඳලාම තියෙනවා. පාරක වාහනයක් ගමන් කරනවා නම් වම් පත්තෙන් ගමන් කරන්න ඕනෑ. තීරු තුනක් තියෙනවා නම් අපි පදවන්න ඕනෑ වම් පැත්තේ තීරුවේ. වාහනයක් ඉස්සර කරනවානම් හෝ දකූණට හරවනවා නම් තමයි දකුණුට ගන්න ඕනෑ. අපි අධිවේගී මාර්ගවල යනකොට ඒ ක්‍රමය හොඳින් පාවිච්චි කරනවා. අනෙක් පාරවල්වල වම් තීරුවේ කවුරුවත් යන්නේ නෑ. මං තීරු නීතිය හරියටම ක්‍රියාත්මක කරනවා නම් පොලීසිය කළ යුත්තේ සියලුම වාහන වම් පැත්තෙන් ධාවනය කරවීමයි. වම් මං තීරුවේ බස්, දෙවෙනි මං තීරුව ත්‍රීරෝද රථ හා යතුරුපැදි, තුන්වෙනි මං තීරුව කාර් කියලා මම ලෝකේ කොහේවත් දැකලා නෑ. මං තීරු නීතිය ක්‍රියාත්මක කරන්න ඕනෑ වේගය අනුව. හෙමින් යන බස් රථයක් වමේ අයිනෙන් යන්න ඕනේ. හයියෙන් යන කාර් එකක් ඊට දකුණෙන් යන්න ඕනෑ. එතකොට තමයි පාරේ විනය හා කාර්යක්ෂමතාවය ඇති වෙන්නේ.’■

 ප්‍රින්ජිත් ආලෝකබණ්ඩාර

ජනමත විචාරණයක් ඕනෑ කිව්වොත් ආණ්ඩුව 20 අත්හරී ඡන්දෙන් පරදීවියැයි අනුමානයක්

0

20 වැනි ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයේ ඇති ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාව අහෝසි කිරීම ඇතුළු මූලික යෝජනා සම්මත කිරීම සඳහා ජනමත විචාරණයක් අවශ්‍ය බව ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය නිගමනය කළහොත් 20 වැනි සංශෝධනය අත්හැර දැමීමට ආණ්ඩු පක්ෂයේ සාකච්ඡාවක් ඇතැයි අනිද්දා සමග අදහස් දැක් වූ කැබිනට් මණ්ඩල සාමාජිකයෝ කිහිපදෙනෙක් පැවසූහ.

ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාව අහෝසි කිරීම 20 වැනි සංශෝධනයේ මූලික අරමුණක් වන නමුත්, එය අහෝසි කිරීමේදී පත් කිරීම් බලතල ජනාධිපතිවරයා වටා ගොනු වන නිසා, එය ජනතා පරමාධිපත්‍යය සීමා කිරීමක් ලෙස සලකමින් ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය ජනමත විචාරණයක් නියම කිරීමේ ඉඩකඩක් ඇතැයි ආණ්ඩුවේ නායකයන්ගේ අවධානයට යොමු වී ඇත. එසේ 20 සංශෝධනය අතහැර දැමීමට හේතුව වශයෙන් ආණ්ඩු පක්ෂයේ සාකච්ඡාවලදී අවධානය යොමු කර ඇත්තේ ජනමත විචාරණයකදී 20 වැනි සංශෝධනයට විරුද්ධව සීයට 50කට වැඩි පිරිසක් ඡන්දය ලබාදීමේ විශාල ඉඩක් ඇති බවය. මේ වන විටත් ආණ්ඩු පක්ෂයේ අනෙකුත් දේශපාලන පක්ෂ නායකයන් හා ආණ්ඩුවට හිතවත් ජාතික සංවිධානද විපක්ෂයේ දේශපාලන පක්ෂද සිවිල් සංවිධාන ඇතුළු බොහෝ දෙනා 20 වැනි සංශෝධනයට විරෝධය ප්‍රකාශ කර තිබීම ඒ සඳහා හේතු ලෙස සාකච්ඡාවට ලක් වී ඇත.

ජනමත විචාරණයක් පවත්වන්නට සිදු වුණොත් සාමාන්‍ය ජනතාව ඉදිරියේ 20 වැනි සංශෝධනය සාධාරණීකරණය කරමින් ඒ වෙනුවෙන් පෙනීසිටීමට ආණ්ඩුවේ නායකයන් බොහෝ දෙනෙකු මැලිකමක් දක්වන බවද අනිද්දාට අදහස් දැක් වූ කැබිනට් මණ්ඩල සාමාජිකයෝ පෙන්වා දුන්හ.■

විස්සට කලාකරුවන්ගේ විරෝධය

ජාතිවාදයේ දිගුවක්

රංගන ශිල්පී ලක්ෂ්මන් මෙන්ඩිස්

මීට කලින් බණ්ඩාරනායකලා කළා වගේ මේ අයත් සිංහලකම උඩට අරන් බලය ගත්තා. 20 වැනි සංශෝධනය එම ජාතිවාදයේ දිගුවක්. කාලාන්තරයක් තිස්සේ අමාරුවෙන් මිනිසුන්ට කරුණු වටහා දීලා ව්‍යවස්ථාව වෙනස් කරන්න අපි සමත් වුණා. එහෙත්, දැන් නැවතත් ඒක ලෙහෙසියෙන් අනෙක් පැත්තට හරවන්න තමයි උත්සාහ කරන්නේ. ඊළඟ පරම්පරාවටත් ආයේ අලුතෙන් අරගලයක් කරන්න සිද්ධවෙනවා.

 

අසීමිත බලයක් එපා

චිත්‍රපටි අධ්‍යක්ෂ අශෝක හඳගම

20 සංශෝධනයේ ගුණ කියන්න තරම් හදාරා නැහැ. එහෙත්, රටට ව්‍යවස්ථා වෙනසක් අවශ්‍ය නම්, එය 19ට එහා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයට තබන පියවරක් විය යුතුයි. රටේ ජනාධිපති පත්කෙරෙනුයේ ජනතා කැමැත්ත අනුව බව සැබෑවක්. එහෙම පත් වෙන කෙනා ඉතා හොඳ කෙනෙකු  වුවත්, අසීමිත බලයක් සංකේන්ද්‍ර විය යුතු නැහැ. ඔහු පවා අත්තනෝමතික ලෙස ගන්නා තීරණවලින් විය හැකි අවැඩ හඳුනාගත් විටෙක, ඒවා වළක්වාගත හැකි ප්‍රතිපාදන ව්‍යවස්ථාව තුළ තිබිය යුතුයි.

 

කෙළවර ඛේදවාචකයක්

ලේඛක මොහාන් රාජ් මඩවල

ලෝකයේ ඕනෑම මනුස්සයෙක්ට තනි බලයක් ලැබීම භයානකයි. දැන් ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ජනප්‍රියම පාලකයා බව ඇත්ත. එහෙත්, ඔහුටත් තනි බලයක් ලැබුණොත් කෙටි කාලයක් තුළ විනාසයක් වේවි. ඕනෑවට වඩා බලය අධිකව ලැබීමේ ආදිනව ගැන ලෝකයේ උදාහරණ බොහෝමයි. ලිබියාවේ ලස්සනම උදාහරණය තියෙනවා. ගඩාෆි බලයට ඇවිත්, ලොකු සංවර්ධනයක් කරමින් හිටියා. අවුරුදු දහය ළංවෙන කොට සම්පූර්ණ ඒකාධිපතියෙක් වෙලා. අන්තිමේ මහමග මැරිලා ගියා. කෙතරම් ජනතාවාදී නායකයෙක්ට වුණත් අධික බලය ලැබුණාම කෙළවර ඛේදවාචකයක්.

 

මනුෂ්‍යත්වය මරා දමාවි

ගායන ශිල්පී ජයතිලක බණ්ඩාර

විසිවන සංශෝධනය සාක්ෂාත් වුණොත් දශක ගණනාවක් තිස්සේ තිබුණ මනුෂ්‍යත්වය මරා දැමීමේ උත්සාහය සාර්ථක වනු ඇති. 19 වැනි සංශෝධනය වෙනුවෙන් උරදුන්, කරදුන් වෙහෙසුණු අපි දන්නවා ඒ වෙනුවෙන් විඳපු දුක. අපේ බලාපොරොත්තුව 19 තවදුරටත් දියුණු කිරීම. කනගාටුදායකම සිද්ධිය තමයි 20 වැනි සංශෝධනය ලංකාවේ මිනිසුන්ගේ ආශීර්වාදය මත සිදුවීම. අපි දන්නවා අනාගත දවසක මේ මිනිසුන් එකතුවෙලා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය වෙනුවෙන් නැගිසිටීවි කියා.

 

අපට වෙන රටක් නෑ

දෘශ්‍ය කලාවේදී මහාචාර්ය චන්ද්‍රගුප්ත තේනුවර

හැමෝටම අවශ්‍ය නිදහස, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය හා නීති ගරුක බව. අපි උපයන මුදලින් ජීවිතය ගත කිරීම. ගෙවන බදු මුදල්වලට සාධාරණයක් ඉටු වීම. ඒවා වෙනුවෙන් තමයි ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් තියෙන්නේ. නිදහස ඇහිරෙයිද කියන ප්‍රශ්නය මේ ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයෙන් එනවා. උගත්, නූගත්, ධනවත්, දිළිඳු ඕනෑ කෙනෙකුට මේ සංශෝධනය බලපානවා. අපට වෙන රටක් නෑ. විදෙස් පුරවැසියන් හා ද්විත්ව පුරවැසියන්ට පලා යන්න පුළුවන්. අපට පලා යන්න තැනක් නෑ.

 

ප්‍රකාශන නිදහසට බලපායි

සිනමාවේදී විසාකේස චන්ද්‍රසේකරම්

කාරණා ගණනාවක් නිසා මේ කෙටුම්පත පරාජය කරන්නම ඕනෑ. විශේෂයෙන් ජනාධිපතිධුරය වටා තිබුණාටත් වඩා බලය සංකේන්ද්‍රණය වීම ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ පැවැත්මට හානිකරයි. මේක අපේ ප්‍රකාශනයේ නිදහසටත් බරපතළ විදියට බලපෑමක් වේවි. ආණ්ඩුවේ ආයතන තුන අතරේ බලය සංවරණය කරන්නට තිබුණ ප්‍රතිපාදන නැවත නැතිවෙලා ගිහින්, විධායකය වටා අත්තනෝමතික බලයක් එකතු වුණොත් නීතියේ ආධිපත්‍යය බිඳවැටෙනවා.

 

යකාගේ දත් උල් කිරීමක්

රංගන ශිල්පී ජගත් මනුවර්ණ

විධායක ජනාධිපති කියන්නේ යක්ෂයෙක්. යක්ෂයා බැඳලා වැඩ ගන්නට 19 සංශෝධනය ගෙනාවා. 20 වැනි සංශෝධනයෙන් බැමි ලිහලා, යකාගේ දත් උල් කරන්න උත්සාහ කරනවා. ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහත්තයාට මිනිසුන් තුනෙන් දෙකේ බලයක් දුන්නා. පාර්ලිමේන්තු ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ඇතුළේ යමෙක් රට වෙනුවෙන් වැඩ කරනවා නම් බලය තියෙනවා. එයාලාට කොච්චර බලය දුන්නත් මදි. ව්‍යවස්ථාවත් වෙනස් කරලා බලය ගන්න හදනවා.

 

ජනජීවිතය බේරාගන්න සිදුවේවි

රංගන ශිල්පිනී සමනලී ෆොන්සේකා

ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් හදන්න ඕනෑ නායකයා ගොඩාක් හොඳ කෙනෙක් වේවි කියන උපකල්පනය මත නෙවෙයි. ව්‍යවස්ථාවක් ඕනෑ නායකයා නරක කෙනෙක් වුණොත් ජනතාව ආරක්ෂා කරගැනීම සඳහායි. 20 සංශෝධනය මහජනයා පැත්තට නැති, අසීමිත බලයක් ගොඩනගන ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් වෙනුවෙනුයි. මේකෙන් කලාවේ ස්වාධීනත්වය ගැන කොහොමත් හිතන්න බැහැ. කලාව බේරාගන්න කලින් සාමාන්‍ය ජනජීවිතය බේරාගන්න සිදුවේවි.

 

මුස්ලිම් අය කල්පනාවෙන්

චිත්‍රපට අධ්‍යක්ෂ කේසවරාජන් නවරත්නම්

ලංකාවේ දෙමළ ජනතාවට වෙන්න ඕනෑ ටික වෙලා ඉවරයි. එහෙත් මුස්ලිම් ජනතාව තමන්ට ඊළඟට වෙන්නේ මොකක්ද කියලා කල්පනා කරන්න ඕනෑ. මුස්ලිම් සහ දෙමළ ජනතාව කල්පනා කරලා එකතු වෙන්න ඕනෑ. සිංහල අයත් මේකේ භයානක බව තේරුම් ගන්න. ඉස්සරහට කට අරින්නත් බැරි වේවි. ජනපතිට මහා බලයක් දෙන්නට ගත් තීන්දුවේ බර සිංහල ජනතාවට තේරෙන්න ගනීවි.

 

ඛේදනීය විහිළුවක්

නාට්‍ය අධ්‍යක්ෂ අසංක සායක්කාර

නිර්ලජ්ජිත විදියට ඒකාධිපති පාලනයක් දක්වා බලය වැඩි කරගන්නට පාර කපන වගන්ති ටිකක් තමයි 20 සංශෝධනයේ තියෙන්නේ. දැන් ව්‍යවස්ථාව ගැන මොන විවේචන තිබුණත්, ඔක්කොම අත්හැරලා ගෙඩිය පිටින් ඒකාධිපති සංශෝධනයක් ගේන්නට කල්පනා කරන්නේ කොහොමද. විස්ස සඳහා තුනෙන් දෙක ලැබීම, එය සම්මත කිරීම, දැන් මේවා සාධාරණීකරණය කරන අය සිටීම වගේ දේවල්වලටත් කලින් මෙහෙම සංශෝධනයක් ගේන්නට කල්පනා කිරීමත් ඛේදනීය විහිළුවක් ලෙස සලකනවා.■

මහින්දයි ගෝඨායි මගේ ජීවිතේ බේරුවා – ගොවි නායක කවුඩුල්ලේ එම් කේ ජයතිස්ස

 

අදටත් උකුණු දැත්ත හෝ ට්‍රැක්ටරය අරන් කුඹුරට බැස්සාම ඇගේ හයිය දකින්න පුළුවන්.

ඇය තමයි මා කළ නිවැරදිම තෝරාගැනීම.

 

 

ගොවි ක්‍රියාකාරිකයෙක් ලෙස දේශපාලනයට එන්නට පසුබිම සැකසුණේ කොහොමද?

මගේ තාත්තා දකුණේ. අම්මා කොත්මලේ. දකුණේ ඉඳන් ඔහු බේකරි රස්සාවට කොත්මලේ ගිහින්. 1947 මාර්තුවල කොත්මලේ නාය ගියා. ඊට පස්සේ ගොවි ජනපද ව්‍යාපාරයේ තුන්වැනි පරම්පරාව විදියට අපේ තාත්තා කවුඩුල්ලට ගියා. කොත්මලේ ඉඳලා අපේ තාත්තලා ඇඳිවත විතරක් එක්ක ආවේ. අපේ අයියලා වඩාගෙනයි ආවේ. අක්කර අටක ඉඩම් ප්‍රමාණයත් තාත්තාට ලැබුණාලු. ගේකුත් එක්ක හරක් බාන, උදැල්ල ආදිය දුන්නාලු. ඒවා එක්ක ගොවි ජනපද ගොඩනගන්න උදව් වුණාලු. පුද්ගලික ව්‍යාපාරිකයන් අසාධාරණ විදියට වී අරගන්න නිසා සමුපකාර ව්‍යාපාරය තමයි ඔවුන්ට පිටිවහලක් වුණේ. අපේ තාත්තා හොඳ සමුපකාරිකයෙක්ව හිටියා. කවුඩුල්ල සමුපකාර සමිතියේ සභාපති බවට පත්වුණා. ඔහුගේ එම ක්‍රියාකාරිත්වයෙන් මට ආභාසය ලැබෙන්න ඇති.

 

ළමා කාලය සිහිපත් කළොත්..

මගේ ළමා කාලය ගෙවුණේ කවුඩුල්ල ගමේ. ඒකේ ජීවන රටාව තිබුණේ මහා යායක් වැඩකරලා, ඒකෙන් ගන්න අස්වැන්න තුළ ඒක බෝග වගාවක ප්‍රතිඵල ලැබීම මත. අක්කර ගණනක කුඹුරුවලට අමතරව අපට ගෙවත්තකුත් තිබුණා. අපි අවුරුදු දහයේ දොළහේ ඉඳලාම කුඹුරට තේ පෝච්චිය අරන් ගියා, කොළ මඩවන වැඩට සම්බන්ධ වුණා. ගවයාට දේවත්වයෙන් සලකන සංස්කෘතියකට හුරුවුණා. කමත කෝවිලක් විදියට සැලකුවා. හැමදේටම වැන්දා. කමතට සෙරෙප්පු දාගෙන ගිය දාට කෙවිටි පාර කෑවා. විසිල් ගහන්න ගිහින් පහරකෑමට ලක්වුණා. ගවයාගේ කොළ මඩින වැඬේ එළිවෙන තුරු රාජකාරියක්. ඒක කටුක වුණාට, ආසාවක් ආවා. ලන්තෑරුම්, පැට්‍රොමැක්ස් තියාගෙන කොළ පෑගිල්ලට පුරුදු වුණා. ගොයම් නෙළන්නට කාන්තාවන් ආවාම විඩාව නිවාගන්නට කවි, ගීත කියමින් විනෝදයෙන් හිටියා. ඒ සංස්කෘතියේ ආභාසය ලැබුවා. පසුකාලීනව අපි විද්‍යාව ඉගෙනගනිද්දී පුංචි කාලයේ දැකපු සමහර අභිචාර විධි, මිථ්‍යාව බව සලකමින් තරුණ කාලයේ තාත්තා එක්ක ගැටුමකුත් හදාගත්තා. ඒ ඇදහිලි, කෙම් ක්‍රමවල තිබුණු විද්‍යාත්මක, මානුෂීය හා සංස්කෘතික පසුබිම පසුකාලීනව අපි තේරුම් ගත්තා.

 

පාසල් ගියේ කොහේද?

මුලින් ගියේ සන්සුන්ගම කියන පාසලට. ඩී.එස්. සේනානායක මහත්තයා මැරෙන්න කලින් විවෘත කළ ඒ පාසල සහ ගමේ පන්සල ඇසුරේ තමයි මුල් කාලයේ අධ්‍යාපනය ලැබුවේ. ජනපද ව්‍යාපාර ආරම්භ කළ වෙලාවේ ගොවිතැන මිසක් පාසලක්, පන්සලක් හදාගැනීම ගැන හැඟීමක් තිබුණේ නැහැ. දරුවන්ගේ අධ්‍යාපනය වගේ දේවල් ගැනත් ලොකු උනන්දුවක් තිබුණේ නැහැ. දරුවන්ට අන්දලා තිබුණේ පිටි බෑග් එකක්. අමු රෙද්දෙන් හදපු ඒ බෑග් එක උරහිස් දෙකට කපලා ඔළුවෙන් අන්දලා තිබුණා. හවස ඇවිත් දරුවන් හුරතල් කළා විතරයි.  ඔය අතරේ අපේ ගමේ වස් වසන්න හිමිනමක් ආවා. නැවතුණේ අපේ ගෙදර. එතෙක් කැලේ කපද්දී පුරාවිද්‍යා සාධකයක් හම්බවුණොත් එහෙම තැනකට කැලෑ මලක් තියලා පූජා කළ, අත්තක් එල්ලලා වැඳපු තාත්තලා සිවුරක් දැක්කා. ඒ හාමුදුරුවන්ට අම්මා කිතුල් හකුරුවලින් ගිලන්පස හදලා දුන්නාලු. සුදු රෙද්දක් එළලා, හාමුදුරුවන්ට වැඳලා ගරු කරනකොට පුංචි දරුවන් වූ අයියලාට ඒක තේරුණේ නැහැලු. දරුවන් හාමුදුරුවන් වටේට එකතුවෙලා ඔළුව අතගාලා තට්ටිය ගැන, කහ සිවුර ගැන එක එක ප්‍රශ්න ඇහුවාලු. හාමුදුරුවන් තාත්තලාට උපදෙස් දුන්නාලු පන්සලක් හදාගන්න කියලා. ඒ අනුව තමයි පහුවදාම ගමේ අය රැස්වෙලා පන්සලක් හදන්න තීන්දු කළේ. පිරිසක් කරත්ත අරන් ගස් කපන්න ගියාලු. තාත්තා ඇතුළු ප්‍රභූ මට්ටමේ පිරිසක් දිසාපතිතුමා මුණගැහෙන්න පොළොන්නරුවට ගියාලු. කුඹුරුවලට වෙන් නොකර කැන්සල් කළ ඉඩමක්ලු පන්සලට දුන්නේ.

 

පසුකාලීනව ඉගෙනගන්න කොළඹ ආවාලු නේද?

හතවසර දක්වා සන්සුන්ගම ඉගෙනගත් මං කොළඹ කේරි විද්‍යාලයට ගියා. ගෙදරක නැවතිලා තමයි ඉස්කෝලේ ගියේ. ඒ කාලයේ කියුබන් විප්ලවය, චේ ගෙවාරා ආදි දේවල් ගැන ආස්වාදජනක කතාන්දර ඉගෙනගත්තා. එහෙත් එක්වරම ගමේ ඉඳලා කොළඹ ඇවිත් අධ්‍යාපනය අල්ලාගන්න මට හැකිවුණේ නැහැ. ඒ නිසා මම පසුව මින්නේරි මහ විද්‍යාලයට ආවා. මින්නේරියේදී තමයි සාමාන්‍ය කළේ. ඊට පස්සේ අධ්‍යාපනයෙන් ඉහළට යනවා වෙනුවට හැත්තෑවේ ජේවීපී දේශපාලනයට සම්බන්ධ වුණා.

 

ජේවීපීයට ගිය හැටි කීවොත්…

සී.පී. ද සිල්වා මහත්තයා ළඟට සාමාන්‍යපෙළ දක්වා අධ්‍යාපනය ලැබූ තරුණ කණ්ඩායමක් විදියට අපි රැකියාවක් නැද්ද කියලා අහන්න ගියා. එතකොට ඔහු ඉඩම් ඇමති. ඔහු පොරොන්දු වුණා සීගිරියෙන් අපට ගොවිතැන්වලට ඉඩම් දෙනවා කියලා. එතකොට අපි එක්ක හිටපු කෙනෙක් ඇහුවා ඇයි ගොවිතැනට ඉඩම් දෙන්නේ, අපේ අධ්‍යාපනයට රැකියාවක් දෙන්නේ නැත්ද කියලා. එතකොට ඔහු කේන්තියෙන් ගොතගගහා කීවා, එහෙනං මගේ ඉඩම් ඇමතිකම ගනිං කියලා. ඕක ඡන්ද කාලයක්. අපි එහෙමම රත්න දේශප්‍රිය ගාවට ගියා. රත්න දේශප්‍රිය හිටපු මාධ්‍යවේදියෙක්. කොමියුනිස්ට් පක්ෂයේ චීන පිළේ කෙනෙක්. ඔහුගේ මැතිවරණ ව්‍යාපාරයට කරුණාසේන ජයලත් වගේ අය ආවා. අපට මුලින්ම අධිරාජ්‍ය විරෝධී කතාවක් කළේ කරුණාසේන ජයලත් මහත්තයා. රත්න දේශප්‍රිය අපට රැකියා දෙන බව කීවා. සිරිමා බණ්ඩාරනායක කීවා සී.පී.ගේ අමාත්‍යාංශ ඔක්කෝම ඔහුට දෙනවා කියලා. අපි හැත්තෑවේ මහමැතිවරණයට හිඟුරක්ගොඩ පන්සලේ නැවතිලා වැඩ කළා. මැතිවරණයෙන් රත්න දේශප්‍රිය දින්නා, සිරිමා මැතිණිගේ ආණ්ඩුවකුත් හැදුණා. ඒත් ඔහුට අර ඇමතිකම දුන්නේ නැහැ. ඒ අස්සේ අපට ජේවීපී කොක්ක වැදුණා. පැය විසිහතරෙන් රැකියා ගන්න බලාගෙන ඉඳලා ඒක නොලැබිච්ච කේන්තියෙන්, වේදනාවෙන් වගේම එක්තරා වෛරයකින් හිටපු කණ්ඩායමක් විදියට අපි ජේවීපීයට සම්බන්ධ වුණා. පූර්ණකාලීනව ඒ දේශපාලනයට වැටුණා. පංති පහ කළා, කඳවුරුවලට ගියා, සටනින් පසුබැස්සොත් කියලා ඇල්ලේවැව අමු කැලෑවේ ගොවිපළක් කළා.

 

කැළේ හිටපු කාලය සහ හිරේ හිටපු කාලය මතක් කළොත්…

ඒක හරි වටිනාකමක් වුණා. ඇතුළේ හරි හුදෙකලාවක් තිබුණා. තෝන්තුවාව අයින් කරගන්න බලපෑවේ තනිය. කැළේදී තමයි තනිකමේ රසය විඳින්න පුළුවන් වුණේ. පසුව හිරගත වීම විශ්වවිද්‍යාලයක් වගේ. අපේ හැඩතල වෙනස් කරගන්න අවස්ථාව හිරගෙදරදී ලැබුණා. මම අනුරාධපුරයේ හිටියේ. විශ්වවිද්‍යාලවලින් පිට වූ අය, සමහර කථිකාචාර්යවරුන් පවා හිරගෙදර හිටියා. ඔවුන් අපට සාහිත්‍ය, ඉතිහාසය, දර්ශනය ගැන අධ්‍යාපනය ලබාදුන්නා. හැත්තෑඑකේ කැරැල්ලේදී අපි මාක්ස්වාදී දර්ශනය ඉගෙනගත්තේ නැහැ. හිරේදී තමයි ඒක ගැන දැනගත්තේ. මම කලින් වැඩිපුර කියවපු කෙනෙක් නෙවෙයි.  එහෙත් ඔය කාලයේ පිරිසක් හිරගෙදරට ඇතුළට පොත්පත් ගෙනැවිත් දුන්නා. දේවසරණ කේන්ද්‍රයේ යොහාන් දේවානන්ද වැනි අය. අපි ඒ දවස්වල පොත්පත් වර්ණනා කරනවානේ. එහෙම වෙලාවක මම දුප්පත්කම ගැන කෙටි කතාවක් පිළිබඳ ඉහළින් කතාකළා. එතකොට ඔවුන් කීවා, ඔය බස් එකක කණ්ණාඩියෙන් බැලුවාම පෙනෙන දුප්පත්කමක්. ඊට වඩා ජීවිතය ගැඹුරුයි, මෙන්න මේ වගේ පොත්පත් කියවන්න කියලා. එදා කියවන්න පටන්ගත් මා අද දක්වාම අත් නොහැර කියවනවා.

 

හිරෙන් ආවාට පස්සේ..

පොඩි අමාරු කාලයක් ආවා. ඒ කාලයේ මම තනියෙන් අඬලා තියෙනවා. නෑදෑයන් පවා මගෙන් ඈත් වුණා. දරුවන්ට මා එක්ක කතාකරන්න ඉඩ දුන්නේ නැහැ. දවසක් මම මාමා කෙනෙකුගේ ළමයෙක් එක්ක කතා කර කර ඉන්නකොට මෙහෙ වරෙං, උඹට කියලා තියෙනවා නේද කියාගෙන ඔහු ළමයා අරගෙන ගියා. එහෙත් අපි කේන්ති ගත්තේ නැහැ. ඉවසීමෙන් වැඩ කළා. විජයබා පුස්තකාලය කියලා පුස්තකාලයක් හැදුවා. තරුණ ගොවියන් සම්බන්ධ කරගත්ත තරුණ ගොවි සමාජයට සම්බන්ධ වුණා. ඒ අතරේ මම ගොවිතැන ගැන හැදෑරුවා. ජවිපෙ තුළ ගොවි ක්ෂේත්‍රය පිළිබඳ විග්‍රහයක් තිබුණේ නැහැ. ඒ නිසා මම හිරේ හිටපු කාලයෙන් පස්සේ සමස්ත ලංකා ගොවි සම්මේලනය කියන ලංකාවේ පැරණිම ගොවි සම්මේලනයට සම්බන්ධ වුණා. ඔය කාලසීමාවේම බිරිඳ මුණගැහිලා විවාහ වුණා. මම ඉඩම්වල වගා කරන්න පටන්ගත්තා. අවසානයේ ගමේ අයගේ දරුවන්ට අකුරු කියවන්නටත් මට කතාකළා. දරුවන් නිවැරදි කරන්නට උපදෙස් දෙන්න කියලා මා ළඟට යොමු කළා. ගමේ මිනිසුන් අතර ගෞරවයක් ලබන්න හැකිවුණා. ඒක මා ලැබූ ශික්ෂණයක් බව මා හිතනවා.

 

විජය කුමාරතුංග එක්ක සම්බන්ධ වුණේ කොහොමද?

විජය මහජන පක්ෂයෙන් මින්නේරිය ආසනයේ අතුරු මැතිවරණයකට ඇවිත් තරග කළා. ඒකෙදී මට විජයගේ ඇසුර ලැබුණා. ඔහු පරිණත දේශපාලනඥයෙක් නෙවෙයි. එහෙත් ඔහු තුළ මානවවාදී ගුණාංග ගොඩක් තිබුණා. එදා අපි ගරු කරපු දේශපාලනඥයන් දෙදෙනෙක් තමයි වාසුදේව නානායක්කාර සහ විජය කුමාරතුංග. වාසු දේශපාලනය ගැන දැනගෙන හිටියත්, මානවවාදී ගුණාංග නැති බව අද ඔහුගේ ක්‍රියාකාරිත්වයෙන් පේනවා. විජය දේශපාලනයේදී ළදරුවෙක් වුණත් හොඳ මනුෂ්‍යයෙක්.

 

අසූනවයේ කැරැල්ල ආවේත් ඔය කාලයේ නේද?

අයියායි මායි හැංගිලා ඉන්නකොට අපේ ගෙදරට හමුදාවෙන් ආවාලු. අම්මායි තාත්තායි ඒ වෙලාවේ හිඟුරක්ගොඩ නගරයට ගිහින්. එතකොට හමුදාවෙන් අහනවාලු අයියලා මොනවාද ගෙනාවේ කියලා. පොඩි එකා බයවෙලා මොනාවත් නොකියා හිටියාලු. ඊට පස්සේ එයාගේ අතට ටොපි දීලා ඇහුවාල අයියලා මොනවාද ගෙනාවේ කියන්න කියලා. එතකොට පරණ රේඩියෝ එකක් පෙන්නුවාලු. ඒ අතරේ පොඩි එකාගෙන් ඇහුවාලු රත්තරන් ගෙනාවාද කියලා. ඔව් කියලා ‘ජුංකුණ්ඩා’ පෙන්නුවාලු. ඒ කාලයේ අම්මලා හුරතලේට රත්තරන් පොඞ්ඩ කියලානේ ඒකට කිව්වේ. අන්තිමේ හමුදාවේ අය හිනාවෙලා ගියාලු. අන්න එහෙම හිටපු පුංචි ළමයි තමයි අසූනවයේ කැරැල්ලට ගියේ. අපි අසූනවයේ කැරැල්ලට විරුද්ධ වුණා. මෙහෙම හේතුවක් තියෙනවා. හැත්තෑඑකේ වනාන්තරගත වෙලා ඉන්නකොට අපට වැරදුණේ කොතැනද කියලා තේරුම් ගන්නට වස්තුබීජ අපට තිබුණා. සංස්කෘතිය ඇසුරෙන් මෙන්ම පාසල්වලදීත් අපි දේවල් ඉගෙනගත්තා. අපි අධ්‍යාපනය ලැබූ කාලයේ සාහිත්‍ය, ඉතිහාසය ආදි විෂයන්ට ප්‍රමුඛතාවක් දුන්නා. සුභාෂිතයේ ඉඳන් හැමදේම ඉගැන්නුවා. එහෙත් ජේ.ආර්.ගේ කාලයේ අධ්‍යාපනයෙන් එවැනි විෂයන් පස්සට යැව්වා. අන්න ඒ ක්‍රමයෙන් බිහි වූ තරුණයන් තමයි අසූනවයේ කැරැල්ලටත්, උතුරේ යුද්ධයටත් කැරලිකරුවන් හා හමුදාවේ අය විදියට සම්බන්ධ වුණේ. අද හැරී බලනකොට ඒ ඒ ගම්මානවල යම් සමාජ ක්‍රියාකාරිකයන්, නායකයන් විදියට කාලාන්තරයක් අල්ලලා හිටිය හැත්තෑඑකේ කැරැල්ලට සම්බන්ධ අය ඉන්නවා. ඔවුන් ජනතාව අතර ආදරය ගෞරවය දිනාගන්න සමත් වූ අය. එහෙත් අසූනවයේ කැරැල්ලට සම්බන්ධ වූ එවැනි අය අඩුයි.

අසූනවයේදී මැදිරිගිරියේ මීගස්වැව ඒකනායක වධකාගාරය කියලා එකක් තිබුණා. ඒකේ වළක් කපලා, ඒක උඩින් සිල්පර කොටන් දාලා කුටියක් හදලා තිබුණා. ඒකට කිව්වේ වළ කියලා. පුංචි කවුළු දෙකක් විතරක් තිබුණේ. හයකට විතරක් ඉන්න පුළුවන් වුණාට දොළහක් හිටියා. හැමදාම එක්කෙනෙක් දෙන්නෙක් මැරෙනවා. මට වළට යන්න සිද්ධවුණා. ඒත් මහින්ද, ගෝඨා කියන රාජපක්ෂ සහෝදරවරුන් මගේ ජීවිතය බේරුවා.

ඒක වුණේ කොහොමද?

එම්ඩීඩීආර් කියන මානව හිමිකම් සංවිධානයෙන් වින්සන්ට් කුරුඹාපිටිය, එස්.ජී. පුංචිහේවා ඇතුළු පිරිසක් ‘විවරණ’ නමින් සඟරාවක් කළා. මම අසූගණන්වල අග හරියේ ඒ සඟරාව අරගෙන ඇවිත් ගමේ විකුණමින් හිටියා. එහෙම වෙලාවක රාජගිරියේ එම්ඩීඩීආර් කාර්යාලයේදී මහින්ද රාජපක්ෂ මුණගැහුණා. කුරුඹාපිටිය සහෝදරයා කීවා පොළොන්නරුවේ මානව හිමිකම් කඩකිරීම් ගැන තොරතුරු මේ සහෝදරයාගෙන් ගන්න පුළුවන් කියලා. ඒ දවස්වල මහින්ද රාජපක්ෂ ජිනීවා යන්න මානව හිමිකම් ගැන තොරතුරු එකතු කරනවා. ඝාතන සිද්ධවුණාම මැරුණේ කවුද, මැරුවේ කවුද ආදි තොරතුරු එකතු කරන්න කියලා ඔහු ඉල්ලුවා. එතකොට කුරුඹාපිටිය කීවා මේ සහෝදරයාට හමුදාවෙනුයි, ජේවීපීයෙනුයි දෙපැත්තෙන්ම තර්ජන තියෙනවා කියලා. මහින්ද කීවා හමුදාවේ ප්‍රශ්නය මම බලාගන්නම්. ජේවීපීයේ ප්‍රශ්නය ඔයා බලාගන්න කියලා. ඒ වෙලාවේ මම ඒ කතාව ගණන් ගත්තේ නැහැ.

 

ඒ වුණාට මහින්දගේ උදව් ඕනෑ වුණාද?

ගමට ඇවිත් මහින්දට තොරතුරු යවන අතරේ ඔසීලාගේ, විජයලාගේ දේශපාලනයේත් හිටියා. ඔය අතරේ හමුදාවෙන් අපේ පුස්තකාලය පරීක්ෂා කළා. ඒ වෙලාවේ මා ළඟ තිබුණු මාක්ස්වාදී පොත් ටික අහු වුණා. මම කීවා ඔය පොත් කියෙව්ව නිසා තමයි මා ජවිපෙන් ඈත් වුණේ. ඒ නිසා ජවිපෙ කෙනෙක් කියලා නම් මා මරන්න එපා කියලා. ඔය අස්සේ මගේ පොතක් අස්සේ තිබිලා මම මහින්ද රාජපක්ෂට තොරතුරු යවන්න ලියූ ලැයිස්තුවක් හමු වුණා. අහවලා මැරුවේ ජවිපෙන්, අහවලා මැරුවේ අහවල් අය කියලා. ඒ වෙලාවේ මරන්න ලැයිස්තු හදපු කෙනා විදියට මා අත්අඩංගුවට අරන් වළට අරගෙන ගියා. ඒත් ඒ ලැයිස්තුවේ එක් තැනකවත් හෙට මරන්න ඉන්න අය ගැන තොරතුරු තිබුණේ නැහැ. මම කීවා මේවා මම මහින්ද රාජපක්ෂගේ මානව හිමිකම් සංවිධානයට යවන්නට හදපු ලැයිස්තුවක් කියලා.

 

ඒකෙන් ප්‍රශ්නය තවත් දරුණු වෙන්න ඇති…

ඔව්, මගේ මරණය ස්ථීර වුණා. අරක ඇහුවාම හමුදා ලොක්කාට විසිල් එකක් වැදුණා. දැන් මම ජිනීවාවලට රට පාවාදෙන කණ්ඩායමේ කෙනෙක්නේ. මා අත්අඩංගුවට ගත් වෙලාවේ නෝනාට බාල දරුවා හම්බවෙලා දවස් විසිඅටයි. මම කීවා ඉද්දවල අයියලාගේ දිහා හරි රත්නේ මල්ලිලා දිහා හරි යන්න කියලා. එහෙම නෑදෑ නමකින් කතාකළාට, ඒ දෙන්නාම සම්බන්ධතා තියෙන ක්‍රියාකාරිකයන්. ඉද්දවල නීතිඥයා. බිරිඳ ඔහුට විස්තරේ කියලා. ඒ අනුව මහජන පක්ෂයේ කාර්යාලයේ හිටපු එක් යාළුවෙක් කොළඹ ගිහින් චන්ද්‍රිකාට සහ ඔසීට විස්තරේ කීවාලු. බිරිඳ ටෙලිෆෝන් එකෙන් මානව හිමිකම් සංවිධානයට කතාකළාලු. එතකොටම මගේ වාසනාවට මහින්ද  එතැන ඉඳලා, පණිවිඬේ ලැබිලා. පැය හතරක් තිස්සේ ඔහු වරින් වර දූරකථන ඇමතුම් දෙමින් මා නිදහස් කරන්න කතාකළාලු. එතකොට කතරගම ගම්උදාව හදනවා. ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ඒකේ වගකීම දරමින් හිටියාලු. මහින්ද ගෝඨාභයට විස්තරේ කියලා, ගෝඨාභයත් කොබ්බෑකඩුව මහත්තයාට කතාකළාලු. ඒ මැදිහත්වීම් මැද මින්නේරි කඳවුරට පණිවිඬේ ආවාලු. අන්තිමේ මා නිදහස් කරන්න සිද්ධවුණා. උසාවියට දාලා මට ඇප දුන්නා. ඒ විදියට තමයි මහින්දයි ගෝඨාභයයි ජීවිතේ බේරුවේ. පසුකාලීනව මහින්දගේ වැඩ මොනවා වුණත්, ඒ වෙලාවේ ඔහු මට උදව් කළා. දවසක් මම කොළඹදී පක්ෂ කාර්යාලයට ගොඩවැදිලා මනුස්සයාට දණගහලා වැන්දා. එහෙත් මා අන්තවාදීව ඔහු පසුපස ගියේ නැහැ. පසුකාලීනව ඔවුන්ගේ දේශපාලනයට විරුද්ධවත් මා වැඩ කළා.

 

වධකාගාරයෙන් නිදහස් වුණාට පස්සේ..

අවුරුදු තුනක් යනතුරු කොළඹ එම්ඩීඩීආර් එකේ නැවතිලා හිටියා. එතකොට මට වධ දීලා. ඇඟිලි පුච්චලා. මා එක්ක හිටපු තවත් අයගේ පිට ස්ත්‍රික්කවලින් පුච්චලා. ඒ අතරේ වසන්ත ඔබේසේකර අපි ගැන චිත්‍රපටියක් කළා. අපි වධහිංසා ගැන සාක්ෂිකරුවන් බවට පත්වුණා. විවිධාකාර මානව හිමිකම් සංවිධානවලින් අප බලන්න ආවා. මන්ත්‍රී අමරසිරි දොඩංගොඩ ඇවිත් අප මුණගැහුණා. පහුවදා ඔහු පාර්ලිමේන්තු ගිහින් කතාකළා. ඒකනායක කඳවුර කියලා වධකාගාරයක් තියෙනවා, එතැන වධහිංසා සිද්ධවෙනවා. ඒවා නවත්වන්න කියලා කෑගැහුවා. පාර්ලිමේන්තුවෙන් අවසර දුන්නොත් සාක්ෂිකාරයන් තුන්දෙනෙක් පාර්ලිමේන්තුවට ගේනවා කියලා කිව්වා. එහෙත්, එම්ඩීඩීආර් එකෙන් අප පාර්ලිමේන්තු ගෙනියන්න ඉඩ දුන්නේ නැහැ.

 

ඒ කාලසීමාවේ බිරිඳ ලොකු දුකක් විඳින්න ඇති…

දෙයියෝ සාක්කි. ඒ ගැන මොනවා කියනවාද? අවුරුදු තුනක් විතර මම හැංගිලා හිටියානේ. ගමට ගියානං ජවිපෙන් අප එතැනම මරනවා. දරුවෝ පස්දෙනෙක් එක්ක ඇය තනිවුණා. නැවත මම යනකොට දරුවන් මා අඳුනන්නේත් නෑ. මට මාමා කීවා. ඇය රැකියාව කරමින් දරුවන්ගේ පියාට උරුම වූ රාජකාරියත් ඉෂ්ට කළා. මගේ බිරිඳ මුලින් කෘෂිකර්ම දෙපාර්තමේන්තුවේ වැඩ කරලා, පසුව ග්‍රාම සේවක රැකියාව කළ කෙනෙක්. ඇයට පුදුමාකාර ශක්තියක් තිබුණා. අදටත් ඇය ශක්තිමත්. කුඹුරු ගොවිතැනට හරිම දක්ෂයි. අපට එක් අතකින් විතරයි ගොයම් කපන්න පුළුවන්. ඇය අත් දෙකෙන්ම ගොයම් කපන කෙනෙක්. අදටත් උකුණු දැත්ත හෝ ට්‍රැක්ටරය අරන් කුඹුරට බැස්සාම ඇගේ හයිය දකින්න පුළුවන්. ඇය තමයි මා කළ නිවැරදිම තෝරාගැනීම.■

 

 

 

ශාස්ත්‍රීය ක්‍රමයට අත්බෝම්බ හැදුවා

ංකා ගුරු සංගමයේ හිටපු විමල් ප්‍රනාන්දු මගේ හොඳ යාළුවා. විමල් කියන්නේ හරි දක්ෂයා. විමල් සහ මම හැත්තෑඑකේ විප්ලවවාදී කණ්ඩායමක හිටියා. ජේවීපීයට විරුද්ධව අපි ගිනිපුපුර කණ්ඩායම නමින් ක්‍රියාත්මක වුණා. ඒක නියම කතාවක්.

විමල් ප්‍රනාන්දු වතාවක් මා ගැන ලියූ ලිපියක ඒ විප්ලවවාදී කණ්ඩායම ගැනත් ලීවා. කැලේ ඇතුළේ සටන්කලා ඉගෙනගන්න පංතියකට ඉස්කෝල මහත්තයා කියලා කෙනෙක් ආපු බව ඔහු ලියලා තිබුණා. ඒ කාලයේ මට ඉස්කෝලේ මහත්තයා කියලයි කිව්වේ.

හැත්තෑ ගණන්වල මට ජීවිත කිහිපයක් තිබුණා. ඉස්කෝලේ ගුරු භූමිකාව, ඇත්ත පත්තරේ භූමිකාව, කැරළිකාර භූමිකාව හා ගුරු ක්‍රියාකාරිකයෙක් ලෙස වෘත්තිය සමිති භූමිකාව.

වෘත්තිය සමිති භූමිකාව ගැන කෙටියෙන් කියන්න ඕනෑ. ඔය කාලයේ ගුරු සංගම් කියන්නේ ලංකාව පුරා පැතිර ගිය, අතිවිශාල සාමාජිකයන් පිරිසක් හිටපු හරිම ක්‍රියාකාරී සංවිධාන. මම අම්පාරේ ඉඳන් ඇවිත් ටික කාලෙකින් කොමියුනිස්ට් පක්ෂෙට සම්බන්ධ ජාතික ගුරු සංගමයේ කොළඹ දිස්ත්‍රික් ලේකම් වුණා.

ඒ වෙද්දී ලංකා ගුරු සංගමය හැදිලා, එච්.එන්. ප්‍රනාන්දු සහ චිත්‍රාල් පෙරේරා ඇතුළු අය වැඩ කළා. මම ජාතික ගුරු සංගමේ හිටියාට බොරු නම්වලින් ගුරු හඬ පත්තරේට ලීවා.

ඒ වෙද්දී කොමියුනිස්ට් පක්ෂය හිටියේ මැතිණිගේ ආණ්ඩුවත් එක්ක. ඉතින්, ආණ්ඩුවේ කොටසක් නිසා කොමියුනිස්ට් පක්ෂයේ ගුරු සංගමය ටිකක් වැනෙනවා. ලංකා ගුරු සංගමය තමයි කෙළින් හිටියේ. ජාතික ගුරු සංගමය ඇතුළේ අපි අරගල කළා. ඒ අතරේ තමයි ලංකා ගුරු සංගමයේ ගුරු හඬට ලීවේ.

ජාතික ගුරු සංගමය ඇතුළේ මට චෝදනා ආවා. එස්.ජී. ගුරු හf`ඞ් ලියනවා කියලා.

‘මම ඒකට ලියන්නේ නැහැ.’ කවුරුහරි ඇහුවොත් මම එහෙම කීවා. ඒත් ඇත්තටම මම ලීවා.

ගිනිපුපුර පත්තරේට ලීවේ, ගිනිපුපුර කණ්ඩායමේ සාමාජිකයෙක්ව හිටියේ ගුරුහඬ පත්තරේට ලියපු අතරතුරේම තමයි.

ඒ කතාව මෙහෙමයි.

ඒ දවස්වල ජේවීපීය හැත්තෑඑකේ කැරැල්ලට සූදානම් වෙමින් හිටියා. එහෙත්, ඔය කාලයේ ආයුධ සන්නද්ධ අරගලයක් ගැන කතාකළ එකම කණ්ඩායම ජේවීපීය නෙවෙයි. තවත් කණ්ඩායම් හත අටක් හිටියා. චීන විප්ලවය, කියුබන් විප්ලවය, වියට්නාම් විප්ලවය වාගේ විප්ලවවලින් අපි ආභාෂය ලබා හිටියා. එම විප්ලවවල උණුහුම ජේවීපියටත්, අපටත් බලපෑවා. ගිනිපුපුර කියන්නේ ආයුධ සන්නද්ධ අරගලයකට සූදානම් වූ තවත් කණ්ඩායමක්.

එහෙත් ගිනිපුපුර කණ්ඩායම ජේවීපීයට විරුද්ධයි. ජේවීපීයේ දර්ශනයට අපි කැමති වුනේ නැහැ. ඔවුන්ගේ ජාතිකවාදී ප්‍රවණතාවලට අපි විරුද්ධ වුණා. පංති පහ විවේචනය කළා.

‘ලංකාවේ දෙමළ ජාතිකයන් අපේ රටේම වැසියන්, ඔවුන් වෙනස් කොට සැලකිය නොහැකියි. ජාතිවාදය මාක්ස්වාදයේ ලක්ෂණයක් නොවෙයි. කිසිම ජාතියක් වෙනස් කොටස සලකන්න බැහැ.’ අන්න ඒ වගේ කාරණා මත අපි ජේවීපීයට විරුද්ධත්වය පළ කළා. අපි ලීවේ ඒ ගැන.

ගිනිපුපුර පත්තරේ මාසිකව ආපු එකක්. ඒක තහනම් කළා. පත්තරේ මුද්‍රණය කරපු තැන 128/1, මහවීදිය, ගල්කිස්ස වාගේ ලිපිනයක්. විද්‍යාපති කියලා කෙනෙකුගේ නමින් තමයි මුද්‍රණය කළේ. එහෙම ලිපිනයක් තිබුණේත් නැහැ. එහෙම කෙනෙක් හිටියේත් නැහැ. පත්තරේ ගැහුවේ කවුද කියලා කියන්නත් බෑ. ඒත් මම තමයි පත්තරයේ යටිබිම්ගත කතෘ. විමල් ප්‍රනාන්දු කියන්නේත් මා එක්ක ඒ කණ්ඩායමේ හිටපු කෙනෙක්.

රුසියන් විප්ලවයේදී ලෙනින්ලා ඉස්ක්‍රා නම් සුප්‍රකට පත්තරයක් ගැහුවා. ඉස්ක්‍රා කියන වචනයේ සිංහල තේරුම තමයි ගිනිපුපුර. පත්තරේ ගැහුවා විතරක් නෙවෙයි. අපි සන්නද්ධ අරගලයකටත් ලෑස්ති වෙන්න පටන්ගත්තා.

ගිනිපුපුරේ නායකයාව හිටියේ කල්‍යාණන්ද තිරාණගම. අද නම් ඔහුගේ ප්‍රතිපත්ති වාමාංශික නැහැ. ඔහු සම්පූර්ණයෙන්ම අනෙක් පැත්තේ. තවත් හොඳ හොඳ අය ඒ කණ්ඩායමේ හිටියා. චීනයේ ගිහින් ගරිල්ලා සටන් කලා පුහුණුවෙලා ආපු නුවර පැත්තේ එක්කෙනෙකුත් හිටියා. ඔය කාලයේ චීනයෙන් වෙනත් රටවල කැරළිකාර කණ්ඩායම්වලට නොයෙකුත් පුහුණු ලබාදුන්නා. පුහුණුව ලබා ආපු කෙනා ලංකාවේ අයට සටන් පුහුණු කළා.

මම ඒ විදියට ඔහුගෙන් පුහුණුව ලැබූ මූලිකම එක්කෙනෙක්. කණ්ඩායම ආරම්භ කරන වෙලාව වෙනකොටත් මම ෂොට් ගන් එක පුරුදු වෙලා හිටියා. වෙඩිබෙහෙත් පාවිච්චියට පුරුදු වෙලා හිටියා. ආත්මාරක්ෂක සටන්කලා පුහුණුවකුත් මට තිබුණා.

චීනයෙන් ආපු කෙනාගේ දැනුම එක්ක අපි අත්බෝම්බ හදන්න පුරුදු වුණා. ඒත් ඒක ජේවීපීය හැදූ ජාතියේ සරල අත්බෝම්බයක් නෙවෙයි. චීනයෙන් ලැබූ, ශාස්ත්‍රීය ක්‍රමයකට හැදූ එකක්. මේ අත්බෝම්බය වෙඩිබෙහෙත් එක්ක නූල ඇදලා පුපුරුවන බෝම්බයක්.

තව පෙට්‍රල් බෝම්බයක් හැදුවා. ඒක 1905 සහ 1917 රුසියන් විප්ලවවලදීත් හදලා තිබුණු මොලටොව් කොක්ටේල් කියන බෝම්බය. ඒක යම්කිසි රසායන සංයුතියක් එක්ක සීනි මිශ්‍ර කරපු එකක්. මේ බෝම්බය පුපුරනකොට ප්‍රතිඵලය භයානකයි.

ජේවීපීයට ඒ බෝම්බ තාක්ෂණය ගියා නම් විශාල විනාශයක් වෙන්න තිබුණා. එහෙත් ජේවීපීය හැදුවේ ඉතා සරල බෝම්බ. ඩයිනමයිට් හැමතැනම පුපුරුවලා දැම්මා. ඒ නිසා බෝම්බ හදනකොට සමහර අය පුපුරුවාගත්තා. අප්‍රේල් කැරැල්ලට කලින්, එයාලාම පුපුරුවාගත්ත හින්දයි කැරැල්ලේ සූදානම ගැන කල්තියා ආණ්ඩුවට දැනගන්න ලැබුණේ.

හැත්තෑඑකේ කැරැල්ලත්, අපි කරපු දේවලුත් හරි ප්‍රාථමික වැඩ. නොකළ යුතු දේවල්.

ඔය කාලයේ අපි හිතුවේ මාක්ස්වාදය කියන්නේ සන්නද්ධ අරගලයම තමයි කියලා. පසුව තමයි අපි තේරුම්ගත්තේ මාක්ස්වාදයේ අගට එන්න ඕනෑ එක අපි මුලින් අල්ලාගෙන කියලා. සන්නද්ධ අරගලය කියන්නේ බැරිම වුණ තැනක කරන්න ඕනෑ අරගලයක්. ඒත් අපි හිතුවේ මුලින්ම පටන්ගන්න ඕනෑ සන්නද්ධ අරගලයකින් කියලයි. අපි දැනුම එකතු කරන්න කලින් ආයුධ එකතු කරන්න පටන්ගත්තා.■

 

ඒ මිහිරි ගැමිකම

කොළඹට පැයේ දුරින් ඇති

පිටිසර ගම්මානයක මතක

 

 

‘ගොයම් කපලා ඉවර වුණාම ගමේ අය එකතු වෙලා එල්ලේ ගහනවා. ලොකු වෙල් යාය හිස් වෙනවා. ඒක තමයි එල්ලේ ගහන්න හොඳ කාලෙ. මම නම් එල්ලේ සෙල්ලං කළේ නැහැ. ඒත් කොල්ලෝ කෙල්ලෝ එකතු වුණා. අවුරුදු උත්සවත් තියෙනවා. තාම ගොයම් කපන කාලෙට එල්ලේ සෙල්ලං කරනවා. අවුරුදු උත්සවවල හෙම. ඒත් ඒ කාලයේ වාගේ නෙවෙයි. ඉස්සර අපේ ගමේ උදවියයි, අල්ලපු ගම්වල උදවියයි ලොකු එල්ලේ තරග. ගමේ අය එකතුවෙනවා පිටගංකාරයෝ පරද්දන්න. අපේ කණ්ඩායම් ගමෙන් පිටට යනවා. ඒ පිටගංකාරයන් පරද්දන්න.’ මානුංගල කේ. උපසේන මහත්තයා ඔයාකාරයෙන් මතකය ඇවිස්සුවා.

ඔහු පුටුවේ ඈඳීගෙන ලංකාදීප පත්තරයක් කියවමින් හිටියා. උපසේන මහත්තයා පුංචි කාලයේ පටන් පත්තර කියවීම කරගෙන ආවාලු. සත හතේ කාලයේ ඉඳලාම කියෙව්වේ ලංකාදීප පත්තරයලු. එක කාලෙක අකුරු නොදන්න ගමේ උදවියට ඇහෙන්නට සද්දෙන් පත්තරේ කියවන්නත් සිද්ධවුණාලු.

උපසේන මහත්තයා එක්ක කයියට වැටුණේ මානුංගල ගැන ඇතිවුණු ආසාව නිසයි. මෑත දිනවල කොළඹ නගරයෙන් බොහෝ ඈතට නොයන හිත සහ ගත වැඩිපුර කැමැත්තක් දැක්වුවේ කොළඹ අවට තියෙන නිවුණු, නිහඬ පෙදෙස්වලට යන්නට. තරගෙට හඬතලන එන්ජින් සද්දය නැති පැත්තකට යන්නට. එහෙත්, කොළඹ අස්සේ එවැනි තැන් කොහේද? කාෂ්ඨක කලබලය මිස. මානුංගල ගමටත්, පන්සලටත් යැවුණේ ඒ අස්සේ.

අමුතුවෙන් කියන්න දෙයක් නැහැ. කොළඹින් මඳක් එළියට ගිය විගස හෝමාගම පැත්තේ ජල්තර, වැලිපිල්ලෑව, ඇඹුල්දෙනිය, මානුංගල ආදිය හොඳම ගැමි අත්දැකීමක් විඳින්න පුළුවන් ගම්මාන කිහිපයක් බව ඕනෑ කෙනෙක් දන්නවා. කලබල කාලෙක හිතට විවේකයක් ඕනෑ නම් මෙවැනි ගම්මානයකට ගොස් වැවක් අද්දර ඉඳගෙන හිටියත්, පුරාණ පන්සලකට ගොඩ වී දාගැබක් අසල හිඳගෙන හිටියත් ඇති.

‘මානුංගල පුරාණ විහාරය’ නමින් යුත් විහාරස්ථානයට ගිය අප යම් වෙලාවක් එහි ඉඳගෙන හිටියේ එවැනි අත්දැකීමක් විඳින්නට.

කේ. උපසේන මහත්තයා මුණගැහුණේ මානුංගල විහාරයට ගියාට පසු, විහාරයේ නායක හිමියන්ගේ උපදෙස් මත උපසේන මහත්තයාගේ නිවසට ගොහින්. මේ ගම ගැන යමක් ලියන්නට ඕනෑ බව හැඟුණා. ලියන්නට නිමිත්ත කරගත්තේ උපසේන මහත්තයාගේ කතාව. ඔහු කතාව පටන්ගත්තේ පන්සල ගැන කියමින්. සාමාන්‍යයෙන් අපි ගැමි අත්දැකීම් ගැන කතා කරන්නේ රජරට හෝ වෙල්ලස්සේ ගම්මානයකට ගිය මොහොතක. එහෙත්, හද්දා පිටිසර ගැමි අත්දැකීම් කොළඹ ආසන්නයේම තිබුණු බව අමතක නොකළ යුතුයි.

‘ඒ කාලේ පන්සල තිබුණේ ඉතා කුඩාවට. ඉතිං පන්සල ළඟ ඉඳන් මීටර් පන්සීයක් විතර යන තුරු ගෙවල්  පහකට වැඩිය තිබුණේ නැහැ. ගමේම ගෙවල් කිහිපයයි තිබුණේ. දන්න කාලේ ඉඳලා පන්සල ගාව ඉඳන් මේ පැත්තට තිබුණේ කැලෑ වැවිලා. කාලය එක්ක ඒ ඉඩම් සේරම එළිකරලා. සමහර ඉඩම් පවුල් අතර බෙදිලා ගිහින් ගෙවල් හැදිලා. තවත් සමහර ඉඩම් වෙන්දේසි කරලා. දැන් ඒවායේ ගෙවල් හැදිලා. අපේ මුත්තලාගේ ඉඩම්වල තමයි අපි මේ ඉන්නේ. අවුරුදු 20කට විතර කලින් අපේ ගෙදර අයත්වෙන වත්තේ තිබ්බේ ගෙවල් තුනයි. දැන්  අපේ පවුල්වල අය අතර ඉඩම බෙදිලා ගිහින්. මේ පුංචි ප්‍රදේශයේ දැන් ගෙවල් 20කට වඩා තියෙනවා. කැලේට තිබුණ ගම නගරයක් බවට පත්වෙමින් තියෙනවා. ඉස්සර ගෙවල් සේරම මැටිවලින් හදලා වහලෙට පිදුරු, වියපු පොල් අතු දාලා තිබුණා. ඒ කාලේ ගමේ මිනිස්සු එකට එකතු වෙලා දිනපතා වැඩ කළා. ඒත් දැන් ගමේ මිනිස්සුන්ට එකතු වෙලා වැඩ කරන්න වෙලාවක් නැහැ. හැමෝම තම තමන්ගේ රස්සාවල්වල, පෞද්ගලික වැඩවල හිරවෙලා.’

මේක කරුවල වැටෙන හැන්දෑව. මානුංගල වැනි වනයෙන් වට වූ ගම්මානවල ඉන්නේ දරුණු මදුරුවෝ. සතුන්ගේ ලොම් සහිත සිරුරු පසාරු වෙන්නට විදින්නට හුරු වූ එවැනි මදුරුවන් කලිසම් විනිවිදිමින් සිරුරට තමන්ගේ තියුණු තුඩ බස්සනවා. ඒ නිසා අපි දෙකට නැමී කකුල්වලට තට්ටු දමමින් ඔහුගේ කතාව අසා ඉන්නවා.

‘මම ගමේ සමුපාකාරයේ වැඩ කළා. ගමේ කවුරුවත් රස්සාවක් කරන්න ගමේ එළියට ගියේ නැහැ. ගමේ හැම ගෙදරකම වාගේ ජීවත්වුණ පවුල්වලට කුඹුරු තිබුණා. හැමදෙනාම වගේ කළේ ගොවිතැන. අපිට ළඟම ටවුන් එකකට තිබුණේ  හෝමාගම තමයි. ඒ කාලේ  ඉතිං මෙහේ  තිබුණ කඬේකට බඩුවක් ගේන්නත් විදියක් තිබුණේ නැහැ. හරියාකාර පාරක් තිබුණේ නැති නිසා. පන්සලට එහා තියෙන වෙලේ දැන් හොඳ පාරක් තිබුණාට ඒ කාලේ තිබුණේ  පුවක් කොටන් දාපු ඒදණ්ඩක්.  අනෙක් පැත්තෙනුත් තිබුණේ ඒදණ්ඩක්.  මෙහේ තිබුණ කඩවලටත්  බඩු ගේන්නේ කරත්තවලින්. ඒදණ්ඩ ළඟට කරත්ත ආවාම කඬේ මුදලාලිලා යනවා  ඒදණ්ඩ ගාවට. අවුරුදු විස්සකට විතර කලින් තමයි මේ තරම් දියුණුවට පාරවල් හැදුණේ.’

ඔහු වැඩිදුරටත් මතකයන් ඇවිස්සුවේ අපේ අත්පුඩි හඬ මධ්‍යයේ. ඒ අත්පුඩි හඬ මදුරුවන් මැරීම පිණිස අපි කකුල්වලට දැමූ තට්ටු නිසයි. එදා ගොවිතැනින් ක්‍රියාත්මක වූ ගමේ ආර්ථිකය දැන් විවිධ රැකියා කරන පුද්ගලයන්ගේ රැකියා නිසා ක්‍රියාත්මක වෙන බව ඔහු සිහිපත් කළා.

‘මේ වෙනකොට ගමේ තිබුණු ඉඩකඩම් බොහෝමයක ගෙවල් හැදිලා ගොවිතැන් කරන්න ඉඩ නැතිව ගිහින්.  ඉස්සර ගමටම තිබුණේ කඩ දෙකක්. ගමේ කවුරු හරි කොළඹට යනවා නම් පනාගෙඩ හන්දියටම පයින් යන්න ඕනෑ. හංවැල්ල පාරේ බස් නැහැ. ඒ පැත්තෙන් යනවා නම් ඇඹුල්ගම හන්දියටම පයින් යන්න ඕනෑ. ඒ කියන්නේ ටිකක් දුර. පනාගොඩට ගියාම එතැන ඉඳන් පිටකොටුවට බස් තියෙනවා. ඒකත් තියෙන්නේ ලංගම බස්. ලංගම බස් එන්න කාලසටහනට. කොම්පැණි බස් කිහිපයක් තිබුණාට ඒවා අඩුයි. බස්වල කොළඔ යන්න ඒ තරම් සෙනඟක් නැහැ. ඒ නිසා කොළඹ යෑම වෙනම වැඩක්. ගමේ හිටපු  පන්වලින් වට්ටි හදාගත්ත කිහිපදෙනෙක් දිනපතා වටිටි කොළඹ අරගෙන ගිහින් විකුණපු බව මතකයි. එහෙම නැත්නම් කොළඹ කෙනෙක් යන්නේ ඉතිං ඉස්පිරිතාලෙට බෙහෙත් ගන්න. නැත්නම් ගමේ තිබුණු එලවළු, පලා ටිකක් අරගෙන විකුණගන්න. ආණ්ඩුවේ කන්තෝරුවකින් වැඩක් කරගන්න.’

ඔහු එලෙස විස්තර කළේ, වත්මනෙහි කෙතරම් ළඟ සේ දැනුණත් එදා කොළඹට තිබුණු දුර ගැන. කොළඹට පමණක් නොවෙයි, ගමෙන් පිට ඕනෑ තැනකට ගමන් කිරීමට තිබුණු දුර ඔහු සිහිපත් කළා.

‘ගමේ ඉඳලා කොළඹට රස්සා කරන්න ගිය කිහිපදෙනයි හිටියේ. වාහනයකට තිබුණේත් එකම බස් එකක්. ඒ බස් එක ප්‍රයෝජනයට ගත්තේ වන්දනා ගමන් යන්න විතරයි. අපි ඉතිං අවුරුද්දකට සැරයක් ඒ බස් එකේ නැඟලා වට වන්දනාවේ යනවා. ඒ ගියාම ආපහු ගෙදර එන්නේ දවස් 10කට විතර පස්සේ. ඒ ගෙදර අයම තමයි කාලෙකට පස්සේ කාර් එකක් ගමට ගෙනාවේ. ගමේ අයට ඉතිං කාර් එකක්, මෝටර් සයිකලයක් දකින්න හරි ආසයි ඒ කාලේ. ගමේ කිහිපදෙනෙක්ට විතරයි බයිසිකලයක් තිබුණේ. බයිසිකලයක් ගන්නවත් වත්කමක්  තිබුණේ නැහැ ගමේ අයට ඒ කාලේ.’

ඒ අතරේ ඔහු ගමේ ස්වයංපෝෂිත ආර්ථිකය ගැනත් සිහිපත් කළා.

‘දිනපතා ගෙවල්වල උයන්නේත් ගමේ මිනිස්සු වගා කරන දේවල් තමයි. හැමෝම වගා කළ නිසා කෑමවල අඩුපාඩුවක් ගමේ  කිසිම කෙනෙකුට තිබුණේ නැහැ. පනාගොඩ හන්දියේ පොළක් තිබුණා. ඉතිං කාට හරි පොළෙන් යමක් ගන්න වුවමනා නම් පයින්ම පොළට ගියා. පොළෙන් ගන්නේ ඉතිං කරෝල හරි මාළු  වගේ දෙයක්. අපි පොඩිකාලේ දිනපතාම වගේ කොස්, මයියොක්කා වගේ දේවල් තම්බලා කෑවා. දැන් ඉතිං තමන්ගේ ඉඩම්වල කොස්ගසුත් නෑ. කාටවත් එහෙම ගමේ දේවල්ම කාලා බීලා ජීවත්වෙන්නත් බැහැ.’

සියල්ලට වඩා අපූරු කාරණය වන්නේ ගමේ සංස්කෘතිය. අදටත් මානුංගල පන්සල දෙසට හැරෙන පාර අද්දර තේ කඩයක් ඉදිරිපිට දාං ලෑල්ලක් තියෙනවා. ගැමියන් හැන්දෑවට දාං ලෑල්ල වටේට එකතුවෙනවා. මේ දිනවල නම් වර්ෂාව නිසා දාං සංස්කෘතිය මඳක් යටපත් වෙලා.

‘අපේ ගෙදර ඒ කාලේ තේ කඩයක් දාලා තිබුණා. හැමදාම  හවසට ගමේ කට්ටිය එකතු වෙනවා. ඒ කඬේත් තිබුණා දාම් ලෑල්ලක්, කාඞ් කුට්ටමකුත් තිබුණා. ගමේ කට්ටිය එන්නේ ගොඩක් බඩු ගන්න නෙවෙයි. දවසේ කුඹුරුවල වැඩකරලා වෙහෙසවුණාට පස්සේ දාම් අතක් ඇදලා, තේ කහට එකක් බීලා. රෑ නවය විතර වෙද්දි තමයි ගෙවල්වලට යන්නේ. තේ කහට සහ සත දෙකේ බිස්කට් තමයි වැඩියෙන්ම කඬේ විකිණෙන්නේ. අපේ කඬේට හවස 4 විතර වෙද්දී  කට්ටිය එකතු වෙනවා. උදේට නම් පාන් අරගෙන යනවා. ඒ වෙලාවට කඬේ රැඳෙන්නේ නැහැ. හැමෝම උදේ වරුවේ  කුඹුරුවල. වැඩ ඉවර වෙලා මඩ හෝදගෙන කතාවක් දාන්න තමයි හැන්දෑවට කඬේ ළඟට එන්නේ.’

ඔහු විස්තර කළ හැටියට ඉස්සර ගමේ තිබුණු ඉස්කෝලය මනුස්සයෙක් එල්ලී මැරුණු නිසා වසා දැම්මාලු. ගැමියන් ඉස්කෝලවලට දරුවන් ඇතුළු කරනකොට අවට විශාල ඉස්කෝල පටන්ගන්න ඇති.

උපසේන මහත්තයා එක්ක අපේ කතාබහ යන අතරේ ගෙදර රූපවාහිනියත් අපි එක්ක තරගයට මෙන් වැඩ කරමින් තිබුණා. මේ ප්‍රදේශවලත්, රජරට හෝ වෙල්ලස්සේ ගම්මානවලත් එක් වෙනස්කමක් තිබෙනවා. ඒ දූරකථන හා රූපවාහිනී තරංගවල ප්‍රබලතාව. එදිනෙදා භාෂාවෙන් සිග්නල්. රජරට හා වෙල්ලස්ස ආදි ප්‍රදේශවලට අයත් බොහෝ ගම්මාන දැන් සාපේක්ෂව තරංග ප්‍රබලයි. එහෙත් මෙවැනි ප්‍රදේශවල සිග්නල් සාපෙක්ෂව දුර්වලයි. රූපවාහිනිය ක්‍රියාත්මක වුණත්, එහි රූප මඳක් දුබල බව පෙනුණා. ගමේ ටීවී නොතිබුණු අතීතයට උපසේන මහත්තයා ගියා.

‘ගමට රූපවාහිනි යන්ත්‍ර ආවේ බොහෝම කාලයක් ගිහින්. ඒ දවස්වල ගමේ තැන් දෙකක විතරයි රූපවාහිනී යන්ත්‍ර තිබුණේ. අපි හැමෝම හැමදාම බලන්න යනවා. ඒ කාලේ විදුලිය තිබුණේ නැති නිසා රූපවාහිනී යන්ත්‍රය ක්‍රියා කළේ බැටරියෙන්. රූපවාහිනි ගමට ආවාට පස්සේ තවත් කාලයක් ගිහින් තමයි ගමට විදුලිය ආවේ. රූපවාහිනියටත් කලින් රේඩියෝ. යමක් කමක් තිබුණු තිබුණු ගෙවල්වල රේඩියෝ තිබුණා. අපේ ගෙවල් ළඟ කඩයකත් රේඩියෝවක් තිබුණා. ඉතින්, අපි හැමෝම රේඩියෝව දාලා තිබුණා. කාලය ගෙවෙද්දී රේඩියෝ සුලබ වුණා. කුඹුරුවල, පාත්තිවල කට්ටිය වැඩ කරද්දී, ඒ අයට ඇහෙන්න සද්දෙට රේඩියෝ දාලා තිබුණා. ගමේ කොල්ලෝ බයිස්කෝප් සිංදු අහන්න හරි කැමතියිනේ.’

ගැමිකම මිහිරි අත්දැකීමක් බව හංගන්න දෙයක් නැහැ. ඔහු අවදි කළේ ඒ අතීතය. එය අද වෙළඳ භාණ්ඩයක් බවට පත්ව තිබෙන්නේත් එහි මිහිරියාව නිසයි. යම් හැඟීමක්, සංකල්පයක් අලෙවි කිරීම මහා පාපයක් බව අප විශ්වාස කරන්නේ නැහැ. අපට ඒ ගැන තරහක් නැහැ. ඒ නිසා වෙළඳ දැන්වීමක, ටෙලිනාට්‍යයක ගැමිකම සහ නිසල බව අපූරුවට චිත්‍රණය කරන්නට මානුංගල වැනි ගම්මාන යොදාගැනීම වරදක් යැයි අප සිතන්නේ නැහැ.

කෝපි කඬේ ටෙලිනාට්‍යය රූගත කළ ගම්මාන අතර මානුංගලත් තියෙනවා. අදටත් ටෙලිනාට්‍ය බොහොමයක ගැමි දර්ශන වෙනුවෙන් රූගත කරන කණ්ඩායම් මානුංගලට දුවගෙන එන බව තතු දන්නා අය අතර ප්‍රකටයි. පැරණි ග්‍රාමීය නිවාස, කුඹුරු යාය, මීහරකුන්, එළදෙනුන් ආදි සියලු ගැමි ගතිලක්ෂණ මානුංගල ආදි ප්‍රදේශවලින් දැකගත හැකියි. කොළඹට ඈත අප ඇතැම්විට දකින ගැමි ලක්ෂණවලටත් වඩා මානුංගල ගැමි ලක්ෂණ තියෙනවා. මේවා කොළඹට පැයක දෙකක දුරින් ඇති ගම්මාන බව නොදැන හද්දා පිටිසර ගම්මාන යැයි සිතමින් ප්‍රේක්ෂකයන් ටෙලිනාට්‍ය නරඹනවා. පිටිසරකම කොළඹට තියෙන දුර අනුව මනින්නට බැරි බව මානුංගලදී පසක් වෙනවා.■

විස්සේ හොඳක් තියෙනවාද? විසිවැනි සංශෝධනය ගැන නීතිඥවරුන්ගේ අදහස්

විගණනය සංවර්ධනයට බාධාවක්ද?

නීතිඥ උදුල් ප්‍රේමරත්න

විසිවැනි සංශෝධනය ගේනකොට ආණ්ඩුව ඉස්මතු කළ කතාව තමයි රට වේගයෙන් සංවර්ධනය කරන්න ඕනෑ බව. එහෙත්, සංශෝධන කෙටුම්පතේ තියෙන කාරණා බැලුවාම ඒ කියපු තර්ක ඔක්කොම අහෝසි වෙනවා. සංශෝධනය ගැන එයාලා කියන අරමුණ සහ එහි තියෙන තර්ක එකිනෙකට පරස්පරයි. උදාහරණයක් කීවොත්, රට සංවර්ධනය කරන්න විගණන පනත  දුර්වල කරන්න ඕනෑ නැහැනේ. විගණන ක්‍රියාවලිය දුර්වල කරන්න ඕනෑ නැහැනේ.

19 වැනි සංශෝධනයෙන් පස්සේ අධිකරණ සේවා කොමිෂන් සභාවට ස්වාධීනත්වයක් තිබුණා. අධිකරණයේ නිලධාරීන් ස්වාධීන ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාවෙන් පත්වුණා. ඒ අනුව පහළ ඉඳන් ඉහළ දක්වා අධිකරණවල පත්කිරීම් ආදී කටයුතු ස්වාධීන වුණා. මේ තත්වය අධිකරණ පද්ධතියට බලපානවා. විශේෂයෙන් අධිකරණයට එල්ලවෙන අනවශ්‍ය බලපෑම් අඩු වුණා.

නීතිඥවරුන් හැටියට අපි දන්නවා, පහළ අධිකරණවල ස්වාධීනත්වය පහුගිය අවුරුදු කිහිපයේ පැහැදිලිවම දකින්න ලැබුණේ. ඉහළ අධිකරණවලට ස්වාධීනත්වය බලපාන්නට යම් කාලයක් ගතවේවි. මොකද ඉහළ අධිකරණවල පත්වීම්වලට මීට පෙර කාලයේ සිදුකළ පත්කිරීම්වල බලපෑමත් යම් දුරකට තියෙනවා. 19 වැනි සංශෝධනයෙන් සකස් කළ ක්‍රමවේද අනුව පහළ අධිකරණවල සිටම පත්වීම ලැබූ නිලධාරීන්ගේ ක්‍රියාකාරීත්වය වඩා ස්වාධීන වීමේ විභවය වැඩියි. මා මෙය කියන්නේ අධිකරණ විනිසුරුවරුන්ට චෝදනාවක් ලෙස නෙවෙයි. තමන්ගේ ධුර කාලය පුරා ස්වාධීන ක්‍රමවේදයකින් පත් වූ නිලධාරීන් ඉහළ අධිකරණය දක්වා එන්නට යම් කාලයක් ගතවෙනවා. ඒ අනුව ඉහළ අධිකරණ ඒ ස්වාධීනත්වය සම්පූර්ණයෙන් භුක්ති විඳින්නට කාලයක් ගත වෙන බවයි මා පැහැදිලි කළේ.

මා අධිකරණ ක්ෂේත්‍රයෙන් එම උදාහරණය කීවේ. ඇත්තටම 19 වැනි සංශෝධනයෙන් සකස් කළ සාපේක්ෂව ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී පද්ධතිවල බලපෑම තවත් කාලයක් ගත වෙනකොට පාලක යාන්ත්‍රණයේ විවිධ මට්ටම්වලට බලපාන්න ඉඩ තිබුණා. ඒත් විසිවැනි සංශෝධනයෙන් උත්සාහ කරන්නේ සම්පූර්ණ බලය තනි පුද්ගලයෙක් අතට ගේන්න.

මේක ගේන්නට පාවිච්චි කරන්නේ යහපාලන ආණ්ඩුව කාලයේ තිබුණු අරාජික පසුබිම, ත්‍රස්ත ප්‍රහාර එල්ලවීම වගේ කාරණා. ඒත් යහපාලන ආණ්ඩුවේ ගැටළු ඇතිවුණේ දහනවවැනි සංශෝධනය නිසා නෙවෙයි. අගමැතිවරයා සහ ජනාධිපතිවරයා පක්ෂ දෙකක වුණාට පස්සේ හැමදාම ඒ ප්‍රශ්නය තිබුණා. චන්ද්‍රිකා රනිල් ආණ්ඩුවේත් ඒක තිබුණා.

දැන් ගැටළුව වන්නේ දහනවවැනි සංශෝධනය අහෝසි කරලා විසිවැනි සංශෝධනය ගෙනාවාට පස්සේ කාගේ අතට ආණ්ඩු බලය ගියත් අරාජිකත්වය පැන නැගීමට ඉඩ තිබීම. ආණ්ඩුව ඇතුළේ ගැටුම් තිබුණොත් අනාගතයේත් අරාජිකත්වයක් ඇතිවේවි.

දහනවවැනි සංශෝධනය ඉබේ ආපු එකක් නෙවෙයි. ඒක ලංකාවේ තිබුණ රාමුව ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී කරන්න ඕනෑ බවට තිබුණු සංවාද නිසා ආපු එකක්. දැන් වෙනත් දේශපාලන තර්ක පාවිච්චි කරමින් ආපහු හරවන්න යනවා. ඒත් ඒ තර්ක අතර සම්බන්ධයක් නැහැ. දැන් ජනාධිපතිවරයාට පත්වීම සඳහා තිබෙන වයස් සීමාව පහත දාන්නේ කුමන සංවර්ධනයක් වෙනුවෙන්ද. විගණනය දුර්වල කරන්නේ රට හදන්නද. පහුගිය කාලයක් තිස්සේ විගණකාධිපති දෙපාර්තමේන්තුවට ලැබිච්ච ස්වාධීනත්වයෙන් රටට යහපතක් මිස අයහපතක් වුණේ නැහැනේ. ඇත්තටම විගණනය සංවර්ධනයට බාධාවක් වෙන්නේ කොහොමද කියලා රෑ එළිවෙනතුරු කල්පනා කරන්න වෙනවා. 

 

බොහොම හානිකරයි

ජනාධිපති නීතිඥ සුනිල් ලංකාතිලක

මේක හැත්තෑඅටේ තිබුණ පරණ සංශෝධනය තත්වයටම පත්වෙලා කියලා කවුරුත් කියන කතාන්දරය ඇත්ත. ආපහු ඒකාධිපතියෙක් බිහි කිරීමේ චෝදනාවෙන් ගහපු සංශෝධනයක් වගෙයි පෙනෙන්නේ. බරපතලම දෙය ස්වාධීන කොමිෂන් සභා නැති කිරීම. මහජන නියෝජිතයන්ගෙන් පත්වෙන පාර්ලිමේන්තුවේ බලය සීමා කරපු බවට කවුරුත් කියන කතාවේ සත්‍යතාවක් තියෙනවා. මේක අපි වගේ රටකට බොහොම හානිකරයි. මහජන පරමාධිපත්‍යය ජනතාව පත්කරන නියෝජිතයන් මගින් ජනතාව වෙත ක්‍රියාත්මක කිරීමයි ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය කියන්නේ. පාර්ලිමේන්තුවේ බලය සම්පූර්ණයෙන්ම ජනාධිපතිවරයා අතට ගියාම මහජන පරමාධිපත්‍යයට මොකද වෙන්නේ. ඒක නිසා තමයි මේක භයානක තත්වයක් වෙන්නේ. ස්වාධීන කොමිෂන් සභාවල ස්වාධීනත්වය විනාශ කිරීම තමයි මේ සංශෝධනයේ භයානකකම විදියට දකින්න ඕනෑ. මොකද ස්වාධීන කොමිෂන් සභා නැතිව මහජන පරමාධිපත්‍යය රකින්න බැහැ. ස්වාධීන මැතිවරණ කොමිසම නිසයි පහුගිය කාලයේ සාපේක්ෂව ස්වාධීන මැතිවරණ පැවැත්වුවේ. මැතිවරණ කොමිසමක් නැතිව යහපත් තත්වයක් උදා වේවි කියලා හිතන්න බැහැ. මොන අතින් බැලුවත් විස්ස නරකයි. කුමන් පැත්තෙන්වත් විසිවැනි සංශෝධනය නිසා ස්වාධිපත්‍යය ආරක්ෂා කරන බව මට නම් හිතන්න බෑ.

 

අවුරුදු 42ක් සංවර්ධනය කෝ?

නීතිඥ ජයන්ත දෙහිඅත්තගේ

එක්දාස් නවසීය හැත්තෑඅටේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව ගේනකොට කීවේ රට සීඝ්‍ර සංවර්ධනයකට ලක් කරන්න නම් පරම බලයක් තියෙන ජනාධිපති ආණ්ඩුක්‍රමයක් අවශ්‍යයි කියලා. ඒක ඊට කලින්, 1965 දී ජේ.ආර්. ජයවර්ධන මහත්තයා විද්‍යාභිවර්ධන සංගමයේ රැස්වීමකදීත් කියලා තිබුණා. ඒ වෙලාවේ ඩඞ්ලි සේනානායක වගේ එජාප නායකයන් ඒක පිළිගත්තේ නැහැ. එහෙත්, ජේ.ආර්. ජයවර්ධන හැත්තෑඅටේදී එවැනි ව්‍යවස්ථාවක් හැදුවා. ඉතාම බලවත් නායකයෙකු සහිත ආණ්ඩුක්‍රමයක් ගෙනාවා. පරම බලයක් දුන්නා රට සංවර්ධනය කරන්න කියලා. බලයේ හිටපු යූඇන්පීය මූලිකව තර්ක කළේ ඉක්මනින් රට සංවර්ධනය කරන්න මේ තරම් ලොකු බලයක් ඕනෑ බව.

කාලය ගතවුණා. දැන් අවුරුදු 42ක් ගිහින්. ඒ සංවර්ධනය කොහේද.

2015 දී තමයි යම් දුරකට හෝ ජනාධිපතිගේ බලතලවලට යම් සීමා වැටුණේ. ඒ වෙලාවේත් සීමා කළේ පත්කිරීම් පිළිබඳ බලතල විතරයි. එහෙත් එම පත් කිරීම් බලය රට සංවර්ධනය කිරීමට ඍජුවම අදාල වෙන්නේ නැහැ. මා කිව්වා වගේ හැත්තෑඅටේ ඉඳන් අවුරුදු 42ක් තිස්සේ පරම බලැති විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය තිබුණා. ඒ කාලයේ භෞතික වශයෙන් ගොඩනැගිලි සංවර්ධනය වුණා කියලා කෙනෙකුට කියන්න පුලුවන්. ඒත් මිනිසුන්ගේ ජීවිතවලට ඒ සංවර්ධනය ඇවිල්ලා නැහැ. තමන් කැමති විෂය ධාරාවකින් ඉදිරියට ඉගෙනගන්නට තවම සමාන පහසුකම් ලැබෙන්නේ නැහැ. තමන්ට ලෙඩක් හැදුණාම ඕනෑ තරම් අය ඔපරේෂන් සඳහා සල්ලි එකතු කරනවා. ඉඩමක් නැති, ගෙයක් නැති අය ඕනෑ තරම්. කෑමබීම නැති අය ඕනෑ තරම් ඉන්නවා. ඒ වගේ මූලික පහසුකම්වත් නැති අය ඉන්නවා. අවුරුදු 42ක් තිස්සේ ඒ වගේ සංවර්ධනයක් වෙලා නැතිනම්, තවදුරටත් අප ඒ ක්‍රමය පවත්වාගෙන යන්නේ ඇයි.

2015 දී ජනාධිපතිගේ බලතලවලට යම් සීමා වැටුණත්, ඇත්තටම 19න් ජනාධිපතිගේ බලතල ගත්තේ නැහැ. ඒ වෙනුවට ඔහුගේ බලතල අධීක්ෂණයට ලක් කිරීමේ යාන්ත්‍රණයක් තමයි හැදුණේ. ඒත් රටේ වැඩිම බලතල තියෙන තනතුර තවමත් විධායක ජනාධිපති. හැත්තෑඅටේදී ජේ.ආර්. ජයවර්ධන ගෙනා ක්‍රමය යම් වෙනස්කම් සහිතව තවම තියෙනවා.

ඒ නිසා බලතල පාවිච්චි කරමින් රට හදන්න ඕනෑ කෙනෙකුට දැන් ඕනෑ වෙන්නේ ව්‍යවස්ථා සංශෝධන නෙවෙයි. ඒ ව්‍යවස්ථා සංශෝධන අවශේෂ දේවල්. කොමිෂන් සභාවලට ඕනෑ අය දැමීම වගේ කාරණා, සංවර්ධනයට වැදගත් දේවල් නෙවෙයි. ඒවා වෙනත් පුද්ගලික බල වුවමනාවන්ට අදාල දේවල්.

රට හදන්නට ඕනෑ හොඳ ප්‍රතිපත්තියක් සහ ඒක ක්‍රියාත්මක කරන්නට දේශපාලන අධිෂ්ඨානයක්. ඒ වගේ අධිෂ්ඨානයක් නැතිව කුමන සංශෝධනය ගෙනාවත් තේරුමක් නැති බව මගේ අදහස. හැත්තෑඅටේ ව්‍යවස්ථාව හැදුවේ ජේ.ආර්. වෙනුවෙන්. විසිවැනි සංශෝධනය හැදුවේ ජී.ආර්. වෙනුවෙන් බව පේනවා. එහෙත් ව්‍යවස්ථා සංශෝධන එන්න ඕනෑ බලයේ ඉන්න ජනාධිපතිවරුන් වෙනුවෙන් නෙවෙයි. මිනිසුන් වෙනුවෙන්. අපේ රටේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා ප්‍රතිසංස්කරණ ඉතිහාසයේ හැම සංශෝධනයක්ම ගෙනාවේ යම් අභිලාෂ පසුපස තියාගෙන. 17 වැනි සංශෝධනයේදී තමයි ඇත්තටම ඒක ටිකක් වෙනස් වුණේ. මොකද 19 වැනි සංශෝධනය පවා කෙතරම් ප්‍රගතිශීලී වුණත් රනිල් වික්‍රමසිංහ වැනි නායකයන්ගේ යම් දේශපාලන අරමුණු තියෙන්නත් පුළුවන්. අපි විසිවැනි සංශෝධනයක් ගේනවානම් 19 වතාවක් සංශෝධනය වූ වත්මන් ව්‍යවස්ථාවේ දුර්වලතා සකස් කිරීම  පමණයි කළ යුත්තේ.

මෙහෙම උදාහරණයක් කියන්නම්. 19 වැනි සංශෝධනයෙන් කැබිනට් මණ්ඩලයට පනවපු සීමාව වෙනස් කරන්නට ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතාට ඡන්දය දුන්න ජනතාවත් කැමති නැතිව ඇති. කැබිනට් මණ්ඩලය ඕනෑවට වැඩි බව අපි පොදුවේ පිළිගන්නවා. එහෙත්, 19 වැනි සංශෝධනයේදී ජාතික ආණ්ඩුවක් තියෙන වෙලාවක අමාත්‍ය මණ්ඩලය වැඩි කරගන්නට අවස්ථාව දුන්නා. ඒක ඒ වෙලාවේ ආණ්ඩුවේ වුවමනාවට ගෙනා එකක් බවට තර්ක කළ හැකියි. හරි නම් ජාතික ආණ්ඩුවක් තියෙන වෙලාවක වුණත් ඇමති මණ්ඩලය වැඩි වෙන්න ඕනෑ නැහැ. එහෙනම්, 20 වැනි සංශෝධනයෙන් කරන්න ඕනෑ ජාතික ආණ්ඩුවක් තියෙන වෙලාවක වුණත් කැබිනට් මණ්ඩලය පුළුල් කරන්නට බැරි විදියට සංශෝධනය කරන එක. ඒ වගේ දැනට තියෙන ව්‍යවස්ථාවේ හරිහැටි ක්‍රියාත්මක නොවන කොටස් පිළිසකර කරන එකයි 20 වැනි සංශෝධනයකින් කෙරෙන්න ඕනෑ.

 

කරුණු තුනකට දැඩිව විරුද්ධයි

ජනාධිපති නීතිඥ ප්‍රසන්ත ලාල් ද අල්විස්

මම ජනාධිපතිවරයාට බලය තිබිය යුතු බව විශ්වාස කරන කෙනෙක්. ඒ අනුව දැන් ව්‍යවස්ථාවෙන් ජනාධිපතිවරයාට හිමි බලතල පැවතිය යුතු බව විශ්වාස කරනවා. ජාත්‍යන්තර බලපෑම්වලින් රට ආරක්ෂා කිරීම වැදගත්. පළාත් සභා ක්‍රමයක් පවතින ක්‍රමයක කේන්ද්‍රයේ බලය රැඳීම වැදගත්. ජාතිකවාදී පක්ෂ තිබෙන පසුබිමක නායකයන් ඉත්තෝ වගේ චෙස් ක්‍රීඩාවක හිරවෙන්නට ඉඩකඩ තියෙනවා. මා හිතන්නේ බොදුබල සේනා සහ හෙළ උරුමය ඇතුළුව ජාතීන් මුල් කරගත් ඕනෑම පක්ෂයක් හා සංවිධානයක් රටේ පාලන බලයට බලපෑම් කරනවා. ඒ නිසා මම මීට කලින් එවැනි ජාතීන් මුල් කරගත් පක්ෂ අහෝසි කරන ලෙස ඉල්ලා ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයට මූලික අයිතිවාසිකම් පෙත්සමකුත් ගොනු කරලා තියෙනවා.

මේ වගේ දේශපාලන පසුබිමක විධායක ජනාධිපති ක්‍රමයක් පැවතිය යුතු බව මා හිතනවා. එහෙත් ඕනෑම ව්‍යවස්ථාවක් හදනකොට රටේ ස්ථාවරය එක් පැත්තකින් ආරක්ෂා කරන අතරේම රටේ මිනිස් අයිතිවාසිකම් ආරක්ෂා කරන්නත් ඕනෑ. ඒ දෙක අතරේ තුලනයක් ඕනෑ. රජයත් ස්ථීරයි, මිනිස් අයිතිවාසිකම් රැකෙනවා. අන්න එහෙම ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් තමයි හොඳ එකක් බව මා සලකන්නේ.

එහෙත් මම රජයේ කිසිම ඉහළ තනතුරකට ද්විත්ව පුරවැසියෙක් එනවාට විරුද්ධයි. ඒ මා විශ්වාස කරන  ප්‍රතිපත්ති නිසාම තමයි. යම් ද්විත්ව පුරවැසියෙක් අනෙක් රටට පක්ෂපාතීයි. ඒ අනුව අපේ රටට ඇඟිලි ගහන්න ඉඩ තියෙනවා. කෙනෙක් උසාවි ද්විත්ව පුරවැසියෙක්ට ඡන්දය දෙන්න පුලුවන් නම් ඡන්දය ඉල්ලන්න බැරි ඇයි කියලා. ඒත් ඡන්දය ලබාදීම හා රට පාලනය කිරීම එකක් නෙවෙයි. මා රජයේ අධිනීතිඥයෙක් විදියට වැඩ කළා. ඒ වගේ තනතුරකටත් ද්විත්ව පුරවැසියෙක් එන එකට මා විරුද්ධයි. මම ඒකට සටන්කාමී ලෙස විරුද්ධයි.

ජනාධිපතිවරයාගේ තීන්දුවක් මූලික අයිතිවාසිකම් පෙත්සමක් ගොනු කරමින් ප්‍රශ්න කරන්නට තියෙන ඉඩකඩ සීමා කිරීමටත් දැඩිව විරුද්ධයි. විගණනයට හා ප්‍රසම්පාදනයට සීමා දැමීමට සම්පූර්ණයෙන් විරුද්ධයි. ඒ ගැන සාකච්ඡා කරන්නට තරම්වත් දෙයක් නැහැ.

ඒ වගේම මා විශ්වාස කරන්නේ රටේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් හදන්න ඕනෑ භූතානයේ වගේ. එම රට නිරාගමික රාජ්‍යයක්. එහෙත්, ව්‍යවස්ථාව සකස් කිරිමේදී බෞද්ධ දර්ශනය මත පදනම් වූ තමන්ගේම ව්‍යවස්ථාවක් සකස් කළා. ඔවුන්ගේ වගන්ති ගැඹුරට සකස් කළා. ඔවුන් දළ ජාතික සතුට මත දියුණුව සොයන රාජ්‍යයක්. හෙමින් සීරුවේ, හැමෝගේම අදහස් සලකා බලා, දීර්ඝකාලීන සංවාදයකින් පසුව අපිත් අපට ගැලපෙන ව්‍යවස්ථාවක් හදන්න ඕනෑ. භූතානය ව්‍යවස්ථාව හදන්න අවුරුදු හයක් ගත්තා. ව්‍යවස්ථාවක් හදනකොට පෞද්ගලික වුවමනා අනුව කටයුතු නොකළ යුතුයි. ජේ.ආර්. ජයවර්ධන හැත්තෑඅටේ ව්‍යවස්ථාව හැදුවේ තමන්ගේ පෞද්ගලික වුවමනාවට. එතැන් පටන් සියළු සංශෝධන හැදුණේ ප්‍රතික්‍රියා විදියට. එහෙම නොවී, ඉන්දියාව හා භූතානය වගේ කල් පවතින ව්‍යවස්ථාවක් වෙන්න ඕනෑ. ඒ වගේම එය මහජනතාව අතරින් මතුවන ව්‍යවස්ථාවක් මිස, ඉහළින් පාත් කරන ව්‍යවස්ථාවක් නොවිය යුතුයි.

 

ආර්ථික ප්‍රශ්නෙට විසඳුම් නෑ

නීතිඥ නෙවිල් කරුණාරත්න

මේ වෙලාවේ ආණ්ඩු පක්ෂයට ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයක් ගෙන එන්නට බලයක් තියෙන බව පෙනෙනවා. එහෙත්, මේ වෙලාවේ රටට අවශ්‍ය මොනවාද කියලා බලන්න එපැයි. මේක විශාල ආර්ථික ප්‍රශ්නයක් තියෙන අවස්ථාවක්. ඒ ආර්ථික ප්‍රශ්නයට විසඳුම් විසිවැනි සංශෝධනයේ නැහැ.

ආර්ථික වශයෙන් අපේ රට ණය බරින් මිරිකිලා තියෙන්නේ. සමාජයේ හැම ස්ථරයෙන්ම කියවෙන්නේ රටේ ණය අඩු කරන්න ඕනෑ බවත්, රටේ ආර්ථිකය පවත්වාගෙන යන්න ඕනෑ බවත්, දියුණු කරන්න ඕනෑ බවත්. දැනට පවතින ක්‍රමය වැරදි බවත්, රට දියුණු කරන්න කියලාත් ඔවුන් ඉල්ලනවා. යහපාලන ආණ්ඩුව වෙලාවේත් තිබුණේ නාස්තිය නතර කරලා රට දියුණු කරන්න කියන ඉල්ලීම. මේ වෙලාවේ මේ ආණ්ඩුවට විශාල ඡන්ද ප්‍රමාණයක් ලැබුණේ රට ගැන හැඟීමක් එක්ක. යහපාලන ආණ්ඩුවට මහබැංකු වංචාව ගැන ලොකු චෝදනාවක් තිබුණා. ඒවාට විරුද්ධවයි ඡන්දය දුන්නේ. එසේ නම් දැන් තුනෙන් දෙකක බලය පාවිච්චි කරන්න ඕනෑ රට දියුණු කරන්නයි. දැන් රටේ රැකියා ගොඩක් අහිමිවෙලා. උදාහරණ විදියට වාහන විකුණන ආයතනවලට විශාල ප්‍රශ්න. විවිධාකාර භාණ්ඩ ආනයනය කරන ආයතනවලට රැකියා අහිමියි. රැකියා කරන ආයතනවල වැටුප් කප්පාදු. සංචාරක ක්ෂේත්‍රය නැත්තටම නැතිවෙලා. එහෙම පසුබිමක අනවශ්‍ය රාජ්‍ය වියදම අඩු කරන්නයි ඕනෑ. නාස්තිය නතර කරන්නයි ඕනෑ.

ගොඩක් අය මෙම සංශෝධනයෙන් ආයතන ස්වාධීනත්වය හා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයට එල්ලවෙන තර්ජනගැන කතා කරනවා. එයට විකල්පව මා පෙන්නුවේ ආර්ථික පැත්ත.

මේ කෙටුම්පත අනුව ජනාධිපතිවරයාට සීමා රහිතව අවශ්‍ය තරම් අමාත්‍ය මණ්ඩලය පුළුල් කිරීමේ හැකියාව ලැබෙනවා. කළ යුතුව තිබුණේ ඒක නෙවෙයි. දැන් ඇමති මණ්ඩලයේ සීමාව තවත් අඩු කරන්නයි තීරණය කරන්න තිබුණේ. මොකද මේ වෙලාවේ ජනතා අවශ්‍යතාවට ගැලපෙන්නේ ඒක. අමාත්‍ය මණ්ඩලය පුළුල් වීම අනවශ්‍ය වියදම් අධික වීමක්. හැම ස්ථරයකටම ආර්ථික පීඩනයක් දැනිලා තියෙනවා. මේ සංශෝධනයෙන් ඒකට විසඳුම් නෑ. රටේ දියුණුවට බාධක වෙලා තියෙන ජාතිභේදය, ආගම් භේදය වගේ ඒවා තියෙනවා. ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයකින් ඒවා වැළැක්වීමට වෙනස්කම් කරන්න තිබුණා. ඒ අනුව මේ සංශෝධනය ජනතාව ඉල්ලපු දෙයක් නෙවෙයි.■

අත් බැඳගෙන ඉන්න අල්ලස් කොමිසමකට අපි කැමති නෑ

ට්‍රාන්ස්පේරන්සි ඉන්ටර්නැෂල් ආයතනයේ විධායක අධ්‍යක්ෂ අසෝක ඔබේසේකර

 

 

 

විසිවැනි සංශෝධනය රටේ විනිවිදභාවයට බලපාන ආකාරය මොනවගේද?

විසිවැනි සංශෝධනයෙහි අපි හඳුනාගත් ප්‍රධාන ප්‍රවණතා හතරක් තියෙනවා. එම ප්‍රවණතා හතර නිසා ආණ්ඩුකරණයෙහි වගකීම්සහගත බවේ යම් හිස්තැන් නිර්මාණය වෙන බව පෙනෙන්නට තියෙනවා. විසිවැනි සංශෝධනයෙහි තියෙන යම් යම් ලක්ෂණ නිසා ආණ්ඩුවට වගකීමෙන් මිදෙන්නට ඉඩ ලැබිලා තියෙනවා. තොරතුරු දැනගැනීමේ අයිතියෙහි ක්‍රියාකාරීත්වය අවදානමට ලක්වීම, විගණන කොමිසම අහෝසි කිරීමෙන්  රාජ්‍ය වියදම් නිරීක්ෂණය දුර්වල කිරීම, අල්ලස් කොමිසමේ විමර්ශන බලය අඩපණ කිරීම හා පොදු දේපල අවභාවිතයට එරෙහිව පියවර ගැනීමට මැතිවරණ කොමිසම සතු බලය සීමා වීම කියන ප්‍රවණතා හතර තමයි අපි විසිවැනි සංශෝධනයෙහි භයානක කාරණා විදියට දැක්කේ. තොරතුරු දැනගැනීමේ අයිතිය, දූෂණ විමර්ශනය, රාජ්‍ය මූල්‍ය අධීක්ෂණය හා සාධාරණ මැතිවරණ කියන රටක විනිවිදභාවය පිළිබඳ හරිම වැදගත් කාරණා හතරට එයින් බලපෑම් එල්ලවෙනවා.

 

විසිවැනි සංශෝධනයෙන් තොරතුරු දැනගැනීමේ අයිතිය පිළිබඳ පනතට අහෝසි නොකරන බව ආණ්ඩුවේ ප්‍රකාශකයන් කීවා..

වඩාත් නිවැරදිව කීවොත්, තොරතුරු දැනගැනීමේ අයිතිය පිළිබඳ පනත කියන්නේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ කොටසක් නෙවෙයි. ඒ අනුව තාක්ෂණික වශයෙන් ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයෙන් පනතක් අහෝසි කරන්න බැහැ. ඔවුන් එවැනි ප්‍රකාශවලින් අදහස් කරන්නට ඇත්තේ තොරතුරු දැනගැනීමේ මූලික අයිතිවාසිකම අහෝසි නොකරන බව. ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ මූලික අයිතිවාසිකම් පරිච්ඡේදයට 19 වැනි සංශෝධනයෙන් තොරතුරු දැනගැනීමේ මූලික අයිතියක් ලෙස එකතු කළා. ඊට පසු වෙනම පනතක් ලෙස තොරතුරු දැනගැනීමේ අයිතිය පිළිබඳ පනත ආවා.

 

එහෙනම් ඔබ පෙන්වාදෙන බලපෑම කුමක්ද?

පනත හෝ මූලික අයිතිය අහෝසි නොකළාට, තොරතුරු දැනගැනීමේ කොමිෂන් සභාවට විශාල බලපෑමක් එල්ලවෙනවා. තොරතුරු දැනගැනීමේ අයිතිය පිළිබඳ පනත අනුව තොරතුරු කොමිසම පත් කරන්නේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාවෙන්. එහෙත්, විසිවැනි සංශෝධනයෙන් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාව අහෝසි කරන්නට යෝජනා කරලා තියෙනවා. ඒ වෙනුවට පාර්ලිමේන්තු සභාවක් පත් කරනවා. තොරතුරු කොමිසම පත් කිරීම පිළිබඳ නීතිමය අපැහැදිලිතාවක් පැනනගිනවා. ඒ අනුව, ආණ්ඩුවට තොරතුරු දැනගැනීමේ අයිතියට බලපෑම් කරන්නට වුවමනාවක් නොතිබුණාට ඔවුන් නොදැන විශාල බලපෑමක් එල්ලවෙලා තියෙනවා.

 

තොරතුරු දැනගැනීම මූලික අයිතියක් වීමටත් වඩා තොරතුරු දැනගැනීමේ අයිතිය පිළිබඳ පනත හා ස්වාධීන තොරතුරු කොමිසම වැදගත් නේද?

හරියට හරි. තොරතුරු දැනගැනීමේ මූලික අයිතිය තහවුරු කරන යාන්ත්‍රණය තමයි ඒ. ඒක නැතිවුණාම තොරතුරු දැනගැනීමේ අයිතිය ප්‍රායෝගිකව ක්‍රියාත්මක කරන්න අමාරුයි. 2017 ඉඳලා මේ දක්වා රට පුරා විවිධාකාර ජනතාවට තොරතුරු ලබාදීමට එම කොමිසම වැදගත් දායකත්වයක් ලබාදීලා තියෙනවා. විසිවැනි සංශෝධනය සම්මත කළාට පස්සේ තොරතුරු දැනගැනීමේ අයිතිය පිළිබඳ පනත ක්‍රියාත්මක කිරීම අසීරුයි. අපේ මතය තමයි එම කරුණ මත විසිවැනි සංශෝධනය සැලකිල්ලට ලක් කළ යුතුයි.

 

සමහරවිට ඉදිරියේදී තොරතුරු දැනගැනීමේ අයිතිය පිළිබඳ පනතට සංශෝධනයක් ගෙනත්, තොරතුරු කොමිසම ජනාධිපතිවරයාට පත් කළ හැකි ලෙස වෙනස් කරන්නට ඉඩ තියෙනවා…

තොරතුරු කොමිසම ස්වාධීන ක්‍රමයකින් පත්වීම හරිම වැදගත්. ලංකාවේ තොරතුරු දැනගැනීමේ අයිතිය පිළිබඳ පනත මුළු ලෝකෙන්ම හතරවැනි තැනට පත්වෙලා තියෙනවා. ඒක හරිම ඉහළ තැනක්. එම තත්වයට ලංකාවේ තොරතුරු දැනගැනීමේ අයිතිය පිළිබඳ පනත පත් වන්නට එම කොමිසම ස්වාධීන ක්‍රමයකට පත්වීම බලපෑවා. ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාවේ අනුමැතිය ලැබීමෙන් ජනාධිපතිවරයා, කථානායක, විපක්ෂ නායක වගේම රටේ සිවිල් පුරවැසියන්ගේත් අනුමැතියෙන් තමයි කොමිසම පත් වුණේ.

අල්ලස් හෝ දූෂණ විමර්ශන කොමිෂන් සභාවට බලපෑම් එල්ලවන්නේ කෙලෙසද?

විසිවැනි සංශෝධන කෙටුම්පතෙන් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ 156 අ ව්‍යවස්ථාව අවලංගු කරන්නට යෝජනා කර තිබෙනවා. එම ව්‍යවස්ථාවෙන් අල්ලස් හෝ දූෂණ විමර්ශන කොමිෂන් සභාවට ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ පිළිගැනීමක් ලැබෙනවා. එම පිළිගැනීම අල්ලස් හෝ දූෂණ අල්ලාගැනීමට හරිම වැදගත් දෙයක්.

 

එහි අදහස අල්ලස් හෝ දූෂණවලට එරෙහිවීමේ වැදගත්කම පිළිබඳ පිළිගැනීමක් සහ හඳුනාගැනීමක් ව්‍යවස්ථාවෙන්ම ලැබිය යුතු බවද?

ඔව්. අල්ලස් හෝ දූෂණ විරෝධයට ව්‍යවස්ථාවෙන් පිළිගැනීමක් ලැබෙනවා වගේම දූෂණ සෙවීමට ඇති වැදගත්කම ව්‍යවස්ථාවෙන්ම පිළිගැනෙනවා. ඒ වගේම 19 වැනි සංශෝධනයෙන් 156 අ මගින් අල්ලස් කොමිසමට විශේෂ බලයක් තිබුණා. ඒ අභිමතය අනුව පැමිණිල්ලක් විභාග කරන්නට අල්ලස් හෝ දූෂණ කොමිසමට එම බලය ලබාදුන්නා.

 

ඒ අනුව තනිවම පරීක්ෂණයක් පටන්ගන්න පුළුවන්කම තියෙනවා නේද?

දැන් යම් කෙනෙක් අල්ලස් කොමිසමට පැමිණිල්ලක් දැම්මොත් කොහොමත් ඒ ගැන විමර්ශන කරනවා. යම්කිසි බරපතළ දූෂණයක් පිළිබඳ අල්ලස් කොමිසමට පැමිණිල්ලක් නොලැබෙන්න පුළුවන්. එහෙත් අල්ලස් කොමිසමට ඇතුළෙන් යම් බරපතළ සිදුවීමක් පිළිබඳ තොරතුරු ලැබිලා ඒ ගැන හොයන්නට පටන්ගන්න දැන් තියෙන ව්‍යවස්ථාව අනුව අයිතියක් තියෙනවා. මේක හරි වැදගත්. අල්ලස් හෝ දූෂණ ගැන සොයන ආයතන අනුන්ගේ පැමිණිලිවලට ප්‍රතිචාර දැක්වීමට සීමා නොවී, එම ආයතනවලට අභිමතානුසාරීව ක්‍රියාත්මක වෙන්නට බලයක් තිබීම ගෝලීය මට්ටමෙන් හරිම වැදගත් ලෙස සලකනවා. පැමිණිල්ලක් ලැබෙන තුරු අපට ඕක ගැන කිසිදෙයක් කරන්න බැහැ කියලා අත් දෙක බැඳගෙන බලාගෙන ඉන්න අල්ලස් කොමිසමකට අපි කැමති නෑනේ.

 

රාජ්‍ය මුල්‍ය අධීක්ෂණය තමයි ඔබේ ආයතනය පෙන්වාදුන් අනෙක් කාරණය..

රාජ්‍ය මූල්‍ය සරල භාෂාවෙන් විස්තර කළොත්, ඒ මහජනයාගේ මුදල්. ඒ මහජන මුදල් ගැන විමසිල්ලෙන් ඉන්නේ ජාතික විගණන කාර්යාලය. එයාලාට ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවෙන් පිළිගැනීමක් හා වැදගත්කමක් ලබා දී තිබෙනවා. ඊට අමතරව විගණන පනත මගින් බලයක් හිමිවෙනවා. එහෙත් 20 වැනි සංශෝධනයෙන් විගණන සේවා කොමිසම ඉවත් කරනවා. විගණන සේවා කොමිෂන් සභාව මුල් කරගෙන තමයි ජාතික විගණන පනතත් තියෙන්නේ.

 

ඒ කියන්නේ විස්ස සම්මත වුණොත් විගණන පනත හිස නැති කවන්ධයක් වෙනවා…

එක විදියකට එහෙම කියන්න පුළුවන්. විගණන පනත ක්‍රියාත්මක කිරීම සඳහා වන මූලිකම කොටස විගණන කොමිසම. විගණන පනත සම්මත කිරීමේ මූලිකම අරමුණ විගණන සේවා කොමිසමට බලය ලබාදීම. ජාතික විගණන පනත යටතේ විගණන කොමිසමට හරිම ලොකු බලයක් ලැබෙනවා. ඒ තමයි රාජ්‍ය නිලධාරීන්ගෙන් පාඩු අය කරගැනීමේ බලය. මොකක්හරි නාස්තියක්, වංචාවක් කරලා සල්ලි අවභාවිත කළ කෙනෙක් හිටියා කියමු. අන්න එහෙම කෙනෙකුගෙන් පෞද්ගලික විදියට පාඩුව අය කරන්නට බලය විගණන සේවා කොමිසමට ලැබෙනවා. මේ බලය මිනිසුන්ගේ පැත්තෙන් හරිම වැදගත්. මිනිසුන් හැමදාම කීවේ දූෂණ වංචා ගැන විගණනවලින් හෙළිදරව් කළාට වැඩක් නැහැ, පාඩුව ආපහු ගන්න බැහැ කියලයි. 19 වැනි සංශෝධනයෙන් පස්සේ ඒ තත්වය වෙනස් වුණා. නැවත මේක ආපසු හරවන්න උත්සාහ කිරීම හරිම බරපතල කාරණයක්.

 

ප්‍රසම්පාදන කොමිසම තිබුණත් වැඩක් නැති බව සමහරුන් කියනවා…

ජාතික ප්‍රසම්පාදන කොමිෂන් සභාවට අදාළ විධිවිධාන තවම හරිහැටි ක්‍රියාත්මක නොවන බව අපි හැමෝම දන්නවා. කොමිසම හරියට වැඩ කරන්නේ නැහැ, කිසි වැඩක් නැහැ කියලා කෙනෙකු කියාවි. අන්න ඒ වගේ සමහර ආයතන හරිහැටි වැඩ නොකර පවතින්න ඉඩ තියෙනවා. එහෙම වෙලාවට අපට කරන්න පුළුවන් මොකක්ද, හරිහැටි වැඩ නොකරන, ඒත් ඒ වුණාට හරිම වැදගත් ආයතනයක ක්‍රියාකාරීත්වය නිවැරදි කරන එක. තවත් ශක්තිමත් කරන එක. ආයතනය දියුණු කරන එක. අහෝසි කරන එක නෙවෙයි, අඩුපාඩු හදාගෙන ශක්තිමත් කරන එකයි කරන්න ඕනෑ. සම්පූර්ණයෙන් අහෝසි කළොත් ආපස්සට යෑමක්නේ.

 

නිදහස් හා සාධාරණ මැතිවරණ ගැන විස්තර කළොත්..

ට්‍රාන්ස්පේරන්සි ඉන්ටර්නැෂනල් ආයතනය පටන්ගත්ත කාලයේ පොදු දේපළවලට මූලික අවධානය යොමුකළ ආයතනයක්. මැතිවරණ කියන්නේ පොදු දේපළ අවභාවිත කිරීමට ඉඩ තියෙන කාලයක් බව අපි හැමෝම දන්නවා. විසිවැනි සංශෝධන කෙටුම්පත යටතේ පොදු දේපළ වැරදියට පාවිච්චි කරන එක නවත්වන්නට මැතිවරණ කොමිසමට බලය තියෙනවා. රාජ්‍ය ආයතනවලට විධාන දෙන්නට ඔවුන්ට පුළුවන්. මැතිවරණ කාලයේ රස්සා දුන්නොත් ඒක නවත්වන්නට විධානයක් නිකුත් කිරීමේ බලය තියෙනවා. එහෙත් විසිවැනි සංශෝධන කෙටුම්පත යටතේ මැතිවරණ කොමිසමට තියෙන ඒ හරිම වැදගත් බලය අහෝසි කරනවා.

 

සමහර අය හිතන්නේ ආණ්ඩුව මොන බලයක් හරි අරගෙන වැඩ කළාට කමක් නැහැ කියලයි. ඔබ පෙන්වූ කාරණා සාමාන්‍ය මිනිසුන්ට වැදගත් වෙන්නේ කොහොමද?

මම හිතන්නේ මේ වෙනස්කම් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ මූලිකම දේවල් කියලයි. රාජ්‍ය මුදල් වගේ දේවල් අධීක්ෂණය කරන්නට බලයක් තියෙන එක හොඳ දෙයක්නේ. ඒක නරක දෙයක් වෙන්නට හේතුවක් නැහැ. ඒ ආයතනවලින් අධීක්ෂණය කරන්නේ රටේ හැමෝටම අයිති සම්පත් ගැන. පුරවැසියන් හැමෝම බලන්නේ හැමෝටම සාධාරණ සමාජයක් හදන්නේ කොහොමද කියලයි. එහෙම සමාජයක් හදන්නට නම්, බලය ලැබෙන අය අපේ සම්පත්වලට කරන්නේ මොනවාද කියලා බලාගෙන ඉන්න ආයතන තියෙන්න එපැයි. ඒ වගේම රටේ මිනිසුන්ටත් අපේ සම්පත්වලට කළේ මොනවාද කියලා දැනගන්නට අයිතිය තියෙන්න ඕනෑ. ඒක වෙනුවෙන් හරිම ශක්තිමත් ආයතන තියෙන්න ඕනෑ.

 

ආණ්ඩුවට ඕනෑ දෙයක් වෙනස් කරන්න බලය දීලා හමාර බව තවත් අය කියනවා..

ඒ කතාවේ ඇත්තකුත් තියෙනවා. මාත් හිතන විදියට ආණ්ඩුවට ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයක් සඳහා ජනවරමක් තියෙනවා. ඔවුන් මැතිවරණයට පෙරත් ඒ බව කීවානේ. ජනතාව විශාල බලයක් ආණ්ඩුවට දීලා තියෙනවා. එහෙත් විසිවැනි සංශෝධනයෙන් විශාල ගැටලුවක් තියෙනවා. අධිකරණයේ, ව්‍යවස්ථාදායකයේ සහ මහජනතාවගේ පරමාධිපත්‍ය සීමා කරන්නට බලයක් ඒ ජනවරමේ නැහැ. ඒ ජනමතය ජනතාවගේ කර මතින් විධායකය යන විදියේ ව්‍යවස්ථාවක් හදන්නට ආණ්ඩුවට බලයක් නැහැ. ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ ඇතුළත් කර ඇති අධීක්ෂණය කිරීමේ හා වගවීමේ යාන්ත්‍රණයන් දුර්වල කිරීම හරිම බරපතළයි.

 

සමහරවිට ආණ්ඩුව විසිවැනි සංශෝධනයට වෙනස්කම් එකතු කරද්දී ප්‍රසම්පාදන කොමිසම, විගණන කොමිසම ආදි ආයතන නැවත පිහිටුවන්න ඉඩ තියෙනවා. එහෙත් ඒවා පත් කරන්නේ ජනාධිපතිවරයා නම් ආයතනවල ස්වාධීනත්වයට බලපෑම් එල්ලවෙනවා නේද?

බොහෝ අවස්ථාවල යම් කාරණයක් ගැන විවිධාකාර පුද්ගලයන්ගේ අදහස් එකතු වුණොත් තමයි පාලනය ශක්තිමත් වෙන්නේ. විවිධ අදහස් තියෙන, විවිධාකාර අයගේ එකතුවෙන් ගන්න තීන්දුවක් තමයි හොඳම තීන්දුව වෙන්නේ. එක්කෙනෙකුගේ මතයක් විතරක් තිබුණොත් එතැන අඩුපාඩුවක් තියෙන්නට ඉඩකඩ වැඩියි. ඒත් විවිධාකාරයෙන් හිතන, විවිධාකාර මතවාද තියෙන අය එකතු වෙලා සාමූහික තීන්දුවක් ගත්තොත් වැරැද්දක් වෙන්නට තියෙන ඉඩකඩ වැඩියි. ඔබ ස්වාධීනත්වය ගැන සඳහන් කළා. ඒකත් අනිවාර්යයෙන්ම ඕනෑ. අධීක්ෂණයට තියෙන ආයතන ස්වාධීන නැතිනම්, අධීක්ෂණය කරන්නට පත් කරන ආයතන පත් කරන්නේත් තනි පුද්ගලයෙක් නම් එතැන ගැටලුවක් තියෙනවානේ.

 

පැහැදිලිව පෙනෙන්නේ විසිවැනි සංශෝධනයේ අඩුපාඩු විදියට ආණ්ඩුවේම ඇතැම් නායකයන් පෙන්වන කාරණාවලටත් වඩා, ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාව අහෝසි කිරීම බරපතළ අඩුපාඩුවක් බව…

ව්‍යවස්ථා සභාව මම කලින් කීව අධීක්ෂණ බලය පවත්වාගෙන යෑමට හරිම වැදගත්. ඒක අහෝසි කරමින් දුර්වල පාර්ලිමේන්තු සභාවක් හඳුන්වාදෙනවා. ප්‍රශ්නය තමයි එම ආයතනයට නිරීක්ෂණ ඉදිරිපත් කරන්නට පමණක් බලය තිබීම. එතකොට ව්‍යවස්ථාදායකය සතු බලය අඩපණ වෙනවා. මා කීව විවිධාකාර අදහස් තියෙන ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාව වැනි ආයතනයක් තමයි වඩාත් හොඳ. වෙනත් විදියකට කීවොත් තනි මතයක් අනුව ගන්න තීන්දුවක ගුණාත්මකභාවය අඩුයි. විවිධ අදහස්වලට ඇහුම්කන්දීලා හොඳ තීන්දුවක් ගන්න පුළුවන්. එක අදහසක් විතරක් තිබුණොත් හොඳ තීන්දුවක් ගන්න අමාරුයි. අනෙක අප මතක තියාගන්න ඕනෑ, ව්‍යවස්ථාව පවතින්නේ ඉදිරි අවුරුදු පහක්  හෝ දහයක් වෙනුවෙන් නෙවෙයි. අපි දශක ගණනාවක් ඉදිරියට බලන්න ඕනෑ. ව්‍යවස්ථාවක් හදිසියකින් සංශෝධන කරන්න බැහැ. පොදු මහජන සංවාදයක් ඕනෑ එක් එක් කරුණ ගෙනෙන්නේ ඇයිද කියලා. හැමදාම ව්‍යවස්ථාව සංශෝධන කරන්න බැහැ.■

 

සැෂේ පරිසර ප්‍රශ්නයක් විතරක් නෙවෙයි ආර්ථික ප්‍රශ්නයක්

0

සැෂේ ඇසුරුම්, ප්ලාස්ටික් බීම බට, ජල බෝතල් මෙරට තුළ භාවිතය තහනම් කිරීමට 2021 වසරේ ජනවාරි 01 දා සිට භාවිතයෙන් ඉවත් කිරීමට අවශ්‍ය කටයුතු කරන බව මධ්‍යම පරිසර අධිකාරිය සඳහන් කර තිබේ. ඒ සඳහා කැබිනට් අනුමැතිය ලබා ගැනීම සඳහා යෝජනාවක් ගෙන ඒමට ඔවුහු කටයුතු කරමින් සිටිති.

සැෂේ ඇසුරුම් නිෂ්පාදනය, අලෙවිය හා භාවිතයය මෑත කාලය වන විට ශීඝ්‍රයෙන් ඉහළ ගොස් තිබේ. ෂැම්පු වර්ග, ටූත් පේස්ට්, සබන් කුඩු, හිස කෙස් සැකසුම සඳහා භාවිත කරන ජෙල් වර්ග, සෝස් වර්ග හා තවත් බොහෝ නිෂ්පාදන සඳහා මෙම සැෂේ ඇසුරුම් භාවිත වනු දැකගත හැකි ය.

සුපිරි වෙළෙඳසැල් මෙන්ම සිල්ලර කඩ පවා බහුලව නොතිබුණු මෑත ඉතිහාසයේ සාම්ප්‍රදායික සිල්ලර බඩු වෙළෙඳසැළ තවමත් අපේ මතකයේ ඇත. ඒ කඩවල ඇසුරුම් ලෙස පොලිතීන් ප්ලාස්ටික් කියා දෙයක් භාවිත නොකළ ගානය. තිබුණේ කාලේ, බාගේ, බෝලයේ වීදුරු බෝතල්ය. ඒ බෝතල්වල මූඩිය පවා සකසා තිබුණේ ප්ලාස්ටික්වලින් නොවේ. ඇලුමිනියම්වලිනි. සීනි ග්‍රෑම් 100 හෝ 200 කිරා දුන්නේ පත්තර පිටුවකින් කොටසක් ඉරා සකසා ගත් ගොට්ටකටය. ඒ ගොට්ට ගැලවී ඉහිරී යාම සඳහා සැනෙල් නූලකින් පිළිවෙලට ගැට ගසා පාරිභෝගිකයා අත තැබුවේය. ඒ භාවිතාවන්ගෙන් පරිසරයට හානියක් වූවා නම් අල්ප වශයෙනි. ප්ලාස්ටික් හා පොලිතීන් ආගමනය මේ සියල්ල උඩු යටිකුරු කර තිබේ. සැෂේ ඇසුරුම් ආගමනය එහිම තවත් පිම්මක් ඉදිරියට පැනීමක් විය. ඒ අනුව පරිසරයට හානියක් වන බව නම් ඇත්ත කතාවකි. එහෙත් සැෂේ පාවිච්චි කරන්නේ කවුද? එයින් පාරිභෝගිකයාට සිදුවෙන බලපෑම කුමක්ද? සලකා බැලිය යුතු අනෙක් කාරණාව එයයි.

පරිසර ඇමතිවරයා ප්‍රමුඛ මධ්‍යම පරිසර අධිකාරිය මේවා නිෂ්පාදනය බෙදාහැරීම හා අලෙවිය නැවැත්වීමට ප්‍රධාන හේතුව සේ දක්වා ඇත්තේ පරිසරයට හානි සිදු වීමය. සැෂේ ඇසුරුම් භාවිතයෙන් හා ප්ලාස්ටික් පොලිතීන් ආශ්‍රිත නිෂ්පාදන හේතුවෙන් පරිසර විනාශයක් සිදුවන බව සත්‍යයකි. සිංහරාජය, ආනවිළුන්දාව, වනාතවිල්ලුව ආදි ස්ථාන ප්‍රමුඛ පරිසර පද්ධතීන්වල ඇති වෙමින් පවතින විනාශයන් පැත්තක තිබියදී සැෂේ ඇසුරුම් තහනම ගැන පරිසරය සම්බන්ධයෙන් වගකිව යුතු ප්‍රධානම රාජ්‍ය ආයතනය වන මධ්‍යම පරිසර අධිකාරියේ මේ උනන්දුව අතීසාරයට අමුඩ ගැසීමක් මෙනි.

‘අපි මේ කර්මාන්තයේ සිටින සියලුම ආයතන එක්ක කතා කළා. ඒ අය එකඟයි සැෂේ පැකට් නවත්වන්න. සැෂේ පැකට් විතරක් නෙවෙයි. ප්ලාස්ටික් ජල බෝතල් බීම බට සියල්ල. විකල්ප හඳුන්වා දෙන එක අපේ වැඩක් නෙමේ. විකල්ප හොයාගන්න එක නිෂ්පාදන සමාගම්වල වැඩක්.’

මධ්‍යම පරිසර අධිකාරියේ සභාපති සිරිපාල අමරසිංහ එසේ කීවත් 1980 අංක 47 දරන ජාතික පාරිසරික පනතට අනුව නම් අප ද්‍රව්‍ය අවම කිරීමේ තාක්ෂණික ක්‍රමෝපායන් හඳුන්වාදීම ද මධ්‍යම පරිසර අධිකාරියේ විෂය පථයට අයත්ය. අනෙක හයිකාරයන් මෙන්, නීති සකසා ඕනෑ එකක් කරගන්න කියා කීම ආණ්ඩුවේ ආයතනයකට තරම් නොවේ. බලන්න ඕනෑ සැෂේ නිෂ්පාදනය කරන්නේ කවුද කියා විතරක්ම නොවේ, පාරිභෝගිකයන් කවුද කියාය.

වෙළෙඳපොළේ සැෂේ ඇසුරුම් අලෙවිය ඉහළ යාම රටේ දිළිඳුභාවය වැඩි වීම ගැන වටහා ගැනීමට හැකි නිර්ණායකයකි. සැෂේ ඇසුරුම් මිලදී ගන්නේ අඩු ආදායම්ලාභීන්ය. සුපිරි වෙළෙඳසැල් තුළ සැෂේ ඇසුරුම්වල අසුරන ලද නිෂ්පාදන මිලදී ගැනීමට නැත. සුපිරි වෙළෙඳසැල් තුළ අලෙවිය සඳහා තබා ඇති නිෂ්පාදන තිබෙන්නේ ගෑම් 400, 500 හෝ කිලෝග්‍රෑම් 1 ඇසුරුම් තුළය. නැතිනම් මිලි ලීටර් 100, 400 හා 750 ප්‍රමාණයේ ප්ලාස්ටික් බෝතල් හෝ කෑන් තුළය.

ඒ අනුව සැෂේ තහනමෙන් බලපෑම් එල්ලවන්නේ දිළිඳු පාරිභෝගිගකයාට පමණක් නොවන බවත් සිහි තබාගත යුතුය. සාමාන්‍ය වෙළෙන්දන්ගේ ව්‍යාපාරවලටත් එයින් බලපෑමක් එල්ලවෙයි.

“මට මතක හැටියට දැනට අවුරුදු 40කට විතර කලින් තමයි ඔය සැෂේ පැකට් ආවේ. සැෂේ පැකට් තියෙන ගොඩක් වර්ගවල කිලෝ එකේ දෙකේ ලොකු පැකට් තියෙනවා. ඒත් අපිට ඒවා විකුණන්න බෑ. සුපිරි වෙළෙඳසැල්වල තමයි ලොකු පැකට් විකිණෙන්නේ. හැබැයි සුපිරි වෙළෙඳසැල්වල සැෂේ පැකට් විකුණන්නේ නෑ. අපේ කඬේ වටේට ලොකු ගෙවල් තියෙනවා. ඒ අය වාහනවලින් සුපිරි වෙළෙඳසැල්වලට ගිහිල්ලා දවස් ගණනකට බඩු එකපාර ගේනවා. හදිසියේ සබන් කුඩු වගේ දෙයක් ඉවර වුණොත් සුපිරි වෙළෙඳසැලට යනකන් අපේ කඬේකින් පොඩි සබන් කුඩු එකක් ගන්නවා. සාමාන්‍යයෙන් කඬේට එන වැඩි දෙනෙක් ගෙනියන්නෙම සැෂේ පැකට් තමයි.”

එසේ කියන්නේ බත්තරමුල්ල ප්‍රදේශයේ මධ්‍ය පරිමාණ වෙළෙඳසැළක් පවත්වාගෙන යන පියරත්න මහතාය. පාරිභෝගිකයා පිළිබඳ ඔහුට අවුරුදු 25 ක පමණ අත්දැකීම් තිබේ.

සාමාන්‍ය සිල්ලර වෙළෙඳසැළක අලෙවිය සඳහා ඇති බඩු භාණ්ඩ අතර වැඩියෙන්ම තිබෙන්නේ සැෂේ ඇසුරුම්ය. එක පැත්තකින් සැෂේ ඇසුරුම් ගබඩා කර තබාගැනීම මුදලාලිට පහසුය. වහලයට පහළින් එල්ලන ලද ලීයක පහළට වැටෙන සේ විවිධ නිෂ්පාදන අඩංගු වර්ණවත් සැෂේ ඇසුරුම් එල්ලා තැබීමෙන් වෙළඳසැළට අලංකාරයක් ද ලැබේ. නැත්නම් වෙළෙඳසැලට ආරූඪ වන්නේ බංකොලොත් පෙනුමකි. දාමයක් සේ සකසා ඇති වැලෙන් සැෂේ ඇසුරුමක් වෙන් කර ගැනීමද පහසුය. මුදලාලිට පිටුපසින් හෝ හිසට ඉහළින් ඒවා එල්ලා ඇත්තේ ක්ෂණිකව පාරිභෝගිකයාගේ ඇස ගැටෙන ලෙසය. ඒ සියල්ල නිෂ්පාදන සමාගම්වල වෙළෙඳ උපක්‍රම විය හැකිය. මේවා මිල දී ගන්නේ දුප්පත් පාරිභෝගිකයා බව අපට අමතක කළ නොහැකිය.

“මම මේ කිට්ටුව සාප්පුවක වැඩ කරනවා. සුපිරි වෙළෙඳසැලකට ගිහින් ගන්න තරම් දෙයක් නෑ. අද රෑටයි හෙට උදේට, දවල්ට ඕනෑකරන බඩු ටික ගන්නයි ආවේ. කිරි පිටි ගණන් අඩු කාලේ ග්‍රෑම් 400 පැකට් එක ගත්තා. දැන් කිරිපිටි වුණත් ගණන් ගිහින්. ගොඩාක් වෙලාවට කිරි පිටිත් සැෂේ පැකට් තමයි ගන්නේ. දත් බෙහෙත්, මිරිස් කුඩු, තුනපහ කුඩු වගේ ඒවත් දැන් ගණන්. ගොඩාක් වෙලාවට ග්‍රෑම් 50 තමයි අපි ගෙනියන්නේ.”

වැඩ ඇරී නිවසට යන ගමන් කැලණිමුල්ල හන්දියේ කුඩා සිල්ලර වෙළෙඳ සැළකින් බඩු ගනිමින් සිටි ශ්‍රියානී එසේ කීවාය. ඇය දරුවන් දෙදෙනෙකු සිටින අඩු ආදායම්ලාභී පවුලක කාන්තාවකි. දුප්පත් පාරිභෝගිකයන් සේම පොහොසත් පාරිභෝගිකයෝද ප්ලාස්ටික් පොලිතීන් පරිහරණය කරති. එදිනෙදා කුලියක් කර කීයක් හෝ හොයාගෙන එයින් නිවසට අවශ්‍ය දේ මිලදී ගන්නා පුද්ගලයෙකුට ග්‍රෑම් 500, කිලෝ 1 පැකට් මිල දී ගැනීමේ හැකියාවක් ඇත්තේ නැත. වැඩ ඇරී දවසේ පඩිය අතට ගන්නා අඩු ආදායම්ලාභීන් කුඩා සිල්ලර කඩයකින් හාල් කිලෝවක්, පොල් ගෙඩියක්, කිරිපිටි සැෂේ පැකට්ටුවක්, දත්බෙහෙත් සැෂේ පැකට්ටුවක්, මිරිස් කුඩු, තුනපහ කුඩු ග්‍රෑම් 50 පැකට්ටුවක් මිල දී ගන්නේ තමන්ගේ ‘බජට් එකට සෙට්’ වෙන්නටය. දවසේ ආදායමට ගැළපෙන්නටය. ආදායම අඩු දවසට එක් භාණ්ඩයක්, දෙකක් දවසේ පරිභෝජනයෙන් අත්හැරේ.

ෂැම්පු වර්ග, ටූත් පේස්ට්, සබන් කුඩු, හිස කෙස් සැකසුම සඳහා භාවිත කරන ජෙල් වර්ග, සෝස් වර්ග හා තවත් බොහෝ නිෂ්පාදන සඳහා කුඩා ප්‍රමාණයේ ඇසුරුම් භාවිත වනු දැකගත හැකි ය. කුඩාම ප්‍රමාණයේ මාගරීන් පෙට්ටියට අමතරව මාගරීන් ෂැෂේ ඇසුරුම් ද දැන් වෙළෙඳපළේ තිබේ.

තරුණියන් අතර ප්‍රචලිත ෂැම්පු, කන්ඩිෂනර් වර්ග හා තරුණයන් අතර ප්‍රචලිත හෙයාර් ජෙල් වර්ග මිලි ලීටර් 100, 300 හෝ ඊටත් වැඩි ප්‍රමාණවල බෝතල් සුපිරි වෙළෙඳසැල්වල තිබේ. ඒවා මිල දී ගන්නට වෙනම පාරිභෝගික ස්තරයක් ඇත. එහෙත් සිල්ලර වෙළෙඳසැලේ එවැනි බෝතල් වර්ග විකිණෙන්නේ ඉතා මඳ වශයෙනි. අප දන්නා කාලයේ සිට සිල්ලර වෙළෙඳසැළේ එල්ලා තිබෙන්නේ ෂැම්පු සැෂේ වැල් ය. හෙයා ජෙල් සැෂේ වැල් ය. රුපියල් 10 ට 20 ට ඒවා අලෙවි වේ. ඒවා මිල දී ගන්නේ අඩු ආදායම්ලාභී පවුල්වල තරුණ තරුණියන් ය.

‘හැමදාම නැති වුණත් පිළිවෙළකට ඇඳලා කොහේ හරි යන්න වුණාම හෙයා ජෙල් ගානවා. වැඩ කරන කොට ජෙල් ගාන්නේ නෑ. ලොකු බෝතල් ගෙනැත් තියාගෙන හැමදාම පාවිච්චි කරන්න පුළුවන් නම් හොඳයි. ඒත් ලොකු බොතල් ගණන්නේ. ඒ නිසා අපි වුවමනා වුණාම විතරක් රුපියල් 20 ක් දීලා කඩෙන් පොඩි පැකට් එකක් ගන්නවා. මගේ යාළුවොත් එහෙමයි කරන්නෙ.’

එසේ කියන්නේ දූරකථන අළෙවි කරන පුද්ගලික ආයතනයක රැකියාවක් කරන ප්‍රශාන්තන් ය. ඔහු අවුරුදු 24 ක තරුණයෙකි. ඔහුගේ පියා පුද්ගලික ආයතනයක සුළු රැකියාවක් කරයි. ඔහුට සිටින්නේ මල්ලී කෙනෙකු හා නංගී කෙනෛකි. ඒ දෙදෙනා තාවමත් පාසල් අධ්‍යාපනය ලබන වයසේ ය. මව රැකියාවක් කරන්නේ නැත. නිවසේ වියදම් දරන්නේ ප්‍රශාන්තන් හා ඔහුගේ පියා ය.

2015 යහපාලන ආණ්ඩුවේ පරිසර ඇමැතිවරයා වූයේ ජනාධිපති මෛත්‍රීපාල සිරිසේනය. පොලිතීන් හා ප්ලාස්ටික් පරිහරණය සම්බන්ධයෙන් ඔහු විවිධ තීන්දු තීරණ ගත්තේය. පරිසර දූෂණයට හේතු වන පොලිතීන් නිෂ්පාදන කිහිපයක් 2017 සැප්තැම්බර් පළමුවනදා සිට තහනම් කළේය. ඒ අනුව එම පොලිතීන් නිෂ්පාදනය, බෙදාහැරීම හෝ අලෙවි කිරීම තහනම් කර තිබිණි.

ඒ අනුව මයික්‍රෝන 20 හෝ ඊට අඩු ඝනකමින් යුත් පොලිතීන් නිෂ්පාදන, ලන්ච් ෂීට්, වැඩි ඝනත්ව ෂොපින් බෑග්, ග්‍රෙසරි බෑග්, උත්සවවල දී පොලිතීන් සැරසිලි භාවිතය හා ප්‍රසාරිත පොලිස්ටයරීන් කෑම පෙට්ටි තහනම් කර තිබිණි. ප්ලාස්ටික් හා අවශේෂ දහනයද තහනම් කළේය,

ඒවායින් යම් පමණකට පාලනය වී තිබෙන්නේ උත්සවවලදී පොලිතීන් භාවිතය හා ප්‍රසාරිත පොලිස්ටයරීන් කෑම පෙට්ටි නිෂ්පාදනය, බෙදාහැරීම හා අලෙවිය පමණි. ඉන් වැටහෙන්නේ අති විශේෂ ගැසට් මගින් පමණක් මේවා නතර කළ නොහැකි බවයි. මෙවැනි ක්‍රියාදාමයන්ට පෙර මේ කර්මාන්ත ආශ්‍රිතව ජීවිතය ගැට ගසාගන්නා පුද්ගලයන්ගේ ආදායම් මාර්ග ඇහිරීයාම හා කර්මාන්ත පවත්වාගැනීමේ දුෂ්කරතා ඇති වීම කෙරෙහි අවධානය යොමු කිරීමද තහනම් කිරීම සේම වැදගත් ය.

සැෂේ පැකට් තහනම ද අඩු අදායම්ලාභී පවුල්වලට දැඩිව බලපෑ හැකි තත්ත්වයක් වන නිසා ඇති කරන්නට අපේක්ෂා කරන තහනම් කිරීම්වලට සමගාමීව ඇතිවන රික්තකයන් පිරවීමට සාර්ථක විකල්පද හදුන්වා දෙන්නේ නම් මේ තීන්දු තීරණ වඩාත් පලදායක වනු ඇත.■   

■ ප්‍රියන්ජිත් ආලෝකබණ්ඩාර

ආණ්ඩුව කියන හින්දා කිකිළියන් නොකා නොබී බිත්තර දාන්නේ නෑ

0

කිකිළියන්ගේ ආහාරයට බඩඉරිඟු නෑ

බඩඉරිඟු ගෙනඒම තහනම්. ඒත් තිරිඟු ගෙන්වයි      

බඩඉරිඟු නිෂ්පාදනය මෙ.ටො.225,000යි.

ඉල්ලුම 400,000යි

 

විමල් වීරවංශගේ ජාතික නිදහස් පෙරමුණ වෙනුවෙන් පාර්ලිමේන්තු ගිය රංගන ශිල්පී උද්දික ප්‍රේමරත්න පරිප්පු වෙනුවට බඩඉරිඟු කමු යැයි යෝජනා කළේය. ඒ ආනයනය කළ ආහාර වෙනුවට දේශීය ආහාර කන්නැයි යෝජනා කරන ආණ්ඩුවේ අලුත් රැල්ල නිසාය. අලුත් රැල්ල යැයි කීවාට මේ රැල්ල අලුත් එකක් නොවේ. ‘මැතිණි අපට කියනව නම් සීනි නැතිව තේ බොන්නම්’ යැයි කියමින් පුරවැසියන්ට හැත්තෑගණන්වල පාරිභෝගික භාණ්ඩ හිඟයක් තිබුණු කාලයේ මහපාරේ උද්ඝෝෂණ කරන්නට සිදු වූ හැටි අමුතුවෙන් විස්තර කළ යුතු නොවේ.

අලුතෙන් දේශපාලනයට ආ උද්දික ප්‍රේමරත්න නොදන්නවා විය හැක. 2017 අයවැය වාර්තාවට අනුව ලංකාවේ වාර්ෂික බඩඉරිඟු නිෂ්පාදනය මෙටි්‍රක් ටොන් 225,000 කි. දේශීය වාර්ෂික බඩඉරිඟු අවශ්‍යතාව මෙටි්‍රක් ටොන් 400,000කි. බිත්තර නිෂ්පාදකයන්ගේ බඩඉරිඟු අවශ්‍යතාව මෙටි්‍රක් ටොන් 500,000ක් පමණ වේ.

අප ඒ අවශ්‍යතා සපුරාගන්නේ පිටරටින් ගෙන්වාගනිමින්ය. දැන් බඩඉරිඟුද ආනයනය නොකොට, ශ්‍රී ලංකාවේ හිඟයක් ඇති භාණ්ඩයක් බවට පත්ව තිබේ. ලංකාවේ බිත්තර නිෂ්පාදකයන්ට බඩඉරිඟු අවශ්‍ය වන්නේ සත්ව ආහාරයක් ලෙසය. බඩඉරිඟු නැතිකම ලංකාවේ බිත්තර වෙළඳාමට පවා බලපාන ප්‍රශ්නයක් වී ඇත.

පාරිභෝගික භාණ්ඩ හිඟ වීම, මිල ඉහළ යෑම හා ඒ ආශ්‍රිත ප්‍රශ්න ඇති වීම පසුගිය කාලසීමාවෙහි බරපතළ ලෙස වර්ධනය වී තිබේ. බිත්තර, පාන්වලටත් ප්‍රශ්නය බලපා තිබේ.

‘බේකරි නිෂ්පාදන සඳහා අවශ්‍ය ප්‍රධාන අමුද්‍රව්‍ය වෙන්නේ පිටි, සීනි, මාගරින්, ලුණු, පොල්තෙල්. ඒවායෙන් පාන් පිටි හැර අනෙක් සේරම මිල වැඩි වෙලා තියෙන්නේ. වෙනදා ගත්ත ගානට වඩා කිලෝ එකට රුපියල් 50 ක් 60 ක් විතර වැඩි වෙලා තියෙනවා. බිත්තර මිල වැඩි වුණා. සීනි වැඩි වුණා. කොරෝනාවලට කලින් සීනි තිබුණේ රුපියල් 119 ට වගේ. දැන් කිලෝ එකට රුපියල් 10 ක් විතර වැඩි වෙලා තියෙනවා. මෙහේ බිත්තර ගණන් නිසා පිටරටින් ගෙන්නන්න හැදුවාම රුපියල් 22 ට තිබුණු බිත්තර රුපියල් 20 ට අඩු වුණා. මාගරින් වගේ ආනයනය කරන අනෙක් දේවල්වලත් මිල අඩු කරනවා කියලා ආණ්ඩුව කියලා තියෙනවා. මූලිකව බේකරි කර්මාන්තයට බලපාලා තියෙන්නේ බිත්තර, මාගරින් හා සීනි මිල වැඩි වීමයි.’

එසේ කීවේ බේකරි හිමියෙකු වන තරිඳු දනුෂ්කය.

බේකරි නිෂ්පාදන සඳහා යොදා ගන්නා ප්‍රධාන අමුද්‍රව්‍ය අතරින් සීනි, මාගරින් හා බිත්තරවල මිල ඉහළ ගොස් තිබීම හේතුවෙන් බේකරි නිෂ්පාදනවල මිල ඉහළ දැමීමට සිදු වන බව සමස්ත ලංකා බේකරි හිමියන්ගේ සංගමය රජයට දැනුම් දී තිබුණි. සැප්තැම්බර් මාසය වන විට සාමාන්‍ය වෙළෙඳපොළේ බිත්තර මිල රුපියල් 23 ට 24 ට ඉහළ ගොස් තිබුණි. ඒ නිසා බිත්තර පිටරටින් ආනයනය කරන්නැයි සමස්ත ලංකා බේකරි හිමියන්ගේ සංගමය රජයෙන් ඉල්ලා ඇත. කිසිසේත් බිත්තර ආනයනය නොකරන බව පශු සම්පත් ගොවිපොළ ප්‍රවර්ධන සහ කිරි හා බිත්තර රාජ්‍ය ඇමති ඩී.බී. හේරත් සැප්තැම්බර් 8 වන දා මාධ්‍ය සාකච්ඡාවකදී ප්‍රකාශ කළේය.

සමස්ත ලංකා බිත්තර නිෂ්පාදකයන්ගේ සංගමය සැප්තැම්බර් 4 වන දා අගමැතිවරයා හමු වී බිත්තර මිල රුපියල් දෙකකින් අඩු කිරීමට කැමැත්ත ප්‍රකාශ කර ඇත. ඒ අනුව සුදු බිත්තරයක තොග මිල රුපියල් 19.50 ක් හා රතු බිත්තරයක තොග මිල රුපියල් 20 ක් විය. එහෙත් බේකරි හිමියන්ගේ සංගමය චෝදනා කරන්නේ රුපියල් 12 ට 12.50 ට අලෙවි කළ හැකි බිත්තරය බිත්තර නිෂ්පාදකයන් අධික මිලකට අලෙවි කරන බවත් බිත්තර මාෆියාවක් ඇති වී තිබෙන බවත්ය.

මේ ආරවුල සමථයකට පත් කිරීම සඳහා සමස්ත ලංකා බිත්තර නිෂ්පාදකයන්ගේ සංගමය, සමස්ත ලංකා බේකරි හිමියන්ගේ සංගමය, අගමැතිවරයා, සමුපකාර සේවා අලෙවි සංවර්ධන හා පාරිභෝගික ආරක්ෂණ රාජ්‍ය අමාත්‍ය ලසන්ත අලගියවන්න, පශු සම්පත් ගොවිපළ ප්‍රවර්ධන හා කිරි හා බිත්තර ආශ්‍රිත කර්මාන්ත රාජ්‍ය අමාත්‍ය ඩී.බී. හේරත් හා පාරිභෝගික අධිකාරියේ නිලධාරීන් අතර සාකච්ඡාවක් කැඳවා තිබුණි. ඒ සාකච්ඡාවෙන් පසුව මූලික කොන්දේසි දෙකකට යටත්ව රුපියල් 16.50 ට බේකරිවලට බිත්තර ලබා දීමට සමස්ත ලංකා බිත්තර නිෂ්පාදකයන්ගේ සංගමය එකඟතාව පළ කර ඇත. ඒ හෙජින් ගිවිසුමේ කොන්දේසි දෙක වූයේ වසරක් ගතවන තුරු මිල පහළ ගියත් බේකරිකරුවන් රුපියල් 16.50 ට බිත්තර මිලදී ගත යුතු බවත් මිල ඉහළ ගියත් නිෂ්පාදකයන් බේකරි සඳහා රුපියල් 16.50 ට බිත්තර සැපයිය යුතු බවත්ය.  ගිවිසුම අත්සන් කිරීමට තිබුණේ පාරිභෝගික අධිකාරියේදීය. ඒ සැප්තැම්බර් 15දාය.

එහෙත් අත්සන් කරන්නටත් කලියෙන් ගිවිසුම බකල් වූයේය.

‘2020.09.15 දින පාරිභෝගික අධිකාරියේදි ගිවිසුම අත්සන් කරන්න යොදාගෙන තිබුණා. අපි ගිවිසුම අත්සන් කරන්න ගිහින් බලනකොට සමස්ත ලංකා බිත්තර නිෂ්පාදකයන්ගේ සංගමය එළියේ බිත්තර තොග මිල රුපියල් 15 ට අඩු කරලා. රුපියල් 15 ට බිත්තර එළියේ තියෙනකොට අපි රුපියල් 16.50 ට බිත්තර ගන්න එකේ  තේරුමක් නෑනේ. ඒ නිසා අපි ගිවිසුම අත්සන් කරන්න බෑ කිව්වා. මාසයක් බලලා තීරණයක් ගනිමු කියලා අපි ආවා.’

එසේ කියන්නේ ගිවිසුම් හදන්නට පෙරමුණ ගත් සමස්ත ලංකා බේකරි හිමියන්ගේ සංගමයේ සභාපති එන්.කේ. ජයවර්ධනය.

රුපියල් 20 සීමාවේ සිට රුපියල් 16.50 ට මිල අඩු කළත් බේකරි හිමියන් ඊට එකඟ නොවන්නේ බිත්තර මිල තවත් අඩු කිරීමේ අදහසින් බවත් බේකරි හිමියන් මිලදී ගන්නේ සමස්ත බිත්තර නිෂ්පාදනයෙන් 25%ක් පමණක් බවත් සමස්ත ලංකා බිත්තර නිෂ්පාදකයන්ගේ සංගමයේ ලේකම් එච්.එම්.ඩී.ආර්. අලහකෝන් පැවසීය.

බැලූ බැල්මට ම පැහැදිලි වන කාරණය බේකරිකරුවන් සේම බිත්තර නිෂ්පාදකයන්ද සිටින්නේ දැඩි අර්බුදයක බවය. එක් පැත්තකින් බේකරි නිෂ්පාදනවලට අත්‍යවශ්‍ය මාගරීන් ආනයනය අත්හිටුවා ඇත. අනෙක් අතට බිත්තර නිෂ්පාදකයන්ට අත්‍යවශ්‍ය බඩඉරිඟු ආනයනය අත්හිටුවා ඇත. නිෂ්පාදන ආර්ථිකයක් ගොඩනැගීමේ වරදක් නැත. එහෙත් හීනෙන් ඇහැරුණා සේ, සිය රට දේ සිරි සැප දේ කියා අන්ධව සිතාගෙන සිටින ඡන්දදායකයන් සතුටට පත්කිරීම සඳහා කිසිදු වගවිභාගයක් නැතිව නිසි කළමනාකරණයකින් තොරව මේවා කරන්නට යාමෙන් සිදු වන්නේ තිබෙන දේශීය කර්මාන්ත පවා කඩා වැටීමය.

ආනයනය-අපනයනය එකිනෙක වෙන් කළ හැකි දෙයක් නොවේ. ආනයනය සීමා කරද්දී, දේශීය කර්මාන්ත බංකොළොත් වෙන ආකාරය ගැන මේ බිත්තර කතාව හොඳ උදාහරණයකි. යම් ආනයන භාණ්ඩයක්, රට ඇතුළේ නිෂ්පාදනය කරන තවත් භාණ්ඩයක යෙදවුමකි. බඩඉරිඟු එවැන්නකි. දේශීය බිත්තර කර්මාන්තය පවතින්නේ ආනයනය කරන බඩඉරිඟු මතය.

බඩඉරිඟු වවා, අස්වැන්න එනතුරු ටික කාලයක් බලා ඉන්නට සිදුවනු ඇති බවත්, දේශීය අස්වැන්න ලැබුණු පසු සාමාන්‍ය ලෙස කර්මාන්තය පවතිනු ඇති බවත් දැන් තවත් කෙනෙකු කිව හැකිය. එය එසේ සිදුවනු ඇතැයි විශ්වාස කළ හැකිද? මෙලෙස කාලය ගතවෙද්දී දේශීය කර්මාන්ත දේශීය වශයෙන් ශක්තිමත් වනු ඇතැයි කියමින් 1970 සිට 1977 දක්වා මිනිසුන්  අවුරුදු හතක් පමණ බලා සිටි නමුත්, තත්වය තව තවත් බරපතළ වූවා පමණි. එදා අවුරුදු හතකින් කරන්නට බැරි වූ මහා වෙනස අද කරන්නේ කෙලෙසද?

2019 පාස්කු ප්‍රහාරයෙනුත් 2020 කොරෝනා ප්‍රහාරයෙනුත් බැට කා සිටින කර්මාන්තකරුවන් හා නිෂ්පාදකයන් බොහෝමයක් සෞභාග්‍යයේ දැක්මෙනුත් බැට කන්නට පටන්ගෙන ඇති සැටියකි.

2019 පාස්කු ප්‍රහාරයෙන් පසු ඉහළ පෙළේ සංචාරක හෝටල් ඇතුළු කුඩා පරිමාණ හෝටල් ව්‍යාපාරවලට සපයමින් තිබූ බිත්තර ඇණවුම් ඇණහිටියේය. එය යථා තත්වයට පත්වන්නට කාලයක්  ගතවුණේය. රට තුළ බිත්තර අතිරික්තයක් ඇති විය. බිත්තර විකිණෙන්නේ නෑ කියා කිකිළියන් බිත්තර නොදමා ඉන්නේ නැත. වෙනදා මෙන්ම ඔවුන්ගේ ආහාර සලාකය ද සැපයිය යුතුය. බිත්තර නිෂ්පාදනය කරන්නේ යන්ත්‍රයකින් නම් වෙළෙඳපොළ යහපත් වන තෙක් නිෂ්පාදන ක්‍රියාවලිය නවතා තැබිය හැකිය. කඩයක් නම් කඩය වසා තැබිය හැකිය. බිත්තර නිෂ්පාදනය එසේ නවතා තැබිය හැක්කක් නොවේ.

කුකුල් ගොවිපොළවලට අවශ්‍ය සියලුම ආහාර ද්‍රව්‍යවල මිල ඉහළ ගොස් තිබේ. රුපියල් 50 ට 55 ට තිබුණු බඩ ඉරිඟු කිලෝව දැන් රුපියල් 85 ක් 87 ක් වේ. රුපියල් 42 ට 45 ට තිබුණු සහල් රුපියල් 72 ක් වී තිබේ. රුපියල් 90 ට 92 ට තිබුණු සෝයා දැන් 107 ට 110 ට ගිහින්ය. රුපියල් 38 ට 40 ට තිබුණු රයිස් පොලිස් දැන් රුපියල් 57 ක් 58 ක් වේ.

‘අපේ ලංකාවේ සතුන්ට අවුරුද්දකට බඩඉරිඟු මෙටි්‍රක් ටොන් 500,000 ක් ඕනෑ. අපේ රටේ නිෂ්පාදනය වෙන්නේ අවුරුද්දකට මෙටි්‍රක් ටොන් 225,000ක් විතර. කෘෂිකර්ම දේපාර්තමේන්තුව මේ වසරේ නිෂ්පාදනය වැඩි කරනවා කියලා කියනවා. වගා කරලා අස්වැන්න එනකන් සත්තුන්ට කන්න දෙන්නේ නැතුව ඉන්න බෑනේ. ඒ නිසා අපි කියන්නේ මෙහේ ප්‍රමාණවත් ගණනට බඩ ඉරිගු අස්වැන්න වැඩිවෙන තුරු ආනයනය කිරීම නවත්වන්න එපා කියලා.’

සමස්ත ලංකා බිත්තර නිෂ්පාදකයන්ගේ සංගමයේ ලේකම් එච්.එම්.ඩී.ආර්. අලහකෝන් එසේ පැවසීය.

මේ වෙනකොට බඩ ඉරිඟුවලට ආදේශකයක් ලෙස පිටරටින් තිරිඟු ගෙන්වයි. කිකිළියන්ගේ ආහාර සලාකයට බඩඉරිඟු වෙනුවට තිරිඟු එක් කිරීම 100% ක් සාර්ථක නොවන බව බිත්තර නිෂ්පාදකයන්ගේ අදහසයි. බඩඉරිඟු මෙන් ඒවා පහසුවෙන් දිරවන්නේ නැති බව ඔවුහු කියති. එම නිසා ආහාර සලාකයට තිරිඟු එක් කරන්නේ 20% ක පමණ ප්‍රතිශතයක් පමණි. ඉතිරි 30% වෙනත් දේවල්වලින් සපුරාගැනීමට සිදුවේ. එහි අවසන් ප්‍රතිඵලය වන්නේ ආහාර සලාකයේ වියදම ඉහළ යාමය. අනෙක් අතට තිරිඟු ආනයනය කළත් බඩඉරිඟු ආනයනය කළත් මුදල් යන්නේ පිටරටටය. කුකුළු ආහාර නිෂ්පාදනය සඳහා යොදාගන්නා ප්‍රධාන අමුද්‍රව්‍ය වන්නේ බඩඉරිඟුය. ඔවුන්ගේ ආහාර සලාකයේ 50% පවතින්නේ බඩඉරිඟුය.

පාස්කු ප්‍රහාරයෙන් පසුබිත්තර මිල අස්ථාවර වන විට අහාර වියදම අඩු කරගැනීම සඳහා බිත්තර නිෂ්පාදකයන් කළේ කිකිළියන් මසට විකිණීමය. වෙළඳපොළ තත්ත්වය යළිත් යහපත් වන විට කිකිළියන් යළි මිලදී ගන්නට ඔවුන් කටයුතු කරමින් තිබුණි. යාන්තම් ඔළුව උස්සාගෙන එන විට 2020 මාර්තුවේ කොරෝනා පැමිණියේය. අප්‍රේල් මාසය වන විට බිත්තරයක් රුපියල් 10 ට දෙන්නැයි රජය බිත්තර නිෂ්පාදකයන්ගෙන් ඉල්ලා තිබිණි. සාම්ප්‍රදායික වෙළෙන්දන් බිත්තර මිලදී ගැනීමට ගොවිපොළවලට නොයාම හේතුවෙන් බිත්තර මිල රුපියල් 8 ට 9 ට බැස්සේය. අවසානයේ බිත්තර නිෂ්පාදකයෝම පරට බැස බිත්තර විකුණන්නට පටන් ගත්තෝය. ආයෙත් කිකිළියන් මසට විකුණන්නට සිදු විය. ලංකාවේ දෛනික බිත්තර පරිභෝජනය ලක්ෂ 85 ක් පමණ වේ.

කන බොන දේවල් ගෙන්වීම නැවැත්වීමෙන් ආර්ථිකය ගොඩදැමීම කළ හැක්කක් නොවන බවත්, ආහාර සුරක්ෂිතභාවය සහ ආහාර තමන්ගේ රටේ වැවීම එකිනෙකට වෙනස් සංකල්ප දෙකක් බවත් ඕනෑ තරම් ආර්ථික විශේෂඥයන් පෙන්වා තිබේ. ලෝකයේ ආහාර සුරක්ෂිතභාවය වැඩිම රටවල්, ආහාර වවන රටවල් නොවන බවත් පෙන්වා ඇත. විශේෂයෙන් ආහාර පිළිබඳ කතාවේදී අතිබහුතරයක් වන පාරිභෝගිකයන්ට ප්‍රමුඛතාව දිය යුතුය. පාරිභෝගිකයන් අමාරුවේ දමමින්, ‘හෙට දවස හරියාවි’ කියා බොරු බලාපොරොත්තු ලබා දී සිටීමෙහි ප්‍රතිඵලය භයානක වනු ඇත.■

■ ප්‍රියන්ජිත් ආලෝකබණ්ඩාර