‘මාස්ටර්’ චිත්‍රපටිය දෙමළ රංගන ශිල්පී විජේට විශේෂයි. ඒ ඔහුට ‘කැරැක්ටර් ආර්ක්’ එකක් ලැබීම නිසා.
මුලින් බේබදු, මන්දෝත්සාහී චරිතයක්. ඒත්, තීරණාත්මක අත්දැකීමක් නිසා ඔහු වෙනස් වෙනවා. සාමාන්‍යයෙන් විජේ රඟපාන චරිත ඒ විදියට වෙනස් වෙන්නේ නෑ. මුල සිට අග වෙන තුරුම ඔහුගේ ප්‍රතිපත්ති, හිතන විදිය, වීරත්වය එක වාගෙයි. මුල ඉඳන් අග වෙන තුරු කරන දේවල් නිවැරදියි. වෙනස් වෙන්නේ වටේ ඉන්න චරිත. ඒ තමයි අපේ කලාපයේ සිනමා ‘වීරයා’. ඒ වීරයා වන්දනීයයි. එම්ජීආර්ලා, විජය කුමාරතුංගලා බොහෝ විට නියෝජනය කළේ එවැනි වීරයන්. දෙමළ සිනමාවේ පාවිච්චි කරන වචනය ‘මාස් හීරෝ’.
රැජිණිකාන්ත් අසූව, අනූව දශකවල සිට අද දක්වාම මාස් හීරෝ කෙනෙකු වී සිටියා.
මේ සිනමා වීරයා තිරයෙන් පිටතදීත් ඒ ‘වීරත්වය’ රැකගන්න ඕනෑ. ඒත්, අද ධනුෂ්, කාර්ති, විජේ සේදුපති ආදි බොහෝ නළුවන් මේ ‘මාස් හීරෝ’ තත්වය රැකගන්න දඟලන්නේ නෑ. ඒ වෙනුවට ඔවුන් හොඳ චිත්‍රපටි පිටපත් හොයමින් ඒවායේ ‘ප්‍රධාන චරිත’ රඟපාන්න උත්සාහ කරනවා. ප්‍රධාන චරිතයක් හා වීරයෙක් එකිනෙකට වෙනස්. ප්‍රධාන චරිතයක් රැඳෙන්නේ තිර පිටපතේ විශිෂ්ටත්වය අනුව.
වීරයාගේ චිත්‍රපටි දුවන්නේ සිනමා තරුවේ ජනප්‍රියත්වය මත. ඒ තරුව වටේට ගීත, විහිළු ජවනිකා, සටන් සහ පෙම් ජවනිකා එකතු කිරීමෙන් ‘මසාලා’ වට්ටෝරුවේ චිත්‍රපටියක් හැදෙනවා. වීරයාගේ ‘ස්ටයිල් එක’, වීරයාගේ ‘පන්ච් ඩයලොග්’ චිත්‍රපටියේ හමුවෙනවා. රසිකයන් එක්රොක් වී ඒ දෙබස්වලට, සටන්වලට හා විහිළුවලට විසිල් නාද කරමින් චිත්‍රපටිය නරඹනවා. විශාල ආදායම් උපයනවා. ඒ තමයි මසාලා ආකෘතිය.
මෑත ඉතිහාසයේ අසාර්ථක වූ මසාලා චිත්‍රපටි ගණනාවක් නිසා ඒ ආකෘතිය ක්‍රමයෙන් කඩා වැටෙනවා. ඒ කඩාවැටීමේ සලකුණු දෙමළ සිනමා කර්මාන්තයේ දැවැන්ත විචාරකයන්, නිෂ්පාදකවරුන්, අධ්‍යක්ෂවරුන් මෙන්ම සිනමා තරු පවා හොඳින් තේරුම් අරගෙන හමාරයි.
මෑත ඉතිහාසයේ අජිත් කුමාර් ‘පින්ක්’ නම් හින්දි චිත්‍රපටිය ඇසුරෙන් තැනූ ‘නේර්කොන්ඩ පාර්වෙයි’ චිත්‍රපටියේ නීතිඥයෙක්ට රඟපෑවා. ඒ පන්ච් ඩයලොග් කියනවා වෙනුවට උසාවියේ නීතිඥයෙකු ලෙස තර්ක කරමින්. සූර්යා ‘සූරරයි පොට්රු’ චිත්‍රපටියේ රඟපෑවේ දුෂ්ටයන්ට අතින් පයින් පහරදෙන ‘සිංගම්’ පන්නයේ වීරයා වෙනුවට දුෂ්ටයන්ගේ උපක්‍රම හමුවේ අසරණ වෙමින්. දෙමළ සිනමාවේ දැවැන්තම චරිත වී සිටි ඔවුන්, සුපුරුදු මසාලා චිත්‍රපටි වෙනුවට හොඳ තිර පිටපත් හොයන්න පටන් අරන්. ආකර්ෂණීය කතා සොයන්නට පටන් අරන්.
තවමත් පන්ච් ඩයලොග් මත, නැටුම් මත, වීරයා මත චිත්‍රපටි දුවවන්නට සමත්ව ඉන්නේ විජේ පමණක් බව ඇතැම් විචාරකයන් කියනවා. ‘අවසන් සුපර්හීරෝ’ ලෙස ඔහු හඳුන්වනවා.
මේ සටහන දුවන්නේ මසාලා ශානරයේ මරණය කල් තියා නිවේදනය කළ දෙමළ චිත්‍රපටිය ගැන. ඒ තමයි 2016 දී තිරගත වූ ‘කබාලි’ චිත්‍රපටිය.
රැජිණිකාන්ත් ප්‍රධාන චරිතය රඟපෑ කබාලි චිත්‍රපටිය අධ්‍යක්ෂණය කළේ පා රංජිත් නම් තරුණ අධ්‍යක්ෂවරයා. කබාලි චිත්‍රපටිය මසාලා ආකෘතියෙන් විතැන් වූ එකක් නෙවෙයි. බොහෝ පැතිවලින් එය මසාලා චිත්‍රපටියක්.
කබාලි එකේ එක් දෙබසක් මෙහෙමයි. ‘අවුරුදු විසිපහකට කලින් හිටපු කෙනා ඒ විදියටම ඇවිත් ඉන්නවා කියන්න.’ ඒ දෙබස කබාලි, මැරයන් පිරිසකට කී දෙබසක්. ඒත්, ඊට යටින් ඒක රැජිණිකාන්ත් සිනමා රසිකයන්ට කී දෙබසක්.
අවුරුදු විසිපහකට කලින් කබාලි ගැන රසිකයන් නොදැන සිටියත් රැජිණි ගැන රසිකයන් දන්නවා. ඒ වීරයා ගැන අතීතකාමයෙන්, ඒ කොටස නරඹන රසිකයන් වහල උඩ යන ලෙස විසිල් ගහනවා. ඒ නිසා එය මසාලා චිත්‍රපටිවල දකින්න ලැබෙන විදියේ පන්ච් ඩයලොග් එකක් තමයි.
එහෙත්, සුපුරුදු රැජිණිකාන්ත් සිනමාව සම්පූර්ණයෙන්ම අමතක කර වියපත් වීරයෙකු ලෙස රැජිණිකාන්ත් යළි හැඩගන්වන්නට පා රංජිත් උත්සාහ කළ බව චිත්‍රපටියේ තැන් ගණනාවක පේනවා. කබාලිහි හමුවෙන වීරයාගේ ‘හොඳම කාලය’ හමාර බව පේනවා.
අවුරුදු විසිපහකට කලින් සිටි රැජිණි ඒ විදියටම බව කියද්දී විසිල් ගැහුවත්, එදා තිබුණු තාරුණ්‍යය, ජවය අද නැහැ. මේක සිනමා වීරයෙකුගේ අනාගතය ගැන කතාවක් නෙවෙයි. හිටපු වීරයෙකුගේ අවසන් මෙහෙයුම ගැන කතාවක්.
එක්තරා විදියකට මෙය හොලිවුඩයේ ‘වෙස්ටර්න්’ (කව්බෝයි) සිනමා ශානරයේ අවසන් කාලය සිහිපත් කරනවා. ක්ලින්ට් ඊස්වුඩ් වැනි වෙස්ටර්න් සිනමා වීරයෙකු අවසන් මෙහෙයුමකට එකතු වූ හැටි සිහිපත් කරනවා. නැත්නම් අසූ ගණන්වල හා අනූ ගණන්වල ආනෝල්ඩ් ශ්වාසෙනේගර්ලා, සිල්වෙස්ටර් ස්ටැලෝන්ලා, චක් නෝරිස්ලා රඟපෑ ‘රම්බෝ’ පන්නයේ සටන් ජවනිකා චිත්‍රපටිවල අවසානය සිහිපත් කරනවා. වියපත් ස්ටැලෝන්, ආනෝල්ඩ් වැනි අය සිහිපත් කරනවා.
අසූ ගණන්වල රැජිණිගේ ඕනෑ චිත්‍රපටියක් නවතින්නේ සතුටුදායක අවසානයකින්. වීරයා හිංසනය පාවිච්චි කරමින් ජයගන්නවා. ඒත් එවැනි තැනකින් අවසන් වන්නේ චිත්‍රපටියක් පමණයි. සැබෑ ජීවිතයක් ඉන් එහා කොතැනට ගමන් කරනු ඇතිද? හිංසනයෙන් සැබෑ ජයග්‍රහණයක් ලබාගන්න පුළුවන්ද? ඒ වීරයා පසුපස ඒ අතීතය එන්නේ නැතිද? සතුටුදායක ජීවිතයක් ගත් කරන්න පුළුවන්ද?
කබාලි චිත්‍රපටියේ එන්නේ එහෙම වීරයෙකුගේ අවසානය. ඔහුගේම හිංසනය ඔහු පසුපස හඹා ඇවිත්. බිරිඳගෙන්, දරුවන්ගෙන් ඔහු වෙන්වෙලා. සිරගත වෙලා.
කබාලි හුදු මසාලා චිත්‍රපටියක් නොවෙන්නේ ඒ ගති ලක්ෂණ නිසා. කබාලි චිත්‍රපටියේදී වීරයා හඳුන්වාදෙන මුල්ම ගීතය එස්.පී. බාලසුබ්‍රනියම් ගායනා කළේ නෑ. ඒක සුපුරුදු රැජිණි සම්ප්‍රදාය කැඩීමක්. සුපුරුදු වට්ටෝරුව අත්හරින්න ඕනෑ බව පා රංජිත් තීන්දු කර තිබුණා. සුපර්ස්ටාර් රැජිණිකාන්ත් එය පිළිඅරන් තිබුණා. මේ දෙන්නා නැවත එක් වූ ‘කාලා’ චිත්‍රපටියත් ඒ වාගෙයි.
2016 අවුරුද්දේ වැඩිම ආදායම් ඉපැයූ චිත්‍රපටිය ‘කබාලි’. දෙවැන්න විජේ රඟපෑ ‘තෙරි’. තුන්වැන්න සූර්යාගේ ‘24’. සිව්වැන්න වික්‍රම්ගේ ‘ඉරු මුගන්’. ඒවා මසාලා චිත්‍රපටි.
ඒත්, 2017 දී පැහැදිලිව වෙනස පෙනුණා. 2017 අවුරුද්දෙත් බොක්ස් ඔෆිස් ලැයිස්තුවේ ඉහළින්ම හිටියේ විජේගේ ‘මෙර්සල්’, අජිත්ගේ ‘විවේගන්’ චිත්‍රපටි දෙක වුණත්, අවුරුද්දේ සාර්ථකම චිත්‍රපටි අතරට ‘වික්‍රම් වේදා’ සහ ‘ධීරන් අධිගාරම් ඔන්ඩ්රු’ එකතු වුණා.
ඒ වසරේදී ‘අරුවි, ඔරු කිඩයින් කරුනයි මනු, කුරංගු බොම්මයි, මානගරම්, ආරම්’ කියන චිත්‍රපටි වසරේ සාර්ථකම ඒවා අතරට එක් වුණා. ඒ චිත්‍රපටි එකකවත් සුපුරුදු ‘වීරයන්’ රඟපෑවේ නෑ. (එදා මානගරම් අධ්‍යක්ෂණය කළ අධ්‍යක්ෂවරයා තමයි විජේගේ මාස්ටර් අධ්‍යක්ෂණය කළේ.)
2019 වර්ෂය වෙද්දී, ඒ ප්‍රවණතාව තවත් තීව්‍ර වුණා. අජිත් පළමු වරට තමන්ගේ සුපුරුදු මසාලා ආකෘතිය අත්හැර ‘නේර්කොන්ඩ පාර්වෙයි’ චිත්‍රපටියේ රඟපෑවා. අනෙක් ප්‍රධාන සිනමා වීරයන් බොහොමයක් තමන්ට සුපුරුදු ආකෘති අත්හැරියා. වසරේ සාර්ථකම චිත්‍රපටි අතරට අතිශය කලාත්මක චිත්‍රපටියක් වූ ‘සුපර් ඩිලුක්ස්’ එකතු වුණා. සුපර් ඩිලුක්ස්හි විජේ සේදුපති රඟපෑවේ සාරියක් ඇඳගත් සංක්‍රාන්ති ලිංගික කාන්තා චරිතයක්.
බොලිවුඩ් සිනමාව පවා පසුගිය වසර කිහිපයක් තිස්සේ සුපුරුදු වට්ටෝරු සිනමාවේ කඩාවැටීමකට මුහුණදුන්නා. ෂාරුක් ඛාන් දීර්ඝ කාලයක් තිස්සේ චිත්‍රපටියක් බාර නොගෙන සිටින තැනටත් ඒක පත් වුණා.
විශේෂත්වය තමයි කර්මාන්තයේ මේ වෙනස රැජිණිකාන්ත් කල් තියා හඳුනාගැනීම. ඔහු රඟපෑ 2014 වසරේ ‘ලිංගා’ චිත්‍රපටිය සුපුරුදු වට්ටෝරුවේ චිත්‍රපටියක්. එය අසාර්ථක වීමෙන් ඔහු අවුල තේරුම් ගත් බව හිතන්න පුළුවන්. තරුණ අධ්‍යක්ෂවරුන් කිහිපදෙනෙක් හා එක්ව වැඩ කළේ එයින් පසු.
රැජිණිකාන්ත්ගේ රසික සමාජය තවමත් අතිදැවැන්ත නිසා ඔහු අමිතාබ් බච්චන් කළා වාගේ සම්පූර්ණයෙන්ම ඒ ආකෘතියෙන් ඉවත් වෙලා නැහැ. ඔහු ඒ ආකෘතිය සම්පූර්ණයෙන් අත්හරිනවාට රසික සමාජය කැමති වෙන්නේත් නෑ. විසිල් ගසන්නට එන අය තවමත් ඉන්නවා.
ඒත් දැන් ධනුෂ්, විජේ සේදුපති, කාර්ති, විසාල්, ආර්යා, සිවකාර්තිකේයන් යන තරුණ සිනමා තරු සම්පූර්ණයෙන්ම අලුත් චරිත හොයමින් ඉන්නවා. අභියෝග භාරගන්නට උත්සාහ කරනවා.
සිනමා ශානරයක් මරණයට පත් වූ පසු, අපට අතීතයට ගොස් එවැනි චිත්‍රපටියක් නැවත නැරඹීමේ අවස්ථාව තියෙනවා. එවැනි ආකෘතියකින් ආභාසය ගත් නවීන චිත්‍රපටි නැරඹීමේ අවස්ථාව තියෙනවා. එහෙත්, ශානරයක මරණය අලුත් යුගයකට දොරටු විවෘත කිරීමක්. ඒ වෙනස තමයි වඩා රසවත්.■
ශානරයක මරණය කබාලි
මානවකේන්ද්‍රවාදයට මිසයිල ප්‍රහාරයක්? – පිදුරු බල්ලෝ
■ කැත්ලීන් ජයවර්ධන
දේ ශපාලනය, සාහිත්‍යය ආදි විෂයයන්හිදී මෙන්ම වාමවාදී දේශපාලන ව්‍යාපාරයන්හිදී ද බොහෝ වාරයක් පට්ට ගැසී ඇති ‘මානවවාදය,’ ‘මානව දයාව’ වැනි වදන් කෙරෙහි කලක පටන් අප තුළ මෝදුවෙමින් පැවැති කුතුහලාත්මක ප්‍රශ්නයකට සියුම් ආලෝකධාරා එල්ල කරන යම් යම් අදහස්, මතවාද නිර්මාණ සාහිත්‍යය ඔස්සේ මෙන්ම නිර්ප්‍රබන්ධ කෘති හරහා ද කලඑළි ගැන්වෙමින් ඇත්තේ කලක සිට ය. මෙ වැනි නව්‍ය වූ මතවාද සමාජයට මුදාහරින නවෝත්පාදකයෝ, බුද්ධිමත්තු බොහෝවිට විදේශිකයෝ ය. විමතිය දනවන කරුණ වන්නේ සමස්තය කෙරෙහි එසේ සැලකිලිමත් වන මේ නවෝත්පාදකයන් අතිමහත් බහුතරය සිංහල බෞද්ධන් නොවීම ය.
මේ ආකල්පය ආගමික හැඟීමකට ලඝු කළ හෝ විශාලනය කළ යුත්තක් නොවේ යැයි අපි විශ්වාස කරමු. ආගමික වතාවතක් ලෙස හෝ ඇදහිල්ලක් ලෙස හෝ භාවනාවක් වශයෙන් හෝ ‘සියලු සත්ත්වයෝ නිදුක් වෙත්වා….’ ආදි වශයෙන් (වචනයෙන්) සිදුකෙරෙන ප්‍රාර්ථනය ගැන මෙහිදී ප්‍රතිතර්කයක් (සියලු සතුනට මෙත් වඩන්නේ බෞද්ධයන් ය වැනි) ඉදිරිපත් වීමට ද ඉඩ තිබේ. එහෙත් එහෙත් අප සියලු සත්ත්වයන්ට මෙත් වඩන්නේ, නිදුක් නිරෝගී සුව ප්‍රාර්ථනා කරන්නේ බොහෝ විට මස් කන්දක් කුස දරමිනි.
තවත් පැත්තකින් මාක්ස්වාදී ආස්ථානයෙහි රැඳී සිටිමින් සමාජ සාධාරණය ගැන, වර්ගවාදය ගැන විවිධ තර්ක විතර්ක ඉදිරිපත් කරන වාම දේශපාලන කොටස්වල ද පූර්ණ අවධානය යොමු වන්නේ මානව වර්ගයා කෙරෙහි ම ය. අනිත් අතට මනුෂ්‍ය වර්ගයා විසින් මනුෂ්‍ය වර්ගයාගේ යහපත ප්‍රගතිය වෙනුවෙන් සටනක් දියත් කරනු ලැබීම එක්තරා වර්ගවාදයක් වශයෙන් හඳුනා ගැනීමට ද බැරිකමක් නැත.
මේ මානවකේන්ද්‍රවාදය, නූතනත්වය මෙන්ම අප ‘ප්‍රගතිය’ ලෙස හඳුනාගෙන තිබූ යම් යම් ඉසවු පිළිබඳව ද නැවත වරක් සිතා බලන්නට, අලුත්ම ආරක මානව ප්‍රගතියක් ගැන භාවනානුයෝගීව මෙනෙහි කරන්නට පාඨකයා පොළඹවනසුලු තවත් එක් අපූරු කෘතියක් ලෙසSTRAW DOGS – THOUGHTS ON HUMANS AND OTHER ANIMALS නිසැකවම හැඳින්විමට පු`ඵවන JOHN GRAY නම් වූ බි්‍රතාන්‍ය ජාතිකයා විසින් ලියන ලද මේ අපූරු කෘතිය ‘පිදුරු බල්ලෝ’ නමින් දැන් (විදර්ශන ප්‍රකාශනයක් ලෙස) ප්‍රකාශයට පත් වී තිබේ. පිදුරු බල්ලෝ සිංහලට නගා ඇත්තේ මහාචාර්ය ලියනගේ අමරකීර්ති ය. පොත පටන් ගන්නේ තාඕ දහමේ නිර්මාතෘ ලාඕට්සුගේ අවධාරණයකිනි.
දිව්‍ය ලෝකය සහ පෘථීවිය දයාවෙන් තොර ය. ඒවා දහස් සංඛ්‍යාත සතුන්ට සලකන්නේ පිදුරු බල්ලන්ට මෙනි. (පිදුරු බල්ලෝ මුල් පිටුවකිනි.)
ඇතැම් පාඨකයන් තුළ විමතියක්, විවිළිසරයක් මෙන්ම නොසතුටක් හා කෝපයක් ද ජනිත කිරීමට පිදුරු බල්ලෝ කෘතිය පසුබිමක් නිර්මාණය කරනු ඇතැයි සිතෙන්නේ ජෝර්ජ් ඕවල්ගේAnimal farm (ගොවිපලේ පෙරැළිය) නම් වූ ප්‍රබන්ධයට ද වැඩියෙන් මේ නිර්ප්‍රබන්ධ කෘතිය සියලු ආකාරයෙන් ම ආන්දෝලනාත්මක වන නිසා ය. ජෝන් ග්‍රේ පොතට ලියා ඇති පෙරවදනේ ආරම්භක වැකියම ඊට නිදසුන් ය.
පිදුරු බල්ලෝ යනු සිතන මනුෂ්‍යයන්ගේ නොසිතන විශ්වාස වෙත ප්‍රහාරයකි. කලෙක ආනුශ්‍රවික ආගම් හෙවත් දෙවියන් විසින් අනාවරණය කරන ලදැයි සැලකෙන ආගම් සතුව තිබුණාක් වැනි සර්ව-ව්‍යාප්ත බලයක් අද ලිබරල් මානවවාදය සතුව ඇත. ලෝකය පිළිබඳ තාර්කික දෘෂ්ටියක් තමන් වෙත ඇතැයි සිතන්නට මානවවාදියෝ කැමැත්තෝය. එහෙත්, ප්‍රගතිය පිළිබඳ ඔවුන්ගේ කේන්ද්‍රීය විශ්වාසය වූකලි අවිචාර ලබ්ධියකි: ඒ අවිචාර ලබ්ධිය ලෝකයෙහි ඕනෑම ආගමකටත් වඩා මනුෂ්‍ය සත්ත්වයා පිළිබඳ සත්‍යය වෙතින් දුරස්ථ ය. (මුල් පිටුවකින්)
කතුවරයා සිය පෙරවදනින් විවිධ මනුෂ්‍ය කණ්ඩායම් වෙත ප්‍රශ්න පත්තර කිහිපයක්ම යොමු කරයි. එහිදී මානවවාදීන් වෙත එහිදී සැපයෙන සරල පිළිතුරක් වන්නේ මේ ය.
මානවවාදය යනු විද්‍යාවක් නොවේ: ආගමකි. ඒ වූකලි මනුෂ්‍යයන්ට ලෝකය වඩා යහපත් කළ හැකිය යන පශ්චාත් ක්‍රිස්තියානි විශ්වාසයයි.
ක්‍රිස්තියානි භක්තිකයන් ඉතිහාසය දුටුවේ, හඳුනාගත්තේ පාපයෙහි සහ ගලවාගැනීමෙහි කතාවක් ලෙසින් බව මතක් කරදෙන කතුවරයා, ‘මානවවාදය’ යැයි කියන්නේ ගලවාගැනීම පිළිබඳ මෙම ක්‍රිස්තියානි මුල ධර්මය, විශ්වීය මානව විමුක්තිය පිළිබඳ ව්‍යාපෘතියකට පරිවර්තනය කිරීමක් වන බව ද පෙන්වා දෙයි. අප ‘ප්‍රගතිය’ යැයි කියන්නේ දිව්‍ය මාර්ගෝපදේශය පිළිබඳ ක්‍රිස්තියානි විශ්වාසයෙහි ලෞකික ස්වරූපයට බව ද පවසයි. ප්‍රගතිය පිළිබඳ අපේක්ෂාව මායාවක් නම් ජීවිතය කෙසේ නම් පවත්වා ගත යුතු ද යන ප්‍රශ්නයට ද ජෝන් ග්‍රේ අවකාශයක් විවර කරයි. මනුෂ්‍යයන්ට ජීවත්විය හැකි වන්නේ ලෝකය යළි සැකසීමේ බලය තමන්ට ඇතැයි කියා විශ්වාස කිරීමෙන් පමණක් දැයි ඔහු අසයි.
ලොව එතෙක් මෙතෙක් ජීවත් වු බහුතරයක් මනුෂ්‍යයෝ එවන් විශ්වාසයක් නොදැරූහ. එහෙත්, ඒ බොහෝ දෙනෙක් සතුටින් ජීවත් වූහ. එසේම ජීවිතයෙහි අරමුණ ක්‍රියාව යැයි ද අර ප්‍රශ්නය විසින් උපකල්පනය කෙරේ. එහෙත්, ජීවිතයෙහි අරමුණ ක්‍රියාවය යන්නද නූතන මිථ්‍යා ලබ්ධියකි. ප්ලේටෝට අනුව ඉහළම මනුෂ්‍ය ක්‍රියාව අවලෝකනයයි. පැරණි ඉන්දියාවේද ඊට සමාන දෘෂ්ටියක් පැවැතියේ ය. ජීවිතයෙහි අරමුණ ලෝකය වෙනස් කිරීම නොවේ. ඒ වූකලි නිවැරදිව ලෝකය දැකීම ය. (මුල් පිටුවකින්)
තත්ත්වගත වීම් පරත්වාරෝපණයන් මැද සිරකරුවකුව සිටින මිනිසාට ලෝකය නිරුවත්ව දැකිය හැකි නිරුවත් සිතක් තඩත්තු කර ගැනීම සඳහා පරිසරයක් නිර්මාණය වී නැති බව ය, ග්‍රේ පෙන්වා දෙන්නේ. ඒ මතවාද, දෘෂ්ටිවාද ජාලයකින් මිනිසා බැඳී සිටින හෙයිනි.
විසිවෙනි සියවස ආරම්භයේදී අසාර්ථක මනෝරාජ්‍යවල (උතෝපියානු සිහිනවල) ගරුගම්භීර කැබලි ලෝකය පුරා විසිර ගොස් ඇතැයි පවසන කතුවරයා වැඩිදුරටත් පෙන්වා දෙන්නේ වම මරණාසන්න වීමත් සමග දකුණ මනෝරාජ්‍යමය පරිකල්පනයෙහි නිවස්නය බවට පත්ව ඇති බව ය. ගෝලීය කොමියුනිස්ට්වාදය පසුපස පැමිණ ඇත්තේ ගෝලීය ධනවාදයයි. මෙම දෘෂ්ටීන් දෙකටම පොදු වූ අනාගතය ඔහු උපකල්පනය කරන්නේ මෙසේ ය.
දෙකම විනාශකාරී වන අතර වාසනාවකට අතිශයින් අයථාර්ථවත් ය.
දෑතේ හා මොළයේ ආනුභාව හේතුවෙන් ලෝකයේ අයිතිකරුවා බවට පත්ව සිටින්නාවූත්, සතුන් අතර වික්‍රමාන්විත සත්ත්වයා ලෙස තමා හඳුන්වාගන්නා වූත් මානවයා යනු අන්ධ පරිණාමීය පාවීයාමක ප්‍රතිඵලයක් මිස සවිඥානක දෙයක් නොවන බව ද ඔහු පෙන්වා දෙයි. (Sapiens නම් වූ කෘතියෙන් යූආල් නෝආ හරාරි නම් වූ ඉතිහාසඥයා පෙන්වා දෙන්නේ ද මේ ව ය)
පිදුරු බල්ලෝ පාඨක ආකර්ෂණය රඳවා ගන්නට සමත් වන අනෙක් කරුණ වන්නේ කතුවරයා සිය මතවාදයන් පැහැදිලි කරදීම සඳහා සාහිත්‍යයික අවධාරණයන් සම්බන්ධ කිරීමට යොමුවීම ය. ඒ සඳහා ඔහු විශේෂිත පුද්ගලයන්ගේ උද්ධෘත කිහිපයක් ද පොතට එක්කර මින් නවකතා කිහිපයක් ද සාරාංශගත කරයි. ග්‍රීක නාට්‍ය රචකයකුවූ යූරිපිඩීස් මෙන්ම හෝමර් ද සොක්‍රටීස් හා ප්ලේටෝ ද, ඩී.එච්. ලෝරන්ස් හා ඩොස්ටොයෙවුස්කි ද ඔහු අවස්ථානුකූලව කරළියට ගෙනඑයි. මෙහිදී ‘මහා විමර්ශකයා සහ ඉගිළෙන මා`ඵවා’ නම් වූ පරිච්ඡේදයට ප්‍රවේශයක් සලසන්නේ අපූරු තේමා පාඨයකි. එය මෙවැනි ය.
මානව වර්ගයාට ගලවාගන්නන් අවශ්‍ය වනවාට වඩා ගලවාගන්නන්ට මානවවර්ගයා අවශ්‍ය වේ.
මෙහිදී ඩොස්ටොයෙවුස්කිගේ උපමා කතාවක් විවේචනයට ලක්කරන්නේ ඩී.එච්. ලෝරන්ස් ය.
මහා විමර්ශකයා පිළිබඳ ඩොස්ටයෙව්ස්කිගේ උපමාකතාව හා සම්බන්ධිත විවරණයේදී ඩී.එච්. ලෝරන්ස්, තමා කලෙක මහා විමර්ශකයාගේ දර්ශනය නරුම – සාතන්වාදී ආස්ථානයක් යැයි ප්‍රතික්ෂේප කළ බවට පාපෝච්චාරණය කරන අතර ඒ පිළිබඳව පොතේ සඳහන් වන්නේ මෙසේ ය.
ඩොස්ටයෙව්ස්කිගේ කරමසොව් සහෝදරයෝ නවකතාවේ චරිතයක් වන ඉවාන් කරමසොව් සිය සහෝදරයා වු අලොයිශාට ලියූ කවියක් සේ එන මහා විමර්ශකයා පිළිබඳ උපමා කතාවේදී, ජේසුස් වහන්සේ ස්පාඤ්ඤයේ කතෝලික විමර්ශන සභාව සමයෙහි නැවත ලෝකයට එයි. උන්වහන්සේ පැමිණෙන්නේ කාටවත් නොපෙනෙන පරිද්දෙනි. එහෙත්, වැඩි කල් නොයා ජනයා විසින් උන්වහන්සේ හඳුනා ගැනේ. අර විමර්ශන සභාවේ මහා විමර්ශකයා විසින් උන්වහන්සේ අත්අඩංගුවට ගැනෙයි. ශූද්ධ වූ විමර්ශනයට අයත් පුරාණ මාලිගාවක සිරකරන ලද ජේසුස් වහන්සේගෙන් ප්‍රශ්න කරනු ලැබේ. එහෙත්, උන්වහන්සේ පිළිතුරු දීම ප්‍රතික්ෂේප කරයි.
මානව වර්ගයා නිදහස නම් ත්‍යාගය දරා ගන්නට නොහැකි තරම් දුර්වල යැයි මහා විමර්ශකයා ජේසුන් වහන්සේට කියයි. මානව වර්ගයා සොයන්නේ නිදහස නොව පාන් ය. ජේසුන් වහන්සේ පොරොන්දු වූ දිව්‍යමය පාන් නොව, සාමාන්‍ය පාන් යැයි ද ඔහු කියයි. ඔවුන්ට පාන් දෙන්නේ කවුද මානවවර්ගයා ඒ අයට වඳියි: තමන්ගේ පාලකයන් දෙවිවරුන් වීම මානව වර්ගයාට අවශ්‍ය බැවිනි. (127-128 පිටු)
මානවයාට නිදහස දරාගත නොහැකිය යන මහා විමර්ශකයාගේ ප්‍රකාශය දේව අපහාසයක් ලෙස සලකා බැහැර කළ ද යළි ඒ ගැන ආවර්ජනා කිරීමෙන් පසු ඩොස්ටොයෙවුස්කිගේ අදහස වෙනස් වී තිබේ.
මානව වර්ගයා බේරාගැනීමේ අදහස අත්හැර දමා මරණය වෙතින් ආපසු පැමිණෙන ජේසුස් වහන්සේ නියෝජනය වන්නේ ඩී.එච්. ලෝරන්ස්ගේ The Escaped Cock කතාවේ දී ය. එහිදී විස්මිතව ලෝකය නරඹන උන්වහන්සේ තුළ නැගෙන ප්‍රශ්නය මෙවැනි ය.
‘මේ අනන්ත භ්‍රමණය කුමකින් කුමකට ද බේරාගත යුත්තේ?’ (126 පිටුව)
මෙවැනි ආන්දෝලනාත්මක සාහිත්‍යයික අවධාරණ හා ඓතිහාසික සිදුවීම් ගණනාවක් එක්තැන් කරන කතුවරයා ඩාවින්ගේ දාදුකැටය පෘථිවිය මත රෝල්වී ඇත්තේ වැරදි ආකාරයට යැයි පෙන්වා දෙන ඊ ඕ විල්සන්ගේ ප්‍රකාශයක් ද පාවිච්චියට ගනියි.
මනුෂ්‍ය සත්ත්ව විශේෂය අද අත්විඳින බලය වෙත රැගෙන ආ දාදු විසිකිරීම් වාරය නොගිනිය හැකි තරම් අනෙක් ජීව ප්‍රභේද වෙත විනාශය ගෙනාවේ ය.
නව ලෝකය හෙවත් ඇමරිකානු මහද්වීපය වෙත මනුෂ්‍යයන් මුලින්ම පිවිසෙද්දී මැමත්, ඔස්ටඩොන්, ඔටුවන් හා ඒ සමාන සත්ත්වයන් දුසිම් ගණනාවක් ජීවත් වුණ ද ඔවුන් නැත්තටම නැති වී යන තරමට දඩකෙළියේ යෙදී ඇත්තේ මිනිසුන් ය.
ස්වාභාවික ලෝකයට සිදු ව ඇති මේ විනාශය, පාරිසරික නස්පැත්තිය ගෝලීය ධනවාදයෙහි, කාර්මීකරණයෙහි, බටහිර ශිෂ්ටාචාරයෙහි හෝ ආයතනගත යම් වැරැද්දක් නිසා නිර්මාණය වූවකැයි අප නිගමනය කර තිබුණ ද ඒ වු කලි අතිශයින්ම කෑදර සත්ත්වයකුගේ පරිණාමීය සාර්ථකත්වයෙහි ප්‍රතිඵලයකියි කතුවරයා කියයි. මේ කෑදර සතා වන්නේ ද මිනිසා ය. ඇස්කිමෝවරුන්, ඔස්ටේ්‍රලියානු වනවාසීන් මෙන් සැහැල්ලුවෙන් පොළොවේ ඇවිද යන්නට අද අපට නොහැකිවී ඇත්තේ හෝමෝසේපියන්ස්ලා අනවශ්‍ය තරමට සංඛ්‍යාත්මක වශයෙන් විශාලනය වී ඇති නිසා ය.
අපට හැඟීයන්නේ මෙය අතිශයින් ආගන්තුක හා විවාදාපන්න අදහසකි යි කියා ය. අප ජීවත්වන්නේ ගව ආදි සතුන්ගේ ගහනය මර්දනය කිරීම සඳහා ‘ඝාතනය’ අනිවාර්ය අවශ්‍යතාවකියි උද්ඝෝෂණය කෙරෙන හඬ රැව්පිළිරැව් දෙමින් ඇති පරිසරයක ය. මහලු වයසේ දී නඩත්තු කිරීමට මුදල් වැය කිරීම නිශ්ඵල කටයුත්තක් වන නිසා වැඩගත් සතුන් වුව මරා දැමිය යුතු යැයි උද්ඝෝෂකයෝ පවසති. මේ ගණන් බැලීමට අනුව මනුෂ්‍ය ගහනය සම්බන්ධයෙනුත් කවර හෝ ප්‍රතිකර්මයක් යෝජනා කෙරෙනු ඇද්දැයි අප තුළ පැවැති ඡායාමාත්‍ර බිය උඩුයටිකුරු කරමින් ‘පිදුරු බල්ලෝ’ කතුවරයා ඉදිරිපත් කරන්නේ සිත තිගස්සවනසුලු අදහසකි.
බිලියන 8කට ආසන්න වන මනුෂ්‍ය ජනගහනයක් නඩත්තු කළ හැක්කේ පෘථිවිය විනාශ කිරීමෙන් පමණි. (8 පිටුව)
පුද්ගලභාවයේ ඇදහිල්ලට එරෙහිව පුද්ගලයකු විසින් සිදුකරනු ලබන මේ අධ්‍යයනය, නිරීක්ෂණය ගැන පසු හැරී බැලීමේදී පාඨකයාට පහන් වැටක් වන්නේ දෙවන පරිච්ඡේදයට පූර්විකාවක් සපයන ‘රැවටීම’ ලෙස නම් කර ඇති නීට්ෂේගේ යට සඳහන් අවධාරණයයි.
සත්‍යය යනු එය මූර්තිමත් කර දැක්වීමට කොතරම් දුර ඉඩදෙන දෙයක් ද? ප්‍රශ්නය එයයි:
ගත වූ වසර 200 තුළ දියුණුවේ නාමයෙන් ලෝකය තුළ සිදුවූ නිෂේධනීය වෙනස්කම් මෙවැනිම වූ ආකාරයකින් කැඩපත්ගත කළ තවත් විද්වතකු (චින්තකයකු) ලෙස මෙහිදී අපට මතක් වන්නේ යුආල් නෝආ හරාරි නම් වූ ඉතිහාසඥයා ය. එකී ශතක 2 තුළ කාර්මික නිෂ්පාදනයන්, කෘෂි කර්මාන්තයේ ප්‍රධානතම ආධාරකය බවට පත්වීමේදී, යුරෝපීයයන් නැවුම් ආජන්ටියානු ගවමස් හා ජපානයේ සුෂී තලු මරද්දී ශාක හා සතුන් නිර්දය ලෙස යාන්ත්‍රීකරණයට ගොදුරුවූ අයුරු පෙන්වා දෙන හරාරි වැඩිදුරටත් පවසා සිටින්නේ මානුෂවාදී ආගම් විසින් හෝමෝසේපියන් දේවත්වයට ඔසවා තැබීමත් සමගම ගොවිපොල සතුන් තවදුරටත් වේදනා, දුක්පීඩා දැනෙන ජීවින් කොටසක් ලෙස සැලකීමට (ඒ දේවත්වය ආරෝපණය කරගත්) මිනිසාට අමතක වූ බව ය. යන්ත්‍ර බවට ලඝු කරනු ලැබූ මස් ලේ ඇති සතුන්ගේ සිරුරු ද සකසනු ලැබුණේ කාර්මික අවශ්‍යතාවන්ට අනුකූලව ය. ඔවුන්ගේ ජීවිතවල ගුණාත්මකභාවය හා කාල පරාසය තීරණය වූයේ අදාළ ව්‍යාපාරයෙහි ලාභ-අලාභ ප්‍රමාණය මත ය.
සදාචාරයේ අසද්ගුණ ගැන කියැවෙන පිදුරු බල්ලෝ කෘතියේ තුන්වන පරිච්ඡේදයේ දී කතුවරයා බෲස් චැට්වින්ගේ නවකතාවක් වන උට්ස් ඇසුරින් පෙන්වා දෙන්නේ අපගේ ජීවිතවල සදාචාරයේ වැදගත්කම යන්න හුදු ප්‍රබන්ධයක් පමණකි ය යන කාරණයයි. ‘සදාචාර දර්ශනය’ යනු නිරන්තරවම විශ්වාස කරන්නට සැලැස්වීමේ අභ්‍යාසයක් පමණකි යි මේ නවකතාව පෙන්වා දෙයි. අන්‍යයන් ඉවසීම සහ පුද්ගල නිදහස පිළිබඳ කැපවීමෙන් යුතු ව්‍යාපාරයක් වශයෙන් ‘බුද්ධි ප්‍රබෝධයට’ ජර්මනියේ හිට්ලර් විරුද්ධ වීම සැබෑවක් වුණ ද මානව වර්ගයා පිළිබඳ විෂයයෙහි දී බුද්ධි ප්‍රබෝධය දැක්වූ විශාල අපේක්ෂා සමග හිට්ලර් ද එකඟ වූ අයුරු කතුවරයා මතක් කර දෙන්නේ මෙසේ ය.
සාධනීය සහ නිෂේධනීය සුජනක විද්‍යාව ඔස්සේ – එනම් ගුණයෙන් ඉහළ මනුෂ්‍යයන් බෝ කිරීම සහ හීන යැයි සැලකුණ මනුෂ්‍යයන් වඳ කිරීම ඔස්සේ – මානව වර්ගයා තමන් ඉදිරියෙහි ඇති දැවැන්ත කාර්යයෙහි ලා ශක්‍යතාසම්පන්න වනු ඇත: අතීතයෙහි පරණ සදචාර සම්ප්‍රදායවල් ගසාබසා දමා, විද්‍යාව විසින් පිරිපහදු කරනු ලැබ, මානවවර්ගයා පෘථීවිය මත ස්වාමිත්වය පානු ඇත. මේ නාසි දෘෂ්ටිවාදයයි. (98 පිටුව)
මේ මිනීමරු දෘෂ්ටිය නාසින්ට පමණක් සීමාවූවක් නොවන බවත්, බාධාකාරී හෝ අනවශ්‍ය මනුෂ්‍යයන් මරා ඉවත් කිරීමට ලෝකයේ ඇතැම් රෙජිම කල්පනා කර ඇති බවත් ජෝන් ග්‍රේ පෙන්වා දෙයි. බටහිර සම්ප්‍රදායෙන් පිට, පූරාණ චීනයේ තාඕවාදීහු දේවල් පවතින විදිහ හා පැවතිය යුතු විදිහ පිළිබඳ වෙනසක් නුදුටුවේ යැයි පවසන ග්‍රේ, මනුෂ්‍යයන් රීතිවලින්, මූලධර්මවලින් සිරකිරීම සඳහා සදාචාරවාදීන් අනුගමනය කිරීමට (එකල සදාචාරාවාදීන් ලෙස හැදින්වූයේ කොන්ෆියුසියස්වාදීන් ය.) තාඕවාදීන් නොපෙළඹුණ බව ද හඳුනා ගනී. තාඕවාදයට අනුව යහපත් ජීවිතය යනු කුසලතා සම්පන්න ජීවිතය වූ අතර ඒ ජීවිතයට විශේෂ අරමුණක් වූවේ නැත. තාඕ චින්තනයට අනුව යහපත් ජීවිතය පැමිණෙන්නේ ස්වයංසිද්ධව ය. ඒ සී ග්‍රැහැම්ට අනුව එය මෙවැනි ය.
‘තාඕවාදියා සිය කය සැහැල්ලු කරයි: මනස සන්සුන් කරයි: නම් කිරීම නිසා පුරුද්දක් බවට පත් වූ ප්‍රභේදවල ග්‍රහණය ලිහිල් කරයි: පවතින සිතිවිල්ලෙන් සිත නිදහස් කොට වෙනස්කම් සහ සමානතා හඳුනා ගැනීම පිණිස වඩා සියුම් චින්තනයකට යොමුවෙයි: තෝරාගැනීම් පිළිබඳ කල්පනා නොකර තම ප්‍රශ්න නැඹුරු වන දිසාවට ගලායන බැවින් ඒ ප්‍රශ්නවලට විසඳුම් සොයාගැනීම ඒවාටම භාර කරයි…. හොඳ සහ නරක පිළිබඳ ප්‍රමිති මත පිහිටා ඔහු තීරණ ගත යුතු නැත: බුද්ධිමය ආලෝකනය අඥානකමට වඩා හොඳ නම්, දේවල ස්වයං-සිද්ධ චලනවලින් හොඳම මානසික සුපැහැදිලිතාව තුළ ඉතිරි වන දේ වූකලි හොඳම දෙයයි: එය වූකලි වීදිය (මාර්ගය) හා ගැළපුණ දෙයද වේ.’ (119 පිටුව)
විද්‍යාව – තාක්ෂණය සම්බන්ධයෙන් කතුවරයාගේ නූතනමානී දැක්ම අතිශයින් පෘථුල ය. ගැඹුරු චින්තනයකට මගපාදනසුලු ය. ඒ සියල්ල මෙහි ලා සඳහන් කළ නොහැකි ය. එය එක වැකියකට ගොනු කළ හැකි වන්නේ ‘මනුෂ්‍ය ආශාව සමග ගැළපී සිටිය හැකි ලෝකයක් කිසිම තාක්ෂණයකට නිර්මාණය කළ නොහැකි ය. (157 පිට) යනුවෙනි. පොතේ හයවන හෙවත් අවසාන පරිච්ඡේදය ඇරඹෙන්නේ පවතින හැටියට නම් වූ ශීර්ෂ පාඨය යටතේ ලියැවුණු ජෝසෆ් බ්‍රොඩ්ස්කිගේ කෙටි අවධාරණයකිනි.
‘…. ලෝකය ගැන සත්‍යය පවතියි නම්, එය නිර්මානුෂීය වීම නියත ය.’ (201 පිටුව)
නූතනකරණයෙහි අන්ධ අනුගාමිකයන් වන අපට නූතනවීම යන්න පිළිබඳ පැහැදිලි අදහසක් නැතැයි පවසන ජෝන් ග්‍රේ, ෆ්‍රැන්සිස් ෆුකුයාමාට අනුව නූතනත්වය යනු ලෝක ව්‍යාප්ත වෙළෙඳ පොල සහ ලිබරල් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය වු අයුරු මතක් කර දෙයි. නූතනත්වයේ සාරය ලෙස දුටු ඒ සියල්ල ෆැන්ටසි පමණක් බව මේ වනවිට ඔප්පුවී හමාර යැයි ද කියයි. මිනිසුන් නූතනත්වය හඳුනා සිටින්නේ සමාජයීය විද්‍යාවල එන අදහසක් ලෙසින් වුව ද සැබැවින්ම එය සදාචාරය සැඟවී සිටින්නට භාවිත කෙරෙන තැනකි යි ග්‍රේ කියයි.
‘මනුෂ්‍යයන්ට කෙදිනකවත් තාක්ෂණය මත ස්වාමිත්වය පෑ නොහැකිය’ යැයි කීමෙන් අදහස් වන්නේ මිනිසාට එය පාලනය කළ නොහැකි බව නොවේ යැයි පවසන කතුවරයා එය පැහැදිලි කරන්නේ මෙසේ ය.
‘එහි අදහස වන්නේ තාක්ෂණය මත මනුෂ්‍යයන්ගේ පාලනය, මනුෂ්‍ය අධිෂ්ඨානය මත රඳා නොපවතින්නේ ය යන්නය.’ (186 පිටුව)
යුද්ධයෙන් තොර ලෝකයක් අපි අපේක්ෂා නොකරමු. ඒ අතරේ සාමය සෙවීමේ උත්සාහයක ද යෙදී සිටිමු. අප නිදහස සමරන්නේ, නිදහසෙහි අගය ගැන පාරම්බාන්නේ අරාජකත්වය සහ ප්‍රජාපීඩකත්වය අතර පවතින විරාම කාලයක් ලෙස නිදහස හඳුනාගනිමිනි. වැඩ කිරීම වෙහෙසවීම ඉතිහාසය පුරා සලකා ඇත්තේ අවනම්බුවක් ලෙසින් වුව ද වර්තමානයේ අපි වැඩකිරීම ගැන ඉතා ඉහළින් සිතමු. සාඩම්බර වෙමු. පුරාණ මිනිසාට කෙළවරක් නැති ශ්‍රමය යනු වහලෙකුගේ ලකුණක් වුව ද අපගේ අවිවේකය ගැන අද අප කතා කරන්නේ උජාරුවෙනි.
ආපසු හැරීම නම් වූ පොතේ අවසාන කොටස ජීවිතයේ අර්ථය සොයමින් නන්නත්තාරව සිටින්නන්ගේ කන හරහා වදින අතුල් පහරක් වැනි ය.
ජීවිතයෙහි අර්ථයක් සෙවීම ප්‍රයෝජනවත් චිකිත්සාවක් විය හැකි නමුත්, ආත්මයෙහි ජීවිතය සමග කිසිම සම්බන්ධයක් ඊට නැත. ආධ්‍යාත්මික ජීවිතය යනු අර්ථයක් සොයා යාමක් නොව, අර්ථයකින් නිදහස් වීමකි. (207 පිටුව)
පිදුරු බල්ලෝ ඉතා වැදගත්, කාලීන සංවාදයක් සඳහා අවකාශයක් විවර කරන කෘතියකි. පරිවර්තක ලියනගේ අමරකීර්ති පවසන පරිදි මෙහි එන ඇතැම් ඡේද අසල නැවතී, විවේක බුද්ධියෙන් යුතුව ආලෝචනයක යෙදීමේ බරපතළ අවශ්‍යතාවක් ද පවතී. එහෙත් ඒ සඳහා සූදානමක් පවතින්නේ කොතැන ද?■
මිහිරි කෑම ගැන අමිහිරි කතාවක්
■ ප්‍රියන්ජිත් ආලෝකබණ්ඩාර
ජපාන ජාතිකයන් ඉතා අරපරිමැස්මෙන් ආහාර පාන පරිභෝජනය කරන ජාතියක් ලෙස ප්‍රකටය. ආහාර අනුභවයට පෙර එම ආහාර නිෂ්පාදන කළ සියලු දෙනා සිහි කර ඔවුන්ට නමස්කාර කිරීම ඔවුන්ගේ සිරිතය. තමන්ගේ කුසේ පමණට ආහාර බෙදා ගැනීමටත් බෙදාගත් පංගුවේ අවසන් බත් ඇටය තෙක් අනුභව කිරීමටත් ඔවුහු පුරුදුව සිටිති. ඔවුන් එසේ කරන්නේ ආහාර වේලක වටිනාකම හොඳින් දන්නා නිසාය.
ජර්මනිය, සිංගප්පූරුව, සවුදි අරාබියාව වැනි රටවල් කිහිපයක් ආහාර නාස්තියට එරෙහිව නීති සම්පාදනය කර තිබේ. ඒ අනුව තමන් මුදල් ගෙවා ලබා ගත්තත් කොටසක් ආහාරයට ගෙන ආහාර වේලක ඉතිරිය ඉවත දැමීම ඔවුන්ට නීතියෙන් තහනම්ය.
අපේ සමාජයේ තිබෙන අධි පාරිභෝජනවාදී ක්‍රමයට කලින් අපේ සමාජයේ මෙතරම් ආහාර නාස්ති කළේ නැත. රෑ කෑමෙන් පසු බත් ඉතුරු වුණොත් පහුවෙනිදා උදේට හීල් බත්ය. නැත්නම් දිය බත්ය. තවත් ඉතුරු වන්නේ නම් ඒවා අව්වේ වෙලා, කුඩු කොටා අග්ගලා ගුලිකොට කෑවේය. ඉතිරි වූ මාළුවක්, පින්නක් සමග අනා ගෙදර බල්ලාට, බළලාට දුන්නේය. උදේට මිදුලේ වහන වී කුරුල්ලාට, මයිනාට, දෙමලිච්චාට. කොබෙයියාට දැම්මේය.
අද අපි හීල් බත් කන්නේ නැත. බත් වේලන්නේ නැත. අඩුම තරමින් ඉතිරි ආහාර ටික බල්ලෙකුට බළලෙකුට දෙන්නේද නැත. පොලිතින් උරේක ඔබා පණුවන් ගහන තුරු තබාගෙන සිට නගර සභාවේ කුණු ලොරියට හෝ කුණු ට්‍රැක්ටරයට දෙන්නේය. අපේ රටේ නාගරික කසලවලින් සියයට පනහ ඉක්ම වූ ප්‍රමාණයක් ආහාර ද්‍රව්‍ය බව සමීක්ෂණවලින් තහවුරු වූ කරුණකි. ඒවායෙන් වැඩි ප්‍රමාණයක් ආහාර ද්‍රව්‍යය.
විවිධ ආහාර රටාවන්, සංස්කෘතීන්, වට්ටෝරු මෙරටට ඇවිත් තිබේ. ඒ සමග තිබුණු යහපත් අහාර පුරුදු අපෙන් දුරස්ව ගොසිනි. මේ කාරණේ හොඳින්ම පැහැදිලි වෙන්නේ මංගල උත්සව අවස්ථාවකදී හෝ වෙනත් උත්සව අවස්ථාවකදී බුෆේ එකකින් ආහාර බෙදා ගන්නට ගිය විටය.
බත්තරමුල්ලේ මංගල උත්සව ශාලාවක කළමනාකරුවෙකු ලෙස සේවය කරන අජිත් පවසන්නේ බහුතරයක් දෙනා කෑම ජාති ගොඩාක් දුටු විට කන ප්‍රමාණය ඉක්මවා බෙදා ගන්නා නමුත් ඉන් භාගයක් ඉවත දමන බවයි.
“මංගල උත්සවයක බුෆේ එකක බත් වර්ග තුනක්, නූඩ්ල්ස් මස්, මාළු, ඉස්සෝ, අල, පරිප්පු, කජු, මැලේ අච්චාරු, බටු මෝජු ඇතුළු අයිතම දාහතක් විතර දානවා. බෙදා ගත්තාට තුනකට හතරකට වැඩිය කන්නේ නෑ. ඒ නිසා අමුත්තෝ සීයක් ඉන්නවා නම් සීයටම මස්, සීයටම මාළු, සීයටම බිත්තර තියන්න වෙනවා. සමහරු මස් කන්නේ නෑ. සමහරු මාළු කන්නේ නෑ. අවසානේ 50 දෙනෙකුට විතර ප්‍රමාණවත් කෑම පිඟන්වල ඉතිරි කරනවා. අපතේ යනවා.
මංගල උත්සවල කෑමට කලින් කට ගැස්මට මස්, කඩල, පලතුරු වගේ දේවල් දෙනවා. ඒවා දීලා පැයක් වගේ ඇතුළත බුෆේ එක පටන් ගන්නවා. බීලා එන අය එක්කෙනා තුන් දෙනෙක්ගේ ප්‍රමාණය බෙදා ගන්නවා. අතනින් මෙතනින් අත ගාලා ඉතුරු කරනවා. ඒක මංගල උත්සවවල අනිවාර්යයෙන් සිද්ධ වෙන දෙයක්.
බුෆේ එක්කදි මේ වගේ කෑම බෙදා ගන්න බොහෝ හේතු තියෙනවා. බොහෝ ලාංකිකයින්ට සම්පූර්ණ කෑම වේලක් සම්බන්ධයෙන් ලොකු ඇරියස් එකක් තියෙනවා. අංග සම්පූර්ණ කෑම වේලක් දැක්කාම අවශ්‍ය ප්‍රමාණයට වැඩියෙන් බෙදාගන්නේ ඒ නිසා වෙන්න පුළුවන්. බුෆේ එකේ තියෙන හැම වට්ටෝරුවකම කෑම එකට දා ගන්නේ කෑම සංස්කෘතීන් ගැන දැනුම නැති නිසා. එක් එක් කෑම රස විඳින්න දන්නේ නැති නිසා. අපි ගෙදරදි බත්වලට එළවළු දෙකක්, තුනක් හදාගෙන බඩ පිරෙන්න කනවා. ගෙදරදි අතුරුපසක් ගන්නේ නෑ. හෝටලේකට හෝ උත්සවයකට ගියවිට බුෆේ එකේ කෑම ජාති ගොඩාක් තියෙනවා. අතුරුපස තියෙනවා. ඒත් අපි ඒ කෑම කන පිළිවෙළ දන්නේ නැත්නම් ඒ කෑම වේලේ ප්‍රයෝජනේ ගන්න වෙන්නේ නෑ. රස විඳින්න වෙන්නේ නෑ. අඩුම තරමේ අතුරුපස ගන්නවත් ඉඩක් ලැබෙන්නේ නෑ.’
කඩේකින් කෑම වේලක් මිලදී ගන්නා විට ඒ මුදලට ලැබෙන උපරිමය ගන්න උත්සාහ කරන්නේ නැතිව කෑම බෙදන පුද්ගලයාට කියලා අපට අවශ්‍ය ප්‍රමාණයට කෑම අඩු කරගත හැකිය. එවිට ඉතිරි වෙන්නේ කන්න බෑ කියා අප ඉවත දමන කෑම ප්‍රමාණය විය හැකියි. එක්සත් ජාතීන්ගේ සංවිධානයේ සංඛ්‍යාලේඛන අනුව ලෝක ජනගහනයෙන් හත් දෙනෙක්ගෙන් එක් අයෙකු සාගින්නෙන් පෙළෙන බව සඳහන් වේ.
ගෝල්ෆේස් හෝටලයේ, තලවතුගොඩ ග්‍රෑන්ඩ් මොනාක් හෝටලයේ හා මැදපෙරදිග රටවල තරු පහේ හෝටල්වල අත්දැකීම් ඇති සූපවේදියෙකු වන ප්‍රියංකර කියන්නේ ගල්ෆ් රටවලත්, ලංකාවේත් මිනිස්සු තමන්ට කන්න බැරි තරම් කෑම බෙදා ගන්නා බවත් ඉන් වැඩි ප්‍රමාණයක් ඉවත දමන බවත්ය. ලංකාවේ තරු පහේ හෝටල්වල පවා ඉහළ පහළ බේදයකින් තොරව පුරුද්දක් ලෙස මිනිස්සු මෙසේ ආහාර බෙදාගෙන ඉවත දමන බව ඔහු පවසයි.
“බුෆේ එකක රයිස් ඇන්ඩ් කරී, චයිනීස්, වෙස්ටන් කියන ක්‍රම තුනකට කෑම ලෑස්ති කරනවා. රයිස් ඇන් කරි කන අයට බත් එක්ක මස්, මාළු, බිත්තර, අල, පරිප්පු, කජු කරියක්, බටු මෝජුවක් වගේ ඒවා තියනවා. චයිනීස් කැමති අයට ෆ්‍රයිඩ් රයිස්, ඩෙවල්ඩ් චිකන් තියනවා. වෙස්ටන් අයට පෆ්කා, බොයිල්ඩ් වෙජිටබල්, සුප්, සැලඩ් වර්ග කිහිපයක් තියෙන්න පුළුවන්. මංගල උත්සවවල බුෆේ එකේ ෆ්‍රයිඩ් රයිස් එකක්, නූඩ්ල්ස් එකක් වගේම ප්ලේන් රයිස් එකක් තියෙනවා. සුදු බත් එක තියෙන්නේ රයිස් ඇන්ඩ් කරි කන අයට. බහුතරයක් අය මේවායේ වෙනස දන්නේ නෑ. ඒ නිසා චයිනීස් වට්ටෝරුවේ ෆ්‍රයිඩ් රයිස් එකට ඩෙවල් චිකන් දාගෙන රයිස් ඇන්ඩ් කරි වට්ටෝරුවේ කජු කරි, බටු මෝජු, පරිප්පු හැම දේම බෙදා ගන්නවා. යුරෝපීය වට්ටෝරුවට අයිති පෆ්කා එකක්, බොයිල්ඩ් වෙජිටබල් එකක් තිබුණොත් ඒකත් බෙදා ගන්නවා. එතකොට වට්ටෝරු තුනම කලවම් වෙලා තියෙන්නේ. කන්න බෑ. කෑම එකේ නිශ්චිත රසයක් දැනෙන්නේ නෑ. රයිස් ඇන්ඩ් කරි එක සමහර විට ලෑස්ති කරන්නේ මස් කන අයට මස්. මස්, මාළු නොකන අයට බිත්තර විදිහටයි. නමුත් මිනිස්සු බත් මස් මාළු බිත්තර තුනම බෙදා ගන්නවා. සමහර වෙලාවට යුරෝපීයන් බත් පොඩ්ඩක් බෙදාගෙන මස් කෑල්ලක්, මාළු කෑල්ලක්. එළවළු කිහිපයක් බෙදා ගන්න වෙලාවල් තියෙනවා. රයිස් ඇන්ඩ් කරි මෙනූ එක. නමුත් පොඩ්ඩයි බෙදා ගන්නේ. අපේ අය ලොකු බත් එකක් බෙදා ගන්නවා, මස් කෑලි දෙක තුනක් මාළු කෑලි දෙක තුනක් බෙදා ගන්නවා. සමහර වෙලාවට බත් එක අරන් යන්නත් බෑ. කට්ලට් රෝල් වෙලා වැටෙනවා.’
පාරිභෝජනයේදී ආහාර නාස්ති කරන රටවල් අතර ඇමෙරිකාව ප්‍රමුඛ රාජ්‍යයක් සේ සැලකෙයි. සූපවේදී ප්‍රියංකර පවසන්නේ සංචාරකයන් ලෙස පැමිණෙන යුරෝපීයන්ට ආහාර සංස්කෘතීන් පිළිබඳව, වට්ටෝරු පිළිබඳව මනා දැනුමක් තිබෙන බවයි. හැම විටම තමන්ට ප්‍රමාණවත්ව අහාර බෙදාගැනීමත්, බෙදාගත් සියල්ල ආහාරයට ගැනීමත් ඔවුන්ගේ විශේෂත්වය බවයි.
“යුරෝපීය විදේශිකයෝ බුෆේ එකකදි තුන් හතර පාරක් බෙදා ගන්නවා. ඒ අය බඩගින්නට කනවාට අමතරව කෑමවේලක විවිධත්වය රස විඳිනවා. කෑම කෑවාට පස්සේ මාළු හෝ මස් කට්ටක්, පලතුරක පොත්තක්, කරපිංචා කොළයක් වගේ කන්න බැරි දෙයක් විතරයි පිඟානේ ඉතිරි වෙන්නේ. සැලඩ් එකක්, සුප් එකක් කියන්නේ කෑම රුචිය වඩවන්න කෑමට පෙර ගන්න ආහාරයක්. ඒක කෑමට කලින් වෙනම බෙදාගෙන කන්නේ. ඉස්සල්ලම සුප් එක බොනවා. ඊට පස්සේ සැලඩ් එක කනවා. රෑට සුප්, සැලඩ්, බෙඩ් රෝල් වගේ සරල කෑමක් විතරයි ඔවුන් ගන්නේ.”
ආහාර පාරිභෝජනයේදී දැනුම් තේරුම් ඇති පුද්ගලයන් ලෙස හැසිරෙන්නටත්, කුසේ ප්‍රමාණයට කෑම වේල ලබා ගැනීමෙන් කෑම නාස්තිය අවම කරන්නටත් අපට විශාල වගකීමක් පැවරී තිබේ. ‘සොබාදහමට සියලු දෙනාගේ අවශතා සැපිරීමට ලබාදිය හැකි මුත් සෑම දෙනාගේ තණ්හාව සැපිරීම සඳහා ලබා දිය නොහැක.’ කියලා මහත්මා ගාන්ධි ප්‍රකාශ කළ බව මෙහිදී අපේ මතකයට නැගේ.■
රූකඩ පැංචි
දරුවන් හරි දේ කරාවි කියලා විශ්වාස කරන්න වින්දනආරියවංශ: සමඅධ්‍යක්‍ෂ
චිත්‍රපටි චරිතවලට වඩා ළමයි බුද්ධිමත්
කල්පනආරියවංශ: සමඅධ්‍යක්‍ෂ
■ ප්‍රියන්ජිත් ආලෝකබණ්ඩාර
රූකඩ පැංචි මොන වගේ චිත්‍රපටියක්ද?
වින්දන : කර්මාන්තයක් ලෙස හිතනකොට අද ලෝක සිනමාවේ හොඳම ඉඩකඩ තියෙන්නේ පවුලේ අයට එකට ඉඳන් බලන්න පුළුවන් විත්‍රපටවලට. වෝල්ට් ඩිස්නි සමාගම විසින් නිපදවන චිත්‍රපට ළමයින්ට වගේම වැඩිහිටියන්ටත් රස විඳින්න පුළුවන්. අපිටත් වුවමනා වුණේ ඒ වගේ චිත්‍රපටියක් මෙහේ කරන්න. හැබැයි එහෙම කියලා යුරෝපයේ සංකල්ප අපට හරියන්නේ නෑ. අපේ අනන්‍යතාව අපේ නිර්මාණ තුළ නැත්නම් ජාත්‍යන්තරයේදී වුණත් අපට පැවැත්මක් නැතුව යනවා. බටහිර සිනමා කෘතියකින් අනුප්‍රාණය ලබන එකේ ප්‍රශ්නයක් නෑ. අපේ අනන්‍යතාව තියාගෙන නිර්මාණයක් කරන්න අවශ්‍යයි.
කල්පන : මේ චිත්‍රපටය රූගත කරන්න කලින් මොනවගේ රූපද, මොනවගේ හැඩතලද, මොනවගේ පාටද චිත්‍රපටියේ තියෙන්නේ කියලා අපි ගැඹුරින් කල්පනා කළා. මොකද චිත්‍රපටයේ ප්‍රේක්ෂකයන්ගෙන් කොටසක් ළමයි වන නිසා. අපි දරුවන්ගේ ලෝකයට මනසින් ඇතුල් වෙලා මේ කතාව ලියන්න, ගොඩනගන්න පටන් ගත්තේ. සිනමාකරුවන් ලෙස අව්‍යාජවත්, වෙනත් න්‍යාය පත්‍රවලින් තොරවත් අපි රූකඩ පැංචි වෙනුවෙන් වැඩ කළා. චිත්‍රපටයක් කෙරෙහි ප්‍රේක්ෂක විස්වසනීයත්වය ගොඩනැගෙන්න එසේ විය යුතුයි කියලා අපි විශ්වාස කරනවා.
මින් පෙර අපේ රටේ හැදුණු ළමා චිත්‍රපට ගැන ඔබේ අදහස මොකක්ද?
වින්දන : ළමා චිත්‍රපට නමින් ලංකාවේ හැදුණු චිත්‍රපට අපි බලලා තියෙනවා. ළමයි රඟපෑ පමණින් චිත්‍රපටයක් ළමා චිත්‍රපටයක් වෙන්නේ නෑ. සමහර විට ළමයි රඟපාන චිත්‍රපටයක් ළමයින්ට සුදුසු නැති වෙන්නත් පුළුවන්. ලංකාවේ බොහෝ වෙලාවට ළමයි දාලා චිත්‍රපටයක් කරලා මේක ළමා චිත්‍රපටයක් කියලා කියන අවස්ථා අපි දැකලා තියෙනවා. සමහර විට ඒ කතාව, සිද්ධි, චරිත ළමා මනසට ගෝචර වෙන ඒවා නොවෙයි. ළමයි දාලා කළ චිත්‍රපට ඕනෑ තරම් හැදුණා. ළමා චිත්‍රපට හැදුණේ නෑ කියලා හිතෙනවා.
කල්පන : අපට දැනුණ සිංහල ළමා චිත්‍රපටය තමයි ටයිටස් තොටවත්තගේ ‘හඳයා’. මට හොඳට මතකයි ඉස්කෝලෙන් අපිව හඳයා බලන්න එක්ක ගියා. ඒක හරි සුන්දර අත්දැකීමක්. එහෙම චිත්‍රපටයක් ඊට පස්සේ අපි දැක්කේ නෑ. අපේ රටේ ළමා චිත්‍රපට කියලා පෙන්නුවේම වැඩිහිටියන්ට තියෙන ප්‍රශ්න. ගම හොඳයි නගරය නරකයි, මහත ළමයා නපුරුයි, කෙට්ටු ළමයා අහිංසකයි, පොහොසත් ළමයා හොඳ නෑ, දුප්පත් ළමයා හොඳයි කියලා වට්ටෝරු ළමා සිනමාවක් තිබුණේ. එක්කෝ ළමා චිත්‍රපට කියලා දශක ගාණකට එහා ළමයින්ගේ ප්‍රශ්න වර්තමානයට ගෙනැල්ලා සාකච්ඡා කළා. ළමා චිත්‍රපට නාමයෙන් විශාල අපයෝජනයක් අපේ රටේ වෙමින් තියෙන්නේ.
ඒ ගැන තව දුරටත් පැහැදිලි කළොත්..
වින්දන : අපේ රටේ දුෂ්කර පළාත්වල හරියට අඳින්න නැති, කන්න නැති, අධ්‍යාපන පහසුකම් නැති ළමයි ඉන්නවා. ඒ ළමයෙක් අපේ රටේ ළමා චිත්‍රපටයක් බලන්න අරන් ගියොත් ඒ අයට දකින්න ලැබෙන්නේ ඒ අය වගේම දුක් විඳින ළමයි ටිකක්. අපි ළමයින්ට දෙන්න ඕනෑ ධනාත්මක දෙයක්. පැහැදිලි, වර්ණවත් ලෝකයක් අපි ළමයින්ට පෙන්නන්න අවශ්‍යයි. එතකොට තමයි ඒ දරුවන්ට මීට වඩා ලෝකය විශාලයි කියලා ජීවිතේ ගැන, අනාගතය ගැන, ලෝකය ගැන බලාපොරොත්තුවක් ඇති වෙන්නේ.
ඉදිරියට යෑම මානව වර්ගයාගේ ජානගත ස්වභාවයක්. සිනමා කෘතියකින් වෙන්න ඕනෑ ඒ ආත්මගත ස්වභාවය කඩා බිඳ දැමීම නෙමෙයි. ඔවුන්ගේ ඉදිරි ගමනට තවත් ශක්තියක් එක් කරන්නයි අවශ්‍ය. සිනමාකරුවන් එලෙස පෙරටුගාමී විය යුතුයි කියලා අපි විශ්වාස කරනවා. ඕනෑම දුෂ්කර පළාතක අඩු පහසුකම් සහිතව ඉන්න ළමයෙක් ඔහේ මැලවිලා ඉන්නේ නෑ. ඔවුන් හිනා වෙලා, ජවසම්පන්නව ඉන්නවා. නිදහසේ ඉන්නවා. ඔවුන් තුළ බලාපොරොත්තුවක් තියෙනවා. එසේ වුවත් අපේ ළමා චිත්‍රපටවල හැම තිස්සේම පෙන්නුවේ අඳුරු පැත්තක්.
කල්පන : අපේ රටේ හැදුණු ඇතැම් ළමා චිත්‍රපටවලින් ළමයින්ගේ දැනුම අවතක්සේරු කරලා තිබුණා. ඇත්ත කාරණේ නම් අපේ ළමයි ඒවායේ ඉන්න චරිතවලට වඩා බුද්ධිමත්, සවිඥානිකයි. ඒ චිත්‍රපටවලින් බොහෝ දේවල් බලෙන් ළමයින්ගේ ඇඟේ ගහන ගතියක් තිබුණා. ඒ වට්ටෝරු සිනමාවෙන් අපි මිදෙන්න ඕනෑ. වැඩිහිටියෝ හැටියට අපි හරිම කුහකයි. ළමයෙක් ප්‍රශ්නයක් ඇහුවොත් අපි අවංක උත්තරයක් දෙන්නේ නෑ. හිතේ එකක් තියාගෙන වෙන එකක් කියන්නේ. වැඩිහිටියන් කරන දේ හා කියන දේ අතර ලොකු පරතරයක් තියෙනවා. අර කලින් කිව්වා වගේ වට්ටෝරු වැඩක් කරන්න ලේසියි. දරුවන්ට ඇත්තටම සතුටක් අරන් එන, ඔවුන් ඔසවා තබන්න හැකි චිත්‍රපටයක් කිරීම අමාරුයි. අපි ඒ අමාරු වැඩේ තමයි කළේ.
චිත්‍රපටයක් හරහා වැඩිහිටියන්ට ළමයින් ගැන පණිවිඩයක් ගෙනියන්න පුළුවන්ද?
වින්දන : දරුවන්ට වැඩිහිටියන්ගේ රැකවරණය අත්‍යවශ්‍යයි. හැම දරුවාම ඒක බලාපොරොත්තු වෙනවා. අපේ සමාජයේ දරුවන්ට ඒ රැකවරණය ලැබෙන්නේ නෑ. ඒ විතරක් නෙමේ වැඩියෙන්ම දරුවන් අපයෝජනයට ලක් වෙන්නේ දරුවන්ට සමීප වැඩිහිටියන්ගෙන්. රූකඩ පැංචි චිත්‍රපටය හරහා ඒ බව ළමයාට නොදැනී වැඩිහිටියන්ට දැනෙන්න සලස්සනවා. ළමයින්ට සිද්ධ වෙන අපයෝජන නිසා ඔවුන් ජීවිත කාලය පුරා දුක් විඳිනවා, විඳවනවා. දරුවෝ අවංකයි. ඔවුන් කරුණාවන්ත ඕනෑම කෙනෙක් එක්ක ඉක්මනින් මිතුරු වෙනවා. දරුවන්ගේ වුවමනාවන්ට අවධානය දෙන එක වැඩිහිටියන්ගේ යුතුකමක්. වැඩිහිටියන්ට ළමයින්ගෙන් ඉගෙන ගන්න දේවල් ඕනෑ තරම් තියෙනවා. ළමයි ඉවෙන් වගේ වැඩ කරන්නේ. කිසි න්‍යාය පත්‍රයක් නැතුවයි පුද්ගලයන් ඇසුරු කරන්නේ, බැඳෙන්නේ. අපි ලොකු වෙනකොට අපේ ඒ හොඳ නැතිවෙලා යනවා. බොරු කියනවා, බොරු ප්‍රතිරූප හදනවා.
කල්පන : වැඩිහිටියෝ ලෙස අපි දාගෙන ඉන්න වෙස් මුහුණු ඉවත් කරලා සැබෑ ලෙස පෙනී හිටින්න අවශ්‍යයි කියන යෝජනාව අපි මේ චිත්‍රපටය හරහා වැඩිහිටියන්ට කරනවා. ඕනෑම නරක මිනිහෙක් තුළ මානව දයාව තියෙනවා. ඒවා යම් හේතු නිසා යටපත් වෙලා තියෙන්නේ. ඒ මානව දයාව මතු කර ගන්නයි අපි උත්සාහ කරන්න ඕනෑ. ඕනෑම නරක පුද්ගලයෙක් දරුවෙක් ඉස්සරහ සංවරයි. ඕනෑම නරක පුද්ගලයෙකුගේ යහගුණ එළියට ගන්න අපූරු හැකියාවක් දරුවන්ට තියෙනවා. ඥාතිත්වයකින් තොරව හැමෝටම ආදරණීය වෙන්න, බැඳෙන්න පුළුවන් කියලා රූකඩ පැංචි චිත්‍රපටයේ ලුවී අංකල් චරිතය හා නාගරික ධනවත් පවුලක දැරියක් අතර ඇතිවන සබඳතාව හරහා අපි කියන්න උත්සාහ කරනවා.
වින්දන : අද දරුවන්ට දරුවෝ විදිහට ජීවත් වෙන්න බැරි වෙලා තියෙනවා. ළමා කාලය අහිමි වෙලා තියෙනවා. ළමා කාලය ගත කරන්න කාලයක් නෑ. ‘ළමයින්ට හීන දකින්න ඉඩ දෙන්න, දරුවන්ව විශ්වාස කරන්න, ඔවුන්ට නිදහස දෙන්න, දරුවන් හරි දේ කරයි කියලා විශ්වාස කරන්න, දරුවන්ට ඕනෑවට වඩා බල කරන්න එපා’ කියන අදහස වැඩිහිටියන්ට ගෙනියන්න අපි රූකඩ පැංචි හරහා උත්සාහ කළා. අවුරුදු 16 න් ළමයි වැඩිහිටියෝ වෙනවා. ඒ කියන්නේ ළමයෙකුගේ ළමා කාලය සති 525 යි. කොයි තරම් කුඩා කාලයක්ද?■
‘මිහිඳු’
භික්ෂුන් වහන්සේලාගේ දෙමාපියන් වෙනුවෙන් නිවාස ලබාදීමේ ව්‍යාපෘතිය සියඹලාණ්ඩුව බුද්ධම පුරාණ රජමහා විහාරස්ථානයේ දී පෙබරවාරි 07 වැනිදා ආරම්භ කර ඇත.
ඒ නිවාස අමාත්‍ය අගමැති මහින්ද රාජපක්ෂගේ ප්‍රධානත්වයෙනි. එය ‘මිහිඳු නිවහන’ නිවාස ව්‍යාපෘතිය යනුවෙන් නම්කර ඇත.
එහිදී සිය කතාව පවත්වමින් අගමැතිවරයා කියා ඇත්තේ ලංකා ඉතිහාසයේ මෙවැනි පිංකමක් කවරදාකවත් ක්‍රියාත්මක කර නැති බවය. එමෙන්ම එම නිවාස ව්‍යාපෘතිය ඒ නමින් නම් කරන්නේ මේ රටට බුදු දහම රැගෙන ආ ඒ ශ්‍රේෂ්ඨ මිහිඳු මාහිමියන්ව සිහිපත් කරන්න යැයිද කියමින් මිහිඳු හිමියන්ගේ ආගමනය හා ඉන්පසු ඇතිවූ තත්වයන් පිළිබඳ අගමැතිවරයා දීර්ඝ විස්තරයක් කර ඇත. එහිදී ඔහු අවධාරණය කර ඇත්තේ මිහිඳු හිමියන් ගැන එම දීර්ඝ පැහැදිලි කිරීම කළේ, මිහිඳු කිව් විට ඒ මහින්ද යැයි යමකු හිතන්න පුළුවන් නිසා බවය.
තමාගේ හෝ තමන්ට සම්බන්ධ දේවලට අදාළ නම් තමාගේ පාලන කාලයේදීම රටේ ව්‍යාපෘති හා ගොඩනැගිලිවලට දමා ගැනීම සම්බන්ධයෙන් මහින්ද රාජපක්ෂට ඇත්තේ කවුරුත් දන්නා කීර්තිමත් ඉතිහාසයකි. ඒ පසුකලෙක කිසිවකුත් තමා සිහිකර දේවල් නම් නොකරනවා යැයි බියක් ඇති නිසා විය හැකිය.
මත්තල ගුවන් තොටුපල කටුනායක බණ්ඩාරනායක ගුවන් තොටුපල මෙන් මහින්ද රාජපක්ෂ ගුවන් තොටුපල විය. පාසල්වලට ලබාදුන් විද්‍යාගාර මහින්දෝදය විද්‍යාගාර විය.කොළඹ ප්‍රසංග කලා මධ්‍යස්ථානය ඔහු ඇතිකරන ලද පක්ෂයේ නමට සමාන නෙළුම් පොකුණ රඟහල විය. බේරේ වැව අසල සන්නිවේදන කුලුනත් නෙළුම් කුලුන විය. රුපියල් කෝටි දහදාහක පමණ රාජ්‍ය මුදල් කාබාසිනියා කළ රාජපක්ෂවරුන් ආරම්භ කළ ගුවන් සේවය මිහින් ලංකා විය.
මහින්ද රාජපක්ෂගේ ඇත්ත නම වන මහේන්ද්‍ර කෙසේ වෙතත් මහින්ද යන්න මිහිඳු යන්නේ අර්ථයම ගනී. ලංකාවට බුදු දහම රැගෙන ආ මිහිඳු හිමි සිහිකිරීමට ඉහත ව්‍යාපෘතියට මිහිඳු යන්න යෙදුවා නම් කොළඹ අඩුආදායම් ලාභීන් ඉවත් කිරීම සඳහා ආරම්භ කළ මහල් නිවාස ව්‍යාපෘතියේ දෙමටගොඩ පළමු මහල් නිවාස ව්‍යාපෘතියට ‘මිහිඳු සෙන්පුර’ යැයි නම් තැබුවේ කවුරු සිහි කරන්නද?■
විල්පත්තුව රකින්න ආ ආණ්ඩුව දැන් ඉන්නේ වන සංහාරයක – සමගි ජන බලවේගයේ පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රී කාවින්ද ජයවර්ධන
■ පවිත්‍රා රූපසිංහ
කොවිඩ් ව්‍යාප්තියේ දෙවන රැල්ල ආරම්භ වන්නේ ගම්පහ දිස්ත්‍රික්කයෙන්. දැන් කොවිඩ් රටේ සමාජ ව්‍යාප්තියක් දක්වා ප්‍රසාරණය වෙලා තිබෙන බව කියනවා. ඒ පිළිබඳව ඔබගේ අදහස කුමක්ද?
කොවිඩ් වෛරසය පැතිරෙන්නේ කෙනෙකුගෙන්, තවත් කෙනෙකුට. එය පුද්ගලානුබද්ධව ව්‍යාප්ත වන වෛරස් රෝගයක් කියල හඳුනාගන්න පුළුවන්. පවතින රජය අපොහොසත් වෙලා තිබෙනවා මෙම වෛරසයේ ව්‍යාප්තිය වළක්වා ගන්න. විදෙස් රටවල්වලින් පැමිණෙන පුද්ගලයින් තෝරා බේරා ගෙන විධිමත් නිරෝධායන ක්‍රමයකට යොමු කිරීමට නොහැකි වීම තුළ, පළමුවෙන් නොසැලිකිලිමත්කම නිසාම මෙම වෛරසය රට තුළ කිසියම් අවස්ථාවකදී ඇතුළු වුණා. වෛරසය පැතිරීයාම වැළැක්වීමට පළමුව ආසාදිතයින් හඳුනාගත යුතු වෙනවා. ඔවුන් හඳුනා ගැනීමටනම් පීසීආර් පරීක්ෂණ අඛණ්ඩවම සිදු කළ යුතුයි. වෛරසය ව්‍යාප්තිය ආරම්භ වෙද්දී අපි ආණ්ඩුවට දිගින් දිගටම කිව්වා රැන්ඩම් පීසීආර් පරීක්ෂණ සිදු කරන්න කියලා. මිනුවන්ගොඩ, පෑළියගොඩ ආශ්‍රිතව කොවිඩ් පොකුරු නිර්මාණය වෙද්දී අප කිව්වා ආණ්ඩුවට පීසීආර් පරීක්ෂණ සිදු කිරීම වැඩි කරන්න කියලා. ඊළඟට අපි ඉල්ලීම් කළා, සිදු කරන පීසීආර් පරීක්ෂණවල ප්‍රථිඵල හැකි ඉක්මනින් පුද්ගලයින්ට ලබාදෙන්න කියලා. ඒත් අදත් සෞඛ්‍ය ක්ෂේත්‍රයේ සමහරුන් කියමින් තියෙන්නේ, මේ වන විටත් පීසීආර් සාම්පල රසායනාගාරවල ගොඩගැහිලා කියලයි. සමහර සාම්පල කල් ඉකුත්වෙලා කියලා කියනවා. මේ තත්ත්වය තුළ ආසාදිතයකු සිටී නම් ඔහු හෝ ඇය රෝග වාහකයෙක් හැටියට මේ කාලය තුළ රෝගය බොහෝ පිරිසකට බෝ කරනවා. මේ තත්ත්වය දිගින් දිගටම පැවතීම නිසා දැන් වෛරසයේ සමාජ ව්‍යාප්තියක් දක්වා ගමන් කර තිබෙනවා.
ඊළඟට පසුගිය කාලයේ අපගේ ඉල්ලීම වුණේ හැකි ඉක්මනින් එන්නතක් පිළිබඳ අවධානය යොමු කරන ලෙසයි. ආණ්ඩුව කළේ කුමක්ද? එන්නතක් සඳහා කැපවිය යුතු කාලය වෙනත් රටවලින් ණය ඉල්ලමින් සල්ලි හොයමින් ගෙවා දැමුවා. පසුගිය වකවානුවේ රටේ සිදු වුණු සීනි වංචාවෙන් ඒ ගසා කෑමෙන් රුපියල් බිලියන 10ක් රටට පාඩු වුණා. ඒ මුදල්වලින් රටේ ජනතාවට එන්නත ලබා දෙන්න තිබුණා. අනෙක් අතට මහ බැංකු බැඳුම්කර වංචාව පිළිබඳ අවධානය යොමු කරනවා කිව්වා. එහෙම කළාද? ඒ හරහාත් රුපියල් බිලියන 10ක් පිළිබඳ සාකච්ඡා වුණා. ඒ මුදල් එන්නතක් වෙනුවෙන් යොදවන්න තිබුණා. ඒත් අවසානයේ ආණ්ඩුව කරපු දෙයක් නැහැ. ඉන්දියාවෙන් එන්නත් ලක්ෂ පහක් පරිත්‍යාගයක් විදියට රටට ලැබුණා. පුද්ගලයින් දෙලක්ෂ පනස්දහසකට එන්නත් කිරීමෙන් වසංගතය පළවා හරින්න බැහැ. මම කියන්නේ අද ආණ්ඩුව රටේ කොවිඩ් මර්දනය අසමත් වෙලා තියෙනවා කියලයි. දැන් කොවිඩ් සමාජ ව්‍යාප්තියක් සිදුවනවා. මහජන සෞඛ්‍ය පරීක්ෂකවරු ඇතුළු තවත් ක්ෂේත්‍රයේ නිලධාරීන් කියනවා රටේ වෛරසයේ සමාජ ව්‍යාප්තියක් සිදු වන බව. ඔවුන් කියන දේ අප පිළිගත යුතුයි.
ස්වභාවික පරිසරයත් තර්ජනයකට හසුවෙලාද?
මේ රජය බලයට ඇවිත් පළමුවෙන්ම පරිසරය වෙනුවෙන් එක දෙයක් කළා. ඒ තමයි වැලි පර්මිට් සහ පස් පර්මිට් ලබා දීම අහෝසි කිරීම. සාමාන්‍යයෙන් වැලි සහ පස් කියන පරිසර සංවේදී දේවල් කැණීම්වලදී පළමුව ඒ පිළිබඳ වගකිව යුත්තත්ගෙන් අවසර ලබාගත යුතුයි. ඒත් මේ ආණ්ඩුව පළමුවෙන්ම එය අහෝසි කරලා හිතුමතේ වැලි, පස් කපන්න පිළිවන් බවට සහතිකය දුන්නා. අපේ රටේ ඉතිහාසයේ කවදාකවත් ආණ්ඩුවක් මේ විදියට කටයුතු කළේ නැහැ. පුත්තලමේ තිබෙන ලෝකයම පිළිගත් තෙත් බිම් කලාපවල, රජයේ සිටින ඇමතිවරයකුගේ සොහොයුරෙක් මැදිහත්වීමෙන් විශාල විනාශයක් කළා. ඒ ප්‍රදේශයේ ඔහු හිතුමතේට ශාක, කඩොලාන විනාශ කරමින් කටයුතු කරද්දී, ආණ්ඩුව කළේ කුමක්ද? ඒ ඇමතිවරයාගේ සොයුරාට එරෙහිව නීතිය ක්‍රියාත්මක කරනවා කිව්වාට අත්අඩංගුවට පත් කරනවා කිව්වාට, සිදු වුණු හානිය පිළිබඳ තක්සේරුවක් තවමත් නැහැ, හානිපූර්ණයක් නැහැ.
අනෙක් අතට සිංහරාජය ආශ්‍රිතව සිදුවුණු සංහාරය අපි මෙහිදී මතක් කළ යුතුයි. අනෙක් ආසන්නතම සිද්ධිය තමයි ගම්පහ අධිවේගී මාර්ගය අසබඩ තිබෙන ලෝකයේ දුර්ලභම ශාකයක් වශයෙන් හඳුනාගෙන ඇති කෘඩියා සිලනිකා ශාකය ඉවත් කරන්නට කටයුතු කිරීම. දේවානි කියන රාජ්‍ය නිලධාරිනිය මැදිහත්වෙලා එය බේරා ගන්නට උත්සාහ කරනවා. තවත් පරිසරය ගැන කතා කරද්දී වැදගත්ම දේ තමයි මේ ආණ්ඩුව ඌරුවලිගේ ඇත්තන්ටත් තමන්ගේ ගම්බිම් බේරගන්න උසාවි යන තැනට පත් කර තිබෙනවා කියන කාරණය. මේ ආණ්ඩුව බලයට අවේ විල්පත්තු වනාන්තරය බේරා ගන්නවා කියලයි. නැත්නම් විල්පත්තු කැළෑ පාළුවන්ට දඬුවම් දෙනවා කියලයි. ඒ විදියට කැළෑ බේරගන්න කියල ආපු අය දැන් තරගෙට කැළෑ කපන්න පටන් අරන් තියෙනවා. සිංහරාජය, යාල වගේ ඉතාමත් වටිනා වනාන්නතර ඇශ්‍රිත සම්පත් විනාශ කරමින් ආණ්ඩුව ඉදිරිට යන බවක් පේනවා. මේ ළඟදී දැව සංස්ථාවේ ඉහළ නිළධාරියෙක් කියනවා ලංකාවට ලී ආනයනය කිරීමට කෝටි ගණනක් වැය කිරීමට අවශ්‍යය බව. ඊට ප්‍රතිචාරය කුමක් විය හැකිද? ලංකාවේ මෙච්චර ගස් තිබියදී එපමණ මුදලක් වැය කරන්නේ කුමකටද කියා විමසාවි. රටේ ගස් භාවිත කර ලී සපයාගත හැකි බව ඔවුන් ඊළඟට කියන්නට නියමිතයි. ඉදිරියේදී ගස් කොළන් කැපීමට ඉඩහසර ආණ්ඩුව හදා ගන්නවා. ඒ විදියට නුදුරු අනාගතයේදී අපේ රටේ මිනිස්සුන්ට ජීවත්වීමේ අයිතිය උදුරලා දාන්න මේ ආණ්ඩුවට සැලැස්මක් තියෙනවා.
ගම සමඟ පිළිසඳර ගැන අදහස මොකක්ද?
ගම සමඟ පිළිසඳර කියන ජනාධිපතිගේ සංකල්පය අප විවේචනය කරන්නේ නැහැ. ගමේ මිනිස්සු සමඟ පිළිසඳරේ කිසිම ගැටළුවක් නැහැ. නමුත් මෙහිදී සිදුවන්නේ කුමක්ද කියා විධිමත්ව සොයාබැලිය යුතුයි. මේ ක්‍රියාවලිය සිදු වන්නේ ඉතාමත් ප්‍රාථමික විදියටයි. ආණ්ඩුව අද කොටස් දෙකකට බෙදිලායි තියෙන්නේ. රජය ඇතුළේ තීන්දු තීරණ ගන්න බැහැ. ගැසට් තමයි ඊට හොදම උදාහරණය වෙන්නේ. අද ගැසට් ගහනවා, හෙට අකුළා ගන්නවා. ටයිල් ආනයනය සම්බන්ධයෙන් පසුගිය සතියේ දවල් ගැසට්එකක් නිකුත් කරලා රාත්‍රියේ අහෝසි කළා. ඒ තත්ත්වයට අද ආණ්ඩුව පත්වෙලා තිබෙනවා. රට මෙවැනි තත්ත්වයකට පත්වෙලා තිබියදී ජනාධිපති ගම හෝ නගරය හෝ රට හෝ ජාත්‍යන්තරය සමග පිළිසරේ යෙදුණාට වැඩක් වෙන්නේ නැහැ. රාජ්‍ය යාන්ත්‍රණය බෙදිලා දුර්වල වෙලා තිබෙද්දී ගම සමඟ පිළිසඳරෙන් පමණක් රට හදන්න බැහැ.
දැන් රටේ මිනිස්සු ජීවන බරින් මිරිකිලා ඉන්නේ. ඒ ගැන ඔබ සංවේදීද?
ඇත්ත වශයෙන්ම ඔව්. මගේ දිස්ත්‍රික්කයේ පමණක් නොවෙයි මගේ රටේ ජනතාව දැන් අන්ත දුක් විඳිනවා. ඒත් පවතින ආණ්ඩුවට රටේ මිනිස්සු විදින වේදනාව තේරෙන බවක් පේන්න නැහැ. මුලින්ම හාල්වලට රුපියල් 90 ක් කියලා ආණ්ඩුව මිලක් නියම කළා. හාල් කඩවල්වලට ගිහින්, හාල් පරීක්ෂා කරලා, කාල බලලා එහෙම තමයි ඒ තීන්දුව ගත්තේ. ඒත් අද හාල් කිලෝවක මිල කීයද? රුපියල් 120යි හෝ 130යි. පොල් පිළිබදව ඇමතිවරයෙක් ඉන්නවා. ඔහු පොල් ගහට නැගලා පොල් කඩාගෙන ඇවිත් පොල් ගෙඩිය මැනලා බලලා ගැසට් ගැහුවා. දැන් පොල් ගෙඩියක් රුපියල් 100 යි. අනෙක තමයි, සැමන් රුපියල් 100යි කියලා ගැසට් ගැහුවා. දැන් සැමන් ටින් එකක් රුපියල් 250යි, 300යි. ගැසට්වල වටිනාකම මේ ආණ්ඩුව නැතිකරලා දැම්මා.
ඇත්තවශයෙන්ම ජනතාව අද දුක්ඛිත තත්ත්වයකට පත්වෙලා තිබෙනවා. පොදු ජනතාවගේ බඩගින්නට විසඳුමක් දෙන්න මේ ආණ්ඩුවට බැරිවෙලා තිබෙනවා. මේ අදූරදර්ශී පාලකයින්ට රටේ ණය ගෙවාගන්න බැරිව ඉන්නවා. නීතිය, සාමය සහ සාධාරණය කියන දේ සමාජයෙන් ඈත්වෙලා ගිහින් තියෙනවා. මේ හැම දෙයක් තුළම ආණ්ඩුව දෙකට බෙදීම බලපාලා තියෙනවා කියලා කියන්න කැමතියි. විමල් වීරවංශ , පොහොට්ටුව සහ බැසිල් පිල අතර තිබෙන අවුල දැන් එළිපිට පේන්න අරන් තිබෙනවා. විමල් වීරවංශ නැගෙනහිර පර්යන්තය ඉන්දියාවට ලබාදෙනවාට විරුද්ධ වුණා. විමල් අද කුණු බක්කියට වීසි වන්නේ ඒ නිසාද කියලා අපට හිතෙනවා.
කොවිඩ් වසංගතය පැතිරීම හමුවේ ගම්පහ දිස්ත්‍රික්කයේ තත්ත්වය බරපතලයි නේද? දිස්ත්‍රික්කය කෙරෙහි ප්‍රමාණවත් අවධානයක් ආණ්ඩුවට තිබෙනවාද?
ගම්පහ දිස්ත්‍රික්කයේ ආණ්ඩුවේ ප්‍රබල ඇමතිවරුන් දැන් සිටිනවා. ඒත් අද දිස්ත්‍රික්කයට කුමක්ද වෙලා තිබෙන්නේ. අද මීගමුවේ ධීවර ජනතාව ඉතාමත් අසීරු තත්ත්වයකට පත්වෙලා ජීවිත කඩා වැටිලා තිබෙනවා. අනෙක් පැත්තෙන් මීගමුව ආශ්‍රිතව සංචාරක කර්මාන්තය බිද වැටීම නිසා ජනතාවට එදිනෙදා රක්ෂා නැතිවෙලා අන්ත අසරණ තත්ත්වයකට ඇද වැටිලා තිබෙනවා. අනෙක් පැත්තෙන් කොවිඩ් ව්‍යාප්තිය නිසා දිස්ත්‍රික්කයේ ජනතාව ජීවත් වෙන්නේ හෙම්බත් වෙලා. දිස්ත්‍රික්කයේ විදෙස්ගත ශ්‍රමිකයින් ඇතුළු විදේශවල හිරවෙලා සිටින බොහෝ පිරිසක් සිටින බව මා හදුනාගෙන තිබෙනවා. ඒ අය මව්රටට ගෙන්වා ගැනීමේ බරපතල ප්‍රශ්නයක හිරවෙලා සිටිනවා. ආණ්ඩුව ඒ රටවල සිට පැමිණෙන ශ්‍රමිකයින්ගේ ගුවන් ටිකට් එකෙන් පවා ගසා කනවා. හෝටල්වල නිරෝධායනය කරලා ඒවායින් ගසාකනවා. තවත් අය පිරිසක් රටට එන්න විදියක් නැතිව ඒ රටවල හිරවෙලා පීඩා විදිනවා. කොවිඩ් අරමුදලක් කියල තිබුණත් ඒ මිනිස්සු වෙනුවෙන් සතයක් වියදම් කරන්න මේ ආණ්ඩුව කැප වෙන්නේ නැහැ. ඇත්තවශයෙන්ම ගම්පහ දිස්ත්‍රික්කය ඇතුළු රටේම ජනතාව අනතුරක හෙළන්න මිසක් ගොඩගන්න ආණ්ුඩවේ වැඩ පිළිවෙලක් ඇත්තේ නැහැ. මේ වගේ ආණ්ඩුවක් අපේ රටේ ඉතිහාසයේ කවදාවත් තිබුණේ නැති බව අවසාන වශයෙන් කිව යුතුයි.■
ගෝත්‍රිකවාදී නම් පොහොට්ටුව එක්ක ඉන්න බෑ – ශ්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණේ ලේකම් නීතිඥ සාගර කාරියවසම්
විමල් වීරවංශ කීවේ ගෝඨාභය රාජපක්ෂට පක්ෂ සභාපතිත්වය දෙන්න ඕනෑ කියලයි. ඒ අදහසට පොහොට්ටුවේ අය විරුද්ධයිද?
ඕක වුණේ මෙහෙමයි. අපි මාධ්‍ය සාකච්ඡාවක කියපු දෙයකින් කෑලි ටිකක් කපලා මාධ්‍යවල දාන්නේ. විනාඩි 15ක් විතර කාරණයක් විස්තර කළාම ඒකෙන් විනාඩියක් විතර දාන්නේ. එතකොට අපේ අදහස සම්පූර්ණයෙන් එන්නේ නෑ. මම චමුදිත සමරවික්‍රමගේ ව්ලොග් එකටත් ඔය කතාවම කීවානේ. ඒක බැලූ කෙනෙක් ඔය වැරදි වැටහීම ඇති කරගත්තේ නෑ.
මොකක්ද හරි කතාව..
ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතාට පක්ෂ නායකත්වය දීම සම්බන්ධයෙන් අපට ප්‍රශ්නයක් නෑ. ඔහුට ඒකට සුදුසුකම් තියෙනවා. ඒ සම්බන්ධයෙන් අපේ කැමැත්තත් තියෙනවා. ඒක නෙවෙයි මෙතැන ප්‍රශ්නය. අපි මේ පක්ෂය ගොඩනැගුවේ මහින්ද රාජපක්ෂ කියන ප්‍රතාපවත් නායකයාගේ ජන ආකර්ශනය, එතුමා කෙරෙහි පවතින ජන කැමැත්ත පදනම් කරගෙන. අපි එතුමාගෙන් පක්ෂයක් හදලා එතුමා ඉවත් කරන්න තරම් ගුණමකු තැනට වැටෙන පක්ෂයක් නෙවෙයි. පටු දේශපාලන වාසියක් වෙනුවෙන් එහෙම වෙන්න ඕනෑ නැහැ.
ඒ කියන්නේ ගෝඨාභයට නායකත්වය දෙන විට, මහින්ද රාජපක්ෂ ඉවත් කරන්න සිදු වෙන බව විමල් වීරවංශ හංගනවා..
විමල් වීරවංශ මහත්තයා ඒ පැත්ත ගැන කියන්නේ නෑනේ. මහින්ද රාජපක්ෂ මැතිතුමා අදටත් දේශපාලනයේ ඉන්නවා. රටේ අගමැතිවරයා. ඒ නායකත්වය ගලවලා අරගෙන ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහත්තයාට දෙනවානම් එතැන සදාචාරාත්මක ප්‍රශ්නයක් තියෙනවා. අපි කතා කළේ ඒක ගැන.
ඔබ පෙන්වන්නේ මහින්ද රාජපක්ෂම වර්ණනා කරපු විමල් වීරවංශට දැන් මහින්ද හොඳ මදි බව..
ඒක තමයි. විමල් වීරවංශ මහත්තයා මොන අරුතින් ඒක කීවාද කියන එක අපටත් ප්‍රශ්නයක්. සමහර මාධ්‍යවේදීන් මගෙන් ඇහුවා මෙහෙම දෙයක් කියන එකේ යටි අරමුණ රාජපක්ෂ සහෝදරයන් අතරේ යම්කිසි ආරවුලක් ඇති කිරීමද කියලා. මම හැමෝටම දීපු උත්තරය තමයි ඔහුගේ අරමුණ මොකක්ද කියලා අපි නොදන්න බව. ඒ නිසා තමයි අපි ඉල්ලුවේ මේකේ අරමුණ රටේ ජනතාවට පැහැදිලි කරන්න ඕනෑ බව. අපි පක්ෂයක් විදියට එතැන නෑ. ආත්මාර්ථකාමී තැනකට අපි යන්නේ නෑ.
ඔහු කියා තිබුණා ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ජනාධිපති ලේකම් කාර්යාලයේ තනි වූ කතාවක්..
ඒ අදහස මොන පදනමකින් කීවාද කියා දන්නේ නෑ. අපට නම් තනිවීමක් පේන්න නෑ. ජනාධිතිවරයා ඉතා හොඳින් තමන්ගේ දේශපාලන කටයුතු කරගෙන යනවා. එතුමා ගම සමඟ පිළිසඳර වැඩසටහනෙන් මෙතෙක් ජනාධිපතිවරුන් නොගිය ආකාරයට ඈත පිටිසර ගම්දනව්වලට යනවා. එතුමා කාර්යාලයක සිරවෙලා, තනිවෙලා කියලා අර්ථකතනයක් දෙන්න යනවා නම් ඒකට පදනමක් තියෙන්න එපැයි. ඔහු දැන් ඒ කතාව පැහැදිලි කරන්න ඕනෑ. ජනාධිපතිවරයා තනි වුණා නම්, ඒක වුණේ කොහොමද කියලා.
විමල් වීරවංශ පොදුජන පෙරමුණ හදන්නට පසුබිම සැකසීමට ලොකු මහන්සියක් ගත් බව සමහරුන් කියනවා නේද?
මම ඉතා පැහැදිලිව සහ වගකීමෙන් කියනවා. විමල් වීරවංශ මහතා කිසිදු කැපකිරීමක් හෝ නායකත්වයක් පොදුජන පෙරමුණ බිහි කරන්නට දැක්වුවේ නෑ. පොදුජන පෙරමුණ හැදුවේ බැසිල් රාජපක්ෂ මහත්තයා. එතැනදී සමහර කට්ටිය උත්සාහ දැරුවා අලුත් පක්ෂයක් බිහිවීම වළක්වන්න. ඒකාබද්ධ විපක්ෂය හැටියටම ගෙනියමු කියලා කිව්වා. ඒත්, පක්ෂයක් බිහි කළ යුතු බව දැඩිව කීවේ බැසිල් රාජපක්ෂ මහතා. ඒ නිසා පොදුජන පෙරමුණ බිහිවීම ගැන කිසිම ගෞරවයක් විමල් වීරවංශ මහතාට දෙන්න ලෑස්ති නෑ.
ඒත්..
2015 ජනාධිපතිවරණය මහින්ද රාජපක්ෂ මහතා පරාජය වුණාට පස්සේ ඇති වූ ජන බලවේගය වෙනුවෙන් යම්කිසි සාධනීය කාරණයක් එතුමා ඉටු කළ බව පිළිගන්නවා. අපි එහෙම කුහක නෑ. විමල් වීරවංශ කරපු කාර්යභාරය නෑ කියන්න තරම් අපි කුහක නෑ. ඒත් එතුමාට අයිති නොවන දෙයක් ලබා දෙන්නේත් නෑ.
ජාතික නිදහස් පෙරමුණ ඇතුළු අය තමන්ට නිසිපරිදි නාමයෝජනා නොලැබුණු බව කේන්තියෙන් හිටියා නේද?
එහෙම කියන්නේ කොහොමද. විමල් වීරවංශ මහත්මයාගේ පක්ෂයේ මන්ත්‍රීවරුන් කීදෙනෙක් පාර්ලිමේන්තුවේ ඉන්නවාද.
හයදෙනෙක්..
ඒ අය අතරේ ඡන්දයෙන් තේරී පත් වූ අයට අමතරව ජාතික ලැයිස්තු මන්ත්‍රීවරයෙකුත් ඉන්නවා. අපි ඒකත් දුන්නා. විමල් වීරවංශ මහතා එහෙම චෝදනාවක් කරනවානම් පුදුමයක්. දේශපාලනය ගැන දන්න කෙනෙක් එහෙම චෝදනාවක් කරන්නේ නෑ. දේශපාලනය නොතේරෙන අන්ධ භක්තියෙන් ඔහු අදහන කෙනෙක් ඔය වගේ කතාවක් විශ්වාස කරයි. ඒත්, මහපොළොවේ දේශපාලනය දන්න කිසිදෙනෙක් ඔවුන්ට අසාධාරණයක් වූ බව කියන එකක් නෑ.
ප්‍රශ්නය තිබුණේ නාමයෝජනා ලැයිස්තු දානකොට කඩුවෙල ආසනේට පොහොට්ටුවේ කිහිපදෙනෙක් දාලා, කොළඹින් අංක එකට විමල් වීරවංශ එන එක වැළැක්වුවා කියා..
ඕක පුහු තර්කයක්නේ. කොළඹ අංක එක වුණේ සරත් වීරසේකර මහතා. ඔහුට ආසනයක්වත් තිබුණේ නෑ. ඔහු අම්පාරේ ඉඳලා ඡන්දෙට මාසෙකට කලිනුයි කොළඹට දැම්මේ. ඔතැන වෙන ප්‍රශ්නයක් තිබුණා. අපි කොළඹ ආසන විදියට සලකන්නේ හෝමාගම, කැස්බෑව, මහරගම, කඩුවෙල කියන ආසන. පක්ෂයක් හැටියට සමීක්ෂණ වාර්තා කැඳෙව්වාම පෙනී ගියා කඩුවෙල දේශපාලනයේ බිඳවැටීමක් තියෙන බව. අපි අපේක්ෂකයන් කිහිපදෙනෙක් දාපු හින්දයි කඩුවෙල මේ තරමින් හරි බේරගත්තේ. නැත්නම් ඊට වඩා තත්වය නරක් වෙන්න තිබුණා.
විමල් වීරවංශ ඊළඟ ජනාධිපතිවරණ අපේක්ෂකයෙකු වෙන්නට හීන දකින බව ඇතැම් මාධ්‍යවල ලියා තියෙන බව දැක්කා..
මම නම් ඕවා දන්නේ නෑ. ඉතිං එහෙම අදහසක් තියෙනවානම් විමල් වීරවංශ මහත්තයාම තමයි ඇවිත් ජනතාවට කියන්න ඕනෑ. අපේ ආණ්ඩුවේ කැබිනට් මණ්ඩල සාමාජිකයෙක් විදියට ඉන්නවා. දැන් අපි පත් කරගත් ජනාධිපතිවරයෙක් හා අගමැතිවරයෙක් ඉන්නවා. ඒ අයත්, කැබිනට් මණ්ඩලයත් ගන්න තීන්දු තීරණ වෙනුවෙන් විමල් වීරවංශ මහත්තයාට සාමූහික වගකීමක් තියෙනවා. ඒක ඉටු කරන්න එතුමා බැඳී ඉන්නවා. ඊට පරිබාහිර බලාපොරොත්තු එතුමාට තියෙනවානම්, කළ යුත්තේ කැබිනට් මණ්ඩලයෙන් ඉවත් වෙලා අවශ්‍ය බලාපොරොත්තු පසුපස හඹා යෑම. කැබිනට් මණ්ඩලයේ ඉඳන් ආණ්ඩුවට පහරදෙමින් ඒ අරමුණු පස්සේ ගියොත්, ඒකෙන් එතුමාටත් හානියක් වෙනවා. ආණ්ඩුවටත් හානියක් වෙනවා. වඩාත් විශාල හානිය වෙන්නේ රටේ මහජනතාවට.
ආණ්ඩුවේ බලතල හා වරප්‍රසාද ලබමින් ආණ්ඩුවේ නෙවෙයි වගේ විවේචනය කරන්න සමහර අය කැමතියි..
ඒක පාර්ලිමේන්තු ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයට ගැලපෙන්නේ නෑ. සම්ප්‍රදාය අනුව කැබිනට් මණ්ඩලයේ හැම සාමාජිකයෙක්ම තීන්දු ආරක්ෂා කරන්න ඕනෑ. විරුද්ධ නම් සාමාජිකත්වයෙන් ඉවත් වෙන්න ඕනෑ. ඒ තුළ තමයි ආණ්ඩුවක් ශක්තිමත්ව ගෙනියන්නේ. නැත්නම් අරාජික වෙනවා. ඔබ කියන ආකාරයේ යටි අරමුණු තියෙනවාද කියා මා දන්නේ නෑ. ඒක අපට වැදගත් වෙන්නේත් නෑ. ඒත්, හැටනවලක්ෂයක් ජනතාව දුන් ජනවරමට හානියක් වෙනවා. ඒකට ඉඩ දෙන්න බෑ.
අන්තිමේ විශාල ගැටුමක් ඇතිවෙලා..
අපට කිසිම ගැටුමක් ඇති කරගන්න ඕනෑ නෑ. ඒ නිසා තමයි කලින්ම මේ ගැන ප්‍රකාශයක් කරලා එතුමාගේ තැන මොකක්ද කියලා පෙන්නලා දුන්නේ. ගැටුමකට යන්න ඉඩ තිබුණ නිසයි. අපට කිසිම ඕනෑකමක් නෑ තුනෙන් දෙකක බලයක් සහිතව පිහිටුවාගත් රජයක් අපහසුතාවට පත් කරන්නට. ඒත්, මීට කලින් අවස්ථාවල සිදුවීම් දැකලා තමයි අපි දැන් කතා කරන්නේ.
විසිවන සංශෝධනය වෙලාවේත් මෙහෙම කතා කළානේ..
ඒක තමයි. හැම දේටම සීමාවක් තියෙනවානේ. දිනෙන් දින මේ හානිය කරන්නේ පොදුජන පෙරමුණට නෙවෙයි. පොදුජන පෙරමුණ කියන දැවැන්ත වෘක්ෂය වටේ පස් බුරුල් කරලා, විමල් වීරවංශ මහත්තයාට හානියක් කරන්න බෑ. පොදුජන පෙරමුණ විශ්වාස කරලා එයින් මේ රට සංවර්ධනය කරන්නට බලාපොරොත්තුවෙන් ඡන්දය දුන් ජනතාවටයි පාඩුව.
පොදුජන පෙරමුණ සන්ධාන දේශපාලනය කරන්න දන්නේ නෑ බව ශ්‍රීලනිපයත් ඇතුළු ආණ්ඩුවේ සන්ධානගත පක්ෂ කියනවා..
ඒ චෝදනා නගන්න ඕනෑ තැන් තියෙනවා. ඕවා කතා කරන්න පක්ෂ නායක රැස්වීම් තියෙනවා. ඒවාට මමත් සහභාගී වුණානේ. ඒ තැන්වලදී ඔයවගේ විරෝධතාවක් ආවේ නෑ. කිසිම පක්ෂයක් බලෙන් අරගෙන ඇවිල්ලා අපේ ලකුණෙන් තරග කරවන්න බෑ.
බෑ කියද්දී, බලෙන් තරග කෙරෙව්වේ නෑ..
එහෙම වුණේ නැහැනේ. කැමැත්තෙන් තමයි තරග කළේ. ඒ පක්ෂවලට ලැබිය යුතු සියළු ගෞරවය සහ අවස්ථා අපි දුන්නා. සුරක්ෂිතභාවය අපි සැපයුවා. ඔවුන්ට ජයග්‍රහණය දුන්නා. දැනටත් ඔවුන්ට ලැබෙන්න ඕනෑ වරප්‍රසාද කිසිම අඩුවකින් තොරව ලබාදෙනවා. තවම අපට එහෙම පැමිණිල්ලක් කරලා නෑ.
විමල් වීරවංශලා එක්ක ප්‍රතිපත්තිමය භේදයක් තියෙනවාද? උදාහරණයක් ලෙස විමල් වීරවංශ වැනි නායකයන් සිංහල ජාතිකවාදය සහ ඉන්දියන් විරෝධය මත දේශපාලනය කරනවා..
පොහොට්ටුව කියන්නේ ජාතිවාදී පක්ෂයක් නෙවෙයි. ජාතිකවාදී පක්ෂයක්. අපි ශ්‍රී ලාංකීය ජාතිකවාදය පදනම් කරගත්ත පක්ෂයක්. අපට ජාතිවාදයක්, ආගම්වාදයක් නෑ. අපි තේරුම්ගන්න ඕනෑ දේ තමයි, අපි එක්ක ශ්‍රී ලංකාවේ කොමියුනිස්ට් පක්ෂයත් වැඩ කරන බව. ඊට අමතරව ලංකා සමසමාජ පක්ෂය, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී වාමාංශික පෙරමුණ ආදී වාමාංශික පක්ෂ තියෙනවා. අපි එක්ක මුල් අවස්ථාවේදී ෆෙඩරල් තත්වය දක්වා යා යුතු බව කී ශ්‍රී ලංකා මහජන පක්ෂය. මේ වෙනකොට පිල්ලෙයාන් මැතිතුමාගේ පක්ෂය ඉන්නවා. ඒ හැමෝම එක්තරා පොදු කාරණයකදී එකට එකඟ වෙනවා. ඒ තමයි අපේ පක්ෂයේ තියෙන මූලධර්ම. අපි ශ්‍රී ලාංකික ජාතිය වෙනුවෙන් පෙනී සිටින පක්ෂයක් බව. එහෙම නැතිව අපි මුස්ලිම් පක්ෂයක්, දෙමළ පක්ෂයක් හෝ යම් ආගමකට අයිති පක්ෂයක් කීවොත් හැමෝටම එකතු වෙන්න බෑ. ශ්‍රී ලංකාව දියුණු කරන්න ඕනෑ, ශ්‍රී ලංකාවේ ස්වෛරීත්වය රකින්න ඕනෑ කියන ඕනෑම පක්ෂයක් වෙනත් ප්‍රතිපත්ති මොනවා වුණත් පොදුවේ වැඩ කරනවා.
ඒ අනුව තමන්ගේ පක්ෂයේ ප්‍රතිපත්ති පසෙක තබා පොදු අරමුණ වෙනුවෙන් සම්මුතියකට එනවා..
අරමුණු පසෙක තබනවා නෙවෙයි. අපේ පක්ෂයේ තියෙන්නේ රටේ හැමෝටම පිළිගන්න පුළුවන් ප්‍රතිපත්ති. සිංහලයාට, දමිළයාට, මුසල්මානුවාට කියා වෙන්කරපු ප්‍රතිපත්ති නෑ. ශ්‍රී ලාංකිකත්වයට ගරු කරන හැමෝටම එකතු වෙන්න පුළුවන්. අනෙක් කාටවත් අවුලක් නෑ. ම්ලේච්ඡ, ගෝත්‍රිකවාදී තැනක ඉන්නවා නම් පොහොට්ටුව එක්ක ඉන්න බෑ. එහෙම නැති ඕනෑ කෙනෙක්ට අපිත් එක්ක එකතු වෙන්න පුළුවන්.■
එන්නත (දුර්)කළමනාකරණය
කෝවිඩ් වසංගතය පාලනය කිරීමේ දී මුලින් කරගෙන ආ පුරසාරම් දෙඩිල්ල පවා අතහැර දමන්නට සිදුවන තරම් අසමත්කමක් ප්‍රදර්ශනය කරන ආණ්ඩුව, කෝවිඩ් ප්‍රතිශක්තිකරණ එන්නත සම්බන්ධයෙන් ද දක්වන්නේ එවැනි ම අසමත්කමකි.
දැනට ලංකාවට ලැබී තිබෙන්නේ ඉන්දියාවේ පරිත්‍යාගයක් ලෙස ලැබුණු, කොවිෂිල්ඩ් එන්නතෙන් මාත්‍රා ලක්ෂ පහක් පමණ ය. එක පුද්ගලයකුට මාත්‍රා දෙකක් බැගින් එන්නත් කළ යුතු යැයි සැලකුවහොත්, එය ප්‍රමාණවත් වන්නේ පුද්ගලයන් ලක්ෂ දෙකහමාරකට පමණ ය. රටේ සෞඛ්‍ය ක්‍ෂෙත්‍රයේ, හමුදාවල වැනි කෝවිඩ් මර්දනයට පෙරමුණෙහි කටයුතු කරන අයට එන්නත දුන් පසු, වැඩිහිටි, රෝගී, ළමා වැනි අවදානම් ස්තරවල ජනතාවට දෙන්නට ඉතිරි වන එන්නතක් නැති තරම් ය.
ලංකාවේ ජනගහනය ආසන්න වශයෙන් ලක්ෂ දෙසිය විස්සකි. කෝවිඩ් සඳහා සමාජමය ප්‍රතිශක්තිකරණයක් ඇති කර ගැනීමට නම්, එම මුළු ජනගහනයෙන් සියයට අසූවකට වත් එන්නත ලබා දිය යුතු ය. ඒ කියන්නේ ලක්ෂ එකසිය හැත්තෑ හයකටවත් එන්නත ලබා දිය යුතු ය. මාත්‍රා දෙකක් ලබා දීම සඳහා මාත්‍රා ලක්ෂ තුන්සිය පනස් දෙකක් ලැබිය යුතු ය. ඒ තරම් ඉහළ අවශ්‍යතාවක් තිබියදී, අප උදම් අනන්නේ ඉන්දියාවෙන් අපට ආධාරයක් සේ ලැබුණු එන්නත් ලක්ෂ පහක් ගැන ය. ඒ අතර, ලෝක සෞඛ්‍ය සංවිධානයේ ආධාරයක් හැටියට තවත් එන්නත් ලක්ෂ දහසයක් තව දින 18කින් ලංකාවට ලැබෙන බව මාධ්‍ය වාර්තා කර තිබේ. එය ද සෑහෙන්නේ පුද්ගලයන් ලක්ෂ නවයකට පමණි.
මේ සරල සංඛ්‍යා ලේඛන දෙස බැලූ විට වුව ද, ලංකාව කෝවිඩ් ප්‍රතිශක්තිකරණයට අදාළ ව වුව ද සිටින්නේ කවරාකාර ප්‍රාථමික අවස්ථාවක දැ’යි පැහැදිලි ව පෙනෙනු ඇත. අපට විශ්වාසය තබන්නට සිදු වී තිබෙන්නේ ලංකාවට අනුකම්පාවෙන් කෝවිඩ් ප්‍රතිශක්තිකරණ දානයක් කවුරුන් හෝ කරන තුරු ය. ලෝකයෙන් උතුම් ම රට හදන්නට මීට වසරකට හමාරකට පෙර නායකයකු හොයා ගත් ලංකාවට, එවැනි දානයක් ලැබෙන තුරු බලා සිටින්නට සිදුවීම කෙතරම් ශෝචනීය ද? (ගම සමග පිළිසඳරක් යන මැයෙන් වරින්වර මහජන මුදල් මිලියන ගණනින් වැය කරමින් පැවැත්වෙන මාධ්‍ය සංදර්ශනයට වැය කෙරෙන මහජන මුදල්වලින් කොයි තරම් ප්‍රමාණයක් ප්‍රතිශක්තිකරණ එන්නත් මිල දී ගත හැකි දැයි ගණන් බැලීමට කලබල නොවන්න.)
දැනට රජයේ මැදිහත් වීමෙන් කෝවිඩ් ප්‍රතිශක්තිකරණ එන්නත දෙන්නේ රජයේ ප්‍රමුඛතාව අනුව මුල් පෙළේ සිටින සමාජ ස්තරවලට ය. අපි උදාහරණයකට සෞඛ්‍ය ක්‍ෂෙත්‍රය ගනිමු. ලංකාවේ සෞඛ්‍ය ක්‍ෂෙත්‍රය සමන්විත වන්නේ රජයේ සොඛ්‍ය අංශවලින් පමණක් නොවේ. රජයේ සෞඛ්‍ය සේවය එම ක්‍ෂෙත්‍රයෙන් සියයට හැටක් පමණ නියෝජනය කරන විට, පෞද්ගලික අංශයේ සෞඛ්‍ය ආයතන සියයට හතළිහක පමණ කොටසක් ආවරණය කරයි. මේවායේ සිටින්නෝ ද රෝගීහු, වෛද්‍යවරු, හෙද හෙදියෝ හා අනෙකුත් අදාළ සෞඛ්‍ය සේවකයෝ ය. ව්‍යුහය අතින් ඒවා රජයේ සෞඛ්‍ය ක්‍ෂෙත්‍රයට වෙනසක් නැත. ඒ අතරින් සමහර පෞද්ගලික රෝහල්වල කෝවිඩ් වාට්ටු පවත්වා ගෙන යෑමට ද රජය අවසර දී තිබේ. ඒ අනුව, කෝවිඩ් රෝගීන් සමග ඍජුව ගැටෙන පිරිසක් පෞද්ගලික සෞඛ්‍ය ක්‍ෂෙත්‍රයේ සිටිති.
ප්‍රතිශක්තිකරණ ප්‍රමුඛතා ලැයිස්තුවේ මේ පිරිස සිටින්නේ මුල් අංකවල නම් නොවේ. එහෙත්, කෝවිඩ් වාට්ටුවලදී මෙන් ම සාමාන්‍ය චැනලින් හා බාහිර රෝගී අංශවලදී මේ අය, ඍජුව ම මහජනතාව සමග සම්බන්ධ වෙති. ඒ අවදානම ගන්නට ඔවුන්ට සිදු වී තිබෙන්නේ එන්නත නොලබා පමණක් නොව, කවදාක ලැබේවි දැ’යි කිසිම අනුමානයක් ද නැතිව ය. මෙහි කිසියම් අවුලක් තිබෙන බව කිසිවකුට පෙනේ ද?
කෝවිඩ් ප්‍රතිශක්තිකරණ එන්නත, ලංකාවට ගෙන්වන්නට පෞද්ගලික රෝහල්වලට අවසර නොදෙන්නේ ඇයි? ලෝක සෞඛ්‍ය සංවිධානය පිළිගත් හෝ ලංකා ආණ්ඩුව පිළිගත් එන්නත් විශේෂ ලංකාවට නිශ්චිත නියාමන ක්‍රමවේද යටතේ ලංකාවට ගෙන්වීමටත්, මුදල් ගෙවා ඒවා ලබා ගැනීමට අවශ්‍ය අයට ලබාගැනීමට අවකාශය සැලසීමටත් තීරණයක් ගතහොත්, එකක්, ආණ්ඩුව සැලකිය යුතු බරකින් නිදහස් වෙයි. දෙක, සමාජ ප්‍රතිශක්තිකරණය වැඩිවන්නට එය හේතු වෙයි. තුන, දැනට ආණ්ඩුවේ ප්‍රමුඛතා ලැයිස්තුවල නැති, විවිධ වෘත්තීන්වල යෙදෙන මහජනයා සමග නිතර ගැවසෙන බොහෝ පිරිස්වලට, ඉන් මහත් සේවයක් සැලසෙයි. ආණ්ඩුවේ අද්විතීය වියතුන්ට, මේ ගැන අදහසක් තිබේ ද?■
2019 දී රුපියල් මිලියන 1491ක බීජ ආනයනය කරලා
2021 පෙබරවාරි 01 දින දරණ විගණකාධිපතිවරයාගේ එළවළු බීජ දේශීය වශයෙන් නිෂ්පාදනය කිරීමේ ක්‍රියාවලියේ කාර්යසාධනය වාර්තාව අනුව 2015 දී රුපියල් මිලියන 962.7ක් වූ එළවළු බීජ ආනයන වියදම 2019 වර්ෂයේදී රුපියල් මිලියන 1491.6 දක්වා 35% කින් වැඩිවී ඇත.
ඒ අනුව 2015 දී බීජ ක්‍රිලෝ ග්‍රෑම් 226,152ක් ආනයනය කර ඇති අතර එහි වටිනාකම රුපියල් මිලියන 963කි. 2016 දී ක්‍රිලෝ ග්‍රෑම් 312,246ක් ආනයනය කර ඇති අතර එහි වටිනාකම රුපියල් මිලියන 1,400කි. 2017 දී ක්‍රිලෝ ග්‍රෑම් 227,255ක් ආනයනය කර ඇති අතර වටිනාකම රුපියල් මිලියන 1,195කි. 2018 දී ක්‍රිලෝ ග්‍රෑම් 229,559ක් ආනයනය කර ඇති අතර වටිනාකම රුපියල් මිලියන 1,519කි. 2019 දී ක්‍රිලෝ ග්‍රෑම් 198,595ක් ආනයනය කර ඇති අතර වටිනාකම රු මි 1,491කි. එම කාලයේ ආනයනය කර ඇති මුළු ක්‍රිලෝ ග්‍රෑම් ප්‍රමාණය 6,567ක් වන අතර මුලු වියදම රුපියල් මිලියන 1,193,807කි.
ඉහත දත්ත අනුව 2015ට සාපේක්ෂව 2019 වනවිට ආනයනය කළ බීජ ක්‍රිලෝ ග්‍රෑම් ප්‍රමාණය 13% කින් අඩුවී ඇතත් බීජ ආනයන වියදම 55% කින් වැඩිවී ඇත.
එළවළු බීජ ආනයන බලපත්‍ර ලබාදීමේදී උපරිම ආනයන සීමා පැනවීමක් සිදුකර නැති අතර බෝංචි බීජ සඳහා පමණක් ආනයන සීමාවක් පනවා තිබී ඇත.
එසේ වුවද වාර්ෂික පරිභෝජනය සඳහා අවශ්‍ය එළවළු ප්‍රමාණය කොපමණද යන්න ගණනය කිරීමක් සිදුවී නැති අතර එමෙන්ම බීජ අවශ්‍යතාව ගණනය කිරීමක් සිදුකර නැත.
ඒ නිසාම දේශීය බීජ හා රෝපණ ද්‍රවය මධ්‍යස්ථානවල බීජ නිෂ්පාදනය හා මිලදී ගැනීම 2017 දී කිලෝ ග්‍රෑම් 13,865ක් වන විට ආනයනය ක්‍රිලෝ ග්‍රෑම් 227,255ක් වී ඇත. 2018 දී දේශීය නිෂ්පාදන හා මිලදී ගැනීම් ප්‍රමාණය ක්‍රිලෝ ග්‍රෑම් 22,189ක් වනවිට ආනයනය ක්‍රිලෝ ග්‍රෑම් 229.559ක් වී ඇත. 2019 දී දේශීය නිෂ්පාදන හා මිලදී ගැනීම් ප්‍රමාණය ක්‍රිලෝ ග්‍රෑම් 37042ක් වනවිට ආනයනය ක්‍රිලෝ ග්‍රෑම් 19859ක් වී ඇත.
තවද දේශීය බීජ අවශ්‍යතාව හඳුනාගෙන රජයේ බීජ ගොවිපල මඟින් නිෂ්පාදනය කළ නොහැකි ප්‍රමාණය පමණක් කොන්ත්‍රාත් වැඩසටහන යටතේ නිෂ්පාදනය කරගත යුතු වූවත් ඒ අනුව කටයුත කරන්නේද යන්න විගණනයේදී නිරීක්ෂණය වී නැත. ඒ යටතේ ගොවීන්ගෙන් මිලදී ගත් බීජ ප්‍රමාණය 2017 දී ක්‍රිලෝ ග්‍රෑම් 4,496.07ක් වී ඇති අතර වටිනාකම රුපියල් 6,853,549ක් වී ඇත. 2018 දී බීජ ක්‍රිලෝ ග්‍රෑම් 11,745.65ක් මිලදී ගෙන තිබෙන අතර වටිනාකම රුපියල් 16,573,090කි. 2019 දී බීජ ක්‍රිලෝ ග්‍රෑම් 25,654.7ක් මිලදී ගෙන තිබෙන අතර වටිනාකම රුපියල් 39,512,225කි.
දේශීය එළවළු බීජවලට වඩා ආනයනික බීජ වල මිල වැඩි වුවද වැඩි මිලකට ගොවීන් ආනයනික බීජ ලබා ගැනීමට පෙළඹී ඇත්තේ දේශීය බීජ සැපයුම ප්‍රමාණවත් නොවන නිසාය.■
අවම වැටුපේ කතන්දරය වතු කම්කරුවන්ට 1000 වුණත් වෙනත් කම්කරුවන්ට 500යි
වතු කම්කරුවන්ගේ අවම වැටුප රුපියල් 1000ක් කිරීමට කම්කරු දෙපාර්තමේන්තුව මැදිහත් වී තීන්දු ගත් බව පුවත් පළ විය. එහෙත්, තවත් වෘත්තීන් ගණනාවක අවම වැටුප තිබෙන්නේ ඊට වඩා අඩුය.
කම්කරු දෙපාර්තමේන්තුව ඒවා ගැනත් පියවර ගනීවිද?
වතු කම්කරුවෙකුගේ දිනෙක අවම මූලික වැටුම රුපියල් 1000ක් කිරීමට ජාතික පඩි පාලක සභාව තීන්දු කළ බවට පුවත් පළ වුණා. ඒක දිනක වැටුප දාහක් ඉල්ලා කරන ලද අරගලයේ විශාල ජයග්‍රහණයක්. ඒත් සමහර ජයග්‍රහණ විනිවිද දකින්නට අපට හැකි වුණොත්, නොසිතූ කරුණු මතු කරගන්න පුළුවන්.
දිනෙක වැටුප රුපියල් 1000ක් වුණොත්, මාසයකට දින 20ක් වැඩ කළොත් වැටුප 20,000ක්. ඒ කියන්නේ වතු කම්කරුවන් මසකට රුපියල් 20,000ක අවම වැටුපක් දිනාගෙන. ඒත්, ජාතික අවම වේතන පනත සහ ඊට අදාල අනෙකුත් පනත් අනුව කම්කරුවෙක් ලබන අවම දිනෙක වැටුප රුපියල් 500ක්. මාසික අවම වැටුප රුපියල් 13,500ක්.
පඩි පාලක සභාවක් කියන්නේ යම් වෘත්තියක වැටුප් තීන්දු කරන ආයතනයක් නෙවෙයි. එය තීන්දු කරන්නේ කම්කරු අයිතීන් රැකගැනීමට අදාල අවම වැටුපක්. රසවත්ම කරුණ මේකයි.
ලංකාවේ අවම වැටුප් තීන්දු කරන්නට නීති ගණනාවක් තියෙනවා. පඩි පාලක සභා ඉන් එකක්. ඊට අමතරව 2016 අංක 3 දරණ ජාතික අවම වේතන පනත, 2005 අංක 36 දරන ජාතික අයවැය සහන දීමනා පනත සහ 2016 අංක 4 දරන ජාතික අයවැය සහන දීමනා පනත කියන පනත්වල අවම වැටුපක් ගැන සඳහන්. ඒ පනත්වලින් ලංකාවේ හැම වෘත්තියක්ම ආවරණය වෙන්නේ නැහැ. එහෙත් ක්ෂේත්‍ර ගණනාවක් එයට අයත්.
වෙරිටේ රිසර්ච් ආයතනයේ සහකාර නීති විශ්ලේෂකවරයෙකු වන නීතිඥ සුපුන් ජයසේකර අධ්‍යනයකින් පසු පල කරන ලද වාර්තාවක මෙම පනත් සහ ඒවායේ අවම වැටුප් ගැන විස්තර කරනවා. ඒ අනුව කම්කරුවෙකු ලැබිය යුතු අවම වැටුප රුපියල් 13,500ක්. දිනෙක වැටුප 500ක් පමණයි.
මේ අවම වැටුප් කතාව ගැන අත්දැකීම් බහුල වෘත්තිය සමිති ක්‍රියාකාරිකයෙකු වන ඩී. මලවිසූරිය මහතා අප සමඟ විස්තරයක් කළා.
‘අවම වැටුප් කියන එක ක්‍රියාත්මක වෙන්නේ නැහැ. දැනට තියෙන ක්‍රමය යටතේ බලය තියෙන මිනිසුන් ඒක ඉල්ලන්නේ නෑ. අනෙක අවම වැටුපට කවුරුත් වැඩ කරන්නේත් නෑ. වතු කම්කරුවන්ට කරන්න දෙයක් නැතිකමට, ඇත්තටම ඉතා අඩු වැටුපක් ලැබෙන නිසා ඒක මත බලාපොරොත්තු තබනවා. ඒත් අනෙක් අය ඒ ක්‍රමය මත විශ්වාසය තබන්නේ නෑ. මොකද ප්‍රායෝගිකව ඔවුන්ට ඊට වඩා වැටුපක් ලැබෙනවා. උදාහරණයක් විදියට ඉදිකිරීම් අංශයේ අවම වැටුප ඉතා අඩුයි. ඒත් රුපියල් දෙදාහක්වත් නැතිව ඔවුන් අත් උදව් දෙන්න එන්නේත් නෑ.
අනෙක දැන් ලංකාවේ ප්‍රශ්නයක් තමයි ශ්‍රමයට වටිනාකමක් නැතිකම සහ මිනිසුන් කුණු කොල්ලයට ශ්‍රමය ලබා නොදීම. ගොඩක් අය ඉන්නවා ත්‍රීවීල් එකක් එළවලා කීයක් හරි හොයාගෙන අඩියක් ගහලා ගෙදර යන. ඔවුන්ට එච්චර සාරවත්භාවයකුත් නෑ.
කම්කරු දෙපාර්තමේන්තුව අමූලික බොරුවක් කරන්නේ. හිටපු කම්කරු කොමසාරිස් කෙනෙක් කොම්පැණිකාරයන්ගේ ගැත්තෙක්. දැන් ඉන්න කම්කරු කොමසාරිස්වරයා උඩින් ගෙනැත් දාපු කෙනෙක් මිසක් කම්කරු දෙපාර්තමේන්තුවේ අත්දැකීම් තියෙන කෙනෙක් නෙවෙයි. ඉස්සර සමහර නිලධාරීන් පිළිවෙලකට වැඩ කළා. දැන් එහෙම එකක් නෑ. කම්කරු දෙපාර්තමේන්තුව කිසි වැඩක් නැති ආයතනයක්.
ටයි ගහගෙන නිලධාරීන් හිටියාට, ශ්‍රමය ලබාගැනීම සඳහා විධිමත් වැඩපිළිවෙලක් ක්‍රියාත්මක කරන්නේ නෑ. වෙන රටවල සමහර අංශවල වැඩ කරන පැය ගණන අඩු කරනවා. ඒකට ගැලපෙන්න වැටුප් හදනවා. ඔය වගේ විවිධ නියාමන ක්‍රම පාවිච්චි කරනවා. එතකොට ඒ ඒ ක්ෂේත්‍රවල වැඩ කරන්නට මිනිසුන් ඇදිලා එනවා.’
ප්‍රශ්නය තියෙන්නේ අවම වැටුප ගණනය කරන ක්‍රමයේයි. විවිධ වෘත්තීන්ට අදාලව පඩි පාලක සභා තියෙනවා. ඒවා පවතින්නේ පඩි පාලක සභා පනත අනුව. ඒ ඒ වෘත්තීන්ට අදාල අවම වැටුප තීන්දු කරන්නේ වෘත්තිය සමිතිවලින් නියෝජිතයන් 8 දෙනෙක්, හාම්පුතුන්ගේ නියෝජිතයන් 8 දෙනෙක් හා කම්කරු දෙපාර්තමේන්තුවේ නියෝජිතයන්ගෙන් පඩි පාලක සභාව සමන්විතයි. බහුතරයේ එකඟතාව අනුව අවසන් තීන්දුව ගන්නවා.
එහෙත් ලංකාවේ වැටුප් කතාන්දරය පවතින්නේ ඔය වේදිකාවලට පිටින්. විවිධ වෘත්තීන්ට අයත් වෘත්තිය සමිති සහ හාම්පුතුන් අතර කතාන්දරය තියෙන්නේ. අරගල කර තමන්ගේ ඉල්ලීම් දිනාගන්නට හයිය තිබෙන වෘත්තිය සමිති අනෙක් පාර්ශ්ව නම්මාගෙන තමන්ගේ වැටුප වැඩි කරගන්නවා. නැත්නම් හාම්පුතුන් හා රජය පැත්තට බර වැඩි වී, අවම වැටුප ඉහළ නොයා පවතිනවා. බොහෝ අය දැන් පඩි පාලක සභා ගණන් ගන්නේත් නෑ.
‘හෝටල් ක්ෂේත්‍රයේ අවම වැටුප 10,600යි. ඒකෙන් මිනිහෙක් ජීවත්වෙන්නේ කොහොමද. ඉස්සර නම් අවුරුද්දකට සැරයක් සාකච්ඡා කරලා වැඩි කරනවා. ඒත් දැන් එහෙම කරන්නේ නෑ. කාටවත් දහදාහක මූලික වැටුපකින් ජීවත්රවෙන්න බෑ.’
ලංකාවේ හැම වෘත්තියටම පඩි පාලක සභා නැති වීම තවත් කාරණයක්. ජාතික අවම වේතන පනතෙන් තවත් පාර්ශ්වවලට අවම මූලික වැටුපක් නියම කරලා තියෙනවා.
නීතිඥ සුපුන් ජයවර්ධනගේ වාර්තාවේ අවම වැටුප ගණනය කරන විදිය ගැන මෙලෙස විස්තර කරනවා.
‘ඉතිහාසයේ පළමු වරට ජාතික අවම වේතන පනත මඟින් කර්මාන්ත සහ සේවා අංශයන්හී රැකියාවේ නියුතු සෑම සේවකයෙකු හටම රුපියල් 10,000ක අවම මාසික වැටුපක් සහතිකකරන ලදී. ඊට අමතරව, රුපියල් 40,000ට අඩු මාසික වැටුපක් ලබන සෑම සේවකයෙක් සඳහා ම 2016 අංක 4 දරන ජාතික අයවැය සහන දීමනා පනත මඟින් මාසිකව සේවය කල දින ගනනට සමානුපාතිකව හිමිවන රුපියල් 2,500ක උපරිම දීමනාවක් නියම කරනු ලැබිණි. මෙහි දී සැලකිය යුතු වැදගත් කරුණක් වන්නේ, මෙකී සියලු වැටුප් සහ දීමනාවන්ට 2005 අංක 36 දරන ජාතික අයවැය සහන දීමනා පනත මඟින් රුපියල් 20,000ට අඩු මාසික වැටුපක් ලබන සෑම සේවකයෙක් සඳහාම මාසිකව සේවය කල දින ගණනට සමානුපාතිකව හිමිකර දී තිබූ රුපියල් 1,000ක මාසික දීමනාව ද ඇතුලත්වීමයි. ඒ අනුව ඉහත කී අංශයන්හි සේවකයෙකුට හිමි විය හැකි මාසික අවම වැටුප රුපියල් 13,500 දක්වා වර්ධනය විය.’
ඒත් හැබෑ ප්‍රශ්නය මේකයි. ලංකාවේ කාටවත් මේ අවම මූලික වැටුප ප්‍රමාණවත් නෑ. රටේ ජීවන වියදම සහ අනෙකුත් ආර්ථික කාරණාවලට මේක ගැලපෙන්නේ නෑ. ඒ නිසා වෘත්තිකයන්ට මේ අවම වැටුප්වලින් ආවරණයක් සැපයෙන්නේ නෑ. ඒ ඒ වෘත්තිකයන් ඔය අවම වැටුප් ගැන දන්නේත් නෑ.
අනෙක් ප්‍රශ්නය තමයි උද්ධමනය. ඉතිහාසයේ යම් අවුරුද්දක අවම වැටුප මේකයි කියා තීන්දු කොට පනතක් සම්මත කළත්, අවුරුද්දෙන් අවුරුද්ද ඒ වැටුපේ වටිනාකම අඩු වෙනවා. ඒ අනුව පනතකින් සම්මත කරන්න ඕනෑ අවම වැටුපක් නෙවෙයි. අවම වැටුප් තීන්දු කරන්නට සුදුසු සූත්‍රයක්. අනෙකුත් ඉහළ යෑම් අනුව අවම වැටුප තීන්දු වෙන ක්‍රමයක් ඕනෑ.
නීතිඥ සුපුන් ජයවර්ධන පෙන්වාදෙන්නේ ලංකාවේ අවම වැටුප 1975 මාර්තු 17 වන දින ශ්‍රී ලංකාව අත්සන්කළ 1970 අංක 131 දරන වේතන සකස් කිරීම පිලිබඳ ජාත්‍යන්තර සම්මුතියෙහි විදිවිධාන නිසිපරිදි ක්‍රියාත්මක කරන්නට බැරි බව.
දැන් තියෙන ක්‍රමයේ හැටියට ජාතික මට්ටමෙන් වැටුප් ප්‍රතිපත්ති නෑ. තමන් අයිති ක්ෂේත්‍රය ඇපයට තියලා, වැඩ වර්ජනවලින් වැටුප් දිනාගන්න පුළුවන් වෘත්තිය ක්ෂේත්‍රවල අයට තමන්ගේ වැටුප් වැඩි කරගන්න පුළුවන්. නිසි වෘත්තිය සංවිධානයක් නැති, වැඩ වර්ජන කළ නොහැකි, ආරක්ෂාවක් නැති ක්ෂේත්‍රවල අයට ඒ වාසිය නැහැ. ලියුම්කරුත් අයත් වන ජනමාධ්‍ය ක්ෂේත්‍රය හොඳම උදාහරණයක්. සිතාගන්නටත් බැරි තරම් අඩු වැටුප්වලට මාධ්‍ය කම්කරුවන් හාම්පුතුන්ට කඹුරනවා. එහෙත්, අවම වැටුපෙන් කිසිම ආවරණයක් නෑ. මාධ්‍යවේදීන් ඉතා අඩු වැටුපක් ලැබුවත්, ඔවුන්ට නියම කර ඇති අවම වැටුප වගේ දෙගුණයක් විතර අතට ලැබෙනවා. ප්‍රශ්නය ඒ මුදලත් ජීවත්වෙන්නට ප්‍රමාණවත් නොවීම.
වැටුප් තීන්දු කිරීමේ හොඳ යාන්ත්‍රණයක් හදාගැනීම පහසු කටයුත්තකුත් නෙවෙයි. හාම්පුතුන්ගේ පැත්තේ කතාන්දරයත් අහන්න එපායෑ. වැටුප් ගෙවීමෙන් කර්මාන්තය පාඩු ලබන්නත් බෑ. ඒ අනුව කම්කරු අයිතිවාසිකම් සහ අවම වැටුප් පිළිබඳ සාකච්ඡා ඒ ඒ ක්ෂේත්‍රවල පැවැත්ම ගැනත් සලකා බලමින් කරන්න ඕනෑ.
අනෙක් පැත්තෙන් සේවකයන් සහ ඔවුන්ගේ පවුල්වල අවශ්‍යතාවයන් සලකන්න ඕනෑ. ඒ කියන්නේ රටේ සාමාන්‍ය වැටුප් තත්වය, ජීවන වියදම, සමාජ ආරක්ෂණ ප්‍රතිලාභවල ස්වභාවය සහ සාපේක්ෂව අනෙකුත් සමාජ කණ්ඩායම්වල ජීවන මට්ටම් ගැන සලකන්න වෙනවා.
ඊට අමතරව ආර්ථික සාධක සලකන්න ඕනෑ. ආර්ථික සංවර්ධනයේ අවශ්‍යතාවන්, නිෂ්පාදන මට්ටම්, සහ රැකියාවක් සිදු කිරීමට ඇති ඉහල ආර්ථික අවශ්‍යතාවය ඒකට ඇතුළත්.
ඒවා පමණක් ප්‍රමාණවත් නෑ. එම කොන්දේසි උල්ලංඝනය කරන අයට එරෙහිව නීතිමය ක්‍රියාමාර්ග ගැනීමට ප්‍රතිපාදන තියෙන්නත් ඕනෑ. මේ සියල්ලට අදාල නීති රීති වෙනස් විය යුතුයි. ඒ පිළිබඳ වගකීම තියෙන්නේ කම්කරු දෙපාර්තමේන්තුවට, කම්කරු අමාත්‍යවරයාට සහ රජයට. අනෙක් පැත්තෙන් රටේ පුරවැසියන්, වෘත්තිය සමිති, සිවිල් සංවිධාන වැනි පාර්ශ්වවලින් එයට අදාල ඉල්ලීම් කරන්නත් ඕනෑ.■