No menu items!
22.5 C
Sri Lanka
30 April,2025
Home Blog Page 182

අදීන විහිළුකාරයා ඩේව් චැපෙල්

  • වීරයෙකුගේ කකුල පැටලුණාම බයගුල්ලන් සාද දමනවා.
  • මට අනුව ඩේව් ඔයා තමයි ශ්‍රේෂ්ඨතමයා. මේක හාස්‍ය කලාව ගිලී ගිය කාලයක්.

‘ඩේව් අනෙක් හැමෝටම වඩා ගොඩක් බුද්ධිමත්. ඩේව් බොහෝ විට ලොව බිහි වූ විදග්ධම කොමීඩියන් වෙන්න ඇති. සංස්කෘතියට කළ බලපෑම එක්ක ඔහු තමයි ඔහුගේ පරම්පරාවේ හඬ. කවුරුත් ඔහුගේ ළඟින්වත් තියන්න බැහැ.’
ප්‍රහසන ක්ෂේත්‍රයේ ප්‍රවීණතම කලාකරුවෙකු වන එඩී මර්ෆි එසේ කීවේ ඩේව් චැපෙල්ට ඇමෙරිකාවේ ප්‍රහසන කලාවට අයත් ඉහළම සම්මානය වන ‘මාක් ට්වේන්’ සම්මානය 2019 දී ලැබුණු මොහොතේ, එම වැඩසටහන වෙනුවෙන්.
ශ්‍රී ලංකාවේ ඇතැම් අය ‘ස්ටෑන්ඩ් අප් කොමඩි’ කලාව ගැන උනන්දුවක් නැතිව ඇති. උනන්දු අයත් අතරින් පතර ඇති. කොහොම වුණත් ඇමෙරිකාවේ හැදී වැඩුණු ‘ස්ටෑන්ඩ් අප් කොමඩි’ ලොව අංක එකේ කලා ප්‍රවණතාවක්. මෑත කාලයේ ජෙහාන් බ්ලොක් සහ ඩිනෝ කොරේරා ලංකාවේ ජනප්‍රිය වූ නිසා, ‘ස්ටෑන්ඩ් අප් කොමඩි’ කලාව ගැනත් සංවාදයක් හැදුණා.
වේදිකාවක සිටින තනි පුද්ගලයෙක්, දැවැන්ත ප්‍රේක්ෂාගාරයක් දීර්ඝ කාලයක් තිස්සේ හිනස්සන්නේ කොහොම? කම්මැලි නොසිතී, උනන්දුව අවුස්සාගෙන ප්‍රේක්ෂාගාරය තබාගන්නේ කොහොමද? ඒ අතින් සලකද්දී ස්ටෑන්ඩ් අප් කොමඩි ලොව අසීරුම කලාවක්. කලාකරුවා අසමත් වුණොත් සජීවී ප්‍රේක්ෂාගාරයේදීම එය පෙනේවි.
ප්‍රේක්ෂාගාරය සජීවීව තබාගන්නේ රසවත් මාතෘකා කතා කරමින්. පුදුම සහගත කතන්දර, අත්දැකීම් මතු කරමින්. ඒ සියල්ලට යටින්, අසා සිටින්නන්ගේ සිතීම වෙනස් කරන නිරීක්ෂණ ඉදිරිපත් කරමින්. ප්‍රේක්ෂකයන් කිසිදා නොසිතු පැත්තට ඔවුන්ගේ මනස ගෙනයමින්.
ඕනෑම සාර්ථක ස්ටෑන්ඩ් අප් කොමඩියන් කෙනෙක් විශේෂ කලාකරුවෙක් වන්නේ ඒ ආකෘතිය නිසා. ඒත්, ඩේව් ඒ කලාවේ සිටින අය අතරිනුත් අද්විතීයයි.
‘ඩේව් මෘගයෙක්. මගේ හිතට බයක් ඇතුළු කරන එකම කෙනා ඔහු.’ වත්මන් ලොව වැඩිම ආදායමක් උපයන ස්ටෑන්ඩ් අප් කොමඩියන් කෙනෙක් වන ක්‍රිස් රොක් කියා තිබුණා.
ඩේව් ගැන අප මෙහි අකුරු කරන්නේ හාස්‍ය කලාව ගැන උනන්දුවක් දක්වන අයට තේරුම් ගන්න විතරක් නෙවෙයි. ඕනෑම කලාවක් ගැන උනන්දු කෙනෙක්ට ඩේව්ගේ අදීනත්වය තේරුම් ගැනීම වටිනවා.

කතා කියන්නා
2020 ජුනි 12 වැනිදා ඔහු නෙට්ෆ්ලික්ස් ආයතනයට අයත් යූටියුබ් නාළිකාවකින් පැය භාගයකට ආසන්න විශේෂ ප්‍රසංගයක් විකාශය කර තිබුණා. එය ඔහුගේ නිවස අසල කළ එකක්. වසංගත සමය වන නිසා නිරෝධායන නීති අනුව එකිනෙකාට දුරින් ආසන පනවා, කුඩා පිරිසක් කැඳවාගෙන කළ එකක්. මේ පටිගත කිරීම ඇමෙරිකාවේ ‘බ්ලැක් ලයිව්ස් මැටර්’ උද්ඝෝෂණ මාලාව තිබුණු කාලයේ.
‘8.46’ එම ප්‍රසංගයේ නම වුණා. පැය භාගයක් තිස්සේ ඔහු කළ වැඩසටහනේදී විහිළු කළේ නැති තරම්. ඔහු සැහැල්ලුවෙන් කතා කරන්නට පටන්ගත්තා. මේ ප්‍රසංගයට නම ලැබුණේ කෙලෙසද කියා නරඹන්නන්ට වැටහුණේත් නෑ. ඔහු හරියටම මාතෘකාවට එද්දී, ඇඟ හිරිවැටෙන්නට ගත්තා. සිදු වුණේ කුමක්දැයි කියන්න බැහැ. එය අහද්දී සිරුරම පණ නැති වුණා. ඔහු කතා කළේ ඇමෙරිකාවේදී පොලීසිය ඝාතනය කළ ජෝජ් ෆ්ලොයිඩ් ගැන. විනාඩි අටයි තත්පර 46ක් ෆ්ලොයිඩ්ගේ බෙල්ල සිර කරගෙන හිටියා. ඩේව් චැපෙල්ගේ උපන් වෙලාවත් 8.46.
ඔහුගේ අදහස්වලටත් වඩා ප්‍රබල වුණේ ඔහුගේ කතාවේ උද්වේගය සහ ජවය. ඔහු කියන දේ අනුව එය උස් පහත් වූ හැටි. ජෝජ් ෆ්ලොයිඩ් ඝාතනය ගැන කළ බල සම්පන්නම කතාව වන්නේ, අවිවාදිතවම එය.
මිලියන 29ක් නැරඹූ මේ පැය භාගයක වීඩියෝවෙන් ඩේව් චැපෙල් කවුදැයි තේරුම් ගත හැකියි. ඔහුගේ කතා මිනිසුන් ඇහුවේ විහිළු නිසාම නෙවෙයි. අදහස් ගළපා කීමේ හැකියාව අද්විතීය නිසායි.

හිතුවක්කාරයා
‘වීරයෙකුගේ කකුල පැටලුණාම, බයගුල්ලන් සාද දමනවා.’ ඔහු 2021 පෙබරවාරි 12 වැනිදා ‘රිඩෙම්ප්ෂන් සෝන්ග්’ නම් විශේෂ වීඩියෝව ඉන්ස්ටග්‍රෑම් වෙත එකතු කරමින් කීවා. මේ වීඩියෝව හදිසියේ දුටු මොහොතේත් හිත හිරිවැටුණා.
‘දෙවියනේ’ පුදුමයෙන් සිතිවිලි නතර වුණා. ‘ඩේව් දැවැන්ත රූපවාහිනී සමාගමක් දණගස්වලා.’
රිඩෙම්ප්ෂන් සෝන්ග් වීඩියෝවත් ඩේව් චැපෙල් මෑත කාලයේ සමාජ මාධ්‍යවලට එකතු කළ තෙවැනි ප්‍රහසන නොවන වීඩියෝව.
පළවැන්න අප කලින් කී ‘8.46’. දෙවැන්න ‘අන්ෆොගිවන්’ නම් වීඩියෝව. රිඩෙම්ප්ෂන් සෝන්ග් කියන්නේ තුන්වැන්න.
‘අන්ෆොගිවන්’ නම් දෙවැනි වීඩියෝවෙන් ඔහු කොමඩි සෙන්ට්‍රල් ආයතනයට ඍජුව අභියෝග කළා. ඒ අභියෝගය පසුපස දීර්ඝ පසුබිම් කතාවක් තිබෙනවා.
ඩේව් චැපෙල් සාමාන්‍ය සමාජයේ අතිශය ජනප්‍රිය වුණේ 2003 දී කොමඩි සෙන්ට්‍රල් ආයතනයේ විකාශය වූ ‘ද චැපෙල් ෂෝ’ නම් හාස්‍යමය වැඩසටහන් මාලාව නිසායි. ඒ කාලයේ වැඩිම ඩීවීඩී ප්‍රමාණයක් අලෙවි වූ රූපවාහිනී ප්‍රහසන වැඩසටහන එය. වැඩිම පිරිසක් රූපවාහිනියෙන් නැරඹූ වැඩසටහනක් එය. කළු ඇමෙරිකානුවෙකුගේ ජීවිතය හාස්‍යමය අයුරින් රූපවාහිනියෙන් ඉදිරිපත් කළ ප්‍රබලම ප්‍රකාශනයක් එය.
එහෙත්, ඒ වැඩසටහන අතිශය ජනප්‍රියත්වයේ තිබියදී, වැඩසටහනේ තුන්වැනි කොටස් මාලාව වෙනුවෙන් ඇමෙරිකානු ඩොලර් මිලියන 50ක ගිවිසුමක් අත්සන් කරන්නට සිටියදී, ඒ සියලු මුදල් සහ ජනප්‍රියත්වය අත්හැර චැපෙල් දකුණු අප්‍රිකාවට ගියා. එතැනින් පසු හොලිවුඩයට පා නොතබා කාලයක් හිටියා. මුළු රසික සමාජයම අන්දමන්ද වුණා.
ඇමෙරිකානු ඩොලර් මිලියන 50ක් කියන්නේ ඒ කාලයේ කිසිම ප්‍රහසන කලාකරුවෙකුට සිතාගන්න බැරි මුදලක්. ඒ මුදලට පයින් ගැසීමත්, ඇමෙරිකාවේ සාර්ථකම රූපවාහිනී වැඩසහන අත්හැර ගෙදර යෑමත් විස්මිත, හිතුවක්කාර තීන්දුවක්. මුදලටත් වඩා තමාගේ නිදහස, තමා කරන දේ පිළිබඳ ආත්මීය බැඳීම සහ වෘත්තීය පීඩනය නිසා ස්වාධීන තීන්දුවක් ගැනීමට ඔහු එදා හිතුවා.
එතැනින් පසු ඩේව් ඔහායෝ ප්‍රාන්තයේ ගොවිපලක් දමාගෙන පාඩුවේ කල් ගෙව්වා. පුංචි සජීවී ප්‍රහසන වේදිකාවලට නැග නිදහසේ කතා කළා. ඒ කාලයේ ඩේව් පුංචි සාදයකට ගියත්, එය ටැබ්ලොයිඩ් පුවත්පත්වල අවධානයට යොමු වුණා.
ඩේව්ට දැවැන්ත නාළිකාවලින්, හොලිවුඩයෙන් ලැබුණු ආරාධනා ප්‍රතික්ෂේප කළා. ඔහු තවදුරටත් හොලිවුඩය විශ්වාස කළේ නෑ. මැනේජර්වරුන්, දැන්වීම් හිමිකරුවන්, සූට් ඇඳගත් මිනිසුන් පිරුණු හොලිවුඩයට ඔහු කැමති වුනේ නෑ.
චැපෙල් ෂෝ වෙනුවෙන් ඩේව් අත්සන් කළ ගිවිසුම් අනුව, එම වැඩසටහනේ නාමය අයිති කොමඩි සෙන්ට්‍රල් ආයතනයට. බුද්ධිමය අයිතියත් ඔවුන්ට. ඒ වැඩසටහන නැවත නැවතත් විකාශය කරමින් ලැබෙන ආදායම සම්පූර්ණයෙන්ම කොමඩි සෙන්ට්‍රල් ආයතනයට.
දීර්ඝ කාලයක් ගොවිපළේ දිවි ගෙවූ ඩේව් පසුගිය දශකයේ අන්තිම කාලයේ නෙට්ෆ්ලික්ස් ආයතනයේ කොමඩි ප්‍රසංග කිහිපයකිනුයි නැවත පැමිණියේ. (මේ ප්‍රසංග තුන සහ කලින් සඳහන් කළ සමාජ මාධ්‍ය වීඩියෝ තුනත් එකිනෙකට වෙනස්.) නෙට්ෆ්ලික්ස් සමඟ ඔහු වැඩ කළේ එම ආයතනය ඩේව්ට අවැසි නිදහස දීමත්, සාධාරණ ගිවිසුම් අත්සන් කිරීමත් නිසා. ඒවා කලාව ගැනත්, අදහස් ප්‍රකාශනය ගැනත් උනන්දු ඕනෑ කෙනෙක් නැරඹිය යුතුම ප්‍රසංග. සරල බසින් කීවොත් මල් වෙඩි.
නැවත ඩේව් ප්‍රහසන ලොවේ පෙරමුණටම ආවා. අප කලින් සඳහන් කළ අන්ෆොගිවන් නම් දෙවැනි සමාජ මාධ්‍ය වීඩියෝවෙන් ඩේව් කීවේ තමන්ගේ මහන්සියෙන් තැනූ ‘චැපෙල් ෂෝ’ විකුණමින් අදටත් කොමඩි සෙන්ට්‍රල් ලාභ ලබන බව. එහෙත්, ගිවිසුම නිසා ඔහුට එයින් කිසිම මුදලක් නොලැබෙන බව. ගිවිසුම අනුව එය නිවැරදි වුණත්, තමන්ට මුදල් නොලැබීම අසාධාරණ බව ඩේව් කීවා. අන්ෆොගිවන් නම් දෙවැනි සමාජ මාධ්‍ය වීඩියෝව අවසානයේ චැපෙල් ෂෝ නැරඹීමෙන් වළකින ලෙස, වර්ජනය කරන ලෙස ඔහු තමන්ගේ සියළු ප්‍රේක්ෂකයන්ගෙන් ඉල්ලීමක් කළා.
‘ප්‍රේක්ෂක ඔබ මගේ ෂෝ එක බැලුවේ නෑ. මට මගේ නම ආපහු ලැබුණා. මගේ ෂෝ එක ලැබුණා. ඔවුන් මට ඩොලර් මිලියන ගාණක් ගෙව්වා. ඔබට ස්තූතියි.’ අප කලින් සඳහන් කළ රෙඩෙම්ප්ෂන් සෝන්ග් නම් තෙවැනි සමාජ මාධ්‍ය වීඩියෝවේදී ඔහු කීවා. දැන් ඔහුට අයිති ‘චැපෙල් ෂෝ’ යන නමෙන් නවතම කතා මාලාවක් නෙට්ෆ්ලික්ස් වෙත නිෂ්පාදනය කිරීමට නියමිතයි.
ඇමෙරිකාවේ හොලිවුඩ් ලෝකයෙහි රූපවාහිනී නාළිකාවකට අභියෝග කිරීම ලෙහෙසි නෑ. එසේ කරන කෙනෙක් අනෙකුත් නාළිකාවලින් පවා කොන් වෙනවා. ඒත්, ඩේව් රසිකයන් පෙළගස්වමින් රූපවාහිනී නාළිකාවක් දණගැස්සුවා. ඒ හිතුවක්කාරකම නිසයි.

අදීන කලාකරුවා
‘ඔබට වගකීමක් තියෙනවා ඔළමොට්ටල කතා කියන්න. නැත්නම් අපේ දරුවන්ට දැනගන්න බැරි වේවි, මෝඩ කතා කියන එකේ තේරුම මොකක්ද කියලා. වැරදි දෙයක් කීම මොනවගේද කියලා.’ මෙය ඔහු මාක් ට්වේන් සම්මානය ගත් මොහොතේ කී දෙයක්.
ගොවිපොළකට වී නිහඬව සිට, ඔහු හොලිවුඩ් ලෝකයට නැවත පා තැබුවේ පෙර සඳහන් කළ විශේෂ නෙට්ෆ්ලික්ස් විශේෂ ප්‍රසංග කිහිපයෙන්. ඒ ප්‍රසංග කිහිපය මල් වෙඩි බව අප කලින් කීවා.
ඒ ප්‍රසංගවලදී ඔහු මයිකල් ජැක්සන්ට තිබෙන ළමා අපචාර චෝදනා විහිළුවට ලක් කළා, සංක්‍රාන්ති ලිංගික ප්‍රජාව විහිළුවට ලක් කළා. ප්‍රගතිශීලී යැයි සම්මත කෙනෙක් කිසිසේත් නොකියන කතා ඔහු කීවා. ජාතිවාදී යැයි සම්මත අදහස් ඔහු කීවා.
ඒ ප්‍රසංග තේරුම් නොගත් ‘ප්‍රගතිශීලී’ සහ නවීන අදහස් නියෝජනය කරන මාධ්‍ය පවා ඩේව් චැපෙල්ට විරෝධය එල්ල කළා.
එහෙත් ඩේව් ප්‍රශ්න කළා. සමකාමීන්ට සමාන අයිතිය ලබාදීම බහුතර මතයක් වූ නවීන ඇමෙරිකානු සමාජය තුළ, තවදුරටත් සමකාමීන් ගැන විහිළුවක් කියා සිනාසෙන්නට බැරි ඇයිදැයි ඔහු ප්‍රශ්න කළා. ප්‍රසිද්ධ පුද්ගලයන්ට එරෙහි ලිංගික අපචාර චෝදනා කිරීමට ඉඩ පහසුකම් ඇති නූතන ලෝකයේ එවැනි ආතතිකාරී සිදුවීම් අල්ලාගෙන විහිළුවක් කළාම කුමක් වෙනවාදැයි ඔහු විමසුවා. ප්‍රහසන කියන්නේ සාමාන්‍ය ලෝකයේදී කතා කරන්නට බැරි, ආතතිකාරී මාතෘකාවලට බැස ඒවා ගැන විවෘතව කතා කරන කලාවක්.
හොලිවුඩය දැන් ඒ මාතෘකා ගැන කතා කරන්නට බයයි. වැරදි වචනයක් පිට වුණොත්, සමාජ මාධ්‍ය රැල්ලක් හැදී එයට විරුද්ධව හැදුණොත් ඒ හොලිවුඩ් තරුවට වැඩ වරදීවි. සමහර කලාකරුවන්ගේ කලාකෘති වර්ජනය කරන තැනට සමහර සමාජ මාධ්‍ය ප්‍රවණතා පත්තු වේවි. යම් යම් වෙළඳනාමවල නියෝජිතයන් ලෙස ලැබුණු දැවැන්ත මුදල්, රූපවාහිනී ආයතන සහ චිත්‍රපටි නිෂ්පාදන ආයතනවල ගිවිසුම් වැරදි වචනයක් පිටවුණොත් අවලංගු වේවි.
එහෙත් ඩේව් අදීන වන්නේ ඒ කිසිම බැඳීමක් නොතකා නිදහස් අදහස් කියන්නට ඔහු නිර්භය නිසයි.
‘ලිබරල් ප්‍රගතිශීලී’ ඇමෙරිකානු ඉහළ සමාජය තුළ සමහර මාතෘකා කතා කරන්නට ඇති සීමාවලට ඔහු කෙළින්ම අභියෝග කළා. ඒ තහනම් මාතෘකා ගැනම ඔහු කතා කළා. ඔහු සංක්‍රාන්ති ලිංගිකයන්ට විහිළු කළේ ඒ ප්‍රජාව ගැන ඔහුගේ හිතේ තරහක් තිබුණ නිසා නෙවෙයි, ඒ ප්‍රජාව ගැන විහිළු නොකරන ලෙස පනවා තිබුණ සීමා නිසයි.
කෙවින් හාට් දැන් ලොව වැඩිම මුදලක් උපයන හාස්‍ය ශිල්පියා. ඔහු වසර කිහිපයකට පෙර සමකාමීන් ගැන කළ විහිළුවකට අභියෝග එල්ල වීම නිසා 2019 ඔස්කාර් සම්මාන උළෙල මෙහෙයවන්නා වීමට ඔහුට තිබුණ අවස්ථාවත් අහිමි වුණා. අන්තර්ජාල මාධ්‍යවේදී ජෝ රෝගන්ගේ වැඩසටහකදී චැපෙල් කවුදැයි කෙවින් විස්තර කළේ මෙහෙම.
‘මට ඉරිසියයි අපි හැමෝම නිදහස් වෙන්න ඕනැ කාලෙක ඩේව්ට නිදහසේ වැඩ කරන්න තියෙන හැකියාව ගැන. මම ඔහුට හිස නමා ආචාර කරනවා. මට තියෙන අංක කිසිදේකින් වැඩක් නෑ. මට අනුව ඩේව්, ඔයා තමයි ශ්‍රේෂ්ඨතමයා. මේක හාස්‍ය කලාව ගිලී ගිය කාලයක්. හාස්‍ය ශිල්පීන් බිත්තියට හේත්තු කළ කාලයක්.
කිසිදා නොසිතූ දේවල්වලට හාස්‍ය කලාකරුවන්ට චෝදනා කරද්දී ඩේව් ඓතිහාසික, ආන්දෝලනාත්මක බලපෑමක් කරනවා. ගින්දර වැඩිපුරම රත් වූ කාලෙක, පීඩනය වැඩිම කාලෙක කවුරුත් නොකරන දේ කරන්න ඔහුට හයිය තියෙනවා. ඔහු හාස්‍ය කලාව වෙනුවෙන් නැගී සිටියා.
වැරදි වචනයක් කීවොත්, කලා ජීවිතේම වනසනවා කියූ කාලෙක. ඕනෑ බම්බුවක් ගහගන්න, පුළුවන් දෙයක් කරන්න කියලා ඩේව් තමන්ට ඕනෑ දේ කරනවා. ඒක ඓතිහාසිකයි. ඒ තමයි ශ්‍රේෂ්ඨයෙකුගේ හැසිරීම. ඉතින්, මම ඔහුට හිස නමනවා.’
ලංකාවේ තියෙන්නේ හොලිවුඩය නෙවෙයි. ලංකාවේ තියෙන්නේ ප්‍රගතිශීලී සමාජයකුත් නෙවෙයි. එහෙත් ලංකාවේත් වාරණය කරන ලද, තහනම් කරන ලද මාතෘකා තියෙනවා. නිර්භයව, හිතුවක්කාරව, අදීන ලෙස, නිර්මාණශීලීව ඒවා ගැන කතා කිරීම අපේ කලාකරුවන්ගේ වගකීමක්.■

අලුත්ම ක්‍රිකට් කැරැල්ල.. රට හැර යන රැල්ල

0

■ අරුණ ලක්ෂ්මන් ප්‍රනාන්දු

1982 ඔක්තෝබර් මාසයේදී ටෝනි ඕපාතගේ නයකත්වයෙන් යුත් ක්‍රිකට් පිලක් එවකට ජාත්‍යන්තර ක්‍රීඩා පිටියෙන් ඉවත් කර සිටි වර්ණ භේදවාදී පාලනයක් ක්‍රියාත්මක වූ දකුණු අප්‍රිකාවේ සංචාරය කිරීම ශ්‍රී ලංකාවේ මුල්ම ක්‍රිකට් කැරැල්ල ලෙස සැලකෙයි.
ශ්‍රී ලංකා පිලේ මුල්ම ටෙස්ට් නායකයා වූ බන්දුල වර්ණපුර, ප්‍රකට දඟපන්දු යවන්නන් වූ අජිත් ද සිල්වා, ලලිත් කළුපෙරුම, පිතිකරුවන් වූ නිර්මාල් හෙට්ටිආරච්චි, හේමන්ත දේවප්‍රිය එම පිල නියෝජනය කළෝය.
ඊට අමතරව මහනුවරින් බිහිවූ ප්‍රකට ක්‍රීඩකයෙකු වූ බර්නාඩ් පෙරේරා, ප්‍රකට තුන් ඉරියව් ක්‍රීඩක අනුර රණසිංහ, බිහි වූ හොඳම කඩුලු රකින්නෙකු සේ සලකන මහේෂ් ගුණතිලක, ලන්ත්‍රා ප්‍රනාන්දු, ජෙරී වවුටර්ස්, සුසන්ත කරුණාරත්න, බන්දුල ද සිල්වා, ෆ්ලේවියන් අපොන්සෝ යන ක්‍රීඩකයන්ගෙන් සමන්විත වූ එම කණ්ඩායම දෙමසකට අධික කාලයක් දකුණු අප්‍රිකාවේ ක්‍රිකට තරගවලට සහභාගි විය. ශ්‍රී ලංකා පිල දකුණු අප්‍රිකාවට යාමට පෙර ග්‍රැහැම් ගූච්ගේ නායකත්වයෙන් යුත් එංගලන්ත පිලක් එහි ගිය අතර ශ්‍රී ලකා ක්‍රීඩකයන්ට පසු ඇල්වින් කලිචරාන් ප්‍රමුඛ බටහිර ඉන්දීය කොදෙව් පිලක් ද දකුණු අප්‍රිකවේ ක්‍රිකට් සංචාරයක නිරත විය.
එංගලන්තය සහ බටහිර ඉන්දීය කොදෙව් ක්‍රිකට් පාලක මණ්ඩල එම රටවල ක්‍රීඩකයනට පැන වූ දඬුවමට වඩා බරපතළ දඬුවමක් ශ්‍රී ලංකාවේ ක්‍රිකට් බලධාරීහු තම ක්‍රීඩකයන්ට පැනවූහ. ඒ වසර 25ක පූර්ණ ක්‍රිකට් තහනමකි. ශ්‍රී ලංකාවේ මුල්ම ක්‍රිකට් කැරැල්ලට වසර 39 සම්පූර්ණ වෙද්දී තවත් කැරැල්ලක තොරතුරු අසන්නට ලැබෙමින් පවතී.
මේ කියන්නට යන දෙවෙනි කැරැල්ල ඊට ඉඳුරාම වෙනස් එකකි. එමෙන්ම එය පළමුවැනි කැරැල්ලට වඩා භයානකය. ප්‍රතිඵල ද දීර්ඝ කාලීනව හානි ගෙන එන්නට සමත්ය. මේ දෙවෙනි කැරැල්ලේදී සිදුවෙන්නේ ක්‍රීඩකයන් කණ්ඩායමක් ලෙස නොව තනි තනිව විදෙස් රටවලට සංක්‍රමණය වීමය. මෙලෙස සංක්‍රමණය වන ක්‍රීඩකයන් සියලු දෙනාම පාහේ සිය නිල සමුගැනීම ප්‍රකාශ කර ලංකාවෙන් නික්මෙන අතර ඔවුන් බහුතරයකගේ පළමු තේරීම ක්‍රිකට්වලට එතරම් ප්‍රකට නැති ඇමෙරිකාවය.
මේ වන විට ඇමෙරිකානු ජාතික කණ්ඩායම ජාත්‍යන්තර එක්දින ශ්‍රේණිගතකිරීම්වල 19 වැනි ස්ථානයේ පසුවෙයි. ශ්‍රී ලංකාව පසුවන්නේ එම ලයිස්තුවේ 8 වැනි ස්ථානයේය.
බැලූ බැල්මට ක්‍රිකට් ක්‍රීඩකයෙකුට ගැළපෙන රට ලංකාවය. ලෝක කුසලාන දිනූ ඉතිහාසයක් අපට ඇත. එහෙත්, ලංකාව අත්හැර ක්‍රීඩකයන් ඇමෙරිකාවට යන්නේ ඇයි?
ලංකාවේ අප ඇමෙරිකාවේ ක්‍රිකට් ගැන ලොකුවට කථා නොකළද එරට ක්‍රිකට් ඉතිහාසය වර්ෂ 1700 තරම් ඈතට දිවයයි. 1709 සිට ඇමරිකාවේ ක්‍රිකට් පැවති බවට සාක්ෂි එරට ක්‍රීඩාව පිළිබඳ ලේඛනාගාරයේ සඳහන් වේ. 1739 නිව් යෝර්ක් පුවත්පතක ක්‍රිකට් ක්‍රීඩකයන් සඳහා දැන්වීමක් පළව ඇති අතර පළමු ලේඛනගත තරගය 1751 දී මැන්හැටන්හි පවත්වා ඇත. 18 වන සියවස ආරම්භයේදී උතුරු ඇමරිකාවේ බි්‍රතාන්‍ය යටත්විජිතවාදීන් විසින් ක්‍රිකට් ක්‍රීඩා කරන ලදි. වර්ජිනියාවට කැරිබියන් සහ ඉන්දියාවෙන් ගෙන ආ වහලුන් එහි ක්‍රිකට් ක්‍රීඩා කළ බව සඳහන් වේ.
එහෙත්, ඇමෙරිකානුවෝ බි්‍රතාන්‍යයන් ඉගැන්වූ බොහෝ දේ අත්හැර තමන්ගේම දේවල් තනාගත්හ. බි්‍රතාන්‍යයන්ගේ බර, දුර මැනීමේ ක්‍රම පවා අතහැරි ඇමෙරිකානුවෝ ක්‍රිකට් වෙනුවට බේස්බෝල් ක්‍රීඩාවට හුරු වූවෝය. ඇමෙරිකානු පාපන්දු සහ බාස්කට්බෝල් ඔවුන්ගේ අනෙක් ජනප්‍රිය ක්‍රීඩා විය.
ඇමෙරිකාව එක්දින ශ්‍රේණිගතකිරීම්වල 19 වැනි තැන සිටින බව කලින් කීවෙමු. බොහෝ රටවල්වලට සාපේක්ෂව එය ඉතා ඉහළ තැනකි. ඇමරිකාවට පෙර ක්‍රිකට් ආරම්භ කළ පැපොවා නිව්ගිනියාව පසුවන්නේ එම ලයිස්තුවේ 20 වැනි ස්ථානයේය. ඊට අමතරව 20-20 තරග ක්‍රීඩාකරන රටවල් 92 අතරින් ඇමරිකාව 38 වැනි ස්ථානයේ පසුවේ. ශ්‍රී ලංකාව ඉන්නේ 7 වැනි ස්ථානයේය. එරටට පෙර ක්‍රිකට් ඇරඹූ අප්‍රිකානු රටවල් රැසක් ලැයිස්තුවේ ඊට බොහෝ පසුපසින් සිටී.
ඇමෙරිකාව වැඩිපුර ක්‍රිකට්වලට අවධානය යොමු කිරීමට හේතු ඇත. එයට ප්‍රධාන හේතුව එරට දේශීය ක්‍රිකට් තරගාවලිය වන මේජර් ලීග් ක්‍රිකට් තරගාවලියයි. එය 2022 දී ආරම්භ කිරීමට බලාපොරොත්තු වන විස්සයි විස්ස ක්‍රිකට් තරගාවලියකි. ඇමෙරිකාවේ සිටින ධනවතුන් වන ඉන්දියානුවෝ කිහිපදෙනෙක් එම තරගාවලිය මුල සිටිති. තරගාවලියේ සංවිධායකයන් පමණක් නොව, දැනටමත් ප්‍රකාශයට පත් කර සිටින කණ්ඩායම් 24ක හිමිකරුවන් අතරින් බහුතරයක් ඉන්දු ඇමෙරිකානු ව්‍යාපාරිකයෝය.
මේ කතාව පසුපස විශාල ආර්ථික කතාවක්ද ඇත. ක්‍රීඩාව කියන්නේ හුදු ක්‍රීඩාවම නොවේ. ඒ පසුපස මුදල් සහ ආර්ථිකය ඇත. ඉන්දියාව මෑත කාලයේ සාර්ථකම ක්‍රිකට් දේශය බවට පත්වීම පසුපස තිබුණේත් ආර්ථිකය බව අමුතු දහමක් නොවේ.
දැන් කැරිබියානු රටවලින් සහ සංක්‍රමණය වූ ඉන්දීය ජාතිකයෝ, ආසියාවේ සහ අප්‍රිකාවේ සිට පැමිණි සුදු ජාතිකයෝ ඇමෙරිකාවේ සිටිති. ඔවුහු ක්‍රිකට් නරඹන්නට උනන්දුවක් දක්වති. තම තමන්ගේ මව් රටවල් සහභාගි වන ජාත්‍යන්තර ක්‍රිකට්වලට අමතරව බිග් බෑෂ්, අයිපීඑල් ආදි තරගාවලි ඔවුහු නරඹති. ඒ රසිකයන් ඇමෙරිකාව තුළ විශාල වෙළෙඳපලක් ලෙස එරට ව්‍යාපාරිකයෝ දකිති. අනෙක් පැත්තෙන් විස්සයි විස්ස ක්‍රිකට් ආකෘතිය කිසිදා ක්‍රිකට් නොදුටු ඇමෙරිකානුවන්ගේ අවධානය දිනාගැනීමටත් සමත් වනු ඇතැයි ඔවුහු සිතති.
අනෙක් පැත්තෙන් දැන් අන්තර්ජාල මාදිලිවලින් ඇමෙරිකාවේ ක්‍රීඩා නාලිකා නරඹන උදවිය ලොව පුරා සිටිති. ඇමෙරිකානු පාපන්දු, රෙස්ලින්, බාස්කට්බෝල්, බේස්බෝල්, මෝටර් ධාවන තරග, යූඑෆ්සී සහ බොක්සින් ආදි ක්‍රීඩා ඔවුහු නරඹති. එහෙත්, ඉන්දියාව, දකුණු අප්‍රිකාව, ඕස්ටේ්‍රලියාව, බි්‍රතාන්‍ය ආදි ක්‍රිකට් රසිකයන් සිටින දැවැන්ත වෙළෙඳපළවලට ආමන්ත්‍රණය කරන්නට සමත් ඇමෙරිකානු ක්‍රිකට් තරගාවලියක් නැත.
ලෝකයේ බොහෝ රටවල ක්‍රීඩකයෝ ඩොලර් ගස් සොලවන රිසින් ඇමරිකාවට සංක්‍රමණ වෙමින් සිටිති. ඇමරිකාවේ ක්‍රිකට් ඉල්ලම මුල් කාලයේ තනියෙන්ම ගොඩ දැමුවෝ බටහිර ඉන්දීය කොදෙව් ක්‍රීඩකයෝය. තම රටවලට වඩාත් සමීපව පිහිටි ඇමරිකාවට නිතර ආ ගිය ඔවුහු එහි ක්‍රිකට් ප්‍රචලිත කිරීමටද මුල් වූහ.
එහෙත් නූතනම පසුබිමේ ශ්‍රී ලංකා, ඉන්දීයා සහ පාකිස්ථාන ක්‍රීඩකයන් සමග තරග කර තම අවස්ථාව තහවුරු කරගැනීමට කොදෙව්වන්ට සිදුව තිබේ.
ශ්‍රී ලංකා ක්‍රීඩකයන් ඇමරිකානු ක්‍රිකට් ක්‍රීඩාවට සම්බන්ධ වීම කරළියට පැමිණියේ ශෙහාන් ජයසූරියගේ සමුගැනීම හරහාය. සිය සමුගැනීම ප්‍රකාශ කළ ෂෙහාන් ජයසූරිය මේ වන විට ඇමරිකානු පිලට එක්වෙනු රිසින් එරට දේශීය ක්‍රිකට් ක්‍රීඩාවට සම්බන්ධ වී සිටී. පසුගිය දා ක්‍රීඩාවෙන් සමුගත් ප්‍රබල ලාංකික පිතිකරුවෙකු ඇමෙරිකානු පිලට ක්‍රීඩා කරනු රිසින් එරට බලා පිටත්ව යෑමටත් සැලසුම් කර ඇති බවත් වාර්තා වේ.
මේ වන විට ජාතික මට්ටමේ ශ්‍රී ලංකා ක්‍රිකට් ක්‍රීඩකයන් 15 දෙනකු පමණ එළැඹෙන අප්‍රේල් මාසයේදී ශ්‍රී ලංකාවෙන් නික්ම ඇමෙරිකාවට ගොස් එරට ක්‍රිකට් ක්‍රීඩාව ආරම්භ කිරීමේ සූදානමින් සිටින බව ඉතා විශ්වාස කටයුතු ආරංචි මාර්ග සඳහන් කරයි. අයිලන්ඩ් ක්‍රිකට් වෙබ් අඩවිය සහ මාධ්‍යවේදී අසාම් අමීන්ගේ නිව්ස් වයර් වෙබ් අඩවිය අනුමාන කිරීමේ සීමාවෙන් එහාට ගොස් ක්‍රීඩකයන්ගේ නම් කිහිපයක් පවා පළ කර ඇත. අසාම් අමීන් ක්‍රිකට් ක්‍රීඩකයන් හා සමීපව කතාබහ කරන්නෙකු ලෙස ප්‍රකටය.
ඇමෙරිකානු ක්‍රිකට්වලට තම රටවල් හැර යන ක්‍රීඩකයන්ගේ ප්‍රවණතාව ගැන විස්ඩන් සඟරාව, යාහූ ක්‍රිකට් වෙබ් අඩවිය, ද ක්‍රිකටර් ඩොට් කොම් ආදි වෙබ් අඩවි වාර්තා කර ඇත.
ඇමෙරිකාවට සංක්‍රමණය වන ක්‍රීඩකයෙකුට අවම වශයෙන් ඇමෙරිකානු ඩොලර් 50,000ක මුදලක් (රුපියල් මිලියන 9.7) වාර්ෂිකව ගෙවීමට අමෙරිකාවේ ක්‍රිකට් ආයතනය යෝජනා කොට ඇත.
පෙර කී ලෙස ඇමෙරිකන් ක්‍රිකට් විදෙස් ක්‍රීඩකයන්ගෙන් පෝෂණය වූවකි. එරට නියෝජනය කරන ලද විදෙස් ක්‍රීඩකයන් අතරින් බහුතරය බටහිර ඉන්දිය කොදෙව්වෝය. ඒ අතරින් ඉදිරියෙන්ම සිටින ක්‍රීඩකයෙකු ලෙස ෆවුඩ් බැක්ස් සඳහන් කළ හැක. ටෙස්ට් තරග 19කට හා එක්දින තරග 20කට කොදෙව් පිල නියෝජනය කරමින් සහභාගි වූ ෆවුඩ් බැක්ස් 1983 වසරේ දකුණු අප්‍රිකානු සංචාරයෙන් පසු ඇමරිකාවට පැමිණ එහි වෘත්තීය ක්‍රීඩකයෙක් විය.
1999-2001 අයිසීසී ශූරතාවන්ට ඇමරිකාව නියෝජනය කළ ඔහු පසුකාලීනව එරට පුහුණුකරු ධුරයද හෙබවීය. ඔහුට අමතරව ජැමෙයිකාවේ රොහාන් ඇලෙක්සැන්ඩර්, ජැමෙයිකාවේ රිචර්ඩ් ස්ටේපල් ඇතුළු ක්‍රීඩකයෝ රැසක් ඇමරිකාව වෙනුවෙන් පසුකලීනව ක්‍රීඩා කළෝය. 2002-2010 කාලයේ රංජි කුසලානය සඳහා ගුජරාටය නියෝජනය කළ, 2003 වසරේ ඉන්දීය 19 පහළ පිල නියෝජනය කරමින් එංගලන්තයට පවා ගිය ඉන්දීය ක්‍රීඩක ටිමිල් පටේල් ද, දකුණු අප්‍රිකානු ක්‍රීඩක රස්ටි තෙරොන් ද තම උපන් රටවල් අතහැර ඇමරිකාව නියෝජනය කළෝය.
ශ්‍රී ලංකාවේ ක්‍රීඩකයන් රට හැර යන්නේ ඇමෙරිකාවට පමණක් නොවේ. සැලකිය යුතු ක්‍රීඩකයන් ප්‍රමාණයක් ඕස්ටේ්‍රලියාවට ද සංක්‍රමණය වෙන බව ජාත්‍යන්තර මාධ්‍ය වාර්තා කරයි. ජාත්‍යන්තර 20-20 තරග 5කට ශ්‍රී ලංකාව නියෝජනය කළ චින්තක ජයසිංහ සහ ටෙස්ට් කඩුලු 46ක්, එක්දින කඩුලු 36ක් සහ 20-20 තරගවලදී කඩුලු 6 බිඳ දමූ සුරාජ් රන්දීව් මේ වනවිට බිග් බෑෂ් තරගාවලියට එක්වෙනු රිසින් ඕස්ටේ්‍රලියාවට ගොස් සිටිති. අමතර රැකියා ලෙස ඔවුන් බස් රථ එළවන බව සඳහන් වැඩසටහනක් ඕස්ටේ්‍රලියාවේ නිව්ස් 9 නාළිකාවේ විකාශය කර ඇත.
ලාංකික රසිකයන් ඒ ගැන කණස්සල්ලෙන් කතාබහ කළ බවත් මෑත කාලයේ දක්නට ලැබුණි.
අප මුලදී විමසූ ප්‍රශ්නයකට නැවත පැමිණිය යුත්තේ ඔය පසුබිමේය. ශ්‍රේණිගත කිරීම්වල මෙතරම් ඉහළින් සිටින, ක්‍රිකට් ක්‍රීඩකයන්ට සුදුසු රටක් වන අපේ රට අත්හැර ක්‍රීඩකයන් යන්නේ ඇයි?
මෙරට ක්‍රිකට් ක්‍රීඩාව දැඩි ලෙස පරිහානියට පත්ව තිබීමත්, ක්‍රිකට් ආයතනය ක්‍රීඩකයන් කෙරෙහි දක්වනු ලබන අඩු සැලකිල්ලත් මෙරට ක්‍රීඩකයන් බුරුතු පිටින් රට හැර යාමේ හේතු ලෙස සඳහන් වෙයි.
තවත් හේතුවක් ඇත. ශ්‍රී ලංකාවේ ක්‍රිකට් ක්‍රීඩා කිරීම ක්‍රීඩකයෙකුට සූදුවකි. ජාතික කණ්ඩායමට ගියොත් අතිවිශාල මුදලක් ඉපැයීමේ හැකියාවක් ඇත. එහෙත්, අසමත් වුණොත් ඉතිරිවන්නේ පළමු පෙළ තරගය. ඒවා කවුරුත් නරඹන්නේ නැත. සැලකිය යුතු වැටුපක් ලැබුණත්, ඇමෙරිකාවේ මේජර් ලීග් ක්‍රිකට් සෙල්ලම් කරන තරම් මුදලක් ලැබෙන්නේ නැත. ලංකාවේ ජාත්‍යන්තර ක්‍රිකට් තිබුණත් දේශීය ක්‍රිකට් ප්‍රමාණවත් තැනක නැත.
ලංකාවේ ක්‍රීඩකයන් හැකියාව අතින් දුර්වල වන්නට හේතුවක් නිසි දේශීය තරගාවලි නොමැති වීමය. දේශීය ක්‍රිකට් නරඹන්නට යන, ඒවා විඳින දේශීය රසික පිරිසක් නොසිටීමය. අපට ක්‍රිකට් කියන්නේ ජාත්‍යන්තර තරග පමණි. හැකියාව පමණක් නොව, ක්‍රීඩකයන්ගේ ආර්ථිකය ප්‍රමාණවත් නොවෙන්නට හේතුවක් එයමය.
ක්‍රිකට් පසුපස ඇති ආර්ථිකය තේරුම්ගත් පරිපාලනයක් ශ්‍රී ලංකාවේ නැත. අඩු තරමේ ඇමෙරිකාවේ මේජර් ලීග් ක්‍රිකට් වැනි තරගාවලියක් අවස්ථාවක් ලෙස සලකමින්, සාකච්ඡා පවත්වා අපේ ක්‍රීඩකයන් ලංකාවේ සිටියදීම එවැනි තරගාවලියකට ක්‍රීඩා කරවන්නට අවස්ථාවක් හදාගන්නට අපේ පරිපාලකයෝ අසමත්ය. සාර්ථක දේශීය තරගාවලියක් පටන්ගන්නත් අසමත්ය. එස්.එල්.පී.එල්. පවා අතිශය දුර්වල ලෙස සංවිධානය කළ තරගාවලියකි. ක්‍රීඩකයන්ට හරිහැටි ගෙවීම් පවා සිදු නොකළ එකකි. ලාංකික ක්‍රිකට් ප්‍රේක්ෂකයන් වෙළෙඳපොළක් ලෙස සලකන්නට තරම් සිතීමේ ශක්තියක් ඇති ව්‍යාපාරිකයෝ ද ලංකාවේ අඩුය.
මෙරට පාසල් ක්‍රිකට් ක්‍රීඩකයන් පවා උසස් අධ්‍යපනය සඳහා විදේශගත වීමෙදී එම රටවලදී වෘත්තීය ක්‍රිකට් ක්‍රීඩාවට සම්බන්ධ වීමේ උනන්දුවෙන් පසුවෙයි. ඉදිරියේදී ශ්‍රී ලංකාවට සිය තරුණ ක්‍රීඩකයන් රැක ගැනීමට විශේෂ අවධානයක් යොමු කිරීමට සිදු වනු ඇත.■

 

මම ඔවුන්ගෙන් ඉගෙනගත්තා ඔවුන් මගෙනුත් ඉගෙනගත්තා – අශෝක හඳගම

අවුරුදු තිහක් විතර තිස්සේ නාට්‍යයක් නොකළ හඳගම, අලුත් නාට්‍යයක් කරන බව එකපාර සමාජ මාධ්‍යවලින් ප්‍රසිද්ධ කළා..
ඒකෙන් පොඩි පුදුම වීමක් වුණා නේද? මොකක්ද මේ වෙන්නේ කියලා සමහර අය හෙව්වා. මම ඒ පුදුම වීම බලාපොරොත්තු වුණා. මම නාට්‍යයක් කරයි කියලා කවුරුත් හිතුවේ නෑ. ගිය වතාවේ රාජ්‍ය නාට්‍ය උළෙලේ විනිශ්චය මණ්ඩලයේ මම හිටියා. මම අවුරුදු දහයක් විතර තිස්සේ නාට්‍ය ඇගයීම් මණ්ඩලවල හිටියා.

ඒ විතරක් නෙවෙයි, යම් නාට්‍යයක් මුල් දිනයේ බලන්න ගියොත් ඔබේ මුහුණ වරදින්නේ නෑ..
ඔව්, නාට්‍ය බලන්න තමයි ගියේ. ඉතින්, කට්ටිය හිතනවා ඇති මෙයා නාට්‍යයක් කරලාත් නෑ. මෙයාගේ නාට්‍ය දැකලාත් නෑ කියලා. ඒක ඇත්ත. නූතන පරම්පරාවේ මාඝාත, හෙණ නොබැලූ අය ඕනෑ තරම්. ඒ නිසා මට කරන්න ඕනෑ කියන අදහස ආවා. මම නාට්‍යයක් කරන්න ඕනෑ කියලා කලින් කියා තිබුණේ නෑ. ලියමින් හිටියා. යටි හිතේ තිබුණා.

නාට්‍යය කරන්න හිතුවේ ශ්‍රී ලංකා මහ බැංකුවේ රැකියාවෙන් අයින් වුණාට පස්සේද?
ගිය අවුරුද්දේ මම විශ්‍රාම යන්න ලෑස්ති වෙනකොට චිත්‍රපටියක් සහ නාට්‍යයක් හිතේ පෙළගැස්විලා තිබුණේ. විශ්‍රාම යන්න කලින් මාස තුනක් නිවාඩු. අප්‍රේල් 1 ඉඳලා ඒ නිවාඩුව පටන්ගත්තේ. ඒ නිසා කොරෝනා ලොක්ඩවුන් එක මම කොහොමත් ගෙදර ඉන්න තිබුණ කාලයක්. මම ඒ කාලසීමාව ඉවරවෙද්දී චිත්‍රපටියේ පිටපතයි, නාට්‍යයේ පිටපතයි දෙකම අවසන් කළා. සියල්ල සැලසුම් කරගන්න පුළුවන් වුණා. චිත්‍රපටිය නම් රූගත කිරීම් පවා ගිය අවුරුද්ද අවසන් වෙද්දී කරගත්තා. මේ කාලේ කිසිදෙයක් කරගන්න බැරි වුණ බව ගොඩක් අය කියනවානේ. ඒත්, මට ඒ සමය පාඩුවක් වුණේ නෑ. දෙසැම්බර් 11 තමයි නාට්‍යය පෙන්වන්න හිතාගෙන හිටියේ. රිහර්සල් කරන්න බැරි වුණ නිසයි 2021ට වැටුණේ.
මීට අවුරුදු දහයකට විතර කලින් තමයි මම මේ නාට්‍යය ලියන්න ගත්තේ. ලියමින් හිටියා. කරන්නත් ලෑස්ති වුණා. මේකේ ප්‍රධාන භූමිකාව කළේ සෞම්‍ය ලියනගේ. ඔහු පශ්චාත් උපාධියට යෑම කල් දාන්න හේතු වුණා. සෞම්‍ය වේදිකාවට එන්නෙත් ලොකු කාලෙකට පස්සේ. නාට්‍යයේ ඉන්න ගොඩක් අය තරුණයි. ඔවුන් එක්ක වැඩ කිරීම අපටත් ලොකු අත්දැකීමක්. බලමු ඉතින්, පොඩි ආස්වාදයක් තියෙනවා.

රැකියාවෙන් ඉවත් වීමත්, නාට්‍යයක් කිරීමත් අතරේ සම්බන්ධයක් නැතිද?
මහ බැංකුවේ ජීවිතය අවුරුදු තිහක්නේ. මම නාට්‍යයක් කරන්නේ අවුරුදු තිස් එකකට පස්සේ. නාට්‍යයකට අධ්‍යක්ෂවරයාගේ මැදිහත්වීම කියන එක අඛණ්ඩයි. නාට්‍යය පවතින තුරු සක්‍රියව ඉන්න වෙනවා. සමහර වෙලාවට නළුවෙක්ට අසනීප වෙනවා. විකල්පයක් නෑ. දෙබස් සියල්ල දන්නේ අධ්‍යක්ෂ නිසා, සමහර වෙලාවට නළුවෙක් නැති අඩුව පුරවන්නේ අධ්‍යක්ෂ. පේරාදෙණිය වළේ පවා මා රඟපාලා තියෙනවා. ඒ වගේ අකරතැබ්බවලට මුහුණදෙන්න වෙනවා. ඒ අකරතැබ්බවලට මුහුණදෙන්න බෑ රස්සාවක් එක්ක. මෙදා පාර රඟපාන්න බලාපොරොත්තුවක් මට නෑ. ඒත්, වැඩේට සම්පූර්ණයෙන් බහින්න ඕනෑ.

අවුරුදු තිස්තුනකට පස්සේ නාට්‍ය කරන්නේ, රැකියාවත් එක්ක දීර්ඝ කාලයක් තිස්සේ මඟහැරුණ වේදිකාවේ අත්දැකීම ගන්නද?
ඒක ඇත්ත. අවුරුදු තිස්එකක් තිස්සේ වේදිකා නාට්‍ය බැලුවා මිසක් කළේ නෑනේ. අනෙක කාලය තිස්සේ වේදිකාව වෙනස් වෙලා. මට මතකයි මාඝාත කරන කාලයේ. නාට්‍යයක් රට පුරා යන්න කලින් මංගල දර්ශනය කරන්නේ ලුම්බිණියේ. ඒ කාලෙ ලුම්බිණියේ තමයි උතුරන්න සෙනඟ හිටියේ. දැන් ලුම්බිණියට නාට්‍ය බලන්න යන හුරුවක් නෑ. දැන් එහෙම කොළඹ නාට්‍ය බැලෙන්නේ නෑ. දාඩිය දාගෙන නාට්‍ය බලන ඕඩියන්ස් එකක් නෙවෙයි ඒ. ඉස්සර නාට්‍යයක් පටන්ගත්තාට පස්සේ රට පුරා වේදිකාගත කරන්නත් රඟහල් තිබුණා. දැන් ඒ රඟහල් වැහිලා. ඒවා නිකං එක්සිබිෂන් සෙන්ටර් වෙලා. උදාහරණයක් හැටියට කෑගලු විද්‍යාලයේ රඟහලේ නාට්‍යයක් රඟදක්වන්න නාට්‍යකරුවන් කැමතියි. මොකද කන්දක් මුදුනේ තිබුණ ලස්සන රඟහලක් ඒක. අවට පරිසරය ලස්සනට පෙනුණා. ඒකේ දැන් පන්ති කාමර දාලා.

මිනිසුන් පවා වෙනස් වෙලා නේද?
එදා නාට්‍ය බලපු අය අද නෑ. ඉස්සර අපේ තාත්තලා වුණත් මාසෙකට නාට්‍යයක් ආවොත් ටිකට් එකක් අරගෙන බලන්න ගියා. මම මාඝාත කළේ අසූනවයේ. අනූතුන වෙන තුරු වේදිකාගත වුණා. මම මහ බැංකුවේ වැඩට ගියේ අනූවේදී. ඒ කාලෙත් ඔෆිස් එකේ අය නාට්‍ය බලන්න ගියා. මහබැංකුවේ එස්. කරුණාරත්න, රංජිත් ධර්මකීර්ති වගේ නාට්‍යකරුවන් පවා හිටියා. මම මහ බැංකුවට ගියේත් ඒ නාට්‍යකරුවන් නිසා. ඒත්, ඒ තත්වය අද වෙනස්.
නළු නිළියන් පවා වෙන වෙන රාජකාරිවල ඉන්නවාද, පූර්ණකාලීනව වේදිකාවේ ඉන්නවාද කියන එකත් ප්‍රශ්නයක්. ඔය විදියට වෙනස්කම් ගොඩක්.
ඒත් වැදගත්ම කතාව මේකයි. වෙනස් වුණත් නොනවත්වා නාට්‍ය කළ අය ලංකාවේ ඉන්නවානේ. මට කියන්න ඕනෑ ඒකයි. ලංකාවේ නාට්‍ය කඩාවැටිලා බව මා විශ්වාස කරන්නේ නෑ. ප්‍රේක්ෂාගාරය හැකිළිලා ඇති. ඒත් නාට්‍ය වෙනස් වෙලා, පවත්වාගෙන ඇවිත්. මටත් හිතුණා මේ අත්දැකීම එදා කළ එකමද කියලා බලන්න. ඒකයි කරමින් ඉන්නේ.

එදා සමාජයට වඩා අද වෙනස්ද?
මාඝාත ඍජු දේශපාලන නාට්‍යයක්. ප්‍රායෝගික තලයේ අහුවෙන දේශපාලනයක්. දැන් ඉන්නේ එහෙම යුගයක නෙවෙයි. පශ්චාත් නූතන යුගයක්. ඉස්සර අපි විශ්වවිද්‍යාලයේ ඉන්නකොට උද්ඝෝෂණ කළා, කෑගැහුවා. කැරලි තිබුණා. යුද්ධ තිබුණා. දේශපාලනය ඇවිත් ඇඟේ වැදුණා. දැන් එහෙම නෑ. තේමා පවා වෙනස් වෙනවා. දේශපාලන නාට්‍ය කියන්නේ ප්‍රචාරකවාදී ස්වරූපයක් තිබුණ නාට්‍යවලට. දැන් එහෙම නෑ. දේශපාලනය ඉස්සර වගේ කෙළින්ම අපට දැනෙන්නේ නෑ. අපේ ජීවිතවලට දේශපාලනය දැනෙන්නේ සංකීර්ණ විදියට. හැම දෙයක්ම දේශපාලනිකයි, ඒත් සමහර දේශපාලන ප්‍රශ්න දේශපාලනිකයි කියලා තේරෙන්නේ නෑ. ඉතින්, ඕවා ග්‍රහණය කරගෙන නාට්‍යයක් කරන හැටි තමයි බලන්නේ.

විශ්‍රාම ගිය එක නිදහසක්ද? රස්සාව මඟහැරුණා වගේද?
මගේ ජීවිතේ මහබැංකු පරිච්ඡේදය ඉවරයි. මම ආපහු හැරිලා ඒ දිහා බලන්නේ නෑ. ගොඩක් අය විශ්‍රාම ගිහින් ඒ ආශ්‍රිත වෙනත් රැකියාවකට යනවානේ. මම ආයේ රස්සාවක් කරන්න බලාපොරොත්තු වෙන්නේ නෑ.

ආර්ථික විද්‍යා මෙමරි චිප් එක ගලවලා බේරේ වැවට දැම්මාද?
නෑ නෑ. ඒ දැනුම තියේවි. ඒත් ප්‍රායෝගිකව මැදිහත්වෙන්නයි බර ඔළුවේ දාගෙන ඉන්නයි ඕනෑ නෑ. මහබැංකුව වගේ තැනක රස්සාවක් කරලා එළියට ගිහින් මට කරන්න රස්සාවකුත් නෑ. ඒ නිසා ලැබුණ නිදහස භුක්ති විඳින්න මම තීරණය කළා. පොතක් පතක් කියවාගෙන, නාට්‍යයක් කරගෙන කාලය ගෙවන්නයි බලාපොරොත්තුව.

හඳගම චිත්‍රපටිවලට අත්දැකීම් අඩු තරුණයන් තෝරාගත් අවස්ථා ගොඩයි. වේදිකාවේ අත්දැකීම වෙනස් නේද?
ලංකාවේ වේදිකාවේදී කටහඬ හරිම වැදගත්. රහසක් කිව්වත් ශාලාව කෙළවරට ඇහෙන්න එපැයි. කටහඬ හසුරුවන්න බැරි අය එක්ක වේදිකා නාට්‍යයක් කරන්න අමාරුයි. අලුත් අය එක්ක වේදිකාවට යනවා නම් මාස ගණනක් අභ්‍යාස කරන්න වෙනවා. තරුණ නළුනිළියන් වුණත් වේදිකාවේ පුහුණුවක් ඇති, අභ්‍යාස කළ පිරිසක් නැතිව අමාරුයි.

අවුරුදු තිස් එකකට කලින් හිටියේ මීට වෙනස් තරුණ හඳගම කෙනෙක්..
මම චිත්‍රපටි කළෙත් මටම ආවේණික වැඩ රටාවකට. මගේ රූගත කිරීමේ කාල රාමුව වැඩිම වුණොත් දවස් 18යි. දවස් දාහතරක් නිවාඩු දාගන්නවා. සති අන්ත දවස් හතරක් එක්ක වැඩිම දවස් 18ක් අහුවේවි. ඒක දිගු කරගන්න කොච්චර උත්සාහ කළත්, අන්තිමේ වැඩ ප්ලෑන් කරනකොට දවස් 18ට අඩුවෙන් කරන්න පුළුවන් බව තේරෙනවා. කවදාවත් ඒ කාලය දිග වෙන්නේ නෑ. මම අලුතින් කළ චිත්‍රපටියත් දවස් 14යි රූගත කළේ. ඒ මගේ හැටි. මාඝාත කරනකොට රස්සාවට ගිහිල්ලාත් නෑ. ඒත් දවස් 28ක් වගේ කාලයක් විතරයි රිහර්සල් කළේ. ඒ කාලෙ අපට නිදහසේ රිහර්සල් කරන්න පසුබිමක් තිබුණේත් නෑ. එකතු වුණා, වැඩේ කළා, වෙන් වුණා. එදා ගරිල්ලා පුරුද්ද නිසාද මං දන්නෑ, විශ්‍රාම ගිහිල්ලා නාට්‍යයක් කළත් රිහර්සල්වලට කෙටි කාලයක් විතරයි වෙන් කරගත්තේ. ජනවාරි 11 රිහර්සල් පටන් අරන්, මාර්තු මැද පෙන්වන්න සැලසුම් කළේ.

නාට්‍ය කණ්ඩායම කැමති වුණාද?
අයියෝ.. අශෝක අයියේ මෙච්චර ඉක්මනට කරන්නේ කොහොමද, එහෙම බෑ කියලා කිව්වා. මම කිව්වා කරමුකෝ බලන්න කියලා. වේදිකාගත කරන්න තව දවස් 15කට වඩා තිබුණාට, හෙට වුණත් නාට්‍යය පෙන්වන්න දැන් පුළුවන්. ඒක එයාලාටත් අලුත් අත්දැකීමක්. මම ඔවුන්ගෙන් ඉගෙනගත්තා වගේම ඔවුන් මගෙනුත් ඉගෙනගත්තා. ඒ ගැටුමේ ආස්වාදයක් තියෙනවා.

චිත්‍රපටවලදී හඳයා වැඩිපුර කතා කරන්නේ නෑ, පැත්තකට වෙලා නිහඬව ඉන්නවා කියලා ඔබේ සගයන් කියා තියෙනවා. නාට්‍යවලදීත් එහෙමද?
මම පිටපත ලියලා, මූලික දේවල් එළාගත්තාට පස්සේ නළු නිළියන්ට තමන්ගේ එක කරන්න කියනවා. එයාලා චරිතය හඳුනාගත් විදියේ නොගැළපීමක් තිබුණොත් මම කියනවා. මා හිතූ එකට වඩා එයාලා හිතන එක හොඳ නම් මම ඒක බාරගන්නවා. සාමාන්‍යයෙන් නාට්‍ය කරන අය කරන්නේ කොටස් වශයෙන්. එක ඇක්ට් එකක් රිහර්සල් කරලා, ඊළඟ එකට යනවා. එතකොට සම්පූර්ණ නාට්‍යය දකින්න කාලයක් යනවා.
මගේ විදිය ඒක නෙවෙයි. මම මුල ඉඳන් අගට එකපාර කරගෙන යනවා. මුලත් අගත් දැකලා. එතකොට ඔවුන්ට සම්පූර්ණ නාට්‍යය දැනගෙන ඒක ඇතුළේ තමන්ගේ දේ කරන්න පුළුවන්. ඒක ටිකක් වෙනස්. මගේ විදිය ඒ.

මේ වගේ දැන් සාමාන්‍යයෙන් නොකරන, ඔබ කළ වෙනත් දේවල් තියෙනවාද?
නාට්‍යයට තාක්ෂණය පාවිච්චි කිරීමේදී, නාට්‍යමය ගතිය ටිකක් යට වෙනවා. ඒ නිසා තාක්ෂණය යෙදෙව්වත්, නාට්‍යයේ සජීවීකම වැඩි කරගන්න උත්සාහ කරනවා. යාන්ත්‍රික බව නැති වෙන්න. උදාහරණයක් ලෙස පටිගත කළ සංගීත වාදනයක් තිබුණොත් නළු නිළියන් ඒකට යාන්ත්‍රිකව හුරු වෙනවා.
මේ නාට්‍යයේ චින්තක ජයකොඩි සංගීතය කරන්නේත් සජීවීව. දැන් සාමාන්‍යයෙන් සංගීතය කරන්නේ රෙකෝඩ් කරලයි. නාට්‍යය පෙන්වනකොට පටිගත කළ සංගීතය විකාශය කරනවා. ඒත් මම හිතුවේ නාට්‍යය යළි යළිත් පෙන්වද්දී වෙනස් වෙනවා වගේම, සංගීතය යෙදෙන විදියත් නැවත නැවත වෙනස් වෙන්න ඕනෑ බව. සමහරවිට හෙට මූඩ් එක වෙනස් නම්, ප්‍රේක්ෂාගාරය වෙනස් නම් සංගීතයත් වෙනස් වේවි.

ඔය විදියට තරුණයන් එක්ක වැඩ කරනකොට සෞම්‍යට සහ ඔබට වයසයි වගේ දැනුණාද?
නෑ, ඒක වෙනම මුහුවීමක්. එයාලාත් අපි එක්ක අංකල් මට්ටමෙන් නෙවෙයි කතා කළේ. අයියා කියාගෙනනේ ඉන්නේ. එයාලාට වෙනම ජවයක් තියෙනවා. ලොකු උනන්දුවක් තියෙනවා. අද ගිහින් හෙට එනකොට අලුත් එකක් හිතාගෙන එනවා. ඒ උණ හරි වටිනවා. එයාලාගේ පැත්තෙනුත් අපි අලුත් අත්දැකීමක්. සාමාන්‍යයෙන් ඔවුන් වැඩ කරන්නේ තමන්ගේ වයස් සීමාවේ අය එක්ක. අත්දැකීම්, වැඩ ශෛලීන් ඔවුන් අතර සමානයි. අපි එක්ක වැඩ කරද්දී ඔවුන් වෙනසක් විඳින බව දැනෙනවා.

මේ නාට්‍යයත් එක්ක කොච්චර කාලයක් ජීවත් වෙන්න හිතනවාද?
නාට්‍යය රට වටේ පෙන්වද්දී හෝල්වල ප්‍රශ්නය තියෙනවා. ප්‍රායෝගික ප්‍රශ්න එක්ක කොළඹ කේන්ද්‍රීයව රඟ දක්වන්න වේවි කියා මට හිතෙනවා. හොඳ ශාලා තියෙන තැන්වලට යන්න බලාපොරොත්තු වෙනවා. අපේ බලාපොරොත්තුව අවස්ථාව තියෙන තාක් කල් නාට්‍යය එක්ක ඉන්න. ඒත්, මේකේ ඉන්න ශිල්පීන්ට වෙනත් චිත්‍රපටි, ටෙලිනාට්‍ය, වෘත්තීන් ආදි කාරණා නිසා ප්‍රයෝගික ගැටලු මතු වේවි. අපටත් තවත් වැඩ කරන්න තියෙනවානේ. ටික කාලයක් ඉන්න බලාපොරොත්තු වෙනවා.

ඊට පස්සේ තවත් නාට්‍ය කරයිද? නැත්නම් මේක එක් වතාවකට විතරක් නැවත වේදිකාවට නැගීමක්ද?
නෑ නෑ.. (සිනහසෙමින්) චිත්‍රපටියක් කළත්, තිරගත වීමෙන් පස්සේ තමයි මගේ ඔළුවෙන් ඒක යන්නේ. පෙන්වලා ඉවරවෙන තුරු ඔළුවේ ඒක වැඩ කරනවා. දැනටත් මගේ අලුත් චිත්‍රපටිය කරලා, තිරගත කරන්නට නියමිතව තියෙනවා. වේදිකා නාට්‍යයකට චිත්‍රපටියකටත් වඩා බැඳීමක් තියේවි. මේ දෙක ඔළුවෙන් අත්හැරියාට පස්සේ තමයි ඊළඟ වැඩක් ගැන හිතන්න පුළුවන්.■

මටත් වැඩිය පින් කළ බව දැනෙයි මේසෙ කොන!

0

■ ප්‍රියන්ජිත් ආලෝකබණ්ඩාර

සාගර පලන් සූරිය, එස්. මහින්ද හිමි, පී.බී. අල්විස් පෙරේරා, විමලරත්න කුමාරගම කොළඹ යුගයේ ප්‍රකට කවියෝ හතර දෙනාය. ඒ අතරින් විමලරත්න කුමාරගමට නූතන කවියෝ වැඩිපුර පෙම් බඳිති.
විමලරත්න කුමාරගම මහතා 1935 දී ලිපිකරු විභාගය සමත්ව පළමු පත්වීම ලබන්නේ මහනුවර කච්චේරියටය. 1942 දී ආදායම් පාලක විභාගයෙන් සමත් වන ඔහු අනුරාධපුර කච්චේරියේ සේවයට පැමිණ තිබේ. ප්‍රාදේශීය ආදායම් පාලක නිලධාරියා ලෙස අනුරාධපුර කච්චේරියේ අවුරුද්දකුත් මාස හතක් සේවය කළ ඔහු පුත්තලම දෙමළ හත්පත්තුවේත් (ආණමඩුව), නුවරඑළිය උඩ හේවාහැටත් (හඟුරන්කෙත), රත්නපුර කුකුල් කොරලේත් (කලවාන), බදුල්ල බින්තැන්න පත්තුවේත් (මහියංගනය), රත්නපුරයේ කොලොන්නේත්, රත්නපුර කච්චේරි මූලස්ථානයේත්, කෑගල්ල පරණකුරු කෝරළයේත්, කුරුණෑගල වන්නි හත්පත්තුවේත් (දළදාගමත්), නුවරඑළිය කොත්මලේත් (සංගිලි පාලම) ආදායම් පාලක නිලධාරියා ලෙස සේවය කර ඇත.
විමලරත්න කුමාරගම මහතා මියගියේ 1962 දීය. අඩු වයසින් මිය යන්නට යන්නට පෙර ඔහු සේවය කළේ නුවරඑළිය කොත්මලේය. කොත්මලේට කලින් කුරුණෑගල දිස්ත්‍රික්කයේ දළදාගමය. ප්‍රාදේශීය ආදායම් පාලක නිලධාරියා ලෙස දළදාගමට පැමිණ තිබෙන්නේ 1956 දෙසැම්බර් 5 වන දාය. අවුරුද්දකුත් මාස දෙකක් විමලරත්න කුමාරගම මහතා ප්‍රාදේශීය ආදායම් පාලක නිලධාරියා ලෙස දළදාගම සේවය කර තිබේ.
දළදාගම අදටත් එතරම් ජනාකීර්ණ නැති හතරමං හංදියකි. අනුරාධපුරය, මහව, පාදෙණිය හා නිකවැරටිය දළදාගමින් සතර අතට විහිදෙන මාර්ගවල අන්තයන්ය. දළදාගම හන්දියෙන් නිකවැරටිය පාර ආරම්භයේම තවමත් විමලරත්න කුමාරගම මහතා සේවය කළ ප්‍රාදේශීය ආදායම් පාලක කන්තෝරුව පිහිටා තිබෙයි. දැන් එය මහව ප්‍රාදේශීය ලේකම් කාර්යාලයය. එම ඉඩමේ පැත්තකින් විමලරත්න කුමාරගම මහතා විසූ නිල නිවස අදටත් ඒ ආකාරයෙන්ම දැකගත හැකිය.
ලේනවගෙදර හරමානිස් මහතා කුමාරගම මහතා පිළිබඳ මතකයන් අවදිකළ හැකි ගැමියෙකි. අවුරුදු 18 විතර කාලේ හරමානිස් මහතා මනමේ නාඩගමේත්, සඳ කිඳුරු නාඩගමේත් නටා ඇත. මනමේ නාඩගමේ වැද්දා හරමානිස්ය. සඳ කිඳුරු නාඩගමේ බ්‍රහ්මදත්ත හරමානිස්ය. ඒ නිසා හරමානිස්ට කවි ගැන, කවියන් ගැන යම් අවබෝධයක්, උනන්දුවක් තිබුණේය. විමලරත්න කුමාරගම මහතා ඒ වන විට දිවයිනේ ප්‍රකට කවියෙකි. දළදාගමට පැමිණ සිටින ප්‍රාදේශීය ආදායම් පාලක නිලධාරියා හෙවත් ඩී.ආර්.ඕ. ඒ කවියා බව හරමානිස් දැනසිටියේය.
‘ඒ කාලේ මෙහේ මිනිස්සු නියඟයෙන් පීඩා වින්දා. මැලේරියා උණෙන් පීඩා වින්දා. ආරච්චිලලා ගමේ මිනිසුන්ට අකාරුණිකයි. ඊගාවට ඒ ප්‍රශ්න කියන්න හිටියේ ඩී.ආර්.ඕ. මහත්තයා. මහව පොලිසියේ හය දෙනෙක් වැඩ හිටියා. පොලිසියටත්, ඩී.ආර්.ඕ. කාර්යාලෙටත් තිබ්බේ එක ජීප් එකයි. ආරච්චිලට පොලිස් බලතල හිටන් තිබුණා. ගමේ ගොඩක් ප්‍රශ්න විසඳුවේ ආරච්චිලා.
දළදාගමට කිට්ටු මිනිස්සු ආරච්චිලට හොරෙන් ගිහින් ඩී.ආර්.ඕ. මහත්තයා හම්බුවුණා. ඩී.ආර්.ඕ. කරුණාවන්තයි කියලා සමහරු දැනගෙන හිටියා.
දවසක් ඩී.ආර්.ඕ. කාර්යාලේ පිං පඩි දෙනකොට, ආරච්චිල පිං පඩි ලැයිස්තුවේ මගේ නම දාලා නෑ. අපි අමාරුවෙන් ජීවත් වෙන්නේ හාමුදුරුවනේ කියලා වයසක අම්මා කෙනෙක් ඇවිත් ඩී.ආර්.ඕ. මහත්තයාට කීවා. එදා ඉඳං හැම මාසේම උන්දැට පිං පඩිය ලැබුණා. ඒත් ලැයිස්තුවේ නම තිබ්බේ නෑ. කුමාරගම ඩී.ආර්.ඕ. මහත්තයා එයාගේ අතින් හැම මාසේම ඒ වයසක අම්මාට පඩිය ගෙවලා තිබුණා.’
ගැමියෝ තමන්ගේ ප්‍රශ්න කියන තවත් තැනක් තිබුණේය. ඒ සංහිඳය. කාලයක් තිස්සේ වැසි නොලැබී, වගා බිම් පාලු වන විට, ඉක්මනින් වැසි ලබා දෙන්නැයි කියා ගැමියෝ සංහිඳේට බාර පොල් ගෙඩියක් එල්ලුවෝය. වැසි වැටුණු පසු ගමේම මිනිස්සු එක් වී මුට්ටි හතක කිරි උතුරා ඒ බාරය නිදහස් කළෝය. මිනිසුන්ගේ මූලික අවශ්‍යතා පිළිබඳව සොයා බැලීම ආණ්ඩුවක වගකීමක් බව මිනිසුන් දැනසිටියේ නැති නමුත් ආදායම් පාලක නිලධාරියෙකු වූ විමලරත්න කුමාරගම මහතා ඒ බව දැනසිටියා සේය. ඔහු ජනතාවගේ ඇදහිලි විස්වාස ගැන අනුකම්පාවෙනුත්, ආණ්ඩුවේ නොහැකියාවන් ගැන උපහාසයෙනුත් බැලුවා සේය. ඒ දැක්ම ඔහුගේ අයියනායක කවි පන්තියෙන් මනාව පිළිබිඹු වේ.
‘සංහිඳ ළඟ භාරයට කිරි ඉතිරීම
කෙම්මුර දවස්වල පහනින් සැරසීම
වන අතු කඩා ගස් දෙබලක දැවටීම
මා නොකෙරුවත් නොකෙළෙමි එය ගැරහීම’
හරමානිස්ගේ කලින් කසාදය ආණමඩුවෙන්ය. ඒ නිසා විමලරත්න කුමාරගම මහතා කලින් ඩී.ආර්.ඕ. ලෙස සේවය කළ ආණමඩුවේ විස්තර ගැනත් හරමානිස් හොඳින් දනී. ඔහු කියන්නේ අයියනායක කවි පන්තිය රචනා කළේ ආණමඩුවේ අද වන්දනාමාන කරන අයියනායක දේවාලය අසල නුගය ගැන පමණක් නොවන බවය. දළදාගම ආසන්නයේ ඇති ඉඹුල්ගොඩයාගම වැවේ වෑ කන්ද කෙරවලේ ඇති සංහිඳේ අසල බාරහාර වෙන, බාර ඔප්පු කරන අවස්ථාවලටද ඩී.ආර්.ඕ. මහත්තයා පැමිණ තිබෙන බව හරමානිස් මහතා කියයි.
‘මෙහේ හැම වැවේම විශාල නුගයක් හරි, කුඹුක් ගහක් හරි සංහිඳෙ විදිහට වැඳුම්, පිදුම් ලබනවා. ඒ හැම සංහිඳක් ගැනම තමා විමලරත්න කුමාරගම මහත්තයා ලියන්න ඇත්තේ. ආණමඩුවේ නුගේ දැන් සල්ලි හම්බු කරන තැනක් වෙලා. අයියනායක කවි පන්තිය ලියන්න හේතු වුණු නුගේ කියලා එතන දැන් ව්‍යාපාරයක් කරගෙන.’
විමලරත්න කුමාරගම මහතා රාජකාරි කළ ස්වභාවය දනවන සිද්ධියක් හරමානිස් මහතාගේ මතකයේ තිබේ.
‘ඔය කාලේ මුදියන්සේ තෙන්නකෝන් කුරුණෑගල දිස්ත්‍රික්කෙටම මන්ත්‍රී. මන්ත්‍රීතුමා දවස් කීපයක්ම විමලරත්න කුමාරගම ඩී.ආර්.ඕ. මහත්තයා මුණගැහෙන්න දළදාගම කාර්යාලයට ගියා. ඒ එක දවසවත් ඩී.ආර්.ඕ. මහත්තයා කාර්යාලේ හිටියේ නෑ. ඊ ළඟ දවසේ බංගලාවේ ඉන්නවා කිව්වා. යනකොට විමලරත්න කුමාරගම ඩී.ආර්.ඕ. මහත්තයා බෝතලයක් තියාගෙන ටික ටික බිබී හිටියා. හරි හොඳයි ඩී.ආර්.ඕ. මහත්තයා, ඔහොමද රාජකාරි කොරන්නේ? කියලා මුදියන්සේ තෙන්නකෝන් මන්ත්‍රීතුමා ඇහුවා. රාජකාරි කරන අය ආන් කාර්යාලේ ඉන්නවා මන්ත්‍රීතුමා. මම රාජකාරි කරවන කෙනා කියලා ගණනකට නොගෙන ඩී.ආර්.ඕ. මහත්තයා කිව්වා.’
හිටිවන කවියකු වූ කුමාරගම මහතා ඉඩහසර ලද විටක කාර්යාලයේ සේවක සේවිකාවන් හා එක්ව දිවා ආහාරය ගත් බව ප්‍රකටය. එවැනි අවස්ථාවක කාර්යාලයේ සේවය කළ හැඩකාර තරුණියක තමන් ගැන කවියක් කියන්නැයි කුමාරගම මහතාට ඇවිටිලි කර තිබේ. ඒ ආරාධනය පිළිගත් කුමාරගම මහතා පේලි දෙකකින් යුතු හිටිවන කවියක් කීවේලු.
‘නංගි ඉන්න තැන දැක්කම මේසෙට ඇන ඇන
මටත් වැඩිය පින් කළ බව දැනෙයි මේසෙ කොන’
ප්‍රාදේශීය ආදායම් පාලක නිලධාරියා එකල හැඳින්වූයේ ඩී.ආර්.ඕ. ලෙසය. එම තනතුර අද ප්‍රාදේශීය ලේකම් තනතුරට සමාන නමුත් එදා එම තනතුරේ ගරු ගාම්භීරත්වය අදට වඩා ඉහළින් තිබූ බව වැඩිහිටියෝ කියති. ඩී.ආර්.ඕ. තනතුර ගාම්භීර වුවද කුමාරගම මහතා සේවය කළ ආකාරය ප්‍රකට කරන්නේ ඩී.ආර්.ඕ. මහත්තයෙකුගේ ගාම්භීරත්වය නොව නීති රෙගුලාසි ආදියෙන් බැහැරව කටයුතු කළ රාජ්‍ය නිලධාරියෙකුගේ ගති ස්වභාවයන්ය. වෙනත් ලෙසකින් කියන්නේ නම් විමලත්න කුමාරගම මහතා තමා සේවය කළ ප්‍රදේශවල ගැමියන්ගේ ජීවිතය දැක්කේ රාජ්‍ය නිලධාරියකුගේ ඇසින් නොව කවියකුගේ ඇසිනි.
ඔහුගේ ඒ දැක්ම ලෙනාඩ් වුල්ෆ්ගේ දැක්මට සමානය. වුල්ෆ් හම්බන්තොට ගැමි ජීවිතය අලලා සාහිත්‍ය රචනා කළේය. කුමාරගම වන්නියේ ගැමි ජීවිතය ගැන කරුණාවන්ත බැල්මෙන් කවි ලියුවේය.■

 

 

 

හරියට කරන්න බැරිනම් කිසිවක් නොකර මැරිලා යන්න ප්‍රවීණයෝ කැමතියි – අතුල පීරිස්

0

■ පවිත්‍රා රූපසිංහ

ලංකාවේ ටෙලිනාට්‍ය කලාව ආරම්භ වන්නේ අසූව දශකයේ මුලයි. ඩී.බී. නිහාල්සිංහ අධ්‍යක්ෂණය කළ ‘දිමුතු මුතු’ පළමු ටෙලි වෘත්තාන්තයයි. මීළඟට පරාක්‍රම නිරිඇල්ලගේ ‘ලාහිරු දහසක්’ රසික ප්‍රසාදය දිනාගත්තා. සෝප් ඔපෙරා ආභාසය තුළින් නිපදවුණු ලංකාවේ පළමු දීර්ඝ ටෙලිනාට්‍යය ‘දූ දරුවෝ’යි. මේ අතර, යශෝරාවය, බුමුතුරුණු, ගම්පෙරළිය, අඹයහළුවෝ, සුදු කපුරුපෙති, ගජමන් නෝනා, රන්සිරිමල් වැනි නාට්‍ය සිංහල ටෙලි කලාවේ නොමැකෙන මතකයන් ප්‍රේක්ෂකයන් තුළ ඉතිරිකළා. එදා ඒ අයුරින් පුංචි තිරයේ රූප මැවූ ප්‍රවීණයන්, අද ගැඹුරු නිහැඬියාවක මන්ද? නවීනත්වය හා ගැටෙන්නට ඔවුන්ට දිරි නැතිද? සමහර රසලෝලීන් අද සිටින්නේ එවැනි උභතෝකෝටිකයකයි. නාට්‍යවේදී අතුල පීරිස් ඔවුන් වෙනුවෙන් ඊට උත්තර බැන්දා.

ජනප්‍රිය ලක්ෂණ නැතත්
‘ගොළු හදවත’ ජනප්‍රියයි
ලෝකයේ බොහෝ කලා නිර්මාණවල සරල හෝ උසස් ලෙස රස වින්දනාත්මක වශයෙන් ධාරාවන් දෙකක් පවතිනවා. ඒ අතර ජනප්‍රිය ධාරාව රසිකයන්ගේ තේරීම් මත තීන්දුවෙනවා. නිර්මාණයේ පවතින ජනප්‍රිය ලක්ෂණත් ඊට බලපානවා. චිත්‍රපටයක් ජනප්‍රිය කරවා ගැනීම සඳහා අතීතයේ සින්දු, සටන් ජවනිකා, විහිළු-තහළු බහුලව යොදාගත්තා. සමහර ප්‍රේක්ෂකයන් චිත්‍රපටයක් බැලුවේ ගීත නිසාමයි. එය චිත්‍රපටයේ ජනප්‍රියතාවට මහත් රුකුලක් වුණා.
‘ගාන්ධි’ වගේ චිත්‍රපටයක ඒ ලක්ෂණ කිසිවක් තිබුණේ නැහැ. ඒත් මිනිස්සු අධික ප්‍රමාණයක් ගාන්ධි බැලුවා සහ සම්මානත් ලබාගත්තා. ලංකාවේ ගොළු හදවත චිත්‍රපටයේත් ජනප්‍රිය ලක්ෂණ නැහැ. ඒත් එහි ජනප්‍රියතාවට නවකතාවේ ජනප්‍රියතාවත් බලපෑවා. එහි ප්‍රධාන චරිතය රඟපෑ අනුලා කරුණාතිලක චණ්ඩියා චිත්‍රපටයේ රඟපෑවා. එය ජනප්‍රිය ධාරාවේ නිර්මාණයක්. බොක්ස් ඔෆිස් වාර්තා තැබූ චිත්‍රපටයක්. ඉනික්බිතිව ඇය ලෙස්ටර් ජේම්ස් පීරිස්ගේ රන්සළු චිත්‍රපටයේ රඟපෑවා. එය අනෙක් චිත්‍රපට දෙකට සාපේක්ෂව ජනප්‍රිය වුණේ නැහැ. ලෙස්ටර්ගේ සංදේශය චිත්‍රපටය ඉතාමත් ජනප්‍රිය වුණා. නිර්මාණයේ ජනප්‍රියතාවට වඩාත් වැදගත්ව ඇත්තේ පුද්ගලයා නොව නිර්මාණයේ ලක්ෂණ බව එයින් පෙනෙනවා. සංදේශයේ, රැජිණ මමයි, පෘතුගීසිකාරයා වැනි ගීත අදටත් ජනප්‍රියයි.
නිර්මාණයක ජනප්‍රියතාව කලින්ම තක්සේරු කළ නොහැකියි. එයට විවිධ සාධක බලපානවා. නළු-නිළියන් නිසා ජනප්‍රිය වූ නිර්මාණ තිබෙනවා. ගාමිණී ෆොන්සේකා, මාලිනී ෆොන්සේකා රඟපෑ එදත් සූරයා අදත් සූරයා බොක්ස් ඔෆිස් වාර්තා තැබුවා. ඒ වකවානුවේම නිෂ්පාදනය වූ නිධානය චිත්‍රපටයේ ඒ දෙපළම රඟපෑවත් සමහර හෝල්වල සතියක් දෙකක්වත් පෙන්වන්න බැරිවුණා. ජනප්‍රිය තලයේ සමහර නිර්මාණ හරියට මල් වෙඩි වගේ. බලන් ඉන්නකම් ඕනෑ තරම් වෙලා බලා ඉන්න පුළුවන්. ඒත් අවසානයේ හරවත් යමක් ඉතිරි නැහැ. තනි පුද්ගලයෙක් කඩුපොලු දරාසිටින තිහක් සමඟ සටන්කර දිනනවා. සාමාන්‍ය ජීවිතයේදී එහෙම නොවුණත්, ප්‍රේක්ෂකයන් ඉතාමත් ආසාවෙන් බලනවා, විසිල් ගහනවා. මොකද තමන්ට කරන්න බැරි දේ කවුරු හරි කරලා ජයගන්නවාට ඔවුන් කැමතියි. ඒවායේ විශ්වසනීයත්වය නැති වුණත් ඒ මොහොතේ මිනිස්සු ඒවා විඳිනවා.
උසස් රස වින්දනයේදී යමක් අවසානයේ ශේෂ වෙනවා. නිර්මාණයක් රසවිඳීමට ශාලාවට ඇතුළු වන පුද්ගලයා නෙවෙයි, යමක් අලුතෙන් දරාගත්තෙක් පිටව යනවා. නරඹන්නෙක් තමන්ගේ අත්දැකීම් නිර්මාණය සමඟ බද්ධ කරගන්නවා. විශ්වසනීයත්වය, සර්වදේශීය සහ සර්වකාලීනබව හොඳ නිර්මාණයකට අවශ්‍යයි. ඒවා කාලයක් පවතිනවා. නිර්මාණයක් ආනන්දයෙන් පටන්ගෙන ප්‍රඥාවෙන් අවසන් විය යුතුයි කියමනක් තිබෙනවා. දැන් මිනිස්සු වැළඳගෙන තිබෙන සමහර නිර්මාණවල එය තිබෙනවාද? විශේෂයෙන් කොටස් දාහක, දෙදාහක මෙගා නාට්‍යවල එය සිදුවනවාද යන්න සැකසහිතයි.

නාට්‍ය අධ්‍යක්ෂවරයා
සංවිධායකයා බවට පත්වීම
බොහෝ ටෙලිනාට්‍ය නිර්මාණයේදී, අධ්‍යක්ෂවරයාගේ කාර්යභාරයත් පුද්ගලික නාලිකා භාරගෙන තිබෙනවා. අද සමහර අධ්‍යක්ෂවරුන් සංවිධායකවරුන්. නළුනිළියන් තෝරන්නේ, ආලෝකකරණය, ඇඳුම්වල කලර්ස්, පිටපත ලියන්නේ, සංස්කරණ කටයුතු කරන්නේ නාලිකාවට ඕනෑ විදියටයි. ඒ වාගේම කොටස් දාහක නාට්‍යයකට කලින් නිමවූ ස්ථිර පිටපතක් නැහැ. පාන්දරට පිටපත් රචකයා සෙට්එකට කෝල් කරලා අහනවා, අද කවුද සෙට්එකට ඇවිත් ඉන්නේ කියලා. ඒ චරිත අනුව කතාව ලියනවා. නළුවෝ දෙබස් කියනවා. වැදගත් රංගනය නොවෙයි, දෙබස් ටිකයි. හරියට ගුවන් විදුලි නාට්‍යයක් කැමරාවෙන් පටිගත කරලා පෙන්වනවා වගේ. මේ විදියට රංගනය දියුණු වෙන්නේ නැහැ. අනාගත පරපුරට ආභාසය ලබාගන්ට ප්‍රතිරුප ගොඩනැගෙන්නේත් නැහැ. මෙවැනි පසුබිමක් තුළ කුසලතාපූර්ණ නිර්මාණ ශිල්පීන් වර්තමානය තුළ නිහඬව සිටිනවා. මොකද තමන්ගේ නිර්මාණ ජීවිතය ගොඩනගාගන්න ඔවුන් මහත් කැපකිරීම් කරලා තියෙනවා. ඒවා විනාස කරගන්න ඔවුන් සූදානම් නැහැ.
අද බොහෝ ප්‍රේක්ෂකයන් පුරුදුව සිටින්නේ හරසුන් නිර්මාණවලටයි. අර හොරදෙටුවා ළඟ හැදුණු ගිරවා වගේ උසස් රස වින්දනයේ ඇසුරක් නැහැ. එය ඔවුන්ගේ වරදක් නෙවෙයි. ටෙලිනාට්‍යයක් කියන්නේ රුප හා ශබ්දවල එකතුවක්. අද බොහෝ විට ඒවා බලන්නේ කෑම කන ගමන් නැත්නම් දරුවන්ට කෑම කවන ගමන්. අම්මා කුස්සියට යන්නේ හොඳ කොටස එද්දී කියන්න කියලා. නාට්‍යය අහන්නේ කුස්සියේ ඉඳන්. රංගනය කියන්නේ ඇක්ෂන් සහ රිඇක්ෂන්. ඒත් රේඩියෝ නාට්‍යයට ඒක වැදගත් නැහැ.

උසස් වින්දනයක්
ධම්ම ජාගොඩ 1985 අධ්‍යක්ෂණය කළ පළිගු මැණිකේ මල් වෙඩිල්ලක් නෙමෙයි. ගමට එන සූරසේන විවෘත ආර්ථිකය ගමට ගේනවා. ඔහුට ජීවය දෙන්නේ ශ්‍රියන්ත මෙන්ඩිස්. ඔහු වෙස්මුහුණු මාකර්ට් කරනවා. ගම්මුන්ව පාරිභෝගික භාණ්ඩවලට පුහුණු කරමින්, සාම්ප්‍රදායික දේ නගරයට විකුණනවා. කලාව මාකර්ටින්වලට යටත් වන බව එදා ධම්ම ජාගොඩ දැක්කා. ශ්‍රියන්ත, ජැක්සන් පළමු ප්‍රධාන චරිත කළේ මේ ටෙලිනාට්‍යයේයි. සූරසේන ප්‍රේක්ෂකයන් අතර එදා කොයිතරම් ජනප්‍රිය වුණාද කියනවා නම් වේදිකා නාට්‍යයක ඔහු ඉන්නවා නම් සූරසේන අද එනවා කියමින් තමයි එනවුන්ස් කරන්නේ. කඩුල්ල, ඇල්ල ළඟ වලව්ව, රන් කහවණු, තාරාදේවි, යශෝරාවය, දුන්හිඳ අද්දර මේ හැම එකක්ම අතිශය ජනප්‍රිය වුණා. මේවා නිෂ්පාදනයේදී කිසිදු අධ්‍යක්ෂවරයකුට නාලිකා ප්‍රධානීන් කිව්වේ නැහැ කළ යුත්තේ කුමක්ද කියලා. මම අහලා තියෙනවා පළිඟු මැණිකේ නාට්‍යයේ සමහර අවස්ථා හතලිස් වාරයක් පමණ රිහසල් කළ බව. අධ්‍යක්ෂවරයෙක් අවශ්‍ය එයට. අද එය බැහැ.
එදා සිනමාව විචාරකයන් විසින් ධාරා තුනකට බෙදුවා. එයින් වාණිජ ධාරාවට නීල් රූපසිංහ, ලෙනින් මොරායස්, යසපාලිත නානායක්කාර, කේ.ඒ.ඩබ්ලිව්. පෙරේරාද, කලාත්මක ධාරාවට ලෙස්ටර් ජේම්ස් පීරිස්, ධර්මසේන පතිරාජ, වසන්ත ඔබේසේකර, ධර්මසිරි බණ්ඩාරනායකද, මැද මාවතට එච්.ඩී. ප්‍රේමරත්න, විජය ධර්මශ්‍රී වැන්නන්ද ඇතුළත්ව සිටියා. මැද මාවතේ නිර්මාණ තුළ යම්කිසි සම්මිශ්‍රණයක් තිබුණා. ඒවා ජනප්‍රිය වුණා. ලෙස්ටර් නීල් රූපසිංහ වීමටවත්, නීල් රූපසිංහ ලෙස්ටර් වීමටවත් උත්සාහ කළේ නැහැ. බොක්ස් ඔෆිස් වාර්තා තැබූ හතරදෙනාම සූරයෝ නිර්මාණය කළ නීල් රූපසිංහ ගාමිණි ෆොන්සේකා යොදාගෙන අමල් බිසෝ කළත් එය ආදායම් වාර්තා පෙන්නුවේ නැහැ. ඔහු උත්සාහයක් ගත්තා කලාත්මක ස්වරුපයක් තම නිර්මාණවලට එකතු කරන්න. මේ විදියටම ජේ. සෙල්වරත්නම් නමැති ජනප්‍රිය ධාරාවේ නිර්මාණ ශිල්පියාද සහනය චිත්‍රපටය නිර්මාණය කොට උත්සාහයක් ගත්තත් එයද ආදායම් ඉපැයුවේ නැහැ. මෙහි විශේෂත්වය එකල තිරයේ ජනප්‍රිය ගාමිණි-මාලිනි මෙහි රඟපෑමයි. එසේම පණ්ඩිත් අමරදේව මෙහි පසුබිම් ගායනා කිරීමයි. එච්.ආර්. ජෝතිපාලගේ රජකම් කෙරුවත් කළකම් පල දේ ගීතය ඇතුළත් වූ ඔහුගේ ඔහොම හොඳද? චිත්‍රපටය අතිශයින් ජනප්‍රිය වුණා. එදා මැද මාවතේ නිර්මාණ ලෙස විචාරකයන් හැඳින්වූ දෙවෙනි ගමන, සිකුරුලියා, දුහුළු මලක්, ආරාධනා, අපේක්ෂා වැනි චිත්‍රපට අදටත් රසිකයන් ඇලුම් කරනවා. වර්තමානයේ ජනප්‍රිය සහ කලාව යමෙකුට එකට මුසු කිරීමට අවශ්‍ය නම් මේවා තුළ ආදර්ශ තිබෙනවා.
වර්තමානයේ අප ප්‍රේක්ෂකයින්ට අප චෝදනා කළ යුතු නැහැ. අද ඔවුන්ගේ අවබෝධය මනින්න පුළුවන් මට්ටමේ නිර්මාණ විකාශනය වන්නේ නැහැ. එයට හේතුව මෙය අද හුදු ලාභ ලබන කර්මාන්තයක් බවට පත්වීමයි. මා දන්නා නළුවෙක් මට දවසක් කීවා, ‘මේ ළඟදී නාට්‍යයක ෂූටින් ගියා, මට කමිස 21 ක් සහ ඊට ගැළපෙන ටයි දුන්නා. එකම කලිසමට කමිස 21 මාරු කරමින් දවස පුරාම පටිගත කළා. අනෙක් නළුවා එදා ඇවිත් සිටියේ නැහැ. ඔහු තවත් දවසක ඇවිල්ලා ඔහුගේ දෙබස් කියලා තිබුණා. අපි දෙන්නට දෙන්නා දැක්කේ නාට්‍යය පෙන්වනකොටයි’. මේ කාර්යය සඳහා නාට්‍ය අධ්‍යක්ෂවරයෙක් අවශ්‍ය නැහැ. මේ ආකාරයට නිර්මාණයක් කරන්න ලෙස්ටර්ට ආරාධනා කරලා මුදල් නිසා හෝ වෙන යම් කරුණක් නිසා ඔහු කළා නම් එදා නිධානය, ගම්පෙරලිය බලපු රසිකයෝ දෙලොවක් අතර තනිවෙනවා නේද? මොකද අර්ථපතියා මුදල් දෙන්නේ නිර්මාණයට නොවෙයි අර පුද්ගලයාගේ නමටයි. රසිකයන් දෙලොවක් අතර තනි කරලා තමන් මුලදී ගොඩනගාගත් නාමය නැති කරගන්න බොහෝ නිර්මාණකරුවන් අද කැමති නැහැ. පරාක්‍රම නිරිඇල්ල, ලූෂන් බුලත්සිංහල එදා රුපවාහිනිය තුළ තමන්ගේ නම සනිටුහන් කළ නිර්මාණවේදීන් බව මතක් කළ යුතුයි.
දෙවියන් පය නොගසන තැන්වල මෝඩයෝ පිනුම් ගසනවා
නාලිකාවෙන් නාට්‍යය මෙහෙම කරන්න කියලා කියනවා නම්, ඒ වෘත්තියේ ඉහළ මට්ටමක ඉන්න කෙනෙක් වෙන්න ඕනෑ. නිර්මාණශීලී පුද්ගලයකු ආයතනයක ඉහළ තනතුරක් ගන්නවා කියන්නේ හරියට අම්බලමක ගිමන් හරිනවා වගේ දෙයක්. අම්බලමේ තියෙනවා මිනිස්සු වතුර බොන පින්තාලියක්. සුළු කාලයකට එන පුද්ගලයා පින්තාලියට විස එකතු කළොත් මොකද වෙන්නේ. ඔහුගේ අතීත නිර්මාණ ජීවිතයත්, අනාගතයත් විනාශයි. එවැනි කෙනෙක් නිර්මාණ වැරදි තැනට යොමු කරන්නේ නැහැ. හොඳම උදාහරණය ඩී.බී. නිහාල්සිංහ මහතා චිත්‍රපට සංස්ථාවේ සභාපති වූ යුගයයි. එය බැබලුණ යුගයක් ලෙස හඳුන්වනවා.
ලංකාවේ වෘත්තීය මට්ටමේ තියෙන්නේ දේශපාලනයයි, පූජක පක්ෂය විතරයි කියලා මට හිතෙන්නේ. කලාවේ දියුණුවක් ඇතිවෙන්න නම් එය වෘත්තීය මට්ටමක් ඇති කළ යුතුයි. ඒ සඳහා විශ්වවිද්‍යාල ආචාර්යවරුන්ගෙන් තොර විෂය පිළිබඳ නිපුණත්වයක් ඇති ප්‍රායෝගික අත්දැකීම් බහුල පිරිසක් සහිත නියාමන ආයතනයක් පිහිටුවිය යුතුයි. දෙවියන් පය නොගසන තැන්වල අද මෝඩයෝ පිනුම් ගසනවා.
77න් පසුව රටේ සෑම ක්ෂේත්‍රයකම රිදම්ස් වෙනස් වුණා. අප වේග රිද්මය හඳුනාගත යුතුයි. බුලත් මල්ලටම හෙණ වැදිලා තියෙද්දී, කිල්ලෝටය විතරක් රැකගන්න උත්සාහ කිරීම නිෂ්ඵලයි. අද ජනප්‍රියතාව සහ රේටින්ස් ගැන කතා කරනවා. රේටින්ස් ගන්නේ නියැදි තෝරාගෙනයි. එක්තරා රේඩියෝවක අයිතිකරු එම රේඩියෝවෙන්ම කිව්වා ඔහුට යමෙක් කිව්වාලු මුදල් මෙව්වර දෙන්න නාලිකාව උඩට ගෙනත් දෙන්නම් කියලා. රේටින්ස් හදන්නේ පෞද්ගලික ආයතනයි. ඒවායේ විශ්වසනීයත්වය ගැන සැකසංකා ක්ෂේත්‍රයේ මතුව තිබෙනවා. මෙය විශ්වවිද්‍යාලවලින් කළ හැකි දෙයක්. එහිදී ලැබෙන සමීක්ෂණ වාර්තා මිනිස්සු පිළිගනීවි. හැත්තෑව දශකයේ සිනමාවේ රේටින්ස් හැදුණේ කොහොමද? හවුස්ෆුල් කියලා බෝඩ් එකක් හෝල් එක ඉදිරියේ තියෙනවා. මම එදත් සූරයා අදත් සූරයා චිත්‍රපටය බැලුවේ කමිසය ඉරාගෙනයි. හැබැයි නිධානය බලන්න කමිසය ඉරාගත්තේ නැහැ.
අනෙක තමයි, නූතන තාක්ෂණය නාට්‍යකරණයට අවතීර්ණ වීම තුළ, පරණ කලාකරුවෝ කියලා බෙදනවා. කලාකරුවන් පරණ වන්නේ නැහැ. නව තාක්ෂණය ආවා කියලා, ෆෝන්එකෙන් නාට්‍ය බැලුවා වුණත් රංගධරයාට වැදගත් සතර අභිනය. හැඟීම් තාක්ෂණයෙන් වෙනස් කරන්න බැහැ. ක්‍රි.පූ. පස්වන සියවසේ ඊඩිපස් නාට්‍යය පෙන්වූවේ ඇරීනා තියටර් එකකයි. පසුව පෙන්නුවා ප්‍රොසීනියම් තියටර් එකක. එහිදී තාක්ෂණිකව භෞතික දේ වෙනස්ව තිබෙනවා. ඒත් නාට්‍යයේ අන්තර්ගතය වෙනස්ව නැහැ.
අධ්‍යක්ෂවරයෙක් විදියට කටයුතු කරන්න ප්‍රවීණයන් ඕනෑම අවස්ථාවක කැමතියි. ඒ තත්වය නොලැබීම තුළ ප්‍රවීණයන් ක්ෂේත්‍රයෙන් ඉවත්ව සිටිනවා. තමන් කරන දේ හරියට කරන්න බැරි නම් කිසිවක් නොකර මැරිලා යන්න ඔවුන් කැමතියි. මන්ද තමන් මෙතුවක් කළ නිර්මාණ මේ දක්වා සමාජයේ නොමැරී පවතින බව ඔවුන් දන්නවා. බර අදිනා හරකාගේ මිල ඉහළයි, බර අදිනා මිනිහාගේ මිල පහළයි. නූගතා ඉහළයි. බුද්ධිමතා පහළයි. උසස් නිර්මාණවලටත් සිදුව ඇත්තේ එයයි.■

මාක්ස්වාදය හා සාහිත්‍යකලා – සුදීප්තිමත් සාහිත සම්ප්‍රදාන

0

මායාකවුස්කිගේ 150,000,000 නමැති කෘතියෙන් පිටපත් 5000ක් පළ කිරීම සඳහා මුදල් අනුමත කිරීම ගැන ඔබ ඔබ ගැන ම ලජ්ජා නො වන්නෙහි ද? එය අර්ථශූන්‍ය අධම කාව්‍යයකි. එයින් එළි වන්නේ මොට්ටකමත් ආටෝපයත් පමණි.

■ කැත්ලීන් ජයවර්ධන

තොල්ස්තෝයි කුටුම්බයට උරුම වූ වොල්කොන්ස්කි ප්‍රභූරාජයාගේ චිරාගත පරම්පරා වලව්වෙහි යුද්ධය හා සාමය ලියූ කතුවරයා චාම් ගෘහභාණ්ඩවලින් යුතු සරල කාමරයක වාසය කරයි. එහි අත් කියතක් එල්බේ: දෑකැත්තක් ද පොරෝකෙටියක් ද ඇත. එහෙත් මේ වාසභවනෙහි ඉහළ මාලයේ එහි සම්ප්‍රදායන් රකින සෙල්මුවා ආරක්ෂකයන් සේ පරම්පරා ගණනක සුදීප්ත පුරාපුරුෂයෝ බිත්තිවල එල්බී මුර තියාගෙන සිටිති. (මාක්ස්වාදය හා සාහිත්‍යකලා, 173 පිට)
ලියෝ තොල්ස්තෝයිගේ ජීවිතයේ පසුබිම් සාධක පිළිබඳ ඓතිහාසික පසුවිපරමක යෙදෙමින් මේ අවධාරණය ලේඛනගත කරන්නේ ලියොන් ට්‍රොට්ස්කි ය. ජර්මන් බසින් මුලින් ම මෙය ලියැවී ඇත්තේ 1908 වර්ෂයේදී ය. (ලියෝ තොල්ස්තෝයි නම් වූ මහා පුරුෂයා මියගියේ මීට දෙවසරකට පසුව ය.) සාහිත්‍ය විචාර විෂයයෙහි අතිශයින් වැදගත් වන්නා වූත් තොල්ස්තෝයි නම් වූ මහා සාහිත්‍යකරුවා විනිවිද දකින්නට අන්වීක්ෂයක් සම්පාදනය කරන්නා වූත් මේ සාරගර්භ ලිපියෙහි ඉංග්‍රීසි පරිවර්තනය එළිදැක ඇත්තේ 1951 වසරේදී ය. සිංහල පාඨකයාට මුලින් ම එය කියවීමේ අවස්ථාව උදාවුණේ 2008 වසරේ සරසවි ප්‍රකාශනයක් ලෙස එළිදුටු මාක්ස්වාදය හා සාහිත්‍යකලා නම් වූ කෘතිය ඔස්සේ ය. ලිපියේ පරිවර්තකයා මෙන් ම මාක්ස්වාදය හා සාහිත්‍ය කලා කෘතියේ සම්පාදකවරයා වන්නේත් මහාචාර්ය සුචරිත ගම්ලත් ය.
ලියොන් ට්‍රොට්ස්කි, කාල්මාක්ස්, ෆ්‍රෙඩ්රික් එංගල්ස් ප්ලෙහානව්, ව්ලැඩ්මිර් ඉලිච් ලෙනින්, සහ වෝල්ටර් බෙංජමින් වැනි අද්විතීය ප්‍රාඥයන්, සාහිත්‍යකලාව පිළිබඳව දැක්වූ විප්ලවවාදී සාරදර්ශනයන් හකු`ඵවා ඇති මාහාර්ඝ පුස්තකයක් ලෙසින් ද මෙය හැඳින්විය හැකි වෙයි.
තොල්ස්තෝයි ප්‍රස්තුතව ලියැවෙන ට්‍රොට්ස්කිගේ මේ ලිපිය නම් කොට ඇත්තේ කවියා හා කැරලිකරු ලෙස ය. ලිපිය ඇරඹෙන්නේ මෙසේ ය.
තොල්ස්තෝයි තම අසූ වැනි ජන්ම දිනය පසු කර ඇත. දැන් ඔහු ඉතිහාසයේ පැවතී නැති වී ගිය, වෙනත් ලෝකයකින් සම්ප්‍රාප්ත වූ පෙඳපාසිවලින් ගැවසී වැසී ගිය කඩතොලු සහිත දැවැන්ත ගිරිදඹයක් ලෙස අප අබියස නැඟී සිටී. (172 පිට)
රුසියාව තුළ වැඩවසම් ක්‍රමය අහෝසි වනවිට මේ මහා ලේඛකයා පසුවූයේ තිස්තුන් වැනි විය පසුකරමිනි. එහෙත් වැඩවසම් ක්‍රමය අහෝසි වූ පසුව ද ඔහු ගොවීන් සලකන්නේ ‘තමාගේ’ ලෙසිනි යි. ට්‍රොට්ස්කි පවසයි. ඒ ගැන වැඩිදුරටත් මෙසේ ද කියයි.
මෙහි තේරුම නම් ඔවුන් ආධ්‍යාත්මික හා ද්‍රව්‍යමය සංචිතයේ වෙන් නොකළ හැකි කොටසක් වන බව ය. … අවසාන විග්‍රහයේ තොල්ස්තෝයි තම නිර්මාණාත්මක අභයභූමියට සම්පූර්ණයෙන් ම වැද්දගෙන ඇති එකම පුද්ගලයෝ නම් මොවුහු ය.
නිර්මාණයේදී තොල්ස්තෝයි තමා සිතුවම්ගත කරන ජීවිතය තරමට ම මන්දගාමී (නොකඩිනම්) යැයි ට්‍රොට්ස්කි කියයි. ඔහු තමාගේ සුවිසල් නවකතාව වන ‘යුද්ධය හා සාමය’ සත් වරක්ම ලියා ඇත්තේ එහෙයිනි. තුර්ගිනිව් කරන්නාක් මෙන් තම කෘතිවල එන වීරයන් පුපුරන රතිඤ්ඤා හඬින් හා මැග්නීසියම් ආලෝකධාරාවලින් මැවෙන තියුණු ආලෝකයෙන් ප්‍රදර්ශනය කිරීමට තොල්ස්තෝයිට හදිස්සියක් නැත.
මේ සුවිශාල යෝධ නිර්මාණාත්මක භාවයේ අතිශයින් ම විස්මයජනක දෙය වන්නේ කලාකරුවා කිසි ම චරිතපාත්‍රයෙකු වෙත ඇල්මක් ඇති කරගැනීමට තමාට හෝ පාඨකයාට ඉඩ නො දීම යි. (179 පිට)
තොල්ස්තෝයිගේ රීතිය ඔහුගේ සමස්ත සුධීමත්භාවය සමගම අනන්‍ය වූවකැයි පවසන ට්‍රොට්ස්කි, දොස්තයෙවුස්කි ගැන සඳහන් කරමින් කියා සිටින්නේ ඩස්ටයෙව්ස්කි කඩුකස්තාන හෝ නම්බුනාම හෝ විරහිත නගරවාසියෙකි: සුව කළ නොහැකි තරමට ඔද්දල් වූ ආත්මයෙන් යුතු සුධීමතෙකි යි කියා ය.
කෙසේ වුව ද තොල්ස්තෝයිගේ ලබ්ධිය අපගේ ලබ්ධිය නොවේ යැයි ට්‍රොට්ස්කි පැහැදිලිවම කියයි. බවුතීස්මය, තෙල් ගැල්වීම, පාන් හා වයින් ගිලීම ආදි වූ ර`ඵ යාතුකර්ම යනාදියෙන් සමන්විත සධාර්මික ක්‍රිස්තියානි ධර්මයේ තේවාකර්මාත්මක අංශය බැහැරලීමෙන් පසුව ද දෙවියන් වහන්සේ පිළිබඳ සංකල්පය අබියස මේ මහා ලේඛකයා තමාගේ විවේචනය නමැති අවිය ද සමග නැගී සිටින අයුරු මතක් කර දෙමින් අපි තොල්ස්තෝයිට වඩා දුර ගමන් කරමු යැයි ට්‍රොට්ස්කි කියන්නේ එහි ගැඹුරු අදහස මෙසේ පැහැදිලි කරමිනි.
මානව සමාජය තුළ ද තනි මානව පුද්ගලයා තුළ ද අප දකින්නේ පොදු නියාමයන්ට යටත් විශ්වයේ අංශූවක් පමණි. අපට අපගේ ශරීරයන්ට අධිපති කවර ම හෝ ඔටුනු පළන් පරමාධිපතියෙකු අවශ්‍ය නැතුවා සේ ම අපගේ ආත්මයන් ට අධිපති කවර ම හෝ දිව්‍යමය ස්වාමියෙකු ඇති බව අපි නො පිළිගනිමු.
ඒ කෙසේ වෙතත් මේ ගැඹුරු වෙනස තිබිය දීත් ඒ නො තකා තොල්ස්තෝයිගේ විශ්වාස හා සමාජවාදය අතර ගැඹුරු සදාචාර බන්ධුත්වයක් (අපට) ඇත: ඒ බන්ධුත්වය තිබෙන්නේ පීඩනය හා වහල්බව දුරු කිරීමත් මිනිසාගේ සහෝදරත්වය සඳහා අප්‍රතිහත ලෙස ප්‍රයත්න දැරීමත් අතිනි. (194-195 පිට)
‘රුසියානු මාක්ස්වාදයේ පියා’ යන විරුදාවලිය ලත් ජෝජ් වැලන්තීනව් ප්ලෙහානව්ගේ සාහිත්‍යයික අවධාරණයන් කිහිපයක් සඳහා ඉනික්බිතිව අප යොමුවන්නේ මුතු අහුරකින් දීප්තිමත්ම මුතු ඇටය තෝරාගැනීමට දරන උත්සාහය වැනිම වූ පරිස්සමකිනි. ඒ, මෙහි එන හැම වදනක් ම හැම අදහසක් ම සෞන්දර්ය විද්‍යා ක්ෂේත්‍රයට එක සේ වැදගත් වන නිසා ය. ප්ලෙහානව් යැයි කියන්නේ රුසියාවේ සෞන්දර්ය විද්‍යා හා සාහිත්‍ය විචාර ක්ෂේත්‍රය තුළ පළමුවරට මාක්ස්වාදය නියෝජනය කළ තැනැත්තාට ය. මාක්ස්වාදී ආස්ථානයේ සිට ඔහු විසින් කරළියට නැගු ප්‍රශ්න පහකි, යට දැක්වෙන්නේ.
කලාවේ සම්භවය කිම ?
■ මානව සංහතියේ ආධ්‍යාත්මික ජීවිතයේ අන්‍ය රූපයන් අතර කලාවේ විශේෂිත ස්වභාවය කුමක් ද?
■ කලාවේ අරමුණ ද අන්තර්ගතය හා රූපය ද කවරේ ද?
■ එහි සාමාජික කාර්යභාරය කුමක් ද?
■ එහි ඓතිහාසික විකාසනයේ නියාමධර්ම මොනවා ද? (54 පිට)
මේ හා අදාළ නිරීක්ෂණාත්මක ගවේෂණයේ දී ප්ලෙහානව් ප්‍රධාන වශයෙන් ම අවධානය යොමු කර ඇත්තේ දඩයක්කාර ගෝත්‍රවල කලාත්මක නිර්මාණ කෙරෙහි ය. කලාවේ සම්භවය පිළිබඳ ප්‍රශ්නයට පිළිතුරක් සපයා ගැනීම ප්ලෙහානව්ට පහසු වූයේ ප්‍රාථමික මිනිසුන්ගේ කලාව අධ්‍යයනය කිරීමේ ප්‍රතිඵල වශයෙනි යි ගම්ලත් සූරීහු පවසති. පහතින් දැක්වෙන්නේ ඒ අනුව එළිදුටු ප්ලෙහානව්ගේ නිගමනය යි.
…. වැඩ, කලාවට වඩා පැරණි ය. මිනිසා පළමු ව වස්තු හා ප්‍රපංච දෙස බැලුවේ උපයෝගිතාවාදී දෘෂ්ටියෙනි. ඔහු ඒවා සෞන්දර්යමය දෘෂ්ටිකෝණයෙන් සලකන්ට වුයේ පසු ව පමණි. (54 පිට)
ප්ලෙහානව් සෞන්දර්ය විද්‍යාව හා සාහිත්‍ය විචාරය පිළිබඳ සාමාන්‍ය මාක්ස්වාදී මූලධර්ම ඵලදායී ආකාරයෙන් සංවර්ධනය කළ බව පවසන මහාචාර්ය සුචරිත ගම්ලත් එසේ වුව ද ඒ ලිපි තුළ අතිසරලිත, ඒකපාර්ශ්වීය (හා ඇතැම්විට සාවද්‍ය) අදහස් වූ බව ද පෙන්වා දෙයි. මැක්සිම් ගෝර්කිගේ සමහර අදහස් හා ඔහුගේ චරිතපාත්‍රයත් පිළිබඳව ප්ලෙහානව්ගේ නිෂේධනාත්මක තක්සේරුව ද මීට නිදසුන් වශයෙන් පෙන්වා දෙයි.
මේ ලේඛකයා ගැන ලියූ ඇතැම් ලිපියකින් ලෙනින්ගේ දේශපාලන ආස්ථානයට පහරදීම සඳහා දැරූ තැත ද එවැන්නකි. ගෝර්කි ලෙනින්ගේ පෞද්ගලික මිත්‍රයෙක් ද ආධාරකරවෙක් ද විය. (87 පිට)
ව්ලැඩ්මීර් ඉලිච් ලෙනින් පිළිබඳ තොරතුරු මෙන්ම ලෙනින්ගේ ලිපි කිහිපයක් ද සංගෘහිතව ඇති පරිච්ඡේදය නම්කර ඇත්තේ ‘බොල්ශෙවික්වාදය සහ සාහිත්‍යකලා’ ලෙස ය. විප්ලවවාදී රජයේ නායකයා වූ ලෙනින් සියුම් වූ රසිකත්වයකින් යුතු කලාව ගැන වගවාසගම් දන්නා පුද්ගලයකු වූ බව සුචරිත ගම්ලත්හු මැනවින් පෙන්වා දෙති.
ඔක්තෝබර් විප්ලවයේ නායකයන්ගේ ප්‍රකාශ ගණනාවක් මෙහිදී තමා උපුටා දක්වන්නේ බොල්ශෙවික් ආණ්ඩුව කලාවට, කලාකරුවාට පූර්ණ නිදහස මෙන්ම ආරක්ෂාව ද සලසාදීම තහවුරු කිරීමට යැයි ද ගම්ලත් සූරීහු පවසති. විප්ලවයෙන් පසු රුසියාවේ පිහිටු වූ කම්කරු පන්ති ආඥාදායකත්වය හා කලාව අතර වන සබඳතාව ගැන ලෙනින් පැහැදිලි කළ ආකාරය දැක්වෙන්නේ ඊට එක් නිදසුනක් ලෙස ය.
කලාව තමාගේ ගමන තමාගේ පාරෙන් ම යා යුතු ය. මාක්ස්වාදී විධික්‍රමය කලාත්මක විධික්‍රමය ම නො වේ. පක්ෂය නිර්ධන පන්තිය මෙහෙයවන නමුදු ඉතිහාසයේ ඓතිහාසික අනුපිළිවෙළ නො මෙහෙයවයි. පක්ෂය ඉඳුරා මත් ආඥාදායක විලාසයෙනුත් මෙහෙයවීම කරන ඇතැම් ක්ෂේත්‍ර ඇත. එය සහයෝගය පමණක් දක්වන්නා වූ ක්ෂේත්‍ර ද ඇත. අවසාන වසයෙන්, එය හුදෙක් අනුගත වන්නා වු ක්ෂේත්‍ර ද ඇත. කලා ක්ෂේත්‍රය වූ කලි පක්ෂයේ අණ දීමක් නැත්තා වූ ක්ෂේත්‍රයකි. පක්ෂයට කලා ක්ෂේත්‍රය ආරක්ෂා කරන්නටත් එයට උපකාර කරන්ටත් පු`ඵවන් අතර එය එසේ කළ යුතු ම ය. (90 පිට)
‘වාම පෙරමුණ’ නමින් මෙකල සංවිධාන ගතවී සිටි කලාකරුවන් නියෝජනය කරමින් මායාකවුස්කි සහ ඕසිස් බි්‍රක්, උද්ඝෝෂණයක යෙදී ඇත්තේ ‘පැරණි කලාව ප්‍රතික්ෂේප කළ යුතු’ බවට ය. සෝවියට් ජනරජයේ නාට්‍ය දෙපාර්තමේන්තුවේ ප්‍රධානියා වශයෙන් එහි ප්‍රකාශනය වූ ‘නාට්‍ය ප්‍රවෘත්ති’ සඟරාවේ කර්තෘ ධුරයට ද පත්කරනු ලැබ සිටි මේයහෝල්ඩ් ද ‘වේදිකාවේ ඔක්තෝබර් විප්ලවය’ මැයෙන් ව්‍යාපාරයක් ආරම්භ කර තිබිණ. නිර්ධන පන්තික ප්‍රාදේශීය නාට්‍යශාලා හා රතු හමුදා නාට්‍යශාලා දියුණු කිරීම සඳහා සටන් වැද සිටි මේයහෝල්ඩ් උද්ඝෝෂණය කළේ පාරම්පරික සම්භාව්‍ය නාට්‍ය ආයතනවලට වැය කළ ධනය හා ශ්‍රමය නවතා දැමිය යුතු බවට ය. විප්ලවවාදී ආණ්ඩුව මෙවැනි උද්ඝෝෂණ මැඩ පැවැත්වීමට සමත් වූ අතර ලෙනින් ඒ සම්බන්ධයෙන් මෙවැනි ප්‍රකාශයක් ද නිකුත් කොට තිබිණ.
මනුෂ්‍ය සංහතියේ සමස්ත විකාසනය විසින් නිර්මාණය කරන ලද සංස්කෘතිය නිසි ලෙස හදාරා වෙනස් කිරීමෙන් පමණක් මානව සංස්කෘතියක් බිහි කිරීමට හැකි වන්නේ ය.
හුදෙක් පැරණි වූ පළියට සැබෑ සෞන්දර්යයට පිටු පෑම කලාකරුවන් නො කළ මනා ය: එය ඉදිරි විකාසනයන් පටන් ගන්න පදනම වසයෙන් සැලකිය යුතු ය. (95 පිට)
විප්ලවවාදී ආණ්ඩුවේ සංස්කෘතික හා අධ්‍යාපනික කොමිසාර් ධුරයට පත්ව සිටි ඇනටෝල් ලුනචාස්කි, මේයහෝල්ඩ්ගේ ‘වේදනාවේ ඔක්තෝබර් විප්ලවය’ ගැන පළ කළේ මෙවැනි අදහසකි.
නාට්‍යයේ කුඩා ඔක්තෝබරය එළඹෙයි. 1917 සැබෑ ඔක්තෝබරයේ මහා ප්‍රචණ්ඩ කුණාටුව මධ්‍යයේ මහත් වෙහෙස මහන්සියෙන් රැක ගනු ලැබූ (කලාත්මක) වස්තු ඒ කුඩා ඔක්තෝබරයට පවරා දීම සැබවින් ම හාස්‍යජනක ය. පුරාණ වූ නරක දේවල් විනාශ කිරීමත් අලුත් වූ හොඳ දේවල් නිර්මාණය කිරීමත් මේයහෝල්ඩ්ට භාර දෙන්ට පු`ඵවන. එහෙත් පැරණි හොඳ දේවල් ආරක්ෂා කිරීම නම් මට ඔහුට භාර දෙන්ට බැරි ය. (96 පිට)
මේ අයුරින් මතු වූ ප්‍රතිවිරෝධතාවන්ට එරෙහිව, එසේ සටන් කොට ජයග්‍රහණය කළ පක්ෂය හා ආණ්ඩුව පැරණි කලා වස්තුන් ආරක්ෂා කළ ආකාරය පෙන්වාදීම සඳහා ගම්ලත්හු නිදසුන් ගණනාවක් ගෙනහැර දක්වති. පූර්ව කාලවලදී විවිධාකාරයෙන් රැගෙනවිත් රුසියාවේ නොයෙකුත් ප්‍රදේශවල විසිරී පැවැති පෝලන්තයට අයත් කලාත්මක ඓතිහාසික හා සංස්කෘතික වස්තු සුරක්ෂිත ලෙස පෝලන්තයටම භාරදිය යුතුය යන ආඥාව ලෙනින් විසින් නිකුත් කරන ලද්දේ 1918 ජනවාරි 12 දා ය. පුද්ගලනාමවලින් පිහිටුවා තිබූ මොස්කව් නගරයේ ‘කලාභවන’ ජනසතු කොට එහි ඇති සියලු ශ්‍රේෂ්ඨ කලාභාණ්ඩ නිසි ලෙස සුරැකීමේ නියෝගය 1918 ජුනි 3 වන දා නිකුත් කළ ලෙනින්, ලියෝ තොල්ස්තෝයි ජීවත් වු හා සාහිත්‍යකරණයෙහි යෙදුණු ඔහුගේ මොස්කව් නිවාසයත් එහි සියලු වස්තුන් හා යාබද උයනත් රජය සතුකිරීමේ නියෝගය නිකුත් කොට ඇත්තේ 1920 අප්‍රේල් 20 වැනිදා ය.
1921 වසරේ දිනෙක චිත්‍රකලා විද්‍යාලයක් නැරඹීමට ගිය ලෙනින් හා එහි අධ්‍යාපනය ලැබූ තරුණ කලා සිසුන් පිරිසක් අතර ඇති වූ කතාබහ පිළිබඳව පොතේ දැක්වෙන විස්තරය මෙහිදී අප ඉදිරිපත් කරන්නේ සංවාද ස්වරූපයෙනි. මෙහිදී මුල්ම ප්‍රශ්නය සිසුන් වෙත යොමුකර ඇත්තේ ලෙනින් ය.
‘ඔබ කියවන්නේ මොනවාද? පුෂ්කින්ගේ පොත් එහෙම කියවනවා ද?’
‘අපොයි නැහැ’
‘ඒ ඇයි?’
‘එයා ධනවාදී ලේඛකයෙක්. අපි මායාකවුස්කිගේ පොත් තමයි කියවන්නේ’
ලෙනින් සිනාසුණේ ය. සිනාසෙමින් ම මෙසේ ද කීවේ ය.
‘පුෂ්කින්ගේ පොත් වඩා හොඳයි කියල මං හිතනවා.’
ව්ලැඩිමිර් මායාකවුස්කි යනු විප්ලවයට ඉමහත් සේවයක් කළ ලේඛකයෙකි. 1920 වසරේ දී ඔහු විසින් රචනා කරන ලද 150,000,000 නම් වූ කෘතියේ පිටපත් 5000ක් මුද්‍රණය කිරීම සඳහා සංස්කෘතික බලධාරියා වශයෙන් ලුනචාස්කි මුදල් අනුමත කළ අවස්ථාවේ ඒ සම්බන්ධයෙන් අප්‍රසාදය පළ කරමින් ලෙනින්, විසින් යවන ලද ලිපිය (ලුනචාස්කිට) මෙවැනි ය.
‘මායාකවුස්කිගේ 150,000,000 නමැති කෘතියෙන් පිටපත් 5000ක් පළ කිරීම සඳහා මුදල් අනුමත කිරීම ගැන ඔබ ඔබ ගැන ම ලජ්ජා නො වන්නෙහි ද? එය අර්ථශූන්‍ය අධම කාව්‍යයකි. එයින් එළි වන්නේ මොට්ටකමත් ආටෝපයත් පමණි. එවැනි පොත් පළ කළ යුත්තේ දහසකට එකක් පමණකැයි මම සිතමි. එනමුත් පිටපත් 1500 කට වඩා නො වේ. ඒවා ද පුස්තකාලයත් ඔල්මාදකාරයනුත් සඳහා ය. (101 පිට)
ට්‍රොට්ස්කි වරක් පවසා ඇත්තේ ද කලාව, කලාව වශයෙනුත් සාහිත්‍යය, සාහිත්‍යය වශයෙනුත් සේවනය කළයුතු බව ය. ‘කලා කෘතියක් පළමු කොට එහි නීතිවලින් විනිශ්චය කළ යුතුය’ යන අවධාරණය ද ට්‍රොට්ස්කි ගේම ය.
මහාචාර්ය සුචරිත ගම්ලත් මෙහිදී කිසියම් උත්සාහයක යෙදෙන්නේ ශ්‍රේෂ්ඨ ඔක්තෝබර් විප්ලවයෙන් පසු කලාව සම්බන්ධයෙන් යෝග්‍ය හා සාධාරණ වැඩපිළිවෙළක් අනුගමනය කිරීමට ලෙනින් ප්‍රමුඛ විප්ලවවාදී ආණ්ඩුව දැරූ උත්සාහය ගැන කීමට ය. දැන් මෙකල මේවා කියවන අප තුළ වේදනා සහගත විමතියක් හටගන්නේ අපට අහිමි වූ (අහිමි කරනු ලැබූ) ශ්‍රේෂ්ඨ කලාවක් අපූරු සාහිත්‍යයක් මිහිදන් වී, ඝනීභූත වී පවතින්නේ අපගේ ප්‍රජාතත්ත්‍රවාදී රාජ්‍යයන්හි ක්‍රියාකාරකම් හේතුවෙනි යි යන්න පිටු දැකිය නොහැකි සත්‍යයක් වන නිසා ය. කලාවේ, සාහිත්‍යයේ මර්මස්ථාන නියෝජනය කිරීම සඳහා කලාවිහීනයන් බොහෝ විට පත්වූයේත් පත් වන්නේත් ජනතා පරමාධිපත්‍යයේ වරම පෞද්ගලික මට්ටමේ කළගුණ සැලකීම් බවට ලඝු කළ දේශපාලනඥයන්ගේ අවශ්‍යතාවනට අනුව ම ය. කලාව යනු සංස්කෘතියේ අතිසංවේදී අංශය බව තේරුම් ගත හැකි (ලෙනින් වැනි) නායකත්වයක් මේ රටේ බිහිකර ගැනීම සඳහා විසිදෙවන ශතවර්ෂයේ හෝ හැකිවනු ඇද්ද යන්න අවිනිශ්චිත ය.
කාල්මාක්ස් සහ ෆ්‍රෙඩ්රික් එංගල්ස් යන දෙදෙන විද්‍යාත්මක කොමියුනිස්ට්වාදයේ ආදි කර්තෘන් ලෙස ගම්ලත්හු හඳුන්වා දෙති. එය විද්‍යාත්මක කොමියුනිස්ට්වාදය ලෙස තමා විසින් නම්කරනු ලබන්නේ ඔවුනට පෙර මනෝරාජික කොමියුනිස්ට්වාදයක් පැවතීම හේතුවෙන් එය එයින් වෙනස් කර දැක්වීම සඳහා බව ද මතක් කර දෙති. මනෝරාජික කොමියුනිස්ට්වාදීන් සමාජය වෙනස් කරන්නට උත්සාහ කළේ ආදර්ශවත්ව ජීවත් වෙමින්, යහගුණ පෙන්වා දීම ඔස්සේ බව ද වැඩිදුරටත් සඳහන් කරති.
කාල්මාක්ස් සහ ෆ්‍රෙඩ්රික් එංගල්ස්ගේ අවධානය, උද්‍යෝගය මූලික වශයෙන් ම යොමුව තිබුණේ ආර්ථික විද්‍යාව, දේශපාලනය හා ඉතිහාසය වැනි ක්ෂේත්‍ර කෙරෙහි වුව ද ඔවුන් පාරප්‍රාප්තව සිටියේ විශ්වකලාවක් පිළිබඳ අතිසියුම් හා විශිෂ්ට ඥානයකිනි. මාක්ස් හා එංගලස් යන දෙදෙනාම කාව්‍යකරණයෙහි යෙදී සිටි අතර එංගලස් කවියකු වීමට සිතාසිටි බව ද ගම්ලත් සූරීහු සිහිගන්වති.
අවසාන වශයෙන් සුචරිත ගම්ලතුන්ගේ මේ සම්ප්‍රදානය ගැන ද යමක් කිවයුතුව ඇතැයි සිතේ. මාක්ස්වාදය හදාරා නැති මාක්ස්වාදය පිළිබඳ හැඟීමක් දැනීමක් නැති පාඨකයකුට වුව ද මාක්ස්වාදය හඳුනාගැනීමට විවර කළ හැකි දොරයතුර වන්නේ ගම්ලතුන්ගේ විදග්ධ හා පැහැදිලි භාෂා භාවිතය බව ය, අපගේ පෞද්ගලික විශ්වාසය වන්නේ. ‘මාක්ස්වාදය හා සාහිත්‍යකලා’ ඔස්සේ ද ගම්ලත් සූරින් පාඨකයා සංවාදයකට කැඳවන්නේ ඒ මධුර භාෂණයෙනි. මාක්ස්වාදය අනුදත් පාඨකයකුට මෙන්ම එසේ නොවන්නකුට ද මේ පොත කියවීමට ග්‍රහණය කරගැනීමට අපහසු නොවන්නේ ඒ බස් පෙළහර නිසා ම ය. එය බරසාර හා ගම්භීර වුණ ද ර`ඵ හා කඨෝර වූවක් නම් නොවේ.■

මතක මාවතේ ඇවිද යමු – සංගීතඥ මෙල්රෝයි ධර්මරත්න

0

ලොස් කැබලෙරොස්, ලොස් මුචාචෝස්, ලා සිලෝනියන්ස්, ලා බම්බාස්, සමනලයෝ, ලා බමරාස්, ධර්මරත්න බ්‍රදර්ස් සමග,

කණ්ඩායම් සංගීතය කියන්නේ සංගීත කණ්ඩායම් නෙවෙයි. කණ්ඩායම් සංගීතය නැමති සම්ප්‍රදාය හරහා සංගීත කණ්ඩායම්වලද වෙනසක් ලංකාවේ ඇතිවුණා. පෙරදිග සංගීතයට සපුරා වෙනස් කණ්ඩායම් සංගීතය අමුතු රසිකත්වයක් රටේ ඇතිකළා. ඒ අපරදිගට රසලෝලීන් තැනීමෙන්. මුලදී බොක්ස් ගිටාර්, කොංගෝ ඩ්‍රම් සහ බතික් කමිස, සරොම්, පන්කොළ තොප්පි යන කැලිප්සෝ විලාසිතා භාවිත කළත් කණ්ඩායම් සංගීතයට තිබුණේ වෙනස්ම ශෛලියක්. බටහිර ආරට නැඹුරු එහි දේශීය ලකුණ සොයා යද්දී, ධර්මරත්න බ්‍රදර්ස් කණ්ඩායම් සංගීතයේ නියමුවකු හමුවුණේ යුගයක් සැනහූ කණ්ඩායම් සංගීතය අද කොහිදැයි අසා දැනගැනීමට.

■ පවිත්‍රා රූපසිංහ

නැළවෙන මව් උකුළේ..
හැටේ දශකයේදී කණ්ඩායම් සංගීතය ලංකාවට ගෙනෙන්නේ, නෙවිල් ප්‍රනාන්දු, ලොස් කැබලෙරොස් කණ්ඩායම තැනීමෙනුයි. මුල්ම සිංහල ගීත ගැයූ ගායක කණ්ඩායම වන ඔවුන් මුලින් ගැයුවේ ලතින් ඇමෙරිකා, ඉතාලි, ස්පාඤ්ඤ රටවල ගී තනුවලටයි. ඒවා හාර්මනි ගායනා තිබූ බටහිර මාදිලියේ ගීතයි. පසුව ලොස් කැබලෙරොස්ලා සී.ටී. ප්‍රනාන්දුගේ ‘මගෙ සුදු මාමේ රා කළයක් දී’ ගීතය හාර්මනි ඇරේන්ජ්මන්ට් දාලා බටහිර ආරට, කණ්ඩායම් ගීයක් ලෙසට ගැයුවා. එය ගුවන්විදුලියේ අතිශය ජනප්‍රිය වුණා. ඒ ආකාරයටම, පැටි්‍රක් දෙනිපිටියගේ තනුවකට ‘උඩරට මැණිකේ’ ගීතයත්, එම්.කේ. රොක්සාමිගේ තනුවකට ‘වැල්ල සිඹින රැල්ල අපට’ (ධීවරයෝ චිත්‍රපටිය) ගීතයත් කළා. මේ ගී ත්‍රිත්වයම සිංහල කණ්ඩායම් ගීත ලෙස ප්‍රචාරය වෙද්දී, කණ්ඩායම් සංගීතය අසීමිත ජනාදරයට පත් වුණා.
ඒ සමඟම ජෝ බී. පෙරේරා ප්‍රමුඛ ලොස් මුචාචෝස්, නොයෙල් රණසිංහගේ ප්‍රධානත්වයෙන් ලා සිලෝනියන්ස්, ප්‍රියා පීරිස් ප්‍රමුඛ ලා බම්බාස් කණ්ඩායම් බිහිවුණා. රෝයි ෆොන්සේකා, රේමන් ෆොන්සේකා යන ඥාති සොහොයුරන් සහ නිහාල් ප්‍රනාන්දුගේ මූලිකත්වයෙන් ඉනික්බිතිව සමනලයෝ කණ්ඩායම බිහිවුණා. ලංකාවේ තැටියකට මුලින්ම ස්වතන්ත්‍ර ගීතයක් ගැයුවේ සමනලයෝ කණ්ඩායමයි. ඒ ‘නැළවෙන මව් උකුළේ’ ගීතයයි. පසුව ලොස් ෆ්ලැමින්ගෝස්, රියෝ, ලොස් සෙරනේඩස්, ධර්මරත්න බ්‍රදර්ස්, මූන්ස්ටෝන්ස්, ලා බමරාස්, හමින් බර්ඩ්ස්, ග්‍රෙන් ලෙනාඩෝස් කණ්ඩායම් හැදුණා.

රබාන, කණ්ඩායම් සංගීතයට ගෙනාවා
ඒ කාලේ කොළඹ මෙතෝදිස්ත විදුහලේ ගායනා තරඟයකට අපේ අම්මා අයැදුම්පතක් යවා තිබෙනවා. ඒ තරගෙට ‘වැස්ස වහිනවා’ ගීතය ගයා අප දෙවන තැන ලබාගත්තා. එදා ක්ලැරන්ස් විජේවර්ධන සමඟ, ද මූන්ස්ටෝන් කණ්ඩායම ආරාධිත කණ්ඩායමක් විදියට ඇවිත් සිටියා. ක්ලැරන්ස් අපට කිව්වා, ධර්මරත්න බ්‍රදර්ස් පිහිටුවන්න කියලා. මගේ සොයුරන් ක්‍රිස්ටි, මැක්ස්වෙල් සහ රොනල්ඩ් සමඟ මා එකතුවෙලා 1966දී ධර්මරත්න බ්‍රදර්ස් පිහිටෙව්වා. අපි කණ්ඩායම් සංගීතයේ විලාසිතාවන්හි වෙනසක් කළා. අනෙක් ගායක කණ්ඩායම් ගායනයේදී ඇඳි සරම, බතික් කමිසය සහ පන් තොප්පිය වෙනුවට අපි සාමාන්‍ය ඇඳුම් ඇන්දා. ඒ වගේම කණ්ඩායම් සංගීතයේදී මුල් වරට අපි රබාන භාවිතයට ගත්තා.
මුලින්ම ‘කලකට පෙර බෙත්ලෙහෙමේ’ ගුවන්විදුලි ගීතය අප පටිගත කළා. මගේ පද රචනය සහ තනුව. ලෝ ප්‍රකට ගීතයක් වන ‘ලෝන්ටයිම් එගෝ ඉන් බෙත්ලෙහෙම්’ ගීතයයි එහි පදනම. 1966, ලා සිලෝනියන්ස්ලා පිලිප්ස් තැටියට ගීත අටක් කළා. ඒ කණ්ඩායමේ සිටි මිල්ටන් මල්ලවාරච්චි ගායකයෙක් විදියට දොරට වැඩියේ කණ්ඩායම් සංගීතයත් සමඟයි. නැළවෙන මව් උකුළේ, තරුණ ජීවිතේ, හෝයියා හෝයියා, දහදුක් විඳලා වැනි ගීත ඒ අතර තිබුණා.
1966දී ධර්මරත්න බ්‍රදර්ස් ‘ආසිරි කුසුම්’ නමින් කණ්ඩායම් දහයක් පමණ සහභාගි කරවාගෙන ෂෝ එකක් සංවිධානය කළා. පැටි්‍රක් කුරෙයිරා කිව්වා ගීත හතරක් ඊපී තැටියකට කරන්න කියලා. ඒ යුගයේ තැටිගත කරද්දී කොන්දේසි තිබුණා. අප සංගීත ශිල්පීන් ගෙන්වාගෙන, ගෙවීම් කළ යුතුයි. පටිගත කරන්නට ස්ටුඩියෝ එකේ කාලය වෙන් කරගත යුතුයි. කාලය ඉක්මවා ගියහොත් අපට ගෙවන ගාණෙන් අඩු කරනවා. රිහසල් කරන්නත් කාලය අවශ්‍ය නිසා මම මාස තුනක් කල් ඉල්ලගත්තා. ඒ අවස්ථාව, ද මූන්ස්ටෝන්ස්ලට දුන්නා. ඔවුන් මංගො නැන්දා, පිලිප්ස් ලේබලය යටතේ තැටිගත කළා. පසුව අපි පිලිප්ස් ලේබලය යටතේ, වැස්ස වහිනවා, කඳුකරයේ, පුංචි හුරතලා වැනි ගීත එකතුවක් කළා. ඒවා ගුවන්විදුලියේ ප්‍රචාරය වුණා. මැණිකේ ඔබේ සිනාවේ, කලේ උකුලෙ තියාලා, කළු කෙල්ලේ ඔබ හරිම හැඩයි, යාල යාල යාල යමුද සතුන් බලන්න යන ගීත පසුව පිලිප්ස් ලේබලයේ තැටිගත කළා.

මහා සංස්කෘතිය තැනූ තුප්පහි සංගීතය
1965 සිට 70 දක්වා ගුවන්විදුලියේ සිටි නෙවිල් ජයවීර නම් සංගීතය පිළිබඳ පුළුල් දැක්මක් තිබුණු අධ්‍යක්ෂ ජෙනරාල්වරයා කණ්ඩායම් සංගීතය ගුවන්විදුලියේ ප්‍රමෝට් කළා. ඒ හින්දි ගීත වැඩිපුර ප්‍රචාරණය වූ යුගයක් වුණත් ඉන්දියාව සමඟ ආරවුලක් නිසා හින්දි ගී ප්‍රචාරණය නැවතුණා. ඒ වෙනුවට ගුවන්විදුලිය සංගීත කණ්ඩායම් ගීත විකාශය ආරම්භ කළා. එනයින්, කණ්ඩායම් ගීත අතිශය ජනප්‍රිය වුණා. මේ කාලයේදී උදෑසන හයයි තිහේ සිට හත දක්වා කණ්ඩායම් ගීතවලට අමතර කාලයක් ලැබුණා. ඉස්කෝලෙ යන දරුවන් ඒවා අහලා ඉස්කෝලෙ යන්න පුරුදුව සිටියා. රස්සාවලට යන අයත් උදේට මේ ගීත නොවරදවා ඇසුවා. මේවා ජනප්‍රිය වෙලා ළමා, තරුණ, වැඩිහිටි සැම අතර කණ්ඩායම් ගීත මහා සංස්කෘතියක් බවට පත්වුණා.
මේවාට අකමැති ඉන්දියානු රාගධාරී සංගීතය පිළිබඳ ප්‍රවීණයන් කණ්ඩායමක් එදා ගුවන්විදුලියේ සිටියා. ඔවුන් මේ සංගීතය හැඳින්වූවේ තුප්පහි සංගීතය ලෙසයි. ඒ ප්‍රවීණයන් එවකට ගුවන්විදුලියේ ප්‍රධානියා වූ රිජ්වේ තිලකරත්නට ඒත්තු ගැන්වූයේ මේවා බටහිර ගැති සංගීතය කියලායි. ඔවුන් නිරන්තරව ඉන්දියානු සංගීතයට පක්ෂපාතීව සිටීම තුළ කණ්ඩායම් සංගීත නිර්මාණ ගුවන්විදුලියේ ප්‍රචාරණය ක්‍රමයෙන් අඩු වුණා. එවකට ගුවන්විදුලියේ ඉංග්‍රීසි සේවයේ සිටි විජය කොරෙයා, ඉංග්‍රීසි සේවයේ මෙම ගීත ප්‍රචාරය කළා. මේ කාලයේ ගුවන්විදුලියේ බෝඩ් එකේ සිටියා මහාචාර්ය එදිරිවීර සරත්චන්ද්‍ර, ඩන්ස්ටන් ද සිල්වා, තිස්ස අබේසේකර වැනි අය. මෙයින් තිස්ස අබේසේකර පමණක් කණ්ඩායම් සංගීතයට පක්ෂපාතී වුණා. අනෙක් අය ඉන්දියානු සංගීතයට ඉහළට ඔසවා, කණ්ඩායම සංගීතය පහත් කළා.
මේ වෙද්දී බටහිර වාදක භාණ්ඩ ගුවන්විදුලියේ තහනම් වෙනවා. ගුවන්විදුලියට ගිටාරය, පියානෝව ගේන්න බාධා ඇති වුණා. මම හිතන විදියට ගුවන්විදුලියට මුලින්ම පියානෝවක් ගෙනෙන්නේ සංගීතඥ බී.එස්. පෙරේරායි. එදා ගුවන්විදුලියේ මේ තත්ත්වය තිස්ස අබේසේකර ඔහුගේ ‘අයාලේ ගිය සිතක සටහන්’ නමැති කෘතියේ ලියා තිබෙනවා. ගුවන්විදුලියේ පසුව මුල් පුටුවට ආ සුසිල් මුණසිංහ, කණ්ඩායම් ගීත විනාඩි පහළොවකට සීමා කරනවා. අපි ඔහුගෙන් ප්‍රශ්න කළා, ඇයි කණ්ඩායම් සංගීතය යටපත් කරන්නේ යන්න. ඔහු උත්තර දුන්නේ, ‘මම දන්නවා කණ්ඩායම් ගීත ජනප්‍රියයි, ඒත් සමහර උගතුන් එය තුප්පහි සංගීතය කියලා යටපත් කරනවා. ඒත් අබිං කන්න කැමති අයත් ඉන්න නිසා, කණ්ඩායම් සංගීතයට විනාඩි පහළොවක් වෙන්කළා’ කියලා. මේ තත්වය තුළ කණ්ඩායම් සංගීතය කඩා වැටෙන්න පටන් ගන්නවා.
ඒ විදියට ගායන කණ්ඩායම් කැඩිලා ගියා, සමහරු රට හැර ගියා, සමහරු මැරුණා. මැරුණා නෙමෙයි ස්වාභාවික මරණයක් කෘත්‍රිමව ඇති කළා. ඒ ගැන පුදුම විය යුතු නැහැ. ජන සංගීතය පටන්ගත් අයටත් මේ දේම සිදුවුණා. ඒක තමයි ඉන්දීය ගැති ප්‍රතිපත්තියේ ස්වභාවය. කණ්ඩායම් සංගීතයට අත දී එය මහා සංස්කෘතියක් බවට පත්කළ ගුවන් විදුලියම එය යටපත් කිරීමටත් පියවර ගත්තා. ඒ හැම දෙයක්ම වුණේ ප්‍රබුද්ධ යැයි සම්මත ලේබල්වල වුවමනාවටයි. ඒත් ලොකුම පුදුමය වෙන්නේ, කණ්ඩායම් සංගීතයට විරුද්ධ වූ ගායකයන්, සංගීතඥයන්ම පසුකාලීනව ඒ කණ්ඩායම්වල ආභාසය ලබාගෙන ගීත නිර්මාණයට පෙළඹීමයි. ප්‍රබුද්ධයැයි කියන ගායකයෝත් බටහිර සංගීත භාණ්ඩ, බටහිර ආරයේ හාර්මනි ගායනා තම නිර්මාණ සඳහා යොදාගත්තා. එය දෛවයේ සරදමක්.

උප සංස්කෘතියක් බිහිවුණා
කණ්ඩායම් සංගීතය බිහිවීමත්, ජනප්‍රිය වීමත් සමඟම එකල තිබුණු සංගීත කණ්ඩායම්වල සංස්කෘතික වෙනස්කම් ඇති වෙන්න පටන්ගත්තා. ඒ අනුව ප්‍රධාන ධාරාවේ සංගීත කණ්ඩායම් හරහා උපසංස්කෘති ධාරාවකුත් බිහිවුණා. එය බොහෝ දුරට ප්‍රාදේශීය වශයෙන් සිදුවුණා. කණ්ඩායම් සංගීතයත්, සංගීත කණ්ඩායමත් යන දෙවර්ගය එයින් පැහැදිලිව වෙන් වුණා. ඇත්ත වශයෙන්ම සංගීත කණ්ඩායම් වෙනම සංස්කෘතියක් බිහිවුණා. විශේෂයෙන්ම බීට්ල්ස්, බීජීස්, කාපෙන්ටර්ස් වැනි බටහිර සංගීත කණ්ඩායම් ඒ සඳහා බලපෑවා. බටහිර අය ගායනය, වාදනය එකට කළා. එයාලාත් හැඳින්වූවේ සංගීත කණ්ඩායම් ලෙසින්මයි. කොණ්ඩේ වවලා, අරුංගල් දමා, බෙල්ලේ ලොකු මාල සහ කුරුස දාගෙන තමයි වැඩිපුර සිටියේ. මේ විලාසිතාවක් බවටත් පත් වුණා. ඒ සමඟම ලංකාවේ තරුණයන් අතර මෙම විලාසිතා වේගයෙන් පැතිරුණා.
එදා තරුණයන් අතර ඉතා ජනප්‍රිය වුණු බෙල්බොටම් කලිසමද මේ අයගේ ඇඳුම වුණා. මෙම උපසංස්කෘතික ලක්ෂණ සංගීත කණ්ඩායම් හරහා මෙරට පැතිරෙන්න පටන් ගත්තා. සමහරුන් මෙය හැදින්වූවේ හිපි සංස්කෘතිය කියලායි. කණ්ඩායම් සංගීතය බිහිකළ කණ්ඩායම් තුළ මේ කිසිදු ලක්ෂණයක් තිබුණේ නැහැ. මෙම වෙනම ලක්ෂණ සහිත ලංකාවේ මුල්ම සංගීත කණ්ඩායම වුණේ ජිප්සීස් කණ්ඩායමයි. ඔවුන් මුලදී ගැයුවේ බටහිර ඉංග්‍රීසි ගීතයි. පසුව රට පුරා ෂෝස්වලට යාමත් ඈත ගම්දනව්වල අය සිංහල ගීතයට ආසා කිරීමත් නිසා පසුව ඔවුන් සිංහල ගීතයට පෙළඹුණා.
මේ ආකාරයට ප්‍රධාන සංගීත ධාරාවෙන් බැහැරව සංගීත කණ්ඩායම් බිහිවෙන්න පටන් ගත්තා. ඒවායේ අරමුණ මෙන්ම හැඩයද වෙනස් වුණා. ඔවුන් කළේ ප්‍රසිද්ධ ගායක ගායිකාවන්ට සංගීත සැපයීමයි. සියැක්, ෆෝචූන්, මවුන්ට්චයිම්ස්, සන්ෆ්ලවර්, මේරියන්ස්, ෆ්ලෑෂ්බෑක්, සනිධප වශයෙන් සංගීත කණ්ඩායම් බිහිවුණා. ඔවුන්ගෙන් ලංකාවේ ප්‍රධාන සංගීත ධාරාවට ගායක කණ්ඩායම් මෙන් බලපෑමක් වුණේ නැහැ. ඇත්තටම ගායක කණ්ඩායම්වලින්, තමයි කණ්ඩායම් සංගීතය බිහිවුණේ. සංගීත කණ්ඩායම් ගීතවල සරල, සුන්දරබවක් තිබුණා. ළමා, තරුණ, මහලු කාටත් ඒවා ප්‍රිය වුණා. කළු කෙල්ලේ නුඹ හරිම හැඩයි, වැස්ස වහිනවා, මංගෝ කළු නැන්දේ, නුවර මැණිකෙලා එවැනි ගීතයි. මේවා කිසිසේත්ම ළමා මනසටවත්, රටේ සංස්කෘතිවයටවත් බාධාවක් ඇතිකළේ නැහැ.
සංගීත කණ්ඩායම්වල ගීතවල දක්නට ලැබුණේ ඊට වෙනස් මානයක්. දුන්නේ කිස් එකයි. කිස් එකයි, අංකල් ජොන්සන්, නෝනෙ මගෙ සුදු නෝනේ මේවායේ එතරම් හරයක් නොතිබුණා වගේම හෝ ළමා මනසට ගැළපුණේත් නැහැ. සංගීතයේ රිද්මයට වචන දැම්මා. සමහර ඒවා ගොරහැඩි වචනයි. මේ නිසා සමහර සංගීත කණ්ඩායම් ලංකාවේ සංස්කෘතියට තදින්ම බලපෑවා වෙනස් විදියට. පොදුවේ මේ චෝදනාව එකල ලංකාවේ කණ්ඩායම් සංගීතයටත් එල්ල වුණා. එම බෙදීම තුළ එදා තරුණ පිරිස දෙකට බෙදුණා. වැඩි පිරිසක් කණ්ඩායම් සංගීතයට ආවා. ඒ පරපුර තමයි අමරදේවලාගේ, වික්ටර්ලාගේ ගීත රසවින්දනයටත් යොමුවුණේ. ඒ සුබදායී දේ එකල ප්‍රබුද්ධයෝ දුටුවේ නැහැ.

කණ්ඩායම් ගායකයෝ තනිව ගැයුවා
දිලීප පොඩි පුතු ගීතය කණ්ඩායම් ගීතයක් බව කියන්න අමාරුයි. සාමාන්‍යයෙන් කණ්ඩායම් ගීතයක් වෙන්න නම් කණ්ඩායමේ සියලුදෙනා හෝ වැඩි දෙනෙක් ගීතය ගායනයට සහභාගි විය යුතුයි. ධර්මරත්න බ්‍රදර්ස්ලාගේ ගීවල, ක්ලැරන්ස්ගේ මුල් ගීතවලත් ඒ ශෛලිය තිබුණා. නෙවිල් ප්‍රනාන්දු පසුව තනි ගායකයෙක් බවට පත්වුණා. කණ්ඩායම් සංගීතයට ඇවිත් පසුකාලීනව ස්වාධීන තනු නිර්මාපකයන් බවට නෙවිල් ප්‍රනාන්දු සහ මම පත්වුණා. සුජාතා අත්තනායක ගයන, අද හවසට හමුවෙනු මැනවී නෙවිල්ගේ තනුවක්. ඒ වගේම මම, දුරකතනයකින් මා ඔබ අමතමි, ඔබ නිදන්න ඔබ නිදන්න, මේ මැයි ගහයට, කොන්ද නමාගෙන, ක්ලැරන්ස්, සිකුරුලියා, සඳ තනිවෙලා, කලක් ඇවෑමෙන්, චිත්‍රපට ගී ඇතුළුව ගීත රාශියක් නිර්මාණය කළා.
1979දී රූපවාහිනිය කරළියට ආවත්, අද වන විටත් මෙතරම් මහා සංස්කෘතියක් බිහිකළ කණ්ඩායම් සංගීතය දෙස කිසිදු නාලිකාවක් අවධානය යොමු කර නැහැ. එය කනගාටුවට කාරණයක්. පරණ අය තාම ටික දෙනෙක් සිටිනවා. ඒ සංස්කෘතිය මියගොස් නැහැ. යටපත් කරලා තිබෙනවා. අදටත් ඊට ආදරය කරන තරුණ පරපුරක් සිටිනවා. ඔවුන්ටත් මේ පිළිබඳව දොරටු විවර කරනවා නම් එය සංගීත ලෝකයේ අනාගතයට සුබදායී වේවි.■

 

 

මානව හිමිකම් විරෝධී ආණ්ඩුව හා මානව හිමිකම් විරෝධී විපක්‍ෂය

වර්තමාන ආණ්ඩුව කොයි තරම් මානව හිමිකම් විරෝධීද යන්න, මේ දිනවල ජිනිවාහි එක්සත් ජාතීන්ගේ මානව හිමිකම් කවුන්සිලයේ සැසිවාරය අරබයා ආණ්ඩුවේ උදවිය කරන-කියන කතාවලින් පැහැදිලි වෙයි. ආණ්ඩුවට අනුව මානව හිමිකම් යනු මහකොමසාරිස් මිෂෙල් බැෂලේ ලංකාවට එරෙහිව කරන බටහිර ක්‍රමන්ත්‍රණයකි.
රාජපක්‍ෂවරුන්ගේ මානව හිමිකම් විරෝධය අද ඊයේ හටගත් එකක් නොවේ. 1988-89 කාලයේ තිබුණු එක්සත් ජාතික පක්‍ෂ ආණ්ඩුව, මහා මිනිස් සංහාරයක් කරමින් මානව හිමිකම් ද විනාශ කරමින් තිබුණු අවස්ථාවේ, කළ හැකිව තිබුණු එකම දේ හැටියට පෙනුණු ජිනිවාහි මානව හිමිකම් කොමිසමට (එවකට එය කවුන්සිලය නොව කොමිසමය.) ගොස් පැමිණිලි කළ අවස්ථාව හැරෙන්නට, (ඒ ද ඒ අවස්ථාවේ දේශපාලන වාසි ලබා ගැනීමටය.) අද දක්වාම රාජපක්‍ෂවරුන් සිටියේ, සිටින්නේ මානව හිමිකම් විරෝධී ස්ථාවරයකය. ලංකාව නමැති රට, තමන්ගේ පවුලේ කිහිප දෙනාගේ නින්දගමක් හැටියට තිබිය යුතුයැයි විශ්වාස කරන රාජපක්‍ෂ පවුල, රටේ ජනතාව දකින්නේ පුරවැසියන් හැටියට නොව, තමන්ගේ අන්තේවාසිකයන් හා වහලුන් හැටියටය. එවැනි වහලුන්ට මානව අයිතිවාසිකම් කියා දෙයක අයිතියක් නැති බව ඔවුන්ගේ ස්ථාවරයයි. ඒ නිසා, රටේ පුරවැසියන්ගේ මානව හිමිකම් සංකෝචනය කරන්නට, කඩකරන්නට රාජපක්‍ෂ ආණ්ඩුව ගන්නා උත්සාහයන් අපට තර්කානුකූලව තේරුම් ගත හැකිය.
ආණ්ඩුව කරන ප්‍රවේණිගත පවුලේ පක්‍ෂය මානව හිමිකම් පිළිබඳව දරන්නේ එවැනි ස්ථාවරයක් නම්, රටේ ප්‍රධාන විපක්‍ෂය හා විපක්‍ෂයේ අනෙකුත් පක්‍ෂ සිටිය යුත්තේ, මානව හිමිකම් ආරක්‍ෂා කරන හා රාජපක්‍ෂ පවුලේ හා අන්තේවාසික අයගෙන් මානව හිමිකම් ආරක්‍ෂා කරගන්නා ආස්ථානයකය.
එහෙත්, විපක්‍ෂයේ බලවත්ම පක්‍ෂය වන සමගි ජන බලවේගයේ නායක සජිත් ප්‍රේමදාස කියන දේ අනුව නම්, ඒ බලාපොරොත්තුව දුර්වල වී යනු ඇත.
පසුගිය ජනාධිපතිවරණයේදී ඔහු කී දේ අනුව පෙනුණේ ඔහු මරන දඬුවම අනුමත කරන බවය. ජනපතිවරණයේදී ඔහු මත්ද්‍රව්‍ය ජාවාරම්කරුවන්ට මරණ දඬුවම ලබාදී ඔවුන් මරාදැමීම අනුමත කරමින් කතා කළේය. දැන්, පාස්කු ඉරිදා ප්‍රහාරය සම්බන්ධ ජනාධිපති කොමිසමේ වාර්තාව ගැන ආණ්ඩුව හා කාදිනල් හිමි පාර්ශ්වය අතර ගැටුමක් නිර්මාණය වෙමින් පවතිද්දී, විපක්‍ෂ නායක සජිත් ප්‍රේමදාස කියන්නේ, තමා බලයට පත්වුණු විට, පාස්කු ඉරිදා ප්‍රහාරකයන්ට මරණ දඬුවම ලබා දෙන බවය.
සජිත් ප්‍රේමදාස මහතා, ‘මරණ දඬුවම.. මරණ දඬුවම’ යැයි උසුරුවන විලාසය අනුව පෙනෙන්නේ, ඔහු මරණ දඬුවම දිය යුතුයැයි කියන්නේ ඇත්තටම හා මහත් කැමැත්තකින් බවය.
මරණ දඬුවම අද ලෝකයෙන්ම ප්‍රතික්‍ෂෙප වෙමින් පවතින, ම්ලේච්ඡ, ක්‍රෑර, අශිෂ්ට දඬුවමකි. එය මානව අයිතිවාසිකම්වලට සපුරාම පරස්පරය. එමගින් පුද්ගලයකුට එක් වරක් පමණක් ලැබෙන ජීවිතය ‘නීත්‍යනුකූල ලෙස’ නැතිකරන්නට රටේ පාලනාධිකාරයට ඉඩ ලැබේ. මානව අයිතිවාසිකම් දෘෂ්ටියෙන් බලන ඕනෑම කෙනකු මරණ දඬුවමට එරෙහි වන්නේ එහෙයිනි. මරණ දඬුවමට එරෙහිවීම වූකලි ජීවත්වීමේ අයිතිවාසිකම පිළිගැනීමකි.
සජිත් ප්‍රේමදාස මහතා, මත්ද්‍රව්‍ය ජාවාරම්කාරයන්ට මරණ දඬුවම දිය යුතුයැයිද, පාස්කු ප්‍රහාරකයන්ට (දැනටමත් ඔවුන්ගෙන් බහුතරය සියදිවි නසාගෙනය.) මරණ දඬුවම දිය යුතුයැයිද පැැහදිලි ස්ථාවරයක සිටින විට, ඔහු ප්‍රතික්‍ෂෙප කරන්නේ පුද්ගලයකුට ඇති ජීවත්වීමේ අයිතිවාසිකමයි. මත්ද්‍රව්‍ය ජාවාරම යනු මුළුමහත් සමාජයම අනතුරේ දැමීමක් නිසා, පාස්කු ප්‍රහාරය ලජ්ජාසහගත භයානක අපරාධයක් නිසා, ඒවායේ වගඋත්තරකරුවන්ට මරණ දඬුවම දිය යුතුයැයි සජිත් ප්‍රේමදාස මහතා සද්භාවයෙන්ම විශ්වාස කරනවා වන්නට පුළුවන. එහෙත්, මරණ දඬුවම සාධාරණය කරන්නට ඔහු දැන් කියන තර්කම අනෙකුත් මානව අයිතිවාසිකම් සංකෝචනය කරන්නට හා විනාශ කරන්නට යොදාගත හැකිය. ඒ අනුව, රණවිරුවන් ආරක්‍ෂා කරගත යුතු නිසා, උතුරු නැගෙනහිර ජනතාවගේ ඝාතනය වුණු, අතුරුදහන් කැරුණු සමීපතමයන් ගැන සොයාබැලීමට ඇති අයිතිවාසිකම නොරැකිය යුතුය. ආර්ථිකය ගොඩ නැගිය යුතු නිසා, මානව අයිතිවාසිකම් නොසලකා හළ යුතුය. දැන්, මරණ දඬුවම අනුමත කරන ඔහු කවදාක හෝ බලයට ආවොත්, ඉහත තර්කවල සරණ යෑමෙන්, ඔහු බලයට පත්කළ ජනතාවට සිදුවන්නේ අයිතිවාසිකම් නැති වහලුන් පිරිසක් බවට පත්විමටය.
සජිත් ප්‍රේමදාස මහතා, මේ කියන කරන දේ අනුව පෙන්වන්නේ තමාගේ මානව අයිතිවාසිකම් විරෝධයයි. බලයට පත්වීමට, සිංහල-බෞද්ධ ඡන්ද ලබාගැනීමට ඔහු කරන විගඩම් දෙස බලන විට, රාජපක්‍ෂවරුන් වෙනුවට, සජිත් ප්‍රේමදාස මහතා බලයට පත්වුවෙහොත්, අපට බලාපොරොත්තු විය හැක්කේ රාජපක්‍ෂ පාලනයේම දිගුවක් නොවනු ඇද්ද? රාජපක්‍ෂවරුන් තරමටම මානව හිමිකම් විරෝධයක්, එනයින් මානව හිමිකම් කවුන්සිල හා මහකොමසාරිස් විරෝධයක් මෙන්ම, ලංකාවේ පුරවැසියන්ගේ මානව හිමිකම් රැකීමට ඇති අයිතිය නොසලකා හැරීමක් නොවනු ඇද්ද?■

ත්‍රස්තවාදය වැළැක්වීමේ පනතත්
සංශෝධනයට ආණ්ඩුව සූදානම්

ලංකාවේ පුරවැසියන්ගේ අයිතිවාසිකම් රැකෙන්නේත්, එම අයිතිවාසිකම් රැකෙන නීති ප්‍රතිසංස්කරණ එන්නේත් ලංකාවෙන් නොව ජිනීවාවලිනි. අපට කෙණෙහිලිකම් කරනවා නම් එක්සත් ජාතීන්ගේ සංවිධානයෙන් වුවද අස්වන්නට තමන් කැමති බව ජාතිය අමතා කී ජනාධිපති ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ ආණ්ඩුව, මේ දිනවල ජිනීවා සමුළුව නිසා තමන් නොකරනවා යැයි මීට පෙර කිවූ තීරණාත්මක දේවල් කරන්නට පොරොන්දු වෙමින් සිටියි.
එහි තවත් අවස්ථාවක් බ්‍රහස්පතින්දා මාධ්‍ය වාර්තා කළේය. එනම්, මානව හිමිකම් කවුන්සිලයේදී ලංකාව, ත්‍රස්තවාදය වැළැක්වී මේ පනත සංශෝධනය කරන්නට සලකා බලන බව කීමයි.
මේ නෛතික ප්‍රතිසංස්කරණය, යහපාලන ආණ්ඩුව කාලේද ආවේය. ‘ප්‍රතිත්‍රස්ත පනත’ නමින් ඊට කෙටුම්පතක්ද සකසන ලදි. එහෙත් එය අවසන් කරන්නට බැරිවිය. දැන් එය අවසන් කරන්නට පොරොන්දු වී ඇති බව පෙනේනේ ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ ආණ්ඩුවයි.
ත්‍රස්තවාදය වැළැක්වීමේ පනත වූ කලි, නීතිය ක්‍රියාත්මක කරවන්නන්ට හා මැති ඇමතිවරුන් ඇතුළු දේශපාලන බලය තිබෙන්නන්ට විශාල අත්තනෝමතික බලයක් ලබාදෙන නීතියකි. ක්‍රෑර හා අමානුෂික නීතියකි. එය වෙනස් කළ යුතුමය. නූතන මානව හිමිකම් සංකල්පවලට ගැළපෙන ලෙස වෙනස් කළ යුතු එකකි. ඒ නිසා මේ ආණ්ඩුව වුවද එය වෙනස් කරනවා නම් අපි සියල්ලෝම ඊට අත උස්සනු කැමතිය. එහෙත් ඊට විරුද්ධ වන්නට ඉඩ ඇත්තේ මේ ආණ්ඩුව බලයට ගෙනා අන්තවාදී පාර්ශ්වයයි. ඔවුන්ට ත්‍රස්තවාදය වැළැක්වීමේ පනත දෙමළුන් හා මුසල්මානුවන් පීඩනයට පත්කරන අවියකි.■

මානව අයිතිවාසිකම් අයිති කාටද?

  • ඒවායින් ඇතිකරන ප්‍රධාන දේශපාලන තර්කය ලෙස පෙනෙන්නේ, ලංකාව යනු මානව අයිතිවාසිකම් අවශ්‍ය නැති, මානව අයිතිවාසිකම්වලට ගරු නොකරන රටක්ය යන්නයි.

මානව අයිතිවාසිකම් පිළිබඳව වාර්ෂිකව සිදුවන විවාදයක් මේ දිනවල ලංකාවේද සිදුවෙමින් පවතී. එය සිදුවන්නේ ජිනීවා නුවර පැවැත්වෙන එක්සත් ජාතීන්ගේ මානව අයිතිවාසිකම් කවුන්සිලයේ වාර්ෂික රැස්වීමට සමගාමීවය.
මෙම විවාදය දෙස බලා සිටින කෙනකුට ‘මානව අයිතිවාසිකම්’ යන අදහසම පත්වී තිබෙන ඉරණම ගැන මහත් සංවේගයක් ඇතිවීම වැළැක්විය නොහැකිය. එයට හේතුව, ‘මානව අයිතිවාසිකම්’ යන අදහස කෙතරම් පටු ලෙස දේශපාලනීකරණයට ලක්කරනු ලැබ තිබෙන්නේද යන කරුණ මෙම විවාදයෙන් පැහැදිලි වන නිසාය. ජිනීවා නුවරදී සිදුවන්නේ, එය ගෝලීය දේශපාලනයේ න්‍යාය පත්‍රවලට අනුව දේශපාලනීකරණයට පාත්‍රවීමකි. ලංකාවේ සිදුවන්නේ, එය මේ රටේ ආණ්ඩුවේ ජාතික දේශපාලන න්‍යාය පත්‍රයට ගැළපෙන ලෙස දේශපාලනීකරණයට භාජනය කිරීමකි. ලංකාවේ ආණ්ඩුවේ ප්‍රකාශන සහ ජනමාධ්‍ය වාර්තා සහ සාකච්ඡා දෙස බලන විට ඒවායින් ඇතිකරන ප්‍රධාන දේශපාලන තර්කය ලෙස පෙනෙන්නේ, ලංකාව යනු මානව අයිතිවාසිකම් අවශ්‍ය නැති, මානව අයිතිවාසිකම්වලට ගරු නොකරන රටක්ය යන්නයි.
මෙය වනාහි 2010 වසරේ සිට වසරක් පාසා ලංකාවේ සිදුවන දෙයකි. එහි සුළු වෙනසක් වූයේ, 2015 සහ 2019 යන වසර හතරේදීය. එකල සිටි ආණ්ඩුව මානව අයිතිවාසිකම් යන සංකල්පයට ගරු කළ එකක් වීම එයට හේතුවයි. එහෙත්, එම කාලයේද එකල සිටි විරුද්ධ පක්‍ෂය විවාදය තුළ ඉදිරිපත් කෙළේ මානව අයිතිවාසිකම් පිළිබඳ නිෂේධනාත්මක ස්ථාවරයකි. විදේශ ඇමතිතුමා, මානව අයිතිවාසිකම් කවුන්සිලයට කොළඹ සිට කළ දේශනයේදී එම ස්ථාවරය වඩාත් විස්තරාත්මක ලෙස පැහැදිලි කෙළ්ය.

පැරණි විරෝධයක්
මානව අයිතිවාසිකම් විරෝධය සහ මානව අයිතිවාසිකම් අප රටට අවශ්‍ය නැත යන අදහස අලුත් එකක් නොවේ. එය 1970 ගණන්වල මුල් භාගයේ පටන් අප රටේ ආණ්ඩු පක්‍ෂ සහ ඒවායේ මැති ඇමතිවරුන් නිරන්තරව ඉදිරිපත් කළ තර්කයකි. 1972 පළමු ජනරජ ව්‍යවස්ථාවේ, මූලික අයිතිවාසිකම් පරිච්ඡේදයක් ඇතුළත් කළ නමුත්, එය අධිකරණමය වශයෙන් බලාත්මක නොකිරීමට එහ ව්‍යවස්ථාවේ නිර්මාතෘවරයා වූ වාමාංශික නායකයකු වූ කොල්වින් ආර් ද සිල්වා මහතා වග බලා ගත්තේ මෙම පසුබිම තුළය. ‘රාජ්‍යයට එරෙහිව අයිතිවාසිකම් කියාපෑමට පුරවැසියන්ට අයිතියක් නැත. රාජ්‍යයේ කැමැත්ත හා බලය ප්‍රශ්න කිරීම පුරවැසියන් නොකළ යුතුය.’ යන රාජාණ්ඩුවාදී සහ යටත්විජිතවාදී සංකල්පය, ප්‍රශ්න කිරීම වැරදි යැයි අප රටේ ඇතැම් සමාජවාදීහුද අදත් සිතති. මානව අයිතිවාසිකම් යනු බටහිර සංකල්පයකි, අපේ සම්ප්‍රදායට නොගැළපෙන දෙයකි, බටහිර බලවතුන්ගේ කුමන්ත්‍රණයකි, ආණ්ඩු විරෝධී කුමන්ත්‍රණයක කොටසකි වැනි අදහස් අප රටේ පැතිරෙන්නට පටන් ගත්තේද 1970 ගණන්වල සිටය. එජාපය, ශ්‍රීලනිපය සහ පොදුජන පෙරමුණ යන ප්‍රධාන පක්‍ෂ තුනත්, ඒවාට සම්බන්ධ කුඩා දේශපාලන පක්‍ෂත් මෙම අදහස් දරා ඇත.

විකල්ප වටහා ගැනීමක්
එහෙත් ඊට වෙනස්ව මානව අයිතිවාසිකම් පිළිබඳව සාධනීය විකල්ප වටහාගැනීමක්ද ප්‍රවේශයක්ද අප රටේ තිබේ. එය බහුලව තිබෙන්නේ සාමාන්‍ය පුරවැසියන් අතරය. රාජ්‍ය නිලධාරීන්ගෙන් හිරිහැරයට, වෙනස්කම් කරනු ලැබීමට, වධහිංසාවලට, අසාධාරණයන්ට ගොදුරු වන සාමාන්‍ය පුරවැසියන් අතර මානව අයිතිවාසිකම් පිළිබඳව ප්‍රබල සවිඥානකත්වයක් තිබේ. ඔවුන්ගෙන් ටික දෙනකුවත්, තම අයිතිවාසිකම් උල්ලංඝනය වූ විට අධිකරණයේ පිහිට පතා ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය ඉදිරියට යති. පොලිස් දෙපාර්තමේන්තුවේ නිලධාරීන්ද ඇතුළු බොහෝ රජයේ සේවකයෝද තම අයිතිවාසිකම් උල්ලංඝනය වී ඇතැයි සිතෙන විට, මූලික අයිතිවාසිකම් නඩුවල පිහිට පතති. යුද්ධය කාලයේ අතුරුදහන් වූ සාමාජිකයන් සිටින පවුල්වල සාමාජිකයන්, විශේෂයෙන් මව්වරුන්, පසුගිය අවුරුදු ගණනාව තුළ උද්ඝෝෂණය කරන්නේද, මානව අයිතිවාසිකම් පිළිබඳ ඔවුන් සතු එම සවිඥානකත්වය ප්‍රදර්ශනය කරමිනි.
මේ වෙතින් මතු කළ හැකි කරුණක් නම්, දේශපාලනඥයන් සහ පුරවැසියන් අතර, මානව අයිතිවාසිකම් සම්බන්ධව ඇත්තේ එකිනෙකට වෙනස් අවබෝධයක් සහ උවමනාවක් බවයි. දේශපාලනඥයෝ සාමාන්‍යයෙන් තම පුද්ගල / පුරවැසි අයිතිවාසිකම් උල්ලංඝනය කරනු ලැබීමට පත් නොවෙති. එසේ පත්වුවත්, එම උල්ලංඝනවලට ප්‍රතිකාර ලබාගැනීමට දේශපාලනඥයන්ට පහසුය. ඔවුන්ට ඒ සඳහා පහසු මාර්ගද තිබේ.
දේශපාලනඥයන්ගේ ලක්‍ෂණයක් නම් ඔවුන් සෑම විටම පාහේ මානව අයිතිවාසිකම් පිළිබඳ ප්‍රශ්නවලදී පුරවැසියන්ගේ නොව රාජ්‍යයේ දෘෂ්ටිකෝණයෙන් බැලීමයි. මෙය දේශපාලනඥයන්ට පමණක් නොව, රාජ්‍ය නිලධාරීන්, පොලිසිය, හමුදාව ඇතුළු රාජ්‍ය යාන්ත්‍රණයේ සාමාජිකයන්, වරප්‍රසාද ලත් සමාජ පංතීන් සහ බොහෝ ජනමාධ්‍යවේදීන් මෙන්ම අධිකරණ ක්‍ෂෙත්‍රයේ සමහර අයද සතු පොදු ලක්‍ෂණයකි. ආණ්ඩුවල සාමාජිකයන් වූ විට, දේශපාලනඥයන් රාජ්‍යයේ වරදක් කිසිසේත්ම නොදකිති. රාජ්‍යයේ හිතුවක්කාර, අත්තනෝමතික සහ මර්දනකාරී ක්‍රියා සාධාරණය කිරීම, සිදුවූ බව ප්‍රතික්‍ෂෙප කිරීම, එසේ සිදුව ඇතැයි කියන අය හෙළාදැකීම දේශපාලනඥයන්ගේ වෘත්තීය දක්‍ෂතාවකි. දේශපාලනඥයන්ට මානව අයිතිවාසිකම් මතක් වන බවද කිව යුතුව තිබේ. ඒ තමන්ට බලය නැතිව විපක්‍ෂයේ සිටින විටය. එමෙන්ම තම බලයට ඒමේ න්‍යාය පත්‍රය සඳහා මානව අයිතිවාසිකම් සටන් පාඨයක් ලෙස යොදාගැනීම ප්‍රයෝජනවත් වූ විටය.
මේ වෙතින් පුරවැසියන්ට ඉගෙන ගත යුතු තවත් පාඩමක් තිබේ. එය නම්, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය මෙන්ම මානව අයිතිවාසිකම්ද, පීඩිත, දුගී, බල රහිත සහ සාමාන්‍ය ජනතාව සතු මහාර්ඝ දේශපාලන සහ සමාජීය හිමිකම් දෙක වන බවයි. ඒ දෙක අහිමි වූ විට, සාමාන්‍ය ජනතාවට ජීවත් වන්නට සිදුවන්නේ බියෙනි. වහලුන් ලෙසය. එහෙත් වරප්‍රසාද ලත් පංතිවලට එම බිය දැනෙන්නේ නැත. හේතුව නීතිය, අධිකරණ සහ පරිපාලන ක්‍රියාවලිය මෙන්ම සමාජයේ ඇති බල ව්‍යුහයන්ද තමන්ට වාසි වන පරිදි හසුරුවා ගැනීමට ඔවුන්ට සෑම විටම හැකිවන නිසාය. පසුගිය දින කිහිපය තුළ මෙවැනි ක්‍රියාවලීන් සිදුවනු බලාසිටීමට අප සියලු දෙනාටම බල කෙරුණු බව අප අමතක නොකළ යුතුය. එය අපගේ වැනි රටවල සාමාන්‍ය ජනතාව මුහුණ දෙන පොදු ඉරණමකි.
මෙම පසුබිම තුළ මානව අයිතිවාසිකම් ආරක්‍ෂා කිරීම සඳහා කැපවන ලංකාවේ දේශපාලන සහ සමාජ ක්‍රියාකාරිකයන්ද, මානව අයිතිවාසිකම් පිළිබඳව කැක්කුමක් ඇති පුරවැසියන්ද ඉදිරියේ පවත්නා අභියෝගයක් ගැන බැරෑරුම් ලෙස සිතීමට බල කෙරී තිබේ. එම අභියෝගය නම් මානව අයිතිවාසිකම් යන සංකල්පය, මූලධර්ම සහ භාවිත සම්බන්ධයෙන් අප රටේ ඇති පසමිතුරු දේශපාලනීකරණයෙන්ද, එක්සත් ජාතීන්ගේ මානව අයිතිවාසිකම් කවුන්සිලයේ ක්‍රියාකාරකම් නියෝජනය කරන යුරෝපීය සහ අමෙරිකානු ලෝකයේ බලවතුන්ගේ බල දේශපාලන දේශපාලනීකරණයෙන්ද, මානව අයිතිවාසිකම් පිළිබඳ කතිකාව වෙන් කර ආරක්‍ෂා කරගනිමින් එය පොදුජන පුරවැසියන්ගේ කතිකාවක් බවට පත්කර ගැනීමයි. එය ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී, රැඩිකල් සහ දේශපාලන වශයෙන් පරිවර්තනීය සහ මෙරට පුරවැසියන්ගේ ස්වායත්ත කතිකාවක් බවට අත්පත් කර ගැනීමයි. වාර්ෂිකව ජිනීවා වටා සිදුවන ජාතික රාජ්‍ය බල අරගල න්‍යාය පත්‍රවල බලපෑමෙන් එම කතිකාව මුදවා ගැනීමයි.
එසේ කිරීමේ පළමු පියවරක් ලෙස, අප රටේ දේශපාලන සාකච්ඡා අතර ප්‍රධාන තේමාවක් ලෙස මානව අයිතිවාසිකම්ද ගෙන ආ යුතුව තිබේ. එහෙත් මෙම නව සාකච්ඡාව ගෙන යා යුතුව තිබෙන්නේ, මානව අයිතිවාසිකම් කවුන්සිලය සහ අප රටේ ආණ්ඩුව යන බලවේග දෙක විසින් තීරණය කරනු ලැබ ඇති විවාද රාමුව සහ පරිකල්පන රාමුවෙන් සම්පූර්ණයෙන් කැඩී වෙන්වෙමිනි. මානව අයිතිවාසිකම් කතිකාව ස්වායත්ත දේශපාලන කතිකාවක් බවටද පරිවර්තනය කරමිනි.
මේ අතර ඉදිරි කාලයේදී මානව අයිතිවාසිකම් පිළිබඳව අලුත් ‘නිල න්‍යායක්’ ලංකාවේ ආණ්ඩුව පැත්තෙන් ඉදිරිපත් වන්නටද ඉඩ තිබේ. එම නව න්‍යාය ලංකාවේ ආණ්ඩුව ලබාගන්නට ඉඩ තිබෙන්නේ චීන ආණ්ඩුවෙනි. එය නම්, ආර්ථික සංවර්ධනය සහ ජාතික ආරක්‍ෂාවට, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයට සහ මානව අයිතිවාසිකම්වලට වඩා ප්‍රමුඛත්වය ලැබෙන බවයි. ගිය සතියේ ජිනීවා නුවර මානව අයිතිවාසිකම් කවුන්සිලයේ සැසිවාරය අමතා චීන තානාපතිවරයා පැවැත්වූ දේශනයෙහිදී මෙම ‘චීන න්‍යාය’ ප්‍රථම වරට ඉදිරිපත් කර තිබිණ.
චීනය, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය සහ මානව අයිතිවාසිකම් පිළිබඳව ‘බටහිර නොවන’ න්‍යායක් ඉදිරිපත් කරමින් සිටී. එය සාම්ප්‍රදායික කොන්ෆියුසියානු ධර්මයේත්, මාවෝවාදයේත්, දැනට සිටින ජනාධිපති ක්සිගේත් චින්තනවල මිශ්‍රණයක් වන අතර, එහි මූලික අංගවල එතරම් අලුත් දෙයක් නැත. සිංගප්පූරුව, මැලේසියාව, දකුණු කොරියාව, ඉන්දුනීසියාව වැනි ගිනිකොණදිග සහ නැගෙනහිර ආසියාතික අධිකාරවාදී රටවල 1970 ගණන්වල ඉදිරිපත් කරන ලද ‘සංවර්ධනය’ පිළිබඳ ‘ආසියාතික ප්‍රවේශය’ යැයි හඳුන්වන ලද මතවාදයේ මූලික වශයෙන්ම තිබුණේ මෙම අදහස්ය. 1977න් පසුව ජේ.ආර්. ජයවර්දන සහ ලලිත් ඇතුලත්මුදලි යන එ.ජා.ප. නායකයෝද මෙම ගිනිකොණදිග සහ නැගෙනහිර ආසියාතික අධිකාරවාදී සංවර්ධන දේශපාලන දෘෂ්ටිය ලංකාවටද හඳුන්වාදීමට උත්සාහ ගත්හ. ලංකාවේ ඉදිරි කාලයේ වර්ධනය වීමට ඉඩ තිබෙන මෙම නිර්-ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී දේශපාලන චින්තනයේ අංග තුනක් මුල් තැන ගන්නට ඉඩ තිබේ. ඒවා නම්, ආර්ථික සංවර්ධනය, ජාතික ආරක්‍ෂාව සහ සිංහල බෞද්ධ ජාතිකත්වයයි.
බටහිර විරෝධය මෙම නව දේශපාලන මතවාදයට සුජාතභාවය ලබාගැනීමට චීනය මෙන්ම ලංකාවද විසින් භාවිත කිරීමට බොහෝ විට ඉඩ තිබෙන මතවාදී උපක්‍රමයකි. එම බටහිර විරෝධය තුළ මානව අයිතිවාසිකම් සහ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය යන දෙකම සතු දේශපාලන සුජාතභාවයට ප්‍රහාර එල්ලවීමට ද බොහෝ විට ඉඩ තිබේ. ලංකාවේ සිංහල සමාජයේ දේශපාලන ප්‍රභූ කණ්ඩායම් අතර මේ කරුණ පිළිබඳ බැරෑරුම් සාකච්ඡාවක්, විවාදයක් හෝ විසම්මුතියක් හෝ ඇතිවෙතැයි සිතන්නටද නොහැකිය. ප්‍රධාන විරුද්ධ පක්‍ෂය වන සමගි ජන බලවේගයෙහිද ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය හා මානව අයිතිවාසිකම් යන තේමා ගැන ඇත්තේ මතුපිට දේශපාලන අවබෝධයක් සහ උවමනාවකි. ජවිපෙහිද මෑත කාලයේ මතුවී ඇති බටහිර විරෝධී මතවාදය මෙම කරුණ ගැන බැරෑරුම් සිතා බැලීමකට එළඹීමට බාධාවක් විය හැකිය.
මෙම පසුබිම තුළ කළ යුතුව තිබෙන්නේ මානව අයිතිවාසිකම් සහ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය පිළිබඳ සාකච්ඡාවක් විරුද්ධ පක්‍ෂයේ දේශපාලන පක්‍ෂත්, සිවිල් සමාජයේ ක්‍රියාකාරී කණ්ඩායම් අතරත් අලුතෙන් ආරම්භ කිරීමයි. ■

‍නලින්ට ගණ දෙවි නුවණක් දෙන්නේ

0
  • ශිල්ප ශාස්ත්‍ර ප්‍රගුණ කළ වෙද මහතෙකුගෙන් බෙහෙත් ගැනීමටත්, ශිල්ප පුහුණුවූ වඩු මහතෙකුගෙන් පුටුවක් සදා ගැනීමටත් අවශ්‍ය බුද්ධිය අපට තිබුණි. එය නැති කරන්නෝ නලින්වාදී මනස්ගාතකරුවෝය. ඔවුහු මෝඩකම්වලට, බොරුවට, අමනකම්වලට, දාර්ශනික අර්ථකථනයන් සපයා දෙති.

■ විශේෂඥ වෛද්‍ය අජිත් අමරසිංහ
■ විශේෂඥ වෛද්‍ය නිලුපුල් පෙරේරා
■ විශේෂඥ වෛද්‍ය මහේෂ් හරිශ්චන්ද්‍ර

වැඳලා දෙවියන් පොත අරගන්නේ
යැදලා ගුරුනුත් සිත් නොතළන්නේ
සකලා සිල්පය මට සෑදෙන්නේ
දැකලා ගණ දෙවි නුවණක් දෙන්නේ
මෙය වදන් කවි පොතේ ඇති කවියකි. වදන් කවි පොත ලියැවුණේ මහනුවර රජකම් කළ නරේන්ද්‍රසිංහ රජ දවසේය. ඒ අලු‍තින් අත්පොත් තබන දරුවන්ට අකුරු ඉගෙනීම ඇරඹුමටය. වදන් කවි පොත ලියැවෙන විට බටහිර අධ්‍යාපනය ලංකාවේ නොතිබිණි. එකල මහනුවර ස්වාධීන රාජ්‍යයක් විය.
එ නිසා වදන් කවි පොතින් පිළිබිඹු කරන්නේ බටහිරයන්ගෙන් විකෘති නොවූ දේශීය අධ්‍යාපන ක්‍රමය පිළිබඳ විය යුතුය.
මෙම කවියේ ඇති වැදගත්කම කුමක්ද? මෙම කවි පොතෙහි රචකයා වූ අත්තරගම රාජගුරු බණ්ඩාර පඬිවරයා අධ්‍යාපනයේදී, දෙවියන්, පොත්, ගුරුවරුන් හා ශිල්පය මගින් සිදුකරන කාර්යයන් පැහැදිලිව වෙන් වෙන්ව හඳුන්වා දීම නිසාය. ‘නුවණ’ යනු යමෙකුට යමක් වටහා ගැනීමට හැකි නෛසර්ගික හැකියාවය. යමක් ගැන ඉක්මනින්, පැහැදිලිව, පිරිසිදුව සිතීමේ හැකියාවය. මෙම කවියේ ‘පොත’‍ පිළිබිඹු කරන්නේ ‘දැනුම’‍ ලබා ගැනීමේ මාර්ගයයි. ‘සිල්පය’‍ නම් පුහුණුව ඇසුරින් ලබා ගන්නා කුසලතාවන්ය. මේ දැනුම සහ කුසලතාව ලබා දෙන වාහකයා ‘ගුරු’තුමාය. මෙහි කුඩා ළමයා දෙවියන් යැද ඉල්ලා සිටින්නේ තමන්ට ගණදෙවියන් හා සමාන නුවණක් ලබාදෙන ලෙසය. ඔහු දෙවියන්ගෙන් දැනුම ඉල්ලා සිටින්නේ නැත.
ගණ දෙවියන් පිළිබඳව ඇති දේව කතාවලට අනුව ඔහුට පැහැදිලිව, පිරිසිදුව, ඉක්මන්ව සිතීමේ ශක්තිය තිබිණි. ඒ පිළිබඳ එක් දේව කතාවක් මෙසේය. ස්කන්ධ කුමාර හා ගණ දෙවි, ශිව දෙවියන්ගේ පුතුන් දෙදෙනාය. එක් දිනක් මේ දෙදෙනා අතරින් වඩා දක්ෂ කවුදැයි බැලීමට වහා කරදිය වළල්ල වටා දිව එන ලෙස ශිව දෙවියා පැවැසීය. මොනරා උඩ නැගුණු ස්කන්ධ කුමාර ඉතා වේගයෙන් සප්ත මහා සාගරය වටා යාමට පටන් ගත්තේය. ගණ දෙවියන් ගෙදර තිබූ ලු‍ණු පොල් කට්ට වටා දුව ගොස් වහා පැමිණියේය. ශිව දෙවියන් ගණ දෙවියන්ට දිනුම ලබාදුන්නේය. කෝපයට පත් ස්කන්ධ කුමාර ගණ දෙවියන්ට පහර දී ඔහුගේ එක් දළයක් කඩා දැමීය. ගණ දෙවියන්ට කැඩුණු දළයක් ඇත්තේ ඒ නිසාය.
නෛසර්ගික, පැහැදිලිව සිතීමේ හැකියාව හා ස්ථානෝචිත ප්‍රඥාව ගැන මෙය කොතරම් අගනා කතාවක්ද? අත්පොත් තබන නුවර යුගයේ දරුවා දෙවියන්ගෙන් අයැද සිටින්නේ ඒ නුවණ පමණි. පැරණි සිංහල සමාජය දැනුම ලබාගැනීමේදී පොතපත පරිශීලිනය කිරීමට, ගුරුවරයකුගෙන් ඉගෙන ගැනීමට සහ ශිල්පයන් හැදැරීමට දී ඇති වැදගත් තැන මෙම කවියෙන් පැහැදිලිව පිළිබිඹු කෙරේ. එසේ නමුත් නලින් ද සිල්වා මැතිතුමා හා ඔහුගේ අනුගාමිකයන්ට අනුව, දෙවියන්ට දැනුම දිය හැක.
නලින් ද සිල්වා මැතිතුමා හා ඔහුගේ අනුගාමිකයන්ට අනුව වෙදකම ඉගෙනගැනීමට ආයුර්වේදය ගැන හෝ හෙළවෙදකම ගැන හෝ ගැන කිසිදු පොතක් පතක් කියවීම අවශ්‍ය නොවේ. එසේම ගුරුවරයකුගෙන් ඉගෙන නොගෙන, ධම්මික මහතා වැනි කපු/වඩු මහතෙකුට හදිසියේම ඖෂධ ප්‍රකාශ කිරීමේ ශක්තිය ලැබිය හැකිය. රෝගියකුව සිටි ප්‍රියන්තා සේනානායක නම් මැතිනියට හදිසියේ ඖෂධ නියම කිරීමේ හැකියාව ලැබිය හැක. නලින් ද සිල්වා මහතා ඔහුගේ ලිපිවල පැහැදිලිව සඳහන් කරන අන්දමට පොත පත උගත්, පුහුණුව ලත් වෛද්‍යවරයෙකු/වෙදමහතකු හා එසේ වෙදකම නූගත් වඩු/කපු මහතෙකු නියම කරන බෙහෙත් අතර වෙනසක් තිබිය නොහැක. එහිදී, ඒ දැනුම ලැබුණු ආකාරය වැදගත් නොවේ. එම දැනුම ලැබුණේ දෙවියන්ගෙන් නිසා ඒ ගැන ප්‍රශ්න කිරීමට නොහැක. නාථ දෙවියන් බෙහෙත් කියන්නේත්, කාලි මෑණියන් පැණියේ සංයුතිය කියන්නේත් දෙවියන් දැනුම සම්ප්‍රේෂණය කරන නිසාය. පැණියේ සංයුතිය කියා දුන්නේ ඇසට නොපෙනන ජීවීන් විශේෂයක් යැයි, තවත් නලින්වාදියෙකු ප්‍රකාශයක් කර ඇත.
නලින්වාදීන් මෙම ප්‍රකාශ මගින් අපහාස කරන්නේ අපගේ ඉපැරණි අධ්‍යාපන සංස්කෘතියටයි. අපට ඇත්තේ ඉගෙනීමට මුල් තැන දෙන සංස්කෘතියකි. ඒ ඉගැනුම සඳහා පත පොත කියවීම, ගුරුවරුන්ගෙන් උපදෙස් ලැබීම, ශිල්පයන් ප්‍රගුණ කිරීම අවශ්‍ය විය. එසේ ශිල්ප ශාස්ත්‍ර ප්‍රගුණ කළ වෙද මහතෙකුගෙන් බෙහෙත් ගැනීමටත්, ශිල්ප පුහුණුවූ වඩු මහතෙකුගෙන් පුටුවක් සදා ගැනීමෙටත් අවශ්‍ය බුද්ධිය අපට තිබුණි. එය නැති කරන්නෝ නලින්වාදී මනස්ගාතකරුවෝය. ඔවුහු මෝඩකම්වලට, බොරුවට, අමනකම්වලට, දාර්ශනික අර්ථකථනයන් සපයා දෙති.
දෙවියන් දැනුම සම්ප්‍රේෂණය කිරීමේ මතවාදය ඇත්තේ වනචාරී ගෝත්‍රවල පමණි. වනචාරී ගෝත්‍රිකයන්ට අධ්‍යාපන ක්‍රමයන් නැති නිසා ඔවුන් යමක් දැනගන්නේ කපුවන්ගෙනි. මෙම දැනුම ලබාගැනීමේ ප්‍රාථමික සංස්කෘතිය, දේශීය සංස්කෘතිය හා දේශීය අධ්‍යාපන ක්‍රමය යයි සඳහන් කිරීමෙන්, නලින් ද සිල්වා මැතිතුමා ලාංකික දේශීයත්වයට අවඥා කර ඇත. එපමණක් නොව එතුමාගේ එම මතය උගත්කමට කරන නින්දාවකි. උගතුන් හෙළා දැකීමකි. මෙම මතය ප්‍රචලිත වුවහොත් සිප්සතර හැදෑරීම පසෙක ලා දෙවියන් පමණක් යදින සමාජයක් බිහිවෙනු ඇත.
වදන් කවි පොතෙහි තවත් කවියක් මෙසේය.
අල්ලට සිඟා වත් රස නැති කැවිලි කකා
වල්කොළ බිම අතුට නිදි නොලැබ දුක් තකා
කල්ගිය රෙදි වැරලි ඇඳ දැලි කුණෙන් වකා
ඇල්මෙන් අකුරු උගනිවු ඉදිරි වැඩ තකා
මෙය ඉගෙනීමේ අගය කියැවෙන, අපට උරුමව තිබු අධ්‍යාපන ක්‍රමය පිළිබිඹු කරන කවකි. එදවස අප රට පන්සල් ආශ්‍රිතව පැවති දැනුම ලබාදීමට පොත පත් කියවා ඉගැන්වූ, අධ්‍යාපන ක්‍රමය අද වන විට බිඳවැටී ගොස් ඇත. එය බිඳුණේ යටත්විජිත ක්‍රමය මගින් බව සැබෑවකි. එහෙත් ඒ ගැන හඬා දොඩා පලක් තිබේද ? අද දින අවශ්‍ය වන්නේ නවීන දැනුම, පැරණි සාරධර්ම මත පදනම්ව, ළමුන්ට ලබාදීමය. දෙවියන්ගෙන් දැනුම ලැබෙන්නේ යැයි පවසා විහිළුවට ලක්වීම නොවේ.
මෙම කරුණු සියල්ල සලකා බලා, නලින් ද සිල්වා මහතාගෙන් එක් ඉල්ලීමක් අපට කළ හැක. ඒ, තවදුරටත් ලාංකිකයන් නොමග නොයවා, ‘වදන් කවි’ පොත රැගෙන, නැවත ගුරු ගෙදරට යන ලෙසයි. එසේ ගුරු ගෙදරට යන නලින් ද සිල්වා මැතිතුමාට, අත්තරගම රාජගුරු පඬිවරයාගෙන් කමාව අයැද, වදන් කවි පොතෙහි ඇති මුලින්ම සඳහන් කළ කවිය, මඳක් වෙනස් කොට, මෙසේ සෙත් පතමු.
වැඳලා දෙවියන් පොත අරගන්නේ
යැදලා ගුරුනුත් සිත් නොතලන්නේ
සකලා ශිල්පය ‘තට’‍ සෑදෙන්නේ
‘නලින්ට ගණ දෙවි නුවණක් දෙන්නේ’■