ඔබ රාජ්‍ය සේවයට එකතු වුණේ කොහොමද?
ඒ කාලයේ හැමෝම වගේ පුරුද්දක් විදියට රාජ්‍ය සේවයට යන්න තමයි බැලුවේ. පේරාදෙණිය විශ්වවිද්‍යාලයේ ඉඳලා මුලින්ම මම ගුරු සේවයට ගියා. නාගොඩ විද්‍යාලයේ තමයි ඉගැන්වුවේ. ඔය කාලයේ සිලෝන් පරිපාලන සේවය හෙවත් සීඒඑස් තිබුණේ. විශ්වවිද්‍යාලයෙන් ඉවත් වෙලා පළමු අවුරුද්දේ අයදුම් කරන්නට මට මාස ගණනක් වයස මදි. ඒ නිසා අයදුම් කරන්න බැරි වුණා. ඒත්, හැටපහේ කණ්ඩායම ගැසට් කළාම මම විභාගයට ගියා. සම්මුඛ සාකච්ඡාවටත් ගිහින් රස්සාව ලැබුවා. මුලින්ම ලැබූ පත්වීම සීඒඑස් කැඩේට් කියලා. ආධුනික නිලධාරි. මුලින්ම හිටියේ කොළඹ. මාසෙකට පස්සේ මඩකලපුව. රාජ්‍ය සේවයේ මුලින්ම හිටි වැඩ කළේ මැතිවරණ දෙපාර්තමේන්තුවේ. ඊට පස්සේ පොළොන්නරුව අතිරේක දිසාපති වුණා. දිසාපතිත් වුණා. ඒ කාලයේ හොරෙන් දැව කැපීමට එරෙහිව ලොකු සටනක් දුන්නා. මරණ තර්ජනත් තිබුණා. ඊට පස්සේ නුවරඑළියට ආවා. එතැනින් ශිෂ්‍යත්වයක් ලැබිලා ජපානයට ගියා. සමුපකාර කොමසාරිස් වුණා. එතැනින් පස්සේ දිගටම කොළඹ. මැණික් හා ස්වර්ණාභරණ අධිකාරියේ හිටියා. තැපැල්පති වුණා. මම වයස අවුරුදු 44 දී තමයි අමාත්‍යාංශ ලේකම් වුණේ. පසුව විදේශ අමාත්‍යාංශයේ ලේකම්වරයා විදියටත් වැඩ කළා. අන්තිමේ චන්ද්‍රිකා කුමාරතුංග මැතිනිය මා පූල් එකට දැම්මා. මේසයක් පුටුවක් නැතිව හිටියා. ඊට පස්සේ විශ්‍රාම අරගෙන අවුරුදු පහක් විතර පුද්ගලික අංශයේ හිටියා.
රාජ්‍ය සේවයේදී ඔබට තිබුණු දැක්ම මොකක්ද?
මම හොරකම් වංචා කරලා නෑ. බේබදුකම් කරලා නෑ. වල්කම් කරලා නෑ. ඒ නිසා මට අදත් ඔළුව උස්සගෙන ඕනෑ තැනක යන්න පුළුවන්. මේ මිනිහා පගාව ගහලා ගත්ත වාහනේක යනවා කියලා චෝදනා ලබන්නේ නෑ. මේ කාලයේ හැම රාජ්‍ය සේවකයෙක්ම යම් දුරකට දේශපාලනඥයන්ට නතු වෙන්න ඕනෑ. ඉස්සර රාජ්‍ය සේවකයන් දේශපාලනඥයන් ගණන් නොගෙන හිටපු යුගය ඉවරයි. හැත්තෑදෙකේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව වෙනස් වුණා. ස්වාධීනව තිබුණු රාජ්‍ය සේවය දේශපාලනඥයන් යටතට පත් වුණා. කාලය යද්දී දේශපාලනඥයන් හුරු වුණේ අඩිය පොළොවේ හප්පලා තමන්ට ඕනෑ දේවල් කර ගන්නට.
ජනාධිපතිවරුන්, අගමැතිවරුන්, ඇමතිවරුන් නිලධාරීන් ගණන් නොගෙන ඉන්න එක ඒ තරම් හරි නෑ. නිලධාරීවාදය තියෙන රටක් මේ. නිලධාරීවාදය කියලා ගොඩක් අය බණින එකක් තියෙනවානේ. මා කියන්නේ ඒ ගැන නෙවෙයි. නිලධාරීවාදයේ යම් ලක්ෂණ අවුරුදු සිය ගණනාවක පළපුරුද්දෙන් ඇවිත් තියෙනවා. රහස්‍යභාවය රැකීම, නීති අනුව ක්‍රියාත්මක වීම, ලිපිගොනු පවත්වා ගැනීම ආදිය ඒ ලක්ෂණ. මෑත දවස්වල පරිසරය ගැන කතාබහක් තියෙනවා. මම දැක්කා එක් මොහොතක අතිගරු ජනාධිපතිතුමා රැස්වීමකදී කීවා තමන් කී දෙයක් වරදවා තේරුම් ගත් නිලධාරීන්, අක්කර සිය දහස් ගණන් දෙන්න පටන් අරගෙන කියලා. මම කම්පනයට පත් වුණා. මේ සිදුවීමට පසුබිම් වූ හේතුවක් තියෙනවා. ඒ කියන්න අවශ්‍ය වූ දේ නීතියක් හරිගස්සලා, චක්‍රලේඛ හරිගස්සලා යැව්වා නම් දැන් ඔය දුක් ගැනවිල්ල කියන්න වෙන්නේ නෑ. ජනාධිපතිතුමා යහපත් අරමුණෙන් කී දෙයක් වැරදියට අර්ථකථනය කරන්න පුළුවන්.
දැන් මම මේ කියපු දේ පවා, ඕනෑ නම් කෙනෙකුට වරදවා අර්ථකථනය කරන්න පුළුවන්. අන්න ඔස්ටින් ප්‍රනාන්දු ජනාධිපතිතුමා විවේචනය කළා කියලා. තවත් කෙනෙක් කියයි මා කනගාටු වෙනවා කියලා. ලංකාවේ නිලධාරීවාදය හැදිලා තියෙන්නේ නීතිරීති, චක්‍රලේඛ ක්‍රියාත්මක කරන්නට. ලිපිගොනු තබා ගන්නට. විගණකාධිපති අපෙන් ඇවිත් ප්‍රශ්න කළොත් නිලධාරියාට පෙන්වන්න ලිපිගොනුවක් තියෙන්න ඕනෑ.
ඔබ හැම විධායක ජනාධිපතිවරයෙක් එක්කම වැඩ කළා..
ලංකාවේ හිටපු ජනාධිපතිවරුන් හත් දෙනෙක්. ඒ හත් දෙනා එක්කම මම වැඩ කරලා තියෙනවා. මහින්ද රාජපක්ෂ මහතා ජනාධිපති කාලයේ මම වැඩ කරලා නැතත්, ඊට පෙර වැඩ කළා. ජේ.ආර්. ජයවර්ධන ජනාධිපතිතුමා සමහර විට තරමක් අසම්මත දෙයක් කරන්න කීවත්, කී විදියක් තිබුණා. වැරදිලාවත් ඒක කරන්න බෑ කිව්වොත් තර්ක විතර්ක කරනවා. ඒ තර්ක කිරීමේදී පවා කළ යුතුම බව සීමාව ඉක්මවලා අණ කරන්නේ නෑ. මම නම් කියන්නේ නැහැ. එහෙත් සමහර නායකයන්ට ප්‍රතිඋත්තර බඳින්න පවා බෑ. මම සමුපකාර කොමසාරිස්ව හිටපු කාලයේ ජේ.ආර්. ජයවර්ධන ජනාධිපතිවරයා අසම්මත දෙයක් කරන්න කියා නියෝග කළා. සමුපකාරයට අයිති බියර් ගාඩන් එකක් දෙන්න කියලා. මම බෑ කීවා. මේක ගන්න බලාගෙන එක්තරා චරිතයක් හිටියා. ඔහු තමයි ජනාධිපති ළඟට ගිහින් මට ඇමතුමක් අරන් තිබුණේ. ජේ.ආර්. ඇහුවේ ඒ චරිතය එක්ක මම තරහද කියලා. මම කිව්වා මේක සමුපකාරයට අයිති, ජනතාවට අයිති දේපලක් නිසයි දෙන්න බැරි කියලා. මුලින් ජනාධිපතිවරයා වාද කළා. අන්තිමේ ඇහුවා හරි, දැන් මම නීතිය වෙනස් කළොත් තමුන්නැහේ මොකද කරන්නේ කියලා. මම කිව්වා සර් මම අකුරටම ඒ නීතිය ක්‍රියාත්මක කරන්නම් කියලා. ඒ සිදුවීමට අවුරුද්දකට විතර පස්සේ ලැයිස්තුවෙන් පහළ හිටපු මා උඩට උස්සලා අමාත්‍යාංශ ලේකම් කෙනෙක් කරලා දැම්මා.
රනිල් වික්‍රමසිංහ අගමැතිවරයාව සිටියදී, ආරක්ෂක අමාත්‍යාංශයේ ලේකම් වීම ඉතා භාරධුර රාජකාරියක් වුණා නේද?
මට රනිල් වික්‍රමසිංහ මහතා කතා කරනකොට මම මාසෙකට ලක්ෂ එකහමාරක විතර වැටුපක් ලැබූ පෞද්ගලික අංශයේ රැකියාවක් කළා. අනෙක එල්ටීටීඊය හිටපු කාලයේ ආරක්ෂක ලේකම් කියන්නේ අවදානම් තනතුරක්. වැටුප රුපියල් පනස්දහසයි. ඒ නිසා මම අගමැතිවරයාට බෑ කිව්වා. ඒත් රනිල් කීවා ඔහුට සාමය ඇති කරන්නට වැඩසටහනක් තියෙනවා, වැඩේ පුළුවන් කෙනෙක් නිසා එන්න කියලා. ඊට පස්සේ තමයි මා ඒක බාර ගත්තේ. අගමැතිවරයා කී දෙයක් ප්රතික්ෂේප කරන්න බැහැනේ. අවුරුදු දෙකක් යද්දී චන්ද්‍රිකා මැතිනිය අමාත්‍යාංශ තුනක් පවරාගත් මොහොතේ මා එලෙව්වා.
සටන් විරාම ගිවිසුමේ කරුණු තුනක් තිබුණා. එකක් තමයි හමුදාව ගැටුමකට නොගිහින් කළමනාකරණය කරගන්න ඕනෑ. එල්ටීටීඊය ගැටුමකට නොගිහින් පාලනය කරගන්න ඕනෑ. ඒ අතරතුරේ ඔවුන් හොරෙන් ආයුධ ගෙනාවොත්, ඉඩම්වලට පැනලා ඇල්ලුවොත් වළක්වන්න ඕනෑ. රට සාමාන්‍යකරණයට ගෙන ඒම සඳහා වැඩ කරන්න ඕනෑ වුණා. එල්ටීටීඊය අපි තරම් අවංකව කටයුතු නොකළ බව ඇත්ත. මාස හයක් හතක් යනකොට මට තේරුණා මේ ක්‍රමය හරියන්නේ නැති බව. හමුදාවේ ඇතැම් අයත් අකැමැත්තෙන් හිටියේ.
ඒත් මම අවුරුදු දෙකක් හිටියා. ඒ කාලයේ කිසි වෙලාවක බෝම්බ පිපිරීමක් සිද්ධ වුණේ නෑ. එල්ටීටීඊය එකඟතා කැඩූ අවස්ථා තිබුණ බව ඇත්ත. එහෙම වෙලාවක එක පාරම හැඟිම්බර ප්‍රතික්‍රියා දක්වන්නත් බෑ. ඉවසීම අත්‍යවශ්‍ය වුණා. උදාහරණයක් විදියට රෑ එකහමාරට විතර ටෙලිෆෝන් කෝල් එකක් ආවා. නැවක ඉඳන් නාවික හමුදා නිලධාරියෙක්. ඔහු කීවා කරුණා අම්මාන් බෝට්ටුවක පැනලා යනවා කියලා. අපි දැන් එයාට පහරදෙන්න ඕනෑ බව කිව්වා. රෑ එකහමාරට නින්දෙන් නැගිට්ට මම දැන් තීන්දුවක් ගන්න ඕනෑ. ඕකයි රස්සාවේ භයානකකම. ඔහු රටේ නීතියත්, සටන් විරාම ගිවිසුමත් කඩනවා.
ඒත් කිසි දෙයක් කරන්න එපා කියලා මම ලයින් එක කට් කළා. ඒ වෙලාවේ මම ගහන්න කිව්වොත් ගහනවා. ඒත් ගැහුවා නම් ලංකාවේ කොහේ හරි බෝම්බ පුපුරලා, මිනිසුන් මරාගෙන, සාම ගිවිසුමක් කැඩුවා කියලා ජාත්‍යන්තර ප්‍රශ්න ඇති වෙනවා. මම දන්නවා පහුවදා නිලධාරීන් මගේ විතරක් නෙවෙයි මගේ මවටත් සභ්‍ය භාෂාවෙන් කතා කළා කියලා. ඒත් කරන්න දෙයක් නෑ. රටේ තත්වය ගැන සලකලා හිතට එකඟ නැති තීන්දු ගන්න වුණා. කරුණා අම්මාන් අදටත් දන්නවා ඔහුගේ ජීවිතය බේරුණේ මා නිසා බව.
ඒ තනතුර නැති වුණේ කොහොමද?
මම එංගලන්තයේ සමුළුවකට යන්න ලෑස්තිවෙලා හිටියා. එහේදී ආරක්ෂක අමාත්‍යාංශයේ නිලධාරීන් එක්ක සාකච්ඡා කරන්නත් හිටියා. මට යන්න කලින්ම ඉවෙන් දැනුණා මොනවා හරි වෙනවා කියලා. මම මිලින්ද මොරගොඩ මහතාට කීවා අමාත්‍යාංශ ජනාධිපතිතුමිය පවරාගනීවි කියලා. ඔහු ඇහුවා මොන පිස්සුද කියලා. රනිල් වික්‍රමසිංහ අගමැතිවරයාට කිව්වාම ඔහු ගණන් ගත්තේ නෑ. මම ගෙදර ආවා. එංගලන්තෙට යන්න මම ලෑස්තිවෙමින් හිටියා. මම ප්ලේන් එකේදී කීවා මම අද ආරක්ෂක ලේකම් වශයෙන් ප්ලේන් එකට නැග්ගාට, එන්නේ සාමාන්‍ය පුරවැසියෙක් වශයෙන් කියලා. මම එහේ ගිහින් නිදාගෙන, පහුවදා නැගිටිනකොට කෝල් එකක් ආවා ජනාධිපති කාර්යාලයෙන් කන්තෝරුවට ලියුමක් එවලා කියලා. මම කිව්වා විවෘත කරන්න, ඔය මා අස් කරපු එක වෙන්න ඇති කියලා.
ලියුමේ තිබුණේ එක වාක්‍යයක්. සාමාන්‍යයෙන් නිලධාරියෙක් ඉවත් කරන ලියුමක සංයුතියක් තියෙනවා. ඒවා මේකේ නැහැ. ඔබ අහවල් දවසේ ඉඳන් සේවයෙන් ඉවත් කළා කියන වාක්‍යය විතරයි තියන්නේ. චන්ද්‍රිකා මැතිනිය අද මා එක්ක හිතෛෂීයි. මගේ තරහක් නෑ. ඒත් ඒ ලියුම අත්සන් කරලා තිබුණේ සාමාන්‍ය ක්‍රමවේදය අනුව ජනාධිපති ලේකම් නෙවෙයි, ජනාධිපතිනියමයි. මම එංගලන්තයේ වෙලාව වෙන් කරගත් හමුවීම්වලටත් නොගිහින් ඉඳලා ලංකාවට ආවා. ආවේ වීඅයිපී ලෝන් එකෙන් නෙවෙයි. සාමාන්‍ය දොරටුවෙන්. පුතාට එන්න කියලා පෞද්ගලික වාහනයෙන් ගෙදර ආවා. සමහරුන් කීවා ආරක්ෂක අමාත්‍යාංශයට ඇවිත්, ගෙදර යන්න කියලා. ඒත්, මම ජනාධිපති ලේකම් වුණාට පස්සේ ගියා මිසක්, ආරක්ෂක අමාත්‍යාංශයට ඊට පස්සේ ගියේ නෑ.
ග්‍රාම නිලධාරී මෛත්‍රීපාල සිරිසේන මුණගැහුණු විදිය..
මම පොළොන්නරුවේ අතිරේක දිසාපති හිටපු කාලයේ. ඔහු බොහොම ප්‍රසන්න, ප්‍රියමනාප ඉලන්දාරියෙක්. ග්‍රාමසේවක වුණත් ඔහු දේශපාලනය කළා. පොළොන්නරුවේ හිටපු නෙල්සන් කියන එජාප මන්ත්‍රීවරයාගෙන් මෛත්‍රීපාලට හිරිහැර තිබුණා. ඔය අතරේ වතාවක් ඔහු ඇවිත් ඉල්ලුවා කියුබාවට යන්න අවසර දෙන්න සර් කියලා. මම ඇහුවා, මොකෝ එහෙත් ග්‍රාමසේවකකම් කරන්නද කියලා. නෑ අනුර බණ්ඩාරනායක අවස්ථාව දීලා තියෙනවා පක්ෂයේ ශිෂ්‍යත්වයකට කියලා. මම කිව්වා රාජ්‍ය සේවකයන්ට දේශපාලනය බැරි නිසා බෑ කියලා. මම දුන්නේම නෑ. පිංසෙණ්ඩු වෙන තැන මා කීවා මගේ කාලය කන්නේ නැතිව යනවා යන්න. පැය හතළිස්අටක් ඉඳලා ආයෙත් එන්න කියලා. ඔහු නැවත මා මුණගැහෙන්න ආවා.
ඇවිත් මෛත්‍රී කිව්වා සර් මට නිවාඩු දෙන්න වෙයි කියලා. මම ආයෙමත් කිව්වා දෙන්න බැහැ කියලා. ඒ පාර කඩදාසියක් සාක්කුවෙන් අරගෙන එහෙනම් සර් මම අස් වෙනවා කිව්වා. මම නිවාඩු නොදෙන බව දැනගෙන ඉල්ලා අස්වීමේ ලියුමත් ලියාගෙනයි ඇවිල්ලා හිටියේ. තමුසෙට කසාදයක් බඳින්නත් නැතිවේවි රස්සාව නැතිවුණාම කියලා මම විහිළුවට වගේ කීවා. ඒත්, ඒ ග්‍රාමසේවක මහත්තයා හිත හදාගෙන. ඔහුගේ දෛවය ඒක නම් මම මොනවා කරන්නද කියලා මම අස්වීමට අනුමැතිය දුන්නා. ආයුබෝවන් කියලා ඔහු ගියා. ඒ ගිය ගමන තමයි ඔතැනින් ඉවර වුණේ. ඒ සිදුවීමෙන් පස්සේත් මෛත්‍රීපාල සිරිසේන මහතා මා එක්ක හරි හිතෛෂීයි. සාමාන්‍යයෙන් ඇමතිවරුත් නොකී දේවල් ඔහු වෙත කීමේ හැකියාව මට තිබුණා.
ජනාධිපති ලේකම්කම ලැබුණේ..
මම පෞද්ගලික අංශයේ රැකියාවක් කරමින් හිටියේ. මාසෙටම දවස් පහක් විතර වැඩ කළේ. දවසට තිස්දාහක වැටුපක් ලැබුණා. ඔය අතරේ මෛත්‍රීපාල සිරිසේන මහතා මුණගැහෙන්න හැකියාව තිබුණ පිරිසක් තමයි මම, කරුණාසේන හෙට්ටිආරච්චි වගේ අය. ඒත් ඔහු ජනාධිපති වුණ දාට පහුවදා කළු ෂර්ට් ඇඳගත්ත ආරක්ෂකයන් ආරක්ෂාවට දාලා. ගේ ඇතුළට කෝල් එකක් දීලා ඇතුළට ගියා. යද්දී හොඳටම සෙනඟ. ඊට කලින් මිනිස්සු බයේ ඒ ගෙදරට ආවේ නෑ. ඔය අතරේ අලුත් ජනාධිපති මෛත්‍රීපාල මහතා මිනිසුන් අතරින් කඩාගෙන මා ළඟට ආවා. මම කිව්වා ඔබතුමාට සුබ පතන්න ආවේ කියලා. ඒ වෙලාවේ කනට කරලා මට කීවා, අද නම් හොඳට සෙනඟ ඉන්නවා කියලා. මට කෝල් එකක් දෙන්නම් කියලා ඔහු කීවා. දවස් ගාණකට පස්සේ මට කතා කරලා කීවා, ආවේ නෑනේ මේ පැත්තේ කියලා. ඒ වෙලාවේ මුණගැහුණාට පස්සේ මා උපදේශකවරයෙක් හැටියට පත් කළා. ඊටත් පස්සේ රනිල් වික්‍රමසිංහ මහතා කීවා නැගෙනහිර ආණ්ඩුකාරකම බාර ගන්න කියලා.
නැගෙනහිර ආණ්ඩුකාර වශයෙන් ඉන්නකොට දෙතුන් වතාවක් මගෙන් ජනාධිපති ලේකම් වෙන්න කියලා මෛත්‍රීපාල සිරිසේන මහතා ඉල්ලුවා. මම ඉල්ලුවේ, ඒ තනතුරට තරුණ කෙනෙක් පත් කරන්න කියලා. ඒත්, අන්තිමට අප්‍රේල් මාසයක මා ගෙන්වාගෙන ජනාධිපතිතුමා තම දුක් ගැනවිල්ල කීවා. කෙටි කාලයකට කියලා මම තනතුර භාර ගත්තා. 2018 අවුරුද්දේ මැද කාලයේ තමයි මම අයින් වුණේ.
ඒ කාලයේ මෛත්‍රීපාල සිරිසේන ජනාධිපතිවරයාගේ දේශපාලන තනිවීමක් දැක්කාද?
මා හිටපු කාලයේ රනිල් වික්‍රමසිංහ කණ්ඩායම සහ මෛත්‍රීපාල සිරිසේන කණ්ඩායම අතර අනුකූලතාවක් නොමැති බව පෙනුණා. ඒත් රනිල්, මෛත්‍රී එකිනෙකාට ගරු කළ බව පෙනුණා. හැමදාම කැබිනට් රැස්වීමට මිනිත්තු 15කට කලින් අගමැතිතුමා ආවා. ජනාධිපතිතුමාගේ කන්තෝරුවේ වාඩි වුණා. කතා කරමින් හිටියා. සමහර වෙලාවට ඇමතිවරයෙක් දෙන්නෙක් පවා ආවා. ඒ අවස්ථාවල ආවේගශීලීව කතා කරනවා දැක්කේ නෑ. දෙන්නා කැබිනට් එකට ගියේත් එකට. ඒත් අභ්‍යන්තරික වශයෙන් දෙන්නාට දෙන්නා නුරුස්නා ගතියක් වර්ධනය වූ බව අපට වුණත් තේරුණා. ඒක නොයෙක් හේතු මත සිද්ධ වෙන්න ඇති. අගමැති වශයෙන් මහින්ද රාජපක්ෂ පත් කරලා මෛත්‍රීපාල සිරිසේන මහතා කළ කතාවේදී කීවා දේශපාලන වශයෙන් නෙවෙයි සංස්කෘතික වශයෙන් පවා දෙන්නා චරිත දෙකක් බව.
මහින්ද රාජපක්ෂ අගමැති කළ වෙලාවේ හිටියේ කොහේද?
මම ජනාධිපති ලේකම්කමින් අයින් වෙලා. ඉන්දීය මහකොමසාරිස් විදියට පත් වෙලා යන්න දවස් කිහිපයකට කලින්. මට මේක වෙන බව තේරුම් ගිහිල්ලායි තිබුණේ. මාස ගාණකට කලින් මට මේක තේරුණා. ඕක වෙන්න තිබුණේ 2018 පෙබරවාරි පළාත් පාලන ඡන්දය ඉවරවුණාට පස්සේ. එක්තරා පිරිසක් මේ අදහසට පොහොර දමමින් හිටියා. මම දේශපාලනය කතා නොකළාට මේක කළොත් දෙන්නාම අමාරුවේ වැටෙන බව හිතුවා. නායකයන් දෙන්නා එක්කම මම හිතවත්. මහින්ද රාජපක්ෂ මහතා එක්කත් මට ගැටුමක් නෑ. චමල් රාජපක්ෂ මහතා මා එක්ක එකට ඉස්කෝලෙ මචං මට්ටමේ යාළුවෙක්. ඒ නිසා මට පෞද්ගලික බැඳීමක් නෑ. මාත් තව කෙනෙකුත් පෙබරවාරි මාසයේදී ජනාධිපතිතුමාට කතා කරලා, ඒ අදහස අඩපණ කළා. ව්‍යවස්ථාවට අනුව ඕක හරියන්නේ නෑ. අධිකරණයේදී පරාජය වෙනවා කියලා කිව්වා. අපි කියපු දේ ඔහු පිළිගත්තා. අර අදහස ගෙනාපු කණ්ඩායමටත් කියා තිබුණා අහවලා ඇවිත් කතා කළා, ඒ අදහස පිළිගන්නවා කියලා. සමහරු කියනවා 2018 ඔක්තෝබර් 26 මම ජනාධිපති ලේකම් වුණා නම් මේක නොවේවි කියලා. ඒත් ඒ වෙද්දී නම් මම හිටියත් නැතත් ඒක සිද්ධවෙන තැනට ප්‍රශ්නය ඔඩු දුවලා තිබුණා.
විශ්‍රාම දිවිය මොන වගේද?
මේ දවස්වල යාළුවන් මුණගැහෙන්නේ නෑ. දුවලා තුන්දෙනාගේ ගෙවල්වලට යනවා. මාත් බිරිඳත් තමයි ගෙදර ඉන්නේ. මිතුරන් එක්ක ෆෝන් එකෙන් කතා කරනවා. රට ගැනත්, විවිධ දේවල් ගැනත් දුක් ගැනවිලි තියෙනවා. පොඩි අඩියක් ගහලා, ඒ දේවල් කරගෙන සරලව, සැහැල්ලුවෙන් ඉන්නවා. මම දන්නවා සමහර නිලධාරීන් රස්සාව නැති වෙනවාට බයයි. රස්සාව නැති වෙනවා කියන්නේ වාහනයක් නැති වෙනවා, නිල නිවාස නැති වෙනවා, ගෞරවය නැති වෙනවා. ඒත්, අපට පුළුවන් ඒවා නැතිව ඉන්න. දුවට හැදූ ගෙදර තියෙනවා. ඇය වෙන ගෙදරක ඉන්න නිසා මටත් බිරිඳටත් හිමියි. ඒකේ ජීවත්වෙනවා. අපේ විශ්‍රාම වැටුප් බිල්පත් ටික ගෙවාගන්න ඇති. පෞද්ගලික අංශයේ වැඩ කළ කාලයේ ඉතිරි කරපු මුදලක් තියෙනවා. උබර් තියෙන එකත් හරි හොඳයිනේ. හාරසීයක්, තුන්සිය පණහක් දීලා ගමනක් යන්න පුළුවන්. මේ දිනවල කොරෝනා නිසා මගේ පුංචි කාර් එක පදිනවා. ඒත් ඒක එළවන්නත් කම්මැලියි.■
