ගෝඨාභය රාජපක්ෂට නීතිය මත පාලනය අභිමත නොවී ය. පාර්ලිමේන්තුවේ, කථානායක – සභානායක – ආණ්ඩු පක්ෂයේ සංවිධායක වැනි තනතුරුවලට හොඳ ඉවකින් යුතුව පත් කර ගන්නේ කියන දේ කරන්නට ප්‍රශ්න නොකර උපරිමයෙන් කැපවන චරිත ය. මේ තනතුරු පාර්ලිමේන්තුව තුළ අගමැතිවරයාගේ මූලිකත්වය ඇතිව පත් කළ තනතුරු යයි කීව ද ඇත්ත එය නොවේ.
ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී පාලනයක් තුළ ජන වරමකින් පත් වෙන පාලකයෙකු පවා පාලනයකට යටත්ව කටයුතු කිරීමට අවශ්‍ය සාධක හා පිළිගත් සම්ප්‍රදායන් තිබේ. එහෙත් කෙසේ හෝ ජන වරමක් ලබන තැනැත්තන් කඩිනමින් කරන්නේ තමන් පාලනයකට යටත් වීමට බලපාන සාධක හා සම්ප්‍රදායන් දුබල කිරීම ය. එහි කූටප්‍රාප්තිය අද ලංකාවේ පාලකයා පෙන්වා සිටියි.
ආණ්ඩුවක් හෝ පාලකයෙකු දුර්වල වූ විට ජනතාව අලුත් ආණ්ඩුවක්, අලුත් පාලකයෙකු පත් කර ගැනීමට පෙළඹීම සාමාන්‍ය තත්වයකි. ඒ සාමාන්‍ය තත්වය අසාමාන්‍ය තත්වයක් බවට පත්වීම පසුගිය ජනාධිපතිවරණයේ දී කැපී පෙනුණි. කළු සල්ලිකාරයන්ගේ ජන මාධ්‍ය එහි විශාල කාර්යභාරයක් සිදු කළේ ය. දේශපාලන බලය ඉවහල් කරගෙන සාවද්‍ය අන්දමින් උපයා ගත් ධනය ජනතාවගේ ඇස් අන්ධ කිරීමට යෙදවිණි. ඡන්දය ලබා දෙන්නට කල්පනා කර තීරණයක් ගැනීමට තිබුණ හැකියාව මාධ්‍ය බලය – ධන බලය මෙන්ම රාජ්‍ය බලය ඔස්සේ බෙලසුන් කෙරිණි.
ජනාධිපතිවරණය කරළියට එන්නට මත්තෙන් රනිල් වික්‍රමසිංහ පරාජය භාර ගත්තේය. සැබවින්ම භාර ගත්තා නොව, පරාජය වෙනුවෙන් වැඩ කළේ ය. ඊට සමගාමීව සිදු වුණේ බල අරගලයක් තුළ සිරිසේන පාස්කු ප්‍රහාරය සිදු වෙන්නට ඉඩ හැරීම ය.
ජනාධිපතිවරණයෙන් පසුව පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණය පැවැත්විණි. ජනාධිපතිවරණයෙන් ජය ලබා ගත් පාර්ශ්වයට මහ මැතිවරණයෙන් දිනන්නට තිබෙන අවස්ථාව වැඩි ය. එහෙත් මහ මැතිවරණයෙන් ලබා ගන්නා ආසන සංඛ්‍යාව යම් සීමාවක තැබීමට සෙසු පක්ෂවලට හැකියාවක් ඇත. විපක්ෂය නියෝජනය කරන සියලු පක්ෂ කොන්දේසි රහිතව ඒ හැකියාව වෙනුවෙන් උපරිමයෙන් කැපවීම අත්‍යවශ්‍යව තිබුණි. එහෙත් ඒ වෙනුවෙන් පෙළ නොගැසිණි. අධි තක්සේරුව – මුග්ධ අනම්‍යශීලී බව හේතුවෙන් ජනාධිපතිවරයාගේ පාර්ශ්වය අපේක්ෂා කළ ආසන සංඛ්‍යාවට වඩා වැඩි ආසන සංඛ්‍යාවක් උරුම කර ගත්තේය. තුනෙන් දෙකක් නම් ලැබෙන්නේම නැති බවට තර්ක ඉදිරිපත් කරමින් විපක්ෂයේ පක්ෂ අදූරදර්ශීව ප්‍රවාදයක පැටලී සිටින අල්ල පනල්ලේ තුනෙන් දෙක ද ජනාධිපතිවරයාගේ පාර්ශ්වය මොන තාලෙන් හෝ ලබා ගත්තේය. ජනාධිපතිවරයා බැසිල්ගේ නියමය අනුව කසය අතට ගත්තේ එතැන සිට ය.
බලය එක පුද්ගලයෙකු සන්තක කර ගැනීම පාලනය කළ 19 වෙනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය අහෝසි කරමින් ඉතිහාසයේ කවර ජනාධිපතිවරයෙකු හෝ තමන් සන්තක කර නොගත් බලයක් ගෝඨාභය රාජපක්ෂ තමන් සන්තක කර ගන්නට 20 වෙනි ව්‍යවස්ථාවෙන් රිසි අන්දමට පියවර ගත්තේය.
ජනාධිපතිවරණයට ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ඉදිරිපත්වීම අනීතික බව තීරණය කිරීම – 20 වෙනි සංශෝධනය අනීතික බව තීරණය කිරීම රටේ නීති ගරුක පුරවැසියෝ අපේක්ෂා කළෝ ය. ඒ අපේක්ෂාවන් භංග විය. අද රට පත්ව තිබෙන තත්වයට සැබවින්ම වගකිව යුත්තේ කවුරුන් ද?
කීකරු සේවකයන් පත් කිරීම
ගෝඨාභය රාජපක්ෂට නීතිය මත පාලනය අභිමත නොවී ය. පාර්ලිමේන්තුවේ, කථානායක – සභානායක – ආණ්ඩු පක්ෂයේ සංවිධායක වැනි තනතුරුවලට හොඳ ඉවකින් යුතුව පත් කර ගන්නේ කියන දේ කරන්නට ප්‍රශ්න නොකර උපරිමයෙන් කැපවන චරිත ය. මේ තනතුරු පාර්ලිමේන්තුව තුළ අගමැතිවරයාගේ මූලිකත්වය ඇතිව පත් කළ තනතුරු යයි කීව ද ඇත්ත එය නොවේ. මෙකී තනතුරුවලට මේ මේ අය සුදුසු බව හඳුනා ගනිමින් ඔවුන් ඒ තනතුරුවලට පත් කිරීමට ජනාධිපතිවරයාට උපදෙස් දෙන්නේ බැසිල් රාජපක්ෂ බවට සැකයක් නැත. ඒ තේරීම් ගැන මහින්ද රාජපක්ෂට ද ප්‍රශ්නයක් නැත.
හමුදා නිලධාරියෙකු ලබා තිබෙන පුහුණුව අනුව ඔහුගේ අණ කීකරුව පිළිපදින අය ඒ ඒ පදවිවලට තෝරා පත් කර ගැනීම පිළිවෙත ය. දැන් වචනයේ පරිසමාප්ත අර්ථයෙන්ම පාර්ලිමේන්තුව රබර් මුද්‍රාවකි. කැබිනට් මණ්ඩලය වස නපුරු ටීච කෙනෙකුගේ බාලාංශ පන්තියකි. තමන්ට සියල්ල කළ හැකිය – තමන් හැම දෙයක්ම දන්නේය යන අධිමානය නිසා ජනාධිපතිවරයා කීකරු සේවකයන් සිටින ස්වාමියෙකි.
ඕනෑම තත්වයක හාම්පුතෙකු ගන්නා වැරදි තීරණ මුළින්ම දැන ගන්නේ ඒවා ක්‍රියාවට නැංවීමේ වගකීම පැවරෙන සේවකයන්ය. වැඩ කිරීමේ අත්දැකීම් තිබෙන්නේ සේවකයන්ටය. ඉංජිනේරුවාට පවා පළපුරුදු බාස්ලා උපදෙස් දෙති. වැඩේ නියමාකාරව කරන්නට අවශ්‍ය ඉංජිනේරුවෝ අත්දැකීම් සහිත බාස්ට ඇහුම් කන් දෙති. සාර්ථක ඵල නෙළති.
කවර අවකාශයක වුව ස්වාමියා තමන්ට අනර්ථයක් කරනු නැත යන විශ්වාසය සේවකයාට අවශ්‍ය වේ. සේවකයා නිවටයෙකු නම් හුස්ම නාල්ලා කල්පනා කරන්නේ හුළඟකින්වත් තමන් ගැන දොසක් ස්වාමියාගේ කන නොවැකෙන අන්දමට හා ස්වාමියා පිනායන – උද්දාමයට පත්වන ඕනෑම ගොන් බූරු වැඩක් කරන්නට ය.
කථානායක පදවිය
ලංකාවේ පාර්ලිමේන්තුවට නායකත්වය ලබා දුන් කීර්තිමත් කථානායකවරු වෙති. කථානායක පදවිය උසුලන තැනැත්තාට ඒ පදවිය ගෞරවනීය අන්දමට දැරීමට හැකි වන්නේ මැති සභය තුළ ශීලාචාර මහජන නියෝජිතයන් සිටිනවා නම් පමණි. ශීලාචාර මහජන නියෝජිතයන් පමණි කථානායකගේ නියමයන්ට අවනත වන්නේ. ඇතැම් මහජන නියෝජිතයන් අශීලාචාර බව කථානායකට වැටහුණත් – සභාවේ ගෞරවය එහෙම පිටින්ම නැති කරන බව කථානායකට වැටහුණත් තමන් සතු බලය මත පිහිටා කිසි තීරණයක් ගැනීමට වත්මන් කථානායකට පුළුවන්කමක් නැත. හේතුව කුමක් ද? අවිනීත – අශීලාචාර මහජන නියෝජිතයන්ගේ හැසිරීම් ස්වාමියා අතිශයින් ප්‍රිය කිරීම ය.
වත්මන් කථානායකවරයාට මැති සබය පාලනය කරගන්නට ශක්තියක් නැත. ලංකාවේ පාර්ලිමේන්තු ඉතිහාසයේ අසාර්ථකම – අපකීර්තිමත්ම කථානායක ලෙස ඉතා කෙටි කලකින් නමක් දිනා ගැනීමට එතුමා සමත් වී ඇත. කථානායක අසුනේ වාඩි වී විශාල අපහසුතාවකින් – පීඩනයකින් එතුමා පසුවෙන බව පොඩි දරුවෙකුට වුව වැටහේ.
මහජන නියෝජිතයෙකු කථානායක පදවියට පත්වුණ පසුව දේශපාලනය නොකිරීම පිළිගත් සම්ප්‍රදායකි. කථානායක මැති සබයේ සියලු මහජන නියෝජිතයන්ගේ නායකයා – ආරක්ෂාව ගැන වග බලා ගන්නා පමණක් නොව ආත්ම ගෞරවය මැති සබය තුළ දී රැක දෙන්නා ද වේ. මේ හැම දෙයක්ම වත්මන් කථානායකවරයා දන්නා බවට සැකයක් නැත. දීර්ඝ කාලයක් මැති සබය නියෝජනය කළ එතුමාට අවබෝධයක් හොඳින්ම තිබෙනවා විය යුතු ය. එහෙත් එතුමාට උරුමව තිබෙන්නේ ස්වාමියාගේ සිතේ කහටක් ඇති නොවන අන්දමට කටයුතු කිරීමට ය. ‘මම හරි අසරණයි – මට මධ්‍යස්ථ වෙන්න කියලා කියන්න එපා’ යන්න පමණි කථානායකවරයා වචනයෙන් කියා නැත්තේ. එහෙත් ඒ අදහස අභිනයෙන් හැමදාම ප්‍රකාශ කරන බව කාට වුව පැහැදිලිය.
වික්‍රමසිංහ පසුගිය පාර්ලිමේන්තුවේ අගමැතිව සිටිය දී ඔහුගේ චරිතයට අවමන් කරමින් අවිනීත – අශීලාචාර අවලාද නැඟූ මහජන නියෝජිතයෙකුට ජ්‍යෙෂ්ඨ මහජන නියෝජිතයෙකු පසුව රහසින් පවසා ඇත්තේ මැති සබයෙන් පිටත දී හෝ කැමති නම් ‘සොරි’ කියන ලෙස ය. ඔහු ඒ උපදෙස පිළිගෙන ‘සොරි‘ කියා ඇත. එහෙත් එදින ඔහුගේ පරම ස්වාමියා මේ මහජන නියෝජිතයාට රාත්‍රි භෝජනයට ආරාධනා කර ඇත. පාර්ලිමේන්තුව තුළ ‘රනිල්ට නෙළපු නෙළිල්ලට’ ප්‍රශංසා කර ඇත. ඉතින් වැල යන අතට මැස්ස ගැසීම නොවේද ක්‍රමය? ස්වාමියාට කීකරු වූවාටත් මදි ය. කීකරු බව හොඳින් පෙන්විය යුතු ය. එවිටය ස්වාමියා උද්දාමයට පත්වන්නේ. බදුල්ල පැත්තෙන් පැමිණ මැති සබය නියෝජනය කරන විසල් පංචස්කන්ධයක් හිමි මහජන නියෝජිතයෙකු මැති සබය තුළ බුරන අන්දම ස්වාමියාගේ සිත ප්‍රහර්ෂයට පත් කරන බවට නම් සැකයක් නැත. හැමදාම ඇමතුම් ද ලැබෙනවා වෙන්නටත් බැරි නැත. ඒ පින්වත එළඹෙන කැබිනට් සංශෝධනයක දී අධ්‍යාපන ඇමති හෝ සංස්කෘතික ඇමති වීමටත් බැරි නැත.
මහින්ද රාජපක්ෂ සමයේ කථානායක පදවිය ඉසිලූ චමල් රාජපක්ෂ තමන් ශීලාචාර දේශපාලනඥයෙකු බව පෙනෙන හැටියටය වැඩ කළේ. එහෙත් එතුමන්ගේ සැබෑ චරිතය පසු ගිය දවසක පාර්ලිමේන්තුවේ දී අනාවරණය වූයේ සරත් ෆොන්සේකාට ගහ ගන්නට කතා කළ විලාසය තුළිනි. චමල් රාජපක්ෂ සනාථ කළේ කවර රාජපක්ෂවරයෙකු වුව එක වල්ලෙ පොල් බව ද? කොක්කුන්ගේ සුද පේන්නේ ඉඟිලෙන විටලු නේ‘…!
මිම්මට ඇඳුම මසා ගැනීම
රාජපක්ෂවරුන්ගේ රාජ්‍ය පාලනයට අදාළ පොදු සාධකයක් වන්නේ හැම වැඩකටම අවැසි පරිදි හීලෑ කර ගන්නට හැකි පුද්ගලයන් තෝරා ගැනීම ය. ජනාධිපති ලේකම්ගේ සිට දෛවඥයා දක්වාම එය එසේම ය. මේ වූ කලී අසාමාන්‍ය ‘දැක්මක්‘ වන්නේ ය. මේ කාරණය තරමක් විභාග කර බලනු වටී.
ඉහළ අධ්‍යාපනයක් නොල ද – කිසිම කිසි අන්දමක ආර්ථික පසු බිමක් ද නොතිබුණ පුද්ගලයෙකුට උපකාරයක් කරනු රිසියෙන් සැලකිය යුතු ව්‍යාපාරයක් කරගෙන ගිය පුද්ගලයෙක් රැකියාවක් ලබා දෙයි. රැකියාව නම් ව්‍යාපාරිකයාගේ ‘ආවතේව’ කිරීම ය. කොතරම් හොඳට ආවතේව රාජකාරිය කළේ ද යත් ස්නානය කරවීමේ සිට සියලු ගමන් බිමන්වලට ද නැතුවම බැරි තැනැත්තා බවට පත්වෙයි. මේ ව්‍යාපාරිකයාට නැඟණියෝ තිදෙනෙක් සිටියහ. පියාගෙන් හිමිවූ සියලු දේපළ පාලනය කරමින් නැඟණියන්ට ලැබිය යුතු දේවල් ද ඔහු ලබා දීම හොඳින්ම කරගෙන යන්නට සමත් වෙයි. පාළොස් වසරක සේවයක් සම්පූර්ණ වෙයි. මේ ව්‍යාපාරිකයා නොසිතූ විරූ අන්දමට අංශභාග රෝගයට ගොදුරු වෙයි. එවිට ඔහුගේ වයස අවුරුදු පනස් හයකි. සේවකයාගේ වයස අවුරුදු තිස් පහකි. ව්‍යාපාරිකයාගේ බිරිඳ සහ සේවකයා සියලු සාත්තු නොඅඩුව සිදු කරයි. වසර එක හමාරක් ගත වුණ තැන දී පනස් විය ද සපුරා සිටි ව්‍යාපාරිකයාගේ බිරිඳ සමග සේවකයා සම්බන්ධයක් ගොඩ නඟා ගනියි. අවසන සිදු වන්නේ ව්‍යාපාරිකයා සතු නිශ්චල චංචල දේපළ සේවකයා උරුම කර ගැනීමය. ව්‍යාපාරිකයා ජීවතුන් අතර සිටියදී ඔහුගේ බිරිඳ මිය යයි. ව්‍යාපාරිකයන්ගේ නැඟණියෝ කරළියට පැමිණෙති. සේවකයා කිසි ප්‍රශ්නයක් ඇති කර නොගනියි. ව්‍යාපාරිකයාගේ බාළ නැඟණියගේ සැමියා මිය යයි. සේවකයා කල් නොමරා සියලු කුසලතා දක්වා ඒ බාල නැඟණිය විවාහ කර ගනියි. ව්‍යාපාරිකයා අබල දුබල තත්වයටම තල්ලු වේ. දැන් සේවකයා කරන්නේ අදාළ ව්‍යාපාරවල සිටි හැම කෙනෙකුම සීරුවට අයින් කර තමන්ට ගැළපෙන පුද්ගලයන් පත් කිරීම ය. ව්‍යාපාරිකයාගේ වැඩිමල් නැඟණිය සහ දෙවෙනි නැඟණිය ද කිසිවකට උරුම කම් කිව නොහැකි තත්වයකට පත් වේ. විස්මය නම් සේවකයා ධනවත් කීර්තිමත් සාර්ථක හා ප්‍රබල ව්‍යාපාරිකයෙකු වීම ය.
මිනිසුන්ගේ දෛවය හෝ ඉරණම විසfඳන අන්දම ගැන නොයෙක් දේ පැවසීමට පුළුවන. එහෙත් ලංකාවේ ධනවතුන්ගේ සිට ප්‍රබල දේශපාලනඥයන් දක්වා එක් යථාර්ථයක් නම් හොර පාරවල්වලින් හැම දේම උරුම කර ගැනීම ය.
අද රාජ්‍ය පාලනය තුළ ඉහළම තැන්වල සිටින උදවිය අනීතික වැඩ කරන තත්වයන් නිරතුරුව වාර්තා වේ. කබ්රාලු‍න්ගේ සිට වීරතුංගයන් දක්වා වෘත්තීය භූමිකා සම්බන්ධ සහතික පිරිසිදු නැත. රටේ නීතිය නියමාකාරව ක්‍රියාත්මක වී නම් මේ දෙදෙනා බුදින්නේ සිර බත් ය.
රාජපක්ෂවරුන් කලකට පෙර මිම්මට ඇඳුම් මසා ගත්තේ වී නමුත් අද නියමෙටම ගැළපෙන නානා ප්‍රකාර ‘රෙඩි මේඩ්’ ඇඳුම් අවැසි තරමට ඇත.
ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ජනාධිපති පදවියට පත්ව ලේකම් පදවියට පත් කර ගන්නේ ගැළපෙනම කෙනෙකි. උපදේශක පදවියට පත් කර ගන්නේ අධිකරණයෙන් දඬුවම් ලබා සිටි කෙනෙකි. එපමණක් ද, පාර්ලිමේන්තුවේ ද හැම පදවියකටම පත් කර ගන්නේ යන ගමනට ගැළපෙනම පුද්ගලයන් ය.
අලු‍ත්ම පත්වීම නම් හිරුගෙන් ස්වර්ණවාහිනියට ගිය තරුණයා ජනාධිපති අධ්යක්ෂ ජනරාල් පදවිය ලැබීම ය. ඊට පෙර ඒ පදවිය දැරුවේ මොහාන් සමරනායකය. වෘත්තීය සුදුසුකම් අතින් – පළපුරුද්ද අතින් එතුමාට ඉහළ අගයක් තිබිණි. අසාමාන්‍ය අපූර්වත්වය නම් එතුමා අවැසි අන්දමට රාජපක්ෂකරණය වී ගැළපෙන හොඳම හොඳ කෙනෙකු වීම ය. එහෙත් ඊටත් වඩා හොඳම – හොඳ ම අය කොතරම් ද?
අප වටහා ගත යුත්තේ මුළු රාජ්‍ය යාන්ත්‍රණයටම රාජපක්ෂවරුන් කල් මැන කරුණු පිරික්සා ගැළපෙනම පුද්ගලයන්ට පත්වීම් ලබාදී තිබෙන අන්දම ය. යහපාලනයට කෙළවී ගිය ප්‍රධාන හේතුව නම් බහුතරයක් පදවිවලට හරිහමන් උදවිය පත් කර ගැනීමට නොහැකි වීම ය. අඩු ගානේ අධිකරණ ඇමති පදවිය – නීතිය හා සාමය ඇමතිකම.. හනේ හපොයි!
නිසි නිසි පුද්ගලයන් රාජපක්ෂවරුන්ට හරියන්නේ කොහොමද කියා සොයන්නේ කුමට ද? අප උගත් පාඩමත් තිබේ. බළළා මැටියෙන් වුව කම් නැත, මීයන් ඇල්ලීම කරන්නේ නම්! ඉතින් අනේ ලංකාව!
අභිමානය සහ නිදහස
රාජ කුමාරයෙකු සිය බිසව සමඟ නුවරඑළියේ නිවාඩුවක් ගත කරන අන්දම සමාජ මාධ්‍ය ඔස්සේ දැක ගන්නට රට වැසියන්ට භාග්‍යය හිමි විය. එය දැකීම රට වැසියන්ගේ අභිමානයට හේතුවක් යයි සිතමි. ඒසා උතුම් මානසික සැපතක් සදන්නට සියලු පැටලිලිවලින් නිදහස්ව නීතියෙන් නිදහස් වීමත් රටේ භාග්‍යයක් නොවේ ද?
රටක ජනතාවට අභිමානය හෝ නිදහස කුමට ද? අඩුම ගානේ රටේ රාජ්‍ය සේවකයන්ටවත් ඒ ගැන තුට්ටුවක වටිනාකමක් නැති සඳ!
ලංකාවේ දැන උගත් සමාජය නිදහස් නිවහල් ජීවිතයක් සැබවින්ම ප්‍රාර්ථනා කරන්නේ ද? මේ ප්‍රශ්නය ඇසීමේ අර්ථයක් ද නැති සේ ය. ජනතාව පාලකයෙකු පත් කර ගැනීමේ දී සලකා බලන කාරණා මොනවා ද? කිසිම කාරණාවක් නැත. පිරිහුණු සංඝයාට පවා ජනතාව දැක්කීමට හැකිවීම අපි දුටුවෙමු. රටක් පාලකයෙකුට අභිමත අන්දමට පාලනය කිරීමට හැකි වන්නේ මනුෂ්‍ය ජීවිතවල පැවැත්ම සම්බන්ධයෙන් අභිමානයට වටිනාමක් නොදැනෙන බැවිනි.
මහජන වරමක් ලබන උදවියගෙන් බහුතරයක් නූගතුන් ය – අපරාධකාරයන් ය – තක්කඩින්ය. මහජන වරම තුළ නියෝජනය වන්නේ මොළේ කලඳක් නැති අයම ද?
තමන්ට හිතින් හිතා ගන්නටවත් බැරි අන්දමට රාජ්‍ය බලය පරිහරණය කරන්නට පුළුවන් වූ විට උන්මාදයට පත්වීම පුදුමයට හේතුවක් ද නොවේ. ඊටත් වඩා ඛේදය ආත්ම ගෞරවය ගැන හැඟීමක් නැතිව සොක්කන් කුක්කන් වීමය.
පසු ගිය දවසක අනුර කුමාර දිසානායක කරුණු කාරණ සහිතව මැති සබය තුළ කතාවක් කළේ ය. ඒ කතාව නිදහසේ කරන්නට සභාව පාලනය කර දෙන්නටවත් කථානායකට හැකියාවක් නොවී ය. ඊටත් වඩා අපූරුව නම් ඒ කතාව කරගෙන යන විට කථානායක අසුන නියෝජ්‍ය කථානායකට භාරදී සභාවෙන් පිටවීම ය. එසේ පිටවූයේ ඒ කතාව අසාගෙන සිටීම අමාරු නිසා ද? සභාව පාලනය කර දෙන්නට අසමත් නිසා ද?
නියෝජ්‍ය කථානායක අසුන් ගත් පසුව ද සභාවේ බාධා අඩු නොවී ය. ඔහු ද දියාරු පිළිවෙතකි අනුගමනය කළේ. කථානායක ජාං බේරාගෙන ගිය කල මා බෙල්ල දෙන්නේ කුමටදැයි ඔහු කල්පනා කළා දැයි නොදනිමි.
මැති සබයේ වැදගත්ම පදවි දෙක එකට තබා අඹරා දමා තිබෙන අන්දම පළ කරන්නේ පාර්ලිමේන්තුව කිසිම අභිමානයක් පළ නොකරන තැනක් බව නොවන්නේ ද? මොන තරාතිරමක මහජන නියෝජිතයෙකු මුලසුන හෙබවූවත් ඔහුට සභාව පාලනය කර ගන්නට පුළුවන්කමක් නැත. අන්තිම දරුණු හැසිරීම් පළ කරන මහජන නියෝජිතයන් ලෝකයම දකින බව නොරහසකි. මේ පාර්ලිමේන්තුව මහජන මුදලින් නඩත්තු කිරීම මොන තරම් අපරාධයක් ද?
පක්ෂ නායක රැස්වීම්වල හෝ – ආණ්ඩු පක්ෂපයේ රැස්වීම්වල හෝ සභාවේ විනය පවත්වාගෙන යාම ගැන එකඟතාවක් ඇති කර ගන්නට බැරි කිම? හේතුව පැහැදිලිය. සභාවේ සියල්ල කෙරෙන්නේ ස්වාමියාට අවශ්‍ය පරිද්දෙන් බැවිනි.
ෆේල් ද? පාස් ද?
‘ස‘ ෆේල් කියන කතාව හරි කාගේ පැත්තෙන් ද? මේ විමසා බැලිය යුතු පැනයක් යයි සිතමි.
ගෝඨාභය රාජපක්ෂ රාජ්‍ය පාලනය සියතට ගන්නේ රට හදන්නට යයි සිතීම ම අනුවණ කමකි. ඔහු රාජ්‍ය බලය සියතට ගන්නේ නඩු හබවලින් බේරෙන්නටය. ඒ උවමනාව ඔහු කොතරම් කඩිනමින් ඉටු කර ගත්තේ ද? එපමණක් ද? රාජපක්ෂවරුන්ට – ගජ මිතුරන්ට පවරා තිබුණු බරපතළ නඩු හබවලින් ඔවුන් නිදහස් කර ගැනීමත් අවශ්‍ය විය. ඒ කටයුතු ඉටු වන පිළිවෙල කොතරම් ප්‍රශස්ත ද?
පාර්ලිමේන්තුව තුළ දී දූෂිතයන්ට තමන්ගේ ඡන්දයෙන් තමන්ගේ නඩුහබවලින් නිදහස් වීමට අසාමාන්‍ය වරප්‍රසාදයක් හිමිවීම කොතරම් විස්මය ජනක කටයුත්තක් ද? එය ප්‍රාතිහාර්යයක් නොවන්නේ ද? ඉතින් ඒ සා වික්‍රමයක් කළ තැනැත්තා ‘ෆේල්‘ කියා කියන්නට පුළුවන් ද?
ඉතින් හැම පුරවැසියෙකුටම පේන්නට තිබෙන්නේ හැම අපරාධයක්ම – හැම දූෂණයක්ම වාෂ්ප කර දමන්නා වූ ගොර බිරම් යථාර්ථයකි. වටහා ගන්නට තිබෙන්නේ එකම එක කාරණයකි. ‘ෆේල්‘ වී සිටින්නේ ජනතාව බව ය.
ගජ මිතුරන් පෝසත් වන්නේ ටැක්සි මීටරයේ අගය ඉහළ යන අන්දමටය. රටේ භූමිය ද ගජ මිතුරන් සන්තක කර ගැනීමේ ජාවාරම හරි හරියට කෙරේ.
මේ කිසිවක් ගැන සංවේදී කෙනෙකු ආණ්ඩුවේ සිටියත් කට අරින්නට නොහැකි ය. ඇයි? ස්වාමියා බලවත් කිරීමට ද ඒ තැනැත්තා ද හවුල් බැවිනි. ඉතින් කුක්කන් – සොක්කන් ලෙස පාඩුවේ හිඳිමින් පරම්පරාව ගොඩ දා ගන්න ලැබී තිබෙන අවස්ථාවෙන් ප්‍රයෝජන ලබා ගැනීම හැර වෙන දේවල් කුමට ද?
සෞභාග්‍යය යනු මොන ලෙසකින් හෝ රිසි රිසි අන්දමට ඵල නෙළා ගැනීමය.
ජනතාව වෙනුවෙන් වසංගතය ඇත.■
