අලුත් ව්‍යවස්ථාවක් වෙනුවට අධිකාරිවාදී පැලැස්තරයක්ද?

‘නව ආණ්ඩු ක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් කෙටුම්පත් කරනු ලබන අතර එය මහජනතාව වෙත ඉදිරිපත් කර, සංවාදයකින් අනතුරුව අවශ්‍ය වෙනස්කම් සිදුකොට ජනමත විචාරණයක්ද සමග සම්මත කර ගනු ඇත.

සමාජ හා ආර්ථික අයිතිවාසිකම් ආරක්ෂා කිරීම පිළිබඳ ජාත්‍යන්තර ප්‍රඥප්තියට අනුකූළ අයිතීන් මූලික අයිතිවාසිකම් ලෙස පිළිගනිමින් බලාත්මක කිරීම, ළමා, කාන්තා සහ ආබාධ සහිත ප්‍රජාවගේ අයිතිවාසිකම් පිළිබඳ ආණ්ඩුක්‍රම නීතිය ජාත්‍යන්තර ප්‍රඥප්තීන්ට අනුකූළ වන ලෙස පුළුල් කිරීම, රැකියා සඳහා රට තුළ සහ රටින් පිටත සංක්‍රමණික පුද්ගලයන්ගේ ඡන්ද අයිතිය තහවුරු කිරීම, ජාතිකත්වයන් අතර අසමගිය සහ ආගමික වෛරය ඇති නොකරන, ස්ත්‍රී පුරුෂභාවය හෝ වෙනත් කරුණු මත වෙනස් කොට නොසැලකීම යන කොන්දේසිවලට යටත්ව භාෂණයේ නිදහස තහවුරු කිරීම, විධායක ජනාධිපති ආණ්ඩුක්‍රමය අහෝසි කොට පාර්ලිමේන්තු ආණ්ඩු ක්‍රමයක් ස්ථාපිත කිරීම හා විධායක බලතල රහිත ජනාධිපතිවරයෙක් පත්කිරීම, නව පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණ ක්‍රමයක් හඳුන්වා දීම..’

ඉහත දැක්වෙන්නේ ජකනාධිපති අනුර කුමාර දිසසානායකගේ අපේක්ෂකත්වය වෙනුවෙන් ජාතික ජන බලවේගය 2024 ජනාධිපතිවණයට පෙර ඉදිරිපත් කළ ප්‍රතිපත්ති ප්‍රකාශනයෙහි අලුත් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් ගැන කියැවෙන කොටසේ උද්ධෘතයකි. (පොහොසත් රටක්, ලස්සන ජීවිතයක්, 193 පිටුව)

ඊට වැඩිමනත්ව, අලුත් ආණ්ඩු ක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් ගැන එහි 230 වැනි පිටුවේද සඳහනක් තිබේ.
‘2015-2019 කාලය තුළ නව ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යස්ථාවක් සම්පාදනය කිරීමට අනුගමනය කළ ක්‍රියාදාමය කඩිනමින් අවසන් කොට සමානාත්මතාව හා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය මත පදනම්ව එක රටක් තුළ සියලු ජනතාව පාලනයට සම්බන්ධ විය හැකි වන ලෙස සෑම පළාත් පාලන ආයතනයකටම, දිස්ත්‍රික්කයකටම සහ පළාතකටම දේශපාලනමය හා පරිපාලනමය වශයෙන් බලය බෙදා හැරෙන, ආණ්ඩුකරණය සඳහා සියලු ජාතිකත්වයන්ගේ දේශපාලන හවුල්කාරිත්වය සහතික කරන නව ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් සම්පාදනය කිරීම’ යනුවෙන් එහි සඳහන් වෙයි.

පසුගිය සතියේ පාර්ලිමේන්තු රැස්වීමකදී, පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රී අජිත් පී පෙරේරා අගමැති හරිනි අමරසූරියගෙන් අලුත් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් ගැන තිබෙන සූදානම කුමක්දැයි ඇසූ ප්‍රශ්නයට, අගමැතිනිය පිළිතුරු දෙමින් කිව්වේ, මේ ප්‍රතිපත්ති ප්‍රකාශනයේම තියෙන කරුණු ඇතුළත්ව අලුත් ආණ්ඩු ක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් ගෙන එන බවයි. ඒ පිළිබඳ දැනට සූදානම් වෙමින් සිටින බවයි. ‘තව අවුරුදු හතරක් තියෙනවා. කලබල නොවී ඉන්න‘ වැනි අදහසක් ඇගේ පිළිතුර තුළ ගැබ්විය.

මේ අතර, පසුගිය සතියේ සියලුම පාහේ ඉංග්‍රීසි පුවත්පත්වල පළවුණු ප්‍රවෘත්තියක් වුණේ අලුත් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් සකස් කිරීම පසෙකට තබා පවතින ව්‍යවස්ථාවේ යම් කොටස් සංශෝධනය කිරීමට පනත් කෙටුම්පතක් ගෙනෙන්නට ආණ්ඩුව සලකා බලමින් සිටින බවයි. මේ ප්‍රවෘත්තිය පිළිබඳව හෝ එහි ඇත්ත නැත්ත පිළිබඳව හෝ ආණ්ඩුවේ බලධාරි කිසිවකු ප්‍රතිචාරාත්මක අදහසක් දක්වනු අපට දැකින්නට ලැබුණේ නැත. සමහර විට පුවත්පත්වලින් හා අනෙකුත් මාධ්‍යවලින් තමන්ට ලැබෙන විවේචන හා ප්‍රශ්න ‘දණිස්සෙන් ඉහළට නොගන්නා’ ස්ථාවරයක ආණ්ඩුව සිටින නිසාදැයි පැහැදිලි නැත.

මේ ආණ්ඩුවේ පවතින ප්‍රකට දුර්ගුණයක් වන්නේ මාධ්‍යවලට පිළිතුරු දීමට බැඳී නොසිටීමයි. මීට පෙරද අනිද්දා පුවත්පත අනාවරණය කර තිබෙන පරිදි, මැති ඇමතිවරු හැකි තරම් මාධ්‍යවලින් ඉවත්වී සිටීමට ප්‍රිය කරති. ඒවායින් අසන ප්‍රශ්නවලට පිළිතුරු නොදී සිටීමට උත්සාහ කරති. හැම ආයතනයකම පාහේ ජනමාධ්‍යවේදීන්ගේ පොදු අත්දැකීම වන්නේ ආණ්ඩුවේ දේශපාලකයන්ට දූරකථනය ඔස්සේ කතාකිරීම කළ නොහැකි තරම් බවයි.

ඒ අතරින්, විහිළුකාර ප්‍රතිපත්ති අනුගමනය කරන දේශපාලනඥයා්ද නැත්තෝ නොවෙති. කථානායකවරයා එවැනි කෙනෙකි. ඔහුට දූරකථන ඇමතුමක් දුන් වහාම කියන්නේ තමාගේ මාධ්‍ය ලේකම්ගෙන් ඒ ගැන අසා දැනගන්නා ලෙසය. මාධ්‍ය ලේකම් කෙනකු දැන සිටිය නොහැකි, කථානායකම පමණක් දැන සිටිය යුතු ප්‍රශ්නවලටද ඔහුගේ කලින් සකස් කරගත් ප්‍රතිචාරය එයයි. මාධ්‍ය ලේකම් කථානායකගේ කටයුතු පිළිබඳ මෙලෝ සංසාරයක් දන්නේ නැත. ඒ නිසා අසන කිසිම ප්‍රශ්නයකට පිළිතුරු ලැබෙන්නේ නැත. අවසානයේ සිදුවන්නේ කුමක්ද? පාරදෘශ්‍යභාවය, ජනතාවට වගවීම පිළිබඳ පුරසාරම් කී ආණ්ඩුවක, එම ගුණයත්ත නැති බව යහමින් අවබෝධ වීමය. එවැනි තත්වයක් ජාජබ ආණ්ඩුවේ දේශපාලන සෞඛ්‍යයට කෙතරම් යහපත්ද යන්න සිතා බැලිය යුතුය.

සාමාන්‍යයෙන් ආණ්ඩුවක් පත්වූ විට එම ආණ්ඩුව බලයට ගෙනඒමට සහාය වූ පිරිස් ජනාධිපති ලේකම් කාර්යාලය, එහි මාධ්‍ය අංශය, අගමැති ලේකම් කාර්යාලය, එහි මාධ්‍ය අංශය වැනි වැදගත් ස්ථානවල සේවයට ගැනීම සිදුවෙයි. බොහෝ විට ඔවුන්, එම පක්ෂයට හිතවත්ව වැඩ කළ අයයි. දැන් ජාජබ ආණ්ඩුවේ එම ස්ථානවල සිටින්නේද පසුගිය කාලයක් පුරා ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ හා ජාතික ජන බලව්ගය වැනි දේශපාලන ආයතනවල විවිධ ලෙස වැඩ කළ අයයි. ඒ ගැන පසුගිය කාලයේ ප්‍රසිද්ධ වුණු ජනාධිපති මාධ්‍ය අංශයේ නිලධාරින්ගේ නම් ලැයිස්තු පිරික්සීමෙන් වුවද තේරුම් ගත හැකිය.

එය නරක තත්වයක් වන්නේ, මේ තනතුරුවලට පත්වන්නන්, ජනමාධ්‍ය හා ආණ්ඩුව ගැන ප්‍රශ්න කරන්නන් කෙරෙහි දක්වන නිෂේධනීය ආකල්ප නිසාය. ඒ සමහරුන්ට අනුව, පත්තරවලට කළ හැකි දෙයක් නැත. ඒ නිසා ඔවුන්ට පිළිතුරු දිය යුතු නැත. අහවල් අය සමග සම්බන්ධතා පැවැත්විය යුතු නැත. ඔවුන්ට පිළිතුරු දිය යුතු නැත.

මේ විකාරරූපී තත්වය හැම ආණ්ඩුවක්ම පත්වුණු විගස දකින්නට ලැබේ. හැම ආණ්ඩුවකම මුල් කාලයේදී එය බලයට ගෙනඑන්නන්ට අවශ්‍ය වන්නේ ආණ්ඩුවේ බලය තහවුරු කරගැනීමට සහාය වීමයි. එය ගැන කරන ප්‍රශ්න කිරීම හැකි තරම් නොසලකා හැරීමයි; වසා දැමීමයි. මෑතම උදාහරණයක් ලෙස යහපාලන ආණ්ඩුව කාලයේදීද මෙවැනිම තත්වයක් දකින්නට ලැබිණ. රාජපක්ෂ පාලනයට වෙනස්ව යහපාලනය ගොඩනැගුණේ පක්ෂ විශාල ප්‍රමාණයක් හා සිවිල් සමාජ සංවිධානවලද සහභාගිත්වයෙන් නිසා, ආණ්ඩුව පත්වී මුල් කාලය තුළ ඒ හැම කෙනකුටම අවශ්‍ය වී තිබුණේ හැකිතරම් අඩුවෙන් විවේචන සිදුකරමින්, තිබෙන වැරදිද වසා ගෙන, ආණ්ඩුව ආරක්ෂා කරගැනීමයි. එහෙත් ටික කාලයක් යන විට, ප්‍රතිපත්ති ප්‍රකාශනයේ තිබෙන දේවල් ඉටු නොවන බව පමණක් නොව, ආණ්ඩුවේ නායකයන් පරණ පුරුදු පාරේම ගමන් කරන බව පෙනෙන විට අර කී සිවිල් සංවිධාන සාමාජිකයන්ට තවදුරටත් ආණ්ඩුව සමග සිටින්නට බැරිවිය. කාලයක් යන විට එය විවේචන හා විරෝධතා සහිත තත්වයක් බවට පත්විය.

ජාජබ ආණ්ඩුවටද දැන් ඒ තත්වය හෙමි හෙමින් උදාවනු පෙනේ. ආණ්ඩුවේ යහපත ගැන කල්පනා කරන්නවුන් කළ යුත්තේ, ආණ්ඩුව ගැන කොහොමටත් විවේචනාත්මක ආකල්පයක් දරන මාධ්‍ය සමග උරණ වීම හෝ, අපි ඔවුන්ව ගණන් ගන්නේ නෑ යනාදි ලෙස ස්වයං මෝහයට පත්වීම නොව, ජාජබ ආණ්ඩුව බලයට ගෙනඒම සඳහා ජාජබයට එකතු වී විශාල වැඩකොටසක් කළ අයම, ආණ්ඩුව ගැන දැන් කියන දේ ගැන සොයා බැලීමය.

‘අපිත් කරේ තියාගෙන ගියා තමයි. ඒත් දැන් පැහැදිලියි මොකක්වත් වෙන්නේ නැති බව. රජයේ නිලධාරීන්ට කිසිම මගපෙන්වීමක් නැහැ. ඒ නිසා වැඩක් වෙන්නේත් නැහැ. සල්ලි නැතුවත් නෙවෙයි. වැඩසටහනක් නැති නිසායි.’ යනුවෙන් මනුවර්ණ සමග පසුගිය දවසක කීවේ, සංස්කෘතික අමාත්‍යාංශයේ සේවය කරන දක්ෂ කලාකරුවෙකි. විචාරකයෙකි.
මේ පසුබිම මත ආණ්ඩු ක්‍රම ව්‍යවස්ථා සාකච්ඡාවට යා හැකිය. ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව සම්බන්ධයෙන්ද දැනට කිව හැකි ඇත්ත නම්, ඒ ගැන කිසිවක් ජාජබ තුළවත්, ආණ්ඩුව තුළවත් සිදු නොවන බවයි. 2015 ආණ්ඩුව පටන් ගත් තැනින් ඉදිරියට ගොස් අලුත් ආණ්ඩු ක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් ගෙනෙන බවටත්, විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය වෙනුවට බලතල නැති ජනාධිපතිවරයකු සිටිනු ඇති බවටත් ප්‍රතිපත්ති ප්‍රකාශනයේ කී කතාව අනුව කිසිදු ඉදිරි පියවරක් ආණ්ඩුව ගෙන නැති බව ඉතාම පැහැදිලිය.

ජවිපෙ ඉහළ නායකයකු මෙන්ම ආණ්ඩුවේම ඉහළ පෙළේ ඇමතිවරයකු පසුගිය දිනයක මනුවර්ණ සමග කීවේ, අලුත් ව්‍යවස්ථාවක් ගෙනඒම ගැන ආණ්ඩුවේ කිසිම අදහසක් නැති බවත්, විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කිරීම ගැන කිසි කතාබහක් ජවිපෙ තුළ පවා නැති බවත්ය.

අගමැති හරිනි, අජිත් පී පෙරේරාගේ ප්‍රශ්නයට පිළිතුරු දෙමින් පාර්ලිමේන්තුවේදී කිවේ නිකම්ම නිකම් වචන ගොඩක් පමණි. ඒවා ජාජබ ආණ්ඩුවේ දේශපාලනඥයන්ට හැමදාම කියා හුරුපුරුදු වචනමය. ඒවායේ කිසිම සංයුක්ත බවක් නැත. උදාහරණයකට, රටේ ඇතිවිය යුතු වෙනස්කම් ගැන දහම් පාසල් ශිෂ්‍යයකුට හෝ ශිෂ්‍යාවකට, කතාවක් පවත්වන්නට කීවොත්, ඔවුන් ඒ සඳහා පාවිච්චි කරන හැඟීම්බර එහෙත් සංයුක්ත නොවන වචන කෝෂයම තවමත් ජාජබ ජනාධිපති, අගමැති ඇතුළු ප්‍රමුඛ පෙළේ සියලු දේශපාලනඥයන්ගෙන් අසන්නට ලැබේ.

අලුත් ව්‍යවස්ථාවක් ගෙනෙනවා නම් අඩු ගණනේ, ආණ්ඩුවට මාස දහයක් පනින්නට ඔන්න මෙන්න තිබෙන මේ අවස්ථාව වන විට, ඒ ගැන ගෙන ඇති සංයුක්ත පියවර එකක්වත් අගමැතිනිය පාර්ලිමේන්තුවේදි කිව යුතුව තිබිණි. එහෙත් ඈ මැතිරුවේ ප්‍රතිපත්ති ප්‍රකාශනයේ ඇති වචන ටිකමය. (මේ දවස්වවල දවසකට එක දෙකක් ගානේ සිදුවන වෙඩිතබා ගැනීම්, මිනිමරා ගැනීම් ගැන අගමැතිනිය එක් වරක් කීවේ, එම සංවිධානාත්මක අපරාධකරුවන්ට දේශපාලන රැකවරණය දැන් අහිමි වී ඇති නිසා, ඔවුන් අතර ඇතිවී තිබෙන කැළඹීම මීට හේතුව බවයි. එක් ඇමතිවරයකු පසුගියදා රූපවාහිනි සාකච්ඡාවකදී කිව්වේ, මේ දවස්වල අලි ඇතුන් ඝාතන එක දිගට සිදුවීම ආණ්ඩුවට එරෙහි දේශපාලන කුමන්ත්‍රණයක් බවයි. මෙවැනි ආණ්ඩුවකින්, අලුත් ව්‍යවස්ථාවක් ගැන සංයුක්ත පියවරක් ගනීවියැයි සිතීමද එක්තරා විහිළුවකි.)

ඒ අතර, භයානක දේ වන්නේ, අලුත් ව්‍යවස්ථාව කෙසේ වෙතත්, විධායක ජනාධිපතිගේ අත්තනෝමතික බලය සීමා කෙරෙන, වර්තමාන ව්‍යවස්ථාවේ තිබෙන තිරිංගවල බලය පවා දියාරු කරන ආණ්ඩුක්‍රම සංශෝධනයක් ජාජබ ආණ්ඩුව ගෙන එන්නට යන බව ආරංචි වීමය.

එහි අරමුණ වන්නේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාව දුර්වල කිරීමත් හා ස්වාධීන කොමිෂන් සභා දියාරු කිරීමත් බව දැනගන්නට තිබේ.

ජාජබ ආණ්ඩුව තරයේ එල්බ සිටින ඉතා විනාශකාරී දේශපාලන ස්ථාවරයක් තිබේ. එනම්, ‘මුළු ලංකාවම වෙනස් කිරීම සඳහා අතිවිශාල ජනවරමක් තමන්ට ජනතාවගෙන් ලැබී ඇති බවත්, ඒ අනුව මහජන යහපත වෙනුවෙන් ක්‍රියාත්මක වන තමන්ට වෙනත් කිසිම ආයතනයකින් බාධාවක් නොතිබිය යුතු බවත්’ය. මෙවැනි දේශපාලන ස්ථාවරයක් මීට පෙර සිටි හැම ජනාධිපතිවරයකුටම, ආණ්ඩුවකටමද තිබී ඇත. පත්වුණු ගමන් තමන් ප්‍රශ්න කෙරෙන පාර්ශ්වයන් හා තමන්ගේ ‘වේගය‘ පාලනය කරන, තමන්ගේ අත්තනෝමතිකත්වය සීමා කරන සාධක සියල්ලම, ඒ ඒ ආණ්ඩුත් ජනාධිපතිවරුත් දකින්නේ ‘නොතිබිය යුතු දේවල්’ හැටියටය.

හොඳම උදාහරණය, දිවි නැගුම පනත් කෙටුම්පත් ඉදිරිපත් වුණු අවස්ථාවේදී මහින්ද රාජපක්ෂ ආණ්ඩුවේ බැසිල් රාජපක්ෂ ඇමතිවරයාත්, මහින්ද රාජපක්ෂ ජනාධිපතිවරයාත්, ඒ ආණ්ඩුවත් ක්‍රියාත්මක වු වල්බූරු ආකාරයයි. පනත් කෙටුම්පතේ පළාත් සභාවල විෂය පථයට අයත්වන කරුණුද ඇති බැවින්, පාර්ලිමේන්තුවේ එය සම්මත කිරීමට නම්, පළමුව පළාත් සභාවල මතය විමසිය යුතුය යනුවෙන් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ දක්වා ඇති විධිවිධානය අනුව තීන්දුවක් දුන් අගවිනිසුරු ෂිරාණි බණ්ඩාරනායක, ධුරයෙන් ඉවත්කිරීමේ යෝජනාවක් ගෙනැවිත් පාර්ලිමේන්තුවෙන් ඉවත් කිරීම දක්වා ආණ්ඩුවේ ක්‍රියාකාරිත්වය පහත් තත්වයකට වැටිණි. ඒ අනුව හිටපු අගවිනිසුරුවරියට ගෙදර යන්නට සිදුවුණේ හුදෙක්, පනත් කෙටුම්පතකට ආණ්ඩුව කැමති පරිදි කටයුතු කරන්නට අවසරය නොදුන් නිසාය.

මේ ආණ්ඩුවට එදා මහින්ද රාජපක්ෂ ආණ්ඩුවට නොතිබුණු තරම් බලයක් ද තිබේ. එනයින් ආණ්ඩුව කල්පනා කරන්නේ, මහජනතාවගේ යහපත වෙනුවෙන් තමන් යන ගමනට බාධා නොතිබිය යුතුය යන්නයි. මහින්ද රාජපක්ෂ, බැසිල් රාජපක්ෂ, ගෝඨාභය රාජපක්ෂ, රනිල් වික්‍රමසිංහ ආදි සියලු ජනාධිපතිවරුන්ද සිතුවේ තමන් වැඩ කරන්නේ මහජන යහපත වෙනුවෙන් බවයි. ඒ බලයට බාධා කරන විධායකය හා අධිකරණය එක්කෝ තමන්ට වුවමනා පරිදි හැසිරවීම හෝ නැතිනම් විවේචනය කිරීම හෝ අවශ්‍ය පුද්ගලයන් එහා මෙහා කිරීම දක්වාම ඉදිරියට යාමට ආණ්ඩුවකට හැකිය.

වාර්තා වෙන අන්දමට, ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාව ආණ්ඩුවේ නොඉවසීමට හේතු වී තිබෙන්නේ එහි ක්‍රියාකාරිත්වය හා බලය තුළින් ආණ්ඩුවේ හිතුවක්කාර ගමනට යම් සීමා පැනවෙන නිසාය. ව්‍යවස්ථා සභාව තුළින් ලැබෙන ආරංචි අනුව සභානායක බිමල් රත්නායක එම සභාව තුළද හැසිරෙන්නේ විශාල අධිකාර බලයක් හා දැඩි ස්වභාවයකිනි. ඔහු පාර්ලිමේන්තුවේදී හැසිරෙන ආකාරයටම මෙන්ය.

ව්‍යවස්ථා සභාව ගැන ආණ්ඩුවේ හා ජනාධිපතිවරයාගේ විරෝධයට මෑත කාලීන හේතු දෙකකි. එකක්, අභියාචනාධිකරණයේ වැඩ බලන සභාපතිව සිටි මොහොමඩ් ලෆාර් හදිසියේම වාගේ ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ විනිසුරුවරයකු ලෙස පත්කිරීමට ජනාධිපතිට තිබුණු ඕනෑකමට ව්‍යවස්ථා සභාවෙන් සීමා පැනවුණු නිසාය.

ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයේ විනිසුරු පුරප්පාඩුවක් සිදුවන්නට පෙරම ලෆාර් විනිසුරුවරයා, එම තනතුරට උසස් කරන්නට ජනාධිපතිට වුවමනා විය. මොහොමඩ් ලෆාර් හොඳ හා සුපිළිපන් විනිසුරුවරයකු හැටියට අධිකරණ ක්ෂේත්‍රයේ හැඳින්වුණේ නැත. තමා අයත් ඉස්ලාම් ආගමික කටයුතු සම්බන්ධයෙන් ඔහු ඉදිරියට නඩු ගෙන්වා ගැනීම හා ඒවාට වෙනත් අයට අවශ්‍ය වන පරිදි තීන්දු දීම ගැන ඔහු ඒ කාලයේ අපකීර්තියට පත්වී සිටියේය. ඔහුගේ උසාවියෙන් යුක්තිය ඉටුවන්නේ නැති බව, මුස්ලිම් පල්ලි ආශ්‍රිත නඩුවල පාර්ශ්වකරුවෝම ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයට දන්වා සිටි අවස්ථාද තිබිණි. ලෆාර් විනිසුරු දුන් සමහර නියෝග ඒ අනුව ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය විසින් අත්හිටුවනු ලැබු අවස්ථාද තිබිණ. ඊටත් වඩා ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ විනිසුරුධුරයක් හිස්වන්නට පෙරම එම ධුරයට ලෆාර් විනිසුරු පත්කිරීමට ජනාධිපතිට ඇති වුවමනාව ගැනද ප්‍රශ්න නැගී තිබිණ. ඒ සියල්ලටමත් වඩා, මෙවැනි පත්කිරීමකදී සලකා බැලිය යුතු අගවිනිසුරුගේ නිර්දේශය ලෆාර් විනිසුරුට ලැබී නොතිබීමද වැදගත්ය.

කෙසේ වෙතත් ලෆාර් විනිසුරුගේ නම ඉවත් කරගන්නට ආණ්ඩුවට සිදුවුණේ, අගවිනිසුරුවරිය ලෆාර් විනිසුරුවරයා ගැන අයහපත් වාර්තාවක් ව්‍යවස්ථා සභාවට යැවීම නිසාය.

මේ නිසා ආණ්ඩුවේ වුවමනාව ප්‍රතිඵල රහිත විය. ව්‍යවස්ථා සභාව තමන්ට බාධා කරන්නේ යැයි අදහස් ආණ්ඩුව තුළ නැගෙන්නට හේතු ඇතිවිය.

විගණකාධිපතිවරයා ලෙස ජනාධිපතිවරයා නම් කළ පුද්ගලයා ගැනද ව්‍යවස්ථා සභාවෙන් අනුමැතිය ලැබුණේ නැත. විගණකාධිපති දෙපාර්තමේන්තුව හෝ ආණ්ඩුවේ කිසිම දෙපාර්තමේන්තුවක් පිළිබඳ ප්‍රායෝගික දැනුමක් නැති පිටතින් ගෙනා පුද්ගලයකුට, විගණකාධිපති තනතුර දිය යුතුයැයි ජනාධිපති කළ යෝජනාවට ව්‍යවස්ථා සභාව අකමැති වීම නිසා, එම පත්වීමද සිදු නොවිණ. ඒ වෙනුවට දැනට එම තනතුරේ වැඩබලන දෙපාර්තමේන්තුවේ ජ්‍යෙෂ්ඨයාටම තවත් මාස හයක සේවා දිගුවක් දෙන්නට ජනාධිපතිවරයාට සිදුවිය.

මේ විදියට තමන් කරන්නට යන පත්වීම්වලට ව්‍යවස්ථා සභාව විරුද්ධ වන විට ජනාධිපතිවරයා සිතන්නේ එම සභාව වෙනස් කළ යුතු බවයි. දැනගන්නට තිබෙන පරිදි ආණ්ඩුවේ යෝජනාව වන්නේ, අලුත් ආණ්ඩුවක් පත්වන විට ව්‍යවස්ථා සභාවේ තනතුරු වෙනස්වීම සිදුවිය යුතු බවයි. දැනටමත් එහි යම් කොටස් සිදුවෙයි. උදාහරණයක් හැටියට, අලුත් ආණ්ඩුවත් පත්වුණු විට, එම සභාවේ සභාපති වන කථානායක වෙනස් වෙයි. ජනාධිපතිවරයා වෙනස් වුණු විට ඔහුගේ නියෝජිකයා හැටියට සභාවට එන අය වෙනස් වෙයි. අගමැති හා විපක්ෂ නායක එක්ව තෝරන අය වෙනස් වෙයි. එහෙත් මුළු ධුර කාලය පුරාම ඉන්නට හැකිවන්නේ සිවිල් සමාජයෙන් ඊට පත්වන නියෝජිතයන් තුන්දෙනාටය. ආණ්ඩුව කරන්න යන දෙය ඇත්තක් නම්, ඔවුන්ට අවශ්‍ය වී තිබෙන්නේ, ආණ්ඩුවක් වෙනස් වන විට සිවිල් සමාජ නියෝජිතයන්ද වෙනස් වන පරිදි සංශෝධනයක් ගෙනඒමටය.

එවිට සිදුවන්නේ කුමක්ද? අනුර කුමාර දිසානායක ජනාධිපතිවරයා මහින්ද රාජපක්ෂ චරිතයට ආරූඪ වීමයි. ජාජබ ආණ්ඩුව, පොහොට්ටු ආණ්ඩුවක් බවටම රූපාන්තරණය වීමයි.