අනාගතය නිමවන අතීත අවතාර

මහින්ද රාජපක්‍ෂ හිටපු ජනපතිවරයා ‘දේශීය සම්පත්’ රැකගැනීමේ ශුද්ධවූ සටනේ රණ හඬ නැගීය. ඒ ගතවූ සතියේය. 2022 මාර්තු මස උග්‍රවන විදෙස් විනිමය අර්බුදයට පිළියමක් ලෙස රිදිමාලියැද්දෙන් අක්කර 65,000ක් සිංගප්පූරුවේ ඨ්“ැකකැ ඪැබඑමර් සමාගමට විකිණීමට යෝජනා කළේ මහින්ද රාජපක්‍ෂ මහතා අගමැතිකම් දැරූ ඔහුගේ බාල සොහොයුරු ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ මහතා ජනපතිකම් දැරූ, චමල්, නාමල්, ශෂීන්ද්‍ර රාජපක්‍ෂලා ඇමතිකම් දැරූ ආණ්ඩුවයි. මෙරට ආදිවාසි ජනතාවගේ නිවහන වූ ඓතිහාසික බින්තැන්න උක්වගාවකට විකුණන මෙම යෝජනාව මෙයට පෙරද ඉදිරිපත් විණි. ඒ 2023 මහින්ද රාජපක්‍ෂ මහතා ජනපතිධුරය දැරූ ආණ්ඩුවෙනි.

ජෛව විවිධත්වයෙන් හා පුරාවිද්‍යාත්මක වටිනාකමින් සපිරි මෙම බිම විකිණීමට උවමනා වූ විට රාජපක්‍ෂවරුන්ට එය දේශීය සම්පතක් නොවීය. රටේ බදු මුදල් ගිල දමන බහිරවයකු බඳු ශ්‍රී ලන්කන් ගුවන් සේවය හෝ වෙනත් පාඩු ලබන රාජ්‍ය ආයතනයක් මුළුමනින් හෝ කොටසක් පුද්ගලීකරණය කරනවාට එරෙහිව අවි අමෝරන ‘ප්‍රගතිශීලීන්’, ‘දේශප්‍රේමීන්’ හෝ දේශපාලන භික්‍ෂූන් 2013දී වත් 2022දී වත් බින්තැන්න ආදිවාසි ජනතාවටත් රටටත් අහිමි කරන රාජපක්‍ෂ යෝජනාවට විරුද්ධ වූයේ නැත. 2022 මාර්තු මස වන විට විදේශ විනිමය අර්බුදය දෙගොඩ තලා යමින් පැවතුණි. රටට අවශ්‍ය ඉන්ධන ගෙනඒම පවා ඒ වන විට ගැටලුවක්විය. තවත් කොහේ හෝ ණයක් සොයනවා විනා, විකිණිය හැකි දෙයක් විකුණනවා විනා ඊට වෙනත් විසඳුමක් රාජපක්‍ෂවරුන්ට නොවීය. පාපැදි භාවිතය දිරිගැන්වීම, රාජ්‍ය සේවයේ වැඩ කරන සතිය දින 4ක් බවට පත්කිරීම වැනි යෝජනා රාජපක්‍ෂ පාලනයෙන් ඉදිරිපත් වූයේ මෙසමයේය.

එහෙත් ජනතා මත විමසුම් අනුව, 2022 මාර්තු වන විටත් ජනප්‍රියත්වයෙන් ඉදිරියෙන් සිටියේ ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ ජනපතිවරයාත් පොහොට්ටු පක්‍ෂයත්ය. ගෑස් පිපිරුම්, ගෑස් හිඟය, කිරිපිටි හිඟය, කාබනික පොහොර විගඩම වැනි අර්බුද මැද වුවද 2022 ජනවාරියේදී මෙරට ජනතාවගෙන් අති බහුතරයක් කැමැත්ත පළ කළේ ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ මහතාටත් රාජපක්‍ෂ පක්‍ෂයටත්ය. 2022 මාර්තු වන විට මෙම සහාය ක්‍රමයෙන් අඩු වුවද ජනතා කැමැත්තේ/විශ්වාසයේ පළමු තැන හිමිකරගන්නේ රාජපක්‍ෂ ජනපතිවරයා හා පවුලේ පක්‍ෂයයි. පැය 10-12 විදුලිය කප්පාදුවෙන් හා දින 4-5 ඉන්ධන පෝලිම් ඇරඹීමෙන් පසුව පමණි මෙම තත්වය වෙනස් වූයේ. අපේ රටේ බහුතර ජනතාවගේ ලෝක දැක්ම, චින්තන ශක්තිය වටහා ගැනීමට මෙය හොඳ උපකාරකයකි.

‘අපිය රැවැට්ටුවා’ හෝ ‘අපි රැවටුණා’ කියනවායින් ඔබ්බට ගොස් ‘රැවටුණේ ඇයි?’ යන ප්‍රශ්නය අසන්නට හෝ යළි නොරැවටෙන්නේ කෙසේද යයි සිතා බැලීමට මේ බහුතර ජනතාව කටයුතු කරනවා යැයි අනුමාන කළ නොහැක. දශක 5කට ආසන්න කාලයක් පුරා මේ රටට ඉමහත් විනාශයක් අත්කර දුන් විධායක ජනපති ක්‍රමය අහෝසි කිරීම ගැන දැන් කථාවක් නැත. රනිල් වික්‍රමසිංහ පාලනයද ඇතුළු ව එදා මෙදාතුර ආණ්ඩු ගෙන ආ විවිධ මර්දනකාරී අණ පනත් වෙනස් කිරීම හෝ අහෝසි කිරීම ගැනද කථාවක් නැත.

ත්‍රස්තවාදය වැළැක්වීමේ පනත පිළිබඳව සිදු නොවන කථාබහ මෙයට කදිම නිදසුනකි. ත්‍රස්තවාදය වැළැක්වීමේ පනත (පීටීඒ) නිසා වැළැක්වුණු ත්‍රස්තවාදයක් නැත. ඊළාම් යුද්ධය හෝ පාස්කු සංහාරය හෝ වැළැක්වීමට එය අපොහොසත් විය. ඒ වෙනුවට වත්මන් පාලනය ගෙන ඒමට උත්සාහ කරන ත්‍රස්ත විරෝධී පනත (ඒටීඒ) ඊටද වඩා බුද්ධිහීන හා මර්දනකාරී බව අවිවාදිතය. ඒටීඒ පනත ගෙනඒමට විරුද්ධ වනවා යනු පීටීඒ පනත තවත් දශක 4ක් පවත්වාගැනීමට පක්‍ෂ වීමක් නොවිය යුතුය.

ආර්ථික අර්බුදය ඉහ වහා යමින් සිටි 2022 මාර්තුවේදී රාජපක්‍ෂවරුන්ගේ එක් ප්‍රමුඛතාවක් වූයේ අපරාධ පරීක්‍ෂණ දෙපාර්තමේන්තුවේ හිටපු අධ්‍යක්‍ෂ ශානි අබේසේකර යළිත් වරක් අත්අඩංගුවට ගැනීමටය. චෝදනාව වූයේ පාස්කු ප්‍රහාරය වැළැක්වීමට කටයුතු නොකිරීමයි. සැලැස්ම වූයේ ඔහුව ත්‍රස්තවාදය වැළැක්වීමේ පනත යටතේ අත්අඩංගුවට ගැනීමයි. මන්ද එවිට ඇප නොදී අවැසි කාලයක් ඔහුව සිරගත කොට තැබිය හැකි බැවිනි. ඒ දුෂ්ට උත්සාහය වැළකුණේ අප්‍රේල් මාසය තුළ ආර්ථිකයත්, ජන ජීවිතයත් ඊට සමගාමීව රාජපක්‍ෂ ජනප්‍රියතාවත් කඩා වැටීම නිසාය. 2020 අප්‍රේල් මස ව්‍යාජ චෝදනා නගමින් පීටීඒ පනත යටතේ අත්අඩංගුවට ගැනුණු නීතිඥ හෙජාස් හිස්බුල්ලා මහතාට ඇප ලැබුණේ 2022 පෙබරවාරියේය. ඒ ඇප නියෝගය ලබාදෙමින් මේනකා විජේසුන්දර විනිසුරුවරිය මෙලෙසද කීවාය. “..දශක 4ක් ගෙවී ඇති තැන ත්‍රස්තවාදය වැළැක්වීමේ පනත එහි ඓතිහාසික සංදර්භයෙන් බොහෝ ඈතට අයාලේ ගොස් තිබේ. ත්‍රස්තවාදය වැළැක්වීමේ පනත ක්‍රියාත්මක කිරීම හා වීම තුළින් අවභාවිතාවේ විෂම චක්‍රයක් නිර්මාණය වන්නේ නම් එහි අරමුණම පරාජය වනු ඇත.” ත්‍රස්තවාදය වැළැක්වීමේ පනත වැනි සමාජ ආරක්‍ෂාවට හෝ රාජ්‍ය ආරක්‍ෂාවට නොව බලයේ සිටින්නන්ගේ සිතැඟි ඉටුකිරීමට මහෝපකාරි වන නීති සම්බන්ධයෙන් අනාගත මාලිමා හෝ සජබ පාලනයක් කවර පියවරක් ගන්නේද? එවන් ප්‍රශ්න තවමත් අපේ සමාජය තුළ සාකච්ඡාවට බඳුන් නොවන්නේ 2019 ජනතාව 2024දී ජනතාව වීමම නිසා නොවේද?

නොදැනුවත්කම හා කැඳ ප්‍රශ්නය

19 වන සියවසේ ඇමරිකා එක්සත් ජනපදයේ Know Nothing Party (කිසිත් නොදන්නා පක්‍ෂය) නමින් පක්‍ෂයක් විය. එය සුදු හා ප්‍රොතෙස්තන්ත කිතුනු [WASP-White Anglo-Saxon Protestant] ඇමරිකානුවන්ගේ ආධිපත්‍යය වෙනුවෙන් පෙනී සිටි දේශපාලන සංවිධානයක් විය. මෙම පක්‍ෂය පක්‍ෂයක් ලෙස ශුන්‍ය වි ගියද එහි වර්ගවාදී ආගම්වාදී මතවාදය තවමත් ඇමරිකානු දේශපාලනය තුල හොල්මන් කරයි. know nothing මතවාදයක් කල් පැවතිය හැක්කේ know nothing ජනතාවක් සිටිනවා නම් පමණි. නබදඅ බදඑයසබට ජනතාවක් හටගනුයේ හා පවතිනුයේ දැනගන්නට ඉඩක් නැති නිසා නොව උවමනාවක් නැති නිසාය.

ගෝඨාභය-මහින්ද රාජපක්‍ෂ පාලනය රට බංකොලොත් කිරීමේ ප්‍රතිවිපාක අපි අදත් අත්විඳිමු. මෙම විනාශය දවසෙන් දෙකෙන් වූවක් නොව 2019 නොවැම්බරයේ බදු කප්පාදුවේ සිට පියවරෙන් පියවර වූවකි. ඒ සෑම පියවරක්ම වළක්වන්නට ඊට එරෙහි වන්නට යම් ඉඩකඩක් විය. නමුත් අද මහා රාජපක්‍ෂ විරෝධීන් ලෙස, අලුත් ගැලවුම්කරුවන් ලෙස පෙනීසිටින වීරවංසලා, ගම්මන්පිළලා, ජීඑල් පීරිස්ලා, චරිත හේරත්ලා, ඒ අවස්ථාවන් ප්‍රයෝජනයට නොගත්හ. ඔවුහු ඒ අවධියේ know nothing දේශපාලකයෝ වූහ. 2022 වූ විනාශය කලින්ම හා වඩාත් නිවැරදිව පුරෝකථනය කළේ ඥානා අක්කා හෝ වෙනයම් පේන කියන්නකු නොව ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදලයි. (අයිඑම්එෆ්) 2020 මුල් කාර්තුවේදී රාජපක්‍ෂ පාලනය ගෙවුම් ශේෂ හිඟය පියවන්නට මූල්‍ය අරමුදලේ Rapid Financing Investment වැඩසටහන යටතේ ණයක් ඉල්ලා සිටියේය. නමුත් ලංකාවේ ණය තිරසාර නොවන බව ප්‍රකාශ කරමින් අයිඑම්එෆ් සංවිධානය එම ඉල්ලීම ප්‍රතික්‍ෂෙප කළේය. අයිඑම්එෆ් සංවිධානය ආණ්ඩුවේ අවධානය යොමු කළ මූලික ප්‍රශ්න අතර 2019 බදු කප්පාදුව, රජයේ වියදම් ඉහළ යාම හා මුදල් අච්චු ගැසීමද විය. රාජපක්‍ෂ පාලනය අයිඑම්එෆ් අනතුරු හැඟවීම සලකා බලනවා වෙනුවට එය ජනතාවට වසන් කළේය.

අගමැති මහින්ද රාජපක්‍ෂ මහතා 2020 මැද පාර්ලිමේන්තුවට ඉදිරිපත් කළ මූල්‍ය වාර්තාවෙන් රට යන්නේ ප්‍රපාතයකට බව පැහැදිලි විය. 2020 මුල් කාර්තුවේදී බදු ආදායම රුපියල් බිලියන 143කින් (එනම් 26%කින්) පහළ ගිය බවත්, ආදායම් පරතරය රුපියල් බිලියන 88කින් වර්ධනය වූ බවත්, මෙහි සඳහන් විය. 2020 පෙබරවාරිය වන විට රාජපක්‍ෂ පාලනය අය වැය හිඟය පියවා ගැනීමට මුදල් අච්චු ගැසීම ආරම්භ කර තිබුණි. මසින් මස, වසරෙන් වසර ආදායම අඩුවී වියදම වැඩි වන විට දෙන කාගෙන් හෝ මොන කොන්දේසි යටතේ හෝ ණයක් ගැනීමත් මදිපාඩුවට මුදල් අච්චු ගැසීමත් හැර වෙනත් මගක් රාජපක්‍ෂ පාලනයට නොවීය. මේ පරණ කථා බව සැබෑය. නමුත් අතීත කතා වර්තමානයට අදාළ නොවන්නට නම් අතීත වැරදිවලින් අප නිවැරදි යමක් උකහා ගත යුතුය. එලෙස උගත්තේ නැතිනම් ඒ වැරදි යළි යළිත් සිදුකිරීම නොවැළැක්විය හැක. 1956 සිංහල පමණයි විනාශයෙන් පාඩමක් උගත්තා නම් 1972 භාෂාමය වශයෙන් සරසවි පිවිසුම් ප්‍රමිතිකරණය සිදුකරන්නේ නැත. 1958 ජාතිවාදී ගැටුමෙන් පාඩමක් උගත්තා නම් 1983 කළු ජුලියට ඉඩ තියන්නේ නැත.

මේ පුනරුක්තීන්ගෙන් වැළකුණා නම් ඊළාම් යුද්ධයක් හට ගන්නේවත් ලක්‍ෂ ගණනින් දෙමළ සිංහල මුස්ලිම් ජීවිත අහිමි වන්නේවත්, ගණනය කළ නොහැකි ජාතික ධනයක් විනාශ වන්නේවත් නැත. ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ ජනපති අපේක්‍ෂකයා ‘වැඩ කරන විරුවකු’ යැයි 69 ලක්‍ෂයක් සිංහලයෝ විශ්වාස කළෝය. ඔහු කළ වැඩ කුමක්ද, ඒ වැඩ තුළින් විධායක ජනපතිධුරය වැනි භාරධුර රැකියාවකට ඔහු සුදුස්සකු වන්නේ කෙසේදැයි අප සලකා බැලුවේ නැත. රියැදුරකු සේවයට බඳවා ගන්නා විට සලකා බැලිය යුත්තේ ඔහුගේ ගායන කෞශල්‍යය හෝ වෙද හෙදකමට ඇති දක්‍ෂකම නොව ඔහුගේ රිය පැදවිමේ හැකියාව හා පළපුරුද්දයි. 2019දී වූයේ එහි විලෝමයයි. 75 වසරක් පුරා අපට වැරදුණේ මූලිකම වශයෙන් දේශපාලන පැත්තෙනි. භාෂා ප්‍රශ්නයක් ජනවාර්ගික ප්‍රශ්නයක් දක්වාත්, ඉන්පසු යුද්ධයක් දක්වාත් වර්ධනය නොවුණි නම්, නැති මුස්ලිම් ප්‍රශ්නයක් අලුත්ගම හා දිගන හරහා නිර්මාණය කොට පාස්කු සංහාරයට සරු බිමක් නිර්මාණය නොකෙරිණි නම්, අද අප බංකොලොත් වන්නේවත් ජනතාවගෙන් තුනෙන් එකකට වඩා දරිද්‍රතාවට ගොදුරු වන්නේවත් නැත.

අපි වෙනස්වීමුද?

මේ එළඹෙන්නේ යුද්ධය නිමාවී 15 වන වසරයි. එය ජාතීන් අතර සුහදතාව හා සහකම්පනය වර්ධනය වන අයුරින් සමරන්නට අප සූදානම්ද? නැත. ඒ වෙනුවට දෙමළ ජනතාවගේ සිත් තවත් පාරන්නට අපි උත්සුක වෙමු. ඊළාම් යුද්ධයේ අවසන් අදියර තුළ කුසගින්නෙන් මියගිය සාමාන්‍ය දෙමළ ජනතාව සමරා කැඳ දන්සලක් මුල්ලෙවයික්කාල්හිදි දීමට සැලසුම් කොට තිබුණි. නමුත් මෙය කොටි සැමරුමක් ලෙස දක්වමින් එය තහනම් කරවන්නට පොලිසිය මැදිහත් විය. රාජපක්‍ෂවරුන්ගේ Zero-civillian casualty (සිවිල් ජනතා මරණ නොවීය) මිථ්‍යාව අදත් රාජ්‍ය පරිපාලනය තුළ රජයන බවට මෙය කදිම හෙළිදරව්වකි.

දෙවන කැරැල්ලෙන් ඝාතනය වූ තම නායකයන් හා සගයන් අනුස්මරණය කරන්නට ජවිපෙට ඉඩ 1994 සිට ලැබුණි. දෙමළ ජනතාව අද ඉල්ලා සිටිනුයේ යුද්ධයෙන් මියගිය තම ආදරණීයයන් සැමරීමේ අයිතියයි. ඒ අයිතිය දීමට රනිල් වික්‍රමසිංහ පාලනය සූදානම් නැත. ඒ අයිතිය වෙනුවෙන් ජවිපෙ/ජාජබවත් සජබවත් කතාකරන්නේ නැත. කැඳ දන්සැලට ඉඩ දුන්නා නම් බෙදුම්වාදය ශක්තිමත් වන්නේ නැත. බෙදුම්වාදය ශක්තිමත් වනුයේ කැඳ දන්සැලට ඉඩ නොදුන් නිසාය. සිය මළවුන් සමරන්නට කැඳ දන්සැලක්වත් දෙන්නට මේ ඒකීය ලංකාවේ නම් ඉඩක් නොමැතිය යන පණිවුඩය තවත් දෙමළ පරම්පරාවකට යැවුණු නිසාය.

බලය විමධ්‍යගත කිරීම පසෙකින් තබමු. උතුරේ හා නැගෙනහිර ඇතැම් ප්‍රදේශවල තවමත් ක්‍රියාත්මක වන නොනිල හමුදා ආධිපත්‍යය තුනී කිරීමට ජවිපෙ/ජාජබ හෝ සජබය එකඟද? හමුදාව අල්ලාගෙන සිටින දෙමළ ජනතාවගේ ඉඩම් යළිත් මුල් අයිතිකරුවන්ට දීමට මෙම පක්‍ෂ දෙක එකඟද උතුරේ හා නැගෙනහිර දෙමළ බහුතර ප්‍රදේශවල ජන ජීවිතය සාමාන්‍ය තත්වයට පත්කිරීමේ අතිශය වැදගත් කරුණ සම්බන්ධයෙන් සජිත් ප්‍රේමදාස, අනුර කුමාර දිසානායක, රනිල් වික්‍රමසිංහ හා මහින්ද රාජපක්‍ෂ අතරැති වෙනස කුමක්ද? අතීත වැරදි හා අපරාධවලින් අප කිසිදු පාඩමක් උගෙන තියේද?

දේශප්‍රේමය, රණවිරුවෝ හා කුලී හේවායෝ

යුද්ධය නිමාවී දස වසරක් ගෙවෙමින් පවතී. එහෙත් අප තවමත් වැඩිම පිරිවැයක් දරනුයේ ‘ආරක්‍ෂාවටය.’ අපේ හමුදාවේ විශාලත්වය ගතවූ දස වසර තුළ වැඩිවූවා මිස අඩුවූයේ නැත. දේශපාලකයන්ට හා දේශපාලන භික්‍ෂූන්ට නැතිවම බැරි රණවිරු වන්දනාවද තවමත් ජයටම කෙරීගෙන යයි. යුක්රේන යුද්ධයට ලාංකික සොල්දුදාවන් සම්බන්ධ වීම මේ සංදර්භය තුළ සලකා බැලීමෙන් ජාතික ආරක්‍ෂාව, දේශප්‍රේමය හා රණවිරු වන්දනාවේ ඇත්ත දැක ගත හැක. යුක්රේන් යුද්ධයේ දෙපාර්ශ්වයේම ලාංකිකයන් සටන් කරන බව වාර්තා වේ. ලාංකිකයන් කොතරම් ප්‍රමාණයක් යුද්ධයට සම්බන්ධද, ඉන් කී දෙනකුට ජීවිත අහිමි වීද යන්න තවමත් පැහැදිලි නැත. දැන් හෙළිවන පරිදි යුක්රේන යුද්ධයට හිටපු සොල්දුදාවන් යනුයේ ඉහළ වැටුපක් අපේක්‍ෂාවෙනි. තමන්ව යුද්ධ භූමියට යවතැයි ඔවුන් ඇතැමෙකු නොසිතන බවක්ද හැඟේ. ඔවුන් යන්නේ ඒජන්සිකරුවන්ට විශාල මුදලක් ගෙවා සංචාරක වීසා ලබාගනිමිනි.

මෙලෙස ගිය කිහිප දෙනකු හා ඔවුන්ගේ පවුල් සමග කළ කතාබහ ජාත්‍යන්තර ජනමාධ්‍යයන්හි පළවී ඇත. ඇතැමුන්ට ඉහළ වැටුපක් පමණක් නොව රුසියානු පුරවැසිභාවය හා ශාන්ත පීටර්ස්බර්ග්හි ඉඩම් කැබැල්ලක්ද පොරොන්දු වී තිබේ. (මේ පොරොන්දු විශ්වාස කිරීමෙන් හෙළිවනුයේ මෙම හිටපු හමුදා සාමාජිකයන්ගේ නොදැනුමයි. එය වෙනමම කථාවකි.) අල් ජසීරා පුවත් සේවයේ වාර්තාවක යුක්‍රේන යුද්ධයෙන් මියගිය ලාංකික සොල්දාදුවකුගේ වගතුග සඳහන් විණි. නිපුණ සිල්වා (මේ ඔහුගේ නියම නම නොවේ.) මිය යන විට ඔහුගේ වයස 27කි. ඔහු වසර 9ක් ලංකා හමුදාවේ සේවය කර ඇත. ඔහුගේ බිරිඳ කියන අයුරින් ඔහු අතට ලැබුණු මාසික වැටුප රුපියල් 28000ක් විය. ඔහු හමුදාවෙන් විශ්‍රාම ගොස් විදෙස් රැකියා සොයන්නට පටන් ගත්තේ ලැබෙන වැටුපෙන් බිරිඳත් දරුවාත් මවත් සොයුරියත් රැකබලාගත නොහැකි හෙයිනි.

නම සඳහන් නොවූ විශ්‍රාමික සෙබළෙකු අල් ජසීරා පුවත් සේවයට කීවේ තමන් යුද්ධයෙන් මියගියත් තම පවුලට මුදල් ලැබෙනු ඇති බවත් ඔවුන්ට රුසියාවේ පුරවැසිබව ලැබ හොඳ ජීවිතයක් ගත කිරීමට ඉඩ ලැබෙනු ඇති බවත්ය. දැනටත් හමුදාවේ සේවය කරන තවත් සෙබළෙකු අල් ජසීරා පුවත් සේවයට කීවේ රුසියානු හමුදාවට එක්වීමට ඉඩක් ලැබුණොත් ලංකා හමුදාවෙන් පලා යෑමට තමන් සූදානම් බවය. සියලු අඩුකිරීම්වලින් පසු තමන්ට අතට ලැබෙනුයේ මසකට රුපියල් 20000ක් පමණක් බවත් ඉන් තමන්ට ජීවිතය ගැට ගසා ගැනීමට නොහැකි බවත් ඔහු කියා ඇත.

ලොව වඩාත්ම හමුදාකරණයවූ රටවල් අතරට ලංකාවද අයත්ය. ලංකාවේ හැම පුරවැසියන් 100කට සොල්දාදුවෝ 1.55ක් සිටිති. මෙවැනි විශාල හමුදාවක් අපට කුමකටදැයි ඇසීම පවා සැලකෙනුයේ දේශද්‍රෝහිකමක් ලෙසය. හමුදාවේ ප්‍රමාණය අඩු කිරීමට රනිල් වික්‍රමසිංහ ජනපතිවරයා පොරොන්දු වුවද ඒ පොරොන්දුව ඉටුවන බවක් වාර්තා වී නොමැත. විශ්‍රාමික සෙබළුන් සංවිධානය කරන ජවිපෙ/ජාජබ හෝ විශ්‍රාමික හමුදා නිලධාරීන් ආකර්ෂණය කිරීමට උත්සාහ ගන්නා සජබ, හමුදාව අඩුකිරීම හෝ යුද්ධ වියදම් අඩුකිරීම ගැන කතා කරන්නේවත් නැත.

ප්‍රතිඵලය කුමක්ද? හමුදාවේ විශාලත්වයම පහළ සොල්දාදුවන්ගේ හා සුළු නිලධාරීන්ගේ අවාසියට හේතු වී තිබේ. අපට ඇත්තේ රණවිරු ලේබලය පිටුපස මූල්‍ය අහේනියෙන් පෙළෙන සොල්දුදාවන්ය. රණ විරු වන්දනාවේ අමිහිරි යථාර්ථය ඔවුහු අත්දකිති. ඔවුන්ගෙන් ඇතැමකු ජීවිතය අනතුරට ලක්කරමින් කුලී හේවායන් වන්නට සූදානම් එබැවිනි. රණවිරු පිළිමයට ලැබෙන සත්කාරවලින් අංශුවක්වත් ජීවමාන සොල්දාදුවන්ට ලැබුණා නම් ඔවුහු අනුන්ගේ රටක පුරවැසිකම අපේක්‍ෂාවෙන් අනුන්ගේ යුද්ධයකදී මැරෙන්නට ඉදිරිපත් වෙත්ද?

මැතිවරණ වසර තුළ බුද්ධිමය හා සහේතුක සංවාදයට ලක් කළ යුතු ප්‍රධානතම කාරණාවක් වනුයේ අප මෙතරම් දැවැන්ත හමුදාවක් පවත්වා ගන්නේත් මෙතරම් ධනස්කන්ධයක් ආරක්‍ෂාවට වැය කරන්නේත්කා වෙනුවෙන්ද යන්නය. එකිනෙකාට බැණ වදිනවා හා ලේබල් අලවනවා විනා ආර්ථිකය, ජනවාර්ගික සබඳතා, යුද්ධ වියදම්, ආගම දේශපාලනීකරණය වීම වැනි මේ කිසිදු කාරණයක් ගැන කතාබහක් තබා උනන්දුවක්වත් ලාංකීය සමාජයේ දැකිය නොහැක. මෙවරත් අපි අහේතුක අපේක්‍ෂාව නම් මිරිඟුව පසුපස එළවමු. 2+2 කොයි විශ්වයේත් 4 විනා 22 වන්නේ නැත.