එකොළොස් දෙනාගේ කල්ලිය සෝඩා බෝතලයක්ම විය. ඉන්න බැරි නම් යන්න කියා පැහැදිලිවම ඔවුන්ට නිවේදන මගින් දන්වා ඇත. අපි ආණ්ඩුව ඇතුළේ ඉඳගෙන සටන් කරනවා යයි විලි වසා ගැනීමට එකොළොස් දෙනාගෙන් ප්‍රතිචාර හීනියට නිකුත් කෙරිණි. සිරිසේන අසන්නේ අයින් වෙලා අපි එකතු වෙන්නේ කා එක්ක ද කියා ය. ගෝඨාභය හෝ බැසිල් හෝ කළ යහපත් වැඩක් වන්නේ එකොළොස් දෙනා තුට්ටුවකට මායිම් නොකිරීමය. බැසිල් න්‍යායට අනුව දන්නා කාරණාව වන්නේ එකොළොස් දෙනා පොහොට්ටුවේ වල්ගයේ නොඑල්ලුණොත් ඇපත් නැතිවෙන බව ය. අනික ඉර පැන්නොත් නඩු බලාත්මක වන සීන් එක ගැන ද එකොළහට රහසක් විය නොහැකිය.
සුසිල් ප්‍රේමජයන්ත
සුසිල් ප්‍රේමජයන්ත එකොළහට වඩා වෙනස් අමාත්‍ය කෙනෙකි. ගෝඨාභය රටේ ජනාධිපති වීම ගැන හිතට එකඟව සතුටු වූයේ නැතැයි ද සිතමි. දේශපාලනයේ ඔහුට යම් පදනමක් ද තිබුණි. ජාතිවාදය හා අන්තවාදය ඔහුගේ පරම අවි නොවේ. ප්‍රාදේශීය දේශපාලනයෙන් ගොඩ නැගෙන ඔහු පළාත් සභාවට පිවිස මහ ඇමති පදවිය දරා අනතුරුව පාර්ලිමේන්තුවට පිවිස කැබිනට් අමාත්‍ය ධුරද දැරී ය. ඔහු පාර්ලිමේන්තුව නියෝජනය කරන්නේ ඡන්දයෙන් තේරී පත්වුණ මන්ත්‍රීවරයෙකු වශයෙන් බව ද කිව යුතු ය. චන්ද්‍රිකා බණ්ඩාරනායක ඔහුගේ හැකියාවන් අවබෝධ කරගෙන සිය ආණ්ඩුවේ සේම පක්ෂයේ වැදගත් චරිතයක් බවට ද පිළිගත් බව මගේ හැඟීමයි. ජවිපෙ විසින් චන්ද්‍රිකා ආණ්ඩුවට දමන ලද කොන්දේසිවලට අනුව කටයුතු කිරීමේ දී සුසිල් ප්‍රේමජයන්තට කැබිනට් අමාත්‍ය ධුරයක් අහිමි විය. අප අසා ඇති අන්දමට ඔහු සමඟ එකඟත්වයකින් එය සිදු වී ඇත. චන්ද්‍රිකා ජනාධිපතිනියගේ ආණ්ඩුවේ අධ්‍යාපන අමාත්‍යවරයාව සිටින විට අමාත්‍යාංශයේ ලේකම් පදවියට ටාරා ඩි මෙල් පත් කිරීමෙන් පසුව කිසියම් සන්තාපයකින් ඔහු වැඩ කළේ යයි ද සිතමි. මහින්ද රාජපක්ෂගේ දේශපාලන චරිතය වෙනුවෙන් ඔහු කැපවුණ බවක් ද පෙනේ. 2015 සිරිසේනගේ ජයග්‍රහණයෙන් අනතුරුව පැවැත්වුණ පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණයේ දී මහින්ද ප්‍රමුඛ පිරිසක් දේශපාලනිකව බලවත් වන්නට තීරක කාර්යය කළේ ද සුසිල් ප්‍රේමජයන්තයි. දේශපාලනයේ පළපුරුද්ද අමාත්‍ය පදවි දැරීමේ හැකියාව අතින් ඔහු අත්දැකීම් සතු කෙනෙකි. එනමුත් ඔහුට ගෝඨාභය ආණ්ඩුවේ කැබිනට් අමාත්‍ය පදවියක් පිරිනැමුණේ නැත. ඒ තීරණය බැසිල් රාජපක්ෂගේ යයි සිතමි. බැසිල්ගේ දේශපාලන චරිතය ගැන ප්‍රසාදයක් සුසිල් ප්‍රේමජයන්තට තිබුණේ ම නැත. බැසිල් කල් මැන වෙඩි තියන්නෙකි. ගෝඨාභය ආණ්ඩුවේ ඇමතිලා චොර වෙන හැටියට සුසිල් ප්‍රේමජයන්ත වැදගත් අමාත්‍යාංශයක් කරගෙන යන්නට සමත් පුද්ගලයෙකි. විමල් – උදය වැනි උදවිය කැබිනට් අමාත්‍ය පදවි දරන ආණ්ඩුවක සුසිල් ප්‍රේමජයන්ත රාජ්‍ය අමාත්‍යවරයෙකු වීම ලංකාවේ දේශපාලන සංස්කෘතියේ ජරාජීර්ණකම ද පළ කරයි. ඔහුට රාජ්‍ය අමාත්‍ය පදවියක් ලැබෙන්නේ මහින්දගේ මැදිහත් වීමෙන් යයි ද අසන්නට ලැබුණි. ගෝඨාභය ආණ්ඩුව හත් පොළේ ගා ගැනීම ගැන කල්පනා කරන විට බැසිල්ගේ අමනෝඥ වැඩය කැපී පෙනෙන්නේ. ඉතින් මේ විස්තර කිව්වේ සුසිල් ප්‍රේමජයන්ත මැති සබයේ දී ආණ්ඩුවට දැඩි ප්‍රහාරයක් එල්ල කළ බැවිනි. එහෙත් එකොළහ සේම සුසිල් ද අමාත්‍ය පදවිය අත් හැරියේ නැත. ආණ්ඩුවෙන් එළියට යන්නේ ද නැත. හේතුව ජීවිතයේ වැඩි කාලයක් රාජ්‍ය බලය භුක්ති විඳි කෙනෙකු ලෙස එවැනි තීරණයක් ගැනීමට පුළුවන්කමක් නැති කම ය. බලය අහිමිවුවහොත් සිදු වන දේ හා සිදු විය හැකි දේ ගැන ඔහුට අවබෝධයක් ද ඇත.
අලි සබ්රි
අලි සබ්රි ජාතික ලැයිස්තුවෙන් මැති සබයට පත්ව කැබිනට් අමාත්‍ය පදවියක් දරන්නේ ගෝඨාභය රාජපක්ෂගේ නීතිඥයෙකු වීම නිසා ය. සමහර විට ඔහු නොමිලේ ලබා දුන් සේවයට ලැබුණ තුටු පඬුරක් වෙන්නටත් පුළුවන. අලි සබ්රි රටේ අධිකරණ අමාත්‍යවරයා වීම හරිම ඛේදයකි. ඔහු දක්ෂ නීතිඥයෙකු වෙන්නට පුළුවන. එහෙත් ඔහු අධිකරණ අමාත්‍යවරයා බවට පත් වන්නේ රාජ්‍ය පාලනයට කිසිසේත් සුදුසු නැති පුද්ගලයෙකු මොන මොන වෙට්ටු බෙට්ටු දමා හෝ නීතියෙන් ආරක්ෂා කිරීමේ ප්‍රතිඵලයක් ලෙසිනි. ඔහු ගෝඨාභය වෙනුවෙන් සේවය කිරීම සේම ඔහුගේ ආණ්ඩුවේ අමාත්‍යවරයෙකු වීම ඇතුළේ මට හැඟෙන කරුණක් වන්නේ ඔහු හෘදය සාක්ෂියක් ඇති මුස්ළිම් භක්තිකයෙකු නොවන්නේය යන්නයි. විශේෂයෙන්ම මහින්ද රාජපක්ෂ පාලන සමයේ – ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ආරක්ෂක ලේකම් සමයේ, අලුත්ගම අහිංසක මුස්ළිම් වැසියන්ට කළ අනර්ථය මුස්ළිම් ආගම අදහන මනුස්සයෙකුට අනුමත කළ හැකි ද? ඊට වගකීම දැරිය යුතු පුද්ගලයන් සමඟ එකපත බෙදාගෙන කෑමට පිළිවන් ද? ඔවුන් නීතියෙන් ආරක්ෂා කර ගැනීමට හොඳින් හෝ නරකින් කැපවිය හැකි ද? මුස්ළිම් ජාතිකයන් කාන්තාවන් වඳ කරන බවට – මුස්ළිම් සාප්පුවල ඇඳුම් පැළඳුම් නිසා සිංහලයන් වඳ වෙන බව – මුස්ළිම් කඩවලින් ආහාර ගත් විටත් සිංහලයන් විනාශ වන බවට මිථ්‍යාවන් වපුරවමින් බල අරගලයක් නිර්මාණය කළ දේශපාලන බලවේගයක කොටස්කරුවෙකු බවට දැන උගත් මුස්ළිම්වරයෙකු පත්වීම කවර මානයකින් ද සාධාරණීකරණය කළ හැක්කේ?
ලංකාවේ යුද්ධයක් පැවති බව සැබෑවකි. එහෙත් යුද්ධය අවසන් වීමෙන් පසුව සිදුවුණ පාස්කු ප්‍රහාරය හරිම ම්ලේච්ඡය. නින්දිතය. පාස්කු ප්‍රහාරය නිසා අහිංසක මුස්ළිම් වැසියන් රටේ බහුතරයකගේ ද්‍රෝහීන් වූ වග නොරහසකි. බෞද්ධ කිතුනු බහුතරය මුස්ළිම් ජාතිය ගැන වෛරයක ගිලිණි. අන් කාට රහසක් වුවත් පාස්කු ප්‍රහාරයට අදාළ කොමිෂන් සභාවන්හි වාර්තාවන් අලි සබ්රිට රහසක් විය නොහැකි ය. හෙළි වී ඇති හෙළිවෙන්නට නියමිත කාරණා ද එතුමන්ට රහස් හෝ විස්මයන් යයි නොසිතමි.
තමන්ගේ ජාතියට බරපතළම වරදක් සිදු කර තිබෙන පාස්කු ප්‍රහාරය ගැන නීතිය ක්‍රියාත්මක කිරීමට කැපවීමට මුස්ළිම් ජාතික අධිකරණ අමාත්‍යවරයා අසමත් වීම මොන අන්දමේ සරදමක් ද?
පියෙකු තමන්ට දාව බිහි කළ දරුවා හාමතේ මැරෙන්නට ඉඩ දී යෙහෙන් වැජඹුණ තැන කොතන ද? තමා මෙලොවට බිහි කළ මව තම දෑස් ඉදිරිපිටම දූෂණය කොට මරා දැමූ පුද්ගලයා සමඟ එක පත බෙදාගෙන කන්නට පුළුවන් කවර අන්දමේ මනුෂ්‍යයෙකුට ද?
මුස්ළිම් – දෙමළ පුරවැසියන් කෙරේ වෛරය පතුරුවමින් රාජ්‍ය බලය උරුම කර ගත් බලවේගයක් සමඟ ඔරු පැද පැද සිනාසෙන අන්දම අප අලි සබ්රිගෙන් උගත යුතු පාඩමක් යයි සිතමි.
ගෝඨාභය රටේ පාලකයා බවට පත් කිරීමට දර දිය ඇදීම, ඔහුගේ කැබිනට් මණ්ඩලයේ අමාත්‍ය පදවියක් දැරීම වෙනුවෙන් අලි සබ්රි පේවීම ගැන දන්නවා නම් දන්නේ අල්ලා දෙවියන් පමණක් යයි සිතමි.
ලංකාවේ මුස්ළිම් වෛරය මෑත කාලයේ පලිප්පු දමා ඉහළට එසවූයේ ගලගොඩ අත්තේ භික්ෂුව ය. ජාතිවාදය – අන්තවාදය හිසින් ගත් කෝපාවිෂ්ඨ සැහැසි භික්ෂුවක් සිය හාම්පුතාගේ හුරතලෙකු වීම අලි සබ්රි දරා ගත් අන්දම නම් කදිම ය.
අලි සබ්රි මන්ත්‍රී පදවියෙන් ද අමාත්‍ය පදවියෙන් ද ඉල්ලා අස්වන බවට පුවත් පළ විය. ඇත්තටම ඉල්ලා අස්වන්නට සිතුණේ නම් ඊට හේතුව ෆුල් සූට් අදින්නට කලින් සස්පෙන්ඩරයක් අඳින්නට අපහසුවක් ඇති වීම ම විය යුතු ය.
නාට්‍යයක් ශෝකාන්තයක් විය යුතු ය. නැත්නම් සුඛාන්තයක් විය යුතු ය. එකොළහ සේම – සුසිල් සේම අලි සබ්රිත් රඟන්නේ ඒ දෙවර්ගයටම වෙනස් නාට්‍ය ප්‍රවර්ගයකය. මේ වූ කලී ලංකාවේ දේශපාලන සංස්කෘතියේ ඛේදයම වේ.
අලි සබ්රි ඉල්ලා අස් වෙන්නේ කෙසේ ද? කුමටද?
කවර නාට්‍යයක වුව රජ චරිතය රඟපාන්නේ රජෙකු නොවේම ය. බෝසත් චරිතය රඟපාන්නේ ද බෝසතෙකු නොවේම ය.
එකොළහ – සුසිල් – අලි සබ්රි එකම මැට්ටෙන් අඹන්නට හැකිය.
තව තව චරිත නාට්‍යයට එකතු වෙනු ඇත. සාමාන්‍යයෙන් කෝලම් නාට්‍යවල හැටි එහෙම ය.
හඳපාන්ගොඩලා
හඳපාන්ගොඩ නෝනා නම් මරුම මරු නෝනෙකි. ගුරු සටන මත අසූචි තැවරීමට ඇය ගත් වෙහෙස අපමණය. උත්ප්‍රාසය නම් අවසන ඇයට ඇගේ මුහුණේම අසූචි තවරා ගන්නට සිදු වීම ය. ඒ අතින් බැසිල් ද මරුම මරු බඩුවකි.
හැම අවකාශයකම යුක්තිය ඉටු නොවන්නේ එකම වර්ගයේ චරිත නිරුවතින් රඟන බැවිනි.
දේශපාලනයක් හැම වෘත්තීය බලවේගයකටම ඇතැයි සිතමි. ඒ දේශපාලනය මහ සයුර මැද නෞකාවක් වැනි ය. කෙළෙසින් හෝ ඒ නෞකාව නැංගුරම් ලා යුත්තේ වරායක විනා කලපුවක නොවේ. නෞකාව කලපුවක් කරා කරත්තයක් යයි සිතා දක්කන්නට වෙර දැරීම එක අතකින් මුග්ධකම ය. අනෙක් අතින් අශීලාචාරකම ය.
මෑත කාලයේ වෘත්තීය අයිතිවාසිකම් වෙනුවෙන් දියත් වුණ සටනකට ඒ වෘත්තිය ඇතුළෙන්ම මතු වුණ වෘත්තීය සමිතියක් නින්දිත අන්දමට ඊට එරෙහි වී නම් ඒ මේ වතාවේ බව ඉතිහාස ගත වනු ඇත. වෘත්තීය සටන් පාවාදීම් ඉතිහාසය පුරා ඇත. සමහර පාවාදීම් ඇතුළේ තිබෙන්නේ අසරණකමකි. සුගතපාල ද සිල්වා ‘දුන්න දුනු ගමුවේ‘ නාට්‍යයෙන් එදා සාකච්ඡා කළේ ඒ තත්වය ගැන ය.
ලංකාවේ වෘත්තීය සටන්වල පමණක් නොව සිවිල් අරගලවලත් කාන්තා නියෝජනය දුර්වල ය. මානව හිමිකම් උල්ලංඝනය කිරීම්වලට එරෙහිව කාන්තාවන්ගේ කැපවීම් ද දුර්වල ය. එවැනි සන්දර්භයක කවර හෝ වෘත්තීය අරගලයක් කඩාකප්පල් කිරීමට කාන්තාවක නිර්භීත වන්නේ නම් ඒ යට තිබෙන්නේ දේශපාලනයක් විය නොහැකි ය.
ලංකාවේ වැදගත්ම වෘත්තිය වන ගුරු වෘත්තියේ බහුතරය නියෝජනය කරන්නේ කාන්තාවන්ය. ඇතැම් කාන්තාවන් වෘත්තීය සටනට අවතීර්ණව සිටියේ කිරි දෙන දරුවන් ද වඩාගෙන ය. හැම පැත්තකින්ම සාධාරණත්වයකි විද්‍යමාන වූයේ. ඊට එරෙහිව ගුරුතුමියක් නැඟී සිටීම ඇතුළෙන් විද්‍යමාන වන්නේ රාජපක්ෂවරුන්ගේ දේශපාලනයේ ජරා ජීර්ණ බව විනා අන් කිසිවක් නොවේ.
උත්ප්‍රාසය නම් ගුරු සටනට යම් විසඳුමක් ලැබීමට හොර ඔප්පුවක් ලියා ගන්නට හඳපාන්ගොඩ ගත් අවලස්සණ ක්‍රියාව එසැණින්ම අසූචි මුට්ටියක මහ සභාවක බිම දැමීමක් බවට පත්වීම ය.
මෑත කාලයේ වෘත්තීය සමිතියක් විසින් කළ යුතු දේ නොකර දේශපාලන බලවතුන් වීම සඳහා පියවරගැනීම සම්බන්ධයෙන් කප් එක ගැහුවේ රජයේ වෛද්‍ය නිලධාරීන්ගේ සංගමයයි. ඉතා කීර්තිමත් – ඉත් ගෞරවනීය වෘත්තියක් සැහැල්ලුවට ලක් කිරීමට සීමිත වෛද්‍යවරුන් පිරිසක් කටයුතු කළ ආකාරය ලේඛනගත වී ඇත.
රාජපක්ෂවරුන් දොළ පිදේණි දෙමින් විනාශ කරන්නේ වෘත්තීය අරගල නොව වෘත්තීය අභිමානයන් සෑම තලයකම වෘත්තිකයන් වටහා ගත යුතු වන්නේය.
ප්‍රතිරූප තනා ගැනීම
හෘදය සාක්ෂියට එකඟව – දිවි පරදුවට තබා වැඩ කරන පුද්ගලයන්ට කවර ක්ෂේත්‍රයක වුව වැඩියෙන් අත්විඳින්නට වන්නේ අවමන් ගැරහුම් ය. සංවිධානාත්මකව ප්‍රහාර එල්ල කිරීම ද රාජපක්ෂවරුන්ගේ ක්‍රමයකි. මාධ්‍ය බලය ඒ වෙනුවෙන් අවිනීත අයුරින් භාවිත කරන අන්දම පැහැදිලිය. සඟ බලය ද උපරිමයෙන් පරිහරණය කරයි. සියල්ලට වඩා නපුරුම සොබාවය වන්නේ හීලෑ කර ගැනීමය. වරදාන දීමෙන් ද, හරි හම්බ කර ගැනීමට දොරටු විවර කර ගන්නට හැරීමෙන් ද, නීතියට කොටු වුණ විට ඒවායෙන් මුදා ගැනීමෙන් ද මේ හීලෑ කර ගැනීම මැනවින් සිදු කරයි.
මේ යථාර්ථය හේතුවෙන් දත කාගෙන සියලු නොපනත්කම්ද ඉවසමින් ලැග සිටින්නට හැම කෙනෙකුටම සිදුව ඇත. වමේ නිසා අස්වීම් – වෙන්වීම් බොරුම යැ.
අරවින්ද නම් මඩෙහි ඉපදුණ ද මඩෙහි පිපෙනු නැත. පිපෙන්නේ මඩ තවරා නොගෙන ජලය මත ය. එවැනි ප්‍රතිරූප උදෙසා දේශපාලනිකව ප්‍රතිරූප දේශයක් ද තිබිය යුතු ය.
මඩෙහි ඕලු නෙළුම් මානෙල් ඉපදුණ ද වසුරු වලක කවර පුෂ්පයන් ද? ඉතින් අද අප ජීවත් වන්නේ දේශපාලන ප්‍රතිරූප ගොඩ නොනැගෙන යථාර්ථයක ය.
අපි හිතමු එකොළහ හඬක් නැඟුවේ හිත්වලට එකඟවමය කියා. ඉතින් ඒ උදවියට ඇතුළෙන්ම ප්‍රහාර එල්ල කිරීමට එකට කා බී වැඩුණ සගයන්ම සේවයේ යෙදවීමට හැකිවීම කවර නම් අරුමයක් ද?
අපි හිතමු සුසිල්ගේ ආවේගයට පදනමක් ඇත කියා. රාජ්‍ය අමාත්‍ය පදවිය හැර දමා ඔහුට පැවැත්මක් තිබේද?
ඇමති කටුවල මස් ඇතත් නැතත් සිවිල් බලයක් ඇත.
අපි හිතමු ගලගොඩඅත්තේ විරාජමාන කිරීම සම්බන්ධයෙන් ඇත්තටම සබ්රිගේ මල පැන්නා කියා. සබ්රි අස් වන්නේ කෙසේ ද? දැන හෝ නොදැන කළ කී දෑවලින් අදාළ ඇත්තන් දැන් අස්වනු නෙළාගෙන හමාරය. ඉතින් ඒ වෙනුවට ලැබුණ ගාස්තුව සබ්රිතුමන්ට මොනම අන්දමකින්වත් තමන් සතු කර ගන්නට කිසි මඟක් නැත. දැන් ඉතින් තමන් නීතිය නවා රවුම් කොට කළ කී දෑ ගැන වැමෑරිය හැකි ද? නොහැකි ය.
රාජපක්ෂවරුන් බලසම්පන්න කිරීමට දර දිය ඇද හොඳටම කොර වී සිටින්නේ, ශෝචනීය චරිතය බවට පත්ව සිටින්නේ වාසු ය. ඔහුට අයථා අන්දමින් ධනය හෝ වස්තුව උපයා ගත් බවට ද චෝදනා නැත. එහෙත් හැර දමා ගියොත් දේශපාලන වැඩ බිම තුළ පොට්ට කාසියක්ම යැ. තත්වය එසේ බැවින් කාර්ඩ් බෝර්ඩ් ප්‍රතිරූප තනාගෙන හුස්ම ගන්නට එකොළහ ගත් මඟ හැර අන් මඟක් කාට කාටත් නැත්තේම යැ.
ඈත දවසක දේශපාලනික සංදර්භයක් තුළ නිර්මාණය වුණ ශ්‍රැතියක් සිහි වේ. ඒ කුමක් ද? කිසියම් ස්ථානයක අසූචි ගොඩක් ඇත. ළමයෙකු ඒ අසූචිවලින් තමන් කැමති කැමති චරිත නිමවයි. ඒවා ලස්සණය. එතැනට ගිය දේශපාලනඥයෙකු විමසිල්ලෙන් බලා සිට ළමයා හදන ප්‍රතිරූප ගැන පැහැදී මෙසේ ඇසුවේලු.
”පුතා හරි ලස්සණට එක එක නායකයන්ව හදලා තියෙනවා. හරිම හොඳයි. ඉතින් ඇයි පුතාට මගෙ එකක් හදන්න හිතුණෙ නැත්තෙ?”
ළමයාගේ පිළිතුර මෙය වීලු.
”අපෝ ඔබතුමාව හදන්න මේවා කන්දක්වත් ඕනෑනෙ.”
බලය කේන්ද්‍ර ගත කිරීමට ගඳ සුවඳ පවා නොතකා සියල්ලන් එකාවන්ම වහල් මෙහෙවරක දීන ලෙස නිමග්නව අද ඒ සියල්ලෝ නන්නත්තාරව ප්‍රතිරූප තනා ගැනීමට මාධ්‍ය හමු තබා රැඩිකල් ටෝක් දෙති. මාධ්‍ය හමු කන්දකින්වත් ප්‍රතිරූප සෑදේවි ද?
දේශපාලන සංස්කෘතියක ප්‍රතිරූප
අද වන විට ලංකාවේ පවතින්නේ මොන ඇමතිකම දැරුවත් මොන තරම් දර දිය ඇද්දත් ලැබුණ දේ කා ඉවසාගෙන සිටිය යුතු තත්වයකි. හැම චරිතයක්ම විහින්ම කශේරු බිඳගෙන ය.
කැබිනට් මණ්ඩලයේ දී හදවතට එකඟව කතා කළහොත් දොරෙන් එළියට එන විට වෙනත් කෙනෙකු අදාළ අමාත්‍ය පදවියේ දිවුරුම් දීමට පැමිණ සිටින සැටි දකින්නට පිළිවන. එනිසා එතැන හිමි බලුකුකු චරිත ය. වැදගත් ගිවිසුම් සම්පාදනය කර තිබෙන්නේ පර බසින් බැවින් දේශප්‍රේමීන් ඒවා කියවීමට ද තුටු නොවේ. එහෙත් පිටතට ආ විට පර බස කියවිය හැක්කෙකු මව් බසට නඟා තෝරා පහදා දුන් විට දියවැඩියාව ඇතත් නැතත් සුළු දිය පහ කිරීමට අවශ්‍යම වේ.
හිතට එකඟව හෝ නැතිව හෝ වඳින්නට තියෙන්නේ මිහිඳු දෙවොල පමණි. මිහිඳු දෙවිඳු රිසි නිසි උපදෙස් දී තම ප්‍රතිරූපය ලොකු කර ගැනීමටත් මලුගේ ප්‍රතිරූපය කුඩා කර දැමීමටත් පෙම් බස් මුමුණමින් සිත් සනහාලයි. ඒ එක ගලෙන් වැඩ දෙකකි. මලුට බැරි ය එකකි. මපුතු ඔබලා යම් දිනක විරාජමාන කරනු ඇත. එහි වගකීම මගේ ය. වහලුන්ට යළි යටි කරුණම් උඩු කරණම් ගසන්නට පිටියක් සැක සේ.
මේ කුප්ප දේශපාලනයට තිත තැබිය යුතු නොවේ ද?
කෙසේ ද?
අද හැම දේම සිදු වන්නේ ප්‍රජාතන්ත්රවාදයේ වස්ත්‍ර හැඳගෙන ය. එනමුත් වස්ත්‍ර හැඳ සිටින්නේ වැඩ වසම් දෘෂ්ටිවාද හිසින් ගත්තවුන් ය.
යළි ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය රට තුළ සැබෑ ලෙස ප්‍රතිෂ්ඨාපනය කළ යුතු ය. එය කරනන්ට අවශ්‍යම වන්නේ විධයක ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කිරීම ය. එය නිවැරදිම ක්‍රමය බව වටහා ගන්නට සිරිසේනගේ තටු සිඳලීමෙන් ඇති කළ ආණ්ඩුකරණය පමණක් වුව සෑහේ.
ආණ්ඩුකරණය උඩඟු මුග්ධ මානසිකත්වයකින් මුදවා ගන්නට මහජන වරමක් ලබන කවරෙකුට වුව තම මතය නිර්භයව පැවසීමට මැති සබය තුළ – කැබිනෙට්ටුව තුළ – රට අබිමුව හයියක් තිබිය යුතු ය. ඒ හයිය නිකම්ම ලැබෙන්නේ නැත. ඒ හයිය සිල්ලරට දෙන්නේත් නැත.
ආණ්ඩුකරණයට හඳපාන්ගොඩලා අවැසි නැත. දේශපාලන සංස්කෘතියක ප්‍රතිරූප හඳපාන්ගොඩලාගෙන් තැනිය යුතු ද නැත.
ආණ්ඩුකරණයට සෑම මහජන නියෝජිතයෙකුටම දායක වීමට හා එසේ දායක වීමට ශක්තියක් තියෙන චරිත ගොඩ නැඟීමට තවමත් කාලය ඉතිරිව තිබේ.■
