කටහඬ ගැන ඔබේ අදහසින් අපි මේ කතාබහ ආරම්භ කරමු.
සන්නිවේදනයට තිබෙන ප්රබලම මාධ්ය. කටහඬ කියන්නේ ඉන්ස්ට්රෑමන්ට් එකක්. වචනවලින් එහාට අපි හිතනවා. ඊට පස්සේ සංගීතය හරහා අපි ඒක තව කෙනෙකුට කියනවා. එතකොට ඒක ලෝකේ ඕනෑම අස්සක, ඕනෑම කෙනෙකුට තේරෙන භාෂාවක්. මගේ ප්රධානම ක්ෂේත්රය තමයි සංගීතය. ඊට අමතරව මම හඬ නිළියක් විදිහටත් වැඩ කරනවා. රූපය නැතුව, රූපයෙනුත් ඔබ්බට දේවල් දෙන්නට, අසන්නාට රූපය දනවන්නට, අපි කටහඬ පාවිච්චි කරනවා. වේදිකාවේත් කටහඬ සුවිශේෂ විදිහට පාවිච්චි කරනවා අභිනය සඳහා. වේදිකාව කියන්නේ පුහුණු කළ හඬක් තියෙන්න ඕනෑ තැනක්.
හොඳ හඬක් තිබෙනවා කියලා අඳුනාගත්තේ කොයි කාලෙද?
මට හොඳ හඬක් තියෙනවා කියලා අඳුනාගත්තේ ආචාර්ය කේමදාස ළඟට ආවාට පස්සේ. උසස් පෙළ ඉවරවෙලා තොරතුරු තාක්ෂණය උපාධිය කරනකොට කේමදාස ශාස්ත්රාලයට ඇප්ලිකේෂන් දැම්මා. මේ 2005 අවුරුද්ද. ඒ අවුරුද්දේ ශිෂ්ය ශිෂ්යාවෝ 60ක් තෝරගන්නවා ශාස්ත්රාලයට. අවුරුදු තුනහමාරක පාඨමාලාව ඉවරවෙනකොට අපි දෙන්නෙක් තමයි ඉතුරු වුණේ.
මාස්ටර් නැතිවෙනකම්ම, 2008 ඔක්තෝබර් වෙනකම්ම මම ශාස්ත්රාලයට සම්බන්ධවෙලා කටයුතු කළා. කේමදාසයන්ට තිබුණේ නන් ඇකඩමික් ඉගැන්වීමක්. අපිට ඕනෑනම් ඒක ඇකඩමික් පැත්තට ඇප්ලයි කරන්න පුළුවන්. එතුමා මුලින්ම අපේ තිබෙන මාන්නය අයින් කළා. ඊළඟට අපිට සින්දු ඇහෙන එක නතර කළා. රූපවාහිනියෙන් ඈත් කළා. ඒක තනිකරම බ්රේන් වොෂ් කිරීමක්. ඊට පස්සෙ තමයි අපි සංගීතය අහන්න පටන්ගත්තේ. සංගීතය කියවන්න ඉගනගත්තේ. මාස්ටර් හැමවෙලාවෙම මියුසික් එකක් අහන්න දීලා කියනවා දැන් දැනෙන දේ කියන්න කියලා. මේ ක්රියාකාරකම එක්ක තමයි අපි කන පුහුණු කරන්න පටන්ගත්තේ.
පිටරටක නම් පුහුණුව ලබන්නේ පොඩි කාලේ ඉඳලාමයි.
පුංචි කාලේ ඉඳලා මියුසික් කරන එකේ වාසිය තමයි අපි ඒ අවධිය වෙනකොට පිරිලා නැති එක. හැබැයි අපි උසස් පෙළ ඉවරවෙලා මාස්ටර් ළඟට ගියාම, ඔහු අපිව අර තැනට ගෙනිහින් තමයි අපිට සංගීතය උගන්නන්න පටන්ගත්තේ. මම සංගීතය මහා දුරකට හදාරලා නොතිබුණ එක ලොකු වාසියක් වුණා. උත්තර භාරතීය රාග සංගීතය එහෙම හදාරපු කෙනෙකුට ඒකෙන් මිදෙන්න අමාරුයිනේ. මාස්ටර් අපිව කිසිම සුවිශේෂ සංගීතයකට කොටුකළේ නෑ. ලෝකේ කොහේවත් සංගීත අධ්යාපනය ඇතුළේ එහෙම සංගීතය උගන්නන තැනක් තියෙනවා කියලා මම හිතන්නේ නෑ. බටහිර කටහඬ පුහුණු පාඨමාලාවක පුහුණුවෙන කෙනාට ඒ ශෛලියේ ගායනාවන් විතරයි කරන්න පුළුවන්. බටහිර සංගීතයේදී අපි හැමවෙලාවෙම ස්ට්රේල් නෝට් කියන්නේ. උත්තර භාරතීය රාග සංගීතයේ වේරියේෂන්ස් නැතිනම් හඬ නමලා ගන්න දේවල් තියෙනවා. එහෙම වුණාම වෙස්ටන් කියන සංගීතයේ පරතෙරට ගිය කෙනෙකුට මේක අඳුනගන්න අමාරු වෙන්න පුළුවන්. උත්තර භාරතීය හෝ කර්ණාටක සංගීතයේ පරතෙරට ගිය කෙනෙකුට වුණත් එහෙමයි. මාස්ටර් ඒ සීමාවන් මකලා දැම්මා. ‘මොළේ ස්තර තුනක් තියෙනවා. මගේ උඩ දෙක පිරුණේ නෑ ඉස්කෝලේ ගියේ නැති නිසා. ඒ නිසා මම පෙර ආත්මයෙන් ගෙනාපු දේවල්වලින් තමයි වැඩ ගන්නේ’ කියලා තමයි මාස්ටර් අපිට නිතරම කිව්වේ. අද පාසල කියන්නේ අපේ දක්ෂතා හැකියාවන් මකලා දාන තැන.
මාස්ටර් ළඟට යනකොට තිබුණ හඬයි ශාස්ත්රාලයෙන් දුරස්වෙනකොට තිබුණ හඬයි අතර වෙනස කොහොමද?
මම ශාස්ත්රාලයට එනකොට මට හඬක් තිබුණා, හරි හීනියි ඒ හඬ. ලොකු පරාසයකුත් තිබුණා, හැබැයි ඒක ප්රබල නෑ. සරල ගීතයක් කියන්න පුළුවන් හඬක් තමයි තිබුණේ. මුලින්ම මාස්ටර් ළඟ ඉඳලා කිව්වේ කෝ මෙතැනටවත් ඇහෙන්නේ නෑ කියලා. අන්තිමට හදාරපු ශිල්ප ක්රම හරහා හඬ එළියට ගත්තා. ශරීරයේ තියෙන එනර්ජි එක නැතිනම් ශක්තිය අපි දෙන්න ඕනෑ හඬට. ඒකට මුලින්ම අපි සැහැල්ලූ වෙන්න ඕනෑ. මාංශපේශි හිරකරගෙන තදකරගෙන සිංග් කරන කෙනෙක්, නිකං කෑගහනවා හූ කියනවා වගේ තමයි ඇහෙන්නේ. අපි සෑහෙන්න දිව්වා. යෝග කළා. ශරීරික අභ්යාස ඉතා වැදගත්. ඊට පස්සේ බී්රතින් එක්සසයිසස්. ඒ සේරම ඉවරවුණාට පස්සේ තමයි හඬ සඳහා අභ්යාස කරන්නේ. ඊට පස්සේ ඉවසීම, ඇහුන්කන් දීම වගේ දේවල් ප්රගුණ කළා.
අනුකරණයෙන් අපිව ඈත් කළා. ‘සොඳුරු වර්ණදාසි’ එකේ රඟපෑ දිලිකා අබේසේකර වගේ අය ඇවිත් සිංග් කරනකොට, අහෝ ‘ආසාවේ ගිජුලිහිණියන්‘ වගේ ආරයාවන් ගායනය කරනකොට පුදුම ආසාවකින් අහගෙන ඉන්නේ. ඊළඟට මම ඒවා ගෙදර ගිහිං ගායනය කරනවා. සුප්රානෝ කියන හඬ පරාසයෙන් නෙවෙයි ඊට පරාසයන් දෙකක් විතර පහළින් තමයි මගේ හඬ තිබුණේ. ඉතිං මම සුප්රානෝ කියන පරාසයට යන්න උත්සාහ කරනවා. මාස්ටර් කවදාවත් හොඳයි කියන්නේ නෑ. ඉතිං අපි හොඳ වෙන්න උත්සාහ කරනවා. සමහර දේවල් මම තනියෙම අධ්යයනය කළා. සමහර වෙලාවලට මාස්ටර් වුණත් ඒ දේවල් ගැන පුදුම වුණා. අන්තිමට මාව සති අන්තයේ සංගීත පන්තියට උගන්නන්න දැම්මා. දාලා මාස්ටර් බලාගෙන ඉන්නවා. ඔහොම උගන්නනකොට දවසක් මාස්ටර් මට කතාකරලා කියනවා ‘උඹ මාරයිනේ‘ කියලා. ඒ කැපවීම තමයි මේ තාක් දුරකට එන්න පාර කිව්වේ.
කටහඬ භාවිත කිරීමේ ඉහළම තැන, ඔපෙරා ගායිකාවක් වීම සහ ඔපෙරා ගායනයේ ඔබ ඉන්න තැන ගැන කතාකරමු.
බටහිර වර්ගීකරණයත් එක්ක ගත්තාම මම ඉන්නේ සුප්රානෝ කියන තැන. සුප්රානෝ කියන එකෙත් ඉහළටම යන්න බැරිවුණා. මම තවත් හදාරනවා ඒ පැත්තේ රේන්ජ් එක වැඩිකරගැනීම සඳහා. කීබෝඞ් එක ගත්තාම මන්ද්ර සප්තකය, මධ්ය සප්තකය, උච්ච සප්තකය කියන සප්තක තුනම මට ගයන්න පුළුවන්. එතැනිනුත් එහාට තමයි සාමාන්යයෙන් සුප්රානෝ කියන්නේ. සාමාන්යයෙන් බටහිර ක්රමය ගත්තාම ඒගොල්ලන්ගේ බේස්, ඇල්ටෝ, ටෙනර්, මෙසර්සුප්රානෝ, සුප්රානෝ කියලා තියෙනවා. හැබැයි ඔවුන් ඇල්ටෝ නම් ඒ රේන්ජ් එකේ විතරයි සිංග් කරන්නේ. සුප්රානෝ නම් ඒක විතරයි. පුහුණුවත් එහෙමයි. මුලින්ම ඒ කෙනාට පුළුවන් රේන්ජ් එක අල්ලගෙන, ඒක වැඩිදියුණු කරන එක තමයි බටහිර පුහුණුවෙන් කරන්නේ. කවදාවත් ඒ හඬ පරාසයන් මාරුවෙන්නේ නෑ. මාරු කරන්නෙත් නෑ.
ඇයි අපි හැම රේන්ජ් එකම ස්පර්ශ කරන්නේ.
ඒක ආසියාවේ කලර් එක කියලා තමයි මට හිතෙන්නේ. ඒක හැමෝටම කරන්න අමාරුයි. නන්දා මාලිනියගේ හඬ පරාසය ඇල්ටෝ. ඒක හරිම ලස්සනයි. කාන්තාවකගේ ඇල්ටෝ කියන හඬ පරාසය හරිම ලස්සනයි. දීපිකා ප්රියදර්ශනී ඉන්නේත් ඇල්ටෝ රේන්ජ් එකේ. හැබැයි ඔවුන් උච්ච ස්වර ගායනා කරන්න ගියාම ඒ කලර් එක නැතිවෙනවා. අපිට ඕනෑ නම් පුහුණු කරලා රේන්ජ් එක වැඩි කරගන්න පුළුවන්. නමුත් බටහිර සංගීතය ශික්ෂණයකට, නීතිරීති ගොඩකට යටවෙලා ඉන්නේ. සංගීතය කියන්නේ හරි මැතමැටිකල් දෙයක්. බටහිර ඒක ගන්නේ එතැනින්.
මාස්ටර් මෙතැනදි සෑහෙන්න වෙනස්. ඔහු තමන්ගේ නිර්මාණ හරහා දෙන්න උත්සාහ කළේ ආසියාතික හඬක්. ඔපෙරා කිව්වාට ඒවා අස්සේ තිබුණේ ආසියාතික වර්ණය. මාස්ටර්ගේ ඔපෙරා බටහිර අර්ථයෙන් මනින ඔපෙරා නෙවෙයි. ඔහු ගත්තේ ඒ ශිල්ප ක්රමය විතරයි.
මාස්ටර්ගේ ඔපෙරා අරං හොඳට අහන්න ඒවා තුළ තියෙන්නේ අපේ ජන සංගීතය. ඉන්දියානු රාග සංගීතය. මේ හැම එකක්ම මිශ්රවුණ එකක් තමයි මාස්ටර් අරං එන්නේ. ආකෘතිය විතරයි ඔහු පිටින් ගත්තේ. බල්ලෙක් උඩු බුරලන සද්දේ ගන්න. ඒක කැත නැහැ. ඈතට විහිදෙනවා. කටහඬ පුහුණු කරනකොට මේවා උගන්නනවා. බල්ලා උඩු බුරන එකේ වුණත්, ඌ හුස්ම ගන්න රටාවක් තියෙන්නේ. ස්ටෙකාටෝ කියන කෙටි ස්වර ගයන්න අපි මේ ක්රමය තමයි උගන්නන්නේ. කුරුල්ලෝ කෑගහන එකක් නිරීක්ෂණය කරන්න. එතැන මේ කියන සංගීතයේ මිකැනිසම් එක තිබෙනවා. මේ දේවල් තියෙන්නේ සොබාදහම තුළම තමයි. ඒ නිසා මේ හැම පරාසයක්ම ඉගැන්වීම අපිට ලොකු වාසියක්. පිටරටවලට ගිහිං අපි මේ හැම පරාසයක්ම ගයනකොට ඔවුන් පුදුම වෙනවා. ඒ පුදුමයට හේතුව කේමදාසයන්ගේ ඉගැන්වීම. මේක ලෝකේ කොහේවත් නෑ. හොඳ ඔපෙරා සිංගර් කෙනෙක් ළඟදී සෞන්දර්ය කැම්පස් එකට ආවාම ඉන්දිකා උපමාලි අක්කා ‘අග්නි’ ඔපෙරාවේ ‘ගිනි දෙවඟන’ කියන ආරයාව කියන්න දීලා තියෙනවා. එයාට ඒක කියන්න බැරිවෙලා. ඒකේ තනිකරම තියෙන්නේ උත්තරභාරතීය රාගධාරී සංගීතය. බටහිර සංගීතයේ තියෙන්නේ කෝඞ්ස්. ඒ කෝඞ් එකේ බර තමයි හඬට හැම තිස්සෙම දෙන්නේ. ස්ටේ්රට්ස් නෝට්ස් කියන්නේ. හඬ නමනවා නම් මීන් කරලා යන්නේ. අර කරණාටක සංගීතයේ, උත්තරභාරතීය රාගධාරී සංගීතයේ වගේ ළඟ ළඟ ස්වර, පොඩි පොඩි අලංකාර අඩුයි. ඒ වෙනස ඔවුන්ට පුදුමයක්. අපි මේ දෙකම එක වගේ හදාරනවා. ඒක මිශ්ර කරගන්නවා.
බටහිර හරි පෙරදිග හරි ඔබ ආසාවෙන් අහපු කටහඬවල් ගැන කතාකළොත්.
කිරි ටේ කනාවා කියලා නවසීලන්ත ඔපෙරා සිංගර් කෙනෙක් ඉන්නවා, ඊළඟට ලූසියානෝ පවරාටි කියන ඉතාලි සිංගර්, ඔය වගේ කිහිපදෙනෙක්ගේ දේවල් නිතරම ඇහුවා. හැබැයි හැදෑරීම පිණිස ඇහුවාට බටහිර පැත්තට ගියාම ඒක අපිට විඳින්න අමාරුයි. මේ ළඟදී රෂියන් කල්චරල් සෙන්ටර් එකට ආවා ඊශ්රායෙල් ඔපෙරා සිංගර් කෙනෙක්, මම දැක්කා එයාගේ පොඩි ආසියාතික කලර් එකක්. හැඟීම් තමයි එයා සිංග් කළේ. ඒක මට ගොඩක් දැනුණා.
ඔපෙරා ගායිකාවක් සරල ගී ගයන්නියක් වෙනකොට ඒ සංක්රාන්තිය කොහොමද වෙන්නේ..
මාස්ටර් නැතිවුණාට පස්සේ මම හින්දි ගීත සංගමයකට බැඳිලා හින්දි ගී ගයන්න පටන් ගත්තා. එයාලා කියන්න ගත්තා ඔයාගේ වොයිස් එක ක්ලියර් නැහැ කියලා. පොඩි හස්කි ගතියක්, ‘ස්‘ එකක් එනවා කියලා. මම හිතන්නේ ඒක එන්නේ අර පුහුණුව නිසා. ඊට පස්සේ මම අවුරුදු දෙකක් විතර අර ඔපෙරා විදිහට සිංග් කරන්නේ නැතුව ඉන්න ගමන් මේක අහන්න ගත්තා. ඒකත් එක්ක මම ලොකු අවුලක් නැතුව සරල ගීතයට ආවා.
බටහිර සංගීතයට වැඩිය ඉන්දියානු සංගීතය ගත්තත්, හැඟීම් තමයි ඔවුන් ගයන්නේ. ගැහැනියක් ගයනකොට අපි ඒක අස්සේ ස්ත්රී ලාලිත්යය වගේ දේවලූත් බලාපොරොත්තු වෙනවා. ඔබේ අදහස මොකද්ද මේ ගැන.
‘අග්නි’ ඔපෙරාව පටන් ගත්ත තැන ඉඳලා ඉවර වෙනකම් මම හිටියා. එරික් ඉලයප්ආරච්චි ඇවිත් කතාකරන දේවල් සේරම මම දකිනවා. මම කෝරස් එකේ හිටියේ. ප්රධාන චරිතයක් වුණ ‘මිහිපබා’ කියන චරිතය කරපු මාස්ටර්ගේ ශිෂ්යාවට අසනීප වෙලා එන්න බැරිවෙනවා. ඊට පස්සේ තමයි මේ චරිතය මට පැවරෙන්නේ. මම හරි කෙට්ටුයි, පෙනුමක් නෑ. මිහිපබා කියන්නේ ආසියාතික ගැහැනියගේ සංකේතාත්මක නිරූපණයක්. ආසියාතික ගැහැනිය කියන්න පුළුවන්ද මේ පෙනුම එක්ක. ඉතිං මාස්ටර් හැමදාම කණ්ණාඩියක් ඉස්සරහට එක්කරගෙන ගිහිං මුහුණේ ඉරි, රේඛා අඳිනවා. මැටි පිඬකින් මිහිපබා අඹනවා වගේ, ඒ චරිතයට හිමි හැඟීම් පොදිය අස්සේ ජීවත් වෙන්න මාස්ටර් පුරුදු කළා. නන්දා මාලනී, මාලනී බුලත්සිංහල වගේ ගායිකාවන්ගේ ගීතවල වුණත් මාස්ටර් ඒ හැඟීම අරං පෙන්නුවා. ගොඩාක් ගායක ගායිකාවෝ මාස්ටර් ළඟ නැතුව පස්සේ ගයනකොට ඒ හැඟීම නැහැ. හැඟීම් ගායනා කරන්නේ කොහොමද කියලා මාස්ටර් ඉගැන්නුවේ එහෙමයි. අපේ ඇෙඟ් හැම තැනකින්ම අපිට සිංග් කරන්න පුළුවන්. මේ ඇඟිලි තුඩගින් පවා අපිට ගයන්න පුළුවන්. අපේ හැඟීම් ප්රකාශනය කියන දේ තිබෙන්නේ එතැන. අපි සින්දුවක් කියනකොට හුස්ම ගන්නේ කොහොමද, කොතැනින්ද කියන එක ඇතුළේ තමයි හැඟීම තිබෙන්නේ. මම අදටත් මොන ගායනයක් කළත් හැඟීම් ප්රකාශනයට තමයි මුල් තැන දෙන්නේ. ගායනය කියන්නේ නිකන්ම නිකන් ස්වර ටිකකුයි, වචන ටිකකුයි නෙවෙයි. එක තැනක වාඩිවෙලා ගල්වෙලා සින්දු කියන්න පුළුවන්ද කියලා ගොඩාක් අය අහනවා. මහත ශරීරයක් තියෙන රහට් පටේ අලී කාන්, ලූෂියානෝ පවරාටි, ඔවුන් කොහොමද මහන්සියක් නැතුව මෙහෙම රහට ගයන්නේ කියලා තමයි අපිට හිතෙන්නේ. එයාලා පුහුණු වෙලා තමයි එතැනට එන්නේ. එහෙම වුණාම නිරායාසයෙන් ගැයෙනවා. ඒ ගායනයේ රහස තියෙන්නේ පුහුණුවේ.
සිනමා ගායිකාවෝ කොතරම් හිටියත් සුනිලා අබේසේකරගේ කටහඬ හරිම දුර්ලභයි. ඒක වෙන කලර් එකක්. එහෙම වෙන්නේ කොහොමද?
සුනිලාගේ හඬ හරිම යුනික්. ආදේශක නැහැ. අමරසිරි පීරිස් එහෙම ශාරීරික පුහුණුවක් කරන්නෙම නැති කෙනෙක්. ඒත් බලන්න ඔහුගේ ගායනාවන්. ඒක නිකං දෙවියන් දුන් තෑග්ගක් වගේ දෙයක්. පුහුණුවක් නැතුව වුණත් ඔහුගේ ඇඟ තුළ අපි පුහුණු කරලා ගන්න ඒ මිකැනිසම් එක තියෙනවා. සුනිලා අබේසේකර මහත්මිය මාස්ටර් සමග වැඩ කරලා තිබෙනවා. හරි බරක් තිබෙන හඬක් ඇයට තිබුණේ. ඒක පුහුණුකරලා ගත්තා කියලා මට නම් හිතෙන්නේ නෑ. මමත් එතුමිය ගායනය කරපු ගීත ගායනය කරලා තිබෙනවා. නමුත් ඒ ක්ලර් එක අපිට ගන්න බෑ. ඒ හැඟීම යම් ප්රමාණයකට ගන්න පුළුවන් වුණත්!. පුළුල් තිරයට එනකොට ඒ රූප කතාකරනවා, ඒකට ගායනයෙන් පණ දෙනවා කියන්නේ ලේසි නෑ.
මේ බටහිර පුහුණුවේ තියෙන එක අවුලක් තමයි අපි හැමෝගෙම හඬ එක වගේ ඇහෙන එක. සමහරු ඉන්දිකා උපමාලිගේ හඬ සහ මගේ හඬ සමාන කරන්නේ ඒක නිසා. හැබැයි සියුම්ව ඇහුවොත් වෙනස්කම් දැනේවි. ඒ නිසා ඒ සියුම්කම හදාගන්න අපි මහන්සි ගන්න ඕනෑ. සිනමා සංගීතයට එනකොට ඒක සෑහෙන්න වැදගත්.
ලෝකයේ කොහේවත් ඔපෙරා ගායිකාවක් ඩබින් කරන්න යන්නේ නෑ. මේ රටේ අවුලකටද මන්දා ඔබ ඔපෙරා ගායිකාවක් වෙනවාට අමතරව හඬ ශිල්පිනියක්.
ජයන්ත චන්ද්රසිරි මහත්තයාගේ ‘සතර දෙනෙක් සෙන්පතියෝ’ ටෙලිනාට්යයේ තේමා ගීතය මම ගායනය කළා. ඒකෙත් ඔපෙරා ශෛලියට සමානයි, ගායනය. නමුත් හැඟීම් ගායනාවක් එතැන තිබෙන්නේ. මගේම ගීත පහක් විතර දැන් මම කරලා තියෙනවා. ඒවා තුළත් හැඟීම් ගායනයට තමයි මම මුල් තැන දෙන්නේ. මම කවදාවත් එළිමහන් ප්රසංගවල සින්දු කියන්න බලාගෙන ඉන්න කෙනෙක් නෙවෙයි. අපි එළිමහනට යනවා කියන්නේම, අපි අපේ කන විනාශ කරගන්නවා කියන එක. අපි ඔපෙරා ගායනය ප්රගුණ කළාට මෙහේ ඔපෙරා නිර්මාණ කෙරෙන්නේම නැති මට්ටමක් තිබෙන්නේ. පිටරටකට ගියා නම්, විශේෂයෙන් බටහිරට ගියා නම්, අපිට මේ ක්ෂේත්රයේම ඉස්සරහට යන්න පුළුවන්. මේ රට දාලා යන්න අදහසක් නෑ. නමුත් කෙටි කාලයකට පිටරටකට ගිහිං තව ටිකක් ඉගනගෙන එන්න අදහසක් තිබෙනවා. අපි මෙහේ ඉන්නවා නම් යම් දෙයක් කළ යුතුයි. ඉතිං මම ඔපෙරා ගායනයට අමතරව සරල ගී ගයන්නියක් වගේම හඬ ශිල්පිනියක් විදිහටත් කටයුතු කරනවා. ඉදිරියේදී කටහඬ පුහුණු ආයතනයක් පටන්ගන්නත් පොඩි බලාපොරොත්තුවක් තිබෙනවා.