දෙවැනි මනාපය තීරණාත්මකයි
කථිකාචාර්ය සුමිත් චාමින්ද
දැන් උදාවෙලා තියෙන දේශපාලන වාතාවරණය 2015 තිබුණු තත්වයට වඩා ඉතාම වෙනස් තත්වයක්. එදා සහ අද තිබෙන බල හවුල ගැන විශ්ලේෂණයක් ඇසුරින් ඒ දෙස බලන්න පුළුවන්. ඒ වගේම කලාපීය හා ගෝලීය දේශපාලන තත්වයත් සැලකිල්ලට අරගෙන විශ්ලේෂණය කරන්න පුළුවන්.
2015දී මහින්ද රාජපක්ෂගේ ව්‍යාපෘතිය බිඳ වැටෙමින් තිබුණේ. එහෙත් ඒ ව්‍යාපෘතියේ විදියට සිංහල ජාතිකවාදී කණ්ඩායම් හිටියා වගේම යම් විදියකින් පැරණි සමසමාජ, කොමියුනිස්ට් ඇතුළු වාමාංශික කණ්ඩායම් සහ පැරණි ශ‍්‍රීලනිප සාමාජිකයනුත් හිටියා. ඊට අමතරව විමල් වීරවංශලා, උදය ගම්මන්පිලලාගේ සිංහල ජාතිකවාදී කණ්ඩායමක් හිටියා. මේ බල හවුල තුළ අදට සාපේක්ෂව අධිකාරීවාදී ලක්ෂණ තිබුණා. එහෙත් එය තුලනය කරන ඇතැම් අභ්‍යන්තර බලවේගත් තිබුණා.
එහෙත් අද තිබෙන ගෝඨාභය රාජපක්ෂගේ ව්‍යාපෘතිය ඊට වඩා අධිකාරීවාදී ලක්ෂණ සහිත බල හවුලක් කියලා අපි හිතන්නේ. මොකද ඒක තුළ වියත් මග, එළිය වගේ සංවිධාන නියෝජනය කරන නව ධනේශ්වර පන්ති ස්තරයක් ඉන්නවා. වියත් මග සම්මේලනයේදී ඒ බව පේනවා. හැරී ජයවර්ධන, සුමල් පෙරේරා වගේ මූල්‍ය ධනපතීන් එතැන හිටියා. මේ ධනේශ්වර කණ්ඩායම්වලට තියෙන පොදු ලක්ෂණයක් වන්නේ පහුගිය කාලයේ ආර්ථිකය එක තැන පල්වීමේ තත්වයත් එක්ක ඔවුන්ට තමන්ගේ ලාභ ඉපැයීමේ අරමුණු සඳහා ඉතාම ශක්තිමත් පාලකයෙක් ඉල්ලා සිටීමේ ප‍්‍රවණතාවය. ඊට අමතරව යම් යම් වෘත්තීයමය කණ්ඩායම් සම්බන්ධ වෙලා ඉන්නවා. විශේෂයෙන්ම පෞද්ගලික ව්‍යවසායන් සම්බන්ධ සීඊ ඕලා හෙවත් කළමනාකරුවන්ගේ පන්තියක් එතැන ඉන්නවා. ඊට අමතරව ඉතාම අන්තවාදී සිංහල බෞද්ධ කණ්ඩායම් ඒකත් එක්ක එකතුවෙලා ඉන්නවා. මේ පිරිසට යම්කිසි ජන පදනමක් සපයන්නේ බැසිල් රාජපක්ෂ නිර්මාණය කරපු අනුග‍්‍රාහක දේශපාලනය මත පදනම් වූ පක්ෂ ව්‍යුහය.
ලංකාවේ දේශපාලන ඉතිහාසයේ කිසිම කාලෙක හමුදා නිලධර ශ්‍රේණීන් පාලන පන්ති බල හවුලට ඇතුළුවෙලා නැහැ. හැමදාම හමුදා නිලධර ශ්‍රේණීන් හිටියේ දේශපාලන සමාජයට පිටින්. එහෙත් අද විශ‍්‍රාමික හමුදා නිලධාරීන් ඇතුළු අය දේශපාලන සමාජයේ සක‍්‍රිය භූමිකාවක් බාරගැනීමේ අවදානමක් තියෙනවා.
මේ බල හවුල තුළ මහින්ද රාජපක්ෂ වටේ හිටපු සමාජ ප්රජාතන්ත්රවාදී කණ්ඩායම් හිටියත් ඔවුන් සෑහෙන්න ආන්තික වෙමින් පවතිනවා. පැත්තකට තල්ලූ වෙනවා. අපි බලන්න ඕනෑ මේ ව්‍යාපෘතියට බලය ලැබුණොත් හැදෙන ආණ්ඩුව මොකක්ද කියන එකටත් වඩා හැදෙන පාලන තන්ත‍්‍රය හෙවත් රෙජීමය මොකක්ද කියලා. ඒක බොහෝවිට ඉතාම අධිකාරීවාදී ස්වරූපයක් ගන්න නව ධනේශ්වර කණ්ඩායම්වල පාලන තන්ත‍්‍රයක් වෙන්නට ඉඩකඩ තියෙනවා. ඒ වගේම ඒක සිංහල බෞද්ධ අතිබහුතරය මත පදනම් වූ ව්‍යාපෘතියක් වීමේ අවදානමක් තියෙනවා.
අපි ඔය තත්වය සංසන්දනය කරන්නේ ඉන්දීය නරේන්ද්‍ර මෝඩිගේ පහුගිය මහමැතිවරණ ජයග‍්‍රහණය සමඟයි. එම මැතිවරණය ක‍්‍රියාත්මක වුණේ හින්දුත්වවාදී ව්‍යාපාරය මත. හින්දු බහුතරය මත පදනම් වෙලා විශාල ජයග‍්‍රහණයක් ලබාගත්තා. ජයග‍්‍රහණයෙන් පස්සේ කළ දේවල් අපට දැනටමත් පෙනෙනවා. කාශ්මීරයේ ස්වාධීන ප‍්‍රාන්ත තත්වය නැතිකළා. ඇසෑමයේ සහ ඉන්දියාව පුරාම මුස්ලිම් සරණාගත ප‍්‍රශ්නයක් ඇතිවෙලා. ලක්ෂ ගණනක මුස්ලිම් ජනයා ඉතාම බියෙන් හා සැකයෙන් ජීවත්වෙනවා. ලංකාවේත් ගෝඨාභය රාජපක්ෂගේ ව්‍යාපෘතිය ජයග‍්‍රහණය කළොත් සුළු ජනවර්ග, විශේෂයෙන්ම දෙමළ හා මුස්ලිම් ජනවර්ගවල නියෝජනයක් නැතිව තමයි ඔවුන් ජයග‍්‍රහණය කරන්නේ. ඒක සිද්ධවෙන්නේ බහුතර ජනවර්ගය මත පදනම් වෙලා. ඒක ඉතාම හිංසනකාරී, බහුතරවාදී දිශාවකට ගමන් කරන්න ඉඩ තියෙනවා.
වත්මන් තත්වය ගෝලීය දේශපාලනය සමගත් සැලකිල්ලට ගත යුතුයි. ජාත්‍යන්තර වශයෙන් 2016දී ඩොනල්ඞ් ට‍්‍රම්ප් ඇමෙරිකානු ජනාධිපතිධුරයට පත්වීමෙන් පසු ලිබරල් ජාත්‍යන්තර පර්යායේ යම්කිසි බිඳවැටීමක් සිදුවෙනවා. එක්සත් ජනපදයේ මූලිකත්වයෙන් ලිබරල්වාදය මත පදනම් වුණු ජාත්‍යන්තර සිවිල් සමාජය ශක්තිමත් කිරීමේ උපායමාර්ගික වැඩපිළිවෙළක් තිබුණා. එහිදී මානව හිමිකම් වැනි මාතෘකා සාකච්ඡුාවට ගැනුණා. ඩොනල්ඞ් ට‍්‍රම්ප් බලයට පත්වීමත් එක්ක ඒක බිඳවැටුණා. මහා බි‍්‍රතාන්‍යයේ අගමැතිධුරයට පත්වූ බොරිස් ජොන්සනුත් නියෝජනය කරන්නේ ට‍්‍රම්ප් නියෝජනය කරන අන්ත දක්ෂිණාංශික ගතානුගතිකවාදී දේශපාලනය. ඉන්දියාවේ නරේන්ද්‍ර මෝඩි නියෝජනය කරන්නේත් එවැනි දේශපාලනයක්. ලෝකය පුරා මෙවැනි අදහස් හා නායකයන් බලයට එනවා. මේ වාතාවරණය තුළ ලංකාවේ ලිබරල් නිදහස සහ ප්රජාතන්ත්රවාදය අනතුරට පත්වුණොත් එයට පිළිතුරු වීම ලෙහෙසි පහසු වැඩක් නොවේවි.
ඉස්සර ලැබුණා වගේ ජාත්‍යන්තර සහයෝගයක් ප්රජාතන්ත්රවාදී අරගලය වෙනුවෙන් බලාපොරොත්තු වෙන්න බැහැ. සරල භාෂාවෙන් මෙහෙම කියමු. ඉස්සර නම් මෙහේ ලිබරල් නිදහස නැතිවෙනකොට එම්බසිවලට දුවන්න පුළුවන්. සමහරු එම්බසිවලට දුවලා, ලංකාවේ ඉන්න බැරි බව කියලා පිටරට පදිංචියටත් ගියා. ඉස්සරහට ඒ කිසිවක් කරන්න තියෙන ඉඩ අඩුයි. මොකද බටහිර ලෝකයේ අන්ත දක්ෂිණාංශික ව්‍යාපාර හිස ඔසවලා තියෙනවා.
මෑතකාලීන ප‍්‍රබලම උදාහරණයක් ගනිමු. සවුදි අරාබිය තමන්ගේ රටේ පුරවැසියෙක් වන ජමාල් කෂෝගිව ඝාතනය කළාට පස්සේත් ඩොනල්ඞ් ට‍්‍රම්ප් ජනාධිපතිවරයා එයට එරෙහිව පෙනී හිටියේ නැහැ. එවැනි පසුබිමක ඉස්සර වගේ ලොකුවට ජාත්‍යන්තර සහයෝගයත් බලාපොරොත්තු වෙන්න බෑ. ඒ නිසයි 2015ට වඩා දැන් තත්වය වෙනස් බව කියන්නේ. මොකද එළියේ පරිසරයත් එච්චර හොඳ නෑ.
ඒ එක්කම අනෙක් පැත්තෙන් අප සැලකිල්ලට ගන්න කාරණාවක් තියෙනවා. එක්සත් ජාතික පක්ෂය ගැනත් සුභවාදී අපේක්ෂාවක් තබාගන්නත් බැහැ. ප්රජාතන්ත්රවාදී ප‍්‍රතිසංස්කරණ පැත්තෙන් ඇත්තටම විශ්වාසයක් තියාගන්න පුළුවන් ජාතික ජන බලවේගය, පෙරටුගාමී සමාජවාදී පක්ෂය ඇතුළු වාමාංශික ව්‍යාපාර ගැනයි. ඒකත් සැලකිල්ලට ගත්තාම ජනාධිපතිවරණය ඉදිරියේ දැන් තියෙන අභියෝගය තමයි වාමාංශික ප්රජාතන්ත්රවාදී අවකාශය පුළුල් කරන අතරේම පොදුජන පෙරමුණේ අධිකාරිවාදී ප‍්‍රවණතාවත් නතර කිරීම. ඒක ද්විත්ව අභියෝගයක්. අපේ දේශපාලන ගණන් බැලීම අනුව අපි හිතනවා ප‍්‍රධාන තරගකරුවන් දෙන්නා අතරේ සමීප තරගයක් තියෙන බව. තුන්වැනි අපේක්ෂකයාත් සැලකිය යුතු ඡුන්ද ප‍්‍රමාණයක් ලබාගන්නා තත්වයක් තියෙනවා. ඒ නිසා දෙවැනි මනාපය තීරණාත්මක වෙන්න පුළුවන් කියලා අපි හිතනවා. ඒ නිසා අපි යෝජනා කරන්නේ වාමාංශික ප‍්‍රගතිශීලී බලවේග ශක්තිමත් කරමින් ඡුන්දය ලබාදෙන අය ඒ අතරේම අධිකාරීවාදය වැළැක්වීමේ වුවමනාව ගැනත් බරපතළ අවධානය යොමු කළ යුතුයි කියන එක.
හංසයා දිනවන්න
මහාචාර්ය චන්ද්‍රගුප්ත තේනුවර
මේක ඉතාම තීරණාත්මක මොහොතක්. අපට දැන් කල්පනා කරන්න වෙලා තියෙන්නේ ජීවිතයද මරණයද කියලයි. ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදයද ඒකාධිපතිවාදයද කියලයි. නිදහසද පීඩනයද කියලයි. අපට ඕනෑ හැමවිටම ප්රජාතන්ත්රවාදී, නිදහස් අවකාශය රැුකගන්නයි. ඕනෑම අදහසක් ප‍්‍රකාශ කිරීමට හා එසේ ප‍්‍රකාශ කිරීම නිසා තර්ජනයට ලක් නොවී සිටීමට ඕනෑ. ඒ සඳහා තනි පවුලකට ජයග‍්‍රහණය නොදී හැමෝගේම ජයග‍්‍රහණයක් ලබාගන්න ඕනෑ
කුසේ ප‍්‍රශ්න ගැන කතා තියෙනවා. එහෙත් කුසේ ප‍්‍රශ්න අපට විසඳාගන්න පුළුවන්. අපි කුස තියාගන්නට නම් ජීවිත්වීමේ අයිතිය සහ ප්රජාතන්ත්රවාදය රැුකගන්න ඕනෑ. රට ඉදිරියට ගෙනයන්නත්, ලබා ගත් ජයග‍්‍රහණ ඉදිරියට ගෙනයන්නත් මීට පෙර කරන්නට බැරිවූ යම් දේවල් ඉදිරියට ගෙනයන්නත් ඕනෑ. ඒ නිසා මේ අර්බුදකාරී අවස්ථාවේ හංසයා ඉදිරියේ කතිරය සලකුණු කරලා හංසයා දිනවන්න ඕනෑ. එතකොට තමයි අපට අවශ්‍ය දේවල් වෙනුවෙන් සටන් කරන්න පුළුවන් වෙන්නේ.
එහෙත් එතැනින් අපේ වැඬේ අවසන් වන්නේ නැහැ. අපට නිදහස ඕනෑ. දැන් නිදහස අනවශ්‍ය විදියට භාවිත වෙන බවත් පේනවා. අපි නිදහස වහල්භාවයෙන් තොරව පාවිච්චි කරන අවකාශයකට යා යුතුයි. එය එක දවසකින් කරන්න බැහැ. අපි අවුරුදු හතරහමාරක් තිස්සේ ඉදිරියට ඇවිල්ලා ඉන්නවා. ඉතිරි කාලයේදීත් ඒ වෙනුවෙන් වැඩ කරන්නයි ඕනෑ. පුරවැසියාගේ ප‍්‍රබලත්වය, තීරණයක් ගැනීමේ හැකියාව, ජීවිතය කුමක්ද, රැුකියාව කුමක්ද ආදිය ගැන නිදහසේ තීන්දු ගැනීමට තියෙන හැකියාව රැුකගැනීම වැදගත්. දේශපාලන වන්දනාව අවසන් කිරීමත්, පුරවැසියා වෙනුවෙන් වගකියන සමාජයක් හැදීමත් වැදගත්.
සියලූ කාරණා වෙනුවෙන් අපට ඉදිරියේදීත් අරගලයක් තියෙනවා. අපට තියෙන්නේ නොනිමි අරගලයක්. අපි ව්‍යවස්ථාව හා මැතිවරණ ක‍්‍රමය වෙනස් කරගන්න ඕනෑ. පහුගිය කාලයේදී 19 වැනි සංශෝධනය ඇතුළුව අපි දිනාගත් දේවල් තියෙනවා. එහෙත් ඒවායේ තියෙන අඩුපාඩු මතක් කරන්න ඕනෑ. ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාව වෙනස් කරගන්න ඕනෑ. විධායක ජනාධිපති ක‍්‍රමය අහෝසි කරන්න ඕනෑ.
කරන්නට දේවල් බොහෝම තියෙනවා. ඒ අතරින් අපි නිතර කතා නොකරන දෙයක් මතක් කළ යුතුයි. ඒ ජනාධිපතිවරණයෙන් පස්සේ සංස්කෘතිමය වෙනස්කම් කිරීම සඳහා පෙළගැසීමේ අවශ්‍යතාවයි. හුදෙක්ම දොළපිදේනි දෙන හෝ තාවකාලික විනෝදය ලබන සංස්කෘතික අවකාශයක් වෙනුවට සමාජයේ ආධ්‍යාත්මික කොටසේ අංගයක් බවට පත්වෙච්ච සංස්කෘතික අවකාශයක් ඕනෑ. නිදහසේ කලාකරුවන්ට වැඩ කරන්න පුළුවන් වෙන්න ඕනෑ. යටිතල පහසුකම් කලාව සඳහා ලබාගන්න ඕනෑ. මුළු රට පුරා තියෙන කලාවේ දුප්පත්කම පළවාහැරීම සඳහා අරගලයක් ඕනෑ. සංස්කෘතික කතිකාවට වැඩෙන්න ඉඩකඩක් තියෙන්න ඕනෑ. ආනන්දයෙන් ප‍්‍රඥාවට ගමන්කරන අවකාශයක් හදන්න නිර්මාණකරුවන්ට ඉඩ විවර කරන්න ඕනෑ.
මනෝරාජික තත්වයන්ට යන්න ඕනෑ නැහැ : දේශීය වෛද්‍ය පාලිත ගීගනගේ – පුරවැසි හඬ සංවිධානය
ජනාධිපතිවරණයේදී අපට පුරවැසියන් විදියට නම් දකින්න පුළුවන් වෙන්නේ ප‍්‍රධාන ධාරාවන් දෙකයි. එනම් කඳවුරු දෙකයි. ඉතිහාසයේ ඉඳන් හැමදාම මේ තත්වය තිබුණා. මේ කඳවුරු දෙකෙන් කාවහරි තෝරන්නයි ජනතාව පුරුදුවෙලා ඉන්නේ. ඒ නිසා මේක විකල්ප ධාරාවක් තෝරන මැතිවරණයක් නෙවෙයි.
අපි 2015දී සටන් කරලා යම් මට්ටමකට දිනාගත් ප්රජාතන්ත්රවාදය හා නිදහස කියන එක දැනටමත් භුක්ති විඳිමින් ඉන්නවා. ඒක අපි සටන් කරලා දිනාගත් දෙයක්. එහෙත් අපි සීයට සීයක් දිනාගත්තේ නැති දේවල් තියෙනවා. ඒ ගැන කණස්සල්ලක් තියෙන බව පෙනෙනවා.
අපි ජනතාවගෙන් ඉල්ලන්නේ 2015 දී දිනාගත් නිදහස හා ප්රජාතන්ත්රවාදය තවදුරටත් ශක්තිමත් කරන්න ඕනෑ බව. මේ වෙලාවේ ගෝඨාභය රාජපක්ෂ හා සජිත් පේ‍්‍රමදාස මහත්වරුන් දෙදෙනා ප‍්‍රධාන කඳවුරු දෙකේ අපේක්ෂකයන් විදියට ඉන්නවා. අපට දකින්න තියෙන්නේ සජිත් පේ‍්‍රමදාස මහතා නියෝජනය කරන කඳවුර ප්රජාතන්ත්රවාදය යම් මට්ටමකට හෝ රකීවි කියලයි. ඒක අපි කියන්නේ පුද්ගලයා මත පදනම්වෙලා නෙවෙයි. පෙනෙන්නට තියෙන සාධක මත පදනම් වෙලා.
අපි මහමැතිවරණයේදී විකල්ප තෝරමු. එහෙත් ජනාධිපතිවරණයේදී ප්රජාතන්ත්රවාදී කඳවුර දිනවීම වෙනුවෙන් කැපවෙමු. දැන් විකල්පය ජයගන්න ඉඩක් තියෙනවා කියලා මනෝරාජික තත්වයන්ට යන්න ඕනෑ නැහැ. මහපොළොවේ තියෙන තත්වය තේරුම් ගන්න ඕනෑ. අපි ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතාට විරුද්ධ වෙන්නේ වෙන කිසිම හේතුවක් නිසා නෙවෙයි. ඔහු වටේට කඳවුරු බැඳගෙන ඉන්න පුද්ගලයන් හා සංවිධාන ආදි සියලූ පාර්ශ්වයන් නිසායි. පහුගිය කාලය පුරාවට ඔවුන්ගේ ක‍්‍රියාකාරීත්වයන්, ඔවුන් කළ ප‍්‍රකාශ ආදි සියලූ කාරණා ගැන සැලකිලිමත් වෙලයි. අපි ගෝඨාභය රාජපක්ෂව පරාජය කළ යුතුයි. නිදහස නැතිවුණොත් අපට කිසිදෙයක් කරන්න බැරිවෙනවා.
තෙවැනි විකල්පයක් නෑ : කථිකාචාර්ය අමින්ද මෙත්සිල
ජනාධිපතිවරණයේදී විශාල පිරිසක් ඉල්ලූවාට දිනන්නේ ප‍්‍රධාන අපේක්ෂකයන් දෙන්නාගෙන් කෙනෙක් විතරයි. අපට ගෝඨාභය රාජපක්ෂ සහ සජිත් පේ‍්‍රමදාස කියන දෙන්නා ගැනම විශාල විවේචන තියෙනවා. එහෙත් මේ වෙලාවේ අපට දිනවන්න පුළුවන් තෙවැනි විකල්පයක් නෑ. ඒ නිසා මගේ යෝජනාව තමයි අවම නරක තෝරන්න කියන එක. දැන් හැඟීම්වලට වහල් වෙලා අනෙක් අපේක්ෂකයන්ට ඡුන්දය දීලා වැඩක් නැහැ. අනුර කුමාර ඇතුළු අනෙක් අපේක්ෂකයන් අතර හොඳ අය ඉන්නවා. එහෙත් ඔවුන්ට දිනන්න බැහැ. ඒ අය ගැන අපට තියෙන කැමැත්ත මත පාර්ලිමේන්තු ඡුන්දයේදී තීන්දුවක් ගන්න පුළුවන්. එහෙත් දැනට ඔවුන්ට දෙන ඡුන්දය අපරාධයක්.
රටට ඕනෑ පාලකයා කවුද, ප්රජාතන්ත්රවාදය අගයන පාලකයෙක්ද, නැත්නම් මිලිටරි නීතිය ක‍්‍රියාත්මක කරන පාලකයෙක්ද කියලා හිතලා හොඳ කෙනාට ඡුන්දය දෙන්න. සමහරු මිලිටරි පාලනයට කැමති ඇති. ඒකට කැමති අය ගෝඨාභය මහත්තයාට ඡුන්දය දෙන්න. ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදයට කැමති අය සජිත් පේ‍්‍රමදාස මහත්තයාට ඡුන්දය දෙන්න. කොහොම වුණත් අපි එක් කාරණයක් තේරුම් ගන්න ඕනෑ. මොන වැරැුද්ද තිබුණත්, මොන චෝදනාව තිබුණත් මම අහවල් පවුලට හෝ අහවල් පක්ෂයටම ඡුන්දය දෙනවා කියලා හිතන්නේ නැතිව ඒ ඒ අවස්ථාවට ගැළපෙන විදියට නායකයන්ව පත් කරගන්න දවසට තමයි මේ රට හැදෙන්නේ.
ඒකාධිපතිවාදය පරදවන්න : සිවිල් ක‍්‍රියාකාරික රාජා උස්වැටකෙයියාව
දැන් කළ යුත්තේ එකම දෙයයි. යම් ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍ර විරෝධී ආඥාදායක තත්වයක් රට තුළ තියෙනවා නම් ඒකට විරුද්ධව කිසිම භේදයක් නැතිව එකට එකතු වෙන්න තමයි තියෙන්නේ. ජාත්‍යන්තරව බැලූවත් රුසියාවේ පොල්පොට්ලා, ඉඩි අමීන්ලා, ඉතාලියේ මුසලෝනි, ජර්මනියේ ඇඩොල්ෆ් හිට්ලර් කටයුතු කරපු ආකාරය සිහිතබාගත යුතුයි. හිට්ලර් ජර්මනියේ සමාජවාදී පක්ෂය හදාගෙන පාර්ලිමේන්තුවට ගියා. එදා ඔහුව පරද්දන්න බැරිවුණා. ඒ හිට්ලර්ට එරෙහිව සිටි ප්රජාතන්ත්රවාදී බලවේග අතර එකඟතාවක් නැති නිසා. එදා කොමියුනිස්ට් පක්ෂය හා සමාජ ප්රජාතන්ත්රවාදී පක්ෂය අතර හිට්ලර්ගේ අවදානම ගැන අවබෝධයක් ඇතිව එකඟතාවක් හදාගෙන එදා හිට්ලර්ගේ ෆැසිස්ට් ඒකාධිපතිත්වය පරාද කළා නම් ජීවිත ලක්ෂ ගණනක් රැුකගන්න තිබුණා.
හිට්ලර්ගේ තත්වය සහ දැන් ලංකාවේ තත්වය අතර සමානතා තියෙනවා. හිට්ලරුත් නගර සැලසුම් කරපු කෙනෙක්. ෆෝක්ස්වැගන් කාර් එක හැදුවේත් එයා. බල්ලන්ට ඔහු ආදරෙයි. පොඩි ළමයින්ට ආදරෙයි. හිට්ලර් බලයට පත්වෙන්න කලිනුත්, හිට්ලර් ආවාම ඔය කියන තරම් දේවල් නොවේවි කියලා කියපු අය හිටියා.
අපේ රටට එහෙම වෙන්න දෙන්න හොඳනැහැ. ආදරය තියෙන සියලූදෙනා එකතුවෙලා මේ ඒකාධිපතිවාදය පරදවන්න ඕනෑ. වර්ගවාදය හා ජාතිවාදය පාවිච්චි කරමින් තමයි මේ අය දේශපාලනය ගෙනියන්න බලාපොරොත්තු වෙන්නේ. ඒක රටේ ආරක්ෂාවටත් බරපතළ ප‍්‍රශ්නයක්. රටේ ආරක්ෂාවට ප‍්‍රධාන කොන්දේසිය තමයි ජාතීන් අතර සමගිය. එල්ටීටීඊය ආයුධ ගත්තේ ජාතීන් අතර සමගිය නැතිවුණ හින්දා. ඒ නිසා ජාතික ආරක්ෂාව අවශ්‍ය නම් පටු ජාතිවාදයෙන් මිදිලා සියලූම ජාතීන් එකතුවෙලා කටයුතු කරන්න ඕනෑ.
