අනිද්දා පුවත්පතේ කර්තෘතුමන් විසින් කරන ලද ඉල්ලීම අනුව ලිපි පෙළක් සම්පාදනය කිරීම අරඹන්නේ සතුටෙනි. එම නිසා ඉදිරියේ දී ඉදිරිපත් කිරීමට බලාපොරොත්තු වෙන අදහස් ගොන්නකට සරිලන පූර්විකාවක් මෙවර ලිපියෙන් ඉදිරිපත් කරන්නට උත්සාහ ගනිමි.
මෙවර අපගේ අවධානය යොමුවන්නේ රටට ඔබින දෘෂ්ටියක් ගොඩනැගීමේ අභියෝගය වෙතය. දෘෂ්ටියක් යන්න මාක්ස්වාදී අර්ථයෙන් මෙසේ ප‍්‍රකාශ වේ, ‘ඔවුහු එය නොදනිති – එහෙත් ඒ අනුව හැසිරෙති.’ ( They do not know it. but they are doing it සම්භාව්‍ය අර්ථයෙන් දෘෂ්ටිවාදය යන්න හෑල්ලූවට ලක් වී තිබුණද, වර්තමානයේ පවතින සමාජ සැකැස්මට අනුව සමාජය දේශපාලනිකව මෙහෙයවිය හැක්කේ දර්ශනයකට වඩා දෘෂ්ටියකින් බව අපගේ හැඟීමයි. අද රට තුළ ක්රියාත්මක දෘෂ්ටිවාද ගණනාවකි. එහෙත් ඉන් එකක්වත් මානවවාදයෙන් මනා ලෙස පෝෂණය වු දෘෂ්ටීන් නොවන බව අපගේ මතයයි. එසේම අප සියලූ දෙනා ඉමහත් වූ පරිශ‍්‍රමයෙන් ගොඩ නඟා ගත් 2015 ජයග‍්‍රහණය පිටුපස තිබු සැබෑ මානවවාදී දෘෂ්ටිය ද ජනගත කිරීමට අපට නොහැකි වී තිබේ. තවමත් අපට සුදුසු දෘෂ්ටියක් සමාජයට ඉදිරිපත් කරගැනීමට නොහැකි වී තිබේ. මෙම යථාර්ථය මානව ප‍්‍රගිතිශීලීත්වය විශ්වාස කරන නිදහස් මතධාරියකු සහ දේශපාලන බලය පිළිබඳව උනන්දුවක් දක්වන පුද්ගලයකු ලෙස අපගේ කනස්සල්ලට කරුණකි.
මෙම අර්බුදය අනිද්දා පුවත්පත අනුව තේරුම් ගැනීමට උත්සාහ දරමු. අනිද්දා පුවත්පත තම අදහස් හා විශ්ලේෂණ ඉදිරිපත් කරන්නේ ලිබරල් මතයට බරව යයි මම සිතමි. මෙකී දෘෂ්ටිගත අදහස් සියල්ල ජනතාවගේ අයිතිවාසිකම්, රාෂ්ට‍්‍ර පාලනය, ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී තීන්දු තීරණ ගැනීම් අළලා සත්‍ය වන්නේ වුවද, ආර්ථිකය මෙන්ම ආර්ථිකය හා දේශපාලනය අතර ඇති සබඳතා විස්තර කරලීමෙහිදී තමන් ස්ථිරසාර දෘෂ්ටියකින් ආභාසය ලබන්නේ ද යන්න අපැහැදිලිය. මා සිතන අන්දමට එය ඉතා බැ?රුම් කරුණකි. එසේම ස්වදේශීකරණය ( Localization පිළිබඳව දක්වන්නේ ද ගුප්ත ස්ථාවරයකි. මේ සියල්ලෙහි පැවැත්ම හෝ නොපැවැත්ම වැදගත් වන්නේ සමාජය විනිවිද යන දෘෂ්ටියක් ගොඩනැගීම සඳහාම වන්නේ ය. දේශපාලන බලවේගයකට දෘෂ්ටියක් අවැසිවන්නා සේම දෘෂ්ටියක් ගොඩනැගීමට පුවත්පතක් අවැසි වන්නේය. අපේ අතීත නොහැකියාවන් පිළිබඳව විමසන කල මෙවැනි කාරණයක් නොතකා හැරිය හැකි සාධක නොවේ.
2015 දී ‘රාවය’ ජයග‍්‍රාහී දෘෂ්ටියක් ගොඩ නැගීමට මතවාදී අරගලයක යෙදුණේය. මේ වන විට ‘අනිද්දා’ පුවත්පත 2015 ගොඩනැගූ දේශපාලන බලය සමාජය තුළ රැුක ගැනීමට වෙර දරමින් සිටී. එහෙත් වසර පහක කාලය දැන් අවසන් වෙමින් පවතී. එදා ගොඩනැගූ දේශපාලන බලවේගය දැන් මිය ගොසිනි. අද අප පෙනී සිටිය යුතු වන්නේ අතීතවාදීව නොව අනාගතවාදීව දේශපාලන බලය වෙනුවෙන් නොව, අප නිවැරදි යැයි සිතන දෘෂ්ටිය වෙනුවෙනි.
පසු ගිය සිව් වසර තුළ දේශපාලනය නිර්ණය කළේ නව ලිබරල්වාදයයි. එහෙත් එවැනි දේශපාලනයක් තුළ අන්තර්ගත විය යුතු යයි නව ලිබරල්වාදයේ නිර්මාපකයන් විසින්ම විස්තර කෙරෙන කාර්යක්ෂමතාව, පාරදෘශ්‍යභාවය, මානව ප‍්‍රගතිශීලිත්වය, විමධ්‍යගතකරණය ආදි සාධනීය කරුණු සමාජයට ඒත්තු ගන්වන්නට එජාප ආණ්ඩුවට නොහැකි වූයේය.
ගෝලීයකරණය හා දේශීයකරණය අතර සමබර අවධාරණයක් පවත්වා ගෙන යාම වෙනුවට මූල්‍ය ගෝලීයකරණයට පූර්ණ ලෙස රට යටත් කර දුන්නේය.
මහින්ද රාජපක්ෂ දේශපාලන දෘෂ්ටිය ලෙස පෙන්වා දීමට උත්සාහ කළේ මීට ඉඳුරා ප‍්‍රතිවිරුද්ධ වූ වාම-ජාතිකවාදී දේශපාලනයයි. එය 2015 දී එය පරාජය කරන්නට අපි සමත් වූයෙමු. වර්ෂ 2003 දී එජාපයේ නව ලිබරල්වාදී ”රීගේනිං ශ‍්‍රී ලංකා” ප‍්‍රතිපත්තිය ද ජනතාව ප‍්‍රතික්ෂේප කරන ලද්දේ එවකට සිටි එජාප ආණ්ඩුව ගෙදර යවමිනි.
එබැවින්, කළ යුතුව ඇත්තේ, 2003 දී හා 2015 දී ජනතාව ඉදිරියේ ප‍්‍රතික්ෂේප වූ දෘෂ්ටිවාදයක් වෙනුවට නව දෘෂ්ටිවාදයක් නව ආණ්ඩුව තුළ ගොඩනැගීමයි. එවැන්නක් නොමැති අවකාශයක් තුළ ඉඩ හැරුණේ දේශපාලන බලවේග දෙකක සහ නායකත්ව චරිත දෙකක බල පොරයකටය.
‘සාධාරණ සමාජයක්’ ව්‍යාපාරයේ පෙරටුගාමීන් දෘෂ්ටීයව පෙනී සිටියේ යම් සාධනීය ප‍්‍රතිපත්ති ලැයිස්තුවකටය. සාධාරණ සමාජය යනු දේශපාලන බලවේගයකට වඩා දෘෂ්ටිමය බලවේගයක් බව අමතක වූ ඔවුන් නව ආණ්ඩුව තමන්ගේ දෘෂ්ටිමය බලයකට යටත් කරලීම අතපසු කරනු ලැබීය. ආණ්ඩුවද ඒ නිසාම සාධාරණ සමාජයට ස්ථිරසාර දෘෂ්ටියක් තිබුණේ යැයි විශ්වාස නොකළේය. කිසිදු නව දෘෂ්ටියකින් ආභාසය නොලැබූ ආණ්ඩුවේ බලවේග තමන්ගේ පක්ෂ දෘෂ්ටිය නව ආණ්ඩුවේ දෘෂ්ටිය වන්නේ යයි සිතා කටයුතු කිරීම 2015 බලවේගයේ අවසානය සනිටුහන් කරන්නට සමත් වූයේය.
එනමුදු අමතක නොකළ හැකි අනෙක් ප‍්‍රධාන කරුණ වන්නේ 2015 ජයග‍්‍රහණය පිටිපස සිටි ප‍්‍රධාන ජන බලවේගය එජාපය වූ බවයි. එහෙත් ගෙන එන ලැබූ නව දෘෂ්ටියෙන් ජීවය පොවා ගන්නට එය අසමත් වූයේය. 2015 දී ගොඩනැගීමට උත්සාහ දරනු ලැබු දෘෂ්ටිය සමාජය විසින් අද ප‍්‍රතික්ෂේප කිරීමකට ලක් වන්නේ යම් හෙයකින්ද ඒ සඳහා එජාපය ද වගකිව යුත්තේය. ජනාධිපතිවරයා මෙයට කර ගැසුවේ පුද්ගලයකු ලෙස මිස බලවේගයක් ලෙස නොවේ.
ජනාධිපතිවරයාගේ දෝෂයන්ට වගකිව යුත්තේ එජාපයම බව අපගේ හැඟීම වන්නේය. එහෙත් 2015 සැබෑ දෘෂ්ටියේ පරාජය යනු ලංකාවේ අනාගත මානවවාදී සහ ශිෂ්ට සම්පන්න ශිෂ්ටාචාරයක් ගොඩනැගීමේ බලාපොරොත්තුවක පරාජයයි. එසේ නම් අද දවසේ වගකීම විය යුත්තේ එවැනි දෘෂ්ටියක සෙවණ අනාගත ජයග‍්‍රාහී දේශපාලන බලවේගයකට අලූතින්ම ලබාදීමයි. එය කළ හැක්කේ කෙසේද යන්න අද හමුවේ ඇති අභියෝගයයි. එහෙත් එය වර්තමානයේ පවතින එජාපය හරහා සිදු කළ හැකි යයි සිතන්නේ නම් එය ද මිථ්‍යාවක් වන්නේය. ඒ අනුව මේ එළඹෙන්නේ ඒ පිළිබඳව සිතන්නට ලියන්නට සුදුසු කාලයකි.
ශිරාල් ලක්තිලක
