වර්තමාන දේශපාලන අර්බුදය විසින් ජනිත කරනු ලැබ ඇති එක් ප‍්‍රතිවිපාකයක් වන්නේ ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ සුජාතභාවය දැඩිලෙස ප‍්‍රශ්න කරනු ලැබීමයි. කිසියම් දේශපාලන ක‍්‍රමයක් ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් මගින් පාලනය වීමට නම් ඊට අවශ්‍ය වැදගත් පූර්ව කොන්දේසියක් වන්නේ එම ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථා ලේඛනයේ අඩංගුව පිළිබඳව මෙන්ම මතභේදාත්මක අවස්ථාවන්හි දී එම ලේඛනය අර්ථකථනය කිරීම පිළිබඳව ද අදාළ දේශපාලන ක‍්‍රමය තුළ සැලකිය යුතු පිළිගැනීමක් පැවැතිය යුතු වීමයි. නමුත් ලංකාව තුළ එම පිළිගැනීම ඉතා තියුණු ලෙස ප‍්‍රශ්න කිරීමට ලක් වී තිබේ. ඇත්ත වශයෙන්ම ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යයස්ථාවක තිරසාරභාවය මැනෙන්නේ ඊට කොයිතරම් දුරට තියුණු දේශපාලන අර්බුද අවස්ථාවන්ට මුහුණ දීම එහි සුජාතභාවය ආරක්ෂා කරගැනීමට හැකියාව තිබේ ද යන්න මතයි.
ඇත්ත වශයෙන්ම ලංකාවේ දැනට පවත්නා ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවට ආරම්භයේ සිටම එතරම් සුජාතභාවයක් ලැබුණේ නැත. වර්තමානය වන විට එම ප‍්‍රශ්න කරනු ලැබීම තියුණුම අවස්ථාවකට පත් වී තිබේ. එවිට අප ඉදිරියේ ඇති ගැටලූ‍ව වන්නේ තීරණාත්මක දේශපාලන ගැටලූ සම්බන්ධයෙන් විනිෂ්චයන්ට එළඹෙන්නේ කෙසේ ද යන්නයි.
ව්‍යවස්ථාව මගින් කලමනාකරණය කළ නොහැකි මෙවැනි දේශපාලන අර්බුදකාරී තත්වයක් උදා වූ කල්හී අපට තොරාගත හැකි මාවත් දෙකක් තිබේ. එකක් නම් දේශපාලන බල ක‍්‍රීඩාවට ඉඩ දී, එම බල ක‍්‍රීඩාවේ ප‍්‍රතිඵලයක් ලෙස අදාළ අර්බුදය නිරාකරණය වීමට ඉඩ හැරීම යි. අනෙක් මාවත වන්නේ දේශපාලනයේ දී වැදගත්වන ආචාරධර්ම පිළිබඳ තළය වෙත යොමු වීමයි.
දේශපාලනයට අදාළව ආචාරධාර්මික තලය වෙත නැඹුරු වීමේ වැදගත්කම වන්නේ ඒ මගින් කිසියම් සමාජයක දේශපාලන ජීවිතය සංවිධානය විය යුත්තේ කෙසේ ද, එම සංවිධානය පදනම් විය යුත්තේ කුමනාකාර මූලධර්ම මත ද යන්න පිළිබඳව මූලික ප‍්‍රශ්න මතුකිරීමට අපට ඒ මගින් ඉඩ ලැබීමයි. මෙවැනි අවස්ථාවක දී ඉතාම වැදගත් වන්නේ ඇති වී තිබෙන දේශපාලන කඳවුරු අතර වූ තියුණු දේශපාලන විභේදනයෙන් ඔබ්බට ගොස් මේ මූළික ආචාරධාර්මික ප‍්‍රශ්න මතු කිරීමයි.
2015 ජනවාරි 8 වෙනි දා පැවැති ජනාධිපතිවරණයේ දී තියුණු ලෙස ප‍්‍රකාශයට පත් වූ එක් වැදග යථාර්ථයක් වූයේ දේශපාලන පරිකල්පනයන් දෙකක් ලෙස සමාජය තියුණු ලෙස බෙදී වෙන්වීමයි. මහින්ද රාජපක්ෂ මහතාගේ නායකත්වයෙන් වූ කඳවුර වෙතින් ප‍්‍රකාශයට පත් වූ දේශපාලන පරිකල්පනයේ මූලික දෘෂ්ටිවාදී සංයුතිය වූයේ සිංහල-බෞද්ධ ජාතිකවාදය ලෙස හැඳින්වීමට හැකි අදහස් පද්ධතියයි. මේ අදහස් පද්ධතිය මගින්, ඇත්ත වශයෙන්ම, ලංකාවේ වැසියන්ගේ දේශපාලන ජීවිතය සංවිධානය වියයුතු ආකාරය පිළිබඳ ආචාරධාර්මික ප‍්‍රවේශයක් යෝජනා කර තිබුණි. මෙහිදී මම එම ප‍්‍රවේශයේ වූ ආචාරධාර්මික තලය ලෙස හඳුන්වනු ලබන්නේ දේශපාලන වශයෙන් යහපත් කුමක්ද අයහපත් කුමක්ද යන්න පිළිබඳ ඒ තුළ දක්නට ලැබෙන ප‍්‍රවේශයයි. කෙසේ වුව ද, එම ප‍්‍රවේශය තුළ දැකිය හැකි එක් ප‍්‍රධාන ගැටලූ‍වක් වූයේ සිංහල-බෞද්ධ නොවන ජනකණ්ඩායම්වලට ආමන්ත‍්‍රණය කිරීමට ඒ තුළ ඇති අතිශය සීමිත වූ හැකියාවයි.
මේ නිසා මෙන්ම තවත් සාධක නිසා මේ දේශපාලන පරිකල්පනයට විරුද්ධව සිංහල-බෞද්ධ සමාජයට පිටතින් සිටින අති බහුතරය ද, සිංහල-බෞද්ධ සමාජයේ සැලකිය යුතු පිරිසක් ද සංවිධානය වීම අපිට 2015 ජනවාරි ජනාධිපතිවරණය හරහා දැකගත හැකි විය. කෙසේ වෙතත් එම සංවිධානය වූ පිටත හි පැවැති ප‍්‍රමුඛ ගැටලූ‍ව වූයේ එයට එයටම විශේෂිත වූ මෙන්ම, ලංකාවේ තීරණාත්මක දේශපාලන ජනඛණ්ඩය වූ සිංහල-බෞද්ධ බහුතරයට ද ආකර්ශනීය ලෙස ආමන්ත‍්‍රණය කිරීමය සමත් දේශපාලන පරිකල්පනයක් අවශ්‍ය තරම් පැහැදිළි ලෙස ඉදිරිපත් නොවීමයි. මා මීට පෙරද පෙන්වා දී ඇති ආකාරයට ඒ තුළ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය, සමාජ සාධාරණත්වය හා ජනවාර්ගික හා ආගමික කණඩායම් අතර සමගිය පිළිබඳ පණිවිඩ ගැබිවී තිබුණි. එහෙත් ඒ බෙහෙවින් සැඟවුණු පණිවිඩ ලෙසිනි. වෙනත් ආකාරයකින් කියනවානම් තියුණු ලෙස ධ‍්‍රැවීකරණය වූ ජනාධිපතිවරණ ප‍්‍රචාරක ව්‍යාපාරයේ ප‍්‍රචාරකවාදී වාගාලංකාර අතර ඒ පණිවිඩ සැඟවී තිබිණි. එසේම එම ජනාධිපතිවරණයෙන් බලයට පත් වූ පාලක ප‍්‍රභූන් එම ප‍්‍රතිමාන අමු අමුවේ උල්ලංඝනය කළ නිසා ඒ ප‍්‍රතිමාන නියෝජනය කිරීමය ඒ පාලක ප‍්‍රභූන්ට හැකියාවක් ද නොවීය.
දැන් අප ඉදිරියේ ඇත්තේ අප විසින් අමතක කර දමා ඇති මේ ආචාරධාර්මික තලය වෙත යොමුවීමේ අවශ්‍යතාවයයි. ඒ මගින් කළ යුත්තේ තමන් යහපත පිළිබඳ ප‍්‍රතිමූර්තිය බවත්, අයහපතේ ප‍්‍රතිමූර්තිය වන සතුරා යහපත වෙත ආකර්ශනය කරගැනීම තමන් වෙත පැවරී ඇති සදාචාරමය වගකීම බවත් යන විශ්වාසය මතු කටයුතු කිරීම නොව, සමස්ත සමාජයටම ආමන්ත‍්‍රණය කළ හැකි ආචාරධර්මීය කතිකාවක් ගොඩ නැංවීමට කටුතු කිරීමයි. එය පහසු කටයුත්තක් නොවූවද ඉක්මනින් හෝ පමාවී හෝ ඒ අවශ්‍යතාවය අප ඉදිරියට පැමැණිම වැළැක්විය නොහැක.
නිර්මාල් රංජිත් දේවසිරි
