ගැමුණු ජයන්ත වන්නිනායක..
ගැමුණු ජයන්ත වන්නිනායක අතිශය ජනප‍්‍රිය ගුවන්විදුලි නිවේදකයෙක් නොවේ. එහෙත් ඔහු මතකයේ රැඳෙන ගුවන්විදුලි නිවේදකයෙකි. බරසාර කටහඬ සහ අනෙකාගේ සිතිවිලි අවදි කරන්නට සමත් සංවාද ප‍්‍රවේශය ගැමුණුගේ විශේෂත්වයයි. ‘මතක පද’ ගැමුණු කළ සාර්ථකම වැඩසටහනකි. අතීත මතකයන් සමඟ ගැටග ැසුණු ගීත දහයක් ඉදිරිපත් කිරීම මතක පද අරමුණයි. දැන් ‘සිත එෆ්එම්’හි නාලිකා ප‍්‍රධානියා ලෙස ගැමුණු කටයුතු කරන්නේය.
ඔබේ රැකියාව විග‍්‍රහ කරගන්නේ කොහොමද?
ලොකු අපබ‍්‍රංස නෑ. හැබැයි නිවේදකයෙක් කියනවාට වඩා වැඩසටහන් ඉදිරිපත් කරන්නෙක් කියන එක මම විශ්වාස කරනවා. නිවේදකයෙක් කීවාම ඒකෙ අර්ථය කොළයක් බලාගෙන කියවනවා වගේ එකක්. ඊට වඩා ශක්‍යතාවක් වැඩසටහන් ඉදිරිපත් කරන්නෙක්ට තිබිය යුතුයි. මොනවාහරි කියලා ගුවන් කාලය පහු කරන එක මම විශ්වාස කරන්නේ නෑ. මගේ භාෂාවෙක් කීවොත් මිනිස්සුන්ගේ ඔළුවට සැපක් දෙන එක තමයි කරන්න උත්සාහ කරන්නේ. මම මැදිරියෙන් එළියට එනකොට මිනිස්සුන්ගේ ඔළුවෙ මොනවාහරි ඉතිරිවෙන්න ඕනෑ.
ගුවන්විදුලි කලාවට ආවේ හීනයක් හැබෑ කරගැනීමක් විදියටද?
පාසල් කාලයේදී එහෙම හීනයක් තිබුණේ නෑ. මම හිටියේ නිකවැරටියෙ. ඉස්කෝලෙදි කථික, විවාද සංගම්වල තබා විවිධ ප‍්‍රසංගයකවත් වේදිකාවට නැගලා නැහැ. විනය විරෝධී වැඩ කිහිපයක් නිසා ක‍්‍රිකට් ටීම් එකෙනුයි, ඉස්කෝලෙනුයි එළියට විසිවුණා. පස්සෙ ගමට වෙලා හාල් වෙවී හිටියා. ඔය අතරෙ පළවැනි පේ‍්‍රමය බිඳුණා.
ඒ වේදනාව අස්සෙ මගෙ යාළුවෙක් කීවා ගමෙන් ගිහින් මොනවාහරි කරන්න කියලා. මට හොඳ වොයිස් එකක් තියෙනවා, වැඩසටහන් ඉදිරිපත් කරන්න කියලා කිව්වා. ඒ යාළු‍වායි මමයි ඒ කාලෙ ගොඩක් රේඩියෝ ඇහුවා. රේඩියෝ කියන්නේ සිරස. අනූගණන්වල අග තිබුණු සිරස. හැබැයි රේඩියෝ කලාවට එන පාර මම දැනගෙන හිටියේ නැහැ. ඒ කාලෙ දැන් වගේ පාරක් හොයාගන්න එක පහසුත් නැහැ. ඒ කාලයෙ තමයි ටෙලිවීව් එකේ සංස්කරණ පාඨමාලාවක් ගැන දැනගත්තේ. එහෙම තමයි නිකවැරටියෙන් නුගේ ගෙ ාඩ ආවෙ. එස්එල්බීසී ඇකඩමිය ගැන දැනගත්තේ ඒ කාලයේදීමයි. විස්සයි බඳවාගන්නේ. මම කතාකරනකොට ඒ විස්ස අරගෙන ඉවරයි. මම කෝල් කරලා චාන්ස් එකක් ඉල්ලලා ඇඬුවා. ඉන්ටවීව් එකකට අවස්ථාව ලැබුණා. ඒකෙන් මාව ගුවන්විදුලියේ පුහුණුවට තෝරාගත්තා. ඊට පස්සෙ රැකියාවක් නැතිව ඉද්දී සිරසේ අවස්ථාව ලැබුණා. ඒ වෙද්දී සිරස හීනයක්. සිරසට යෑම හීන හැබෑවීමක්.
සිරසෙන් අයින්වුණේ වෘත්තියේ තෘප්තිය හොයාගන්නද?
අයින්වුණේ සිරසට යද්දී මම හිතපු ආයතනයම නොතිබුණු නිසා. ඒ 2009දී විතර. මම අදත් දුවන්නේ පරණ සිරසෙන් ගහපු තෙල්වලින්. හැබැයි සිරසෙන් පිටවූ පළියට අපට ලැබුණු විමුක්තියකුත් නැහැ. අපට මොන අදහස් තිබුණත් ආයතනවල වුවමනාවන් එක්ක වැඩ කරන්න වෙනවා. පූර්ණ තෘප්තියක් මට වෘත්තිය ගැන නැහැ.
ශ‍්‍රී එෆ්එම්එකේ කාලය කොහොමද?
සිරසෙන් ශ‍්‍රී එකට ගියා. සිරස වගේ දෙගුණයක පඩියක් ලැබුණාට මගෙන් වැඩක් ගත්තේ නෑ. මම පාන්දර නැගිටලා ඔෆිස් යන්න කලින් තනියම අඬපු කාලයක් ඒක. අන්තිමේ පීඩනය දරාගන්න බැරි තැන මම අයින්වෙන්න හැදුවා. එතකොට තමයි මාව රයන් හොන්ටර් විසින් රන් එෆ්එම්එකට දැම්මෙ.
ජීවිතය ඇතුළේ සෑහෙන වේදනාව තියෙන බව ඔබ අතීත කතා කියද්දී තේරෙනවා. ඒත් ඔබේ සම්මුඛ සාකච්ඡුාවලදී ජීවිතයේ ලස්සන හොයන්න උත්සාහ කරන බව පෙනෙනවා. ජීවිතය දකින්නෙ වේදනාවක් විදියටද? ලස්සනක් විදියටද?
වේදනාව තමයි ලස්සන විදියට පෙනෙන්නේ. මූලිකම දේ තමයි මම රෙද්ද කැඩුවා වගේ කතාකළා. මට එහෙම තියාගෙන ඉන්න බැහැ. මගේ රැකියා ජීවිතයේ, පෞද්ගලික ජීවිතයේ කී නොකී ගැටලූ ගොඩක් තියෙනවා. මම කල්පනා කරනවා මේ හැඟීම් වැඩවලට ගේන්නේ කොහොමද කියලා. මගේ අත්දැකීම් කෙළින්ම ගෙනෙන්න බැහැ. ඒක නිර්මාණශීලීව එළියට දාගන්න උත්සාහ කරනවා. ‘විසිර ගිය සිතිවිලි.. කරන විට පැමිණිලි.. සොයන විට සෙවණැලි.. හමුවුණිද මේ පද පේළි..’ කියලා මතක පද තේමා වාදනයට වචන ලියද්දී මගේ ඔළු‍ව ඇතුළේ වැඩකළේ අර වේදනාව තමයි.
මතක පද තුළ ඔබ බොහෝ අයගේ මතක අපූරුවට අවුස්සලා ගන්නවා. තව කෙනෙක්ව කතා කරවීම මොන වගේ කලාවක්ද?
කිසිම කෙනෙක් මතකයන්ට වංක වෙන්නේ නෑ. අනෙක් පාර්ශ්වයට අගතියක් වේවි කියන බය, නැත්නම් තමන්ගේ තනතුර සහ සමාජ තත්වයට යම් හානියක් වෙන්න තියෙන ඉඩකඩ නිසා වංක වීමක් වුණොත් තමයි. හැබැයි කෙනෙක් එක්ක සැහැල්ලූ‍වෙන් කතාබහට යද්දී ඒ අය තමන්ගෙ මතක දිගහරිනවා. සමහර අය දේවල් හංගනවා. හැබැයි ඒකෙ වැරැද්දක් නෑ. මම කෙනෙක්ව ඉන්ටවීව් කරන්නෙ හිටුවා පස් ගහන්න නෙවෙයි. මට ඕනෑ වුණෙ වෙනස් හැඩයක වැඩක් කරන්න. ඒකෙදී මම අනෙකාගේ සපත්තුවට බහිනවා.
අනෙකාව අවදි කරගන්නෙ කොහොමද කියන එක ඒ පුද්ගලයා එක්ක සම්බන්ධ වෙන කෙනා අතේ තියෙන්නෙ. ඒකෙදි වැරදි මගෙ අතිනුත් වෙලා තියෙනවා. උදාහරණයක් කිව්වොත් ගුවන්විදුලි සහ රූපවාහිනී සම්මුඛ සාකච්ඡුාවලදී හූමිටි තියන්න බැහැ. ඒක අනෙකාට බාධාවක්. පත්තර, ටීවී සහ ගුවන්විදුලියේ මේ වගේ සම්මුඛ සාකච්ඡුාවල ඉන්න මාධ්‍යකරුවා විසින් ආරාධිතයාව කේන්ති ගස්සනවා මම දැකලා තියෙනවා. මාධ්‍යකරුවාගේ වැඬේ කේන්ති ගස්සන විදියට හරස් ප‍්‍රශ්න අහන එක නෙවෙයි. කෙනෙක් තව කෙනෙක්ව ඉන්ටවීව් කරන්නේ තමන්ගෙ මං පොර ජාතකය කියන්න නෙවෙයි. අනෙකාට කියන්න තියෙන දේ අහගන්න.
‘මං පොර‘ කෙනෙක් නොවී බර වැඩ කරන්න හිතුණෙ ඇයි?
මම සිරසට ඇවිත් අලූත් කොල්ලෙක් විදියට ඉන්න කාලෙක සිරසෙ චන්දන අයියා සිරස ඉස්සරහ කමතේදී හම්බවුණා. පොඩි දුමක් එක්ක කතාබහකට එක්වුණා. එතකොට එයා කිව්වා මල්ලි, එකක් මතක තියාගන්න. කනබොන, විනෝද වෙන ඒවා කමක් නැහැ. එහෙත් ආයතනයට අත්‍යවශ්‍ය මිනිහෙක් වෙන්න බලපන් කියලා. අනෙක් එක තමයි කියවපන්. කවදාවත් වචන හිඟ කරගන්න එපා. වචන රිපීට් කරගන්න එපා කියලා කිව්වා. මම සරසවි දියණියෝ, සඳරේණු පත්තරය වගේ දේවල් ටිකක් හැර මඩොල් දුව නවකතාව වත් ඒ වෙද්දී කියවලා තිබුණේ නෑ. ඒ උපදෙස මට තදින් වැදුණා. එදා ඉඳන් මම පිස්සුවෙන් වගේ කියෙව්වා. ආයතනයට අත්‍යවශ්‍ය මිනිහෙක් වෙන්නේ කොහොමද කියලා බැලූ‍වා. ශීඝ‍්‍රයෙන් දියුණු වෙන්න ගත්තා. ඒකෙ ප‍්‍රතිඵල තිබුණා. ආයතනයේ මට තැනක් ලැබුණා. ජවයෙන් වැඩ කළා. හැබැයි මට අද දක්වාම ජනප‍්‍රිය වෙන්න හිතුණේ නැහැ. ටීවී එකේ වැඩ කරන්න ලැබුණු අවස්ථා පවා මම බාරගත්තේ නෑ. මට ඕනෑ වුණේ හොඳ වැඩක් කරන්න. වැඬේ හොඳ නම් කරන්නෙ කවුද කියලා කෙනෙක් හොයලා බලයි.
බැලූබැල්මට මයික් එකක් ඉදිරිපිට කතාකරන එක පහසු වැඩක්. ඔබේ වචන එන්නේ නිරායාසයෙන්ද? නැත්නම් ඒක පසුපස වෙහෙසක් තියෙනවාද?
කිසිම නිරායාසයක් නෑ. කටු කෑවොත් තමයි මද කන්න වෙන්නේ කියන කතාව අහලා තවම බලාගෙන ඉන්නවා මද කන්න. හැබැයි තවම කන්නෙ කටු. මේක බැලූ‍වාම ආතල් වැඩක් කරනවා කියලා හිතේවි. හැබැයි මට නම් මේ තත්වයෙන් මේ දේවල් කරන්න සෑහෙන මහන්සියක් දරන්න වෙලා තියෙනවා. මම පාරේ පෝස්ටරයක් දැක්කත් හිතුවෙ කොහොමද මේක රේඩියෝවලට ගේන්නේ කියලා. මම දන්නා විදියට මිනිස්සු කටු කාලා තමයි ලොකු වැඩ කළේ. මගේ පාරේ රෝස මල් තිබුණේ නෑ. ජීවත් වෙනවා. රස්සාව කරනවා. මැරෙනවා කියලාත් දන්නවා. වැඬේට අවශ්‍ය දේවල් සමාජයෙන්, පොතපතින් හොයාගන්නවා. රස්තියාදුවේ අඩුවක් නැහැ. ඒ රස්තියාදුවත් මාව පෝෂණය කරනවා. හැබැයි තවම සුගති භූමියක් නම් දැකලා නැහැ.
