No menu items!
22.4 C
Sri Lanka
18 June,2025
Home Blog Page 590

පුද්ගල ජාවාරමට ඉඩ හදන ආගමන විගමනය

 

පුද්ගල ජාවාරම සම්බන්ධයෙන් ලංකාවට ඇත්තේ සුවිශේෂ නාමයකි. එය ගෞරව නාමයක් නොව අපකීර්තිමත් නාමයකි. අමෙරිකාවේ පුද්ගල‍ ජාවාරම පිළිබඳ නිරීක්ෂණය කිරීම සහ මැඬලීම සඳහා වූ ආයතනය විසින් වාර්ෂිකව නිකුත් කරන පුද්ගල‍ ජාවාරම පිළිබඳ වාර්තාවෙහි ලංකාව පිළිබඳ ඇති කොටසෙහි සඳහන් වෙන්නේ ලංකාව තවමත් පුද්ගල‍ ජාවාරම මැඬලීම සඳහා ප‍්‍රමාණවත් පියවර ගෙන නොමැති බවය.

පසුගිය වසර පහක කාලය තුළ ලංකාව හරහා කාන්තාවන්, පිරිමින් සහ දරුවන් ජාවාරම් කර ඇති බව එම වාර්තාවෙහි සඳහන්ය. කලාපයේ වෙනත් රටවලින් පැමිණ ලංකාවේ ආගමන හා විගමන දෙපාර්තමේන්තුවට අල්ලස් ලබා දෙමින් තවත් රටවලට ගමන් කළ අවස්ථා පිළිබඳව ජාත්‍යන්තර වශයෙන් වාර්තා වී ඇත. පුළුල් සාකච්ඡුාවකට ලක් නොවූවද මේ මාතෘකාව ලංකාව සැලකිල්ලට ගත යුතු පුළුල් මාතෘකාවකි.

පුද්ගල ජාවාරම සම්බන්ධයෙන් ලංකාවේ වගකිව යුතු ආයතන කිහිපයකි. එක් පැත්තකින් පුද්ගල ජාවාරම පිළිබඳ සැලකිල්ලෙන් විමර්ශන කිරීමේ වගකීම ඇති විදේශ රැුකියා නියුක්ති කාර්යාංශය සහ පොලිස් අපරාධ විමර්ශන කොට්ඨාසයයි. අනෙක් පැත්තෙන් පුද්ගලයන් විදේශගත කිරීම සම්බන්ධයෙන් වගකීම ඇති ආගමන හා විගමන පාලක ජෙනරාල්වරයායි. ඊට අමතරව නාවික හමුදාවේ ඇස්වලට වැලි ගසා මුහුදු මාර්ගයෙන් විදේශගත වන අවස්ථාද තිබෙන්නේය. එහෙත් මේ සටහන ඒ අතරින් පුද්ගල ජාවාරම මැඬලීම සම්බන්ධයෙන් විශාල වගකීමක් ඇති ආගමන හා විගමන දෙපාර්තමේන්තුව පිළිබඳවය. ඒ ආයතනයේ කටුනායක ගුවන්තොටුපළෙහි ඇති කාර්යාලය පිළිබඳවය. මේ සටහන සඳහා අපට තොරතුරු සැපයුවේ ආගමන හා විගමන දෙපාර්තමේන්තුවෙහි සිටින ඉතාම සුළුතරයක් වන නීතිගරුක නිලධාරීන් අතරින් කිහිපදෙනෙකි.

සිදුවීම් කිහිපයක්
ගුවන් තොටුපල හරහාම පාතාල නායකයන් රටෙන් පිටවූ බව කියන්නේ අප කිසිවෙක් නොවේ. ශ‍්‍රී ලංකා ජනරජයේ ජනාධිපතිවරයා විසින්මය. ඒ මැයි 30 වැනිදා ශ‍්‍රී ලංකා පදනම් ආයතනයේදී කළ ආන්දෝලනාත්මක කතාවේදීය. අරුණ උදයන්ත නම් වූ පාතාලයට සම්බන්ධ වීම පිළිබඳ චෝදනා ලත් පුද්ගලයා කළුතරදී ඝාතනය කිරීමට සම්බන්ධ වූ පාතාල සාමාජිකයන් රටෙන් පිටවීම සඳහා ආගමන හා විගමන දෙපාර්තමේන්තුවේ සහායක් ලැබුණු බව අප සමග නිර්නාමිකව අදහස් දැක්වූ ආගමන හා විගමන දෙපාර්තමේන්තුවේ නිලධාරීහුද පවසති.

අප කෙටියෙන් පහත සඳහන් කරන්නේ මිනිස් ජාවාරමට සහ නීත්‍යනුකූල නොවන අන්දමින් ලංකාවෙන් පිටවීම සහ ලංකාවට ඇතුළුවීම සම්බන්ධ සිදුවීම් කිහිපයකි. මෙහි පළ කරන සිදුවීම් සියල්ල පිළිබඳව ආගමන හා විගමන පාලක ජෙනරාල්වරයාට නිලධාරීන් විසින් ලිඛිතව දැනුම් දී ඇතත් පරීක්ෂණ සිදුවී නැත.

මෙවැනි නිශ්චිත සිදුවීම් බොහොමයක් එදිනෙදා සිදුවන්නේය. මේ වෙද්දී අල්ලස් ගැනීම, ඒවා ප‍්‍රසිද්ධියේ බෙදාහදාගැනීම එදිනෙදා සිදුවීම් බවට පත්ව ඇතැයි කලකිරීමෙන් අප සමග අදහස් දැක්වූ නිලධාරීන් කියන්නේය.

මෙවැනි සිදුවීම් පිළිබඳ ආගමන හා විගමන පාලක ජෙනරාල් නිහාල් රණසිංහ ප‍්‍රමුඛ ඉහළ නිලධාරීන් පියවර නොගන්නා නිසා මේවා වැළැක්විය නොහැකි තත්වයට පත්ව ඇතැයි එම නිලධාරීහු කියති. ඒ නිසාම මෙවැනි සිදුවීම් දිගින් දිගටම සිදුවන බව ඔවුන්ගේ අදහසය.
පාකිස්ථාන සම්භවයක් ඇති ඕස්ටේ‍්‍රලියානු පවුලක සාමාජිකයන් විවාහ උත්සවයක් සඳහා දින දෙකක කාලසීමාවකට ශ‍්‍රී ලංකාවට පැමිණි මොහොතක ගුවන් තොටුපොල පැමිණීමේ පර්යන්තයේදී තොටුපල අංශයේ මැදිහත්වීම මත ලංකාවට ඇතුළුවීම සඳහා ඩොලර් 1000ක අල්ලස් ලබාගැනීම සඳහා ඕස්ටේ‍්‍රලියානු මහකොමසාරිස් කාර්යාලය හරහා පරීක්ෂණ ක‍්‍රියාත්මක වෙයි. එහෙත් ලංකාවේ ආගමන හා විගමන දෙපාර්තමේන්තුව විසින් ඒ පිළිබඳ නිසි පියවරක් ගන්නේ නැත.
තවත් සිදුවීමක් වන්නේ 2016 මාර්තු 05 වැනිදා රටින් පිටවීමේ බලාපොරොත්තුවෙන් පැමිණ ඇති ගුවන් මගියෙකු විදෙස්ගත කිරීමට රුපියල් 40,000ක මුදලක් අල්ලස් ලෙස ලබාගැනීමට නිලධාරියෙකු කටයුතු කිරීමේ සිදුවීමයි. පසුව ඒ සම්බන්ධයෙන් තවත් නිලධාරියෙකු පැමිණිලි කළ නිසා ඒ මුදලින් අඩක් මගියා වෙත නැවත ලබා දී ඇත. ඒ පිළිබඳවද එක් නිලධාරියෙකු ලිපියක් හරහා පැමිණිලි කර ඇතත් තවමත් ඒ සිදුවීම පිළිබඳව චෝදනා ලත් නිලධාරියා ගුවන් තොටුපළෙහි සේවය කරන්නේය.

තවත් මෑත කාලයක සිදුවීමක් වන්නේ 2016 ඔක්තෝබර් 20 වැනිදා ගුවන්තොටුපලෙන්ම ජේ042840 අංකය දරන ගමන් බලපත‍්‍රය හිමිව තිබුණු පුරවැසියා රහසේ පිට කිරීම පිළිබඳ පැමිණිල්ලයි. එම පුරවැසියාට රටෙන් පිටවීම තහනම් කර තිබී ඇතත් ආගමන විගමන දෙපාර්තමේන්තුව හරහා ඒ පුරවැසියා රටෙන් පිට කර ඇත. ඒ සිදුවීමට මැදිහත් වූ නිලධාරියා සම්බන්ධයෙන්ද මේ වනතෙක් පරීක්ෂණයක් නැත. ඒ නිලධාරියාද තවමත් ගුවන් තොටුපළෙහි සේවය කරයි.

ආගමන හා විගමන දෙපාර්තමේන්තුවට වැඩිම රාජකාරී ඇති ස්ථානයක් වන කටුනායක ගුවන් තොටුපළෙහි සේවය කරන ඉහළ නිලධාරීන් රාජකාරී වේලාවේදී මත්පැන් පානය කර සිටින බවත් ගුවන් තොටුපල සේවකයෝ අප සමඟ පෙන්වාදෙති. එවැනි සිදුවීම් පිළිබඳවද ආගමන හා විගමන පාලක ජෙනරාල්වරයාට ලිඛිතව දැනුම් දී ඇත.

පෝලිම් සැකසීම
ගුවන් තොටුපළෙහි ඇති ආගමන හා විගමන දෙපාර්තමේන්තුවේ කවුන්ටර් වෙත පෝලිම් සැකසෙන ආකාරයද අපූරුය. මීට පෙර තිබුණු ක‍්‍රමය වන්නේ එක් එක් කවුන්ටරයට එක් එක් පෝලිම් සැකසෙන ක‍්‍රමයකි. ලෝකයේ බොහෝ ගුවන් තොටුපලවල කවුන්ටර් ඒ ක‍්‍රමය වෙනුවට එකම පෝලිමක පැමිණ කවුන්ටර්වලට බෙදී යන ක‍්‍රමයක් ක‍්‍රියාත්මක විය. ලංකාවේ බැංකු පවා එක් එක් කවුන්ටරයට පෝලිම් සැකසීම වෙනුවට එක් පෝලිමක පැමිණ කවුන්ටරයක් ඉදිරිපිට හිස්තැනක් නිර්මාණය වූ පසුව එකම පෝලිමෙන් බෙදී කවුන්ටරයට පාරිභෝගි කයා පැමිණෙන ක‍්‍රමයකට මාරු විය. ලංකාවේ ගුවන් තොටුපොලේ එම ක‍්‍රමය වෙනස් කිරීමට ආගමන හා විගමන නිලධාරීන් එකඟ නොවන තත්වයක් තිබුණි.

එයට හේතුව වුණේ පුද්ගල‍ ජාවාරම්වලට ආගමන හා විගමන දෙපාර්තමේන්තුවේ කවුන්ටර් උපකාරී වූ නිසාය. බොහෝවිට නීතිවිරෝධී ලෙස විදේශගත වන අයෙකුට නියමිත අල්ලස් මුදල ගෙවූ පසුව අහවල් කාලසීමාවේදී ආගමන දෙපාර්තමේන්තුවේ අහවල් කවුන්ටරයෙන් අනුමැතිය ලබාගන්නා ලෙස උපදෙස් ලැබෙයි. ඒ නියමිත කවුන්ටරයේ ඉන්නේ පෙර සූදානම් කළ ආගමන හා විගමන නිලධාරියෙකි. ඔහු විසින් නීතිවිරෝධී විදේශගත වීමට අවසරය ලබාදෙයි. වෙනත් නිලධාරියෙක් සිටින කවුන්ටරයක් ඉදිරිපිට පෝලිමෙහි කිහිපදෙනෙක් සිටියදී තමන් සේවය කරන කවුන්ටරය ඉදිරියේ කිසිවෙක් නොසිටින අවස්ථා එකල තිබුණු බව අප සමඟ අදහස් දැක්වූ නීතිගරුක නිලධාරීන් කියන්නේය.
මෑතකදී එම ක‍්‍රමය වෙනස් කොට එක් පෝලිමක් පමණක් ක‍්‍රියාත්මක වෙන්නට පටන්ගෙන තිබුණි. පෝලිම් ක‍්‍රමය වෙනස් කළ යුතු බව නීතිගරුක සේවකයන්ගේම අදහසක් තිබී ඇත. එහෙත් පෝලිම් ක‍්‍රමය වෙනස් වූ පසුව ලෝකයේ වෙනත් තැන්වල නැති අලූ‍ත් ක‍්‍රමයකට ආගමන හා විගමන නිලධාරීන් හැසිරෙන්නට පටන්ගෙන තිබෙන බව අප සමඟ අදහස් දැක්වූ ආගමන හා විගමන නිලධාරීහු කියති.
දැනුදු යම් කවුන්ටරයට පෙර සූදානමකින් පුද්ගලයෝ පැමිණෙති. පැමිණෙන පුද්ගලයා කවුන්ටරයේ සිටින නිලධාරියා විසින් කලින් හඳුනාගැනෙයි. ඔහු පෝලිමේ ඉදිරියට ළංවෙන තුරු බලා සිටින නිලධාරියා ඔහු ළංවෙද්දී වෙනත් පුද්ගලයන් කවුන්ටරයට ගෙන්වා නොගැනීම සඳහා තම කවුන්ටරයෙන් නැඟිටින්නේය. නැගිට වෙනත් කටයුත්තක් කරන අන්දමෙන් එතැන රැඳී සිට තමාට අවශ්‍ය පුද්ගලයා පෝලිමෙහි ඉදිරියට පැමිණි පසුව කවුන්ටරයේ හිඳගන්නේය. ඉන්පසුව ඔවුන් රටෙන් පිට කිරීම සඳහා කටයුතු කරන්නේය.

ආයතන කිහිපයක්
ආගමන හා විගමන පාලක ජෙනරාල් නිහාල් රණසිංහම පෙන්වාදුන් කාරණයක් වන්නේ රටෙන් පිටවීමට අවසරයක් නැති පුද්ගලයෙකු ආගමන හා විගමන දෙපාර්තමේන්තුවේ ගුවන් තොටුපල කවුන්ටර්වල සිටින නිලධාරියෙකුට අල්ලස් දීමෙන් පමණක් පිටකිරීම කළ නොහැකි බවයි. ඒ ප‍්‍රකාශය සැබෑවකි. දුෂණ විරෝධී පදනමකින් අප සමඟ අදහස් දැක්වූ ආගමන හා විගමන දෙපාර්තමේන්තුවේ නිලධාරීන්ද කියන්නේ නිහාල් රණසිංහ මහතාගේ ප‍්‍රකාශය සැබෑවක් බවයි. නීතිවිරෝධී පුද්ගල පිට කිරීමක් සඳහා තවත් ආයතන කිහිපයක දුෂිත නිලධාරීන්ගේ සහයෝගය තිබිය යුතුය.

පාලක ජෙනරාල්
ආගමන හා විගමන පාලක ජෙනරාල් නිහාල් රණසිංහගෙන් මේ ගැන විමසුවෙමු. ඔහු මෙසේ අදහස් දැක්වීය.
‘‘සිස්ටම් එකක් නැතිවීමයි අර්බුදය. ඇත්තටම පුද්ගල ජාවාරම සම්බන්ධයෙන් වගකියන ආයතන කිහිපයක් තියෙනවානේ. ආගමන හා විගමන දෙපාර්තමේන්තුව, විදේශ රැකියා නියුක්ති කාර්යාංශය, රේගුව, ගුවන් සමාගම් වගේ ආයතන රැුසක් තියෙනවා. ඒ ආයතන එකිනෙකා සම්බන්ධ විය යුතුයි. ඒ සඳහා නවීන තාක්ෂණය පාවිච්චි කළ යුතුයි.

ආගමන හා විගමන දෙපාර්තමේන්තුව නව තාක්ෂණය පාවිච්චි කරනවා. දැන් ඉස්සර වගේ පුද්ගලයන් අනුමත කරන්නේ නිලධාරීන් විසින් නෙවෙයි. පරිගණකය හරහා. එහෙත් බොහෝ ආයතනවල තාක්ෂණය නැති නිසා ප‍්‍රශ්න මතුවෙනවා. උදාහරණයක් විදියට අධිකරණයෙන් යම්කිසි පුද්ගලයෙකු විදේශගත වීම තහනම් කළොත් ඒක අපට ලැබෙන්නේ තැපෑලෙන් ලිඛිතව. අපි ඒක අරගෙන අදාළ අංශවලට යවලා පරිගණකයට ඇතුළත් කරන්න ඕනෑ. ඇතැම්විට පුද්ගලයෙකුගේ විදේශ ගමන් තහනමක් ඉවත් කළාමත් ඒක පරිගණකවලට ඇතුළත්වීම ප‍්‍රමාද වෙන්න ඉඩ තියෙනවා. මේ ආයතන සියල්ල එකිනෙකට තාක්ෂණය හරහා සම්බන්ධ වෙලා තිබුණා නම් අධිකරණයෙන් තහනම් වූ විගස ආගමන හා විගමන දෙපාර්තමේන්තුවේ ගුවන් තොටුපල කවුන්ටර්වලට ඒ දත්ත එකතුවෙන්න පුළුවන්. මේ වෙද්දී ඕස්ටේ‍්‍රලියානු ආධාර යටතේ ඒ විදියට ආයතන එකිනෙක තාක්ෂණය හරහා සම්බන්ධ කිරීමට අවශ්‍ය ව්‍යාපෘතියක් ක‍්‍රියාත්මක වෙනවා. ඒකට අදාළ සාකච්ඡුා පැවැත්වුවා. මේ රජය ඒක ක‍්‍රියාත්මක කරනවා.

යම් පුද්ගලයෙකු නීතිවිරෝධී විදියට විදේශගත කිරීම ආගමන හා විගමන දෙපාර්තමේන්තුවේ එක් නිලධාරියෙකුට කළ හැකි දෙයක් නෙවෙයි. ඒක ආයතන කිහිපයක නිලධාරීන් දාම විදියට ඒකාබද්ධ වීමෙන් කළ යුතු දෙයක්. එහෙම අවස්ථාවල ඒවා නීතියට හසු කරවාගන්න අමාරුයි.

පරීක්ෂණ නොකරනවා කියන චෝදනාව ගැන මෙහෙමයි. එවැනි සිදුවීම් ගැන නිලධාරීන් වාචිකව කියනවා. ඒත් ඇතැම් වෙලාවට ලිඛිත පැමිණිල්ලක් ඉල්ලූ‍වාම දෙන්නේ නැහැ. තවත් සමහර අවස්ථාවල පැමිණිලි කරලා සාක්ෂි දෙන්න කතාකළාම සාක්ෂි දෙන්නේ නැහැ. එහෙම තිබියදීත් අපි පරීක්ෂණ කරලා නිලධාරීන් කිහිපදෙනෙකුගේම වැඩ තහනම් කරලා තියෙනනවා. එහෙත් මෙවැනි සිදුවීම් පාලනය කරන්නට තනි තනි සිදුවීම් පරීක්ෂණවලට ලක් කිරීමට වඩා සිස්ටම් එක වෙනස් කිරීම තමයි වැදගත් වෙන්නේ.’’

පාලක ජෙනරාල්වරයා අනාගත සැලසුම් ගැන කියද්දී ඔහුගේ අනුමැතිය ඇතිව හෝ නැතිව මහා පරිමාණයෙන් පුද්ගල ජාවාරම් සිදුවන බව නිලධාරීන් දක්වන කරුණු මත පදනම්ව අප විසින් ලියා තැබිය යුතුය. ලිඛිත පැමිණිලි නැතත් ඔත්තුවක් මත පදනම්ව හෝ පරීක්ෂණ කරවීම පාලක ජෙනරාල්වරයාගේ වගකීමකි. කුමන තාක්ෂණය පැමිණියද පරීක්ෂණ පවත්වා නීතිය නිසි ලෙස ක‍්‍රියාත්මක නොවුණහොත් ඒ තාක්ෂණය අතරින් රිංගා යන්නට ක‍්‍රම නිලධාරීන් සොයාගනු ඇත. නීතිය ක‍්‍රියාත්මක කිරීම පාලක ජෙනරාල්වරයාගේ වගකීමයි. පෙනෙන අන්දමට ඔහු ඒ වගකීම ඉටු කරන්නේ නැත.

පුද්ගල ජාවාරමට ඉඩ හදන ආගමන විගමනය

 

පුද්ගල ජාවාරම සම්බන්ධයෙන් ලංකාවට ඇත්තේ සුවිශේෂ නාමයකි. එය ගෞරව නාමයක් නොව අපකීර්තිමත් නාමයකි. අමෙරිකාවේ පුද්ගල‍ ජාවාරම පිළිබඳ නිරීක්ෂණය කිරීම සහ මැඬලීම සඳහා වූ ආයතනය විසින් වාර්ෂිකව නිකුත් කරන පුද්ගල‍ ජාවාරම පිළිබඳ වාර්තාවෙහි ලංකාව පිළිබඳ ඇති කොටසෙහි සඳහන් වෙන්නේ ලංකාව තවමත් පුද්ගල‍ ජාවාරම මැඬලීම සඳහා ප‍්‍රමාණවත් පියවර ගෙන නොමැති බවය.

පසුගිය වසර පහක කාලය තුළ ලංකාව හරහා කාන්තාවන්, පිරිමින් සහ දරුවන් ජාවාරම් කර ඇති බව එම වාර්තාවෙහි සඳහන්ය. කලාපයේ වෙනත් රටවලින් පැමිණ ලංකාවේ ආගමන හා විගමන දෙපාර්තමේන්තුවට අල්ලස් ලබා දෙමින් තවත් රටවලට ගමන් කළ අවස්ථා පිළිබඳව ජාත්‍යන්තර වශයෙන් වාර්තා වී ඇත. පුළුල් සාකච්ඡුාවකට ලක් නොවූවද මේ මාතෘකාව ලංකාව සැලකිල්ලට ගත යුතු පුළුල් මාතෘකාවකි.

පුද්ගල ජාවාරම සම්බන්ධයෙන් ලංකාවේ වගකිව යුතු ආයතන කිහිපයකි. එක් පැත්තකින් පුද්ගල ජාවාරම පිළිබඳ සැලකිල්ලෙන් විමර්ශන කිරීමේ වගකීම ඇති විදේශ රැුකියා නියුක්ති කාර්යාංශය සහ පොලිස් අපරාධ විමර්ශන කොට්ඨාසයයි. අනෙක් පැත්තෙන් පුද්ගලයන් විදේශගත කිරීම සම්බන්ධයෙන් වගකීම ඇති ආගමන හා විගමන පාලක ජෙනරාල්වරයායි. ඊට අමතරව නාවික හමුදාවේ ඇස්වලට වැලි ගසා මුහුදු මාර්ගයෙන් විදේශගත වන අවස්ථාද තිබෙන්නේය. එහෙත් මේ සටහන ඒ අතරින් පුද්ගල ජාවාරම මැඬලීම සම්බන්ධයෙන් විශාල වගකීමක් ඇති ආගමන හා විගමන දෙපාර්තමේන්තුව පිළිබඳවය. ඒ ආයතනයේ කටුනායක ගුවන්තොටුපළෙහි ඇති කාර්යාලය පිළිබඳවය. මේ සටහන සඳහා අපට තොරතුරු සැපයුවේ ආගමන හා විගමන දෙපාර්තමේන්තුවෙහි සිටින ඉතාම සුළුතරයක් වන නීතිගරුක නිලධාරීන් අතරින් කිහිපදෙනෙකි.

සිදුවීම් කිහිපයක්
ගුවන් තොටුපල හරහාම පාතාල නායකයන් රටෙන් පිටවූ බව කියන්නේ අප කිසිවෙක් නොවේ. ශ‍්‍රී ලංකා ජනරජයේ ජනාධිපතිවරයා විසින්මය. ඒ මැයි 30 වැනිදා ශ‍්‍රී ලංකා පදනම් ආයතනයේදී කළ ආන්දෝලනාත්මක කතාවේදීය. අරුණ උදයන්ත නම් වූ පාතාලයට සම්බන්ධ වීම පිළිබඳ චෝදනා ලත් පුද්ගලයා කළුතරදී ඝාතනය කිරීමට සම්බන්ධ වූ පාතාල සාමාජිකයන් රටෙන් පිටවීම සඳහා ආගමන හා විගමන දෙපාර්තමේන්තුවේ සහායක් ලැබුණු බව අප සමග නිර්නාමිකව අදහස් දැක්වූ ආගමන හා විගමන දෙපාර්තමේන්තුවේ නිලධාරීහුද පවසති.

අප කෙටියෙන් පහත සඳහන් කරන්නේ මිනිස් ජාවාරමට සහ නීත්‍යනුකූල නොවන අන්දමින් ලංකාවෙන් පිටවීම සහ ලංකාවට ඇතුළුවීම සම්බන්ධ සිදුවීම් කිහිපයකි. මෙහි පළ කරන සිදුවීම් සියල්ල පිළිබඳව ආගමන හා විගමන පාලක ජෙනරාල්වරයාට නිලධාරීන් විසින් ලිඛිතව දැනුම් දී ඇතත් පරීක්ෂණ සිදුවී නැත.

මෙවැනි නිශ්චිත සිදුවීම් බොහොමයක් එදිනෙදා සිදුවන්නේය. මේ වෙද්දී අල්ලස් ගැනීම, ඒවා ප‍්‍රසිද්ධියේ බෙදාහදාගැනීම එදිනෙදා සිදුවීම් බවට පත්ව ඇතැයි කලකිරීමෙන් අප සමග අදහස් දැක්වූ නිලධාරීන් කියන්නේය.

මෙවැනි සිදුවීම් පිළිබඳ ආගමන හා විගමන පාලක ජෙනරාල් නිහාල් රණසිංහ ප‍්‍රමුඛ ඉහළ නිලධාරීන් පියවර නොගන්නා නිසා මේවා වැළැක්විය නොහැකි තත්වයට පත්ව ඇතැයි එම නිලධාරීහු කියති. ඒ නිසාම මෙවැනි සිදුවීම් දිගින් දිගටම සිදුවන බව ඔවුන්ගේ අදහසය.
පාකිස්ථාන සම්භවයක් ඇති ඕස්ටේ‍්‍රලියානු පවුලක සාමාජිකයන් විවාහ උත්සවයක් සඳහා දින දෙකක කාලසීමාවකට ශ‍්‍රී ලංකාවට පැමිණි මොහොතක ගුවන් තොටුපොල පැමිණීමේ පර්යන්තයේදී තොටුපල අංශයේ මැදිහත්වීම මත ලංකාවට ඇතුළුවීම සඳහා ඩොලර් 1000ක අල්ලස් ලබාගැනීම සඳහා ඕස්ටේ‍්‍රලියානු මහකොමසාරිස් කාර්යාලය හරහා පරීක්ෂණ ක‍්‍රියාත්මක වෙයි. එහෙත් ලංකාවේ ආගමන හා විගමන දෙපාර්තමේන්තුව විසින් ඒ පිළිබඳ නිසි පියවරක් ගන්නේ නැත.
තවත් සිදුවීමක් වන්නේ 2016 මාර්තු 05 වැනිදා රටින් පිටවීමේ බලාපොරොත්තුවෙන් පැමිණ ඇති ගුවන් මගියෙකු විදෙස්ගත කිරීමට රුපියල් 40,000ක මුදලක් අල්ලස් ලෙස ලබාගැනීමට නිලධාරියෙකු කටයුතු කිරීමේ සිදුවීමයි. පසුව ඒ සම්බන්ධයෙන් තවත් නිලධාරියෙකු පැමිණිලි කළ නිසා ඒ මුදලින් අඩක් මගියා වෙත නැවත ලබා දී ඇත. ඒ පිළිබඳවද එක් නිලධාරියෙකු ලිපියක් හරහා පැමිණිලි කර ඇතත් තවමත් ඒ සිදුවීම පිළිබඳව චෝදනා ලත් නිලධාරියා ගුවන් තොටුපළෙහි සේවය කරන්නේය.

තවත් මෑත කාලයක සිදුවීමක් වන්නේ 2016 ඔක්තෝබර් 20 වැනිදා ගුවන්තොටුපලෙන්ම ජේ042840 අංකය දරන ගමන් බලපත‍්‍රය හිමිව තිබුණු පුරවැසියා රහසේ පිට කිරීම පිළිබඳ පැමිණිල්ලයි. එම පුරවැසියාට රටෙන් පිටවීම තහනම් කර තිබී ඇතත් ආගමන විගමන දෙපාර්තමේන්තුව හරහා ඒ පුරවැසියා රටෙන් පිට කර ඇත. ඒ සිදුවීමට මැදිහත් වූ නිලධාරියා සම්බන්ධයෙන්ද මේ වනතෙක් පරීක්ෂණයක් නැත. ඒ නිලධාරියාද තවමත් ගුවන් තොටුපළෙහි සේවය කරයි.

ආගමන හා විගමන දෙපාර්තමේන්තුවට වැඩිම රාජකාරී ඇති ස්ථානයක් වන කටුනායක ගුවන් තොටුපළෙහි සේවය කරන ඉහළ නිලධාරීන් රාජකාරී වේලාවේදී මත්පැන් පානය කර සිටින බවත් ගුවන් තොටුපල සේවකයෝ අප සමඟ පෙන්වාදෙති. එවැනි සිදුවීම් පිළිබඳවද ආගමන හා විගමන පාලක ජෙනරාල්වරයාට ලිඛිතව දැනුම් දී ඇත.

පෝලිම් සැකසීම
ගුවන් තොටුපළෙහි ඇති ආගමන හා විගමන දෙපාර්තමේන්තුවේ කවුන්ටර් වෙත පෝලිම් සැකසෙන ආකාරයද අපූරුය. මීට පෙර තිබුණු ක‍්‍රමය වන්නේ එක් එක් කවුන්ටරයට එක් එක් පෝලිම් සැකසෙන ක‍්‍රමයකි. ලෝකයේ බොහෝ ගුවන් තොටුපලවල කවුන්ටර් ඒ ක‍්‍රමය වෙනුවට එකම පෝලිමක පැමිණ කවුන්ටර්වලට බෙදී යන ක‍්‍රමයක් ක‍්‍රියාත්මක විය. ලංකාවේ බැංකු පවා එක් එක් කවුන්ටරයට පෝලිම් සැකසීම වෙනුවට එක් පෝලිමක පැමිණ කවුන්ටරයක් ඉදිරිපිට හිස්තැනක් නිර්මාණය වූ පසුව එකම පෝලිමෙන් බෙදී කවුන්ටරයට පාරිභෝගි කයා පැමිණෙන ක‍්‍රමයකට මාරු විය. ලංකාවේ ගුවන් තොටුපොලේ එම ක‍්‍රමය වෙනස් කිරීමට ආගමන හා විගමන නිලධාරීන් එකඟ නොවන තත්වයක් තිබුණි.

එයට හේතුව වුණේ පුද්ගල‍ ජාවාරම්වලට ආගමන හා විගමන දෙපාර්තමේන්තුවේ කවුන්ටර් උපකාරී වූ නිසාය. බොහෝවිට නීතිවිරෝධී ලෙස විදේශගත වන අයෙකුට නියමිත අල්ලස් මුදල ගෙවූ පසුව අහවල් කාලසීමාවේදී ආගමන දෙපාර්තමේන්තුවේ අහවල් කවුන්ටරයෙන් අනුමැතිය ලබාගන්නා ලෙස උපදෙස් ලැබෙයි. ඒ නියමිත කවුන්ටරයේ ඉන්නේ පෙර සූදානම් කළ ආගමන හා විගමන නිලධාරියෙකි. ඔහු විසින් නීතිවිරෝධී විදේශගත වීමට අවසරය ලබාදෙයි. වෙනත් නිලධාරියෙක් සිටින කවුන්ටරයක් ඉදිරිපිට පෝලිමෙහි කිහිපදෙනෙක් සිටියදී තමන් සේවය කරන කවුන්ටරය ඉදිරියේ කිසිවෙක් නොසිටින අවස්ථා එකල තිබුණු බව අප සමඟ අදහස් දැක්වූ නීතිගරුක නිලධාරීන් කියන්නේය.
මෑතකදී එම ක‍්‍රමය වෙනස් කොට එක් පෝලිමක් පමණක් ක‍්‍රියාත්මක වෙන්නට පටන්ගෙන තිබුණි. පෝලිම් ක‍්‍රමය වෙනස් කළ යුතු බව නීතිගරුක සේවකයන්ගේම අදහසක් තිබී ඇත. එහෙත් පෝලිම් ක‍්‍රමය වෙනස් වූ පසුව ලෝකයේ වෙනත් තැන්වල නැති අලූ‍ත් ක‍්‍රමයකට ආගමන හා විගමන නිලධාරීන් හැසිරෙන්නට පටන්ගෙන තිබෙන බව අප සමඟ අදහස් දැක්වූ ආගමන හා විගමන නිලධාරීහු කියති.
දැනුදු යම් කවුන්ටරයට පෙර සූදානමකින් පුද්ගලයෝ පැමිණෙති. පැමිණෙන පුද්ගලයා කවුන්ටරයේ සිටින නිලධාරියා විසින් කලින් හඳුනාගැනෙයි. ඔහු පෝලිමේ ඉදිරියට ළංවෙන තුරු බලා සිටින නිලධාරියා ඔහු ළංවෙද්දී වෙනත් පුද්ගලයන් කවුන්ටරයට ගෙන්වා නොගැනීම සඳහා තම කවුන්ටරයෙන් නැඟිටින්නේය. නැගිට වෙනත් කටයුත්තක් කරන අන්දමෙන් එතැන රැඳී සිට තමාට අවශ්‍ය පුද්ගලයා පෝලිමෙහි ඉදිරියට පැමිණි පසුව කවුන්ටරයේ හිඳගන්නේය. ඉන්පසුව ඔවුන් රටෙන් පිට කිරීම සඳහා කටයුතු කරන්නේය.

ආයතන කිහිපයක්
ආගමන හා විගමන පාලක ජෙනරාල් නිහාල් රණසිංහම පෙන්වාදුන් කාරණයක් වන්නේ රටෙන් පිටවීමට අවසරයක් නැති පුද්ගලයෙකු ආගමන හා විගමන දෙපාර්තමේන්තුවේ ගුවන් තොටුපල කවුන්ටර්වල සිටින නිලධාරියෙකුට අල්ලස් දීමෙන් පමණක් පිටකිරීම කළ නොහැකි බවයි. ඒ ප‍්‍රකාශය සැබෑවකි. දුෂණ විරෝධී පදනමකින් අප සමඟ අදහස් දැක්වූ ආගමන හා විගමන දෙපාර්තමේන්තුවේ නිලධාරීන්ද කියන්නේ නිහාල් රණසිංහ මහතාගේ ප‍්‍රකාශය සැබෑවක් බවයි. නීතිවිරෝධී පුද්ගල පිට කිරීමක් සඳහා තවත් ආයතන කිහිපයක දුෂිත නිලධාරීන්ගේ සහයෝගය තිබිය යුතුය.

පාලක ජෙනරාල්
ආගමන හා විගමන පාලක ජෙනරාල් නිහාල් රණසිංහගෙන් මේ ගැන විමසුවෙමු. ඔහු මෙසේ අදහස් දැක්වීය.
‘‘සිස්ටම් එකක් නැතිවීමයි අර්බුදය. ඇත්තටම පුද්ගල ජාවාරම සම්බන්ධයෙන් වගකියන ආයතන කිහිපයක් තියෙනවානේ. ආගමන හා විගමන දෙපාර්තමේන්තුව, විදේශ රැකියා නියුක්ති කාර්යාංශය, රේගුව, ගුවන් සමාගම් වගේ ආයතන රැුසක් තියෙනවා. ඒ ආයතන එකිනෙකා සම්බන්ධ විය යුතුයි. ඒ සඳහා නවීන තාක්ෂණය පාවිච්චි කළ යුතුයි.

ආගමන හා විගමන දෙපාර්තමේන්තුව නව තාක්ෂණය පාවිච්චි කරනවා. දැන් ඉස්සර වගේ පුද්ගලයන් අනුමත කරන්නේ නිලධාරීන් විසින් නෙවෙයි. පරිගණකය හරහා. එහෙත් බොහෝ ආයතනවල තාක්ෂණය නැති නිසා ප‍්‍රශ්න මතුවෙනවා. උදාහරණයක් විදියට අධිකරණයෙන් යම්කිසි පුද්ගලයෙකු විදේශගත වීම තහනම් කළොත් ඒක අපට ලැබෙන්නේ තැපෑලෙන් ලිඛිතව. අපි ඒක අරගෙන අදාළ අංශවලට යවලා පරිගණකයට ඇතුළත් කරන්න ඕනෑ. ඇතැම්විට පුද්ගලයෙකුගේ විදේශ ගමන් තහනමක් ඉවත් කළාමත් ඒක පරිගණකවලට ඇතුළත්වීම ප‍්‍රමාද වෙන්න ඉඩ තියෙනවා. මේ ආයතන සියල්ල එකිනෙකට තාක්ෂණය හරහා සම්බන්ධ වෙලා තිබුණා නම් අධිකරණයෙන් තහනම් වූ විගස ආගමන හා විගමන දෙපාර්තමේන්තුවේ ගුවන් තොටුපල කවුන්ටර්වලට ඒ දත්ත එකතුවෙන්න පුළුවන්. මේ වෙද්දී ඕස්ටේ‍්‍රලියානු ආධාර යටතේ ඒ විදියට ආයතන එකිනෙක තාක්ෂණය හරහා සම්බන්ධ කිරීමට අවශ්‍ය ව්‍යාපෘතියක් ක‍්‍රියාත්මක වෙනවා. ඒකට අදාළ සාකච්ඡුා පැවැත්වුවා. මේ රජය ඒක ක‍්‍රියාත්මක කරනවා.

යම් පුද්ගලයෙකු නීතිවිරෝධී විදියට විදේශගත කිරීම ආගමන හා විගමන දෙපාර්තමේන්තුවේ එක් නිලධාරියෙකුට කළ හැකි දෙයක් නෙවෙයි. ඒක ආයතන කිහිපයක නිලධාරීන් දාම විදියට ඒකාබද්ධ වීමෙන් කළ යුතු දෙයක්. එහෙම අවස්ථාවල ඒවා නීතියට හසු කරවාගන්න අමාරුයි.

පරීක්ෂණ නොකරනවා කියන චෝදනාව ගැන මෙහෙමයි. එවැනි සිදුවීම් ගැන නිලධාරීන් වාචිකව කියනවා. ඒත් ඇතැම් වෙලාවට ලිඛිත පැමිණිල්ලක් ඉල්ලූ‍වාම දෙන්නේ නැහැ. තවත් සමහර අවස්ථාවල පැමිණිලි කරලා සාක්ෂි දෙන්න කතාකළාම සාක්ෂි දෙන්නේ නැහැ. එහෙම තිබියදීත් අපි පරීක්ෂණ කරලා නිලධාරීන් කිහිපදෙනෙකුගේම වැඩ තහනම් කරලා තියෙනනවා. එහෙත් මෙවැනි සිදුවීම් පාලනය කරන්නට තනි තනි සිදුවීම් පරීක්ෂණවලට ලක් කිරීමට වඩා සිස්ටම් එක වෙනස් කිරීම තමයි වැදගත් වෙන්නේ.’’

පාලක ජෙනරාල්වරයා අනාගත සැලසුම් ගැන කියද්දී ඔහුගේ අනුමැතිය ඇතිව හෝ නැතිව මහා පරිමාණයෙන් පුද්ගල ජාවාරම් සිදුවන බව නිලධාරීන් දක්වන කරුණු මත පදනම්ව අප විසින් ලියා තැබිය යුතුය. ලිඛිත පැමිණිලි නැතත් ඔත්තුවක් මත පදනම්ව හෝ පරීක්ෂණ කරවීම පාලක ජෙනරාල්වරයාගේ වගකීමකි. කුමන තාක්ෂණය පැමිණියද පරීක්ෂණ පවත්වා නීතිය නිසි ලෙස ක‍්‍රියාත්මක නොවුණහොත් ඒ තාක්ෂණය අතරින් රිංගා යන්නට ක‍්‍රම නිලධාරීන් සොයාගනු ඇත. නීතිය ක‍්‍රියාත්මක කිරීම පාලක ජෙනරාල්වරයාගේ වගකීමයි. පෙනෙන අන්දමට ඔහු ඒ වගකීම ඉටු කරන්නේ නැත.

නෙළුම්මලේ පෙති කඩලා..

0

 

වර්තමාන ආණ්ඩුවේ වරදින් පසුගිය කාලයේ අතාත්වික ජවයක් අත්කරගත් ශ‍්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණේ දේශපාලන ක‍්‍රියාකාරිත්වය එන්න එන්නම දුර්වල වෙමින් දියාරු වෙමින් තිබෙන බව පෙනෙන්නට තිබේ.

එක පැත්තකින් එයට පොදු සමාජයේ මහජන අනුමැතියක් තවමත් හිමිවී නැත. ඒ අනුමැතිය ලබාගන්නට තරම් වන, කිසිම දේශපාලන ක‍්‍රියාකාරිත්වයක් ඔවුන් පෙන්වාද නැත. මනුවර්ණ එයින් අදහස් කරන්නේ, තමන්ගේ පාලන කාලයේ සිදුවුණු අත්‍යන්ත දුෂණ හා වෙනත් අපරාධ ගැන කිසිම පාපෝච්චාරණයක්, ස්වයං විවේචනයක්, වරද පිළිගැනීමක් කරන්නට තවමත් ඔවුන්ට නොහැකි වීම ගැන පමණක් නොවේ. හෙටානිද්දා තමන් ගන්නවායැ’යි කියන ආණ්ඩු බලය කෙලෙස පාවිච්චි කරන්නේදැ’යි යන්න ගැන මහජනයාට සිතාගන්නට හැකිවන පරිදි, කිසිම වැඩපිළිවෙළක්වත් ඉදිරියට දමන්නට ඔවුන්ට තවමත් නොහැකිවී තිබීමයි. වාසුදේව නානායක්කාර වැනි පරණ පන්නයේ දේශපාලනඥයන් පෙරමුණ ඇතුළතදීත් පිටතදීත් මේ ප‍්‍රශ්නය විවෘතව කතාකරනවා පමණක් දක්නට ලැබේ. එවැනි දේවලට යහපත් ප‍්‍රතිචාරයක් දක්වනවා වෙනුවට ඒකාබද්ධ විපක්‍ෂය කරන්නේ, තමන්ගේ පරණ අනීතික, විනාශකාරී අතීතය ඉතා හොඳයැ’යි පාරම්බාමින් ඒ බිහිසුණු අඳුරෙහිම ගිලී සිටින්නට වෑයම් කිරීමයි. මහින්ද රාජපක්‍ෂ තමන්ගේ ආණ්ඩුවෙන් සිදුවුණු සියලූ වැරදි දැන දැන දිගටම ක‍්‍රියාත්මක කළා පමණක් නොව, ඒවා කරන්නවුන්ට නීතියේ රැුකවරණයද නොමඳව සැපයුවේය. කීත් නොයර් පැහැරගෙන යෑම වැනි අවස්ථාවලදී, ඔහු ඒ සිදුවීම් ගැන පෞද්ගලිකවම දැන සිටි බවට දැන් තොරතුරු හෙළිවී තිබේ. සමස්තයක් ලෙස ගත්කල ඒ ආණ්ඩුව ලොකු-පොඩි හොරුන්ගේ රාජධානියකි. එහෙත්, අදත් ඔවුන්ට ඒ කිසිවක් ගැන කම්පාවක්, පසුතැවිල්ලක්, වරද පිළිගැනීමක් තිබෙන බවක් පෙනෙන්ට නැත. ඒ හොරකම් ගැන කෙරෙන සොයාබැලීම් පවා පළිගැනීම් හැටියට දමා ගසනවා හැරෙන්නට ඒවාට සාධනීය පිළිතුරක් දෙන්නටවත් ඔවුන්ට නොහැකිය.

අනෙක් කරුණ, තමන්ගේ අතින් සිදුවුණු සියලූ වැරදි අනාගතයේ තමන්ගේම ආණ්ඩුවක් ආ විට නිවැරදි කරගන්නේ කෙසේද, එවැනි වැරදි යළිත් සිදු නොවන්නට යොදාගන්නා උපාය මාර්ග මොනවාද යන්නට කිසිම වැඩපිළිවළක්, සාකච්ඡුාවක් ඒ පෙරමුණ තුළ නැතිවීමයි. පෙරමුණේ ඉන්නා සියලූ බුද්ධිමතුන්ද රාජපක්‍ෂවරුන්ගේ ප‍්‍රවේණි දාසයන් වැනිව, ඊළඟ ආණ්ඩුවේ තමන්ට ලැබෙන්නේ කුමන තනතුරක්දැයි ගණන් හදමින් ඉන්නවා හැර තම දේශපාලන කණ්ඩායම තුළ මේ සංවාදය ඉදිරියට ගෙනඑනවා පෙනෙන්නට නැත. එයද අරුමයක් නොවන්නේ, මේ බුද්ධිමය දාසයන් ඒ ආණ්ඩුවේ විවිධ තනතුරු දැරූ කාලයේ කළ කී දේ ගැන ෆයිල් මහින්ද රාජපක්‍ෂ ළඟ තිබෙන නිසා, රාජපක්‍ෂවරුන් සිතන දේට වඩා වෙනත් දෙයක් යෝජනා කරන්නටවත් කොන්දක්, පිළිගැනීමක් ඔවුන්ට නැති නිසා විය හැකිය.

මේ තත්ත්වය නිසා, රාජපක්‍ෂ කඳවුරට තාමත් ඉන්නේ පරණ අනුගාමිකයන්මය. පරණ ඡුන්දදායකයන්මය. බස්වලින් ගෙන්වමින් ඔවුන් තැන තැන ප‍්‍රදර්ශනය කළාට, 2015 පරාජය වනවිට ඔවුන් වටා සිටි මහජනතාවගෙන් වුවද සැලකිය යුතු කොටසක් අද ඔවුන් සමග නැති බව පිළිගන්නට සිදුවෙයි. ඒ නිසා, හුදු මාධ්‍ය සංදර්ශන හැර ඔය කියන තරම් බිම් මට්ටමේ අනුමැතියක් මේ පරණ හොරුන් පිරිසට සමාජය තුළ නැත.

අනෙක් අතට, ජනාධිපතිවරණ අපේක්‍ෂක ප‍්‍රශ්නය තුළ ඒකාබද්ධයේ තවත් ගැටුමක් වර්ධනය වුණේය. ගෝඨාභය සියල්ලන්ටම පෙර ඡුන්ද තරගයට අවතීර්ණ වීමත්, ඉතිරි රාජපක්‍ෂවරුන්ගෙන් ඊට අනුමැතියක්, තල්ලූවක් නොලැබීමත් නිසා, අද ගෝඨාභයට සිදුවී තිබෙන්නේ, තනිවම සටනක් ගෙනයන්නටය. ඒ සඳහා ඔහු ළංකරගෙන සිටින විශ‍්‍රාමලත් හමුදාකාරයන් විසින් ගෝඨාභයගේ අපේක්‍ෂක ව්‍යාපෘතියට කරන්නේ සුළුපටු හානියක්, විනාශයක් නොවේ. ඒ සම්බන්ධයෙන් ඒකාබද්ධය තුළම විශාල නොරිස්සුමක් විවේචනයක් පැනනැගී ඇති අතර, කුමාර වෙල්ගම වැනි ශක්තිමත් ජන පදනමක් ඇත දේශපාලකයන් පවා ඒ අවුලට මැදිහත්වන තරමට තත්ත්වය දුරදිග ගියේය. වාර්තා වන පරිදි, බැසිල් රාජපක්‍ෂ විසින් මේ පරණ හමුදාකාරයන්ට නෙළුම් මාවතේ පක්‍ෂ කාර්යාලයට ගොඩවැදීමද තහනම් කරනු ලැබ තිබේ. සමහර විට තමන්ගේ සහෝදරයා වුණත්, පුනරුත්ථාපනය නොවුණු හමුදා මනසකින් යුක්තවූවකු දේශපාලනයේ ඉඩ අල්ලාගත් විට විය හැකි විනාශය බැසිල් වැන්නන්ගේ දේශපාලන ඉවට දැනෙන නිසා විය හැකිය.

අද ඒකාබද්ධය තුළ තිබෙන්නේ ජනාධිපති අපේක්‍ෂකයා කවුරුද යන්න තෝරාගැනීමටත් වඩා, එකිනෙකා අතර සිදුවන කුලල්කාගැනීම් පිළිබඳ ප‍්‍රශ්නයකි. මහින්දානන්ද අලූත්ගමගේ හා කුමාර වෙල්ගම අතර එක පැත්තකින් ප‍්‍රශ්නයක් පැනනැගුණු අතර අනෙක් පැත්තෙන් පවිත‍්‍රා වන්නිආරච්චි හා රංජිත් සොයිසා අතරද බල අරගලයක් පැනනැගී තිබේ. මෙතෙක් ආණ්ඩුවේ සිටි ශ‍්‍රීලනිප මන්ත‍්‍රීවරුන් 15 දෙනකු ඒකාබද්ධයට එකතු වීමත් සමග තත්ත්වය තවත් දරුණු විය හැකි බව පැහැදිලිය. ඔවුන් පිළිගැනීමට අකමැති පිරිසක් ඒකාබද්ධය තුළ ප‍්‍රකාශිතවම සිටිති. අනාගතයේ එකට වැඩකිරීමේදී මේ බෙදීම් තවදුරටත් පැහැදිලි වනවා ඇත.

ඒකාබද්ධයට හිතවත් මහජනතාවගේ සටන් ශක්තිය නොනැසී පවත්වාගන්නට පසුගිය කාලයේ විවිධ ව්‍යාපෘති දියත් කරන ලදි. ඒ යටතේ කොළඹ දක්වා පාගමන්, කොළඹ පැවැත්වු විවිධාකාර උද්ඝෝෂණද අඩුවක් නොවීය. ඒ හැම අවස්ථාවකදීම අනුගාමිකයන්ට පෙන්වන ලද්දේ, ඊළඟ පෝයට පෙර ආණ්ඩු බලය ලබාගන්නවා වැනි අදහසකි. වහාම මහින්ද රාජපක්‍ෂ අගමැති කරනවා වැනි අදහසකි. පෙබරවාරි 10 පළාත් පාලන මැතිවරණය දිනන්නට පාවිච්චි කළේ, එය ජයගෙන මහින්ද රාජපක්‍ෂ අගමැති කරන ආණ්ඩුවක් පිහිටුවනවා යන්නයි. එහෙත් එයද සිදුනොවීය. පළාත් පාලන ඡුන්දයෙන් බලාපොරොත්තු වුණු දේශපාලන පෙරළියද ඇතිවුණේ නැත. 15 දෙනාගේ කණ්ඩායම ඒකාබද්ධයට එකතුවීම එවැනි දේශපාලන පෙරළියක් නොවේ. ඔවුන් සැමදා සිටියේ මහින්ද රාජපක්‍ෂ සමගය. තනතුරු හා වෙනත් වරදානවලට ලෝබකමින් මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේන ජනාධිපතිවරයා සමග තාවකාලිකව එකතුව සිටියද, ඔවුන්ට වුවමනාවී තිබුණේ හැකි ඉක්මනින් රාජපක්‍ෂ තුරුලට යෑමයි. එය සිදුවීම කිසිම දේශපාලන පෙරළියක් නොවේ.

මේ වන විට ඒකාබද්ධය ලැබූ ආසන්නතම පරාජය වන්නේ පාර්ලිමේන්තුවේ විපක්‍ෂ නායකකම අහිමිවීමයි. විපක්‍ෂ නායකකම ලබාගැනීම සඳහා හොඳින් හෝ නරකින් උත්සාහ ගැනිණ. ලියුම් ඉදිරිපත් කිරීමේ සිට, සබාගැබේ මැදට පැමිණ කතානායකවරයාට කුණුහරුපෙන් බැනීම දක්වා ඒ වෑයම ක‍්‍රියාත්මක විය. එහෙත්, අවසානයේ ලැබුණේ ඔවුන් බලාපොරොත්තු නොවූ පිළිතුරයි.

එහෙත් කතානායකවරයාගේ තීරණය පාර්ලිමේන්තු සම්ප‍්‍රදායට අනුකුල, නිවැරදි, පැහැදිලි මෙන්ම පරණ තතු මැනැවින් සොයාබලා ගත් එකකි. කතානායකවරයා එක්සත් ජනතා නිදහස් සන්ධානයෙන් අදහස් විමසුවේ, ස්වාධීන වීමට උත්සාහ කරන කණ්ඩායමේ දේශපාලන තත්ත්වය කුමක්ද යන්න දැනගැනීමටය. පාර්ලිමේන්තුවට තේරී පත්වන පක්‍ෂය තුළ හිඳිමින්ම, ඒ පක්‍ෂය ආණ්ඩුවේ සිටියදී වෙනත් කණ්ඩායමක් හැටියට කටයුතු කරන පිරිසකට විපක්‍ෂ නායකකම දීම වෙස්ට්මිනිස්ටර් පාර්ලිමේන්තු ක‍්‍රමය තුළ නොසිදුවන්නකි. මීට පෙර එවැනි දේ සිදුවි තිබේ නම් ඒවා වැරදි වන අතර, වැරදි දෙකක් එකතුවීමෙන් හරි ලකුණක් නොලැබෙන බව නැවතත් සිහිපත් කිරීම වටියි. ඒ නිසා දැන් මහින්ද රාජපක්‍ෂ විපක්‍ෂ නායක කිරීමේ අවස්ථාවද ඒකාබද්ධයෙන් ගිලිහී ගොස් තිබේ. එය අගමැති බලාපොරොත්තුවේ සිට ශීඝ‍්‍ර පසුබැසීමකි.
දැන් ඔවුන්ගේ කල්පනාව පාර්ලිමේන්තුව තුළ ස්වාධීනව කටයුතු කිරීමයි. එය එක්තරා ආකාරයකට මරාගෙන මැරෙන මෙහෙයුමකි. ස්වාධීනව කටයුතු කරනවා නම්, ඒ බව එක් එක් මන්ත‍්‍රීවරයා තම පක්‍ෂයට නිල වශයෙන් දැනුම් දිය යුතුයැයි ශ‍්‍රීලනිපයත්, එක්සත් ජනතා නිදහස් සන්ධානයත් කියයි. එහි තේරුම පැහැදිලිය. යම් හෙයකින්, තමන් ස්වාධීනව කටයුතු කරනවා කීවොත්, ඒ මන්ත‍්‍රීවරයා ධුරයෙන් ඉවත් කිරීමට බලයක් පක්‍ෂයට ලැබේ. ඔවුන් සියල්ල පාර්ලිමේන්තු මන්ත‍්‍රී පත්වීම් ලබා ඇත්තේ එම පක්‍ෂයෙන් නිසාය. පක්‍ෂ තීන්දුවෙන් පිට ස්වාධීන වීමට කිසිවකුට අවකාශයක් නැත. එවැන්නක් වුණොත් එහි ප‍්‍රතිඵලය වන්නේ ඔවුන්ගේ මන්ත‍්‍රීධුර අහිමිවීමයි. එය ඒකාබද්ධයට විශාල පහරක් විම වැළැක්විය නොහැක්කකි. පුළුවන් නම් ස්වාධීන වෙලා පෙන්වන්නයැයි ශ‍්‍රීලනිප මහලේකම්වරයා අභියෝග කරද්දී, ස්වාධීන වීමේ හොඳ නරක ගැන සොයාබැලීමට කමිටුවක් පත්කරන්නට ඒකාබද්ධයට සිදුවී ඇත්තේ එහෙයිනි. කටවල්වල සද්ද, ප‍්‍රායෝගික තලයේදී වැදගත් නොවන බව අලූතෙන් කිවයුතු නැත.

ඒ නිසා, අකලට මතුවුණා වුණත්, නෙළුම් පොහොට්ටුවේ පෙති එක එක ලිහෙන ස්වභාවයක් දැන් දිස්වෙයි.

ප‍්‍රජාතන්තී‍්‍රය අරගලයේ පුනරුජ්ජීවනය

රටක දේශපාලන අනාගතය ගැන සිදුවන සාකච්ඡුාවලදී සාමාන්‍යයෙන් අප ප‍්‍රශ්න කරන්නේ, අසුවල් පක්‍ෂය දිනනවාද? අසුවල් නායකයා ජනාධිපති හෝ අගමැති වනවාද? යන පරිදිය. ලංකාවේද දැනට සිදුවන දේශපාලන සාකච්ඡුාවල, 2019-20 කාලයේ දේශපාලනයේ සිදුවිය හැකි දේ ගැන අප සිතන්නේ දේශපාලන පක්‍ෂ සහ පුද්ගලයන් පිළිබඳ මෙම රාමුවේ සහ කතිකාව ඇතුළත සිටගෙනය. මෙම සිතීම වෙනස් කිරීමට දැන් කාලය පැමිණ තිබේ. මා සිතන පරිදි, වඩාත් ඵලදායී ලෙස ප‍්‍රශ්නය යළි සූත‍්‍රගත කළ හැක්කේ මෙපරිදිය: 2019-20 ජනාධිපති සහ පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණවලින් පසුව ලංකාවේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය පත්වනු ඇත්තේ කවර පරිවර්තනයකටද? පසුබෑමකටද? පුනරුජ්ජීවනයකටද?

දේශපාලන පක්‍ෂවල හා දේශපාලන නායකයන්ගේ ඉරණම පිළිබඳ රාමුවෙන් සම්පූර්ණයෙන් එළියට බැස, දේශපාලන කි‍්‍රයාවලීන් කේන්ද්‍ර කොටගත් සාකච්ඡුාවලට අප යොමුවිය යුතුය යන්න, 2015 ජනවාරි මාසයේ ඇති වූ ආණ්ඩු වෙනසේ අභාවවාචක අත්දැකීම වෙතින්, ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදයට කැපවූ මෙරට පුරවැසියන්ට ඉගෙන ගැනීමට තිබෙන ප‍්‍රධාන පාඩමක්ද වෙයි. සිරිසේන හා වික‍්‍රමසිංහ යන නායකයන් දෙදෙන, අප රටේ පශ්චාත් අධිකාරවාදී ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී පරිවර්තනයකට නායකත්වය සපයතැයි තිබූ මහජන අපේක්‍ෂාව, එම නායකයන් දෙදෙනාම මගහැර තිබෙන්නේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රීයකරණය පිළිබඳ බැරැරුම් ප‍්‍රශ්නයකටද මග පාදමිනි. එය මෙසේය: ලංකාවේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය යළිත් වරක් පසුබෑමට ලක්වීමේ අනතුර ඉදිරියේ, සිරිසේන සහ වික‍්‍රමසිංහ නායකත්වය දෙන දේශපාලන පක්‍ෂවලින්ද, ඒකාබද්ධ විපක්‍ෂයෙන්ද ස්වාධීනව සිටින ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී බලවේග, කණ්ඩායම් සහ පුද්ගලයන් ඉදිරියේ තිබෙන විකල්ප දේශපාලන න්‍යාය පත‍්‍රය සහ කි‍්‍රයාමාර්ග මොනවාද?

මට පෙනෙන පරිදි වර්තමාන ලංකාවේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදයට කැපවූ දේශපාලන හා සමාජ කි‍්‍රයාකාරිකයන් අතර ගැඹුරු සාකච්ඡුාවක් ඉක්මණින්ම ඇරඹිය යුතු කේන්ද්‍රීය ගැටලූව වන්නේ මෙයයි. එය බොහෝ දෙනා අතර දැනට සාකච්ඡුා වෙමින්ද පවතී. මේ ලිපියේ අරමුණ එම සාකච්ඡුාව පුළුල් කිරීමට සුළු දායකත්වයක් සැපයීමයි.

ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය සහ පසුබෑම්
ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය යනු දේශපාලන සහ සමාජ කි‍්‍රයාවලියක් ද වෙයි. එය වනාහි, සමාජයකට අත්පත් කරගෙන සහ අවසානයකට ළඟාවිය හැකි ඉලක්කයක්ද නොවේ. එය වූ කලි මනුෂ්‍යයන් අතර, නිදහස, සමානත්වය, සාධාරණත්වය, නිවහල් බව, මානව අයිතිවාසිකම් සහ මානව ගරුත්වය යනාදි පොදු අභිලාෂ සඳහා ඉලක්ක කර ගත් සමාජ අපේ්ක්‍ෂාවකි. ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී ආණ්ඩුක‍්‍රම යනු එම සමාජ අපේක්‍ෂා දේශපාලන ප‍්‍රජාවකගේ පොදු ජීවිතය තුළ අත්පත්කර ගැනීමේ අභිලාෂය සාක්ෂාත්කර ගැනීමට ඇති ඉතාම වැදගත් ආයතනික මාධ්‍යයයි. ලංකාවේ අප අද මුහුණ දෙන ප‍්‍රධාන අභියෝගයක් වන්නේ, ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය පිළිබඳ සමාජ අපේක්‍ෂා සාක්ෂාත් කර ගැනීමේ මාධ්‍යයක් ලෙස ‘ආණ්ඩුව’ ඉටුකරන කාර්යභාර්ය මහත් අර්බුදයකට පත්වීමයි. 2019-20 වසර තුළ බොහෝ විට සිදුවනු ඇත්තේ මේ අර්බුදය ඉමහත් ලෙස තියුණු වීමයි.

මෙම අර්බුදය තියුණු වීම විස්තර කළ හැකි තවත් ආකාරයක් නම්, ලංකාවේ සමාජය දැන් පවත්නා දේශපාලන මොහොත, ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදයේ පසුබෑමේ මොහොතක් ලෙස හදුනා ගැනීමයි. ලංකාවේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී කි‍්‍රයාවලිය දෙස බලන විට අපට පෙනෙන්නේ, එය නැගීමේ සහ පසුබැසීමේ ගතිකත්වයෙන් යුක්ත වූවක් ව පවතින බවයි. ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී කි‍්‍රයාවලියේ දරුණු පසුබෑම් තුළ පවා, එය පුනරුජ්ජීවනය වීමේ බීජයන් සහ ශක්‍යතාද, පුනරුජ්ජීවනය වීම තුළ පසුබැසීමේ සහ පරාජයන් ලැබීමේ බීජ සහ ශක්‍යතාද පැන නැග තිබේ. 2015 ජනවාරි මාසයේ ඇතිවූ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී පුනරුජ්ජීවනයේ දේශපාලන අවකාශය අස්ථාවර, තාවකාලික සහ පසුබෑම්සුලූ එකක් වීමෙන් ප‍්‍රකාශ වූයේ මේ ගතිකත්වයයි.

ලංකාවේ වර්තමාන දේශපාලන මොහොත තුළ, ලංකාවේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී පරිවර්තනයේ ගමන්මගේ පසුබෑම තියුණු කිරීමට දායක වන ප‍්‍රධාන ආසන්න සාධක දෙකක් තිබෙන බව පෙනේ. පළමුවැන්න, 2015 ජනවාරි මාසයේ සිදුවූ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී පුරුජ්ජීවන අවකාශයට කතෘකයන් වූ බලවේග අතර තිබූ සන්ධානය බිඳී විසිරී යාමයි. දෙවැන්න, නිර්-ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී දේශපාලන පරිවර්තනයක කතෘක කාර්යය කිරීමට අධිෂ්ඨාන කර ගත් නව සන්ධාන ගොඩ නැගෙමින් තිබීමයි. මෙම දෙවැනි නිර්-ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රික දේශපාලන පරිවර්තනයක කතෘක සන්ධානයක් දේශපාලන වශයෙන් ශක්තිමත් වීමේත්, ආණ්ඩු බලය ලබා ගැනීමේත් විභවතාව පැහැදිලිවම තිබේ. එම නිර්ප‍්‍රජාතාන්ත‍්‍රික සන්ධානයට කවර දේශපාලන හා සමාජ බලවේග එකතු වනු ඇත්ද යන්න තවමත් සංයුක්තව සහ නිශ්චිතව පැහැදිලි නැත. මන්ද යත්, 2015 නිර්-ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදීකරණ අවකාශය ලැබූ පරාජයෙන් පසුව ඇතිවන දේශපාලන බලවේගවල යළි සකස් වීමේ කි‍්‍රයාවලිය තවමත් අවසන් වී නැති නිසාය.

විකල්ප
මේ අවිනිශ්චිත පසුබිම තුළ, 2015 පරිවර්තන අවකාශයට සහභාගි වූ ප‍්‍රජාතාන්ත‍්‍රික බලවේග, කණ්ඩායම් සහ කි‍්‍රයාකාරිකයන් ඉදිරියේ ඇති දේශපාලන විකල්ප මොනවාද?

එවැනි විකල්ප ගැන සිතීමේදී මුහුණ දෙන්නට සිදුවන අමිහිරි යථාර්ථයක් වන්නේ, 2019-20 වසරවල සිදුවන ජනාධිපති සහ පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණ ආශ‍්‍රිතව සිදුවන ‘ආණ්ඩු වෙනස’ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී පරිවර්තනයේ යාන්ත‍්‍රණයක් ලෙස සැලකිය යුතු නැත යන්නයි. මෙය වනාහි 2015 ආණ්ඩු වෙනසේ අත්දැකීම වෙතින් ලබාගත යුතු ප‍්‍රධාන පාඩමකි. එම පාඩම දේශපාලන සූත‍්‍රයක් ලෙස මෙසේ ඉදිරිපත් කළ හැකිය. ‘‘ආණ්ඩු වෙනස’ යනු නිර්-ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී පරිවර්තනයේ සකී‍්‍රය යාන්ත‍්‍රණයක් වුවද, ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී පරිවර්තනයේ දුර්වල සහ විශ්වාසය තැබිය නොහැකි යාන්ත‍්‍රණයකි.’’

මේ වෙතින් පැනනගින, අපේ සාකච්ඡ‍ාවට අදාළ, දේශපාලන නිගමනයක් තිබේ. එය නම්, ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය සඳහා අරගල කරන, සිවිල් සමාජ බලවේග, ආණ්ඩු පිහිටුවන දේශපාලන පක්‍ෂ මෙන්ම වෘත්තීය දේශපාලනඥයන්ගෙන් සමන්විත බල හවුල්වලින් ස්වාධීනවූ, සමාජ බලමුළුගැන්වීමේ දේශපාලන විකල්පයක් ගැන සිතන්නට පටන්ගත යුතුය යන්නයි. මෙම නිගමනය වනාහි 2015 අත්දැකීම වෙතින් ලබාගත යුතු පහත සඳහන් දේශපාලන පාඩම වෙතින් පැන නගින්නකි : එනම්, ‘ආණ්ඩු බලය ලබාගැනීම හෝ ආණ්ඩු බලයේ රැුඳී සිටීම තම ව්‍යාපෘතිය කරගත් දේශපාලන පක්‍ෂ සහ වෘත්තීය දේශපාලනඥයන් කතෘකයන් වන්නේ එක්කෝ ආධිකාරවාදී දේශපාලන පරිවර්තනයෙහිය, නැතිනම්, විකෘති ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී විකල්පවලය.’ මේ ප‍්‍රහේලිකාත්මක තත්ත්වය, ජාත්‍යන්තර සහ දේශීය සාධක ගණනාවක් මත ගොඩනැගී තිබෙන්නකි. එය වෙනම සාකච්ඡා කළ යුතු මාතෘකාවක්ද වේ.

මට පෙනෙන හැටියට, ලංකාවේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී පරිවර්තනයට කැපවූ සිවිල් සමාජ සහ දේශපාලන බලවේග සතුව ඇති වඩාත් ඵලදායී දේශපාලන කර්තව්‍යය වන්නේ, දේශපාලන පක්‍ෂවලින් ස්වාධීන වූ පුරවැසි දේශපාලන ව්‍යාපාර හැකි තාක් දුරට, සෑම සමාජ අවකාශයකම, ගොඩනැගීමට දායකවීමයි. එහි ප‍්‍රධානතම සාධාරණීකරණය වන්නේ පහත සඳහන් නිරීක්‍ෂණයයි. එනම්, ඉදිරි කාලයේ ලංකාවේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය මුහුණ දෙන ප‍්‍රධාන අභියෝගය වන්නේ, ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය නොනැසී පැවතීමට සහ එය ආරක්‍ෂා කිරීමට අත්‍යවශ්‍ය වන ප‍්‍රතිරෝධමය හැකියාව(Capacity for Resistance)අප සමාජය තුළ ගොඩ නැගීමයි. ඒ අනුව, ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී බලවේග සතු වැදගත්ම කර්තව්‍යය වන්නේ. විවිධ ස්වරූපවලින් මතුවන ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍ර විරෝධී, නිර්-ප‍්‍රජාන්ත‍්‍රවාදී සහ අධිකාරවාදී දේශපාලන ව්‍යාපෘතීන්ට ප‍්‍රතිරෝධය දැක්වීමේ එනම් රුිසිඑ කිරීමේ, සමාජමය ශක්‍යතා, අප සමාජයේ සෑම අවකාශයකම ගොඩනැගීමයි. අප සමාජයේ දැනට හෝ ඉතිරි වී තිබෙන ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී උරුමයන් රැක ගැනීමේත්, ප‍්‍රජාන්ත‍්‍රවාදී අවකාශ පුළුල්කර ගැනීමේත්, වඩාත් සකී‍්‍රය යාන්ත‍්‍රණය වනු ඇත්තේ ප‍්‍රතිරෝධය පෑමයි. ඒ සඳහා ඇති සමාජ ශක්තීන් ශක්තිමත් කිරීමයි.

අතුරු කාරණා
මේ කර්තව්‍යය ගැන සිතීමේදී දේශපාලන හ සමාජ කි‍්‍රයාකාරිකයන්ගේ අවධානය යොමු විය යුතු අතුරු කාරණා කිහිපයක් ද තිබේ. ඒවා මෙපරිදිය.
(අ) සමාජයේ ප‍්‍රජාතන්තී‍්‍රය ප‍්‍රතිරෝධය ගොඩනැගීම, සංවිධානාත්මක වශයෙන් බහුත්වවාදී (pluralist)විය යුතුය. එහි අර්ථය නම්, මෙම ප‍්‍රයත්නය සංවිධාන එකක හෝ කිහිපයක ඒකාධිකාරය විය යුතු නැත යන්නයි. ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රීය ප‍්‍රතිරෝධය පැනනගින සමාජ අවකාශ අතිවිශාල ප‍්‍රමාණයක් අප රටේ දැනට තිබේ. ඒවා තමන්ටම සුවිශේෂ න්‍යාය පත‍්‍ර මත බලමුළු ගැන්වෙන සමාජ කණ්ඩායම්වල නිශ්චිත ප‍්‍රතිරෝධතා විය හැකිය. එහෙත්, ප‍්‍රජාතාන්ත‍්‍රික දේශපාලනය ආරක්ෂාකර ගැනීම සඳහා ඒවා සතු විභවතාව සහ කාර්යභාර්ය අගය කිරීමටද අප ඉගෙනගත යුතුය. මන්ද යත් ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය නොනැසී පවතින්නේ, අයුක්තියට, අසාධාරණයට එරෙහිව සහ පොදු අයිතීන් වෙනුවෙන් සමාජයේ ඉතා කුඩා කොන්වලින් පවා මතුවන ප‍්‍රතිරෝධය නිසා වන නිසාය.

(ආ) ප‍්‍රජාතන්තී‍්‍රය ප‍්‍රතිරෝධතා සඳහා වූ පුළුල් සමාජ සන්ධානයක් ගොඩනැගීමේ කාර්යය සඳහා නව සිතීමක් සහ සාකච්ඡුාවක් ප‍්‍රමාද නොවී ආරම්භ කළ යුතුය. පසුගිය දශක ගණනාව තුළ ලංකාවේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය, මානව අයිතිවාසිකම්, සුළුජන අයිතීන්, සාමය, ස්තී‍්‍ර සහ ශිෂ්‍ය ව්‍යාපාර, ගොවි සහ කම්කරු ව්‍යාපාර, පරිසර ව්‍යාපාර යනාදියට සම්බන්ධ වූ සමාජ දේශපාලන කි‍්‍රයාකාරිකයන්ද, ප‍්‍රබුද්ධ පුරවැසි පිරිස්ද මෙම පුළුල් ප‍්‍රයත්නයට සහ සාකච්ඡුාවට සම්බන්ධ වෙනු ඇත. අවශ්‍ය වන්නේ කට්ටිවාදය සහ කණ්ඩායම්වාදයෙන්ද, පුද්ගල වන්දනයෙන්ද, ප‍්‍රභූ චින්තනයෙන්ද තොරව මෙම ප‍්‍රයත්නයට සම්බන්ධ වන කණ්ඩායම්වල ස්වාධීනතාවද ගරුකරන පුළුල් සමාජ සන්ධාන රාමුවක් ගැන පරිකල්පනය කිරීමයි.

(ඇ) මෙවැනි නව සමාජ ව්‍යාපාර සන්ධානයක් සමාජයේ පුළුල් පුරවැසි කොටස්වලට කරන දේශපාලන ආමන්ත‍්‍රණය ඵලදායී වන්නට නම්, එම ප‍්‍රයත්නය න්‍යායගත කරන සංකල්පමය නව සිතීමක්ද අවශ්‍ය වෙයි. මේ සඳහා බුද්ධිමය හැකියාව තිබෙන තරුණ පරම්පරාවේ බුද්ධිශ්‍රේණින් අප සමාජයේ සිටිති. ඒ සඳහා ප‍්‍රමුඛත්වය ගැනීම ඔවුන් සතු වගකීමයි. පැරණි න්‍යායික භාෂාව නොගැළපෙන බව ඔවුහු දනිති. පුළුල් පුරවැසි කොටස්වල දේශපාලන පරිකල්පනය පුබුදුවා, ප‍්‍රතිරෝධයේ දේශපාලනය ඔවුන්ගේ පුරවැසි පැවැත්මේත්, විඥානයේත්, ඵෙන්ද්‍රීය අංගයක් බවට පත්වන්නට නම්, පුරවැසියන්ට පහසුවෙන් ග‍්‍රහණය කරගත හැකි දේශපාලන භාෂාවක් අලූතෙන් අවශ්‍ය වේ.

(ඈ) ලංකාවේ පුරවැසි ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී විඥානය වනාහි ලිබරල්වාදය, සමාජවාදය, සමූහාණ්ඩුවාදය, නියෝජන ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය යන නූතන දේශපාලන න්‍යායික උරුමයන්ගේ මෙන්ම සිංහල, දෙමළ, මුස්ලිම්, බෞද්ධ, කි‍්‍රස්තියානි, ඉස්ලාමීය යන ශිෂ්ටාචාරමය උරුමයන්ගේද ඇති ප‍්‍රජාතාන්ත‍්‍රික විභවතාවන් ගේද සංයෝගයක් නිර්මාණය වූවකි. එම සංකලනයේ උල්පත් වෙතින් පැනනගින නූතනවාදී ප‍්‍රජාතාන්ති‍්‍රක දේශපාලන භාෂාවක් ගොඩ නැගිය හැකි බව 2015 අත්දැකීමෙන් ලැබූ එක පාඩමකි. අද කාර්යය වන්නේ 2015ට ආපසු යාම නොව 2015න් ආරම්භ වූ කර්තව්‍යය නිර්මාණාත්මක ලෙස යළි සකස්කර ඉදිරියට ගෙන යාමයි.

ප‍්‍රජාතන්තී‍්‍රය අරගලයේ පුනරුජ්ජීවනය

රටක දේශපාලන අනාගතය ගැන සිදුවන සාකච්ඡුාවලදී සාමාන්‍යයෙන් අප ප‍්‍රශ්න කරන්නේ, අසුවල් පක්‍ෂය දිනනවාද? අසුවල් නායකයා ජනාධිපති හෝ අගමැති වනවාද? යන පරිදිය. ලංකාවේද දැනට සිදුවන දේශපාලන සාකච්ඡුාවල, 2019-20 කාලයේ දේශපාලනයේ සිදුවිය හැකි දේ ගැන අප සිතන්නේ දේශපාලන පක්‍ෂ සහ පුද්ගලයන් පිළිබඳ මෙම රාමුවේ සහ කතිකාව ඇතුළත සිටගෙනය. මෙම සිතීම වෙනස් කිරීමට දැන් කාලය පැමිණ තිබේ. මා සිතන පරිදි, වඩාත් ඵලදායී ලෙස ප‍්‍රශ්නය යළි සූත‍්‍රගත කළ හැක්කේ මෙපරිදිය: 2019-20 ජනාධිපති සහ පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණවලින් පසුව ලංකාවේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය පත්වනු ඇත්තේ කවර පරිවර්තනයකටද? පසුබෑමකටද? පුනරුජ්ජීවනයකටද?

දේශපාලන පක්‍ෂවල හා දේශපාලන නායකයන්ගේ ඉරණම පිළිබඳ රාමුවෙන් සම්පූර්ණයෙන් එළියට බැස, දේශපාලන කි‍්‍රයාවලීන් කේන්ද්‍ර කොටගත් සාකච්ඡුාවලට අප යොමුවිය යුතුය යන්න, 2015 ජනවාරි මාසයේ ඇති වූ ආණ්ඩු වෙනසේ අභාවවාචක අත්දැකීම වෙතින්, ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදයට කැපවූ මෙරට පුරවැසියන්ට ඉගෙන ගැනීමට තිබෙන ප‍්‍රධාන පාඩමක්ද වෙයි. සිරිසේන හා වික‍්‍රමසිංහ යන නායකයන් දෙදෙන, අප රටේ පශ්චාත් අධිකාරවාදී ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී පරිවර්තනයකට නායකත්වය සපයතැයි තිබූ මහජන අපේක්‍ෂාව, එම නායකයන් දෙදෙනාම මගහැර තිබෙන්නේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රීයකරණය පිළිබඳ බැරැරුම් ප‍්‍රශ්නයකටද මග පාදමිනි. එය මෙසේය: ලංකාවේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය යළිත් වරක් පසුබෑමට ලක්වීමේ අනතුර ඉදිරියේ, සිරිසේන සහ වික‍්‍රමසිංහ නායකත්වය දෙන දේශපාලන පක්‍ෂවලින්ද, ඒකාබද්ධ විපක්‍ෂයෙන්ද ස්වාධීනව සිටින ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී බලවේග, කණ්ඩායම් සහ පුද්ගලයන් ඉදිරියේ තිබෙන විකල්ප දේශපාලන න්‍යාය පත‍්‍රය සහ කි‍්‍රයාමාර්ග මොනවාද?

මට පෙනෙන පරිදි වර්තමාන ලංකාවේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදයට කැපවූ දේශපාලන හා සමාජ කි‍්‍රයාකාරිකයන් අතර ගැඹුරු සාකච්ඡුාවක් ඉක්මණින්ම ඇරඹිය යුතු කේන්ද්‍රීය ගැටලූව වන්නේ මෙයයි. එය බොහෝ දෙනා අතර දැනට සාකච්ඡුා වෙමින්ද පවතී. මේ ලිපියේ අරමුණ එම සාකච්ඡුාව පුළුල් කිරීමට සුළු දායකත්වයක් සැපයීමයි.

ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය සහ පසුබෑම්
ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය යනු දේශපාලන සහ සමාජ කි‍්‍රයාවලියක් ද වෙයි. එය වනාහි, සමාජයකට අත්පත් කරගෙන සහ අවසානයකට ළඟාවිය හැකි ඉලක්කයක්ද නොවේ. එය වූ කලි මනුෂ්‍යයන් අතර, නිදහස, සමානත්වය, සාධාරණත්වය, නිවහල් බව, මානව අයිතිවාසිකම් සහ මානව ගරුත්වය යනාදි පොදු අභිලාෂ සඳහා ඉලක්ක කර ගත් සමාජ අපේ්ක්‍ෂාවකි. ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී ආණ්ඩුක‍්‍රම යනු එම සමාජ අපේක්‍ෂා දේශපාලන ප‍්‍රජාවකගේ පොදු ජීවිතය තුළ අත්පත්කර ගැනීමේ අභිලාෂය සාක්ෂාත්කර ගැනීමට ඇති ඉතාම වැදගත් ආයතනික මාධ්‍යයයි. ලංකාවේ අප අද මුහුණ දෙන ප‍්‍රධාන අභියෝගයක් වන්නේ, ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය පිළිබඳ සමාජ අපේක්‍ෂා සාක්ෂාත් කර ගැනීමේ මාධ්‍යයක් ලෙස ‘ආණ්ඩුව’ ඉටුකරන කාර්යභාර්ය මහත් අර්බුදයකට පත්වීමයි. 2019-20 වසර තුළ බොහෝ විට සිදුවනු ඇත්තේ මේ අර්බුදය ඉමහත් ලෙස තියුණු වීමයි.

මෙම අර්බුදය තියුණු වීම විස්තර කළ හැකි තවත් ආකාරයක් නම්, ලංකාවේ සමාජය දැන් පවත්නා දේශපාලන මොහොත, ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදයේ පසුබෑමේ මොහොතක් ලෙස හදුනා ගැනීමයි. ලංකාවේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී කි‍්‍රයාවලිය දෙස බලන විට අපට පෙනෙන්නේ, එය නැගීමේ සහ පසුබැසීමේ ගතිකත්වයෙන් යුක්ත වූවක් ව පවතින බවයි. ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී කි‍්‍රයාවලියේ දරුණු පසුබෑම් තුළ පවා, එය පුනරුජ්ජීවනය වීමේ බීජයන් සහ ශක්‍යතාද, පුනරුජ්ජීවනය වීම තුළ පසුබැසීමේ සහ පරාජයන් ලැබීමේ බීජ සහ ශක්‍යතාද පැන නැග තිබේ. 2015 ජනවාරි මාසයේ ඇතිවූ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී පුනරුජ්ජීවනයේ දේශපාලන අවකාශය අස්ථාවර, තාවකාලික සහ පසුබෑම්සුලූ එකක් වීමෙන් ප‍්‍රකාශ වූයේ මේ ගතිකත්වයයි.

ලංකාවේ වර්තමාන දේශපාලන මොහොත තුළ, ලංකාවේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී පරිවර්තනයේ ගමන්මගේ පසුබෑම තියුණු කිරීමට දායක වන ප‍්‍රධාන ආසන්න සාධක දෙකක් තිබෙන බව පෙනේ. පළමුවැන්න, 2015 ජනවාරි මාසයේ සිදුවූ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී පුරුජ්ජීවන අවකාශයට කතෘකයන් වූ බලවේග අතර තිබූ සන්ධානය බිඳී විසිරී යාමයි. දෙවැන්න, නිර්-ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී දේශපාලන පරිවර්තනයක කතෘක කාර්යය කිරීමට අධිෂ්ඨාන කර ගත් නව සන්ධාන ගොඩ නැගෙමින් තිබීමයි. මෙම දෙවැනි නිර්-ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රික දේශපාලන පරිවර්තනයක කතෘක සන්ධානයක් දේශපාලන වශයෙන් ශක්තිමත් වීමේත්, ආණ්ඩු බලය ලබා ගැනීමේත් විභවතාව පැහැදිලිවම තිබේ. එම නිර්ප‍්‍රජාතාන්ත‍්‍රික සන්ධානයට කවර දේශපාලන හා සමාජ බලවේග එකතු වනු ඇත්ද යන්න තවමත් සංයුක්තව සහ නිශ්චිතව පැහැදිලි නැත. මන්ද යත්, 2015 නිර්-ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදීකරණ අවකාශය ලැබූ පරාජයෙන් පසුව ඇතිවන දේශපාලන බලවේගවල යළි සකස් වීමේ කි‍්‍රයාවලිය තවමත් අවසන් වී නැති නිසාය.

විකල්ප
මේ අවිනිශ්චිත පසුබිම තුළ, 2015 පරිවර්තන අවකාශයට සහභාගි වූ ප‍්‍රජාතාන්ත‍්‍රික බලවේග, කණ්ඩායම් සහ කි‍්‍රයාකාරිකයන් ඉදිරියේ ඇති දේශපාලන විකල්ප මොනවාද?

එවැනි විකල්ප ගැන සිතීමේදී මුහුණ දෙන්නට සිදුවන අමිහිරි යථාර්ථයක් වන්නේ, 2019-20 වසරවල සිදුවන ජනාධිපති සහ පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණ ආශ‍්‍රිතව සිදුවන ‘ආණ්ඩු වෙනස’ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී පරිවර්තනයේ යාන්ත‍්‍රණයක් ලෙස සැලකිය යුතු නැත යන්නයි. මෙය වනාහි 2015 ආණ්ඩු වෙනසේ අත්දැකීම වෙතින් ලබාගත යුතු ප‍්‍රධාන පාඩමකි. එම පාඩම දේශපාලන සූත‍්‍රයක් ලෙස මෙසේ ඉදිරිපත් කළ හැකිය. ‘‘ආණ්ඩු වෙනස’ යනු නිර්-ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී පරිවර්තනයේ සකී‍්‍රය යාන්ත‍්‍රණයක් වුවද, ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී පරිවර්තනයේ දුර්වල සහ විශ්වාසය තැබිය නොහැකි යාන්ත‍්‍රණයකි.’’

මේ වෙතින් පැනනගින, අපේ සාකච්ඡ‍ාවට අදාළ, දේශපාලන නිගමනයක් තිබේ. එය නම්, ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය සඳහා අරගල කරන, සිවිල් සමාජ බලවේග, ආණ්ඩු පිහිටුවන දේශපාලන පක්‍ෂ මෙන්ම වෘත්තීය දේශපාලනඥයන්ගෙන් සමන්විත බල හවුල්වලින් ස්වාධීනවූ, සමාජ බලමුළුගැන්වීමේ දේශපාලන විකල්පයක් ගැන සිතන්නට පටන්ගත යුතුය යන්නයි. මෙම නිගමනය වනාහි 2015 අත්දැකීම වෙතින් ලබාගත යුතු පහත සඳහන් දේශපාලන පාඩම වෙතින් පැන නගින්නකි : එනම්, ‘ආණ්ඩු බලය ලබාගැනීම හෝ ආණ්ඩු බලයේ රැුඳී සිටීම තම ව්‍යාපෘතිය කරගත් දේශපාලන පක්‍ෂ සහ වෘත්තීය දේශපාලනඥයන් කතෘකයන් වන්නේ එක්කෝ ආධිකාරවාදී දේශපාලන පරිවර්තනයෙහිය, නැතිනම්, විකෘති ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී විකල්පවලය.’ මේ ප‍්‍රහේලිකාත්මක තත්ත්වය, ජාත්‍යන්තර සහ දේශීය සාධක ගණනාවක් මත ගොඩනැගී තිබෙන්නකි. එය වෙනම සාකච්ඡා කළ යුතු මාතෘකාවක්ද වේ.

මට පෙනෙන හැටියට, ලංකාවේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී පරිවර්තනයට කැපවූ සිවිල් සමාජ සහ දේශපාලන බලවේග සතුව ඇති වඩාත් ඵලදායී දේශපාලන කර්තව්‍යය වන්නේ, දේශපාලන පක්‍ෂවලින් ස්වාධීන වූ පුරවැසි දේශපාලන ව්‍යාපාර හැකි තාක් දුරට, සෑම සමාජ අවකාශයකම, ගොඩනැගීමට දායකවීමයි. එහි ප‍්‍රධානතම සාධාරණීකරණය වන්නේ පහත සඳහන් නිරීක්‍ෂණයයි. එනම්, ඉදිරි කාලයේ ලංකාවේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය මුහුණ දෙන ප‍්‍රධාන අභියෝගය වන්නේ, ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය නොනැසී පැවතීමට සහ එය ආරක්‍ෂා කිරීමට අත්‍යවශ්‍ය වන ප‍්‍රතිරෝධමය හැකියාව(Capacity for Resistance)අප සමාජය තුළ ගොඩ නැගීමයි. ඒ අනුව, ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී බලවේග සතු වැදගත්ම කර්තව්‍යය වන්නේ. විවිධ ස්වරූපවලින් මතුවන ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍ර විරෝධී, නිර්-ප‍්‍රජාන්ත‍්‍රවාදී සහ අධිකාරවාදී දේශපාලන ව්‍යාපෘතීන්ට ප‍්‍රතිරෝධය දැක්වීමේ එනම් රුිසිඑ කිරීමේ, සමාජමය ශක්‍යතා, අප සමාජයේ සෑම අවකාශයකම ගොඩනැගීමයි. අප සමාජයේ දැනට හෝ ඉතිරි වී තිබෙන ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී උරුමයන් රැක ගැනීමේත්, ප‍්‍රජාන්ත‍්‍රවාදී අවකාශ පුළුල්කර ගැනීමේත්, වඩාත් සකී‍්‍රය යාන්ත‍්‍රණය වනු ඇත්තේ ප‍්‍රතිරෝධය පෑමයි. ඒ සඳහා ඇති සමාජ ශක්තීන් ශක්තිමත් කිරීමයි.

අතුරු කාරණා
මේ කර්තව්‍යය ගැන සිතීමේදී දේශපාලන හ සමාජ කි‍්‍රයාකාරිකයන්ගේ අවධානය යොමු විය යුතු අතුරු කාරණා කිහිපයක් ද තිබේ. ඒවා මෙපරිදිය.
(අ) සමාජයේ ප‍්‍රජාතන්තී‍්‍රය ප‍්‍රතිරෝධය ගොඩනැගීම, සංවිධානාත්මක වශයෙන් බහුත්වවාදී (pluralist)විය යුතුය. එහි අර්ථය නම්, මෙම ප‍්‍රයත්නය සංවිධාන එකක හෝ කිහිපයක ඒකාධිකාරය විය යුතු නැත යන්නයි. ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රීය ප‍්‍රතිරෝධය පැනනගින සමාජ අවකාශ අතිවිශාල ප‍්‍රමාණයක් අප රටේ දැනට තිබේ. ඒවා තමන්ටම සුවිශේෂ න්‍යාය පත‍්‍ර මත බලමුළු ගැන්වෙන සමාජ කණ්ඩායම්වල නිශ්චිත ප‍්‍රතිරෝධතා විය හැකිය. එහෙත්, ප‍්‍රජාතාන්ත‍්‍රික දේශපාලනය ආරක්ෂාකර ගැනීම සඳහා ඒවා සතු විභවතාව සහ කාර්යභාර්ය අගය කිරීමටද අප ඉගෙනගත යුතුය. මන්ද යත් ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය නොනැසී පවතින්නේ, අයුක්තියට, අසාධාරණයට එරෙහිව සහ පොදු අයිතීන් වෙනුවෙන් සමාජයේ ඉතා කුඩා කොන්වලින් පවා මතුවන ප‍්‍රතිරෝධය නිසා වන නිසාය.

(ආ) ප‍්‍රජාතන්තී‍්‍රය ප‍්‍රතිරෝධතා සඳහා වූ පුළුල් සමාජ සන්ධානයක් ගොඩනැගීමේ කාර්යය සඳහා නව සිතීමක් සහ සාකච්ඡුාවක් ප‍්‍රමාද නොවී ආරම්භ කළ යුතුය. පසුගිය දශක ගණනාව තුළ ලංකාවේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය, මානව අයිතිවාසිකම්, සුළුජන අයිතීන්, සාමය, ස්තී‍්‍ර සහ ශිෂ්‍ය ව්‍යාපාර, ගොවි සහ කම්කරු ව්‍යාපාර, පරිසර ව්‍යාපාර යනාදියට සම්බන්ධ වූ සමාජ දේශපාලන කි‍්‍රයාකාරිකයන්ද, ප‍්‍රබුද්ධ පුරවැසි පිරිස්ද මෙම පුළුල් ප‍්‍රයත්නයට සහ සාකච්ඡුාවට සම්බන්ධ වෙනු ඇත. අවශ්‍ය වන්නේ කට්ටිවාදය සහ කණ්ඩායම්වාදයෙන්ද, පුද්ගල වන්දනයෙන්ද, ප‍්‍රභූ චින්තනයෙන්ද තොරව මෙම ප‍්‍රයත්නයට සම්බන්ධ වන කණ්ඩායම්වල ස්වාධීනතාවද ගරුකරන පුළුල් සමාජ සන්ධාන රාමුවක් ගැන පරිකල්පනය කිරීමයි.

(ඇ) මෙවැනි නව සමාජ ව්‍යාපාර සන්ධානයක් සමාජයේ පුළුල් පුරවැසි කොටස්වලට කරන දේශපාලන ආමන්ත‍්‍රණය ඵලදායී වන්නට නම්, එම ප‍්‍රයත්නය න්‍යායගත කරන සංකල්පමය නව සිතීමක්ද අවශ්‍ය වෙයි. මේ සඳහා බුද්ධිමය හැකියාව තිබෙන තරුණ පරම්පරාවේ බුද්ධිශ්‍රේණින් අප සමාජයේ සිටිති. ඒ සඳහා ප‍්‍රමුඛත්වය ගැනීම ඔවුන් සතු වගකීමයි. පැරණි න්‍යායික භාෂාව නොගැළපෙන බව ඔවුහු දනිති. පුළුල් පුරවැසි කොටස්වල දේශපාලන පරිකල්පනය පුබුදුවා, ප‍්‍රතිරෝධයේ දේශපාලනය ඔවුන්ගේ පුරවැසි පැවැත්මේත්, විඥානයේත්, ඵෙන්ද්‍රීය අංගයක් බවට පත්වන්නට නම්, පුරවැසියන්ට පහසුවෙන් ග‍්‍රහණය කරගත හැකි දේශපාලන භාෂාවක් අලූතෙන් අවශ්‍ය වේ.

(ඈ) ලංකාවේ පුරවැසි ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී විඥානය වනාහි ලිබරල්වාදය, සමාජවාදය, සමූහාණ්ඩුවාදය, නියෝජන ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය යන නූතන දේශපාලන න්‍යායික උරුමයන්ගේ මෙන්ම සිංහල, දෙමළ, මුස්ලිම්, බෞද්ධ, කි‍්‍රස්තියානි, ඉස්ලාමීය යන ශිෂ්ටාචාරමය උරුමයන්ගේද ඇති ප‍්‍රජාතාන්ත‍්‍රික විභවතාවන් ගේද සංයෝගයක් නිර්මාණය වූවකි. එම සංකලනයේ උල්පත් වෙතින් පැනනගින නූතනවාදී ප‍්‍රජාතාන්ති‍්‍රක දේශපාලන භාෂාවක් ගොඩ නැගිය හැකි බව 2015 අත්දැකීමෙන් ලැබූ එක පාඩමකි. අද කාර්යය වන්නේ 2015ට ආපසු යාම නොව 2015න් ආරම්භ වූ කර්තව්‍යය නිර්මාණාත්මක ලෙස යළි සකස්කර ඉදිරියට ගෙන යාමයි.

අඳබාල සරසවි ශිෂ්‍යයෝ සහ ශිෂ්‍ය නායකයෝ

0

 

සති අන්ත පුවත්පතක් අතට ගත් විට, විවිධ උසස් අධ්‍යාපන අවස්ථා සිය ගණනක් ගැන දැන්වීම් පළ වී තිබෙනු දැකිය හැකි ය.

පෙර පාසල්වල ඉගැන්වීම සඳහා උපාධි ලබා දීමේ සිට වෛද්‍ය හෝ ඉංජිනේරු වෘත්තිය දක්වා ඉගෙන ගන්නට විදේශීය විශ්ව විiාල හා උසස් අධ්‍යාපන ආයතනවල ඇති අවස්ථා ගැන එම දැන්වීම්වල තොරතුරු තිබේ. ඒ සමහර ජාත්‍යන්තර උපාධි ලංකාවේ සිට ම හැදෑරිය හැකි අතර සමහර විට වැය වන්නේ මුළු පාඨමාලාවට ම රුපියල් ලක්‍ෂ දෙක තුනකි. රුපියල් ලක්‍ෂ දෙක තුනක් වැනි මුදලක්, සාමාන්‍ය මධ්‍යම පන්තික පවුලකට තමන්ගේ දරුවා වෙනුවෙන් වැය කළ නොහැකි තරමේ මුදලක් නොවේ. ජාත්‍යන්තර පාසල් විශාල ප‍්‍රමාණයක් ලංකාව පුරා විසිරී තිබෙන පසුබිමක හා මෙවැනි විදේශීය උසස් අධ්‍යාපන අවස්ථා විශාල ප‍්‍රමාණයක් දැරිය හැකි මිලකට අත පොවන මානයේ තිබෙන පසුබිමක, බොහෝ තරුණ තරුණියන් ඒ අධ්‍යාපන අවස්ථා සඳහා යොමු වීම දැන් ප‍්‍රකට ය.

ඒ අනුව, තව අවුරුදු කිහිපයකින් ලංකාවේ තරුණ පරම්පරාව වෙනස් ම තත්ත්වයක් පිළිබිඹු කරනවුන් බවට පත්වීම වැළැක්විය නොහැකි ය.

ලංකාවේ විශ්වවිiාලවලින් බිහිවන උපාධිධාරී පිරිසට, රැකියා වෙළෙඳපොළ තුළ මුහුණට මුහුණ හමුවන තරගකරුවන් පිරිස වන්නේ මේ අයයි. ඉංග‍්‍රීසි භාෂා මාධ්‍යයෙන් හා විදේශීය විශ්වවිiාල ආශ‍්‍රිතව ඉගෙන ගෙන ජාත්‍යන්තරව පිළිගත් උපාධි ලබන මේ පිරිසට අභියෝගයක් දීම ලෙහෙසි පහසු දෙයක් නොවනු ඇත.

කිසිවකු මේ අභියෝගය ගැන සවිඥානික නම් කළ යුත්තේ, ලංකාවේ විශ්වවිiාල තුළ තමන් ලබන අධ්‍යාපනය පරිපූර්ණවත්, ඉහළ ප‍්‍රමිතියකින් යුතුවත් ලබා ගැනීමයි. හැම අතින් ම ඉහත කී පිරිසට තරගයක් දිය හැකි උපාධිධාරීන්, වෘත්තිකයන් පිරිසක් බවට පත්වීමයි.

එහෙත්, ලංකාවේ විශ්වවිදයාල ගිලගෙන ඇති ශිෂ්‍ය සංගම් මාෆියාව විසින්, දැන් කරමින් සිටින්නේ මේ අභියෝගය බාරගත නොහැකි, හැකියාවක්, නිසි සුදුසුකමක් නැති පුස්සන් පිරිසක් බවට තමන්ගේ අනුගාමික විශ්වවිදයාල ශිෂ්‍යයන් පත් කර ගැනීමයි. ඒ හරහා තමන්ගේ පසුගාමි පක්‍ෂ දේශපාලනය රටේ බලපෑම් සහගත දෙයක් බවට බොරුවට පෙන්වන්නට උත්සාහ ගැනීමයි.

පේරාදෙනිය විශ්වවිදයාලයේ දැන් ඇති වී තිබෙන තත්ත්වය මේ සඳහා හොඳ ම උදාහරණයක් වෙයි. එහි ශිෂ්‍යයන් උද්ඝෝෂණය කරන්නේ, ඉංජිනේරු පීඨයේ විභාගවලට සලකා බලන, සියයට අසූවක දේශනවලට පැමිණීමේ රේට්ටුව සලකා නොබලා තමන්ට විභාගවලට වාඩි වෙන්නට දෙන ලෙසයි.

ඉංජිනේරු විදයාව වැනි විද්‍යාත්මක හා ප‍්‍රායෝගික අඩංගුවක් ඇති ඉහළ ප‍්‍රමිතිගත පාඨමාලාවකට පැමිණීම යනු ඉතාමත් වැදගත් සාධකයක් නොවේ ද? මේ ශිෂ්‍යයන් අතර, කිසි ම දේශනයකට සහභාගි නොවුණු සමහරුන් ද සිටින බව වාර්තා වෙයි.

දැන් වී ඇත්තේ කුමක් ද? දේශනවලට නොගොස් තමන්ට විභාගයට වාඩිවීමට අවස්ථාව දෙන්නටයැ’යි කියමින් විශ්වවිද්‍යාලයේ පරිපාලන ගොඩනැගිල්ල වටලාගෙන සිසුන් වාඩි වී, අනෙකුත් පාඨමාලාවල සිසුන්ගේ ද අධ්‍යාපන අවස්ථා උදුරා ගනිමින් මැරයන් ලෙස හැසිරීමයි. ‘තමන්ට නැත්නම් අනුන්ටත් එපායැ’යි කියන ලංකාවේ ප‍්‍රකට සටන් පාඨය මේ ශිෂ්‍යයන්ගේද සටන් පාඨය වී තිබේ. ඒ අතර, විශ්වවිදයාල උපසංස්කෘතියයැයි කියන විහිළුකාර දේවල් රැක ගන්නට යයි කයමින් සංවිධානාත්මක පහරදීම්ද පසුගිය දිනවල පේරාදෙනියෙන් වාර්තා විය.

මහා වීරකම් හැටියට මේ අඳබාල සරසවි ශිෂ්‍යයන්ට හා ඔවුන්ගේ අවස්ථාවාදී ශිෂ්‍ය නායකයන්ට පෙනෙන මෙවැනි දේ ඔවුන් ද අනුන් ද ස්වයං විනාශයට ගෙන යන විකාර බව ඔවුන්ට කියා දෙන්නට පසුගිය කාලයේ පාරවල ඔවුන් සමග හරි හරියට වාඩි වී සිටි වැඩිහිටියන්ටවත් බැරි ද?

එල්ලූම් ගහේ දේශපාලනය 4

රට කරවන්නන්ට (තමන් වෙනුවෙන් නොව) රට වෙනුවෙන් දුර දැකීමේ නුවණක් තිබීමත්, සමාජ ප‍්‍රශ්න නිවැරදිව වටහා ගැනීමේ හැකියාවක් තිබීමත් අවශ්‍ය කෙරේ. එපමණක් නොව, තමන් නිවැරදි යැයි විශ්වාස කරන ප‍්‍රතිපත්ති ක‍්‍රියාවේ යෙදැවීමට අවශ්‍ය දේශපාලනික ධෛර්යයක් තිබීමත් අවශ්‍ය කෙරේ. ඉහත කී මුල් ගුණාංග දෙක නැති, එහෙත් දෙවැනුව කී ගුණාංගය පමණක් ඇති වර්තමානයේ රටක් කරවන පාලකයෙකු වන්නේ, පිලිපීන ජනාධිපති දුතර්තේ ය.

පිලිපීනයත් ලංකාව මෙන්ම මත්ද්‍රව්‍ය උවදුරට මුහුණදී සිටින රටකි. මීට පෙර මේ කොලමේ පෙන්වා දී ඇති පරිදි, මේ රාජ්‍ය නායකයා එරටේ මත්ද්‍රව්‍ය උවදුරට එරෙහිව දියත් කළ මහා සංග‍්‍රාමය තුළ, එක වසරක් තුළ නීතියට පිටින් 7000ක් ඝාතනය කෙරුණි. තමා අතින්මත් මෙවැනි අපරාධකරුවන් ඝාතනය කරන ලද බව මොහු වරක් ප‍්‍රකාශ කෙළේය. ‘කුඩුකාරයන්’ සහ අපරාධකාරයන් යැයි සැක කරන පුද්ගලයන් ඝාතනය කර දැමීම සමාජයක වගකීමක් වන බව ඔහු රටට කීය. අවසානයේදී, තමාගේ ඝාතන විසඳුම තුළින් ‘කුඩුකාරයන්’ මර්දනය වී නැති බව මෑතකදී පිළිගත් ඔහු, ප‍්‍රශ්නය ඉවරයක් කිරීමට නම් ලෝකයේ වෙනත් රටවල සහයෝගයත් අවශ්‍ය කරන බව කියා සිටියේය. දැන් එසේ කියන්නේ, බටහිර ලෝකයේ මොන මානව හිමිකම් ප‍්‍රඥප්ති සහ සම්මුති පැවතියත්, ‘කුඩුකාරයන්’ මරා ප‍්‍රශ්නය ඉවරයක් කරනවා යැයි මීට වසර දෙකකට කලින් පාරම්බෑ නායකයෙකි.

මේ නායකයාම පසුගිය කාලයේ තවත් ‘රම්බෝ’ වැඩක් කෙළේය. එනම්, එරටේ මත්ද්‍රව්‍ය ජාවාරම්කරුවන් සහ වෙනත් අපරාධකරුවන් සතුව තිබූ ලෝකයේ වඩාත් මිල අධික ලැම්බෝගිනි සහ පෝෂ් වැනි ඩොලර් මිලියන 5.5 ක (රුපියල් කෝටි 88) වටිනාකමින් යුත් වාහන ගණනාවක් ප‍්‍රසිද්ධියේ කුඩුපට්ටම් කොට විනාශ කර දැමීමයි. ඒවා කුඩුපට්ටම් කිරීමේ උත්කර්ෂවත් උත්සවයට ඔහුත් සහභාගී විය.
පොලිසිය විසින් මත්ද්‍රව්‍ය වැනි සමාජයට විනාශකාරී භයානක ද්‍රව්‍ය අත්අඩංගුවට ගත් විට ඒවා විනාශ කර දැමීම සිරිතයි. එසේ කරන්නේ, ඒවා නැවත වරක් සමාජ පරිභෝජනයට පත්වීම වැළැක්වීම අරමුණු කරගෙනයි. එහෙත්, මිල අධික අගනා රථවාහන ප‍්‍රමාණයක් එසේ විනාශ කර දමන්නේ මොන තර්කයක් මත ද? අපම කියන පරිදි, මේ කියන ජාවාරම්කරුවන් සහ අපරාධකරුවන් එම වාහන මිල දී ගෙන ඇත්තේ රටේ ජනතාවගෙන් අයථා අන්දමින් උපයා ගත් ධනයෙන්ම නම්, ඒවා විනාශ කිරීම ජනතාවගේ ධනයක් විනාශ කිරීමක් මිස අන් කවරක් ද? ඒ වෙනුවට එම වාහන විකුණා එම ධනය ‘ජනසතු කිරීමට’ නොතිබුණේ ද? ‘තර්කය’ පැහැදිලි ය. මෙවැනි නායකයන්ට අවශ්‍ය කරන්නේ යථාර්ථවාදීව ප‍්‍රශ්නයක් විසඳීම නොව, ඇස් නිලංකාර කරවන සැණකෙළි මායාවක් විසඳුම් වශයෙන් ඉදිරිපත් කොට, ජනප‍්‍රිය දේශපාලනයේ ‘රම්බෝවරුන්’ වීමයි.

අපේ ජනාධිපතිවරයාත් පසුගිය දවස්වල කතා කෙළේ එක්තරා දුරකට පිලිපීන නායකයා වගේ ය. වෙනසකට තිබුණේ, පිලීපින නායකයා නීතියට පිටින් කුඩුකාරයන් ඝාතනය කරන විට අපේ නායකයා එය නීත්‍යනුකූලව කළ යුතු බව කීම පමණි. ඒ අනුව, ජී.ඇස්.පී ප්ලස් සහනය අපට නැති වුවත් මේ ජාවාරම්කරුවන්ව එල්ලා මරන බව අපේ ජනාධිපතිවරයා කියා සිටියේය.

මීට කලකට පෙර මොහු ඇස්බැස්ටොස් ආනයනය තහනම් කෙළේය. ඇස්බැස්ටොස් වැනි ද්‍රව්‍ය මිනිස් සෞඛ්‍යයට අහිතකර බවට සැකයක් නැත. එහෙත්, කාලයක් තිස්සේ පාවිච්චියට ගැනුණු සහ සමාජ දේහයේ අන්තර් ක‍්‍රියාවලිය තුළ තීරණාත්මක අංගයක් වන ඇස්බැස්ටොස් පාවිච්චිය නතර කළ යුත්තේ, එක රැුයකින් පනවන නීතියකින් නොව, ඒ වෙනුවට දැරිය හැකි ආදේශ විසඳුම් පිළිබඳ ප‍්‍රායෝගික වැඩපිළිවෙළක් සහිතව ය. උදාහරණයක් වශයෙන්, ඉන්දියාව ඇස්බැස්ටොස් පාවිච්චිය නතර කිරීමට පටන් ගත්තේ අදියර පිළිවෙළකට ය. මුලින්ම, කාෂ්ටක දකුණු ප‍්‍රාන්තයෙන් පටන් ගත් ඉන්දියාව, එම ප‍්‍රාන්තයේ රෝහල්වලින් ඇස්බැස්ටොස් ඉවත් කෙළේය. ඊළඟට, පාසල්වලින් එය ඉවත් කෙළේය. ඊළඟට, රජයේ ආයනවලින් ආදි වශයෙන් ඇස්බැස්ටොස් පාවිච්චිය ඉවත් කිරීමට පියවර ගැනුණේ අදියරෙන් අදියරට ය. කෙසේ වෙතත්, ලංකාව ඇස්බැස්ටොස් ආනයනය තහනම් කළ විට රුසියාව තර්ජනයක් දැම්මේය. එවිට අපේ ජනාධිපතිවරයා ඇස්බැස්ටොස් තහනම හකුලා ගත්තේය.

ග්ලයිෆොසේට් වල්නාශක භාවිතය සහ රජරට වකුගඩු රෝගය අතර සම්බන්ධයක් ඇති බවක් මෙතෙක් විද්‍යාත්මකව තහවුරු කොට නැත. ඉන්දියාව, ඊජිප්තුව සහ දකුණු ඇමරිකානු රටවල් කිහිපයකත් වකුගඩු රෝගය පිළිබඳ බරපතළ ප‍්‍රශ්නයක් තිබේ. ඒ සෑම රටකම ග්ලයිෆොසේට් වල් නාශකයත් භාවිත කෙරේ. එහෙත් ඒ කිසි රටක්, ග්ලයිෆොසේට් සහ වකුගඩු රෝගය අතර සම්බන්ධයක් ඇති බවක් මෙතෙක් සොයාගෙන නැත. එසේ තිබියදී, කැලණිය විශ්වවිද්‍යාලයේ ආචාර්යවරියකට නාථ දෙවියන් වැහුණි. මේ දෙක අතර සම්බන්ධයක් ඇතැයි නාථ දෙවියන් තමන්ට කී බව එම ගැහැනිය කීවාය. එදා සිට ලංකාවේ වකුගඩු රෝගය සහ ග්ලයිෆොසේට් අතර සම්බන්ධයක් ඇති බව අපි ‘විද්‍යාත්මකව’ සොයා ගත්තෙමු. ඉන් පසු අපේ රටේ සිටින ඒ පිළිබඳ ප‍්‍රාමාණික විද්වතුන්ගේ සහ විද්‍යාඥයන්ගේ අදහස් විමසීමකින් තොරව, ‘වසවිස නැති රටක්’ පිළිබඳ එක භික්ෂුවකගේ මෝඩ සටන් පාඨයකට යට වූ ජනාධිපතිවරයා, ‘එක රැුයකින්’ ග්ලයිෆොසේට් තහනම් කෙළේය. අවසානයේදී, තේ කර්මාන්තයෙන් පමණක් වසරකට බිලියන 6ක පාඩුවක් සිදු කරගෙන, අපේ තේවලට ජපානයේ තිබූ වෙළෙඳපොළත් අහිමි කර ගැනීමෙන් පසුව, දැන් ග්ලයිෆොසේට් තහනම හකුලාගෙන තිබේ.

මත්ද්‍රව්‍ය උවදුර මැඬලීම සඳහා සැබෑම උවමනාවක් අපේ ජනාධිපතිවරයාට තිබේ නම් අගනා ඔත්තු දෙකක් සැපයිය හැකිය.
එහිදී මුලින්ම මතක තබා ගත යුතු දෙයක් තිබේ. එනම්, අප මේ කතා කරන්නේ පාරතොටේ යනෙ’න ලක්ෂ සංඛ්‍යාත ජනකායක් අතරේ සිටින නාඳුනන කෙනෙකුගේ සාක්කුවක තිබිය හැකි හෙරොයින් ග‍්‍රෑම් දෙකක් සොයා ගැනීමේ අසීරු සහ අහම්බ කාරණයක් ගැන නොවේ. එවැනි මෙහෙයුමක් සාර්ථක කර ගැනීම ඉතා අසීරු ය. එහෙත් හිරගෙදරක දැඩි ආරක්ෂක රැුකවල් යටතේ හතර වටෙන් සිර කොට සිටින නම ගිය පුද්ගලයන් කිහිප දෙනෙකු ගැන වගබලා ගැනීම එතරම් අසීරු නැත. හැබැයි ඒ එක කොන්දේසියක් යටතේ ය. එනම්, රටේ බලපුළුවන්කාරයන්ගේ ආශීර්වාදය සහ අනුග‍්‍රහය ඔවුන්ට නොලැබෙන්නේ නම් ය. ඉතිං, ඔවුන්ගේ ක‍්‍රියාකාරකම් පාලනය කර ගැනීමට නොහැකි වීම යනු, පාලකයන්ගේ අසමත්භාවයක් පිළිබඳ ප‍්‍රශ්නයක් මිස කුඩුකාරයන්ගේ ප‍්‍රශ්නයක් නොවේ.

එසේම, කැලණිය, කොලොන්නාව සහ මීගමුව වැනි මත්ද්‍රව්‍ය තිප්පොලවල් ගැන කවුරුත් දනිති. මේ සෑම වැයික්කියකම රජ කළ හෝ තවමත් රජ කරන දේශපාලනික ‘ගෝඞ් ෆාදර්ලා’ ගැනත්, ඔවුන්ගේ අනුග‍්‍රහය හෝ රැුකවරණය නැතිව ලංකාවේ මත්ද්‍රව්‍ය ජාවාරම කරගෙන යාමට වෙලේ සුදාටවත් පුළුවන්කමක් නැති බවත් රට්ටු දනිති. රාජපක්ෂ පාලන කාලයේ කුඩු නාමය ගෑවුණු එක් පළාත් සභා දේශපාලනඥයෙකුගේ නිවස පොලිස් විශේෂ කාර්ය සාධක බලකායේ හදිසි සෝදිසියකට ලක්විය. එදා ජනාධිපති මහින්ද රාජපක්ෂ හෙලිකොප්ටරයකින් තකහනියක් එම දේශපාලනඥයාගේ නිවසට ගොස් ඔහු අස්වැසුවේය. එය මාධ්‍ය තුළ ඉමහත් විවේචනයට ලක් වූ සිද්ධියක් විය.

යහපාලනය ඊට වෙනස් විය යුතුව තිබුණි. එහෙත් මේ ආණ්ඩුව බලයට පත්වූ සැණින් අර දේශපාලනඥයාට, අද කුඩුකාරයන් එල්ලා මැරිය යුතු යැයි කියන අපේ ජනාධිපතිවරයා ආසන සංවිධායකකමක් දුන්නේය. එතැනින් නොනැවතී, එම දේශපාලනඥයාට යහපාලන ජනාධිපතිවරයා විසින්ම නියෝජ්‍ය ඇමතිකමක් ද පිරිනැමුවේය.

මෑතකදී මාධ්‍ය වාර්තා කොට තිබුණු පරිදි, පඩියක් නැතිව පවා අලූගෝසුවාගේ රැුකියාව කිරීමට කැමැත්ත ප‍්‍රකාශ කරන පිරිස් මෙරටේ සිටින බව දැන ගන්ට ලැබුණි. ඒ සමගම, ‘එල්ලූම් ගස් හතක ගියත් තෝව මරනවා’ යැයි කියන අයත් අනන්තවත් සිටිති. දෙපැත්තෙන්ම මෙය කම්පාවට කාරණයක් වන්නේ, පිරිසුදු බුද්ධාගම තිබෙන එකම රටත් ලංකාව යැයි කියන නිසා ය. අනිත් පැත්තෙන්, ‘‘අපරාධය කුමක් වෙතත්, එය මොන තරම් බරපතළ අපරාධයක් වෙතත්, මරණ දඬුවම අනුමත කළ හැකි දෙයක් නොවන’’ බව මීට මාස කිහිපයකට පෙර පාප් වහන්සේ ප‍්‍රකාශ කළෝය. බුදුන්ගේ දේශනාවේ ප‍්‍රථම ශික්ෂා පදයත්, ‘ප‍්‍රාණ ඝාතනයෙන් වැළකීමයි.’

මත්ද්‍රව්‍ය උවදුර රටෙන් අතුගා දැමීමට අවශ්‍ය කරන්නේ අධිකරණමය විසඳුම් නොව, සමාජ විසඳුම් ය. එහිදී, එය අපරාධයක් වශයෙන් නම් කර ගැනීමට කලින්, සමාජ ප‍්‍රශ්නයක් වශයෙන් අවබෝධ කර ගත යුතුව තිබේ. ඒ ගැන මේ ලිපි පෙළේ කිසිවක් සාකච්ඡුා නොකෙරුණි. හේතුව, ඊට කලින්, මේ ප‍්‍රශ්නය සමග ගැට ගැසී ඇති දේශපාලනික කෝණයක් ගැන හදිසි අවධානය යොමු කළ යුතුව තිබූ බැවිනි. ඒ දේශපාලනික වංචාව සහ පුස්ස නිරාවරණය කර නොගෙන, වෙනත් විසඳුම් ගැන කතා කිරීම නිරර්ථක ය. එහිදී, රටේ නැති බැරි එකා මත්ද්‍රව්‍ය උවදුරෙන් ගලවා ගැනීමට කලින් රටේ දේශපාලනය මත්ද්‍රව්‍ය අනුග‍්‍රහයෙන් ගලවා ගත යුතුය. කැලණියේ, කොලොන්නාවේ සහ මීගමුවේ මත්ද්‍රව්‍ය මුදලාලිලා විටින් විට මේ රට කරවන්නන්ගේ අනුග‍්‍රාහකයන් වී තිබේ. තවත් විදියකින් කිවහොත්, දේශපාලනික අනුග‍්‍රහයෙන් තොරව, මහ පරිමාණ මත්ද්‍රව්‍ය ජාවාරමක් මොන විදියකින්වත් මෙරටේ තිබිය නොහැකි බවයි. එහෙත්, දැන් යන ක‍්‍රමයේ හැටියට, රටේ මහජන දේපොළ කොල්ලකෑ කිසි දේශපාලනඥයෙකු අද හිරේක නැත්තේ යම් සේ ද, රටේ මත්ද්‍රව්‍ය ජාවාරම පසුපස සිටින කිසි දේශපාලනික අනුග‍්‍රාහකයෙකු කවදාවත් එල්ලූම් ගස් නොයන බවත් කැට තියා කිව හැකිය.

එවැනි පසුබිමක් තුළ, තමා එල්ලූම් ගස ගෙන එමි යි ජනාධිපතිවරයා කියන විට, එය මීට කලින් ඇස්බැස්ටොස් සහ ග්ලයිෆොසේට් තහනම සම්බන්ධයෙන් එතුමා අනුගමනය කළ ජනප‍්‍රිය දේශපාලනයට වෙනස් දේශපාලනයක් නොවන බව, සමහර විට, දෙතුන් සීයක් එල්ලා මැරීමෙන් පසුව රටම අවබෝධ කර ගනු ඇත. එහෙත් ලෝකයේ සෑම තැනකින්ම විද්‍යාත්මකව තහවුරු කොට ඇති සරල සත්‍යයක් අපේ ඔළුවට ගැනීමට එක මිනිසෙකු හෝ එල්ලා මැරිය යුත්තේ ඇයි?

එල්ලූම් ගහේ දේශපාලනය 4

රට කරවන්නන්ට (තමන් වෙනුවෙන් නොව) රට වෙනුවෙන් දුර දැකීමේ නුවණක් තිබීමත්, සමාජ ප‍්‍රශ්න නිවැරදිව වටහා ගැනීමේ හැකියාවක් තිබීමත් අවශ්‍ය කෙරේ. එපමණක් නොව, තමන් නිවැරදි යැයි විශ්වාස කරන ප‍්‍රතිපත්ති ක‍්‍රියාවේ යෙදැවීමට අවශ්‍ය දේශපාලනික ධෛර්යයක් තිබීමත් අවශ්‍ය කෙරේ. ඉහත කී මුල් ගුණාංග දෙක නැති, එහෙත් දෙවැනුව කී ගුණාංගය පමණක් ඇති වර්තමානයේ රටක් කරවන පාලකයෙකු වන්නේ, පිලිපීන ජනාධිපති දුතර්තේ ය.

පිලිපීනයත් ලංකාව මෙන්ම මත්ද්‍රව්‍ය උවදුරට මුහුණදී සිටින රටකි. මීට පෙර මේ කොලමේ පෙන්වා දී ඇති පරිදි, මේ රාජ්‍ය නායකයා එරටේ මත්ද්‍රව්‍ය උවදුරට එරෙහිව දියත් කළ මහා සංග‍්‍රාමය තුළ, එක වසරක් තුළ නීතියට පිටින් 7000ක් ඝාතනය කෙරුණි. තමා අතින්මත් මෙවැනි අපරාධකරුවන් ඝාතනය කරන ලද බව මොහු වරක් ප‍්‍රකාශ කෙළේය. ‘කුඩුකාරයන්’ සහ අපරාධකාරයන් යැයි සැක කරන පුද්ගලයන් ඝාතනය කර දැමීම සමාජයක වගකීමක් වන බව ඔහු රටට කීය. අවසානයේදී, තමාගේ ඝාතන විසඳුම තුළින් ‘කුඩුකාරයන්’ මර්දනය වී නැති බව මෑතකදී පිළිගත් ඔහු, ප‍්‍රශ්නය ඉවරයක් කිරීමට නම් ලෝකයේ වෙනත් රටවල සහයෝගයත් අවශ්‍ය කරන බව කියා සිටියේය. දැන් එසේ කියන්නේ, බටහිර ලෝකයේ මොන මානව හිමිකම් ප‍්‍රඥප්ති සහ සම්මුති පැවතියත්, ‘කුඩුකාරයන්’ මරා ප‍්‍රශ්නය ඉවරයක් කරනවා යැයි මීට වසර දෙකකට කලින් පාරම්බෑ නායකයෙකි.

මේ නායකයාම පසුගිය කාලයේ තවත් ‘රම්බෝ’ වැඩක් කෙළේය. එනම්, එරටේ මත්ද්‍රව්‍ය ජාවාරම්කරුවන් සහ වෙනත් අපරාධකරුවන් සතුව තිබූ ලෝකයේ වඩාත් මිල අධික ලැම්බෝගිනි සහ පෝෂ් වැනි ඩොලර් මිලියන 5.5 ක (රුපියල් කෝටි 88) වටිනාකමින් යුත් වාහන ගණනාවක් ප‍්‍රසිද්ධියේ කුඩුපට්ටම් කොට විනාශ කර දැමීමයි. ඒවා කුඩුපට්ටම් කිරීමේ උත්කර්ෂවත් උත්සවයට ඔහුත් සහභාගී විය.
පොලිසිය විසින් මත්ද්‍රව්‍ය වැනි සමාජයට විනාශකාරී භයානක ද්‍රව්‍ය අත්අඩංගුවට ගත් විට ඒවා විනාශ කර දැමීම සිරිතයි. එසේ කරන්නේ, ඒවා නැවත වරක් සමාජ පරිභෝජනයට පත්වීම වැළැක්වීම අරමුණු කරගෙනයි. එහෙත්, මිල අධික අගනා රථවාහන ප‍්‍රමාණයක් එසේ විනාශ කර දමන්නේ මොන තර්කයක් මත ද? අපම කියන පරිදි, මේ කියන ජාවාරම්කරුවන් සහ අපරාධකරුවන් එම වාහන මිල දී ගෙන ඇත්තේ රටේ ජනතාවගෙන් අයථා අන්දමින් උපයා ගත් ධනයෙන්ම නම්, ඒවා විනාශ කිරීම ජනතාවගේ ධනයක් විනාශ කිරීමක් මිස අන් කවරක් ද? ඒ වෙනුවට එම වාහන විකුණා එම ධනය ‘ජනසතු කිරීමට’ නොතිබුණේ ද? ‘තර්කය’ පැහැදිලි ය. මෙවැනි නායකයන්ට අවශ්‍ය කරන්නේ යථාර්ථවාදීව ප‍්‍රශ්නයක් විසඳීම නොව, ඇස් නිලංකාර කරවන සැණකෙළි මායාවක් විසඳුම් වශයෙන් ඉදිරිපත් කොට, ජනප‍්‍රිය දේශපාලනයේ ‘රම්බෝවරුන්’ වීමයි.

අපේ ජනාධිපතිවරයාත් පසුගිය දවස්වල කතා කෙළේ එක්තරා දුරකට පිලිපීන නායකයා වගේ ය. වෙනසකට තිබුණේ, පිලීපින නායකයා නීතියට පිටින් කුඩුකාරයන් ඝාතනය කරන විට අපේ නායකයා එය නීත්‍යනුකූලව කළ යුතු බව කීම පමණි. ඒ අනුව, ජී.ඇස්.පී ප්ලස් සහනය අපට නැති වුවත් මේ ජාවාරම්කරුවන්ව එල්ලා මරන බව අපේ ජනාධිපතිවරයා කියා සිටියේය.

මීට කලකට පෙර මොහු ඇස්බැස්ටොස් ආනයනය තහනම් කෙළේය. ඇස්බැස්ටොස් වැනි ද්‍රව්‍ය මිනිස් සෞඛ්‍යයට අහිතකර බවට සැකයක් නැත. එහෙත්, කාලයක් තිස්සේ පාවිච්චියට ගැනුණු සහ සමාජ දේහයේ අන්තර් ක‍්‍රියාවලිය තුළ තීරණාත්මක අංගයක් වන ඇස්බැස්ටොස් පාවිච්චිය නතර කළ යුත්තේ, එක රැුයකින් පනවන නීතියකින් නොව, ඒ වෙනුවට දැරිය හැකි ආදේශ විසඳුම් පිළිබඳ ප‍්‍රායෝගික වැඩපිළිවෙළක් සහිතව ය. උදාහරණයක් වශයෙන්, ඉන්දියාව ඇස්බැස්ටොස් පාවිච්චිය නතර කිරීමට පටන් ගත්තේ අදියර පිළිවෙළකට ය. මුලින්ම, කාෂ්ටක දකුණු ප‍්‍රාන්තයෙන් පටන් ගත් ඉන්දියාව, එම ප‍්‍රාන්තයේ රෝහල්වලින් ඇස්බැස්ටොස් ඉවත් කෙළේය. ඊළඟට, පාසල්වලින් එය ඉවත් කෙළේය. ඊළඟට, රජයේ ආයනවලින් ආදි වශයෙන් ඇස්බැස්ටොස් පාවිච්චිය ඉවත් කිරීමට පියවර ගැනුණේ අදියරෙන් අදියරට ය. කෙසේ වෙතත්, ලංකාව ඇස්බැස්ටොස් ආනයනය තහනම් කළ විට රුසියාව තර්ජනයක් දැම්මේය. එවිට අපේ ජනාධිපතිවරයා ඇස්බැස්ටොස් තහනම හකුලා ගත්තේය.

ග්ලයිෆොසේට් වල්නාශක භාවිතය සහ රජරට වකුගඩු රෝගය අතර සම්බන්ධයක් ඇති බවක් මෙතෙක් විද්‍යාත්මකව තහවුරු කොට නැත. ඉන්දියාව, ඊජිප්තුව සහ දකුණු ඇමරිකානු රටවල් කිහිපයකත් වකුගඩු රෝගය පිළිබඳ බරපතළ ප‍්‍රශ්නයක් තිබේ. ඒ සෑම රටකම ග්ලයිෆොසේට් වල් නාශකයත් භාවිත කෙරේ. එහෙත් ඒ කිසි රටක්, ග්ලයිෆොසේට් සහ වකුගඩු රෝගය අතර සම්බන්ධයක් ඇති බවක් මෙතෙක් සොයාගෙන නැත. එසේ තිබියදී, කැලණිය විශ්වවිද්‍යාලයේ ආචාර්යවරියකට නාථ දෙවියන් වැහුණි. මේ දෙක අතර සම්බන්ධයක් ඇතැයි නාථ දෙවියන් තමන්ට කී බව එම ගැහැනිය කීවාය. එදා සිට ලංකාවේ වකුගඩු රෝගය සහ ග්ලයිෆොසේට් අතර සම්බන්ධයක් ඇති බව අපි ‘විද්‍යාත්මකව’ සොයා ගත්තෙමු. ඉන් පසු අපේ රටේ සිටින ඒ පිළිබඳ ප‍්‍රාමාණික විද්වතුන්ගේ සහ විද්‍යාඥයන්ගේ අදහස් විමසීමකින් තොරව, ‘වසවිස නැති රටක්’ පිළිබඳ එක භික්ෂුවකගේ මෝඩ සටන් පාඨයකට යට වූ ජනාධිපතිවරයා, ‘එක රැුයකින්’ ග්ලයිෆොසේට් තහනම් කෙළේය. අවසානයේදී, තේ කර්මාන්තයෙන් පමණක් වසරකට බිලියන 6ක පාඩුවක් සිදු කරගෙන, අපේ තේවලට ජපානයේ තිබූ වෙළෙඳපොළත් අහිමි කර ගැනීමෙන් පසුව, දැන් ග්ලයිෆොසේට් තහනම හකුලාගෙන තිබේ.

මත්ද්‍රව්‍ය උවදුර මැඬලීම සඳහා සැබෑම උවමනාවක් අපේ ජනාධිපතිවරයාට තිබේ නම් අගනා ඔත්තු දෙකක් සැපයිය හැකිය.
එහිදී මුලින්ම මතක තබා ගත යුතු දෙයක් තිබේ. එනම්, අප මේ කතා කරන්නේ පාරතොටේ යනෙ’න ලක්ෂ සංඛ්‍යාත ජනකායක් අතරේ සිටින නාඳුනන කෙනෙකුගේ සාක්කුවක තිබිය හැකි හෙරොයින් ග‍්‍රෑම් දෙකක් සොයා ගැනීමේ අසීරු සහ අහම්බ කාරණයක් ගැන නොවේ. එවැනි මෙහෙයුමක් සාර්ථක කර ගැනීම ඉතා අසීරු ය. එහෙත් හිරගෙදරක දැඩි ආරක්ෂක රැුකවල් යටතේ හතර වටෙන් සිර කොට සිටින නම ගිය පුද්ගලයන් කිහිප දෙනෙකු ගැන වගබලා ගැනීම එතරම් අසීරු නැත. හැබැයි ඒ එක කොන්දේසියක් යටතේ ය. එනම්, රටේ බලපුළුවන්කාරයන්ගේ ආශීර්වාදය සහ අනුග‍්‍රහය ඔවුන්ට නොලැබෙන්නේ නම් ය. ඉතිං, ඔවුන්ගේ ක‍්‍රියාකාරකම් පාලනය කර ගැනීමට නොහැකි වීම යනු, පාලකයන්ගේ අසමත්භාවයක් පිළිබඳ ප‍්‍රශ්නයක් මිස කුඩුකාරයන්ගේ ප‍්‍රශ්නයක් නොවේ.

එසේම, කැලණිය, කොලොන්නාව සහ මීගමුව වැනි මත්ද්‍රව්‍ය තිප්පොලවල් ගැන කවුරුත් දනිති. මේ සෑම වැයික්කියකම රජ කළ හෝ තවමත් රජ කරන දේශපාලනික ‘ගෝඞ් ෆාදර්ලා’ ගැනත්, ඔවුන්ගේ අනුග‍්‍රහය හෝ රැුකවරණය නැතිව ලංකාවේ මත්ද්‍රව්‍ය ජාවාරම කරගෙන යාමට වෙලේ සුදාටවත් පුළුවන්කමක් නැති බවත් රට්ටු දනිති. රාජපක්ෂ පාලන කාලයේ කුඩු නාමය ගෑවුණු එක් පළාත් සභා දේශපාලනඥයෙකුගේ නිවස පොලිස් විශේෂ කාර්ය සාධක බලකායේ හදිසි සෝදිසියකට ලක්විය. එදා ජනාධිපති මහින්ද රාජපක්ෂ හෙලිකොප්ටරයකින් තකහනියක් එම දේශපාලනඥයාගේ නිවසට ගොස් ඔහු අස්වැසුවේය. එය මාධ්‍ය තුළ ඉමහත් විවේචනයට ලක් වූ සිද්ධියක් විය.

යහපාලනය ඊට වෙනස් විය යුතුව තිබුණි. එහෙත් මේ ආණ්ඩුව බලයට පත්වූ සැණින් අර දේශපාලනඥයාට, අද කුඩුකාරයන් එල්ලා මැරිය යුතු යැයි කියන අපේ ජනාධිපතිවරයා ආසන සංවිධායකකමක් දුන්නේය. එතැනින් නොනැවතී, එම දේශපාලනඥයාට යහපාලන ජනාධිපතිවරයා විසින්ම නියෝජ්‍ය ඇමතිකමක් ද පිරිනැමුවේය.

මෑතකදී මාධ්‍ය වාර්තා කොට තිබුණු පරිදි, පඩියක් නැතිව පවා අලූගෝසුවාගේ රැුකියාව කිරීමට කැමැත්ත ප‍්‍රකාශ කරන පිරිස් මෙරටේ සිටින බව දැන ගන්ට ලැබුණි. ඒ සමගම, ‘එල්ලූම් ගස් හතක ගියත් තෝව මරනවා’ යැයි කියන අයත් අනන්තවත් සිටිති. දෙපැත්තෙන්ම මෙය කම්පාවට කාරණයක් වන්නේ, පිරිසුදු බුද්ධාගම තිබෙන එකම රටත් ලංකාව යැයි කියන නිසා ය. අනිත් පැත්තෙන්, ‘‘අපරාධය කුමක් වෙතත්, එය මොන තරම් බරපතළ අපරාධයක් වෙතත්, මරණ දඬුවම අනුමත කළ හැකි දෙයක් නොවන’’ බව මීට මාස කිහිපයකට පෙර පාප් වහන්සේ ප‍්‍රකාශ කළෝය. බුදුන්ගේ දේශනාවේ ප‍්‍රථම ශික්ෂා පදයත්, ‘ප‍්‍රාණ ඝාතනයෙන් වැළකීමයි.’

මත්ද්‍රව්‍ය උවදුර රටෙන් අතුගා දැමීමට අවශ්‍ය කරන්නේ අධිකරණමය විසඳුම් නොව, සමාජ විසඳුම් ය. එහිදී, එය අපරාධයක් වශයෙන් නම් කර ගැනීමට කලින්, සමාජ ප‍්‍රශ්නයක් වශයෙන් අවබෝධ කර ගත යුතුව තිබේ. ඒ ගැන මේ ලිපි පෙළේ කිසිවක් සාකච්ඡුා නොකෙරුණි. හේතුව, ඊට කලින්, මේ ප‍්‍රශ්නය සමග ගැට ගැසී ඇති දේශපාලනික කෝණයක් ගැන හදිසි අවධානය යොමු කළ යුතුව තිබූ බැවිනි. ඒ දේශපාලනික වංචාව සහ පුස්ස නිරාවරණය කර නොගෙන, වෙනත් විසඳුම් ගැන කතා කිරීම නිරර්ථක ය. එහිදී, රටේ නැති බැරි එකා මත්ද්‍රව්‍ය උවදුරෙන් ගලවා ගැනීමට කලින් රටේ දේශපාලනය මත්ද්‍රව්‍ය අනුග‍්‍රහයෙන් ගලවා ගත යුතුය. කැලණියේ, කොලොන්නාවේ සහ මීගමුවේ මත්ද්‍රව්‍ය මුදලාලිලා විටින් විට මේ රට කරවන්නන්ගේ අනුග‍්‍රාහකයන් වී තිබේ. තවත් විදියකින් කිවහොත්, දේශපාලනික අනුග‍්‍රහයෙන් තොරව, මහ පරිමාණ මත්ද්‍රව්‍ය ජාවාරමක් මොන විදියකින්වත් මෙරටේ තිබිය නොහැකි බවයි. එහෙත්, දැන් යන ක‍්‍රමයේ හැටියට, රටේ මහජන දේපොළ කොල්ලකෑ කිසි දේශපාලනඥයෙකු අද හිරේක නැත්තේ යම් සේ ද, රටේ මත්ද්‍රව්‍ය ජාවාරම පසුපස සිටින කිසි දේශපාලනික අනුග‍්‍රාහකයෙකු කවදාවත් එල්ලූම් ගස් නොයන බවත් කැට තියා කිව හැකිය.

එවැනි පසුබිමක් තුළ, තමා එල්ලූම් ගස ගෙන එමි යි ජනාධිපතිවරයා කියන විට, එය මීට කලින් ඇස්බැස්ටොස් සහ ග්ලයිෆොසේට් තහනම සම්බන්ධයෙන් එතුමා අනුගමනය කළ ජනප‍්‍රිය දේශපාලනයට වෙනස් දේශපාලනයක් නොවන බව, සමහර විට, දෙතුන් සීයක් එල්ලා මැරීමෙන් පසුව රටම අවබෝධ කර ගනු ඇත. එහෙත් ලෝකයේ සෑම තැනකින්ම විද්‍යාත්මකව තහවුරු කොට ඇති සරල සත්‍යයක් අපේ ඔළුවට ගැනීමට එක මිනිසෙකු හෝ එල්ලා මැරිය යුත්තේ ඇයි?

සිරකරුවෝද මනුෂ්‍යයෝ නම්..

 

‘මට හොඳටම ගැහුවා. කුණුහරුපෙන් බැන්නා. මාස හයක් හිටියා. මං අපා දුක් වින්දා. මාව ඇතුළට දැම්මෙ හොරකමක් කළා කියලා. ඒත් මං ඒ හොරකමට සම්බන්ධ නෑ.’ මේ කතාව කියන්නේ යන්තම් වයස අවුරුදු 18 ලැබූ යෞවනයකුය. ඔහු කියන අන්දමට තමා සම්බන්ධ නොවූ හොරකමකට සම්බන්ධ බවට සාක්ෂි ලැබීම නිසා ඔහු අත්අඩංගුවට ගෙන ඇත. ඉන්පසුව රක්ෂිත බන්ධනාගාරගත කර තිබේ. මාස හයකට පසුව ඔහු ඇප පිට නිදහස් කර ඇත. තවම නඩුව ක‍්‍රියාත්මක වෙයි.

‘පොලීසියෙන් අල්ලගෙන ගැහුවා පිළිගනිං කියලා. අන්තිමේ ගුටිකන්න බැරිකමට මම පිළිගත්තා.’ මේ ඔහු කියන කතාවය. ඔහු කියන ආකාරයට තමා අත්අඩංගුවට ගැනීමට හේතු වී ඇති සාක්ෂිය වන්නේ එයයි. මේ යෞවනයා සැබැවින්ම ඒ කියන අපරාධයට සම්බන්ධ වුණාද යන්න අප දන්නේ නැත. අධිකරණයක් ඉදිරියේ අපරාධයක් ඔප්පු වූ පසුව වුව අපරාධකරුවෙකු තමන් නිර්දෝෂී බව කියනු ඇත. ඇතැම්විට අපරාධයක් අධිකරණයකින් ඔප්පු වූ පසුව වුව අපරාධකරුවෙකු සැබෑ අපරාධකරුවෙකු නොවිය හැකිය. කොහොම වෙතත් සැකපිට රක්ෂිත බන්ධනාගාරගත වන පුද්ගලයෙක් අපරාධකරුවෙක් නොවන්නේය.

‘සිරකරුවෝද මනුෂ්‍යයෝය’ යන්න වැලිකඩ සිරගෙදර ඉදිරිපිට ඇති පාඨයයි. ‘රක්ෂිත බන්ධනාගාරගත වූවෝ සිරකරුවෝ නොවෙති.’ යන්න තවත් පාඨයක් ලෙස එල්ලා තැබිය යුතුය. කෙසේ වුව සිරකරුවන් මනුෂ්‍යයන් වීමත්, අපරාධකරුවන්ට සිරදඬුවම් ලබාදීමත් අතර සංකීර්ණ තලයක සිරකරු අයිතිවාසිකම් පිළිබඳ සංවාදය පවතින්නේය. වැලිකඩ බන්ධනාගාරයේ වහලය මතට නැඟ කාන්තා රැුඳෙවියන් ඉල්ලා තිබුණු ඇතැම් අයිතීන් ලබාදිය යුතු බවත්, ඇතැම් අයිතීන් ලබා නොදිය යුතු බවත් අප විශ්වාස කරන්නේ ඒ නිසාය.

වහලය මතට
වැලිකඩ බන්ධනාගාරයේ රක්ෂිත බන්ධනාගාරගතව සිටින කාන්තා රැුඳෙවියන් පිරිසක් අගෝස්තු 13 වැනිදා බන්ධනාගාරයේ වහලය මතට නැඟී විරෝධතාවක් ආරම්භ කර තිබුණි. බන්ධනාගාරයේ සිටින කාන්තා රැුඳෙවියන් 500ක් පමණ අතරින් 25 දෙනෙකු විරෝධතාවයෙහි යෙදී සිටි බව වාර්තා වෙයි.

ඔවුන්ගේ විරෝධයට පදනම්ව තිබුණු ඉල්ලීම් කිහිපයකි. බදුල්ලට මාරු කර යැවූ හිටපු ප‍්‍රධාන ජේලර්වරිය නැවත වැලිකඩ බන්ධනාගාරයට ලබා දීම, සිරකුටි මාරු කිරීම නතර නොකිරීම, පිටතින් ගෙන එන ආහාර සහ ඇඳුම් සීමාව වෙනස් කිරීම, නඩු කටයුතු කඩිනම් කිරීම යන ඉල්ලීම් මෙම උද්ඝෝෂකයන්ගේ ඉල්ලීම් අතර තිබුණි.

ඒ ඉල්ලීම් අතරින් ඉල්ලීම් දෙකක් ප‍්‍රමුඛ ඒවා විය. ඒ අතරිනුත් ප‍්‍රධාන ජේලර්වරිය නැවත ලබාගැනීම ප‍්‍රමුඛ ඉල්ලීමක් විය. උද්ඝෝෂක කාන්තාවන්ගේ සටන්පාඨ අතර ‘අපේ අම්මා අපට දෙන්න’ යන්න තිබුණේ ඉහත කී ජේලර්වරිය ‘අම්මා’ ලෙස රැුඳෙවියන් විසින් හඳුන්වා තිබුණු නිසාය.

ඔවුන් ඉල්ලා තිබුණේ වැලිකඩ බන්ධනාගාරයේ කාන්තා අංශයේ සිටි ප‍්‍රධාන ජේලර්වරිය වූ කේ.පී.ඩබ්.ඞී. විජේකෝන් නැවත වැලිකඩ බන්ධනාගාරයට ලබා දෙන ලෙසය. ඇය අගෝස්තු 4 වැනිදා බදුල්ල බන්ධනාගාරයට මාරු කර යවා තිබුණි. ඒ තලතා අතුකෝරාළ මහත්මියගේ මැදිහත්වීමෙන් බන්ධනාගාර පද්ධතිය වඩා කාර්යක්ෂම කිරීමේ අරමුණ ඇති බව කියමින් සිදුකළ වෙනස්කම් අනුවය.
එසේ වුව ඇය මාරුවීමට අනුව බදුල්ලට නොගොස් වැලිකඩ බන්ධනාගාරයේම සේවයට පැමිණ තිබුණි. විජේකෝන් මහත්මිය බදුල්ලට යැවීමට හේතු වූ මාරුවීම් මාලාව අනුව වැලිකඩට අලූ‍තෙන් ආ බන්ධනාගාර අධිකාරීවරයා ඇයට වැලිකඩට ඇතුළුවීම තහනම් කර තිබුණි. වැලිකඩ බන්ධනාගාරයට අලූ‍තෙන් පත්ව ආ බන්ධනාගාර අධිකාරීවරයා වන්නේ මහර බන්ධනාගාරයේ හිටපු බන්ධනාගාර අධිකාරී තුසිත ඉන්ද්‍රජිත් උඩුවරය.

උඩුවර
තුසිත උඩුවර මහතා හොඳම බන්ධනාගාර අධිකාරීවරයායැයි කීමට අපි ඉක්මන් නොවන්නෙමු. ඔහු සැකකරුවන්ට සහ සිරකරුවන්ට දරුණු ලෙස කටයුතු කළ අවස්ථා පිළිබඳව චෝදනා පවා ඇත. ඒවා පිළිබඳ සෙවීමටත්, අවැසි නම් ඒවා විවේචනය කිරීමටත් අප සූදානම්ය. එහෙත් තුසිත උඩුවර මහතා වැඩි වශයෙන් ප‍්‍රකටව සිටින්නේ නිලධාරීන්ට සහ රැුඳෙවියන්ට සමව සලකන නිලධාරියෙකු ලෙසය. එහෙත් මේ නිශ්චිත මොහොතේ උඩුවර මහතාට විරුද්ධ විරෝධය හටගන්නේ වෙනත් යටි අරමුණු ඇති නිසා බව අපට දැනගන්නට ලැබෙන කාරණයයි.

උදාහරණයක් ලෙස බන්ධනාගාර නිලධාරියෙකු අප සමඟ කීවේ මෙම උද්ඝෝෂණය පැවති දිනයේදී පමණක් පාර්සල් 17ක් පමණ බන්ධනාගාරයේ තාප්පයෙන් ඇතුළට විසි කර තිබෙන බවයි.

බන්ධනාගාර නිලධාරීන් දිළිඳු, පීඩිත, සාමාන්‍ය සිරකරුවන්ට දරුණු ලෙස සැලකීම එදිනෙදා කාරණයක් බවට පත්ව තිබේ. එමෙන්ම ධනවත්, බලවත් සිරකරුවන්ට සහ සැකකරුවන්ට ඒ නිලධාරීහුම යහපත් ලෙස සලකන්නෝය.

උඩුවර මහතා ඉහත කී ලෙස විජේකෝන් මහත්මිය බදුල්ලට යැවීමේ කටයුත්ත සම්පූර්ණ කර තිබුණු අතර බන්ධනාගාරයේ කාන්තා අංශයේ සිටි රැුඳෙවියන් 300ක් පමණ අඟු‍ණුකොලපැලැස්ස බන්ධනාගාරයට යැවීමෙන් පසුව හිස්ව තිබුණු සිරකුටිවලට රක්ෂිත බන්ධනාගාරගතව සිටි කාන්තා රැුඳෙවියන් යැවීමද අගෝස්තු 11 වැනිදා ආරම්භ කර තිබුණි. ඒ අනුව කාන්තා සිරකුටි පරීක්ෂා කිරීමත් සිදුව තිබුණි. මේ සුද්දය සිදුකළ සංඛ්‍යාවෙන් 50ක් පමණ වන කාන්තා බන්ධනාගාර නිලධාරිනියන් සමඟ මුලින්ම රැුඳෙවියන් ගැටුම් ඇති කරගෙන තිබුණි. සංඛ්‍යාවෙන් අඩු නිලධාරිනියන්ට රැුඳෙවියන් පාලනය කිරීම අපහසු වී ඇත.

අම්මා නැවත ඉල්ලීම, බන්ධනාගාරය තුළ තමන් ලද විවිධාකාර පහසුකම් අහිමිවීම නිසා සිදුවූවක් බව මේ වෙද්දී ප‍්‍රධාන ධාරාවේ මාධ්‍ය විසින්ද වාර්තා කර හමාරය. ඒ කතාව අලූ‍ත් කතාවක් නොවේ. එහෙත් මාධ්‍ය විසින් වාර්තා නොකරන කතාවේ අනෙක් පැත්ත වන්නේ වහළය මතට නැඟි ඉහළ පන්තියේ රැුඳෙවියන්ගෙන් වැසී ගිය සැබෑ ලෙසම පීඩිත රැුඳෙවියන් පිරිසක් සිටින බවය.

අයිතිවාසිකම්
‘සිරකරු අයිතිවාසිකම් සුරැුකීමේ සංවිධානය’ විසින් වැලිකඩ බන්ධනාගාරය ඉදිරිපිට උද්ඝෝෂණයක් සංවිධානය කර තිබුණේ බන්ධනාගාරය අභ්‍යන්තරයේ කාන්තා රැුඳෙවියන් විසින් සිදුකළ උද්ඝෝෂණයට සහාය දැක්වීමක් ලෙසය. සිරකරු අයිතිවාසිකම් සුරැුකීමේ සංවිධානය පිළිබඳව යම් විවේචන ඇතත්, ඔවුන් විසින් කළ උද්ඝෝෂණය ඇතුළේ සිටි කාන්තාවන්ට අම්මා ලබාදෙන ලෙස ඉල්ලා කරන ලද උද්ඝෝෂණයක් නොවේ. රැුඳෙවියන්ට මනුෂ්‍යත්වයෙන් සලකන ලෙස ඔවුන් ඉල්ලා තිබුණි.

මේ පිටුපසින් කුඩු සල්ලි පොම්ප වී තිබිය හැකි බැවින් සිරකරුවන්ගේ අයිතිවාසිකම් පිළිබඳ උද්ඝෝෂණ ගැන පරෙස්සම් වන ලෙස අනතුරු හඟවමින් එක්තරා පුවත්පතක මාධ්‍යවේදියෙකු ලිපියක් ලියා තිබුණි. සිරකරු අයිතිවාසිකම් පිළිබඳ සාකච්ඡුාවට මේ මාධ්‍යවේදියා දැඩි වෛරයක් දක්වන්නේ වැලිකඩ බන්ධනාගාරයේදී මීට පෙර සිදුවූ බරපතළ අපරාධයක් ආරක්ෂා කිරීමට ඔහුට ඇති වුවමනාව නිසාය. ඔය මාධ්‍යවේදියාම වෙනත් අපරාධයකට අදාළ වාර්තා විකෘති කරන්නට ලක්ෂ එකහමාර බැගින් මුදල් යෙදවූ ආකාරය පසුගිය සතියේ ‘අනිද්දා’ ප‍්‍රධාන පුවතින් වාර්තා කළේය. ඒ මුදල් කුඩු මුදල් විය හැකිය. එහෙත් සිරකරුවන්ගේ අයිතිවාසිකම් පිළිබඳ සාකච්ඡුාවට කුඩු මුදල් ගැටගැසීමේ ඔහුගේ වුවමනාවට අප එරෙහි විය යුත්තේ සිරකරුවන්ගේ අයිතිවාසිකම් පිළිබඳ සාකච්ඡුාව අපට ප‍්‍රතික්ෂේප කළ නොහැකි නිසාය.

වනාතමුල්ල, මැගසින් වත්ත ආශ‍්‍රිතව අපට බන්ධනාගාර අත්දැකීම ලද කිහිපදෙනෙකුම මුණගැසෙන්නට හැකිවිය. අප විසින් මුලින්ම උපුටා දක්වා තිබුණේත් එලෙස හමුවුණ යෞවනයෙකුගේ අදහස්ය. බොහෝවිට පොලීසිය විසින් එවැනි අය අපරාධකරුවන්යැයි සැකපිට අත්අඩංගුවට ගැනීම සිදුවන්නේය. එහෙත් වනාතමුල්ලේ සිටි පළියට සියල්ලන් අපරාධකරුවන් වන්නේ නැත.

‘අපට දුන්නේ ඇඳුම් කට්ටල දෙකක් විතරයි. මං කියන්නේ නෑ ඇඳුම් ඕනෑතරම් දෙන්න කියලා. ඒත් අඩු තරමේ යට ඇඳුම් කිහිපයක් හරි තියාගන්න දෙනවා නම් හොඳයි. ඇඳුම් දෙකකට දැන් තියෙන සීමාව වැඩි කරන්න. එකම ඇඳුම් අඳින්න අමාරුයි. අසනීප වෙන දවසට කොහොමත් අමාරුයි.’ ඒ බන්ධනාගාරගතව සිට නිදහස් වූ කාන්තාවකට කියන්නට ඇති කතාවකි. බන්ධනාග ාර සම්ප‍්‍රදාය අනුව දැනට ලබාදෙන ඇඳුම් ප‍්‍රමාණය වැඩි කිරීම පිළිබඳව සලකා බැලීමෙහි වරදක් නොමැත. විශේෂයෙන්ම රක්ෂිත බන්ධනාග ාරගතව සිටින කාන්තාවන්ට මෙය විශාල අපහසුවකි.

‘ගැහැනු කියලා නැහැ. අපටත් ගුටිකන්න වෙනවා. නිලධාරීන්ගෙනුයි, ලොකු කේස්වලට ආපු අයගෙනුයි.’ ඇය වැඩිදුරටත් කියන්නීය. බොහෝවිට දේශපාලනයේ සහ පාතාලයේ ඉහළ සම්බන්ධතා නැති කෙනෙකුට බන්ධනාගාරයේදී පීඩිතයන් බවට පත්වෙන්නට සිදුවෙයි. ‘සාමාන්‍ය කෙනෙක්ට නම් ජේලර්ලා එක්ක රණ්ඩුවෙන්න බැහැ. වහලට නඟින්නත් බැහැ. එච්චර හයියක් තියෙන අය බන්ධනාගාරෙ ලොකුවට දුක් විඳින්නේ නැහැ.’ ඇය කියන්නීය.

‘කෑම නම් ගන්න දෙයක් නැහැ. හැබැයි ටික දෙනෙකුට කෑම හොඳයි.’ මේ කතාව කියන්නේ රක්ෂිත බන්ධනාගාරගතව සිටි තවත් රැුඳෙවියෙකුය. ‘අපි කුස්සියේ මස්කෑලි කපන්න දානවානේ. සාමාන්‍ය අයට මස්කෑලි මෙච්චරයි. (ඔහු තම ඇඟිල්ලක් පෙන්වය)තව කට්ටියකට මෙච්චරයි. (විශාල ප‍්‍රමාණයක් පෙන්වයි.) අපට කියනවා ඒ ඒ සයිස් එකට කපන්න කියලා. සමහර අයට වෙනම ඉව්වා. එයාලට උයාගන්නත් දුන්නා.’ ඒ රැඳෙවියා කියන්නේය.

‘අපි බලාගෙන ඉන්නෙ විසිට් එක එනකල්. එතකොට හොඳ කෑම එකක් කන්න පුළුවන්. ඒත් විසිට් ආවාම ඒ ගේන කෑම එකෙනුත් ටිකයි ඇතුළට ගෙනියන්න දෙන්නේ.’ ඔහු වැඩිදුර කියයි.

සමයං හෙවත් අරුණ උදයන්ත බන්ධනාගාර බස් රියකදී ඝාතනය පිළිබඳ නිකුත් කළ ත‍්‍රිපුද්ගල කමිටු වාර්තාවේ ඇති එක් විශේෂ කාරණයක් වන්නේ සමයංගේ විවිධාකාර ඇඳුම් මෙන්ම ආභරණ පවා බන්ධනාගාරයේදී ඔහු රිසිසේ පැළඳ සිට ඇති බවයි. බන්ධනාගාර බස්රියේදි පවා තම සියලූ‍ ආභරණ පැළඳ, විලංගු නැතිව සිටීමට ඔහුට අවස්ථාව ලැබුණි. ඇතැම් සැකකරුවන්ට එවැනි නිදහසක් ලැබෙද්දී තවත් සැකකරුවන්ට මූලික අවශ්‍යතා වත් සැපිරෙන්නේ නැත.

‘මිනිස්සු හිතන්නේ බන්ධනාගාරයට යන හැමෝම අපරාධකාරයො කියලා. ඒත් ඇප නැතිව සැකපිට රක්ෂිත බන්ධනාගාරවලට යන අපරාධ නොකළ අය ගොඩක් ඉන්නවා. ඒ යන අය හැමෝටම ජේලර්ලාට දෙන්න සල්ලි නෑ. ඒ නිසා එයාලාට ඇතුළේ සැප විඳින්නත් බැහැ. එහෙම අය විඳින දුක කෙළවරක ඉඳන් කියන්න බැහැ. ටොයිලට් එකේ ඉඳන්, කෑම පතේ ඉඳන්, ගුටිකන එකේ ඉඳන්, කෙළ පාරවල් කන එක වෙනකල් දුකම තමයි.’ බන්ධනාගාරගතව සිටි අයෙක් කීවේ එසේය.

මේ තත්වයන් නව බන්ධනාගාර අධිකාරී තුසිත උඩුවර විසින් වෙනස් කරනු ඇතිදැයි අප දන්නේ නැත. ඒවා වෙනස් කිරීම පහසු නොවන බව නම් ලියා තැබිය යුතුය.

වහලයේ සිටි කාන්තා රැුඳෙවියන්ගේ තවත් ඉල්ලීමක්ව තිබුණේ නඩු ඉක්මන් කරවන ලෙසය. ඒ ඉල්ලීම අධිකරණය හරහා ඉටුවිය යුත්තකි. රක්ෂිත බන්ධනාගාගතව ඇප නොලබා සිටින පුද්ගලයන් විඳින අනෙක් පීඩාව නඩු ප‍්‍රමාදයයි. ලංකාවේ අධිකරණය ගැන අමුතුවෙන් කිව යුතු නැත. ඇතැම් විටෙක වරද අධිකරණයේදී ඔප්පු වූ පසුව ඒ වරදට ලැබෙන දඬුවම වසර දෙකක සිරදඬුවමක් විය හැකිය. එහෙත් රක්ෂිත බන්ධනාගාරගතව සිටි කාලයත් සමඟ වසර පහක පමණ දඬුවමක් ලැබීමේ ඉඩක් ඇත. තවත් විටෙක නඩුව අවසානයේදී රක්ෂිත බන්ධනාගාරගතව සිටි පුද්ගලයා නිදහස්විය හැකිය. එහෙත් නඩුව දීර්ඝ කාලයක් විභාග වෙද්දී පුද්ගලයෙකු රක්ෂිත බන්ධනාගාරගතව සිට ඇති නම් ඔහු වරදක් නොකරම දඬුවමක් ලබා ඇත.

වෛද්‍ය සභාව ජීඑම් ඕඒ මාෆියාවෙන් මුදාගැනීම

රජයේ වෛද්‍ය නිලධාරීන්ගේ සංගමය පසුගි ය වසර තුනක කාලය තුළදී පෙර කවරදාටත් වඩා මාධ්‍යවල මාතෘකාවක් විය. ආණ්ඩු විරෝධී බලවේග අතර ඉදිරියෙන්ම රජයේ වෛද්‍ය නිලධාරීන්ගේ සංගමය සිටියේය. එය පෙර නොවූ තත්වයකි. 2015ට පෙර දේශපාලන කාරණයක් ගැන විමසද්දී ‘අපි දේශපාලනය කරන්නේ නැහැ’යි කී රජයේ වෛද්‍ය නිලධාරීන්ගේ සංගමය මේ වෙද්දී තමන්ගේ දේශපාලනය නිරුවත් කොට හෙළිදරව් කිරීම ගැන අප ස්තූතිවන්ත විය යුතුය.

වෛද්‍ය සභාව විසුරුවා හැරීමේ සැලැස්මක් ඇතැයි රජයේ වෛද්‍ය නිලධාරීන්ගේ සංගමය පසුගිය සතියේ හෙළිදරව්වක් කර තිබුණි. ඔවුන් කියන විදියට ශ‍්‍රී ලංකා වෛද්‍ය සභාවේ හිටපු සභාපති මහාචාර්ය කොල්වින් ගුණරත්න තම තනතුරෙන් ඉල්ලා අස්වීම වෛද්‍ය සභාව විසුරුවා හැරීමේ සැලැස්මක කොටසකි. ඒ සැලැස්ම අනුව කොල්වින් ගුණරත්න මහතා පෙන්වාදෙන වෛද්‍ය සභා පනත අහෝසි විය යුතුය යන කාරණය පදනම් කරගනිමින් වෛද්‍ය සභාව විසුරුවා හැරීමට රාජිත-එන්.ජී. ඕ. හවුලක් උත්සාහ කරන බව ඔවුහු කියති. එසේ වුවහොත් ඉතිහාසයේ දැවැන්තම වැඩවර්ජනය කරන බවටත් තර්ජනය කරති.

රජයේ වෛද්‍ය නිලධාරීන්ගේ සංගමය තම නිරුවත හෙළිදරව් කරන බව මුලින් ලීවේ ‘එන්ජී ඕ’ වැනි පද යෙදුම්වලින්ම එම සංගමය පසුපස ඇති දේශපාලනය හෙළිදරව් වන නිසාය. එන්ජී ඕ කියන්නේ රාජ්‍ය නොවන සංවිධාන වෙයි. ලංකාවේ රාජ්‍ය නොවන සංවිධාන බොහොමයක් ඇත. ඉන් එන්ජී ඕ යන යෙදුම එන්නේ මිනිස් අයිතිවාසිකම් පිළිබඳ කතාකරන රාජ්‍ය නොවන සංවිධාන වෙතය. ඔය එන්ජී ඕ යෙදුම, ඒවායේ කිසිම දුෂණ චෝදනාවක් ඔප්පු වීමෙන් පසුව නිර්මාණය වූවක් නොවේ. ඒ යෙදුම යොදන්නේ දැන් විපක්ෂයේ සිටින දේශපාලන කඳවුර විසින්ය. එම දේශපාලන කඳවුරේ අරමුණ, රටේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී ප‍්‍රතිසංස්කරණ වෙනුවෙන් වෙහෙසෙන, මානව අයිතිවාසිකම් වෙනුවෙන් වෙහෙසෙන පිරිස එන්ජී ඕ ලේබලය යටතට දමා, ඔවුන් කියන දේට සමාජයේ ඇති අවධානය දියාරු කිරීමට උත්සාහ දැරීමයි. නැතිනම්, ඔවුන්ගේ හඬ සමාජයෙන් අතුගා දැමීමට වෑයම් කිරිමයි. ඊට පසු, තමන්ගේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍ර විරෝධී හා මානව අයිතිවාසිකම් විරෝධී ක‍්‍රියාකාරිත්වය නිරුපද්‍රැතව පවත්වාගෙන යෑමයි. එය රජයේ වෛද්‍ය නිලධාරීන්ගේ සංගමයත් එලෙසින්ම පාවිච්චි කිරීම තුළ නිරුත්සාහිකවම ඔවුන්ගේ දේශපාලනයද හෙළිදරව් වන්නේය. එය අතුරු කාරණාවකි.

රජයේ වෛද්‍ය නිලධාරීන්ගේ සංගමයේ සභාපතිවරයා අනුරුද්ධ පාදෙණිය මහතාය. හැම වතාවකම අනුරුද්ධ පාදෙණිය මහතා ඡුන්දයෙන් ඒ තනතුරට පත්වන ආකාරයත් වෙනම කතාකරන්නට වටින කාරණාවකි. ඡුන්ද පැවැත්වෙන ආකාරයද, ඒවාට ඇති චෝදනාද වෙනම කතාකරන්නට වටින කාරණයකි. වෛද්‍ය සභාවෙන් කොල්වින් ගුණරත්න මහතා ඉල්ලා අස්වීම සම්බන්ධයෙන් මව්බිම පුවත්පතට අදහස් පළකරමින් පාදෙණිය මහතා මෙසේ කියා තිබුණි.

‘වෛද්‍ය සභාවට අප පත්වුණේ ඉතා මෑත කාලයේදීයි. මෙහි හිටපු සභාපති කොල්වින් ගුණරත්න මහාචාර්යවරයා දීර්ඝ කාලයක් එහි කටයුතු කළා. සභාවේ පනත වැරදි බව ඔහු දැන ගත්තේ අප එහි ගියාට පසුවද? මෙපමණ කලක් ඔහු මේ වැරදි දැක්කේ නැත්තේ ඇයි?’
මේ කතාවේ රසවත්ම කොටස වන්නේ, ‘සභාවේ පනත වැරදි බව දැනගත්තේ අප එහි ගියාට පසුවද?’ යන ප‍්‍රශ්නයයි. වෛද්‍ය සභාවේ මෙතෙක් කාලයක් සිටි නිලධාරී මණ්ඩලයද බොහෝවිට රජයේ වෛද්‍ය නිලධාරීන්ගේ සංගමයේ වුවමනාව මත පත් වූ බව අපි හොඳින් දැනසිටියෙමු. එහෙත් අවසාන වතාවට වෛද්‍ය සභාවට නිලධාරීන් පත්කළ ඡුන්දයේදී රජයේ වෛද්‍ය නිලධාරීන්ගේ සංගමයේ බලවත්තු ඍජුවම ඡුන්දයට ඉදිරිපත් වූහ. වෛද්‍ය සභාවේ වැරදි දැක්කේ අප ගියාට පසුවද යන පාදෙණිය මහතාගේ පැනයට කොල්වින් ගුණරත්න මහතා පිළිතුරු දී ඇත. ඔහු කාලයක පටන් මේ අඩුපාඩු පෙන්වාදුන් අයෙකි. කොල්වින් ගුණරත්න මහතා සභාවේ සභාපතිධුරය ලබාගැනීමට අදිමදි කර තිබුණේද ඒ කාරණා නිසාය. වෛද්‍ය සභාව මෙන්ම රජයේ වෛද්‍ය නිලධාරීන්ගේ සංගමය පිළිබඳවද කලෙක පටන් නිරීක්ෂණයක සිටින අපේ පැත්තෙන් කියන්නට ඇත්තේ වෛද්‍ය සභාවේ වැරැුද්ද හොඳින්ම පෙනුණේ, දේශපාලනික වෘත්තිය සමිතියක් එළිපිටම වෛද්‍ය සභාවේ බලය ඇල්ලූ මොහොතේදී බවය.

වෛද්‍ය සභාව කුමක්ද? අප මුලින්ම විමසා බැලිය යුත්තේ වෛද්‍ය සභාව යනු කුමක්ද යන්නයි. වෛද්‍ය සභා ආඥා පනත කොල්වින් ගුණරත්න මහතා කී ආකාරයටම පැරණි එකකි. ඒ පනත සම්මත කරද්දී වෛද්‍ය සභාවේ අරමුණ කුමක් වුවද නූතනයේදී වෛද්‍ය සභාව පැවතීමේ අරමුණ වන්නේ රෝගීන්ට උපරිම සහනය ලබාදීමය.

ලංකාවේ තිබෙන්නේ රෝගීන් කේන්ද්‍රීය සෞඛ්‍ය සේවාවක් නොව වෛද්‍යවරුන් කේන්ද්‍ර කරගත් සෞඛ්‍ය සේවාවක් බව ප‍්‍රතිපත්ති අධ්‍යයන ආයතනය තමන්ගේ වාර්තාවක සඳහන් කර තිබුණි. ඒ නිසා රෝගීන් මුදල් ගෙවා පෞද්ගලික රෝහලක වෛද්‍යවරයෙකුගේ වෙලාව වෙන් කරගත්තද වෛද්‍යවරයා පැමිණෙන තුරු රෝගීන්ට විශාල කාලයක් රැුඳී සිටීමට සිදුවෙයි.

එතැනිනුත් එහා ගොස් වෛද්‍යවරුන් ප‍්‍රමුඛ සෞඛ්‍ය සේවකයන්ගේ වැරදි නිසා රෝගීන්ට මුහුණදෙන්නට සිදුවන අපහසුතා පිළිබඳව පැමිණිලි කිරීමට තිබෙන මධ්‍යස්ථ ආයතනය විය යුත්තේ වෛද්‍ය සභාවය. අනෙක් අතට සෞඛ්‍ය වෘත්තිකයන්ගේ වෘත්තීන් නියාමනය කළ යුත්තේ වෛද්‍ය සභාවය. වෛද්‍ය සභාවේ නිලධාරීන් 25කි. වෛi සභා නීතිය අනුව, සභාපතිවරයාත්් සමග අනෙක් නිලධාරීන් 24 දෙනාම වෛද්‍යවරුන් විය යුතුය. එයින්ද 16ක් පමණ සිටින්නේ රජයේ වෛද්‍ය නිලධාරීන්ගේ සංගමයේ සාමාජිකයන් සහ ප‍්‍රකට හිතවතුන්ය. එහි සංයුතිය වෛද්‍යවරුන්ට මිස සියලූ‍ සෞඛ්‍ය වෘත්තිකයන්ට ගැළපෙන අයුරින් සැකසී නැත. මේ පිළිබඳව අනිද්දා සමඟ අදහස් දැක්වූ රජයේ හෙද නිලධාරීන්ගේ සංගමයේ සභාපති සමන් රත්නප‍්‍රිය මෙසේ කීය.

‘වෛද්‍යවරු, හෙද, පරිපූරක වෛද්‍ය සහ අතුරු වෛද්‍ය වෘත්තියට අදාළ සමහර අංශ වෛද්‍ය සභාවෙන් පාලනය වුණා. එහෙත් ඒ සියලූ‍ වෘත්තිකයන්ට සාධාරණය ඉෂ්ට වෙන විදියට නෙවෙයි වෛද්‍ය සභාව හැදිලා තියෙන්නේ. එක වර්ගයකට අයත් පිරිසක් අනෙක් වෘත්තිකයන් ගැන තීරණ ගන්නවා.’

එසේ තීරණ ගැනීම බරපතළ ප‍්‍රශ්නයක් වන්නේ වෛද්‍ය වෘත්තිකයන් බොහෝවිට සෞඛ්‍ය සේවය තුළ තමන්ගේ වෘත්තියෙහි ආධිපත්‍යය ආරක්ෂා කරගැනීමට කටයුතු කරන නිසාය. ඒ නිසාම අනෙක් වෘත්තිකයන්ට සෞඛ්‍ය සේවයට තම උපරිම දායකත්වය ලබාදීමට අපහසු වී ඇති බව අනෙක් වෘත්තිකයන්ගේ පැමිණිල්ල වී ඇත. උදාහරණයක් ලෙස සෞඛ්‍ය පරිපාලනයේ කටයුතු කරන්නට හැකියාව ඇත්තේ වෛද්‍ය වෘත්තිකයන්ටය. පරිපාලන හැකියාව ඇති හෙද නිලධාරියෙකුට අවශ්‍ය අධ්‍යාපන සුදුසුකම් සපුරා පරිපාලන සේවයට එක්වීමට ඉඩකඩ නැත.

‘වෛද්‍ය සභාවෙන් හෙද නිලධාරීන්ට ඉඩ නොලැබීම නිසා, 1984 දී හෙද නිලධාරීන්ට වෙනම සභාවක් වෙනුවෙන් පනතක් සම්මත වුණා. ඒත් ඒක ක‍්‍රියාත්මක වුණේ නැහැ. 2005 දී ඒක සංශෝධනය කළා. 2012 දී හෙද නිලධාරීන්ට කවුන්සිලයක් පිහිටුවාගත්තා. ඒකෙන් යම් තාක් දුරකට හෙද නිලධාරීන්ගේ ප‍්‍රශ්නය අවසන්. එහෙත් අනෙක් කණ්ඩායම් තවම ඉන්නේ වෛද්‍ය සභාව යටතේ. ඔවුන්ට සාධාරණයක් නැහැ.’ සමන් රත්නප‍්‍රිය මහතා වැඩිදුරටත් කීවේය.

‘වෛද්‍ය සභාව යටතේ ඉන්න සියලූ‍ වෘත්තිකයන්ට නියෝජනයක් ලැබෙන විදියට මේක සංශෝධනය වෙන්න ඕනෑ. ඒ විතරක් නෙවෙයි සෞඛ්‍ය ක්ෂේත‍්‍රයට අයිති නැති ජනතාවගේ නියෝජිතයන්ටත් මේකේ නියෝජනයක් ලැබෙන්න ඕනෑ.’ ඔහුගේ මතය එයයි.
‘එංගලන්තයේ කවුන්සිල් එකේ ඉන්නේ 12 දෙනෙක්. එතැන 6ක් වෛද්‍යවරු. ඉතිරි 6 දෙනා පිට අය. එතැන දේශපාලන ක‍්‍රියාකාරිකයෙක්, රාජ්‍ය නොවන සංවිධාන නියෝජිතයෙක් පවා ඉන්නවා. මහජනයාගේ අදහස පිළිබිඹු වන ආකාරයට ඒ ව්‍යුහයන් හැදිලා තියෙන්නේ. වෛද්‍ය සභාව යටතේ පාලනය වන්නේ වෛද්‍යවරු ඇතුළු වෘත්තිකයන් වුණාට ජනතාව තමයි සේවාව ලබන්නේ. ඔවුන්ට ගැළපෙන විදියට මේක හැදෙන්න ඕනෑ, එහෙම නැතිවුණාම මිනිස්සුන්ට සේවාව ඉටුවෙන්නේ නැහැ. වෛiවරයකු නොසැලකිල්ලෙන් වම් කණ වෙනුවට දකුණු කණ කැපුවාට කිසිම පරීක්ෂණයක් නැතිවෙන්නේ එතකොට. කොල්වින් ගුණරත්න මහාචාර්යවරයා තමන්ගෙ අත්දැකීම් එක්ක කියන බරපතළ කාරණයක් තියෙනවා. ඔහු කියන විදියට වෛද්‍යවරුන්ට විරුද්ධව ආ පරීක්ෂවලට හරිහැටි විමර්ශනයක් වෙලා නැහැ. ඒ පරීක්ෂණ කිරීම වෛද්‍යවරුන්ටම පැවරෙනවා නම් එතැන ලොකු ප‍්‍රශ්නයක් තියෙනවා.’

වෛද්‍ය ආඥා පනත
වෛද්‍ය සභා ආඥා පනතට අමතරව වෛද්‍ය සභා ආඥා පනත නම් පනතක්ද ඇත. 2017 වර්ෂය අගදී එම පනත සංශෝධනය සඳහා ආණ්ඩුව විසින් සංශෝධන කෙටුම්පතක් ඉදිරිපත් කර තිබුණි. එහෙත් එම කෙටුම්පත සකස් කොට තිබුණේ වෛද්‍ය වෘත්තිකයන් හැර අනෙක් වෘත්තිකයන්ගේ අදහස් විමසීමකින් තොරවය. ශ‍්‍රී ලංකා වෛද්‍ය රසායනාගාර විද්‍යා සංගමයේ සභාපති රවී කුමුදේශ් වෛද්‍ය ආඥා පනත සංශෝධනය කිරීමේ උත්සාහය ගැන මෙසේ අදහස් දැක්වීය.

‘වෛද්‍ය ආඥා පනත අවුරුදු අසූවක් විතර පරණයි. මේක හදලා තියෙන්නේ යටත් විජිත කාලයේ ලෝකයේ තිබුණු සෞඛ්‍ය සේවාවට සාපේක්ෂව. දැනට පවතින සෞඛ්‍ය සේවාවයි ඒ කාලයේ සෞඛ්‍ය සේවාවයි අතර බරපතළ පරස්පරයක් තියෙනවා. මොකද ඒ කාලයේ තිබුණු සේවාවන් කාලය සමඟ විකසනය වුණා. ඒ අනුව තමයි පරිපූරක වෛද්‍ය සේවාව වගේ නව සේවාවන් එන්නේ. ඒ නිසා අපි අවුරුදු දහයක් තිස්සේ ඉල්ලීම් කරලා තියෙනවා වෛද්‍ය ආඥා පනත හැම වෘත්තියකටම සාධාරණ වෙන විදියටත් රටේ මහජනතාවට අදාළව සාධාරණය වෙන විදියටත් සංශෝධනය කරන්න කියලා. ඒ කාරණා එහෙම තියෙද්දී පහුගිය දවසක හිටි හැටියේම වෛද්‍ය ආඥා පනතට සංශෝධනයක් ගෙනාවා. ඒ ජනතාවට සහ වෘත්තිකයන්ට සාධාරණයක් වෙන විදියට නෙවෙයි.

දැනට මේ යෝජිත සංශෝධන හරහා බරපතළ කරුණු රැුසක් සිදුකිරීමට බලාපොරොත්තු වෙනවා. ගැටලූ‍ රැුසක් අතරින් සරලවම වැටහෙන කාරණා පෙන්වාදිය හැකියි.

ඒ අතරින් බරපතළම කාරණාවක් තමයි, අනෙකුත් සෞඛ්‍ය වෘත්තිකයන්ට සිදුවන අසාධාරණය. වෛද්‍ය ආඥා පනත හරහා පශ්චාත් වෛද්‍ය උපාධි ආයතනයට පිළිග ැනීමක් ලැබෙනවා. ඒ හරහා ලංකාවේ සියලූ‍ම සෞඛ්‍ය සේවා වෘත්තීන් සම්බන්ධයෙන් අධ්‍යාපන මට්ටම තීරණය කිරීමේ බලය ඇතුළු වෘත්තිය සම්බන්ධ විවිධ තීරණය ගැනීමේ බලයක් පශ්චාත් වෛද්‍ය උපාධි ආයතනයට පැවරෙනවා. එහෙම වුණත් ඒ ආයතනය වෛද්‍යවරුන්ගේ පශ්චාත් උපාධිය තීරණය කරන ආයතනයක්. සෞඛ්‍ය සේවා වෘත්තීන් අතර වෛද්‍යවරු නොවෙන වෘත්තිකයන් ඉන්නවා.

ඒ අතරින් අපි නියෝජනය කරන පරිපූරක වෛද්‍ය වෘත්තිකයන් සඳහා ලංකාවේ පේරාදෙණිය, රුහුණ, ශ‍්‍රී ජයවර්ධනපුර, යාපනය, විවෘත විශ්වවිද්‍යාලය, කොතලාවල වගේ හැම තැනකම උපාධි පාඨමාලා සහ පශ්චාත් උපාධි ආයතන තියෙනවා. එතකොට ලංකාවෙ පරිපූරක වෛද්‍ය වෘත්තිකයෙකුගේ මට්ටම තීරණය වෙන්න ඕනෑ ඒ ආයතනයකින්. ඒවාත් රජයේ ආයතන. එතකොට ඒ ආයතනවලින් ලබන උපාධිය රජයට පිළිගන්න පුළුවන්. වෛද්‍යවරුන්ගේ පශ්චාත් උපාධි ආයතනවලින් ආයෙමත් පිළිග ැනීමක් ලබන්නේ මොකටද? ඒකෙන් වෙන්නේ වෛද්‍යවරුන්ගේ ආධිපත්‍යය තහවුරු වීම.

ඒ එක්කම තනතුරු ලබාගැනීමේදී වැදගත් වන නිර්ණායකය විදියට වෛද්‍යවරුන්ගේ සේවා ව්‍යවස්ථාව පිළිගැනීමට වෛද්‍ය ආඥා පනතේ අලූ‍ත් සංශෝධන හරහා පියවර ගන්නවා. එහෙත් ගැටලූ‍ව වෙන්නේ රටේ නීතිය වගේ නෙවෙයි, වෛද්‍යවරුන්ගේ සේවා ව්‍යවස්ථාව වෛද්‍යවරුන්ට වෙනස් කරගන්න පුළුවන්. එයාලාට ඒ හරහා අලූ‍ත් සේවාවන් හඳුන්වාදෙන්න පුළුවන්.

උදාහරණයක් විදියට වෛද්‍යවරුන්ගේ සේවා ව්‍යවස්ථාවෙ එයාලා හදනවා පෝෂණවේදී වෛද්‍ය කියලා සේවාවක්. ඒකට ගැළපෙන සුදුසුකම විදියට වෛද්‍ය පශ්චාත් උපාධි ආයතනයේ තියෙන පෝෂණවේදී උපාධියක් නම් කරනවා. එයාලා පෝෂණවේදී වෛද්‍ය කියන තනතුර යටතට පවරාගන්නවා වෛද්‍ය ආඥා පනත යටතේ මෙතෙක් ලියාපදිංචි වෙලා හිටපු පෝෂණවේදියාගේ වගකීම්. පෝෂණවේදී කියන්නේ පරිපූරක වෛද්‍ය වෘත්තියක්. එහෙත් ඒ පරිපූරක වෛද්‍ය වෘත්තිකයාට තියෙන අවස්ථාව අර වෛද්‍යවරුන් අතරින් එන අලූ‍ත් වෘත්තිකයා නිසා අහිමි වෙනවා.

අවස්ථා අහිමි වීම ගැටලූ‍වක් නෙවෙයි. ගැටලූ‍ව වෙන්නේ මහජනතාවට සිදුවන පාඩුව. වෛද්‍යවරයෙක් බිහි කරන්න ලක්ෂ 45ක් විතර වියදම් යනවා. වෛද්‍ය උපාධියෙන් උගන්වන්නේ වෙනත් දේවල්. පෝෂණවේදී උපාධියකින් උගන්වන්නේ වෙනත් දේවල්. දැන් උත්සාහ කරන්නේ බිහිකරන වෛද්‍යවරයා හරහා වෛද්‍ය වෘත්තිය නොකර වෛද්‍ය වෘත්තිය නොවන රසායනාගාර, පෝෂණවේදය වැනි අනෙක් වෘත්තිකයන්ගෙ රාජකාරී ඉටු කරන්න. එක පැත්තකින් පෝෂණවේදියාගේ කාර්යය පෝෂණවේදියා තරම් හොඳට වෛද්‍යවරයාට කරන්න බැහැ. දෙවැන්න අර වියදම් කරපු මුදල අපතේ යනවා.’

රජයේ වෛද්‍ය නිලධාරීන්ගේ සංගමය නූතන ඉතිහාසය තුළ රටේ විශාල බලයක් හිමි කරගත් කල්ලියක් බවට පත්වෙමින් තිබෙන්නේය. බලය වැඩිවෙද්දී ඒ බලය තව තවත් වැඩි කරගැනීම රජයේ වෛද්‍ය නිලධාරීන්ගේ සංගමයේ අරමුණ බව පැහැදිලි කාරණයකි. දැන් ආණ්ඩුවලට විරුද්ධව කෑගසන රජයේ වෛද්‍ය නිලධාරීන්ගේ සංගමය 2014 දී හිටපු ආණ්ඩුව සමඟ එක්ව සෞඛ්‍ය වෘත්තීන් වන හෙද, පරිපූරක වෛද්‍ය හා අතුරු වෛද්‍ය වෘත්තිකයන් සඳහා වූ උපාධි පාඨමාලාවල කාලසීමාව සීමා කර තිබුණි. ඒ වෙනත් සෞඛ්‍ය වෘත්තිකයන්ට ඉහළ මට්ටමේ පාඨමාලාවක් ලැබීමෙන් වෛද්‍ය වෘත්තිකයන්ගේ ආධිපත්‍යය අහිමි වන නිසාය.

වෛද්‍යවරුන් උත්සාහ කරන්නේ තමන්ගේ වෘත්තීය ආධිපත්‍යය තබාගන්නටය. රජයේ වෛද්‍ය නිලධාරීන්ගේ සංගමය උත්සාහ කරන්නේ එතැනිනුත් එහා ගොස් දේශපාලනයක යෙදෙන්නටය. ජනතාවට අවශ්‍ය වන්නේ ඉහළ සෞඛ්‍ය සේවයක් ලබාගැනීමය. ඒ නිසා වෛද්‍ය සභා ආඥා පනතේ සහ වෛද්‍ය ආඥා පනතේ වෙනසක් ඉල්ලා සිටීම මහජන අවශ්‍යතාවක් වන්නේය.