No menu items!
21.9 C
Sri Lanka
17 September,2025
Home Blog Page 257

සියලු බලතල ජනාධිපතිට අගමැති නිකමෙක් වේ

0

විනිසුරුවරුන් පත්කිරීම ජනාධිපතිවරයාට

කොමිෂන් සභාවලට පත්කිරීම ජනාධිපතිවරයාට

රජයේ ඉහළ නිලධාරීන් පත්කිරීම ජනාධිපතිවරයාට

පොලිස්පති පත්කිරීම ජනාධිපතිවරයාට

ද්විත්ව පුරවැසි සීමාව ඉවතට

ජනාධිපතිට ඇමතිධුර හිතෙන තරමට

ඇමති මණ්ඩලයට ඕනෑ තරම් ඇමතිවරු

පැය 24න් හදිසි පනත් ගෙනඒමට අවසර

සැප්තැම්බර් 02 දින කැබිනට් මණ්ඩලයට යොමු කිරීමෙන් පසු අනුමැතිය ලබාදෙන ලද 20 වන ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය මගින් ඉහළ අධිකරණවලට, ස්වාධීන කොමිෂන් සභාවලට හා රජයේ ඉහළ නිලතලවලට පුද්ගලයන් පත්කිරීමේ බලය ජනාධිපතිවරයාට යළි ලබා දී ඇත.

දහනවවැනි සංශෝධනය යටතේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවට ඇතුළත් කරන ලද තොරතුරු දැනගැනීමේ අයිතිය මූලික අයිතියක් බවට පත්කිරීම, ජනාධිපතිවරයාගේ ධුර කාලය වසර 5ක් බවට පත්කිරීම, ජනාධිපතිවරයාට ධුර කාල දෙකක් පමණක් දැරීමට හැකිවීම හා පාර්ලිමේන්තුවේ කාලය වසර 5ක් යන්න මෙම 20වන සංශෝධන යෝජනාව මගින් සංශෝධනය කර නැත.          මෙම සංශෝධනයට අනුව ජනාධිපතිවරයාට එරෙහිව නඩු පැවරීමට නොහැකි වන අතර ඒ අනුව දහනවවන සංශෝධනයෙන් ඇතුළත් කරන ලද මූලික අයිතිවාසිකම් කඩකිරීමේදී ජනාධිපතිවරයාට එරෙහිව ඔහු වෙනුවෙන් නීතිපතිවරයා නම් කරමින් නඩු පැවරීමේ හැකියාව අහෝසි කර තිබේ.

එමෙන්ම ද්විත්ව පුරවැසියන්ට ජනාධිපතිවරණවලට හෝ පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණවලට අපේක්ෂකයන් ලෙස ඉදිරිපත් වීමට නොහැකි ලෙස තිබූ බාධකයද ඉවත් කර තිබේ.

වසර හතරහමාරක් යනතෙක් පාර්ලිමේන්තුවට විසුරුවාහැරීමට තිබූ බාධකයද ඉවත් කරමින් වසරක කාලයකට පසු පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවාහැරීමට ජනාධිපතිවරයාට බලය ලබාදී තිබේ.

ඇතිකළ හැක්කේ කැබිනට් මණ්ඩල අමාත්‍යාංශ 30ක් හා රාජ්‍ය අමාත්‍යාංශ 40ක්ය යන සීමාවද ඉවත් කර ඇති අතර ජනාධිපතිවරයාගේ අභිමතය පරිදි කැබිනට් අමාත්‍යාංශ, රාජ්‍ය අමාත්‍යාංශ හා ඒවාට ඇමතිවරුන් හා නියෝජ්‍ය ඇමතිවරුන් කැමති ගණනක් පත් කිරීමේ හැකියාව ලබාදී ඇත.

කිසිදු අමාත්‍යවරයෙකු යටතට පත් නොකරන ලද අමාත්‍යාංශ හා විෂයන් හා රාජ්‍ය ආයතන ජනාධිපතිවරයා යටතට ගැනීමට බලය පවරා ඇති අතර, ජනාධිපතිවරයාට තමාටම අමාත්‍යාංශ පවරා ගැනීම සිදුකළ හැකිය. එම අමාත්‍යාංශ ගණන තමාම නිශ්චය කර ගැනීමටද ඔහුට හැකිය. ඒ අනුව 20න් ජනාධිපතිවරයාට අමාත්‍යධුරයක් දැරීමේ හැකියාව ලබාදී ඇත.

ජනාධිපතිධුරය සඳහා තරග කරන අපේක්ෂකයන්ගේ අවම වයස් සීමාව අවුරුදු 35 සිට අවුරුදු 30 දක්වා අඩුකර ඇත.

ජාතියේ හිතසුව පිණිස හදිසි පනත් කෙටුම්පත් ඉදිරිපත් කිරීමේ බලයද කැබිනට් මණ්ඩලයට යළිත් ලබාගෙන ඇති අතර එවැනි කෙටුම්පතක් සම්බන්ධයෙන් ජනාධිපතිවරයා යොමු කළ විටදී ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය පැය 24ක කාලයක් තුළ ඒ පිළිබඳව සිය මතය ජනාධිපතිවරයාට හා කථානායකවරයාට දැනුම් දිය යුතුය. එම කාලය දින තුනකට නොවැඩි කාලයක් දක්වා ජනාධිපතිවරයාට අවශ්‍ය නම් නියම කළ හැකිය.

දහනවවැනි සංශෝධනයෙන් ඇතිකරන ලද ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාවට 20 වන සංශෝධනය අනුව අහෝසි කර ඇති අතර ඒ වෙනුවට පාර්ලිමේන්තු සභාවක් ඇති කර ඇත. එම පාර්ලිමේන්තු සභාව අගමැති, කථානායක, විරුද්ධ පක්ෂ නායක, පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීවරයෙකු වන අගමැතිගේ නියෝජිත හා පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීවරයෙකු වන විරුද්ධ පක්ෂ නායකයාගේ නියෝජිතයෙකුගෙන් සමන්විතය. ඊට සිවිල් සමාජ නියෝජිතයන් කිසිවෙකු ඇතුළත් වන්නේ නැත.

මෙම පාර්ලිමේන්තු සභාවට පැවරෙන කාර්ය වන්නේ ජනාධිපතිවරයා විසින් නම් යෝජනා කරන මැතිවරණ කොමිසම, රාජ්‍ය සේවා කොමිසම, ජාතික පොලිස් කොමිසම, ශ්‍රී ලංකා මානව හිමිකම් කොමිෂන් සභාව, අල්ලස් හෝ දූෂණ චෝදනා විමර්ෂන කොමිසම, මුදල් කොමිසම හා සීමා නීර්ණය කොමිසම යන කොමිෂන් සභාවල සාමාජිකයන් හා සභාපතිවරුන් සම්බන්ධයෙන් නිරීක්ෂණ ඉදිරිපත් කිරීම පමණය. එම කොමිෂන්වල නිලධාරීන් පත් කිරීමේ හා ඉවත් කිරිමේ බලයද ජනාධිපතිවරයා සතුය.

ඊට අමතරව අග්‍රවිනිශ්චයකාරයා ඇතුළු ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයේ විනිසුරුවරුන්ද, අභියාචනාධිකරණයේ සභාපතිවරයා ඇතුලු අභියාචනාධිකරණ විනිසුරුවරුන්ද, අධිකරණ සේවා කොමිසමේ සභාපතිවරයා හැර සෙසු සාමාජිකයන්ද පත්කිරීමේ බලය ජනාධිපතිවරයාට හිමිවන අතර පාර්ලිමේන්තු සභාවට නිරීක්ෂණ සඳහා පමණක් එම පත් කිරීම් යොමු කෙරේ.

ඊටත් අමතරව නීතිපතිවරයා, විගණකාධිපතිවරයා, පාර්ලිමේන්තුවේ ඔම්බුඞ්ස්මන්වරයා හා පාර්ලිමේන්තුවේ මහලේකම්වරයා පත් කිරීමද ජනාධිපතිවරයා පත් කිරීමද ජනාධිපතිවරයා කරන අතර පාර්ලිමේන්තු සභාවට නිරීක්ෂණ ලබාගැනීම සඳහා පමණක් එම පත් කිරීම් යොමු කෙරේ.

මීට අමතරව පොලිස්පතිවරයා ජනාධිපතිවරයා විසින් පත්කරන අතර ඒ පිළිබඳ පාර්ලිමේන්තු සභාවේ නිරීක්ෂණ ලබා නොගනී.

දහනවවන සංශෝධනයෙන් ඇතිකරන ලද විගණන සේවා කොමිසම හා ජාතික ප්‍රසම්පාදන කොමිසම 20වන සංශෝධනයෙන් අහෝසි කර තිබේ.■

දහනවය අහෝසි කිරීම ගැන මෙසේ කියති

0

 

ජනමත විචාරණයක් ඕනෑ

ජනාධිපති නීතිඥ ජයම්පති වික්‍රමරත්න

නව කෙටුම්පත ගැන බැලූ බැල්මට පෙනෙන්නේ නැවත දහඅටවැනි සංශෝධනයටම යන්න උත්සාහ කරන බව. අපි මේ රටේ ජනතා පරමාධිපත්‍යය ශක්තිමත් කිරීම සඳහා ගෙන ආ ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයක් සම්පූර්ණයෙන්ම පාහේ ඉවත් කිරීමට කටයුතු කරන බව පෙනෙන්නට තියෙනවා.

මෙම සංශෝධනයට ජනමත විචාරණයක් ඕනෑ. ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය ඉදිරියේ මෙම සංශෝධනයට ජනමත විචාරණයක් අවශ්‍ය බවට තර්ක කළ හැකියි. මොකද දහනව වැනි ව්‍යවස්ථාවෙන් ජනතා පරමාධිපත්‍යය ශක්තිමත් කළා. 20 වැනි සංශෝධන කෙටුම්පතෙන් එම ජනතා පරමාධිපත්‍යය දුර්වල කරන බව බැලූ බැල්මට පෙනෙන කාරණය. ජනතාවගේ පරමාධිපත්‍ය බලය ශක්තිමක් කරනවා නම්, එයට ජනමත විචාරණයක් ඕනෑ නැහැ. පාර්ලිමේන්තුවේ තුනෙන් දෙකක බලය ප්‍රමාණවත්. එහෙත් ජනතාව සතු බලය දුර්වල කරන සංශෝධනයකට ජනමත විචාරණයක් අවශ්‍යයි.

 

 

19 ගෙනාවේ ඉල්ලීම මත

ජනාධිපති නීතිඥ එම්.ඒ. සුමන්තිරන්

දහනවවැනි සංශෝධනය අපි ගෙනාවේ ජනතා ඉල්ලීම මත. මැතිවරණවලදී මෙන්ම මහජන ව්‍යාපාරවලිනුත් දහනවවැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය වෙනුවෙන් ඉල්ලීම් ඉදිරිපත් වුණා. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ශක්තිමත් කිරීම සඳහා ගෙනා ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයක් දුර්වල කරනවා නම්, නරක තත්වයක්.

 

 

විශ්වසනීය ආයතන ඕනෑ

ආචාර්ය දීපිකා උඩගම

දහනවවැනි සංශෝධනය යටතේ අධිකරණයට, ස්වාධීන කොමිෂන් සභාවලට සහ අනෙකුත් ආයතනවලට ස්වාධීනත්වය ලබාදුන්නා. රාජ්‍ය සේවා කොමිසම නිසා රාජ්‍ය සේවය ශක්තිමත් වුණා. මගේ අත්දැකීමේ හැටියට ජනතාව හඬගා නොකීවාට තමන් අසරණ වූ අවස්ථාවක යන්න පුළුවන්කම තියෙන විශ්වසනීය ආයතන ඕනෑ. ලංකාවේ ජනතාව තමන්ට ව්‍යවස්ථාවෙන් ලැබෙන අයිතිවාසිකම් වෙනුවෙන් පණ දෙනවා වගේ තත්වයක් නැතත්, ඔවුන් ස්වාධීන කොමිෂන් සභා වැනි ආයතන ඉදිරියට යන්න උනන්දුයි. බල සම්පන්නම ආයතනය අධිකරණය. අධිකරණයේ ස්වාධීනත්වය, අපක්ෂපාතීත්වය ජනතාවට හරි වැදගත්. නීතිපතිවරයාගේ දෙපාර්තමේන්තුවත් අධිකරණයට බලපාන ආයතනයක්. නීතිපතිවරයාගේ මූලික කාර්යභාරය රජයට උපදෙස් දීම වුණත් ඒ ආයතනය මහජන යහපත සඳහා කටයුතු කරන්න ඕනෑ. පොලිස්පති වැනි තනතුරුත් ජන ජීවිතයට වැදගත්.

 

 

අවශ්‍ය නම් අධිකරණයට යනවා

ආචාර්ය පාක්‍යසෝති සරවනමුත්තු

විසිවැනි සංශෝධන කෙටුම්පතෙන් ජනතාවගේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය සීමා වෙනවා නම්, අධිකරණයට යෑමට බලාපොරොත්තු වෙනවා. දහනවවැනි සංශෝධනය අහෝසි කරන බව කියන කතාවට මා ඉතාමත් කනගාටුවෙනවා. ජනාධිපතිතුමාගේ බලය පාවිච්චි කිරීම ගැන සංවරණය හා තුලනය ඉතාමත් අවශ්‍යයි. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී පාලනයක් සඳහා එය හරි වැදගත්. සංවරණ හා තුලන බලය තහවුරු කළ සංශෝධනයක් අහෝසි කරනවා නම් එය ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයට බාධාවක්.

 

 

ඉතා කනගාටුදායක තත්වයක්

නීතිඥ ජාවිඞ් යූසුෆ්

ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවට එකතු වුණ සංශෝධන අතරින් හොඳම සංශෝධන දෙක තමයි දාහත්වැනි සංශෝධනය සහ දහනවවැනි සංශෝධනය. දහනවවැනි සංශෝධනය අහෝසි කරනවා නම් අපි ඉස්සරහට යන්නයි ඕනෑ. ඒ වෙනුවට ආපස්සට යෑම ඉතා කනගාටුදායක තත්වයක්. මේ පාර්ලිමේන්තුවේ 17,18,19ට ඡන්දය දුන්න, 20 සංශෝධනයට ඡන්දය දෙන්න බලාපොරොත්තු වෙන අයත් ඇති. 19ට අත උස්සපු, 20ට අත උස්සන විශාල පිරිසක් ඉඳීවි. මේකෙන් නීතියේ නිශ්චිතභාවයක් නැති බව පේනවා. දහනවය නිසා පොලීසිය, රජයේ සේවකයන්, අධිකරණය ස්වාධීනව ක්‍රියාත්මක වුණා. උදාහරණයක් වශයෙන් මැතිවරණ කොමිසම තිබුණ නිසා ඒ කාලයේ විවිධ දේශපාලන පැතිවලින් කොමිසමට චෝදනා එල්ලවුණා. ඒකට නොසැලී කොවිඞ්-19 ව්‍යසනය තියෙද්දී සාර්ථකව ඡන්දය පවත්වන්න කොමිසමට හැකිවුණා. ප්‍රචණ්ඩ ක්‍රියා, දේපළ අවභාවිතය දකින්න ලැබුණේ නැහැ. මේ වගේ සංශෝධන නිසා දේශපාලන සංස්කෘතිය වෙනස් වෙනවා. දේශපාලනඥයන් හා නිලධාරීන් අලුත් තත්වයට හැඩගැහෙනවා. ඒ සංස්කෘතිය වෙනස් වීගෙන එනකොටම මේක ආපස්සට හැරවීම කනගාටුදායක තත්වයක්.

 

 

පෙරහැර එන්නේ ව්‍යවස්ථාවෙන්

පක්‍ෂ නායක සිරිතුංග ජයසූරිය

මේ ආණ්ඩුව බලාපොරොත්තු වුණේ ජනාධිපතිගේ බලතල තහවුරු කරලා දහනවවැනි සංශෝධනයෙන් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී පාලනයක් කරා ඉදිරියට ගිය තත්වය අවුරුදු ගණනාවකින් ආපස්සට ඇදලා දැමීම. ජේ.ආර්. ජයවර්ධනගෙනුත් එහා ගිය තත්වයකට යන්නට තමයි මේ ආණ්ඩුව ලෑස්ති වෙන්නේ. විස්ස ඒගොල්ලන්ගේ පෙරහැරේ කස සද්දය විතරයි. පෙරහැර එන්නේ ඔවුන්ගේ ව්‍යවස්ථාවෙන්. එම ව්‍යවස්ථාව කොහොමද කියලා ඔවුන් කරන මේ ප්‍රජාතන්ත්‍ර විරෝධී ලෙස ජනාධිපතිවරයා යටතට සියල්ල යටත් කිරීමේ වුවමනාවෙන් පැහැදිලි වෙනවා.

 

 

විස්සට ජනමතයක් නෑ

නීතිඥ ලාල් විජේනායක

දහනවවැනි සංශෝධනය ආවේ අවුරුදු පහක් තිස්සේ ගෙනගිය සංවාදයක ප්‍රතිඵලයක් වශයෙන්. ඒ වගේ එකක් වෙනස් කරනවා නම් ජනතාව තුළ ඒ සඳහා සාකච්ඡාවකට අවස්ථාව දීලා තමයි වෙනස් කරන්න ඕනෑ. දහනවවැනි සංශෝධනය අහෝසි කරන විසිවැනි සංශෝධනයට ජනමතයක් නැහැ. මහමැතිවරණයේදී විසිවැනි සංශෝධනයේ තියෙන්නේ මොනවාදැයි කීවේ නැහැ.

 

 

ජනපති අත්තනෝමතික වේවි

නීතිඥ උපුල් කුමරප්පෙරුම

දහනවයෙහි දාහතටත් වඩා සාධනීය ලක්ෂණ ගණනාවක් තිබුණා. ප්‍රධානම එක තමයි ජනාධිපතිවරයාට විරුද්ධව නඩු පැවරීමේ හැකියාව ලබාදීම. එතෙක් ජනාධිපතිව තනතුර පාර්ලිමේන්තුවටත්, නීතියටත් ඉහළින් එල්ලපු තනතුරක්. ඒක වෙනස් කරලා ජනාධිපතිවරයා නීති පද්ධතියට ඇතුළත් කරගත්තා. ඔහුට අත්තනෝමතික විදියට කටයුතු කිරීමේ අවස්ථාව නැතිවුණා.

දහඅටවැනි සංශෝධනය යටතේ තිබුණු පාර්ලිමේන්තු කවුන්සිලය කියන ආයතනයට විපක්ෂයේ සාමාජිකයන් නොගිහින් වර්ජනය කළා. පාර්ලිමේන්තු කවුන්සිලයට ඉදිරිපත් කළ නම්වලට කවුන්සිලයේ අනුමැතියක් නැතත්, ජනාධිපතිවරයාට පත්කරන්න පුළුවන්. ඒ කියන්නේ පාර්ලිමේන්තු කවුන්සිලයේ නිර්දේශයෙන් සතපහක වැඩක් නෑ.

මේ කාරණා රටේ මිනිසුන්ගේ එදිනෙදා ජීවිතයට කෙළින් බලපාන්නේ නැති දේවල් බව හිතනවා ඇති. එහෙත්, ඇත්තටම මේවා ජනතාවට කෙළින්ම බලපාන කාරණා බවට පත්වෙනවා. මැතිවරණ කොමිෂන් සභාව, නීතිපති, මානව හිමිකම් කොමිෂන් සභාව ජනතාවට වැදගත්. මේවා දුර්වල කිරීමෙන් ජනපති අත්තනෝමතික වේවි.■

වීරසේකර දත යුතු දේ

0

පළාත් සභා හා පළාත් පාලන රාජ්‍ය ඇමතිවරයා ලෙස පත්කර සිටින සරත් වීරසේකර පළාත් සභා ගැනත් පළාත් සභා පිහිටවූ 13 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය ගැනත් විවිධ කරුණු එම ධුරය බාරගත් දින සිටම කියන්නට පටන්ගෙන ඇත.

ඉන් එකක් ලෙස ඔහු කියා ඇත්තේ පළාත් සභාවල කාර්යසාධනය ගැන වාර්තාවක් ලබාදෙන ලෙසට තමා කමිටුවක් පත්කර ඇති බවයි. එම කරුණ තවදුරටත් පැහැදිලි කරමින් ලංකාදීප පුවත්පතට සාකච්ඡාවක් ලබා දෙමින් ඔහු මෙසේ කියා ඇත.

‘පළාත් සභා කියන්නේ සුදු අලියෙක් බව දැන් ඔප්පුවෙලා. කවුරුත් ඒක පිළිගන්නවා. පළාත් නවයේ සේවකයන් හා නිලධාරීන් විතරක් ලක්ෂ හතරකට වඩා ඉන්නවා. ඒවා නඩත්තු කරන්න විශාල මුදලක් වැය වෙනවා. ඒ තරමට දෙයක් මේවායින් රටට වෙනවද කියන එක බලන්න ඕනෑ.’

කාර්යසාධනය පැත්තෙන් බැලුවහොත් ජනාධිපති කාර්යාලය පාර්ලිමේන්තුව ඇතුළුව රටේ කිසිදු රාජ්‍ය ආයතනයක් නොතිබිය යුතු බවට වාර්තා ලැබෙනු නිසැකය. එය පළාත් සභාවට පමණක් සුවිශේෂ වූ එකක් නොවේ. එමෙන්ම පළාත් සභා ක්‍රමය ගෙන ආවේ සුවිශේෂ කරුණක් නිසා බව වීරසේකර මහතාට නොදැනීම ඔහුගේ ප්‍රශ්නයකි.

උපුටා දැක්වූ ඔහුගේ අනෙක් ප්‍රකාශයද විහිළු සහගතය. අධ්‍යාපනය, සෞඛ්‍ය වැනි විෂයන්  විමධ්‍යගත කිරීමෙන් පසු ගුරුවරුන් ඇතුළු අධ්‍යාපන සේවකයන්ද, සෞඛ්‍ය සේවකයන්ද ඉන්නේ පළාත් සභා යටතේය. පළාත් පාලන ආයතන සේවකයන්ද අයත් වන්නේ පළාත් රාජ්‍ය සේවයටය.

මුළු රාජ්‍ය සේවක සංඛ්‍යාව යනු මේ සියල්ලේම එකතුවකි.

සරත් වීරසේකර රාජ්‍ය ඇමතිවරයාගේ පැහැදිලි කිරීම අනුව තුන්සිය පනහක් වන ජාතික පාසල් හැරුණු විට ඉතිරි නවදහස් ගණනක පාසල් පද්ධතිය වැඩක් නැත. ඒවාහි ගුරුවරු වැඩක් නැත. මධ්‍යම රජය යටතේ ඇති රෝහල් ස්වල්පය හැරුණුකොට ඉතිරි රෝහල් වැඩක් නැත. ඒවාහි සෞඛ්‍ය කාර්ය මණ්ඩලයද වැඩක් නැත.

පළාත් සභා අහෝසි කර ඉහත සඳහන් කළ හා නොකළ ඒ යටතේ පවතින ආයතන මධ්‍යම රජය යටතට ගත්තා කියා අමුතු වෙනසක් වන්නේ නැති බව පළාත් සභා හා සුළුජන අයිතිවාසිකම් විරෝධී සරත් වීරසේකර රාජ්‍ය ඇමතිවරයා දැනගත යුතුය. ඒ ගැන ඔහුට හොඳින්ම මැනගැනීමට අවශ්‍ය නම් පළාත් සභාවලට පෙර එම ආයතන හා ඒවාහි සේවකයන් පිළිබඳ හැදෑරීමෙන් දැනගත හැකිය.

පළාත් සභා යනු උතුරු නැගෙනහිර  ජනවාර්ගික ප්‍රශ්නයකට ලබාදුන් දේශපාලන විසඳුමක් බවත්, දේශපාලන බලය යන්න සුළු ජනවාර්ගිකයන්ට පමණක් නොව මහ ජාතියේම දේශපාලනඥයන්ටත් තමන්ගේ මහජාතියේ දේශපාලන බලයක් යටතේ පවා අවශ්‍ය බවත් සරත් වීරසේකර රාජ්‍ය ඇමතිවරයා නොදන්නවා නම් දැනගත යුතුය. ඔහු ඒ සඳහා කියවිය යුත්තේ නව ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් සැකසීම සඳහා අදහස් විමසීමේදී පළාත් සභා මහ ඇමතිවරුන් දැක්වූ අදහස්ය.

13 වැනි සංශෝධනය යටතේ පළාත් සභාවලට ලැබිය යුතු බලයවත් තවම මධ්‍යම ආණ්ඩුව පළාත් සභාවලට ලබාදී නැත. පාර්ලිමේන්තුව කළ යුත්තේ බෝක්කු පාලම් හැදීම වැනි කටයුතු නොවේ. රාජ්‍ය ප්‍රතිපත්ති සකස් කිරීමත්, නීති සම්පාදනය කිරිමත්, රාජ්‍ය මුදල් පිළිබඳ සුපරීක්ෂණ වගකීම ඉටුකිරීමත්ය.■

අසරණ බොළඳියට අරවා කරන්න කිව්වාම ‘හා’ කිව්වා – ගීතා කුමාරසිංහ

ඔබ  පවුල් පසුබිම මොකක්ද?

මම ගාල්ල දිස්ත්‍රික්කයේ බෙන්තර ඇල්පිටිය හබුරුගල කියන ගමේ ඉපදුණ කෙනෙක්. බොහොම සාමකාමී ජීවිතයක් ගතකළ මිනිසුන් හිටියේ. කලකෝලාහල, රණ්ඩු මොනාවත් ඒ ගම්වල තිබුණේ නෑ. මගේ සීයා ඒ පළාත්වල විදානආරච්චි. ඔහු වෙද පරම්පරාවකින් ආ එකෙන්. පීනස් වෙදකමට දකුණු පළාතේම ප්‍රසිද්ධ කෙනෙක්. අදටත් මම ගමේම ලොකු ගෙයක් හදලා, එහේ පදිංචි වෙලා ඉන්නවා. මම පළවැනි ළමයා. මල්ලි කෙනෙක් හිටියා, ඔහු මියගියා. මට සහෝදරියන් කිහිපදෙනෙක් ඉන්නවා. ඔවුන් තමයි මට අද ශක්තියක් වෙලා ඉන්නේ.

 

ගමේ හිටියාට, ඔබේ තාත්තාගේ පසුබිම මොකක්ද?

තාත්තා ආනන්ද විද්‍යාලයට ගිය කෙනෙක්. තාත්තාගේ අක්කාට තමයි මරදානේ ටෙම්පල් රෝඞ් එකේ ජී.ඒ. පෙරේරා කියන පොත් සාප්පුව අයිතිවෙලා තිබුණේ. ඒ ගෙදර නැවතුණ තාත්තා පොඩි කාලයේ ඉඳන් ආනන්දයට ගියා. ඔහු රජයේ රැකියාවක් කළ කෙනෙක්. විදුහල්පතිවරයෙක් විදියට කාලයක් වැඩ කරලා, පසුව නාවික හමුදාවට බැඳිලා වැඩ කළා. කලාවේත් සම්බන්ධකම් තිබුණා. ඔහු ගොඩක් පොත්පත් කියෙව්ව කෙනෙක්. ඒකෙන් මටත් ආභාසය තියෙනවා. මම අදටත් ගොඩක් කියවන කෙනෙක්. දිනපතා සහ සති අන්ත පත්තර ගොඩක් කියවනවා. දි අයිලන්ඞ් පත්තරය බලන්න මම හරි කැමතියි. සරත් විජේසූරියගේ පොත් කියවන්න කැමතියි. මේ දවස්වල නම් ව්‍යවස්ථා සංශෝධන නිසා ලංකාවේ, ඉන්දියාවේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සහ ඒවා ගැන ලියවුණු දේවල් කියවනවා. පොඩි කාලයේත් පොතක් අතට දුන්නාම මං සද්ද නැතිව බල බල හිටියා කියලා අම්මා කීවා.

 

අම්මා මොනවගේ කෙනෙක්ද?

අම්මා නිවුණ, ආගමට ළැදියාවක් තිබුණ, ගැමි සිතුම් පැතුම්වලින් පිරුණු කෙනෙක්. ඒ වුණාට ඇයට තීන්දුවක් ගන්න ඕනෑ වෙලාවක අපි කළ දේට එකඟ වුණා. අම්මා කොත්මලේ කියන ගමෙන් ආපු කෙනෙක්. උඩරට අයගේ ගතිසිරිත්, කෑම ඉවිලි, ආගමික හැදියාව වගේ දේවල් ඇයට තිබුණා.

 

ගමක හැදුණ ගෑනු ළමයෙක් විදියට..

මම පවුලේ වැඩිමලා නිසා පවුලේ නායකත්වය මට ලැබුණා. තාත්තා නැති වෙලාවට අම්මා නංගිලාට කිව්වා, අක්කලාගෙන් අහන්න කියලා. පවුලේ දන්න කෙනා විදියට අවුරුදු හයේ විතර ඉඳන් මා හැදුණා. අක්කා එක්ක යන්න, අක්කා කියන විදියට ඉන්න කියලා කිව්වා. ඒ කාලයේ තැනකට ගිහින් කතාකරන්න, නායකත්වය ගන්න කියලා මාව තල්ලු වුණා. ඒ නිසා ගෙදර මුල්ලේ ඉන්නේ නැතිව ඕනෑ එකකට ඉස්සරහට පැන්නා.

 

ඒ වැඩිමලාගේ වගකීම නිසා ඉස්කෝලෙදී දැඟලිලි නැතිව ඉන්න වුණාද?

නෑ නෑ. මම හොඳට දඟලපු කෙනෙක්. අපේ ගෙදර අල්ලපු වැටේ මං පොඩි කාලේ යූඇන්පී මීටිමක් තිබුණා. ඩඞ්ලි සේනානායක ඇවිත් කතාකළා. අම්මා මට යන්න එපා කීවා. මට වැටෙන් පනින්න විතරයි තිබුණේ. මම ගවුම් කොටයක් ඇඳගෙන ගිහින් මිනිසුන් මැදින් ඉස්සරහටම ගිහින් ඩඞ්ලිගේ කකුල් දෙක ළඟම ඉඳන් කතාව බලාගෙන හිටියා. අදටත් එතැනින් යද්දී මට ඒ සිද්ධිය මතක් වෙනවා. මම දාසයෙන් පහළ නෙට්බෝල් කණ්ඩායමේ නායිකාව. කථික තරගවලට ගියා. ඉංග්‍රීසි දිනයේ ඒ තරගවලින් දින්නා.

 

ඔබ සිනමාවට ආ හැටි ඕනෑ තරම් අහලා තියෙන කතාවක්. එහෙත් ඉස්කෝලේ හිටපු කාලයේ..

මම ඉස්කෝලේ යන ළමයෙක් විදියට යන අතරේ මගෙන් ඇහුවා පින්තූරයක් ගන්නද කියලා. මම පාරේ යනවා දැකලා. අපි ඉගෙනගත්තා සංඝමිත්තා කාන්තා විද්‍යාලයේ පිට්ටනියක් තිබුණේ නැහැ. අලුත්ගම ඉස්කෝලේ තමයි පිට්ටනියක් තිබුණේ. අපි යාළුවන් එක්ක කණ්ඩායමක් විදියට මම, තමරා, ටෙක්ලා, චාන්දනී ඇතුළු කණ්ඩායමක් යනකොට තමයි පින්තූරය ගන්නද කියලා ඇහුවේ. ‘ශ්‍රී’ කියලා සඟරාවකට පින්තූරයකට ඉන්න කියලයි කිව්වේ. මම හිතුවා හරි ෂෝක් නේ කියලා. ඒත් මම ඒ කාලයේ ශ්‍රී සඟරාවක් දැකලාත් නෑ. යාළුවෙකුගේ ගවුමක් ඇඳලා පින්තූර ගත්තා. යාළුවා කොට නිසා ඒ ගවුම මට ටිකක් කොටයි. පස්සේ ඒ පින්තූරය ‘සවස’ කියලා හැන්දෑවේ පත්තරේක දාලා. ඒ පින්තූරය දැකලා මාව කවුරුත් හොයාගෙන ආවේ නැහැ. චිත්‍රපටි ආවේ ඒ ෆොටෝ නිසා නෙවෙයි. එක් චිත්‍රපටියක් ලැබුණාට පස්සේ එක දිගට චිත්‍රපටි ගණනාවකට ඉඩකඩ හැදුණා. ඒත් සිනමාවට ආපු හැටි මම දහස් වතාවක් කියලා ඇති. මට ඒ කතාව කියලාත් එපාවෙලා. ඕක නොදන්න කෙනෙකුත් නෑ.

 

ඔබේ මුල් චිත්‍රපටිය තිරගත වෙන්නත් කලින් චිත්‍රපටි විසිඑකකට ගිවිසුම් අත්සන් කර හමාර බව, ඉක්මනින් ජනප්‍රිය වූ බව ප්‍රකට කතාවක්. එලෙස ඇවිදින් සිනමාවෙහි වැඩ කිරීම දැනුණේ කොහොමද?

මේ රටේ අනෙක් කාන්තාවන්ට වඩා විශේෂයක් මට තිබුණේ නැහැ. සාමාන්‍ය ගැහැනු ළමයෙකුගේ තවත් එක් ජීවිතයක් මට තිබුණා. දෙමාපියන් හා සහෝදරියන් එක්ක හිටියා. පන්සල් ගියා. සෙල්ලම් කළා. ඒ විදියේ ජීවිතයක් මට තිබුණේ. එකපාරම සිනමාවට ආරාධනා ගණනාවක් ආවා. ඒ විදියට මට ලැබුණු ජීවිතය වාසනාව කියලා විතරයි මම කියන්නේ. ඒත් වාසනාව කීවාට රිදී බන්දේසියේ නිකන්ම කිසිවක් ගෙනාවේ නැහැ. කියපු දේ මහන්සි වෙලා කළා. මම තීරණ ගන්න බය වුණේ නැහැ.

 

ජනප්‍රියත්වය එක්ක සාමාන්‍ය ජීවිතය අවුල් වුණාද?

එහෙම ප්‍රශ්නයක් වුණේ නැහැ. මම කොළඹ ගෙයක් ගත්තා. පවුලේ අයත් ඇවිත් කොළඹ නතර වුණා. අම්මාගේ තාත්තා හෙවත් සීයා ආවා. එක දිගට චිත්‍රපටිවලට දින දීලා තිබුණා. ජනප්‍රියත්වය ගැනවත්, වෙන කිසි දෙයක්වත් කල්පනා කරන්න වෙලාවක් තිබුණේ නැහැ. උදේ ඉඳන් රෑ වෙනතුරු වැඩ කළා. පත්තරවලින්, ටීවී වලින් එන්න ගත්තා. හැම වෙලාවෙම කවුරුහරි අපේ ගෙදර. ඒක කරදරයක් වෙන තරම් ආවා. ඒත්, මම ඒවා ඉවසන්න පුරුදු වුණා. හැරිලා බලනකොට ඒ කිසිදෙයක් මට කරදරයක් වුණේ නැහැ. සල්ලි ඕනෑ තරම් ලැබුණා. චිත්‍රපටි කිහිපයක් කරනකොට ගෙයක් ගත්තා, කාර් එකක් ගත්තා, නංගිලා ඉස්කෝලේ යන්න ගත්තා. ආපු නොයෙකුත් ප්‍රශ්න විසඳාගැනීමේ හැකියාව මට තිබුණා. තරුණ වියේදීම මම විවාහ වුණා.

 

සිනමාවේදී වෙනත් අය කැමති දේ කරමින් ජීවත්වෙන්න සිදු වූ බව මීට පෙර වතාවක් ඔබ කියා තිබුණා. කෙට්ටු වෙන්න, මහත් වෙන්න සිද්දවුණ බව…

නිළියක් විදියට මට ඒ ඒ චරිතයට හැඩගැහෙන්න සිද්දවුණා. මම බොහොම ළාබාල වයසේදී තමයි ‘සිරිබෝ අයියා’ චිත්‍රපටියේ එමා නෝනා කියන චරිතය රඟපෑවේ. මට වයස අවුරුදු 17ක් වුණාට ඒ චරිතය මැදිවිය පහුවෙච්ච කාන්තාවකගේ චරිතයක්. කරත්ත ගාලකට එන මිනිසුන්ට සතුට දෙන ගැහැනියක්. කන්න දීලා, දුක සැප බලලා ජීවත්වෙන සමාජයේ අමුතු චරිතයක්. මම කරත්ත ගාල් දැකලාත් නෑ. ඒවායේ ඔය වගේ ගැහැනු ඉන්නවා කියලා ඒ කාලයේ දන්නේත් නැහැ. ඒ චරිතය සිරිබෝ අයියා එක්ක ඇති කරගත්ත ප්‍රේමය මොනවගේ එකක්ද කියලා ඒ කාලේ මම දන්නෙත් නැහැ. පිටපතේ තිබුණ ඒවා හිතින් හදාගෙන රඟපෑවා. අද ඒ චරිතය ලැබුණා නම් මම ඒ ඒ චරිතය එන්නේ මොකාටද කියලා දැනගෙන රඟපාන්නත් ඉඩ තිබුණා. ගමේ ඉඳන් ආපු අසරණ බාල බොළඳියට අරවා කරන්න කිව්වාම හා කිව්වා. ඇඟ වෙළුවා. කොණ්ඩය ඉදෙව්වා. හම කළු කළා. හැම දෙයක්ම මැදිහත් සිතිවිල්ලෙන් බාරගත්තා. කොහොමහරි හැමෝම ඒවා හොඳ රඟපෑම් කියලා අගය කළා.

 

කරුමක්කාරයෝ වගේ චිත්‍රපටිවල වෙනස් චරිත බාරගත්තා නේද?

ඒකනේ. මම ආපු කාලෙත් රැඩිකල්. කරුමක්කාරයෝ, සිරිබෝ අයියා වගේ චිත්‍රපටිවල චරිත මම පොඩි කාලෙම බාරගත්තා. ඒ කාලයේ ගොඩක් අය පුදුම වුණා මේ වගේ චරිත කරන්නේ ඇයිද කියලා. ඒත් මම හරි ආසයි කළු චරිත කරන්න. මොකද අපේ ගෙවල්වල ඉන්නේ කළු චරිත. සමාජය පිරිලා තියෙන්නේ කළු චරිතවලින්. ඇය වෙන ගමකින් කැන්දාගෙන ආ කෙනෙක්. සැමියා ලෙඩෙක් දුකෙක්. සැමියාගේ මල්ලි හරි හැඩකාරයි. ඒ අතරේ තාත්තාත් ට්‍රයි කරනවා. මට ඒ චරිතය රඟපානකොට ඒ චරිතය ගැන දුක හිතුණා.

ආන්දෝලනාත්මක රඟපෑම් මම කළා. සිනමා රසිකයන් බලාපොරොත්තු වුණේ සියුමැලි, කිසි වැරැද්දක් නැති චරිත. අත ඇල්ලුවත් ලැජ්ජාවෙන් දුවගෙන යන විදියේ ගැහැනු චරිත. මේ සමාජයේ වැරදි කරන මිනිසුන් ඉන්නවා කියලා දන්නේ නැහැ වගේ. ගෙදර එහෙම චරිත ඉන්නවා. ඒ ගෙවල්වල ඉන්න මිනිසුන්ගේ චරිත සිනමාවේ රඟපානවාට එයාලා කැමති නෑ. ගෑනු කෙනෙක් පන් ටික අරගෙන එන්න කැලේට ගියාම දහදොළොස් දෙනෙක් දූෂණය කරනවා. යථාර්ථය ඒ වගේ. අපේ අය යථාර්ථය වහගෙන පට්ටපල් බොරුවකනෙ ජීවත්වෙන්නේ. දේශපාලනයේදීත් මම දැක්කේ සිනමාවෙන් මිනිසුන් දකින්න කැමති නැති අඳුරු යථාර්ථය. මට දැන් හිතෙනවා දේශපාලනයත් අල්ලලා යථාර්ථවාදී චිත්‍රපටියක් හදන්න. දේශපාලනය ඇතුළේ ගැහැනිය දෝලනය වෙන විදිය ගැන.

 

දේශපාලනයට ආ හැටි කීවොත්..

මම දේශපාලනයට ආවේ සිරිමා මැතිනිගේ ප්‍රජා අයිතිය අහෝසි කළ වෙලාවේ. ඇය කාන්තාවක් විදියට අසාධාරණයට ලක් වූ නිසා මම ඒකට විරුද්ධව කතාකළා. එදාම මම දැනගත්තා ස්ත්‍රීත්වයට හැමවෙලාවේම අසාධාරණකම් සිද්ධවෙන බව. ඊට වසර ගණනාවක් ගතවෙන තුරු විවිධ දේශපාලන නායකයන් ඡන්දය ඉල්ලන්න කියලා මට කතාකළා. අන්තිමේ මහින්ද රාජපක්ෂ මහත්තයා ගෙදර හිටපු මට එන්න කියලා කීවා. සමහර විට මම ජනප්‍රිය නිසා වේදිකාවට නග්ගාගෙන උදව් ගන්න හිතන්න ඇති. ඒත් ඒ ආරාධනයෙන් මට උනන්දුවක් ඇතිවුණා.

 

ඒ වෙද්දී ඔබට සහ සැමියාට ව්‍යාපාර ගණනාවක් තිබුණා. විශාල ධනයක් තිබුණා…

ඔව්, දේශපාලනයෙන් හම්බ කරගන්න මට ඕනෑ වුණේ නැහැ. දේශපාලනයෙන් අලුතින් නමක් හදාගන්න දෙයක් තිබුණේත් නැහැ. මම හොඳම නිළිය, ජනප්‍රියම නිළිය, නිෂ්පාදිකාව වගේ විවිධ භූමිකාවලින් සම්මාන පවා දිනලා ඉවරයි. නිෂ්පාදිකාවක් විදියට මම කළේ හොඳ චිත්‍රපටි. මට තෘප්තිමත් වෙන්න පුළුවන් ජීවිතයක් තිබුණා. දේශපාලනයට ආවේ අහම්බෙන්. සැමියා සහ දියණිය දේශපාලනයට එනවාට ඒ තරම් කැමැත්තක් තිබුණේ නැහැ. එහෙත්, ඔහු ස්විට්සර්ලන්ත ජාතිකයෙක්නේ. ඔහු ගැහැනියගේ ස්වාධීන මතයට ගරු කළා. ඒ නිසා දේශපාලනයට ආ වෙලාවේ පවුලේ ආරවුලක් වුණේ නැහැ.

ආවාට පස්සේ මම චිත්‍රපටි මොනවත් නොකර දේශපාලනයට අන්තවාදී වුණා. දේශපාලනයෙන් සේවයක් කරන්න පුළුවන් කියලා හිතාගෙන මම ආවේ. ඒත් මට දේශපාලනේට එන්න කියලා කතාකළ අය මොන අරමුණින් කතාකළාද දන්නේ නැහැ. මම දේශපාලනයෙන් පීඩා වින්දා.

 

ද්විත්ව පුරවැසිභාවය පිළිබඳ ප්‍රශ්නයත් ආවා නේද?

මට පුරවැසිභාවය අහිමිවීමෙන් ලොකු පාඩුවක් සිද්ධවුණා. මම විවාහය නිසා ස්විට්සර්ලන්තයේ ද්විත්ව පුරවැසිභාවය ගත්ත කෙනෙක්. මම සල්ලි නැතිව, නම වෙනස් කරගෙන, ආගම වෙනස් කරගෙන ස්විට්සර්ලන්තෙට ගිය කෙනෙක් නෙවෙයි. මම ස්විට්සර්ලන්ත ජාතිකයෙක් එක්ක විවාහ වුණාම ඉබේම ලැබුණු පුරවැසිභාවය ඒක. දහනවවැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයට 2015දී හැමෝම අත ඉස්සුවා. මම එතකොට පාර්ලිමේන්තුවේ හිටියේ නැහැ. ඒ ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයේ ද්විත්ව පුරවැසියන්ට ඡන්දය ඉල්ලන්න බැරි බව තිබුණා නම්, මම ද්විත්ව පුරවැසියෙක් බව දැන දැන ඇයි මේ අය මට නාමයෝජනා දුන්නේ? ඡන්දයට කලින් පුරවැසිභාවය අත්හරින්න කියලා කීවා නම් මම ඡන්දෙට එන්නෙත් නෑ. දහනවවැනි සංශෝධනයට අත උස්සලා තියෙන්නේ ඇතුළේ තියෙන දේ කියවන්නේත් නැතිව වෙන්න ඇති. පක්ෂය කියන විදියට අත උස්සන්න ඇති. දැන් ද්විත්ව පුරවැසිභාවය තිබුණාට කමක් නැහැ කියලා අලුතින් සංශෝධනය කරයි. ඒකට සූදානම් වෙලා කට්ටිය පාර්ලිමේන්තුවට ඇවිල්ලාත් ඉන්නවානේ. ඒත් ද්විත්ව පුරවැසිභාවයේ ප්‍රශ්නය නිසා මගේ ජීවිතයට වෙච්ච අපරාධය ලේසි පාසු එකක් නෙවෙයි. මම ලොකු චිත්ත පීඩාවක් වින්දා. දෙලොවක් අතර හිරවුණා. අදත් මගේ මහත්තයා මගේ මූණ බලන්නේ නෑ. දුවට මානසික පීඩනයක් ආවා. ඒ සියලු දේ මම තමයි අහිමි කරගත්තේ.

 

ඒත් එහෙම වුණේ ඔබ ව්‍යවස්ථාව උල්ලංඝනය කළ බව අධිකරණයෙන් තීන්දු කළ නිසානේ..

ඒක හරි. මම අධිකරණයට බනිනවා නෙවෙයි. උසාවියේ තීන්දුව අවසන් තීන්දුව. මම ඒක විවේචනය කරන්නේ නැහැ. එහෙත්, මට විරුද්ධව නඩු දැම්ම අයට තිබුණේ මන්ත්‍රීධුරය ඩැහැගැනීමේ චේතනාව මිසක් ව්‍යවස්ථාව ආරක්ෂා කිරීමේ චේතනාවක් නෙවෙයි. තත්වය දැනගත්තාම මම පුරවැසිභාවය ඉවත් කරගෙනයි හිටියේ. පුරවැසිභාවය ඉවත් කරගැනීම නිසා සැමියාගෙනුත් වෙන්වෙන්න සිද්ධවුණා. මට මෛත්‍රීපාල සිරිසේන මහතා ඇතුළු නායකයන් ඇමතිකම් ආදි නොයෙක් දේවල් දෙන බවත්, එහෙම වුණොත් පුරවැසිභාවයේ ප්‍රශ්නය අදින්නේ නැති බවත් කීවා. ඒත් මම මගේ විශ්වාසය අනුව විපක්ෂයේ හිටියා. අද ආණ්ඩුවේ සමහරුන්ට ඒවා මතක නැහැ.

 

දේශපාලනයට ආ එක ගැන දැන් හිතේ දුකක් තියෙනවාද?

අනිත් කලාකාරයන් පවා මගේ අත්දැකීම්වලින් පාඩම් ඉගෙනගන්න ඕනෑ. කලාවයි දේශපාලනයයි එකිනෙකට ගැළපෙන්නේ නැහැ. දේශපාලනයේදී ළඟට ගන්නේ වැඩ ටික කරගන්න විතරයි. සම මට්ටමේ ඉන්න අය බලන්නේ අලුතින් එන ජනප්‍රිය අය කපලා දාන්න. දැන් මට වෙලාවකට හිතෙනවා දේශපාලනයට ආ එක මා කළ මෝඩකමක්ද කියලා. දේශපාලනයට වියදම් කළ කෝටි ගාණක සල්ලිවලින් මට දේශපාලනයට නෑවිදින් ජනතාවට වැඩක් කරන්න තිබුණා. මම බොහෝවිට නැවත ඡන්දය ඉල්ලන එකකුත් නැහැ.

 

දුව එක්ක දැන් තියෙන බැඳීම මොනවගේද?

මේ දවස්වල දුව ඉන්නේ ලංකාවේ. එයා වෙනම ගෙදරක නතර වෙලා ඉන්නවා. ඇය මුණගැහිලා, කතාබහ කරනවා. සමහර දවසක පාර්ලිමේන්තුවේ ඉඳන් ඇය මුණගැහෙන්න යනවා. වෙලාව තිබුණොත් ඇය එක්ක ටිකක් නිදාගන්නවා. වෙලාවකට හිතෙනවා ඇයටත්, සැමියාටත් මගෙන් වෙන්න ඕනෑ යුතුකම් කොටස අඩු වුණාදෝ කියලා. මම පුළුවන් උපරිමයෙන් කරන්න ඇති. එහෙත්, අඩුවක් ඇති.

 

ඡන්ද කරන එක ලේසි වුණේ නැහැ නේද?

පළවැනි වතාවේ මම පාර්ලිමේන්තුවට තේරී පත්වුණේ නැහැ. ඒ ඡන්දයේදී මට විරුද්ධව පැතිරවූ කතාවක් තමයි අනර්කලී වගේ ඇවිත්, ඡන්ද අරන් මම යන්න යාවි කියලා. දේශපාලනයේදී ඕනෑ කෙනෙකුට කිසි අනුකම්පාවක් නැතිව ඕනෑ චරිත ඝාතනයක් කරන්න පුළුවන්. ඕනෑ කුණුහරුපයක් කියන්න පුළුවන්. අපේම පැත්තේ අයගෙන් රුදුරු ප්‍රහාරයක් මට එල්ලවුණා. මගේ ආසනයට පක්ෂයෙන් දෙන්නෙක් දාලා හිටියා. සාගර කාරියවසම් හිටියේත් ඒ ආසනයේ. මට ඒ ඡන්දයේදී වැඩිපුර ඡන්ද ලැබුණ නිසා බෙන්තර-ඇල්පිටිය ආසන සංවිධායක විදියට මා දැම්මා. ඡන්දයෙන් පස්සේ මම මිනිසුන් අතරම විවිධ වැඩ කරමින් ගමේම හිටියා. මා ගැන පූර්ව නිගමන ඔක්කෝම බොරු වුණේ මම ඒ විදියට ෆුල් ටයිම් දේශපාලනය කරමින් ගමේ හිටපු නිසායි. මම පළාත් සභාවට පත් වුණා. මම ඡන්දය ඉවරවුණාට පස්සේ කොළඹ ගියේ නැහැ. ගමේම ගෙයක් හදාගත්තා. 2015 ඡන්දයෙන් තේරී පත්වුණේ ඒ විදියට. ඒත් ඒ මන්ත්‍රීධුරය පුරවැසිභාවයේ ප්‍රශ්නය නිසා අහිමිවුණා. ඒකෙන් පසුවත් මම ගම අත්හැරලා ගියේ නැහැ. මිනිසුන් අතරම හිටියා. 2020 ඡන්දෙට ආවේ ඒ විදියට. ෆේස්බුක් එකෙන් සහ කතාවලින් විවිධ මඩගැසීම් ආදිය තිබුණා. මගේ ස්විට්සර්ලන්ත පුරවැසිභාවය තවම අත්හැරලා නැහැ කියලාත් කටකතාවක් ගියා. ඒත් මම ඡන්දයෙන් තේරී පත්වුණා. දැන් ගාල්ල, මාතර, හම්බන්තොට දිස්ත්‍රික්ක තුනෙන්ම දකුණු පළාතට ඉන්න එකම කාන්තාව මම විතරයි. දැන් මට මන්ත්‍රී කෙනෙක් විදියට දෙන දෙයක් කාලා, වෙන දෙයක් බලාගෙන ඉන්න නම් අමාරුයි. මට නැතිවෙන්න දේකුත් නෑ. ඇතිවෙන්න දේකුත් නෑ. මම ආපු දේ කරන්න බැරි නම් දේශපාලනයේ ඉන්න එකේ තේරුමක් නෑ.■

 

 

අසරණ බොළඳියට අරවා කරන්න කිව්වාම ‘හා’ කිව්වා – ගීතා කුමාරසිංහ

ඔබ  පවුල් පසුබිම මොකක්ද?

මම ගාල්ල දිස්ත්‍රික්කයේ බෙන්තර ඇල්පිටිය හබුරුගල කියන ගමේ ඉපදුණ කෙනෙක්. බොහොම සාමකාමී ජීවිතයක් ගතකළ මිනිසුන් හිටියේ. කලකෝලාහල, රණ්ඩු මොනාවත් ඒ ගම්වල තිබුණේ නෑ. මගේ සීයා ඒ පළාත්වල විදානආරච්චි. ඔහු වෙද පරම්පරාවකින් ආ එකෙන්. පීනස් වෙදකමට දකුණු පළාතේම ප්‍රසිද්ධ කෙනෙක්. අදටත් මම ගමේම ලොකු ගෙයක් හදලා, එහේ පදිංචි වෙලා ඉන්නවා. මම පළවැනි ළමයා. මල්ලි කෙනෙක් හිටියා, ඔහු මියගියා. මට සහෝදරියන් කිහිපදෙනෙක් ඉන්නවා. ඔවුන් තමයි මට අද ශක්තියක් වෙලා ඉන්නේ.

 

ගමේ හිටියාට, ඔබේ තාත්තාගේ පසුබිම මොකක්ද?

තාත්තා ආනන්ද විද්‍යාලයට ගිය කෙනෙක්. තාත්තාගේ අක්කාට තමයි මරදානේ ටෙම්පල් රෝඞ් එකේ ජී.ඒ. පෙරේරා කියන පොත් සාප්පුව අයිතිවෙලා තිබුණේ. ඒ ගෙදර නැවතුණ තාත්තා පොඩි කාලයේ ඉඳන් ආනන්දයට ගියා. ඔහු රජයේ රැකියාවක් කළ කෙනෙක්. විදුහල්පතිවරයෙක් විදියට කාලයක් වැඩ කරලා, පසුව නාවික හමුදාවට බැඳිලා වැඩ කළා. කලාවේත් සම්බන්ධකම් තිබුණා. ඔහු ගොඩක් පොත්පත් කියෙව්ව කෙනෙක්. ඒකෙන් මටත් ආභාසය තියෙනවා. මම අදටත් ගොඩක් කියවන කෙනෙක්. දිනපතා සහ සති අන්ත පත්තර ගොඩක් කියවනවා. දි අයිලන්ඞ් පත්තරය බලන්න මම හරි කැමතියි. සරත් විජේසූරියගේ පොත් කියවන්න කැමතියි. මේ දවස්වල නම් ව්‍යවස්ථා සංශෝධන නිසා ලංකාවේ, ඉන්දියාවේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සහ ඒවා ගැන ලියවුණු දේවල් කියවනවා. පොඩි කාලයේත් පොතක් අතට දුන්නාම මං සද්ද නැතිව බල බල හිටියා කියලා අම්මා කීවා.

 

අම්මා මොනවගේ කෙනෙක්ද?

අම්මා නිවුණ, ආගමට ළැදියාවක් තිබුණ, ගැමි සිතුම් පැතුම්වලින් පිරුණු කෙනෙක්. ඒ වුණාට ඇයට තීන්දුවක් ගන්න ඕනෑ වෙලාවක අපි කළ දේට එකඟ වුණා. අම්මා කොත්මලේ කියන ගමෙන් ආපු කෙනෙක්. උඩරට අයගේ ගතිසිරිත්, කෑම ඉවිලි, ආගමික හැදියාව වගේ දේවල් ඇයට තිබුණා.

 

ගමක හැදුණ ගෑනු ළමයෙක් විදියට..

මම පවුලේ වැඩිමලා නිසා පවුලේ නායකත්වය මට ලැබුණා. තාත්තා නැති වෙලාවට අම්මා නංගිලාට කිව්වා, අක්කලාගෙන් අහන්න කියලා. පවුලේ දන්න කෙනා විදියට අවුරුදු හයේ විතර ඉඳන් මා හැදුණා. අක්කා එක්ක යන්න, අක්කා කියන විදියට ඉන්න කියලා කිව්වා. ඒ කාලයේ තැනකට ගිහින් කතාකරන්න, නායකත්වය ගන්න කියලා මාව තල්ලු වුණා. ඒ නිසා ගෙදර මුල්ලේ ඉන්නේ නැතිව ඕනෑ එකකට ඉස්සරහට පැන්නා.

 

ඒ වැඩිමලාගේ වගකීම නිසා ඉස්කෝලෙදී දැඟලිලි නැතිව ඉන්න වුණාද?

නෑ නෑ. මම හොඳට දඟලපු කෙනෙක්. අපේ ගෙදර අල්ලපු වැටේ මං පොඩි කාලේ යූඇන්පී මීටිමක් තිබුණා. ඩඞ්ලි සේනානායක ඇවිත් කතාකළා. අම්මා මට යන්න එපා කීවා. මට වැටෙන් පනින්න විතරයි තිබුණේ. මම ගවුම් කොටයක් ඇඳගෙන ගිහින් මිනිසුන් මැදින් ඉස්සරහටම ගිහින් ඩඞ්ලිගේ කකුල් දෙක ළඟම ඉඳන් කතාව බලාගෙන හිටියා. අදටත් එතැනින් යද්දී මට ඒ සිද්ධිය මතක් වෙනවා. මම දාසයෙන් පහළ නෙට්බෝල් කණ්ඩායමේ නායිකාව. කථික තරගවලට ගියා. ඉංග්‍රීසි දිනයේ ඒ තරගවලින් දින්නා.

 

ඔබ සිනමාවට ආ හැටි ඕනෑ තරම් අහලා තියෙන කතාවක්. එහෙත් ඉස්කෝලේ හිටපු කාලයේ..

මම ඉස්කෝලේ යන ළමයෙක් විදියට යන අතරේ මගෙන් ඇහුවා පින්තූරයක් ගන්නද කියලා. මම පාරේ යනවා දැකලා. අපි ඉගෙනගත්තා සංඝමිත්තා කාන්තා විද්‍යාලයේ පිට්ටනියක් තිබුණේ නැහැ. අලුත්ගම ඉස්කෝලේ තමයි පිට්ටනියක් තිබුණේ. අපි යාළුවන් එක්ක කණ්ඩායමක් විදියට මම, තමරා, ටෙක්ලා, චාන්දනී ඇතුළු කණ්ඩායමක් යනකොට තමයි පින්තූරය ගන්නද කියලා ඇහුවේ. ‘ශ්‍රී’ කියලා සඟරාවකට පින්තූරයකට ඉන්න කියලයි කිව්වේ. මම හිතුවා හරි ෂෝක් නේ කියලා. ඒත් මම ඒ කාලයේ ශ්‍රී සඟරාවක් දැකලාත් නෑ. යාළුවෙකුගේ ගවුමක් ඇඳලා පින්තූර ගත්තා. යාළුවා කොට නිසා ඒ ගවුම මට ටිකක් කොටයි. පස්සේ ඒ පින්තූරය ‘සවස’ කියලා හැන්දෑවේ පත්තරේක දාලා. ඒ පින්තූරය දැකලා මාව කවුරුත් හොයාගෙන ආවේ නැහැ. චිත්‍රපටි ආවේ ඒ ෆොටෝ නිසා නෙවෙයි. එක් චිත්‍රපටියක් ලැබුණාට පස්සේ එක දිගට චිත්‍රපටි ගණනාවකට ඉඩකඩ හැදුණා. ඒත් සිනමාවට ආපු හැටි මම දහස් වතාවක් කියලා ඇති. මට ඒ කතාව කියලාත් එපාවෙලා. ඕක නොදන්න කෙනෙකුත් නෑ.

 

ඔබේ මුල් චිත්‍රපටිය තිරගත වෙන්නත් කලින් චිත්‍රපටි විසිඑකකට ගිවිසුම් අත්සන් කර හමාර බව, ඉක්මනින් ජනප්‍රිය වූ බව ප්‍රකට කතාවක්. එලෙස ඇවිදින් සිනමාවෙහි වැඩ කිරීම දැනුණේ කොහොමද?

මේ රටේ අනෙක් කාන්තාවන්ට වඩා විශේෂයක් මට තිබුණේ නැහැ. සාමාන්‍ය ගැහැනු ළමයෙකුගේ තවත් එක් ජීවිතයක් මට තිබුණා. දෙමාපියන් හා සහෝදරියන් එක්ක හිටියා. පන්සල් ගියා. සෙල්ලම් කළා. ඒ විදියේ ජීවිතයක් මට තිබුණේ. එකපාරම සිනමාවට ආරාධනා ගණනාවක් ආවා. ඒ විදියට මට ලැබුණු ජීවිතය වාසනාව කියලා විතරයි මම කියන්නේ. ඒත් වාසනාව කීවාට රිදී බන්දේසියේ නිකන්ම කිසිවක් ගෙනාවේ නැහැ. කියපු දේ මහන්සි වෙලා කළා. මම තීරණ ගන්න බය වුණේ නැහැ.

 

ජනප්‍රියත්වය එක්ක සාමාන්‍ය ජීවිතය අවුල් වුණාද?

එහෙම ප්‍රශ්නයක් වුණේ නැහැ. මම කොළඹ ගෙයක් ගත්තා. පවුලේ අයත් ඇවිත් කොළඹ නතර වුණා. අම්මාගේ තාත්තා හෙවත් සීයා ආවා. එක දිගට චිත්‍රපටිවලට දින දීලා තිබුණා. ජනප්‍රියත්වය ගැනවත්, වෙන කිසි දෙයක්වත් කල්පනා කරන්න වෙලාවක් තිබුණේ නැහැ. උදේ ඉඳන් රෑ වෙනතුරු වැඩ කළා. පත්තරවලින්, ටීවී වලින් එන්න ගත්තා. හැම වෙලාවෙම කවුරුහරි අපේ ගෙදර. ඒක කරදරයක් වෙන තරම් ආවා. ඒත්, මම ඒවා ඉවසන්න පුරුදු වුණා. හැරිලා බලනකොට ඒ කිසිදෙයක් මට කරදරයක් වුණේ නැහැ. සල්ලි ඕනෑ තරම් ලැබුණා. චිත්‍රපටි කිහිපයක් කරනකොට ගෙයක් ගත්තා, කාර් එකක් ගත්තා, නංගිලා ඉස්කෝලේ යන්න ගත්තා. ආපු නොයෙකුත් ප්‍රශ්න විසඳාගැනීමේ හැකියාව මට තිබුණා. තරුණ වියේදීම මම විවාහ වුණා.

 

සිනමාවේදී වෙනත් අය කැමති දේ කරමින් ජීවත්වෙන්න සිදු වූ බව මීට පෙර වතාවක් ඔබ කියා තිබුණා. කෙට්ටු වෙන්න, මහත් වෙන්න සිද්දවුණ බව…

නිළියක් විදියට මට ඒ ඒ චරිතයට හැඩගැහෙන්න සිද්දවුණා. මම බොහොම ළාබාල වයසේදී තමයි ‘සිරිබෝ අයියා’ චිත්‍රපටියේ එමා නෝනා කියන චරිතය රඟපෑවේ. මට වයස අවුරුදු 17ක් වුණාට ඒ චරිතය මැදිවිය පහුවෙච්ච කාන්තාවකගේ චරිතයක්. කරත්ත ගාලකට එන මිනිසුන්ට සතුට දෙන ගැහැනියක්. කන්න දීලා, දුක සැප බලලා ජීවත්වෙන සමාජයේ අමුතු චරිතයක්. මම කරත්ත ගාල් දැකලාත් නෑ. ඒවායේ ඔය වගේ ගැහැනු ඉන්නවා කියලා ඒ කාලයේ දන්නේත් නැහැ. ඒ චරිතය සිරිබෝ අයියා එක්ක ඇති කරගත්ත ප්‍රේමය මොනවගේ එකක්ද කියලා ඒ කාලේ මම දන්නෙත් නැහැ. පිටපතේ තිබුණ ඒවා හිතින් හදාගෙන රඟපෑවා. අද ඒ චරිතය ලැබුණා නම් මම ඒ ඒ චරිතය එන්නේ මොකාටද කියලා දැනගෙන රඟපාන්නත් ඉඩ තිබුණා. ගමේ ඉඳන් ආපු අසරණ බාල බොළඳියට අරවා කරන්න කිව්වාම හා කිව්වා. ඇඟ වෙළුවා. කොණ්ඩය ඉදෙව්වා. හම කළු කළා. හැම දෙයක්ම මැදිහත් සිතිවිල්ලෙන් බාරගත්තා. කොහොමහරි හැමෝම ඒවා හොඳ රඟපෑම් කියලා අගය කළා.

 

කරුමක්කාරයෝ වගේ චිත්‍රපටිවල වෙනස් චරිත බාරගත්තා නේද?

ඒකනේ. මම ආපු කාලෙත් රැඩිකල්. කරුමක්කාරයෝ, සිරිබෝ අයියා වගේ චිත්‍රපටිවල චරිත මම පොඩි කාලෙම බාරගත්තා. ඒ කාලයේ ගොඩක් අය පුදුම වුණා මේ වගේ චරිත කරන්නේ ඇයිද කියලා. ඒත් මම හරි ආසයි කළු චරිත කරන්න. මොකද අපේ ගෙවල්වල ඉන්නේ කළු චරිත. සමාජය පිරිලා තියෙන්නේ කළු චරිතවලින්. ඇය වෙන ගමකින් කැන්දාගෙන ආ කෙනෙක්. සැමියා ලෙඩෙක් දුකෙක්. සැමියාගේ මල්ලි හරි හැඩකාරයි. ඒ අතරේ තාත්තාත් ට්‍රයි කරනවා. මට ඒ චරිතය රඟපානකොට ඒ චරිතය ගැන දුක හිතුණා.

ආන්දෝලනාත්මක රඟපෑම් මම කළා. සිනමා රසිකයන් බලාපොරොත්තු වුණේ සියුමැලි, කිසි වැරැද්දක් නැති චරිත. අත ඇල්ලුවත් ලැජ්ජාවෙන් දුවගෙන යන විදියේ ගැහැනු චරිත. මේ සමාජයේ වැරදි කරන මිනිසුන් ඉන්නවා කියලා දන්නේ නැහැ වගේ. ගෙදර එහෙම චරිත ඉන්නවා. ඒ ගෙවල්වල ඉන්න මිනිසුන්ගේ චරිත සිනමාවේ රඟපානවාට එයාලා කැමති නෑ. ගෑනු කෙනෙක් පන් ටික අරගෙන එන්න කැලේට ගියාම දහදොළොස් දෙනෙක් දූෂණය කරනවා. යථාර්ථය ඒ වගේ. අපේ අය යථාර්ථය වහගෙන පට්ටපල් බොරුවකනෙ ජීවත්වෙන්නේ. දේශපාලනයේදීත් මම දැක්කේ සිනමාවෙන් මිනිසුන් දකින්න කැමති නැති අඳුරු යථාර්ථය. මට දැන් හිතෙනවා දේශපාලනයත් අල්ලලා යථාර්ථවාදී චිත්‍රපටියක් හදන්න. දේශපාලනය ඇතුළේ ගැහැනිය දෝලනය වෙන විදිය ගැන.

 

දේශපාලනයට ආ හැටි කීවොත්..

මම දේශපාලනයට ආවේ සිරිමා මැතිනිගේ ප්‍රජා අයිතිය අහෝසි කළ වෙලාවේ. ඇය කාන්තාවක් විදියට අසාධාරණයට ලක් වූ නිසා මම ඒකට විරුද්ධව කතාකළා. එදාම මම දැනගත්තා ස්ත්‍රීත්වයට හැමවෙලාවේම අසාධාරණකම් සිද්ධවෙන බව. ඊට වසර ගණනාවක් ගතවෙන තුරු විවිධ දේශපාලන නායකයන් ඡන්දය ඉල්ලන්න කියලා මට කතාකළා. අන්තිමේ මහින්ද රාජපක්ෂ මහත්තයා ගෙදර හිටපු මට එන්න කියලා කීවා. සමහර විට මම ජනප්‍රිය නිසා වේදිකාවට නග්ගාගෙන උදව් ගන්න හිතන්න ඇති. ඒත් ඒ ආරාධනයෙන් මට උනන්දුවක් ඇතිවුණා.

 

ඒ වෙද්දී ඔබට සහ සැමියාට ව්‍යාපාර ගණනාවක් තිබුණා. විශාල ධනයක් තිබුණා…

ඔව්, දේශපාලනයෙන් හම්බ කරගන්න මට ඕනෑ වුණේ නැහැ. දේශපාලනයෙන් අලුතින් නමක් හදාගන්න දෙයක් තිබුණේත් නැහැ. මම හොඳම නිළිය, ජනප්‍රියම නිළිය, නිෂ්පාදිකාව වගේ විවිධ භූමිකාවලින් සම්මාන පවා දිනලා ඉවරයි. නිෂ්පාදිකාවක් විදියට මම කළේ හොඳ චිත්‍රපටි. මට තෘප්තිමත් වෙන්න පුළුවන් ජීවිතයක් තිබුණා. දේශපාලනයට ආවේ අහම්බෙන්. සැමියා සහ දියණිය දේශපාලනයට එනවාට ඒ තරම් කැමැත්තක් තිබුණේ නැහැ. එහෙත්, ඔහු ස්විට්සර්ලන්ත ජාතිකයෙක්නේ. ඔහු ගැහැනියගේ ස්වාධීන මතයට ගරු කළා. ඒ නිසා දේශපාලනයට ආ වෙලාවේ පවුලේ ආරවුලක් වුණේ නැහැ.

ආවාට පස්සේ මම චිත්‍රපටි මොනවත් නොකර දේශපාලනයට අන්තවාදී වුණා. දේශපාලනයෙන් සේවයක් කරන්න පුළුවන් කියලා හිතාගෙන මම ආවේ. ඒත් මට දේශපාලනේට එන්න කියලා කතාකළ අය මොන අරමුණින් කතාකළාද දන්නේ නැහැ. මම දේශපාලනයෙන් පීඩා වින්දා.

 

ද්විත්ව පුරවැසිභාවය පිළිබඳ ප්‍රශ්නයත් ආවා නේද?

මට පුරවැසිභාවය අහිමිවීමෙන් ලොකු පාඩුවක් සිද්ධවුණා. මම විවාහය නිසා ස්විට්සර්ලන්තයේ ද්විත්ව පුරවැසිභාවය ගත්ත කෙනෙක්. මම සල්ලි නැතිව, නම වෙනස් කරගෙන, ආගම වෙනස් කරගෙන ස්විට්සර්ලන්තෙට ගිය කෙනෙක් නෙවෙයි. මම ස්විට්සර්ලන්ත ජාතිකයෙක් එක්ක විවාහ වුණාම ඉබේම ලැබුණු පුරවැසිභාවය ඒක. දහනවවැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයට 2015දී හැමෝම අත ඉස්සුවා. මම එතකොට පාර්ලිමේන්තුවේ හිටියේ නැහැ. ඒ ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයේ ද්විත්ව පුරවැසියන්ට ඡන්දය ඉල්ලන්න බැරි බව තිබුණා නම්, මම ද්විත්ව පුරවැසියෙක් බව දැන දැන ඇයි මේ අය මට නාමයෝජනා දුන්නේ? ඡන්දයට කලින් පුරවැසිභාවය අත්හරින්න කියලා කීවා නම් මම ඡන්දෙට එන්නෙත් නෑ. දහනවවැනි සංශෝධනයට අත උස්සලා තියෙන්නේ ඇතුළේ තියෙන දේ කියවන්නේත් නැතිව වෙන්න ඇති. පක්ෂය කියන විදියට අත උස්සන්න ඇති. දැන් ද්විත්ව පුරවැසිභාවය තිබුණාට කමක් නැහැ කියලා අලුතින් සංශෝධනය කරයි. ඒකට සූදානම් වෙලා කට්ටිය පාර්ලිමේන්තුවට ඇවිල්ලාත් ඉන්නවානේ. ඒත් ද්විත්ව පුරවැසිභාවයේ ප්‍රශ්නය නිසා මගේ ජීවිතයට වෙච්ච අපරාධය ලේසි පාසු එකක් නෙවෙයි. මම ලොකු චිත්ත පීඩාවක් වින්දා. දෙලොවක් අතර හිරවුණා. අදත් මගේ මහත්තයා මගේ මූණ බලන්නේ නෑ. දුවට මානසික පීඩනයක් ආවා. ඒ සියලු දේ මම තමයි අහිමි කරගත්තේ.

 

ඒත් එහෙම වුණේ ඔබ ව්‍යවස්ථාව උල්ලංඝනය කළ බව අධිකරණයෙන් තීන්දු කළ නිසානේ..

ඒක හරි. මම අධිකරණයට බනිනවා නෙවෙයි. උසාවියේ තීන්දුව අවසන් තීන්දුව. මම ඒක විවේචනය කරන්නේ නැහැ. එහෙත්, මට විරුද්ධව නඩු දැම්ම අයට තිබුණේ මන්ත්‍රීධුරය ඩැහැගැනීමේ චේතනාව මිසක් ව්‍යවස්ථාව ආරක්ෂා කිරීමේ චේතනාවක් නෙවෙයි. තත්වය දැනගත්තාම මම පුරවැසිභාවය ඉවත් කරගෙනයි හිටියේ. පුරවැසිභාවය ඉවත් කරගැනීම නිසා සැමියාගෙනුත් වෙන්වෙන්න සිද්ධවුණා. මට මෛත්‍රීපාල සිරිසේන මහතා ඇතුළු නායකයන් ඇමතිකම් ආදි නොයෙක් දේවල් දෙන බවත්, එහෙම වුණොත් පුරවැසිභාවයේ ප්‍රශ්නය අදින්නේ නැති බවත් කීවා. ඒත් මම මගේ විශ්වාසය අනුව විපක්ෂයේ හිටියා. අද ආණ්ඩුවේ සමහරුන්ට ඒවා මතක නැහැ.

 

දේශපාලනයට ආ එක ගැන දැන් හිතේ දුකක් තියෙනවාද?

අනිත් කලාකාරයන් පවා මගේ අත්දැකීම්වලින් පාඩම් ඉගෙනගන්න ඕනෑ. කලාවයි දේශපාලනයයි එකිනෙකට ගැළපෙන්නේ නැහැ. දේශපාලනයේදී ළඟට ගන්නේ වැඩ ටික කරගන්න විතරයි. සම මට්ටමේ ඉන්න අය බලන්නේ අලුතින් එන ජනප්‍රිය අය කපලා දාන්න. දැන් මට වෙලාවකට හිතෙනවා දේශපාලනයට ආ එක මා කළ මෝඩකමක්ද කියලා. දේශපාලනයට වියදම් කළ කෝටි ගාණක සල්ලිවලින් මට දේශපාලනයට නෑවිදින් ජනතාවට වැඩක් කරන්න තිබුණා. මම බොහෝවිට නැවත ඡන්දය ඉල්ලන එකකුත් නැහැ.

 

දුව එක්ක දැන් තියෙන බැඳීම මොනවගේද?

මේ දවස්වල දුව ඉන්නේ ලංකාවේ. එයා වෙනම ගෙදරක නතර වෙලා ඉන්නවා. ඇය මුණගැහිලා, කතාබහ කරනවා. සමහර දවසක පාර්ලිමේන්තුවේ ඉඳන් ඇය මුණගැහෙන්න යනවා. වෙලාව තිබුණොත් ඇය එක්ක ටිකක් නිදාගන්නවා. වෙලාවකට හිතෙනවා ඇයටත්, සැමියාටත් මගෙන් වෙන්න ඕනෑ යුතුකම් කොටස අඩු වුණාදෝ කියලා. මම පුළුවන් උපරිමයෙන් කරන්න ඇති. එහෙත්, අඩුවක් ඇති.

 

ඡන්ද කරන එක ලේසි වුණේ නැහැ නේද?

පළවැනි වතාවේ මම පාර්ලිමේන්තුවට තේරී පත්වුණේ නැහැ. ඒ ඡන්දයේදී මට විරුද්ධව පැතිරවූ කතාවක් තමයි අනර්කලී වගේ ඇවිත්, ඡන්ද අරන් මම යන්න යාවි කියලා. දේශපාලනයේදී ඕනෑ කෙනෙකුට කිසි අනුකම්පාවක් නැතිව ඕනෑ චරිත ඝාතනයක් කරන්න පුළුවන්. ඕනෑ කුණුහරුපයක් කියන්න පුළුවන්. අපේම පැත්තේ අයගෙන් රුදුරු ප්‍රහාරයක් මට එල්ලවුණා. මගේ ආසනයට පක්ෂයෙන් දෙන්නෙක් දාලා හිටියා. සාගර කාරියවසම් හිටියේත් ඒ ආසනයේ. මට ඒ ඡන්දයේදී වැඩිපුර ඡන්ද ලැබුණ නිසා බෙන්තර-ඇල්පිටිය ආසන සංවිධායක විදියට මා දැම්මා. ඡන්දයෙන් පස්සේ මම මිනිසුන් අතරම විවිධ වැඩ කරමින් ගමේම හිටියා. මා ගැන පූර්ව නිගමන ඔක්කෝම බොරු වුණේ මම ඒ විදියට ෆුල් ටයිම් දේශපාලනය කරමින් ගමේ හිටපු නිසායි. මම පළාත් සභාවට පත් වුණා. මම ඡන්දය ඉවරවුණාට පස්සේ කොළඹ ගියේ නැහැ. ගමේම ගෙයක් හදාගත්තා. 2015 ඡන්දයෙන් තේරී පත්වුණේ ඒ විදියට. ඒත් ඒ මන්ත්‍රීධුරය පුරවැසිභාවයේ ප්‍රශ්නය නිසා අහිමිවුණා. ඒකෙන් පසුවත් මම ගම අත්හැරලා ගියේ නැහැ. මිනිසුන් අතරම හිටියා. 2020 ඡන්දෙට ආවේ ඒ විදියට. ෆේස්බුක් එකෙන් සහ කතාවලින් විවිධ මඩගැසීම් ආදිය තිබුණා. මගේ ස්විට්සර්ලන්ත පුරවැසිභාවය තවම අත්හැරලා නැහැ කියලාත් කටකතාවක් ගියා. ඒත් මම ඡන්දයෙන් තේරී පත්වුණා. දැන් ගාල්ල, මාතර, හම්බන්තොට දිස්ත්‍රික්ක තුනෙන්ම දකුණු පළාතට ඉන්න එකම කාන්තාව මම විතරයි. දැන් මට මන්ත්‍රී කෙනෙක් විදියට දෙන දෙයක් කාලා, වෙන දෙයක් බලාගෙන ඉන්න නම් අමාරුයි. මට නැතිවෙන්න දේකුත් නෑ. ඇතිවෙන්න දේකුත් නෑ. මම ආපු දේ කරන්න බැරි නම් දේශපාලනයේ ඉන්න එකේ තේරුමක් නෑ.■

 

 

අපොයියාව

0

■ එස්.ජී. පුංචිහේවා

කවියෙක් දිගට හරහට යොවුන් කතාවක් ලියයි. දිගට ලියන්නේ කලකට පෙර සතුටින් ගෙවුණු කටුක ජීවිතය ගැනය. හරහට ලියන්නේ එම ජීවිතයට ඔරොත්තු දීමට පිරිනැමුණු කිරි අම්මාගේ ආදරය ගැනය. මේ කතාව කීම සඳහා කතුවරයා යොදාගත් කතා වියමන ගැන මෙසේ සිතෙයි. එය කිරිඅම්මා අපූරු රටා දමා වියූ පැදූ රටාවක්ද? නැත්නම් නූල් කොන් සඟවා මතුකරන විසිතුරු ගෙත්තමක්ද?

මුතුහර සිසුවා කිරි අම්මාගේ නොපසුබට දිරිගැන්වීම සමග එක්ව, වචනවලට ජීවිතයේ විවිධ අවස්ථාවලින් පැමිණෙන ලෙස ආරාධනා කරයි. ගැටලු විසඳීමේ ප්‍රායෝගික අවස්ථා ඔස්සේ ප්‍රහේලිකාවක් විසඳීමට වචන සොයාගැනේ. ප්‍රහේලිකා තරගයෙන් ජය ලබා එම සහතිකය හා තෑගි ලබාගැනීමට මුතුහර පියා සමග බසයකින් ගොඩකවෙල සිට රත්නපුරට ගොස් පැමිණේ. බසයේ ගමනේදී ජීවිතයේ අනිවාර්ය සිදුවීම් සහ ප්‍රහේලිකාවට අවශ්‍ය වචන ගලා එයි. කිරිඅම්මා, අඳ (ගොවියා), මාගල, ගගන, ගල්ගුහාව, කමත වළල්ල, අතමාරුව යන වචනවලින් දිගට සහ හරහට ප්‍රහේලිකාව සම්පූර්ණ වේ.

එහෙත් ඒ වචන සිනාවෙමින් පැමිණෙන්නේ කිරිඅම්මා සමග හවුල් වී ගන්නා උත්සාහයෙනි. එම උත්සාහය ජීවිතයයි. ජීවිතය ප්‍රහේලිකාවකි. මේ ප්‍රහේලිකාව විසඳීමට දරන වෙහෙස නිසා ජීවිතයද යම් පමණකට සාර්ථක වේ. එම වචන සම්බන්ධ වන්නේ ආර්ථික, සමාජ, සංස්කෘතික අවස්ථාවන්ටය. ඉහත වචන ටිකෙන් ජීවිතය විස්තර කොට හිමිවන විට බසයේ ගමනද, ප්‍රහේලිකා පිරවීමද අවසන් වේ.

මෙවැනි සූක්ෂ්ම සන්දර්භයක් සහ අර්ථාන්විත කියවන්නට ඉඩ ලැබෙන්නේ කලාතුරකිනි. එක් එක් වචනය පිටුපස දිග කතාවක් ඇත. අඳ ගොවියන් ‘අඳ’ වුණේ කෙසේද යන පැනයකි. ඉඩං අයිතිකාරයොයි කියන අයට වී ගෙනිහිං දීම මුතුහරට ගැටලුවකි. ‘ඔව්ව ඔහොම තමයි.’ යනු කිරි අම්මාගේ පිළිතුරය.

අකුරු හොඳ නැති නිසා පාසලින් කොන් කිරීම වළක්වන්නට අකුරු රවුමට ලියන හැටි කී ආකාරය රසවත් සිද්ධියකි. මළපොතේ අකුරක් නොදත් කිරි අම්මා අධ්‍යාපනඥයෙකු ලෙස සිදුවීම තුළ ජීවත් වුණාය. දොළේ වතුර ගලා එකතු වූ වැලි පිල්ලේ රවුම් අකුරු ලිවීම සාර්ථක ඉගැන්වීමේ ක්‍රමයකි. කිරිඅම්මා සැබැවින්ම පොතේ නොව ජීවිතය පිළිබඳ දාර්ශනිකයෙකි. ඒ බවට පහත නිදසුන මදිද?

‘ඔව්ව හැම එකක්ම පුරාණෙ උන්නු දැනුං තේරුං ඇති උදවිය කියාපු කවි. නිකං වචන තිබුණු පළියට කියාපුව නෙවෙයි. කවික්කාරය ආං එහෙම තමයි. උඩින් එකක් කියපු ගමං යටින් තව එකක් කියනව. එව්ව මතකෙ තියාගත්තම අපිට හිතෙනව මේ ලෝකෙ කොච්චර විසාලද, අපි කොච්චර ඇබිත්තංද කියල. එහෙම හිතුණම හිතට කරදරයක් නෑ. මනුස්සයින් එක්ක, ගස් කොළන් එක්ක, සතා සීපාව එක්ක උනත් හොඳින් වාසේ කොරන්න පහසුයි.’ (75 පිටුව)

ඇයට යසෝදරාවත කටපාඩම් වූයේ කෙසේද යන පැනයට මුතුහරට දුන් පිළිතුරය ඒ.

ආතා ද එසේය. ආතා වරක් මෙසේ පැවසීය.

‘මිනිස්සු ගැන හැම දේම දැනගෙනත් ගස් සද්ද නැතුව ඉන්නව. ගස්වල දෙවිවරු නෑ පැටවුණේ. ගස් කියන්නෙම දෙවිගොල්ලො ජාතියක්.’

කතාව පුරා විහිදෙන මිනිස්කම, ගැටලුවලට මුහුණදීමේ අපමණ දිරිය යොවුන් පාඨකයාට පෝෂණීය ආහාරයකි. මස්ඉඹුල සතු අපූර්ව කාව්‍යමය රචනා ශක්තිය නිසා කථාව ලියැවුණා නොව පහළ වූවකි.■

තලඑළලු කියන්නේ ඉතාම ලස්සන වර්ණයක් – රංගන ශිල්පිනි යශෝධා රසඳුනි

ඔබ පසුගිය දවස්වල ඔබේ අඳුරු ඡවි වර්ණය හොඳින් ඉස්මතු වෙන විදියේ කළු සුදු ආලේඛ්‍ය ඡායාරූප එකතුවක් ප්‍රසිද්ධ කළා. ඔබේ රූපය ප්‍රබල විදියට එහි දකින්න ලැබුණා..

කොවිඞ්-19 වසංගත සමයේ මට ආ අදහසක් අනුව තමයි මේ ඡායාරූප ගන්න හිතුණේ. අඳුරු හමක් තියෙන හොලිවුඞ් නළුනිළියන්ගේ ජායාරූප කිහිපයක් අධ්‍යයනය කළාට පස්සේ මට හිතුණා, ඒ විදියට මගේ රූපය කැමරාවක සටහන් වුණොත් කොහොම වේවිද කියලා. ඒ අදහස මට එන්නේ චිත්‍රපටි අධ්‍යක්ෂ සත්‍යජීත් මාඉටිපේ මේ ගැන මගෙත් එක්ක කතා කළ නිසායි. සමේ වර්ණය අඳුරු පැහැති කාන්තාවන් සහ පිරිමින් කළු සුදු පින්තූරවලට පෙනී සිටි විට තියෙන්නේ වෙනම ලස්සනක්. බහුතරය මේ ලස්සනට අකමැති වෙන්න පුළුවන්. මගේ හම අඳුරු පැහැයකින් යුක්ත නිසා මට හිතුණා මගේ හමේ තියෙන ලස්සන බාහිර සමාජයට පෙන්වන්න පුළුවන් හොඳම විදිය සහ සමේ අඳුරු පැහැය ඉස්මතු කරන්න පුළුවන් හොඳම විදිය මේක කියලා.

අනෙක් කාරණය, ප්‍රේක්ෂකයන් නිතරම මාව දකින්නේ ගම්බද චරිතවලින්. ඒ නිසා එයින් මිදෙන්නත් මට ලොකු වුවමනාවක් තිබුණා. ඉන්පස්සේ ජායාරූප ශිල්පි අචින්ත දහනායක සහ රූපලාවණ්‍ය ශිල්පි ගීත් රත්නායක එක්ක කතාකළා. රතු, සුදු සහ කළු වර්ණ ඉස්මතුවෙන ආකාරයෙන් තමයි මේ ඡායාරූප ගත්තේ. ඡායාරූප අන්තර්ජාලයට මුදා හැරියාට පසු අපි හිතපු නැති විදියේ වෙනස්ම ධනාත්මක ප්‍රතිචාරයක් ලැබුණා. කවුරුත් හිතලා තිබුණේ නැහැ මා ඒ විදියට දකින්න.

 

ඔබ චිත්‍රපටිවල සහ ටෙලිනාට්‍යවල ප්‍රධාන චරිතවලට තෝරාගත් අවස්ථා ගණනාවක් තිබුණා. කාන්තාවකගේ සුන්දරත්වය කියන සංකල්පය සුදු වීම වටේට හැදිලා තියෙන පසුබිමක, ලස්සන වීම කියන්නේ සුදු වීම කියලා හිතන පසුබිමක, ඔබේ අත්දැකීම කොහොමද?

රඟපෑමට යොමුවෙද්දී ප්‍රධාන චරිත ලැබෙයි කියලා මම හිතුවේ නැහැ. මුලින්ම ප්‍රධාන චරිතයක් ලැබුණාම මට හිතුණේ ඒ සම්ප්‍රදාය නැති වෙලා ගිහින් කියලා. දැන් මේ වෙනකොට අඳුරු සම පිළිබඳව කතාබහක් ඇතිවෙලා. කෞශල්‍යා ප්‍රනාන්දු සහ නදී කම්මැල්ලවීර වැනි රංගන ශිල්පිනියන්  සිනමාව තුළ මතක හිටින චරිත කරලා තියෙනවා. මා හිතන විදියට මේ වෙනකොට ප්‍රේක්ෂකයන් රංගන ශිල්පීන්ගේ සමේ පැහැය ගැන නෙවෙයි, ඔවුන්ගේ රංගන හැකියාව ගැන තමයි සැලකිලිමත් වෙන්නේ.

 

හොලිවුඞ් සහ බොලිවුඞ්වල පවා අඳුරු සමක් තියෙන අයට ආකර්ෂණයක් ලැබිලා තියෙනවා. ඔබේ අත්දැකීම් කොහොමද?

මම රංගනයෙන් දායක වුණු චරිත මිනිස්සු අතරට ගියා.  අපි රඟපාන චරිතය මිනිස්සුන්ගේ හදවතට දැනෙන්නට කරන්න පුළුවන් නම් හමේ වර්ණය මිනිස්සුන්ට ප්‍රශ්නයක් වෙන්නේ නැහැ. මා විතරක් නෙවෙයි, උමාරියා සිංහවංශ ගායන ශිල්පිනිය අඳුරු පැහැති සමක් තියෙන කාන්තාවක්. ඇගේ සමේ පැහැය ගැන කවුරුත් කතා කරන්නේ නැහැනේ. හැමෝම අගය කරන්නේ ඇගේ කටහඬ.

 

එහෙත් අඳුරු හමක් තියෙන නිරූපිකාවන් හා රංගන ශිල්පිනියන් තමන්ගේ හමේ වර්ණය සුදු කරගන්නට උත්සාහ කරන අවස්ථා තියෙනවා නේද?

මම නම් සමේ පැහැය වෙනස් කරන්න ක්‍රීම් සහ ඉන්ජෙක්ෂන් වගේ කෘත්‍රිම දේවල් පාවිච්චි කරනවාට විරුද්ධයි. ඒත් ඒ අයගේ කැමැත්ත සුදු පැහැති සමක් එක්ක ජීවත් වීම නම් අපිට ඒකට බලපෑම් කරන්නත් බැහැ. ඒත් කෘත්‍රිමව සමේ වර්ණ වෙනස් කළාම ඒක පෙනෙනවා.

 

අඳුරු සමක් තියෙන තරුණියන් රැකියාවකට යනකොට, විවාහ වෙනකොට තමන්ගේ හමේ වර්ණය ගැන කල්පනා කරනවා..

සමේ වර්ණය අඳුරුයි කියන එකට ලංකාවේ අපි කියන්නේ තලඑළලු කියලා. තලඑළලු සමට අකැමැතියි නම්  ඒකට ප්‍රධාන හේතුව ඉපදුණු දවසේ ඉඳලා ඒ කෙනාගේ ඔළුවට සුදු පැහැති සම තමයි ලස්සන කියන වැරදි මතය ඒත්තුගන්වා තිබීම. අපේ රටේ සමහර ගීත කළු යැයි සම්මත සම අගය කරමින් හැදිලා තියෙනවා. කළු කෙල්ල ගැන වර්ණනා කළ ගීත ඕනෑ තරම් තියෙනවා. අපි ඒ ගීත පවා අගය කරනවා. ඒත් බහුතරයක් කැමති  දෙයට තමයි අපි කැමැත්ත දැක්විය යුත්තේ කියන සම්ප්‍රදාය අපේ තවම තියෙනවා. ඒ සම්ප්‍රදාය වර්ණ, දේශපාලනයට සහ එදිනෙදා ජීවිතයටත් බලපානවා.

මුලින්ම තමන් මේ කාරණා පිළිබඳ හිතන විදිය වෙනස් කරගන්න ඕනෑ. තලඑළලු සමක් තියෙන කෙනෙක් මුලින්ම තමන්ගේ සම පිළිගන්න ඕනෑ. ඉන්පස්සේ අපි බලන්න ඕනෑ ලෝකේ අනෙක් තළෙළු සමක් තියෙන ගායක ගායිකාවන්, රංගන ශිල්පීන් සහ නිරූපිකාවන් තමන්ගේ සමේ පැහැයට සරිලන විදියට ඇඳුම් තෝරාගන්නේ කොහොමද සහ රූපලාවණ්‍ය කරන්නේ කොහොමද කියලා. තලඑළලු වර්ණය ගැන ඍණාත්මකව හිතන අයට  උපදෙසක්  විදියට මම කියන්නේ තලඑළලු සමක් ඇති බොහෝ අය කරන විලාසිතා සහ ඒවාට ලැබෙන ප්‍රතිචාර කොතරම් ධනාත්මකද කියලා හොයලා බලන්න කියලයි. තලඑළලු කියන්නේ ඉතාම ලස්සන වර්ණයක්, ඒක ලේසියෙන් වයසට යන්නේ නැති සමක්, සුදු අයට වඩා සමේ අංගලක්‍ෂණ පෙනෙනවා.

 

අඳුරු සම සමහර නාට්‍යවල දුෂ්ට චරිතවලට තෝරා ගන්නවා..

මෙගා ටෙලිනාට්‍යවල මේ වගේ සිද්ධි බොහෝ දුරට වෙනවා. ආයතනයක පිළිගැනීමේ නිලධාරිනිය විදියට ගන්නේ ලස්සන යැයි සම්මත සුදු කාන්තාවන් වගේ මේ වගේ දුෂ්ට චරිතවලට ගන්නේ අඳුරු පැහැ සමක් තියෙන අය. මේ විදියේ ඒකාකෘතික තෝරා ගැනීම් ගැන අපිට දෙවිදියකට කතා කරන්න පුළුවන්. යම් අවස්ථාවල ඒ චරිතයට ගැළපෙන්නේ අඳුරු සමක් තියෙන කෙනෙක් නම් ඒ චරිතයට ගැළපෙන කෙනෙක් ගැනීම ගැන මගේ අකමැත්තක් නැහැ. අපි ඒ වගේ චරිත කළ යුතුයි. එසේ නොවන අවස්ථාවල විරුද්ධ විය යුතුයි. අපි දැකලා තියෙනවා අඳුරු සමක් තිබුණ අපේ ක්ෂේත්‍රයේ ප්‍රවීණ ශිල්පීන් සහ ශිල්පිනියන් සමේ පැහැය වෙනස් කරගෙන පැහැපත් වෙලා ඉන්න බව. අපිට වඩා ඒ අයට අඳුරු සමට සලකන විදිය ගැන හඬක් නගන්න පුළුවන්.

 

රූපලාවණ්‍ය ශිල්පීන් සමඟ තියෙන අත්දැකීම මොන වගේද?

මට මුණගැහිලා තියෙන රූපලාවණ්‍ය ශිල්පීන්ගෙන් අපේ සමේ වර්ණය ඒ ආකාරයෙන්ම පිටතට පෙනෙන විදියට තබමින් රූපලාවණ්‍යය කරන්නේ කිහිපදෙනෙක් විතරයි. අපේ අතේ පාටට ගැළපෙන විදියට මුහුණේ පාට ගන්න කියලා ඔවුන්ට කීවත්, සමහර රූපලාවණ්‍ය ශිල්පීන් ඒකට කැමති නැහැ. සමහර රූපලාවණ්‍ය ශිල්පීන් අපි සුදු කරලා, අත සහ පිට ඒ පාටට ගැළපෙන විදියට වර්ණ ගන්වනවා. අඳුරු සම ගැන බාහිර සමාජයේ කොතරම් කතා කළත් තවමත් සමාජය තුළ සුදු වීම සුදුසුයි කියන හැඟීම තියෙනවා.

ගොඩක් අවස්ථාවල මම කියන්නේ මගේ මේකප් එක අඩුවෙන් දාන්න කියලායි. මට ස්වාභාවික විදියට ඉන්න ඕනෑ. සමහර රූපලාවණ්‍ය ශිල්පීන් හා ශිල්පිනියන් ස්වාභාවිකව පෙනෙන්න මේකප් කරන්න කැමති නැහැ. සමහර අය අපිට කියන්නේ, ඔවුන් ගාවට එන බොහෝ කාන්තාවන් ඔවුන්ගෙන් සුදු වෙන්න මේකප් කරන්න කියලා ඉල්ලන බව.

මේකප්  කරනවා කියන්නේ ෆවුන්ඬේෂන් තට්ටු ගහලා  සමේ පැහැය විකෘති  කිරීම නෙවෙයි. ඒකෙන් වෙන්නේ තමන්ගේ මුහුණට වෙස් මුහුණක් දැමීමක්. මගේ මුහුණේ කුරුලෑ තියෙනවා. ඒත් මට මේකප් දාලා කුරුලෑ වහන්න ඕනෑ නැහැ. එහෙම වුණොත් බලන කෙනෙක්ට හොඳට පෙනෙනවා මේකප් තට්ටුවක් දාගෙන ඉන්නේ කියලා. මේකප්වලින් කරන්න ඕනෑ මුහුණේ තියෙන ලක්‍ෂණ ඉස්මතු කරලා ගැනීම විතරයි. ඒත් අපි දැන් දකින්නේ අත්වලටත් මේකප් කරලා, පිට ප්‍රදේශයටත් මේකප් කරන බව.  යම් වෙලාවක ඇඳුම එහෙට මෙහෙට වෙලා මේකප් නොකළ තැනක් පෙනුණොත් ඒක  අවලස්සනයි.

 

අඳුරු සමට ගැළපෙන විලාසිතා සහ මේකප් ගැන ඔබේ අදහස කුමක්ද?

අපේ සමටලා වර්ණයෙන් යුත් ඇඳුම් වැඩිපුර ගැළපෙනවා. ඒත් අතේ සල්ලි තියෙන විදියටනේ අපිට ඇඳුම් ගන්න වෙලා තියෙන්නේ. මම නම් වැඩිපුර මිලදී ගන්නේ අඳුරු පැහැයෙන් යුතු ඇඳුම්. ඒ ඇඳුම් තෝරා ගන්නේ හිතාමතාමයි. ඒ ඇඳුමට ගැළපෙන විදියට තමයි මම මේකප් කරන්නේ.■

සමහර නිර්මාණකරුවන්ගේ එකම සුදුසුකම නොදැනුවත්කමයි

විලාසිතා නිර්මාණ ශිල්පී අයේෂ් මිලේන්ද්‍ර වික්‍රමරත්න

කොළඹ විලාසිතා සතිය 2020 අගෝස්තු මාසයේදී පවත්වනු ලැබීය. එය මෙවර පැවැත්වුවේ අන්තර්ජාලයෙන් සජීවී විකාශයක් නැරඹිය හැකි උළෙලක් ලෙසය. මාර්තු මාසයේදී පැවැත්වීමට නියමිතව තිබුණු එය, කොවිඞ්-19 වසංගතය නිසා ප්‍රමාද වී තිබුණි. මෙවර කොළඹ විලාසිතා සතියේදී දින දෙකක අංගයක් ලෙස නැගී එන තරුණ විලාසිතාකරුවන් 12 දෙනෙකුගේ විලාසිතා ප්‍රදර්ශනය කරනු ලැබීය. අයේෂ් මිලේන්ද්‍ර වික්‍රමරත්න ඒ නැගී එන නිර්මාණකරුවන් අතර සිටියේය. ඔහු 2019 කොළඹ විලාසිතා මීළඟ නිර්මාණකරුවා සම්මානය දිනාගත්තේය.  මේ සංවාදය විලාසිතා උළෙලක වැදගත්කම, විලාසිතා නිර්මාණකරණය ඉගෙනගැනීම හා කොළඹ විලාසිතා සතිය වැනි විලාසිතා ප්‍රදර්ශනයකට ඉදිරිපත් වීම පිළිබඳ ඔහුගේ අත්දැකීම්ය.

 

 

විලාසිතා දැක්මක් සාමාන්‍ය සමාජයට බලපාන්නේ කොහොමද?

විලාසිතා නිර්මාණකරුවන් තමන්ගේ කලාත්මක නිර්මාණ සංකල්ප විලාසිතා දැක්මකදී එළිදක්වනවා. ඔබ වාහනය පදවන විදියත්, තව කෙනෙක් පදවන විදියත් වෙනස්. ලස්සන තිබෙන්නේ බලන්නාගේ දෑසෙහිය කියලා කතාවක් මගේ ඉස්කෝලේ යාළුවෙක් නිතර කීවා. ඉතින්, විලාසිතා පිළිබඳ එක් එක් අයගේ අදහස් විවිධාකාරයි. විවිධාකාරයේ සංකල්ප විලාසිතා නිර්මාණකරුවන් එළිදක්වනවා. 2020දී ඔවුන් පෙන්වන්නේ 2021 දී එන්න තියෙන ප්‍රවණතා. විවිධ වෙළඳනාම අයිති ආයතනවල හිමිකරුවන් අනාගතයේ එන්න තියෙන ප්‍රවණතා ගැන සමීක්ෂණ කරනවා. උදාහරණයක් ලෙස ඇඩිඩාස් කියන්නේ ක්‍රීඩාවට බර වෙළඳනාමයක්. ඔවුන් තමන්ගේ ඇඳුම් 2021 විකුණාගන්නට සුදුසු ප්‍රවණතා ගැන හොයනවා. විලාසිතා දැක්මක සුදුපාට වැඩිපුර තියෙනවානම්, වෙළඳනාම හිමිකරුවන් ඒ ගැන කල්පනා කරනවා. ලෝකයට වගේම යම් රටක නව විලාසිතා ගැන ප්‍රවණතා පෙන්වාදීම තමයි විලාසිතා දැක්මක කරන්නේ.

ඒ ප්‍රවණතා අල්ලාගන්නේ වෙළඳනාමවලින් විතරක් නෙවෙයි. විලාසිතා ගැන කල්පනා කරන කෙනෙක් ලෝකයේ ජනප්‍රිය සංගීත වීඩියෝ ආදිය බැලුවොත් පොප් කල්චර් හෙවත් ජනප්‍රිය සංස්කෘතියට විලාසිතා දැක්මකින් බලපෑම් එල්ලවෙන හැටි බලාගන්න පුළුවන්. උදාහරණයක් විදියට මෙවර කොළඹ විලාසිතා සතියේ මගේ මෝස්තර ප්‍රදර්ශනය කළ වෙලාවේ පසුබිමින් ගියේ බියොන්සේගේ ගීතයක්. ඒ සිංදුවේ වීඩියෝවෙහි තිබුණේ ඊට කලින් අවුරුද්දේ විලාසිතා ප්‍රදර්ශනවල තිබුණු මෝස්තර. අපි, ඒ වගේ චිත්‍රපටියකින්, සංගීත වීඩියෝවකින් හෝ ඔස්කාර් වගේ සම්මාන උළෙලකදී අපි කැමති කෙනෙක් ඇඳගෙන ඉන්නවා දැකපු විලාසිතාවක් කඩෙන් මිලදී ගන්න ආසයිනේ. ඒ අනුව විලාසිතා දැක්මකදී එළිදක්වන ප්‍රවණතා පොප් කල්චර් එකටත් බලපානවා.

 

සමහරවිට විලාසිතා දැක්මක අපි දකින ඇඳුම පාරේ ඇඳගෙන යන්න බෑ…

ඒත් ඒ ඇඳුමක තියෙන රෙද්ද සුවිශේෂී එකක් වෙන්න පුළුවන්. ඒකේ පොකැට්වල තියෙන පෙනුම, මැස්ම, වර්ණ රටාව ආදී ලක්ෂණ විතරක් උකහාගන්න පුළුවන්. ඇඳුමේ හැඩයෙන් ආභාසය ලබන්න පුළුවන්. විලාසිතා ප්‍රදර්ශන විවිධාකාරයි. සමහරු කෙළින්ම පාරේ ඇඳගෙන යන්න පුළුවන් ඇඳුම් ප්‍රදර්ශනය කරනවා. තවත් සමහරුන් නිර්මාණකරුවාගේ නිර්මාණශීලීත්වය ප්‍රදර්ශනය කරනවා. විලාසිතා දැක්මක් බලනවා කියන්නේ සාස්තර බලනවා වගෙයි. මංගල ඇඳුම් සකසන අය එයාලාට ගැලපෙන අදහස් ප්‍රදර්ශනයකින් ගන්නවා. ක්‍රීඩා ඇඳුම් කරන එය ඒවාට අදහස් ගන්නවා. ඔය ආදී වශයෙන් විවිධාකාර අය අදහස් ගන්නවා.  2021 දී වැඩිපුර තියෙන වර්ණ මොනවාද කියලා දැන් තීරණය වෙලා තියෙනවා. ටයිඩයි ආදී විලාසිතා 2019 විලාසිතා ප්‍රදර්ශනවල තිබිලා, 2020දී වෙළඳපලට ආවා. කහ, සාගරයේ නිල් පැහැය වගේ වර්ණවලට 2021 දී වැඩිපුර අවධානයක් යොමුවේවි.

 

ප්‍රදර්ශනයකදී මෝස්තර නිර්මාණකරුවෙක් ඉදිරිපත් කරන විලාසිතාවක් පිටකොටුව දක්වා යන්නේ කොහොමද?

හැම ඇඳුම් නිෂ්පාදකයෙක්ම විලාසිතා ප්‍රදර්ශනවලින් ආභාසය ලබන්නේ නැහැ. මුලින්ම ඇඳුම් නිර්මාණකරුවන් කිහිපදෙනෙක් ඒවා කරනවා. එහෙත් ටික දවසක් යද්දී චීනයෙන් තොග ගාණට ඒ විලාසිතාවල පිටපත් ගහනවා. ලංකාවේත් එහෙමයි. මුලින්ම ඉහළ මට්ටමේ වෙළඳනාමයක් තියෙන කඩයකින් ඒ විලාසිතාව ගන්න පුළුවන්. නිකමට හිතමු, කොළඹ විලාසිතා සතියේ පෙන්වපු විලාසිතාවකින් ආභාසය අරගෙන ගවුමක් රුපියල් දහදාහකට එක කඩයකට දානවා. ඒක ටිකක් ඉහළ පැලැන්තියේ අය යන එන තැනක්. ඒ ඇඳුම විකිණෙනකොට මධ්‍යම පාන්තිකයන් යන එන කඩයකින් ඒ ඇඳුමෙන් ආභාසය අරගෙන රුපියල් තුන්දාහකට දානවා. මොකක්හරි සාදයකදී හෝ රූපවාහිනී වැඩසටහනකින් අර ගවුම දැකපු මධ්‍යම පාන්තිකයෙක් තුන්දාහට ඒක ගන්නවා. එයා ඒක ඇඳගෙන පාරේ යනකොට දකින අඩු ආදායම්ලාභී කෙනෙක්ටත් ඒ ගවුම ගන්න ආසාවක් ඇතිවේවි. තව ටික දවසක් යනකොට එයාට ඒ ගවුම පමුණුවෙන් රුපියල් අටසීයට විතර ගන්න පුළුවන් වෙනවා. ටීෂර්ට් එකක් වුණත් එහෙමයි. සමහරවිට ඇමෙරිකාවේ ප්‍රදර්ශනයක තියෙන හොඳ ටී-ෂර්ට් එකක් ඔය විදියට විවිධ මට්ටම්වලට ගිහින්, චීනයෙන් කොටුවට ඒවි. සමහරවිට ප්‍රදර්ශනයේදී පෙන්වන්නේ කොටුවක්, පාරිභෝගිකයාට එද්දී ත්‍රිකෝණයක්. ඒ ඒ කාලවල වැඩි ඉල්ලුමක් තියෙන, ජනප්‍රිය විලාසිතා පහළ මට්ටමට එනවා.

 

විලාසිතා නිර්මාණකරුවෙක් වෙන්න  කැමැත්තක් තියෙන අයට, අධ්‍යාපනය ලබන්නට හරි පසුබිමක් ලංකාවේ තියෙනවාද? සාමාන්‍ය පවුලක කෙනෙකුට විලාසිතා නිර්මාණකරණ ක්ෂේත්‍රයේ ඉහළට යන්න පුළුවන්ද?

මගේ අත්දැකීම්වල හැටියට නම් ඒක ලෙහෙසි නැහැ. සල්ලි තියෙනවානම් ඉගෙනගන්න තැන් තියෙනවා. එහෙත් ලොකු ධනයක් නැති, ඉංග්‍රීසි භාෂා දැනුමත් අඩු අපි සාමාන්‍ය පවුල්වල අයට විලාසිතා ගැන උනන්දුවක් ඇතිවුණත්, ඒ ගැන ඉගෙනගැනීම අමාරුයි. සල්ලි තියෙන කෙනෙක්ට වුණත්, විලාසිතා නිර්මාණකරුවෙක් වෙන එක ලේසි නැහැ. විලාසිතා ගැන උගන්වන උසස් අධ්‍යාපන ආයතන තියෙනවා. ඒවායේ විභාග ලියලා, සමත් වෙන්න පුළුවන්. එහෙත් විලාසිතා නිර්මාණකරණය කියන්නේ කලාවක්. ඒ වගේම පොඩි ප්‍රායෝගික දැනුමකුත් ඕනෑ. අලුත් දේවල් කරන්න නම් අලුත් විදියට හිතන්න ඕනෑ. අධ්‍යාපන ආයතනයකින් හදපු රාමුවක් ඇතුළේ හිරවෙලා බැහැ. හරියට කීවොත් මේ කලාව ගැන උගන්වන්න ගුරුවරුන්ට බැහැ. ඔවුන්ට පුළුවන් තාක්ෂණික කරුණු එක්ක පාර කියාදෙන්න විතරයි. යම් කෙනෙක් කලාවේ දක්ෂයෙක් වෙන්න නම් පාඩම් කරලා විභාග ලියලා මදි. නිර්මාණශීලීත්වය ඕනෑ. මම පාඩම්කරලා විභාගවලට මුහුණදීමට දක්ෂයෙක් නෙවෙයි. උසස් අධ්‍යාපන ආයතනයක ඉගෙනගත්ත කාලයේදී මම විභාගවලින් ලකුණු අඩුම කෙනා. අන්තිමේ සීමාවාසික පුහුණුව සඳහා ආයතයක් තෝරාගන්න වෙලාවේ දන්න අය කීවේ මට විලාසිතා කර්මාන්ත ක්ෂේත්‍රය තෝරාගන්න කියලා. මොකක්හරි ගාමන්ට් එකක පුහුණුවට යන්න කියලා. එතකොට රස්සාවක් හොයාගන්න ලෙහෙසියි. ඒත් මට ඕනෑ වුණේ විලාසිතා නිර්මාණකරුවෙක් වෙන්න.

 

ඔබ තෝරාගත්තේ මොකක්ද?

කේටි බ්‍රවුන් කියන ආයතනයෙන් පුහුණුව ලබන්න මම අයදුම් කළා. කේටි බ්‍රවුන් ප්‍රධානියා කාංචනා තල්පාවිල මහත්මිය. ඇය විලාසිතා ක්ෂේත්‍රයෙහි ඉහළට අධ්‍යාපනය ලැබූ කෙනෙක්. එහෙත් මා වැනි තරුණ නිර්මාණකරුවෙක්ට උපාධි තියෙනවාද, ලකුණු තියෙනවාද කියලා හෙව්වේ නැහැ. එයා ළඟට යනකොට මම විධිමත් අධ්‍යාපනයක් ලබපු කෙනෙක් නෙවෙයි. ගොඩක් දේවල් මම දැනගෙන හිටියේ නැහැ. ඒ නිසා මම හරියට ඉගෙනගත්තේ ඇගේ ශිෂ්‍යයෙක් විදියට. ඇය ළඟ ප්‍රායෝගිකව වැඩ කරමින් තමයි ඉගෙනගත්තේ. ඔය කාලයේ මම වැඩිපුර කළේ රෙදි වගේ අමුද්‍රව්‍ය සල්ලි දීලා ගන්නට විවිධ වෙළඳසැල්වල රස්තියාදු ගහපු එක. ලොකු වෙළඳසැල්වල විතරක් නෙවෙයි, පිටකොටුවේ පවා ඇවිද්දා. ඒකෙන් මම රෙදි වර්ග ආදිය ගැන පුදුම ප්‍රායෝගික දැනුමක් ලැබුවා. වාහන හදන කෙනෙක් පංචිකාවත්තෙන් වාහන අමතර කොටස් ගන්න විදිය හොයනවා වගේම විලාසිතා නිර්මාණ කරනකොට රෙදි වර්ග මිලදී ගන්න තැන් ගැන දැනගන්න ඕනෑ. ඊට අමතරව ඇඳීම ගැන, මැනීම ගැන, මැහීම ගැන ඉගෙනගත්තේ ප්‍රායෝගිකව වැඩ කරමින්. අන්තිම කාලයේ ඇය අත දිගු කරනකොට ඇයට ඕනෑ උපකරණය දෙන්න පුළුවන්කම මට ලැබුණා. කොහොම වුණත් ඇගේ ඉගැන්වීම කියන්නේ ඇගේ කෝවට අප ඇතුළත් කිරීමක් නෙවෙයි. ඒ වෙනුවට අපේ විදියට වැඩ කරන්න අවශ්‍ය දැනුම දෙන එක තමයි ඇය කරන්නේ. 

ඊට අමතරව, මහපාරේදී මම විලාසිතා ඉගෙනගත්තා. උදාහරණයක් කීවොත් ඒ.සී. කරපු පන්ති කාමරයේදී මම රෙදි ගෙතීම ගැන ඉගෙනගත්තේ නැහැ. එහෙත් වැඩකට ගෙතුමක් ඕනෑ වුණාම පමුණුවට ගිහින්, අව්වේ හිටගෙන ඉඳලා පාපිසි ගොතන නැන්දා කෙනෙක් ගොතන හැටි බලාගෙන හිටියා. ඒකෙන් තමයි විවීම ගැන ඉගෙනගත්තේ. පන්නිපිටියේ ගාමන්ට් එකක් කරමින් ඉන්න අරුණ අයියාගෙන් තමයි මම මහන හැටි ඉගෙනගත්තේ. රෙදි මුද්‍රණ ක්‍රම ඉගෙනගත්තේ මුද්‍රණය කරන තැනකින්. ඇඳුමක් මුද්‍රණය කිරීම කියන්නේ වෙනම කලාවක්. මම 2018 දී කරපු, සම්මාන ලබපු ඇඳුම් එකතුවේදී ඩෙනිම් පටිවලින් ඇඳුම් ගෙතුවා. පන්තිකාමරවල ඉගෙනගත් අය කීවේ, හෝදනකොට නූල් ඇදෙනවා කියලා. ඒත් මට විධිමත් අධ්‍යාපනයක් නොතිබුණු නිසා මම හෝදලාම බැලුවා. නූල් ඇදුණේ නෑ. ඒ අතින් බැලුවාම අලුත් දේවල් කරන සමහර නිර්මාණකරුවන්ගේ එකම සුදුසුකම නොදැනුවත්කම. දන්නේ නැති නිසා කරලා බලනවා. මේ කතාවෙන් මම විධිමත් අධ්‍යාපන ආයතන හෑල්ලු කරනවා නෙවෙයි. ලංකාවේ විශ්වවිද්‍යාල, උසස් අධ්‍යාපන ආයතනවලින් කරන ප්‍රදර්ශන මමත් අනිවාර්යයෙන් බලනවා. එහෙත්, මේ විෂයට කැමති කෙනෙක්ට දැනුම ලබන්නට ඕනෑ තරම් ක්‍රම තියෙනවා. නිර්මාණශීලීත්වය තමයි ඕනෑ.

 

කොළඹ විලාසිතා සතියට ඉදිරිපත් වුණේ කොහොමද?

අධ්‍යාපනය ලැබූ ආයතනයෙන් පිටවෙද්දී, පැවැත්වූ විලාසිතා දැක්මට මම විලාසිතා එකතුවක් කළා. සාමාන්‍යයෙන් විලාසිතා නිර්මාණකරුවෙක් ඇඳුම නිර්මාණය කරන්නේ ඔහු උපකල්පනය කරන පාරිභෝගිකයෙක්ට. මගේ උපකල්පිත පාරිභෝගිකයා තරුණ, අවිවාහක, දඩයක්කාරයෙක්. දඩයක්කාරයා මස් කන්න ආසයි. නිදහසට කැමතියි. කඳු නගිනවා. ඔහු බල්ලා එක්ක දඩයම් කරන්න යන කෙනෙක්නේ. ඒ නිසා විලාසිතා දැක්මේදී බල්ලෙක් පවා ඇවිද්දුවා. බල්ලෙක් ඇවිද්දන එක අනවශ්‍ය ප්‍රශ්නයක් වේවි කියලා සමහරු කීවත්, මගේ විලාසිතා එකතුවේදී නිරූපණ ශිල්පියෙක් එක්ක හල්ක් කියන බල්ලාත් ඇවිද්දා. බල්ලෙක් ඇවිද්දන එක ලෙහෙසි නැහැ. දවස් ගණනාවක් පුහුණු වෙන්න සිද්ධවුණා. ඒ ප්‍රදර්ශනයේදී මට හොඳම නිර්මාණකරුවා විදියට ත්‍යාගයක් ලැබුණා.

ඒ විලාසිතා එකතුව දැකලා කාංචනා මහත්මිය කොළඹ විලාසිතා සතිය 2003 දී පටන්ගත්ත අජේ වීර් සිං එක්ක කතාකරලා තිබුණා. මට ඔහු මුණගැහෙන්න අවස්ථාවක් හදලා දුන්නා. එහෙත් මගේ එකතුවේ ඇඳුම් හයක් විතරයි තිබුණේ. තවත් හතරක් ඕනෑ බව කීවා. මම අන්තිම මොහොතේ තවත් ඇඳුම් හතරක් කරලා, ඇඳුම් දහයක් 2019 කොළඹ විලාසිතා සතියට ලෑස්ති කළා. හිල්ටන් හෝටලයේ තමයි විලාසිතා දැක්ම තිබුණේ. සමහර ඇඳුම්වලට කට්ටලවලට සපත්තු ගන්නට මගේ අතේ සල්ලි තිබුණේ නෑ. එතකොට ඒ ප්‍රදර්ශනයේ පෙනීහිටපු නිරූපණ ශිල්පීන් එයාලාගේ සපත්තු අරගෙන එන්න කැමති වුණා. උපාධිය වෙනුවෙන් ඇඳුම් ප්‍රදර්ශනය කරපු මට, එක්වරම කොළඹ විලාසිතා සතියට යන එක දැවැන්ත පිම්මක්. ඒත් නොහිතපු විදියට හොඳ ප්‍රතිචාර ලැබුණා. ඒක හොඳම ‘මීළඟ නිර්මාණකරුවා’ කියන සම්මානයක් ලැබුණා. ඒකෙන් පස්සේ මම 2020 දී කොළඹ විලාසිතා සතියට ඉදිරිපත් වෙන්නේ පිට පිට දෙවැනි වතාවට.■

 

අප්‍රමාණ ගැහැනියක පිළිබඳ මතකය සුනිලා අබේසේකර

0
මානව හිමිකම් ක්‍රියාකාරිනිය, ස්ත්‍රීවාදිනිය, ගායිකාව, කලාකාරිනිය, ලේඛිකාව, විචාරිකාව ආදි භූමිකා රැසකට පණ දුන් සුනිලා අබේසේකරගේ වියෝවට වසර 7ක් පිරීම හා සැප්තැම්බර් මස 04 වෙනිදාට යෙදෙන ඇගේ උපන්දින සැමරුම නිමිත්තෙනි. 2013 සැප්තැම්බර් 09 ඇගේ වියෝව සිදුවිණ.

 

■ සීතා රංජනී

 

මුලින් ම ඇය මට මුණගැසෙන්නේ 1984 මැයි මස 29 වැනිදා කොළඹ ලුම්බිණි රඟහලේ දීය. ඒ,  ‘කාලයේ රාවය’ ප්‍රසංගයේ මංගල දර්ශනය පැවැත්වූ දාය. ප්‍රසංගය සංවිධානය කරන ලද්දේ, ජනතා සංස්කෘතික කේන්ද්‍රයේ අනුරාධපුර මධ්‍යස්ථානය විසිනි. සංවිධාන කටයුතු මෙහෙයවන ලද්දේ පසුව, එනම්, 1987 නොවැම්බර් මස ඝාතනයට ලක්වූ නන්දන මාරසිංහ විසිනි. ආචාර්ය සුනිල් විජේසිරිවර්ධන, විජයානන්ද ජයවීර, ගුණදාස කපුගේ ආදි ප්‍රබල සංස්කෘතික ක්‍රියාධරයෝ එහි ක්‍රියාකාරී වී සිටියහ. අපද එයට දායක වන්නේ ‘කාලයේ රාවය’ හරහාය. පීඩිතයාගේ කෝණයෙන් හා ස්ත්‍රියකගේ කෝණයෙන් මිනිසා පෙළෙන අයුක්තිය තේමා කරගත් මා ලියූ ගීත දෙකක් එම ප්‍රසංගයට ඇතුළත් වී තිබිණ. මගේ එම ගීත නිර්මාණ දෙක ගැයුවේ සන්ධ්‍යා බුලත්සිංහල සහ තිලක් ඉද්දමල්ගොඩය. එම ප්‍රසංගයේදී ඇය සිංහල සහ ඉංග්‍රීසි භාෂා දෙකෙන්ම ගී ගැයුවාය. කොළඹ දී කණ්ඩායමක් වශයෙන් ප්‍රසංගයේ පුහුණුවීම් කරන විට ඇය මගේ ගීත දෙක හරහා මා හඳුනාගෙන මා මුණගැසෙන්නට බලාසිටියාය. අද මෙන් නොව කොළඹට බොහෝ දුරස්ථ වූ අනුරාධපුරයේ සිට ඇය අපේක්‍ෂා කරන සමාජය අරමුණු කරගත් ගීත ලියූ නොහඳුනන රචිකාව හඳුනාගන්නට ඇයට අවශ්‍ය වී තිබිණ. ඇය ගැන කිසිවක් නොදත් මගේ අවධානය තිබුණේ මා ලියූ ගීත ගයන අය කවුරුන්දැයි හඳුනා ගැනීමටය.

චන්ද්‍ර සූර්ය රශ්මි නුඹට බැන්ද වියන වේ

මහ පොළොව කිම්ද පා තබන්න නොදෙන කාරණේ

ගොළු මුහුද ගයන්නී රණ ගී වියරු ගායනා

හිත තුවාල වී වැළපේ කිරි හිඳුණු අම්මලා..

කොළඹ ලුම්බිණි රඟහල දෝංකාර දෙමින්, රත්න ශ්‍රී ලියා තිබූ ගීයකට මුසු වූ ඇගේ හඬ, මට නුහුරු කොළඹ රාත්‍රියේ සැකසංකා අමතක කර තිබිණ.

කලකිරීමේ පිළිකුලේ ලෝදිය

කල්ප වැස්සෙන් වසී ලෝ මත

අභිමානය යදී දොර දොර සිඟමන්

නිසරු බව හැඩ වී මහඟු රන් මිණිබරණින්…

සුනිල් විජේසිරිවර්ධන ලියූ ගීයට ඔහු සමඟ මුසු කළ ඇගේ හඬ, අපේ හද කෙම්බිම් මත, නිබඳ දලුලා වැඩෙන, නොමියෙන සිහිනය සැබෑ කර ගැන්මට මගේ ඇති ආශාව එදා ස්ථිර කළේය. ප්‍රසංගය පළමු දින අවසානයේ ඒ සුන්දර සිනාවෙන් යුතු ඇය, සුනිලා අබේසේකර හා මා අතර හමුව සිදුවූවා පමණක් නොව එදින රාත්‍රියේ ඇයගේ නිවසේ නවාතැන් ද ලැබුණි.

එතැනින් පටන්ගෙන කෙටි කලකින් ම ඇය අනුරාධපුරයේ පදිංචියට ආවාය. ඒ 1984 අවසානයේ හෝ 1985 වසරේ මුලදීය. ඇය එන්නට පෙර ඒ බව මා වෙත දන්වා එවා තිබිණ. සුනිල් විජේසිරිවර්ධන සමඟ ඇය අනුරාධපුරයේ ගෙවූ කාලය තුළ අපි (කොමියුනිස්ට් පක්‍ෂයට සම්බන්ධ තරුණ ක්‍රියාකාරීන් කිහිප දෙනෙකු ද ඇතුළත්ව) ‘කිණිහිර’ නමින් කුඩා කණ්ඩායමක් ලෙස, දේශපාලන, සාහිත්‍ය, සංස්කෘතික ආදි විවිධ දේ ගැන සතියකට වරක් රාත්‍රියේ රැස් වී සාකච්ඡා කළෙමු. අපි එකිනෙකාගේ නිවෙස්වල නිවාඩු දවස් ගතකළෙමු. එම අවස්ථාවල අපගේ නිවස පිටුපස වැව්තාවුල්ලේ වාඩි වී නොයෙක් දේ කතාකළෙමු. අපගේ හමුවේ පරිච්ඡේද වෙනස් වී කොළඹ උපන් ඇය අනුරාධපුරයේ සිටියදී අනුරාධපුරයේ උපන් මා 1986 කොළඹට එන්නේ ඇයගේ ද බලපෑම මත බව මට සිතේ. 1979 සිට රජරට සේවයේ පිටපත් රචිකාවක හා ශිල්පිනියක වශයෙන් කටයුතු කරමින් සිටි මට මගේ ලිවීම් නිසා ම, අලුතින් පටන් ගන්නට සූදානම් ‘විවරණ’ නම් මාසික සඟරාවේ සංස්කාරක මණ්ඩලයට ආරාධනාවක් ලැබිණ. ලිවීම අතිරේක දෙයක් මිස ස්ථිර රැකියාවක් වශයෙන් සිතා නොසිටි මට එම ආරාධනාව පිළිගන්නට මානසිකත්වය සැකසුවේ ඇයයි. ‘ඔයාට දුර ගමනක් යන්න තියෙනවා. දැනට කරන, කියන, ලියන දේ අනුව කොළඹ ගිහින් මේ වගේ විකල්ප මාධ්‍ය වැඩකට සම්බන්ධ වුණොත් ඔයාගෙන් ලොකු ප්‍රයෝජනයක් ලැබෙන්න පුළුවන්.’

අවුරුදු 30ක් වන අපගේ ඉතිහාසයේ පරිචේඡ්ද ගෙවීයද්දී ඇය පෙරමුණ ගත් හා ඇය ද සම්බන්ධ බොහෝ ක්‍ෂේත්‍රවල අප එකට කටයුතු කර ඇත. ඇයගේ දැනුම, දැක්ම, දක්‍ෂතාව, බුද්ධිය මෙන්ම ඉවසීම, මව්වත් ගුණය, ගැටුම් සමනය කිරීමේ හැකියාව ඒ සියලු තැන්හි දී කැපී පෙනුණි. අනුන්ගේ හැකියාවන් අගය කිරීමේ, දිරිදීමේ ගුණය ඇය තරමට මා වෙනත් කිසිවකු තුළත් දැක නැති බව කිව යුතුය. අවසන් හුස්ම හෙළන්නට සති දෙකකට පෙර දුටු විටෙක ද මා දෙස බලාගෙන ඇය මතක් කළේ මා තුළ ඇති දරාගැනීමේ ශක්තිය ගැනය. තනි ගැහැනියක ලෙස කොළඹට පැමිණි මා, පැමිණ ඇති දුර ගැන, පොදු හා පෞද්ගලික ජීවිතයේ දේවල් දරාගත් ආකාරය ගැන ලියා තැබිය යුතු යැයි මට යෝජනා කළ ඇය, පවුල් හෝ වෙනත් කිසිදු ශක්තියක් නැතිව, තනිව සියලු දේට මුහුණ දුන් ගැහැනියක තවත් නැතැයි ද කියා නිර්ලෝභීව මා ලියන්නට උනන්දු කරන්නට උත්සාහ කළාය. මඩකලපුවේ සිට ඇය බලන්නට පැමිණ සිටි රාජේශ්වරීට මා පෙන්නා ‘මෙයා අපි සේරටම වඩා යකඩ ගැහැනියක්’ කියා ශාරීරික වේදනා අතරින් සිනාසුණාය. ඒ සියලු මතක ඉතිරි කර, ඊට සති දෙකකට පසුව ඇය අපගෙන් වෙන් වී ගිය පසු එය දරාගැනීම අපට පහසු වූයේ නැත. තමා එම රෝගයෙන් ගොඩ නොඑන බව ඇය ම ප්‍රකාශ කළ ද, එම අවසන් හමුවේදීත් ඇය කතා කළ ආකාරයෙන් එය එතරම් ඉක්මනින් නිමවේයැයි මා කිසිසේත් සිතුවේ ද නැත.

මා සඳහන් කළේ ඇය හා මා අතර පෞද්ගලික මුල් ම හමුවීමත්, අවසාන හමුවීමත් ගැන පමණි. ඒ අතර ගෙවී ගිය පරිචේඡ්ද විශාල ගණනක් අපගේ සහෝදරත්වය අතර නොකී කතා නිසා හිස්ව පවතී. ඒවා පුරවන්නට ඕනෑතරම් කරුණුකාරණා මා මෙන්ම ඇගේ මිතුරු සමාජයේ මතකයන්වල තැන්පත්ව ඇත. ඒ කාලය සහ ඊට පෙර ඇය සමාජයට දායාද කළ බොහෝ දේ පිරුණු පරිච්ඡේද විශාල ගණනක් ද කතා කිරීමට ඉතිරිව ඇත. ඒ සා මානව දයාවෙන් පිරි ගැහැනියකගේ සමාජ කාර්යභාරය විග්‍රහ කරන්නට පරිචේඡ්දයක් නොව පොතක් ලිවිය හැකිය. ඒ සා ගැහැනියකගේ ගැහැනිය පිළිබඳ ලෝක දැක්ම විග්‍රහ කරන්නට පොතක් ලිවිය යුතුය. ඒ සා ගැහැනියකගේ දේශපාලන භූමිකාව විස්තර කරන්නට පොතක් ලිවිය යුතුය. ඒ සා ගැහැනියක තුළ සිටි රසවතිය/කලාකාරිනිය හඳුනා ගන්නට පොතක් ලිවිය යුතුය. ඒ සා අප්‍රමාණ ගැහැනියක වූ සුනිලා අබේසේකර සම්බන්ධ පෞද්ගලික මතකයන් එකතු කරන්නට පොතක් ලිවිය යුතුය. ඇය පොත් කිහිපයකට වස්තු බීජයකි.

ඒ අතරින් එතරම් කතා නොකරන එක දෙයක් ගැන කෙටියෙන් හෝ කිව යුතුමය. ඇගේ විචාර කලාව ගැනයි. සාහිත්‍ය, කලාව, සංස්කෘතික කටයුතු, දේශපාලනය, යුද්ධය හා සාමය, ආර්ථිකය ආදි ඕනෑම කාරණයක් ගැඹුරු දේශපාලන පසුබිමක පිහිටා ස්ත්‍රීවාදී දෘෂ්ටිකෝණයකින් විග්‍රහ කිරීමේ ආරම්භය සපයන ලද්දේ ඇය විසින් බව පිළිගත යුතුය. නැතහොත්, එවැනි විචාර කලාවක් පිළිබඳ කතිකාව සමාජගත කරන ලද්දේ හෝ එයට පන්නරය දෙන ලද්දේ ඇය විසින් බව පිළිගත යුතුය. චිත්‍රපට විචාරය එහිදී ප්‍රමුඛ විය. ගැහැනිය මෙවලමක් කර ගන්නා කලාව තුළ ස්ත්‍රී පුරුෂ සමාන මනුෂ්‍යත්වය පිළිබඳ කතිකාව ගොඩනගන්නට ඇය තම විචාර කලාව උපයෝගී කරගත්තාය. එම බලපෑම මත ස්ත්‍රිය පිළිබඳ යථාර්ථය ප්‍රතිනිර්මාණය කෙරෙන නිර්මාණ කරන්නට ඈ වටා සිටි හා ඇයගේ දෘෂ්ටිමය බලපෑම ලද අයට තරමක් දුරට හෝ හැකියාව ලැබිණ. ඇගේ නමින් ඇති පොත්පත් අතර ඇයගේ අභාවයෙන් පසු කාන්තාව හා මාධ්‍ය සාමූහිකය මඟින් පළ කර ඇති ඇගේ චිත්‍රපට විචාර ඇතුළත් පොත මෙහිදී සුවිශේෂය.

වියෝවී වසර 7ක් ඉක්ම ගිය ද මතකය තුළ ජීවත්වන, අප්‍රමාණ වූ ගැහැනියක වූ සුනිලා අබේසේකර මේ සමාජය තුළ සදා ජීවමාන කර වීමට ඇගේ මෙහෙවර ඉතිහාසගත විය යුතුය.■

සමුපකාරයට ………. හොරු පනී

 

අම්පාර බණ්ඩාරදූවේ වැඩ කරමින් හිටපු මම සෑහෙන කාලයක් තිස්සේ කොළඹ දිස්ත්‍රික්කයට මාරුවක් ඉල්ලමින් හිටියා. මම ඇත්ත පත්තරය ආදි පුවත්පත්වලට ලීවා. ඒ කාලයේ මම කොළඹ විශ්වවිද්‍යාලයේ නීති අධ්‍යාපනය සඳහා සුදුසුකම් සම්පූර්ණ කරලා. කොළඹ විශ්වවිද්‍යාලයට බාහිර පුද්ගලයන්ට සුදුසුකම් ලැබීම සඳහා ඒ කාලයේ විභාගයක් තිබුණා. ඒ අනුව මම නීතිය ඉගෙනගනිමින් හිටියා. ඒ කටයුතු සම්පූර්ණ කරන්නට කොළඹට පැමිණීම මට පහසුවක්. කොහේද, ආණ්ඩුවේ නායකයන් මාරුවීම දුන්නේ නැහැනේ.

අන්තිමේ මා යෙදූ උප්පරවැට්ටියකින් කොළඹට එන්න මට හැකි වුණා. අම්පාරේ හිටපු අපි, දිස්ත්‍රික්කයේ අධ්‍යාපන නිලධාරීන් එක්ක ගැටෙමින් ඊරියගොල්ල ඇමතිවරයා පවා විවේචනය කරමින් කටයුතු කළා. නැවත මට දඬුවම් මාරුවක් නියම වුණා.

මට මාරුවීම දෙන්නට කලින්, මගේ ගම් ප්‍රදේශය විමසූ මොහොතේ මගේ ගම මඩකළපුව බවට ව්‍යාජ විස්තරයක් බාරදුන්නා. මඩකළපුවට ප්‍රතිවිරුද්ධ පැත්තේ තමයි කොළඹ තියෙන්නේ.

ඔය විදියට ආණ්ඩුව මා කෙරෙහි තරහෙන් දුන්න දඬුවම් මාරුව මගේම වාසියට හරවාගන්න සමත් වුණා. මට ප්‍රතිවිරුද්ධ ආණ්ඩුවකින් කෙසේ හෝ මට ඕනෑ තැනට මාරුවීම හදාගන්න මම සමත් වුණා. ඔය ගැන ඒ කාලයේ අම්පාරේ ජාතික ගුරු සංගමයේ සාමාජිකයන් අතර පැවති සාකච්ඡාවකදීත් ඒ බව සිහිපත් කරමින් හොඳහැටි හිනාවුණා.

මම කොළඹ සේදවත්ත මහා විද්‍යාලයට ආවා. ඒ කාලයේ ඉස්කෝලයේ ඉගෙනගත්ත දරුවෙක් තමයි ගීතා කාන්ති ජයකොඩි. හතේ පන්තියේ ඇය ඉන්නකොට ගණිතය ඉගැන්වුවා. ඇය කවි ලියන්නට, සාහිත්‍ය කටයුතුවලට හා කලා කටයුතුවලට දක්ෂයි. ඉස්කෝලේ උත්සවවලදී ගායනා කරන්නේ ඇය. මම ඇය ලිවීම් සඳහා යොමු කළා.

සේදවත්ත දුප්පත් ළමයිනුත් හිටපු පැත්තක්. මධ්‍යම පන්තිකයනුත් හිටියා. එහෙත් මහා බලවත් අයගේ ළමයින් නෙවෙයි ඒ ඉස්කෝලයේ ඉගෙනගත්තේ. ඒ කාලයේ සේදවත්ත ගැමි සහ නාගරික මිශ්‍ර පැත්තක්. යම් දුරකට පාතාල ලෝකයේ වගේ පසුබිමක් තිබුණා. අධ්‍යාපනයට උනන්දුවක් නැති, කලබලකාර ළමයිනුත් හිටියා. දුප්පත්කම නිසා අමාරුකම් තිබුණ ළමයිනුත් හිටියා. එක කාලෙකට ගංවතුර ගැලුවා.

ඔය කාලයේ තමයි හැත්තෑ එකේ කැරැල්ල ආවේ. කැරැල්ල නිසා ළමයි ඉස්කෝලේ ආවේ නැහැ. ඒත් ගුරුවරුන් ඉස්කෝලෙට ගිහින් අත්සන් කරන්න ඕනෑ. මම උදේට ගිහින් අත්සන් කරලා, ඉස්කෝලෙ ඉඳගෙන නොයෙකුත් දේ කියවමින්, ලියමින් හිටියා. පරිවර්තන ආදිය කළා. ඒ අතරේ මම මැක්සිම් ගෝර්කි ලියපු ‘ද සෝන්ග් ඔෆ් ස්ටෝමි පීට්‍රල්’ කියලා කතාන්දරයක් වගේ එකක් සිංහලට පරිවර්තනය කළා.

ඒ දවස්වල වාහනවලින් බස්සලා පරීක්ෂා කිරීම් ආදිය තිබුණා. කැරැල්ල මඬින්නට ආරක්ෂක කටයුතුවලට අවශ්‍ය පොලිස්, හමුදා බලකාය හදිසියේ පුළුල් කරන්නට සිද්ධ වූ නිසා හදිසියේ බඳවාගත් සෙබළුන් තමයි පරීක්ෂා කිරීම්වලට ආවේ. සාමාන්‍ය පොලිස් නිලධාරීන් තරම්වත් උගත්කමක් නැති නිලධාරීනුත් ඒ අය අතරේ හිටියා. පරීක්ෂා කිරීම්වලදී අපි අතේ තිබුණු පොත්පත් ආදියත් පෙරළා බැලුවා.

සෙබළෙක් මගේ අතේ තිබුණු පොතක, ගෝර්කිගේ සටහනේ පරිවර්තනය දැකලා කියෙව්වා. ඒක විප්ලවය ගැන ලියූ එකක්. එහෙත් විප්ලවය කියන වචනයවත් එහි නැහැ.

කියවන අතරේ අර මනුස්සයා තුෂ්ණිම්භූත වෙලා. මොකක් හරි අවුලක් තියෙන බව ඔහුට තේරෙනවා. ඒත් විප්ලවය ගැන නැහැනේ. අවුලක් තියෙනවා කියලා කියාගන්න ඔහුට බැහැ. ඉතින්, ලොකු අවුලක්.

‘මේ මොකක්ද?’ ඔහු ඇහුවා.

‘මම මේ පත්තරේට ලියන කෙනෙක්. ඔය පත්තරේට ලියපු ලිපියක්.’ මම උත්තර දුන්නා. ඒ කාලයේ මම ඇත්ත පත්තරයට ලියමින් හිටියා.

‘පත්තරේ වැඩ කරනවාද?’

‘ඔව්.’ මම උත්තර දුන්නා.

ඒ දවස්වල මම හැමදාම හැන්දෑවරුවේ ඇත්ත කන්තෝරුවට ගිහින් කාලය ගත කළා. කර්තෘ බී.ඒ. සිරිවර්ධන, නියෝජ්‍ය කර්තෘ කුලසිරි රාජපක්ෂ, විශේෂාංග කර්තෘවරුන් වූ සුරත් අම්බලංගොඩ හා සිරිලාල් කොඩිකාර ආදි අය එතැන හිටියා. එච්.ජී. රත්නවීර ආවා ගියා.

කොටා පාරේ කොමියුනිස්ට් පක්ෂ කාර්යාලයේ ඇත්ත පත්තර කන්තෝරුව තිබුණා. කන්තෝරුවක් කීවාට ඒක අද තියෙන ගොඩනැගිල්ල නෙවෙයි. ටකරම් තියෙන, දැල් ගහපු හෝල් එකක්. ඇතුළේ මේස දාලා තියෙනවා. දවල්ට හොඳට රත් වෙනවා.

ඒ අසලම කොමියුනිස්ට් පක්ෂයේ කාර්යාලය තිබුණා. පක්ෂයේ ප්‍රෙස් එක වෙනම, ඒ අසලම. කට්ටිය ප්‍රෙස් එකට ආවා ගියා.

හැමදාම හවස් වරුවේ කට්ටිය පුංචි මිදුලකට එකතු වුණා. සාහිත්‍ය, කලාව, දර්ශනය ආදි නොයෙකුත් දේවල් ගැන කතාකළා. විශේෂයෙන් ව්‍යාකරණ ගැන කතාකළා.  මොකද එතැන හිටපු තුන්දෙනෙක්ම කුමාරතුංග ව්‍යාකරණ පිළිගත් අය. සිරිවර්ධන, සුරත් හා මම. අපි කුමාරතුංග ව්‍යාකරණ අගය කරපු, ඒ භාෂාව හොඳින් දත් අය.

ඒක උපහාස ගුලාවක්. එතැනින් කාටවත් යන්න බෑ. කොමියුනිස්ට් පක්ෂයේ බලවත් අය එතැනින් ගියොත් සිරිවර්ධනගේ උපහාසයට අහුවෙනවා.

‘ආ කොහොමද? දෙල් ගැට කකා නේද මේවා ගොඩනගලා තියෙන්නේ.’ එක් නායකයෙක් යනකොට ඔන්න ඔය වගේ කතාවක් කියලා කොළොප්පං කළා. මොකද එයා කලින් කියලා තියෙනවාලු පක්ෂය ගොඩනැගුවේ දෙල් ගැට කකා කියලා.

සිරිවර්ධන කියන කතා සමහරුන්ට ඉවසන්න බැහැ. එහෙත් සිරිවර්ධනට විරුද්ධව කවුරුත් කතාකරන්නේ නැහැ. ඔහුට ලොකු පෞරුෂයක් තිබුණා. ඒ වගේම ලොකු ගෞරවයක් තිබුණා.

උදේ වරුවේ සිරිවර්ධන කතුවැකිය ලියනවා. කවුරුත් ඔහු එක්ක කතාකරන්නේ නැහැ. ඔහු අත් දෙක පිටිපස්සට බැඳගෙන ඔළුව පහත් කරගෙන බොරැල්ල හන්දියේ තියෙන ඊඒපී බාර් එක පැත්තට යනවා. එතැනින් එකක් ගහලා තමයි ආපහු ඇත්ත කාර්යාලයට යන්නේ. කල්පනාවේ ඉඳගෙන, ඒකේම ගිලිලා තමයි එයා ඉන්නේ. ඒ පිට තමයි කතුවැකිය ලියන්නේ.

කතුවැකිය ලීවාට පස්සේ ඔහු හරිම ලිහිල්. විහිළු තහලු කරමින් කතාවට වැටෙන්නේ ඊට පස්සේ.

පත්තරේට හෙඩිමක් දාන්න ගියාම, සාමූහිකවයි ඒ වැඬේ කරන්නේ. හෙඩිම ලියන්නේ නියෝජ්‍ය කර්තෘ කුලසිරි රාජපක්ෂ. ඔහු මොකක්ද හෙඩිමට දාන්නේ කියලා සිරිවර්ධනගෙන් අහනවා. සිරිවර්ධන මොකක්හරි කියනවා.

‘අහවල් එක දාපං.’ සිරිවර්ධන මොකක්හරි හෙඩිමක් කියනවා.

හෙඩිම ගැන සංවාදයට ආධුනික අය, පරණ අය, අපි වගේ අය හැමෝම එකතු වුණා. සුරත් අම්බලංගොඩ මොකක්හරි කීවා. තවත් කෙනෙක් තව එකක් කීවා. සිරිලාල් තව දෙයක් කීවා. මාතෘකාව එහාට මෙහාට රෝල් වෙලා තෙම්පරාදු වෙලා තමයි අවසාන හෙඩිමට ආවේ.

දවසක් සමුපකාරයක් හොරු බිඳලා.

‘මොකක්ද බං මේකට දාන්නේ.’ කුලසිරි රාජපක්ෂ ඇහුවා.

‘සමුපකාරය හොරු බිඳින්න ඕනයැ.’ සිරිවර්ධන කීවා.

‘ඒකෙත් ඉන්නෙ හොරුනෙ බං.’ සුරත් කීවා. ඔය විදියට කතාව ඇදුණා.

‘ආ හරි හරි.’ කුලසිරි රාජපක්ෂ හෙඩිම හරි බව හඟවමින් කීවා. ඔහු හෙඩිම ලීවා.

‘සමුපකාරයට පිටිනුත් හොරු පනී.’

මම ලීව එකම පත්තරය ඇත්ත පත්තරය නෙවෙයි. ඇත්ත පත්තරේ කට්ටියටත් හොරෙන් මම වෙන තැන්වලටත් ලීවා. ඇත්තටම කීවොත්, ඒ කාලයේ මම ජීවිත කිහිපයක් එකවර නඩත්තු කරමිනුයි හිටියේ. විදුහල්පති ශ්‍රේණියට උසස්වීම් ලබන්නත් ඔය කාලයේදී මට හැකිවුණා.■