ශිරාණි බණ්ඩාරනායක මහත්මිය මෙරට අගවිනිසුරු ධුරයට පත්වූයේ 2011 මැයි මස 19 දාය. ඇගේ දිවුරුම් දීමේ නිල උත්සවය පැවැත්වූයේ ජනාධිපති මන්දිරයේය. දිවුරුම් දීමේ කටයුතු නිමාවීමෙන් පසු සුහද කතාබහක් සඳහා මඳක් රැඳී සිටින ලෙස නව අගවිනිසුරුවරියගෙන් ජනපති මහින්ද රාජපක්ෂ මහතා ඉල්ලා සිටියේය.
දෙදෙනාම අසුන්ගත් පසු ජනපතිවරයා කතාව ඇරඹුවේ අභිනව අගවිනිසුරුවරියට ප්‍රශ්නයක් ඉදිරිපත් කරමිනි. එනම් අධිකරණ සේවා කොමිසමේ මීළඟ ලේකම්වරයා ලෙස පත්කරනුයේ කවුද යන්නය.
ඉන්පසුව සිදුවූයේ කුමක්ද යන්න පිළිබඳව බණ්ඩාරනායක මහත්මිය තම ්‍යදකා පැ සබ ජදබඑැපචඑථ ් පැපදසර නම් වූ ග්‍රන්ථයේ විස්තර කරන්නීය.
1978 ව්‍යවස්ථාව තුළින් අධිකරණ සේවා කොමිසමේ ලේකම්වරයා පත්කිරීමේ බලය ජනපතිට ලැබුණද, 17 වන සංශෝධනයෙන් පසු මෙම බලය කොමිසමට පැවරිණි. එබැවින් නව ලේකම්වරයා කවුද යන්න කොමිසමේ සාමාජිකයන් රැස්වී තීරණය කරන තුරු නියෝජ්‍ය ලේකම්වරයා එම තනතුරේ වැඩ බැලීම පිළිගත් සම්ප්‍රදාය බවත්, ඒ අනුව, මංජුල තිලකරත්න විනිසුරුවරයා අධිකරණ සේවා කොමිසමේ වැඩ බලන ලේකම් ලෙස ක්‍රියාකරනු ඇති බවත්, අගවිනිසුරුවරිය ජනපතිවරයාට දැනුම් දුන්නාය.
ජනපතිවරයා කෝපයෙන් පුපුරා ගියේය.
ජනපතිවරයාගේ මේ කෝපයට හේතු වූයේ ඔහුගෙන් නොවිමසා අධිකරණ සේවා කොමිසමේ ලේකම්වරයා කවුද යන්න තීරණය කිරීම බව බණ්ඩාරනායක මහත්මියගේ නිගමනයයි.
පළාත් අධිකරණවල විනිසුරුවරුන් පත්කිරීම, මාරුකිරීම හා ඉවත් කිරීම පිළිබඳ සියලු වගකීම් ව්‍යවස්ථාවෙන් පැවරී ඇත්තේ අධිකරණ සේවා කොමිසමටය. රටේ ජනාධිපතිවරයා නියමයෙන් හෝ අනියමයෙන් අධිකරණ සේවා කොමිසමේ ක්‍රියාකාරිත්වයට මැදිහත් වීම යනු අධිකරණය දේශපාලනීකරණය වී, එහි ස්වාධීනත්වය, ගරුත්වය හා විශ්වසනීයභාවය සෝදාපාලු වීමයි.
ශිරාණි බණ්ඩාරනායක හිටපු අගවිනිසුරුවරිය සඳහන් කරන සිදුවීමෙන් පෙනී යනුයේ රටේ සමස්ත අධිකරණ පද්ධතියම තම ග්‍රහණයට ගැනීමට රාජපක්‍ෂවරුන්ට තිබූ උවමනාවයි. මහින්ද අයියා එදා අනියමින් කිරීමට තැත් කළ දේ මෙවර එළි පිටම කිරීමට ගෝඨාභය මල්ලි සැරසෙන බව 20 වන සංශෝධනයෙන් පැහැදිලි වේ.
20 වන සංශෝධනය කිසිදු වෙනසකින් තොරව සම්මත වුවහොත් එයින් අධිකරණයේ ස්වාධීනත්වයට වන අනර්ථය පිළිබඳව විශ්‍රාමික විනිසුරුවරුන්ගේ සංගමය (ඍැඑසරුා න්‍මාටැි ්ිදජස්එසදබ) ගතවූ සතියේ නිකුත් කළ නිවේදනයකින් පැහැදිලි වේ. ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයේ ජ්‍යෙෂ්ඨතම විනිසුරුවරුන් දෙදෙනකු අධිකරණ සේවා කොමිසමේ සාමාජිකයන් විය යුතුය යන වගන්තියත් එහි සභාපතිවරයා අගවිනිසුරු යන වගන්තියත් ඉවත් කිරීම බරපතළ තත්වයක් බව නිවේදනයේ දැක්වේ. ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයේ හෝ අභියාචනාධිකරණයේ විනිසුරුවරයකුට තාවකාලිකව තම ධුරයේ කටයුතු කිරීමට නොහැකි වුවහොත් ඒ වෙනුවට වෙනත් පුද්ගලයකු ‘වැඩ බලන විනිසුරුවරයකු’ ලෙස පත්කිරීමට ජනපතිවරයාට 20 තුළින් බලය ලබාදීම නිවේදනයෙන් විශේෂ අවධානය යොමුකරන තවත් කරුණකි.
20 වන සංශෝධනයෙන් එක් අතකින් ජනපතිවරයා මුළුමනින්ම නීතියට ඉහළින් ඔසවා තබන අතර, අනෙක් අතින් අධිකරණය තමන්ට රිසි ලෙස හැසිරවීමේ බලය ඔහුට ලබාදෙයි. ‘රජු කරන කිසිවක් වරදක් නොවේ.’ යන්න ඒකාධිකාරී රාජාණ්ඩුවල මූලික පිළිගැනීමක් විය. 20 වන සංශෝධනය තුළින් ලංකාවේ නිර්මාණය කරනු ඇත්තේද මීට සමාන තත්වයකි.
20 වන සංශෝධනයට සහාය දක්වන්නවුන් සිතා බැලිය යුතු කාරණයක් තිබේ. එනම් මේ සියලු බලතල වත්මන් ජනපතිවරයාට පමණක් නොව ඒ ධුරයට පත්වන සියලු පුද්ගලයන්ට හිමිවන බවය.
එක් පුද්ගලයකු නීතියට ඉහළින් ඔසවා තබා ඔහුට/ඇයට පාර්ලිමේන්තුව හා අධිකරණය මෙයෙවීමේ බලයද ඇතුළුව සකල සියලු බලතල ලැබෙන ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයක් තුළින් සිදුවනුයේ කිසිදු නීතියකට නියමයකට යටත් නැති, තම හිතුමතයට කටයුතු කිරීමේ බලය ඇති ජනාධිපතිවරයකු බිහිවීමය. මෙම බලතල ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතාට හිමිවීම වරදක් නැතැ’යි විශ්වාස කරන්නවුන් අමතක නොකළ යුත්තේ ඔහුගේ අනුප්‍රාප්තිකයන්ද ජනාධිපති-රජවරුන් වන බවය. අනාගත ජනපති බැසිල් වුවද, නාමල් වුවද, සජිත් වුවද, වෙනයම් චරිතයක් වුවද පාර්ලිමේන්තුව හා අධිකරණය මෙහෙයවීමේ බලය, ස්වාධීන විගණනයකින් තොරව මහජන මුදල් වියපැහැදම් කිරීමේ බලය, නීතියට ඉහළින් විරාජමාන වීමේ බලය, මැතිවරණ පාලනය කිරීමේ බලය ඇතුළු සියලුම රාජ්‍ය බලය ඒ පුද්ගලයාටද උරුම වනු නියතය.
එවන් අනාගතයක් යහපත් හෝ සුරක්‍ෂිත එකක් වේද?
ගෝඨාභයට එරෙහිව මහින්දට ආවැඩීමේ මිථ්‍යාව
1933 මාර්තු 23 වැනිදා ජර්මන් පාර්ලිමේන්තුව රැස්වූයේ ව්‍යවස්ථාමය නීති සම්ප්‍රදාය තුළ ෑබ්ඉකසබට ්ජඑ (ඉඩදීමේ නීතිය) ලෙස හැඳින්වෙන පනතක් සම්මත කර ගැනීමටය. ජනතාවගේ හා රාජ්‍යයේ ඛේදනීයත්වය ඉවත් කිරීමේ පනත යන නමින් හැඳින්වුණු මෙම නව නීතියේ අරමුණ වූයේ වසර 4ක කාලයක් සඳහා පාර්ලිමේන්තුව සතු සියලුම බලතල ජර්මනියේ නව නායක ඇඩොල්ෆ් හිට්ලර්ට පැවරීමය.
ඒ කථාව නිමා වූයේ ලෝක යුද්ධයකින් හා ජර්මානු රාජ්‍යය හා එහි ජනතාව ඉතිහාසයේ නොවූ විරූ ඛේදවාචකයකට ගොදුරු වීමෙනි.
ජරමානු පාර්ලිමේන්තුව හා සමාජය 1933දී ‘ඉඩදීමේ නීතිය’ අනුමත නොකළා නම් 1939-45 සමය තුළ වූ මහා ව්‍යසනයන් වළක්වා ගත හැකිව තිබිණි.
ලංකාවද අද සිටිනුයේ ඒ හා සමාන තීරණාත්මක කඩඉමකය. රාජපක්‍ෂවරුන්ගේ අරමුණ කිසිදු නීතියකින්, යුක්තියකින් හා සම්ප්‍රදායකින් සීමා නොවුණු අසීමිත බලයක් තමන්ට හිමි කර ගැනීමය. ඊට එරෙහිව පොහොට්ටුවේ ගිහි-පැවිදි අනුගාමිකයන් නඟන කෙඳිරියත් ඔවුන් තකන්නේ නැත. දේශපාලන වේදිකාවලදී ‘අපේ හාමුදුරුවනේ’ යයි කට පුරා කීවද, ඔවුන් ‘අපේ හාමුදුරුවන්ගේ’ අවවාද අනුශාසනා පිළිපදිනුයේ ඒවා තමන්ගේ මතය හා සමගාමී වන විට පමණි. ‘අපේ හාමුදුරුවන්ගේ’ උපදෙස් තම උවමනාවන්ට පටහැණි වන විට රාජපක්‍ෂවරුන් ඒවා නෑසූ කන්ව සිටින බව මැදගොඩ අභයතිස්ස හිමියන් 20 වන සංශෝධනය සම්බන්ධයෙන් කළ ප්‍රකාශවලට ආණ්ඩුවෙන් ලත් ශුන්‍ය ප්‍රතිචාරයෙන් පැහැදිලි වේ.
20 පිළිබඳ අධ්‍යයනය කොට ඊට වෙනස්කම් යෝජනා කිරීමට මහින්ද රාජපක්ෂ මහතා කමිටුවක් පත්කිරීම සාධනීය ලක්‍ෂණයක්, බලාපොරොත්තු සහගත තත්වයක් ලෙස විපක්ෂයේ ඇතැම්හු සිතූහ. නමුත් මෙය මහින්ද රාජපක්ෂ මහතා රටත් ලෝකයත් රැවටීමට තම පාලන කාලය පුරාම යළි යළිත් අනුගමනය කළ උපක්‍රමයකි.
2006 ජූලි මස ඔහු තිස්ස විතාරණ අමාත්‍යවරයාගේ සභාපතිත්වය යටතේ සර්ව පාක්‍ෂික නියෝජිත සමුළුව පත් කළේ ජනවාර්ගික ප්‍රශ්නයට දේශපාලන විසඳුමක් යෝජනා කිරීමටය. එහි ප්‍රධාන යෝජනා ඇතුළත් තිස්ස විතාරණ වාර්තාව 2007 ජනවාරියේදී එළිදැක්විණි. 2008දී අතුරු වාර්තාවක් නිකුත් කෙරුණු අතර 2010 ජුලි මස අවසන් වාර්තාව ප්‍රකාශයට පත් කෙරිණි.
වාර්තාවේ යෝජනා ක්‍රියාවට නොනැගුණා පමණක් නොව, වාර්තාවට වූ දෙයක් කිසිවෙක් නොදනී. නමුත් මෙම කමිටුව තුළින් අවසන් ඊලාම් යුද්ධය පුරා ඉන්දියාව නිහඬව තබාගැනීමට රාජපක්‍ෂවරු සමත් වූහ.
මහින්ද රාජපක්ෂ මහතාගේ තවත් වාර්තාගත අධ්‍යක්‍ෂණයක් හා නිෂ්පාදනයක් වනුයේ උගත් පාඩම් හා ප්‍රතිසන්ධාන කොමිෂන් සභාවයි. . 2010 මැයි මස උපත ලත් මෙම කොමිසම 2011දී තම අවසන් වාර්තාව නිකුත් කළේය. රාජපක්ෂ ආණ්ඩුව 2011 දෙසැම්බරයේදී වාර්තාව පාර්ලිමේන්තුවට ඉදිරිපත් කළේය.
යුද්ධයෙන් පසු තීරණාත්මක කාල පරිච්ඡෙදයක් තුළ ජාත්‍යන්තර ප්‍රජාව සැනසීමට කොමිසම සමත් වුවද එහි වාර්තාවේ ඉරණම වූයේද රාජපක්ෂ හමස් පෙට්ටියයි.
කෘතහස්ත දේශපාලකයකු වූ මහින්ද රාජපක්ෂ මහතා තම ප්‍රතිවාදීන් රැවටීමේ වැදගත්කම දනී. ඔහු මෙවැනි උපක්‍රමයක් 2010දී 18 වන සංශෝධනය සම්බන්ධයෙන් අනුගමනය කළේය. 18වන සංශෝධනය පිළිබඳ යෝජනාව ආණ්ඩුව මුලින්ම ඉදිරිපත් කළේ 2010 අප්‍රේල් මසය. එයට දේශපාලන ක්‍ෂෙත්‍රයෙන් (ආණ්ඩුව තුළින්ම පවා) හා පොදු සමාජයෙන් බරපතළ විරෝධයක් එල්ල විය. ආණ්ඩුව 2010 මැයි මස යෝජනාව ඉවත් කරගත්තා පමණක් නොව 18 වන සංශෝධනය නොගෙනේමටද ප්‍රසිද්ධියේ පොරොන්දු විය.
විපක්ෂය සුපුරුදු ලෙස නින්දට වැටුණි. ආණ්ඩුව ඊළඟ මාස කිහිපය තුළ විපක්ෂයේ සාමාජිකයන් බිලි බා ගැනීමට රහසිගත මෙහෙයුමක් දියත් කළේය. 2010 අගෝස්තු අවසානය වන විට එජාප මන්ත්‍රීන් 7 දෙනකුගේ, එක් දෙමළ සන්ධාන මන්ත්‍රීවරයකුගේ හා මුස්ලිම් කොංග්‍රසයේ සහාය දිනාගැනීමට ආණ්ඩුව සමත් විය. තුනෙන් -දෙක සහතික කරගත් වහාම ආණ්ඩුව 18 වන සංශෝධනය යළි ඉදිරිපත් කළේය. සංශෝධනයට අධිකරණ අනුමැතිය ලබාගෙන එය පාර්ලිමේන්තුවේ සම්මත කරවා ගැනීමට ගතවූයේ සතියක කාලයක් පමණි.
20 ගැන ආණ්ඩුවේම මැති ඇමතිවරුන් පිරිසක් කන්කෙඳිරි ගෑ විට අගමැතිවරයා යළිත් කමිටුවක් පත් කළේ මෙවැනිම රැවටිල්ලකටය. 20 අගමැති-ජනපති ගැටුමක් ලෙස දුටු සියල්ලෝම මෙයින් ඉමහත් අමන්දානන්දයට පත්වූහ. ජනපති මල්ලිගේ බල ව්‍යාපෘතියට එරෙහිව අගමැති අයියා භාවිත කළ හැකියැයි ඔවුහු සිතූහ. බල ව්‍යාපෘතිය අයිති සමස්ත රාජපක්ෂ පවුලටම බවත් සකල බලය තමන් අතට ගෙන ලංකාවේ පාලනය සොහොයුරාගෙන් සොහොයුරාට හා බාප්පාගෙන් පුතාට මාරුවන ක්‍රමයක් නිර්මාණය කිරීම ඔවුන්ගේ පොදු අරමුණ බවත්, විපක්‍ෂයේත් පොහොට්ටුවේත් ඇතැමුන්ට අමතක විය.
20 පිළිබඳ ගැටලුවක් ඇත්නම් අධිකරණයට යන්නයි නාමල් රාජපක්ෂ ඇමතිවරයා සැප්තැම්බර් 15 දා මාධ්‍යයට කළ ප්‍රකාශයෙන් පෙනීයනුයේ 20 තනිකරම ගෝඨාභයගේ හෝ බැසිල්ගේ වැඩක් නොව සමස්ත රාජපක්ෂ පවුලේම ව්‍යායාමයක් බවය. මෙම යථාර්ථය තේරුම් නොගෙන 20ට එරෙහිව කරන සටන පුස්සක් වීම අනිවාර්යය. 20ට පොහොට්ටුවේම පිරිසක් ගෙන ආ යෝජනා කැබිනට් මණ්ඩලය තුළ සාකච්ඡාවට පවා නොගැනීමෙන් ඔප්පු වනුයේ මෙම යථාර්ථයයි.
විපක්ෂයේ කාර්යභාරය හා
ශ්‍රීලනිපයේ භූමිකාව
20 නතරකිරීම අසීරු වුවද එය කළ නොහැක්කක් නොවේ.
20ට එරෙහි විපක්ෂයේ මුල්ම කාර්යය විය යුත්තේ ඊට එරෙහිව අධිකරණයේ පිහිට පැතීමයි. 20 සංශෝධනය කිරීමේ හා පමා කිරීමේ එකම සැබෑ හැකියාව ඇත්තේ එහි ඇතැම් වගන්ති සඳහා ජනමත විමසුමක් අවශ්‍ය බවට අධිකරණ තීන්දුවක් ලබාගැනීමට උත්සාහ කිරීම තුළිනි.
19වන සංශෝධනයේ ඇතැම් වගන්ති වෙනස් කර ගැනීමට හා ඉවත් කරවා ගැනීමට එහි විරුද්ධවාදීන් සමත් වූයේ මෙවැනිම අධිකරණ ක්‍රියාවලියක් හරහාය.
20ට එරෙහිව අධිකරණයට යාමේ වගකීම සිවිල් පුද්ගලයන්ට හා සංවිධානවලට පවරා අත් සෝදාගැනීම වෙනුවට ඊට ඍජුවම මැදිහත් වීම විපක්ෂයේ පක්ෂවල වගකීමයි.
විපක්ෂයේ අනෙක් ප්‍රධාන කාර්යය නම් තමන්ගේ මන්ත්‍රීවරුන් රාජපක්‍ෂවැන්ගේ ඇමට ගොදුරු වීම වළක්වාලීමයි. 2010 දී මහින්ද රාජපක්ෂ ජනපතිවරයා 18 සම්මත කරනවා ගත්තේ විපක්ෂයේ උපකාරයෙනි. එවැනි තත්වයක් මෙවරත් උද්ගත වීම වලක්වා ලීම විපක්‍ෂයේත් විපක්ෂ නායක සජිත් ප්‍රේමදාස මහතාගේත් ප්‍රමුඛතාව විය යුතුය.
සමගි ජන බලවේගයෙන් තේරී පත්වූ මන්ත්‍රිවරුන්ට (විශේෂයෙන්ම දෙමළ හා මුස්ලිම් මන්ත්‍රීවරුන්ට) රාජපක්‍ෂවරුන් වෙන වෙනම කථා කරන බවත් ඔවුන්ට ඇමතිධුර පොරොන්දු වෙමින් ඔවුන්ගේ සහාය දිනාගැනීමේ දැඩි උත්සාහයක නිරත වන බවත් රාවයක් පවතී. මෙම කථා සත්‍ය නම් විපක්‍ෂයෙන් පලුවක් ගැලවී යාම වළක්වා ගැනීම සජිත් ප්‍රේමදාස මහතා ඉදිරියේ ඇති බරපතළම අභියෝගයයි. මෙම අභියෝගයට ඔහු මුහුණ දෙන ආකාරය මත 20 වන සංශෝධනයේ ඉරණම පමණක් නොව ඔහුගේ හා සමගි ජන බලවේගයේ නුදුරු අනාගතයත් තීරණය වනු ඇත.
උදාහරණයක් ලෙස සමගි ජන බලවේගයෙන් කුට්ටියක් කඩා ගැනීමට රාජපක්‍ෂවරුන් සමත් වුවහොත් එළඹෙන පළාත් සභා මැතිවරණයේදී සමගි ජන බලවේගය බරපතළ කඩාවැටීමකට ගොදුරු වීමේ අවදානමක් පවතී.
එජාපයට යළි නැගිටීමේ සැබෑ උවමනාවක් තිබේ නම්, ඊට මාවත වැටී ඇත්තේ 20ට එරෙහිවීම හරහාය. ගතවූ මහා මැතිවරණයේදී එජාප සාමාජිකයන් හා හිතවතුන් සැලකිය යුතු ප්‍රතිශතයක් ‘රනිලුත් එපා, සජිතුත් එපා’ යන පදනමේ පිහිටා ඡන්දය දීමෙන් වැළකී සිටියෝය. මෙම පිරිස තමන් වෙත දිනාගැනීමට එජාපයට තවමත් හැකියාවක් තිබේ. එය කළ හැක්කේ රාජපක්ෂ පාලනයට එරෙහිව සාර්ථක විරෝධයක් පාර්ලිමේන්තුවට පිටත ගොනු කිරීමට තමන්ට උවමනාවක් හා හැකියාවක් ඇති බව ඔප්පු කිරීමෙනි. 20ට එරෙහිව කටයුතු කිරීමට එජාපය ඉදිරිපත් වුවහොත් එළඹෙන පළාත් සභා මැතිවරණයේදී යම් සාර්ථකත්වයක් අත් කර ගැනීමට ඊට හැකිවනු නැත. නමුත් 20ට එරෙහිව ප්‍රබල හඬක් නැගීමට එජාපය අසමත් වුවහොත් මහා මැතිවරණයටත් වඩා අන්ත පරාජයක් අලියාට පළාත් සභා මැතිවරණයේදී හිමිවනු නියතය.
20 ඉරණම තීන්දු කිරීමේ තීරණාත්මකම හැකියාව ඇත්තේ ශ්‍රීලනිපයටය. ශ්‍රීලනිපයෙන් විශාලතම කොටස අල්ලාගැනීමට රාජපක්‍ෂවරුන් සමත් වුවද සමස්ත රටේම 12%ක පමණ වූ සැලකිය යුතු ඡන්ද පදනමක් ශ්‍රීලනිපයට තවමත් තිබේ. 2018 පළාත් පාලන මැතිවරණ ප්‍රතිඵලවලින් මෙන්ම මෙවර මහා මැතිවරණයෙන් ශ්‍රීලනිප අපේක්‍ෂකයන් 12ක් තේරී පත්වීමෙන්ද මෙය පැහැදිලි වේ.
2019දී ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතා ජනපතිවරණයට ජයගන්නේ ශ්‍රීලනිපයෙන් ලද සහායට පින්සිදුවන්නටය. මෙවර මහා මැතිවරණයෙන් 58%ක් ලබාගැනීමට පොහොට්ටුවට හැකිවූයේද ශ්‍රීලනිපයේ පිහිටෙනි.
නමුත් ඇමති තනතුරු බෙදීමේදී රාජපක්‍ෂවරුන් ශ්‍රීලනිපයට සැලකුවේ තේ හැන්දකටත් වඩා බෙහෙවින් කුඩා කන් හැන්දකිනි.
ශ්‍රීලනිප මහා ලේකම්වරයාට බතික් ඇමතිකම ලැබුණු අතර, ශ්‍රීලනිප නායක හිටපු ජනපතිවරයාට එවැනි අඟුටුමිටි ඇමතිකමක්වත් ලැබුණේ නැත.
රාජපක්‍ෂවරුන්ට පාර්ලිමේන්තුවේදී මෙන්ම ඉන් පිටතත් ශ්‍රීලනිපයේ සහාය තවමත් අවශ්‍යය. එවැනි තත්වයක් තුළදී පවා රාජපක්‍ෂවරුන් ශ්‍රීලනිපයට මෙතරම් මදි පුංචිකම් කරනවා නම්, 20 වන සංශෝධනය තුළින් සකල බලය පවුල් මිටට ගත් පසු ඔවුන් ශ්‍රීලනිපයට කෙලෙස නම් සලකයිද?
රටේ සැබෑ බහුතර ඡන්ද බලයක් ගොඩනගා ගැනීමට නම් ශ්‍රීලනිපය දේශපාලන භූමියෙන් අතු ගා දමා ඒ ඡන්ද පදනමත් තමන්ට එක් කර ගත යුතු බව රාජපක්‍ෂවරුන් දන්නවා නියතය. 20වන සංශෝධනය සම්මත කරගත් පසු ඔවුන්ගේ ප්‍රමුඛතාවක් වනු ඇත්තේ ශ්‍රීලනිප මන්ත්‍රීවරුන් බාගෙන පක්ෂයක් ලෙස ශ්‍රීලනිපය දිය කර හැරීමයි. ඒ සැලැස්ම සාර්ථක වුවහොත් අද ශ්‍රීලනිපයේ සිටින සියල්ලන්ටම සිදුවනුයේ රාජපක්‍ෂවරුන්ගේ දේශපාලන දාසයන් වීමේ ඉරණමට ගොදුරු වීමයි.
නව නායකත්වයක් යටතේ නව ගමනක් යාමේ හැකියාවක් තවමත් ශ්‍රීලනිපයට තිබේ.
2010දී 18වන සංශෝධනය ගෙනාවේ රාජපක්ෂ රාජ්‍යයක් ගොඩනැගීමටය. නමුත් 2015දී රාජපක්‍ෂවරුන්ට ගෙදර යාමට සිදුවිය. ඊට මූලිකම හේතුවක් වූයේ 2011-2015 කාලය තුළ ක්‍රම ක්‍රමයෙන් උග්‍ර වූ ජීවන වියදම් අර්බුදයයි. මෙවරද එවැනිම ගෙදරදොර ආර්ථික අර්බුදයක් නිර්මාණය වන බව පැහැදිලිය. ආණ්ඩුවේ මුග්ධ බදු ප්‍රතිපත්තිය නිසා හටගත් දැවැන්ත මූල්‍ය අර්බුදය වසංගතය නිසා උත්සන්නව ඇත. කිසිදු නිසි සැලැස්මක් පවා නැතිව ක්‍රියාත්මක කරන ආනයන ආදේශන පිළිවෙත නිසා ජනතාවගේ ජීවන ප්‍රශ්න තවත් බරපතළ වනු නියතය. මේ මග දිගටම ගියහොත් 2024 වන විට 1977 සමයට යම් පමණකින් ආසන්න තත්වයක් නිර්මාණය වීමේ සැලකිය යුතු ඉඩකඩක් ඇත.
රාජපක්‍ෂවරුන්ගේ බලලෝභිත්වය ගැන කලකිරුණු එහෙත් එජාපයට නොයන ඡන්දදායකයන්ට නිවහනක් වීමට එදාට ශ්‍රීලනිපයට හැකියාවක් තිබේ. නමුත් මෙම විභවය සැබෑවක් වීමට නම් ශ්‍රීලනිපයක් ඉතිරිව තිබිය යුතුය.
20 තුළින් බොහෝ දේ තීරණය වනු ඇත. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය, අධිකරණ ස්වාධීනත්වය, නීතියේ පාලනය අපේ වනාන්තරවල ඉරණම ඉන් කිහිපයකි. ශ්‍රීලනිපයේ පැවැත්මද අයත් වනුයේ මෙම ලැයිස්තුවටය. ශ්‍රීලනිපයේ 12 දෙනා 20ට අත් එසවුවහොත් එය තමන්ගේම පක්ෂයේ විනාශයට දොර විවරකිරීමක් වනු ඇත. මන්ද 20 රාජපක්‍ෂවරුන්ගේ සෞභාග්‍යයත් අන් සියල්ලන්ගේම දුර්භාග්‍යයත් උදෙසාම සකස් කළ සංශෝධනයක් වන බැවිනි. ■
