• 19 වැනි සංශෝධනය නෙවෙයි, මේ වෙලාවේ කොවිඞ්-19 පරාජය කළ යුතුව තිබුණා
• කැබිනට් මණ්ඩල සාමාජිකයන්ටත් හඬක් නැහැනේ
• අයියාගේ බලය එහෙම පාවිච්චි කරපු ඔහු, තමන්ගේ බලය කොහොම පාවිච්චි කරයිද
• ආණ්ඩුව අලුත් කියලා ඉවසා සිටීමේ හැකියාවකුත් දැන් නැහැ. ඇවිත් අවුරුද්දක්නේ

මෙය විසි වන සංශෝධනය සම්මත කිරීමට පෙර, පාර්ලිමේන්තු විවාද පැවති කාලසීමාව අතරතුර ලබාදුන් විශේෂ සාකච්ඡාවකි. පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රී මුජිබර් රහුමාන් විසි වන සංශෝධනය පිළිබඳ විපක්ෂයේ යෝජනා ඉදිරිපත් කිරීමට සඳහා පත් කළ කමිටුවේ සාමාජිකයෙකි.

විසි වන සංශෝධනයට සමගි ජන බලවේගයෙන් ඉදිරිපත් කළ සංශෝධන මොනවාද?
සාමාන්‍යයෙන් ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයක් ඉදිරිපත් කරන වෙලාවක කාරක සභා අවස්ථාවේදී ආණ්ඩුව ඉදිරිපත් කරලා තියෙන සංශෝධනවලට විරුද්ධව විපක්ෂය විකල්ප සංශෝධන ඉදිරිපත් කරනවා. අපිත් මේ කතාකරන මොහොත වන විට විකල්ප සංශෝධන ඉදිරිපත් කරන්න කටයුතු කරමින් ඉන්නේ. කතාකරන මොහොත වන විට ආණ්ඩුව නිල වශයෙන් සංශෝධන ගණනාවක් ඉදිරිපත් කරලා තියෙනවා. ඒවා ගැනත් අපි සලකා බලනවා. අපි වැඩිපුර උත්සාහ කරන්නේ 19 වැනි සංශෝධනය හැකි තරම් ආරක්ෂා කරන්නයි.

ආණ්ඩු පක්ෂයේ මන්ත්‍රීවරුන් පෞද්ගලිකව සංශෝධනයෝජනා ඉදිරිපත් කළාද?
එහෙම කරන බව මේ මොහොත වන විට ආරංචිවෙලා නැහැ. ආණ්ඩුවේ මන්ත්‍රීවරුන් ගොඩක් දේවල් යෝජනා කරයි කියලා බලාපොරොත්තු වෙන්නේ නැහැ.

සමගි ජන බලවේගයේ මන්ත්‍රීවරුන් මුඛ ආවරණ, අත් පටි පාවිච්චි කරමින් විරෝධය දැක්වුවා නේද?
අපි දිගින් දිගටම, විස්ස ගේන්න හදපු දවසේ ඉඳන්ම විරෝධය ප්‍රකාශ කළා. එහෙත්, කොවිඞ්-19 නිසා ජනතාව සංවිධානය කිරීමේ අපහසුවක් තියෙනවා. ඒ නිසා අපි පහුගිය කාලයක් තිස්සේ කරන්නට හිතාගෙන හිටපු වැඩ නැවැත්වුවා. අපි වගකීම් සහගතව කටයුතු කරන විපක්ෂයක්. කුමක් හෝ කරලා ආණ්ඩුව අමාරුවේ දැමීමත්, ජනතාව අමාරුවේ දැමීමත් අපේ ක්‍රමය නෙවෙයි. ඒ නිසා අපි බොහෝ දේවල් අවලංගු කළා. පාර්ලිමේන්තුවේදී විස්ස විවාදයට ගත් මොහොතේ කැපී පෙනෙන අන්දමේ සංකේත විරෝධයක් අපි ගෙනාවා.

රතු පටියක් පැළඳ, නාසි හමුදාව වගේ විපක්ෂ මන්ත්‍රීවරුන් ආවා…
අපි කිව්වේ විස්ස එපා කියලා. මේක ඒකාධිපති ගමනකට පාර කපන සංශෝධනයක්. ඒ හින්දා මේවා පරාජය කරන්නට ඡන්දය දෙන්න කියන එක අපි අනෙකුත් මන්ත්‍රීවරුන්ගෙන් ඉල්ලුවා. ඔබ කී ආකෘතිය විරෝධතා උපක්‍රමයක් ලෙසයි පාවිච්චි කළේ. මෙවැනි අවස්ථාවක ආණ්ඩුවේ මන්ත්‍රීවරයෙක්ට වුණත් හෘදය සාක්ෂියට එකඟව කටයුතු කිරීමේ හැකියාව තියෙනවා.

කෙසේවෙතත් විස්සට පක්ෂව ඡන්දය දුන් සමගි ජන බලවේගයෙන් පත් වූ මන්ත්‍රීවරුන්ට පියවර ගන්නවා නේද?
ඔව්, එහෙම පියවර ගන්නවා. අපි පක්ෂයක් විදියට පැහැදිලි හේතු මත තමයි විස්සට විරෝධය දැක්වුවේ. ඒ විරෝධය තිබියදීත්, මේකට පක්ෂ වුණොත් ඒ පසුපස තියෙන්නේ වෙන හේතුවක්. ඒ නිසා අපි පියවර ගන්නවා.

20 සංශෝධනයේ කරුණු පසෙකින් තැබුවත් මෙවැනි මොහොතක මේක සම්මත කරගැනීමේ වුවමනාවෙන් ආණ්ඩුව ගත් පියවර පවා ප්‍රජාතන්ත්‍රයට නුසුදුසුයි. මරණීය දණ්ඩනයට නියම වූ කෙනෙක් පාර්ලිමේන්තුවට ගෙන ඒම පවා කරන්න සිද්ධවුණා…
ඔව්, එයාලා කැබිනට් මණ්ඩලයට මේක ඉදිරිපත් කළේ හදිසියේ. ඒක ඉදිරිපත් කළ මොහොතේ සිට සම්මත වෙන අවස්ථාව දක්වා හැකි තරම් අඩු කාල පරතරයක් තබාගන්න ඔවුන් උත්සාහ කළා. කැබිනට් එකට විස්ස ඉදිරිපත් කරනතුරු අපි තිබුණේ මොනවාද කියා දන්නේ නැහැ. කැබිනට් මණ්ඩල සාමාජිකයන්ටත් කල්පනා කරලා, සාකච්ඡා කරලා, අධ්‍යන කරලා කැබිනට් සාමාජිකයන්ගේ අනුමැතිය ලබාදීමට ඉඩකඩ සැලසුවේ නැහැ.

ඒ විදියට ඉදිරිපත් කළේ වසර සිය ගණනක් වුව පැවතිය හැකි, අනාගත පරපුරටත් බලපාන ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයක්…
ඒක තමයි. කැබිනට් මණ්ඩල සාමාජිකයන්ටත් හඬක් නැහැනේ. වහා කැබිනට් අනුමැතිය දුන්නා. ඔවුන් දන්නවා මේක එළියට ආපු ගමන් විපක්ෂය කෙසේ වෙතත් ආණ්ඩුවේම අය පවා විරුද්ධ වෙන බව. බලහත්කාරයෙන් කැබිනට් අනුමැතිය ලබාගෙන අධිවේගයෙන් සම්මත කිරීම දක්වා ගමන් කළේ විරෝධය වර්ධනය වීමට ඉඩ ලබා නොදෙන්නයි.

එහෙත් නොසිතූ විදියට, නොසිතූ වේගයකින් මහා සමාජ විරෝධයක් විස්සට හැදුණා…
ඇත්ත. ඇති වූ විරෝධය එක්ක ඔවුන් යම් දුරකට පසුබැස්සා. දුර්මුඛ වුණා. ඒත් අත්තනෝමතික ගමන නතර කරන්න ආණ්ඩුව හිතුවේ නැහැ. එයාලාගේ පැත්තේ ඉන්න අයට හපන්න පොඩි සීනිබෝල ටිකක් දෙනවා වගේ පොඩි පොඩි සංශෝධන ටිකක් කළා විතරයි. තමන්ගේම කණ්ඩායමේ අයගේ අදහස්වලට පවා හරිහැටි ඇහුම්කන් දුන්නේ නැහැ. විස්සේ තියෙන මූලිකම ගැටලු කිසිසේත්ම වෙලා නැහැ.

කොවිඞ්-19 වසංගතය නිසා ජනතාව තුළ තියෙන මහා විරෝධය මහපාරේදී පෙන්වන්න අවස්ථාව ලැබුණේ නැහැ. මේ තරම් බරපතල වෙනසක් කරන්න සූදානම් වන විට ජනතා එක්රැස්වීම්වලට පවා ඉඩකඩක් නැති වීම හරි භයානකයි නේද?
අවම සදාචාරයවත් තිබුණානම්, ඒ විරෝධතාවලට ඉඩ දෙන්න තිබුණා. ටික දවසක් ඉවසන්න තිබුණා. කොවිඞ්-19 වසංගතයට මුහුණදීම තමයි මේ වෙලාවේ ලොකුම අභියෝගය. ඒත් ආණ්ඩුව දැන් ඒකට ප්‍රමුඛත්වය නොදී මේක කරනවා. ආණ්ඩුව පැටලුණේ වැරදි 19 එක්ක. ජනතාවට බලය දුන් 19 වැනි සංශෝධනය නෙවෙයි, මේ වෙලාවේ කොවිඞ්-19 තමයි පරාජය කළ යුතුව තිබුණේ.

විස්ස නිසා කොරෝනා කතාවත් පස්සට ගියා නේද?
ඒක තමයි. කොවිඞ්-19 ගැන උනන්දුව අඩු වුණා. විස්ස ගැන තමයි කතා කරන්න වෙලා තිබුණේ. කොවිඞ්-19 ප්‍රශ්නය හරිගස්සන පාටක් පේන්නේත් නැහැ. කොවිඞ්-19ත් අපට විසඳාගන්න බැරි සාමාන්‍ය ජන ජීවිතයේ තවත් ප්‍රශ්නයක් හෙවත් කරුමයක් බවට පත්වෙන්න ආණ්ඩුව ඉඩහැරලා බව පේනවා. කිසිම වගකීමක් ඔවුන්ට නැහැ.

වසංගතය නිසාම මිනිසුන්ට වෙනත් අභියෝගත් තියෙනවා. පාර්ලිමේන්තුවේ හැම මිනිත්තුවක්ම ඒවා ගැන කතා කරන්න මේ දින ටිකේ වෙන් කරන්න තිබුණා…
මිනිසුන්ට ජීවත්වෙන්න විදියක් නැහැ. බඩු මිල අහස උසට ගිහිල්ලා. රස්සාවල් නැහැ. විශාල ප්‍රමාණයක් පෞද්ගලික ආයතන වහලා දාලා. ආදායම් මාර්ග අහිමි වෙලා. ලක්ෂ හතරකට වඩා රස්සාවල් නැතිව ඉන්නවා. ඒවාට විසඳුම් හොයන්නේ නැතිව තමන්ගේ බලය තර කර ගැනීමට තමයි ආණ්ඩුව උත්සාහ කරන්නේ. තමන්ට බලයේ රැඳිලා ඉන්න පුළුවන් නීතිරීති සම්මත කරගන්න තමයි මේ ආණ්ඩුව හදන්නේ.

ඒ අස්සේ රිෂාඞ් බදියුදීන් අත්අඩංගුවට ගැනීමේ මෙහෙයුමකුත් තිබුණා…
රිෂාඞ් බදියුදීන් මහතාට තිබුණ චෝදනා ඕවා නෙවෙයි. ඔහු පාස්කු ඉරිදා බෝම්බ ප්‍රහාරයට සම්බන්ධයි කියලා තමයි චෝදනා කළේ. දැන් ආණ්ඩුවේ නායකයන් විපක්ෂයේ සිටියදී ඒක තමයි කිව්වේ. ජනාධිපතිවරණයට කලින් විමල් වීරවංශ චෝදනා කළේ සතොස ලොරියේ බෝම්බ ගෙනිච්චා කියලයි. පාස්කු ඉරිදා ප්‍රහාරය බලය ගැනීම වෙනුවෙන් උපරිම පාවිච්චි කළා. හිටපු ආණ්ඩුවේ නායකයන්ට උපරිම චෝදනා කළා. ඒ ඔක්කොම කරලා බලයට ඇවිත් දැන් අවුරුද්දක්. ආපු ගමන් රහස් පොලීසියේ, පොලීසියේ හැම කෙනාම මාරු කළා. හේතුව විදියට කීවේ පාස්කු ඉරිදා ප්‍රහාරය ඇතුළු දේවල් ගැන පරීක්ෂණ හරියට කරන බව. දැන් අවුරුද්දක් ගිහිල්ලත් කිසිදෙයක් හොයාගන්න බැරි වෙලානේ. අන්තිමේ මොකක්හරි හේතුවකට රිෂාඞ් බදියුදීන් ඇතුළට දාන්න උත්සාහ කිරීමක් තමයි මේ පේන්නේ. මොකුත් නැති නිසා අනාථයන්ට ඡන්දය දාන්න පහසුකම් සැලසීම කියන හේතුව අල්ලාගෙන. පටු පරමාර්ථයකින් කළ දෙයක් මේක. ඔහු මහින්ද මහත්තයා ඉන්න කාලයේත් බස්වල ඡන්දදායකයන් අරගෙන ගියා. මම දන්න විදියට ඒ කාලයේ නම් සල්ලිත් නොගෙවා ගිහින් තියෙන්නේ. මෙවර සල්ලි ගෙවලයි අරගෙන ගිහින් තියෙන්නේ. දකුණේ ඉන්න මිනිසුන්ට චූන් එකක් දෙන්නයි ඕක කළේ.

තමන්ටම ඡන්දය දුන් අයගේ කළකිරීම සංසිඳවන්න…
ඔව්, එයාලාත් දැන් ආණ්ඩුව ප්‍රශ්න කරනවා. කෝ, දැන් මොකුත් නැහැනේ කියලා අහනවා. දැන් මොනවාහරි කියලා අත්අඩංගුවට ගන්න එපැයි.

හැබැයි ඒක අනෙක් පැත්තට පත්තු වුණා. විස්සට ඡන්දය ගැනීම වෙනුවෙන් බය කරන්නට රිෂාඞ් මන්ත්‍රීවරයා අත්අඩංගුවට ගත් බව ඒ පැත්තේ අයත් දැන් හිතනවා…
සමහරවිට ඒ විදියට බය කරන්න අත්අඩංගුවට ගත්තාද දන්නේත් නැහැ. දැන් අත්අඩංගුවට ගැනීම් පවා ඒ වගේ දේශපාලන වුවමනා ඇතිවයි කරන්නේ. එහෙත්, රිෂාඞ් බදියුදීන් විස්සට ඡන්දය දෙන්න හිටියා කියලා මා නම් හිතන්නේ නැහැ. කොහොමහරි, මේක තමන්ට ඡන්දය දුන් අය සංතෝෂ කරන්න කළ දෙයක් බව පැහැදිලියි.

ගෙවුණු සතියේ දෙවැනි තීරණාත්මක සිදුවීම මාකඳුරේ මධුෂ් ඝාතනය. ආණ්ඩුව කරන හැමදේම වැරදි පැත්තට පත්තුවෙනවා වාගේ. මධුෂ් ඝාතනය ගැනත් දැන් මිනිසුන් ප්‍රශ්න කරනවා…
මධුෂ් අත්අඩංගුවට ගත්තේ අපේ ආණ්ඩුව කාලයේ. එයාපෝට් එකේදී අත්අඩංගුවට අරගෙන අවුරුදු එකහමාරක් තියාගෙන හිටියා. ඒකෙදී මධුෂ් හුඟක් දේවල් හෙළි කළ බව කියනවා. ඒ පැත්තෙන් යම් කරුණු කාරණා හෙළිදරව් වුණ එක වහගන්න මේ වගේ සිදුවීම් වුණාද වගේ නොයෙකුත් අදහස් අද සමාජයේ කතාබහට ලක් වෙලා තියෙනවා. ඒක ඉතා බරපතලයි. ආණ්ඩුව මේවාට දෙන උත්තර මොනවාද කියා මා දන්නේ නැහැ. මේකත් ඔබ කීවා වගේම ආණ්ඩුවට විරුද්ධ මතයක් ගොඩනැගීමට හේතුවක් වෙලා. මේ සිදුවීම ගැන ලොකු විවේචනයක් තියෙනවා.

ඒක සිද්ධවුණේ 19 වැනි සංශෝධනය ක්‍රියාත්මක වූ සමාජයක…
ඒක තමයි. දහනවය තියෙන සමාජයක ඒවා එහෙම වෙද්දී, දහනවය නැති සමාජයක් කොහොම වේවිද. ස්වාධීන පොලිස් කොමිෂන් සභාවක්, මානව හිමිකම් කොමිෂන් සභාවක්, ස්වාධීන අධිකරණයක් පවතින කාලයක මේවා සිද්ධවෙන්නේ මෙහෙම නම්, ඒවා නැති සමාජයක තුවක්කු එල්ලවෙන්නේ කොහේටද කියලා හිතාගන්න බැරි වේවි. ජනාධිපතිට සියළු බලතල ලැබුණාම තත්වය බරපතල වෙනවා.

විස්ස බැසිල් රාජපක්ෂගේ වුවමනාවට ගෙනා එකක් බව ආණ්ඩුවේ අය නිතර කියන දෙයක්….
මම නම් එහෙම එකක් හිතන්නේ නැහැ. මේක ජනාධිපතිතුමාට බලය විශාල වශයෙන් ලබාගන්න කරන වැඩක්. විස්ස ජනාධිපතිගේ දරුවෙක්. ඔවුන්ගේ මානසිකත්වය තමයි අධික බලයක් අවශ්‍ය බව. ඔහු ආරක්ෂක අමාත්‍යාංශ ලේකම්ව සිටියදී කොළඹ නගරයේ වැඩ කළ විදිය අපි දැක්කානේ. ඒවා අපි අත්වින්දා. ඒ කාලයේ ඔහුට කිසි බලයක් තිබුණේ නැහැ. ඔහු අමාත්‍යාංශ ලේකම්වරයෙක් විතරයි. එහෙත්, නැති බලයක් ආරෝපණය කරගෙන ආණ්ඩුවේ ඉහළම පුද්ගලයෙකු ලෙස ඔහු හැසිරුණා. පැය විසිහතරෙන් ගෙවල් කඩා දැම්මා. ඔහු අයියාගේ බලය එහෙම පාවිච්චි කරපු ඔහු, තමන්ගේ බලය කොහොම පාවිච්චි කරයිද. ඒ කාලයේ කිසිම ඇමතිවරයෙක් ඔහුට විරුද්ධව කතා කළේ නෑ. සියල්ලට ඉහළින් ඔහු හිටියේ. ඔහුට හැමෝම බිය වුණා. එවැනි පුද්ගලයෙක් ජනාධිපති වෙලා, විසි වන සංශෝධනයෙන් ලැබූ බලය අත්හදා බලන සමාජයක් වඩා භයානකයි.

ජේ.ආර්.ට වඩා ගෝඨාභය භයානක වේවි කියලා බොහෝ අය අනුමාන කරනවා…
අන්න ඒක තමයි මාත් කීවේ. ඔහු ආරක්ෂක අමාත්‍යාංශ ලේකම් ලෙස බලය පාවිච්චි කළ හැටි අපි හැමෝම දන්නවානේ. ඒ ගැන මේ සමාජයට අත්දැකීම් තියෙනවා. තමන්ට අසීමිත බලය දුන් සමාජයක සිදුවිය හැකි දේවල් ගැන අනුමාන විතරයි කරන්න පුළුවන්.

ඒ අනුව විස්ස සම්මත කිරීමට ගත් උත්සාහය නිසාම ලොකු තුවාලයක් ආණ්ඩුවට වෙලා නේද?
ඒක තමයි. අපි මේ මොහොතේ විස්ස සම්මත වෙනවාද, නැද්ද කියලා දන්නේ නැහැ. එහෙත් කුමක් සිදු වුණත් මේක ආණ්ඩුව තමන්ටම ලොකු හානියක් සිදු කරගත් අවස්ථාවක්.

අපේ මිනිසුන් වහලුන් බව සමහර අය කියනවා. එහෙත්, ඇත්තටම මර්දනකාරී පාලනයක් යටතේ නිහඬව ඉන්න අපේ පුරවැසියන්ට හැකිවේවි කියා හිතනවාද?
ලංකාව පොඩි රටක්. මේකේ ඉන්න මිනිසුන්ගේ අදහස් ඉක්මනින් වෙනස් වෙනවා. අපට 2015 දී ඡන්දය දුන් අයම 2019 දී අප පරාජය කළා. ඔවුන්ට ඡන්දය දුන් උදවිය වෙනස් වෙන්න කාලයක් යන්නේ නැහැ. දැනටමත් ඒක පටන් අරගෙන බව අපට දැනටත් පේනවා. අවුරුද්දක් ගියාට පස්සේ ප්‍රගතිය බැලුවාම බිංදුවයි. ශේෂපත්‍රය නිල්.

ගෝඨාභය ගෙනාවේ පාස්කු ඉරිදා ප්‍රහාරය නිසා..
ඒක තමයි අපේ ආණ්ඩුව වැටෙන්න ප්‍රධාන හේතුව වුණේ. මම කලිනුත් කීවා වගේ, මිනිසුන් බලාපොරොත්තු වුණේ ඒකට වරදකරුවන් අල්ලනවා කියලයි. එහෙත්, අද වන විට එහෙම එකක් පෙනෙන්නේ නැහැ. ආණ්ඩුව ඒක අල්ලයි කියා මා හිතන්නේ නැහැ. ඒක දුරදිග ගිය ජාත්‍යන්තර සම්බන්ධකම් එක්ක එල්ල වූ ප්‍රහාරයක්. දැන් ලංකාවෙන් පැනලා ගිය සාරා ගැන කවුරුත් කතා කරන්නේ නැහැ. ඒ නැතිව වෙන වෙන අය පසුපස ආණ්ඩුව දුවනවා. අගමැති මහින්ද රාජපක්ෂ ඉන්දීය අගමැතිවරයා එක්ක වීඩියෝ ඇමතුමක කතා කළා. ආරක්ෂාව ගැනත් කතා කළා. ඒ වෙලාවේ සාරා අල්ලලා දෙන්න උදව් ඉල්ලුවේ නැහැනේ. සාරා අපට බාරදෙන්න කියලා මෝඩි අගමැතිතුමාගෙන් නිකමටත් ඉල්ලුවේ නැහැ. මේ ත්‍රස්ත ප්‍රහාරය පිළිබඳ හරිහැටි පරීක්ෂණයක් කිරීමට ආණ්ඩුව අත්හැරලා වගෙයි පෙනෙන්නේ. ඒක බලය ලබාගැනීමේ හුදු වුවමනාවෙන් කරන දෙයක් බව පේන්නේ. දැන් සම්බන්ධ නැති අය අල්ලලා, දකුණේ අයට සංදර්ශන පෙන්වන්න උත්සාහ කරනවා. හිටපු ජනාධිපතිවරයා පත් කළ කොමිෂන් සභාව හැරුණාම තවම විධිමත් නඩු විභාගයක්වත් නැහැ. ඒ කොමිසමේ ප්‍රකශවලිනුත් පෙනෙන්නේ හිටපු නායකයන්ගේ නොසැලකිල්ල නිසා එල්ල වූ ප්‍රහාරයක් බව. ආණ්ඩුව අලුත් කියලා ඉවසා සිටීමේ හැකියාවකුත් දැන් නැහැ. ඇවිත් අවුරුද්දක්නේ.■

විසි වන සංශෝධනයට එරෙහිව වෘත්තිය සමිති එකතුවක් දක්නට ලැබුණා…
වෘත්තිය සමිති හැටියට බරපතල විදියට විස්සේ අනතුර දැක්කා. මොකද, දහනවවැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයේ අඩුපාඩුකම් තිබුණා වුණත් එය ප්‍රජාතනත්ත්‍රවාදයේ දිගුවක් හැටියට බොහෝ වෘත්තිය සමිති හඳුනාගෙන සිටීම. විසිවන සංශෝධනය එනකොට සැලසුම් වෙන්නේ, ජනාධිපතිවරයාගේ ක්‍රියාකාරකම් හා හැසිරීම නිසා වෘත්තිය සමිතිවලට අවදානම පෙනුණා. ඔහු මුල සිටම මිලිටරි උපක්‍රම යොදාගනිමින් රාජ්‍ය පරිපාලනය කිරීමත්, ව්‍යූහයන්ට හමුදා ප්‍රධානීන් පත් කිරීම, චක්‍රලේඛ නැතිව කටවචනය චක්‍රලේඛ ලෙස සලකන්න කියලා කීමත් වෘත්තිය සමිති දැක්කා. මේවා බිහිසුණු ස්වරූපයේ ක්‍රියාමාර්ග බව දැක්කා. අනෙක විසිවන සංශෝධනයෙන් හදිසි පනත් ගෙන ඒමට යෝජනා කිරීම භයානක තත්වයක් බව වෘත්තිය සමිති හඳුනාගත්තා. එක පැත්තකින් එම්සීසී, සෝෆා වගේ ගිවිසුම්වලට අවශ්‍ය පරිසරය හදාගැනීමට එය හේතුවක් කරගනීවි කියා අපි දැක්කා. ඒ වගේම, සේවක අර්ථසාධක අරමුදල වගේ දැවැන්ත සංචිතයකට අත තියන්නත් හදිසි පනත් උපයෝගී කරගනීවි. මේවා තමයි වෘත්තිය සමිති අනතුරු හැටියට දැක්කේ. ඒ නිසයි භේදයකින් තොරව බහුතරයක් රාජ්‍ය අංශයේ සහ පෞද්ගලික අංශයේ වෘත්තිය සමිති එකතුවෙලා මේ අනතුරට මුහුණදෙන්න කටයුතු කරන්න පටන්ගත්තේ. ඒකේ ජයග්‍රහණ, ප්‍රතිචාර කොහොමද කියන කාරණය වෙනම දෙයක්. විස්ස සම්මත කරගත්තත් ආණ්ඩුවේ ක්‍රියාකාරීත්වයට එරෙහිව මේ ගමන වර්ධනය කරගන්නට වෘත්තිය සමිති පැත්තෙන් ඉදිරි ක්‍රියාමාර්ග ගන්නවා.

ඒ කියන්නේ මේ වෘත්තිය සමිති එකතුව ඉදිරියටත් පවතීවිද?
ඡන්දයේදී ජනතාව ඡන්දය දීම කියන කාරණය ප්‍රයෝජනයට අරගෙන ඒක ව්‍යාජ ලෙස අර්ථකතනය කරලා විස්ස සම්ම කරගන්න උත්සාහ කරනවා. එහෙත්, මෙය ජනතාවට සහ වෘත්තිය සමිතිවලට එරෙහි වැඩක්. ජේ.ආර්. ජයවර්ධනගේ හැත්තෑඅටේ ව්‍යවස්ථාවෙන් පස්සේ අසූවේ වර්ජනයට මුහුණදුන් විදිය අපට මතකයි. වෘත්තිය සමිති අතර ඇති වූ එකඟත්වය දියුණු තත්වයක්. මේක ආරම්භයක් හැටියට අරගෙන, ඉදිරියේදී ආණ්ඩුව කුමන විදියට ක්‍රියාමාර්ග ගත්තත් එයට මුහුණදීමේ වගකීම වෘත්තිය සමිති ව්‍යාපාරයට තියෙනවා. ඒ සඳහා සූදානම් වීමේ වගකීම වෘත්තිය සමිති ව්‍යාපාරයට තියෙනවා. ඒ නිසා මේ එකතුව ඉදිරියට ගෙනයන්න ඕනෑ බව අපේ වෘත්තිය සමිතිය හිතනවා.

ඒක හුදු ආණ්ඩු විරෝධයක්ද?
මේ වෘත්තිය සමිති එකතුවේ සිටින බහුතරයක් වෘත්තිය සමිති වත්මන් ආණ්ඩුව පත් කරන්නට දායක වූ වෘත්තිය සමිති. ඒ අය ක්ෂණිකව තමන් පත් කරපු ආණ්ඩුවේ හැසිරීම් රටාව හඳුනාගෙන ඉන්නවා. ඒ නිසයි මේ ආණ්ඩුවේ ක්‍රියාමාර්ගයටන්ට එරෙහිව, අනතුර තේරුම් අරගෙන පෙළගැසෙමින් ඉන්නේ.

විසි වන සංශෝධනය ගෙනෙන වෙලාවේ බලයේ සිටින ජනාධිපතිවරයා ගෝඨාභය රාජපක්ෂ වීමත් අනතුරුදායක තත්වයක් හැටියට දැක්කාද?
හැත්තෑඅටේ ජේ.ආර්. ජයවර්ධන සිටියදී විවෘත ආර්ථිකය හඳුන්වාදුන්නා. ව්‍යවස්ථාව ගෙනාවේ ඒ වෙනුවෙන්. ඒකට අවශ්‍ය නීතිමය පසුබිම ගන්නත්, කම්කරුවන් මර්දනය කරන්නත්. අවුරුදු හතළිහකට පස්සේත්, අදටත් හිතන්නේ තනි පුද්ගලයෙකුගේ පාලයක් තුළ මේ ප්‍රශ්න විසඳන්න පුළුවන් කියලයි. එහෙත්, අවුරුද්දක් ගත වෙන විට ජනතාවට පැහැදිලි වෙනවා ආණ්ඩුවේ ගමන එතරම් සුභදායී නැති බව. ඒ නිසයි ඔවුන් බරපතල ලෙස නැගී සිටින්නේ.

ආණ්ඩුවේ මිලිටරි මැදිහත්වීම් සහ බුද්ධි අංශ ක්‍රියාකාරීත්වය වැඩි බව පේනවා නේද?
මේ ලක්ෂණ 19 වැනි සංශෝධනය දක්වා ක්‍රියාත්මක වන විටත් එයාලා ක්‍රියාත්මක කළා. තොරතුරු එක්රැස් කළා, ඉලෙක්ට්‍රොනික් හැඳුනුම්පත් ක්‍රම හඳුන්වාදුන්නා. කෙසේ වෙතත් එවැනි වැඩසටහන් තිබුණත් තමාට ආරක්ෂාවක් තියෙනවාය කියන හැඟීම පුරවැසියන්ට තිබුණා. ඒ 19 වැනි සංශෝධන යටතේ ස්වාධීන ආයතන සහ වෙනත් ප්‍රතිපාදන තිබුණ නිසා. එහෙත් දැන් තනි ඒකාධිපති පාලකයෙක් වටේට සියල්ල එක්රැස් කරද්දී ඔබ කී අන්දමේ ක්‍රමවේද බිහිසුණු ලෙස ක්‍රියාත්මක විය හැකි බව ජනතාව තේරුම් ගත්තා. ඕනෑම රාජ්‍ය පාලකයෙක් පිළිබඳ අප සලකා බලන්නේ පෙර අත්දැකීම් එක්ක. වෘත්තිය සමිති ව්‍යාපාරය පෙර අත්දැකීම් එක්ක මේක හඳුනාගත්තා. ගෝඨාභය රාජපක්ෂගේ අධිපතිවාදී පාලනයක් නිර්මාණය කරගැනීමේ උත්සාහය ජනතාව දකිනවා. එයට එරෙහි ජනතා මතය ධනාත්මක තත්වයක් හැටියට දකිනවා.

මාධ්‍ය සංවිධානවලට දැන් සිදුවෙමින් පවතින වෙනස්කම් බලපාන්නේ කොහොමද?
මාධ්‍ය සංවිධාන වශයෙන් අපි පහුගිය කාලයේ තොරතුරු දැනගැනීමේ පනත වගේ ජයග්‍රහණ ලැබුවා. තොරතුරු දැනගැනීමේ පනත මෙවැනි පාලනයකට අභියෝගයක්. එවැනි ප්‍රගතිශීලී පනත්වලට පවා දැනටත් නොනිල අභියෝග එල්ලවෙනවා. සමහර රාජ්‍ය නිලධාරීන්ට තොරතුරු දෙන්න එපා කියලා කියනවා. එහෙත්, දැනට පවතින ව්‍යවස්ථා රාමුව නිසා තොරතුරු නොදුන්නොත් අභියෝග කිරීමේ හැකියාව තියෙනවා. ඒ ක්‍රියාකාරීත්වය දැනටමත් මරා දමමින් තියෙනවා. ඒ අනුව මාධ්‍ය සමාජය හැටියට අප ලබාගත් ජයග්‍රහණ පවා වැළලෙමින් යනවා. ස්වාධීන කොමිෂන් සභා වෙනුවෙන් 2005 සිට මාධ්‍ය සංවිධාන ලොකු උද්ඝෝෂණයක් කළා. එදා සිට අපි ඉල්ලූ එක් කොමිසමක් වන්නේ ස්වාධීන මාධ්‍ය කොමිසම. අපි 19 වැනි සංශෝධනයෙන් ඉදිරියට යනවානම් කරන්න තිබුණේ ඒ වගේ කොමිෂන් සභා ඇති කිරීම. අපට තවම ස්වාධීන මාධ්‍ය කොමිසමක් දිනාගන්න බැරි වුණා. එහෙත් අපි කරපු අරගලයේ ප්‍රතිඵල හැටියට යම් ජයග්‍රහණ දැක්කා. අපි මහින්ද රාජපක්ෂ ආණ්ඩු සමයේ තොරතුරු දැනගැනීමේ අයිතිය ඉල්ලද්දී දුන්නේම නෑ. එහෙත් යහපාලන ආණ්ඩුව සමයේ ඒක මඟහරින්න පුළුවන් වුණේ නැහැ. අන්තිමේ අපට යහපාලන ආණ්ඩුව සමයේ ඒවා ජයගන්න හැකි වුණා. ඒක සිද්ධවුණේත් අප වැනි සංවිධානවල බලපෑම නිසයි.

ස්වාධීන ආයතනයක් වන ශ්‍රී ලංකා පුවත්පත් ආයතනය පවා විස්සට එරෙහිව අධිකරණයට ගියා නේද?
ඒ ආයතනයටත් ඒ සඳහා ධෛර්යයක් ලැබුණේ පහුගිය කාලයේ කරපු අරගලවල ප්‍රතිඵල නිසා. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය පුළුල් වන විට එවැනි ආයතනවලටත් ධෛර්යයක් ලැබෙනවා. ඒ ආයතනවල ක්‍රියාකාරීත්වයටත් විසි වන සංශෝධනය වැනි ක්‍රියාමාර්ගවල බලපෑම එල්ලවෙනවා. ඒ නිසයි ඔවුන්ට ක්‍රියාකාරී වීම සඳහා ධෛර්යයක් ආවේ.

රජයේ ආයතනයක් වන පුවත්පත් මණ්ඩලය සමාජ මාධ්‍ය සහ රූපවාහිනී හැකි ආකාරයට පුවත්පත් මණ්ඩලය පුළුල් කරන ලෙස අවසර ඉල්ලනවා…
අපි පහුගිය අවුරුදු ගණනක් තිස්සේ පුවත්පත් මණ්ඩලය අහෝසි කළ යුතුය කියන ස්ථාවරයේ ඉන්නවා. පොදුවේ මාධ්‍ය සමාජය එම ආයතනය අහෝසි කළ යුතු බව කියනවා. අධිපතිවාදී පාලනයක් ගෙනයන මොහොතක ඔවුන්ගේම නියෝජිතයන් පුවත්පත් මණ්ඩලයට පත් කරනවා. දැනටත් පුවත්පත් මණ්ඩලයට ජනමාධ්‍යවේදීන්ට දඬුවම් කිරීමේ හැකියාව තියෙනවා. දැනට ඒක මුද්‍රිත මාධ්‍යවලට පමණක් සීමා වූ එකක්. ඔවුන් ඒක විද්‍යුත් මාධ්‍යවලටත් කරන්න උත්සාහ කරනවා. ඒ වගේ ක්‍රියාකාරකම්වලට යන්න පුළුවන් ඉඩකඩ හැදෙන්නේම දැනටත් හදාගෙන යන අනෙකුත් ව්‍යූහයන් යටතේ. ආණ්ඩුව වෙනත් මර්දනකාරී ව්‍යවස්ථා ප්‍රතිසංස්කරණ, පනත්, රෙගුලාසි, ආයතන පද්ධති ආදිය ගෙනාවාට පස්සේ මේ වගේ වෙනස්කම් සිද්ධවීම සාමාන්‍ය දෙයක් වෙනවා. උදාහරණයක් හැටියට රාජ්‍ය පරිපාලන අමාත්‍යාංශය යටතේ තිබුණු දිස්ත්‍රික් ලේකම් කාර්යාල, ප්‍රාදේශීය ලේකම් කාර්යාල ආදී ආයතන ආරක්ෂක අමාත්‍යාංශයට දැනටමත් අරගෙන. ඒ අනුව අධිපතිවාදී පාලන තන්ත්‍රයක් දැනටත් ස්ථාපිත කරමින් ඉන්නවා. විස්ස සම්මත කරගැනීම ඒ තත්වය බියකරු විදියට වේගවත් කරනවා.

අශ්ලීල ප්‍රකාශන පනත සංශෝධනය කරමින් සමාජ මාධ්‍ය නිරීක්ෂනය කරන්නත් උත්සාහ කරනවා නේද?
නොයෙකුත් නියාමන ආයතන හැදීමට ආණ්ඩුව උත්සාහ කරනවා. පහුගිය ආණ්ඩුව කාලයේත් මාධ්‍ය නියාමන ආයතනයක් හදන්න කියලා අදහස් ආවා. ඒ අදහස මැරිලා නැහැ. හිටපු ආණ්ඩුව කාලයේත් නිලධාරීන් සහ විවිධ අය ඒවා සැලසුම් කළා. ඒවා නැවත ප්‍රාණවත් වෙමින්, අලුත් වටයකින් ඒවා ක්‍රියාත්මක කරමින් පෙර කී බලහත්කාරකමට ආදේශ කරන්න පුළුවන් නියාමනයක් ඕනෑ බව හිතන්නේ. දැනට මාධ්‍ය කියනවා තමන් පාලනයට ලක් කළ යුතු නොවන බව. එහෙත්, ආණ්ඩුව ක්‍රමයෙන් මර්දන ආයතන පද්ධතියක් සකස් කරගන්න උත්සාහ කරනවා.

ලිබරල් අදහස් තියෙන බව කී අය තමයි හිටපු ආණ්ඩුව කාලේ සැලසුම් හැදුවේ. ඒ ආයතන තිබුණානම් අද ඒවාත් මර්දනයට යොදාගන්න තිබුණා නේද?
ඒක මාධ්‍ය සංවිධානවල ජයග්‍රහණයක්. ඒ සංවාද මුල් තැනදීම ලොප් කරන්න අපට හැකි වුණා. අපි රජයෙන් මාධ්‍ය නියාමනය කිරීම පිළිබඳ අදහසම පරාජය කළා. අප පෙන්වාදෙන්නේ මාධ්‍ය නියාමනය කිරීම මාධ්‍ය සමාජය සකසාගත් ස්වාධීන ආයතන පද්ධතියක් මගින් සිදු කළ යුතු බව.

ඒ කෙසේ වෙතත් විසි වන සංශෝධනය ඇතුළු නොයෙකුත් මර්දනකාරී ක්‍රියා පිළිවෙත් සාධාරණීකරණය කරන්නේත් මාධ්‍ය ආයතන තමයි…
ඇත්තටම ඒවා මාධ්‍ය කියලා හඳුන්වන එකත් වැරදියි. ඒවා ආණ්ඩුවේ ප්‍රචාරණ යන්ත්‍ර. මාධ්‍ය ආචාර ධර්ම මත පදනම්ව, ජනතාව වෙනුවෙන් කරන මාධ්‍ය හැසිරීමක් නෙවෙයි ඔවුන්ට තියෙන්නේ. තමන්ගේ ලාභ ප්‍රයෝජන උදෙසා ජනමාධ්‍ය හඳුන්වන්නේ නැහැ. ජනතාවට නිවැරදි තොරතුරු දීමේ වුවමනාවක් ඔවුන්ට නැහැ. ඉස්සර පෞද්ගලික මාධ්‍යවල යම් කිසි ස්වාධීනත්වයක් තිබුණා. අද තත්වය තමයි පුද්ගලික මාධ්‍ය රාජ්‍ය මාධ්‍යයත් ඉක්මවා යමින් රජයට සහයෝගය දක්වනවා. රජයේ වැරදි ක්‍රියා සාධාරණීකරණය කරනවා. අපි දැක්කා මාකඳුරේ මධුෂ් ඝාතනයත් ඉහළින් සාධාරණීකරණය කරන්නටත්, පොලීසියේ ක්‍රියාකාරකම් නිවැරදි කරන්නටත් පසුබිම සැකසුවේ පෞද්ගලික මාධ්‍ය. ජනමනස සකස් කරන්න ඒ මාධ්‍ය ලොකු කාර්යභාරයක් කරනවා. ඒ ක්‍රියාකාරීත්වය බොහොම අනතුරුදායකයි.

මෙතැනින් ඉදිරියට ස්වාධීන මාධ්‍යවේදීන්ට සහ සංවිධාන ප්‍රධානීන්ට වෘත්තිය අයිතිවාසිකම් පැත්තෙන් සහ අදහස්
ප්‍රකාශනයේ අයිතිය පැත්තෙන් තර්ජන ඇතිවේවිද?
නිදහස, වැඩ කිරීමේ හැකියාව දැනටමත් ලොප් වෙලා වගෙයි පේන්නේ. මුළු සමාජයම පහුගිය මැතිවරණ ප්‍රතිඵලයට දායක වෙලා තියෙනවා. මාධ්‍ය ක්‍රියාකාරීත්වය එයට දායක වුණා. මාධ්‍යවලට සහ සංවිධානවලට අනතුර තේරුම් ගන්න පුළුවන් විදියේ සාකච්ඡාවක් ඇති කිරීමේ වගකීම තියෙනවා. පවතින මාධ්‍ය ආයතනවලින් එවැනි සංවාදයක් බලාපොරොත්තු වෙන්න බැහැ. එහෙත් දැනටත් විකල්ප මාධ්‍ය ආයතන ගණනාවක් තියෙනවා. ඒවා වර්ධනය කරගෙන, පවතින මාධ්‍ය ඇතුළේ ඉන්න ජනමාධ්‍ය වෘත්තිකයන්ගේ ශක්‍යතාව වර්ධනය කිරීමට මැදිහත් විය යුතුයි.■

කිසිම බලයක් නැතිව
ජනාධිපතිවරයා පවසන්නේ තමන් ජනතාවට ලබා දුන් පොරොන්දු ඉටු කිරීමට අවශ්‍ය බලය විසි වෙනි සංශෝධනයෙන් අපේක්ෂා කරන බවයි. එතුමා ඉන් අන්‍යාලාපයෙන් පවසන්නේ ජනතාවට සේවය කිරීමට තමාට දැන් කිසිම බලයක් නැති බවය. අදහන්නේ කෙලෙසද? ජනාධිපතිවරණයෙන් අනතුරුව මේ ගත වුණ කාලය තුළ ජනාධිපතිවරයා තමන් වෙනුවෙන් පරිහරණය කර තිබෙන බලය අසාමාන්‍ය බව කිව යුතු ද නැත. ජනාධිපතිවරයා තමන් තීරණය කළ හා තමන්ට අවශ්‍ය සියලුම දේ කර ගෙන තිබෙන්නේ ආයාසයකින් තොරවය. එබැවින් ජනතාවට ලබා දුන් පොරොන්දු ඉටු කිරීමට අවශ්‍ය බලය කුමක්දැයි අපහැදිලිය. මැති ඇමතිවරුන් පවසා සිටින්නේ 20 වෙනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය ගෙන එන්නේ 19 න් රට අස්ථාවර කළ නිසා බවය. ඒ ගැන පැහැදිලි කරමින් පවසන්නේ 19 වෙනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයෙන් රට අස්ථාවර වූ නිසා පාස්කු ප්‍රහාරය සිදු වුණ බවය. උත්ප්‍රාසය වන්නේ ජනාධිපත්වරයා පත් කිරීමට සහ තුනෙන් දෙකක බලයක් සහිතව ආණ්ඩුවක් පත් කිරීමට පෙරමුණ ගත් භික්ෂූන් සහ විවිධ කණ්ඩායම් 20 වෙනි සංශෝධනය නිසා අසරණ වී සිටීම සහ කටමැත දෙඩවූ දේවල් ¤ අතේ තියාගෙන ලෙවකමින් පෙන්වූ ‘මී පැණි ගුලි’ අනපේක්ෂිතව ‘විෂ ගුලි’ යයි වැටහුණත් වමාරන්නේ නැතිව ගිලින්නට මරාන්තික උත්සාහයක නිරතව සිටීමය. ඇතැම් දේශප්‍රේමීන් මල බද්ධයෙන් වේදනා විඳින්නන් වැනිය. ඔව්හු ‘අපි විරුද්ධයි ඒත් ඡන්දෙ දෙනවා’ යයි ද කියති. තුනෙන් දෙකක් ලබා දීම නිවන් යන්නට තරම් පිනක් යයි වදාළ භික්ෂුවක් අනෙක් භික්ෂූන් සමඟ ගිනිකණ වැටී විස්සෙන් කැළඹී අනාථයි යන හැඟීමකින් පෙළුණ ද මේ අවසන් මොහොතේ ද හුස්ම නාල්ලා පවසා සිටියේ විස්ස පරාද වුවහොත් එය ජාතික අපරාධයක් බවයි. හැම කෙනෙකුගෙන්ම විiමාන වන්නේ නිදහස් අදහස් පළ කිරීමට හා හෘදය සාක්ෂියට එකඟව තීරණයක් ගන්නට අපොහොසත් බවය. ඒ අපොහොසත් වීමට ප්‍රධාන හේතුව භීතියක් බව නම් පැහැදිලිය. මේ භීතියේ ස්වරූප ද විවිධ ය. එකක් නම් රාජ්‍ය බලය භුක්ති විඳීමට අවස්ථාව අහිමි වේය යන භීතියයි. අනෙක ජනාධිපතිවරයා උරණ වේ යයි යන භීතියයි. ජීවිතය ගැන භීතිය මෙන්ම, අධිකරණයෙන් දඬුවම් විඳින්නට සිදු වේය යන සංශය පිටු පසින් හොල්මන් කරන භීතියක් වී තිබීමයි. 19 වෙනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය නිසා ජනාධිපතිට කිසිම බලයක් නැති වුණත්, අගමැතිට සියලු බලතල හිමි බව පිළිගැනුණත් ඒ දෙකම, ‘බලයක් නැති ජනාධිපතිවරයා’ බොරු කර තිබේ. වෙඩික්කාරයෙකුට ගල් කටස් එකකින් වෙඩි තබා මිනිහෙකු මරන්නට හැකි නම් මැෂින්ගන් එකක අතට ලැබුණොත් ‘මැරීම’ කොහෙන් කෙළවර වේ දැයි සිතා ගන්නට ද අපහසුය.

දක්ෂකම ද තක්කඩිකම ද
ඕනෑම ක්ෂේත්‍රයක දක්ෂයෝ සිටිති. කෙනෙකු දක්ෂයෙකු වන්නේ කෙසේ ද? අසාමාන්‍ය කුසලතා විදහා පෑමෙන් ය. කිසියම් ක්ෂේත්‍රයක ගැඹුරට වැඩ කොට ඒ ඒ ක්ෂේත්‍රයට අලුත් ඥාන සම්භාරයක් එකතු කිරීමෙන් ය. කිසිම ක්ෂේත්‍රයක දක්ෂයන් බුරුතු පිටින් නැත. ක්‍රීඩාවේ වේවා, කලාවේ වේවා, ශල්‍ය වෛi ක්ෂේත්‍රයේ වේවා, කවර ක්ෂේත්‍රයක වුව යථාර්ථය එය වේ. එහෙත් නූතන සමාජයේ දක්ෂයන් යනු අසාමාන්‍ය කුසලතා මතින්ම බිහි වන්නෝ නොවෙති. අමරදේව ට සම කරන්නට කෙනෙකු නැති බව පොදු පිළිගැනීමකි. භාතිය සන්තුෂ් දෙපළට අමරදේව සතු වූ සංගීත ඥානයවත් ¤ ගායන කුසලතාවත් නැත. එනමුත් අමරදේව මුළු ජීවිත කාලයම සංගීතයට කැපකොට දුක සේ ¤ විවිධ අසීරුතා මැද දිවියෙන් සමු ගත්තේය. භාතිය සන්තුෂ් දෙපළගේ ආර්ථික සමෘද්ධිය ¤ ‘බලය’ කෙටි කලක් තුළ උරුම කර ගත් බව ඇත්තකි. ඔවුන්ගේ කුසලතා සමඟ අමරදේවගේ කුසලතා සැසැඳීමටවත් අවශ්‍ය නොවේ. පරතරය එතරම් ය.
මොහිදීන් බෙග් රටේ කොතරම් ජනප්‍රිය ගායකයෙක් වී ද? ඔහු මියෙනතුරුම ලංකාවට ගීත ගායනා කළේය. මුළු ජීවිත කාලය තුළම ඔහුට තිබී ඇත්තේ එකම බලාපොරොත්තුවකි. එය නම් ඉඩ කඩ ඇති නිවසක ජීවත් වීමය. කුඩා කාමර දෙකකින් යුත් නිවසක දාහත් දෙනෙකු සමඟ ඔහු ජීවත් වුණ බවය වාර්තා වී තිබෙන්නේ. මොහිදීන් බෙග් දක්ෂයෙකි. ආර්ථික සමෘද්ධියක් නොමැතිව අසරණව මිය ගිය කෙනෙකි. මේ ආදි වශයෙන් විවිධ ක්ෂේත්‍රවල දක්ෂයන්ගේ ලැයිස්තුවක් ලියාගෙන ගොස් ඔවුන්ගේ ජීවන තත්වයන් විමර්ශනය කළහොත් බහුතරය ආර්ථික වශයෙන් සමෘද්ධිමත් යයි කියන්නට අපහසුය.
ලංකා සමාජය වෙනස් වන විට, විශේෂයෙන් විවෘත ආර්ථිකයෙන් පසුව සිදුවුණ ශීග්‍ර සමාජ පරිවර්තනය තුළ දක්ෂයෙකු සේ වැජඹෙන්නට අසාමාන්‍ය කුසලතා අවශ්‍ය වූයේ නැත. කුසලතා සුළු වශයෙන් ද මාර්කට් කර ගැනීම වැඩි වශයෙන් ද සන්තක කර ගත් විට දක්ෂයෙකු සේ වැජඹෙන්නට පුළුවන් විය. මාර්කට් කර ගැනීමට අවශ්‍ය සාධක අතර ඇතැම් ක්ෂේත්‍රයක කෙනෙකුට වඩාලාත් වැදගත් වන්නේ මුඛරිකමය. චාරයක් නැති කම ද සෑහෙන්න වැදගත්ය. දේශපාලන බලවතුන් සමඟ ඇසුර හා ඔවුන් වෙනුවෙන් සේවය කිරීම අතිශයින් ඵලදායකය. කොටින් කිවහොත් අද දක්ෂයෙකු ලෙස වැජඹෙන්නට ‘හොඳ හැටියට තක්කඩිකම’ තරම් වැදගත් තවත් කිසිවක් නැත.
ලංකාවේ දේශපාලන බලය උරුම කර ගන්නට මෙන්ම බලය හොඳින් භුක්ති විඳින්නට හැකියාව තිබෙන්නේ දක්ෂයන්ට නොව තක්කඩින්ටය. මේ තක්කඩින්ට රිසි ලෙස වැජඹෙන්නට උපතින්ම උරුම වූ වස්තුව නම් ‘ඇට නැති දිව’ වන්නේය. අපි මේ වන විට තක්කඩින් හඳුනාගෙ සිටින්නේ පොකුරු පොකුරු පිටින්ය.
අද ඇතමුන් දේශපාලනය කරන්නේ පරම්පරාවක් වෙනුවෙන්ය. දේශපාලන බලය ඇතමෙකුට රටක නීතිය අවැසි ලෙස භුක්ති විඳීමටය.
ඇතැම් උත්තරීතර ක්ෂේත්‍ර වනසන්නේ ඒ ඒ ක්ෂේත්‍රවලින් පහළ වන්නෝම වෙති. කාලයක් තිස්සේ ලංකාව ¤ නීති ගරුක පුරවැසියන් මහා පීඩාවකට පත්ව සිටින්නේ ¤ දුක් විඳින්නේ ¤ විවිධාකාර අන්දමින් විඳවන්නේ නීතියේ ආධිපත්‍යයට ඉහළින් දේශපාලන බලාධිකාරය ඉහළින් සිට ගැනීම නිසාය. නීතියේ ආධිපත්‍යයට අණ වින කළෝ සහ කරන්නෝ කවුරුන් ද? නීතිය හදාළ එහි දක්ෂයන් සේ කැපී පෙනුණ උදවිය නොවේ ද?
විසිවෙනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය පාර්ලිමේන්තුවට ඉදිරිපත් කරමින් අධිකරණ අමාත්‍යවරයා කතා කළ අන්දම බලා සිටි මට මට සිහි වුණේ ‘උරාගේ මාළු උරාගේ ඇගේම තබා කැපීම’ යන පිරුළය. එසේ කිරීම කොතරම් අවලස්සණ හා පහත් නීච වැඩක් ද? කවරෙකුට වුව චාරයක් නැති වූ විට ¤ තක්කඩියෙකු වූ විට කළ නොහැක්කේ මොනවාද?

හෘදය සාක්ෂිය බල්ලට
‘පිවිතුරු හෙළ උරුමය’ යන පක්ෂයේ නායකයා උදය ගම්මන්පිලය. ඔහු නිකං හෙළ උරුමයක් වෙනුවෙන් නොව පෙනී සිටින්නේ ‘පිවිතුරු’ හෙළ උරුමයක් වෙනුවෙන්ය. භාෂාවක තිබෙන ලස්සණ වචන පරිහරණයත් ¤ පව්කාරයන් සුදු ඇඳීමත් අතර වෙනසක් නැතැයි සිතමි.
පසුගිය දවසක මේ ‘පිවිතුරු නායක’ කිසිදු චකිතයක් නැතිව ¤ පැකිලීමක් නැතිව ‘පිවිතුරු ඇත්තක්’ කීවේය. එය නම් මධුමාධව අරවින්ද සෑහෙන කාලයක් සඟවාගෙන සිටි බවය. පොලීසියට සොයා ගන්නට බැරි විදිහට සඟවාගෙන සිටි බවය ඔහු කීවේ. මේ වරදක් නොවේ ද? සාපරාධී ක්‍රියාවක් නොවේ ද? ඔහු ඇත්තටම කර තිබෙන්නේ සාපරාධී ක්‍රියාවකි. මෙය සාමාන්‍ය පුරවැසියෙකු කළේ නම් නීතියෙන් දඬුවම් ලබන්නට තරම් වරදකි. ඒ කෙසේ වෙතත් මේ පිවිතුරු නායකගේ ශ්‍රී මුඛයෙන් පවසා තිබෙන හා පැවසෙන කාරණා තඹ සතේකට විශ්වාස කළ යුතු නැති බව දැන් හෝ වටහා ගත යුතු නොවේ ද? මොහු රූපවාහිනී විවාදවල දී කියූ දේ නොකියූ බව කියා, අන්තිමට ‘කිච’ වූ අවස්ථාවලද අඩුවක් නැත.
කෙසේ වෙතත් ගම්මන්පිල ඇත්තක් කිව්වා නම් එය බොරුවක් සේ පිළිගැනීමය විය යුත්තේ. ඔහු බොරුවක් කීවා නම් එය ඇත්තක් වෙන්නට පුළුවන.
ගම්මන්පිල තමා කළ වරද සිනාසෙමින් මාධ්‍යයට කීවේ තමා ‘නීතිය’ නොතකන්නෙකු බව නොකියා කියමිනි. එහි තේරුම නීතිය දැන් ඔවුන්ට ක්‍රියාත්මක නොවන බව නොවේ ද?
දැන් රටේ නායකයා අපේය. නීතිය අපේය. අපි යනු නීතියයි. අපි අපරාධයක් කළත් එය නීත්‍යානුකූලය. අපි නොවන වෙන කවුරුන් අතින් අත් වැරැද්දක් වුව ඊට උපරිම දඬුවම් නියම කොට දඟදෙයි දඬුවම් දිය යුතුමය.
අනේ මේ දේශප්‍රේමීන්ය. අf`දා්මැයි!
කවරෙකුට වුව නායකත්වය යන වචනය සමඟ අවංකත්වය යන වචනය ඈත කාලයේ ගසට පොත්ත වැනි විය. ක්‍රමයෙන් නායකයා බොරු කියන්නෙකු බවට පත්වන්නේ ගුවන් යානාවක් ගුවන් ගත වුණ අන්දමින්ය. ලංකාවේ මෑත දේශපාලන ඉතිහාසය විමසා බලන විට බොරු නොකියූ නායකයෙකු සොයා ගැනීම අතිශයින් දුෂ්කරය. සොයන්නට වෑයම් කිරීම ද නිෂ්ඵලය. බිල් ක්ලින්ටන් අමෙරිකාවේ ජනාධිපතිව සිටි අවධියේ ඔහු සම්බන්ධයෙන් මතුවුණ විවාදාත්මක කාරණය ප්‍රසිද්ධය. මේ සිදුවීම වන අවධියේ ඇමෙරිකානු ජාතික තරුණයෙකු ලංකාවට පැමිණ පාලි භාෂාව ඉගෙන ගනිමින් සිටියේය. ඔහුට පාලි ඉගැන්වූ මහාචාර්යවරයා ක්ලින්ටන් සිද්ධිය ගැන ඔහුගෙන් විමසීය. ඔහුගෙන් ඇසූ පැනයට ඔහු දුන් පිළිතුර මෙයයි.
“ක්ලින්ටන් දැන් අපේ රටේ නායකයා. එයාගෙ ලිංගික ජීවිතය අපට ප්‍රශ්නයක් නෙමේ. හැබැයි එයා බොරු කියපු එක අපට ප්‍රශ්නයක්”
මේ අමෙරිකානුවා කීවේ නායකයාගේ හෘදය සාක්ෂිය රට වැසියන් අපේක්ෂා කරන බවය. එමෙන්ම ඇමෙරිකානු නායකයන් තමන්ගේ හෘදය සාක්ෂියට අනුව වැඩ කිරීමට කැපවුණ අන්දම ද ඔහු විස්තර කළේය. ඇමෙරිකාවේ අ්‍යාපනය ලත් උදවිය මම ඇසුරු කර ඇත්තෙමි. ඒ පුද්ගලයන් ඇමෙරිකාවෙන් ලබා ගත් අධ්‍යාපනය සමඟින් මනුෂ්‍යයෙකු වශයෙන් අවංකව වැඩ කිරීම ගැන ද වටිනා දේ ඉගෙන ගෙන ඇති අන්දම මා නිරීක්ෂණය කළ අවස්ථා අපමණය. එමෙන්ම කිව යුත්තේ ඇමෙරිකාවේ දීර්ඝ කාලයක් ජීවත් වුණත් ජානවලින් උරුම වූ වංක ගති පැවතුම්වල වෙනසක් සිදු නොවන බවය.

නිදහසට මිලක් නැත
ලංකාව යටත් විජිතයක්ව පැවති නිසාfදා්, අපේ මිතුන් මිත්තන් යටත් වැසියන් ලෙස ජීවත් වූ නිසාfදා්, ‘යටත්ව වාසය කිරීමට’ අදෘශ්‍යමාන කැමැත්තක් සිංහලයන් තුළ තිබෙන්නා සේය. එමෙන්ම ලංකාව අධිරාජ්‍යවාදයෙන් නිදහස ලබන්නේ ¤ වෙනස් වන්නේ ඉන්දියාව මෙන් නොවේ. ලංකාව නිදහස ලැබීම ගැඹුරට විග්‍රහ කර බලන විට විiමානවන්නේ යම්කිසි ආකාරයක ‘ඩීල්’ එකක් ඒ ක්‍රියාව තුළ පැවති බවය. නිදහස නිසියාකාරව ජාතික උරුමයක් බවට පත් කර ගන්නට අසමත් වූ නිසා වර්ගවාදය මර්ධනය කළ නොහැකි වල්පැලෑටියක් සේ වැඩී වර්ධනයව පැතිරී තිබේ. ඉන්දියාව නිදහස ලබා ගන්නේ නිසි ලෙස මිලක් ගෙවමිනි. අප මිලක් ගෙවා නැත. එනිසාfදා් අපට උරුම වූයේ ව්‍යාජ දේශප්‍රේමයකි. මෙය ඉරහඳ මෙන් සහතික වන්නේ දේශප්‍රේමය ඇඟපුරා දවටාගෙන සිටින සියලු දෙනා අන්ත තක්ඩින් ලෙස දකින්නට හේතු සාධක තිබෙන බැවිනි.
ඉංග්‍රිසි සහ ගණිතය ඉගැන්වීමට හොඳ ගුරුභවතුන් සිටින පාසල්වල ද සෑහෙන සංඛ්‍යාවක් දරුවන් ඉංග්‍රීසි සහ ගණිතය අසමත්වන බව විශ්‍රාමලත් අධ්‍යාපන අධ්‍යක්ෂවරයෙකු ලියා තිබෙනු දුටිමි. ඔහු එහි සඳහන් කළ වැදගත්ම කාරණාව නම් එවැනි දරුවන්ට ගුරුවරයෙකුගෙන් ටියුෂන් ලබා දීම නිසා හොඳ සාමාර්ථ්‍යයන් ලබා ගන්නා බවය. ඒ ‘මිලක්’ ගෙවූ නිසා ද? මිලක් ගෙවීම සහ නොගෙවීම අනුව හැමදේම තක්සේරු කිරීම අපේ සොබාවයක් වැන්න.
මානව නිදහස යනු ලෝක ශිෂ්ටාචාරයේ දියුණුව හේතුවෙන් මනුෂ්‍යාට උරුම වූවකි. ශිෂ්ට සමාජයක් උරුම කර ගත් සෑම රටකම උතුම් සම්පත් වන්නේ මානව නිදහසයි. බොහෝ රටවල් මානව නිදහස උරුම කර ගන්නේ අදෘශ්‍යමාන ක්‍රියාදාමයන් ඔස්සේය. කෙසේ වෙතත් ලංකාව ‘මානව නිදහස’ භුක්ති විඳින්නට නිල වශයෙන් සමත් වන්නේ දීර්ඝ කාලයක සිටය. නීතිය, අධ්‍යාපනය, ශිෂ්ට සමාජයක යහ පැවැත්මට පොදුවේ උරුම වීම සමඟින් තමන්ගේ ආත්ම ගරුත්වය ¤ ආත්ම අභිමානය සේම අන්‍යාගේ ආත්ම ගරුත්වය ¤ ආත්ම අභිමානය ගැන වග බලා ගැනීම ද සෙමින් වුව දියුණු වුණ ගුණාංගයකි. එහෙත් රටේ දරිද්‍රතාව තුනී වී නොයාම නිසා ම ආත්ම ගරුත්වය ¤ ආත්ම අභිමානය වටිනාකමක් නැති තැනකට තල්ලු වූ සේ ය. ‘කොමිෂන් සභා කන්න පුළුවන් දැයි’ තර්ජනාත්මකව විමසුවේ රටේ අධිකරණ අමාත්‍යවරයා ය. කොමිෂන් සභා නිසා රටේ දියුණුව ඇති කළ නොහැකිය යන අදහසක එතුමන් සිටින බවකි පෙනී යන්නේ. යුද්ධය කරන සමයේ හමුදාපතිවරයාට කනිෂ්ඨ නිලධාරීන් අභිමත අන්දමට ඉහළට ගන්නට පුළුවන් වූ බව අධිකරණ ඇමතිවරයා පැවසුවේ ආඩම්බරයෙනි. පොලීසිය ද ඒ අන්දමට පාලනය කිරීමට රටේ නායකයාට අවශ්‍ය බව එතුමන් ගෙඩ නඟන්නට යෙදුණ තර්කයකි. නීතියක් ¤ පිළිගත් සම්ප්‍රදායන් ඉවත විසි කරන්නට ව්‍යවස්ථාවක් සම්මත කර ගැනිමට නීතිය හදාළ කෙනෙකු වෙර දැරීම සමස්ත රට වැසියන්ගේ ඛේදයකි. එහි වඩාත්ම වින්දිතයන් වන්නේ රටේ සුළු ජාතීන් බව රටේ අධිකරණ ඇමතිවරයාට නොවැටහීම පුදුමයකි.
අලි සබ්රි අධිකරණ අමාත්‍යවරයා වන්නේ එතුමා ව්‍යවස්ථා නීතිය විෂයෙහි විශාරදයෙකු නිසා නොවේ. ජාතික ලැයිස්තුවෙන් පැති සභයට පත්ව අධිකරණ අමාත්‍ය පදවිය ලබන්නට අදාළ එකම සුදුසුකම ගෝඨාභය රාජපක්ෂට සේවය කිරීමය. අද එතුමා පෙන්වා දෙන්නට හදන්නේ බලය එක පුද්ගලයෙකු අත තිබුණ පලියට ඒකාධිපතියෙකු බිහි නොවන බවය. බලය පරිහරණය කරන අන්දම අනුව ඒකාධිපතියෙකු බිහිවන බවය. එක අතකට මෙය නම් ඇත්තක්ය. නීති ගරුක පුරවැසියන්ට අද තිබෙන ප්‍රශ්නය, ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ජනාධිපති පදවියට පත් කිරීමට කැපවුණ භික්ෂූන් ඇතුළු තවත් අයට තිබෙන එකම ප්‍රශ්නය; විවෘතව නොපවසන එකම ප්‍රශ්නය අසීමිත බලය උරුම කරන්නට වත්මන් ජනාධිපතිවරයාගේ ශේෂ පත්‍රය හොඳ නැතිකමය.
අලිසබ්රි කිසියම් උමතුවකින් සේ කරන්නේ ප්‍රථමව රටේ සුළු ජාතීන්ගේ නිදහසට වැට බැඳීම ය. දෙවනුව සියලු පුරවැසියන්ගේ නිදහස අහිමි කිරීමය. කොළඹ අධික සුඛවිහරණ සහිත ජීවිතයක් ගත කළ බැවින් ගත කරන බැවින් රටේ සුළු ජාතීන් මහජාතිය නිසා පෙළෙන යථාර්ථයක් පවතින බව මෙතුමාට නොවැටහීම අභාග්‍යයකි.

අසීමිත බලය තුළ දියුණුව
රට දියුණු කිරීමට අසීමිත බලයක් අවශ්‍ය බව පැවසේ. ඇත්ත වශයෙන්ම ලෝකයේ ලංකාව වැනි කුඩා රටවල් ¤ අද දියුණුව තිබෙන රටවල් දියුණු වී තිබෙන්නේ ඒ ඒ රටවල නායකයන්ට අසීමිත බලයක් තිබුණ නිසා ද?
රාජ්‍ය පාලනයේ හැම විටම අර්බුද හට ගන්නේ නායකයාට අසීමිත බලයක් තිබෙන විටය. 19 වෙනි සංශෝධනයෙන් ජනාධිපතිගේ බලය සීමා කෙරුණ ද පාස්කු ප්‍රාහරය ඔස්සේ විශද වන්නේ ජනාධිපතිවරයාට අසීමිත බලයක් අත මිට මොළවා ගෙන සිටි බැවින් මහා විනාශයක් සිදු වුණ බවය. ජනාධිපති පදවිය, ආරක්ෂක අමාත්‍ය පදවිය, පොලීසිය හා ත්‍රිවිධ හමුදාවට අණ දීමට අවශ්‍ය පරම බලය ජනාධිපතිට පමණක් තිබුණ යථාර්ථයක ඔහු හිතුමතේ වන්දනාවේ හා සංචාරයේ නිරත වන්නේය. අද කොමිසමක් ඔස්සේ ජනතාවගේ ඇස්වලට වැලි ගැසීම මොන විකාරයක් ද? රටම දන්නා පරම සත්‍යය වන්නේ සිරිසේනතුමා පාස්කු ප්‍රහාරයට එහෙම පිටින්ම වග කිව යුතු බවය. මේ අපරාධකරුට දඬුවම් දෙන්නට රටේ නීතිය ක්‍රියාත්මක නොවන්නේ ද අසීමිත බලයක් ගගනතෙහි ලඹ දෙන නිසා නොවේ ද?
රටක නායකයා අතට ලැබෙන අසීමිත බලය දියුණුවට නොව රටක විනාශයටමය. මේ සත්‍යය සියලුම මහජන නියෝජියෝ දනිති. ජී. එල්. පීරිස් හොඳටම දනිති. වාසුදේව මනරම්ව දනියි. දිනේෂ්ගුණවර්ධන වේදනාවෙන් යුතුව දනියි. එහෙත් ඒ සියලු දෙනාම දත් මිටි කමින් නිදි යහනේ සුසුම් හෙළමින් සිටිනවා ඇත යන සිතුවිල්ල නම් බොරුවක් විය නොහැකිය. මේ අසීමිත බලයක් නැති යථාර්ථයක යථාර්ථයයි.
අද ලංකාව පවතින්නේ මොනම තාලෙකින්වත් ‘දිලිසෙන දියුණුවක්’ ඇති කරන්නට පුළුවන් තත්වයක නොවේ. අද ලංකාවට අවශ්‍ය වන්නේ තව තවත් ණය නොවන, සෑම අංශයකම දූෂණය බින්දුවට බස්සන, මහජන මුදල් මහජන දේපළ ආරක්ෂා කරගෙන වසංගතයෙන් ආරක්ෂා වන්නට පුළුවන් අසහනයෙන් තොර රටක ජීවත්වීමේ නිදහසයි.
වසංගතයකට හැමදාම ගොදුරුවන්නේ අසරණ දිළිඳු ජනතාවයි. ආසාවට හෝ ඉහළ තට්ටුවේ කිසිවෙකු වංසගතයෙන් පීඩා විඳින්නේ නැත. ඒ උදවියගේ දියුණුව තවත් මදි ද?

දේශප්‍රේමීන් නිරුවතින් මහමඟට
සියලුම දේශප්‍රේමීන්ගේ රෙදි ගැලවෙන අන්දම වැඩිකල් නොයා දකින්නට පුළුවන. උත්ප්‍රාසය නම් සිංහල බෞද්ධ ආණ්ඩුවේ ඉරණම විඳීමට සමත් වන්නාය. එහෙත් අධිකරණ ඇමති ලෙස ඔහුගේ දරදඬු විලාසයට වචනයක් හෝ කියන්නට මහින්ද රාජපක්ෂටවත් නොහැකිය. ආණ්ඩු පක්ෂයේ කිසියම් මන්ත්‍රීවරයෙකු ¤ අමාත්‍යවරයෙකු වචනයක් කිව්වොත් ගිලටීනයට ගෙල හසුවෙන බව ඔව්හු දනිති.
නුදුරු දිනක අත්සන් කෙරෙන එම්.සීසී ගිවිසුම සාධාරණීකරණය කරන්නට දේශප්‍රේමීන් හුස්ම නාල්ලා කටයුතු නොකළහොත් ඔවුන්ට අත්වන ඉරණම කුමක් විය හැකි ද? දේශප්‍රේමින් දේශප්‍රේමයේ නාමයෙන් දිවි නසා ගන්නේ නැත. වැල යන අතට මැස්ස නොගසා මොනවා කරන්න ද?
රට මහා ආගාධයකට තල්ලු වෙමින් තිබේ. මත් ද්‍රව්‍ය ජාවාරම්කාරයෙකු හදිසියේ මරා දැමීම තුළ විවෘත රහස් බොහොමයකි. ඒවා සමාජ ගත වී තිබෙන්නේ කොරෝනාවලටත් වඩා වේගයෙනි.
මහා පරිමාණයෙන් ගොඩනැගිලි ඉදි කිරීම් කරන ව්‍යාපාරිකයෙකු මගේ මිතුරෙකුට පවසා තිබෙන්නේ කුප්‍රකට චරිතයක් බන්ධනාගාර ගත වීම සමඟින් මත් ද්‍රව්‍ය මිලට ගන්නට නොහැකිව කම්කරුවන් නන්නත්තාරව සිටි බවය. ඒ ප්‍රශ්නය හෙමින් නිරාකරණය වුණ අන්දම ද ඔහු පවසා තිබේ. නොබෝදා ඔහු පවසා තිබෙන්නේ දැන් සුපර් මාර්කට් එකකින් බඩුවක් ගන්නා තරම් පහසුවෙන් මත් ද්‍රව්‍ය මිලට ගන්නට පුළුවන් බව කම්කරුවන් පවසන බවයි. කුමක් මෙහි අරුමය. අසීමිතව මත් ද්‍රව්‍ය අල්ලයි. විස්මයකි. ලංකාවට මත්ද්‍රව්‍ය අහසින් වැටෙනවා වැනිය. මධූෂ්ගේ ඝාතනය හේතුවෙන් එක් පාර්ශවයකට උරුම වෙන්නට ගිය පාර්ශව ගණනාවකට උරුම කර ගන්නට හැකි වෙනවා නම් ඉන් ගම්‍ය වන්නේ සම්ම ජාතියේ මත්ද්‍රව්‍ය ලංකාවට ගෙන ඒම නතර කළ නොවන බව නොවේ ද?
මතු දවසක දේශප්‍රේමින්ට පවසන්නට සිදු වන්නේ කුමක් ද? අද මත්ද්‍රව්‍ය ජනතාවට අත්‍යවශ්‍ය දෙයක් වී තිබෙන බැවින් ඒවා භාවිත කරන අයට බාධාවකින් තොරව ඒවා ලබා ගන්නට පුළුවන් කමක් තිබිය යුතු බවය. මන්ද සියලු දේශප්‍රේමීන් ද මධූෂ්ගේ පාපොච්චාරණය තුළ සිටියේ නම් ඔවුන් තම තමන්ගේ ආරක්ෂාව ගැන වග බලා නොගෙන කොහොමද?
මේ ලිපිය පළවන විට රටේ නායකයා රටේ නීතිය බවට පත්ව සිටී නම් මම පුදුම නොවෙමි.
අපි සතුටින් සොභාග්‍යය උදාවනතුරු බලා සිටිමු. අලි සබ්රිට ජයෙන් ජය වේවා!■

මේ ලියන මොහොත වන විටත් (22 වැනිදා) 20 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය පිළිබඳ පාර්ලිමේන්තු විවාදය පැවැත්වෙමින් තිබේ. මුල් කෙටුම්පතේ තිබූ කරුණු හතරක් සඳහා, පාර්ලිමේන්තුවේ තුනෙන් දෙකක වැඩි ඡන්දයට අමතරව ජනමත විචාරණයක්ද අවශ්‍ය කරන බව ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය දන්වා තිබේ. එසේ වෙතත්, ඒ අතරින් ඇතැම් කරුණු, යම් සංශෝධන සහිතව, ජනමත විචාරණයකට නොගොස් සම්මත කරගත හැකි බවත් අධිකරණය දන්වා ඇත. උදාහරණයක් වශයෙන්, අලුතෙන් පාර්ලිමේන්තුවක් තේරී පත්වී අවුරුද්දකින් පසු එය විසුරුවා හැරීමේ බලය ජනාධිපතිවරයාට ලබා ගැනීමේ අයිතිය, අවුරුදු දෙක හමාරකින් පසුව විසුරුවා හැරිය හැකි බලයක් වශයෙන් සංශෝධනය වන්නේ නම්, ඒ සඳහා ජනමත විචාරණයක් අවශ්‍ය නොකරන බව අධිකරණයෙන් දන්වා සිටීම ගත හැකිය. මෙය, සත්තකින්ම විධායකයේ හිතුවක්කාර අභිමතය වඩාත් පහසු කරවන්නකි.
පාර්ලිමේන්තුවක් කල් ඉකුත් වීමට කලින් විසුරුවා හැරීමේ බලයක්, විශේෂයෙන් අවුරුද්දක් වැනි කෙටි කාලයකින් පසු විසුරුවා හැරීමේ බලයක් ජනාධිපතිවරයා ඉල්ලා සිටින්නේ මන්ද යන කාරණය අප සලකා බැලිය යුතුය. එසේ පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හැරීමක් අවශ්‍ය කරන්නේ, ජනාධිපතිවරයාට වෙනස් අදහස් දරන පක්ෂයක ආණ්ඩුවක් බලයට පත්වුවහොත් පමණි. ‘යහපාලන’ කාලයේ අවසාන දෙවසර තුළ මෛත්‍රිපාල සිරිසේනට මේ අවශ්‍යතාව මතු විය. එහිදී ඔහු කෙළේ, තමාගේ බලය පාවිච්චි කළ හැකි කාලය එන තෙක් (19 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය යටතේ එම කාලය අවුරුදු හතර හමාරකි) ආණ්ඩුවේ කටයුතු හැකිතාක් අකර්මණ්‍ය වන බවට වගබලාගැනීමයි.
ජනාධිපතිවරයාගේ පූර්ණ අභිමතය සන්තර්පණය වීමට නම්, අවුරුද්දකින් පසු පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හැරීමේ බලය පමණක් නොව, ඉන් අනතුරුව පැවැත්වෙන මැතිවරණයෙන් තමාගේ පක්ෂය බලයට පත්කර ගැනීමේ හැකියාවත් ජනාධිපතිවරයාට තිබිය යුතුය. එසේ නොවුණොත්, පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හැරීමෙන් ප්‍රයෝජනයක් නොලැබෙනු ඇත. ඉතිං, අනිවාර්යයෙන්ම සිද්ධ වනු ඇත්තේ, පවතින ආණ්ඩුව අසාර්ථක වන තැනට වගබලාගැනීම සඳහා ජනාධිපතිවරයා එම අවුරුද්ද උපරිමයෙන් පාවිච්චි කිරීමයි. දැන් ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයේ යෝජනාව අනුව, එකී කාලය අවුරුදු දෙක හමාරක් දක්වා දීර්ඝ කිරීමට නියමිතයි. ඉතිං, ඒ අලුත් පාර්ලිමේන්තුව කඩාකප්පල් කිරීමේ කාලය, අවුරුදු දෙක හමාරක් වැනි දීර්ඝ කාලයක් තිස්සේ කරගෙන යා හැකි නිසා, ඊළඟ මැතිවරණයකින් තමාගේ පක්ෂය බලයට පත්කර ගැනීමේ වැඩි ඉඩකඩක් ජනාධිපතිවරයාට ලැබෙන්නේය. ඒ නිසා අධිකරණය විසින් යෝජිත මෙකී සංශෝධනය පවා තුඩුදෙනු ඇත්තේ ජනතා පරමාධිපත්‍යය තීව්‍ර කිරීමට නොව, විධායකයේ අභිමතය සාධනය කිරීමට ය.
කෙසේ වෙතත්, 20 වැනි සංශෝධනයේ වඩාත් විවාදාපන්න කාරණා ගණනාවක්ම, ජනමත විචාරණයකින් තොරව, තුනෙන් දෙකක ඡන්දයකින් පමණක් සම්මත කරගත හැකි බව ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය කියා ඇති නිසා, ඊයේ සහ අද දවසේ රාජපක්ෂ පාලනය තැත් කරමින් සිටින්නේ ඒ කරුණු කොක්කෙන් බැරි නම් කෙක්කෙන් හෝ සම්මත කරගැනීමටයි.
නිදහසේ පටන් ලංකාවේ දියුණුව සහ සංවර්ධනය සම්බන්ධයෙන් පැවති ප්‍රශ්න රාශියකට ඒකායන පිළිතුර ගෝඨාභය යැයි 69 ලක්ෂයක් ජනතාව සිතූහ. විය. එක්සත් ජාතික පක්ෂය විසින් රට විනාශ කෙළේ යැයි සිතන අයට, ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂය විසින් රට විනාශ කෙළේ යැයි සිතන අයට සහ ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ විසින් රට විනාශ කෙළේ යැයි සිතන අයට පමණක් නොව, මහින්ද රාජපක්ෂ විසින් රට විනාශ කෙළේ යැයි සිතන අයට පවා, එක තැනකට පැමිණිය හැකි වේදිකාවක් ගෝඨාභය රාජපක්ෂ විසින් තනා දෙන ලදි. ගෝඨාභය රාජපක්ෂගේ ‘පිරිසුදු’ පාලනයක් තුළ මහින්ද රාජපක්ෂට පවා පරණ සෙල්ලම් දැමිය නොහැකි බව කියැවුණි. නිදහස් ලංකාවේ හැත්තෑ වසරක් තිස්සේ තැනූ වඩාත් ප්‍රාසාංගික වේදිකාව වුණේ එයයි. ඒ තරමට ආකර්ශණීය දේවල් රාශියක් ගෝඨාභයගේ වේදිකාව මත දිගහැරුණි.
පාර්ලිමේන්තුවේ 225 ම දියවන්නාවේ ගිල්වා මැරිය යුතු බවට පැවති ජනප්‍රිය හැඟීම ඉන් ප්‍රමුඛ තැනක් ගත්තේය. පක්ෂ දේශපාලනය ගැනත්, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ගැනමත් පැවති කළකිරීම ඒ තුළින් ප්‍රකාශයට පත්විය. අප යමක් ගැන කළකිරෙන විට එසේ වන්නේ, බොහෝවිට අදාළ කාරණයේ ප්‍රතිවිපාකයට එදිරි ක්ෂණික ප්‍රතිචාරයක් වශයෙන් මිස එකී කාරණයේ හේතුඵල සම්බන්ධය නිවැරදිව වටහා ගැනීමෙන් නොවේ. උදාහරණයක් වශයෙන්, පාස්කු ප්‍රහාරය අප තේරුම්ගත්තේ, විනාශයක් වළක්වා ගැනීමට ‘යහපාලන ආණ්ඩුව’ අසමත් වීම පිළිබඳ ප්‍රශ්නයක් වශයෙන් පමණි. ඒ අසමත් භාවයට දඬුවම් කළ යුතු බවට සැකයක් නැත. එහෙත්, එයින් ප්‍රශ්නය විසඳෙන්නේ නැත. මන්ද යත්, විනාශය වළක්වා නොගැනීමට දෙන දඬුවම, මොන විදිහකින්වත් ප්‍රශ්නය ඇති වීමේ සහ වර්ධනය වීමේ ක්‍රියාවලියට වැරදිකරුවන් වන්නේ කවුරුන්ද යන්න සොයා බැලීමට ආධාරකයක් නොවන බැවිනි. ඒ නිසා, ප්‍රශ්නයේ එක් බාහිර ප්‍රකාශනයකට මිස ප්‍රශ්නයට අප පිළියම් නොකරන බව අපටම නොවැටහෙන තත්වයක් ඇති වෙයි. මේ යුගයේ ලංකාවේ ඉතිහාසය ලියන අනාගත ඉතිහාසඥයෙකු පැමිණෙන නිගමනය වනු ඇත්තේ මෙවැන්නකි: පාස්කු ප්‍රහාරය වළක්වා නොගත් පාලකයන්ට දඬුවම් දී ගෙදර යැවූ ජනතාව, එම ප්‍රහාරය තෙක් වැටී ඇති මාවත එළිපෙහෙලි කර දුන් පාලකයන් පිරිසක් බලයට පත්කරගත්හ.
පාස්කු ප්‍රහාරයේ විත්තිකරු වුණේ මුස්ලිම් ජනතාවයි. හරියට, පසුගිය යුද්ධයේ විත්තිකරු බවට දෙමළ ජනතාව පත්වීම මෙනි. ඒ නිසා, කිසි සුළුජාතික පක්ෂයක් නැති ‘සුද්ද සිංහල’ ආණ්ඩුවක් පිහිටුවා ගැනීම, සිංහල 69 ලක්ෂයක අභිප්‍රාය විය. විසිවැනි සංශෝධනය සම්මත කරගැනීම සඳහා ඒ තර්කණය වෙනස් විය යුතු නැත. එහෙත් පොඩි කොස්සක් තිබුණි. තුනෙන් දෙකක් සඳහා මේ වන විට ඡන්ද කිහිපයක් අඩුව තිබේ. එය පියවාගැනීමට යන්නේ, පාස්කු ප්‍රහාරයේ විත්තිකාර රිෂාඞ් බද්යුද්දීන්ගේ මන්ත්‍රීවරුන්ගෙනි. පක්ෂයක් බලයට පත්වීම සඳහා මවා පෑ සතුරා, පවුලක බලය තහවුරු කරගැනීම සඳහා තීරණාත්මක අත්වාරුවක් කරගන්නා තත්වයක් එයින් උදාවෙයි. තවත් විදිහකින් කිවහොත්, රාජපක්ෂ පවුල් බලය ස්ථාපිත කරගැනීම සඳහා තීරණාත්මක ඡන්ද කිහිපය සැපයෙන්නේ, රටේ සතුරන් යැයි රාජපක්ෂලාම පුනපුනා කී, මුස්ලිම් නියෝජිතයන්ගෙන්ම බව 69 ලක්ෂයට අවසානයේදී දිරවා ගැනීමට සිදු වන්නේය.
මේ කියන 69 ලක්ෂයක ජනතාව දල්වාගෙන සිටි බලාපොරොත්තු බොළඳ බව සහ ළාමක බව වෙනම කාරණයකි. එහෙත් එම ජනතාව තමන්ගේ ඡන්දය පාවිච්චි කිරීමේදී 20 වැනි සංශෝධනයක් අපේක්ෂා කළ බව සත්‍යයක්ද? අප මේ ලිපියේ මුලින් කී පරිදි, ඒ ජනතාව කියා සිටියේ, රටේ හැත්තෑ වසරක නරක වාර්තාවට හේතුව දේශපාලඥයන්ගේ බල ලෝභය සහ අවස්ථාවාදී බව නිසා, ගෝඨාභය රාජපක්ෂ වැනි සම්මතයෙන් පිටස්තර නායකත්වයකට ඒ පිළිකාව ඉවත් කළ හැකි බවයි. එනම්, හොරු, දූෂිතයන් සහ මිනීමරුවන්ගෙන් තොර ‘වියත්’ මාර්ගයක් අප ඉදිරියේ ඇති බව ඒ මිනිස්සු විශ්වාස කළහ. ‘වියත්’ මාර්ගයකට අමතරව එය, ‘විනය’ මාර්ගයක්ද වෙතැයි ඔවුහූ තදින්ම විශ්වාස කළහ. මහින්ද මෙන් නොව, ගෝඨාභය විනයට මුල් තැන දෙන කෙනෙක්ය යන පූර්ව නිගමනයක් සමාජගතව තිබුණි.
බලයට පත්වූ අලුත ඔහුද තමා කෙරෙහි ජනතාව තැබූ ඒ විශ්වාස/අපේක්ෂා සමුදායට අනුකූල කතා බොහොමයක් කීවේය. ඒ අතරින් කාගේත් සිත්ගත් එක් කතාවක් වුණේ, කිසි ඇමතිවරයෙකු තමන්ගේ පවුලේ කිසිවෙකු ස්වකීය කාර්යමණ්ඩල සේවයට යොදා නොගත යුතු බවයි. පසුගිය සතියේ අග්‍රාමාත්‍ය මහින්ද රාජපක්ෂ ඔහුගේ දෙටු පුත් යෝෂිත රාජපක්ෂ තමන්ගේ අග්‍රාමාත්‍ය කාර්යාලයේ ප්‍රධාන විධායක නිලධාරී තනතුරට පත්කර ගත්තේය. සිනාවට කාරණය වන්නේ, ඒ පත්වීම ලංකාවාසීන් මුලින්ම දැනගත්තේ කොළඹ චීන තානාපති කාර්යාලය නිකුත් කළ සුභාශිංසනයකින් වීමයි.
පසුගිය ‘යහපාලන’ ආණ්ඩුව හම්බන්තොට වරාය සහ වෙනත් ඉඩකඩම් චීනයට විකුණා කමින් සිටියේය යන ජනප්‍රිය ව්‍යවහාරයත්, අප ඉහතින් කී පාස්කු ප්‍රහාරය වළක්වා නොගැනීම නමැති අවසාන වරද පිළිබඳ පටු චෝදනාව තුළ කොටු වීමට සමාන විය. ඒ චෝදනාව නැඟුවේ, ඊට කලින් කොළඹ කොටුවේ ගෝල්පේස් පිටියෙන්ම අපේ ස්වෛරී ඉඩම් අක්කර ගණනක් චීනයට විකිණූ රාජපක්ෂලාම නේද යන ප්‍රශ්නය, අර විවේචනය විශ්වාස කළ ඔළුවලට ආවේ නැත. ඒ නිසා, ‘යහපාලකයන්’ ශ්‍රී ලංකාවේ ස්වෛරීත්වය චීනයට පාවාදෙමින් සිටියේ යැයි මිනිස්සු කීහ.
කටුනායක ගුවන් තොටුපොළෙන් ගොඩබසින මගීන් සඳහා පිරවීමට ඇති සෞඛ්‍ය තොරතුරු ඇතුළත් පෝරමයක් මේ දිනවල සමාජ මාධ්‍ය තුළ සංසරණය වෙයි. එය මුද්‍රණය කොට ඇත්තේ ඉංග්‍රීසි සහ චීන භාෂාවෙන් පමණි. සිංහලත් නැත, දෙමළත් නැත. එය මම කොහෙත්ම විශ්වාස නොකෙළෙමි. මන්ද යත්, ලංකාව වැනි කුඩා රටක, ස්වකීය ප්‍රාග්ධනයෙන් සෙල්ලම් දැමීමට තරම් වැදගත් හේතු චීනයට අනන්තවත් ඇතත්, භාෂාව සහ සංස්කෘතිය වැනි අංශයක මේ තරම් ඉක්මණින් ස්වකීය අධිකාරය පැවැත්වීමට තරම් තදියමක් චීනයට තිබිය හැකි යැයි මා විශ්වාස නොකළ බැවිනි. එහෙත් සියලු කාරණා සොයා බැලීමෙන් පසු එම පෝරමය සත්‍ය වශයෙන්ම පවතින දෙයක් බව දැනගැනීමට ලැබුණි. ‘යහපාලන’ කාලයේ, නැගෙනහිර ඇතැම් ස්ථානවල නාම පුවරු අරාබි භාෂාවෙන් සටහන්ව තිබීම ගැන නැඟුණු දේශමාමක විරෝධය එවේලේ මගේ සිහියට නැඟුණි. ඒ දේශමාමක මිනිසුන් අද කෝ?
20 වැනි සංශෝධනයේ ඇතැම් කරුණුවලට එරෙහි ප්‍රබලම විරෝධය මෙවර නැඟුණේ සංඝ සමාජයෙනි. උන්වහන්සේලා ප්‍රධාන විරෝධතා කිහිපයක් දක්වා සිටියහ. ඉන් පළමුවැන්න වන්නේ, ද්විත්ව පුරවැසියෙකුට ලංකාවේ පාර්ලිමේන්තුවට හෝ ජනාධිපති තනතුරට පත්වීම පිළිබඳ තහනම, 20 වැනි සංශෝධනය තුළින් ඉවත් කිරීමට රාජපක්ෂලා ගන්නා ප්‍රයත්නයයි. දෙවැන්න වුණේ, විගණකාධිපතිවරයාගේ කාර්යභාරය ඉවත් කොට, දේශපාලඥයන්ට අවශ්‍ය පරිදි මහජන මුදල් අවභාවිත කිරීම සඳහා අවස්ථාව සලසා ගැනීමේ ප්‍රයත්නයයි. තුන්වැන්න වුණේ, හදිසි පනත් යැයි හඳුන්වා, මහජන සුපරීක්ෂාවට ඉඩ නොතබමින් පාලකයාට අවශ්‍ය පරිදි ඕනෑම කාරණයක් ක්ෂණිකව සම්මත කරගැනීම සඳහා අවකාශ සලසා ගැනීමට, 20 වැනි සංශෝධනය මගින් ගනු ලබන ප්‍රයත්නයයි. මෙයින් දෙවැනි කාරණය සම්බන්ධයෙන් රාජපක්ෂලා යම් ආකාරයක අතරමැදි තැනකට පැමිණීමට කැමැත්ත ප්‍රකාශ කොට ඇතැයි මේ වන විට දැනගැනීමට තිබුණත්, එය පවා සංඝයා වහන්සේලා නොමඟ යවන ආකාරයේ හොර සංශෝධන දමා සම්මත කරගැනීමට හොඳටම ඉඩ ඇති බව මේ ලියුම්කරුගේ විශ්වාසයයි. එසේම, තුන්වැනි කාරණය, එනම් රාජ්‍ය මුදල් සහ සම්පත් විගණනය සම්බන්ධයෙන්ද, ගරුතර සංඝයා වහන්සේලාට කොකා පෙන්වීමට හොඳටම ඉඩ තිබේ.
කෙසේ වෙතත්, ද්විත්ව පුරවැසියන් සම්බන්ධයෙන් වන උන්වහන්සේලාගේ ප්‍රධාන විරෝධයට යට නොවීමට රාජපක්ෂලා දැඩිව තීන්දු කොට ඇති බව සැළයි. රටට වඩා පවුල මොන තරම් වැදගත් දෙයක් වශයෙන් රාජපක්ෂලා සලකන්නේද යන්න එයින් ගම්‍ය කෙරේ. දේශීයත්වය සහ ඇමරිකානු විරෝධය ලාංකීය ඡන්දදායකයා ඉදිරියේ ඔජවඩමින් සිටි රාජපක්ෂලා, බැසිල්ගේ අනාගතය වෙනුවෙන්, ඇමරිකානුවෙකු වූවත් රාජ්‍ය පාලනයට සුදුසු වන්නේය යන ස්ථාවරයට දැන් පැමිණ සිටිත්.
වෙනත් රටක පුරවැසියෙකු ඇමරිකානු පුරවැසි භාවය ගැනීමේදී දෙවියන්වහන්සේ ඉදිරියේ දිව්රුමක් දෙයි. ඒ මෙසේ ය:
“මා මෙතෙක් කල් යටත්වැසියෙකුව හෝ පුරවැසියෙකුව සිටි, ඕනෑම විදේශ කුමාරයෙකුට, නරේන්ද්‍රයෙකුට, රාජ්‍යයකට හෝ ස්වෛරීත්වයකට මෙතෙක් දක්වන ලද පක්ෂපාතීත්වයන් සහ රාජපාක්ෂිකත්වයන්, පරම වශයෙන්මත් මුළුමණින්මත් මෙතැන් පටන් මා අත්හරින බව මෙහිදී මම දිව්රා පොරොන්දු වෙමි. ඇමරිකා එක්සත් ජනපදයේ නීතිය සහ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව, විදේශීය සහ දේශීය සකල සතුරන්ගෙන් ආරක්ෂා කොට ඊට සහාය දක්වන බව මෙහිදී මම දිව්රා පොරොන්දු වෙමි. නීතියෙන් ඉල්ලා සිටින වෙලාවක ඇමරිකා එක්සත් ජනපදය වෙනුවෙන් අවි දැරීමට මෙහිදී මම දිව්රා පොරොන්දු වෙමි… මා මේ වගකීම ගන්නේ හිතේ කිසි කහටක් නැතිව ය. එයින් මඟහැර යාමේ කිසි චේතනාවකින් තොරව ය. එබැවින් දෙවියනි, මට උපකාර වුව මැනව.”
ගෝඨාභය රාජපක්ෂ සහ බැසිල් රාජපක්ෂ දෙවියන්වහන්සේ ඉදිරියේ මේ දිව්රුම දුන්නේය. කෙසේ වෙතත්, 19 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය නිසා, මීට කලකට ඉහතදී ගෝඨාභය රාජපක්ෂට ඒ දිව්රුම ඉල්ලා අස්කර ගැනීමට සිදු විය. එසේ නොකොට ලංකාවේ ජනාධිපති වීමේ හැකියාවක් නොතිබුණු බැවිනි. එහෙත් ජනාධිපති වීමෙන් පසුව දැන් ඔවුන් කියන්නේ, ඇමරිකානු දිව්රුම ඉල්ලා අස්කර ගැනීම වෙනුවට, බැසිල් රාජපක්ෂ වෙනුවෙන්, 19 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය ඉල්ලා අස්කර ගත යුතු බව ය. 69 ලක්ෂය තුළ මොන තරම් බොළඳ අපේක්ෂා තිබියේ වී නමුත්, මෙවැන්නක් රාජපක්ෂලාගෙන් ඔවුන් අපේක්ෂා නොකළ බව මගේ විශ්වාසයයි.
කෙසේ වෙතත්, 20 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය තුළ අඩංගු, ලංකාවේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ සහ නීතියේ ආධිපත්‍යයේ අනාගතය කෙරෙහි වඩාත් සතුරු වන සාධකය කෙරෙහි නිසි අවධානයක් අධිකරණයෙන්වත්, ඉහත කී භික්ෂු ප්‍රජාව තුළින්වත් ප්‍රකාශයට පත්ව නොතිබීම අවාසනාවකි. එනම්, ‘ව්‍යවස්ථා සභාව’ අහෝසි කොට, ස්වාධීන කොමිෂන් සභා අහෝසි කොට, ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ විනිසුරුවරුන්ගේ සිට රාජ්‍ය සේවයේ සියලු උසස් තනතුරුවලට පුද්ගලයන් පත්කිරීමේ බලය, මේ 20 වැනි සංශෝධනය තුළින් ජනාධිපතිවරයාගේ අතට ගැනීමයි. ඇත්ත වශයෙන්ම, රාජපක්ෂ පවුල්වාදයේ ඉදිරිමග සඳහා රසවත්ම කේක්ගෙඩිය සැපයෙන්නේ ඒ මගිනි. ඉන්පසු, 69 ලක්ෂයට පමණක් නොව, දෙකෝටි විසි ලක්ෂයටම, ස්වාධීන අධිකරණයක් නැතිව යන්නේය. ස්වාධීන පොලීසියක් නැතිව යන්නේය. ස්වාධීන රාජ්‍ය සේවයක් නැතිව යන්නේය. තනි පුද්ගලයෙකුටත්, ඒ පුද්ගලයා හරහා තනි පවුලකටත් රටම සින්න වන්නේය.■

අපරාධ හෙළිදරව් වීම නතර වෙනවා
නීතිඥ උපුල් කුමරප්පෙරුම
අත්අඩංගුවට පත්වෙන සැකකරුවෙකු සම්බන්ධයෙන් සම්පූර්ණ වගකීම පොලීසියට සතුයි. සමහර වෙලාවට සැකකාරයෙක් රැඳවුම් නියෝගයක් මත පොලීසිය නිකුත් කරනවා. රැඳවුම් නියෝගය ලබාගන්නේ ආරක්ෂක අමාත්‍යවරයා. ත්‍රස්තවාදය වැළැක්වීමේ පනත හෝ වෙනත් කාරණයක් මත රැඳවුම් නියෝගයක් ආරක්ෂක අමාත්‍යවරයා නිකුත් කළොත් ඒ පුද්ගලයාගෙන් ආරක්ෂාව සම්බන්ධ සහතිකයක් පොලීසිය දෙන්න ඕනෑ. පොලීසිය එම පුද්ගලයා ආරක්ෂා කරනු ඇතිය කියන විශ්වාසය මත තමයි ඒ අවසරය ලබාදෙන්නේ. එවැනි කෙනෙකුගේ ජීවිතාරක්ෂාව පිළිබඳ සම්පූර්ණ වගකීම පොලීසියට තියෙනවා.
සැකකරුවා වෙඩි තැබීමට මැදි වුණා, කරන්න දෙයක් නෑ වගේ දේවල් කියමින් පොලීසියට වගකීමෙන් බැහැර වෙන්න බැහැ.
පහුගිය කාලසීමාවේ අපරාධ නඩු විධාන සංග්‍රහයේ 27 වැනි වගන්තිය යටතේ කරනු ලබන සොයාගැනීම්වලට පුද්ගලයන් විවිධ දේවල් හොයන්න ගෙන යෑමෙන් පසු මෙවැනි සිදුවීම් වුණා. ඒකට කියන්නේ ‘27 රිකවරීස්’ කියලා. ඒ කියන්නේ, එම වගන්තිය අනුව යම් අත්අඩංගුවට පත් කෙනෙකුගේ ප්‍රකාශයක් මත පදනම්ව යම් සඟවා තැබූ භාණ්ඩ හොයාගන්න පුළුවන්.
පහුගිය කාලයක් පුරා අපි දැක්කා 27 වැනි වගන්තිය යටතේ අරගෙන ගිය ගොඩක් පුද්ගලයන් මරණයට පත් වීම්. විවිධ හේතු ඒකට කියනවා. සමහරුන් කියනවා පැනලා යන්න උත්සාහ කළා, පොලීසියට වෙඩි තබන්න උත්සාහ කළා, මාංචු පිටින් පැනලා ගියා කියලා.
ඒ විදියට අපරාධ සැකකරුවන් පැනලා යන තත්වයක් රටේ තියෙනවානම්, අපි කළ යුතු පළවැනි දේ තමයි ඔවුන්ගේ ආරක්ෂාව තවත් තීව්‍ර කරන එක. මේ දේ කවදාවත් සිද්ධවෙන්නේ නැහැ. මධුෂ් කියන්නේ ජාත්‍යන්තර අපරාධ සැකකරුවෙක්. ඒ වගේ ජාත්‍යන්තර අපරාධ සැකකරුවෙක් ගෙනියද්දී පොලීසිය මීට වැඩිය වගකීමකින් වැඩ කරන්න තිබුණා. ඒත් ඒක සිද්ධවෙලා නැහැ.
මේ වගේ මරණවලින් සිද්ධවෙන්නේ මොකක්ද, මේ ආකාරයට අපරාධ සැකකරුවන් ඝාතනයට ලක් වුණාට පස්සේ අපරාධ සැකකරුවා සමාජයෙන් ඉවත් වීමට වඩා ප්‍රබල හානිදායක තත්වයක් සමාජයට ඇති වෙනවා. ඒ අපරාධ සැකකරුවන්ගේ අපරාධ හෙළිදරව් වීම සම්පූර්ණයෙන් නතර වෙනවා.
මධුෂ්ට කුඩු එන්නේ කොහෙන්ද, ඔහුගේ කුඩු ජාවාරම පසුපස ඉන්නේ කවුද, මධුෂ්ට ඉහළින් සහ පහළින් ඉන්නේ කවුද කියන කාරණා එහෙම්පිටින්ම මැකිලා යනවා. අපරාධ සැකකරුවන් මේ ආකාරයට ඉවත් කිරීමෙන් සමාජය යහපත් වෙන්නේ නැහැ. අපරාධ කියන්නේ තනි පුද්ගල වැඩක් නෙවෙයි. අපරාධකරුවන් කියන්නේ සංවිධානගත වූ ජාලයක් එක්ක වැඩ කරන පුද්ගලයන්. මේ ජාලවල ක්‍රියාකාරීත්වය, ඒවාට සම්බන්ධ පුද්ගලයන්, ඒවායෙන් කරන දේවල් ආදී සියළු සාක්ෂි අපරාධ සැකකරුවා විනාශ කිරිමෙන් නැති වෙනවා.
අනෙක යම් රටක අධිකරණ ක්‍රමයක් පවත්වාගෙන යන්නේ අපරාධකරුවාට වගේම රටේ ඉන්න අනෙක් සියළු පුද්ගලයන්ට සාධාරණ පරීක්ෂණයකින් පසු තීන්දුවක් දෙන්න. එතකොට සමහරවිට අපරාධ සැකකරුවන් නිදහස් වෙන්න පුළුවන්. තවත් සමහර වෙලාවක වරදකරුවන් වෙන්න පුළුවන්. මේ වගේ වෙලාවක අපරාධකරුවෙක් වරදකරුවෙක් කරන එක සමාජය ශෝධනය කිරීමට දෙන පණිවිඩයක්. නිසි ක්‍රමවේදයකින් අපරාධකරුවාට දඬුවම් කිරීමෙන් සමාජයට යහපතක් වෙනවා.
ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ පවා තියෙනවා, අපරාධකරුවාට දඬුවම් කරන්න ඕනෑ නිසි ක්‍රමවේදයකට පසු බව.
ඒ දඬුවමෙන් බලාපොරොත්තු වන බොහෝ දේ තියෙනවා. සමාජයට පණිවිඩයක් දීම, සමාජ ශෝධනය, අපරාධකරුවාට එමගින් ලැබෙන පණිවිඩය ආදිය වැදගත්. මේ සියල්ල මේ සිද්ධවෙන දෙයින් විනාශ වෙනවා. මේ වගේ දේවල්වලදි රජය පොලීසියේ කතාව විතරක් පිළිඅරගෙන කටයුතු කිරීම ඉතා බරපතල තත්වයක්.

පැරඩි සහ සැබෑව පැටලිලා
නීතිඥ සුදර්ශන ගුණවර්ධන
මාකඳුරේ මධුෂ් කියන පුද්ගලයා ඊයේ ඝාතනයට ලක් වෙනවා. එතකොටත් ඔහු වසර එකහමාරක පමණ කාලයක් තිස්සේ අපරාධ පරීක්ෂණ දෙපාර්තමේන්තුවේ රැඳවුම් භාරයේ තමයි හිටියේ. ඔහු අධිකරණයට ඉදිරිපත් කිරීමක් කළේ නැහැ. එහෙම ඉඳලා, ඔහු සීඅයිඩීයට භාරදුන්නා. ඊට පස්සේ ඔහු සීසීඩීයට හෙවත් කොළඹ අපරාධ කොට්ඨාශයට බාරදුන්නා.
ඊට පස්සේ එම අංශයෙන් ඔහු ඝාතනය වූ බව කියනවා. මේක එන්කවුන්ටර් කියන සාමාන්‍ය භාෂාවෙන් කියන ආකාරයේ සිදුවීමක්.
බැලූ බැල්මට මෙවැනි කතාවක ප්‍රශ්නයක් තියෙනවා. රජයේ භාරයේ හිටපු, වරදකරුවෙක් විදියට තින්දු කරලා නැති සැකකරුවෙක් ඝාතනයට ලක් වුණාම ඒ සම්බන්ධ වගකීම තියෙන්නේ ඔහු භාරව හිටපු අයගේ. ඊට පස්සේ අපට මාධ්‍යවලින් කියනවා මේ පුද්ගලයා මේ වර්ගයේ වරදකරුවෙක්, අපරාධකරුවෙක් කියලා. මේක අපි කාලයක් තිස්සේ දැකපු පිටපතක්. බැලූ අය හිතනවා මෙහෙම කරපු කෙනෙක් නම්, මැරුවාට ප්‍රශ්නයක් නැහැ කියලා. ප්‍රශ්නය තියෙන්නේ මාධ්‍යයෙන් යම් පිටපතක් හදලා කියනවා, මේ පුද්ගලයා මෙහෙම කෙනෙක් කියලා. එය පිළිගැනීමට සමාජයට සිදුවෙනවා. පිටපත හදන්නේ මාධ්‍යවලට ඕනෑ විදියට.
ඒත් පොලීසිය තියෙන්නේ වරදකරුවන් තීන්දු කරන්න නෙවෙයි. පොලීසිය තියෙන්නේ අධිකරණයක් හමුවේ සාක්ෂි මෙහෙයවන්න. ඒ නිසා මෙතැන බරපතල ගැටලුවක් තියෙනවා.
අනෙක මේ පුද්ගලයා අත්අඩංගුවට පත් වුණේ විදේශ රටකදී. ඔහු අත්අඩංගුවට ගත්තේ මත්ද්‍රව්‍ය අංශයෙන් කරපු මෙහෙයුමකදී කියලාත් කියනවා. ඒ අනුව මෙහෙන් ගිය කණ්ඩායම ඔහු බාරදෙන්න කියලා ඉල්ලීමක් කළාලු. හරියටම සිදු වූ දේ අපි දන්නේ නැහැ. ඔහු උදර්පණය කරලා ලංකාවට එව්වාද, ස්වෙච්ඡාවෙන් ආවාද කියලාත් පැහැදිලිව දන්නේ නැහැ. කොහොමහරි ඔහු අත්අඩංගුවට ගත් බව අපි දැක්කා. එවැනි තත්වයක් යටතේ උදර්පණය කළා කියලා හිතමු. එහෙම කළා නම්, ඒ සම්බන්ධ ප්‍රශ්නයක් එනවානේ. එතැන කියනවා, මොහු දේශපාලන ඝාතන සැලසුම් කළා, මත්ද්‍රව්‍ය ජාවාරම් කළා කියලා. මත්ද්‍රව්‍ය ජාවාරමට සම්බන්ධ පුද්ගලන් හඳුනාගත් බවත් කියනවා. ඊට පස්සේ ඔහු ඝාතනය වෙනවා. එතකොට ඔහු බාරගත් කණ්ඩායම්වල විශ්වසනීයත්වය සම්බන්ධ ප්‍රශ්නයක් එනවා.
යම් ආකාරයකින් සැකයක් තියෙන නිසා, ජාතික ආයතන මේ සම්බන්ධයෙන් පරීක්ෂණයක් පැවැත්විය යුතුයි. ඒ කියන්නේ ජාතික පොලිස් කොමිසම, ජාතික මානව හිමිකම් කොමිසම, පොලිස්පති පරීක්ෂණ පවත්වන්න ඕනෑ. එහෙම නැතිව පොලීසිය දෙන පිටපත පිළිගැනීම නුසුදුසුයි.
මීට කලින් අඟුලාන ඝාතන වෙලාවේදීත් කිව්වේ පාතාල සාමාජිකයන් දෙන්නෙක් ආයුධ පෙන්වන්න ගිහින් සිද්ධවුණේ කියලා. පස්සේ පෙනී ගියා, එහෙම දෙයක් නොවන බව. නඩුව ඇහුවාට පස්සේ පොලීසියේ අය වරදකරුවන් කියලා තහවුරු වුණා.
ඒ අනුව මේ සිදුවීම ගැනත් විශ්වසනීයත්වය තහවුරු කරන්න ඕනෑ. එතකොට තමයි සිද්ධවුණේ මෙහෙම දෙයක් කියලා විශ්වාසය හැදෙන්නේ.
ලංකාව අතුරුදන් කරවීම සම්බන්ධයෙන් චෝදනා ලැබූ රටක්. ලංකාවේ ආයතනවලට පුද්ගලයන් අතුරුදන් කිරීම පිළිබඳ චෝදනා එල්ල වුණා. ඒ නිසා රටේ හොඳ නමට කැළලක් එල්ල වූ පසුබිමක, නීතිය ක්‍රියාත්මක කිරීමට වගකීමක් තියෙනවා.
ආණ්ඩුවෙන් නිතර කියන දෙයක් තමයි රටේ කීර්තිනාමය හානි කිරීම සඳහා පිටරටවල ගිහින් කේලම් කියනවා කියලා. කේලම් කියන්න වෙන්නේ හරි තොරතුරක් නැති වුණාම. දැන් මේ ගැන කියන්න දෙයක් නෑ, දැන් මේ සිදුවීම වාර්තා වෙනවා ලෝකයට. දැන් ලෝකයේ අධිකරණයට පරිබාහිර ඝාතන ගැන සොයාබලන විශේෂ වාර්තාකරු ඉන්නවා. ඔහු මේ වගේ සිද්ධි තමන්ගේ වාර්තාවට ඇතුළත් කරනවා. ලංකාවට සිද්ධවෙනවා මේ ගැන පැහැදිලි කරන්න.
මේ වගේ වෙලාවක ජාතික ආයතන ස්වාධීනව ක්‍රියාත්මක වුණේ නැති නම්, ආපහු ජාත්‍යන්තර ආයතන තමයි මේක බලන්නේ. ජාත්‍යන්තර බලපෑම් එන්නේ ජාතික වශයෙන් ස්වාධීනව ක්‍රියා නොකළොත්. ඒක පහුගිය කාලයේත් සිද්ධවුණා.
බොහෝවිට ලංකාවට විරුද්ධ ත්‍රස්තවාදී ක්‍රියා හෝ වෙනත් අපරාධ කරපු අය පිටුවහල් කරන්න කියලා ඉල්ලනවා. එහෙම අය එවන්න කියලා ජාත්‍යන්තර පොලීසියට රතු වරෙන්තු නිකුත් කරන්න කියලා ඉල්ලීම් කරපු අවස්ථා තියෙනවා. එහෙම වෙලාවක කියන්න පුළුවන් මා පිටුවහල් කරන්න එපා කියලා. යම් වෙලාවක දේශපාලන රැකවරණ යම් කෙනෙක් ඉල්ලුවොත්, ඒ රටෙන් දේශපාලන රැකවරණ දෙන්න බැරි බව කීවත්, තමන් ලංකාවට යවන්න එපා කියලා ඉල්ලන්න පුළුවන්. ඔහුට කියන්න හැකි වෙනවා මා ලංකාවේදී ඝාතනයට ලක් වෙන්න ඉඩ තියෙනවා කියලා.
ඒ නිසා මෙවැනි ක්‍රියා ගැන පරීක්ෂණයක් නැතිව යන්න දුන්නොත් විශාල ප්‍රශ්න ඇති වෙනවා. මේක එක් පුද්ගලයෙක් නිසා හෝ ඒ පුද්ගලයා අපරාධකරුවෙක් කියන කාරණයට එහා ගිය ආරක්ෂාව පිළිබඳ තැනකින් තමයි දැකිය යුත්තේ.
කවුරුහරි ෆේස්බුක් එකේ දාලා තිබුණා මේ සිදුවීම වුණේ ඔහොම නෙවෙයි, මේ විදියටයි කියලා. ඊටපස්සේ සමහරු ඒ පුද්ගලයාට බැණලා තිබුණා. ඒ පුද්ගලයා දාලා තිබුණා මම ඒ දැම්මේ ඇත්ත නෙවෙයි, පැරඩි එකක් කියලා.
එතකොට දැන් අපට මෙතැන පැරඩිය මොකක්ද, ඇත්ත මොකක්ද කියලා පැටලිලා. දැන් ඇත්තටම පැරඩි එක පොලීසිය කියපු දේද, අර පුද්ගලයා කියපු දේද කියලා හිතාගන්න අමාරු තත්වයක් ඇති වෙනවා.

අහිංසක මිනිහෙක්ට වෙඩි තැබුවත්
අත්පුඩි ගහයි
නීතිඥ චිත්‍රාල් ප්‍රනාන්දු
සමාජය ඉල්ලන්නේ මේ අය කුඩුකාරයන් විදියට අත්අඩංගුවට ගත්තාම ඒ මිනිසුන් උසාවි ගෙනියන්නේ නැතිව හිර ගේ දාලා කන්න බොන්න දෙන්නේ නැතිව මෙහෙම මරා දාන එක හොඳයි කියලා. සාමාන්‍ය සමාජයට තේරෙන්නේ ඒක. එහෙත් සමාජයේ බහුතරයක් ඉල්ලන දේ හැමවෙලාවේම හරියන්නේ නැහැ. මිනිසුන් ඡන්දය පාවිච්චි කරන්නේත් මෙවැනි දේවල් අනුමත කරලා වෙන්න ඇති.
ඒ අදහස කෙතරම් ජනප්‍රිය වුණත් අපට ඒකට එකඟ වෙන්න බැහැ. අපි විශ්වාස කරන්නේ නීතියේ පාලනය. ඕනෑ දෙයක් පාලනය වෙන්න ඕනෑ නීතියෙන්. ඔහු අධිකරණයට ගෙනැත්, දඬුවම මොකක් වුණත් ඒ දඬුවම දෙන එක ගැන තමයි අපි විශ්වාස කරන්නේ. මේ වෙච්ච දේවල් ගැන බලනකොට ලංකාවේ බහුතරයකට සිද්ධවුණේ මොකක්ද කියලා තේරෙනවා.
මේ සිද්ධියේදී අප අමතක නොකළ යුතු කාරණයක් තියෙනවා. මේ ඝාතනය මොහොතේ ඇත්තටම සිද්ධවෙච්ච දේ මොකක්ද කියලා කිසිකෙනෙක් වාද විවාද කරන්නේ නැහැ. මෙයා හිතාමතා ඝාතනය කළාද, නැතිනම් වෙඩි හුවමාරුවකට මැදි වුණාද කියලා කවුරුත් වාද විවාද කරගන්නේ නැහැ. ඒ වෙනුවට, මිනිසුන් කතා කරන්නේ මෙහම මරලා දාන එක හොඳද, අධිකරණයට ඉදිරිපත් කරන එක හොඳද කියලයි.
මගේ පෞද්ගලික මතය අනුව අද හෝ හෙට අහිංසක මිනිහෙක්ට කුඩු ටිකක් දාලා වෙඩි තැබුවත් මිනිසුන් අත්පුඩි ගහන තැනට පත් වෙනවා. මේක රටකට හරියන වැඩක් නෙවෙයි.
දේශපාලන වශයෙනුත් යහපාලනය කියලා අපි ගේන්න උත්සාහ කළේ ඒ වගේ තත්වයක්. ඒත් යහපාලනය පසුව විහිළුවක් වුණා. කෙසේවෙතත් යහපාලනය කියන සංකල්පය ඇතුළේ නීතියේ පාලනයත් තියෙනවා. ලක්ෂ 69ක් ඡන්දය පාවිච්චි කරනකොටත් තේරුණා නීතියේ පාලනය ඔවුන්ට ඕනෑ නැති බව. ඔවුන්ට ඕනෑ ජනප්‍රිය සහ ලෙහෙසි මාර්ග.
මා දන්නේ නැහැ මධුෂ් කියන චරිතය ගැන. මා කතා කරන්නේ පොදුවේ. අපි ඒ සිදුවීම ගැන දන්න දේවල්වල සීමාවක් තියෙනවා. එහෙත්, කුමන පුද්ගලයෙක් එළියට අරගෙන ගියත් ඒ පුද්ගලයාගේ ආරක්ෂාව ගැන වගකීම පොලීසිය සතුයි. එහෙම නැතිව මහ පාන්දර දෙකට තුනට පුද්ගලයන් එළියට යෑමේ ප්‍රශ්නයක් තියෙනවා. කුඩු කිලෝ 22ක් අහු වුණා නම්, ඒවාට අදාල මිනිසුන් හොයාගන්න ඕනෑ. ඒත් ඒ අයටත් වෙඩි තබාවිද දන්නේ නැහැ. ඒ නිසා ඒ පුද්ගලයන් අධිකරණය ඉදිරියට ගෙනැල්ලා වෙච්ච දේ විභාග කරන්න ඕනෑ බව අපි කියනවා.

අපි අධිකරණයට යනවා
නීතිඥ සේනක පෙරේරා
මධුෂ් මියයනකොට අධිකරණ ක්‍රියාවලිය තුළ හිටපු කෙනෙක්. මාධ්‍යවලින් කුමක් කීවත් ඒ පුද්ගලයා වරදකරුවා කරන්න ඕනෑ අධිකරණය. ඒ පුද්ගලයා වරදකරු කරලා අධිකරණය දඬුවම් දෙන්න ඕනෑ. එහෙම තිබියදී ඒ පුද්ගලයා යම් විමර්ශන කටයුතුවලට අරගෙන ගියත් ගැටලුවක් නෑ. ඒත් ඒ පුද්ගලයන්ගේ ආරක්ෂාව, ඒ පුද්ගලයන් අපරාධවලට චෝදනා ලැබූ පමණින් හිරිහැර කරන්න, මරන්න අයිතියක් කාටවත් නෑ.
එහෙනම් මේ පුද්ගලයා සම්බන්ධ වගකීමට රජය අනිවාර්යයෙන් බැඳෙනවා. මේ පුද්ගලයාගේ ජීවත්වීමේ අයිතිය රජයට තියෙනවා.
පහුගිය කාලපරිච්ඡේදයේත් මේවා හරියට සිද්ධවුණා. මෛත්‍රීපාල සිරිසේන ආණ්ඩුව සමයේ කිරළ කැළේදී චාමර කියන කෙනා මැරුවාම අපි ඒකට විරුද්ධවත් පැමිණිල්ලක් දැම්මා. මේ ආණ්ඩුව බලයට පත් වූ පසුවත් සිදුවීම් ගණනාවක් වුණා. ලංකාවේ සමාජය අපරාධකරුවා කීවාම ඇතිවෙන ගර්හිත තත්වය පාවිච්චි කරලා තමයි වගකිවයුත්තන් බේරෙන්නේ. අපි මැරුවේ අපරාධකරුවෙක් නිසා ගැටලුවක් නැහැ කියලා ඔවුන් කියනවා. එහෙත් එහෙම බැලීම ලොකු විකෘති මානසිකත්වයක්.
දැන් අධිකරණයෙන් මිනීමරුවෙක් කියා ඔප්පු වූ කෙනෙක් පාර්ලිමේන්තු යනකොට ඒක සුජාතයි වගේ දෙයක් මිනිසුන්ට පේනවා.
සිරකරුවෙකුටත් අයිතිවාසිකම් තියෙනවා. ජීවත්වීමේ අයිතිය හැමෝටම තියෙන එකක්. අධිකරණයෙන් එල්ලා මරන්න නියම කළොත් ඒක වෙනම කාරණයක්. එහෙත් හැමෝටම ජීවත්වීමේ අයිතිය තියෙනවා.
පාතාලකාරයා කියලා පොලීසිය, රජය හඳුන්වාදෙන්නේ ප්‍රධාන හතුරෙක් නිර්මාණය කරන්නයි. එයාලා මාධ්‍යවලින් හතුරෙක් පෙන්වනවා. ඒ හතුරා මර්දනය කරන්නට හොඳම අය අපි කියලයි ඔය නොකියා කියන්නේ. ආණ්ඩුව පාතාලයේ වැඬේ කරන්න ඕනෑ නැහැ. ආණ්ඩුවක් කියන්නේ පාතාලයක් නෙවෙයි. පාතාලය අපරාධ කරන එක වෙනම කතාවක්. ආණ්ඩුවත් ඒ වැඬේම කරනවානම්, ඒක පිළිගන්න බැහැ.
2012 දී බන්ධනාගාරයේ සිදු වූ ඝාතනවලදී කටුගෙයි කඩුව ගත්ත සමීර මලික් කියන කෙනා උසාවියේදී රහස් ප්‍රකාශයක් දෙන බව කීවා. එහෙම කියලා ප්‍රකාශය දෙන්න කලින් බන්ධනාගාරයේ ඝාතන සිද්ධවුණා. ඒ මොහොතේ මලික් ඝාතනයට ලක් වුණා. මෙවැනි සිදුවීම් නතර විය යුතුයි.
මෙයෙම පොලීසියත් ඝාතනය කළාම අපරාධ තවත් වැඩි වෙනවා. මේ පුද්ගලයන්ගේ සහෝදරයන් හිටියොත්, පළිගැනීමට පෙළඹෙනවා. එතකොට තවත් අපරාධ සිද්ධවෙනවා. අනෙක මේ මිනිසුන් රාජ්‍යයෙන් නොතකා හැරීමත් බරපතල තත්වයක්. ඔවුන්ට නීතිය සමාන නැත්නම්, ඔවුන් තව තවත් නීතිවිරෝධී පැත්වලට යොමු වෙනවා.
අපි ශ්‍රී ලංකා මානව හිමිකම් කොමිෂන් සභාවට මේ පිළිබඳ පැමිණිල්ලක් කරන්න බලාපොරොත්තු වෙනවා. ඒ වගේම මේ සම්බන්ධයෙන් මූලික අයිතිවාසිකම් පෙත්සමක් ගොනු කරන්නත් බලාපොරොත්තු වෙනවා. අපට චරිතය වැඩක් නෑ. අද ඔහුට සිද්ධවෙන දේ හෙට මාධ්‍යවේදීන්ටත්, ක්‍රියාකාරීන්ටත්, අනෙකුත් පුරවැසියන්ටත් සිද්ධවෙනවා. මේ වෙලාවේ ශ්‍රී ලාංකීය සමාජය නිහඬතාවකින් හිටියාට, ඒක අනුමැතිය දීමක් බව අපි හිතන්නේ නැහැ. මිනිසුන්ගේ සිත් තුළ තියෙන විරෝධය එළියට දාන්න බැරිවයි දැන් ඉන්නේ.
දැන් තත්වය මෙහෙම නම්, 20 වන සංශෝධනය සම්මත කරගත්තොත් කොහොම කටයුතු කරයිද කියලා හිතාගන්නත් අසීරුයි.■