ආණ්ඩුවේ මත්ද්‍රව්‍ය මර්දන ව්‍යාපෘතිය නිල වශයෙන් පසුගිය සතියේ ආරම්භ විය. එය නම්කර තිබෙන්නේ ‘ඉවත් වෙනු’ ලෙස ය. ලංකාවේ මත්ද්‍රව්‍ය ජාවාරම පැතිරීමත්, රටේ විශාල පුද්ගල කොටසක් මත්ද්‍රව්‍යවලට ඇබ්බැහි වී සිටීමත් නිරීක්ෂණය කරන විට, එම ව්‍යසනය මැඬීමේ ව්‍යාපෘතියකට එළඹීම හැර වෙනත් දෙයක්, තමන්ගේ ප්‍රතිපත්ති ප්‍රකාශනවල නැතිවා වුණත්, ආණ්ඩුවට කළ නොහැකි ය. ඒ නිසා රටේ කළ යුතු තීරණාත්මක ක්‍රම වෙනසක කාර්යය පසෙක තබා හෝ ආණ්ඩුව මේ සඳහා පිය තැබීම තේරුම් ගත හැකි ය. මේ පියවරෙහි අවසාන ප්‍රතිඵලය ලෙස මත්ද්‍රව්‍යවලින් තොර ලංකාවක් බිහිවීම අප කාගෙත් බලාපොරොත්තුව ඉටුවීමකි.
පසුගිය කාලය තුළ, ලංකාවේ මත්ද්‍රව්‍ය ජාවාරම්වලට සම්බන්ධ ප්‍රධාන පෙළේ නායකයන් යැයි කියන, විදේශ රටවලට පැනගොස් සිටි පුද්ගලයන් කිහිප දෙනකුම අත්අඩංගුවට ගෙන ලංකාවට ගෙනඒමට ආණ්ඩුව සමත් විය. එය පසුගිය කිසි ම ආණ්ඩුවක් කාලයේ නොතිබුණු වැදගත් වර්ධනයකි. දැන් අත්අඩංගුවේ සිටින ඔවුන්ගෙන් ලබාගන්නා තොරතුරු, මත්ද්‍රව්‍ය ව්‍යසනය මැඬලීමේ දී ආණ්ඩුවට ඉතා ප්‍රයෝජනවත් වනු ඇත.
ලංකාවේ මත්ද්‍රව්‍ය මර්දනය කිරීමේ රජයේ ව්‍යාපෘති ගැන කතා කරන විට උදාහරණ දෙකක් අප ඉදිරියේ තිබේ. එකක්, වර්තමාන ආණ්ඩුවේ ‘ඉවත් වෙනු’ ව්‍යාපෘතියයි. අනෙක, රනිල් වික්‍රමසිංහ ආණ්ඩුවේ ‘යුක්තිය’ මෙහෙයුමයි. මේ දෙකම අරමුණු කර ගත්තේ මත්ද්‍රව්‍ය මර්දනය වුණත්, යුක්තිය මෙහෙයුම හා කිසිසේත් සමාන නොවන ලෙස ඉවත් වෙනු ව්‍යාපෘතිය පවත්වාගෙන යෑම මේ ආණ්ඩුවේ වගකීමයි.
යුක්තිය පටන්ගත්තේ එවකට වැඩ බලන පොලිස්පති දේශබන්දු තෙන්නකෝන් හා මහජන ආරක්ෂාව බාර කුප්‍රකට ඇමති ටිරාන් අලස්ගේ පෞද්ගලික උන්නතිකාමී දේශපාලන වුවමනාවට ය. රනිල් වික්‍රමසිංහ ජනාධිපතිවරයා ද බිත්තියට හේත්තු කරමින්, විවිධාකාර චෝදනා ලත් දේශබන්දු තෙන්නකෝන් පොලිස්පති පුටුව දක්වා ටිරාන් අලස් විසින් ගෙනෙන ලද්දේ, මත්ද්‍රව්‍ය මර්දනය කිරීමට ඔහු නැතිව ම බැරි බව ජනාධිපතිවරයාට පෙන්වමිනි.
එහෙත් යුක්තිය තුළ සිදුවුණේ රැහැන්වලින් මුදාහරින ලද දඩබල්ලන් පිරිසක් ලෙස සිත් සේ හැසිරෙමින්, මිනිසුන්ගේ අයිතිවාසිකම්වලට බරපතළ හානි සිදු කරමින්, නීතියේ පාලනය බිංදුවට බස්සමින් හැසිරෙන පොලිස් කණ්ඩායම් බිහිවීමයි. ඔවුන් විසින් අත්අඩංගුවට ගන්නා ලදැයි කියන මත්ද්‍රව්‍ය හා පුද්ගලයන් පිළිබඳ සංඛ්‍යා ලේඛන දිනපතා ම වාගේ පොලිස් මාධ්‍ය ප්‍රකාශක විසින් මාධ්‍යයට නිකුත් කරන ලදි. පොලිසියටත් ඇමතිටත් වුවමනා වුණේ, මේ සංඛ්‍යාලේඛන මගින් විශාල මත්ද්‍රව්‍ය මර්දනයක් තමන් විසින් ක්‍රියාත්මක කෙරෙමින් පවතින බව මහජනතාවට ඒත්තු ගැන්වීමයි. එහෙත් ඒ කියන තරමට මත්ද්‍රව්‍ය මර්දනයක් සිදු නොවූ බව ද, පුනරුත්ථාපනය යනුවෙන් පල රහිත විකාරයක් පවත්වාගෙන යන ලද බව ද, අල්ලා ගන්නා ලද්දේ එදිනෙදා මත්ද්‍රව්‍ය සුළු මාත්‍රාවක් පරිභෝජනයට ගන්නා සමාජයේ පහළ ම කොටස්වල පුද්ගලයන් බව ද යනු ඒ කාලයේ ජනමාධ්‍යවේදීන්ට දැනගන්නට ලැබුණු දේ ය. අවසානයේ බෙරේ පලුවකුත් තිබුණේ නැත.
වත්මන් ආණ්ඩුවේ මත්ද්‍රව්‍ය මර්දනය, පරණ ආණ්ඩුවේ මත්ද්‍රව්‍ය මර්දනයෙන් වෙනස් එකක් බවට පෙන්වීම අත්‍යවශ්‍ය ය. එහෙත් අදත් අප දකින්නේ, දිනපතා අත්අඩංගුවට ගත් මත්ද්‍රව්‍ය හා පුද්ගලයන් ගැන පරණ පන්නයේ ම සංදර්ශනාත්මක තොරතුරු පොලිස් මාධ්‍ය කොට්ඨාසයෙන් නිකුත් කරන බවයි. මහජන අවධානය හා ආකර්ෂණය සම්බන්ධයෙන් එය වැදගත් වන නමුත්, ඇත්ත මත්ද්‍රව්‍ය මර්දනයකට ඉන් එහා දේවල් ගොඩක් අවශ්‍ය ය. ඒවා සිදු නොවන තාක් මාධ්‍ය හරහා කරන ගිනිකණ වැටීම්වල ප්‍රතිඵලයක් නැත.
මත්ද්‍රව්‍ය මර්දනය ගැන විරුද්ධ වන කිසිවකු මේ සමාජයේ සාමාන්‍ය සාධාරණ මිනිසුන් අතර සිටිනවා යැයි කිව නොහැකි ය. එහෙත් ආණ්ඩුව මත්ද්‍රව්‍ය මර්දනය කරන හැටි ගැන අවදියෙන් බලා සිටින පිරිසක් ද සිටින බව අමතක නොකළ යුතු ය. ඒ, මත්ද්‍රව්‍ය ජාවාරම්කරුවන් වත්, මත්ද්‍රව්‍ය පාරිභෝගිකයන් වත්, මත්ද්‍රව්‍ය වළල්ලේ සාමාජිකයන් වත් නොවේ. රටේ නීතියේ පාලනය ගැන ද උනන්දු වන විචාරාත්මක ජනතාව ය.
ආණ්ඩුවක් විශාල ව්‍යාපෘතියක් සියලු වැර යොදා ක්‍රියාත්මක කරන විට. ඊට එරෙහිව සිතීම පවා දුෂ්කරය. එවැනි විටෙක, සාතිශය බහුතරය ඉන්නේ එක පැත්තක ය. එහෙත්, ආන්ඩුවේ ක්‍රියාමාර්ගය හරිද වැරදිද කියා මැන ගත හැක්කේ ඒ පැත්තට පිටතින් නොසිටින, සමාජයේ විචාරාත්මක පිරිස, මාධ්‍ය කියන- කරන දේ සැලකිල්ලට බඳුන් කිරීමෙනි.
