ආණ්ඩුවට රණවිරු ගායක් නැතිනම්..

මැයි 19 වැනිදා ඊනියා රණවිරු සැමරුම මුල් කරගෙන හටගත් ආණ්ඩු විරෝධී ‘දේශප්‍රේමී’ කැරැල්ල තවමත් අවසන් වී නැත.
මේ සතියේ ඊට අලුතෙන්ම එකතු වී තිබෙන්නේ හිටපු නාවුක හමුදා ප්‍රකාශක ඩීකේපී දසනායකය. පසුගිය කාලයේ එළි පෙහෙළියේ නොසිටි ඔහු මේ සතියේ ඉංග්‍රීසි ඉරිදා පුවත්පතකට ප්‍රධාන සිරස්තලය සපයා තිබුණි. යූටියුබ් නාලිකාවකට එකතු වී වර්තමාන ආණ්ඩුවේ ‘දේශද්‍රෝහී’ ක්‍රියා විවේචනයද කළේය.

මේ පුද්ගලයා, යහපාලන ආණ්ඩු කාලයේ, කාලයක් රිමාන්ඩ් බන්ධනාගාරගතවී සිටියේ, 2008-2009 කාලයේ ශිෂ්‍යයන් ඇතුළු 11 දෙනකු කප්පම් සඳහා පැහැරගෙන ගොස් ඝාතනය කර, සිරුරු අතුරුදහන් කිරීමේ අපරාධයේ සැකකරුවකු වශයෙනි. පසුව ඔහුටත් වසන්ත කරන්නාගොඩ හිටපු නාවුක හමුදාපතිවරයාටත් විරුද්ධව මහාධිකරනයේ නඩු පවරා තිබිණි.
ඒ අතරේ ගෝඨාභය රාජපක්ෂ බලයට පැමිණියේය. ඔහු උපාලි අබේරත්නගේ ප්‍රධානත්වයෙන් ජනාධිපති කොමිසමක් පත්කර 2015-2019 කාලයේ සිදුවුණා යැයි කියන ඊනියා දේශපාලන පළිගැනිම් ගැන ඊට පැමිණිලි කරන්නැයි කීවේය. මුලින්ම ඊට පැමිණිලි කළ අය අතර ඩීකේපී දසනායකද විය. හැම අතින්ම ව්‍යාජ, අපකීර්තිමත් ‘කැළෑ’ කොමිසමක් වුණු එයින් ඩීකේපී දසනායක ඇතුළු රාජපක්ෂ ආණ්ඩු කාලයේ විවිධ අපරාධවල යෙදුණු සියල්ලෝ ‘නිfදාස් හා නිදහස්’ බවට පත්කෙරුණාහ. ඔවුන්ට විරුද්ධව මහාධිකරණයේ පවරා ඇති නඩුද ඉල්ලා අස්කරගන්නා ලෙස නීතිපතිට කොමිසම විසින් නියම කරන ලදි. ඒ අනුව දසනායකට විරුද්ධව තිබෙන නඩුද ඉවත්කළාදැයි පැහැදිලි නැත.

කෙසේ වෙතත්, උපාලි අබේරත්නගේ කැළෑ කොමිසමෙන් දුන් තීන්දු රාශියක් මේ වන විට ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය විසින් බල රහිත කරනු ලැබ තිබේ. ඊයේ පෙරේදා අලුතින්ම එසේ බල රහිත කළේ, අල්ලස් කොමිසමේ හිටපු අධ්‍යක්ෂ ජෙනරාල් දිල්රුක්ෂි වික්‍රමසිංහට එරෙහිව දුන් මෙම කොමිසමේ තීන්දුවයි.

ඩීකේපී දසනායකත් කරළියට නැඟීමෙන් පෙනෙන්නේ, ආණ්ඩුවට විරුද්ධව ඊනියා දේශප්‍රේමීන්ගේ පෙරමුණක් වේගයෙන් ගොඩනැගෙමින් තිබෙන බවය. ඒ පෙරමුණට, රාජපක්ෂ ආණ්ඩු කාලයේ යුද්ධය වෙනුවෙන් පෙනීසිටි, යුද්ධ කළ, යුද සමයේ වෙනත් අපරාධද ගසාකෑම්ද කළ විවිධාකාර පිරිස් එක මිටට එකතුවී සිටින, එකතු වෙමින් සිටින බව පෙනේ.

ජාතික ජන බලවේග ආණ්ඩුව පැරදවීමට දැන් ඔවුන් මුවහත් කරන්නේ ඊනියා දේශප්‍රේමයේ හා ජාතිවාදයේ ආයුධයි.
ඊනියා රණවිරු දිනයේදී, මුලින් සසහභාගි නොවීමට ජනාධිපතිවරයා තීරණය කර තිබීමත්, පසුව එහි ගොස් ජනාධිපතිවරයා කළ දියුණු හා සාමකාමී කතාවත්, ඔහු කිසි තැනක රණවිරු යන වචනය පාවිච්චි නොකිරීමත්, සෙබළුන් හා හමුදා නිලධාරීන් යන්න යෙදීමත්, යුද්ධය විනාශයක් බව කීමත්, මේ උදවියට හොඳටම රිදෙන දේවල් බවට පත්වී තිබේ. අපට අනුව නම්, රණවිරුවන් කිව්වත්, සෙබළුන් කිව්වත් ඒ ඕනෑම යෙදුමකින් හැඳින්වෙන්නේ රාජ්‍යයේ ආයුධ සහිත මර්දන හස්තයයි. කවුරු දන්නේ නැතිවුණත් ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ අවස්ථා තුනකදීම ඒ ගැන දැනගෙන සිටියේය. (දකුණේ කැරලි දෙකකදී හා උතුරේ කැරැල්ලේදී.)

එහෙත් එහි උත්ප්‍රාසයක්ද තිබේ. මහින්ද රාජපක්ෂ බලයට ගෙනඑන්නට 2005දී පෙරමුණ ගත් ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ අදත් කියන්නේ, රාජපක්ෂ ජනාධිපතිවරයා යුද්ධය සඳහා තල්ලු කළේ තමන් බවයි. බර අවි යොදා පහරදී දමිළ ත්‍රස්තවාදය හා බෙදුම්වාදය පරාජය කළ යුතුයැයි කීවේ තමන් බවයි. ඒ ගැන සිය මරණයට පෙර රූපවාහිනි සාකච්ඡාවකදී මතක් කළ ජවිපෙ හිටපු නායක සෝමවංස අමරසිංහ කීවේ, ‘අපි ගහන්න කිව්වාම මහින්ද රාජපක්ෂ ඇහුවා මොන ලබ්බෙන්ද ගහන්නේ කියලා. අපි කිව්වා තියෙන ලබ්බකින් හරි ගහන්න කියලා’ යනුවෙනි. මහින්ද රාජපක්ෂද මේ කතාවම කියනු පසුගිය කාලයේ සමාජ මාධ්‍යවල හුවමාරු වූ වීඩියෝවකින් පෙනිණි.

උත්ප්‍රාසය නම්, එසේ මහින්ද රාජපක්ෂ යුද්ධය සඳහා ඇදගෙන ගිය ජවිපෙ/ජාජබ ආණ්ඩුවකටම, රණවිරු නාමයෙන් ගැලවීමට අවස්ථාව ලැබීමයි. එය අගය කළ යුතු දියුණුවකි. ප්‍රගතිශීලි තීන්දුවකි.

2015 යහපාලන ආණ්ඩුව මැයි 18 වැනිදා ‘යුද්ධයේ විජයග්‍රහණය’ සැමරීම අත්හැරීමේ විශිෂ්ට තීරණය ගත් නමුත්, ඉන් ඉදිරියට රණවිරු රැහැනෙන් මිදීමට තරම් ඔවුන්ට දිරියක් තිබුණේ නැත. අනෙක් අතට, ජාතික ජන බලවේගය, සිය මැතිවරණ ජයග්‍රහණය සඳහා රාජපක්ෂලා යොදාගත් පෙරමුණු දෙකක් තීක්ෂ්ණ ලෙස යොදාගත්තේය. එකක් විශ්‍රාමික හමුදා නිලධාරීන්ය. අනෙක භික්ෂූන්ය. ලංකාවේ සාමය සඳහා ඉදිරි පියවරක් තැබූ හැම අවස්ථාවකදීම, ඊට හරහට හිටි පසුගාමී පෙරමුණු දෙකකි මේ. පුද්මයකට මෙන්, ජාජබ ආණ්ඩුවේ ‘රණවිරු’ ප්‍රතික්ෂේපය සම්බන්ධයෙන් මේ පෙරමුණු දෙකෙන් කිසිම විරෝධයක් පැනනැගුණු බවක් පිටතට නොපෙනිණ. ඊට වඩා තීරණාත්මක අවස්ථාවකදී එවැන්නක් සිදුවේදැයි පැහැදිලි නොමැති මුත්, තමන් සමගම සිටින මේ පසුගාමී පෙරමුණු දෙක හික්මවා ගන්නට ජාජබ සමත් වී නම් එය විශාල ජයග්‍රහණයකි. එයින්, තවත් කාර්යයක් පහසු කරවයි. එනම්, ආණ්ඩුවට පිටතින් සිටින ඊනියා රණවිරුවන් හා අන්තවාදී භික්ෂු බලවේගවලට එරෙහිව යාමයි. එම පසුගාමී බලවේගවලට ප්‍රතිචාර දක්වන්නට ආණ්ඩුවේම මේ බලවේග දෙක යොදාගත හැකි නම්, අභියෝගය සෑහෙන දුරකට ජයගත්තා ද වෙයි.

එහෙත් රණවිරු නම නොයෙදීම, යුද්ධය විනාශයක් යැයි කීම යනාදිය පමණක් ඓතිහාසික ප්‍රශ්නයකට පිළිතුර නොවේ. ඒ අර්ථයෙන් මේ ආණ්ඩුව සිටින්නේ රාජපක්ෂ චින්තනයේම පශ්චාත් ප්‍රකාශනයක් ලෙසය. එනම්, ඉහත කී වාගාලංකාරවලට වඩා ප්‍රායෝගික කිසිවක් ආණ්ඩුවෙන් පෙන්නුම් නොකෙරෙන බවයි.

2024 මහමැතිවරණයේදී ජාජබ සමග සිට උතුරු නැගෙනහිර දෙමිළ ජනතාව දැන් ඔවුන්ගෙන් මුළුමනින්ම පාහේ ගිලිහී තිබේ. ඒ නිසා දමිළ ඡන්දදායක පදනම වෙනුවෙන් විශේෂ යමක් කරන්නට, සලකන්නට ආණ්ඩුවට විශේෂ පෙළඹවීමක් ද නැති බව තේරුම් ගැනීමට සිදුවේ.

ඒ අතර, ජනවාර්ගික ප්‍රශ්නය සම්බන්ධයෙන් ආණ්ඩුවේ පිළිතුර, එනම් ‘හැමෝටම නීතියෙන් සමානව සලකන රටක්’ යන්න ප්‍රායෝගික නොවන බවද පැහැදිලිව පෙනේ.

කොහොම වුණත්, ආණ්ඩුව දැන් මුහුණ දී තිබෙන තත්වය බැරෑරුම් එකකි. එක පැත්තකින් හැම විටම සිදුවන්නාක් මෙන් තමන්ගේම අතීතයට එරෙහිව සිටගත යුතුය. මේ වෙලාවේ ආණ්ඩුවේ අතීතය සංකේතවත් කරන්නේ ජනතා විමුක්ති පෙරමුණයි. එය, දමිළ අයිතිවාසිකම් විරෝධී, ඒකීය රාජ්‍යයක් කෙරෙහි යොමුවුණු, බලය බෙදාහදාගැනීම පිටුදකින, බොහෝ දුරට අන්තවාදී අධිකාරවාදී දේශපාලන සංවිධානයකි. රාජපක්ෂ ආණ්ඩු කාලය ඔවුන්ට පහසු විය. දැන් ජවිප, ජාජබ වීම නිසා තත්වය වෙනස් වී තිබේ. ජවිපෙ ස්ථාවරයට පිටින්, ජනවාර්ගික ප්‍රශ්නයට ඉදිරිගාමී විසඳුමක් ඉල්ලා සිටින බලවේගද ජාජබ සමග එකතු වී තිබේ.

සිවිල් යුද්ධය හා රණවිරුවන් ගැන කතාකරන හැම විටකම ජිනීවාහි එක්සත් ජාතීන්ගේ මානව හිමිකම් කවුන්සිලය ඈඳී එයි. ජාජබ ආණ්ඩු පත්වූ විගසම වාගේ පසුගිය අවුරුද්දේ පැවැති මානව හිමිකම් කවුන්සිල සැසිවාරයේදී, ලංකාව සම්බන්ධයෙන් කවුන්සිලය ගෙන ඇති පරණ තීරණවලට දැඩි ලෙස මාලිමා ආණ්ඩුව විරුද්ධ විය. ලංකාවේ සිවිල් යුද්ධයේ අවසාන කාලයේ සිදුවණු මානව අයිතිවාසිකම් කඩවීම් ගැන තොරතුරු එකතු කරන්නට මානව හිමිකම් මහ කොමසාරිස් කාර්යාලයට අනුබද්ධව පිහිටුවා තිබන විශේෂ කාර්යාලයට, රාජපක්ෂ- වික්‍රමසිංහ ආණ්ඩු වෙන්ම ජාජබ ආණ්ඩුවද එක හෙළා විරුද්ධ විය. ඔවුන් කවුන්සිලයට කීවේ, රට තුළම යුක්තිය පසිඳලීමේ යාන්ත්‍රණයක් පිහිටුවන බවත්, සත්‍ය හා සංහිඳියා කොමිසමක් පිහිටුවන්නට බලාපොරොත්තු වන බවත්ය.

අවාසනාවකට මේ කිසිවක් මේ වන තුරු ආණ්ඩුව ක්‍රියාත්මක කොට නැත. ඒ ආණ්ඩුවේ බලවත් පාර්ශ්වයේ එනම් ජවිපෙහි, ලේවලටම කාවැදී තිබෙන අතිත ජාතිකවාදී විසබීජ නිසාය.

රට තුළ පිහිටුවන යුක්තිය සෙවීමේ යාන්ත්‍රණයක් අසාර්ථක වන බව නැවත නැවත කිව යුතු නොවේ. ලංකාවේ අය යොදා කරන එවැනි යුක්තිය සෙවීමක් ගැන දමිළ ජනතාවගේ විශ්වාසය නැති බව, පසුගිය කාලය පුරාම, ජාත්‍යන්තර විමර්ශනයක් පැවැත්වීම සඳහා ඔවුන්ගෙන් ඉදිරිපත් වුණු ඉල්ලීමෙන් පැහැදිලි වෙයි. ජාත්‍යන්තර විමර්ශනයක් යනු, පිටරට විනිසුරුවරුන් පවත්වන නඩු විභාගයක් නොවේ. ලංකාවේද, පිළිගත් වෙනත් රටවලද විනිසුරුවරුන්ගේ සහභාගිත්වයෙන් සිදු කෙරෙන විමර්ශනයකි. මෙය කිසිසේත් යුක්තිය ඉටුවීමට බාධාවක් නොවේ. පිටරටවල න්‍යාය පත්‍රවලට රට යටත්වීමක්ද නොවේ. කොහෙන් ආවත් මේ විනිසුරුවරුන් කටයුතු කළ යුත්තේ ලංකාවේ එවැනි විමර්ශනයක් සඳහා සකස් කරන නීති රාමුවක් තුළය. නඩු ඇසුවද එය කළ යුත්තේ, මුලින් එකඟ වන නීති රාමුවක් තුළය. එයින් අගතියක් සිදුවන්නට තිබෙන ඉඩකඩ අවම වන බව ලෝකය ගැන අවදි දැක්මක් තිබෙන ඕනෑම කෙනකුට පැහැදිලි වනු ඇත. විදෙස් විනිසුරුවරුන්ගේ සහභාගිත්වයෙන් කෙරෙන එවැනි විමර්ශනයක් ගැන ලංකාවේ තිබෙන්නේ අන්තවාදී, පදනම් විරහිත විරෝධයකි. හරියට රාජ්‍ය නොවන සංවිධාන හෙවත් එන්ජීඕ ගැන සමස්තයක් හැටියට රටේ තිබෙන අන්තවාදී විනිශ්චය වාගේය.

ජාජබ ආණ්ඩුව ජිනීවාවලට කළ ප්‍රකාශය තවමත් ක්‍රියාවට නංවා නැති නමුත්, මේ සැප්තැම්බරයේ ඒ පිළිබඳ වාර්තා කිරීමට සිදුවන ඊළඟ සැසිවාරය පැවැතවෙයි. එහිදී ආණ්ඩුව කුමක් කියන්නට ඉන්නවාදැයි කිසිවකු දන්නේ නැත.

ආණ්ඩුවට අවශ්‍ය වී තිබෙන්නේ මෙවැනි දේශීය හා ජාත්‍යන්තර වශයෙන් දැවෙන ප්‍රශ්නවලට පිළිතුරු සැපයීම නොවේ. තමන්ට පැහැදිලි ජයග්‍රහණයක් නැති පළාත් පාලන ආයතනවල අනිත් සභිකයන් බාගෙන බලය පිහිටුවන්නේ කෙසේද යන සිල්ලර ප්‍රශ්නවලට පිළිතුරු සැපයීමටය.

ඒ අතර, පළාත් පාලන ඡන්ද ප්‍රතිඵල ගැන මුසුප්පු වන ජාජබ ආණ්ඩුව පළාත් සභා මැතිවරණ තවත් කල් දමනු ඇතැයි සාධාරණව සිතිය හැකිය. රටේ දමිළ ජනතාව සමග හොඳ හිත ඇතිකරගැනීමට අවශ්‍ය නම්, නොවලහා කළ යුතු දෙයක් වන්නේ පළාත් සභා මැතිවරණ පැවැත්වීමයි. එහෙත්, නීතිමය බාධකයකටද හිරවී තිබෙන එය, තවදුරටත් තම දේශපාලන වුවමනාව අනුව කල්දැමීමට ජාජබ ආණ්ඩුව කටයුතු කරනු බලා සිටිය හැකිය. එනයින් සංහිඳයා මාවතේ තවත් වැදගත් සන්ධිස්ථානයක් ආණ්ඩුවට මගහැරීමට නියමිතය.

ජාජබ ආණ්ඩුව 19වැනිදා ඊනියා රණවිරු සැමරුම පවත්වද්දී, 18 වැනිදා උතුරේ ඉතාමත් ඉහළින් ගැටුමේදී මියගිය දෙමළ තරුණයන් සැමරීම සිදුවිය. ප්‍රශංසා කටයුතු ලෙස, ආණ්ඩුව එම සැමරුම්වලට පොලිසිය ලවා කිසිම බාධාවක් නොකළේය. දෙමළ අයිතිවාසිකම් පිළිබඳ උනන්දුමත් පිරිසක් එකතුවී කොළඹ වැල්ලවත්තේ මුහුදු තීරයේ පැවැත්වූ ස්මරණ අවස්ථාවකට සිංහල බෞද්ධ අන්තවාදීන්ගෙන් තර්ජනයක් එල්ල වී තිබියදී, එය නිර්බාධීව පවත්වන්නට පොලිසිය උපරිම සහාය දීමද කැපීපෙනෙයි. එහෙත් මේ අවස්ථා දෙකම පසුගිය කාලයේදීද මේ විදියටම සිදුවුණු බව අමතක නොකළ යුතුය.

මුල්ලෙවයික්කාල් මුල් කරගෙන සිදුවූ ස්මරණයන් වැදගත් වන්නේ, තවමත් දමිළ ජනතාවගේ චින්තනය තුළින් ඔවුන්ගේ සමීපතමයන් අතීතයේ නියුක්තවූ අයිතිවාසිකම් සටන පිළිබඳ මතකය හා ගෞරවය ගිලිහී නොමැති බව ඉන් පෙනීයාම නිසාය. ඝාතනය වූ, අතුරුදහන් කරන ලද, සටන්කාමී දමිළ තරුණයන් සිහිකරන්නට පැමිණියේ ඔවුන්ගේ මව්පියවරුන් වැඩිහිටියන් වැනි ඉහළ පරම්පරාවේ අය පමණක් නොවේ. හිරිමල් යොවුන් වියේද, ළමා වියේද පිරිස් එහි සිටියහ. එයින් තේරුම් ගත යුත්තේ, සිවිල් යුද්ධයේදී දමිළ ජනවතාවට සිදුවුණු හානිය කිසිවකුට අමතක නැති බවයි. උතුරේ හෝ දකුණේ හෝ වේවා, පක්ෂයක් හෝ දේශපාලන බලවේගයක්, ‘ඔවුන්ට අතීතය අමතක වන තුරු බකං නිලාගෙන සිටීමේ’ පිළිවෙතක් අනුගමනය කරන්නට බලාපොරොත්තු වෙනවා නම්, එය සාර්ථක නොවන බව මේ සමූහගතවීම්වලින් පෙනේ.

ඒ නිසා, රණවිරු ගායෙන් ආණ්ඩුව ඉවත් වන ගමන්ම, කළ යුතු තවත් තීරණාත්මක දේවල්වලට යොමු විය යුතුය. මැයි 19 වැනිදාට වැටෙන ඊනියා රණවිරු සැමරුම නවත්වන්නට බැරි නම්, එය සාමූහිකව ගැටුමෙන් මියගිය සිංහල, දමිළ, මුස්ලිම් යනාදි සියලුම සන්නද්ධ තරුණ තරුණියන්, සිවිල් වැසියන් සමරන සාමූහික ස්මරණ දිනයක් බවට පත්කළ යුතුය. ආණ්ඩුවකට එය බැරි දෙයක් නොවේ.

ඊළඟට, ඒ සමස්ත ‘විනාශය’ හා අහිමිවීම් සංකේතවත් කරන පොදු ස්මාරකයක් පිහිටුවීම කළ හැකිය. සිවිල් ගැටුමට හේතු සොයන්නට හා සංහිඳියාවට අවශ්‍ය දේ යෝජනා කරන්නට පසුගිය කාලයේ ආණ්ඩු විසින් වරින්වර පත්කරන ලද සියලුම කමිටුවල පොදු නිර්දේශයක් වූයේ එවැනි පොදු ස්මාරකයක් පිහිටුවීමයි. රනිල් වික්‍රමසිංහ ජනාධිපතිවරයා එවැන්නක් පිහිටුවීම සඳහා උනන්දුමත් අයගේ අදහස් විමසීමට මහාචාර්ය චන්ද්‍රගුප්ත තේනුවරගේ ප්‍රධානත්වයෙන් කමිටුවක් පිහිටුවා තිබුණු අතර, ඔවුන් රට වටා යමින් එකතු කර ඇති අදහස්වලින් අවශ්‍ය නම්, එම ක්‍රියාන්විතය ආරම්භ කළ හැකිය. ඒ සඳහා ආණ්ඩුවට තිබිය යුත්තේ කුහක ලෙස අනිකුත් සියල්ලන් බැහැර කරන කල්පනාවක් නොව, සියල්ලන් එකතු කරගන්නා දියුණු මොළයකි.
පළාත් සභා ඡන්දය පැවැත්වීම, සත්‍ය හා සංහිඳියා කොමිසම පත්කරනවා නම් එසේ කිරීම, අතුරුදන්වූවන්ගේ කාර්යාලය හා වන්දි පූරණ කාර්යාලය කාර්යක්ෂමව පවත්වාගෙන යාම, යුක්තිය ඉල්ලා සිටින මිනිසුන්ට, එනම් තම දරුවන්ට වූයේ කුමක්දැයි නොදැන ඒ ගැන තොරතුරක් ඉල්ලා අවුරුදු ගානක් උපවාසයේ යෙදෙන මව්වරුන්ට ඒ ගැන තොරතුරු ලබාදීම, නීති විරෝධී ඝාතන හා අතුරුදහන් කිරීමේ අපරාධ කළ අයට නීතිය ක්‍රියාත්මක කිරීම, ත්‍රස්තවාදය වැළැක්වීමේ පනත අහෝසි කිරීම, මෙවැනි වැරදි නැවත ඇතිවීම වැළැක්වීම සඳහා අවශ්‍ය වන සුළුතර ජනතාව සමග බලය බෙදාහදාගැනීමට අවශ්‍ය ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාමය හා නීතිමය ප්‍රතිසංස්කරණ ගෙනඒම එවැනි බැරෑරුම් පියවර ඉන් ඉදිරියට අවශ්‍යය. එවැනි දේ කිරීමට මේ ආණ්ඩුවට කොතරම් නිරවුල් හා අධිෂ්ඨානශීලි මනසක් තිබේදැයි පැහැදිලි නැත.

එවැනි සැකයක් ඇතිවන්නේ, මාර්තු 25වැනිදා ඉඩම් අමාත්‍යාංශය විසින් නිකුත් කරන ලද, චක්‍රලේඛය නිසාය. උතුරේ ඉඩම් අක්කර 6000ක පමණ කොටසක අයිතිය පෙන්වන්නට දමිළ මිනිසුන්ට මාස 3ක කාලයක් තුළ බැරි නම්, එම ඉඩම් රජයට පැවෙරන බව කියූ ඒ චක්‍රලේඛය නිසා අලුත් අසහනයක් දමිළ මිනිසුන් තුළ නිර්මාණය විය. වාසනාවකට, දමිළ ජනතාවගෙන් නැගුණු විශාල විරෝධය හමුවේ ආණ්ඩුව එම චක්‍රලේඛය අවලංගු කොට තිබේ.

ආණ්ඩුව ඉදිරියට අඩියක් තිබ්බත්, අඩි තුන හතරක් පස්සට තබන බව පෙනෙන්නේ මෙවැනි දේවල්වලිනි.