නොවැම්බර් 14 වැනිදා ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය දුන් ඓතිහාසික තීන්දුවත් සමග ලංකාවේ රාජපක්ෂ දේශපාලනය අවසාන තීරණාත්මක අදියරට පැමිණ තිබේ. තෝරාගැනීම් කිසිවක් නැත. ඔවුන්ට තිබෙන එකම තෝරාගැනීම දේශපාලනයෙන් සමුගැනීමය. ඔවුන් එය නොකරන්නේ නම්, රටේ මහජනතාවගේ වගකීම වන්නේ, ඔවුන් දේශපාලනයෙන් පන්නා දැමීමය.
2005 ජනාධිපතිවරණයෙන් ජයගත් මහින්ද රාජපක්ෂ 2009 මැයි මාසයේ එල්ටීටීඊ සංවිධානය ආයුධ බලයෙන් පරාජය කිරීමෙන් පසු හඳුන්වා ගන්නා ලද්දේ ‘කුරිරු ත්‍රස්තවාදයෙන් රට මුදාගත් නායකයා’ හැටියටය. එදා සිට අද දක්වා කාලය තුළ ශාරීරිකව මෙන්ම මානසිකව දරුණු ලෙස පිරිහී සිටින මහින්ද රාජපක්ෂ, අදත් අත් නොහැර දේශපාලනයේ එල්ලී සිටියි. ඔහුගෙන් පසු සහෝදර ගෝඨාභය රාජපක්ෂ රටේ ජනාධිපතිවරයා බවට පත්වුණු අතර, ඔහුගේ ජනාධිපති අපේක්‍ෂකත්වය ප්‍රකාශයට පත්කළ දින, ගෝඨාභය රාජපක්ෂ අතින් අල්ලාගෙන වේදිකාවට කැන්දාගෙන ආවේ, මහින්ද රාජපක්‍ෂය. ගෝඨාභයගේ ආණ්ඩුවේ අගමැති වුණේ මහින්ද රාජපක්‍ෂය. මුදල් ඇමති වුණේද ඔහුය. පසුව බැසිල් රාජපක්ෂ මුදල් ඇමති වුණේය. මේ විදියට එකකු පිටුපස එකකු ලෙස රටේ පාලනයට ආ රාජපක්ෂ පවුලට ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ තීන්දුවෙන් ලැබී ඇති විරුදාවලිය වන්නේ ‘රටේ ආර්ථික ඝාතකයන්’ යන්නය. එම තීන්දුවට අනුව, රාජපක්ෂ පවුලේ තුන්බෑයන් ඇතුළු ඔවුන්ගේ අන්තේවාසික ඉහළ නිලධාරීන් පිරිස, ලංකාවේ දෙකෝටි විසි ලක්‍ෂයකට වැඩි මහජනතාවගේ මූලික අයිතිවාසිකම් කඩ කර තිබේ.
ලංකාව අද මුහුණ පා සිටින්නේ, එහි ඉතිහාසයේ දරුණුතම ආර්ථික අර්බුදයට බව හැම දෙනාම දනිති. 2019 සිට ප්‍රකාශමාන ලෙස ආරම්භ වූ එයින් අදටත් ගැලවෙන්නට හැකියාවක් ලැබී නැත. අර්බුදය යම් පමණකින් හෝ සමහන් කරගැනීම සඳහා ඇති පිළිතුරක් ලෙස ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදලට (අයිඑම්එෆ්) ගියත්, එම ක්‍රියාවලියද ගමන් කරන්නේ ඊට අදාළ වේගයෙන් නොවේ. අයිඑම්එෆ් සමග ඇතිකරගත් එකඟතා අවශ්‍ය පරිදි ඉටුකරන්නට නොහැකිවීම නිසා, දෙවන ණය වාරිකය තවමත් ලංකාවට ලැබී නැත.
එම එකඟතා ඉදිරියට ගෙනයන්නට මූලික කොන්දේසියක්ව පවතින විදේශීය සහ දේශීය ණය ප්‍රතිව්‍යුහගතකරණය තවමත් තිබෙන්නේ අවිනිශ්චිත අවධියකය. චීනය ඇතුළු විදේශීය ණය හිමියන් ඒ ගැන විවිධ පොරොන්දු දී තිබුණත් ඒවා ප්‍රායෝගික වශයෙන් ක්‍රියාත්මක වන්නේ නැති තරම්ය. එක්කෝ ක්‍රියාත්මක වන්නේ ඉතා හෙමිහිටය. ඒ තත්වය, මූල්‍ය අරමුදලේ අවුරුදු හතරක විස්තීරණ ණය ක්‍රියාවලියට ඉතා අහිතකර ලෙස බලපා තිබේ. ඒ අතර රාජ්‍ය ආදායම් පරිපාලනය සම්බන්ධයෙන් ආණ්ඩුවේ අකාර්යක්‍ෂමතාවද ඊට බලපා තිබේ.
ජනාධිපතිවරයා පසුගියදා ඉදිරිපත් කළ 2024 වසර සඳහා වූ විසර්ජන පනත් කෙටුම්පතද, ඉදිරි ජනාධිපතිවරණය දෙස බලා ජනප්‍රිය මට්ටමේ අය වැය යෝජනා ගැන වැඩි අවධානයක් යොමු කළ එකක් මිස, මෙවැනි ආර්ථික අගාධයක සිටින රටක් ඇත්ත වශයෙන්ම ඉදිරිපත් කළ යුතු මට්ටමේ බැරෑරුම් අයවැය යෝජනා ඇතුළත් එකක් නොවන බව ආර්ථික විශේෂඥයෝ කියති.
මේ හැම දෙයින්ම පෙන්වා දෙන්නේ 2019 සිට ආරම්භ වූ ආර්ථික කඩාවැටීමෙන් ගොඩ ඒම වනාහි අතිශය අපහසු, බැරෑරුම් දෙයක් බවය. ළිප ගිනි මෙළැවෙන තෙක් දිය සැලියේ සිටින කකුළුවන් මෙන් ජනාධිපතිවරයාත්, ආණ්ඩුවත්, ආණ්ඩුවට හිතවත් උදවියත්, රටේ ජනතාවගෙන් සැලකිය යුතු කොටසකුත් සතුටෙන් සිටියත්, ලබන අවුරුද්දේදී, මීටත් වඩා ආර්ථික වශයෙන් දරුණු තත්වයකට රට වැටෙන්නට ඉඩ ඇති බවට පුරෝකථන දැනටමත් ඉදිරිපත් වී තිබේ.
නොවැම්බර් 14 වැනිදා මූලික අයිතිවාසිකම් පෙත්සම්වල තීන්දුවෙන් ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය කියන්නේ මේ මහා ආර්ථික අර්බුදයට වගකිව යුත්තන් වන්නේ හිටපු ජනාධිපති ගෝඨාභය රාජපක්ෂ, හිටපු මුදල් අමාත්‍යවරුන් වන මහින්ද රාජපක්ෂ, බැසිල් රාජපක්ෂ ඇතුළු පිරිස බවයි. හිටපු මහ බැංකු අධිපතිවරුන් වන අජිත් නිවාඩ් කබ්රාල්, මහාචාර්ය ඩබ්ලිව්.ඩී. ලක්ෂ්මන්, මුදල් අමාත්‍යාංශයේ හිටපු ලේකම් එස්.ආර්. ආටිගල, හිටපු ජනාධිපති ලේකම් පී.බී. ජයසුන්දර, ශ්‍රී ලංකා මහ බැංකුවේ මූල්‍ය මණ්ඩලය යන අය විසින් මූලික අයිතිවාසිකම් උල්ලංඝනය කර ඇති බව අගවිනිසුරු ජයන්ත ජයසූරිය ප්‍රමුඛ පංච පුද්ගල ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ විනිසුරු මඬුල්ලේ බහුතර විනිසුරුවරු, එනම් 4:1ක් ලෙස තීන්දු කළහ.
විනිසුරු මඬුල්ල සමන්විත වූයේ අගවිනිසුරු ජයන්ත ජයසූරියගේ සභාපතිත්වයෙන් හා මුර්දු ප්‍රනාන්දු, විජිත් මළල්ගොඩ, බුවනෙක අලුවිහාරේ, ප්‍රියන්ත ජයවර්ධන යන විනිසුරුවරුන්ගේ සාමාජිකත්වයෙනි. අගවිනිසුරු ජයන්ත ජයසූරිය ලියා තිබුණු බහුතර තීන්දුවට මුර්දු ප්‍රනාන්දු, විජිත් මළල්ගොඩ, බුවනෙක අලුවිහාරේ විනිසුරුවරුන් එකඟත්වය පළකර තිබුණු අතර, ප්‍රියන්ත ජයවර්ධන විනිසුරුවරයා ඊට පරස්පර මතයක සිටිමින් පෙත්සම් නිෂ්ප්‍රභ කළ යුතුයැයි වෙනම තීන්දුවකින් තීරණය කර තිබිණ.
අගවිනිසුරු ජයන්ත ජයසූරිය පෙන්වා දුන්නේ 2019 වසරේ නොවැම්බර් මාසයේ සිට 2022 වසරේ අගෝස්තු මාසය දක්වා කාල සීමාව තුළ ඉහත කී වගඋත්තරකරුවන් රට තුළ ආර්ථික අවපාතයක් මතුවිය හැකි බවට කරුණු වටහා ගෙන සිටි බවට පැහැදිලි වන බවයි. එහෙත් එම තත්ත්වය වැළැක්වීමට ඔවුන් නිසි පියවර නොගත් බව පැහැදිලිවන බවද ඔහු සඳහන් කර තිබිණ.
මේ නිසා, විදුලිය, ගෑස්, ඖෂධ ඇතුළු අත්‍යවශ්‍ය සේවාවන් අඛණ්ඩව හා අවශ්‍ය පරිදි සපයා ගැනීමට නොහැකි තත්ත්වයක් උද්ගතවී මහජනතාව මෙන්ම රටද දැඩි අගාධයකට ඇද වැටුණු බවත් ඔහු ලියූ තීන්දුවේ සඳහන් කර තිබේ. ‘මෙවැනි ආර්ථික අර්බුදයක් මතු විය හැකි බවට ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදල ඇතුළු ආර්ථික විශේෂඥයින් පුරෝකථන කර තිබියදීත් වගඋත්තරකරුවන් ඒ සම්බන්ධයෙන් සැලකිලිමත්ව කටයුතු කළ ආකාරයක් පෙනී නොයයි. ආර්ථික අර්බුදය මැඬලීමට තමන් සියලු ක්‍රියාමාර්ග ගත් බවට වගඋත්තරකරුවන්ප්‍රකාශ කළත් ඒවා පිළිගත නොහැකිය.’ නඩු තීන්දුවේ සඳහන් වෙයි.
විනිසුරුවරුන් අවධාරණය කරන්නේ ඉතාමත් වැදගත් දෙයකි. එනම්, මේ හැසිරීම හරහා වගඋත්තරකරුවන් මහජන විශ්වාසය හා භාරය කඩ කරමින් කටයුතු කර ඇති බවයි. ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව මගින් සහතික කර තිබෙන මූලික මිනිස් අයිතිවාසිකම් එමගින් ඔවුන් විසින් උල්ලංඝනය කරනු ලැබ තිබෙන බවත් තීන්දුවේ සඳහන් කර තිබේ.
මේ නඩු තීන්දුවේ ඉතාම වැදගත් කාරණය නම්, මහජතාව විසින් පත්කෙරෙන ඔවුන්ගේ නියෝජිතයන්, මහජනතාවට වගකීම හා වගවීම සිදුවිය යුතු බව එමගින් අවධාරණය කර තිබීමයි. පිටු 265කින් සමන්විත, බහුතර හා සුළුතර මතය ඇතුළත් දීර්ඝ නඩු තීන්දුවෙන් මේ වගවීම හා වගකීම පැහැදිලි කර තිබේ. රාජපබක්‍ෂලාට පමණක් නොව, රටේ අනෙක් දේශපාලනඥයන්ටද මෙම ත.ීන්දුවෙන් දෙන පනිවුඩය නම්, මහජනතාවගේ නියෝජිකතයන් වන, මහජනතාව විසින් තෝරාගැනුනු තමන් කටයුතු කල යුත්තේ මහජනතාව සමග ඇති ‘සමාජ ගිවිසුම’ කඩ නොවන පරිදි බවයි.
රටේ ආර්තික අර්බුදයක් පෙනි පෙනිත් එය සිදුවන්නට ඉඩ හැරීමෙන්, එය වළක්වයා ගැනීමට අවශ්‍ය පියවර නොගැනීමෙන් මෙන්ම වැරදි තීරණ ගැනීමෙන් මේ සමාජ ගිවිසුම හා ඊට අනුබද්ධ වගකීම හා වගවිම කඩකර ඇති බව ශ්‍රේෂ්ඨාදිකරණය කියයි. 2019 වසරේදී නීති විරෝධී ලෙස බදු සහන දීම හරහා රජයේ ආදායම් අඩු කර ගැනීම, එම බදු සහන ආපසු හැරවීමට අසමත් වීම, ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදලේ සහාය ලබා ගැනීම ප්‍රමාද කිරීම, රුපියලේ අගය සම්බන්ධයෙන් නිසි වේලාවට තීරණ නොගැනීම යනාදි වැරදි රාශියක් රාජපක්ෂ තුන්බෑයන්ගේ ආණ්ඩුව විසින් කරනු ලැබ ඇති බව ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය නිරීක්‍ෂණය කරයි.
මේ සම්බන්ධයෙන් පාර්ලිමේන්තුවේදී කතා කළ සමගි ජන බලවේගයේ මන්ත්‍රී ආචාර්ය හර්ෂ ද සිල්වා කිව්වේ, මේ පුද්ගලයන්ගේ ප්‍රජා අයිතිවාසිකම් ගැන පාර්ලිමේන්තුව සලකා බැලිය යුතු බවයි. ඔවුන් අතරින් දෙදෙනකු හිටපු ජනාධිපතිවරුන් හැටියට, අදාළ නීතිමය ප්‍රතිපාදන යටතේ, මහජනතාවගේ මුදලින් ආරක්‍ෂාව ඇතුළු වෙනත් සේවා ලබාගනිති. මහින්ද රාජපක්ෂ හිටපු ජනාධිපතිවරයා කොළඹ 7, විජේරාම මාවතේ පිහිටි සිය නිල නිවෙස, අවට ඉඩම්ද ඈඳා ගනිමින් විශාල කරගෙන නව ගොඩනැගිලි ඉදිකර ගත්තේ මෑත කාලයේදීය. ඔහුගේ අරමුණ ජීවත්වන තුරුම එම නිවසෙහි රජයේ වියදමෙන් නඩත්තු වීමය.
ගෝඨාභය රාජපක්ෂ, ජනාධිපතිධුරය දැරූ කාලයේ මිරිහානේ තම පෞද්ගලික නිවසේ ඊනියා අල්පේච්ඡ ජීවිතයක් ගතකරන බව පෙන්වුවත්, අදත් ඔහුට රජයේ නිල නිවසක් හා ඊට අදාළ පහසුකම් සැපයෙමින් තිබේ. මේ විදියට ඔවුන් තවමත් නඩත්තු කෙරෙන්නේ රටේ මහජනතාවගේ මුදලිනි. බැසිල් රාජපක්‍ෂට ආරක්‍ෂාව හා අනෙකුත් පහසුකම් ලැබෙන්නේද රජයෙනි. හර්ෂ ද සිල්වා කියන විදියට, ඔවුන්ගේ ප්‍රජා අයිතිවාසිකම් අහෝසි කළත් නැතත්, මහජනතාවගේ මුදලින් ඔවුන් තවදුරටත් නඩත්තු කළ යුතුද යන සාධාරණ ප්‍රශ්නය නැගිය යුතුය. මන්ද යත්, මේ පිරිස තනිව හා සාමූහිකව කර ඇත්තේ ලංකාව එහි ඉතිහාසයේ විශාලතම ආර්ථික අර්බුදයට ඇදදැමීමය. ඒ හරහා දෙකෝටියකට අධික ජනතාවකගේ මූලික මිනිස් අයිතිවාසිකම් කඩකිරීමය.
ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයට මූලික අයිතිවාසිකම් නඩුවකදී, සාධාරණ සහ යුක්ති සහගත තීරණයක් ලබාදිය හැකි නමුත් මේ තීන්දුවෙන් වගඋත්තරකරුවන් විසින් කිසිම වන්දි මුදලක් ගෙවනු ලැබිය යුතුයැයි සඳහනක් නැත. දැනගන්නට තිබෙන පරිදි පෙත්සම්කරුන්ද, මේවා මහජන සුබසාධනය වෙනුවෙන් ඉදිරිපත් කර තිබෙන පෙත්සම් නිසා පෞද්ගලිකව වන්දි මුදල් ඉල්ලා නැත. ඒ නිසා මේ සම්බන්ධයෙන් වන්දි ගෙවන ලෙස අධිකරණය විසින් නියෝග නිකුත් නොකරන බව සඳහන් කළ විනිසුරු මඬුල්ලේ බහුතර විනිසුරුවරුන් වගඋත්තරකරුවන් විසින් පෙත්සම්කරුවන්ට රුපියල් 150000 බැගින් නඩු ගාස්තු ගෙවිය යුතු බවට නියම කර ඇත.
2019 පාස්කු ප්‍රහාරය සම්බන්ධයෙන් වූ නඩු තීන්දුවේදී ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය විසින් නියම කරන ලද අතිවිශාල වන්දි මුදල ගැන සලකා බලන විට මෙතැනදී වගඋත්තරකරුවන්ට අප්‍රමාණ සහනයක් ලැබි තිබේ. ඒ සිදුවූ විනාශය සංසන්දනය හා අවප්‍රමාණය නොකරන නමුත්, පාස්කු ප්‍රහාරයෙන් සිදුවූ හානියට දස දහස් ගුණයකින් වැඩි හානියක් මේ පිරිස රටේ සමස්ත මහජනතාවට සිදු කර තිබේ. ඒ විනාශය තවමත් සිදුවෙමින් පවතියි. වගඋත්තරකරුවන් මේ වන විට ආණ්ඩු පාලනයෙන් විසිවී සිටියත්, ඔවුන් විසින් ඇතිකරන ලද විනාශයෙන් ගැලවෙන්නට තවමත් ක්‍රමයක් රටට නැත.
ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයේ මේ ඓතිහාසික තීන්දුවෙන් මහජනතාව ඉගෙන ගත යුතු පාඩම නම්, රාජපක්‍ෂලා වැනි ගැලවුම්කාරයන්ට, තමන්ගේ ඉරණම බාරදී කටයුතු නොකළ යුතුය යනන්නයි. ඒ පවුලේ අවසාන ගැලවුම්කාරයා හැටියට ගෝඨාභය රාජපක්ෂ දිනවන ලද්දේ ලක්‍ෂ හැටනවයක ඡන්දයක් දෙමිනි. ඒ මොහොතේ රටේ අනෙකුත් සියලුම දේශපාලන මතවාද යටකරගෙන ගලායන රැල්ලක් ගෝඨාභය ප්‍රමුඛ රාජපක්‍ෂලාට තිබිණ. ඒ රැල්ලේ විනාශය, මේ තීන්දුවෙන් නැවතත් අවධාරණය කර තිබේ.
දැන්ද පෙනෙන්නට තිබෙන්නේ විවිධ ගැලවුම්කාරයන් තමන් වටා රැලි හදාගන්නට කරන වෑයම්ය. ඒ රැලිවලට නැවතත් හසුවී, ගැලවුම්කාරයන්ට තමන්ගේ ඉරණම බාර දෙනවාද යන්න ගැන රටේ ජනතාව තීරණය කළ යුතුය. අනෙක් වැදගත්ම කාරණය නම්, රාජපක්ෂ පවුලේ පාලනය මෙතැනින් අවසාන කළ යුතු බවට ගත යුතු තීන්දුවයි. මෙවැනි ලජ්ජාසහගත හා අවමන් සහගත නඩු තීන්දුවක් තමන්ට ලැබුණු පසු, රටේ දෙකෝටියකට අධික ජනතාවගේ මූලික අයිතිවාසිකම් උල්ලංඝනය කළ බවට තමන්ට, තම පවුලට හා තමන්ගේ අන්තේවාසික නිලධාරීන්ට එරෙහිව තීරණයක් ලැබුණු පසු, ලජ්ජාවක අබමල් රේණුවක් වත් තිබේ නම්, මේ සියලු දෙනාම කළ යුත්තේ පළමුව රටේ මහජනතාවගෙන් ප්‍රසිද්ධියේ සමාව ගැනීමයි. දෙවනුව, තමන් දරන සියලුම දේශපාලන තනතුරුවලින් හා කටයුතුවලින් ඉවත්වී නිවෙස්වලට යාමයි. ඉදිරියේදී තමන් කිසිවෙකු දේශපාලනයේ හෝ රාජ්‍ය පරිපාලනයේ කිසිම වගකිවයුතු තනතුරක් ලබා නොගන්නා බවට මහජනතාවට පොරොන්දු වීමයි. මීට පෙර පීබී ජයසුන්දර මහතා එවැනි නියමයකට යටත්ව සිටි කෙනෙකි.
වෝටර්ස් එජ් නඩුවේදී වගඋත්තරකරුකු වු ඔහුට කිසිම රාජ්‍ය තනතුරක් ඉන් ඉදිරියට නොලැබිය යුතුයැයි එවකට අගවිනිසුරු සරත් එන් සිල්වා නියම කළේය. එපමණක් නොවේ, එසේ බාර නොගන්නා බවට දිවුරුම් පෙත්සමක්ද පීබී ජයසුන්දර අධිකරණයට ඉදිරිපත් කළ යුතු විය. එහෙත්, පසු කාලයකදී එම දිවුරුම් පෙත්සම ඉල්ලා අස්කර ගන්නට අධිකරණය විසින්ම ඔහුට අවකාශ සලසන ලදි. ඒ ඉඩකඩෙන් ප්‍රයෝජන ගත් ඔහු ඉන්පසු මහින්ද රාජපක්ෂ ජනාධිපතිවරයාගේ කාලයේදී රටේ ඉහළ තනතුරුවලට යළි පැමිණි අතර ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂගේ කාලයේ ජනාධිපති ලේකම් බවට පත්වී, රටේ ආර්ථිකය මුළුමනින්ම හසුරුවන ගෝඩ් ෆාදර් බවට පත්විය. දැන් යළිත් ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය විසින්ම ඔහු ‘ආර්ථික ඝාතකයකු’ හැටියට සලකා තිබේ.
රාජපක්‍ෂලා සහ ඔවුන්ගේ අන්තේවාසිකයන්ට ඉහත කී සමාව ගැනීම්, ඉල්ලා අස්වීම් පුරුදු දේවල් නොවේ. එහෙත් ඔවුන්ගෙන් කිසිදා එවැනි දෙයක් වන්නේ නැත. ඒ නිසා, තීරණය තිබෙන්නේ මහජනතාවගේ අතේය. ඊළඟට මහජනතාවට තේරීමේ අවස්ථා ලැබෙන හැම මොහොතකම ඔවුන් ඉටුකළ යුතු වැදගත්ම වගකීම නම්, වයෝවෘද්ධ රාජපක්‍ෂලා, මැදිවියේ රාජපක්‍ෂලා සහ තරුණ රාජපක්‍ෂලා යන සියලුම රාජපක්‍ෂලාට තවත් මේ රට විනාස කරන්නට තමන් ඉඩ නොදෙන බව ක්‍රියාවෙන්ම පෙන්වා දීමය.
ඒ එක්කම අවසාන කළ යුත්තේ පොහොට්ටුවේ පැවැත්මයි. පොහොට්ටුව වූ කලි රාජපක්‍ෂලාගේ වහල් වැඩ කඳවුරයි. කොපමණ ආචාර්ය මහාචාර්යවරුන්, නීතිඥයන් ඇතුළු වෘත්තිකයන් එහි සිටියත්, ඔවුන්ගේ පොදු ගුණාකාරය නම් රාජපක්ෂ වහලුන් සේ කටයුතු කිරීමයි. හැම දෙයකදීම රාජපක්ෂ වන්දනාවයි. ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ තීන්දුවෙන් පසු, රාජපක්ෂ දේශපාලනය අවසන් වන විට, ඔවුන් මුදුන් පෙත්තේ තබා ගොඩනගා ඇති පොහොට්ටුවේ දේශපාලනයද සමගාමීව අවසන් විය යුතුය. ඒ වගකීම පැවරෙන්නේද රටේ ඡන්දදායකයන්ටය.
