සෞඛ්‍ය අමාත්‍යාංශයටත්, මහවැලි, කෘෂිකර්ම, වාරිමාර්ග හා ග්‍රාමීය සංවර්ධන අමාත්‍යාංශයටත් ජනාධිපතිවරයා විසින් පිළිවෙළින්, සේවයේ සිටින හා විශ්‍රාමික ඉහළ හමුදා නිලධාරීන් දෙදෙනකු පත් කරනු ලැබ තිබේ.
ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව අනුව, අමාත්‍යාංශ ලේකම්වරුන් පත් කිරීම ජනාධිපතිවරයාගේ කාර්යයක් වන අතර, ඒ සඳහා රාජ්‍ය පරිපාලන සේවයෙන් ම කිසිවකු තෝරා ගත යුතු යැයි නියමයක් ද නැත. මීට පෙර ද අනේක අවස්ථාවල, පරිපාලන සේවයට පිටතින් විවිධ අය, අමාත්‍යාංශ ලේකම්වරුන් හැටියට පත් කිරීම සෑම ජනාධිපතිවරයකු ම පාහේ කර ගෙන ඇවිත් තිබේ.
එහෙත්, ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතා කළ මේ නව පත් කිරීම් දෙක, ඒ පරණ අය කළ ඒවායින් වෙනස් වන්නේ, ජනාධිපතිධුරයට පත් වූ දා සිට විවිධ ආයතනවලට ඔහු කළ පත්වීම් සැලකිය යුතු ප්‍රමාණයක් හමුදා හිටපු හා හිටින නිලධාරීන්ගෙන් යුක්ත වන නිසා ය. ජනාධිපතිවරයා මේ වන තෙක් රටේ විවිධ මහජන ආයතනවල ප්‍රධාන හා විවිධ තනතුරු සඳහා පත් කරන ලද හමුදා නිලධාරීන්ගේ ගණන සුළු නැත.
අමාත්‍යාංශ දෙකකට, විශේෂයෙන් ජන ජීවිතයට ඉතා වැදගත් වන අමාත්‍යාංශ දෙකකට හමුදා නිලධාරීන් පත් කිරීම, එම අමාත්‍යාංශ කාර්යක්‍ෂම හා විනයවත් කිරීමේ වැඩ පිළිවෙළක කොටසක් හැටියට කිසිවකු පෙන්වා දිය හැකි ය. එහෙත් ඒ ආශ්‍රයෙන් පැන නගින ප්‍රශ්න කිහිපයක් ම තිබේ.
එකක්, මේ තනතුරු සඳහා ඔබින, පළපුරුද්ද හා කාර්යක්‍ෂමභාවය ඇති නිලධාරීන් රාජ්‍ය සේවය තුළ හෝ හමුදාවට පිටතින් හෝ නොසිටියේ ද යන්නයි. සමස්තයක් හැටියට රටේ රාජ්‍ය සේවය අකාර්යක්‍ෂම බවත්, විනයවත් නැති බවත් ඇත්ත ය. එහෙත්, ලක්‍ෂ 14කින් පමණ සමන්විත වන ඒ රාජ්‍ය සේවය තුළ ම ඉතාම දක්‍ෂ, කාර්යක්‍ෂම හා විනයවත්, අදූෂිත රාජ්‍ය සේවකයන් ද දස දහස් ගණනින්් සොයා ගත හැකි ය. කෝවිඞ් 19 වසංගතය කාලයේ රාජ්‍ය සේවාවන් මහජනතාවට නිසි ලෙස ලබා දීම සඳහා දවසේ පැය විසි හතරටත් වඩා වැඩ කළ විශිෂ්ට රාජ්‍ය සේවකයන් මාධ්‍යවලින් මෙන් ම ඉන් පිටතදී ද හමුවුණේ වරක් දෙවරක් නොවේ. එබැවින්, වුවමනාවක් තිබිණි නම්, රාජ්‍ය සේවය තුළින් ම මේ තනතුරුවලට සුදුස්සන් තෝරා ගත හැකි ව තිබුණු බව අවිවාදිත ය.
අනෙක් අතට, මෙවැනි අමාත්‍යාංශ දෙකක් සඳහා, රාජ්‍ය සේවයේ නියුතු හෝ හමුදාවේ නොවන හෝඉ සුදුස්සන් දෙදෙනකු තෝරා ගැනීමට නොහැකි නම්, එක පැත්තකින්, යටත් විජිත සමයේ සිට පැවැත එන ලංකාවේ රාජ්‍ය පරිපාලන සේවයේ මාරාන්තික රෝගයක් තිබේ. අනෙක් පැත්තෙන්, එවැනි රාජ්‍ය සේවයක් තවමත් තිබීමට අදත්, ඊයේත්, ඊට පෙරත් රට පාලනය කළ හැම දේශපාලන නායකයකුමත් වග කිව යුතු ය.
රාජ්‍ය පරිපාලන සේවය යනු, ඒ කාර්යභාරය සඳහා විශේෂ දැනුමක්, පුහුණුවක් හා පළපුරුද්දක් අවශ්‍ය, නිරන්තරයෙන් ඒ සඳහා ඉගැන්නුම, පුහුණුව ලබා දෙන සේවා තන්ත්‍රයකි. ඕනෑ ම කෙනකුට රාජ්‍ය පරිපාලකයකු විය නොහැකි ය. ඒ වාගේ ම පරිපාලන සේවකයකුට හමුදාවක උසස් නිලයක් දරන්නට නොහැකි ය. ඒ, රාජ්‍ය සේවයේ හැඩගැස්ම හා හමුදාවේ හැඩගැස්ම එකක් නොවන නිසා ය. හමුදාවේ නොවන කෙනකුට හමුදාවේ ඉහළ තනතුරු දැරිය නොහැකි ය. රාජ්‍ය සේවයේ පැත්තෙන් ද අඩු වැඩි වශයෙන් එය එසේ ම වේ. හමුදාවේ උසස් නිලධරයකු වූ පමණින්, එය රාජ්‍ය ආයතනවල ඉහළ තනතුරු දැරීමට සුදුසුකමක් වන්නේ නැත. මූලිකව ම, හමුදාවේ විනය එකකුත්, රාජ්‍ය සේවයේ විනය තවෙකකුත් වන නිසා ය.
එහෙත්, ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ජනාධිපතිවරයා, මේ වෙන් කිරීමේ සීමාව නොසලකා කටයුතු කරන බව පෙනේ. ඒ රාජ්‍ය නිලධාරීන් හමුදා තනතුරුවලට පත් කිරීමෙන් නොව, හමුදා නිලධාරීන් රජයේ ආයතනවලට පත් කිරීමෙනි. එමගින් සිදු වන්නේ, හමුදාවේ ආධිපත්‍යය රාජ්‍ය සේවය තුළ පැතිරීම බව පැහැදිලි ව කිව යුතු ය. හමුදා සාමාජිකයන් රජයේ ඉහල නිලතලවලට පත් කිරීම ගැන දැනට ආහ්ලාදයට පත් ව සිටින අය අකැමති වුවත් කිව යුත්තේ, ඒ හරහා රට ක්‍රමයෙන් හමුදා නිලධාරීන්ගේ ආධිපත්‍යයට යටත් කරමින් තිබෙන බවයි.
එක පැත්තකින් ඒ, ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතා දන්නේ හමුදා නිලධාරීන් සමග වැඩ කිරීමට පමණක් නිසා බව කිව හැකි ය. ඔහුට අන් කිසිවකු ගැන විශ්වාසයක් නැත. දන්නා අයගෙන් වැඩ ගැනීම හැර රාජ්‍ය යාන්ත්‍රණය වැනි විශාල පරිපාලන ව්‍යුහයක් හසුරුවා ගෙන ඔහුට පුරුද්දක් නැති බව ද කිව හැකි ය. ඒ සත්‍යයන් දෙකට පිටින් ඇති අනෙක් සත්‍යය වන්නේ, ඉතා සැලසුම් සහගත ව හා ක්‍රමානුකූලව රට බැරැක්ක මානසිකත්වයකට හා පාලන ව්‍යුහයකට ඇතුළත් කරමින් තිබෙන බවයි. පළමුව එය පෙනෙනු හා පෙන්වනු ඇත්තේ රටට ආශීර්වාදයක් හැටියට ය. හැබැයි, එහි අන්තය ගැන සිතා බැලීම ද දූරදර්ශීන්ගේ මේ මොහොතේ එක් වගකීමකි.x
