දිනිඳු සිරිවර්ධන
මහගම සේකර පොත් කවරවලට එක්කළ නිර්මාණාත්මක දායකත්වයෙන් පස්සේ පොත් කවරවලට නැවුම් බවක් එක් කළ එක් නිර්මාණ ශිල්පියකු වන්නේ් දිනිඳු සිරිවර්ධනයි. ඔහු පරිගණක යුගයේ පොත් කවර නිර්මාණකරුවන් අතර පුරෝගාමියෙකි. පොත් කවර නිර්මාණයත්, නිර්මාණ සැලසුම්කරණයත් මතු නොව ඉන් ඔබ්බෙහි වන අවකාශය පිළිබදව ඔහු සමග කළ කතාබහකි මේ.
ඔබට කලින් හිටිය නිර්මාණකරුවෝ පොත් කවර නිර්මාණාත්මකව යම් මට්ටමකට ගෙනැල්ලා තිබුණා. නමුත් පසුකාලීනව ඔබ ඊට නව මුහුණුවරක් එක්කළා. ඒකට මූලාරම්භය වන්නේ කොහොමද?
මුලින්ම උපුල් සාන්ත සන්නස්ගලගේ ටියුෂන්වල පොඩි පොඩි ඩිසයින්ස් කළේ. ඒක වර්ණ, ද්විත්ව වර්ණ වගේ ඒවා. ඒ කවර තමයි පස්සේ කාලෙකදී එයාගේ අනෙක් වැඩවලට වර්ධනය වෙන්නේ. ඒවා පොඞ්ඩක් වෙනස් දේවල්. සමහර දේවල් තිබුණා අපට රූපමය වශයෙන් හිතන්න හුරු කරපු දේවල්. එක පාරක් සැලළිහිණි සංදේශය කවරෙට ටෙලිෆෝන් එකක් පාවිච්චි කළා මට මතකයි.
ඒ පොටෝෂොප් වගේ දේවල් ආපු කාලේ. ඒ හරහා ලෝකේ අනිත් ආටිස්ට්ලා ගැන දැනීමක් හම්බ වුණා. සංකල්පීයව හිතන්න පුළුවන් අයට පොටෝෂොප් එක්ක සමගාමී වෙලා වැඩ කරන්න පුළුවන් වුණා. පොටෝ ෂොප් කියන තාක්ෂණික නිෂ්පාදනයත් එක්ක ලිටේරචර් එකක් ආවා. නිර්මාණාත්මකව තාක්ෂණික නිෂ්පාදනය හවුල් කරගන්න පුළුවන් එග්සාම්පල් එක්කයි ඒක ආවේ.
පොටෝෂොප් මෙහාට ආවට ඒ ටූල්ස් හරියට නිර්මාණාත්මක ලෙස මුලින්ම පාවිච්චි කළේ රූපවාහිනියේ ලෝගෝ එක ඇන්ද බන්දුල පීරිස්. එයා තමයි පොටෝෂොප් ඇබ්ස්ට‍්‍රෑක්ට් ආර්ට්වලට මුලින්ම පාවිච්චි කළේ. අන්තර් ජාලය සුලබව නොවුණත් භාවිත වුණා.
එක්ස් කණ්ඩායම ගෙනයමින් තිබුණු අයිඩියෝලොජිකල් බලපෑම ඔබේ නිර්මාණවලට බලපාලා තියෙනවා කියලා මම යෝජනා කළොත්?
98 ඉදන් 2000 වගේ කාලේ එක්ස් කණ්ඩායමේ යම් යම් පන්තිවලට මම සම්බන්ධ වුණා. නමුත් ඊට සෘජුවම සම්බන්ධ වෙලා හිටියේ නෑ. එක්ස් කණ්ඩායම ගෙනා දැනුම ඒ වෙලාවේ අපට සීයට සීයක් ග‍්‍රහණය කරගන්න බැරි වුණා. ඔවුන් සමාජයේ අයිඩියෝලොජි එකට කළ බලපෑම අපටත් බලපෑවා කියලා හිතෙනවා. විශේෂයෙන් පශ්චාත් නූතනවාදය ගැන අදහස් එන්නේ ඒ කාලේ. අපේ අයිඩියොලොජි වෙනස් වෙන්නේ එතැනදි. ක‍්‍රිටිකල් තියරි, කි‍්‍රටිකල් තින්කින් වගේ දේවල් අපට ඒ කාලේ වැටහුණේ නෑ. තිබුණේ නෑ. ඒ වෙලාවේ න්‍යායාත්මකව ඒවා තේරුම් ගන්න තරම් දැනුමක්, පසුබිමක් කාටවත් තිබුණේ නෑ.
ඔවුන් ගෙනා පශ්චාත් නූතනවාදී අදහස් සාහිත්‍යය, ගීතය වැනි විවිධ ක්ෂේත‍්‍රවලට බලපෑවා වාගේ ඩිසයිනිංවලට පශ්චාත් නූතනවාදී අදහස් පැමිණීමක්ද වුණේ?
පශ්චාත් නූතනවාදය විතරක් නෙමෙයි. ඕනෑම කාලයකදි සමාජය වෙනස් වෙන විදිහක් තියෙනවානේ. ඒකට විවිධ සමාජ, ආර්ථික, දේශපාලනික, සංස්කෘතික කාරණා බලපානවානේ. එතකොට ඒකට අදාළ සමාජ ක‍්‍රියාවලියක්, නිෂ්්පාදන ක‍්‍රියාවලියක් තියෙනවා.
ඔවුන් ගෙනා පශ්චාත් නූතනවාදී අදහස් සාහිත්‍යය, ගීතය වැනි විවිධ ක්ෂේත‍්‍රවලට බලපෑවා වාගේ ඩිසයිනිංවලට පශ්චාත් නූතනවාදී අදහස් පැමිණීමක්ද වුණේ?
පශ්චාත් නූතනවාදය විතරක් නෙමෙයි. ඕනෑම කාලයකදි සමාජය වෙනස් වෙන විදිහක් තියෙනවානේ. ඒකට විවිධ සමාජ, ආර්ථික, දේශපාලනික, සංස්කෘතික කාරණා බලපානවානේ. එතකොට ඒකට අදාළ සමාජ ක‍්‍රියාවලියක්, නිෂ්්පාදන ක‍්‍රියාවලියක් තියෙනවා.
එතකොට ඒක හැම ක්ෂේත‍්‍රයටම බලපානවා. අයිඩියොලොජිකල් දේවල් මේකත් එකක් එකතු වෙනවා. සමහරු ඒකට සමකාලීනත්වය කියලත් කියනවා. කලාවට හරි මොකකට හරි ඒ පවතින අන්තර්ගතයන් බලපානවා කියන එක. ඔවුන්ගේ අදහස් හරහා පශ්චාත් නූතනවාදය විවිධ ක්ෂේත‍්‍රවල පේන්න ගන්නවා. කෙනෙක්ගේ සිතිවිලි වෙනස්වෙන්න සමාජයේ දේවල් බලපානවානේ. එක්ස් කණ්ඩායමේ හිටි කට්ටියට පෙර හිටපු පරපුර විශාල දේවල් සමාජයට දායාද කරලා තියෙනවා.
උදාහරණයක් ලෙස සුගතපාල ද සිල්වා. එයා සමාජයට දෙයක් ඉතිරි කරලා ගියේ. මහාචාර්ය සරච්චන්ද්‍ර, සුචරිත ගම්ලත් වගේ අය. නමුත් අද වෙන කොට දැනුම ඉතා කුඩා වපසරියක තමයි හුවමාරු වෙන්නේ. ඒකට හේතුව දැන් තියෙන ස්ට‍්‍රක්චර් එකද දන්නේ නෑ. අපිත් එක්ක සිටි බහුතරයක් අය ඉතාලි වගේ තැනක ගිහිල්ලා සල්ලි හොයාගෙන කාලා බීලා ජොලි කරලා ඉන්නවා. අපි ඒ තරම් සැප නොවින්දාට අපි කම්ෆටබල් සෝන් එකේ ඉන්නවා.
ටෙක්ස්ට් එකක් හරි නැත්නම් පැහැදිලි කිරීමක් ඔබට ලැබුණාම එය ඩිසයින් එකක් බවට පත් වෙන්නේ කොහොමද?
දැන් කවරයකට බී‍්‍රෆින් එකක් එනකොට සමහර විට ටෙක්ස්ට් එක කියවන්නේ නැති වෙන්නත් පුළුවන්. සමහරවිට ඒ පිළිබදව, එය ලියපු පුද්ගලයා පිළිබදව රීවිවුස් කියවනවා. අපි ක‍්‍රිටිකල් තියරි වගේ දේවල් දැනගෙන තියෙනවා නම් ඒකෙදී ඒවා මාර වැදගත්. අපිට විශ්ලේෂණය කරගන්න ලේසියි. ඉතිහාසයේ කතාවක් ගැන යමක් අපි කරනකොට ඒකට සම්බන්ධ කාල වටාපිටාව, මනෝවිශ්ලේෂණය, පරිණාමවාදය වැනි බොහෝ දේවල් ඔස්සේ හිතන කොට කොතන හරි ඒකේ එසෙන්ස් එකක් අහුවෙන්න ගන්නවා. ලේඛකයා මොන ෆීලිං එකක්ද කෘතිය එළියට ගේන්නේ කියන එක අහුවෙන්න ගන්නවා. අන්න ඒ නිලය තමයි මම අල්ලන්නේ.
ඔබට අනුව පොත් කවර කියන්නේ කලාවක්ද?
පොත් කවර කියන එක කලාවක් කියලා මම විස්වාස කරන්නේ නෑ. ඒක තව කෙනෙකුට කලාවක් වෙන්නේ නැහැයි කියන එක නෙමෙයි ඒකෙන් මම අදහස් කරන්නේ. මම කියන්නේ මට අදාලව ආර්ට් වර්ක් එකක් නෙමෙයි කියන එක. මේකෙදි ප‍්‍රකාශකයෙකුගේ ප‍්‍රශ්නයක් විසදන්නනේ අපි හදන්නේ. ප‍්‍රකාශකයාගේ ආර්ථික ගැටලූවකට පිළිතුරක් දෙන්න. ඩිසයින් කියන එක අපි විශ්ලේෂණය කරලා බැලූවෝතින් ඒකේ හැම තිස්සේම තියෙන්නේ ස්ට‍්‍රක්චර්ස්. අපි ඩිසයින් එකේදි කරන්නේ දන්න කන්සියුමර්ව ස්ට‍්‍රක්චර් කරන්නනේ. ඇයි මේ ෆොන්ට් එක, මේ ස්පේස්, මේ කලර්ස්, මේ හැඩය අරන් තියෙන්නේ ස්ට‍්‍රක්චරලි කොහොමද මේක හැදිලා තියෙන්නේ කියලා ඕනෑම වෙලාවක අපට කියන්න පුළුවන්.
හැම එකක්ම ලින්ක් වෙලා තියෙන්නේ මේකේ ඉකොනොමිකල්, මාර්කටින් පැත්තෙන්. මේ සොෆ්ට්වෙයා හැම එකක්ම මාර්කටින් ටූල්ස්. මේකේ ආර්ට් කරන්න පුළුවන්. බැහැ කියලා මම කියන්නේ නෑ. හැබැයි මම කරන වැඬේ මට අනුව කලාවක් නෙමෙයි. ඇන්ටි-ආර්ට් කියලා එකක් එනවානේ, ප‍්‍රතිකලාව කියලා. ප‍්‍රතිකලාව කියන්නේ කලාවට විරුද්ධව නැගී හිටින කලාව කියලා එකක්. පොප් කල්චර් එකක්. අවසානේ ඒකත් අධිපතිවාදීම තමයි. ඒක හැදෙන්නෙත් ඇකඩමික් හින්දනේ. මේක කලාව විදිහට ගන්නත් පුළුවන්. ප‍්‍රතිකලාව විදිහට ගන්නත් පුළුවන්.
අනික කලාවක් විදිහට මම මේක ගන්නේ නැත්තේ මේක සේවය කරන්නේ වෙන කෙනෙකුට. කලාකරුවා කියන අදහස මගේ ඔළුවේ වෙන තැනක තියෙන්නේ. ඒක මගේ පාරභෞතිකයක්. මම හිතන් ඉන්නවා මේ කලාකාරයා කියන කෙනා දෙයක් කළාම ඒක ඕන කෙනෙක්ට විදගන්න පුළුවන්. නැත්තම් නිකන් ඉන්නත් පුළුවන්. එතකොට එයා ස්වාධීනයි. නමුත් කවර ඇදීම ස්වාධීන නෑනේ. තාක්ෂණය පාවිච්චි කරගෙන, මේ ආර්ථික ක‍්‍රමය යටතේ නිෂ්පාදනයක් විකුණන්න කරන ජිමික් එකක්නේ. මතුපිටින් නොපෙනුණාට, අපි මේකේ යට විශාල ප්ලෑන් එකක් ගහනවා.
ඔබ යම් සේවාදායකයෙක් එකක් වැඩ කරනකොට ඔවුන් ඔබෙන් මේ නිමැවුම ගන්න ඔබව පොළඹවන්නේ කොහොමද? ඔබට විවිධ විදිහේ අය මුණගැහිලා ඇති?
මට හම්බ වෙලා තියෙන අය මට ගොඩක් ෆෝස් කරලා නෑ. එහෙම ෆෝස් කරලා මගෙන් වැඩක් ගන්න බෑ. . සමහර අවස්ථා තියෙනවා ඒගොල්ලෝ කියන දේම කරගන්න ඕනෑ. එහෙම දෙයක් ඉල්ලූවොත් ඒක කරලා දෙනවා.
එදා සහ අද පොත් කවර හෝ පොදුවේ ඩිසයිනින් කියන කාරණේ ඇතුළේ කොයි වගේ වෙනසක්ද ඔබ දකින්නේ?
දේවල්වල තිබෙන එසෙන්ස් එක ඒ විදිහමයි. නමුත් එහි ස්වරූපයන් වෙනස් වෙලා තියෙනවා. අපිට පරිගණකය එන්න කලින් තිබුණ මුද්‍රිත අකුරේ ස්වරූපය වෙනස් වෙලා තියෙනවා. නමුුත් එහි හරය එකයි. විෂුවල් කල්චර් එකත් එහෙමයි. මං කියන්නේ සමහර දේවල්වලට හඩ තියෙන්නේ විෂුවල් එක ඇතුළේ. තවදුරටත් රූපය ඇතුළේ ඒක පැහැදිලි කරන්න ඕනෑ නෑනේ. සමාජයේ තියෙන එකම තමා අපි පරාවර්තනය කරන්නේ.
ඩිසයිනර් කෙනෙක් විදිහට ගෙවීගිය මෑත ඉතිහාසය කොහොමද ඔබට දැනෙන්නේ.?
මම ඩිසයිනර් කෙනකේ විදිහට ගොඩාක් දුරට වැඩ කරන්නේ මාර්කටින් කියන තැන ඉදන්. එතැනදී මම කරපු සමහර දේවල් තියෙනවා. නිෂ්පාදන අදාළ කරගෙන මම සැලසුම් හදලා තියෙනවා. මම කළ එවැනි සැලසුම් නිසා ඒ නිෂ්පාදන මාර්කට් එකේ හොදින් අලෙවි වෙනවා. අනෙක් පැත්තෙන් බ‍්‍රෑන්ඞ් අයිඩෙන්ටිටීස්, බ‍්‍රෑන්ඞ් පර්සනැලිටීස් හදලා තියෙනවා. ඒ ඇතුළේ මම හිතනවා මම කරපු දෙවල් සාර්ථකයි කියලා. නැතුව ඩිසයිනර් කෙනෙක් විදිහට ඒවා ගැන සීයට සීයක් තෘප්තිමත් හෝ සාර්ථකයි කියලා මම හිතන්නේ නෑ.
මිනිසා හැමවෙලේම පරිසරයත් එකක් ගැටනවානේ. පරිසරය වෙනස් කරන්න හදනවා. ඒක වෙනත් සතුන්ගෙන් වෙන්නේ නෑනේ. හිස්ටොරිකල් මෙටීරියලිටි කියන වඩාත්ම පැහැදිලිව පෙනෙන්නේ ඩිසයින්වල. මොකද ඩිසයින් කියන්නේ මිනිහා කියන කෙනා නිර්වචනය වෙන මූලික තැනක්. මීට අවුරුදු 100කට කලින් අපි මෙටීරියල් එක්ක වැඩ කළේ කොහොමද දැන් කොහොමද වැඩ කරන්නේ කියන වෙනස අනුව තමයි අපි ඉතිහාසය කියන එක හදාගන්නේ. එතකොට ඩිසයින් කියන එක මිනිහා එක්ක එහෙම ඉදිරියට යනවා. ඩිසයිනර් කෙනෙක් විදිහට අපි තවදුරටත් මේකේ හැදෑරීම් කරන්න ඕනෑ කියලා මම හිතන්නේ. අපිට ජීවිතයට මෙටීරියල්වයිස් දේවල් ටිකක් ලැබිලා තියෙනවා මිසක් ආධ්‍යාත්මික කිසිවක් මේකෙන් ලැබෙන්නේ නෑනේ. හැම තිස්සේම මෙටීරියල්වයිස් අපි ඇඞ්වාන්ස් වෙලා තියෙනවා. කලින්ට වැඩියෙන් අපි හොද තැනක ඉන්නවා කියන්න පුළුවන්. ඇතුළෙන් අපි දියුණු වීම කියන එක වෙන දෙයක්.
ඔබ කිව්වට ඩිසයිනින් තියෙන්නේ වෙළදාම කියන තැන කියලා. ඩිසයිනිං කිව්වාම ඒක කලාවට, සංස්කෘතියට, දේශපාලනයට, සමහර විට ආගමට වගේ විවිධ පැතිවලට සම්බන්ධයි නේද?
ඒක හරියට අර ට්‍රෝයි හෝස් වගේ දෙයක්. හෝස් නෙනෙක් හදලා ට්‍රෝයි නගරෙට දාලා තිබුණාම ඔක්කෝම රැුවටෙනවා. ඩිසයින් කියන්නේ හැමතිස්සේම සැලසුමක්නේ. අපට එළියෙන් එසේ පෙනුණාට මේක අස්සේ එක එක ස්ට‍්‍රක්චර්ස් තියෙනවා. ඒ ප්ලෑන් එක කොයිතරම් සැලසුම් සහගතව ඩිසයිනර් ඇදලා තියෙනවාද කියන එක මත තමයි ඒ නිෂ්පාදනය සාර්ථක වෙන්නේ. එතකොට මේක කරන්න අපට ගන්න ඕනෑ නැති එකක් නැති තරම්. කලර් සයිකොලොජි, ෆිලෝසොපි අපට ගන්න වෙනවා, ආර්ට් නම් ආර්ට් හිස්ටි‍්‍රවලට යන්න වෙනවා. මේ පැත්තෙන් ටෙක්නොලොජි ගන්න වෙනවා. දේශපාලනය ගන්න වෙනවා. ඒ සියලූ දේ අරගෙන තමයි මේක කරන්න වෙන්නේ. අන්න ඒකයි මම කිව්වේ ඩිසයින් කියන එක ආර්ට් කියලා කතා කරන්න බැරිකමක් නෑ. මොකද කෙනෙකුට මේක රසවිදින්න බැරි තත්ත්වයක් නෙමේනේ හදන්නේ. නමුත් ආර්ට් කියන හරියට ගත්තෝතින් මේක ආර්ට් වෙන්නේ නෑ. ආටිස්ට් කෙනෙක් කරන්නේ ආත්ම ප‍්‍රකාශනයක්. ඒකට විවිධ මානයන් තියෙන්න පුළුවන්.
ඩිසයිනින් ගුණාත්මක පැත්තෙන් හා නිර්මාණාත්මක පැත්තෙන් එදාට වඩා අද කොයි වගේ තැනකද තියෙන්නේ කියලා කිව්වවොත්?
අද වෙනකොට ඩිසයිනිං කියන දේ ලංකාවේ ඇකඩමික් විදිහට දියුණු වෙලා තියෙනවා. ඩිසයිනිං තියෙන්නේම ඉහළ මධ්‍යම පංතියේ වගේනේ. එතකොට ඒ පංතියට කේටර් කරන්න පුළුවන් ලෙස තමයි ඒ වෘත්තීන් හැදිලා තියෙන්නේ. දැන් ලංකාවේ ඊට අවශ්‍ය තාක්ෂණික දේවල්, දැනුම ඔක්කොම තියෙනවා. අපි එන කාලේ එහෙම තිබුණේ නෑ. මොකක් හරි දැනුමක් ගත්තාට පස්සේ ඒ දැනුමට අදාළ ආයතන, රස්සා ආදියත් දැන් තියෙනවා. නැත්නම් පිටරට ගිහිල්ලා වැඩ කරන්නත් පුළුවන්. එහෙමත් නැත්තං තනිවම ස්වයං රැුකියාවක් ලෙස කරන්නත් පුළුවන්. තාක්ෂනය දියුණු නිසා ගෙදර ඉදන් වැඩ කරන්නත් පුළුවන්.
හැබැයි ඒ දැනුම ගන්න බැරි පල්ලෙහා මට්ටමේ පිරිසකුත් ඉන්නවා. එයාල වැඩ කරන්නේ පහළ ස්තරයක. එයාලාගෙන් වැඩ ගන්නේ ඊට සමාන ස්තරයකම අයයි. ඩිසයිනර් කෙනෙක් කියන්නේ කවුද, එයාගේ හිමිකම් මොනවද කියලා ඒ දෙපිරිසටම අවබෝධයක් නෑ. සයන්ස් එකක් නෑ. වෘත්තීයභාවය කියලා දෙයක් හැදිලා නෑ එතන.
කවර පිළිබ`ද දැනුමේ ප‍්‍රශ්න ටිකක් තියෙනවා. කවර නිර්මාණවලදි අපි වැඩ කරන්නේ මුද්‍රිත මාධ්‍යත් එක්කනේ. ඒකේදි තියෙන ප‍්‍රශ්නේ තමයි. අපේ මුද්‍රණ කර්මාන්තය දියුණු වේගෙන දියුණු වේගෙන යනවා. ඒ අනුව ඩිසයිනර්ස්ලාගේ මුද්‍රණ කර්මාන්තය ගැන දැනුම මදි. ඒ මදිකම බලපානවා පෙර මුද්‍රණ ඩිසයිනර්ස්ලාට. මුද්‍රණ කර්මාන්තය ගැන දැනුම එක්ක වැඩකරන්න එනවා නම් වටිනවා. දැන් අපි ආවේ එහෙම දැනුමක් නැතුවනේ. ඒ නිසා අපි දන්නවා දැනුම අඩුකම නිසා කොයිතරම් වේස්ට් වුණාද කියලා. අද සමාජයේ එහෙම වේස්ට් වෙවී ඉන්න ඕනෑ නෑ. හැම දෙයක්ම සැලසුම් කරලා තියෙන්නේ. තාක්ෂණය විසින් මිනිහා මෙහෙයවනවා ඒ තැනට. ප‍්‍රායෝගිත පැත්තේ ඔය ටික තමයි තියෙන්නේ. අනෙක් එක තමයි සංකල්පමය වශයෙන් අපි තාම දියුණු වෙලා නෑ.
දේශීය දේවල් එක්ක අනන්‍යතා ගොඩනගාගත්ත ආර්ටිස්ට්ලා, ඩිසයිනර්ස්ලා අපි දකිනවා. එහෙම අනන්‍යතාවක් ඔබේ නිර්මාණාත්මක වැඩ වල දකින්න නැත්තේ ඇයි?
අපි අපේ අනන්‍යතාව තියාගන්න කියලා තමයි හැමදේම කරන්නේ. මේවා හොයාගෙන ගියාම අවසානේ මේවායේ ඔරිජින් එක අපේ නෙමෙයි. නාද රටා, අරව මේවා හොයාගෙන, හොයාගෙන ගියාම පේනවා ඒවා අපට අයිති දේවල් නොවෙයි කියලා. ඒවා විශ්වීයයි. එතකොට විෂුවල්වල හරි ෆෝම් එකේ හරි අපේ ලාංකීය අනන්‍යතා හොයන්න බෑනේ. ඒක මොඩ වැඩක්නේ.
අපේ කියලා අනන්‍යතා හොයාගන්නවා කියන එකේ තියෙන්නේ වෙන ප‍්‍රශ්නයක්. ඉතිහාසය අපට පාවිච්චි කරන්න පුළුවන් අපේ එක එක වුමනාවලට. එහෙම අයට ප‍්‍රතිලාභ වැඩියි. රාජ්‍ය අනුග‍්‍රහය වැඩියි. ටුවර් ලැබෙනවා. ගෙවල් ලැබෙනවා.
ආයතන හා පුද්ගලයන්ට පැවැත්ම තියෙන්නේ මේ නිෂ්පාදන උඩනේ. මේ වෙලාවේ බෞද්ධ ලෙස හිතලා දෙයක් ඩිසයින් කළොත් මාර්කට් කරන්න පුළුවන්. කලාකරුවෙකුට ඒ ගේම් එක වඩා ලස්සනට ප්ලේ කරන්න පුළුවන්. අවශ්‍ය දේ ඉතිහාසයෙන් අරගෙන හරි තැනට ප්ලේස් කරන්නයි තියෙන්නේ. නමුත් අදාළ තැනක් ආවාම ට‍්‍රැඩිෂනල් ඩිසයින් එකක් කරන්න වෙනවා. ඒක වෙනයි.
ප‍්‍රියන්ජිත් ආලෝකබණ්ඩාර
