වර්තමාන මොහොත යනු මෙරට ආර්ථික නිර්බාධීකරණයේ උච්චතම අවස්ථාවකි. එය 1977න් ඇරඹුණ නවලිබරල්වාදයේ පශ්චාත් යුදමය මොහොත සලකුණු කරයි. යහපාලනය යනුවෙන් හඳුන්වන ප‍්‍රතිපත්ති රාමුව යනු ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය බිඳවැටුණ සමාජයන්ට ජාත්‍යන්තර ධනවාදය ලබා දෙන නිර්දේශිත වට්ටෝරුවයි. දේශපාලන අධිකාරිවාදය අවසන් කළ පසු හා රාජ්‍ය එකම පාලන ඒකකයක් වූ පසු යහපාලනය එහි ආර්ථිකමය පැතිමානය වෙතට දැන් හැරී තිබේ. නිර්බාධි ආර්ථිකයට ක‍්‍රියාත්මක වීමට අවශ්‍ය තත්ත්වයන් බොහොමයක් පූර්ණ වී තිබෙන මේ මොහොත ප‍්‍රාග්ධනයේ නිදහසට පුද්ගල නිදහස ද රාජ්‍යයේ සුබසාධන භූමිකාව වෙළෙඳපොළට ද අවනතවන සංකීර්ණ තත්ත්වයන් සමුදායකින් නිර්මාණය වේ.
දහනව වන සියවසේ දී ධනවාදයේ ආගමනය තුළ මෙරට නූතන ආර්ථික ඉතිහාසය ඇරඹේ. නව ආර්ථික මාදිලිය සමග එවකට පැවති සමාජ ව්‍යුහය වේගයෙන් වෙනස්විය. යටත්විජිතයක් ලෙස වාණිජ කෘෂි ආර්ථිකයක් ලද අප වර්තමානයේදී එම අර්ථ ක‍්‍රමයෙන් ගැළවීමේ මං සොයමු. එහෙත් ජාත්‍යන්තර ප‍්‍රාග්ධනයට අලෙවි කළ හැකි භාණ්ඩ හා සේවා ප‍්‍රමාණවත් පරිදි නිෂ්පාදනය නොවීම තුළ මෙරට සමස්ත ආර්ථික ක‍්‍රියාවලියම අඩපණ වී ඇති බවක් පමණි අපට දිස්වන්නේ. යහපාලනයේ නියමුවන්ට අනුව මෙරට ඇතිව තිබෙන ආර්ථික ගැටලූ‍වට එකම විකල්පය වන්නේ තවදුරටත් වෙළෙඳපොළට රාජ්‍ය පවරා දීමයි. එමනිසා, ජාත්‍යන්තර ප‍්‍රාග්ධනය පිළිබඳ ආණ්ඩුවේ පිළිවෙත යොමුවන්නේ එමගින් ඇතිකරන කොන්දේසි හා තත්වයන් පිළිබඳව නොසලකමිනි.
යහපාලනය ඇතිකරගත් විදේශ වෙළෙඳ හා ආර්ථික ගිවිසුම් පිළිබඳව ඇතිවන කතාබහ තුළ එහි දේශපාලන වාසිය නැවත රාජපක්ෂවාදය වෙත හැරෙමින් පවතී. ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ වැනි පක්ෂ කළ යුතු එකම භූමිකාව වන්නේ සියලූ විදේශ ගිවිසුම්වලට එරෙහිවීම ද යන්නත් යමෙකුට ඇසිය හැකි තවත් ප‍්‍රශ්නයකි. එහෙත් ජවිපෙ කිසියම් ප‍්‍රතිපත්ති මාලාවක් තුළින් නව ලිබරල්වාදයට ආමන්ත‍්‍රණය කිරීමට සැරසෙන බවක් එහි වත්මන් ක‍්‍රියාකාරීත්වය තුළ දර්ශනය වෙයි.
කෙසේමුත්, මෙරට දේශපාලන ප‍්‍රභූ පන්තිය විසින් අවසන් නිෂ්ටාව ලෙස ගෙන එන විසඳුම් කිසිම ආකාරයකට ජනතාවාදී නොවන නමුත් ජනප‍්‍රියවාදී ප‍්‍රවේශ බවට පත්වන බවට හොඳම නිදසුන 1977 ප‍්‍රතිපත්ති මාරුවම විය හැක. එසේම ජනප‍්‍රියවාදී තර්කනයේ වඩාත්ම ඉදිරිගාමියා මහින්ද රාජපක්ෂ ය. එහෙත් රාජපක්ෂ කළ ප‍්‍රතිසංස්කරණ තුළ රාජ්‍ය අධිකාරිවාදය තහවුරු වූ අතර ආර්ථිකය එක් විදේශ ඒජන්තයකුගේ, චීනයේ, ග‍්‍රහණයට හසුවිය. අනෙක් අතට ජේ.ආර්. පරිදිම රනිල් කරමින් සිටින්නේ ද ජාත්‍යන්තර ප‍්‍රාග්ධනයට පහසුකම් සලසන උපකරණ වැඩි වැඩියෙන් නිෂ්පාදනය කිරීමයි. ඒ තුළ මෙරට ආර්ථික මර්මස්ථාන සහ දේශීයව පැවතිය යුතු මූලෝපාය පිළිබඳ පැහැදිලි දැක්මක් කොහෙත්ම නැති බව පෙනෙයි. කන්තලේ සීනි සමාගම ඉඩමත් සමග ම විකිණීම ඉතා සුළු උදාහරණයක් වියහැකි වුවද එය පවත්නා අසාර්ථක හා අවනීතික දේශපාලන ආර්ථික කළමනාකරණයේ තරම මැනැවින් කියාදෙයි.
වර්තමාන නිර්බාධීකරණයේ අනෙක් වැදගත්ම නිදසුන වන්නේ සිංගප්පූරුව හා ඇතිකරගත් නිදහස් වෙළෙඳ ගිවිසුමයි. එය, එක් අතකින් මෙරට සියලූම පසුගාමී සමාජ සංස්ථා සියල්ල අවසන් කර දමනු ඇති අතර තවදුරටත් වෙළෙඳාම යනු සියලූ දෙනාම කැමති කැමති ආකාරයට කරන සිල්ලර නිෂ්පාදනය හා බෙදා හැරීම නොවන බව තහවුරු කරනු ඇත. එමඟින්, මෙරට සමස්ත සේවා හා භාණ්ඩ නිෂ්පාදන ආර්ථිකයම ඉතාම තීරණාත්මක ලෙස ගෝලීයකරණ සුළිිසුළඟට හසුකරනු ඇත. වැඩවසම් තත්වයෙන් අත් නොමිදුණු සෞඛ්‍ය ක්ෂේත‍්‍රය ආදියට මානව ගරුත්වය යනු කුමක්ද යන්න ඉගෙනීමට අවස්ථාවක් ඉන් ලැබෙනු ඇත. කෙසේමුත් නිදහස් සුබසාධන සේවා සියල්ල අවසන් සුසුම් හෙලනු ඇත. කාල් මාක්ස් නමැති චින්තකයා පෙන්වාදුන් ලෙසට නිදහස් ආර්ථික ගිවිසුම් තුළින් නිදහස ලබන්නේ ප‍්‍රාග්ධනය පමණි. මේ මොහොත තුළ ප‍්‍රාග්ධනය සංකේන්ද්‍රගත වී ඇත්තේ ගෝලීය උතුර හා චීනය තුළය. චීනය හා ගෝලීය උතුර අතර පවතින ගැටුම ප‍්‍රාග්ධනය ආයෝජනය කිරීමේ කලාප බෙදාගැනීම සඳහා වන එකකි. ගුන්ඩර් ෆ‍්‍රෑන්ක් පෙන්වාදුන් පරිදි ‘ඓතිහාසිකව ගෝලීය දකුණ තුළ සංවර්ධනය වන්නේ ඌන සංවර්ධනය පමණි’. පරිධියේ රාජ්‍යයක්‌ වන අපට දූෂිත දේශපාලන පන්තියක් සමඟ සටන් කරන විටම ධනවාදයට එරෙහි සටනක් ද තිබේ. එහෙත් එය සිදු වන නිශ්චිත ආකාරය කුමක්ද යන්න පැහැදිලි කළ හැක්කේ ධනවාදය හා අපේ ජීවිත යාකරන දෘෂ්ටිවාදය පිළිබඳ අවබෝධ කරගත් දේශපාලන ව්‍යාපාරයකට පමණි.
අතුලසිරි සමරකෝන්
