යුක්තිය පසිඳලීම සම්බන්ධයෙන් මේ දිනවල රටේ අලුත් පිබිදීමක් ඇතිවී තිබෙන බව පෙනේ. ජාතික ජන බලවේග ආණ්ඩුවේ මුල් කාලයේ එවැනි පිබිදීමක් ඇතිවීම ආණ්ඩුවේ පැත්තෙන් හොඳ ය.
මහජනතාවගේ පැත්තෙන් ද යුක්තිය ඉටුවීම පිළිබඳ පිබිදීමක් ඇතිවීම ඉතා හොඳ ය. මක් නිසා ද යත්, කාලයක් මුළුල්ලේ ලංකාවේ පැවැතියේ යුක්තිය ඉටුවීමට වඩා ඉටුනොවීම පිළිබඳ අවලස්සසන සම්ප්‍රදායක් නිසා ය.
මේ යුක්තිය ඉටුකිරීමේ ක්‍රියාදාමයේ සම්පූර්ණ ගෞරවය හිමි විය යුත්තේ අධිකරණයට බව පැහැදිලිව කිව යුතු ය. අධිකරණයෙන් ‘නිර්භීතව’ තීන්දු දෙන්නේ අපේ ආණ්ඩුව බලයේ සිටින නිසා යැයි කීමෙන් එම ගෞරවය අධිකරණයෙන් උදුරා ගත යුතු නැත.
මේ සතියේ ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය, හදිසි නීතිය පැනවීම ගැන දුන් තීන්දුව ද ඉතාම වැදගත් එකකි. වැඩබලන ජනාධිපති ලෙස රනිල් වික්‍රමසිංහ පත් වූ විගස ම කළේ, තමාට එම තනතුරට පත්වීමට මග හසර පාදා දුන් ගෝල්ෆේස් අරගලකරුවන්ට මහ රෑ හමුදාව, පොලිසිය හා කුලී හමුදාව යොදා පහරදීමයි. ඒ කාලයේ ඔහුගේ හිතවතුන් ඒ ගැන පැහැදිලි කළේ එය රටේ නීතියේ ආධිපත්‍යයට හා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය නැවත පිහිටුවීම සඳහා ගත් නිර්භීත පියවරක් හැටියට ය. ඒ වන විට, ගෝඨාභය රාජපක්ෂගේ නික්ම යාමෙන් පසු, ජනාධිපති ලේකම් කාර්යාලය ඇතුළු තවත් පොදු ස්ථාන කිහිපයක් පැවතුණේ අරගලකරුවන්ගේ බලය යටතේ ය. ඒ වන විට අත්පත් කරගෙන සිටි එම පොදු අවකාශවලින් ඉවත් වන ලෙස ශ්‍රී ලංකා නිතිඥ සංගමය ද අරගලකරුවන්ගෙන් ඉල්ලා තිබිණි. ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ජනාධිපතිධුරයෙන් ඉවත්ව ගිය පසු, ක්‍රමයෙන් ගෝල්ෆේස් අරගල භූමියෙන් ඉවත් වන්නට අරගලකරුවන් සැලසුම් කර තිබිණි. ඒ අතර ය, මේ නිර්ලජ්ජිත පහර දීම සිදුවුණේ.
එහි අවලස්සන ම කාරණාව වුණේ, ඊට පෙර අගමැති හැටියට පත්වුණු අවස්ථාවේ ගොල්ෆේස් අරගලකරුවන්ට අවශ්‍ය පහසුකම් ලබා දී ඔවුන්ට තවදුරටත් අරගල කරනනට ඉඩ සලසන බවට, අගමැති රනිල් වික්‍රමසිංහ කියා තිබීමයි. ඒ මොහොතේ ඔහු අගමැති වුණේත්, පසුව වැඩ බලන ජනාධිපති වුණේත්, ඊටත් පසු ජනාධිපති වුණේත් අරගලය පාදා දුන් මාර්ගය ඔස්සේ බව බලයට ආ පසු රනිල් වික්‍රමසිංහ මහතාට අමතක වී තිබිණ.
ඒ අනුව ලංකාවේ මෑත කාලීන ජනාධිපතිවරුන් හතර දෙනකු ම රටේ මහජනතාවගේ මූලික අයිතිවාසිකම් කඩ කළ අය හැටියට ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය වරින් වර නම් කර තිබේ. ඒ මහින්ද රාජපක්ෂ, මෛත්‍රීපාල සිරිසේන, ගෝඨාභය රාජපක්ෂ හා රනිල් වික්‍රමසිංහ ය. රජය යනු රටේ පුරවැසියන්ගේ මූලික අයිතිවාසිකම් නිසර්ගයෙන් ම ආරක්ෂා කළ යුතු ආයතනය බවට පිළිගැනී තිබිය දී, එම රජයේ නායකයන් සිවු දෙනකු ම, පුරවැසියන්ගේ මූලික අයිතිවාසිකම් කඩකිරීම ගැන මේ රටේ පුරවැසියන් හැටියට අප භාරගත යුත්තේ කෙසේ ද?
\
ඒ සියල්ලට ම වඩා, වැදගත් කාරණය එවැනි තීන්දු දීමට අපේ ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය හා සමහර විට අභියාචනාධිකරණය දක්වා ඇති යුක්තිය පසිඳලීම කෙරෙහි කැප වී කටයුතු කිරීමේ වගකීමයි. වගවීමයි.
ඊට අමතරව, මේ ආණ්ඩුව පවතින කාලයේ අල්ලස් හා් දූෂණ චෝදනා විමර්ශන කොමිසම හා පොලිසිය ඇතුළු නීතිය ක්‍රියාත්මක කරන ආයතන විසින් අලුතෙන් පවරා තිබෙන නඩු ද කිහිපයක් තිබේ. ඒවායේ විත්තිකරුවන් අධිකරණයට ඉදිරිපත් කෙරෙනු ද, සමහරුන් අත්අඩංගුවට ගෙන රක්ෂිත බන්ධනාගාරගත කෙරෙනු ද දකින්නට ලැබේ. ඒවා දකින මහජනතාව අතර, දැන් රටේ යුක්තිය ඉටුවන බවට විශ්වාසයක් ගොඩනැගී තිබීම යහපත් ලක්ෂණයකි. සියල්ලටම වඩා යුක්තිය ඉටුවන බවට මහජනතාව තුළ ඇතිවන විශ්වාසය වැදගත් බැවිනි.
එහෙත්, ලංකාවේ සාමාන්‍ය අපරාධ නඩුවක් මුල් පැමිණිලි අවස්ථාවේ සිට අවසන් අභියාචනය ඉවර වන තුරු අවුරුදු 17ක පමණ කාලයක් ඇදී යමින් පවතින බව පාර්ලිමේන්තු ආංශික අධීක්ෂණ කාරක සභා වාර්තාවක ම සඳහන් කොට තිබේ. ඒ නිසා අද පටන්ගන්නා නඩුවල, යුක්තිය ඉටුවීම තවත් බොහෝ කාලයකින් සිදුවන බව ද මතක තබා ගත යුතු ය.
මේ කාලය කෙටි කිරීමට නම්, නැතිනම් ඉක්මනින් යුක්තිය ඉටු වීමට නම්, ආණ්ඩුවත්, වෙනත් අයත් ඉටු කළ යුතු වගකීම් නම් බොහෝ ය.
