වර්තමානයේ ලංකාවේ මහජන ක්ෂේත්‍රයේ සිදුවන දේශපාලන විවාදයේ ගුණාත්මක පරිහාණියට සෑහෙන දුරට වගකිව යුත්තේ සමගි ජන බලවේගය ප්‍රධාන පක්ෂය වන විපක්ෂය සහ ඒවාට සම්බන්ධ ජනමාධ්‍යයි. පාර්ලිමේන්තුවේ විපක්ෂය වශයෙන් තමන්ට ලැබී තිබෙන වරප්‍රසාදලාභී තත්වය දේශපාලන වශයෙන් පරිණත ලෙස පාවිච්චි කිරීමට ඇති නොහැකියාව විපක්ෂනායකවරයාත්, විපක්ෂ මන්ත්‍රීවරුන් වැඩි දෙනාත් දිනපතාම ප්‍රදර්ශනය කරන බව රූපවාහිනියේ පාර්ලිමේන්තු විවාද බලන පුරවැසියන්ට පෙනේ. ලංකාවේ පුරවැසියන් අති බහුතරය විපක්ෂයට ඡන්දය නොදුන් අය නිසා, පාර්ලිමේන්තු විවාද හෝ ඒ ගැන ඇති වාර්තා රූපවාහිනියෙන් නරඹන පුරවැසියන් වැඩි දෙනාට මේ ගැන දේශපාලන කනගාටුවක් ඇති නොවන්නට පුළුවන. පාර්ලිමේන්තුවේ සාම්ප්‍රදායික දේශපාලන පක්ෂවලත් මන්ත්‍රීවරුන්ගේත් ගුණාත්මක පරිහාණිය දිගටම සිදුවන බවට ඔවුහු නිදසුන් සපයති.
එසේ වුවත් විපක්ෂයේ එම අසමත්භාවය වෙතින් පෙන්නුම් කරන තවත් දේශපාලන යථාර්ථයක් තිබේ. එය නම් ලංකාවේ සාම්ප්‍රදායිකව අධිපතිව සිටි දේශපාලන පක්ෂ මෙන්ම, එම අධිපති සම්ප්‍රදායේම ගමන් කරන අලුත් දේශපාලන පක්ෂද, තමන් සතු දේශපාලන මතවාද, ඉදිරි දැක්ම සහ දේශපාලන චර්යාව සම්බන්ධව ප්‍රදර්ශනය කරන දරිද්‍රතාව සහ පසුගාමීත්වයයි. ඊටත් වඩා එම පසුගාමීත්වය ගැන ස්වයං-විචාරාත්මක අවබෝධයක් හෝ ප්‍රතිසංස්කරණය වීමේ උවමනාවක් එම පක්ෂවලට හෝ ඒවායේ නායකත්වයන්ට නොමැති වීමයි. මෙය වෙනම සාකච්ඡා කළ යුතු ගැටලුවකි. එහෙත් එම ගැටලුවට කෙටි පැහැදිලි කිරීමක් ඉදිරිපත් කරන්නේ නම් මෙසේය.
පසුගිය වසර කිහිපය තුළ, විශේෂයෙන් 2009 සිට පැවති රාජ්‍ය පාලන තන්ත්‍රයෙන් සහ 2015-2019 අතර කාලයේ පැවති සිරිසේන-වික්‍රමසිංහ පාලන තන්ත්‍රයෙන් පසුව, සහ ඒ දෙකෙහි ප්‍රතිඵලයක් ලෙස, ලංකාවේ දේශපාලනයේ අතිමූලික වෙනසක් සිදුවී තිබේ. එය නම්, සාම්ප්‍රදායික දේශපාලන පක්ෂ සහ දේශපාලන නායකත්වයන් පිළිබඳ මහජන විශ්වාසය සම්පූර්ණයෙන් බිඳවැටීමයි. විකල්ප දේශපාලන නායකත්වයක් සහ පක්ෂ මතු වෙතැයි මහජනයාද අපේක්ෂා කරන්නට පටන් ගත්හ. 2022 පුරවැසි අරගලය, සාම්ප්‍රදායික පක්ෂවල හා නායකත්වයේ මෙම අර්බුදය විවෘතව ප්‍රකාශ වූ අවස්ථාවයි. මෙම අර්බුදයේ ප්‍රතිඵලයක් වූයේ, සාම්ප්‍රදායික දේශපාලන හා සමාජ ප්‍රභූ පන්තියෙන් පිට, ප්‍රභූ නොවන නායකත්වයක් සහිත දේශපාලන නායකත්වයක් පිළිබඳ සමාජ අපේක්ෂාවක් ගොඩනැගීමයි. මෙම අර්බුදය ගැන අවබෝධයක් තිබුණේත්, එම අර්බුදය විසින් ඇති කරන ලද දේශපාලන හිදැස පිරවීමට ඉදිරියට පැමිණියේත් ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ/ජාතික ජන බලවේගයයි. එම අවකාශය ප්‍රයෝජන ගැනීමට රැඩිකල් වාමාංශික පෙරටුගාමී සමාජවාදී පක්ෂයට නොහැකි විය.
මේ කරුණු තුන වෙතින්, 2022දී විවෘත වූ නව දේශපාලන අවකාශයෙහි ප්‍රධාන ලක්ෂණයක් බිහිවී තිබුණු බව පෙනේ. එය නම්, සාම්ප්‍රදායික ප්‍රභූ පක්ෂවලට මෙන්ම සජබය වැනි ඒවායේ සෙවණැලි පක්ෂයකට හෝ නායකත්වයකට අලුතෙන් විවෘත වුණු ඓතිහාසික වශයෙන් වැදගත් පරිවර්තනීය දේශපාලන මොහොතෙහි ඉඩක් නොතිබිණිය යන්නයි. පසුගිය පළාත් පාලන මැතිවරණයේ ප්‍රතිඵලවලින් තහවුරු වූයේද එම කරුණමය. ජාතික ජන බලය අබිබවා තමන්ට පළාත් පාලන ආයතනවල බහුතරයක බලය ලැබෙතැයි යන දේශපාලන වශයෙන් ළදරු විශ්වාසය සජබයට පැමිණියේ ලංකාව පවතින දේශපාලන සන්ධිස්ථානය ගැන අවබෝධයක් සජබ නායකත්වයට හෝ එහි බුද්ධි මණ්ඩල උපදේශකයන්ට නැති නිසාය. සජබ නියෝජනය කරන්නේ පැරණි, යල් පැනගිය දේශපාලන ලෝකයයි. අලුත් දේශපාලන ලෝකයක් සඳහා වූ ජාජබයේ පොරොන්දුවට, විකල්ප දේශපාලන දැක්මක් සහිතව අලුත් වීමට සජබයට හැකිකමක් නැත. දේශපාලන හා චින්තනමය වශයෙන් එක තැන පල්වීම සහ ආපස්සට යෑම සජබය මුහුණ දෙන ප්‍රධාන ගැටලුවයි.
ජාජබයට සුවිශේෂ ගැටලු
මේ අතර ජාජබයට විශේෂ වූ ගැටලු ගණනාවක්ම පසුගිය මාස හත තුළ ප්‍රකාශයට පත්වී තිබේ. එයින් සමහර ඒවා ගැන වැටහීමක් සජබයට හා විපක්ෂවලට ඇති බව පෙනිණ. එහෙත් විපක්ෂයට හැකිවූයේ ඒවා ගැන සිල්ලර විවේචන මි දේශහපාලන හරයක් ඇති විවේචන ගොඩනැගීමට නොවේ. තමන් එරී සිටින දේශපාලන පසුගාමිත්වයේ මඩ වගුරින් ගොඩ ඒමට විපක්ෂයේ සියලු කණ්ඩායම්වලටද තවමත් හැකිවී නැත. විපක්ෂ කණ්ඩායම් සහ පුරුසියන් අතර විශාල දේශපාලන පරතරඑයක් දිගටම පවතින්නේද ඒ නිසාය.
ජාජබය ආණ්ඩුව පිහිටුවීමෙන් පසුව මුහුණ දුන් බැරෑරුම් අභියෝගයක් වූයේ ආර්ථික ප්‍රතිපත්ති ක්ෂේත්‍රයේ විශේෂයෙන් ණය අර්බුදය සම්බන්ධයෙන්, බලයට ඒමට පෙර ඉදිරිපත් කරන ලද තරමක් රැඩිකල් විසඳුම් අදහස්වල ප්‍රායෝගිකත්වය පිළිබඳ ගැටලුවයි. රනිල් වික්‍රමසිංහ හා ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදල සමග එකඟ වූ ණය ප්‍රතිව්‍යුහගතකරණ වැඩ පිළිවෙළ සහ සකසුරුවම් ප්‍රතිපත්ති රාමුව තමන්ද ඉදිරියට ගෙන යන බව ජනාධිපති දිසානායක ප්‍රකාශ කිරීම, ජාජබයේ මිතුරන් මෙන්ම විවේචකයන්ද, සතුරන්ද මවිත කළ සිද්ධියකි. සජබය හා විපක්ෂය කෙළේ, ආණ්ඩුවේ එම ප්‍රතිපත්ති වෙනස වහාම අල්ලාගෙන, එය දේශපලන අවියක් බවට පත්කරගැනීමයි. එම විවේචනයේ තිබුණේ සරල අදහස් දෙකකි. ජාජබ ආණ්ඩුව ඡන්ද පොරොන්දුවක් කැඩීම සහ ආණ්ඩුව බොරු කියා (‘පච කියා’) බලයට පැමිණීම යනු එම විවේචන දෙකයි. විපක්ෂ නායකවරයා කිහිප වරක් පාර්ලිමේන්තුවේදී ප්‍රකාශ කළ ‘විසඳුම’ නම් ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදල සමග ණය ප්‍රතිව්‍යුහගත කිරීමේ ‘ගිවිසුමේ’ කොන්දේසි යළි සාකච්ඡා කිරීමයි. ඒ කවර කොන්දේසිද? යෝජනා කළ යුතු විකල්ප කොන්දේසි මොනවාද? යන්න ඔහු පැහැදිලි කෙළේ නැත. ආචාර්ය හර්ෂ ද සිල්වාගේ ප්‍රතිචාරද විපක්ෂ නායකතුමාගේ සීමිත රාමුවෙන් ඈතට ගියේ නැත. ප්‍රයෝජනවත් හරවත් විවේචනයක් කිරීමේ නොහැකියාව මහ හඬින් කෑගැසීමෙන් වසා ගැනීමට තැත් කිරීමෙ යල් පැන ගිය උපක්‍රමයට විපක්ෂයේ මන්ත්‍රීවරරුන් බොහෝ දෙනා ඇදි ගොස් තිබෙන බව පෙනේ. ජාජබයේ මන්ත්‍රීවරුන් කිහිප දෙනකුද කෑ ගසමින් විවාද කිරීමේ පිරිහුණු පාර්ලිමේන්තු සම්ප්‍රදායට ආපසු යෑමට පටන්ගෙන සිටිති.
පාර්ලිමේන්තුවේ මන්ත්‍රීවරුන්ගේ කෑගැසීමෙන් යටපත් වී ඇති, එහෙත් යටපත් නොකළ යුතු, වැදගත් ප්‍රශ්නයක්, ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අමුදල සමග සහයෝගයෙන් වැඩ කිරීමට එකඟවීමෙන් ජනාධිපති දිසානායක ගත් ප්‍රතිපත්තිමය ‘යූ ටර්න්’ එක, එනම් ආපසු හැරීම තුළ තිබේ. ජනාධිපතිවරයා කිහිප වරක් දී ඇති පිළිතුර නම්, ‘අපට වෙනත් විකල්පයක් නෑ’ යන්නයි. විපක්ෂයේ ආර්ථික විශේෂඥයන් පාර්ලිමේන්තුවේ ප්‍රශ්න කළ යුත්තේද, මහජනතාවට පැහැදිලි කර දිය යුත්තේද, ආණ්ඩුවේ පිළිතුරේ වලංගුතාවයි. වගකිව යුතු පාර්ලිමේන්තු විරුද්ධ පක්ෂයක කාර්යය සහ වගකීම විය යුත්තේ රාජ්‍ය ප්‍රතිපත්ති පිළිබඳ විවාද ගැඹුරු කිරීමයි. එහෙත් එවැන්නකට හැකියාවක් නැති විපක්ෂයකට කළ හැක්කේ පාර්ලිමේන්තුවේ ආන්ඩු පක්ෂය දෙස බලා කෑ ගැසීම මිස, ආණ්ඩු පක්ෂයට අභියෝගයක් වීම නොවේ.
ණය ප්‍රතිව්‍යුහගත කිරීමේ ක්‍රියාවලිය පිළිබඳව හරවත් විවේචනයක් සහ සාකච්ඡාවක් සිදුවන්නේ, පාර්ලිමේන්තුවෙන් පිටත සිටින රැඩිකල් සමාජවාදී කණ්ඩායම් අතරය. එහෙත් එම රැඩිකල් සමාජවාදී විවේචනවලින්ද සාකච්ඡා නොවන, සහ ප්‍රමාණවත් පිළිතුරක් නොලැබෙන ප්‍රශ්නයක් තිබේ. එය නම්, ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදල සමග රැඩිකල් හෝ ආර්ථික ජාතිකවාදී නොවන, යටත්වීමක් ලෙස පෙනෙන කොම්ප්‍රොමයිස් එකකට, එනම් අතරමැදි සමාදානයකට, එකඟවීමට රැඩිකල් විභවතාවක් තිබුණු, පාර්ලිමේන්තුවේ විධායක හා ව්‍යවස්ථාදායක බලය තමන් අතේ තිබෙන, ජාතික ජන බලවේග ආණ්ඩුවට බල කෙරුණ වාස්තවික සාධක මොනවාද? යන්නයි. මේ ප්‍රශ්නයට පිළිතුරු සඳහා ප්‍රයෝජනවත් ඉඟි ජනාධිපතිවරයාගේ කතා ගණනාවකම තිබේ.
ජාජබ ආණ්ඩුව ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදල සමග සිදු කර ඇති ‘අතරමග සමාදානය’ පිළිබඳව සජබයේ ප්‍රතිචාරය පැත්තෙන් බලන විට එක්තරා දේශපාලන සරදමක්ද තිබේ. එය නම්, ජාජබයේ ආර්ථික ප්‍රතිපත්ති ස්ථාවරයේ දැනට සිදුවී තිබෙන ‘රැඩිකල්හරණය’ යන වචනයෙන් හැඳින්විය හැකි වෙනස්වීම් ඇගයීමට, දක්ෂිණාංශික ආර්ථික දැක්මක් තිබෙන සජබයේ ආර්ථික විශේෂඥයන්ට නොහැකි වීමයි. ජාජබයේ ඇතිවී තිබෙන ආර්ථික ප්‍රතිපත්තිමය වෙනස් වීම ගැන එජාප නායක රනිල් වික්‍රමසිංහ අනුගමනය කරන්නේ සාපේක්ෂ වශයෙන් නිහඬ සහ තමන්ටම ස්තුති කරගන්නා පිළිවෙතකි. සජබය සමහර විට අපේක්ෂා කරන්නට ඇත්තේ, අනුර කුමාර දිසානායක රැඩිකල් සමාජවාදී ආර්ථික ප්‍රතිපත්තියක් ක්‍රියාත්මක කරමින්, ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදල සමග ප්‍රතිවිරෝධතා ඇති කර ගනිමින්, අවුලෙන් අවුලට පත්වීමේ ප්‍රතිඵලයයි. සජබට දේශපාලන වාසි ලැබෙන එවැනි අතිධාවනකාරී මාවතක් තෝරා නොගැනීම නිසා, සජබයේ දේශපාලන ඉදිරි ගමනට පසුබෑමක් සිදුවී තිබෙනවා විය හැකිය. එය සජබ නායකත්වයේ බලවත් දේශපාලන කනස්සල්ලට හේතුවන්නටද ඇත.
ජාජබයේ වෙනස්වීම්
මෙම පසුබිම ජාතික ජන බලයේ මෑත කාලයේ ඇතිවී තිබෙන වෙනස්වීම් තේරුම් කරන්නේ කෙසේද යන කරුණද සාකච්ඡා කිරීමට අවකාශ සපයයි. එම සාකච්ඡාව කළ යුතුව තිබෙන්නේද සරල සිල්ලර විවේචනවලින් ලබන තාවකාලික තෘප්තිය අතහරිමිනි. ජනාධිපති හා පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණ දෙක ජය ගැනීමෙන් පසුව ජාතික ජන බලවේගයට සිදුවූයේ කුඩා රැඩිකල් විරුද්ධ පක්ෂ දේශපාලන ව්‍යාපාරයක් ලෙස අවුරුදු ගණනාවක් සිට ලංකාවේ ආණ්ඩු බලය හිමි පාලක පක්ෂය බවට පරිවර්තනය වීමයි. ජාජබය පාලක පක්ෂය බවට පත්වූයේ ගැඹුරු ආර්ථික අර්බුදයක් සහිත බංකොලොත් වූ ආර්ථිකයක් සහිත ශ්‍රී ලංකාවකය.
එය වනාහි බංකොලොත් වූ ධනවාදී ආර්ථිකයකි. ලෝක ධනවාදී ක්‍රමය සමග තදින්ම ඒකාබද්ධ වී තිබෙන, ඒ නිසාම බංකොලොත්වී තිබෙන රාජ්‍යයක දේශපාලන බලය සන්නද්ධ විප්ලවයක් හෝ හමුදා කුමන්ත්‍රණයක් මගින් නොව පාර්ලිමේනතු මාධ්‍යයෙන් ලබාගත්, රැඩිකල් පසුබිමක්ද, ‘විප්ලවවාදී’ අතීතයක්ද තිබෙන දේශපාලන ව්‍යාපාරයක් දේශපාලන බලය ලබාගැනීමෙන් පසුව මුහුණ දෙන්නේ අසාමාන්‍ය, ලංකාවේ මීට පෙර නොතිබුණු ආකාරයේ අභියෝගයකටය. දකුණ ආසියාවෙන් ඒ සඳහා ඇත්තේ එක් සමාන්තරයක් පමණි. එය නම් නේපාලයේ මාවෝවාදී කොමියුනිස්ට්වාදීන්ය. අවුරුදු ගණනක් දියත් කළ සන්නද්ධ ගරිල්ලා යුද්ධය අතහැර, පාර්ලිමේන්තුවාදී පක්ෂයක් බවට පත්වූ නේපාලයේ මාවෝවාදීහු, පාර්ලිමේන්තු දේශපාලනයට එකතු වී, ඡන්දයෙන් දිනා පාලක පක්ෂය බවට පත්වූහ. මාවෝවාදීන් ඉදිරියේ තිබුණු අභියෝගයට සීමිත දුරකට සමාන අභියෝගයක් ලංකාවේ ජාජබයට මතුවිය. එය නම් තෝරාගත යුත්තේ දේශපාලන රොමෑන්තිකවාදයද? දේශපාලන ප්‍රයෝජ්‍යතා විකල්පයක්ද? යන්නයි.
ජනාධිපති අනුර කුමාරගේ කතාවලට ඉවසිල්ලෙන් සවන් දෙන විවේචකයකුට පවා පහසුවෙන් අවබෝධ වන දෙයක් නම් ඔහු තෝරාගෙන තිබෙන්නේ දේශපාලන ප්‍රයෝජ්‍යතාවාදයේ විකල්පය බවයි. ඊයේ පෙරේදා කොළඹදී ලෝක බැංකුවේ ඉහළ නිලධාරිනියක්ද, නියෝජිත පිරිසද, ලාංකික අමුත්තන් පිරිසක්ද අමතා ජනාධිපතිවරයා කළ කථාව මෙම ප්‍රයෝජ්‍යතාවාදී දැක්ම විචක්ෂණ ලෙස යළි ඉදිරිපත් කිරීමක් විය. මෙය වනාහි එන්පීපී ආණ්ඩුවේ දක්ෂිණාංශික, රැඩිකල් සමාජවාදී වාමාංශික සහ කොළඹ සිවිල් සමාජ විවේචකයන් බලාපොරොත්තු නොවූ දෙයකි. ජාජබය තෝරාගෙන ඇත්තේ රොමෑන්තිකවාදී, ස්වයං-විනාශයේ විකල්පය නොව ප්‍රයෝජ්‍යතාවාදීව දියේ නොගිලී සිටීමේ විකල්පයයි. අද තිබෙන්නේ සජබ ආණ්ඩුවක් නම්, සජබයේ නායකත්වයට දේශපාලන වශයෙන් නොනැසී සිටීමේ ඉව තිබේ නම්, ඔවුන්ට තෝරාගැනීමට තිබෙන්නට ඇත්තේද ප්‍රයෝජ්‍යතාවාදයේ මාවතයි. මෙය වනාහි උග්‍ර ආර්ථික හා සමාජ අර්බුදයක් පවතින පසුබිමක, විප්ලවයේ මාර්ගයෙන් නොව, ප්‍රතිසංස්කරණවාදී පාර්ලිමේන්තු මාධ්‍යය තුළින් ආණ්ඩු බලය ලබාගත්, රැඩිකල් අතීතයක් සහිත ජාතික ජන බලවේගයට ගෙවන්නට සිදුවී තිබෙන දේශපාලන මිලයි. අඩු තරමින් ඒ ගැන දේශපාලන වශයෙන් අවංක වීමටත්, තමන් කළ පියවර දෙකක් පස්සට ගැනීම ගැන ස්වයං විවේචනයක් කිරීමටත්, ජාජබ ආණ්ඩුවට හැකියාව තිබීම අගය කළ යුතුය.
විවේචනයේ අවශ්‍යතාව සහ විවේචනයේ දිශාව
එම අගය කිරීමත් සමගම කළ යුතු තවත් දෙයක් තිබේ. එය නම් ජාජබ ආණ්ඩුවේ ආර්ථික ප්‍රතිපත්ති ප්‍රයෝජ්‍යතාවාදී තෝරාගැනීම ගැන විවේචනයක්ද, එම ප්‍රතිපත්තිවල සමාජ සහ දේශපාලන පලවිපාක පිළිබඳව අනතුරු ඇඟවීමක්ද කිරීමයි. ආණ්ඩුව සහ ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදල සමග ඇති, ණය ප්‍රතිව්‍යුහගත කිරීමේ එකඟතාව 2028 වසර දක්වා, තවත් අවුරුදු තුනක් ක්‍රිියාත්මක වේ. මේ අතරතුර, ජාමූඅ සමග ඇති ආර්ථික ප්‍රතිසංස්කරණ එකඟතාවේ එක් නරක ප්‍රතිඵලයක් වන්නේ ආර්ථික අර්බුදයේ බර දිගින් දිගටම මහජනතාව මත පැටවීමයි. රාජ්‍ය ආදායම් හා වියදම් අතර පරතරය අඩුකිරීම යන්නෙහි ප්‍රායෝගික අර්ථය එයයි. මෙය වනාහි ආර්ථික අර්බුදයට විසඳුම් ලෙස ගන්නා පියවර මගින්, ලංකාවේ දැනටමත් පවත්නා ඇති-නැති පරතරය, ආර්ථික අසමානතා, ජීවන වියදම් අර්බුදය, දරිද්‍රතාව පැතිරීම, සමාජ අසහනය සහ පන්ති ප්‍රතිවිරෝධතා උත්සන්න වීමයි. පවත්නා සමාජ අර්බුදය තවත් උත්සන්න වීමයි.
තියුණු විය හැකි සමාජ අර්බුදය වැළැක්වීමට හෝ අඩු තරමින් කළමනාකරණය කිරීමට ආණ්ඩුව ගන්නා ප්‍රතිපත්තිමය පියවර කවරේද? සමාජ අර්බුදය දේශපාලන අර්බුදයක් බවට පත්වීම වැළැක්වීමට ආණ්ඩුව සතු උපායමාර්ග මොනවාද? සමාජ අර්බුදය දේශපාලන අර්බුදයක් බවට පත්වෙද්දී, රාජ්‍යය හා සමාජයත්, ආණ්ඩුව සහ ජනතාවත් අතර ඇති සම්බන්ධතා වෙනස්විය හැක්කේ කවර ආකාරයකින්ද? රටේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයට සහ දේශපාලන අනාගතයට ඒවායේ ඇති බලපෑම කුමක් විය හැකිද?
වර්තමාන ලංකාවේ දේශපාලන සාකච්ඡාව සමාජයට ප්‍රයෝජනවත් එකක් වන්නට නම්, සාකච්ඡා කළ යුත්තේ ඒ ආකාර ප්‍රශ්න ද ගැනය.
