ජනාධිපතිවරණයක් කැඳවා නැතත්, මේ දිනවල හැම පැත්තෙන්ම අසෙන්නේ ජනාධිපතිවරණ ප්‍රචාරණ ව්‍යාපෘතිවලට අයත් කාරණාය. ඒ අතර විරුද්ධ පක්‍ෂයේ ප්‍රධාන පක්‍ෂ දෙක වන සමගි ජන බලවේගය හා ජාතික ජන බලවේගය හරි හරියට, සමාජයේ විවාදසම්පන්න පුද්ගල කුලකයන් සිය සටන් පෙරමුණට කැඳවාගනිමින් සිටින බව පෙනේ. පක්‍ෂ දෙකම, විශ්‍රාම ලත් ත්‍රිවිධ හමුදා සාමූහික, එකිනෙකට වෙනස් නම්වලින් පිහිටුවා ඇත. පක්‍ෂ දෙකම සංඝ සභා පිහිටුවා ඇත. එම සංඝයා වහන්සේලාගේ අවවාද උපදෙස් අනුව තමන් රාජ්‍ය පාලනය කරන බව අඩු වැඩි වශයෙන් පෙන්වා දෙමින් ඇත. ඒ වගේම, පක්‍ෂ දෙකම තරුණ බලමුළු ඉදිරියට ගෙනඑමින් සිටියි.
මේ හමුදා සහ සංඝ කණ්ඩායම් සිය පෙරමුණු බළ ඇණි වශයෙන් මේ පක්‍ෂ දෙක ඉදිරියට ගැනීමෙන් පෙන්වා ඇත්තේ, ලංකාව තවමත් දුවන්නේ රාජපක්‍ෂ න්‍යාය පත්‍රයට අනුව බවයි. හමුදාව හා සංඝයා රාජ්‍ය පාලනයට ඍජුව සම්බන්ධ කර ගැනීම රාජපක්‍ෂලාගේ ආණ්ඩුකරණයේ අවියෝජනීය උපක්‍රමයකි. ඒ තරමටම එය ආගම්වාදී හා බහුතරවාදී රාජ්‍ය පාලන උපක්‍රමයක්ද වෙයි. මේ සංස්ථා දෙක රාජ්‍ය පාලනයට එකතු කර ගැනීමෙන් රාජපක්‍ෂලාගේ බලය තහවුරු වුණේ කෙලෙසදැයි අපි අත්දැකීමෙන් දනිමු. ඒ විතරක් නොවේ, ඔවුන්ගේ බලපෑම නිසා රටක් හැටියට ලංකාව කෙතරම් පසුපසට ගමන් කළේදැයි යන්නද දනිමු. මේ කණ්ඩායම් දෙකේ බලපෑම නිසා ජනවාර්ගික ප්‍රශ්නය තවමත් එහි මුල් ස්වරූපයෙන්ම නොනැසී පවතින ආකාරයද දකිමු.
රටේ ප්‍රධාන විරුද්ධ පක්‍ෂ දෙකම පුන පුනා කියන්නේ, තමන් අලුත් පිරිසක් බවත්, 76 වසරක රට කළ ආකාරයට වෙනස් ආකතරයකට රට පාලනය කරන්නට තමන් බලාපොරොත්තු වන බවත්ය. ජාතික ජන බලවේගය තවත් පියවරක් ඉදිරියට තබමින් කියන්නේ, මෙතෙක් කාලයක් රට පාලනය කළ ප්‍රධාන පක්‍ෂවලට සපුරාම විකල්පයක් වන නිර්ප්‍රභූ දේශපාලනයක් තමන්ට ඇති බවත්, තමන්ගේ පාලනය පරණ සියලු පාලනයන්ට වඩා වෙනස් එකක් වීම නියත බවත්ය.
එහෙත්, මේ පක්‍ෂ දෙකම, තවදුරටත් රාජපක්‍ෂ පාලන න්‍යාය පත්‍රයේම දිගුවක් බවට අපට තේරුම් ගත හැකිවන්නේ තරගයට මෙන් හමුදාව සහ සංඝයා පෙරමුණු බළ ඇණි ලෙස කැඳවීමට ඔවුන් දක්වන වුවමනාව නිසාය.
මේ පක්‍ෂ දෙකෙන් කුමක් ජය ගත්තත්, රාජපක්‍ෂලාගේ හමුදා-රණවිරු මූලික පාලනයට වඩා වෙනස් එකක් බිහිවන්නට ඉඩක් නැති බව එයින් පැහැදිලිය. හමුදාව හා සංඝයා, ‘අලුත් ලංකාවක අලුතෙන් හිතන අමුතු පිරිසක්’ බවට තමන්ගේ පාලනය යටතේ පත්වෙතැයි කවුරුහරි සිතන්නේ නම්, කියන්නේ නම්, එය මුලාවකි. ඕනෑ නම්, හමුදා සහ සංඝ කණ්ඩායම් මැතිවරණය සඳහා උපයෝගි කරගෙන, පසුව දැහැටි දඬු මෙන් ඉවත දමා පාලනයක් ගෙනයා හැකියැයි කිව හැකිය. එහෙත්, ඒවා වචන මිස ඇත්ත නොවේ. එහෙම සිදුවුණත් ප්‍රතිවිප්ලවය පමා නොවී එනු ඇත්තේ ඒ අතහැර දමන ලද්දාවූ හමුදාවෙන් සහ සංඝයාගෙනි.
ඒ අතර, වැදගත් ලෙස පෙනෙන තවත් කාරණයක් වන්නේ, ජාතික ජන බලවේගය විශ්‍රාමලත් පොලිස් නිලධාරීන්ගේ සාමූහිකයක්ද පිහිටුවන්නට පියවර ගැනීමයි. සිය කැනඩා සංචාරයේදී නායක අනුර කුමාර දිසානායක කිව්වේ, පාස්කු ප්‍රහාරය සම්බන්ධයෙන් තවත් අලුත් පරීක්‍ෂණ අනවශ්‍ය බවත්, කළ යුත්තේ දැනට නැවතී ඇති පරීක්‍ෂණ ඉදිරියට ගෙනයාම පමණක් බවත්, එම පරීක්‍ෂණ මෙතෙක් සාර්ථකව කළ අපරාධ පරීක්‍ෂණ දෙපාර්තමේන්තුවේ හිටපු ප්‍රධාන නිලධාරීන් දැන් සිටින්නේ තම දේශපාලන පක්‍ෂය සමග බවත්ය. ආරංචි මාර්ග කියන අන්දමට නුදුරු දිනකදී මේ විශ්‍රාමලත් පොලිස් නිලධාරීන් ජාජබ වේදිකාවට ඒමට නියමිතය. අනුර දිසානායක කැනඩාවේදී කිසිවකුගේ නම් සඳහන් නොකළ නමුත්, ඒ නම් අතර සීඅයිඩීය බාර ජ්‍යෙෂ්ඨ නියෝජ්‍ය පොලිස්පතිව සිටි රවි සෙනෙවිරත්න හා සීඅයිඩීයේ අධ්‍යක්‍ෂව සිටි ශානි අබේසේකර සිටින බව සමහර වෙබ් අඩවිවලින් ප්‍රචාරය කර තිබිණ.
ජාජබ දැනට කියන විදියට, මේ විශ්‍රාමලත් නිලධාරීන් ඔවුන්ගේ පක්‍ෂය සමග සිටින නිසා, තමන්ගේ ආණ්ඩුවක් ආ විට ඔවුන් යොදාගෙන දේශපාලකයන්ගේ හා නිලධාරීන්ගේ වංචා, දූෂණ, අපරාධ පිළිබඳ පරීක්‍ෂණ ඉදිරියට ගෙන යනු ඇත. වංචාව දූෂණය හා අල්ලසට විරුද්ධ රටේ මහජනතාව, හොරු අල්ලන්නේ නැතිදැයි නිරන්තරයෙන් කරන ප්‍රශ්න කිරීමට ‘අපේ ළඟ තමයි හොඳම නිලධාරීන් ඉන්නේ. අපි ආ ගමන් ඒ අයව යොදවලා දූෂණ වංචා අල්ලස් විරෝධී නීතිමය කටයුතු ඉදිරියට ගෙනයනවා’ යන පිළිතුර පහසුවෙන් දිය හැකිය. දූෂණය මැඩීමේ දැඩි වුවමනාවෙන් හා උද්යෝගයෙන් සිටින මහජනතාවද ඒ පිළිතුර සාදරයෙන් පිළිගන්නවා ද ඇත.
එහෙත්, ඒ කාරණය ඒ තරම් සරල නොවේ.
යහපාලන ආණ්ඩුව 2015 ජනවාරි 8 බිහිවන්නේ, එතෙක් පැවැති රාජපක්‍ෂ පාලනයේ අල්ලස දූෂණය, මහජන දේපළ මංකොල්ලය හා අපරාධවලට එරෙහිවය. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ප්‍රතිසංස්කරණවලට අමතරව, යහපාලන ආණ්ඩුවේ එක් පොරොන්දුවක් වුණේ ඉහත පරිදි දූෂිත පුද්ගලයන් නීතිය ඉදිරියට ගෙනඒමයි. මේ කාර්යය සඳහා සහ යහපාලන ආණ්ඩුවේ අරමුණුවලට අනුව ආණ්ඩු යාන්ත්‍රණය මෙහෙයවීම සඳහා ජාතික විධායක සභාවක් වහාම පිහිටුවන ලදි. නීතිමය පසුබිමක් නොමැතිව, හුදු එකඟතාවෙන් පමණක් පිහිටුවන ලද එම සභාවට යහපාලන ආණ්ඩුවේ දේශපාලන බලය තිබුණු පක්‍ෂ හා මාදුළුවාවේ සෝභිත හිමි වැනි පුද්ගල නායකයන්ට සාමාජිකත්වය හිමිවිය.
ඊට පහතින් දූෂණ විරෝධී ලේකම් කාර්යාලයක් පිහිටුවන ලද අතර, එමගින් රාජපක්‍ෂ ආණ්ඩුවේ දූෂණ සම්බන්ධයෙන් පැමිණිලි භාරගැනිණ. එම කාර්යාලයේ සිටි (රාජකාරිය ද්විතීයනය කරන ලද) නීතිපති දෙපාර්තමේන්තුවේ රජයේ නීතිඥවරුන් ඇතුළු නිලධාරීන් පිරිස විසින්, එම පැමිණිලි කවර විමර්ශන ආයතනයට (උදා. අල්ලස් කොමිසම, සීඅයිඩීය, එෆ්සීඅයිඩීය) යැවිය යුතුදැයි තීරණය කරන ලදි. එතැන් සිට අවශ්‍ය විමර්ශන සිදුකර චුදිතයන්ට නඩු පැවරිය යුත්තේ ඒ ඒ රජයේ ආයතන (අල්ලස් කොමිසම, නීතිපති) විසිනි. විමර්ශන කටයුතු සඳහා පොලිස් මූල්‍ය අපරාධ විමර්ශන කොට්ඨාසය (එෆ්සීඅයිඩී) නමින් නව පොලිස් ඒකකයක් පිහිටුවන ලද අතර, මූල්‍ය අපරාධ පිළිබඳ විමර්ශන ඊට පැවරිණ.
කුප්‍රකට ජේ්‍යෂ්ඨ පොලිස් අධිකාරිවරයකු වන රවි වෛද්‍යලංකාර එහි ප්‍රධානියා ලෙස පත්කෙරිණි. දූෂණ විරෝධි කාර්යාලය හරහා සිදුකෙරුණු බවට මනුවර්ණට මතක ඇති තවත් කාර්යයක් වන්නේ, රාජපක්‍ෂ පාලන කාලයේ සිදුවී තිබුණු ඉතාම සූක්‍ෂ්ම හා රහසිගත මුල්‍යමය අපරාධ පිළිබඳ සොයාබැලීමට, විමර්ශනය කිරීමට අවශ්‍ය තාක්‍ෂණය හා නව දැනුම ලංකාවේ අපරාධ විමර්ශකයන්ට, විමර්ශන ආයතනවලට ලබාදීම සඳහා අවශ්‍ය පියවර ගැනීමයි. ඔවුන් අවශ්‍ය පරිදි දේශීය හා විදේශීය පුහුණුවීම්වලට යොමුකර, ඔවුන්ගේ විමර්ශන ශක්තිය දියුණු කිරීමයි. එය ඉතා හොඳ පියවරකි. මන්ද යත්, රාජපක්‍ෂලා විසින් කරන ලද සමහර මූල්‍ය අපරාධ පහසුවෙන් අල්ලාගත නොහැකි වන පරිදි ඉතාම දියුණු ආකාරයෙනුත්, ඉතාම තියුණු හා සියුම් ආකාරයෙනුත් කර තිබුණු නිසාය. ඒවායේ අක්මුල් විහිද ගිය තැන් දැනගන්නට ජාත්‍යන්තර මට්ටමේ නවීන දැනුම හා තාක්‍ෂණය අත්‍යවශ්‍ය විය.
දූෂණයට හා වංචාවට විරුද්ධ වීම දේශපාලන වැඩකි. ඒවා මැඬලීමට දේශපාලන අධිෂ්ඨානයක් අවශ්‍යය. යහපාලන ආණ්ඩුව පත්වන්නේ එවැනි දේශපාලන අධිෂ්ඨානයක් ප්‍රදර්ශනය කරමිනි.
එහෙත් 2015 බලයට පත්වී ටික කාලයක් යන විට යහපාලන ආණ්ඩුවේ අභ්‍යන්තර දේශපාලන බලවේග අතර ප්‍රතිවිරෝධතා පැනනැඟි අතර, පරාජය කරන ලද රාජපක්‍ෂ බලවේග පස්සා දොරෙන් යහපාලන ආණ්ඩුවේ නායකකාරකාදින් සමග ගනුදෙනු කරන තත්වයක් ඇතිවිය. ඒ නිසා හොරු ඇල්ලීම පසෙක තබා, හැකි හැම කෙනකුම සමස්ත ආණ්ඩුකරණ ක්‍රියාවලියෙන් කර හරින බවක් පෙනිණ. ‘ආණ්ඩුව හොරු ඇල්ලුවා’ කෙසේ වෙතත් ‘හොරු ආණ්ඩුව ඇල්ලුවා’ කියන යෙදුම යහපාලන ආණ්ඩුව සම්බන්ධයෙන් කියන්නට පටන් ගැනුණේ ඒ තත්වය නිසාය. ජාතික විධායක සභාව කැඳවීම, එහි සාමාජිකත්වය, තීරණ ගැනීම හා ඒවා ක්‍රියාත්මක කිරීම යනාදිය ඉක්මනින් දුර්වල විය.
ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ ඉක්මනින්ම එයින් ඉවත් විය. දූෂණ ලේකම් කාර්යාලයේ කටයුතුද වැනි වැනී යන ස්වභාවයක් ඇතිවිණ. එහි නිලධාරීන් කණ්ඩායම හැර දේශපාලන බලවේගවලට ඇඟ බේරාගැනීමට අවශ්‍ය විය. කාර්යාලයට නීතිපති දෙපාර්තමේන්තුවෙන් නිල වශයෙන් ද්විතීයනය කර සිටි නියෝජ්‍ය සොලිසිටර් ජෙනරාල් තුසිත් මුදලිගේ වැනි අති දක්‍ෂ නිලධාරීන්ට, මේ දූෂණ විරෝධී කටයුතුවලට තනිවම කරගහන්නට සිදුවන තත්වයක් ඇතිවිය. අලුත් ආණ්ඩුව සමග එකතු වී සිටි පරණ රාජපක්‍ෂ කාලයේ අපරාධකරුවෝ, මුදලිගේ වැනි අවංක නිලධාරීන්ට පහර පිට පහර එල්ල කරන්නට පටන් ගත්හ. ඔවුන්ගේ සහායට කිසිවෙක් සිටියේ නැත. යහපාලන ආණ්ඩුවද, ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ වැනි හවුල්කාර දේශපාලන පක්‍ෂද, මේ අයට කිසිම සහායක් දුන්නේ නැත. තුසිත් මුදලිගේ තරුණ වියේදී අකාලයේ මිය යන විට, ඔහු මේ අපරාධකාරයන්ගේ බලවත් කෙනෙහිලිකම්වලට පාත්‍රවී මහත් කලකිරුණු තැනක සිටි බව මනුවර්ණ පෞද්ගලිකවම දනියි.
කෙසේ වෙතත්, මුලින් ගත් පියවර මත, අපරාධ ගැන විමර්ශන වේගවත්ව සිදුවන තරමට, රටේ සාමාන්‍ය අධිකරණ පද්ධතිය හරහා නඩු පවරා යුක්තිය ඉටුකරගැනීම මන්දගාමී බව පෙනිණ. සමහර විට එවැනි නීතිමය කටයුතු අවසානයක් දැකිමට ආණ්ඩු දෙකකවත් ධුර කාලය මදිවනු ඇත. ඒ නිසා, වංචා දූෂණ සම්බන්ධයෙන් පමණක් වේගවත්ව නඩු ඇසීමට, ත්‍රිපුද්ගල විනිසුරු මණ්ඩලයකින් යුක්ත මහාධිකරණ පිහිටුවීමට වුවමනා විය. එහෙත්, ආණ්ඩුව ඇතුළෙන්ම එම වෑයම කඩාකප්පල් කරන්නට වෙරදැරුණු අතර, එවැනි මහාධිකරණ පිහිටුවීම තදබල ලෙස කල් ගියේය. එවකට අධිකරණ ඇමති විජේදාස රාජපක්‍ෂ, රාජපක්‍ෂවරුන් රැකීම තම වගකීම බව ප්‍රසිද්ධියේ කී අතර, ත්‍රිපුද්ගල මහාධිකරණ පිහිටුවීමට ආණ්ඩුව තුළදී තරයේම විරුද්ධ විය. අවසානයේ, එක්සත් ජාතික පක්‍ෂයේ මන්ත්‍රීවරුන් පිරිසක් විජේදාස රාජපක්‍ෂට විරුද්ධව පෙළගැසුණු අතර, ඔහුට පක්‍ෂය හා අධිකරණ ඇමතිකම හැර යන්නට සිදුවිය.
ඉන්පසු තලතා අතුකෝරල අධිකරණ ඇමතිවරියගේ මැදිහත්වීමෙන් ත්‍රිපුද්ගල මහාධිකරණයක් පිහිටුවන ලද මුත්, හැමෝගේම දායකත්වයෙන් වැඩපිළිවෙළ ඉදිරියට ගියේ යන-නොයන ගානටය. මේ විදියට යහපාලන ආණ්ඩුවේ දූෂණ විරෝධී වැඩපිළිවෙළ දියාරු වී වියැකී ගියේය. ඒ අතර සීඅයිඩීය, රාජපක්‍ෂ ආණ්ඩුව කාලයේ වසා දමා තිබුණු අපරාධ ෆයිල් විවෘත කර විමර්ශන නැවත ආරම්භ කළ අතර, සීඅයිඩීය භාර නියෝජ පොලිස්පති රවි සෙනෙවිරත්න හා සීඅයිඩීයේ අධ්‍යක්‍ෂ ශානි අබේසේකර සිය විශේෂඥ අපරාධ විමර්ශන ඥානය බෙදාහදාගනිමින් ඒ විමර්ශනවලට නායකත්වය දුන්නෝය. මතක තබාගත යුතු කාරණය නම්, මේ නිලධාරීන් දෙදෙනා ඒ වන විට සීඅයිඩීයේ තනතුරු දරමින් සිටි ඉහළ හා කීර්තිමත් නිලධාරීන් බවය. ඔවුන්ට දේශපාලන එළඹුමක් නොතිබුණු අතර, රටේ අපරාධ නීතිය අනුව පමණක් යමින්, කාලයේ වැලි තලාවෙන් වසා දමා තිබුණු අපරාධවල සුලමුල යළි සොයන්නට පටන් ගැනිණ. එම විමර්ශනවලට අවශ්‍ය භෞතික හා මානව සම්පත් පවා යහපාලන ආණ්ඩුවෙන් ලැබුණේ සලාක ක්‍රමයටය. නැතිනම් ලැබුණේම නැති තරම්ය.
එහෙත්, එම මූල්‍ය හා අනෙකුත් අපරාධවලට වගකිවයුත්තන් නීතිය ඉදිරියට පැමිණවීම කිසිසේත් සතුටුදායක මට්ටමක නොවීය. එහි එක් ප්‍රතිඵලයක් වුණේ, යහපාලන ආණ්ඩුව කාර්යක්‍ෂමව කටයුතු කළා නම් බන්ධනාගාරගතව සිටිය යුතු පිරිස්, 2019දී යළිත් රටේ පාලන බලය හොබවන තත්වයට පත්විමයි.
ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ ජනාධිපති වුණු වහාම පළිගැනීමේ කොමිසම යනුවෙන් අද විකට ලෙස හැඳින්වෙන උපාලි අබේරත්න කොමිසම පත්කළ අතර, යහපාලන ආණ්ඩුව කාලයේ අපරාධකරුවන්ට විරුද්ධව කළ සියලු විමර්ශන ‘පළිගැනීමේ ක්‍රියා’ හැටියට නම් කොට, ඒ විමර්ශන කළ සියලු දෙනාගෙන්ම පෙරළා පළිගැනීම අරඹන ලදි. දූෂණ මර්දන ලේකම් කාර්යාලය, ජාතික විධායක සභාව හිතාමතාම ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව උල්ලංඝනය කරමින් නිර්මාණය කරන ලද ආයතන බව කියමින් රනිල් වික්‍රමසිංහ, අනුර කුමාර දිසානායක, ජනාධිපති නීතිඥ ජේසී වැලිඅමුණ වැන්නන්ට විරුද්ධව චෝදනා කොමිසට ඉදිරිපත් විය. කොමිසම හමුවට යහපාලන දේශපාලන නායකයන් කැඳවුණු අවස්ථාවලදී, ඔවුන් කිසිවකු යහපාලන ආණ්ඩුවේ තමන් කළ කාර්යභාරය පිළිබඳ වගවීමක් පෙන්වනු දකින්නට නෙැලැබිණ. විශේෂයෙන්ම රනිල් වික්‍රමසිංහ මහතා සියලු වගකීම් අනෙකුන් පිට පටවා අත හෝදාගන්නා ප්‍රතිපත්තියකට මාරුවී සිටියේය. අවසානයේ දූෂණ මර්දන ලේකම් කාර්යාලය, කිසිවකුගේ හව්හරණක් නැති ‘පාපයක්’ තත්වයට වැටිණ.
රාජපක්‍ෂ ආණ්ඩුවේ තර්කය වුණේ ජාතික විධායක සභාවත්, දූෂන මර්දන ලේකම් කාර්යාලයත් හිතාමතාම දේශපාලන වශයෙන් පළිගැනීම සඳහා පිහිටුවන ලද ඒවා බවත්, ඒවායේ මැදිහත්වීමෙන් සිදුකෙරුණු අපරාධ විමර්ශන පක්‍ෂපාතී, පළිගැනීමේ චේතනාව සහිත ඒවා බවත්ය. ඒ ප්‍රවාදය හොඳින් ජනගත කරන්නට පාර්ලිමේන්තුවේදී විශාල බලයක් තිබුණු පොහොට්ටු ආණ්ඩුවටත් ජනාධිපති ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂටත් පහසුවෙන් හැකිවිය. එය එසේ නොවේයැයි කියන්නට යහපාලන ආණ්ඩුවේ හවුල්කාර කිසිවකුත් ඉදිරිපත්වුණේ නැත. අවසානයේ සිදුවුණේ ලේකම් කාර්යාලයේ වැඩ කළ තුසිත් මුදලිගේ, ආනන්ද විජේපාල වැනි දක්‍ෂ මිනිසුන් අනවශ්‍ය දේශපාලන සමාජ අපවාදයකට හිතාමතාම ලක්කිරීමයි.
සීඅයිඩීය වෙනම වැඩකටයුතු කළ රාජ්‍ය ආයතනයක් වුවද, ඊටද ඉහත කී දේශපාලන පළිගැනීමේ අපවාදයෙන් ගැලවී සිටින්නට නොහැකි විය. ඒ අපවාදය සාධාරණ නිසා නොවේ. අපවාද නගන්නන් බලවත් වීම නිසාය. ගලවාගන්නට කිසිවකු නොසිටි නිසාය. පීඩකයන් කෙතරම් බලවත් විණිද කියනවා නම්, ශානි අබේසේකරට බොරු චෝදනා පටලවනු ලැබීමෙන් හිරබත් කන්නට සිදුවිය. නිශාන්ත සිල්වා වැනි දක්‍ෂ නිලධාරීන්ට රට හැර යන්නට සිදුවිය. රවි සෙනෙවිරත්න පසුගිය දිනක මුහුණ දුන් රිය අනතුරෙන් පසුව රිමාන්ඩ් බන්ධනාගාරගත කිරීමද ඒ දුෂ්ට ක්‍රියාවලියේම මෑත දිගුවකි.
දැන් ජාජබ කියන්නේ, ඒ කාලයේ සිටි ඒ අපරාධ විමර්ශකයන් දැන් තමන්ගේ දේශපාලන පක්‍ෂයේ සාමාජිකයන් බවයි. තමන්ගේ වේදිකාවේ දේශපාලනය කරන බවයි.
මෙහිදී පැනනගින ප්‍රශ්නය නම්, ජාජබ ආණ්ඩුවක් පිහිටුවීමෙන් පසුව, මේ හිටපු නිලධාරීන් යොදවා කෙරෙන අපරාධ විමර්ශන (බොහෝ විට පවතින විමර්ශනවලම ඉදිරියට යෑම්) පෙර ආකාරයේම දේශපාලන පළිගැනීමේ ලේබලයට යටත්වීමට තිබෙන පහසු අවදානමයි. ඒවායින් අපහසුවට පත්වන්නේ එම හිටපු නිලධාරීන් පමණක් නොවේ. මුළු හොරු ඇල්ලීමේ යාන්ත්‍රණයම සැලකිය යුතු අවදානමකට ලක්වීම එයින් සිදුවෙයි. එය දේශපාලන පක්‍ෂයකට සිදුවන පාඩුවක් නොවේ. රටටම සිදුවන පාඩුවකි.
ඒ නිසා දේශපාලන බලය සඳහා යන ගමනේදී හැම දෙයක්ම හරිය, හැම දෙනාම ඉන්නේ අපේ පැත්තේය කියන අස්මීමානයෙන් පොඩ්ඩක් ඈත්ව, තමන් කරන්නට යන දේ ගැන එළඹ සිටි සිහියෙන් බැලීම දේශපාලන පක්‍ෂවලට අවශ්‍ය වේ. පරණ සීඅයිඩී ඉහළ නිලධාරින් ජාජබයෙහි සාමාජිකයන් වන විට, පොලිස් සාමූහිකයන්හි ප්‍රධානීන් වන විට, ඔවුන්ගෙන් අනාගතයේ ගත හැකි වැඩ කොටස නිසැකවම දේශපාලන පක්‍ෂපාතී වෙයි. ඔවුන්ගෙන් ගන්නා හැම කාර්යයක්ම පහසුවෙන් දේශපාලන ලේබල් යටතට දැමීමට හැමෝටම බලපත්‍රයක්, විශේෂයෙන් දූෂිතයන්ට බලපත්‍රයක් එමගින් ලැබෙයි.
හැමෝම තමන්ගේ සාක්කුවට දාගන්නේ නැතිව, සමහර සුවිශේෂ පුද්ගලයන් ඈත් කොට තැබීමෙන් රටේ නීතියේ පාලනය හා මහජන විශ්වාසය යන කාරණා සමග තුලනය කර බැලීම අවශ්‍යය.
