2022 ජූලි 9 වැනිදා ජනාධිපති මන්දිරයෙන් පලවා හරිනු ලැබ, ඉන්පසු විදේශගතවී ජුලි 13 වැනිදා ධුරයෙන් ඉල්ලා අස්වූ හිටපු ජනාධිපති ගෝඨාභය රාජපක්ෂ, ජනාධිපති තනතුරේ සිය අත්දැකීම් ආශ්‍රයෙන් ලියූ ‘ජනාධිපතිධුරයෙන් මා නෙරපීමේ කුමන්ත්‍රණය’ නමැති පොත පසුගිය සතියේ නිකුත් විය.
තමා ධුරයෙන් පහකිරීම සඳාහා ‘ජාත්‍යන්තර අනුග්‍රහයෙන් වූ රෙජිම් චේන්ජ් මෙහෙයුමක් හෙවත් කුමන්ත්‍රණයක්’ ක්‍රියාත්මක වූ බව ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතා පෙන්වන්නට උත්සාහ කළද, පිටු 193කින් සමන්විත මිල රුපියල් 1800ක් වන මේ පොතේ කිසිම තැනක කුමන්ත්‍රණයක් ගැන කිසිම සංයුක්ත සාක්‍ෂියක් හමු නොවේ. ඒ වෙනුවට පොත පුරාම තිබෙන්නේ තමා හැම අතින්ම කෙතරම් අසාර්ථක ජනාධිපතිවරයකුදැයි ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂම පිළිගන්නා ආකාරයේ කරුණු සමූහයකි.
ඒ කාරණා කියවාගෙන යන පාඨකයකුට පැහැදිලිවම සිතෙන්නේ, මෙවැනි අසාර්ථක පුද්ගලයකු දිගින් දිගටම ජනාධිපති තනතුරේ නොසිටීම රටට සිදුවූ කෙතරම් නම් යහපතක්ද යන්නයි. ඒ වාගේම, මෙවැනි පුද්ගලයකු තනතුරෙන් ඉවත්කිරිම සඳහා අලුතින් කුමන්ත්‍රණයක් කිරීම අවශ්‍ය නොවන්නේය. මන්ද යත්, තමාගේ අසාර්ථකත්වය විසින්ම, ඉතාමත් අසමත් පාලකයකු වී, ඔහු ඉක්මනින්ම තනතුරෙන් පහවීමට ඉඩ තිබුණු නිසාය. 2022 මාර්තු මාසයෙන් ඇරඹි අරගලය නොවුණත්, තව ටික කලකින් ඔහුට විරුද්ධව මහජන අරගල ඇරඹෙන්නට ඕනෑ තරම් ඉඩ තිබිණ. එවැනි අරගලවලට අමතරව ඔහු නියෝජනය කළ පොදුජන පෙරමුණද ඔහුට විරුද්ධව අභ්‍යන්තර කැරලි ගසා ඔහු ධුරයෙන් පහකිරීමට හැකි තත්වයක් උද්ගතව තිබිණ. තවදුරටත් බලයේ සිටියා නම්, තමාගේ අසාර්ථකත්වය ආවරණය කරගන්නට දැඩි ආඥාදායක පාලකයකුගේ වේශයක් මවාගෙන ඔහු රට විනාශ කරන්නට ඉඩක් තිබුණේය යන්නද අමතක කළ යුතු නැත. ඒ අනුව, සමස්තයක් ලෙස ගෝඨාභයගේ පොතෙන් කියැවෙන්නේ, ඓතිහාසික මහජන නැගිටීමකින් 2022 ජුලි 9 වැනිදා ඔහු පළවා හැරීම කෙතරම් සාධාරණ දෙයක්ද යන්නයි.
කෙසේ වෙතත්, 69 ලක්‍ෂයක් ඡන්ද ලබාගෙන වසර දෙකකින් පලවා හැරුණු ජනාධිපතිවරයකු හැටියට ඔහුගේ අදහස් ලංකාවේ දේශපාලනයේ ගමන් මග පිළිබඳව වැදගත් මූලාශ්‍රයක් වනු ඇත්තේය. ඒ අර්ථයෙන් අනිද්දා පාඨකයන්ගේ දැනගැනීම පිණිස, ඔහුගේ පොතෙන් උපුටාගත් කොටස් කිහිපයක් අප පළකරන්නේ රටේ මහජනතාවට, තමන්ගෙන් ලක්‍ෂ හැටනවයක ඡන්දදායකයන් පිරිසක් විසින් පත්කර ගැනුණු ජනාධිපතිවරයකුගේ අසාර්ථකත්වය ගැන විචාරාත්මක වැටහීමක් ඇති කරගනු පිණිසය. ඊටත් අමතරව, මේ පොත පුරා ඔහු ලොකු බොරු, පොඩි බොරු සෑහෙන ප්‍රමාණයක් කියයි. කිසිම තහවුරුවක් නැතිව තමන්ගේ හිතලු කුමන්ත්‍රණයක් ගැනද කියයි.
මහින්දට බැරිවුණේ 19 හින්දාලු
‘මා දේශපාලනයට පිවිසීමට හේතු වූයේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ 19 වන සංශෝධනය යටතේ මාගේ වැඩිමහල් සොහොයුරු මහින්ද රාජපක්ෂටත්, බාල සොහොයුරු බැසිල් රාජපක්ෂටත් 2019 ජනාධිපතිවරණයට ඉදිරිපත් වීමට නොහැකි වන ආකාරයට පනවා තිබුණු බාධා නිසාය. දෙවරක් ජනාධිපති ධුරය හෙබවීමෙන් පසු නැවතත් ජනාධිපති ධුරයට තරග කිරීම තහනම් වීම නිසා මහින්ද රාජපක්ෂටත්, ද්විත්ව පුරවැසියන් මැතිවරණවලට තරග කිරීම තහනම් වූ නිසා බැසිල්ටත් එම ජනාධිපතිවරණයට තරඟ කිරීමට නොහැකි විය. මහින්ද රාජපක්ෂ ජනාධිපතිව සිටිය දී ආරක්ෂක ලේකම් ධුරය දැරූ මා එම තනතුරේ කැපී පෙනෙන ජයග්‍රහණ කිහිපයක් ලබාගෙන තිබීම නිසා ඊළඟ විකල්පය මා විය.’
මේ ඡේදයේ ඇති ලොකුම බොරුව වන්නේ මහින්ද රාජපක්‍ෂට තුන්වැනි වරට තරග කරන්නට නොහැකි වුණේ 19වැනි සංශෝධනය නිසා බවයි. ඇත්ත කුමක්ද? 18 වැනි ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයෙන් ජනාධිපතිධුරයට තරග කිරීම සඳහා තිබුණු වාර දෙකෙහි සීමාව ඉවත්කරගත් මහින්ද රාජපක්ෂ, තුන්වැනි වරටත් 2015 ජනවාරි 8 වැනිදා ජනාධිපතිධුරයට තරග කළ බවයි. ඉන් පරාජය ලැබ ගෙදර ගිය බවයි. ඉන්පසු නැවත ජනාධිපතිවරණයක් තරග කරන්නට තරම් මහජන ආකර්ෂණයක් ඔහුට තිබුණේ නැත. 19 සංශෝධනය ගෙනාවේ ඊට පසු යහපාලන ආණ්ඩුවයි. මහින්දට නැවත ඉල්ලන්නට බැරිවුණේ ඔහු මහජනතාවගෙන් ප්‍රතික්‍ෂෙප වුණු නිසා මිස 19 හින්දාම නොවේ. තවදුරටත් ගෝඨාභය මෙයින් පෙන්වා දෙන්නේ, ජනාධිපති තනතුරට රාජපක්‍ෂලාගෙන් කෙනකුම පත්කරගැනීමට පොදු ජන පෙරමුණ ඇතුළු වාමාංශික කුඩා පක්‍ෂ සන්ධානයේ තිබුණු වහල් මානසිකත්වයයි. ඒ වහල්කම නැතිනම් අමාත්‍යාංශයක ලේකම්කෙනකු ජනාධිපතිකමට ඔසවා තබන්නට කිසිම තර්කයක් තිබුණේ නැත.
ගානියා බැනිස්ටර්ගේ සිද්ධිය
‘මා බලයට පත් වී සති දෙකක් ගතවීමටත් පෙර, ශ්‍රී ලංකාවේ ස්විට්සර්ලන්ත තානාපති කාර්යාලයේ ශ්‍රී ලාංකික සේවිකාවක් නාඳුනන පුද්ගලයින් පිරිසක් විසින් පැහැරගෙන ගොස් තර්ජනය කර පහර දී, තානාපති කාර්යාලය හා සම්බන්ධ කාරණා පිළිබඳව ප්‍රශ්න කර ඇති බවට චෝදනා කරමින් ජාත්‍යන්තර සහ දේශීය මාධ්‍යවල වාර්තා පළ විය. කොළඹ ස්විට්සර්ලන්ත තානාපති කාර්යාලය විසින් කම්පනයට පත් වී සිටියේ යැයි කියූ එම සේවිකාවට තානාපති කාර්යාල පරිශ්‍රය තුළ රැකවරණය ලබා දුන් අතර විශේෂ ඇම්බියුලන්ස් ගුවන් යානයකින් ඇයව කොළඹ සිට ස්විට්සර්ලන්තයට ගෙන යෑමට ඔවුන් රජයෙන් අවසර ද ඉල්ලා සිටියේය.
සති තුනකට පමණ පසු, මෙම තානාපති කාර්යාල සේවිකාව පැහැර ගැනීමට ලක් වූ බව කියූ ප්‍රදේශයේ සීසීටීවී දර්ශන සහ ඇයගේ ජංගම දුරකථනයේ සටහන් වූ ජීපීඑස් දත්ත අනුව එදින ඇය සිදු කළ ගමන් බිමන් හා ඇය එදින හමු වූ පුද්ගලයන් සමඟ කරන ලද සම්මුඛ සාකච්ඡාවලින් හෙළි වූ කරුණු අනුව සිදු කරනු ලැබූ පුළුල් විමර්ශනයකින් පසුව, මෙම කතාව සම්පූර්ණ බොරුවක් බව ස්විට්සර්ලන්ත බලධාරීන්ට දැනුම් දීමට මට හැකි විය.
ස්විට්සර්ලන්ත බලධාරීන්ට අප ඉදිරිපත් කළ ප්‍රබල සාක්ෂි අනුව ඔවුන්ට ද මේ සම්බන්ධයෙන් පොලිස් පරීක්ෂණවල සත්‍යතාව පිළිගැනීම හැර වෙනත් විකල්පයක් තිබුණේ නැත. (2023 ජූලි මාසයේ දී මෙම ස්විට්සර්ලන්ත තානාපති කාර්යාල සේවිකාවට එරෙහිව කොළඹ මහාධිකරණයේ පැවති නඩුව, චූදිත කාන්තාව විසින් අසත්‍ය පැමිණිල්ලක් ඉදිරිපත් කිරීමේ චෝදනාවට වරද පිළිගැනීමෙන් අවසන් වූ අතර, අධිකරණය විසින් ඇයට වසර දෙකක බරපතළ වැඩ සහිත අත්හිටවූ සිරදඬුවමක් හා එයට අමතරව රුපියල් 5,000 ක දඩයක් සහ රුපියල් මිලියන දෙකක වන්දියක් ද රජයට ගෙවන මෙන් නියම කරන ලදී.)’
මේ කාන්තාව හෙවත් ස්විස් තානාපති කාර්යාලයේ වීසා අංශයේ නිලධාරිනී ගානියා බැනිස්ටර්, මහාධිකරණ නඩු විභාගයේදි වරද පිළිගත් බව ඇත්ත නමුත්, ඒ තවදුරටත් දීර්ඝ නඩුවක පැටලී සිටීමට නොහැකිව නඩුව කෙටියෙන් අවසන් කරගැනීමේ වුවමනාව මත බව දන්නෝ දනිති. (අද ඇය සිටින්නී ස්විට්සර්ලන්තයේය.) ඇත්ත වශයෙන්ම මේ සිදුවීම ගෝඨාභයගේ ආණ්ඩුව පත්වී දින කිහිපයක් ඇතුළත සැලසුම් සහගතව රඟ දක්වන ලද බිහිසුණු නාට්‍යයකි. නාට්‍යයේ බොහෝ කොටස් අනාවරණය නොවන සේ සැලසුම සකස් කෙරී තිබුණු අතර අධිකරණය ඉදිරියට ආ සාක්‍ෂිවල ඇත්ත අඩංගු නොවීය.
ඇත්ත වශයෙන්ම ඇය පැහැරගෙන යාම බොරුවක් නොවේ. පැහැරගෙන ගොස් ලිංගික වධදී, ඇගෙන් විමසා තිබුණේ, ගෝඨාභය බලයට පත්වූ වහාම රටින් පිටව ගිය එවකට අපරාධ පරීක්‍ෂණ දෙපාර්තමේන්තුවේ සංවිධානාත්මක අපරාධ අංශයේ ප්‍රධාන පොලිස් පරීක්‍ෂක නිශාන්ත සිල්වාට, ස්විට්සර්ලන්තයට වීසා ලබාදුන්නේ කවුද, කෙහොමද කියාය. නිශාන්ත සිල්වා යනු රාජපක්ෂ ආණ්ඩුවේ ඝාතන අපරාධ ගැන විමර්ශනය කළ ප්‍රමුඛ නිලධාරියෙකි. ඔහු ඇතුළු කණ්ඩායමේ විමර්ශන නිසා ගෝඨාභයද අපරාධ කිහිපයකට සම්බන්ධ බවට තොරතුරු එළිදරව් වී තිබිණ. ගෝඨාභය ජනාධිපති වූ පසු තමන්ගෙන් පළිගන්නා බව දත් නිශාන්ත වහාම රටින් පිටව ස්විට්සර්ලන්තයට ගියේය. ලංකාවේ ඉතිරිව සිටි ශානි අබේස්කර, ගෝඨාබය වහාම සීඅයිඩීයෙන් මාරුකර යවා, ඔහුගෙන් දීර්ඝ ලෙස පළිගත්තේය. ගානියා බැනිස්ටර් පැහැරගැනීමේ සිදුවීම මේ සිදුවීම් දාමයේ එකක් පමණි. වුවමනාවක් තිබේ නම් ඊළඟ ආණ්ඩුවට ඒ ගැන නැවත විමර්ශනයක් කර ගෝඨාභය කළ බොරුව තහවුරු කරගත හැකිය.
ශවේන්ද්‍ර සිල්වාට අමෙරිකානු තහනම
‘මගේ ධුර කාලය ආරම්භ වී මාස තුනකට පමණ පසු, 2020 පෙබරවාරි මාසයේ දී, ඇමෙරිකා එක්සත් ජනපද රාජ්‍ය දෙපාර්තමේන්තුව එවකට ශ්‍රී ලංකා යුද හමුදාපති ලුතිනන් ජෙනරාල් ශවේන්ද්‍ර සිල්වා ‘අණ දීමේ වගකීම’ නැමති මූලධර්මය යටතේ යුද සමයේ බරපතළ මානව අයිතීන් උල්ලංඝනය කිරීම්වලට සම්බන්ධ වූ බවට චෝදනා කරමින් ඔහුට සහ ඔහුගේ පවුලේ අයට සංචාරක තහනමක් පනවනු ලැබීය. (පසුව, 2021 දෙසැම්බර් මාසයේ දී, එක්සත් ජනපදය විසින් නාවික හමුදා බුද්ධි නිලධාරි චන්දන හෙට්ටිආරච්චි සහ ශ්‍රී ලංකා යුද හමුදාවේ හිටපු මාණ්ඩලික සැරයන් සුනිල් රත්නායක යන අයට ද එවැනිම සංචාරක තහනමක් පනවනු ලැබීය).’
ශවේන්ද්‍ර සිල්වාට අමෙරිකාව තහනමක් පනවා ඇත්තේ ඔහු උපාසකයකු නිසා නොවේ. උතුරේ යුද්ධයේ අවසාන අදියරේ සිදුවූ යුද අපරාධවලට වගකිව යුතුය යන පදනමෙනි. තමන්ගේ රටට ඇතුළුවීම ඕනෑම කෙනකුට තහනම් කිරීමට රටකට අයිතිය තිබේ. ශවේන්ද්‍රට අමතරව සරත් ෆොන්සේකා, ජගත් ඩයස් ඇතුළු ලංකාවේ යුද හමුදාවේ හිටපු ඉහළ නිලධාරීන් ගණනාවකටම අමෙරිකාව මෙවැනි තහනම් පනවා තිබේ.
ගෝඨාභය සඳහන් කරන චන්දන හෙට්ටිආරච්චි යනු තරුණයන් ඇතුළු පුද්ගලයන් 11 දෙනකු කප්පම් ගැනීම සඳහා පැහැරගෙන ගොස් ත්‍රිකුණාමල නාවික හමුදා කඳවුරේ රඳවා තබා සිට, අතුරුදහන් කිරීමේ කුප්‍රකට අපරාධයේ විත්තිකරුවෙකි. ඊට ඔහු ඇතුළු නාවික හමුදා නිලධාරීන් කිහිප දෙනකු සම්බන්ධවී තිබිණ. රාජපක්‍ෂවරුන් කළේ මේ අපරාධකරුවන් ආරක්‍ෂා කිරීමය. සුනිල් රත්නායක යනු, ළමයින් කිහිප දෙනකු ඇතුළු දෙමළ ජාතිකයන් අට දෙනකුගේ බෙලි කපා ඝාතනය කළ බිහිසුණු අපරාධකරුවෙකි. මහාධිකරණය විසින් මරණ දඬුවම නියම කරනු ලැබ තිබුණු ඔහුට ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ජනාධිපති සමාව දුන්නේ, මෙවැනි අපරාධ තව තවත් කළ යුතුයැයි අපරාධකරුවන්ට දිරි දෙමිනි. මේ කිසිවෙක් අමෙරිකාවට වැද්ද ගන්නේ නැත්තේ ඔවුන් උපාසකයන් නිසා නොවේ. මානව හිමිකම් ඝාතකයන් නිසාය.
මාධ්‍ය නිදහස දුන්නාලු
‘මා බලයට පත්වීමෙන් පසු පළමු දින දෙක තුන ඇතුළතම මෙරට මාධ්‍යවල අමුතු කතා පළ වන්නට විය. එක් ප්‍රවෘත්තියකින් කියැවුණේ සලකුණු කළ පදික මාරුවකින් මිස වෙනත් තැන් වලින් පාර හරහා ගමන් කරන පදිකයන්ට පොලිසියෙන් දඩ නියම කරන බවයි. තවත් ප්‍රවෘත්තියකින් කියැවුණේ කොළඹ සිටින සියලුම යාචකයන් කඳවුරුවලට යවන බවත්, දුම්රියේ හිඟා කන සියලු දෙනා අත්අඩංගුවට ගන්නා බවත්ය. මේ සියල්ල අසත්‍ය වාර්තා විය… එවන් ප්‍රචාරයන් සිදු වූයේ මා බලයට පත් වූ විගස විද්‍යුත් හා මුද්‍රිත මාධ්‍ය ප්‍රධානීන්ට මගේ පාලන කාලය තුළ මාධ්‍ය නිදහසට හෝ අදහස් ප්‍රකාශ කිරීමේ නිදහසට සහ රැස්වීමේ නිදහසට කිසිදු බාධාවක් නොවන බවට සහතිකයක් ලබා දී තිබියදීය. මා එම ප්‍රතිඥාව ඉටු කරන බවට ක්‍රියාවෙන්ම ප්‍රදර්ශනය ද කර තිබුණි.’
බලයට පැමිණි පසු මාධ්‍ය නිදහස ලබාදෙන බව ක්‍රියාවෙන්ම ඔහු ප්‍රදර්ශනය කර තිබුණේ, දිලිත් ජයවීරට අයිති ‘ද මෝර්නිං’ පුවත්පතේ කර්තෘ මන්දනා ස්මයිල්ට ටෙලිෆෝනයෙන් අමතා පරුෂ වචනයෙන් බැන වැදීමෙනි. ඒ පුවත්පතේ පළවූ ලිපියක් නිසාය. දිලිත් හෝ මන්දනා, මේ බව ඒ දිනවල එළිදරව් නොකළහ. ගෝඨාභය ජනාධිපතිගේ ‘මාධ්‍ය නිදහස’ පටන්ගත්තේ ඒ විදියටය. රටේ ප්‍රශ්න එන්න එන්න වැඩිවීම නිසා, මාධ්‍ය නිදහස ගැන ගෝඨාභයගේ ඉදිරි වැඩකිඩ එළියට එන්නට කාලයක් නොලැබිණ. එහෙත්, ඔහුගේ ආරක්ෂක ලේකම් අතීතය, ලසන්ත වික්‍රමතුංග, පෝද්දල ජයන්ත, කීත් නොයර්, උපාලි තෙන්නකොන් හා ප්‍රගීත් එක්නැලිගොඩ යන නම්වලින් පමණක් වුවද විස්තර කළ හැකිය.
උද්ඝෝෂණ කිරීමේ නව සංස්කෘතියක්ලු
‘2015 සිට 2019 දක්වා පැවති රජය ජනාධිපති ලේකම් කාර්යාලය අවට කිසිවකුට විරෝධතා දැක්වීමට ඉඩ දුන්නේ නැති අතර, ජනාධිපති ලේකම් කාර්යාලය දෙසට එන සියලුම පෙළපාලිකරුවන් කඳුළු ගෑස්, ජල ප්‍රහාර සහ බැටන් ප්‍රහාර එල්ල කරමින් විසුරුවා හැරීමේ පැහැදිලි ප්‍රතිපත්තියක් ද අනුගමනය කළේය. ඒ යුගයේ සතියේ බොහෝ දිනවල ජනාධිපති ලේකම් කාර්යාලය අසල ලෝටස් පාර යුද පිටියකට සමාන විය. මම ඒ වෙනුවට අලුත් සංස්කෘතියක් හඳුන්වා දීමට උත්සාහ කළෙමි. මගේ ධුර කාලය අවසන් වීමට පෙර මට ඉල්ලා අස්වීමට සිදු වූයේ ද මා විසින්ම හඳුන්වා මෙම නව සංස්කෘතිය නිසා බවට සැකයක් නැත.’
මේ කියන නව සංස්කෘතිය, ගෝල්ෆේස් පිටිය පසෙක හුදෙකලා කොටසක, ‘උද්ඝෝෂණ ස්ථානය’ නමින් බෝඩ් ලෑල්ලක් ගසා, කරන උද්ඝෝෂණ එහි කරන ලෙස නියම කිරීමයි. මේ උද්ඝෝෂණ යනු කුමක්දැයි නොදන්නා අඳබාල නායකයකුගේ සිතීමේ පරාසයයි. ගෝඨාභයගේ ‘නව සංස්කෘතිය’ අනුව එතැනින් බැහැරව කිසිම උද්ඝෝෂණයක් කළ නොහැකි වූ අතර, සියලු උද්ඝෝෂණ හුදෙකලා ‘උද්ඝෝෂණ ස්ථානයට’ පැමිණ කරන ලෙස පොලිසිය ලවා තර්ජනය කරවීය.
පවුල් පාලනය දිගටම
‘රාජපක්ෂ පවුලේ බොහෝ දෙනෙක් විවිධ තනතුරුවලට පත් කිරීමට මට අවශ්‍ය වූයේ නැත. නමුත්, ඔවුන් ඡන්දය ලබා විවිධ දිස්ත්‍රික්කවල අංක එකට පැමිණි විට, දිස්ත්‍රික්කයට යමක්කිරීමට හැකි වන පරිදි ඔවුන්ට යම් තනතුරක් ලැබෙනු ඇති බව ඔවුන්ගේ ඡන්දදායකයින් අපේක්ෂා කරති. මහින්ද රාජපක්ෂ මහතා කුරුණෑගල දිස්ත්‍රික්කයේ අංක එක විය. නාමල් හම්බන්තොටින් පළමු තැනට පැමිණියේය. මොණරාගල පළමුවැනියා ශෂීන්ද්‍ර 62 ගෝඨාභය රාජපක්ෂ රාජපක්ෂ විය. මාතර පළමුවැන්නා වූයේ තවත් පවුලේ සාමාජිකයකු වූ නිපුණ රණවක ය. මනාප ලැයිස්තුවේ ඉහළින්ම සිටින අයට අමතරව, දිස්ත්‍රික් නායකයන්ටත් ඇමතිකම් දීමට සිදු වේ. ඒ අනුව ඉතා ජ්‍යෙෂ්ඨ දේශපාලනඥයකු වූ චමල් රාජපක්ෂ මහතාට ඇමති ධුරයක් දීමට සිදු විය. චමල් රාජපක්ෂගේ පුත් ශෂීන්ද්‍රත් දැන් ජ්‍යෙෂ්ඨ දේශපාලනඥයෙක් වුවද, ඔහුගේ පියාට අමතරව ඔහුවත් කැබිනට් මණ්ඩලයට පත් කළ නොහැකි බව මම ඔහුට කීවෙමි. නිපුණ පාර්ලිමේන්තුවට නවකයෙක් නිසා, ඔහුට කිසිම ඇමතිකමක් නොදුන්නෙමි.’
2020 මහමැතිවරණයේදී රාජපක්‍ෂලා කළේ, රට පුරා විවිධ මැතිවරණ දිස්ත්‍රික්කවලින් රාජපක්ෂ පවුලේ සාමාජිකයන් සැලසුම් සහගතව තරග කිරීමයි. නාමල් හම්බන්තොටින් ඉල්ලද්දී මහින්ද රාජපක්ෂ කුරුණෑගලට ගියේ ඒ අනුවය. ගෝඨාභයගේ සහෝදරියකගේ පුතකු වන නිපුණ රණවක නමැති ළාබාල තරුණයකු මාතර දිස්ත්‍රික්කයට ඉදිරිපත් කර, ඩලස් අලහප්පෙරුම, කාංචන විජේසේකර වැනියවුන් පස්සට ඇදදමා ඔහු මනාපවලින් අංක එකට දිනවන ලෙස රාජපක්ෂ සනුහරයම එකතුවී ඡන්ද ව්‍යාපාරයේ යෙදුණේය. ගෝඨාභය ඉහතින් පැහැදිලි කරන්නේ මේ බලකාමී පවුල් සැලසුමේ ප්‍රතිඵලය ගැනය. මේ සැලසුමට ගෝඨාභය විරුද්ධ වුණු බවක් අසන්නටවත් ලැබී නැත. අන්තිමට වුණේ රාජපක්‍ෂලා පවුල පිටින්ම ගෝඨාභයගේ සීමා සහිත ඇමති මණ්ඩලයේ තනතුරුවලට පත්කිරීමය. ගෝඨාභය ආරක්ෂක ඇමති විය. 25ක්වූ ඇමති මණ්ඩලයේ රාජපක්‍ෂලාම පස්දෙනෙකි. ශෂින්ද්‍ර රාජපක්ෂ රාජ්‍ය ඇමති කෙනෙකි. පසුව බැසිල් රාජපක්ෂටත් ඇමතිකමක් දුන්නේය.
‘ඇත්ත වශයෙන්ම මා ජනාධිපති හැටියට සිටි කාලයේ පවුලේ ප්‍රමුඛතා අනුපිළිවෙළින් චමල් රාජපක්ෂ, මහින්ද රාජපක්ෂ, මම, බැසිල් රාජපක්ෂ, නාමල් රාජපක්ෂ යන රාජපක්ෂ පවුලේ පස් දෙනෙක් කැබිනට් මණ්ඩලයේ සිටියහ. ශෂීන්ද්‍ර රාජ්‍ය අමාත්‍යවරයකු වූ අතර නිපුණ රණවක මාතර දිස්ත්‍රික් සම්බන්ධීකරණ කමිටු සභාපතිවරයා විය.’ ආදි ලෙස ගෝඨාභයම සිය පොතේ ලියන්නේ සිස්ටම් චේන්ජ් කිරීමේ මුවාවෙන් බලයට ආ තමා කළ මේ ලජ්ජා නැති පවුල් දේශපාලනය ගැනය.එහෙත්, රාජපක්ෂ පවුලට පිටින් සිටි ජ්‍යෙෂ්ඨ දේශපාලනඥයන්ට නාමයෝජනා දීම වැරදි බව ගෝඨාභය කියයි.
‘ශ්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණේ ජාතික ලැයිස්තුව හෝ දිස්ත්‍රික් නාම යෝජනා ලැයිස්තු සැකසීමට මා සම්බන්ධ වූයේ නැත. අනුර ප්‍රියදර්ශන යාපා, මෛත්‍රීපාල සිරිසේන, දයාසිරි ජයසේකර, ඩිලාන් පෙරේරා, දුමින්ද දිසානායක, ජයරත්න හේරත්, ජෝන් සෙනෙවිරත්න වැනි මන්ත්‍රීවරුන්ට නාම යෝජනා දීම ශ්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණ ගත් සාධනීය පියවරක් නොවන බව මගේ විශ්වාසයයි. එවන් අයට නාම යෝජනා දුන් විට ඔවුන් මැතිවරණයෙන් දිනා පාර්ලිමේන්තුවට පැමිණ ඉන් පසු ඇමතිකම් බලාපොරොත්තු වේ. ඒ හැමෝම කලින් මහින්ද රාජපක්ෂ සමඟ සිටියත් පසුව යහපාලන ආණ්ඩුවට ගිය අය විය. අපිට ඒ අයට ඇමතිකම් දීමට නොහැකි නම් ඒ අයට නාම යෝජනා දීමෙන් ද පලක් නැත. එවැනි අය පාර්ලිමේන්තුවට ආ මොහොතේ සිට සිටින්නේ කලකිරීමෙනි. අපි මේ කරුණ කලින් සලකා බැලුවේ නැති නිසා අපේ ආණ්ඩුව දුර්වල කරන තත්ත්වයන් නිරායාසයෙන්ම ඇති විය.’
මේ තර්කයම අනුව, රාජපක්ෂ පවුලට නාම යෝජනා දීම වැරදි බව ගෝඨාභය සිය පොතේ කිසි තැනක කියා නැත.
දේශපාලන බැරිකම
‘මම පක්ෂයට නායකත්වය නොදුන් නිසා මට දේශපාලන බලයක් නොතිබුණි…අපට මන්ත්‍රීවරුන් 150ක් සිටීම වාසියකට වඩා අවාසියක් විය. අපිට අලුත් ආණ්ඩුව පිහිටුවීමට සිදු වූයේ අප අතර නොසතුටට පත් වූ විශාල පිරිසක් සිටියදීය. අපේ විරුද්ධවාදීන්ට අපව පහසුවෙන් විනාශ කිරීමට හැකි වූයේ ද මේ නිසාය. කවුරු ජනාධිපති වුවත් ඔහු තමන්ගේ දේශපාලන පක්ෂයේ නායකයා විය යුතු යැයි කියා මට දැන් අත්දැකීමෙන් කිව හැකිය. ශ්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණ ප්‍රමුඛ සන්ධානයේ මන්ත්‍රීවරුන් මට හමු වූයේ ආණ්ඩුවේ කණ්ඩායම් රැස්වීමේ දී සහ කැබිනට් රැස්වීමේ දී පමණි. සාමාන්‍යයෙන් දේශපාලන පක්ෂයක සාමාජිකයෙකු ජනාධිපති වීමට කලින්, අවුරුදු ගණනක් මුළුල්ලේ පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීවරු, ඇමතිවරු හැටියට කල්ගත කරන නිසා ඔවුන්ට තම දේශපාලන පක්ෂය සමඟ සමීප සම්බන්ධයක් තිබේ. නමුත් මා ජනාධිපති වූයේ මගේ පක්ෂයේ මන්ත්‍රී කණ්ඩායමේ බොහෝ අය සමඟ වැඩි සම්බන්ධයක් නොතිබුණු තත්ත්වයක් තුළය.’
දේශපාලන වහයෙන් නොමේරූ පුද්ගලයකු ජනාධිපති පුටුවේ හිඳුවා පොදු ජන පෙරමුණ කරගත් විනාශයත් මෙහිදී ගෝඨාභය අනියමින් තහවුරු කරයි. සිස්ටම් චේන්ජ් කිරීමට, පිටතින්ම කෙනකු ගෙනැවිත් ජනාධිපති තනතුර දීම ගැන විශාල විවේචනයක් තිබුණද, පොපෙ සිතුවේ මොකෙක් හෝ රාජපක්ෂ පවුලේ කෙනකු ජනාධිපති කිරීමෙන් සියල්ල යහපත් වෙතැයි කියාය. එහෙත්, තමා දේශපාලන වශයෙන් අසාර්ථකවූ හැටි ගෝඨාභයම පිළිගනියි. හාස්‍යය නම්, පදවියෙන් එළවා දමා වසරකට පසුවත්, තමා කරන්නට ගියේ නිවැරදි දේ යැයි ගෝඨාභය සිතන බව පෙනීමය. තමාගේ බැරිකම තවදුරටත් ගෝඨාභය රාජපක්ෂ තහවුරු කරන්නේ මෙසේය.
‘දේශපාලන තනතුරුවලට පිටතින් අලුත් අය පත් වූ පසු ඔවුන් දේශපාලනඥයන් බවට පත් වේ. මම සැලකිලිමත් වූයේ මගේ වසර පහක නිල කාලය ගැන පමණි, නමුත් මෙම නවකයන්ගෙන් සමහරක් දිගු දේශපාලන ගමනක් අපේක්ෂාවෙන් සිටි අය වූ අතර ඔවුහු ඉදිරි වසර ගණනාව තුළ දේශපාලනයේ රැඳී සිටීමට අවශ්‍ය දේ කරමින් සිටියහ. යමෙක් නවකයෙකු ලෙස ‘සිස්ටම් වෙනස් කිරීමට’ යැයි කියමින් පාර්ලිමේන්තුවට පැමිණි පසු, සෑම වසර පහකට වරක් පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණයක් පැවැත්වෙන නිසා, දිගටම පාර්ලිමේන්තුව තුළ රැඳී සිටීටම ක්‍රම සහ විධි සෙවීමට එම පුද්ගලයා පෙලඹේ. ‘සිස්ටම් වෙනස් කිරීම’ පිළිබඳ සියලු කතා එතැනින් අවසන් වේ. මිනිසුන් ඉල්ලා සිටින මේ ‘ක්‍රම වෙනස’ ක්‍රියාත්මක කිරීමට සුදුසුම පුද්ගලයා වූයේ මමය. නමුත් මට පවා එම කාර්යය කළ නොහැකි තරමට අසීරු විය.’
මේ ආකාරෙයන් සිය කුමන්ත්‍රණය පොතේදී ගෝඨාභය රාජපක්ෂ පෙන්වා දෙන්නේ, තමා අසාර්ථක පාලකයකුවූ ආකාරයයි. ආණ්ඩුව පත්වී ඉතා සුළු කලකින් අභයන්තර භේදභින්න රාශියක් පැන නැගිණි. පවුල් දේශපාලනය එම ආරාවුල්වලට විශාල දායකත්වයක් දුන්නේය. ඒවා කළමනාකරණයට ගෝඨාභය අසමත් විය. ඔහු නිකම්ම වැඩ බැරි දාස කෙනකු බවට පත්විය. සිස්ටම් චේන්ජ් තරනවා වෙනුවට තිබෙන සිස්ටම් එකවත් හරියට පවත්වාගෙන යන්නට ඔහුට නොහැකි විය. තමාගේ පවුලත්, පොදු ජන පෙරමුණේ අනෙක් සාමාජිකයනුත්, ලැබුණු විශාල දේශපාලන බලයත් සමග රාජ්‍ය පාලනයේ මූලික අවශ්‍යතා වත් නිසි ලෙස ඉටුකරන්නට තමාට නොහැකි වූ ආකාරය ගෝඨාභය මෙහිදී යළි යළිත් පෙන්වා දෙයි.
ඉතින් එවැනි ජනාධිපතිවරයකු පලවා හැරීම මිස කළ යුත්තේ අන් කුමක්ද? ඔහු තවත් සිටියා නම් ලංකාවට වන විනාශය කෙතරම්දැයි පැහැදිලි නොවේද?
