ඔන්ලයින් හෙවත් මාර්ගගත ක්‍රමවල සුරක්ෂිතතාව පිළිබඳ පනත් කෙටුම්පතට කතානායකවරයා සිය අත්සන යෙදීමෙන් පසු දැන් එය පනතක් වශයෙන් ප්‍රකාශයට පත්වී තිබේ.
මෙම පනත් කෙටුම්පත ඉදිරිපත් කළ අවස්ථාවේදී පනත් කෙටුම්පතක් අභියෝගයට ලක්කළ වැඩිම පිරිසක් හෙවත් 50කට අධික එය අභියෝගයට ලක්කරමින් ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයට පෙත්සම් ඉදිරිපත් කළ අතර එම පෙත්සම්කරුවන් වෙනුවෙන් ඉදිරිපත් කළ කරුණු සලකා බැලීමෙන් පසු ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය කතානායකවරයාට දැනුම් දී තිබුණේ එම පනත් කෙටුම්පතේ ඇති වගන්ති 57 අතරින් වගන්ති 31ක් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවට පටහැනි බැවින් එම වගන්ති සම්මත කිරීම සඳහා පාර්ලිමේන්තුවෙන් තුනෙන් දෙකක බහුතර ඡන්දයක් අවශ්‍ය බවයි.
එමෙන්ම නීතිපතිවරයා ඉදිරිපත් කළ යෝජනා ඇතුළත්ව ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය පෙන්වා දුන් සංශෝධන ගෙන එන්නේ නම් එම වගන්ති පාර්ලිමේන්තුවේ සරල බහුතරයකින් සම්මත කළ හැකි බවයි. ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යස්ථාවට පටහැනි බවට ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය පෙන්වා දුන් එම පනත් කෙටුම්පතේ ඇති වගන්ති වූයේ 3(අ) (ඈ), 5, 7(2), 11(ආ) (ඇ) (ඈ) (එ) (ට) 12, 14(අ) (ආ), 15, 17, 18 (අ) (ආ)(ඇ), 20, 21, 22 වගන්තියේ පැති සටහන හා (1), 23 (1) (අ) (ආ), 25 11(ඇ), 26 (5), 27(9) (අ) (1) (අ) (ආ), 28 (2) (1) (10)(අ)(ආ)(ඇ), 29 (1), 32 1(අ) 3(ඈ) 4(අ) 5 (අ) (i) (ii) 15(අ) 15(ආ) (අ) 16 (අ) (ආ) ස සසල 36 11 (අ), (අ)(ආ), 37 (1), 42, 53(6)(1),55, 56 වේ.
ඒ අනුව ආණ්ඩුව එම පනත් කෙටුම්පත පාර්ලිමේන්තුවේ සම්මත කළේ සරල බහුතරයකිනි.
එසේ වුවද විපක්ෂයේ චෝදනාව වූයේ ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය සංශෝධනවලට පිටින් ආණ්ඩුව එම පනත් කෙටුම්පත සම්මත කළ බවයි. ඒ නිසාම කතානායකවරයා එම පනත සඳහා සිය අත්සන යෙදවීමට පෙර පාර්ලිමේන්තුවේ පක්ෂ නායක රැස්වීමක් කැඳවන ලෙස ඉල්ලා සිටියද කතානායකවරයා එවැනි අවස්ථාවක් ලබා දුන්නේ නැත. ඒ වෙනුවට ඔහු කීවේ සම්මත වූ පනත ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයේ සංශෝධන අනුව සිදුවී ඇත්ද නැද්ද යන්න පිළිබඳව ඔහු නීතිපතිවරයාගේ මතය විමසා ඇති බවත්, නීතිපතිවරයාගේ මතය අනුව කටයුතු කරන බව හා පාර්ලිමේන්තුවේ තීරණයට පිටින් ඔහුට යා නොහැකි බවය. එමෙන්ම මෙම පනත් කෙටුම්පත සම්බන්ධයෙන් විරෝධය පළකළ සංවිධාන හා පුරවැසියන් ලිඛිත ඉල්ලීමක් කරමින්ද කතානායකවරයාගෙන් ඉල්ලා සිටියේ එම පනත් කෙටුම්පතට සිය සහතිකය ලබාදීම ප්‍රමාද කරන ලෙසයි. එහෙත් ඒ කිසිවක් පිළිබඳ තැකීමක් නොකළ කතානායකවරයා නීතිපතිවරයාගේ මතය ලැබුණ නිසාදෝ පනත් කෙටුම්පතට සිය සහතිකය ලබාදුන්නේය.
එසේ වුවද විපක්ෂ නායක සජිත් ප්‍රේමදාස චෝදනා කර ඇත්තේ ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය ලබාදුන් සංශෝධන 13ක් පනතට අඩංගු වී නැති බවයි. අප රටේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ ඇති එක් දුර්වලතාවයක් වන්නේ පාර්ලිමේන්තුව විසින් සම්මත කරන ලද පනතක් ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයේ නිර්දේශවලට පිටින් සම්මත කර තිබුණද යළි එය අභියෝගයට ලක්කිරීමට ඇති නොහැකියාවයි. මෙම පනත් කෙටුම්පතට පෙර අවස්ථාවලදී ද ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය විසින් ලබාදුන් නිර්දේශවලට පිටින් පනත් සම්මත කළ බවට චෝදනා මෙන්ම, මුල් පනත් කෙටුම්පතේ තිබූ හරයට සම්පූර්ණයෙන්ම පටහැනි වගන්ති කාරක සභා අවස්ථාවේදී ඇතුළත් කර සම්මත කළ බවට චෝදනා එල්ල විය.
ගැසට් මගින් ප්‍රකාශයට පත්වී ඇති 2024 අංක 9 දරන මාර්ගගත ක්‍රමවල සුරක්ෂිතභාවය පිළිබඳ පනත ගෙන බැලූ විට පෙනෙන්නේ ඊට අදාළ පනත් කෙටුම්පතේ තිබූ සමහර වගන්ති ඉන් ඉවත් කර හෝ සංශෝධනය කර ඇතත්, අලුතින් කරුණු විශාල ප්‍රමාණයක් පාර්ලිමේන්තුවේ කාරක සභා අවස්ථාවේදී ඊට එකතු කර ඇති බවයි. එසේ වුවද විපක්ෂය විසින් එම පනත සඳහා පාර්ලිමේන්තුවට ඉදිරිපත් කළ සංශෝධන ආණ්ඩුව ඇතුලත් කිරීම ප්‍රතික්ෂේප කළේ ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයේ නියමයට පිටින් ඒවා ඇතුළත් කළ නොහැකි බව පවසමින්ය.
එම පනත් කෙටුම්පතේ අරමුණු ලෙස සඳහන් වන 3 වන වගන්තියේ (අ) සංශෝධනය කර ඇතත්, එහි ඇති සැලකිය යුතු දෙයක් නැත. සිදුකර ඇත්තේ අසත්‍ය ප්‍රකාශ යන්න තහනම් ප්‍රකාශ ලෙස වෙනස් කිරීමත්, මාර්ගගත ගිණුමක් මගින් හෝ ස්ථානයක් හරහා යන්න එක්කර තිබීමත් පමණය. කෙටුම්පතේ එම වගන්තිය සඳහන් වූයේ ‘අසත්‍ය ප්‍රකාශ හෝ තර්ජනාත්මක, බියගන්වනසුලු හෝ පීඩාකාරී ප්‍රකාශ සන්නිවේදනය කිරීම මගින් ඇතිවන අලාභයකින් තැනැත්තන් ආරක්ෂා කිරීම’ යනුවෙන්ය. පනතේ එය සඳහන් වන්නේ ‘මාර්ගගත ගිණුමක් මගින් හෝ මාර්ගගත ස්ථානයක් හරහා තහනම් ප්‍රකාශ සන්නිවේදනය කිරීම මගින් ඇතිවන පීඩාවකින් තැනැත්තන් ආරක්ෂා කිරීම’ යනුවෙන්ය.
එහිම (ඈ) යන්න සංශෝධනය කළ යුතු යැයි සඳහන් කර ඇති අතර කෙටුම්පතේ එය සඳහන් වන්නේ ‘ශ්‍රී ලංකාව තුළ සිද්ධියක් පිළිබඳ අසත්‍ය ප්‍රකාශ නැවත නැවතත් සන්නිවේදනය කරන්නා වූ මාර්ගගත ස්ථාන සඳහා මුදල් සැපයීම, එකී ස්ථාන ප්‍රවර්ධනය කිරීම සහ එම ස්ථානවලට වෙනත් ආධාර ලබාදීම වැළැක්වීම’ ලෙසය. පනතේ එය ඇත්තේ‘ මාර්ගගත ගිණුමක් මගින් හෝ මාර්ගගත ස්ථානයක් හරහා ශ්‍රී ලංකාව තුළ තහනම් ප්‍රකාශ නැවත නැවතත් සන්නිවේදනය කරන්නා වූ මාර්ගගත ස්ථාන සඳහා මුදල් සැපයීම, එකී ස්ථාන ප්‍රවර්ධනය කිරීම සහ එම ස්ථානවලට වෙනත් ආධාර ලබාදීම වැළැක්වීම’ යනුවෙන්ය. සංශෝධනය හෝ වෙනස කුමක්ද යන්න පැහැදිලි නැත.
5 වන වගන්තියෙන් සිදුකර ඇත්තේ ජනාධිපතිවරයාගේ තනි අභිමතය පරිදි කොමිෂන් සභාවේ සාමාජිකයන් පත්කිරීම ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාවේ අනුමැතියට යටත් කිරීමය. 7(2) වගන්තියෙන් සිදුකර ඇත්තේ කොමිෂන් සභාවේ නුසුදුසු භාවයට පත්වන සාමාජිකයන් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාවේ අනුමැතියට යටත්ව ජනාධිපතිවරයා විසින් ඉවත් කිරීමය. 9 (5) න් තීරණය කර ඇත්තේද කොමිෂන් සභාවේ තීරණ එකී රැස්වීමට සහභාගි වන බහුතර සාමාජිකයන්ගෙන් තීරණය වන පරිදි සංශෝධනය කිරීමය.
කොමිෂන් සභාවේ බලතල හා කර්තව්‍ය ගැන සඳහන් 11 වන වගන්තිය වැදගත් එකක් වන අතර එහි (ආ) සංශෝධනය කළ යුතු බව සඳහන් කර ඇති අතර කෙටුම්පතේ එය දැක්වෙන්නේ ‘මේ පනත යටතේ වරදක් සංයුක්ත වන අසත්‍ය ප්‍රකාශ සන්නිවේදනය කරන තැනැත්තන්ට, එකී ප්‍රකාශය සන්නිවේදනය කිරීම නතර කරන ලෙස දැන්වීම් නිකුත් කිරීම’ ලෙසය. පනතේ එය ඇත්තේ ‘තහනම් ප්‍රකාශ සන්නිවේදනය කරන තැනැත්තන්ට, එකී තහනම් සන්නිවේදනය කිරීම නතර කරන ලෙස දැන්වීම් නිකුත් කිරීම’ ලෙසින්ය. සිදුකර ඇති වෙනස හෝ සංශෝධනය කුමක්දැයි ඉන්ද පැහැදිලි වන්නේ නැත.
කෙටුම්පතේ (ඈ) වගන්තියද සංශෝධනය කරන ලෙස දක්වා ඇති අතර එය මෙසේය. ‘තහනම් ප්‍රකාශයක් ඇතුලත් මාර්ගගත ස්ථානයකට ශ්‍රී ලංකාව තුළ සිටින අවසාන පරිශීලකයන් ප්‍රවේශ වීම අක්‍රිය කරන ලෙස හෝ ඒ තහනම් ප්‍රකාශය ඒ මාර්ගගත ස්ථානයෙන් ඉවත් කරන ලෙස අන්තර්ජාල ප්‍රවේශ සේවා සපයන්නන්ට හෝ අන්තර්ජාල අතරමැදියන්ට දැන්වීම් නිකුත් කිරීම’ යනුවෙන්ය. එහෙත් සංශෝධනයේදී සුළු වචනයකින් හෝ එම වගන්තිය සංශෝධනයට ලක්කර නැති අතර සංශෝධනයේ එය දක්වා ඇත්තේ මෙසේය. ‘තහනම් ප්‍රකාශයක් ඇතුළත් මාර්ගගත ස්ථානයකට ශ්‍රී ලංකාව තුළ සිටින අවසාන පරිශීලකයන් ප්‍රවේශ වීම අක්‍රිය කරන ලෙස හෝ ඒ තහනම් ප්‍රකාශය ඒ මාර්ගගත ස්ථානයෙන් ඉවත් කරන ලෙස අන්තර්ජාල සේවා සපයන්නකුට හෝ අන්තර්ජාල අතරමැදියකුට දැන්වීම් නිකුත් කිරීම’ යනුවෙන්ය. නමුත් ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය ඒ සම්බන්ධයෙන් නිරීක්ෂණය කර ඇත්තේ අන්තර්ජාල ප්‍රවේශ සේවා සපයන්නාට හෝ අන්තර්ජාල අතරමැදියාට මාර්ගගත ස්ථානයකට ප්‍රවේශය අබල කිරීමට මහේස්ත්‍රාත්වරයෙකුගේ නියෝගයක් අවශ්‍ය බවයි. මෙම වගන්තියෙන් පමණක් වුව ආණ්ඩුව මෙම පනත සම්මත කිරීමේදී ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ නිර්දේශ නොසලකා ඇති බව මොනවට පෙන්නුම් කරයි. එහෙත් උත්ප්‍රාසජනක තත්වය වන්නේ එසේ හොඳින්ම පෙනෙන දෙයක් කතානායකවරයාගේ විමසීමේදී නීතිපතිවරයාට නොපෙනී ඇති බවය.
එම නිසා මෙම පනත සම්මත කිරීම ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ නිර්දේශවලට පටහැනිව සිදුකර ඇති එකක් බවට ඉහත සඳහන් කළ විස්තර මගින්ම තේරුම් ගත හැක්කකි. ඒ සඳහා අමුතුවෙන් තව තවත් වගන්ති උපුටා දැක්වීම අවශ්‍ය වන්නේ නැත. ඒ අනුව දැන් ඉතිරි වී ඇත්තේ ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ නිර්දේශවලට පිටින් සම්මත කරන ලද මාර්ගගත ක්‍රමවල සුරක්ෂිතතාව නම් වූ පොදුවේ පුරවැසියන්ගේ අදහස් පළකිරීමේ නිදහස සීමා කරන හා ජනමාධ්‍ය ක්‍රියාකාරිත්වයට වැට බඳින ආණ්ඩුවේ මර්ධනකාරී පනතකි. ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ නිර්දේශවලට පටහැනි එම පනත ඉදිරියේදී පරාජය කරන්නේ හා අභියෝගයට ලක්කරන්නේ කෙසේද යන සාකච්ඡාව තියුණු විය යුතු අතර ඒ ගැන අලුතෙන්ද සිතිය යුතු තත්වයක් නිර්මාණය වී තිබේ. ඒ ගැන නීතිය පිළිබඳ පාමාණිකයන් සිතා බලනවා නම් හොඳය.
