No menu items!
21.2 C
Sri Lanka
14 October,2024

මට ඔය රටට එන්න බෑ – සිනමාවේදී ප්‍රදීපන් රවීන්ද්‍රන්

Must read

ඔබ ලංකාවේ ගෙවූ කාලය මතක් කළොත්…
මම වයස 11දී වගේ යාපනයේ ඉඳලා මීගමුවට ආවා. මගේ තාත්තාගේ ගම යාපනය. අම්මාගේ ගම මීගමුව. ඇය මීගමුවේ දෙමළ කාන්තාවක්. යුද්ධය කාලයේදී, අනූ ගණන්වල එල්ටීටීඊ පැත්තේ ඉඳලා කොළඹ පැත්තට එන්න බැරි තත්වයක් තිබුණා. ඔය කාලයේ මගේ අම්මාගේ අම්මා මීගමුවේදී මැරුණා. ඒක කාරණාවක් හැටියට පෙන්වලා අපේ පවුල මීගමුවට ආවා. අම්මාටයි තාත්තාටයි තිබුණේ අපට උගන්වන්න ඕනෑ කියන හැඟීම. යුද්ධය කාලයේ එහේ හිටියොත් අපට ඉගෙනගන්න ලැබෙන්නේ නෑ කියලා හිතුවා. ඒ හැඟීමෙන් මීගමුවට ආවා. මීගමුවේ දෙමළ සංස්කෘතියක් සහ සමාජයක් තිබුණා. ඒ නිසා දෙමළ හැටියටම එහේ හිටියා. ගියේ දෙමළ ඉස්කෝලේ. හැමදේම දෙමළෙන් කළේ.

සිංහල භාෂාව ඉගෙනගත්තේ කොහොමද?
ඒක ඉබේම ආ එකක්. මට අයන්නවත් ලියන්න බෑ. කියවන්නත් බෑ. කතා කරන්න තමයි පුළුවන්. යාළුවන් එක්ක සෙල්ලම් කරන්න ගියාම මූලික භාෂා දැනුම ආවා. ඒත්, මම පොඩි කාලයේ ඉඳන් දේශපාලන සංවාද ටීවී එකේ බැලුවා. ඒ නිසා තමයි මට සිංහල පුළුවන්. ප්‍රංශයට ආපු ගමන් තමයි වැඩිපුර සිංහල කතා කරන්නේ. මොකද ලංකාවේ මාධ්‍යවේදීන්, ලංකාවේ ක්‍රියාකාරීන් වගේ අය එක්ක කතා කරනවා. ඒ නිසා සිංහල කතාකිරීමේ හැකියාව නැතිවෙන්න නොදී ඉන්න බලනවා.

පිටරට ඉඳන් ලංකාව ගැන මතක් වෙන්නේ කොහොමද?
ලංකාවෙන් ආ ගමන් සමහර අයගේ ජීවිත වෙනත් කලාපයන්ට යනවා. දරුවන් බිහිවෙනවා. රැකියා ලැබෙනවා. ලංකාවෙන් ආ පළවැනි පරම්පරාවට ඒක වෙන්න පුළුවන්. දෙවැනි පරම්පරාවේ අයට කොහොමත් ලංකාවේ අත්දැකීම් නෑ. ලංකාව ගැන ඇහෙනවත් අඩුයි. ඒත් එයාලාට ලංකාව ගැන සංස්කෘතික බැඳීමක් තියෙනවා. ඒ අයත් ලංකාව දිහා විවිධ විදියට බලනවා. මම අවුරුදු 15ට වැඩි කාලයක් ප්‍රංශයේ ඉන්නවා. මම නැවත ලංකාවට ආවේ නැහැ. එන්නත් බෑ. ඒත් මම තවම ලංකාව එක්ක තදින් බැඳිලා ඉන්නවා කියලා තමයි මා හිතන්නේ. මොකද මට වෙනත් ලෝකයක් නෑ. මම තවම ලංකාවට ආදරය කරනවා. ඒත්, ලංකාව අමතක කරලා දාන්න තරම් දේවල් යුරෝපයේ තියෙනවා. එහේ අලුත් ලෝකයක් විවෘත වෙනවා. ඒ ලෝකය විවෘත වෙනකොට පරණ ලෝකය අමතක වෙනවා. සමහර අය අමතක කරලා දාන්න උත්සාහ කරනවා.

ඒ බැඳීම හැඟීම්බර බැඳීමක්ද?
හැම දෙයක්ම තියෙනවා. මුලින්ම හැඟීම්වලින් බැඳෙනවා. ලංකාවෙන් ආ ගමන් ලංකාව ගැනම තමයි හිතුවේ. මම ලංකාවේ වෙන හැමදේම දන්නවා. යුද්ධය කාලයේත්, යුද්ධයෙන් පස්සේත් මොනවාද වුණේ කියලා බැලුවා. දේශපාලනිකව අපට කරන්න පුළුවන් දේවල් කරමින් ක්‍රියාකාරීව හිටියා. මම මානව හිමිකම් වැඩවලට මැදිවෙලා හිටියා. අනෙක මම දෙමළ කෙනෙක් හැටියට අපට තියෙන ප්‍රශ්න දිගින් දිගටම සිදුවෙනවා. අපට කලින් පරම්පරාව අත්විඳපු දේවල් අපටත් එනවා. කලින් පරම්පරාවත් ඒ අත්දැකීමම ලබනවා. ඒක දේශපාලනික, සදාචාරමය සහ සංස්කෘතික බැඳීමක් කියන්න පුළුවන්.

ලංකාවේ කවුරුත් ඉන්නවාද?
ඒක තමයි මම කියන්න ලෑස්ති වුණේ. මගේ අම්මා තාත්තා තවම ලංකාවේ. එයාලාට අවුරුදු හැත්තෑවට වැඩියි. මම ලංකාවට කාලෙකින් ආවේ නෑ. ලංකාවේ පාස්පෝට් එකක් අරන් ඉදිරියේදී ලංකාවට එන්න බලාපොරොත්තුවකුත් නෑ. ඒ නිසා ඒ වගේ, අම්මා තාත්තා ඉන්න මිනිහෙක් හැටියට ලංකාවට එන්නේ නෑ කියන එක අමාරු දෙයක්. එයාලාට හෙට මොනවා හරි වුණොත් මට එන්න බෑ කියන හැඟීම මහා බරක්. දවසක් දෙකක් තියෙන වේදනාවක්, බරක් නෙවෙයි ඒක. හැමදාම විසිහතර පැයේ ඒ ගැන හිතන්න වෙනවා. සමහර දවසට උදේම කෝල් එකක් ආවොත් දඩිබිඩි ගාලා නැගිටිනවා. ඒ, එයාලාට කරදරයක්ද, අසනීපයක්ද කියන බයෙන්. ඒ නිසා මගේ ජීවිතය, මට ඉන්න ඕනෑ තැනෙන් විසන්ධි වෙච්ච ජීවිතයක් කියලා පෞද්ගලිකව හිතනවා.

ලංකාවට එන්න බැරි ඇයි?
මට ඔය රටට එන්න බෑ. දෙවැනි පංතියේ පුරවැසියෙක් මට්ටමට වැටිලා හිටපු හැටි මට අමතක කරන්න අමාරුයි. මට සිද්ධවුණ දේවල්, දැනුන හැඟීම් මගේ හිත ඇතුළේ තියෙනකොට ඒකට විසඳුමක් නැතිව, මට එන්න බෑ. මට ප්‍රංශයේ ඉඳන් විඳින්න ලැබෙන සීමාසහිත අයිතියත් ඔහේට ආවොත් නැති වෙනවා.

ප්‍රංශයේදී සීමාසහිත අයිතියක් කිව්වේ..?
ඒකත් වැදගත් පැත්තක්. මට ප්‍රංශයේදී මහා අයිතිවාසිකම් තොගයක්, නිදහසක්, සමානත්වයක් ලැබෙන්නේ නැහැ. මෙහේදීත් අපි ප්‍රශ්නවලට මුහුණදෙනවා. ඒත්, ලංකාවේදී ලැබුණාට වඩා සාපේක්ෂව වැඩි අයිතියක් ලැබෙනවා. ලංකාවට ආවොත් ඒ අයිතියත් නැතිවේවි. අපට වැඩ කරන්න පුළුවන් මට්ටමක් ප්‍රංශයේ තියෙනවා.

ලංකාව ගැන දැනෙන ඒ මඟහැරුණු හැඟීම, ඒ හිස්කම පුරවාගන්නේ කොහොමද?
ඉස්සර මානව හිමිකම් ක්‍රියාකාරීත්වයක හිටියා. සිනමාව තමයි මගේ පළවැනි ප්‍රකාශන මාධ්‍යය. පළවැනි ජීවන විලාසය. මම වෙනත් සමාජ ක්‍රියාකාරකම් මීට කලින් කළා. දැන් නම් චිත්‍රපටි වැඩ එක්ක ඒ සමාජ ක්‍රියාකාරකම්වලට වෙලාවක් නෑ. මගේ ලෝකය, මම දකින විදියට මගේ අදහස් චිත්‍රපටිවලින් එනවා. සමාජ, සංස්කෘතික, දේශපාලනික දේවල්. මම ප්‍රංශයට ගිය ගමන් චිත්‍රපටි කරන්න පසුබිමක් තිබුණේ නෑ. මොකද, වීසා ප්‍රශ්න, ස්ථාරවත්වය වගේ දේවල් විසඳාගන්න තිබුණා. මම ස්ථාවර වුණ ගමන් මුලින්ම කළේ කෙටි චිත්‍රපටියක් හැදීම. සම්පූර්ණයෙන් ලංකාවේ කතාවක් කළේ. ඒත්, ඒක රූගත කරන්න ලංකාවට එන්න බෑනේ. මම ඉන්දියාවට ගිහින් කරගත්තා. අනෙක් කෙටි චිත්‍රපටිය මව්බිම දාලා ආපු ගමන් කෙනෙකුට එන මානසික බලපෑම ගැන තිබුණේ. ඒක ප්‍රංශයේදී කළා. දැන් නිකුත් වුණ දීර්ඝ චිත්‍රපටිය ප්‍රංශයේදී කාලයක් විඳපු අත්දැකීම් එක්ක කරපු එකක්. ඒකේ ලංකාවේ සිදුවීම් තිබුණත්, ලංකාවට පා නොතබා ඒවා රූගත කළා.

චිත්‍රපටියේ තියෙන්නේ ඔබේම කතාවද?
ඇත්ත අත්දැකීමට පොඩි සම්බන්ධයක් තියෙනවා. ඒත් බොහෝ දේවල් ප්‍රබන්ධ. ඒ හැඟීම, චරිතය ඉපදුණේ මගේ ගමන සහ මගේ අත්දැකීම් එක්ක වෙන්න ඇති. ඒත් ඊට පස්සේ මම ගොඩක් දේවල් අලුතින් ලීවා. කාගේ හරි පෞද්ගලික අත්දැකීම චිත්‍රපටියක් කරන්නට මදි. අන්තිමේ මේක සිවා කියන චරිතයේ කතාව මිසක් මගේ කතාව නෙවෙයි. සිවා මට වඩා වෙනස් කෙනෙක්. ඔහු ලංකාවෙන් පිටට ආපු තරුණයෙක්. ඒත්, එයා වෙන විකල්පයක් නැති නිසයි ආවේ. ප්‍රංශයට ආපු ඔහුට පරිපාලන ප්‍රශ්න, වීසා ප්‍රශ්නවලට මුහුණදෙන්න වෙනවා. අවසර නැතිව වැඩ කරනකොට බොහෝ පීඩාවන්ට, අපහසුතාවන්ට මුහුණදෙනවා. ඒ අතරේ ලංකාවේ යුද්ධයේ අවසන් කාලය. ඒ වෙලාවේදී ඔහු පවුලේ අයත් එක්ක සන්නිවේදනය කරලා තිබුණ සම්බන්ධතාව නැති වෙනවා. ඉතින්, පවුලේ අය ගැන දැනගන්න නම් ප්‍රවෘත්ති බලන්න වෙනවා. ඒ විදියට ඔහු මාධ්‍ය දිහා බලාගෙන ඉන්නවා. එතකොට එයා යුද්ධයේදී ලබපු මානසික තුවාල තියෙනවා. අන්තිම යුද්ධය බලනකොට ඒවා පෑරෙනවා.

විදෙස් රටවල ඉන්න සමහර ලාංකික කලාකරුවන් ඒ ඒ රටවල සංස්කෘතියේ ඉහළට නගින්න බලනවා. රොමේෂ් රංගනාදන්, එම්අයිඒ වගේ යුරෝපීයන් අතර අතිශය ජනප්‍රිය ලාංකික කලාකරුවන් ඉන්නවා. ඒත් ඔබ පිටරට ඉඳන් ලංකාව ගැන චිත්‍රපටි හදනවා…
මම ෆිල්ම් කරන්න හිතුවේ සිනමාව ජාතික හෝ භාෂාමය බාධාවකින් එහාට ඒක යන්න ඕනෑ බව හිතමින්. ජාත්‍යන්තර අවකාශයක චිත්‍රපටියක් කරනකොට ඒක හැමදෙනාටම යනවා කියලා හිතුවා. ඒත්, දේශීය බවක් නැතිව කරන්න මම කැමති නෑ. ඒක දේශීය චිත්‍රපටියක්. ඒත් ජාත්‍යන්තර වශයෙන් මිනිසුන් බලාවි කියා හිතුවා. ඒත් ඒකේ ප්‍රශ්න තියෙනවා. බටහිර ලෝකය එයාලාට ඕනෑ විදියට අපේ දේශීය කතාව වෙනස් කරන්න හදනවා. ඒකට අහු වන්න ඕනෑ නැහැ.

ලංකාවට අඩිය නොතියා, චිත්‍රපටියක් ලංකාවේ පෙන්වන්න හිතන එක මොනවගේ අත්දැකීමක්ද?
ප්‍රසන්න විතානගේ, අශෝක හඳගම වගේ අය චිත්‍රපටි කරලා විදේශ රටවලට අරගෙන ගියා. ඒත්, ඒවා ලංකාවේ පෙන්වනවා. ඒ පහසුකම, වේදිකාව දෙමළ සිනමාකරුවෙක් විදියට මට තිබුණේ නෑ. ඒක මම පිටරට ඉඳීම නිසා ආ ප්‍රශ්නයක්ම නෙවෙයි. ලංකාවේ දෙමළ ප්‍රේක්ෂාගාරයට හැමදාම ඉන්දියාවෙන් චිත්‍රපටි එනවා. අපි යම් දර්ශනයක් සංවිධානය කරලා, ‘ඇවිල්ලා බලන්න’ කියනකොට එන අය අඩුයි. කෙටි චිත්‍රපටි කරන කාලයේ, මගේ ඒවා කාන් සිනමා උළෙලේදී පෙන්වුවා. එතකොට සමහර දෙමළ මාධ්‍ය ලංකාවේ දෙමළ කෙනෙක් කියලා ලොකු ලිපි ලීවා. ඒත්, අපි තිරගත කරනකොට ඇවිල්ලා චිත්‍රපටිය බලන්න කීවාම කවුරුත් ආවේ නෑ. දෙමළ කියලා එයාලා සිනමාකරුවා ගැන ආඩම්බර වුණත්, චිත්‍රපටිය බලන්න උනන්දුවක් එන්නේ නෑ. කලාව, සංස්කෘතිය, දේශපාලනය ගැන උනන්දු අය පවා ඉන්දීය චිත්‍රපටි බලනවා.

දැන් චිත්‍රපටිය බලන්න පුළුවන් කොහොමද?
මේ චිත්‍රපටිය හැදුවේ බැල්ඩෙන්ඩර් නිෂ්පාදන සමාගම කියන ප්‍රංශ සමාගම සහ එක්සයිල් ෆිල්ම්ස් කියන අපේ පිරිස එකතුවෙලා. වියදමෙන් සීයට හැටක් විතර ලැබුණේ ප්‍රංශ නිෂ්පාදන සංවිධානයෙන්. චිත්‍රපටිය කළාට පස්සේ සිනමා උළෙල ආදියට ඒක අරගෙන යම් ගමනක් ගියා. ලංකාවේත් යාපනය සිනමා උළෙල, මඩකළපුවේ සහ ජර්මානු සංස්කෘතික මධ්‍යස්ථානයේ යන තිරගත කිරීම් තුන කළා. ඊට පස්සේ ප්‍රංශයේ සිනමාහල්වලට පොඩි දර්ශන පෙන්වන්න උත්සාහ කළා. ඒ සියල්ල කල් ගියා. දැන් හැදිලා තියෙන පෝළිමේ හැටියට ආයෙමත් සිනමාහල්වලට දාන එක ගැන හිතාගන්නත් බෑ. ඒත්, චිත්‍රපටිය තියාගෙන ඉන්නත් අපි කැමති නෑ. ඒ නිසා තමයි වීඕඩී කියන වේදිකාවෙන් දාන්න හිතුවේ. අඅඅගැංසකසප්ටැගජදප කියන වෙබ් අඩවියට ගියාම චිත්‍රපටිය බලන විදිය ගැන විස්තර තියෙනවා. පුංචි මුදලක් වියදම් වේවි. යුරෝපයේ අයට යුරෝ හතරකට පෙන්වුවාට, ලංකාවේ සහ ඉන්දියාවේ අයට විතරක් යුරෝ දෙකහමාරක මුදලකට පෙන්වනවා. ඒක රුපියල් හාරසීයත්, පන්සීයත් අතර මුදලක්. ලංකාවේදී සිනමාහලක චිත්‍රපටියක් බලන්න යන වියදම වගේම තමයි. අපි සිංහල උපසිරැසිත් අන්තිම මොහොතේ සූදානම් කළා.■

- Advertisement -spot_img

පුවත්

LEAVE A REPLY

Please enter your comment!
Please enter your name here

- Advertisement -spot_img

අලුත් ලිපි