අප මෙහි කතා කරන්නට සූදානම් වන්නේ පාර්ලිමේන්තුවේ ආංශික අධීක්ෂණ කාරක සභා තාවකාලිකව අහෝසි කිරීම හා ඒවා සම්පූර්ණයෙන් අහෝසි කිරීමට උත්සාහ ගැනීම පිළිබඳවය. අපේ රටේ ජනතාව නිතර මුහුණදෙන ප්‍රශ්න බොහෝය. ව්‍යවස්ථාවේ වෙනස්කම්, පාර්ලිමේන්තුවේ සංවාද, ආයතන පද්ධති ගැන ඇතැම් අයට උනන්දුවක් නැත. ඔවුන් බලන්නේ වෙනත් කාරණාය.
මේ ගැන කියන්නට සරල උදාහරණයක් ගෙන පෙන්විය හැකිය. ලියුම්කරුගේ ගම් ප්‍රදේශය බදුල්ල දිස්ත්‍රික්කයේ බණ්ඩාරවෙල ප්‍රදේශයේ ඇටම්පිටියය. ඇටම්පිටියට යන පාර වසර හතරක් තිස්සේ දරුණු ලෙස කැඩී ගොස් ඇත. දැන් නම් පාරේ ගමන් කිරීම, අලුතින් හන්දි රුදා ඇති කරන හෝ රුදාවක් තිබුණොත් ඇතැම්විට ගැස්සිලිවලින් එම රුදාව සුව කරන අත්දැකීමකි. ඇටම්පිටියේ අයට ලොකුම ප්‍රශ්නයක් වන්නේ එම පාර හදාගැනීමය. පාර්ලිමේන්තුවේ සිද්ධවෙන දේවල් අදාළ නැතැයි ඔවුන් කියනු ඇත.
ඇටම්පිටියේ සිටින අල ගොවීන්ට ඇත්තේ වෙනම ප්‍රශ්නය. එළවළු ගොවීන්ට තවත් ප්‍රශ්නය. හරක් මස් තහනමෙන් කිරි ගොවීන් දැන් ගවයන් හා එළදෙනුන් විකුණාගැනීමට නොහැකිව පීඩා විඳී. දිළිඳුම පුද්ගලයන්ට ජීවන වියදම ඉහළ යෑම ප්‍රශ්නයකි. ගමේම ඇති වතු කම්කරු ජනතාවට තමන්ගේ දිනෙක වැටුප පිළිබඳ ප්‍රශ්න ඇත. පවුල් කිහිපයකම විදෙස් ශ්‍රමිකයන් සිටි අතර දැන් ඔවුන්ට නිවෙස්වලට පැමිණීමට සිදුව ඇත. රැකියා අවස්ථා සීමිතය. ප්‍රශ්න ගොඩකි. එසේ තිබියදී, පාර්ලිමේන්තුවේ පුංචි වෙනස්කම් ගැන උනන්දුවක් ඔවුන්ට නැත.
එහෙත්, ජනතාවගේ ඔය කියන සුවහසක් ප්‍රශ්න විසඳාගන්නේ කෙලෙසද? යම් ප්‍රශ්නයක් විසඳන ආකාරය රටේ පාලකයන්ගේ ඔළුවට ඉබේ එන්නේ නැත. ඒ වෙනුවට, ඒ ප්‍රශ්නය ගැන සාකච්ඡා කළ යුතුය. විසඳන්නට හැකි හොඳම ආකාරය තීන්දු කළ යුතුය. එය එක පුද්ගලයෙකුට, හදිසියේ, තනිව කරන්න බැරිය. ඒ නිසා මෙකී නොකී ජනතා ප්‍රශ්න ටික විසඳාගන්නේ කොහොමද කියා අප කල්පනා කළ යුතුය. ඒකට හොඳ ක්‍රමයක් සකසාගත යුතුය. දැන් මාධ්‍යවලිනුත් ඉඩ සපයන්නේ ඔවුන් තෝරාගත් කාරණාවලට පමණි. ඔවුන් යම් ප්‍රශ්නයක් ගැන වාර්තා කරන්නේත් අසම්පූර්ණ ක්‍රමවලටය.
පහුගිය සතියේ ජනාධිපති ගෝඨාභය රාජපක්ෂ බදුල්ල දිස්ත්‍රික්කයට ගියේය. හල්දුම්මුල්ලේ ජනතාවගේ ප්‍රශ්නවලට ඇහුම්කන් දුන්නේය. ඊට අමතරව ජනාධිපති ලේකම් කාර්යාලයට විවිධ ආයතනවල නිලධාරීන් ගෙන්වා කතා කළේය. ප්‍රශ්න විසඳන්න ඕනෑ අන්න ඒ ක්‍රමයටය. කතා කිරීමෙන් පසුය. ඒත් පොඩි පරහක් ඇත. ජනාධිපතිවරයා තනි පුද්ගලයෙකි. ඔහුට හැමදාම ගමෙන් ගමට ගොස් ප්‍රශ්න අසන්නට බැරිය. ඔහු ගමට යන්නේ හිතෙන වෙලාවටය. ඒ වෙනුවට, විධිමත් ක්‍රමයක් ඕනෑය.
විධිමත් ක්‍රමය
‘ඇයි? විධිමත් ක්‍රමයක් තියෙනවානේ. ඒක ක්‍රියාත්මක නොවෙන එකනේ ප්‍රශ්නය.’ එසේ කියමින් මේ ප්‍රශ්න විසඳන්නට අප පත් කරගත් ආයතනය පාර්ලිමේන්තුව බව ඕනෑ කෙනෙකු පෙන්වාදෙනු ඇත. එය සහතික ඇත්තය. අපේ මූලික තර්කය වන්නේත් එයමය. අපේ ප්‍රශ්න ඉදිරිපත් කොට, ඒවා විසඳාගන්නට අප පත් කරගත් ආයතනය පාර්ලිමේන්තුවය. එහි සිටින්නේ අපගේ නියෝජිතයන්ය.
පාර්ලිමේන්තුව ඒ ප්‍රශ්න විසඳන්නේ කෙලෙසද? ඒ ප්‍රශ්න ගැන කතා කරන්නට ඔවුන් පාවිච්චි කරන ක්‍රමය කුමක්ද? ඒ ගැන අප කල්පනා කළ යුතුය.
පාර්ලිමේන්තු විවාද හා ඡන්ද විමසීම් පාර්ලිමේන්තුවේ මූලික අංගයකි. එමගින් ප්‍රශ්නවලට විසඳුම් ලැබෙන අවස්ථා තිබේ. ඕනෑ කාරණයක් ගැන මන්ත්‍රීවරුන්ට වාද විවාද කළ හැකිය. එහෙත්, එතැන ලොකු අඩුවක් ඇත.
පාර්ලිමේන්තුවේ ඉන්නේ ඡන්දයෙන් පත් කළ මහජන නියෝජිතයන් පමණි. එම නියෝජිතයන් සියල්ල දන්නේ නැත. හැම මහජන ප්‍රශ්නයක්ම නියෝජනය කිරීමේ ශක්‍යතාව ඒ අයට නැත. ව්‍යවස්ථාදායකය හෙවත්, නීති හදන තැනට අවශ්‍ය සම්පූර්ණ දැනුම එතැන නැත. ඒ නිසා, බාහිර සමාජයේ විවිධ පාර්ශ්වවලින් මෙන්ම රජයේ ආයතනවලින් කරුණු විමසීම, තොරතුරු ලබාගැනීම ඒවා ගැන සාකච්ඡා කිරීම කරන්නම ඕනෑ දෙයකි. ඇටම්පිටිය ගමේ මිනිසුන්ට හෝ වතු කම්කරුවන්ට ප්‍රශ්න කියන්නට තමන්ගේ මන්ත්‍රීවරයා කවදා හරි කතාවක් කරන තුරු බලා ඉන්න බැරිය. එම මන්ත්‍රීවරයා වුව ප්‍රශ්නය හරිහැටි නොදන්නවා විය හැක.
ඒ නිසා අප ප්‍රශ්න විසඳන්නට පත් කළ පාර්ලිමේන්තුව, එම ප්‍රශ්න විසඳන්නට ක්‍රම සොයාගත යුතුය. ක්‍රම ලෝකයේ ඇත.
රනිල්ගේ දරුවා
හිටපු අග්‍රාමාත්‍ය සහ එජාප (අත්හැර නොයන) නායක රනිල් වික්‍රමසිංහ දෙසට හැරෙමු. ඔහු දේශපාලන ප්‍රාඥයෙකු යැයි 2015ට පෙර ප්‍රකට කතාවක් විය. අද ඒ කතාව ඇසෙන්නේ නැත. දැන් රනිල් වික්‍රමසිංහ යනු තනතුරු අත්හරින්නට සූදානම් නැති පක්ෂ අභ්‍යන්තරයේදී ඒකාධිපති නායකයෙකි. ලිබරල් ප්‍රතිපත්ති බොරුවට මැතිරූ, එම ප්‍රතිපත්ති ක්‍රියාවට නංවන්නට සැබෑ උනන්දුවක් නොපෙන්වූ කෙනෙකි.
එහෙව් රනිල් වික්‍රමසිංහගේ මොළයේ ඉපදී, ඔහු යෝජනා කොට ක්‍රියාත්මක කළ හොඳම සුජාත දරුවා පාර්ලිමේන්තුවේ ආංශික අධීක්ෂණ කාරක සභා ක්‍රමය බව කියන්නේ අප නොවේ. ආණ්ඩුවේ කැබිනට් මණ්ඩල සාමාජිකයෙක් එසේ කීය. එම සාමාජිකයා පැහැදිලි කළේ, ආංශික අධීක්ෂණ කාරක සභා අහෝසි නොකර පවත්වාගෙන යා යුතු බව ආණ්ඩුව අභ්‍යන්තරයේත් අදහසක් තිබුණු බවය. (19 වැනි සංශෝධනය හෝ තොරතුරු දැනගැනීමේ අයිතිය පිළිබඳ පනත රනිල්ගේ දරුවන් නොවේ. ඒවා සමාජයේ පුළුල් සංවාදවලින් පසු, බාහිර සමාජයෙන් යෝජනා කරන ලද ඒවාය.)
අහෝසියි
එහෙත් වත්මන් ආණ්ඩුව පසුගිය සතියේ එම කාරක සභා ක්‍රමය තාවකාලිකව අහෝසි කළේය. දැනට කියන්නේ, සාමාජිකයන් පත් කරනතුරු ඒවා අහෝසි කරන බවය. එහෙත්, ආණ්ඩුවේ නායකයෙකු ‘රහසින්’ අපට කීවේ එම කාරක සභා සම්පූර්ණයෙන් අහෝසි කර දැමීමේ සැලසුමක් ආණ්ඩුවට තිබෙන බවය. ඒ වෙනුවට නැවත අමාත්‍යාංශ උපදේශක කාරක සභා පත් කිරීමට බලාපොරොත්තු වන බවය.
ආංශික අධීක්ෂණ කාරක සභා කියන්නේ මොනවාද? අප කලින් කී ප්‍රශ්න විසඳන්නට ඒවා වැදගත් වන්නේ ඇය? අහෝසි කිරීමෙහි වරද කුමක්ද යන්න කෙටියෙන් පැහැදිලි කිරීම වටී.
2015 දී පාර්ලිමේන්තුවේ ආංශික අධීක්ෂණ කාරක සභා 16ක් පත්කරනු ලැබීය. ආර්ථිකය, ජාත්‍යන්තර සබඳතා, ජාතික ආරක්ෂාව, තිරසර සංවර්ධනය හා පරිසරය සහ ස්වාභාවික සම්පත්, කාන්තා හා ස්ත්‍රී පුරුෂ සමාජභාවය, අධ්‍යාපනය හා මානව සම්පත් සංවර්ධනය, සෞඛ්‍යය හා මානව සුභසාධනය, සමාජ සවිබල ගැන්වීම, ප්‍රවාහනය හා සන්නිවේදනය, කෘෂිකර්මය හා ඉඩම්, නෛතික කටයුතු (දූෂණ විරෝධී) හා මාධ්‍ය, තරුණ, ක්‍රීඩා හා කලා උරුමයන්, ව්‍යාපාර හා වාණිජ, බලශක්ති, නිෂ්පාදන හා සේවා, අභ්‍යන්තර පරිපාලනය හා රාජ්‍ය කළමනාකරණය, ප්‍රතිසංධාන හා උතුරු නැගෙනහිර නැවත ගොඩනැගීම යන විෂයන් 16 යටතේ එම කමිටු පිහිටුවා තිබුණි.
වෙනස
ඊට පෙර තිබුණු (වත්මන් ආණ්ඩුව නැවත පත් කරන්නට සැලසුම් කර සිටින) අමාත්‍යාංශ උපදේශන කාරක සභාවලට වඩා මෙය වෙනස්ය. අමාත්‍යාංශ උපදේශන කාරක සභාවල ප්‍රධානියා අදාළ ඇමතිවරයාමය. ඊට අමතරව සාමාජිකයෝ සිටිති. ඒ අනුව කමිටුව දුවන්නේත් ඇමතිගේ න්‍යායපත්‍රයටය. ඇමතිට ප්‍රතිපත්ති හදාගන්නට පාර්ලිමේන්තු කාරක සභා කුමකටද? අමාත්‍යාංශ මට්ටමෙන් ඔවුන්ට එය කළ හැකිය. පාර්ලිමේන්තුවේදී අමුතුවෙන් කරන්නට දෙයක් නැත.
අනෙක ලංකාවේ අමාත්‍යාංශ බෙදිල්ලේත් කිසිම විද්‍යාත්මක පදනමක් නැති නිසා, මේ කාරක සභාවල විෂය පථය එකිනෙකට පරස්පර වනු ඇත. තක්කාලි හා බෝල්ට් ඇණ මෙන් එකිනෙකට පරස්පර විෂයන් එකට වැටෙනු ඇත.
ආංශික අධීක්ෂණ කාරක සභා ක්‍රමය යටතේ එසේ නොවේ. අමාත්‍යාංශය කුමක් වුව, කාරක සභාවල විෂය පථය වෙනස් වන්නේ නැත. පාර්ලිමේන්තුවේ සිටින මන්ත්‍රීවරයෙක් කමිටු සභාපති ලෙස පත් කරනු ලබයි. බොහෝ විට ජව සම්පන්න තරුණ මන්ත්‍රීවරයෙක් පත් කෙරේ. එවිට අමාත්‍යාංශය ප්‍රතිපත්ති සකස් කරද්දී, ඒවායේ අඩුවක් තියෙනවා නම් ඒ ගැන කතා කරන්නටත් කාරක සභාවට හැකිය. පසුගිය කාලයේදී කාරක සභා එලෙස ක්‍රියා කළ අවස්ථාද තිබේ. විශේෂයෙන් කාන්තා හා ස්ත්‍රී පුරුෂ සමාජභාවය පිළිබඳ ආංශික අධීක්ෂණ කාරක සභාවේදී රෝහිණී කුමාරි කවිරත්න මන්ත්‍රීවරිය ඇතුළු කණ්ඩායම් හොඳින් ක්‍රියාත්මක විය. අධ්‍යාපනය හා මානව සම්පත් සංවර්ධනය පිළිබඳ කාරක සභාවේ ආශු මාරසිංහ ඇතුළු පිරිස් ක්‍රියාත්මක විය.
නිහඬ දරුවා
එහෙත් රනිල් වික්‍රමසිංහ මේ සුජාත දරුවා බිහි කරද්දීත්, මහා අඩුවක් ඇතිව එය සිදු කළේය. දරුවා කතා කළ නොහැකි, නිහඬ දරුවක් විය. එක් පැත්තකින් ආංශික අධීක්ෂණ කාරක සභාවලින් කළ කටයුතු ගැන රටේ උදවිය දන්නේ නැත. අනෙක, එම කාරක සභාවල නිර්දේශ මත ක්‍රියාත්මක කළ හොඳ ව්‍යාපෘති කිහිපයක් හැරුණාම බොහෝ දේ රටේ උදවියට දකින්න ලැබුණේ නැත. මේවායේ කතා කරන රටේ ප්‍රශ්න, රටේ මිනිසුන්ට දැනගන්නට අවස්ථාවක් නොලැබුණේ, පාර්ලිමේන්තු වෙබ් අඩවියට ගොස් වාර්තා කියැවීම හැමෝගේම පුරුද්දක් නොවන නිසාය. (සාමාන්‍ය පුරවැසියන් කෙසේවෙතත් මාධ්‍යවේදීන්වත් එම වාර්තා කියැවූවාදැයි ඇත්තේ සැකයකි.)
ලෝකයේ දියුණු රටවල් බොහොමයක ව්‍යවස්ථාදායකයේ සිද්ධවෙන්නේ පාර්ලිමේන්තු විවාද පැවැත්වීම පමණක් නොවේ. සරලව කීවොත් ප්‍රසිද්ධියේ රූපවාහිනීවලින් නරඹන්නට පුළුවන් වන්නේ ඒ විවාද පමණක් නොවේ. මෙවැනි කාරක සභාවල කටයුතු ප්‍රසිද්ධියේ දැකගත හැකිය.
ආංශික අධීක්ෂණ කාරක සභාවලින් අපේ ජීවන වියදම ගැන ප්‍රශ්න විසඳෙන්නේ කෙලෙසද? වතු කම්කරුවන්ට රුපියල් දාහ දීමේ ප්‍රශ්නය විසඳෙන්නේ කෙලෙසද? හොරකම නවත්වන්නේ කෙලෙසද? රෝහලක ඖෂධ නොමැති වීමේ ප්‍රශ්නය විසඳන්නේ කෙලෙසද? කියන ප්‍රශ්නවලට උත්තර ලැබෙන්නේ එතැනින්ය.
කාරක සභා නම් දරුවාට කතා කිරීමේ හැකියාව තිබුණා නම්, ඒවායේ කතා කරන දේවල් රටේ මිනිසුන්ට දැක බලාගන්නට අවස්ථාව ලැබුණා නම් පෙර කී අඩුව සම්පූර්ණ වනු ඇත.
ඇමෙරිකා එක්සත් ජනපදය වැනි රටවල නම් මෙම කාරක සභා ක්‍රමය පාවිච්චි කරන්නේම එවැනි දැවෙන ප්‍රශ්න විසඳන්න මූලික පදනම් දමන්නටය. ඒ රටවල මෙවැනි කාරක සභා මාධ්‍යවලට විවෘතය. ඇමෙරිකාවේ ශිෂ්‍යයන් විශාල ණය ප්‍රශ්නයක ගිලී සිටී. උසස් අධ්‍යාපනය සඳහා ලබාගත් ණය දීර්ඝ කාලයක් තිස්සේ ගෙවාගැනීමේ අසීරුවක සිටී. ඇමෙරිකාවේ පෞද්ගලික සෞඛ්‍ය සේවයේ පහසුකම් ලබාගන්නට බැරිව මරණයට අත්හරින ලද මිනිසුන් සිටී. පොලිස් වෙඩිපහරින් ඝාතනයට ලක් වූ පවුල්වල උදවිය සිටී. එවැනි පුද්ගලයන් කොංග්‍රසය ඉදිරියට ගෙන්වා කතා කරන්නට අවස්ථාව විවෘත කරන්නේ මෙවැනි කාරක සභා මගින්ය. යම් යම් ක්ෂේත්‍රවල ප්‍රවීණයන් පමණක් නොව, මාධ්‍යවලින් ප්‍රසිද්ධියට පත් වූ හෝ ප්‍රසිද්ධ නොවූ යම් ප්‍රශ්නයකින් පීඩා විඳින සාමාන්‍ය පුරවැසියන්ද මෙවැනි කමිටුවලට ගෙන්වයි. ඒවායේදී ඔවුන් කරන ඇතැම් සංවේදී කතා නිසාම ප්‍රශ්න විසඳුණු අවස්ථා බොහොමයකි. ඇමෙරිකාව වැනි රටවල කොංග්‍රසයේ හෝ පාර්ලිමේන්තුවේ විවාදවලටත් වඩා මෙවැනි කමිටුවලදී සමාජ ප්‍රශ්න ගැන කතා කරන අවස්ථාවලට මාධ්‍ය අවධානය යොමු වන බව දැකගත හැකිය.
අපිත් කළා
ආංශික අධීක්ෂණ කාරක සභා 2015 සිට මාධ්‍යවලට විවෘත නොකිරීම දරුවා බිහිකළ රනිල් වික්‍රමසිංහ අගමැතිවරයාත්, එකල පාර්ලිමේන්තුවේ ප්‍රධානීනුත් සිදු කළ වරදකි. කෙසේ වෙතත් 2019 දී කාරක සභා මාධ්‍යවලට විවෘත කිරීම මෑත කාලයේදී අපට අත්දැකීමක් බවට පත් විය.
ඒ අනුව පහුගිය ආණ්ඩුව කාලයේ අවසානයේ පාස්කු ඉරිදා ත්‍රස්ත ප්‍රහාරය පිළිබඳ පත් කළ විශේෂ කාරක සභාවේ කටයුතු මාධ්‍යවලට විවෘත විය. කෝප් කමිටුවේ කටයුතුත් විවෘත විය. ලැජ්ජා විරහිතව වත්මන් ආණ්ඩුව කෝප් කමිටුවත් මාධ්‍යවලට වසනු ලැබීය. ඉදිරියේදී වෙනත් කමිටු විවෘත කිරීම කිසිසේත් නොකරනු ඇත.
මෙවැනි කාරක සභා මාධ්‍යවලට විවෘත කළා නම් කුමක් වේවිද? යම් මාතෘකාවක් ගැන කතා කරන විට ඒ විෂයට අදාල පාර්ශ්ව පාර්ලිමේන්තුවට ගෙන්විය හැකිය. විවෘතව ඒ පුද්ගලයන්ට ප්‍රශ්නය ගැන කතා කිරීමටත්, පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීවරුන් වන කමිටු සාමාජිකයන්ට ඒ ගැන ප්‍රශ්න විමසීමටත් අවස්ථා හිමි වේ.
අප මුලින් සඳහන් කළ රුපියල් දාහක වතු කම්කරු වැටුපේ කතාව සැලකිල්ලට ගනිමු. වතු කම්කරුවන්ගේ (සැබෑ) නියෝජනයක්, වතු හාම්පුතුන්ගේ නියෝජනයක් හා රජයේ නිලධාරීන්ගේ නියෝජනයක් කමිටුව ඉදිරියට ගෙන්වා ප්‍රශ්න කළ හැකිය. ඒ අනුව ප්‍රශ්නයේ තත්වය මුළු රටම දැනගනී.
මාර්ග තදබදය පිළිබඳ දැවෙන ප්‍රශ්නය සැලකිල්ලට ගනිමු. බස් වෘත්තිය සමිති, ත්‍රීරෝද රථ වෘත්තිය සමිති, ප්‍රවාහන විශේෂඥයන් මෙන්ම රජයේ ආයතන නිලධාරීන් පාර්ලිමේන්තුවට ගෙන්වා අත්දැකීම් විමසිය හැක. සජීවීව හෝ ප්‍රවෘත්ති විකාශයකින් ප්‍රවෘත්ති නරඹන කෙනෙකුට ප්‍රශ්නයේ තත්වය හොඳින් හඳුනාගත හැකිය.
මෙවැනි කාරක සභාවල තවත් හොඳක් ඇත. ඒ දීප්තිමත් නව නායකයන්ට මතු වීමට අවස්ථාවක් ලැබීමය. වත්මන් ආණ්ඩු පක්ෂයේ පවා හොඳ දැක්මක් ඇති තරුණ නායක නායිකාවෝ සිටිති. විපක්ෂයේත් එවැනි අය සිටිති. එවැනි අයට පාර්ලිමේන්තුවේ විවාදවලදී පවා අවස්ථාව ලැබෙන්නේ අඩුවෙනි. එහෙත්, ආංශික අධීක්ෂණ කාරක සභාවල තනතුරු දැරීමෙන් ඔවුන්ට ඉස්මතු විය හැකිය. කාරක සභාව ඉදිරියට එන පුද්ගලයන් ප්‍රශ්න කිරීම සහ අදහස් දැක්වීම මගින් ඔවුන්ට තමන්ගේ වටිනාකම පෙන්විය හැකිය. එය ලංකාවේ අනාගතය පැත්තෙන් හොඳය.
හරි, අපට අවසානයේ පැමිණිය හැකි නිගමනය ඉහත කී හොඳ ලක්ෂණ සියල්ල නිසාම වත්මන් ආණ්ඩුව ආංශික අධීක්ෂණ කාරක සභා වසා දැමීමේ ඉඩක් ඇති බවත්, ඒ නිසාම මාධ්‍යවලට විවෘත කිරීම කිසිසේත් නොවන බවත්ය. ජනාධිපතිවරයාගේ ගමින් ගමට යෑමේ වැඩසටහන් මෙවැනි කාරක සභා නිසා යටපත් වේ. තරුණ නායකයන් මතු වීම ‘පාලක පවුලට’ අහිතකරය. සමාජ ප්‍රශ්න ගැන කතා කරන විට ආණ්ඩුවේ අඩුපාඩු පෙනෙන්නට ගනී. අනෙක, සමාජ ප්‍රශ්න ගැන කතා කරන තරමට ඒවා ‘විසඳන්නටත්’ සිදු වේ. ඇමතිවරුන්ට ‘පාඩුවේ ඉන්නට’ ඇති අවස්ථාව සීමා වේ. ඒ නිසා රනිල්ගේ නිහඬ දරුවාට හඬක් දීම වෙනුවට ඒ දරුවා මරා දැමීමට විශාල ඉඩක් ඇත.
මහජන නියෝජිතයන් 225ම තේරුමක් නැතැයි අපට කිව හැකිය. රාත්‍රියේ පාර්ලිමේන්තු විවාදවල කොටස් නරඹමින් මන්ත්‍රීවරුන් ‘වඬේ.. වඬේ.. වඬේ..’ යැයි කී හැටිත්, ‘ඔබතුමා නැගිට්ටොත් තව කියනවා’යැයි කියමින් විනෝද වූ හැටිත් රසවිඳින්නට සිදුවනු ඇත.■
