No menu items!
29.7 C
Sri Lanka
29 March,2024

ආවර්ජනා සිහින මතක පින්තාරුව

Must read

කර්තෘ : David Foenkinos
පරිවර්තනය : මහාචාර්ය නිරෝෂිණී ගුණසේකර


ආවර්ජනා කියන්නේ Les Souvenirs කියන ප‍්‍රංශ පොතේ සිංහල පරිවර්තනේට. David Foenkinos කියන ප‍්‍රංශ ලේඛකයාගේ මේ නිර්මාණය, නවකතාවක් ද, ස්මරණ පොකුරක් ද කියන ප‍්‍රශ්නෙට උත්තර සොයාගන්න වෙන්නෙත් පොතෙන්මයි. අපට හිතෙන හැටියට නං නවකතාව කියන්නෙත් අඩුවැඩි වශයෙන් සැමරුම් දාමයකටමයි. කොහොම වුණත් ‘ආවර්ජනා’ ගැන කතාකරන්න සම්භාව්‍ය භාෂාවක්, ලේඛන ශෛලියක් සුදුසු නෑ කියන අදහස ඔඵවට දැම්මෙත් ආවර්ජනාම තමයි.’ දාවිත් ෆොඇන්කිනෝස් 1924 වර්ෂයේදී පැරිස් නුවර උපන්න කෙනෙක්. මේ සම්මානලාභී ලේඛකයා ප‍්‍රංශයේ වැඩියෙන්ම අලෙවි වෙන නවකතා පළකරන කතුවරුන් පස්දෙනාගෙන් කෙනෙක් හැටියටයි පරිවර්තිකාව සඳහන් කරන්නේ. ආවර්ජනා පරිවර්තිකාව තමයි මහාචාර්ය නිරෝෂිණී ගුණසේකර.

පරිවර්තිකාව ප‍්‍රංශ භාෂාවෙන් සිංහලට පරිවර්තනය කරලා තියෙන 8 වැනි කෘතිය තමයි මේ. මේ පොත කියවන කෙනෙකුට ඉබේටම වගේ හැෙගන දැනෙන දෙයක් ගැනත් ඒ එක්කම කියන්න වෙනවා. ප‍්‍රංශ භාෂාවෙන් මුල්පොත කියවන්න බැරි පාඨකයකුට වුණත් ආකස්මිකව හැෙගන දැනෙන දෙයක් තමයි ඒ. මේ අමුතු ශෛලිය, බස්වහර, යෙදුම් මුල්පොතට ළගින්ම යන විදිහට සකස් වෙලා තියන වගක් කියවන්නාට හැගීයනවා. කිසිම නොගැළපීමක් නැති ආකාරයට. ප‍්‍ර‍්‍රංශ ලේඛකයා ලියාගෙන යන්නේ මතකාවලියක්. ස්මරණ පෝලිමකදී වුණත් අනිත් හැම පෝලිමක වගේම පෝලිම කඩාගෙන යන උදවියයි වැඩි. මෙතැනදි එහෙම කරන්නේ ස්මරණ. පොත පටන් ගන්නේ සීයාගේ මරණය ගැන මුණුබුරා දැනගන්න අවස්ථාවෙන්. එයා ඒ වෙලාවෙ ඉන්නේ තද වැස්සකට අහුවෙලා.

කූඩගොඩක් මැද්දේ අතරමං වෙලා. තද වැස්ස වෙලාවකදී ටැක්සියක් නවත්ත ගන්නවයි කියන එකත් ලේසි නෑ. ඉතිං එතැනදි එයාගේ හිතට එන්නේ හරිම යථාර්ථවාදී සිතිවිල්ලක්. ‘දුවන එකේ වැඬේ මොකක්ද? සීයා මැරිලා. එයා මං එනකම්ම හෙලවෙන්නේ වත් නැතුව ඉඳීනේ?’ ඇත්ත නේන්නං! කියලායි පාඨකයාට එකපාරටම හිතෙන්නේ. මේ වගේ අපූරු අවධාරණ, උපමා ගණනාවක් පොතේ තැනින් තැන පොතට ආභරණ පළන්දනවා. යටි හිතේ වෙඩි උණ්ඩ පුපුරායෑම් පිටතට නොපෙනෙන්න පරිස්සම් වෙන තාත්තා ගැන කියනගමං පුතාට මතක් වෙන්නේ අහසේ දැඩි දරුණු තත්ත්වය (සුළං කුණාටු* තියෙද්දිත් හිනාවෙවී බීම අල්ලන ගුවන් සේවිකාවො. සීයාගේ මරණෙ ආරංචි වුණ වෙලේ ඉඳම්ම මුණුබුරාගේ මතක තිරේ ජවනිකා පෙළ ගැහෙන්න ගන්නවා. දවස් දෙකකට කලිනුත් සීයා (තවමත්* ජීවතුන් අතර හිටියා. සීයා බලන්න තමා ක්‍රෙම්ලින් බිසේත‍්‍ර රෝහලටත් ගියා. බටයකින් වතුර පොවන්න උත්සාහ කළත් වතුරෙන් බාගයක්ම වෑහුණේ සීයගේ බෙල්ල දිගේ. මං එයාට ආදරෙයි කියල කියන්න ඕනෙකම තිබ්බත් මට ඒක කරගන්න බැරි වුණා. ඒ වචන ගැනත් ලැජ්ජාව නිසා සම්පූර්ණ කරගන්න බැරි වුණ හැගීම ගැනත් මම තාම හිතනවා. මේ වගේ අවස්ථාවකත් ඇතිවෙච්ච විගඩං ලැජ්ජාවක්. (ආවර්ජනා, 11 පිටුව*


මුණුබුරාට හිතෙන්නේ එහෙමයි. ඒ එක්කම එයා කරන අවධාරණේ පොත කියවන අයටත් දැනෙන්න ගන්නේ තමන්ගේ හදවත්වලම දෝංකාරයක් වගේ.
‘මම කවදත් මට කියන්න ඕන වචන කියන්න පරක්කු වුණ කෙනෙක්’
මෙන්න මේ වගේ අතිසරල වගේ දැනෙන, ඒත් කොහොමටවත් සරල නැති අවධාරණ එක්ක තමයි පොත ගලාගෙන යන්නේ. ඒත් එක්කම මහලූවිය, මරණය එක්ක කරන ගනුදෙනුවක් වගේ, සජීවි සංවාදයක් වගේ දේකුත් ඒකෙන් ධ්වනි නංවනවා.


සීයාගේ මළමිනිය දිහා බලගෙන කාමරේ ඉන්න මුණුබුරාට පේන්නේ මැස්සෙක්. මරණය කියන්නේ ඕක වෙන්නැති කියලා මුණුබුරාට සංඥා කරන්නේ සීයාගේ මූණෙ වහපු මැස්සා.


‘ඇෙග් මැස්සෙක් වහපුවහම එලවන්න බෑ කියන්නේ මැරිලා කියන එකයි.’ සීයගේ නිශ්චල බව ආක‍්‍රමණය කරපු පාහර මැස්සා ගැන මුණුබුරා හිතන්න ගන්නවා. ඌ වහල ඉන්නේ සීයාගේ අන්තිම මූණෙ. සීයා ගැන මොනව ද ඌ දන්නේ? සීයා මීට කලින් වැඩිහිටියෙක්, තරුණයෙක්, අලූත උපන්න බබෙක් වෙලා උන්න බව දන්නවැයි? පාඨකයාගේ හිත කීරිගස්සන්නේ මෙන්න මේ ජාතියේ අවධාරණ. තරුණ අය වැඩිහිටියෝ දිහා බලන්නේ ඒගොල්ල ලෝකෙට බිහිවුණේම මහල්ලෝ හැටියට කියල හිතං. ඒත් ළපටි මූණක්, කිරි බොන දෙතොලක්, කිරි සුවඳක් මේ ගොරහැඩි මහල්ලන්ටත් උරුම වෙලා තිබුණ බව කාටවත් මතක් වෙන්නේ නෑ. මේ ගොරහැඩි එපාකරපු මහලූ ජීවිතේ තමන්ටත් උරුමයි කියන එක ගැන වගේවගක් නැත්තෙත් ඒ නිසා. ආවර්ජනා කියවන පාඨකයා ඒ සරල, සැහැල්ලූ වචන විනිවිදගෙන යන්නේ අර ගැඹුරු සත්‍යය දිහාට. කොහොමටවත් වළක්වන්න බැරි වයස්ගතවීමේ අතුරුඵල ගැන වයස්ගතවෙන්න කලින් කිසිකෙනෙකුට හිතාගන්න බැරි පරාසයක් පොතේ පිටු ගණනාවකින්ම විස්තර වෙන්නේ ආච්චි අම්මාගේ ජීවිත අත්දැකීම් හරහා. අතේ පයේ වෙර හිඳෙන කොට මහලූ නිවාසවලට ගාල් වෙනවයි කියන එක මොන විදිහේ අත්දැකීමක් ද?

ගාලට එක්කං යනකොට සත්තු විරෝධත්වය ප‍්‍රකාශ නොකළාට මිනිහා කියන සත්ත්වයාගේ සිතිවිලි සටන් කරන්න ගන්නවා. ඒ වෙලාවෙදී ප‍්‍රංශෙ ඉන්න ආච්චි අම්මා කෙනෙකුට වුණත් දැනෙන හැගීම, ඒ හිත ඇතුළෙ පුපුරලා යන අධිබල බෝම්බෙ තරාතිරම අපේ ආසියානු වැඩිහිටියන්ට කොයි විදිහට දැනෙනවා ඇද්ද කියලයි පොත කියවන කොට හිතෙන්නේ. එතැනදි සුන්නද්¥ලි වෙලා යන්නේ මොන වගේ ලෝකයක් ද?


ගෙදර කවුරුවත් නැතිවෙලාවක ආච්චි අම්මා වැටිලා. දැං නං ආච්චි අම්මාට තනියෙන් ඉන්න ඉඩ අරින එක භයානකයි. කවුද ඉතිං ආච්චි අම්මාට තනිරකින්න ඉන්නේ? එයාට තනිරකින්න උන්න හැමෝම මැරිලා. ජීවිතෙත් එක්ක තරග දුවන පුත්තු තුන්දෙනාටම ආච්චි අම්මා ප‍්‍රශ්නයක්. ඉතිං එක පුතෙක් මෙහෙම කියනවා. ‘අම්මාට තනියෙන් ඉන්න බෑ’ ඒත් මහලූ නිවාසෙට යන්න ආච්චි අම්මා සූදානම් නෑ. ඉතිං එයා මුරණ්ඩු පොඩි දරුවෙක් වගේ. ‘බෑ. මට මගේ ගෙදර ඉන්න ඕන.’ ඒත් ආච්චි අම්මාට ගෙදර තනියම ඉන්න බැරි බව ඔප්පු කරන්න පුතා නොයෙකුත් තර්ක විතර්ක ඉදිරිපත් කරනවා. ‘ආයිත් වැටුණෙත් මොකද වෙන්නේ?’ ‘ඔව් ඉතිං මැරිල යයි’ එදාට පස්සේ ආච්චි අම්මා කෑම කන්නේ නෑ.

මුණුබුරාගේ මතක පෝලිම කඩාගෙන මේ සිද්ධිදාමය ඉස්සරහට එනව. එයාට මතක් වෙනව ඒ හුදෙකලා සටනට ආච්චි අම්මගේ විශාල ශක්තියක් වැය වුණ හැටි. ශක්තිය වැය වේගෙන වැයවේගෙන යන කොට, කාලයක් ගතවෙන කොට වෙනසක් ඇතිවෙන්න ගන්නවා. ‘ආච්චි දැක්කා එයාගේ ළමයින්ගේ බැල්මේ තිබ්බ පොඩි දෙයක්. එයාට පෙනුණා එයාගේ පුතාල ඉන්නේ බයවෙලා කියල. එයාට තේරුණා දැන් එයා තවදුරටත් අම්මෙක් නෙවෙයි බරක් කියලා. (29 පිටුව* ඉතිං ඊට පස්සේ එයාගේ අකමැත්ත ප‍්‍රකාශ වෙන්නේ ‘මං කැමතියි’ කියන වචන දෙකෙන්. ජීවිතේ අභියෝගවලට මූණදුන්න කෙනෙකුට, නිදහසේ ජීවත්වුණ මනුස්සයෙකුට මේ කඩයිම ජයගන්නවයි කියන්නේ ලේසිපහසු කටයුත්තක් නෙවෙයි. මහලූ නිවාසෙට යන්න ලෑස්ති වුණ ආච්චි අම්මාගේ අතේ තියෙන්නේ බැලූබැල්මට විහිඵවක් වගේ පේන පුංචිම පුංචි ගමන් මල්ලක්. ඒක පුතාට ප‍්‍රශ්නයක්.


‘ ඕක විතර ද ගත්තේ?’
‘ඔව්’
හෑල්ලූ මල්ල අතට ගන්නේ මුණුබුරා. හිස් මල්ල හැම වචනෙකම බර දරං ඉන්නවා වගේ මුණුබුරාට හැෙගනවා. ඊටත් පස්සේ ආච්චි තාත්තාගෙන් අහන්නේ වෙනමම ප‍්‍රශ්නයක්. ‘ගේ විකුණන්නේ නැහැයි කියල ඔයා මට පොරොන්දු වෙනව ද?’ ‘ඔව්. පොරොන්දු වෙනවා’ ‘එතකොට මට එතන හොඳ නැත්නම් ආපහු එන්න පුඵවනි’
‘හරි. හරි.’
තාත්තා ලිස්සලා යනවා. ඊට පස්සෙ ආච්චිව බලන්න මහලූ නිවාසෙට වැඩිපුරම යන්නේ මුණුබුරා. පුතාට වඩා ආච්චිට සමීප වෙන්නේ මුණුබුරා. ආච්චිව පිටට අරං යන්නෙත් මුණුබුරා. දවසක් මුණුබුරා ආච්චිට යෝජනා කරනවා මුහුදු ආහාර තියන අවන්හලකට යන්න.


‘මම වැඩිය කැමති මගේ ගෙදරට යන්න’
‘ආච්චිගේ ගෙදරට? ඒ කියන්නේ?’
‘මගේ ගෙදරට. මට ආයේ මගේ ගෙදර බලන්න ඕන?’
මුණුබුරා පාෂාණිභූත වෙනවා. මොනවද එයාට කියන්න තියෙන්නේ? ඒ වෙනකොට ගේ විකුණලා ඉවරයි. තාත්තා පොරොන්දුව කඩකරලා. වැඩිහිටියන් භාණ්ඩ හැටියට දරුවන්ට පෙනී යන කාලෙකුත් උදාවෙනවා තමයි. ඒත් තමනුත් භාණ්ඩ බවට පත්වෙන බව, ඒ අනිවාර්ය කාරණාව එතැනදි ඒගොල්ලට අමතකයි.
කියාගන්න දෙයක් නැතිකමට මුණුබරාට කියන්න වෙන්නේ ‘දැං මට වෙලා නෑ’ කියලා.
‘ඔව්. ඔයාට රෙස්ටොරන්ට් යන්න වෙලා තියෙනවා. මගේ ගෙදර යන්න වෙලා නෑ’
ආච්චි අම්මාත් අතඅරින්න ලෑස්ති නෑ. ආසියාකරේ මවුපියෝ වගේ ජීවිතේ අතඇරල නිෂ්ක‍්‍රිය වෙන්න සූදානම් නෑ බටහිර වැඩිහිටියෝ. ඉතිං මොකක් ද මේ ආච්චි අම්මාට අමතක කරන්න බැරි ගෙදර?


‘එයා ආදරේ කළේ ගෙදර තිබ්බ ගෘහභාණ්ඩ, ජනෙල් තිර, හැඳි ගෑරුප්පුවලට… එයාගේ පුතාලාට තේරිලා තිබ්බේ නෑ ඒ බඩුවල වටිනාකම. එයාල හිතුවෙ ‘එයාට ඕවයේ වැඩක් නෑ’ කියල. ඒ වුණාට ඒක නෙවෙයි. එයාලට තේරිලා තිබ්බෙ නෑ, ඒ බඩුවලට ඈඳිලා තිබ්බ මතකයන්. ගෑරුප්පුවක් එකක් බැඳිල තිබුණ මානුෂීය හැගීම් එයාලා උල්ලංඝනය කරලා. (62 පිටුව* මානව හිමිකම් ගැන මහ ඉහළින් කතා කළාට මොක ද දන්නෙම නැතුව වගේ අපෙන් වුණත් ගිලිහිලා යන, උල්ලංඝනය වෙන අනුන්ගේ මානුෂීය අයිතීන් සුඵපටු නැති බව වගේම ජීවිතේ චක‍්‍ර, සිහිනමය ස්වභාවය ගැනත් සිහිකැඳවන පොතකටයි ‘ආවර්ජනා’ කියන්නේ. අවවාද, අනුශාසනා, ශික්ෂාපද, ශුද්ධ ග‍්‍රන්ථවලට වැඩියෙන් (කනට ගැහුවා වගේ* මිනිස් හිතට ජීවිතය හඳුන්නලා දෙන්නේ, මිනිස් හැගීම් මෘදු කරන්නේ හොඳ සාහිත්‍ය නිර්මාණ ම නේ ද කියලයි ඒ එක්කම හිතෙන්නේ. හරියටම කියනවනං ආවර්ජනා කියන්නේ ස්මරණ සයුරකට. එක ස්මරණයකට උඩින් තවත් ස්මරණයක් මතුවෙන්නේ මූදු රැලිි විදිහටමයි. සමහර විට ඒක බාධාවක් වගේ පාඨකයාට දැනෙන්නත් බැරි නෑ. ඒ ඉතිං හුරුවෙලා ඉන්න කියවීමට අනුව. ඒ වුණත් ඒ හැම එකකම සහසම්බන්ධෙ පේන්න ගන්නේ සූක්ෂ්ම විදිහට සිතිවිලි අවදි කළාමයි. හිරිමල් වයස පහුකරන කථකයා (මුණුබුරා* ආදරය කරලා, කසාද බැඳලා දික්කසාද වුණාටත් පස්සේ දැනෙන විවේකී නිදහස් සුවයත් එක්කයි ස්මරණ ධාරා වැඩි වැඩියෙන් විදුලි කොටන්න ගන්නේ. ඔය අතරෙදි තමා නම පවා නොදන්න සමහර පුද්ගල චරිතත් කථකයාගේ හිතට කඩාවදිනවා. ඒත් එක්කම හැමෝම වගේ දන්න ලෝකප‍්‍රකට චරිතත් ඉඳලා හිටලා හරි මැද්දෙන් පනිනවා.

උදාහරණයකට කිව්වොත් ෆ්‍රෙඞ්රික් නීට්ෂේ, යසුනරි කවබතා වගේ. කවබතාගේ ‘සුන්දර නිද්‍රාවියෝ’ පොත කථකයාට හොඳට මතකයි. මේ පොතේ වයසක මිනිස්සු නිවාසෙකට යන්නේ තරුණ ගෑනුන්ට හේත්තු වෙලා නින්දක් දාන්න. ඒක ෙලෙංගික උත්තේජනයකින් එහාට ගිය ආත්මීය වුවමනාවක්. ස්වර්ග සැප විඳින ගමම්ම මරණය කරා යන බලාපොරොත්තුවකුයි එතන තියෙන්නේ. නොබෙල් ත්‍යාගලාභී යසුනරි කවබතා ශෘංගාරය හරහා මරණයටත් සෞන්දර්යය ආරෝපණය කළ විදිහ හොඳටම මතක තියෙන්නේ ඒ පොත් කියවපු පාඨකයන්ට. ඔන්න දැන් කථකයාගේ මතකය වගේම මේ පෑනත් ටිකකට පීලිපනින්නේ මුණුබරාගේ සීයා ගැන නොකිව් කතාවක් කියන්න. සීයා දුර්වල වේගෙන වේගෙන යන කාලෙදි මුණුබුරාට හිතෙනව මෙහෙම දෙයක්. එයා ඉස්පිරිතාලෙන් ඉස්පිරිතාලෙට, ස්කෑන් එකෙන් ස්කෑන් එකට ගියේ නූතන ලෝකයේ ජීවිතේ දික්කරගන්න නටන සමයං නැටුමත් එක්ක. (2 පිටුව* සීයාගේ හොඳ කාලෙ, ජවසම්පන්න කාලෙ ගැන කථකයා ඇඳගන්න චිත්‍රෙ මහලූකම නෑ. සීයාත් එක්ක පුංචිකාලෙ රූකඩ සංදර්ශන බලන්න ගිය ලක්සම්බූර් උද්‍යානයේ දැන් එයා ඉන්නේ එයාගෙම පුංචි පුතාත් එක්ක. රූකඩ නැටුම් බලනවට වැඩියේ සීය ආස කරන්න ඇත්තේ ළමයි අරං එන අම්මලාගේ සමාගමට කියන එකත් දැං එයාට තේරෙනවා. (මතක් වෙනවා* ඉස්සර සීයා මුණුබුරාට කියලා තියෙන්නේ පුතා හැටියට පෙනී හිටින්න කියලයි, මුණුබුරා හැටියට නෙවෙයි. සීයා කියන්නේ ප‍්‍රීතිමත් විනෝදකාමී චරිතයක් කියලා බුණුබුරාට පෙනුණට අනිත් හැමෝටම වගේ සීයා ගැන තියෙන්නේ චෝදනා. ඒත් කවුරුවත්ම චෝදනා නොකරපු තාලේ මොකක්දෝ සිත්ගන්නාසුලූ බවක් සීයාගෙන් දකින්්නේ මුණුබුරා. සීයාගේ මරණෙට ආපු පරණ යාඵමිත‍්‍රයෝ සීයා ගැන විවිධ කතා කියනවා අහලා මුණුබුරාට හිතෙන්නේ මේ විදිහට.


‘මිනිහෙක්ගේ සැබෑ ජීවිතේ කවදාවත්ම කවුරුවත්ම දැනගන්නේ නෑ’
දැනුත් ලක්සම්බර්ග් උද්‍යානෙ රූකඩ සංදර්ශන ඒ විදිහටම වේදිකා ගතවෙනවා. ඒත් මේ වෙනකොට කථකයාට කාගෙවත් අතක් නෑ එල්ලෙන්න. ඒත් මේ මොහොතෙදි එයාගේ අත අල්ලං ඉන්නේ එයාගෙම පුංචි පුතා පෝල්. ජීවිතේ කියන්නේ මොන විදිහේ මෙරිගෝ රවුමකට ද?
කසාද බැඳලා, දික්කසාද වුණ බිරිඳත් එක්ක ජීවත්වෙන පුංචි පුතා දැන් මේ පැරීසියට ඇවිත් ඉන්නේ පෙබරවාරි නිවාඩුව ගතකරන්න. ඉතිං දැං පැරිසිය කියන්නේ දරුවාගේ ස්ථිර පදිංචියට නෙවෙයි. නිවාඩු නගරෙට.
මම අමුතු දෙයක් අත්වින්දා; තනි පියකු වීමේ සන්තෝෂය. දරුවෙක් එක්ක තනියෙන් ඉඳීමේ සතුට. මම කවදත් පුතාට කිට්ටුවෙන් හිටියෙ. ඒත් ලූවිස් (බිරිඳ* ගියාට පස්සේ අපේ සම්බන්ධය වෙනස් වුණා. (239 පිටුව*
කථකයා පුංචි පුතාව ඕර්සේ කෞතුකාගාරයේ චිත‍්‍ර බලන්නත් එක්ක යනවා. දරුවා කුර්බේගේ ‘ලෝකයේ උපත’ කියන චිත‍්‍රය දැකලා කිචි කිචි ගාලා හිනාවුණ හැටිත් කථකයාට මතක් වෙනවා.
‘ලෝකයේ උපත?’
මේ චිත‍්‍රයෙන් නිරූපණය වෙන්නේ කාන්තාවකගේ තුනුවිල (ස්ත‍්‍රී නිමිත්ත* කියල පාදක සටහනක් යොදන්නේ පරිවර්තිකාව.
ඇත්තටම ලෝකෙ කියන්නේ මොකක් ද? ජීවිතේ කියන්නේ මොකක් ද? ඒක සිහිනයක් ද? විහි`ඵවක් ද? මායාවක් ද?

කැත්ලීන් ජයවර්ධන

- Advertisement -

පුවත්

LEAVE A REPLY

Please enter your comment!
Please enter your name here

- Advertisement -

අලුත් ලිපි