කොමදෝරු අජිත් බෝයගොඩ
වසර අටක් එල්.ටී.ටී.ඊ. අත්අඩංගුවේ සිටි නාවික හමුදාවේ කොමදෝරු අජිත් බෝයගොඩ අපට මුණගැහුණා. සාගරවර්ධන නම් නැවේ කපිතාන්වරයාව සිටියදී, එල්.ටී.ටී.ඊ. සංවිධානය විසින් නැවට පහරදී ඔහු ඇතුළු කණ්ඩායමක් අත්අඩංගුවට ගත්තා. 2004 තෙක් එල්.ටී.ටී.ඊ. අත්අඩංගුවේ සිරකරුවෙක් ලෙස සිටි ඔහු නිදහස් වී ටික කාලයකින්ම නාවික හමුදාවෙන් විශ්‍රාම ගත්තා. එල්.ටී.ටී.ඊ. අත්අඩංගුවේ සිටි කාලසීමාව ගැන විවෘතව කතාකිරීම නිසා ඔහු රණවිරුවන්ගේ ලැයිස්තුවෙන් දේශද්‍රෝහීන්ගේ ලැයිස්තුවටද එක්කෙරුණා. අජිත් බෝයාගෙ ාඩගේ අත්දැකීම් ඇසුරෙන් සුනිලා ගලප්පත්ති ‘ලෝන්ග් වොච්’ නමින් කෘතියක් රචනා කළා. මහා ධනස්කන්ධයක් වෙනුවෙන් මුළු රටක් පාවාදීම ගැන ඇතැමුන්ගෙන් චෝදනා ලැබුවද ඔහු අදත් සාමාන්‍ය නිවසක මධ්‍යම පන්තික ජීවිතයක් ගතකරනවා. ඔහුගේ සමකාලීන නාවික හමුදා නිලධාරීන් විවිධ අපරාධවලට මෙන්ම අපරාධකරුවන් ආරක්ෂා කිරීමට චෝදනා ලබා සිටියදී අප ඔහුව මුණග ැහුණේ ඔහුගේ අත්දැකීම් ගැන කතාකරන්නට.
යුද්ධයට කලින් යුද සෙබළෙක්ට දෙමළ විරෝධයක් අවශ්‍ය වුණේ නැහැ. ඒත් යුද්ධය පටන්ගත්තාට පස්සෙ හමුදාවට දෙමළ විරෝධයක් එකතුවුණා නේද?
මම යුද්ධය පටන්ගන්නට කලිනුත් නාවික හමුදාවේ හිටියා. යුද්ධය යද්දීත් හිටියා. හැත්තෑ ගණන්වල ඉඳන් අසූගණන් වෙන තුරු දෙමළ නිලධාරීන් සැලකිය යුතු ප්‍රතිශතයක් නාවික හමුදාවේ හිටියා. දෙමළ සෙබළුත් හිටියා. අනෙක නාවික හමුදාවේ හිටපු සිංහල සෙබළු අතරත් වෙනත් ජාතීන් ගැන වෛරයක් තිබුණේ නැහැ. ඒත් කල් යද්දී පාලකයන් විසින් හමුදා සිංහලීකරණය කළා. එතැනින් නතර වුණේ නැහැ. තවත් කල් යද්දී හමුදා බෞද්ධකරණය කළා. දෙමළ, මුස්ලිම් මිනිස්සු අයින් වුණා. සිංහල අයව විතරක් ගන්න කියලා බලපෑම් එනවා. මම නාවික හමුදාවට නිලධාරියෙක් විදියට බැඳුණේ 1974 දී. 12 දෙනෙක්ව තමයි තෝරගත්තේ. ඒ 12 දෙනාම සිංහල බෞද්ධ. අපට කලින් නිලධාරීන් බඳවාගත්ත හැම කණ්ඩායමකම පාහේ වෙනත් ජනවර්ගවල නිලධාරීන් හිටියා. යුද්ධයෙන් මුලින්ම මැරෙන්නේ විශ්වාසයනේ. යුද්ධය නිසා ජාතීන් දෙක අතර විශ්වාසය පළුදුවුණා. අවිශ්වාසය හා වෛරය හමුදාව පුරා පැතිරගියා.
අවුරුදු ගණනාවක් එල්.ටී.ටී.ඊ. සිරකරුවෙක් වෙලා හිටියත් ඔබේ හිතට අවිශ්වාසය එකතු නොවුණේ ඇයි? දෙමළ ජනතාව ගැන වෛරී හැඟීම් නැතිව මධ්‍යස්ථව මේ ප්‍රශ්න දිහා බලන්න පුළුවන් වුණේ කොහොමද?
මම නාවික හමුදාවට බැඳෙන්න පෙර සිට හැම දෙයක් ගැනම මධ්‍යස්ථව දැක්කා. හමුදාවේ හිටපු කාලයේත්, මම මගේ සෙබළුන් දිහා පවා බැලු‍වේ මධ්‍යස්ථව. මාව එල්.ටී.ටී.ඊ. අත්අඩංගුවට පත්වෙන්න කලින් අපි යාපනයේ මෙහෙයුමක් කළා. කරෙයිනගර් ආශ්‍රිත දූපත් ගණනාවක. අපි දූපත්වලට ගොඩබැහැලා යද්දී, ඒ පවුල්වල කැරලිකාර තරුණ කොටස් පලාගිහින්. ඉතිරිවෙලා ඉන්නෙ වයසක උදවිය, ළමයින්, කාන්තාවන් සහ රෝගී න්. දූපත් අපේ පාලනයට ගත්තාම අපට සිද්ධවෙනවා මේ අයවත් බලාකියාගන්න.
මෙහෙයුමට යන්න කලින් මම කණ්ඩායමට කතාකරනවා. මේ මේ දේවල් නොකළ යුතු බව මම උපදෙස් දෙනවා. තනියෙන් කිසිම නිවසක් පරීක්ෂා කරන්න බැහැ. පිරිමි සෙබළුන් ස්ත්‍රීන්ව සෝදිසි කිරීම, ස්ත්‍රීන්ව තනිව රඳවා තබාගැනීම තහනම්. නිස්කාරණේ තුවක්කු පාවිච්චි කිරීම සපුරා තහනම්. මේ වගේ කොන්දේසි ගණනක් තිබුණා. එහෙම මොහොතක සෙබළා දන්නවා අණ දෙන්නේ කවුද කියලා. වැරැද්දක් කළොත් ඉහළ නිලධාරියාගෙන් ආරක්ෂාවක් නැති බව දන්නවා. කොහොම වුණත් පළවැනි මෙහෙයුම අවසාන වෙද්දී එක කාන්තාවක් දුවගෙන ඇවිත් කිව්වා රත්තරන් භාණ්ඩයක් නැතිවෙලා කියලා. මම කණ්ඩායමට කිව්වා, ගත්ත කෙනෙක්ට බාරදෙන්න තවම අවස්ථාව තියෙනවා කියලා. අපි ගියාට පස්සෙ අහුවුණොත් තත්ත්වය නරක් වේවි කියලා මම කිව්වා. ටික වෙලාවක් යද්දී ඒක ගත්ත කෙනා ඇවිත් හොරකම් කළ භාණ්ඩය දුන්නා. ඒකෙන් පස්සෙ දූපතේ හිටපු මිනිස්සු එකතුවෙලා මාව ඔසවාගෙන කෝවිලට අරගෙන ගියා ‘හරෝ හරා’ කියාගෙන. අපි එහෙම වැඩ කරද්දී, අපට සාමාන්‍ය මිනිස්සුන්ගේ සහයෝගය ලැබෙනවා.
මෙහෙයුමෙන් පස්සෙ මේ දූපත්වල කඳවුරු ගහගෙන හිටියා. ඒ දවස්වල මම හවසට දුවනවා. එහෙම වෙලාවට අනිවාර්යයෙන් යා යුතු තැන් තිබුණා. එක නිවසක වයසක අම්මා කෙනෙක් මට තේ කෝප්පයක් දෙන්න බලාගෙන ඉන්නවා වඬේ එකක් තියාගෙන. එයාට මාව දකිනකොට එයාගෙ පුතාව මතක් වෙනවා. මම හවසට නාවොත් පහුවෙනිදා උදේට ඒ අම්මාගේ වයසක මහත්තයා කෑම්ප් එකට ඇවිත් විපරම් කරනවා. මම මොකද නාවේ කියලා. ඒ වගෙ සිදුවීම්වලින් මමත් හරි ආත්ම තෘප්තියක් ලැබුවා. අපේ අම්මා තාත්තාව සතුටු කරනවා වගේ හැඟීමක් මට දැනුණා.
ඉතින්, ආපහු ඔබේ ප්‍රශ්නයට ආවොත්, මම එල්.ටී.ටී.ඊ. එකේ අත්අඩංගුවට පත්වෙන්න කලින් ඉඳලාම මේ දේවල් දිහා මධ්‍යස්ථව බැලු‍වා. ඒත් කෙනෙක්ට කියන්න පුළුවන් මම එල්.ටී.ටී.ඊ. එකේ අත්අඩංගුවේ හිටපු නිසා මම එකවරම මානව හිතවාදියෙක් බවට පත්වෙලා කියලා. මම ඒකට වරදක් කියන්නේ නැහැ. මාව හරිහැටි නොදන්නා කෙනෙක්ට එහෙම කියන්න පුළුවන්.
ඔබ කියන වගකීම් සහගත බව ශ්‍රී ලංකා රජය විසින් ප්‍රතිපත්තියක් විදියට හමුදාවට එන්නත් කළා නම්, යුද්ධය මීට වඩා වෙනත් මාර්ගයක ගමන් කරන්න ඉඩ තිබුණා නේද?
ඒක තමයි මම දකින විදියටත් ලොකුම වරද. මම දන්න විදියට ජෙනරල් කොබ්බෑකඩුවට ඔය වගේ දැක්මක් තිබුණා. ඔහු කිව්වා යුද්ධය දිනන්න නම් අපි දෙමළ මනුස්සයාගේ හදවත සහ මනස දිනන්න ඕනෑ කියලා. රටේ අවාසනාවකට ඔහු මියගියා. මම හිතන විදියට යුද්ධයේ නරක සෙබළු නැහැ. නරක නිලධාරීන් ඉන්නේ. සෙබළා කියන්නේ අණ අනුගමනය කරන පිරිසක්. අණ දෙන අය තමයි වගකියන්න ඕනෑ. අද සිදුවෙන සමහර පරීක්ෂණවලදී අණ දුන්න අය හැංගිලා, ක්‍රියාත්මක කළ අයව අහුවෙලා. යුද්ධය ගෞරවාන්විත ජයග්‍රහණයක් කරා අරගෙන ගිහින්, ගෞරවාන්විත සාමයක් ගොඩනැගීමේ හැකියාව රජයට තිබුණත්, රජය ඒක කළේ නැහැ. හමුදා නිලධාරීන් බහුතරයක් හිටියේ වෛරයෙන්.
කලින් කීව කරෙයිනගර් මෙහෙයුමෙන් පස්සේ ඇහැට කඳුළු උනන සිදුවීම් දකින්නට සිද්ධවුණා. මොකද සමහර ප්‍රදේශවල මෙහෙයුම් කළේ යුද හමුදාවෙන්. මට ඒවා පාලනය කරන්න හැකියාවක් තිබුණේ නැහැ. එහෙම තැන්වල සශ්‍රීක ගොවිපොළවල් විනාශ කරලා. පුංචියට වුණත් මිනිස්සු හොඳට තියාගෙන හිටපු ගෙවල් විනාශ කරලා. වහලවල් ගලවලා. අල්මාරි ඇදලා. සුද්ධ කරලා. මේ පුංචි නිවාස ඇතුළේ තිබුණෙ ජීවිත කාලයක් පුරා හම්බරකළ දේවල්. ඒත් එක දවසක මෙහෙයුමෙන් ඒ සියලු දේවල් පැහැරගෙන, ඒ මිනිස්සුන්ව ෂොපින් බෑග්වලට සීමා කරලා තිබුණා. මේක ඉවසාගන්නම බැරි තැන මම යුද හමුදාවේ නායකයෙකුගෙන් ඇහුවා මෙහෙම කරන්නේ ඇයිද කියලා. මට පිළිතුරක් ලැබුණා. සර් මගේ සෙබළාගේ කකුල් කැඩෙනවා ජොනි බට්ටාගෙ න්. මගේ සෙබළාට කකුලක් හදාගන්නයි මුන්ගේ සල්ලි අරගෙන යන්නේ කියලා. ඒක තමයි ඒ සෙබළුන්ට තිබුණු මානසිකත්වය. ඒ මානසිකත්වයට හමුදා නායකයන්ගේ ආශීර්වාදය ලැබුණා.
ඔබ ඇතුළු කණ්ඩායමට එල්.ටී.ටී.ඊ. අත්අඩංගුවේ සිටි අවසාන වසර දෙකේදී හිරකුටියෙන් මිදිලා, එළිමහන් සිරකාරයෙක් විදියට ඉන්න ඉඩ ලැබුණු බව ‘ලෝන්ග් වොච්’ පොතේ තියෙනවා. එතකොට ඔබව බාරව සිටියේ නිව්ටන් කියන එල්.ටී.ටී.ඊ. නායකයා. නිව්ටන් සහ ඔබ අතර තිබුණු මිත්‍රත්වය නැවත සිහිපත් කළොත්..
නිව්ටන් කියන්නේ දකුණට හිටපු ලොකුම ත්‍රස්තවාදියෙක්. ඔහු පුපුරන ද්‍රව්‍ය පිළිබඳ විශේෂඥයෙක්. මහ බැංකුවේ බෝම්බය නිර්මාණය කරන්නත් ඔහු සම්බන්ධයිලු. ඒක තමයි ඔහුගේ පසුබිම. ඔහු අපට බැඞ්මින්ටන් ගහන්න ඉඩක් හදලා දුන්නා. ක්‍රිකට් ගහන්න ඉඩ හදලා දුන්නා. ඔහුත් හවසට බැඞ්මින්ටන් ගහන්න එනවා. ඉන්පස්සේ මගේ කුටිය ගාවට ඇවිත් කතා කර කර ඉන්නවා. පිටින් පෙනෙන මිනිහා නෙවෙයි ඇතුළේ ඉන්නේ. නිව්ටන්ට දියණියන් දෙන්නෙක් හිටියා. බොහෝ දිනවල නිව්ටන් ඒ දරුවෝ දෙන්නාව එක්කගෙන එනවා. ආ විගස, තාත්තාගෙන් මිදෙන දෙන්නා එන්නේ මගේ ළඟට. අපි අවංකවම හිතමු. මම අවුරුදු ගාණකින් ගැහැනු පුළුටක් නොදැකපු හිරකාරයෙක්. සාමාන්‍ය වහරට අනුව මම හතුරු පිළේ හමුදා නායකයෙක්. එහෙම කෙනෙක් ළඟට තමන්ගේ දියණියෝ දෙන්නාව එවන්න තරම් නිව්ටන් මාව විශ්වාස කළා. ඒක කාලයක් ගතවෙද්දී ගොඩනැඟෙන මනුෂ්‍ය විශ්වාසය.
මාව නිදහස් කරන්න මුලින් නියමිත වෙලා හිටපු දවසේ ඒක සිද්ධවුණේ නැහැ. අපි ඇඳුම් ලෑස්ති කරගෙන බලාගෙන හිටියාට, නිදහස් කිරීම මාසයකින් කල් ගියා. මොකද මාව නිදහස් කිරීම වෙනුවෙන් ආණ්ඩුවෙන් ඉල්ලපු එල්.ටී.ටී.ඊ. හිරකරුවා නිදහස් කරන්න මාසයක් කල් ගියා. ඒ වෙනතුරු මාව තියාගත්තා. ඉන්පස්සේ තමයි මාව නිදහස් කළේ. ඒ වෙලාවේ එයා මගේ ළඟට ආවා. ඔහුගේ ඇහේ කඳුළු. සමුගැනීම කියන එක ඒ මනුස්සයාට හරිම වේදනාකාරීයි. මට ගෙදර යන එක සතුටක්. ඒත් ඇත්තටම ඒක දැක්කාම මටත් පුංචි දුකක් ඇතිවුණා. මම හිරකාරයෙක් වුණත්, අපි හිටියේ මිත්‍රයෝ වගේ. මම කිව්වා අපි ආයෙමත් කොළඹදී මුණගැහෙමු කියලා. ඔහු මළානික විදියට හිනාවුණා. හමුවීමක් නොමැති සමුග ැනීමක් විදියටයි ඔහු ඉඟිකළේ.
නිදහස් කළාට පස්සේ මාව නාවික හමුදාවෙන් විශ්‍රාම යැව්වා. මම සෙලින්කෝ සමාගමේ රැකියාවකට ගියා. එතැන ඉන්නකොට තමයි සුනාමිය ආවේ. සුනාමියෙන් පස්ස සෙලින්කෝ සමූහ ව්‍යාපාරයෙන් ලොරි ගණනාවක දැවැන්ත ආධාර තොගයක් උතුරට යවන්න සූදානම් කළා. ඒත් මේ ටික අරගෙන යන්න නිලධාරියෙක් හිටියේ නැහැ. අන්තිමේදී මම වැඬේ බාරගත්තා.
ඒත් අපට ඕනෑ විදියට ඒ ප්‍රදේශවල ඇවිදින්න බැහැ. එල්.ටී.ටී.ඊ. දේශපාලන අංශයට දැනුම් දෙන්න වෙනවා. ඉතින්, මටත් ඒක කරන්න වුණා. කිලිනොච්චියට තමයි අපි ගියේ. කිලිනොච්චියට ගිහිල්ලා දෙවැනි දවසේදී, සුදා මාස්ටර් කියන එල්.ටී.ටී.ඊ. නායකයා ඇවිල්ලා මට කිව්වා සර්ව බලන්න යාළුවෙක් ඇවිල්ලා ඉන්නවා කියලා. මම ගිහින් බලද්දී නිව්ටන්. ඔහුගේ අලු‍ත උපන් පිරිමි දරුවෙක්ව වඩාගෙන ඇවිත්. ඔහු දරුවාව මගේ අතට දුන්නා. මට කිව්වා, සර් ඔයා මගේ තුන්වැනි ළමයාව දැකලා නෑනේ කියලා. ඔහු මුලතිව්වල ඉඳලා කිලිනොච්චියට ඇවිත් දරුවාව පෙන්වන්න. මම නැවතත් පුදුම වුණා. ඔහුට මගේ ළඟට එන්න කිසිම හේතුවක් නැහැ. එල්.ටී.ටී.ඊ. එක මගෙන් බලාපොරොත්තු වුණ දේවල් ලැබුණේ නැහැ. එල්.ටී.ටී.ඊ. එක මාව ඔත්තුකාරයෙක් විදියට පාවිච්චි කරන්න බලාපොරොත්තු වුණා. මම ඒක ප්‍රතික්ෂේප කළා. ඉතින්, එල්.ටී.ටී.ඊ. නායකයන්ට මා ගැන තියෙන්න ඕනෑ වෛරයක්නේ. මම නිව්ටන්ට පෞද්ගලිකව කිසිම දෙයක් කරලාත් නැහැ. මම ඔහුට කළ එකම දේ ඔහු එක්ක මිත්‍රශිලී ගනුදෙනුවක් පවත්වාගෙන ගිය එක විතරයි.
ඒ සිදුවීමෙන් පස්සේ අන්තිම කාලයේ නිව්ටන් යුද මුක්ත කලාපය පහුකළ බවට ආරංචියක් ආවා. ඒත් ඉන් පස්සේ මොකද වුණේ කියලා ආරංචියක් ආවේ නැහැ. ඔහු අතුරුදහන්. මට හිතුණා, මාව හිරගත වුණාම මගේ බිරිඳ දරුවෝ තුන්දෙනෙක් එක්ක අසරණ වුණා. ඒ වගේම දැන් නිව්ටන්ගේ බිරිඳ සහ දරුවන් පුදුකුඩුඉරුප්පුවේ අසරණ වෙලා ඇති කියලා. මම හිතන්නේ මොන තරම් දරුණු මිනිහෙක් වුණත්, එහෙම අයගේ හදවත ඇතුළේ සියුම් තැනක් තියෙනවා. ඕනෑම මිනිහෙක් ළඟ සතෙකුත් ඉන්නවා. අපි සතාට ආමන්ත්‍රණය කළොත් සතා තමයි පිළිතුරු දෙන්නේ. මනුස්සයාට කතාකළොත් මනුස්සයා පිළිතුරු දේවි.
දකුණේදී දේශද්‍රෝහී ලේබලය වැදුණු නිසා ඔබට මුහුණදෙන්න සිදුවුණ අත්දැකීම් මොනවාද?
දකුණේදී මිනිස්සු සලකපු විදියට ගැන වෙනම පොතක් ලියන්න සිදුවීම් තියෙනවා. මිනිස්සු මට විවිධ චරිත ආරෝපණය කරලා කතාන්දර කියනවා. ඒවා පත්තරවලටත් ලියනවා. ලංකාවේ මාධ්‍ය එහෙම තමයි.
මගේ අයියා වැඩ කළේ ටුබැකෝ කම්පැනියේ. ඔහුගේ පෙනුම මම වගේමයි. එයා හිටියේ ගලේවෙල පැත්තේ. ලංකාවේ විවිධ පැතිවලට අයියා යනවා ඇති දුම්කොළ අරගෙන. සමහරවිට අයියා ලොරිවල යනවා එනවා ඇති. කොහොමහරි ඒ කාලේ කතාවක් තිබුණා, මම වව්නියාවේ ඉඳලා කොළඹට මාසෙකට සැරයක් වගේ දුම්කොළ ලොරියෙන් එනවාලු. ඒ කියන්නේ එල්.ටී.ටී.ඊ. එකෙන් ෂෝට් ලීව් දාලා මම එනවා කියලා. දවසක් අයියා නුවර කඬේකින් බඩු ගන්න ගියාම මනුස්සයෙක් ඇවිල්ලා තට්ටුවක් දැම්මාලු. අයියා හැරිලා බැලු‍වාම ඒ මනුස්සයා කීවාලු සර් හොරාට ආවා නම් හැමතැනම ඇවිදින්න එපා, ගෙදරට වෙලා ඉඳලා යන්න කියලා. අයියා අන්දමන්ද වුණාලු මේ මොකක්ද කියලා.
තවත් කතාවක් තිබුණා එල්.ටී.ටී.ඊ. එකෙන් මගේ නුගෙ ්ගොඩ බැංකුවක එකවුන්ට් එකකට සල්ලි එවනවා කියලා. පස්සේ බලද්දී මගේ මල්ලිගේ එකවුන්ට් එක තියෙන්නේ ඒ බැංකුවේ. ඔහුගෙත් නම බෝයාගෙ ාඩනේ. හමුදා බුද්ධි අංශවලින් තවත් කතාවක් ඇවිල්ලා තිබුණා මම එල්.ටී.ටී.ඊ. ප්‍රදේශවල බයික් එකකින් නිදැල්ලේ ඇවිදිනවා කියලා. ඔය කතා ආවේ අපි පුංචි කූඩුවල ලගින කාලයෙ.
මාව එල්.ටී.ටී.ඊ. එකට අහුවෙන්න කලින්, මම එල්.ටී.ටී.ඊ. එකට නැවෙන් තෙල් විකුණුවා කියලාත් කතාවක් තිබුණා. මේකත් මිනිස්සු විශ්වාස කළා. මිනිස්සු හිතනවා ඇති කාර් එකේ තෙල් ටැංකියට නයා දාලා තෙල් අදිනවා වගේ නැවෙන් අදින්න පුළුවන් කියලා. නැවක් කියන්නේ මම විතරක් ඉන්න ඩිංගි බෝට්ටුවක් වගේ කල්පනා කරනවා ඇති.
තවත් සිදුවීම් තියෙනවා. නුවර ඉන්න ප්‍රබල දේශපාලන නායකයෙක්ව මුණගැහෙන්න මගේ අම්මා සහ තාත්තා ගිහින් තිබුණා, මම හිරගත වෙලා ඉන්නකොට. ඔහු කියලා තිබුණා, බෝයගොඩ ගැන කතාකරන්න එපා. මම මැඩම් එක්ක මේ දැන් වීඩියෝ එකක් බලලායි ආවේ, මුලතිව් කෑම්ප් එකට ගහන්න බෝයගොඩ ලීඞ් කරනවා කියලා. ඔහු එහෙම කියපු දවස්වල මම මන්නාරමේ පුංචි හිරකූඩුවක, තවත් දෙන්නෙක් එක්ක දාඩිය දාගෙන වැතිරිලා ඉන්නවා. මම එවැනි කතා ගැන පුදුම වෙන්නේ නැහැ. කලබල වෙන්නේත් නැහැ. මම රාජකාරිය වෙනුවෙන් කැපකිරීම් ගොඩක් කළ කෙනෙක්. මගේ බිරිඳට දරුවන් තුන්දෙනාම ලැබෙද්දී මට බිරිඳ ළඟ ඉන්න බැරිවුණේ රාජකාරි හින්දා. මම රාජකාරිය අවංකව කළා. ආත්මය පාවාදුන්නේ නැහැ. මම මගේ හිතට එකඟව වැඩ කරලා තියෙනවා. ඒකට මට ලැබුණු දෙයක් නැහැ. මාව බලහත්කාරයෙන් විශ්‍රාම යැව්වාට, යහපාලන ආණ්ඩුව විසින් පත්කළ නාවික හමුදාවේ දේශපාලන පළිගැනීම් කමිටුවෙන් නිර්දේශයක් ලැබුණත් මට සාධාරණයක් ඉටු කළේ නැහැ. මම ඒ ගැන හිතන්නේ නැහැ.■
■ තරිඳු උඩුවරගෙදර /
රේඛා නිලු‍ක්ෂි හේරත්
