ජනවාරි 10 වැනිදා විරෝධය සංවිධානය වුණේ පාර්ලි මේන්තුවේදී අගමැතිවරයා සහ බිමල් රත්න ායක මන්ත්‍රීවරයා කළ අදහස් දැක්වීම් නිසා බව හුවා දැක්වීමට මාධ්‍ය ආයතන උත්සාහ කරනවා. ඒ ගැන ඔබේ ප්‍රතිචාරය මොකක්ද?
මේ වගේ විරෝධයක් සංවිධානය වෙන්නත් යම් කාලයක් ගතවෙනවා. මේක එකපාරටම කරන්න පුළුවන් දෙයක් නෙවෙයි. ඕනෑම කෙනෙකුට තේරෙනවා අපි සංවිධානය වුණේ ව්‍යවස්ථා කුමන්ත්‍රණයට පස්සේ කියන එක. හැබැයි අපි සංවිධානය වුණේ ඒ වෙලාවේ ජනාධිපතිවරයා කටයුතු කරපු ආකාරය හින්දා. ඒක බලාගෙන ඉන්න බැරි හින්දා. අපි ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය වෙනුවෙන් පාරේදී එකතුවුණා. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය වෙනුවෙන් වැඩ කරන්න ගත්තා. ඒ අය කතාවුණ දෙයක් තමයි අපි ඉදිරියේදීත් වැඩ කරන්න ඕනෑය කියන එක. අපි වැඩ කරද්දී දකින්න තිබුණු දෙයක් තමයි ජනමාධ්‍යවල හැසිරීම. විවිධාකාරයෙන් අපි පාරට බැස්සා. කාන්තාවන් විදියට පාරට ආවා. හැබැයි ඒ කිසිම දෙයක් ජනමාධ්‍ය වලින් ප්‍රමාණවත් විදියට වාර්තා කලේ නැහැ. ඒ වෙලාවේ තමයි අපට මේ අදහස ආවේ. ඒ වෙලාවේ අපි හිතුවේ, දේශපාලන ප්‍රශ්නය මොන විදියට අවසාන වුණත් අපි කළ යුතු දේ තමයි ජනමාධ්‍ය මෙවැනි තැනකදී කටයුතු කරපු ආකාරය ගැටලු සහගත බව. ඒකට අපි විරුද්ධ වෙන්න ඕනෑ කියලා හිතුවා. මේ මොහොතේ ජනමාධ්‍ය කටයුතු කරපු ආකාරය ගැන අනිවාර්යයෙන්ම සමාව ගන්න ඕනෑ බව අපි හිතුවා. මොකද අධිකරණය පවා නොතකමින් ජනමාධ්‍ය භයානක විදියට වැඩ කළා. ඒත් ව්‍යවස්ථා අර්බුදය ඉවරවුණාම ජනමාධ්‍ය මොකුත්ම නොවුණා සේ වැඩ කරන්න පටන්ගත්තා. ආපහු ආණ්ඩුවට කඬේ යන කට්ටිය ආණ්ඩුවට කඬේ යන්න පටන්ගත්තා. පෞද්ගලික මාධ්‍ය ආණ්ඩුව ෂේප් කරගන්නා විදියට වැඩ කරන්න පටන්ගත්තා. රනිල් වික්‍රමසිංහ හා බිමල් රත්නායක පාර්ලිමේන්තුවේදී කී දේවල් අපට වළක්වන්න බැහැ. අපට තිබුණේ වෙනම ප්‍රශ්නයක්. අපට ඒ ගැන තිබුණු විරෝධය තමයි අපි මතුකළේ.
අපේ පිරිස අතර විවිධ දේශපාලන මතවාද, විවිධ දේශපාලන න්‍යායපත්‍ර තිබුණු අය හිටියා. ඒවා පැත්තකින් තියලා, අපි ඒ වෙලාවේ දැකපු ප්‍රධානම දේ තමයි ජනමාධ්‍යවලට විරෝධය පෑමේ අවශ්‍යතාවය. අපට තිබුණු පළවැනි පීඩාවට විරුද්ධව තමයි අපි කතාකළේ. ඒක ගැන අපව කාට හරි අමුණලා කතාකරන්න පුලු‍වන්. අපට ඒක ප්‍රශ්නයක් නෙවෙයි. ඇතැම් මාධ්‍ය අපට විරුද්ධව කතාකළත්, තවත් මාධ්‍ය අපේ ලියුම සාමකාමීව බාරගත්තත් වෙනසක් නෑ. අපට පොදුවේ මාධ්‍ය ගැන විවේචනය තියෙනවා.
මාධ්‍ය වලටම විරෝධය දක්වන්න ඕනෑ ඇයිදැයි සමහරු අහනවා නේද?
ලංකාවේ මධ්‍යම පන්තිය කියන දෙයක් තමයි ලංකාවෙ විනය පිරිහිලා කියලා. ඒකට දරුණු පාලකයෙක් ගේන්න ඕනෑ බව සමහරු කියනවා. ඒත් එයාලා තේරුම් ගන්නෙ නැහැ ලංකාවේ විනය පිරිහෙන්නට සංස්කෘතියේ පිරිහීම හේතුවෙලා තියෙන බව. මෙ පිරිහීම ගැන ප්‍රධාන වශයෙන් වගකියන්න ඕනෑ මාධ්‍ය. ඒකේ ප්‍රධානම දේ තමයි මාධ්‍ය. ලංකාවෙ මිනිස්සුන්ට හිතන්න පුරුදු කරන්නෙ ජනමාධ්‍ය. ඒක විශේෂයෙන්ම සිංහල භාෂාවෙන් කතාකරන මිනිස්සුන්ට තියෙන ප්‍රශ්ණයක්. එයාලාට සිංහලෙන් අදහස් දැනගන්න තියෙන්නෙ ජනමාධ්‍ය විතරයි. ඒ නිසා මං හිතන්නෙ ජනමාධ්‍ය ආයතන පහක් හයක් වෙනස් කරගන්න පුලු‍වන් වුණොත් අපට රටම වෙනස් කරන්න පුලු‍වන්. ජාතිවාදය, වර්ගවාදය, කාන්තා හිංසනය වගේ සියළු දේට පිළිතුරු හොයන්න පුළුවන් ජනමාධ්‍ය වෙනස් කළොත්.
මේ විරෝධතාවය මාධ්‍ය නිදහසට තර්ජනයක් විදියට අර්ථකතනය කරන අය ඉන්නවා නේද?
අපි මේක මාධ්‍ය නිදහස එපා කියලා කියන විරෝධයක් නෙවෙයි. අපි මාධ්‍ය නිදහස වෙනුවෙන් පෙනී ඉන්නවා. අපි ඒ වෙනුවෙන් සටන් කරනවා. ඒත් අපි කාගේ හරි නිදහස වෙනුවෙන් පෙනී ඉන්නවානම්, ඒ අය නිදහස පාවිච්චි කරන විදිය ගැන අපට බලාපොරොත්තුවක් තියෙනවා. ඒ නිසා අපි කියන්නෙ අපි ඔබලාගේ නිදහස වෙනුවෙන් පෙනී ඉන්නම්. ඒත් නිදහස පාවිච්චි කරද්දී වගකීම් සහගත වෙන්න කියලයි. කුමන්ත්‍රණ කරන්න එපා කියලයි.
කෙසේ වෙතත් මාධ්‍ය ආයතන විවේචනය කිරීමේ කිසිදු අයිතියක් කිසිම කෙනෙකුට නැතැයි ඇතැම් මාධ්‍ය කල්පනා කරන බව පෙනෙනවා නේද?
තමන් ගැන අධිමානයකින් ඔවුන් කටයුතු කළේ. ඔවුන් හිතාගෙන ඉන්නෙ තමන් කියන හැමදේම මිනිස්සු පිළිගන්නවා කියලයි. විචාරයක්, ස්වයං විවේචනයක් ගැන එයාලා දන්නෙ නැහැ. විරෝධයක් කියන්නෙ මොකක්ද කියලා දන්නෙත් නැහැ. යම් අදහස් ප්‍රකාශ කිරිමක් දැක්වීම විරුද්ධවාදීන් බවට පත් වීමක් කියලයි ඔවුන් හිතන්නෙ. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ මූලික ලක්ෂණවත් එයාලා දන්නෙ නැහැ.
කළුපටි විරෝධතාකාරයන් විදියට නමකුත් පටබැඳලා තියෙ නවා. මුහුණ වසාගෙන මාධ්‍ය ආයතනවලට කඩාවැදුණු බව කියන්න උත්සාහ කරනවා…
නිහඬතාවය නියෝජනය කරන්නයි අපි කළු මුඛවාඩම දැම්මෙ. මුඛවාඩම කියන වචනයේ තේරුම් දන්නේ නැද්ද දන්නෙ නැහැ. කළු වර්ණය විරෝධ්‍ය පැමේ වර්ණයක්. ලෝකයේම ඒ තත්වය එහෙමයි. ඕනෑ එකක අර්ථය විකෘති කරන්න ඕනෑම කෙනෙක්ට පුලු‍වන්. මේක තර්ජනයක් විදියට දකින්නෙ, එයාලාට අදහසක් නැහැ මේක ගැන. එයාලා කරන දේ පරම පවිත්‍රයි කියලා කියමින් එයාලා ඉන්නවා. මේවා හොඳ විදියට ගන්න එයාලා ලෑස්ති නැහැ. සංස්කෘතික වශයෙන් ලංකාව මෑත කාලයේ අන්ත පිරිහීමකට පත්වෙලා තියෙනවා. මිනිස්සුන්ගෙ ඔළු හෝදන ටෙලිනාට්‍ය ආදිය පෙන්වනවා. එයාලා හිතාගෙන ඉන්නෙ ඕනෑම ජරාවක් පෙන්වන්න පුලු‍වන් කියලා. ඒකට විරෝධය දක්වන්නත් මිනිස්සුන්ට ක්‍රමයක් නැහැ. ලංකාවේ පළවැනි වතාවට තමයි ලංකාවෙ ජන කණ්ඩායමක් සාමකාමී විරෝධයක් දැක්වුවේ. හැබැයි එයාලා ඒකට ඇහුම්කන් දෙන්නෙ නැහැ. එයාලා ඒකෙන් අර්බුදයට යනවා.
මේ විරෝධතාවයේදී විද්‍යුත් මාධ්‍යවලට සංඛ්‍යාත බෙදාහැරීම ගැනත් කතාකළා නේද?
සංඛ්‍යාත ලබාදෙන විදියටත් ප්‍රශ්නයක්. හිතූ හිතූ විදියට කළු කොළවල අත්සන් කරලා සංඛ්‍යාත බෙදලා තියෙනවා. යම්කිසි ත්‍රස්තවාදී සංවිධානයකට මේ සංඛ්‍යාත ගියොත් මොකද වෙන්නෙ. ඔහේ මේවා බෙදලා තියෙනවා. දැන් සංඛ්‍යාත යම්කිසි අධීක්ෂණයකට ලක් කිරිමේ අවශ්‍යතාවයක් තියෙනවා. ස්වාධීන ආයතනයකින් නියාමනය කිරීම අත්‍යාවශ්‍යයි. අපි කියන්නෙ මාධ්‍ය නිදහස නැති කරන්න කියලා නෙවෙයි. අපට ගිහිල්ලා පොලිසියට පැමිණිල්ලක් කරන්න බැහැනේ. ජනමාධ්‍යවලට විරුද්ධව. එයාලාට ඕනෑම දෙයක් පළ කරලා නිදහසේ ඉන්න අවස්ථාව තියෙනවා. ඒවායෙන් පීඩා විඳින වින්දිතයන් ගොඩක් අය ලංකාවෙ ඉන්නවා. අපි දැක්කානේ.■
