ජනවාරි 8 ඇති වූ දේශපාලන බලපෙරළිය මගින් ලංකාවේ දේශපාලන පරිවර්තනය උදෙසා විවර කරනු අවකාශය පුළුල් කිරීම පැත්තෙන් සළකා බලන කල්හී දැන් ඇති වී තිබෙන දේශපාලන අර්බුදය අතිශය වැදගත් එකකි. එය ඉතා තීරණාත්මක ලෙස සමස්ත දේශපාලන දේහය ම කළඹවමින් තිබේ. මගේ අදහස වන්නේ මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේන ප්රජාතන්ත්රවාදී දේශපාලන තුළ අත්‍යාවශ්‍ය යෙන්ම තිබිය යුතු ආචාර ධාර්මිකත්වය අමු අමුවේ ම උල්ලංඝනය කරමින් ගනු ලැබූ පියවර විසින් ම මේ විවරය පාදා තිබෙන බවයි. ඇත්ත වශයෙන්ම, මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේනගේ ක‍්‍රියාවට හැකියාව ලැබුනේ ම ආණ්ඩුවේ රනිල් වික‍්‍රමසිංහ නායකත්වය කුඩා කල්ලියකින් යුක්ත බලකේන්ද්‍රයක් නිර්මාණය කර ගැනීමයි. ඊට පරස්පර ලෙස මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේන ද නිර්මාණය කරගනු ලැබුවේ ද එවැනිම කුඩා කල්ලියක බල කේන්ද්‍රයකි.
පසුගිය වසර තුනහමාරකට අධික කාලය තුළ දේශපාලන යථාර්ථය තුළ එක් වැදගත් සංඝඨකයක් වූයේ මේ බල කේන්ද්‍ර දෙක අතර වූ බල අරගලයයි. ජනවාරි අට බල පෙරළිය තුළ මහජන මතය සකස් කිරීමට දායක වූ බොහෝ සංවිධාන සහ පුද්ගලයින් අඩු වැඩි වශයෙන් මේ බල කේන්ද්‍ර දෙක අතරින් එකක් වෙත නැඹුරුව කටයුතු කරනු ලැබූ අතර, එහි එක් ප‍්‍රතිඵලයක් වූයේ ජනවාරි 8 බලපෙරළිය තුළ ප‍්‍රකාශයට පත් වූ ජනතා අභිලාෂ හා ආණ්ඩු බලය හැසිරවූ ප‍්‍රභූ කණ්ඩායම් අතර වූ දුරස්ථභාවය එන්න එන්නම වැඩි දියුණු වීමයි. දිගු කතාවක් කෙටියෙන් කියනවා නම් පසුගිය දා සිදු වූයේ මේ බල අරගලය තුළ මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේනගේ කණ්ඩායම රාජපක්ෂ කඳවුර සමග අත්වැල් බැඳගැනීමයි.
දැන් සිදු වී ඇත්තේ ජනවාරි 8න් පසුව ඉහත කී බල කඳවුරු දෙක අතර ගැටුම විසින් නිෂ්චය කරනු ලැබූ දේශපාලන තත්ත්වය නව අදියරකට ළඟා වී තිබීමයි. මේ තත්ත්වය තුළ ජනවාරි 8 විසින් දේශපාලන කරළිය වෙත ගෙන එනු ලැබූ මහජන අභිලාෂ පිළිබඳ න්‍යාය පත‍්‍රය වෙත නැවත යොමු වීමටත් එම මහජන අභිලාෂ නැවත බලමුළු ගැන්වීමටත් නව අවකාශයක් විවෘත වී තිබීමයි.
මෙය සිදු කරන්නේ කෙසේ ද යන්න සංකීර්ණ ගැටලූ‍වකි. අප ජීවත්වන යුගයේ මහජන අභිලාෂ පෙරදැරි කරගත් ප්රජාතන්ත්රවාදී දේශපාලන යනු බෙහෙවින් අභියෝගාත්මක කලාපයකි. මේ අභියෝගාත්මක කලාපය තේරුම් ගැනීමට ජනවාරි 8 ”අඩුතීව‍්‍රතාවයකින් යුක්ත විප්ලවයක්ය” යනුවෙන් මා ඉදිරිපත් කළ අදහස නැවත ඉදිරිපත් කිරීමට කැමැත්තෙමි.
ජනවාරි 8 සිදුවීම විප්ලව පිළිබඳ සම්භාව්‍ය ආකෘතිය තුළ සලකා බැලෙන ප‍්‍රංශ විප්ලවය හෝ රුසියානු විප්ලවය වැන්නක් නොවූ බව අමුතුවෙන් කිව යුතු නැත. එම විප්ලවයන්හී තීව‍්‍රතාවය අතිශයින් ඉහළ මට්ටමක තිබුණි. ඇත්ත වශයෙන්ම අප ජීවත්වන යුගයේ එවැනි ඉහළ තීව‍්‍රතාවයකින් යුක්ත විප්ලවීය දේශපාලන පරිවර්තන සඳහා වූ හැකියාව අතිශයින් සීමා සහිතය. නවීන විප්ලවයන් හී දක්නට ලැබෙන සුවිශේෂම ලක්ෂණයක් වන්නේ බල තන්ත‍්‍රයන්හී ක‍්‍රියාකාරීත්වය විසින් යටපත් කරනු ලැබ ඇති ජනතා අභිලාෂ එකී බල තන්ත‍්‍රයන්ට අභියෝග කරමින් දේශපාලන කරළිය තුළ ප‍්‍රකාශමාන වීම නම් වර්තමාන තත්ත්වය තුළ ඒ සඳහා වූ හැකියාව අතිශයින් සීමිත වේ. ඒ සීමා කම් තුළ ජනවාරි 8 බල පෙරළිය තුළ ජනතා අභිලාෂ ඒ අකාරයෙන් ප‍්‍රකාශමාන වීමක් දක්නට ලැබිණි. එය සිදු වූයේ පවත්නා ප‍්‍රභූ බල අරගලයන් තුළ නිර්මාණය වී ඇති ප‍්‍රභූ බල කඳවුරු දේශපාලනය මඟින් මධ්‍යයනය වීම හා හසුරුවනු ලැබීම යටතේ බව ද අප මතක තබාගත යුතුය. ඒ තුළ මහජන අභිලාෂවලට ප‍්‍රකාශමාන වීමට ඇති ඉඩකඩ ඉතා සීමිත වූවකි. පශ්චාත් ජනවාරි 8 බල කඳවුරු දේශපාලනය තුළ, විවර වූ එම සීමිත අවකාශය ජනවාරි 8 මොහොතට සාපේක්ෂව හැකිලී ගිය ද, මේ මොහොතේ නිර්මාණය වී ඇති දේශපාලන අර්බුදයේ එක් සාධනීය පාර්ශවයක් වන්නේ ඒ සඳහා වූ අවකාශයක් නැවත විවෘත වී තිබීමයි.
දැනට පෙනෙන්නට තිබෙන තත්වය තුළ දැනට ඇති වී තිබෙන දේශපාලන අවිනිෂ්චිතභාවය ඉතා ඉක්මනින් පහ වී යන් බවක් දක්නට නැත. ඒ තත්වය තුළ අප ඉදිරියේ ඇති තීරණාත්මක අභියෝගය වන්නේ එම දේශපාලන අවිනිෂ්චිතාවය ජනවාරි 8 සිදුවීම සංධර්භය තුළ මතු කරනු ලැබූ ‘සමාජ සාධාරණත්වය, ප්රජාතන්ත්රවාදය හා වාර්ගික හා ආගමික කණ්ඩායම් අතර සහජීවනය’ පිළිබඳ වූ අභිලාෂ වඩා සංවිධානාත්මක සහ සංයුක්ත ලෙස යලි මතුකරගන්නේ කෙසේ ද යන්නයි.
නිර්මාල් රංජිත්දේවසිරි
